Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Νέα διασύνδεση σχεδίου Ανάν και Μνημονίου για την Κύπρο - Τόμας Νάιλς στην FT

Νέα διασύνδεση σχεδίου Ανάν και μνημονίου σε επιστολή στην FT
Ο Νάιλς υποστηρίζει πως θα ήταν «τεράστια λάθος, αν η Ε.Ε. έχανε αυτήν την ευκαιρία». Αναφέρει, ακολούθως, πως το 1995, η γαλλική Προεδρία, η Ελλάδα και η Τουρκία είχαν συμφωνήσει πως η Ελλάδα θα απέσυρε το βέτο της για ευρωπαϊκή βοήθεια στην Τουρκία και η Κύπρος θα μπορούσε να προχωρήσει στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις. Επίσης, λέει, θα επανάρχιζαν οι διαπραγματεύσεις για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
«Ήταν κατανοητό ότι η Κύπρος δεν θα εντασσόταν στην Ε.Ε. χωρίς λύση», ισχυρίζεται. «Δυστυχώς, μετά την απόρριψη από τους Ε/κ τού σχεδίου Ανάν, που ήταν ευρέως αποδεκτό πως αποτελούσε δίκαιη διευθέτηση, η Ε.Ε. ξέχασε βολικά αυτήν την κατανόηση», προσθέτει. «Για να αποφευχθεί επανάληψη αυτής της εμπειρίας», καταλήγει, «αυτήν τη φορά η αποδοχή του σχεδίου Ανάν από την κυπριακή Κυβέρνηση πρέπει να θεωρείται απόλυτη προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή διάσωση».

ΠΗΓΗ ΣΙΓΜΑ

Read more: http://www.newsbomb.gr/kypros/story/282141/nea-diasyndesi-shedioy-anan-kai-mnimonioy-se-epistoli-stin-ft#ixzz2LdUIYsat

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 2013 - του ΛΕΥΤΕΡΗ ΡΙΖΑ


EKΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 2013

του Λευτέρη Ριζά


 

Δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα – που κάπως έτσι αναμένονταν από τις πολλαπλές δημοσκοπήσεις – πάντα με την ελπίδα ότι ο Γ. Λιλλήκας ίσως κατάφερνε να έρθει δεύτερος. Ήταν η απογοήτευση που τελικά αισθάνθηκαν όσοι το 2004 έδωσαν, εδώ και στο νησί, μάχη ενάντια στο σχέδιο ΑΝΑΝ. Αν ο Μητσοτάκης έλεγε ότι σε 10 χρόνια κανένας δεν θα θυμάται το όνομα Μακεδονία, στην Κύπρο χρειάστηκαν μόνο εννέα για να ξεχάσουν ποιοι υποστήριξαν και ποιοι ανοιχτά πολέμησαν ενάντια του.

 

Ο Νίκος Αναστασιάδης που είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ του σχεδίου Ανάν με αποτέλεσμα να διασπαστεί και το κόμμα του[1], βγήκε νικητής των εκλογών. Στο πρώτο γύρο. Υπάρχει και ο δεύτερος, στο οποίο ο υποψήφιος του πασίγνωστου για τους «αγώνες»[2] του για την Κύπρο ΑΚΕΛ, Σταύρος Μαλάς, κάλεσε τους ψηφοφόρους του Γ. Λιλλήκα και των άλλων υποψήφιων, «να φράξουμε τον δρόμο στην συντήρηση». Εδώ η έμφαση δίνεται στο κοινωνικο-οικονομικό μέρος του προγράμματος του ΔΗΣΥ. Αλλά για το Μνημόνιο και την εθνική διάσταση του κυπριακού λέξη [3].

 

Μπορεί να εξηγηθεί αυτή η θεαματική μεταστροφή του ελληνοκυπριακού εκλογικού σώματος που έδωσε στις αντι-ανανανικές και αντι-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις μόνο 25%; [4] Μπορεί να εξηγηθεί γιατί δεν κεφαλαιοποιήθηκε πολιτικά το 76% που καταψήφισε το 2004 το σχέδιο Ανάν, ούτε από το κόμμα του αλησμόνητου Τάσσου Παπαδόπουλου – που μέρος ηγετικών στελεχών και οπαδών του συντάχθηκε τώρα με τον μεγάλο αντίπαλο του; Για την πτώση του ΑΚΕΛ υπάρχει εξήγηση: η διακυβέρνηση του υπήρξε γεμάτη αποτυχίες. Αντίθετα με την παχυλές υποσχέσεις του Δ. Χριστόφια δεν υπήρξε λύση του Κυπριακού – αντίθετα βάλτωσε και οπισθοχώρησε. Είχαμε την έκρηξη στο Μαρί, για την οποία φέρει ακέραιη την ευθύνη, όσο και προσπάθησε να αμφισβητήσει το σχετικό πόρισμα. Η οικονομία πήγε χάλια: ανεργία, κρίση και Μνημόνιο.

 

Αρκούν αυτά για να εξηγήσουν μια τέτοια θεαματική μεταστροφή;

 

Βέβαια όλα μπορούν να εξηγηθούν, αν όχι ολοκληρωτικά, σε γενικές γραμμές. Στην Κύπρο, υπήρξε έντονη διάσταση ανάμεσα στον εθνικό και κοινωνικό/ πολιτικό αγώνα, από πολύ παλιά [5]. Παρά τον ηρωικό αγώνα των Κυπρίων – έστω και υπό την ηγεσία του Γ. Γρίβα και της ΕΟΚΑ, όπως έχω εξηγήσει (6) - που στρατιωτικά υπήρξε από τους ελάχιστους που δεν ηττήθηκε, δεν αναπτύχθηκε μια μαζική και αγωνιστική αριστερή, αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία. Η επιρροή του ΑΚΕΛ δεν οφείλεται σε αυτό, αλλά στο ισχυρό συντεχνιακό κίνημα που υπήρξε στην Κύπρο και στο οποίο πρωτοστάτησε η κυπριακή αριστερά. Ένα κίνημα, όμως, που οδήγησε στον ιδιότυπο κυπριακό «ιστορικό συμβιβασμό», πολύ πριν τον διατυπώσουν οι ισπανοί και ιταλοί ευρωκομμουνιστές. Το ΑΚΕΛ έχει πρωτοπορήσει σε αυτήν την εκδοχή – άσχετα αν το αδελφό ΚΚΕ δεν το κατάλαβε (;) ποτέ του.

 

Αυτή η πολιτική, όμως, έχει ημερομηνία λήξης για τις «αριστερές» κυβερνήσεις που στηρίζονται σε αυτήν. Η «σοσιαλδημοκρατία» τέλειωσε και στην Κύπρο. Μαζί της, φαίνεται, ότι έχει τελειώσει και η κλασσική χριστιανοδημοκρατία – όπως αυτή εκφράστηκε από την κυπριακή εκκλησία, ιδίως επί εποχής Μακαρίου. Τώρα δεν παίζει το ίδιο ρόλο, με αποτέλεσμα η παραδοσιακή κυπριακή δεξιά να «χειραφετείται» από τις κεντρικές επιλογές της. Και η ίδια η ηγεσία της άλλωστε έχει «εκσυγχρονιστεί» τόσο ώστε ο «Εθνικός» λόγος της έχει υποχωρήσει σημαντικά.

 

Διαπιστώνεται, λοιπόν, ένα μεγάλο κενό στην εκπροσώπηση των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων στην Κύπρο. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος – αγωνιστής της ΕΟΚΑ – έφυγε μαζί με άλλους αγωνιστές της, όπως ο Βίας Λειβαδάς. Ο «γιατρός», η εμβληματική αυτή πολιτική φυσιογνωμία της Κύπρου, ο Βάσως Λυσσαρίδης, λόγω ηλικίας δεν μπορεί πια να παίξει το ρόλο που όλοι περιμένουμε και θα ήθελε και ο ίδιος. Αλλά ούτε και η ΕΔΕΚ διαθέτει ηγεσία που να μπορεί να αναπληρώσει αυτό το κενό. Μοιραία, λοιπόν, ο λαός προσπαθεί κάθε φορά να διασώσει άλλοτε τα λεφτά του – καλή ώρα εδώ όταν ψήφιζε τον «λεφτά υπάρχουν», έστω κι αν αυτό τελικά τον οδηγεί σε χειρότερα – άλλοτε να υπερασπίζει την εθνική του ύπαρξη (2004), άλλοτε να μένει αποσβολωμένος μην ξέροντας τι να κάνει. Μέσα σε αυτή τη σύγχυση ήρθε το αποτέλεσμα που είχαμε προχτές.

