Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Κακόγουστο αστείο η σύγκρουση Κρεμλίνου-Ναβάλνι



Κακόγουστο αστείο η σύγκρουση Κρεμλίνου-Ναβάλνι
Κακόγουστο αστείο η σύγκρουση Κρεμλίνου-Ναβάλνι
Κακόγουστο αστείο η σύγκρουση Κρεμλίνου-Ναβάλνι
December 31, 2014
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κακής ποιότητας παράσταση θυμίζει πλέον το θέατρο που εκτυλίσσεται στη Μόσχα μεταξύ του ρωσικού καθεστώτος των Πούτιν – Μεντβέντεφ και του… αντικαθεστωτικού, Αλεξέι Ναβάλνι, με τις δυο πλευρές να κάνουν κινήσεις επικοινωνιακής στρατηγικής…
Ανακοινώθηκε λοιπόν η ποινή του πολιτικού αντιπάλου του Πούτιν για κατάχρηση ενός ποσού που ανέρχεται σε μισό εκατομμύριο δολάρια, από δυο εταιρίες, η μία κολοσσό του τομέα των καλλυντικών. Καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια με αναστολή, δηλαδή… τίποτα.
Εάν όντως έκλεψε λεφτά, η ποινή είναι απλώς αστεία. Εάν δεν τα έκλεψε και η δίωξή του είναι πολιτικά υποκινούμενη, όπως υποστηρίζει ο Ναβάλνι, τότε η καταδίκη του είναι απαράδεκτη και απλώς το δικαστικό σύστημα της χώρας του Πούτιν είναι μαριονέτα στα χέρια της πολιτικής εξουσίας (όχι πως αλλού δεν συμβαίνει…).
Η ρωσική κυβέρνηση από την πλευρά της, προσπαθεί κατά τα φαινόμενα να απεμπλακεί από την κατάσταση και να μην προσθέσει ένα ακόμα επιχείρημα στο «οπλοστάσιο» των αντιπάλων της στη Δύση, που δεν είναι λίγοι, ενώ είναι και ισχυροί.
Εκτός από την ποινή-χάδι με προφανή στόχο να διατηρεί πάντα τη δυνατότητα να μαζεύει με κάποιο πρόσχημα τον Ναβάλνι, έχει συναίσθηση ότι στην παρούσα συγκυρία επείγει να κλείσει το μέτωπο με τη Δύση, προτού η ζημιά στην οικονομία στείλει τη χώρα μια δεκαετία τουλάχιστον πίσω.
Αυτό είναι εξαιρετικά άδικο για τον ταλαιπωρημένο ρωσικό λαό, εκτός από πολιτικά επικίνδυνο για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, που έχει στηρίξει την άνοδό του στην καλλιέργεια του μύθου του «πανίσχυρου», του «αποφασιστικού», του «θαυματοποιού» και όλα τα σχετικά που είναι έτοιμοι να χάψουν κάθε λογής αφελείς. Ένας μύθος που μόνο ζημιά κάνει στον Πούτιν, όταν αποδομείται με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Από την άλλη πλευρά όμως, ο Αλεξέι Ναβάλνι παίζει το δικό του επικοινωνιακό παιχνίδι, ενδεχομένως με στόχο να διατηρήσει τη φήμη του «αντικαθεστωτικού αγωνιστή» που θα τον οδηγήσει πιθανόν αργότερα στη Δούμα, ή και σε κυβερνητικές θέσεις εξουσίας, αναλόγως των εξελίξεων τα επόμενα δέκα χρόνια στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Πως αλλιώς να εξηγήσεις, ότι σε ένα κράτος όπως η Ρωσία (έχει ειδικά χαρακτηριστικά τουλάχιστον στα θέματα ασφαλείας), ένας καταδικασμένος που εκτίει την ποινή του με κατ’ οίκον περιορισμό, όπως μετατράπηκε η πενταετής φυλάκιση που του επιβλήθηκε, να φεύγει χωρίς πρόβλημα από το σπίτι όπου υποτίθεται «κρατείται», έχοντας προηγουμένως προβεί σε δημόσια ανακοίνωση μέσω του Twitter… Και η FSB, ή η Αστυνομία δεν πήραν χαμπάρι τίποτα.
Η κοροϊδία και το κρυφτό ανάμεσα στις δυο πλευρές είναι δεδομένα. Η κυβέρνηση προσπάθησε να αιφνιδιάσει τους υποστηρικτές ανακοινώνοντας την εκφώνηση της ποινής δυο εβδομάδες νωρίτερα, ευελπιστώντας να αποφύγει ογκώδεις διαδηλώσεις.
Οι αντιπολιτευόμενοι όμως κατόρθωσαν να μαζέψουν 18.000 άτομα, σύμφωνα με την εγγραφή τους στο Facebook, με τον Ναβάλνι να τους λέει «έρχομαι»! Οπότε η ρωσική κυβέρνηση, προφανώς προτίμησε να τον αφήσει και να μην τον σταματήσει, αφενός για να τελέσει αδίκημα και να μπορούν να τον «μαζέψουν» και αφετέρου για να μη χρεωθούν «κατάπνιξη» εκδήλωσης της αντιπολίτευσης.
Στο «ρεπερτόριο» της ρωσικής κυβέρνησης υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξεις… «δυσαρέσκεια» στους αντιπάλους.

