Ανεξάρτητο Τουρκικό κράτος της Θράκης - Σχολικά φανελάκια για όλα τα παιδάκια!
Πέμπτη, 22 Ιούλιος 2010 10:00
Ανεξάρτητο Τουρκικό κράτος της Θράκης σχολικά φανελάκια για όλα τα παιδάκια!Σε εκδήλωση για το κλείσιμο των σχολείων οι μουσουλμάνοι οραματιστές της Τουρκοποίησεις της Θράκης μοίρασαν στα παιδάκια καλοκαιρινά φανελάκια τυπωμένα με το σύνθημα: "Ανεξάρτητο Tουρκικό κράτος της Θράκης". Δια της σιωπής συναινεί το υπουργείο δια βίου γεννισταροποίησης.
Όλα τα παιδάκια φόρεσαν τα φανελάκια της προπαγάνδας που είχαν τυπώσει οι οραματιστές του ανεξάρτητου Τουρκικού κράτους της Θράκης. Για όσους δεν κατάλαβαν γιατί τονίζουμε οτι το θέμα με την Χαρά Νικοπούλου είναι σοβαρό και ο πόλεμος που έχει υποστεί δεν είναι καθόλου τυχαίος, αντιθέτως φανερώνει τα πολλά ύποπτα σημεία της σημερινής κυβέρνησης.
Το πρόβλημα της Θράκης, έχει της ρίζες του στη βαθιά αδιαφορία που έχει επιδείξει εδώ και χρόνια το ανεύθυνο Αθηνοκεντρικό κράτος που δυστυχώς αντιμετωπίζει τη Θράκη μόνο ψηφοθηρικά αδιαφορώντας για τα πραγματικά προβλήματα εκεί σαν να επρόκειτο για μακρινή αποικία σε κάποιο νησί του Ατλαντικού.
Απ'την άλλη πλευρά το βρώμικο σύστημα μέσα απο τα ΜΜΕ φρόντισε να αρρωστήσει την Ελληνική κοινωνία με το "μικρόβιο" του Μιθριδατισμού για να αποδομήσει τα πάντα χωρίς να υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις. Έτσι η Ελληνική κοινωνία πάσχει σήμερα απο αυτή την "ασθένεια" και... πνέει πλέον τα λοίσθια, αφού το δηλητήριο έχει χτυπήσει όλα τα ζωτικά όργανα...
«Μιθριδατισμός», για όσους το έχουν ξεχάσει, λέγεται η πρακτική της απόκτησης ανοσίας απέναντι σε κάποιο δηλητήριο, μέσω της βαθμιαίας χορήγησής του σε μικρές και μη θανατηφόρες δόσεις. Ο όρος προέρχεται από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, ο οποίος και εφάρμοσε τη μέθοδο, φοβούμενος μη τυχόν τον δηλητηριάσουν άλλοι.
Σιωπή λοιπόν.... η πατρίδα κοιμάται...
από τον ιστότοπο http://www.schizas.com/
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
Παραιτήθηκε ο Ρουμελιώτης προβλέποντας πτώχευση της Ελλάδας τον χειμώνα...!
Ας μιλήσουμε επιτέλους!
• Μακεδονία - Macedonia, 21.07.2010
•
Παραιτήθηκε ο Ρουμελιώτης προβλέποντας πτώχευση της Ελλάδας τον χειμώνα...!