 

Στην Κύπρο δεν υπάρχει μια αριστερά συνεπής, με κάποιες σοβαρές ρίζες στο λαό, τους πρόσφυγες, τα σωματεία και τις συντεχνίες. Αλλά και η κοινωνική διαστρωμάτωση δεν βοηθάει για ένα κίνημα με σταθερές ιδεολογικο-πολιτικές αρχές. Το ελάχιστο που πρέπει ο κυπριακός ελληνισμός να υπερασπιστεί αυτή τη στιγμή εξακολουθεί να είναι η εθνική-κρατική του υπόσταση. Αυτή που οι γνωστοί μας δανειστές και σύμμαχοι θα επιδιώξουν με ένα νέο σχέδιο Αναν να του αμφισβητήσουν προς όφελος τους: λέγε με αέριο, βάση για ιμπεριαλιστικές περιπέτειες κλπ. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή του έχουν προκύψει δύο επιλογές το ίδιο άσχημες. Χειρότερη; Χωρίς αμφιβολία αυτή του Αναστασιάδη, χωρίς η άλλη να αποτελεί εγγύηση. «Ο Θεός να βάλει το χέρι του». Αν δεν υπάρχει τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα.

 

 

Είναι επίσης άξιο αναφοράς το προεκλογικό κλίμα – η αντιμετώπιση των κρίσιμων πραγματικά εκλογών στην Κύπρο – στην Ελλάδα. Τα «επίσημα» κόμματα, με πρόσχημα την απασχόληση τους με το Μνημόνιο – την πιστή εφαρμογή του ή την απόκρουση του - σιώπησαν «εκκωφαντικά». Αλλά υποτονική υπήρξε και η αντίδραση εκείνων των δυνάμεων που στο παρελθόν πρωτοστάτησαν σε κινητοποιήσεις για το κυπριακό: Από την «Επιτροπή Πολιτών για τα Εθνικά Θέματα», με αφορμή τις συναντήσεις στο Νταβός και τις Βρυξέλλες (1988) [7], μέχρι τις κινήσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στο σχέδιο ΑΝΑΝ. Κι αυτές αποσυντονίστηκαν παρόλο ότι υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις και μικρές προσπάθειες – ομιλία Λιλλήκα, κλπ. Ούτε και οι παραδοσιακοί συντηρητικοί εθνοπατριώτες δεν έκαναν κάποιο, έστω, θόρυβο.

 

Αν αφαιρέσει κανείς αντιδράσεις από την κίνηση πολιτών γύρω από το περιοδικό ΑΡΔΗΝ και το σχετικό δημοσίευμα εδώ, στον ΟΙΣΤΡΟ, κατά τα άλλα τίποτα. Την ώρα που βαδίζαμε προς τις κυπριακές εκλογές υπήρξανε άτομα του πάλαι ποτέ πατριωτικού ΠΑΣΟΚ που μας καλούσανε να μετρήσουμε τον «ανθρωπισμό» μας - όχι τον πατριωτισμό μας για την Κύπρο – με αναφορά στην «Κουρδία». Ο «πατριωτικός χώρος» εντός του ΣΥΡΙΖΑ που είχε υποσχεθεί την ένωση του πατριωτικού με τον κοινωνικό πνεύμονα του κινήματος – σίγησε σιγή νεκροταφείου. Μάλιστα φοβήθηκε, με διάφορα γελοία προσχήματα, να υπογράψει και δημοσιεύσει κείμενο για τις κυπριακές εκλογές στο οποίο θα κατήγγειλε ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις που φανερά ή κρυφά στηρίξανε το σχέδιο ΑΝΑΝ και οδήγησαν στη συνέχεια το Νησί, όντας κυβέρνηση, στο δικό του Μνημόνιο. Όχι μόνο αυτό, αλλά όμοροι, υποτίθεται, πολιτικοί χώροι – πάντοτε εντός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜΑ – έβρισκαν χρόνο και χώρο να ασχοληθούν με τα δύο χρόνια από την εξέγερση στην Τυνησία!! Η «επικαιρότητα» του Κυπριακού παραχωρούσε τη θέση της στην «επικαιρότητα» του Γκράμσι και της «αραβικής άνοιξης».

 

Για την υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική αριστερά – τη γνωστή «αντικαπιταλιστική» και «αντι-εθνικιστική», δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Όλοι ενάντια στο Μνημόνιο, αλλά χωρίς να ενδιαφέρονται αν πίσω του ο ιμπεριαλισμός βαδίζει καταπατώντας λαούς, έθνη, σύνορα.

 

Όταν αυτά θα τα πληρώσουμε πολύ ακριβά, τότε θάναι αργά να πούμε, μαζί με τον Καβάφη «Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω».

 

Σημειώσεις-παραπομπές

1- Θυμάμαι πως μια μικρή κυπριοτοπούλα ακούγοντας τον Αναστασιάδη να μιλάει στην τηλεόραση είπε, με την παιδική της αφέλεια: «Μαμά για τούρκος μιλάει καλά τα ελληνικά»

2 – Όπως η μη συμμετοχή του στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα, όχι της ΕΟΚΑ, αλλά γενικά, με δικές του δυνάμεις. Στην Ελλάδα το 1940 η αριστερά «βγήκε» στο βουνό, παράλληλα με τις δεξιές ανταρτικές ομάδες. Στην Κύπρο το ΑΚΕΛ καταδίκασε τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Πριν παραδώσει ο Χριστόφιας, φρόντισε να αποκαταστήσει τη μνήμη εκείνων των μελών του ΑΚΕΛ που δολοφονήθηκαν από την ΕΟΚΑ. Αλλά δεν μας είπε πόσοι δολοφονήθηκαν – και να τους τιμήσει τιμή μεγάλη – από τους Άγγλους αποικιοκράτες.

3- Για την ουσιαστική σύμπτωση του με τον Ν. Αναστασιάδη, γράψαμε ήδη στον ΟΙΣΤΡΟ. Βλ. «ΚΥΠΡΟΣ: Από το σχέδιο ΑΝΑΝ στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή από το ΜΝΗΜΟΝΙΟ στο σχέδιο ΑΝΑΝ ;»

4 – Δεν υπολογίζω τα ποσοστά των υποψηφίων που ο καθένας τους έλαβε λιγότερο από 1%.

5 – βλ. Λευτέρης Ριζάς «Κυπριακή τραγωδία : η διάσταση ανάμεσα στον κοινωνικό αγώνα και στον εθνικό αγώνα», ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ (Monthly Review) τ. 47 / 1985

6- βλ παραπάνω και του ίδιου στη ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ: «Για το Κυπριακό», τ. 41/ 1983, «Κοιτάνε Αριστερά, βαδίζουν δεξιά», τ. 42-43/ 1984, και «Κυπριακό, το ιστορικό υπόβαθρο των τελευταίων εξελίξεων», τ. 45/ 1984.

7- Τότε με το περιβόητο «mea culpa» του Ανδρέα και την επίσκεψη στην Αθήνα του Οζάλ.