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Η γεωπολιτική σύγκρουση που έρχεται - Μνήμη Γιώργου Αλεξάνδρου

Η γεωπολιτική σύγκρουση που έρχεται - Μνήμη Γιώργου Αλεξάνδρου
Τρίτη, 30 Δεκεμβρίου 2014
Η γεωπολιτική σύγκρουση που έρχεται - Μνήμη Γιώργου Αλεξάνδρου

Σήμερα το πρωΐ έφυγε από κοντά μας ένας μοναδικός και ιδιαίτερος άνθρωπος, αγαπητός φίλος, μαζί μας για χρόνια στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ και στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία: Ο δημοσιογράφος Γιώργος Αλεξάνδρου.
ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ
 Λ.Αποσκίτης
Ούτε έθνη, ούτε θρησκείες, ούτε ιδεολογίες, ούτε αγωγοί, ούτε πολιτισμοί, αλλά Μνήμες και Σύμβολα;
(+) Του Γιώργου Αλεξάνδρου
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZBZvZpflhXfCCzLbYvLE8PKjvWWHfTDaWiscg50eXrkOW_YGDFSWPkjmHrBaafen8opqz8-B55k6VDoH3of51BNQOYMOzhOx6WAXQWcjYH_Y0o_W-Z-XPGW6qSHnScPgtd1uW3UdsFdQ/s1600/pyli-Alexandrou-Giorgos.jpg
Μ’ αυτό το άρθρο δεν επιθυμώ να εστιάσω σ’ ένα παράδειγμα όπως τα Σκωτσέζικο, Τουρκικό, Κουρδικό κλπ. που άλλωστε τόσες πολλές αναλύσεις έχουν γίνει σε αυτά. 
Προσπαθώ να εστιάσω την προσοχή του αναγνώστη στο συνολικότερο παγκόσμιο φαινόμενο ανατροπών που έρχονται «φωτογραφίζοντας» κυρίως τρία κακοϊδωμένα μοντέλα ανατροπών που βρίσκονται δίπλα μας: Το Ρωσικό, το Ισλαμικό και το Ιταλικό.
   
Παρουσιάζοντας τα δυστοπικά αποτελέσματα των προφητειών και το άστοχο στις τρέχουσες γεωπολιτικές αναλύσεις επιχειρώ να μιλήσω όχι τόσο στο θολωμένο, και εν τέλει ανενεργό, συνειδητό, αλλά στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο του αναγνώστη που ίσως ακόμα παραμένουν ενεργά. 
Οι φωτογραφίες του άρθρου και οι λεζάντες αυτόν ακριβώς τον στόχο υπηρετούν. 
Τέλος, προσπαθώ να δείξω ότι στην παγκοσμίως ρευστή εποχή μας, όπου ακόμα και η μαγεία επανεμφανίζεται ως όπλο, δίπλα στις αποκρυπτόμενες από τα ΜΜΕ μαζικές-τελετουργικές σφαγές αθώων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη, για την Ελλάδα, στον κόσμο που έρχεται, υπάρχουν μόνον δύο δρόμοι: εκείνος των θρυμματισμένων προτεκτοράτων και εκείνος ενός πολιτιστικού αυτοκρατορικού μέλλοντος που θα στηρίζεται στις παγκόσμιες ελληνικές μνήμες και τα σύμβολα του διαχρονικού ελληνισμού. 
Και αναρωτιέμαι ποια πρέπει να είναι η στάση των Ελλήνων Ορθοδόξων ειδικά αλλά και όλων των Ελλήνων γενικά… ακόμα και όλων των κατοίκων (και των ξένων) αυτής της χώρας, τώρα στους καιρούς της μεγάλης αναμονής, αλλά και σας προτείνω να ψάξετε την άγνωστη στην Ελλάδα σημερινή επιρροή της χώρας μας στα παγκόσμια αριστερά κινήματα.
Συνέχεια του άρθρου εδώ: http://www.tomtb.com/gevpolitiki-sygkrousi0erxetai-galexandrou-4860/

Ντράγκι Δώστε εισηγήσεις για το Πρόγραμμα



Ντράγκι Δώστε εισηγήσεις για το Πρόγραμμα
Ντράγκι: Δώστε εισηγήσεις για το Πρόγραμμα
Ντράγκι: Δώστε εισηγήσεις για το Πρόγραμμα
December 29, 2014 8:08 am
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ανακοίνωσε σήμερα ότι θέλει από τις ελληνικές Αρχές να της εκθέσουν την άποψή τους για το πώς πρέπει να προχωρήσει η διαδικασία αξιολόγησης της πορείας του ελληνικού προγράμματος στήριξης, μετά την αποτυχία της Βουλής της Ελλάδας να εκλέξει πρόεδρο, γεγονός που σημαίνει την προκήρυξη πρόωρων εκλογών.
«Επαφίεται τώρα στο ελληνικό εκλογικό σώμα να αποφασίσει για τη μελλοντική σύνθεση του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης. Δεν θα επέμβουμε ούτε θα σχολιάσουμε αυτή τη δημοκρατική διαδικασία» ανέφερε σε ανακοίνωση που εξέδωσε η ΕΚΤ και μετέδωσε το πρακτορείο REUTERS.
«Θα αναμείνουμε τις απόψεις και τις προτάσεις των ελληνικών Αρχών για το πώς να προχωρήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην αξιολόγηση, και θα συζητήσουμε επ’ αυτού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ» αναφέρεται ακόμη στην ανακοίνωση.
Η ΕΚΤ τονίζει, πάντως, στην ανακοίνωσή της πως η Ελλάδα έχει σημειώσει «εντυπωσιακή πρόοδο στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών της και στην αναμόρφωση της οικονομίας της τα τελευταία χρόνια», καθώς και ότι η ελληνική οικονομία αναμένεται να επανέλθει σε ανάπτυξη το 2015.
Πηγή: mignatiou.com

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Μήπως οι εκλογές είναι λυτρωτικές; - του Π. Σαββίδη



Μήπως οι εκλογές είναι λυτρωτικές;
Παντελής Σαββίδης
26 Δεκεμβρίου 2014, 09:00
Μήπως οι εκλογές είναι λυτρωτικές;
Η χώρα δύσκολα θα αποφύγει τις μεγάλες περιπέτειες, κι αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους κινδυνολογία αλλά κοινή διαπίστωση όσων παρακολουθούν με ψυχραιμία και αγωνία τις εξελίξεις.

