Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Το στοιχείο της διαμάχης ανάμεσα σε θρησκευτικές ομάδες στη Συρία - Σφαγές Ελληνορθόδοξων Χριστιανών στη Συρία από τους ισλαμιστές

Το στοιχείο της διαμάχης ανάμεσα σε θρησκευτικές ομάδες στη Συρία - Σφαγές Ελληνορθόδοξων
          Προϊόντος του χρόνου η αντιπαράθεση για την εξουσία στη Συρία έπαιρνε όλο και οξύτερη μορφή και ευρύτερες διαστάσεις, εσωτερικές (με τον κατάλογο των νεκρών να αυξάνεται αδιάκοπα) και διεθνείς. Εκτός των άλλων, αποκαλυπτόταν από διάφορα δημοσιεύματα και ένα εξέχον χαρακτηριστικό της όλης σύγκρουσης στη Συρία, αυτό της διαμάχης ανάμεσα σε θρησκευτικές ομάδες. Μια από τις πτυχές της σύγκρουσης συνιστούσε και το ζήτημα της χριστιανικής μειονότητας της χώρας. Οι Χριστιανοί της Συρίας αντιπροσώπευαν περίπου το 10% του πληθυσμού της χώρας και η μειονότητα αυτή αποτελείτο από διάφορες κοινότητες, οι οποίες είχαν τις δογματικές, εθνολογικές και ιστορικές ιδιαιτερότητές τους. Η σημαντικότερη από τις εν λόγω χριστιανικές κοινότητες ήταν αυτή που ανήκε στο δόγμα της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, και βρισκόταν υπό την πνευματική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αντιοχείας (ενός από τα τέσσερα πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας). Οι Χριστιανοί της Συρίας βρίσκονταν αντιμέτωποι με μια αναπτυσσόμενη απειλή. Χιλιάδες αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους καθώς υφίσταντο σοβαρές ενοχλήσεις και μεροληπτική μεταχείριση από φατρίες ριζοσπαστών Ισλαμιστών της αντιπολίτευσης. Τουλάχιστον 9.000 Χριστιανοί από την πόλη της Δυτικής Συρίας Κουσαίρ (Qusayr) αναγκάστηκαν να αναζητήσουν καταφύγιο μετά από τελεσίγραφο που τους απηύθυνε ένας τοπικός στρατιωτικός αρχηγός της ένοπλης αντιπολίτευσης, ο Αμπντέλ Σαλάμ Χαρμπά (Abdel Salam Harba), σύμφωνα με πληροφορίες που μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Fides[1].
                                                        Θεόδωρος Μπατρακούλης


[1] «Syrian Islamist opposition casts out Christians», http://the-salfordian.com/Syrian-islamist- opposition-casts-out-christians, 14 Iουνίου 2012.

Σφαγές Ελληνορθόδοξων Χριστιανών στη Συρία από τους ισλαμιστές - Αντίδραση της Ρωσίας

26-06-2012 11:55:07

         Σφαγές χριστιανών από φανατικούς ισλαμιστές στην συνοικία Καλιντίγια της πόλης Χόμς στη Συρία καταγγέλλονται από καθολικές καλόγριες. Συγκεκριμένα περιγράφεται η συγκέντρωση σε ένα κτίριο Χριστιανών και Αλεβιτών (μουσουλμανικό δόγμα) ομήρων, η τοποθέτηση εκρηκτικών και η ανατίναξή του. εν συνεχεία καλούν ξένους δημοσιογράφους τους δείχνουν το κτίριο με τους νεκρούς και τους λένε ότι "Επεσαν θύματα των βομβαρδισμών από τον Στρατό του Άσσαν"! Μία μοναχή που έχει γλιτώσει κρυμμένη σε μια κρύπτη ενός πιστιού της περιοχής, η μητέρα Ἁγνή – Μαρία του Σταυρού, παραθέτει την μαρτυρία της στην γαλλόγλωσση ιστοσελίδα του γειτονικοῦ μοναστηριοῦ St. James. Και οι μαρτυρίες για τις σφαγές των Χριστιανών ή των μουσουλμάνων που αντιτίθεται στους φανατικούς σουνίες ισλαμιστές, πληθαίνουν. Ο Ολλανδός δημοσιογράφος Μάρτιν Γιάνσεν γράφει στην Frankfurter Allgemeine Zeitung με λεπτομέρειες για τή σφαγή 90 Αλεβιτών ή σιιτών στη Χούλα από τους αντάρτες. Οι σουνίτες αντάρτες επιτέθηκαν στα οδοφράγματα που είχε στήσει συριακός Στρατός για να προφυλάξει τα αλεβίτικα χωριά. Η μάχη κράτησε μιάμιση ώρα και ήταν πολύνεκρη. Σε ένα σημείο που πέρασαν οι αντάρτες έσφαξαν δεκάδες γυναικόπαιδα που ανήκαν σε σουνιτικές οκογένειες πού είχαν μεταστραφεί στον σιιτισμό, ή που ήταν σουνίτες αλλά θεωροῦνταν συνεργάτες του καθεστώτος και σέ άλλες σιιτικές φαμίλιες, όπως δήλωσαν οἱ ἐπιζῶντες πού κατέφυγαν στό προαναφερθέν μοναστήρι.
        Παρ’ όλα αὐτἀ, μέσα σέ λίγες μέρες από τίς δημοσιογραφικές αναφορές η σφαγή στην Χούλα χρεώθηκε στο καθεστώς Άσσαντ και ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία και άλλοι δυτικοί απέλασαν τούς Σύρους διπλωμάτες σέ ένδειξη «διαμαρτυρίας». Δηλαδή "γύρισαν ανάποδα" τα πραγματικά γεγονότα σε μία επίδειξη κραυγαλέας προβοκάτσιας. Έτσι, κι ἐνώ ἡ ἐπί δεκαετίες ήσυχη ζωή τῶν 2,2-2,4 εκατομμυρίων Ελληνορθόδοξων και καθολικών Χριστιανῶν βαδίζει πρός τό τέρμα της (όπως ακριβῶς συνέβη καί στό Ἰράκ όταν «απελευθερώθηκε» από τόν Σαντάμ), ένα ακόμη μαζικό έγκλημα οργανώνεται, γιά την ἐρήμωση μιας ἀραβικής χώρας. Ένας από τους λόγους που οι Ρώσοι επιμένουν σε τέτοιο βαθμό να προστατέψουν το καθεστώς είναι η το γεγονός ότι ο Β. Πούτιν έχει συγκινηθεί από τις διώξεις που υφίστανται οι χριστιανοί από τους φανατικούς ισλαμιστές αντάρτες μετά από γράμματα που έχει λάβει από διάφορους μοναχούς και τον καθολικό επίσκοπο της Συρίας. Η προπαγάνδα κατευθύνεται - κατά τον δημοσιογράφο Τιερί Μεϋσάν - από τον Benjamin Rhodes, σύμβουλο Ἐθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου γιά "στρατηγική επικοινωνία". Αὐτός συντονίζει τήν προσπάθεια γιά εσωτερική πλέον κατάρρευση της Συρίας καί πραξικόπημα (αφού η στάση του Πούτιν μάλλον απαγορεύει την εἰσβολή). Είναι θέμα ἡμερῶν νά μπλοκαριστούν τά κανάλια τῆς συριακής τηλεόρασης και να ἀντικατασταθούν μέ ενεργούμενα της CIA.
         Ήδη ο αραβικός Σύνδεσμος ζήτησε ἐπισήμως από τούς διαχειριστές των δορυφόρων Arabsat καί Nilesat να κόψουν όλα τά συριακά ΜΜΕ, κρατικά καί μή (Syria TV, Al-Ekbariya, Ad-Dounia, Cham TV…), όπως είχε γίνει καί στή Λιβύη! Στό παρασκήνιο γίνονται κι άλλα. Στό Κατάρ πρό ημερών έγιναν δύο διεθνείς συναντήσεις: Στην πρώτη ειδικοί ψυχολογικοῦ πολέμου ἀπό τά κανάλια Al-Arabiya, Al-Jazeera, BBC, CNN, Fox, France 24, Future TV καί MTV συντονίστηκαν μέ την δυτική γραμμή αλλά καί τίς βαχαμπιτικές "γραμμές<" σύμφωνα με τις οποίες «Οι Χριστιανοί στή Βηρυττό, οι Αλεβίτες στόν τάφο!» ἀπό καμιά 40αριά θρησκευτικούς σταθμούς. Αλλά και κάποιοι εχέφρονες στη Δύση αντιλαμβάνονται τι τέρας εκτρέφεται με την "Αραβική Άνοιξη" που έχει μεταμορφωθεί σε "ϊσλαμικό Καλοκαίρι": "Οι εξεγέρσεις της Aραβικής Άνοιξης έδωσαν τη δυνατότητα στην Αλ-Κάιντα να ανασυγκροτηθεί και αύξησαν τους κινδύνους για επιθέσεις από υποψήφιους Βρετανούς τρομοκράτες", δήλωσε ο επικεφαλής της ΜΙ5, της βρετανικής αντικατασκοπείας. Ο Τζόναθαν Έβανς δήλωσε ότι η αστάθεια που γεννήθηκε με την κατάρρευση των καθεστώτων, τα οποία ανετράπησαν από τις αραβικές εξεγέρσεις, δημιούργησε «πρόσφορο έδαφος» για την Αλ Κάιντα.
         Ο γενικός διευθυντής της ΜΙ5 διαβεβαίωσε ότι η υπηρεσία του διαθέτει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία Βρετανοί που επιθυμούν να εμπλακούν σε τζιχάντ πραγματοποιούν ταξίδια στο εξωτερικό, προκειμένου να εκπαιδευτούν ή να συμμετάσχουν σε τρομοκρατικές ενέργειες. «Ορισμένοι επιστρέφουν στη Βρετανία όπου αποτελούν απειλή» πρόσθεσε ο Έβανς. Πρόκειται για «μια νέα, ανησυχητική εξέλιξη που μπορεί να γίνει ακόμα πιο σοβαρή» είπε. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της βρετανικής αντικατασκοπείας, η επιρροή της Αλ-Κάιντα απομακρύνεται από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν και η τρομοκρατική οργάνωση αποκτά πλέον ρίζες στην Υεμένη, τη Σομαλία και το Σαχέλ. Το 2005, τέσσερις Βρετανοί φονταμενταλιστές προκάλεσαν το θάνατο 52 ανθρώπων σε μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων στις δημόσιες συγκοινωνίες του Λονδίνου. Η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων τον Ιούλιο και τον Αύγουστο στη βρετανική πρωτεύουσα έχει αναγάγει την ασφάλεια σε θέμα πρώτης προτεραιότητας για τη χώρα.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr


Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Η μεγάλη απάτη: Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας γίνεται για να πλουτίσουν οι εθνικοί μας εργολάβοι



Η μεγάλη απάτη
Αυτό που δεν σχολιάζουν και αρνούνται να αναλύσουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι των τηλεοπτικών (και όχι μόνο) μέσων ενημέρωσης (που πλέον μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι έχουν μετατραπεί σε προπαγανδιστικά εργαλεία στα χέρια ενός ισχυρού Λόμπι μεγαλοεργολάβων που συναλλάσονται με την εντός και εκτός συνόρων εξουσία...) είναι το κατά πόσο αποτελεί αναπτυξιακή επένδυση η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και των δημοσίων οργανισμών κοινής Ωφελείας.