Δημοσιεύτηκε 5 hours ago από τον χρήστη ISTRILATIS
Ετικέτες: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΡΙΖΑΣ

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Ελλάδα και Κύπρος πιόνια στο γεωπολιτικό σκάκι, πειραματόζωα των μητροπολιτικών καπιταλιστικών δυνάμεων - του Θ. Μπατρακούλη

Ελλάδα και Κύπρος πιόνια στο γεωπολιτικό σκάκι και πειραματόζωα των μητροπολιτικών καπιταλιστικών δυνάμεων

 

         Η Ελλάδα και η Κύπρος μετατράπηκαν σε πιόνια διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες. Την τελευταία δεκαπενταετία, στην Διδακτορική Διατριβή μου και σε διάφορα άρθρα αδιάκοπα υποστηρίζω,[1] ανάμεσα σε άλλα, ότι: Η έκβαση του πολέμου του 1919-1922 αποτέλεσε μεταίχμιο μεταξύ δύο εποχών. Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας άλλαξε σημαντικά την εθνολογική σύνθεση της Μικράς Ασίας αλλά και της Μακεδονίας. Eννέα δεκαετίες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης οι επιλογές της όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά αλλοιώθηκαν με τη συνέργεια των εθνικιστικών πολιτικών της Τουρκίας και του συστήματος πελατειακών σχέσεων της Ελλάδας. Η προστατευόμενη ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου σχεδόν εξαφανίσθηκε λόγω της εξοντωτικής συμπεριφοράς της Τουρκίας. Το Πατριαρχείο παρεμποδιζόταν στις εκδηλώσεις του από εθνικιστικούς κύκλους και έβλεπε τη μείωση του ρόλου του ως πνευματικού κέντρου των Ορθοδόξων παγκοσμίως από τις τουρκικές αρχές. H ελληνική εξωτερική πολιτική βασίζεται σε λανθασμένες εκτιμήσεις για την στρατηγική του Ερντογάν και των Τούρκων ισλαμιστών. Ομως στην Ελλάδα, εδώ και δύο δεκαετίες είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα λανθασμένο προσανατολισμό που καλλιεργούν συγκεκριμένα «ιδρύματα» διεθνικά και διεθνώς συνδεδεμένα. Επικοινωνιακά ήταν μάταιο να αντικρούει κανείς τους μηχανισμούς της ξένης εξάρτησης. Διαθέτουν συντριπτική κυριαρχία τους στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Διαφορετικά η Ελλάδα δεν θα ήταν μια χώρα εξαρτημένη, θα είχε επεκτείνει τα χωρικά ύδατα, ορίσει την αποκλειστική ζώνη και επιτύχει μια βιώσιμη λύση στο κυπριακό ζήτημα. Εδώ και χρόνια επικεντρώθηκα κυρίως στα ακαδημαϊκά μου κείμενα κάνοντας μόνο έκτακτες παρεμβάσεις όπως στην περίπτωση του σχεδίου Αναν, των ανεκδοτολογικών εγχειριδίων ιστορίας του δημοτικού και ορισμένα κοινωνικά ζητήματα.

         H πολιτική ηγεσία της Ελλάδας μετά το 1995 προσχώρησε πλήρως στην λογική του αντιπάλου. Υιοθέτησε την λογική του κατευνασμού που είναι πάντοτε, όπως διδάσκει η ιστορία, ολέθρια. Ούτε αποτρέψαμε την Τουρκική απειλή αλλά ούτε και την αποφύγαμε όπως κάποιοι καλόπιστα πλην λανθασμένα πίστευαν. Κατά τις δύο πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, όσα άλλα και αν καταμαρτυρεί κανείς στις τότε ηγεσίες, μπορεί να υποστηριχθεί ότι στο πεδίο της εθνικής στρατηγικής τα ελάχιστα τηρούνταν. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά η Ελλάδα πελαγοδρομεί προς την συρρίκνωση και την ηθική, πνευματική και οικονομική χρεοκοπία, κινδυνεύοντας και με απώλεια επικράτειας. Στις ελληνοτουρκικές διερευνητικές συζητήσεις-διαπραγματεύσεις, οι οποίες ξεκίνησαν το 1978 με πρωτοβουλία-πίεση της Τουρκίας ο στόχος της Τουρκίας ήταν διπλός: Οσο συνεχίζονται οι ατέρμονες συζητήσεις, η Ελλάδα στερείται την άσκηση του δικαιώματός της για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ επί 35 χρόνια, δικαίωμα που έχει από την Σύμβαση για το Θαλάσσιο Δίκαιο του 1982. Το ίδιο χρονικό διάστημα των συζητήσεων αυτών, και ιδιαίτερα μετά το «κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης», η Τουρκία έχει πετύχει μέσω του ΝΑΤΟ και του ICAO δικαιώματα στο Αιγαίο που δεν της ανήκουν.

         Ο,τι συμβαίνει στην Κύπρο, στο δεύτερο υπαρκτό ελληνικό κράτος - έστω και κολοβωμένο από την τουρκική κατοχή και τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές - αφορά φυσικά και εμάς τους Ελλαδίτες και όλο τον Ελληνισμό. Παρά τα συνθήματα οι ηγεσίες των δύο κομμάτων των οποίων οι υποψήφιοι πέρασαν στον β΄ γύρο δεν διαφέρουν στα εθνικά και στα οικονομικά ζητήματα. Και το όλο πλαίσιο πολιτικής που θα  κληθεί να εφαρμόσει ο ''Ανανιστής'' πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που πρόκειται να εκλεγεί στον β΄ γύρο προδικάζει δυσμενείς εξελίξεις για την πολιτειακή υπόστασή της, για το λαό του μαρτυρικού νησιού.[2]

         Όπως επισημαίνει ο Λευτέρης Ριζάς: «όλα μπορούν να εξηγηθούν, αν όχι ολοκληρωτικά, σε γενικές γραμμές. Στην Κύπρο, υπήρξε έντονη διάσταση ανάμεσα στον εθνικό και κοινωνικό/ πολιτικό αγώνα, από πολύ παλιά [5]. Παρά τον ηρωικό αγώνα των Κυπρίων – έστω και υπό την ηγεσία του Γ. Γρίβα και της ΕΟΚΑ, όπως έχω εξηγήσει (6) - που στρατιωτικά υπήρξε από τους ελάχιστους που δεν ηττήθηκε, δεν αναπτύχθηκε μια μαζική και αγωνιστική αριστερή, αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία. Η επιρροή του ΑΚΕΛ δεν οφείλεται σε αυτό, αλλά στο ισχυρό συντεχνιακό κίνημα που υπήρξε στην Κύπρο και στο οποίο πρωτοστάτησε η κυπριακή αριστερά. Ένα κίνημα, όμως, που οδήγησε στον ιδιότυπο κυπριακό «ιστορικό συμβιβασμό», πολύ πριν τον διατυπώσουν οι ισπανοί και ιταλοί ευρωκομμουνιστές. Το ΑΚΕΛ έχει πρωτοπορήσει σε αυτήν την εκδοχή – άσχετα αν το αδελφό ΚΚΕ δεν το κατάλαβε (;) ποτέ του. Αυτή η πολιτική, όμως, έχει ημερομηνία λήξης για τις «αριστερές» κυβερνήσεις που στηρίζονται σε αυτήν. Η «σοσιαλδημοκρατία» τέλειωσε και στην Κύπρο. Μαζί της, φαίνεται, ότι έχει τελειώσει και η κλασσική χριστιανοδημοκρατία – όπως αυτή εκφράστηκε από την κυπριακή εκκλησία, ιδίως επί εποχής Μακαρίου. Τώρα δεν παίζει το ίδιο ρόλο, με αποτέλεσμα η παραδοσιακή κυπριακή δεξιά να «χειραφετείται» από τις κεντρικές επιλογές της. Και η ίδια η ηγεσία της άλλωστε έχει «εκσυγχρονιστεί» τόσο ώστε ο «Εθνικός» λόγος της έχει υποχωρήσει σημαντικά…».[3]

 

         Η αυτοοργάνωση της κοινωνίας, των πολιτών, στη βάση λογικών άμεσης δημοκρατίας είναι βάση του πολιτικού επαναπροσδιορισμού και της ανασύνταξης συνάμα που χρειαζόμαστε επειγόντως και εμείς, στην Ελλάδα. Η Ελλάδα της ξενοκρατίας (υπό τα Μνημόνια, την τρόικα και τους συνεχιστές αυτών που υπήγαγαν τη χώρα στο ΔΝΤ) δοκιμαζόταν από την βαθύτερη κρίση της σύγχρονης, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την τραγική δεκαετία του 1940, ιστορίας της. Την ίδια στιγμή οι ηγέτες της νεοοθωμανικής Toυρκίας αισθάνονταν ότι η χώρα τους ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επιδίωξή ξετυλιγόταν μέσα στην ευρύτερη γεωπολιτική ρευστότητα και ενώ ήταν ασαφές πως επρόκειτο να διαμορφωθεί η κατάσταση στον μεταεξεγερσιακό αραβοϊσλαμικό κόσμο. Στην τουρκοϊσραηλινή αντιπαράθεση ενδεχομένως καθοριστικός παράγοντας αναδειχτούν οι επιλογές της Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αγνοήσουν τα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της Τουρκίας και την αντίστοιχη γεωπολιτική της ισχύ. Αφετέρου, οι σχέσεις Τουρκίας-Ιράν τα τελευταία χρόνια επιδεινώθηκαν αισθητά.