Η κοινωνία συνειδητά ή ασυνείδητα αρχίζει μέσα στη βαθιά κρίση και σαπίλα να αποβάλλει το διεφθαρμένο σύστημα που ο μοναδικός πυλώνας στον οποίο βασίστηκε ήταν η διαφθορά, η μετριοκρατία, η πολιτική και οικονομική σαπίλα και η αδιαφορία για οποιαδήποτε συλλογικότητα.
Η έλλειψη αστικής τάξης σε κοινωνίες που επιθυμούν να διαμορφώσουν αστικούς δημοκρατικούς θεσμούς κατά το Δυτικό πρότυπο που κυριάρχησε με τον αγγλικό κοινοβουλευτισμό, τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, είναι εμφανής σε μια χώρα που δεν μπορεί, ούτως ή άλλως, να αφομοιώσει με ευκολία τα Δυτικά προτάγματα.
Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αφού η μακρόχρονη ιστορία μας στο μεταίχμιο δύο κόσμων μας διαμόρφωσε μια νοοτροπία που δεν είναι ούτε Δυτική ούτε Ανατολική. Γίνεται όμως προβληματικό όταν δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε δικούς μας δημοκρατικούς θεσμούς που από τη μια να προσανατολίζουν τη χώρα προς τον Δυτικό τρόπο ζωής και από την άλλη να καθιστούν αποτελεσματική τη δημοκρατική λειτουργία της.
Δεν φταίει σ’ αυτό η έλλειψη μόνο αστικής τάξης, αλλά και πνευματικής ηγεσίας ή ακόμη και μέσων ενημέρωσης τα οποία δεινοπάθησαν τα τελευταία χρόνια στα χέρια «νταβατζήδων» της εξουσίας που το μόνο που αναπαρήγαγαν, δυστυχώς με επιτυχία, ήταν η εξουσία τους και τα οικονομικά οφέλη που τους προσέφερε η διαπλοκή με τη βαθιά διεφθαρμένη πολιτική τάξη.
Το Κοινοβούλιο είναι υποχείριο του εκάστοτε πρωθυπουργού ή πολιτικού αρχηγού, και η δικαστική εξουσία έρμαιο της βούλησης της εκτελεστικής. Τα τελευταία γεγονότα επιβεβαιώνουν πως το μόνο που ενδιαφέρει έναν από τους πυλώνες της πολιτειακής μας συγκρότησης, ίσως τον σημαντικότερο, είναι η είσπραξη του αντιτίμου της ευπείθειάς του στις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Κάποτε κυβερνούσαν τη χώρα οι κοτζαμπάσηδες, τώρα, χωρίς να έχουν εκλείψει, προσετέθησαν και διάφορες άλλες μορφές – παλαιότερα οι συνδικαλιστές, τώρα ακόμη και οι δικαστές.
Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν κράζουν όλοι, αλλά τα εν τη παλάμη διδόμενα έχουν και ένα τέλος. Ή μάλλον, το τέλος τους επήλθε εδώ και καιρό. Τώρα διαμοιράζουν τα τελευταία ιμάτια και παρακολουθούν τη βύθιση του Τιτανικού απολαμβάνοντας τους ήχους της μουσικής.
Ο Τιτανικός βυθίζεται, κι αυτό για ορισμένους ίσως αποτελεί και λύτρωση. Λύτρωση με την έννοια ότι για να οικοδομηθεί κάτι καινούριο πρέπει να καταρρεύσει εντελώς το παλαιό.
Η κυβέρνηση που ανέλαβε να εξυγιάνει τον δημόσιο βίο και να κάνει μια νέα αρχή με αντάλλαγμα την τεράστια οικονομική πίεση της κοινωνίας, είναι βουτηγμένη στην αμαρτία και στην ανομία.
Η σύνθεσή της εξ αρχής σ’ αυτό παρέπεμπε, αλλά οι περισσότεροι ίσως είχαν κάποια κρυφή ελπίδα ότι καθώς φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί κάτι να άλλαζε.
Η γοητεία της εξουσίας (και του παραγώγου της στην Ελλάδα, της διαφθοράς) είναι τόσο ισχυρή που, παραφράζοντας τη γνωστή μαρξιστική ρήση, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τελευταίος Έλληνας πολιτικός θα κρεμαστεί με το σκοινί με το οποίο θα δωροδοκηθεί.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο, η χώρα οδεύει σε εκλογές οι οποίες, με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγήσουν σε τραγικά αδιέξοδα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Δυστυχώς, η παντελής κατάρρευση είναι νομοτέλεια. Οι πιο θετικιστές την ονομάζουν «δημιουργική καταστροφή», αλλά πολύ φοβάμαι πως ακόμη και μέσα από την καταστροφή δεν θα αναδυθεί το νέο αν επικρατήσουν τα παλιά υλικά.
Χωρίς να γίνεται κανενός είδους παραλληλισμός, στις αρχές του αιώνα, το 1909 και με τη χώρα να σέρνει την ντροπή της ήττας του 1897, η Επανάσταση στου Γουδί απέρριψε τις πολιτικές προσωπικότητες της εποχής και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με τις ευλογίες της κοινωνίας.
Σήμερα κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και απευκταίον να συμβεί. Το καινούριο θα ξεπηδήσει μέσα από πρωτοβουλίες που θα αναληφθούν από νέους ανθρώπους με σύγχρονα αντανακλαστικά, ευρύ κοσμοπολιτισμό και πολύ καλή εκπαίδευση, με την περιθωριοποίηση δυνάμεων και προσώπων που ταλάνισαν τον δημόσιο βίο μετά τη Μεταπολίτευση.
Αν δεν υπάρξει μια τέτοια σωτήρια πρωτοβουλία, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα για τη χώρα. Δειλά-δειλά, κάτι αρχίζει να κινείται. Πρέπει όμως μετά τις εκλογές να προσλάβει ταχύ και δραματικό χαρακτήρα. Γιατί δραματικές θα είναι και οι εξελίξεις.
Η χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί ούτε με τον παλαιοκομματισμό του κ. Σαμαρά ούτε με τις ιδεοληψίες μιας αμφιλεγόμενης Αριστεράς. Χρειάζεται κάτι καινούριο που ξεπερνάει τις αγκυλώσεις που την οδήγησαν στην καταστροφή.