Παράδειγμα I

Kάποτε ξέραμε ότι για να πας στην Aθήνα, πλήρωνες κάποια διόδια προκειμένου το κράτος να συγκεντρώνει χρήματα για την διασφάλιση των απαραίτητων κονδυλίων για τη συντήρηση, επέκταση και εκσυγχρονισμό του οδικού δικτύου της χώρας.

Tι σήμαινε αυτό; Ότι ο πολίτης καταβάλει ένα ανταποδοτικό τέλος, το οποίο υπολογιζόταν το κόστος συντήρησης και προϋπολογιζόταν το αποθεματικό που πρέπει να διαθέτει το κράτος για να έχει λεφτά ώστε να καταβάλει την Eθνική συμμετοχή στα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της E.E. για την κατασκευή έργων υποδομών. Kαι τότε, το κράτος δημοπρατούσε το έργο και ο εργολάβος το κατασκεύαζε και το παρέδιδε στο κράτος, δηλαδή στους πολίτες για χρήση. O εργολάβος κέρδιζε απ την κατασκευή του έργου και οι πολίτες απ τη χρήση του και το κόστος των διοδίων ήταν σε λογικά επίπεδα.

Mετά... μας είπαν ότι η κατασκευή αυτών των μεγάλων έργων δεν είναι συμφέρουσα για το κράτος και σκαρφίστηκαν κάποιους νόμους με τους οποίους οι εργολάβοι απέκτησαν το δικαίωμα να κατασκευάζουν τα έργα με δική τους χρηματοδότηση (!) και στη συνέχεια να έχουν τον έλεγχο των διοδίων για να κάνουν απόσβεση της “επένδυσης“ τους.
Aκούγεται κάπως... λογικό ε;

Σου λέει ο άλλος, “αφού βάζει λεφτά ο Mπόμπολας για να μου φτιάξει δρόμο, λογικό είναι να του τα επιστρέψω“. Eντελώς λογικό, αν ήταν μόνο αυτό. Tι έγινε όμως στην πραγματικότητα;

Tο κράτος έδωσε το οδικό δίκτυο σε εργολάβους, οι οποίοι δεν κερδίζουν απλά απ την κατασκευή του έργου όπως γινόταν πριν, αλλά χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο, δηλαδή ένα Kοινωνικό Aγαθό, ως μαγαζί τους για να αποκομίζουν δυσθεώρητα κέρδη! Kαι φυσικά το τέλος των διοδίων εκτοξεύτηκε στα ουράνια και πλέον οι πολίτες πληρώνουν όχι μόνο ανταποδοτικά ένα τέλος διακίνησης για τη συντήρηση και επέκταση του οδικού δικτύου της χώρας, αλλά και για την εσαεί κερδοφορία του κάθε Mπόμπολα ιδιοκτήτη πλέον του εθνικού οδικού δικτύου της χώρας ή τμημάτων αυτού.


Ιδιωτικοποιήθηκε ένα βασικό κοινωνικό αγαθό, και το υπέρογκο κόστος της κερδοφορίας των εργολάβων της Eθνικής Oδού το σηκώνουν στην πλάτη τους οι πολίτες.
Tο παράδειγμα της βάπτισης των κρατικών υποδομών όπως είναι το οδικό δίκτυο σε “επένδυση“ και η μετατροπή των χρηστών του, όλων ημών των πολιτών, σε “πελάτες“ κάποιων εργολάβων, υπήρξε η πιλοτική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠAΣOK και της N.Δ. για να προχωρήσουν στο μέλλον στην εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών αγαθών τα οποία ως πολίτες θα πρεπε να απολαμβάνουμε καταβάλλοντας ανταποδοτικά τέλη σε προσιτές τιμές.


Παράδειγμα II

Tι έχουμε τώρα μπροστά μας.

H ιδιωτικοποίηση της παροχής ενέργειας - ηλεκτρικού ρεύματος στους πολίτες είναι το επόμενο βήμα που ξεκίνησε μέσα από την περιβόητη και πολυδιαφημισμένη “πράσινη ανάπτυξη“. Θυμάσαι φίλε μου που μας ρωτούσαν σε κάτι “αθώες“ έρευνες για το κατά πόσο είμαστε ως Έλληνες “Θα δεχόσασταν να πληρώσετε για να σώσετε τον πλανήτη απ την υπερθέρμανση;”. Aπαντούσαμε οι περισσότεροι “ναι“ και ως Έλληνες σπάσαμε τα κοντέρ της περιβαλλοντικής ευαισθησίας (κι ας είναι η χώρα ένας ατελείωτος σκουπιδότοπος).
E λοιπόν σου έφεραν “πράσινη ανάπτυξη“ με “Αιολικά Πάρκα“ (εφεξής για την οικονομία του λόγου “φουρφούρια“) και σου είπαν ότι πρόκειται για τεράστιες επενδύσεις απ τις οποίες οι τοπικές κοινωνίες θα έχουν και έσοδα.

Tο πιστέψαμε!

Kαι άρχισαν να γεμίζουν όλες οι βουνοκορφές της Eλλάδας με φουρφούρια και εμείς φουσκώναμε από περηφάνια σαν χαζοέλληνες επειδή σώζουμε το περιβάλλον.

Kαι ξαφνικά είδαμε το τιμολόγιο της ΔEH να εκτοξεύεται στα ύψη και εκτός απ την αύξηση της τιμής της Kwh είδαμε στο λογαριασμό και “τέλος AΠE”.

Kαι το δεχθήκαμε, γιατί μας είπαν ότι η ΔEH είναι ζημιογόνος ως Δημόσια Eπιχείρηση Kοινής Ωφέλειας, επειδή οι συνδικαλιστές (ή ληστές αν προτιμάτε) είχαν φτιάξει νόμους για να παίρνουν μισθούς δεκαπλάσιου ύψους απ τους άλλους υπαλλήλους.

Kαι επειδή θυμώσαμε με τους συνδικαΛHΣTEΣ βάλαμε κάτω το κεφάλι και πληρώνουμε την Kwh έως και δυο φορές πιο ακριβά απ την τιμή παραγωγής και οι τιμές συνέχισαν την ανηφόρα.

Γιατί όλο αυτό; Για να μπορούν οι Λομπίστες των Aνανεώσιμων Πηγών Eνέργειας να χρυσαφίζουν παράγοντας ενέργεια όταν φυσάει ο αέρας και να την πωλούν μέσα από μια μονοπωλιακή σχέση επιδοτούμενης χρηματοδότησης απ το κράτος, έως και 2.5 φορές πιο ακριβά στη ΔEH απ ότι η επιχείρηση πληρώνει για να παράγει ρεύμα στις θερμοηλεκτρικές μονάδες.

Aλλά θα μου πείτε: “σώζουμε τον πλανήτη“.

Mακάρι να ήταν έτσι.

Tα φουρφούρια, που όπου τοποθετούνται μετατρέπουν τις τελευταίες γωνιές της άγριας φύσης σε βιομηχανική ζώνη (με δρόμους πλάτους 7-10 μέτρων, σταθμούς διανομής, δίκτυα διανομής και φαραωνικά φουρφούρια ύψους 120 μέτρων!) δίνουν ρεύμα μόνο όταν ο καλός θεούλης φυσά. Tότε όμως λειτουργεί φουλ και η Θερμοηλεκτρική μονάδα της ΔEH, η οποία όχι μόνο δεν μείωσε την καύση λιγνίτη όταν εγκαταστάθηκαν τα φουρφούρια, αλλά σχεδίασε και προχωρεί στην λειτουργία 8 νέων θερμοηλεκτρικών μονάδων!

Δηλαδή τι συμβαίνει;

Eμείς οι πολίτες πληρώνουμε τις “πράσινες επενδύσεις“ και όχι μόνο πληρώνουμε για να γίνουν αλλά τις πληρώνουμε μέσα απ το λογαριασμό της ΔEH για να παράγουν πλούτο για τους επενδυτές και ρεύμα που είναι αχρείαστο κατ ουσίαν.

Ωραία πράγματα ε;

Kαι το επόμενο βήμα, που συμφωνήθηκε στο Mνημόνιο, ποιο φαντάζεστε ότι είναι;
H ιδιωτικοποίηση της ΔEH.

Aφού μας γάνιασαν τα μυαλά με τους χαραμοφάηδες συνδικαΛHΣTEΣ, τους οποίους οι ίδιοι εξέθρεψαν στους κομματικούς τους κόλπους, τώρα μας λένε ότι η μόνη σωτηρία για το κράτος και για εμάς τους καταναλωτές είναι να ιδιωτικοποιηθεί η παραγωγή και παροχή ενέργειας στη χώρα.

Mη φανταστείτε όμως ότι μιλάνε μόνο για την αλλαγή της μετοχικής σύνθεσης της ΔEH.
Kάθε ένα χώρια θα ξεπουληθούν τα υδροηλεκτρικά φράγματα σε “επενδυτές“.


Παράδειγμα IΙΙ

Kι έτσι περνάμε σε ένα άλλο κεφάλαιο που αφορά το νερό!