        Βεβαίως χρειάζεται η μελέτη των θέσεων του Αχμέτ Νταβούτογλου όπως εκτίθενται στα βιβλία Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας. Η Διεθνής θέση της Τουρκίας και  Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες. Είχα διαβάσει στα τουρκικά ορισμένα κεφάλαια του πρώτου βιβλίου του μέντορα των Τούρκων ισλαμιστών και αρχιτέκτονας της από την άνοδο του ΑΚΡ στην εξουσία (2002) τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ενώ λοιπόν είχα μια κάποια άποψη για τον Νταβούτογλου, διαθέτοντας κατόπιν εξαιρετικές μεταφράσεις των βιβλίων του, πείστηκα ότι είναι προσωπικότητα με ιδιαίτερη σπουδαιότητα. Όπως έγραψε ο διεθνολόγος καθηγητής Παναγιώτης Ηφαιστος ο Νταβούτογλου «ξέρει τι να πει, ξέρει πως το λέει και το κάνει πολύ καλά για τους σκοπούς της Τουρκίας. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Το βιβλίο Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, όχι μόνο είναι μεγάλης σημασίας αλλά συμπληρώνει πλήρως την εικόνα που αποκτήσαμε με το Στρατηγικό βάθος».

         Και ταυτόχρονα, ιδιαίτερα αυτοί που θέλουμε μια άλλη πορεία, στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στις βαλκανικές χώρες, αυτοί που έχουν εμπνευστεί από το σύνθημα ΚΥΠΡΟΣ, ΘΡΑΚΗ, ΑΙΓΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΙΑΙΟ ας επιταχύνουν πιο μεθοδικά και ας συντονίσουν τις κινήσεις για την δημιουργία ενός δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την αγροτική αναγέννηση!

 
Θόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής


 



[1] Βλ. και το υπό έκδοσιν βιβλίο του γράφοντος Ευρωπαική πολιτική και Ανατολικά Ζητήματα.
[2] Βλ. και το κείμενο του Π. Ηφαιστου, «Κυπριακές ιλαροτραγωδίες και κωμικοτραγωδίες», 18.02.2013, www.ifestosedu.gr
[3] Λευτέρης Ριζάς, «Εκλογές στην Κύπρο 2013», 19.02.2013, istrilatis.blogspot.gr

Κυπριακές ιλαροτραγωδίες και κωμικοτραγωδίες - Π. Ηφαιστος


Κυπριακές ιλαροτραγωδίες και κωμικοτραγωδίες
Κυπριακές ιλαροτραγωδίες και κωμικοτραγωδίες

Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Οι κυπριακές προεδρικές εκλογές δεν είναι κομματικές εκλογές. Ως εκ της φύσεως του θεσμού είναι υπερκομματικές. Όμως, κομματικά ψήφισε το 75% των κυπρίων. Σεβαστή σίγουρα η ψήφος των πολιτών. Σεβαστοί ως άτομα οι δύο κομματικοί υποψήφιοι. Σεβαστή η πολιτειακή νομιμότητα. Οι αποφάσεις συλλογικής αυτοκτονίας και συλλογικής ευθανασίας, όμως, δεν είναι σεβαστές γιατί αφορούν όλους. Επιδέχονται αυστηρή κριτική.

Αναμφίβολα, το τιμητικό και ηρωικό 25% του Γιώργου Λιλλήκα υπέρ μιας αλλαγής πλεύσης δεν είναι και λίγο. Για δύο μόλις μονάδες χάθηκε η ιστορική ευκαιρία μιας νέας αφετηρίας και ενός προσανατολισμού διεξόδου. Στα δύο εκατέρωθεν κόμματα υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι –βασικά οι περισσότεροι– οι οποίοι το 2004 ψήφισαν εναντίον του σχεδίου Αναν και συνεχίζουν να μην θέλουν να γίνουν υποτελείς των νέο-Οθωμανών. Τους καλούν τώρα να ψηφίσουν, από την μια το «ΑΚΕΛ για να σωθεί το κόμμα» και από την άλλη το «ΔΗΣΥ για να κτυπήσουμε τους κομμουνιστές και να φύγει το ΑΚΕΛ». Παρά τα συνθήματα η αλήθεια είναι ότι οι ηγεσίες τους στα εθνικά και στα οικονομικά ζητήματα είναι πανομοιότυπες. Εν τέλει, όμοιος ομοίου αεί πελάζει.

           Μια άλλη πολιτική στάση στον δεύτερο γύρο είναι πιο λογική, πιο ορθολογιστική και πιο συμφέρουσα: Αποχή ή λευκό. Αυτή την φορά ανέξοδα οι πολίτες να ξεγυμνώσουν την Ανανική «σχολή». Άλλο τα «ποσοστά» και άλλο ο συνολικός αριθμός των ψήφων. Ο πρώτος να πάρει «υψηλά ποσοστά» αλλά λίγους ψήφους. Εάν για παράδειγμα ψηφίσουν μόνο εκατό άτομα και εάν ένας εκ των δύο πάρει τους 70 ψήφους θα έχει 70% αλλά μόνο 70 ψήφους. Έτσι, η πολιτειακή νομιμότητα θα διαφυλαχθεί αλλά ο διζωνικός και μνημονιακός Ανανιστής Βασιλιάς θα είναι γυμνός. Οι κύπριοι πολίτες να αποστείλουν ένα διττό μήνυμα: Στις δύο κομματικές ηγεσίες να μαζευτούν. Στην τρόικα να μην τους θεωρούν αυτονόητα αναλώσιμους.

Με άξονα αυτό το ηρωικό 25% η κοινωνία να αυτό-οργανωθεί και να αυτό-θεσμιστεί για να μπορέσει να αντισταθεί. Αυτό θα μετρήσει τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια. Επειδή αναπόδραστα επέρχονται πολλά δεινά, οι πολίτες του ηρωικού 25% μαζί με όλους τους κομματικά εγκλωβισμένους πολίτες απαιτείται στο πλαίσιο της πολιτειακής νομιμότητας να αναζητήσουν μια νέα πολιτική προσέγγιση πέραν των σάπιων παλαιοκομματικών δομών. Να συγκροτηθεί ένα μεγάλο υπερκομματικό πολιτικό φάσμα στην βάση κοινωνικά σμιλευμένων θέσεων.

Αυτό-οργάνωση της κοινωνίας στην βάση λογικών άμεσης δημοκρατίας: Αδιάκοπες λαϊκές συνελεύσεις και αποφάσεις, συνέδρια, πολιτικές συζητήσεις στις πλατείες, διοργανώσεις στα πανεπιστήμια και παρεμβάσεις στα μέσα ενημέρωσης. Ένα κύμα αντίστασης απέναντι στην επερχόμενη λαίλαπα. Αυτή είναι και μια ελπιδοφόρα χαραμάδα πως οι κύπριοι δεν θα βρεθούν αφοπλισμένοι και άβουλοι μπροστά στην λαίλαπα που επέρχεται.