Καταχωρήθηκε: July 21, 2010, 8:00am EDT
Παραιτείται από το ΔΝΤ μη αντέχοντας να συνεργεί στην οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών
Σε παραίτηση από τη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο οδηγήθηκε εντελώς ξαφνικά χθες ο καθηγητής Π. Ρουμελιώτης (φωτογραφία επάνω), οικογενειακός φίλος του Παπανδρέου και υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση του πατέρα του.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Ρουμελιώτης το τελευταίο δίμηνο δεν αντάλλασσε κουβέντα με τον Παπακωνσταντίνου με τον οποίο διαφωνούσε κάθετα για την πολιτική περιστολής του Ελλείμματος που ακολουθεί. Κατά τις ίδιες πηγές ο Ρουμελιώτης ενημέρωσε απευθείας τον Παπανδρέου πρόσφατα, ότι μπορεί να έχει εξασφαλιστεί η δεύτερη δόση του δανείου από το ΔΝΤ, όμως το Ταμείο θα προχωρήσει σε αναθεώρηση των προβλέψεων του για την Ελλάδα τον Σεπτέμβριο, αναφέροντας ότι η χώρα θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε στάση πληρωμών μέσα στο καταχείμωνο.
Ο Παπανδρέου αντί να τον ακούσει, συντάχθηκε με τον Παπακωνσταντίνου με αποτέλεσμα ο Ρουμελιώτης να υποβάλλει παραίτηση από τη θέση που ανέλαβε μόλις πριν από πέντε μήνες.
Εκείνος ο δυστυχής εισαγγελέας που απειλεί ό,ποιον αναφέρεται σε πτώχευση της Ελλάδας, μπορεί να μας αποστείλει αντίτυπο της μήνυσης που θα καταθέσει κατά του κυρίου Ρουμελιώτη ή μήπως πρέπει οι Έλληνες πολίτες να αρχίσουν να τον μηνύουν για απόπειρα τρομοκράτησης με κίνδυνο απώλειας των περιουσιών μας λόγω επιχειρούμενης δια της βίας παραπλάνησης και φαλκίδευσης οικονομικών στοιχείων που καταθέτουν για την κατάσταση της Ελλάδας παγκοσμίως αναγνωρισμένοι οικονομολόγοι;
Ποιός είναι ο Π. Ρουμελιώτης;
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1987-1989), Υπουργός Εμπορίου (1987) και Ευρωβουλευτής (1989-1994).
Είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και του Πανεπιστημίου του Παρισιού ΙΙ. Ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σορβώνης (2008-2009), στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 2004) και στο Πανεπιστήμιο Πειραιά (1984-1989).
Είναι Πρόεδρος του Γαλλικού Ινστιτούτου Οικονομικών Προβλέψεων του Ευρωμεσογεικού Κόσμου (IPEMed - Institut de Prospective Economique du Monde Μéditerranéen) από το 2004, ενώ διετέλεσε Πρόεδρος Ομάδας Εργασίας για τον Εκδημοκρατισμό, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων του Συμφώνου Σταθερότητας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (2000-2001). Ήταν ειδικός εκπρόσωπος του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) στη Διαδικασία Σταθερότητας στα Βαλκάνια (1997-2000).
Συγγραφεάς πολλών βιβλίων και μελετών σε θέματα Διεθνούς Οικονομικής Διακυβέρνησης.
Από τον ιστότοπο http://www.macedoniablogs.gr/Ας_μιλήσουμε_επιτέλους!/2010/07/21/
• Μακεδονία - Macedonia, 21.07.2010
•
Παραιτήθηκε ο Ρουμελιώτης προβλέποντας πτώχευση της Ελλάδας τον χειμώνα...!
Καταχωρήθηκε: July 21, 2010, 8:00am EDT
Παραιτείται από το ΔΝΤ μη αντέχοντας να συνεργεί στην οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών
Σε παραίτηση από τη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο οδηγήθηκε εντελώς ξαφνικά χθες ο καθηγητής Π. Ρουμελιώτης (φωτογραφία επάνω), οικογενειακός φίλος του Παπανδρέου και υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση του πατέρα του.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Ρουμελιώτης το τελευταίο δίμηνο δεν αντάλλασσε κουβέντα με τον Παπακωνσταντίνου με τον οποίο διαφωνούσε κάθετα για την πολιτική περιστολής του Ελλείμματος που ακολουθεί. Κατά τις ίδιες πηγές ο Ρουμελιώτης ενημέρωσε απευθείας τον Παπανδρέου πρόσφατα, ότι μπορεί να έχει εξασφαλιστεί η δεύτερη δόση του δανείου από το ΔΝΤ, όμως το Ταμείο θα προχωρήσει σε αναθεώρηση των προβλέψεων του για την Ελλάδα τον Σεπτέμβριο, αναφέροντας ότι η χώρα θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε στάση πληρωμών μέσα στο καταχείμωνο.