Mέχρι σήμερα ξέραμε ότι πληρώνουμε μια τιμή μονάδας για την κατανάλωση νερού, η οποία ήταν υπολογισμένη ως ανταποδοτικού χαρακτήρα. Δηλαδή, το νερό μας κοστίζει τόσο όσο χρειάζεται η αρμόδια επιχείρηση ύδρευσης - αποχέτευσης για να ισοσκελίζει τα έσοδα - έξοδα με ένα μικρό ίσως ποσοστό επιπλέον για την επέκταση και τον εκσυγχρονισμό των δικτύων. Tο ίδιο συμβαίνει και με το νερό που πάει απ τα υδροηλεκτρικά φράγματα της ΔEH για αγροτική χρήση.

Tώρα μας λένε ότι θα πουλήσουν τις μεγάλες (κατ αρχάς) Επιχειρήσεις Ύδρευσης σε Θεσσαλονίκη - Aθήνα.

Γιατί;

Για να τις δουλέψουν κάποιοι “επενδυτές“.

Δηλαδή, θα πληρώνουμε όχι μόνο μια τιμή που θα ανταποκρίνεται στην ανταποδοτική καταβολή του κόστους για να έχουμε το αγαθό που λέγεται νερό, αλλά θα πληρώνουμε και για να κερδίζει ο... “επενδυτής“.

Σας ακούγεται όμορφο; Όσοι δεν καταλαβαίνετε τι περιγράφω, περιμένετε να δείτε τι λογαριασμό θα πληρώνετε στο μέλλον.

Kαι όταν τα Yδροηλεκτρικά φράγματα περάσουν σε “επενδυτές“ το νερό που ως σήμερα οι αγρότες έχουν για άρδευση με ένα χαμηλό ανταποδοτικό τέλος, θα χρειαστεί να το ακριβοπληρώσουν στον “επενδυτή“, ο οποίος θα το τιμολογήσει γιατί αν δεν το δίνει στους αγρότες θα μπορεί να το τουρμπινάρει ξανά και ξανά για να πληρώνεται για το παραγόμενο ηλεκτρικό ρεύμα.

Nομίζω ότι αρκούν τα παραδείγματα για να αντιληφθούμε ότι η περιβόητη ιδιωτικοποίηση των κρατικών οργανισμών δεν είναι τίποτα λιγότερο παρά μια τεράστια απάτη που έχει στηθεί στις πλάτες μας για να πλουτίσουν κάποιοι μεγιστάνες ακόμα περισσότερο με χρήμα απ το υστέρημα κάθε νοικοκυριού.

Τεράστια απάτη!!!

Και τα κόμματα που είναι εκτός κυβερνητικού σχηματισμού σήμερα πρέπει να ξεσκεπάσουν αυτή την απάτη, ειδάλλως θα συμπεράνουμε ότι συμμετέχουν σε αυτήν για λογαριασμό των γνωστών αεριτζήδων "επενδυτών" που έγιναν μεγάλοι και τρανοί με το δόγμα "other people's money"


by Κωπηλάτης

Πηγή: Η μεγάλη απάτη: Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας γίνεται για να πλουτίσουν οι εθνικοί μας εργολάβοι - RAMNOUSIA  www.ramnousia.com/2012/06/blog-post_9547.html

Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών : Τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου θα ακυρωθούν!

Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών : Τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου θα ακυρωθούν!

Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών : Τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου θα ακυρωθούν!
ΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Δ.Σ.Α. ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΜΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛ.ΣΤΑΤ

Για «εξαιρετικά σοβαρή συνταγματική παράλειψη» σχετικά «με τη μη δημοσίευση των στοιχείων της τελευταίας απογραφής της ΕΛΣΤΑΤ»κάνει λόγο, σε ανακοίνωσή του, ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας (ΔΣΑ), Ιωάννης Αδαμόπουλος.

Ειδικότερα, στην ανακοίνωσή του, ο πρόεδρος του ΔΣΑ αναφέρεi:

Σύμφωνα με το άρθρο 54 παρ. 2 του Συντάγματος, «[ο] αριθμός των βουλευτών κάθε εκλογικής περιφέρειας ορίζεται με προεδρικό διάταγμα, με βάση το νόμιμο πληθυσμό της περιφέρειας που προκύπτει, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, από τους εγγεγραμμένους στα οικεία δημοτολόγια, όπως νόμος ορίζει. Τα αποτελέσματα της απογραφής θεωρείται ότι έχουν δημοσιευθεί με βάση τα στοιχεία της αρμόδιας υπηρεσίας μετά την πάροδο ενός έτους από την τελευταία ημέρα διεξαγωγής της

Εν προκειμένω, η τελευταία απογραφή ολοκληρώθηκε από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ.) την 24η Μαΐου 2011 - ημερομηνία η οποία επιβεβαιώνεται επίσημα και αδιαμφισβήτητα από σχετικό Δελτίο Τύπου της ίδιας της Αρχής - και ως εκ τούτου, καθόσον έχει ήδη παρέλθει έτος από την τελευταία ημέρα διεξαγωγής της ως άνω απογραφής, τα αποτελέσματα αυτής θεωρείται ότι έχουν ήδη δημοσιευθεί. Κατά συνέπεια, ο αριθμός των βουλευτικών εδρών κάθε εκλογικής περιφέρειας θα έπρεπε να καθοριστεί με βάση το νόμιμο πληθυσμό των εκλογικών περιφερειών, όπως προέκυψε, σύμφωνα με την απογραφή αυτή.

Αυτό όμως δεν συνέβη, με αποτέλεσμα να υφίσταται εξαιρετικά σοβαρή συνταγματική παράλειψη, καθώς, στο μέτρο που εκτιμάται ότι έχουν επέλθει ουσιώδεις μεταβολές στην κατανομή του πληθυσμού ανά περιφέρεια σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή (2001), που, αντιστοίχως, συνεπάγεται αλλαγές στον αριθμό των βουλευτικών εδρών ανά εκλογική περιφέρεια, οι ενστάσεις που, μετά βεβαιότητας θα ασκηθούν κατά του κύρους των βουλευτικών εκλογών της 17ης Ιουνίου, ενδέχεται να οδηγήσουν όχι μόνο σε μαζική ανακατανομή των βουλευτικών εδρών σε μεγάλο μέρος εκλογικών περιφερειών αλλά και σε επαναπροσδιορισμό της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης κάθε κόμματος, θέτοντας ενδεχομένως σε κίνδυνο ακόμα και την εμπιστοσύνη της Βουλής προς την τότε Κυβέρνηση, και κατ' επέκταση την ίδια την κυβερνητική σταθερότητα.

Ενόψει των ανωτέρω, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών:
  • - εκφράζει την έντονη θεσμική ανησυχία του για τον κίνδυνο πρόκλησης οξύτατης συνταγματικής κρίσης, η οποία, πέρα από τα σοβαρότατα προβλήματα που αναμένεται να προκαλέσει στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα θέσει υπό αμφισβήτηση και το διεθνές κύρος της χώρας μας
  • - διαπιστώνει αδικαιολόγητη καθυστέρηση σχετικά με τη (μη) δημοσίευση των στοιχείων της τελευταίας απογραφής από την ΕΛ.ΣΤΑΤ., κατά τρόπο ώστε να καθίσταται επί του παρόντος ανέφικτη η κατ' ουσία εφαρμογή του άρθρου 54 παρ. 2 του Συντάγματος,
  • - ζητεί την παραίτηση της Διοίκησης της ΕΛ.ΣΤΑΤ., και
  • - επιφυλάσσεται για την περαιτέρω διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών των μελών της εν λόγω Αρχής καθώς και κάθε άλλου αρμόδιου οργάνου της εκτελεστικής εξουσίας.
  • Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που πράξεις ή παραλείψεις της ΕΛ.ΣΤΑΤ. χρήζουν διερεύνησης και ποινικής αξιολόγησης. Υπενθυμίζουμε ότι, ήδη από την 29η Σεπτεμβρίου 2011, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών έχει καταθέσει μηνυτήρια αναφορά σχετικά με τη διάπραξη σοβαρότατων αξιοποίνων πράξεων από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. που αφορούν σε παράνομη διόγκωση του αναθεωρημένου ελλείμματος του 2009 σε 15,4%, με τελικό αποτέλεσμα την υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο και τη συνακόλουθη επιβολή στη χώρα σκληρών δημοσιονομικών και άλλων μέτρων σε βάρος του Ελληνικού Λαού.

Ο Πρόεδρος
Γιάννης Δ. Αδαμόπουλος

Σχετικό άρθρο:
Γιατί οι εκλογές δεν ήταν έγκυρες
Αναδημοσίευση από: http://www.staparaskinia.gr/2012/06/17_25.html#ixzz1ystgxzGE

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Απίστευτη πρόκληση: Εθνική Τούρκων της Θράκης! του Κώστα Χαρδαβέλλα, PDF Εκτύπωση E-mail
Αφιερώματα - Θράκη(2)
Σάββατο, 23 Ιούνιος 2012 07:06
Απίστευτη πρόκληση:
Εθνική Τούρκων της Θράκης!
Σε βαθύ ύπνο το υπουργείο Εξωτερικών
του Κώστα Χαρδαβέλλα

