Το δύσκολο εγχείρημα του «μεσαίου» χώρου της Δημοκρατικής Αριστεράς - ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Το δύσκολο εγχείρημα του «μεσαίου» χώρου της Δημοκρατικής Αριστεράς

ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Αν κάποιος, πριν από μερικούς μήνες, υποστήριζε ότι ο Φώτης Κουβέλης θα ίδρυε κόμμα θα τον αποκαλούσαν είτε τρελό είτε πολιτικό προβοκάτορα. Ειδικά μετά από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, με το ΠΑΣΟΚ να πετυχαίνει ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά ποσοστά και με τη διαφορά από τη ΝΔ να θυμίζει εποχές Μεταπολίτευσης, η ίδρυση ενός νέου κόμματος έμοιαζε με πολιτικό ανέκδοτο. Ελάμβανε, δε, και τα χαρακτηριστικά ενός μύθου, αφού, μεσούσης της μεγαλύτερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνει η χώρα μετά τον πόλεμο, η ίδρυσή του θα εθεωρείτο εκ των προτέρων καταδικασμένη… Εξάλλου ακόμη και μετά την πρώτη ημέρα του τελευταίου συνεδρίου του ενιαίου Συνασπισμού, λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι «τελικά οι ανανεωτικοί θα φύγουν». Δεν είναι τυχαίο πως και μετά την αποχώρηση, πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν πως δεν θα δημιουργηθεί νέο κόμμα. Έλεγαν, δε, πως «σε λίγο καιρό όλοι θα είμαστε μαζί».

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, η Δημοκρατική Αριστερά θα αναλάβει πρωτοβουλίες για διάλογο με τους Οικολόγους – Πράσινους. Ένας διάλογος που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό και, όπως λέγεται, ενδέχεται να λάβει πιο συγκεκριμένη μορφή σε επίπεδο δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Το μέτωπο των εκλογών θα αποτελέσει και ένα πρώτο δείγμα γραφής τόσο του τρόπου δράσης του νέου κόμματος όσο και της ευρύτερης πολιτικής αντίληψης που θέλει να ακολουθήσει. Πάντως είναι μάλλον ξεκάθαρο πως το νέο κόμμα προτείνει κυβερνήσεις συνεργασίας, ως τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, αλλά και της γενικότερης διεθνούς θέσης που βρίσκεται η χώρα. Η έλλειψη, πάντως, του πέμπτου βουλευτή, ενώ δείχνει να αποτελεί ένα μείζον θέμα –σε αντίθετη περίπτωση θα είχε αναγνωριστεί ως κοινοβουλευτική δύναμη–, αντιμετωπίζεται περισσότερο με «πολιτική υπομονή» παρά με απογοήτευση. Λέγεται, δε, πως μέχρι το φθινόπωρο πολλά από τα σημερινά δεδομένα της Δημοκρατικής Αριστεράς θα έχουν αλλάξει. Εξάλλου και το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο φθινοπωρινό θα είναι…
Η άγνωστη πορεία και η ιδεολογική ταυτότητα

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι γεγονός. Αυτό που είναι άγνωστο είναι η προοπτική και η πορεία της. Γιατί, κακά τα ψέματα, στην πολιτική όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα στην πολιτική είναι η… κάλπη. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει να κινηθεί ανάμεσα σε ιδεολογικές συμπληγάδες. Ουσιαστικά ανήκει στο χώρο της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που κινείται στις παρυφές του παλιού ΚΚΕ Εσωτερικού, του αριστερού ευρωπαϊσμού, της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής, της οικολογίας. Ο «μεσαίος» χώρος της Αριστεράς που δεν στέκεται μόνο στις αντι-προτάσεις, αλλά συνθέτει και προτείνει συγκεκριμένα μέτρα. Ένας χώρος που κάποτε τολμούσε να ανανεώσει την ίδια του τη φυσιογνωμία και να προτείνει σε καιρούς χαλεπούς την «ένταξη στην ΕΟΚ των εργαζομένων». Μόνο που τώρα πια η ΕΟΚ έχει γίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, εμπλουτισμένη με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οικονομική ένωση κινδυνεύει να διαλυθεί και η χώρα είναι στα πρόθυρα της πτώχευσης.

Η ιδεολογική ταυτότητα είναι το νέο μεγάλο «πρόβλημα» του νέου κόμματος. Δεν είναι τυχαίο πως ο Φώτης Κουβέλης επιδίωξε με την πρώτη του ομιλία να ξεκαθαρίσει και τον τρόπο που θα κινηθεί η Δημοκρατική Αριστερά:

• «Δεν νοείται σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία». Η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και του Κοινοβουλίου αποτελούν για τη Δημοκρατική Αριστερά έννοιες αλληλένδετες. Μια Αριστερά κοινοβουλευτική, θεσμική, συστημική. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μεγάλη διαφοροποίηση τόσο από το ΚΚΕ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κλικ πιο αριστερά από το ΠΑΣΟΚ και στην απέναντι όχθη με τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Είναι σίγουρο πως το δίλημμα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» δεν απασχολεί τη Δημοκρατική Αριστερά.