Τα δε δύο κόμματα να τα ξεχάσουμε. Για αντικειμενικούς λόγους είναι ήδη παρελθόν! Είναι κωμικοτραγικό και ταυτόχρονα ιλαροτραγικό το εξής: Ανεξάρτητα του τι θέλουν οι δύο Ανανιστές υποψήφιοι, ακόμη και εάν αποφασίσουν να κάνουν στροφή 180ο το σύμπαν θα λειτουργεί, θα αποφασίζει και θα ενεργεί στην βάση του προγενέστερου πολιτικά βεβαρημένου Ανανικού μητρώου τους.

Κωμικοτραγικοί και ιλαροτραγικοί είναι και οι πανηγυρισμοί του επιτελείου του ΔΗΣΥ για τα πιθανά μεγάλα ποσοστά του δεύτερου γύρου. Για να κάνουν τι; Κάθε λογικός πολίτης ξέρει ότι εξ αντικειμένου μόνο οι υπερκομματικές προτάσεις του Γιώργου Λιλλήκα θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να μας οδηγήσουν σε μια βιώσιμη διέξοδο. Αυτοί τι θα κάνουν τώρα; Αυτά που διακήρυσσαν το 2003-4 συμπράττοντας και συνηγορώντας για την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Αυτά που διακήρυσσαν το 2004-2012 μηδίζοντας εις τα Σούσα! Αυτά που δήλωσαν για υπογραφή του μνημονίου χωρίς διαπραγματεύσεις; Μήπως νομίζουν ότι τους διασώζει η κομματική ψήφος; Σφάλλουν! Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι! Τα ρόπαλα της τρόικας και των θηρίων της διεθνούς πολιτικής θα τσακίζουν κεφάλια αδιακρίτως.

Όπου πήγαν τρόικες τις δύο τελευταίες δεκαετίες τα «κόμματα» που τις έφεραν τάχιστα εκμηδενίστηκαν. Ακριβώς, ιλαροτραγικό είναι σίγουρα και το γεγονός ότι ο βίος αμφοτέρων των κομμάτων –το κόμμα το οποίο «θριάμβευσε» και το κόμμα το οποίο «διασώθηκε»– θα είναι βραχύς. Αμφότερα τα κόμματα, σύντομα θα αυτό-διαλυθούν εν μέσω ερειπίων: Τα αβάστακτα μνημόνια, τα διαδοχικά κουρέματα, οι συνοδευτικές εκβιαστικές πιέσεις για το κυπριακό ζήτημα, η οικονομική καταστολή, η κοινωνική καταστολή, οι αξιώσεις εκποίησης των πάντων και μετατροπής των πολιτών σε είλωτες, η σίγουρη πολιτική απομόνωσή μας, το νέο-Οθωμανικό θηρίο που καιροφυλαχτεί και που τώρα τρίβει τα χέρια του και οι άσπονδοι διεθνείς κομματικοί και άλλοι «φίλοι» που θα ελιχθούν για να πάρουν μερίδιο της κυπριακής γεωπολιτικής πίττας.

Το μέλλον ενός «Ανανιστή» προέδρου μαζί και της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι τραγικό: Το πολιτικά βεβαρημένο πολιτικό του παρελθόν προκαλεί ντόμινο δυσμενών αποφάσεων για την Κύπρο και τον ίδιο. Υπό δε τις συνθήκες μνημονίων και κρίσης θα εξωθείται να διαδραματίζει ρόλο κομπάρσου ενός θιάσου του παραλόγου. Πρωταγωνιστές θα είναι ξένοι και θα παίζεται το δράμα διάλυσης και εξανέμισης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο νέος Πρόεδρος σύντομα να μετατραπεί σε μια τραγική φιγούρα τροχονόμου του πήγαινε-έλα των τεχνοκρατών της τρόικας, των χρηματοοικονομικών ληστών και των αντιπροσώπων των δυνάμεων που θα συναλλάσσονται υπόγεια για την διανομή του υποθαλάσσιου πλούτου μας. Οι συναλλαγές θα γίνονται πίσω από τις πλάτες της πλειοψηφίας των κυπρίων πολιτών οι οποίοι εάν δεν αυτό-οργανωθούν ως κοινωνικό σώμα θα αποδυναμώνονται μέρα με την μέρα. Η λεία δεν είναι μόνο το φυσικό αέριο αλλά και η γεωπολιτική θέση της Κύπρου. Όποιος βλέπει κάτι άλλο νεφελοβατεί.

Επέρχονται Μνημόνια, εκβιασμοί, φαύλος κύκλος ύφεσης, ανεργία και εκποιήσεις, τουρκικές απειλές και αξιώσεις να «βάλουμε τα σύμβολα και τις σημαίες στο μπαούλο μας».Οι εναντίον μας επιθέσεις θα είναι θηριώδεις και ανελέητες. Γι’ αυτό η κοινωνία όπως είπαμε θα πρέπει να αυτό-οργανωθεί και να αυτό-θεσμιστεί για να αντισταθεί. Ως κοινωνικό σώμα και όχι ως κόμματα γιατί κόμματα είτε δεν θα υπάρχουν ή θα υπάρχουν μόνο οι σκιές τους.

Η αυτό-οργάνωση του κοινωνικού σώματος σε υπερκομματική βάση με άξονα το ηρωικό 25%, όμως, επιβάλλεται για ένα ακόμη λόγο: Όπως και στην Ελλάδα και αλλού η νέα εξουσία για να μπορέσει να εκτελεί τις εντολές της τρόικας θα οδηγηθεί σε δεσποτεία και αυταρχισμό. Προσθέστε την αναβίωση ισχυρών τάσεων ρεβανσισμού δεξιοκομμουνιστικών και γριβομακαριακών προδιαγραφών που θα βρικολακιάσουν απαρχαιωμένους εμφυλίους του προηγούμενου αιώνα.

Τέλος, συνιστάται η μελέτη των θέσεων του Νταβούτογλου στο Στρατηγικό βάθος και του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες. Η μελέτη της «ισλαμικής κοσμοθεωρίας» όπως την περιγράφει ο σημερινός υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας δείχνει πόσο μεγάλο λάθος ήταν η υπερψήφιση Ανανιστών υποψηφίων. Πλέον, η διζωνική εκτέλεση κοντεύει επικίνδυνα. Ένας παρά φύση διζωνικός γάμος θα καταστήσει τους κύπριους νέο-Οθωμανούς υποτελείς. Μεταβατικά θα τους διοικούν εξωντικά κάποιοι εγχώριοι δουλόφρονες γενίτσαροι.

«Όλα για τους τούρκους» ήταν ένα πανό πίσω από κύπριο πολιτικό που μιλούσε στην Άγκυρα. Ποιος ήταν; «Δεν θυμάμαι». Ενόσω θα μας σέρνουν στην φωλιά της Άγκυρας θα επωάζονται και θα ξεθαρρεύουν εγχώριοι μεταπράτες, δουλόφρονες, εθελόδουλοι, γενίτσαροι και άλλα ελεεινά υποχείρια της ξενοκρατίας. Επείγει τα μέλη της κυπριακής κοινωνίας να αυτό-οργανωθούν, να αυτό-θεσμιστούν και να οργανώσουν την αντίστασή τους. Μια κακής ψήφου μύρια κακά έπονται.