Ο Παπανδρέου αντί να τον ακούσει, συντάχθηκε με τον Παπακωνσταντίνου με αποτέλεσμα ο Ρουμελιώτης να υποβάλλει παραίτηση από τη θέση που ανέλαβε μόλις πριν από πέντε μήνες.
Εκείνος ο δυστυχής εισαγγελέας που απειλεί ό,ποιον αναφέρεται σε πτώχευση της Ελλάδας, μπορεί να μας αποστείλει αντίτυπο της μήνυσης που θα καταθέσει κατά του κυρίου Ρουμελιώτη ή μήπως πρέπει οι Έλληνες πολίτες να αρχίσουν να τον μηνύουν για απόπειρα τρομοκράτησης με κίνδυνο απώλειας των περιουσιών μας λόγω επιχειρούμενης δια της βίας παραπλάνησης και φαλκίδευσης οικονομικών στοιχείων που καταθέτουν για την κατάσταση της Ελλάδας παγκοσμίως αναγνωρισμένοι οικονομολόγοι;
Ποιός είναι ο Π. Ρουμελιώτης;
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1987-1989), Υπουργός Εμπορίου (1987) και Ευρωβουλευτής (1989-1994).
Είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και του Πανεπιστημίου του Παρισιού ΙΙ. Ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σορβώνης (2008-2009), στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 2004) και στο Πανεπιστήμιο Πειραιά (1984-1989).
Είναι Πρόεδρος του Γαλλικού Ινστιτούτου Οικονομικών Προβλέψεων του Ευρωμεσογεικού Κόσμου (IPEMed - Institut de Prospective Economique du Monde Μéditerranéen) από το 2004, ενώ διετέλεσε Πρόεδρος Ομάδας Εργασίας για τον Εκδημοκρατισμό, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων του Συμφώνου Σταθερότητας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (2000-2001). Ήταν ειδικός εκπρόσωπος του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) στη Διαδικασία Σταθερότητας στα Βαλκάνια (1997-2000).
Συγγραφεάς πολλών βιβλίων και μελετών σε θέματα Διεθνούς Οικονομικής Διακυβέρνησης.
Από τον ιστότοπο http://www.macedoniablogs.gr/Ας_μιλήσουμε_επιτέλους!/2010/07/21/
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
«Αναξιόπιστος σύμμαχος για ΗΠΑ η Τουρκία» Παρέμβαση Σαρπάνη για Κυπριακό, δεν θέλουν τον Μπράιζα οι Αρμένιοι
Σάββατο, 24 Ιουλίου 2010
«Αναξιόπιστος σύμμαχος για ΗΠΑ η Τουρκία»
Παρέμβαση Σαρπάνη για Κυπριακό, δεν θέλουν τον Μπράιζα οι Αρμένιοι
ΓΙΑαναξιοπιστία της Τουρκίας ως Νατοϊκού συμμάχου των ΗΠΑ και για ασυμβατότητα της χώρας με τις δυτικές δημοκρατικές αξίες κάνει λόγο ο Ελληνοαμερικανικός Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής John Sarbanesσε άρθρο του που φιλοξενείται στη διαδικτυακή εφημερίδα Ηuffington Ρost με τίτλο «Can Αmerica Relyon Τurkey». Το άρθρο του γερουσιαστή γράφτηκε με αφορμή την προχθεσινή θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Ο Ελληνοαμερικανός γερουσιαστής καλεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της να ασκήσουν πιέσεις προς την Τουρκία για συμμόρφωσή της με το διεθνές δίκαιο και με τις υποχρεώσεις της χώρας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και να απαιτήσουν την άμεση αποχώρηση των 45.000 Τούρκων στρατιωτών που ασκούν κατοχή στη βόρεια Κύπρο. Με αυτόν τον τρόπο, οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να εργαστούν προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας ισχυρής, διαρκούς και στηριζόμενης σε κοινές αξίες συμμαχία με την Τουρκία, η οποία θα φέρει δικαιοσύνη στον κυπριακό λαό, μεγαλύτερη ισχύ στο ΝΑΤΟ και ενίσχυση της συλλογικής ασφάλειας της Δύσης.