• «Η μη βία». Ενισχύοντας τη συλλογιστική της θεσμικής Αριστεράς, η Δημοκρατική Αριστερά διαφοροποιείται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, που, χωρίς να ενισχύει τη συλλογιστική της βίας, προβληματίζεται για τις αιτίες και τις πηγές εκδήλωσής της. Ο Φώτης Κουβέλης, απελευθερωμένος πια από τα «δεσμά» του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει την «ανατροπή μιας εικόνας που χαρακτηρίζεται από τη βία τόσο στην καθημερινότητα όσο στη μητροπολιτική βία και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις». Το πρόσωπο του προέδρου καθορίζει και την πρακτική του κόμματος.

• «Προοδευτικός αρνητισμός» – «Προοδευτική ηγεμονία». Η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει να παραμείνει αντίθετη και στην απόλυτη άρνηση –«βόλεμα» στις θέσεις της Αριστεράς το χαρακτηρίζουν–, στη θέση του απόλυτου «αντί» αλλά και αντίθετη στη θέση του «προοδευτικού ηγεμόνα» που καθορίζει τις πολιτικές συνθήκες, τον κρατικό παρεμβατισμό και δημιουργεί αυταρχική κομματική εξουσία. Μια μεγάλη διαφοροποίηση απέναντι και στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ αλλά κυρίως απέναντι στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ.

• «Προοδευτική Διακυβέρνηση». Εξάλλου, γι’ αυτό το λόγο η Δημοκρατική Αριστερά τίθεται υπέρ μιας ευρύτερης προοδευτικής διακυβέρνησης, όπως λένε χαρακτηριστικά τα στελέχη της, «ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού». Ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες…

• «Ευρώπη». Τόσο σε επίπεδο λαϊκών διεκδικήσεων όσο και σε διεθνές επίπεδο εθνικών αγώνων, η Δημοκρατική Αριστερά διαχωρίζει πλήρως τη θέση της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ. Θεωρεί πως η «ενοποίηση της Ευρώπης είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ, ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης».

• «Οικονομική κρίση». Ακόμη πιο ευρωπαϊκή είναι η θέση για τη σημερινή οικονομική κρίση, καθώς εκτιμάται ότι «οι συντηρητικές κυβερνήσεις επιδιώκουν τη διάλυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την ενότητα της ΕΕ». Μια τελείως διαφορετική θέση και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΚΕ, αλλά εν μέρει και από το ΠΑΣΟΚ. Στην ιδρυτική διακήρυξη συνδέεται ολόκληρη η ευρωπαϊκή ιστορία ως κατάκτηση των λαών της Ευρώπης, από τον «Αριστοτέλη, την Αναγέννηση, το Διαφωτισμό, το Μαρξισμό, μέχρι και το φροϋδισμό, το μοντερνισμό και την ευρωπαϊκή κουλτούρα της εποχής μας». Μια φιλελεύθερη Αριστερά που είναι σαφέστατα υπέρ της ενίσχυσης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος και της Ευρωζώνης.

• «Μνημόνιο, ΔΝΤ, Εργασιακό, Ασφαλιστικό». Ριζικά αντίθετη με την υπογραφή του «απαράδεκτου» Μνημονίου, επιρρίπτει ευθύνες και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, εκτιμά πως η χώρα με την υπογραφή του Μνημονίου και την παρουσία του ΔΝΤ έχει «οδηγηθεί σε μειωμένη κυριαρχία». Ριζική είναι και η αντίθεσή της στο νομοσχέδιο για την ασφάλιση και την εργασία. Σε αυτές τις πρακτικές, η Δημοκρατική Αριστερά μοιάζει να κινείται αριστερά του ΠΑΣΟΚ και να ταυτίζεται όχι εν συνόλω, αλλά εν μέρει, με τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς.

• «Η οικονομική πρόταση». «Η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μην φορτωθεί κυρίως στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά να συνδυαστεί με μια βαθιά αλλαγή του άδικου φορολογικού συστήματος και της διαχείρισης των χρημάτων». Είναι ξεκάθαρο πως η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει τον πλήρη διαχωρισμό της απέναντι στις αντιλήψεις της εν γένει Αριστεράς, ασκεί κριτική στο ΠΑΣΟΚ, στο μονομερή τρόπο που διαχειρίζεται την κρίση με στόχο μόνο τους εργαζόμενους, προτείνοντας, εκτός από την απόλυτη άρνηση, την πράσινη ανάπτυξη, την οικολογική διαχείριση, την ισότιμη συμμετοχή στο πρόβλημα όλων των παραγωγικών τάξεων.

από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/το-δύσκολο-εγχείρημα-του-«μεσαίου»-χώ