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

ΑΛΒΑΝΙΑ: Πτώση του κόμματος των Τσάμηδων, αλλά οι ιδέες τους εκφράζονται από όλα τα αλβανικά κόμματα - Προσπάθειες για ενότητα των Ελλήνων μειονοτικών

  ΑΛΒΑΝΙΑ: Πτώση του κόμματος των Τσάμηδων, αλλά οι ιδέες τους εκφράζονται από όλα τα αλβανικά κόμματα - Προσπάθειες για ενότητα των Ελλήνων 


Καταρρέουν οι Τσάμηδες στην Αλβανία και ενώνονται οι Έλληνες
Φαίνεται να ενώνονται ή τουλάχιστον να προσπαθούν να ενωθούν οι Έλληνες της Αλβανίας, που μέχρι τώρα αλληλοσπαράσσονταν μεταξύ τους.
Ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ Βαγγέλης Ντούλες ερωτηθείς σχετικά με μια πιθανή συνεργασία με το άλλο ελληνικό κόμμα της Αλβανίας, το MEGA, ανέφερε ότι " δεν έχει κλείσει την πόρτα σε κανένα πολιτικό κόμμα πόσο μάλλον σ'  ένα κόμμα με το οποίο έχει βασικά το ίδιο πρόγραμμα" Στο μεταξύ γίνονται μυστικές συναντήσεις μεταξύ των στελεχών της Μειονότητας, προκειμένου να βρουν άκρη. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αφού μέχρι τώρα το κλίμα ήταν διχαστικό, ωστόσο υπάρχουν ελπίδες συνεννόησης.
Πάντως ο κ. Ντούλες διευκρίνισε ότι " το Κόμμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παραμένει σταθερό στη θέση του να μην συνεργαστεί με κόμματα που έχουν σοβαρά προβλήματα με τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, όπως το κόμμα των Τσάμηδων και η Ερυθρόμαυρη Συμμαχία".
Στο μεταξύ καταρρέει, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις το κόμμα των Τσάμηδων.  Όχι, όμως, και οι τσάμικες ιδέες, οι οποίες εκφράζονται απ'  όλα τα αλβανικά κόμματα και κυρίως από το σοσιαλιστικό κόμμα και την ανερχόμενη Ερυθρόμαυρη Συμμαχία, όπως διαβάζουμε στην Κάτοψη.
Ο ακροδεξιός σχηματισμός της Ερυθρόμαυρης Συμμαχίας εμφανίζεται αυτή τη στιγμή ως η τρίτη πολιτική δύναμη στην Αλβανία. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, γιατί ο βασικός άξονας της ιδεολογίας του στηρίζεται στην ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας, στο πλαίσιο της οποίας διατυπώνονται ακραίες εχθρικές θέσεις εναντίον της Ελλάδας.
αναδημοσίευση από το http://strategic-geopolitics.blogspot.gr/

Τσίπρας έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στην Αμερική. Του Μιχάλη Ιγνατίου

Τσίπρας έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στην Αμερική. Του Μιχάλη Ιγνατίου

tsipras
Από το 1978 που πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου σε εφημερίδα -στην «Πρωινή» της Νέας Υόρκης- νεαρός μαθητευόμενος δημοσιογράφος με εντολή «να απομαγνητοφωνώ χωρίς κανένα λάθος» τις ανταποκρίσεις του Γιάννη Ρουμπάτη από την Ουάσινγκτον, ένιωθα αυτή την παράξενη «γοητεία» για τον Λευκό Οίκο και το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ. Όλοι που επιλέξαμε να γίνουμε ανταποκριτές, είχαμε ακούσει από τους παλαιότερους πως η καταξίωση είναι να φτάσει κανείς να κάθεται στις αίθουσες ενημέρωσης του Λευκού Οίκου, του Πενταγώνου και του υπουργείου των Εξωτερικών.
ignatiouΗταν ένας «μύθος» τότε και παραμένουν μέχρι σήμερα τα briefings των εκπροσώπων. Και τη πρώτη φορά που εισήλθα στην παλαιά αίθουσα ενημέρωσης του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, που δεν είχε τις σημερινές ανέσεις, παρέα με τον Λάμπρο Παπαντωνίου, ένιωσα δέος βλέποντας τα «θηρία» της New York Times, της Washington Post και των άλλων αμερικανικών και διεθνών ΜΜΕ.
Λογικό για έναν 25χρονο, που έτρεφε απεριόριστο σεβασμό στους μεγαλύτερους δημοσιογράφους. Σιγά-σιγά «απομυθοποίησα» αυτό που λέμε ανταπόκριση στην Ουάσιγκτον, αν και καθημερινά πάντα οι εκπρόσωποι επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Μαζί με τα briefings, απομυθοποίησα και τις επισκέψεις των πολιτικών, όχι μόνο των δικών μας, που δυστυχώς ακόμα έρχονται στην αμερικανική πρωτεύουσα νομίζοντας πως ένα ταξίδι εδώ αποτελεί την απόλυτη καταξίωση.
Όταν πληροφορήθηκα ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον ευχήθηκα ότι θα ακολουθούσε τις διπλωματικές διαδικασίες, διότι μία επίσκεψη Ελληνα πολιτικού, για να είναι επιτυχημένη, ξεκινά από το γραφείο του Αμερικανού πρέσβη, ο οποίος διευθετεί τις συναντήσεις και καταλήγει στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής και στην Αστόρια, όπου ζει η πλειοψηφία των ομογενών. Το τελευταίο διάστημα, με την έλευση νέων μεταναστών και την επιστροφή Ελληνοαμερικανών που είχαν βρει τη γαλήνη τους στην Ελλάδα, την οποία έχασαν λόγω της κρίσης, η Αστόρια θυμίζει τις παλιές καλές εποχές.
Διάβασα αναλύσεις επί αναλύσεων για την επιτυχία του ταξιδιού, όλα αυτά τα τετριμένα που λέμε οι δημοσιογράφοι –ιδιαίτερα οι απληροφόρητοι- και δεν θα έλεγα ότι έφριξα με τα κείμενα αυτά καθ’ αυτά, όσο με τα συμπεράσματα. Με δεδομένο τον τρόπο κατάρτισης του προγράμματος, όπου ο καθένας μιλούσε με άλλους δέκα και οι δέκα με άλλους εκατόν, ομολογώ ότι ήταν συμπαθητικό. Και για ένα ηγέτη της Αριστεράς, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για όλα τα κακά της Ελλάδας, καλά τα πήγε ο Αλέξης Τσίπρας. Ομως –το είπα και στον ίδιο και στους συνεργάτες του- θα μπορούσε να επιστρέψει στην Αθήνα θριαμβευτής.