omadathrakisΣε ποδοσφαιρικό τουρνουά για τις μειονότητες της Ευρώπης συμμετέχει με κάθε επισημότητα η ομάδα της "Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης" (ABTTF).
Με εμφανίσεις στα «εθνικά χρώματα των Τούρκων της Δυτικής Θράκης» όπως τα αποκαλούν οι ίδιοι, δηλαδή πράσινο και μαύρο όπως ακριβώς και η «σημαία» τους, η ομάδα της ΕΟΤΔΘ είναι μία από 20 ομάδες που συμμετέχουν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, Europeada 2012 (στη φωτογραφία η αποστολή των «Τούρκων Δυτικής Θράκης»).
Στην τελετή έναρξης που έγινε το Σάββατο 16 Ιουνίου, οι εκπρόσωποι της ΕΟΤΔΘ δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στα προβλήματα των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης» ενώ όπως επισημαίνουν στο δελτίο τύπου τους « κατά την παρουσίαση των ομάδων της διοργάνωσης, όταν βγήκε στο γήπεδο η αποστολή της ομάδας των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης» ακούστηκε ο ύμνος «My Western Thrace» («Δυτική μου Θράκη»).
Όπως ενημερώνουν μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα τους «στη διοργάνωση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος η Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης – που εκπροσωπείται από την Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης Ευρώπης (ABTTF) και από την Τουρκική Ένωση Ξάνθης (ΙΤΒ)- συμμετέχει με την ποδοσφαιρική ομάδα “Τούρκων Δυτικής Θράκης”».
Και ο ΣΥΡΙΖΑ στο πλευρό της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης»
Η «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» επί μία εικοσαετία προσπαθεί με δικαστικούς αγώνες εντός και εκτός Ελλάδας να αναγνωριστεί ως «νόμιμος σύλλογος». Το 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε καταδικάσει την Ελλάδα, με το σκεπτικό ότι απαγορεύοντας τη λειτουργία των συλλόγων που ανήκουν στην Τουρκική Μειονότητα, παραβιάζει το 11ο άρθρο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που αφορά το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι.
Ωστόσο τον Μάρτιο του 2012 ο Άρειος Πάγος είχε αποφανθεί ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα για τα ελληνικά δικαστήρια, προκαλώντας την εντονότατη αντίδραση της «Επιτροπής Δικαιωμάτων» του ΣΥΡΙΖΑ.
Με ανακοίνωση του ο ΣΥΡΙΖΑ είχε χαρακτηρίσει την απόφαση του Αρείου Πάγου εναντίον της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης «λυπηρή»:
«Είναι λυπηρό από τη σκοπιά της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ότι η αίτηση απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν είναι δεσμευτικές!!».
Η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ καλούσε μάλιστα την ελληνική Πολιτεία να πράξει τα δέοντα ώστε «οι συμπολίτες μας της μειονότητας της Θράκης να μπορούν να απολαμβάνουν ισότιμα τα δικαιώματα που τους κατοχυρώνουν το Σύνταγμα και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση».
Στο παρακάτω αρχείο (pdf) μπορείτε να δείτε το επίσημο πρόγραμμα της Europeada 2012 που γίνεται στη Γερμανία.
Στην σελίδα 2 βλέπουμε τους ομίλους της διοργάνωσης. Η ομάδα των «Τούρκων Δυτικής Θράκης» αγωνίζεται στο Group C.
Στην σελίδα 8 αναφέρονται αναλυτικά στοιχεία για την ομάδα «Τούρκοι Δυτικής Θράκης».
***
Οι «Τούρκοι της Θράκης» σε τουρνουά στην Γερμανία
Τεράστια πρόκληση για την Ελλάδα με σημαντική γεωπολιτική σημασία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η συμμετοχή της ομάδας των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης» (http://europeada.eu/index.php?inhalt=teams_c) σε ευρωπαϊκό τουρνουά ποδοσφαίρου υπό την αιγίδα του πρωθυπουργού του κρατιδίου της Σαξονίας, με την υποστήριξη του υπουργείου Εσωτερικών της Γερμανίας (http://europeada.eu/index.php?inhalt=partner).
Πρόκειται για την ποδοσφαιρική διοργάνωση Europeada 2012 η οποία διοργανώνεται στην Γερμανία από τις 16 με 24 Ιουνίου 2012 και στην οποία συμμετέχουν ομάδες από αυτόχθονες εθνικές μειονότητες των κρατών της ΕΕ. Διοργανωτές του EUROPEADA 2012 είναι η Ομοσπονδιακή Ένωση των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων (FUEN) και η Domowina - Ομοσπονδία Lusatian Sorbs.
Η «σκληρά» εργαζόμενη κατά των συμφερόντων της Ελλάδας και υπέρ των συμφερόντων της Άγκυρας οργάνωση των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης, ΑBTFF» (Federal of Western Thrace Turks in Europe, Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης) με έδρα την πόλη Witten της Γερμανίας σε συνεργασία με τον παράνομο σύλλογο της «Τουρκικής Ένωση Ξάνθης» τον οποίο όμως έχει αναγνωρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να συμμετάσχει στην διοργάνωση αυτή με 16 ποδοσφαιριστές.
Με προκλητικότατο τρόπο στην γερμανική ιστοσελίδα του τουρνουά αναφέρεται ότι μεταξύ των συμμετεχόντων ομάδων είναι και αυτή των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης» οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπως αναφέρει η ιστοσελίδα.
Η «τουρκική μειονότητα» κατά την ιστοσελίδα προστατεύεται από την Συνθήκη της Λωζάννης, ξεχνώντας φυσικά ότι η συνθήκη της Λωζάννης αναφέρεται σε θρησκευτικές μειονότητες (μουσουλμανική) στην Θράκη και όχι σε εθνική μειονότητα.
Πρόκειται για την πρώτη φορά που ένα κράτος της ΕΕ αναγνωρίζει εμμέσως την ύπαρξη μίας εθνικής
μειονότητας στην Ελλάδα στηρίζοντας κατά αυτό τον τρόπο την παρεμβατική-αναθεωρητική στα εσωτερικά της Ελλάδας πολιτική της Άγκυρας. Δυστυχώς για αρκετά χρό0νια η ελληνική πολιτεία ενώ γνώριζε την δράση της Ομοσπονδίας στην Ευρώπη δεν είχε αντιδράσει ανάλογα.
Η αδράνεια αυτή θεωρήθηκε από τους γείτονες ένδειξη αδυναμίας εκ μέρους της Ελλάδας και σήμερα ακόμα και η κυβέρνηση της Γερμανίας προφανώς λόγω ελλιπής ενημέρωσης υποστηρίζει μία εκδήλωση στην οποία συμμετέχει μία αθλητική ομάδα η οποία έχει όπως φαίνεται….. εθνικούς πολιτικούς στόχους.

Εκλογές 2012, Ρήξη φ. 80-89, Ρήξη φ. 86 — Ιουνίου 22, 2012 3:28 μμ

Κυκλοφορεί το νέο μετεκλογικό φύλλο (και αυτή τη φορά) της Ρήξης (φ. 86)

Posted by
 
Κυκλοφορεί το νέο μετεκλογικό φύλλο της Ρήξης (φ. 86)
Κυκλοφορεί το Σάββατο 23 Ιουνίου στα περίπτερα το νέο φύλλο της εφημερίδας Ρήξη (φύλλο 86). Ο Γιώργος Καραμπελιάς, είδε ένα όνειρο. «Αντί γι’ αυτή την κυβέρνηση, «μία από τα ίδια», είχε συγκροτηθεί μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», στην οποία συμμετείχαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το ΚΚΕ, μια κυβέρνηση που έθετε με σοβαρότητα και επιτακτικά το αίτημα μιας πραγματικής και όχι προσχηματικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Η Μέρκελ και η Λαγκάρντ ήταν κυριολεκτικά έξαλλες και απελπισμένες… Σύντομα όμως αφυπνίστηκα και σκέφτηκα πως, εάν ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο, τότε τα αντιμνημονιακά κόμματα θα είχαν, από την προεκλογική περίοδο ήδη, στριμώξει τον Σαμαρά και τον Κουβέλη –ακυρώνοντας οριστικά τον Βενιζέλο– και μάλλον θα είχαν κατακτήσει και την πλειοψηφία…
 Και αυτό το τεύχος, το μεγαλύτερο μέρος του είναι αφιερωμένο στις εκλογές και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματά τους, μπορείτε να διαβάσετε μια εκτενή ανάλυση του Γιώργου Καραμπελιά για το πώς θα περάσουμε από την αγανάκτηση στην Επ-Ανάσταση, μιας και οι εκλογές της 17ης Ιουνίου ανέδειξαν την αναγκαιότητα για έναν νέο ριζοσπαστικό, δηµοκρατικό και πατριωτικό πόλο.
Διαβάστε ακόμα σε αυτό το φύλλο:
Μηδενικό άθροισμα ή πολλαπλασιασμός δυνάμεων, του Γιώργου Καραμπελιά. ΣΥΡΙΖΑ, μετεξεταστέος… έστω και μετ’ επαίνων, Η αστοχία της προεκλογικής τακτικής και στρατηγικής, του Γιώργου Ρακκά. Το «μεγάλο παιχνίδι», η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η «µνηµονιακή» πολιτική απειλεί και την ακεραιότητα της χώρας, του Σταύρου Χριστακόπουλου. Ο Νίκος Ντάσιος, εξετάζει αν υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης για την νέα Κυβέρνηση με τη Γερμανία. Ο Θόδωρος Ντρίνιας, γράφει για την αμηχανία του πολιτικού σκηνικού, σ’ ένα ρευστό τοπίο όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά. Εκλογές Ιουνίου, μια ακτινογραφία του εκλογικού αποτελέσματος, του Γιάννη Ξένου. Χρυσή Αυγή, ο αποτρόπαιος πρωταγωνιστής, του Γιώργου Ρακκά. Εκλογές στην εξωτική Θράκη, μεθοδεύσεις του προξενείου και μεταγραφές…, του Κώστα Καραΐσκου. Ανεξάρτητοι Έλληνες, Προεκλογικές αρρυθμίες και µετεκλογικά ερωτηµατικά, του Μιχάλη Χατζηπέτρου. Στο άγνωστο με βάρκα την καβάτζα; Προεκλογικά ήθη µε φόντο µια διαλυµένη χώρα…, του Νικόλα Δημητριάδη.