Πηγή: http://www.pontos-news.gr/

Η επερχόμενη παγίδα - του Γιώργου Ρακκά



Δεκεμβρίου 28, 2014 at 6:04 μμ
του Γιώργου Ρακκά
«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας καταστρέψει». Είναι η μόνιμη επωδός όλου του συστημικού συρφετού, από τον Θ. Πάγκαλο, μέχρι την Μισέλ, από τον λύκο-που-στην-αναμπουμπούλα-χαίρεται Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι τον απελπισμένο ψευτοκουτσαβάκη Αντώνη Σαμαρά και τον δόλιο σύμβουλό του.
Ωστόσο… Κάτι δεν μας λένε καλά… Αν όντως πιστεύουν κάτι τέτοιο, τότε γιατί επιτάχυναν τις διαδικασίες εκλογής του νέου προέδρου, και μάλιστα με υποψήφιο χωρίς πραγματικά συναινετικό χαρακτήρα, φέρνοντας έτσι ένα βήμα πιο κοντά τις πρόωρες εκλογές, και επιταχύνοντας το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Μα πολύ απλά, γιατί θέλουν να γίνει κάτι τέτοιο: Να αποφύγουν, δηλαδή, εκείνοι μια ναρκοθετημένη διαπραγμάτευση που θα τους έδινε την χαριστική βολή, και να προστατέψουν ό,τι έχει απομείνει από τα δικά τους κουφάρια.
Αυτό το τρυκ της Κασσάνδρας, είναι το τελευταίο colpo grosso του Αντώνη Σαμαρά πριν παραδώσει την εξουσία: Να την «στήσει» στην αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθώντας να περισώσει μέσω μιας ενδεχόμενης διαπραματευτικής αποτυχίας της, ό,τι έχει απομείνει από το πολιτικό του γόητρο. Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι αδιαφορεί παντελώς για το μέλλον αυτής της χώρας. Αλλά ποιός είπε ότι μπροστά στο δικό του το συμφέρον νοιάζεται για αυτό; Με παρόμοιο τρόπο ενέργησε τότε, το 1992, προς μεγάλη ευχαρίστηση του… Σωκράτη Κόκκαλη και των λοιπών μελλοντικών ‘βαρόνων’ του εκσυγχρονισμού.
Τα ίδια τάχα δεν έκανε και ο «όπου φύγει-φύγει» Κωνσταντίνος Καραμανλής το 2009, παραδίδοντας εντελώς αμαχητί την εξουσία στον Γιώργο Παπανδρέου, και χαρίζοντας του την μοναδική ευκαιρία να μείνει στην ιστορία της χώρας ως ο πολιτικός που την παρέδωσε σιδηροδέσμια στα χέρια της Τρόικας μ’ εκείνο το ανεπανάληπτο διάγγελμα στο Καστελόριζο;
Το κεντρικό ερώτημα έγκειται στο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται αυτήν την παγίδα, και σηκώνει το γάντι της πρόκλησης, προκειμένου να διαχειριστεί εξελίξεις λίγο ως πολύ ναρκοθετημένες – αρκεί να προσέξει κανείς την νέα παρέμβαση του Σόιμπλε, που αξιώνει την τήρηση της παρούσας πολιτικής ανεξαρτήτως από το ποιος θα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας στις επόμενες εκλογές, ώστε να αντιληφθεί ότι η παγίδα που στήνεται στην αξιωματική αντιπολίτευση μοναδικό στόχο έχει να την θέσει και αυτήν στο κάδρο των κομμάτων που υπέκυψαν στην αποικία χρέους. Και μέσω αυτής, να ενσωματώσει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα στο κάδρο ενός «κανονικοποιημένου» μοντέλου ‘συσσώρευσης δια της εθνικής καταστροφής’ της Ελλάδας.
Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην λανθασμένη στρατηγική που ακολούθησε ο Αλέξης Τσίπρας ήδη από τις εκλογές του 2012. Στο ότι έπαιξε, πολύ πρόωρα, το χαρτί της «κυβερνώσας αριστεράς», γεγονός που επέτρεψε στο κόμμα του να εκτοξευθεί στο 27% και να μετασχηματιστεί από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας –δίχως βέβαια να υπάρχουν ούτε οι υποκειμενικές ούτε οι αντικειμενικές συνθήκες που θα του επέτρεπαν να διαχειριστεί αυτήν την εξουσία και προπαντός χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, προκαλώντας μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, όπως υπόσχεται. Μάλιστα, τότε, είχε δηλώσει χαριτολογώντας ότι είναι «πολύ καλός στο… πόκερ». Μόνο που σε αυτού του είδους τον τζόγο «υψηλού ρίσκου» παρουσιάζεται μία μόνον ευκαιρία, και μάλιστα δίχως να μπορείς να επιλέξεις εσύ το πότε.