Έχασε μία μεγάλη ευκαιρία και ελπίζω την επόμενη φορά, να εκλείψουν οι ερασιτεχνισμοί και οι «φοβίες» ότι μία επίσκεψη στο Στέϊτ Ντιπάρτμεντ θα έχει πολιτικό κόστος. Δεν έχει, αντίθετα μπορεί να δώσει και πόντους σε έναν πολιτικό. Και κακώς φοβήθηκαν οι συνεργάτες του και δεν επέτρεψαν να γίνει η δήλωση έξω από το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όπως κάνουν οι πάντες…
Μου έλεγαν συνάδελφοι, που τηλεφωνούσαν από την Αθήνα, «μα είδε τον Τσακόπουλο, είναι μεγάλο θέμα». Αν μετρούσαν οι φορές που τον συνάντησαν οι δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον και της Νέας Υόρκης, τότε με τη λογική μερικών στην Ελλάδα θα έπρεπε να είχαν γίνει το λιγότερο … υπουργοί στην κυβέρνηση Ομπάμα. Καλός και σεβάσμιος άνθρωπος ο κ. Τσακόπουλος, αλλά πόρτες ανοίγει μόνο για τον εαυτό του και αυτό είναι λογικό, διότι ξοδεύει χρήματα για τις οικονομικές εκστρατείες πολιτικών, ιδιαίτερα της Καλιφόρνιας, όπου είναι και τα επιχειρηματικά του συμφέροντα. Και δεν τολμώ νακακίσω τον άνθρωπο, διότι μερικές φορές που χρειάστηκε, και αυτός και οι άλλοι Ελληνοαμερικανοί –ιδιαίτερα στην περίπτωση των Ιμίων- άφησαν τις δουλειές τους και ήλθαν στην Ουάσιγκτον όπου απαίτησαν να συναντήσουν τον τότε πρόεδρο Κλίντον. Και τον συνάντησαν, και του τα είπαν και θα έλεγα ότι έσωσαν την ελληνική αξιοπρέπεια, που την είχε πάρει ο …άνεμος του κ. Πάγκαλου, όπως τη σημαία.
Όμως, ας μην γελιόμαστε. Ο κ. Τσακόπουλος δεν μπορεί να αλλάξει την (αρνητική) εντύπωση της αμερικανικής γραφειοκρατίας για τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του. Όλα αυτά τα χρόνια, τα τηλεγραφήματα από την Αθήνα βρίθουν αρνητισμού για τον αρχηγό και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως εξήγησα σε όποιον ζητούσε τη γνώμη μου, οι Αμερικανοί ούτε καταπίνουν ούτε χωνεύουν τις καταθέσεις στελεχών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των μελών της 17Ν.
Ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε με τον κ. Ερικ Ρούμπιν του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και τον κ. Κρίστοφερ Σμαρτ του υπουργείου Οικονομικών. Τον άκουσαν και τους άκουσε, συναντήθηκαν ξανά σε ελληνικό εστιατόριο όπου τα είπαν πιο χαλαρά και χωρίς το φόβο της καταγραφής της συνομιλίας –αν και ποτέ δεν ξέρεις… Ούτε τον έπεισαν, ούτε τους έπεισε και είμαι βέβαιος πως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε πως δεν θα τους αλλάξει γνώμη. Δεν εξετάζω αν ήταν υψηλόβαθμοι ή όχι, επειδή καμιά φορά με τους «μικρούς» μπορείς να κάνεις καλύτερα τη δουλειά σου. Αλλά, είμαι σίγουρος πως εάν ακολουθούντο οι διαδικασίες, θα είχε συναντηθεί με υψηλόβαθμους της γραφειοκρατίας, και στο Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, και στο Λευκό Οίκο. Ισως την επόμενη φορά.
Όποιος επέλεξε την ημερομηνία της επίσκεψης, έκανε λάθος. Δεν φτάνεις στην Ουάσιγκτον το βράδυ μετά την ορκωμοσία του Προέδρου των ΗΠΑ, όπου οι πάντες πίνουν και γλεντούν, διότι μειώνονται οι δυνατότητες για βαρβάτες συναντήσεις. Και με αξιωματούχους της κυβέρνησης και με τα μέλη του Κογκρέσου. Και, βέβαια, δεν επιλέγεις μόνο το American Hellenic Institute, που αποτελεί το συντηρητικό και «εθνικιστικό» κομμάτι της Ομογένειας, διότι καλοί και χρυσοί οι άνθρωποι, αλλά οι δυνατότητες τους είναι μόνο για «χαμηλές πτήσεις».
Είχε κέρδη, αλλά και απώλειες, για τον κ. Τσίπρα η επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον. Στο Ινστιτούτο Brookings παρακολούθησαν την ομιλία του μερικοί σοβαροί αναλυτές και αξιωματούχοι, αλλά η πλειοψηφία των καλεσμένων ήταν Ελληνοαμερικανοί, οι οποίοι και αυτοί βεβαίως έπρεπε να γνωρίσουν από κοντά τον κ. Τσίπρα, διότι μερικοί κύκλοι της Ομογένειας ακούνε για Αριστερά και νομίζουν πως έφτασε στην Ουάσιγκτον ο … «Κόκκινος Στρατός».
Δεν γνωρίζω εάν την επόμενη φορά θα έρθει ως πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας. Όπως και να έρθει, πιστεύω πια πως γνωρίζει ότι οι Αμερικανοί σε αγκαλιάζουν μόνο εάν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Το ότι τον κράτησαν σε μία απόσταση –και κρίνω με βάση το επίπεδο των συνομιλητών του- είναι επειδή πριν απ’ όλα επιθυμούν να τον μάθουν…
Κρίνεται, λοιπόν, απ’ όσα λέει πίσω από τις κλειστές πόρτες, διότι οι Αμερικανοί πλέον έχουν μάθει ότι οι Έλληνες πολιτικοί δεν εννοούν αναγκαστικά όσα δηλώνουν δημόσια…
Υστερόγραφο: Πέρασαν κιόλας 17 χρόνια από την «ήττα» στα Ίμια. Και χρησιμοποιώ τη λέξη ήττα επίτηδες, καθώς αναφέρομαι στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου Πελάγους, που πέτυχε η τουρκική διπλωματία. Ένα πράγμα επιθυμώ να καταθέσω, καθώς είμαι από τους ελάχιστους Έλληνες, που έχουν μελετήσει όλα τα έγγραφα για τα Ιμια και για τη συμφωνία Ντερμιρέλ -Σημίτη στη Μαδρίτη. Η δημοσιογραφία και οι λειτουργοί της αποδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων, διότι τη στιγμή που ηρέμησαν τα πράγματα, έβαλαν φωτιά που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ελληνοτουρκικό πόλεμο με πολλούς νεκρούς και καταστροφές…
aixmi