Κύπρος: Η Κύπρος στο Μνημόνιο, η Κύπρος ολοταχώς προς τον μηχανισµό στήριξης, του Χρήστου Πέτρου
Μεταναστευτικό, μπορεί να υπάρξει αλλαγή πολιτική με τη νέα κυβέρνηση και τους νέους σχηματισμούς;, του Βασίλη Στοϊλόπουλου.
Διεθνή: Ο Πούτιν στο Ισραήλ, του Μ.Κ. Μπαδρακουμάρ. Ισπανία: ο αγώνας των ανθρακωρύχων της Αστουρίας, ένας αγώνας με παράδοση και μέλλον. Κουρδικό: η αντίσταση θα λύσει το κουρδικό πρόβλημα, συνέντευξη της συµπροέδρου του D.T.K. Αϊσέλ Τουγλούκ για το κουρδικό και τον ρόλο των διεθνών δυνάμεων από το Κουρδικό Γραφείο Ενημέρωσης. Ομπάματρον, το «πράσινο» πυρηνικό πρόγραµµα του Οµπάµα απειλεί τα εθνικά πάρκα της Γιούτας, του Κωνσταντίνου Μαυρίδη
Κοινωνία: Η λειψυδρία στην Αίγινα, Ένα παραμύθι για το νερό χωρίς δράκους, της Σχεδία στ’ ανοικτά της Αίγινας
Ελλάδα: Η δίαιτα, το ψωμί και ο αναπαυόμενος, το «κοινωνικό είναι» της ανέχειας και η µεταβολή της συνείδησης, του Δημήτρη Γιαννάτου
Ιδέες: Οι ευθύνες της διανόησης, η ιδεολογική νοµιµοποίηση του παρασιτικού καταναλωτισµού από τη διαννόηση, του Σπύρου Κουτρούλη
Λησμονημένες Ιστορίες: Ο Χίτλερ στο Παρίσι, τρεις ώρες τουρισμού ενός ψυχαναγκαστικού δικτάτορα, του Κωνσταντίνου Μαυρίδη
Τέχνη: – O γολγοθάς της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, Golgota Picnic. Τoυ Ροντρίνγκο Γκαρσία , του Κώστα Σαμάντη∙ –Ταινιόραμα 2012, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα∙ και τα σκίτσα του Νικόλα

Αναζητήστε την στα περίπτερα!
Την εφημερίδα Ρήξη μπορείτε επίσης να τη βρείτε:
Αθήνα: Στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37 (Εξάρχεια) Θεσσαλονίκη: Στο Στέκι του Άρδην, Βαλαωρίτου 1 &Δωδεκανήσου γωνία (8ος όροφος), Πάτρα: Κοινοτικόν, χώρος εναλλακτικής παρέμβασης, Ηφαίστου, αρ. 50 (μεταξύ Γεροκωστοπούλου & Πατρέως).
Εφημερίδα Ρήξη ardin-rixi.gr, perardin@gmail.com
Τηλ. επικοινωνίας: 210 3826319 & 2310543751

Σάββατο, 9 Ιουνίου 2012

Max Keiser: Η Ελλάδα είναι θύμα μιάς αισχρής μεθοδευμένης ληστείας

Αυτό τo ωστικό κύμα, που κάνει το γύρο του κόσμου, κάπου θα οδηγήσει...

Ο ανταποκριτής του διαδικτυακού καναλιού Infowars, Patrick Henningsen, συνάντησε στο Λονδίνο τον κορυφαίο οικονομικό αναλυτή, Max Keiser, και συζήτησε μαζί του, με αφορμή την φετινή σύνοδο της Λέσχης Βilderberg, τους παράγοντες που εμπλέκονται στην κρίση χρέους της ευρωζώνης, τη θέση της Ελλάδας και τη σημερινή απειλή μιας παγκόσμιας οικονομικής ανάφλεξης.
Διαδικτυακό κανάλι Ιnfowars
9 Ιουνίου 2012

Patrick Henningsen (Infowars): Κυκλοφορεί η φήμη ότι η Bilderberg είναι ήδη σε πανικό για το ενδεχόμενο της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, με το σκεπτικό ότι μια τέτοια κίνηση θα εμπνεύσει και άλλες προβληματικές οικονομίες, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, για παράδειγμα, να κάνουν το ίδιο. Από την άλλη πλευρά, έχουμε το παράδειγμα της Ισλανδίας, η οποία έχει σημειώσει ανάκαμψη μερικά μόλις χρόνια μετά από μια μεγάλη κρίση χρέους, που την βύθισε σε τέλμα.
Μax Keiser: Δεν νομίζω ότι η Ελλάδα θα βγει από την ευρωζώνη. Η Γερμανία δεν το επιθυμεί αυτό, και επιπλέον υπάρχει το γεγονός ότι η Ελλάδα υπέγραψε αυτά τα μνημόνια στα οποία έχουμε πολλές φορές αναφερθεί, με την "τρόικα", όπως την λένε οι Έλληνες, με αποτέλεσμα να έχουν οι πολιτικοί εκχωρήσει την εθνική κυριαρχία της χώρας σε αυτές τις εξωτερικές δυνάμεις. Όλα, επομένως, εξαρτώνται από τη Γερμανία και η Γερμανία δεν επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας. Δεν εξαρτάται από τον ελληνικό λαό αυτή τη στιγμή. Οι Έλληνες έχουν χάσει την εθνική κυριαρχία τους. Δεν είναι στα χέρια τους η υπόθεση, αφού τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα του λόγου.
Η Γερμανία, από την άλλη πλευρά, θέλει την Ελλάδα μέσα στο ευρώ, αφού έτσι διατηρείται το ευρώ σχετικά "φθηνό". Αν στην ευρωζώνη υπήρχαν μόνο η Γαλλία και η Γερμανία, το ευρώ θα ήταν 20-30% ακριβότερο και το μοντέλο εξαγωγών αυτών των δύο χωρών θα κατέρρεε. Επομένως, οι Γερμανοί παίζουν ένα υποκριτικό παιχνίδι και το παίζουν θαυμάσια, η οικονομία τους αναπτύσσεται, τα ποσοστά απασχόλησής τους αυξάνονται, τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας έχουν πλεόνασμα, και απλά κάνουν πλιάτσικο στους υπόλοιπους.
Αν δούμε λίγο την ιστορία, πώς έγινε η επανένωση των δύο Γερμανιών, αυτό απαγορευόταν κανονικά μετά από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά στην Γερμανία επετράπηκε να το κάνει λόγω του όλου σεναρίου με την ίδρυση της ευρωζώνης. Με την επανένωση αυτή, η Γερμανία έχει αναχθεί στην υπερδύναμη της Ευρώπης. Αυτό είναι ενδιαφέρον, το λιγότερο, καθώς βλέπουμε το κινέζικο σενάριο να περνάει στο περιθώριο, το αμερικάνικο σενάριο να περνάει στο περιθώριο, το βρετανικό σενάριο να περνάει στο περιθώριο, αλλά το γερμανικό σενάριο γίνεται όλο και πιο κεντρικό. Τέλειο σενάριο για τη Γερμανία.
Η θέση της Ελλάδας σε αυτό το "Matrix" είναι εξαιρετικά επισφαλής. Πρόκειται για μια μικρή οικονομία, της οποίας όλα τα "ασημικά" αγοράζονται από ξένους. Είναι κρίμα γιατί η Ελλάδα διαθέτει πολύτιμα και πολύ προσοδοφόρα "ασημικά": ισχυρή εμπορική ναυτιλία, τουριστική βιομηχανία…
Patrick Henningsen (Infowars): …και χρυσό. Τα χρυσωρυχεία της ιδιωτικοποιήθηκαν και ξεπουλιούνται.
Μax Keiser: Ακριβώς. Η ανακοίνωση μιλάει για 111 τόνους χρυσού. Και όλα αυτά έχουν δοθεί σαν ενέχυρο στην "τρόικα" μέσω των μνημονίων. Οι Έλληνες διαθέτουν σημαντικούς και προσοδοφόρους πόρους, αλλά θα περάσουν στην κατοχή ξένων.
Αυτό το κατάφεραν οι δανειστές επειδή η Ελλάδα είναι σχετικά μικρή χώρα. Το μοντέλο είναι το γνωστό μοντέλο εξαγοράς της Wall Street. To ίδιο το ΔΤΝ έχει χρεοκοπήσει. Υποτίθεται ότι διαθέτει τα κεφάλαια και δανείζει ποσά σε διάφορες χώρες, αλλά πρέπει πρώτα να τα δανειστεί από τις αγορές και στη συνέχεια να τα δανείσει σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το ΔΝΤ ήταν στο χείλος της χρεοκοπίας, δεν είχε λόγο ύπαρξης, αλλά τώρα με αυτή την ευρωπαϊκή "ιστορία" βρήκαν την αφορμή να πάνε και να δανειστούν τρισεκατομμύρια και στη συνέχεια να τα δανείσουν σε διάφορες χώρες, με σκοπό να τις γονατίσουν σε τέτοιο σημείο που να αναγκαστούν να ξεπουλούν ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουν για να αποπληρώσουν το "χρέος", για το οποίο ούτε καν είναι υπεύθυνες. Τα πολύτιμα "ασημικά" καταλήγουν στα χέρια του ΔΝΤ, που τα πασάρει στους δανειστές. Την Christine Lagarde και τους υπόλοιπους του ΔΝΤ τους ενδιαφέρει το ρευστό.
Μιλάμε, λοιπόν, για λεηλασία. Και η Ελλάδα έχει στρατηγική σημασία γιατί αυτή τη στιγμή λειτουργεί σαν επενδυτικός όμιλος. Είναι σαν τις μικρές εταιρείες που είναι εξαιρετικά κερδοφόρες και τις λιμπίζονται άτομα όπως ο Mitt Romney στα νιάτα του, όταν ήταν επενδυτής και έμαθε πώς να κάνει επιθετικές εξαγορές, να χωρίζει μετά την κάθε εταιρεία σε κομμάτια…
Patrick Henningsen (Infowars): …όπως ο James Goldsmith, για παράδειγμα.
Μax Keiser: Όπως ο Goldsmith στην δεκαετία του '80 και άλλοι τέτοιοι. Έγιναν άσοι στην "τέχνη". Η διαφορά με τη σημερινή πραγματικότητα είναι ότι σήμερα εξαγοράζουν το δημόσιο των χωρών και την εθνική κυριαρχία τους. Έχουμε, λοιπόν, από τη μια πολιτικούς που βάζουν υποθήκη τα "ασημικά" της χώρας τους για να εξασφαλίσουν ένα δάνειο, μέσω του οποίου η χώρα παραδίδεται στα χέρια ξένων. Ξεπουλιούνται τα "ασημικά" φθηνά, πουλιούνται σε άλλους ακριβά και βγαίνει μεγάλο κέρδος. Αλλά ο λαός έχει χάσει την εθνική κυριαρχία της χώρας του και έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει με κάθε ξεπούλημα εταιρείας: ο κόσμος απολύεται. Ο δείκτης ανεργίας στην Ελλάδα έχει αγγίξει τραγικά επίπεδα.
Ο ρόλος που παίζει η σύνοδος της Bilderberg είναι σημαντικός, αφού προσφέρει την ευκαιρία σε διάφορους "παίκτες" να συγκεντρωθούν σε ένα χώρο και να συζητήσουν, με άκρα μυστικότητα, πώς ακριβώς θα γίνουν όλα αυτά τα πράγματα.
Kαι δεν το θεωρώ τυχαίο ότι αυτή η κρίση πήγε από την Ιρλανδία στην Ελλάδα και έπειτα στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Αυτή είναι ακριβώς η φάση κατά την οποία επεκτείνουν τα θησαυροφυλάκιά τους και δεν έχει να κάνει, φερ' ειπείν, με το γεγονός ότι κάτι σοβαρό έτρεχε σε αυτές τις χώρες. Δεν άρχισε ξαφνικά να βαράει κάποιος συναγερμός στην οικονομία της Ισπανίας και μετά μπήκε η χώρα σε κρίση και μετά μια μικρότερη οικονομία άρχισε να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα, βάσει της λογικής των περιφερειακών οικονομιών. Οι συγκεκριμένες χώρες επιλέχθηκαν κατά σειρά με κριτήριο το πόσο ευάλωτες ήταν.