Και τώρα που ήρθε η στιγμή, όλες οι ενδείξεις βαίνουν σε βάρος της υπόσχεσης για μιαν ανατροπή στην διαπραγμάτευση με τους ξένους δανειστές, που θα απελευθέρωνε  την χώρα από τα δεσμά των μνημονίων: Οι Γερμανοί, είναι δεδομένοι και η ανθελληνική τους στρατηγική γνωστή, ενώ αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη ευρωπαϊκή δύναμη που φαίνεται ότι θα μπορούσε να στηρίξει μια «μικρή ελληνική ανταρσία» μέσα στην γερμανική Ευρώπη. Το «Ποδέμος» στηρίζει, ωστόσο αυτό έχει υιοθετήσει μιαν άλλη στρατηγική «δημιουργικής αναμονής» και ριζώματος των αντιστάσεων στους κόλπους της ισπανικής κοινωνίας –ενώ η Ιταλία εκφράσει μεν τις ενστάσεις της, ωστόσο δεν επιθυμεί να συμπαραταχθεί με την «καμένη» Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, οι Αμερικάνοι έχουν καταλήξει σε μια συμφωνία με τους Γερμανούς γύρω από το Ουκρανικό, γεγονός που προσανατολίζει την Ε.Ε. στην στρατηγική του ευρωατλαντισμού κι έτσι αίρονται σε σημαντικό βαθμό οι ενστάσεις που είχαν οι ΗΠΑ στην γερμανική πολιτική σχετικά με την Ελλάδα. Τέλος, οι Ρώσοι εξαιτίας του νέου άτυπου ψυχρού πολέμου που έχει στηθεί γύρω από το Ουκρανικό στρέφονται αποφασιστικά προς την Ανατολή, γυρνώντας έστω και προσωρινά τις πλάτες τους στην Δύση, γεγονός που αναβαθμίζει τη σημασία των ρωσο-τουρκικών σχέσεων στην σκακιέρα του Πούτιν, και υποβαθμίζει αντίστοιχα την σημασία των Βαλκανίων και της Ελλάδας. Εξ ου και η πρόσφατη στροφή της Μόσχας σε σχέση με το Κυπριακό, από την πάγια υπεράσπιση των ελληνικών δικαίων σε μια πολιτική ευμενούς για την Τουρκία ουδετερότητας.
Ανεξάρτητα από το εάν όλες αυτές οι ισορροπίες είναι επισφαλείς και μεσοπρόθεσμα μάλλον θα ανατραπούν –οι αντισυσπειρώσεις που δημιουργεί η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη δεν μπορούν να αποτραπούν μεσοπρόθεσμα– το παρόν κλίμα εντός κι εκτός της Ε.Ε. είναι εξόχως αρνητικό για την χώρα μας. Πόσο μάλλον για τους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε καθ όλη την προηγούμενη διάρκεια την στρατηγική του, στην αντίθεση μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ, γύρω από τις πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη, και η οποία σήμερα τίθεται μάλλον σε δεύτερο πλάνο.
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι η Ε.Ε. έχει «κλειδώσει» ως μια «γερμανική φυλακή». Σημαίνουν όμως ότι η επιλογή να ξεκινήσει η ανταρσία ενάντια στην ευρωπαϊκή πολιτική λιτότητας από την Ελλάδα είναι σίγουρα λανθασμένη και εξαιρετικά επισφαλής. Οι Γερμανοί εξ άλλου, έχουν διαγνώσει ότι ο αδύναμος κρίκος του πολιτικού ρεύματος αμφισβήτησής, που τείνει να διαμορφωθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, και το οποίο χαρακτηρίζεται από διάφορα ιδεολογικά πρόσημα (Ποντέμος, Μπέπε Γκρίλο κ.ο.κ.), όπως επίσης και την άνοδο της ευρωσκεπτικιστικής ακροδεξιάς στην Γαλλία (Λεπέν) ή την Μεγάλη Βρετανία (Νάιτζελ Φάρατζ), είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και θα φροντίσουν έτσι να ξεκινήσουν από αυτόν την αντεπίθεσή τους.
Η χώρα μας πρέπει επομένως να τηρήσει «αμυντική στάση» και παρελκυστικές πολιτικές, να συγκροτήσει ευρύτερες συμμαχίες έως ότου γενικευτεί η ανοιχτή αμφισβήτηση των Γερμανών –και μόνον τότε να προχωρήσει και η ίδια στην αμφισβήτηση της «γερμανικής φυλακής», έτσι ώστε να αξιοποιήσει την ευρύτερη αναταραχή εντός της Ε.Ε.
Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό πεδίο, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις βρίσκονται στο ναδίρ της τελευταίας πενταετίας, και κυριαρχεί παντού ένα κλίμα πολιτικής ανάθεσηςμε κύρια ευθύνη γι’ αυτό το πολιτικό κλίμα που διαμόρφωσαν οι κύριοι εκφραστές του διάχυτου αντιμνημονιακού αισθήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αν. Ελ.
Επίσης, στο εσωτερικό του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί ένα μωσαϊκό αντιθέσεων, το οποίο απειλεί να εκραγεί με τις πρώτες αναταράξεις ή υποχωρήσεις στο μέτωπο της εσωτερικής διαπραγμάτευσης.
Τέλος, το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που στηρίζεται σε μιαν αντίληψη «κοινωνικοποίησης»-αναδιανομής του πρωτογενούς πλεονάσματος της Αποικίας Χρέους, προσκρούει στο γεγονός ότι αυτό το πλεόνασμα είναι εξαιρετικά επισφαλές και αβέβαιο, και εξαρτάται από την καλή θέληση των ίδιων των αφεντικών  της Αποικίας (ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δόσεις) για να μπορεί κανείς να στηριχτεί σε αυτό. Το χειρότερο, δε, με αυτό είναι ότι οι πραγματικοί επικυρίαρχοι της χώρας έχουν τα μέσα να επιβάλουν την βούλησή τους, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ακόμα και σε εσωκομματικό πεδίο εμφανίζεται ιδιαίτερα αδύναμος και υπάρχουν πολλοί παράγοντες οι οποίοι είναι έτοιμοι με την παραμικρή στραβοτιμονιά να κατηγορήσουν την ηγεσία τους για μια «Νέα Βάρκιζα». Και είναι πολύ φυσιολογικό: Όταν κανείς καλλιεργεί αντιπολιτευτικά ένα τέτοιο κλίμα προσδοκιών και υποσχέσεων, είναι πολύ εύκολο αυτό να γυρίζει μπούμερανκ με τις πρώτες διαψεύσεις.