Στο μεταξύ, αρμενο-αμερικανικός οργανισμός προέβαλε ενστάσεις για την υποψηφιότητα του Μatthew J. Βryza ως πρέσβη των ΗΠΑ στο Αζερμπαϊτζάν. Ο Αμερικανός διπλωμάτης ασχολήθηκε στο παρελθόν, επί διακυβέρνησης Μπους με το Κυπριακό. Οι Αρμένιοι επικαλέστηκαν σύγκρουση συμφερόντων, καθώς ο Βryza διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με σημαντικούς πολιτικούς του Αζερμπαϊτζάν, καθώς επίσης και στη γενικά μεροληπτική στάση που έχει κρατήσει κατά των Αρμενίων, στη διάρκεια της καριέρας του ως διπλωμάτης.
Ο Οργανισμός ανέφερε επίσης ότι θέμα σύγκρουσης συμφερόντων δημιουργεί και η θέση της Τουρκάλας συζύγου του Βryza ως διευθύντριας στο Center for Εurasian Ρolicyτου Ηudson Ιnstitute της Ουάσιγκτον, το οποίο έχει χρηματοδοτηθεί από Τούρκους και Αζέρους επιχειρηματίες.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Αναρτήθηκε από Kaukasios στις 7/24/2010 11:13:00 πμ
Ετικέτες Ελλάδα, ΗΠΑ, Τουρκία
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_6351.html#ixzz0udGI7ns4
«Αναξιόπιστος σύμμαχος για ΗΠΑ η Τουρκία»
Παρέμβαση Σαρπάνη για Κυπριακό, δεν θέλουν τον Μπράιζα οι Αρμένιοι
ΓΙΑαναξιοπιστία της Τουρκίας ως Νατοϊκού συμμάχου των ΗΠΑ και για ασυμβατότητα της χώρας με τις δυτικές δημοκρατικές αξίες κάνει λόγο ο Ελληνοαμερικανικός Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής John Sarbanesσε άρθρο του που φιλοξενείται στη διαδικτυακή εφημερίδα Ηuffington Ρost με τίτλο «Can Αmerica Relyon Τurkey». Το άρθρο του γερουσιαστή γράφτηκε με αφορμή την προχθεσινή θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Ο Ελληνοαμερικανός γερουσιαστής καλεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της να ασκήσουν πιέσεις προς την Τουρκία για συμμόρφωσή της με το διεθνές δίκαιο και με τις υποχρεώσεις της χώρας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και να απαιτήσουν την άμεση αποχώρηση των 45.000 Τούρκων στρατιωτών που ασκούν κατοχή στη βόρεια Κύπρο. Με αυτόν τον τρόπο, οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να εργαστούν προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας ισχυρής, διαρκούς και στηριζόμενης σε κοινές αξίες συμμαχία με την Τουρκία, η οποία θα φέρει δικαιοσύνη στον κυπριακό λαό, μεγαλύτερη ισχύ στο ΝΑΤΟ και ενίσχυση της συλλογικής ασφάλειας της Δύσης.