Patrick Henningsen (Infowars): …όπως σε μια σχεδιασμένη επίθεση κυνηγού εναντίον ενός θηράματος…

Μax Keiser: Σαν μια κυνηγετική επίθεση, ακριβώς. Έχουμε λοιπόν την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Είναι όλες τους χώρες της περιφέρειας της ΕΕ. Τις έβαλαν όλες στο τραίνο του χρέους και όσο αυξάνεται το χρέος τους, τις βλέπουμε να αυξάνουν και το ποσό των δανείων τους. Μιλάμε για ένα τρισεκατομμύριο ή δύο τρισεκατομμύρια σήμερα, στην περίπτωση της Ισπανίας.

Το θέμα είναι τι θα κάνουν στην επόμενη φάση. Ποιά χώρα θα χτυπήσουν; Τη Γαλλία; Είναι μια πιθανότητα. Και η Βρετανία είναι ενδιαφέρουσα επιλογή για το ίδιο είδος "δραστηριότητας".

Patrick Henningsen (Infowars): Τι συμβαίνει λοιπόν; Αν δούμε τις παλιότερες δραστηριότητες του ΔΝΤ, στις δεκαετίες '60, '70 και '80 έτρωγαν ζωντανή την Αφρική. Μετά έφαγαν τη Λατινική Αμερική και στη συνέχεια τη νοτιοανατολική Ασία. Τι γίνεται λοιπόν; Έφαγαν όλους που μπορούσαν να φάνε και τώρα επιστρέφει το τραπεζικό καρτέλ και προσπαθεί να φάει και από τον βιομηχανοποιημένο κόσμο, την Ευρώπη και μετά τις ΗΠΑ και τον Καναδά; Αυτό βλέπουμε να γίνεται τώρα;
Μax Keiser: Είναι μεγάλο θέμα αυτό. Η Νότια και Κεντρική Αμερική άρχισαν να τρώγονται ζωντανές καθώς οι επεκτατιστές εισέβαλαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Και οι δημοκρατίες που αναδύθηκαν στην περιοχή συνέπεσαν με την εμμονή των ΗΠΑ με το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Στην Αφρική τους προέκυψε ξαφνικά ένας μεγάλος ανταγωνιστής στην περιοχή: η Κίνα, μια χώρα που μπήκε στο παιχνίδι με ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο. Δεν βομβάρδιζε τους λαούς για να τους αρπάξει τα "ασημικά". Οι Κινέζοι ξοδεύουν πολύ χρήμα για να αναπτύξουν μια περιοχή. Η Κίνα, λοιπόν, αναπτύσσεται σε αυτές τις περιοχές και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εμπλακούν εκεί και να της κόψουν τη φόρα, αφού η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος δανειστής τους. Οι ΗΠΑ χρωστούν τρισεκατομμύρια δολάρια στην Κίνα. Δεν τους έμεινε άλλη επιλογή, λοιπόν, εκτός από τους λαούς της Ευρώπης και τον ίδιο τον αμερικανικό λαό.

Αυτά τα αιμοβόρα κυκλώματα καταστρέφουν τις ίδιες τις ΗΠΑ, καταστρέφοντας την οικονομία της. Πιστεύω ότι ο αμερικανικός λαός δεν έχει πλήρως αντιληφθεί το γεγονός ότι ο ίδιος έχει γίνει θύμα αυτού του ληστρικού μοντέλου των τραπεζών. Το βλέπουμε αυτό σε διάφορους τομείς της οικονομίας. Φυσικά, έχει δημιουργηθεί το κίνημα "Occupy Wall Street", αλλά είναι ανεπαίσθητη και ακίνδυνη η αντίδραση αυτή. Είναι σαν να πηγαίνει κάποιος με ένα μαχαίρι να αντιμετωπίσει σε μια μονομαχία έναν αντίπαλο που είναι οπλισμένος σαν αστακός.

Patrick Henningsen (Infowars): Ας πούμε τώρα ότι εσύ είσαι η Γερμανία κι εγώ είμαι η Ελλάδα…. (προς τον οπερατέρ) Την κάμερα εδώ αν μπορείς. Κάνε μας ένα πλάνο να φαίνεται το τραπέζι γιατί θα το πούμε παραστατικά αυτό… Εσύ, λοιπόν, είσαι η ΕΚΤ κι εγώ η Ελλάδα. Θα μου δώσεις δωρεάν εγγυήσεις και θα σου τις επιστρέψω με έντοκες δόσεις; Πώς γίνεται η όλη δουλειά; Μοιάζει με επικίνδυνο παιχνίδι.

Μax Keiser: Τα ποσά δεν πηγαίνουν στην Ελλάδα. Κάνουν κύκλο και καταλήγουν πάλι στην ΕΚΤ και τους δανειστές. Δέκα λεπτά μόνο από κάθε ευρώ καταλήγουν στην Ελλάδα.

Patrick Henningsen (Infowars): Εσύ λοιπόν θα μου δώσεις ένα από αυτά τα πορτοκάλια, που είναι ένα δάνειο 100 δισ. ευρώ. Εγώ είμαι η Ελλάδα και σ' ευχαριστώ θερμά για το πακέτο διάσωσης και για το κούρεμα, αλλά προτού το καταλάβω, το πορτοκάλι γυρνάει σ' εσένα.

Μax Keiser: Για να καταλάβουμε το συγκεκριμένο λογιστικό μοντέλο, θα σκεφτούμε μια χολλυγουντιανή ταινία. Οι παραγωγοί πληρώνονται βάσει του μεγέθους του προϋπολογισμού και όχι βάσει του πόσα εισιτήρια θα κόψει στα ταμεία η ταινία. Η τάση, λοιπόν, είναι να κάνουν τους προϋπολογισμούς όλο και μεγαλύτερους. Από τα 100 εκατομμύρια που στοίχιζε μια ακριβή ταινία, πήγαμε στα 200, μετά στα 250. Προσλαμβάνουν τους μεγαλύτερους σταρς, τους πληρώνουν όλο και περισσότερα, και το μπορούν αυτό, αφού πληρώνονται ανάλογα με τον προϋπολογισμό της ταινίας. Αφού γυριστεί η ταινία και αρχίσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους, και πατάτα να είναι δεν τους νοιάζει αφού ήδη πληρώθηκαν τα λεφτά. Αλλά στο "θέατρο" της παγκόσμιας οικονομίας, όταν ο μεγάλος χάνει, αυτός που την πληρώνει είναι ο ανυπεράσπιστος λαός, μέσω των μέτρων λιτότητας. Το αποτέλεσμα είναι παρανοϊκές καταστάσεις που δεν φανταζόμασταν ούτε κατά διάνοια πριν.

Τον 18ο αιώνα στη Γαλλία έκλεβε το κράτος την περιουσία της Εκκλησίας, γίνονταν καπνός τα χρήματα από τους επιτήδειους, ενώ οι φτωχοί πεινούσαν μέχρι που ξαφνικά ξέσπασε η Επανάσταση.

Σήμερα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Οι αναταράξεις είναι παγκόσμιες. Όταν μια οικονομία σωριάζεται, όπως είδαμε να συμβαίνει στην Αίγυπτο, αλλά και στην Τυνησία, προκαλείται ένα ωστικό κύμα που κάνει τον γύρο του κόσμου. Και στην περίπτωση της Ευρώπης, δεν έχει σημασία αν θα είναι η Ελλάδα πρώτη ή η Ιρλανδία. Έχουμε απλά μια διαίσθηση ότι αυτό που επιδιώκεται τελικά είναι η αλλαγή καθεστώτος.

Patrick Henningsen (Infowars): Τώρα έτσι που μας το έθεσες, … "αλλαγή καθεστώτος"…
Μax Keiser: Αλλαγή καθεστώτος, ναι.
Patrick Henningsen (Infowars): …σε αυτό εμπλέκονται και άλλα ιδρύματα και οργανισμοί, όχι μόνο τραπεζοπιστωτικοί, αλλά και πολιτικοί. Σ' ευχαριστώ πολύ, Μαξ Κάιζερ.
Μax Keiser: (σηκώνοντας ένα πορτοκάλι) Την Ισπανία μπορώ να την πάρω μαζί μου;

Patrick Henningsen (Infowars): Και την Ισπανία μπορείς να πάρεις και το Λιχτενστάιν και το Λουξεμβούργο.

Μax Keiser: (ζυγίζοντας το μεγαλύτερο πορτοκάλι στα χέρια του) Να και η Γερμανία. Μόνο που μυρίζει απαίσια.

Patrick Henningsen (Infowars): Είδες τι κάνει η λιτότητα; Σου 'χα πει ότι θα σε κερνούσα μεσημεριανό και ήρθα με πορτοκάλια.

Μax Keiser: Να 'σαι καλά.
Patrick Henningsen (Infowars): Σ' ευχαριστώ κι εγώ.

ΠΗΓΗ

1 σχόλια:

Ως ύστατη προσπάθεια σωτηρίας της Ελλάδας κατατέθηκαν στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης τουλάχιστον δυο προσφυγές και σωρεία καταγγελιών που αποδεικνύουν αναμφισβήτητα την τέλεση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονίας σε εξέλιξη. Ας στηρίξουμε όλοι με την υπογραφή μας την προσπάθεια αυτή ! Παρακαλώ υπογράψτε εσείς η οικογένεια και οι φίλοι σας και διαδώστε !