Εξ άλλου, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας το γεγονός ότι η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που ξέσπασε με την αναγγελία της πρόωρης εκλογής του ΠτΔ, έχει εξαναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να τρέχει διαρκώς πίσω από την τακτική της γρήγορης ανάληψης της εξουσίας, πραγματοποιώντας το ένα λάθος μετά το άλλο, συμμαχώντας με δυνάμεις της «μνημονιακής κεντροαριστεράς» (Κουβέλης, Τζάκρη) ή με παράγοντες της υστερομεταπολιτευτικής «βαθιάς εξουσίας» (λέγε με Γιάννα «Ίδρυμα Κλίντον» Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη).
Έτσι σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ζώσα, εξελισσόμενη αντίφαση ενός πολιτικού προεκλογικού λόγου που ολοένα και εντονότερα στηρίζεται στην υπόσχεση μιας «μεγάλης αλλαγής» και μιας πολιτικής πρακτικής που κινείται προς την αντίθεση κατεύθυνση, αυτήν της ενσωμάτωσης.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε και την «αστάθμητη μεταβλητή» που ιδιαίτερα κατά τα τελευταία 50 χρόνια ‘αποφάσιζε’, δηλαδή επικαθόριζε, την πορεία της χώρας: Τον τουρκικό επεκτατισμό, ο οποίος ολοένα και πιο έντονα τείνει να εγκαταλείψει το συναινετικό προσωπείο της «φιλίας» και να αξιώνει ανοιχτά και με τον ζόρι την ευθυγράμμιση της Ελλάδας στην νεο-οθωμανική πολιτική.
Και εδώ, όπως φάνηκε και κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Νταβούτογλου στην χώρα μας, και το ολιγόλεπτο ραντεβουδάκι που επέτρεψε ο πρωθυπουργός της γείτονος στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει σε τίποτα από την εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων: Του Ευάγγελου Βενιζέλου κατά την θητεία της συγκυβέρνησης, του Δρούτσα κατά την πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτήν της Ντόρας κατά τις κυβερνήσεις ΝΔ, και των Γιώργου Παπανδρέου-Θόδωρου Πάγκαλου στις μέρες της εκσυγχρονιστικής κυριαρχίας.
Έτσι, το «πολιτικό πόκερ» της κυβερνώσας αριστεράς έχει δημιουργήσει μια χιονοστιβάδα, την οποία καβάλησαν στο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα μετά τον Σεπτέμβριο, ποντάροντας στην συντριβή των Σαμαρά-Βενιζέλου. Ξεχνούν όμως ότι πίσω από αυτούς κρύβονται οι γερμανοτροϊκανοί και ότι ο Σαμαράς έχει στήσει μία παγίδα σε όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις για να τις οδηγήσει αυτές σε πιθανές καταστροφικές επιλογές, που διαφορετικά θα τις χρεωνόταν ο ίδιος.
Υπό αυτό το πρίσμα, και εάν οι παραπάνω εκτιμήσεις αποδειχθούν σωστές, είναι πολύ εύκολο να φανταστούμε το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, υπό την προϋπόθεση της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία: Οι διαπραγματευτές θα τον στήσουν στον τοίχο, και ένα κόμμα που έχει συνδέσει την πολιτική του μοίρα με την συμμετοχή του στους κόλπους της ευρωπαϊκής αριστεράς, ένα κόμμα που είναι παντελώς ανέτοιμο, ‘φύσει’ και ‘θέσει’ ανίκανο να διαχειριστεί μια ρήξη με την Ευρώπη, θα αναγκαστεί να υποκύψει στις αξιώσεις της Γερμανικής Ευρώπης. Και τότε θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, τότε ακόμα και αυτή η δυναμική που δημιούργησε το χαρτί της ‘κυβερνώσας αριστεράς’ θα εξανεμιστεί εν μέσω αποχωρήσεων, καυγάδων, καταγγελιών, με συνέπεια να ‘κοντύνει’ η αξιωματική αντιπολίτευση σ’ έναν απλό παράγοντα της κεντροαριστεράς, μαζί με τους υπόλοιπους.
Και εκείνη την στιγμή, ο φόβος, η απελπισία και το αδιέξοδο θα κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους –θα δημιουργήσουν ένα διάχυτο κοινωνικό κλίμα ανασφάλειας που θα νομιμοποιήσει νεο-αυταρχικές λύσεις, δίνοντάς τους μάλιστα πλειοψηφικό αέρα. Θα παιχτεί τότε το χαρτί του ενός ελληνικού Μπερλουσκονισμού, με μια ρετουσαρισμένη, «μετά-μεταπολιτευτική» ακροδεξιά, και άλλα συμπληρώματα μαφιόζων, ντήλερ της ολιγαρχίας, και μπάζων του παλαιού πολιτικού συστήματος.