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Κρίση, ολική επιστροφή - του Βασίλη Βιλιάρδου

Φεβρουαρίου 5, 2013 at 12:26 μμ

Κρίση, ολική επιστροφή

του Βασίλη Βιλιάρδου
πηγή: http://viliardos.org
Η προστασία του ατόμου και του έθνους από τον εξαναγκασμό, είναι ξεκάθαρα η βασικότερη υποχρέωση της κυβέρνησης του – όπου η ανάγκη μίας χώρας να έχει κυβέρνηση «αναδύεται» προφανώς επειδή, η απόλυτη ελευθερία είναι αδύνατη. Όσο ελκυστική και αν είναι η αναρχία ως φιλοσοφία, δεν είναι εφικτή σε έναν κόσμο ατελών ανθρώπων” (M.Friedman).
Η πρόσφατη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου EFTA, ολόκληρο το κείμενο της οποίας υπάρχει (σε pdf) στο άρθρο μας «Το παράδοξο του Minsky», δικαιώνει την Ισλανδία, σχετικά με την προνομιακή μεταχείριση των πολιτών της – λόγω συνθηκών ανωτέρας βίας.
Η χώρα λοιπόν, η οποία διάλεξε τον τρίτο δρόμο, αυτόν που είναι υπέρ των πολιτών της και εις βάρος των τραπεζών, καθώς επίσης τα δημοψηφίσματα σε περιβάλλον άμεσης δημοκρατίας, τεκμηρίωσε επιτυχώς το ότι, όλα όσα αποφάσισε είναι συμβατά με το ευρωπαϊκό δίκαιο – κάτι που δυστυχώς δεν μπόρεσε να κάνει η Ελλάδα, αποδεχόμενη δουλικά τις υποταγή της στους διεθνείς τοκογλύφους. Τα ίδια λάθη έκαναν αρκετές άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία – ενώ στον ίδιο ολισθηρό δρόμο οδηγείται δυστυχώς και η Κύπρος.
Την ίδια στιγμή στην Ισπανία, η αντιπολίτευση απαιτεί την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης – λόγω του τεραστίου σκανδάλου διαφθοράς, στο οποίο εμπλέκονται τα στελέχη της, καθώς επίσης των «μαύρων» κομματικών ταμείων.
Από την άλλη πλευρά, η Ιταλία σείεται από το σκάνδαλο της υπερχρεωμένης παραδοσιακής τράπεζας Monte dei Paschi, στο οποίο φαίνεται να έχει διαδραματίσει σημαντικό, ύποπτο ρόλο ο σημερινός πρόεδρος της ΕΚΤ – ενώ η προοπτική της νίκης του Berlusconi στις προσεχείς εκλογές, ανησυχεί σε μεγάλο βαθμό τους επενδυτές, κυρίως δε τη Γερμανία.
Φυσικά, οι χώρες του Βορά δεν έχουν μείνει αλώβητες – με την Ολλανδία να αντιμετωπίζει τεράστια τραπεζικά προβλήματα, σαν αποτέλεσμα της υπερχρέωσης του ιδιωτικού τομέα της, τις τιμές των βασικών τροφίμων στη Φιλανδία να είναι κατά 40% ακριβότερες από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, τις επιδρομές στα Σουπερμάρκετ της Νορβηγίας από Πολωνούς και άλλους, για την αγορά ορισμένων φθηνών προϊόντων (παιδικές πάνες) κοκ.
Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων, τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων της Ισπανίας αυξήθηκαν κατά 23 μβ. στο 5,44% – ενώ τα αντίστοιχα της Ιταλίας κατά 14 μβ. στο 4,47%. Παράλληλα, το ευρώ έχασε μεγάλο μέρος της αξίας του απέναντι στο δολάριο – ενώ οι χρηματιστηριακοί δείκτες βυθίστηκαν στο κόκκινο.
Επομένως, όλα τα ερωτήματα που θέσαμε στο πρόσφατο άρθρο μας (“Είναι όμως αλήθεια τα πράγματα έτσι; Έχει περάσει η κρίση χρέους ανεπιστρεπτί και βρισκόμαστε πραγματικά σε πορεία καλυτέρευσης, εάν όχι ανάπτυξης; Μήπως, αν και ευχόμαστε το αντίθετο, τα φαινόμενα απατούν; Ή, ίσως, έχει επιτύχει το δόγμα της καγκελαρίου και η πολιτική λιτότητας, με αντάλλαγμα την ενίσχυση από την ΕΚΤ, οπότε η κρίση είναι παρελθόν;”) φαίνεται να έχουν απαντηθεί πολύ πιο γρήγορα, από ότι εμείς περιμέναμε.
Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε ξανά ότι, αυτό που οφείλουμε όλοι εμείς οι Έλληνες να σκεφθούμε ήρεμα, τόσο οι «υπέρμαχοι» της πολιτικής της Τρόικας, όσο και οι επικριτές της, είναι το εάν η πατρίδα μας ευρίσκεται σε καλύτερη θέση, σε σχέση με το 2008 ή με το χρόνο της εισβολής του ΔΝΤ και της Γερμανίας στην επικράτεια μας. Εάν έχουν μεσολαβήσει δε σωστά βήματα έκτοτε, όσο οδυνηρά και αν ήταν ή συνεχίζουν να είναι τα μέτρα λιτότητας, πρέπει να «ψηφίσουμε» θετικά – χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Στα πλαίσια αυτά, το δημόσιο χρέος μας το 2008 ήταν 262 δις € ή ίσο με το 113% του ΑΕΠ μας – ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας δεν ξεπερνούσε το 5%, με ανέπαφη τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, το βιοτικό μας επίπεδο, τη βιωσιμότητα των τραπεζών μας, τις συντάξεις, τους μισθούς, τα «κακώς κείμενα» του δημοσίου κοκ.
Παράλληλα, τόσο το επιχειρηματικό πλαίσιο ή η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, όσο και το Κράτος Δικαίου, ήταν και είναι στην ίδια ακριβώς κατάσταση – δεν έχουν δηλαδή σε καμία περίπτωση καλυτερεύσει, παρά τη ραγδαία μείωση της κατανάλωσης και του ΑΕΠ, τη δραματική αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, της εγκληματικότητας κλπ.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η πτώση του ΑΕΠ κατά 40 δις €, κυρίως λόγω της πολιτικής λιτότητας, έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση των δημοσίων εσόδων κατά 10 δις € ετήσιαόσο δηλαδή ο φόρος των ακινήτων (χαράτσι) για 10 χρόνια, έντεκα φορές την αξία της ΔΕΗ (!) και σαράντα φορές την αξία της Τράπεζας της Ελλάδας (με το σύνολο των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, από την εκποίηση δηλαδή των δημοσίων επιχειρήσεων, να υπολογίζεται μόλις 3 δις € παραπάνω – στα 13 δις €!).
Σήμερα λοιπόν, μετά από μία καταστροφική ύφεση, μετά από την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, καθώς επίσης μετά από μία διαγραφή χρέους 106 δις €, η οποία μας εξευτέλισε διεθνώς, καταστρέφοντας παράλληλα τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία, το δημόσιο χρέος μας τοποθετείται (αυθαίρετα) στα 345 δις € ή στο 175% του ΑΕΠ μας – ενώ δεν διαφαίνεται καμία προοπτική για το μέλλον μας.
Την ίδια στιγμή η Αγροτική Τράπεζα έχει εκποιηθεί έναντι 95 εκ. €, έχουμε επιβαρυνθεί με χρέη της ύψους περί τα 12 δις €, το κάποτε υγιέστατο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο χρεοκόπησε, μεταφέροντας τα «κακά χρέη» του στο κράτος (στους Έλληνες), ενοικιάζεται σκανδαλωδώς μία τεράστια έκταση εντός της Αθήνας μόλις για 0,45 το τετραγωνικό μέτρο (!), το χρηματιστήριο μας έχει καταρρεύσει, η αγορά ακινήτων επίσης, οι κερδοφόρες κοινωφελείς επιχειρήσεις προγραμματίζεται να ιδιωτικοποιηθούν με εξευτελιστικό τίμημα, οι τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, οι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν, η Ελλάδα έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας, καθώς επίσης τόσα πολλά άλλα, τα οποία είναι εξαιρετικά οδυνηρό να αναφέρει κανείς.
Επομένως, η κυβέρνηση μάλλον δεν έχει καταφέρει να ανταπεξέλθει με τη βασικότερη όλων των υποχρεώσεων της: με την προστασία των πολιτών και του έθνους από τον εξαναγκασμό, επιλέγοντας ακριβώς το αντίθετο – την εξαθλίωση των Ελλήνων, μέσω της απόλυτης υποταγής τους στις όποιες διαθέσεις των εισβολέων.
Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά το «ευρωπαϊκό όνειρο», τη δημιουργία δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, εάν πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν να συμβεί με την πρωσική Γερμανία εντός της ΕΕ και με πρωτεύουσα το Βερολίνο, οφείλει να «ψηφίσει» υπέρ – σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση όμως είναι υποχρεωμένος να αντισταθεί, ακόμη και με κίνδυνο να καταρρεύσει εντελώς το βιοτικό του επίπεδο ή/και το κοινό νόμισμα.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα είχε μεν πολύ καλύτερες λύσεις στο παρελθόν, συνεχίζει όμως να έχει κάποιες – αρκεί φυσικά να βρεθεί μία επαρκής, υπερήφανη και θαρραλέα κυβέρνηση, η οποία να έχει την ικανότητα να διαπραγματευθεί σωστά, λέγοντας παράλληλα ολόκληρη την αλήθεια στους Έλληνες Πολίτες, όσο οδυνηρή και αν υποθέσουμε ότι θα ήταν (φυσικά δεν εννοούμε τη σημερινή αντιπολίτευση του «ήξεις αφίξεις», η οποία είχε την ιδιοτελή «αμετροέπεια» να δικαιολογήσει τις εγκληματικές μεθόδους του ΔΝΤ).
Άλλωστε εκείνοι που πληρώνουν το τίμημα πρέπει και να αποφασίζουν, έχοντας γνώση – όχι να υπεξαιρείται η ψήφος τους για δεύτερη φορά, μέσω κενών υποσχέσεων, οι οποίες ήταν εκ των προτέρων γνωστό στους κυβερνώντες ότι δεν πρόκειται να τηρηθούν.
Ολοκληρώνοντας, δεν κρίνονται μόνο τα επώδυνα μέτρα λιτότητας ή ο εργασιακός και επιχειρηματικός μεσαίωνας, αλλά η νομιμοποίηση της όποιας κυβέρνησης να τα επιβάλλει, καθώς επίσης η έγκριση ή μη της πολιτικής της υποτέλειας και των υποκλίσεων που ακολουθείται – εκτός αυτού, τόσο το μέλλον των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, όσο και η επιβίωση ή όχι της Δημοκρατίας στον πλανήτη.
Υπενθυμίζουμε τέλος ότι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία – όπως επίσης οδυνηρές θυσίες, εάν επιθυμεί ένας λαός να διατηρήσει την εθνική του κυριαρχία, την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια του.