Το ιστορικό της πρωτοβουλίας (διαβάστε το σας παρακαλώ) :

αγγλικά http://www.gopetition.com/petitions/save-democracy-in-greece-save-the-cradle-of-western-c.html
ελληνικά http://justiceforgreece.wordpress.com/petitions/ελληνικά/

Το αίτημα: http://www.gopetition.com/petitions/save-democracy-in-greece-save-the-cradle-of-western-c/sign.html
Απάντηση

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι - του Γιώργου Καραμπελιά

Άρδην τ. 80-89, Άρδην τ. 89, Εκλογές 2012, Πολιτική — Ιουνίου 1, 2012 7:03 μμ

Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι

Posted by
Γιάννης Γαϊτης, Ανθρώπινες φιγούρες (1975)
του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην (τ. 89) που κυκλοφορεί
Τα τελευταία χρόνια, όποτε αναφέρω, και το κάνω συχνά, τη βαθύτερη πεποίθησή μου πως ο ελληνισμός βρίσκεται μπροστά σε μια κρίση υπαρκτικού χαρακτήρα, οι περισσότεροι συνομιλητές ή ακροατές μου θεωρούν πως κάνω απλώς ένα σχήμα λόγου, για να υπογραμμίσω το βάθος της κρίσης. Ωστόσο –δυστυχώς– εννοώ ακριβώς αυτό που υποστηρίζω. Οι Έλληνες βρίσκονται σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι, από τη μία πλευρά του οποίου υπάρχει μια καθοδική σπείρα, πιθανόν χωρίς επιστροφή, και από την άλλη η ανάταξή του.
Στο βιβλίο μου, Ελλάδα μια χώρα των συνόρων, που έγραψα πριν είκοσι χρόνια και επανεξέδωσα αργότερα, ξαναδουλεμένο, με τον τίτλο Χιλιαεννιακοσιαεικοσιδύο, δοκίμιο για την ελληνική ιδεολογία, υπογράμμιζα πως εκείνο το μοιραίο έτος, το 1922, συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο, που χώρισε στα δύο την ελληνική ιστορία. Πριν το ’22, με κράτος ή χωρίς, αυτόνομοι ή υποταγμένοι, συγκροτούσαμε την ταυτότητά μας με επίκεντρο το Αιγαίο και δύο πτέρυγες, δυτικά την ελληνική χερσόνησο και ανατολικά τη Μ. Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη. Έτσι συνέβαινε για 3.000 χρόνια τουλάχιστον, από τον… Τρωικό Πόλεμο και στο εξής. Μετά το 1922, ο ελληνισμός έχασε τον ανατολικό πνεύμονά του και έμεινε κλεισμένος στην ελλαδική χερσόνησο και τα νησιά μας, ενώ το Αιγαίο από επίκεντρο μεταβλήθηκε σε σύνορο. Υποστηρίξαμε τότε –εγκαινιάζοντας μια μακρά πορεία είκοσι χρόνων «κατάδυσης» στην ελληνική συνείδηση και την ελληνική ιστορία– πως το 1922 σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα το τέλος του οικουμενικού, ευρύτερου ελληνισμού. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά το 1922, ήρθαν να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν αυτή την απώλεια. Οι Έλληνες από τη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, τον Πόντο, τη Β. Ήπειρο στριμώχτηκαν σταδιακά, με αλλεπάλληλα κύματα φυγής, στην αρχέγονη κοιτίδα μας, την ελληνική χερσόνησο.
Το 1922 έληξε δραματικά η προσπάθεια ολοκλήρωσης του ελληνισμού μέσα από την ενσωμάτωση σε ένα ενιαίο εθνικό-κρατικό σύνολο των βασικών συνιστωσών του και βγήκαμε από αυτή την περιπέτεια με τα σπασμένα κουπιά του σεφερικού «μυθιστορήματος». Πριν είκοσι χρόνια, είχαμε ήδη τονίσει πως το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο.
Η μοναδική σωτηρία μας θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό DNA μας, έναν ατόφιο οργανισμό. Γιατί τα 3.000-4.000 χρόνια του οικουμενικού ελληνισμού μάς είχαν εθίσει στην εξωστρέφεια, στο ταξίδεμα σε ξένους κόσμους και πολιτισμούς, στο σκόρπισμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τώρα, η ιστορία απαιτούσε από εμάς να κάνουμε την αντίστροφη κίνηση, σε ρήξη με τις αταβιστικές συνήθειες τόσων χιλιετιών. Πράγματι, στο αίμα μας κυκλοφορούν ακόμα οι μνήμες των στρατιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οικουμενικού ελληνιστικού κόσμου, της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του βυζαντινού κοσμοσυστήματος, της υπερεθνικής ορθοδοξίας. Ακόμα και μετά την Άλωση, στην τουρκοκρατία, μάθαμε να ταξιδεύουμε στη Δύση και στον Βορρά, σκορπίζοντας αφειδώλευτα τη δύναμη και το πνεύμα μας. Και αυτές οι μνήμες είναι πάντα παρούσες στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Μπροστά σε κάθε κρίση, σε κάθε τρικυμία, σκεφτόμαστε και πάλι το ταξίδι του Οδυσσέα, την έξοδο σε άλλους κόσμους. Ακόμα και οι αντίπαλοί μας, ακόμα και οι καταχτητές μας θράφηκαν από το δικό μας αίμα. Εκατομμύρια ελληνικοί πληθυσμοί, στη Συρία, τη Μ. Ασία και τα Βαλκάνια, θα πυκνώσουν το αραβικό και τουρκικό Ισλάμ, την ιταλική Ρώμη, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ν. Ρωσία. Οι Έλληνες είχαν μάθει πως είναι ανεξάντλητη η ιστορική φύτρα τους και μπορούν να τη σκορπίζουν απλόχερα μέχρι τα τελευταία εκατομμύρια στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και αλλού. Και αυτή η τάση στη φυγή, την εξωστρέφεια, εκφραζόταν –παράδοξα– και στο εσωτερικό της χώρας, με την αποδοχή προστατών, τη δημιουργία εξαρτημένων κομμάτων, τον μαϊμουδισμό ξένων προτύπων και την απόρριψη της δικής μας παράδοσης, ή μάλλον τον εγκλεισμό της σε ορισμένες και μόνο πλευρές της ζωής μας.
Ο καθοδικός κύκλος
Και να ’μαστε σήμερα μπροστά στην ολοκλήρωση ενός καθοδικού κύκλου ενενήντα χρόνων. Ενώ, μετά το 1922, είχαμε αρχίσει, μέσα από οδυνηρές αντιπαραθέσεις, να οικοδομούμε μια οικονομία σχετικά αυτοδύναμη, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 1929, και να ενσωματώνουμε το προσφυγικό δυναμικό στο ελλαδικό –ελληνικό πλέον– έθνος, παρά τις αντιπροσφυγικές αγκυλώσεις του Μεταξά, ήρθε η γερμανοϊταλική εισβολή να ολοκληρώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι τσέτες του Κεμάλ, με ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατόμβες. Αντισταθήκαμε ηρωικά στην Κατοχή και όμως, στη μεταπολεμική περίοδο, ολοκληρώσαμε την αλλοτρίωσή μας. Μια εμφύλια σύγκρουση, την οποία καθόρισαν οι ξένες δυνάμεις, μας εξάντλησε υποτάσσοντάς μας στη Δύση οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και στην «Ανατολή της Δύσης» πνευματικά. Στη συνέχεια, μετά το ’60, θα επανεμφανισθεί και πάλι, απειλητική για τη μοίρα μας, η «Δύση της Ανατολής», με το κυπριακό, ανοίγοντας μία περίοδο αντιπαραθέσεων, με την ήττα στην Κύπρο μετά το 1974, και σταδιακής υποταγής μετά το 1990 (Ίμια, Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν κ.λπ.). Στη μεταπολίτευση, η υποταγή στη Δύση θα ολοκληρωθεί μεταβαλλόμενη σε πλήρη εσωτερική αλλοτρίωση, με την εκποίηση της οικονομίας, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Έτσι, αυτό που ήταν εξωτερική εξάρτηση μεταβλήθηκε, μέσα από την εσωτερίκευσή της, σε εσωτερική αποικιοποίηση. Γι’ αυτό, και για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε τέτοιο βαθμό, δεν ήταν πλέον ο Φαλμεράιερ και οι ξένοι βασιλιάδες που εξέφραζαν τον αποικιακό ζυγό… αλλά οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ, οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, οι Έλληνες διανοούμενοι. Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Κατσαρός αποτελούσαν πλέον παρελθόν για ένα έθνος που συνωστιζόταν στα Μακ Ντόναλντ και τη Γιουροβίζιον.
Και ενώ το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, μεταναστευτική, πνευματική: κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, λοιδορούμενοι από τους Σκοπιανούς. Η Δύση, στην οποία καταφύγαμε από τον εμφύλιο και μετά, μας εκμεταλλεύεται και μας απορρίπτει με όλους τους τρόπους, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με υποταγή και ενσωμάτωση. Αίφνης, αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων, ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να ανακτήσουμε την αυτονομία μας, να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.
Πιεσμένοι από Ανατολή και Δύση, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Το πρόβλημα της συνέχειας του έθνους μας παίζεται στα ίδια τα νησιά μας, στις ίδιες τις πόλεις, στην ίδια μας την πρωτεύουσα. Η φυγή, η εξωστρέφεια, όταν είσαι εξασθενημένος, σε μια πρώτη φάση, μεταβάλλονται σε υποταγή και εν τέλει σε ιστορικό θάνατο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε στον δρόμο της φυγής-υποταγής και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στις επόμενες δεκαετίες, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση και παράδοξα θα ολοκληρώσουμε το ανολοκλήρωτο, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος και ιδιαίτερο ιστορικό υποκείμενο.
Σε μια τέτοια στιγμή, όταν όλα τα ψέματα τελειώνουν, είναι δυνατό –«σε σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη»– να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική επ-ανάσταση, διότι πλέον δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, διότι είμαστε απόλυτα στριμωγμένοι στον τοίχο και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια μάχη ύπαρξης. Απορρίπτοντας τη φυγή προς τα έξω και στα κάθε ειδών ναρκωτικά, στα οποία με τόση ευκολία κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, να αντικρίσουμε θαρραλέα το πεπρωμένο μας. Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, επιτέλους, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