Την ίδια στιγμή, μια ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα απονομιμοποιήσει εν γένει κάθε απόπειρα «αριστερής» απάντησης στην κρίση και κάπως έτσι το «μνημόνιο» θα ολοκληρωθεί με την έννοια ότι θα έχει προκύψει ένα νέο πολιτικό καθεστώς στα πρότυπα χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, ο αυταρχισμός του οποίου θα είναι απολύτως συμβατός με την κοινωνική σκληρότητα και την οικονομική βία που ασκείται και θα ασκηθεί πάνω στην ελληνική κοινωνία.
Η ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει σε καταστάσεις που θα λύσουν από μόνες τους το αίνιγμα της πολιτικής νομιμοποίησης της «αποικίας χρέους» αφού η πολιτική αστάθεια που θα έχει μεσολαβήσει θα έχει μεταβάλει την χώρα σε φτερό στον άνεμο που θα φυσούν οι κερδοσκόποι, και οι νέοι αποικιοκράτες.
Με την πρώτη φάση του μνημονίου, η χώρα ξέγραψε την ευημερία της ύστερης μεταπολίτευσης, και τις αυταπάτες περί της βιωσιμότητας ενός ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Με την δεύτερη φάση, εκείνη της ολοκλήρωσής του σε καθεστώς ‘αποικίας χρέους’, θα καταλάβει πολύ καλά ότι η μοίρα της δεν διαφέρει και πολύ από εκείνην της Βουλγαρίας, και των υπόλοιπων Βαλκανικών κρατών που βρέθηκαν στο στόχαστρο της παγκοσμιοποίησης (λέγε με Σερβία, με την Κύπρο και την Θράκη να παίζουν τον ρόλο ενός οιονεί ελληνικού «Κοσόβου»).
Υπάρχει άραγε διέξοδος από αυτήν την μηχανική αλληλουχία των γεγονότων; Όχι, υπό το πρίσμα των στρατηγικών που είναι κυρίαρχες εντός του παρόντος πολιτικού συστήματος. Όχι, στο πλαίσιο του γνωστού επικοινωνιακού πολέμου των χαρακωμάτων, ενός παιχνιδιού εντυπώσεων που αποτελεί πλέον τον μόνο δυνατό τρόπο με τον οποίον μπορεί να ασκήσει πολιτική η παρούσα εκδοχή του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.
Δεν είναι τυχαίο, εξ άλλου, ότι ενόψει μιας τόσο σοβαρής διαπραγμάτευσης δεν υπάρχει καμία συζήτηση γύρω από τις στρατηγικές αντιμετώπισης των νέων εκβιασμών, ενώ η πολιτική συζήτηση του τόπου καταβυθίζεται στην δυσωδία των «Χαϊκάλης-Γκέιτ», με πρωταγωνιστές φτωχομπινέδες ανθυποπράκτορες, γελωτοποιούς, και ποντικούς των παρασκηνίων. Αποτελεί δε δείκτη του πολιτικού επιπέδου της χώρας, ότι σε αυτή την υπόθεση, και ανεξάρτητα από το τι έχει συμβεί, κανείς δεν διατηρεί το ηθικό πολιτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του.
Όλα τούτα δείχνουν, ότι σταδιακά η πολιτική αντιπαράθεση καταλήγει σ’ έναν εργαλειακό πόλεμο χαρακωμάτων για την απόσπαση της εξουσίας, όπου κυριαρχούν οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, η ίντριγκα και το παρασκήνιο, ενώ η πολιτική διαμάχη αποψιλώνεται σταδιακά ακόμα και από εκείνες τις προσχηματικές προγραμματικές συγκρούσεις: Μισέλ Ασημακοπούλου, Θόδωρος Πάγκαλος, και Άδωνις Γεωργιάδης από την μία, επαναπατρισμός του ασώτου Φώτη Κουβέλη, Θεοδώρα Τζάκρη, Βουδούρης και Παραστατίδης από την άλλη. Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τις χειρότερες στιγμές δικομματισμού της ύστερης μεταπολίτευσης.
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή εξέλιξης αυτής της διαμάχης δεικνύει ολοένα και πιο κατηγορηματικά πως η εναλλακτική λύση βρίσκεται έξω από το παρόν πολιτικό σύστημα, γιατί αυτό τελεί σε συνθήκες συγκρουσιακής ισορροπίας μέσα στο αδιέξοδο.
Σε αντίθεση, δε, με τις υποσχέσεις που μοιράζονται σήμερα αφειδώς, τόσο από τον πόλο των «κουΐσλιγνκ» –δηλαδή της συγκυβέρνησης– όσο και από τους τυχοδιώκτες της «κυβερνώσας αριστεράς» δεν υπάρχει κανένα εύκολο σαξές στόρυ, και καμία ανέξοδη διαφυγή από το μνημόνιο.
Αντίθετα, η αντιστασιακή στρατηγική πρέπει να είναι μεσο-μακροπρόθεσμη, και να πατάει στα πραγματικά δεδομένα της Ελλάδας και της διεθνούς συγκυρίας καλλιεργώντας συστηματικά τις θετικές συνθήκες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μεταβολή της αρνητικής συγκυρίας για την χώρα μας.
Έτσι, έναντι του «πολιτικού πόκερ» της κυβερνώσας αριστεράς πρέπει να προκρίνουμε μια γραμμή κοινωνικού και πολιτικού «αντάρτικου» στην πολιτική της αποικίας χρέους φθείροντας κατά το μέγιστο τους κοινωνικό-πολιτικούς της εκφραστές. Και αυτή τη στρατηγική, παρά τις μεγάλες διαφωνίες που μας χωρίζουν μαζί τους, προτάσσει και το ΚΚΕ ή ακόμα και ένα κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Επομένως, έναντι μιας αντίληψης γρήγορης –και βραχύχρονης– κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, πρέπει να προκρίνουμε την στρατηγική της ενίσχυσης του λαϊκού κινήματος, της ανάπτυξης μιας «δυαδικής εξουσίας», παράλληλων δομών που θα λειτουργούν παραδειγματικά και θα στέκουν αντίβαρο στην παρακμή των σάπιων μέχρι το μεδούλι κυρίαρχων θεσμών που είναι έτοιμοι να μεταβάλουν οποιονδήποτε πολιτικό φορέα κι αν σπεύσει να τους διαχειριστεί άμεσα σε εικόνα και ομοίωσή τους.
Έναντι μιας υπόσχεσης περί γρήγορης επιστροφής στον παλιό καλό παράδεισο θα πρέπει να υπάρξει μια συστηματική ανάλυση και επεξήγηση της πραγματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα: Μια κοινωνία με διαλυμένο παραγωγικό ιστό, υδροκέφαλη, όπου ο μη-ενεργός οικονομικά υπερβαίνει τον ενεργό οικονομικά  πληθυσμό, και ο τελευταίος απασχολείται ως επί το πλείστον σε παρασιτικές δραστηριότητες που είναι υπερβολικά δεμένες με το κράτος, τα κόμματα ή την διεθνή συγκυρία (λέγε με τουρισμό). Αυτή η κοινωνία, αντικειμενικά, χαρακτηρίζεται από μικρή δυνατότητα αυτοδυναμίας και άρα είναι πολύ πιο ευεπίφορη, ανάλογα με την υφή και την συγκεκριμένη θέση του εκάστοτε κοινωνικού στρώματος, είτε σε πολιτικές σπέκουλας του φόβου –λέγε με ΝΔ, ή αύριο, Μαρινάκη και Μπέο– είτε σε πυροτεχνήματα και «τουφεκιές από αλεύρι» που υπόσχονται μια γρήγορη και εύκολη αποκατάσταση της ευημερίας της ύστερης μεταπολίτευσης.
Όντως, το δίλημμα έχει τεθεί, ωστόσο δεν είναι αυτό που θα μας απασχολήσει στις επικείμενες, πρώτες εκλογές αλλά στην πολιτική αστάθεια που θα επακολουθήσει. Ή θα συγκροτηθεί μια δύναμη «πατριωτικής αριστεράς» που θα χτίσει μια πλειοψηφική κοινωνική ηγεμονία μ’ ένα αταλάντευτο όραμα εθνικής απελευθέρωσης, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας, άμεσης δημοκρατίας, πολιτιστικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα παραμείνει κουφό στις σειρήνες των εκπτώσεων για χάρη ευκαιριακών εκλογικών συμμαχιών και οπορτουνιστικών σχημάτων κυβερνητισμού ή η χώρα θα βυθιστεί σε μια νεο-αυταρχική νύχτα μπαίνοντας στο κλαμπ των «αποτυχημένων κρατών» των Βαλκανίων και του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε επίπεδο εξαθλίωσης της κοινωνίας, και εθνικής ακεραιότητας της χώρας.
Ενάντια στην λογική του «ή τώρα ή ποτέ» που κυριαρχεί σήμερα στα τηλεπαράθυρα, έχουμε καθήκον σήμερα να προστατέψουμε όσες υγιείς δυνάμεις απομένουν σε αυτήν την χώρα, από τα ψευδοδιλλήματα μιας εκλογικής αντιπαράθεσης που προτιμάει να ξεχνάει τις πραγματικές απειλές που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, για να επιδοθεί σ’ έναν εργαλειακό ανταγωνισμό για την εξουσία. Αυτές οι δυνάμεις, θα πρέπει να παραμείνουν με καθαρό μέτωπο ώστε πολύ σύντομα, κυριολεκτικά αύριο, να συμβάλουν στην οικοδόμηση ενός πόλου πραγματικής αντίστασης.
Υ.Γ. Είναι γνωστό το επιχείρημα που μας αντιτάσσουν κάποιοι, κακόβουλα, πως «λέμε τα ίδια με τον Σαμαρά». Το πρόβλημα, τους απαντάμε, είναι ότι ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στον Σαμαρά μία ύστατη, ανέλπιστη ευκαιρία: Δεν γίνεται, ο Τσίπρας να αντιμετωπίζει τους εκβιασμούς των αγορών με αστειότητες του τύπου «θα βαράμε νταούλι, κι αυτοί θα χορεύουν». Έτσι, δίνει την δυνατότητα στον Σαμαρά να συγκαλύψει τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, καθώς και την αθλιότητα της μνημονιακής καθημερινότητας που έχει αυτή προκαλέσει, πίσω από την επίκληση της κοινής λογικής –όπως έκανε και στο πρόσφατο διάγγελμα. Και ταυτόχρονα, με αυτήν την τακτική επιτρέπει, για παράδειγμα, να αναπτυχθεί περαιτέρω ένα ρεύμα «υπεύθυνης» (sic!) κεντροαριστεράς με κύριο εκφραστή «Το Ποτάμι», ή δημιουργεί και πάλι χώρο στον ΓΑΠ, ώστε να λάβει νέες πολιτικές πρωτοβουλίες.

(Οι υπογραμμίσεις είναι του διαχειριστή του παρόντος ιστολογίου)

Πηγή: http://ardin-rixi.gr