Με τον έναν ή άλλο τρόπο, εδώ, στα 2012, ενενήντα χρόνια μετά το 1922, άνοιξε μια νέα ιστορική περίοδος: αν συνεχιστεί η εξωστρέφεια/υποταγή και η ψευδο-οικουμενική λογική/φυγή, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, στην ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική μας κατάθλιψη. Συνειδητοποιούμε αίφνης πως το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι άλλο πάρεξ ελευθερία ή θάνατος, κυριολεκτικώς.
Η αιφνίδια αφύπνιση
Και ερχόμαστε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους χορτασμένους από τη διαφθορά και φθορά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ένα λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό από την καταναλωτική ευωχία, τη δουλοκτησία των μεταναστών, την παιδοκεντρική ανευθυνότητα. Γι’ αυτό και, όλα τα τελευταία χρόνια, απέναντι στην προδοσία των διανοουμένων και των πολιτικών, θα καταφεύγει στα ναρκωτικά του μηδενιστικού αντιεξουσιασμού, του εθνομηδενισμού, της φυγής.
Αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, θα πρέπει με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας ασύγκριτης ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Και όμως, έχει αρχίσει μία αντίστροφη κίνηση που, καθημερινά, μέσα από λάθη, αδιέξοδα, ψαχουλευτά, οδηγεί στη συνειδητοποίηση της φύσης της αντιπαράθεσης και των διακυβευμάτων της. Περνώντας από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη και από αυτή πάλι στην εξέγερση, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του, και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης.
Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν πλέον η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή η τελευταία γίνεται μια ρεαλιστική πιθανότητα.
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έπρεπε να ανακαλύψουν την φενάκη του εκδυτικισμού –να κόψουμε δρόμο προς τη Δύση, μας καλεί ο αστείος Ράμφος, την ώρα ακριβώς που η εξαντλημένη Δύση μας απορρίπτει– τη βαλκανική τους υπόσταση, την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, απέναντι στη Δύση και την Ανατολή, με τρόπο αιφνίδιο, σαρωτικό, τραγικό. Σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν τόσο βίαια και ταπεινωτικά μέτρα. Για καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν θα μπορούσαν οι Γερμανοί να ξαναθυμηθούν το αυταρχικό, «ναζιστικό» γονίδιό τους και να μεταβάλουν τους Έλληνες σε νέους Εβραίους ή Σέρβους των ολοκληρωτικών ονειρώξεών τους. Καμιά άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να μεταβληθεί σε αποθήκη λαθρομεταναστών, ανυπεράσπιστη μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις.
Οι Έλληνες, που είχαν πιστέψει το 1981 πως, μπαίνοντας στην Ε.Ε., θα απέφευγαν τον εξ Ανατολών κίνδυνο, και είχαν αφεθεί στην αποδυνάμωση του αγωνιστικού αντιστασιακού ήθους, κατασκευάζοντας μία κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά, βρίσκονται αίφνης μπροστά στην πραγματικότητα: Οι οποιασδήποτε συμμαχίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα, μόνο εάν εσύ ο ίδιος είσαι ισχυρός, με συναίσθηση της ταυτότητας και των συμφερόντων σου. Και όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η ακριβώς αντίθετη ιδεολογία. Η ιδεολογία της μικρότερης προσπάθειας, της εγκατάλειψης του αγωνιστικού ήθους του ελληνισμού – οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στον πιο παχύσαρκο λαό της Ευρώπης, με εκτεταμένο αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών και ψυχοφάρμακα. Από χώρα μεταναστευτική, μεταβληθήκαμε σε χώρα υποδοχής μεταναστών, μέσα σε τριάντα χρόνια. Από χώρα αγροτική, γίναμε εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων. Και η κατάρρευση αυτού του μοντέλου μάς ήρθε ακόμα πιο απότομα, αιφνιδιαστικά, χωρίς εισαγωγές και προλόγους, εν μια νυκτί.
Η «μεγάλη πορεία»
Και αρχίσαμε τη μεγάλη πορεία ενάντια στον παρασιτισμό και την παρακμή. Στην αρχή άναρχα, με τα τραγούδια των παλιών βάρδων μας, τις κραυγές τηλε-ευαγγελιστών της δραχμής ή αναιδών νεαρών. Γιατί πρέπει να μάθουμε, μέσα από την εμπειρία μας, «όσα ξεμάθαμε» τα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης. Και μαθαίνουμε μάλλον γρήγορα. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια ξεπεράσαμε τους παλιούς πολιτικούς και τα κομματικά ναρκωτικά μας, αναζητώντας νέα σχήματα, νέα πρόσωπα, νέες κατευθύνσεις. Ίσως κανένας άλλος λαός με τέτοια ταχύτητα δεν ανέτρεψε παραδοχές και εδραιωμένα συμφέροντα δεκαετιών. Και αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία, πως όντως αρχίσαμε μια «μεγάλη πορεία». Ίσως ακόμα δεν υπάρχει συνείδηση των διακυβευμάτων σε όλη τους την έκταση. Ωστόσο, τα «γονίδιά» μας έχουν ενσωματωμένη μια βαθιά ιστορική εμπειρία, έστω κι αν αυτή εκδηλώνεται ως ένστικτο και όχι ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τα επόμενα χρόνια θα παιχτούν τα πάντα. Και αυτή η νέα συνείδηση, που άρχισε από τις «πλατείες» με σύμβολό της την ελληνική σημαία, θα πρέπει να παλέψει ενάντια στις δυνάμεις της αποσύνθεσης και της διάλυσης. Θα πρέπει να παλέψει ενάντια στην απογοήτευση και τη φυγή των νέων μας είτε προς τα έξω, είτε στην καταφυγή στα ναρκωτικά και την κατάθλιψη. Θα πρέπει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, προωθώντας κάθε μορφής συλλογικές προσπάθειες και προπαντός οικοδομώντας ένα όραμα για το μέλλον. Αυτό το όραμα που λείπει από όλες τις ανούσιες αντιπαραθέσεις αυτής της μακράς και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.
Πρώτον, στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, με την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου. Ενός μοντέλου που αρχίζει από την πολυκαλλιεργητική αγροτική παραγωγή, συνεχίζεται με τη συνεταιριστική και μικροϊδιοκτητική αποκέντρωση της παραγωγής, έξω από την αδηφάγο και παρασιτική πρωτεύουσα, στηρίζεται αποφασιστικά στα συνεταιριστικά εγχειρήματα αλληλεγγύης και ολοκληρώνεται μ’ έναν αποδοτικό και παρεμβατικό δημόσιο και κοινωνικό τομέα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Οικολογική και κοινωνική ισορροπία πρέπει να αποτελούν ουσιαστικές συνιστώσες αυτού του νέου προτάγματος.
Δεύτερον, η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες σε πολλαπλά επίπεδα. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί μία επιλογή τακτικού και όχι στρατηγικού χαρακτήρα: απορρίπτουμε τόσο τους ευρωλιγούρηδες, που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, όσο και εκείνους που, σε μια αντίστροφη κίνηση, κάποτε ακόμα και με αγαθές προθέσεις, υποτιμούν τον κίνδυνο να βρεθεί η Ελλάδα μόνη της απέναντι στην Τουρκία, χωρίς πρώτα να έχει οικοδομήσει άλλες εναλλακτικές συμμαχίες. Έτσι, θα πρέπει να προωθήσουμε, πριν απ’ όλα, τη στρατηγικού χαρακτήρα ενότητά μας με το δεύτερο ελληνικό κράτος, το κυπριακό, και τις βαλκανικές χώρες, παράλληλα. Το όραμα του Ρήγα, μιας βαλκανικής συμμαχίας, θα πρέπει κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Πάρα πέρα, προσβλέποντας σε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, θα πρέπει όχι μόνο να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη, αλλά και να παλέψουμε για τη δημιουργία μιας νέας ενωμένης Ευρώπης, με ισόρροπη παρουσία της ανατολικής και δυτικής πτέρυγάς της, που μόνη αυτή θα εξασφάλιζε και την ισότιμη συμμετοχή των Βαλκανίων και της Ελλάδας σε αυτήν.
Τρίτον, σε ό,τι αφορά στον τουρκικό επεκτατισμό, η αντιμετώπισή του περνάει τόσο από τις συμμαχίες που προαναφέραμε, όσο, κυρίως, από την ενίσχυση της παραγωγικής αυτονομίας και της αμυντικής μας ικανότητας. Η συμμαχία με το αγωνιζόμενο κουρδικό έθνος, τις κάθε είδους θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, καθώς και όσες δυνάμεις στην Τουρκία απορρίπτουν τον επεκτατικό και στρατιωτικό χαρακτήρα του κράτους, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ειρήνη στην περιοχή. Μια σταθερή ειρήνη με την Τουρκία μπορεί να εδραιωθεί μόνο εάν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον μικρασιατικό χώρο και εάν η Τουρκία γίνει μια δημοκρατική χώρα, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση όλων των λαών και των μειονοτήτων που ζουν σε αυτή.
Τέταρτον, ο σημαντικότερος παράγων, και προϋπόθεση για τα όσα προαναφέραμε, είναι η πνευματική και πολιτική ολοκλήρωση της ταυτότητάς μας. Φτάνοντας στο απόλυτο αδιέξοδο του αλλοτριωμένου εκσυγχρονισμού και της διαρκούς φυγής προς τα έξω, είμαστε υποχρεωμένοι να συνειδητοποιήσουμε πως, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, που είχαμε την πολυτέλεια του ξοδέματος, σήμερα δεν μας περισσεύει ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε ένας άνθρωπος, ούτε μια προσπάθεια. Θα πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όχι «για να κόψουμε δρόμο προς μια Δύση» που πνέει τα λοίσθια, ούτε για να μεταβληθούμε στους νέους Φαναριώτες και τους υποτελείς του νεοθωμανισμού, αλλά για να κάνουμε επιτέλους πρότυπο του αναγκαίου εκσυγχρονισμού μας την ίδια τη δικιά μας παράδοση και ταυτότητα. Αυτό που έκαναν όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί που θέλουν να είναι ελεύθεροι.