Στο μεταξύ, αρμενο-αμερικανικός οργανισμός προέβαλε ενστάσεις για την υποψηφιότητα του Μatthew J. Βryza ως πρέσβη των ΗΠΑ στο Αζερμπαϊτζάν. Ο Αμερικανός διπλωμάτης ασχολήθηκε στο παρελθόν, επί διακυβέρνησης Μπους με το Κυπριακό. Οι Αρμένιοι επικαλέστηκαν σύγκρουση συμφερόντων, καθώς ο Βryza διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με σημαντικούς πολιτικούς του Αζερμπαϊτζάν, καθώς επίσης και στη γενικά μεροληπτική στάση που έχει κρατήσει κατά των Αρμενίων, στη διάρκεια της καριέρας του ως διπλωμάτης.
Ο Οργανισμός ανέφερε επίσης ότι θέμα σύγκρουσης συμφερόντων δημιουργεί και η θέση της Τουρκάλας συζύγου του Βryza ως διευθύντριας στο Center for Εurasian Ρolicyτου Ηudson Ιnstitute της Ουάσιγκτον, το οποίο έχει χρηματοδοτηθεί από Τούρκους και Αζέρους επιχειρηματίες.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Αναρτήθηκε από Kaukasios στις 7/24/2010 11:13:00 πμ
Ετικέτες Ελλάδα, ΗΠΑ, Τουρκία
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_6351.html#ixzz0udGI7ns4
«Φιρμάνι» τουρκισμού για τη Θράκη σε Διάσκεψη του ΟΑΣΕ - ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
«Φιρμάνι» τουρκισμού για τη Θράκη σε Διάσκεψη του ΟΑΣΕ
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Ο ΟΑΣΕ και η επετειακή διάσκεψη για τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από τη Διακήρυξη της Κοπεγχάγης ήταν το βήμα που επέλεξαν αυτή τη φορά οι γνωστοί παράγοντες της μειονότητας για να προβάλλουν το χωριστικό μήνυμά τους και να επιχειρήσουν να προβάλλουν εικόνα «μεσαίωνα» για τη Θράκη.
Η επετειακή διάσκεψη του ΟΑΣΕ πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη (10-11 Ιουνίου) με θέμα «20 χρόνια από τη Διακήρυξη της Κοπεγχάγης του ΟΑΣΕ: Το καθεστώς και οι μελλοντικές προοπτικές», στο οποίο εκτός όλων των κρατών-μελών και εκπροσώπων διεθνών οργανισμών συμμετείχαν και εκπρόσωποι Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Το εντυπωσιακό είναι ότι από τις 46 ΜΚΟ που συμμετείχαν, μόλις οχτώ κατέθεσαν γραπτά υπομνήματα στο συνέδριο και από αυτές οι δύο ήταν η «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης» –εκπροσωπήθηκε από τη Φατμά Ρεσίτ– και ο «Σύλλογος Επιστημόνων της μειονότητας της Δυτικής Θράκης», που εκπροσωπήθηκε από τον Τσεμίλ Καπζά.
Οι δύο αυτές οργανώσεις με την έντονη δραστηριοποίηση της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας» (και τη γνωστή εξωγενή «κρατική» στήριξη) έχουν αποκτήσει σταθερό βήμα σε πληθώρα διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, προβάλλοντας μια απόλυτα πλασματική και προσβλητική εικόνα της χώρας μας σε ό,τι αφορά στον τομέα των δικαιωμάτων.
Μέτρα για τη μειονότητα
Ο Έλληνας αντιπρόσωπος στη διάσκεψη έδωσε συνολική απάντηση για τα θέματα που ήγειραν οι δύο οργανώσεις, ενημερώνοντας για τα μέτρα που έχουν ληφθεί και συνεχίζουν να λαμβάνονται για τη μειονότητα, αλλά είναι αμφίβολο εάν ο «γραφειοκρατικός» και τυπικός τρόπος με τον οποίο γίνεται η παρουσίαση των ελληνικών θέσεων είναι «πειστικός σε ένα τόσο ευαίσθητο και καχύποπτο» ακροατήριο.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η προβολή των «αιτημάτων» των οργανώσεων αυτών καλύπτει μεν όλο το φάσμα των θεμάτων που θέτει και η τουρκική προπαγάνδα, κυρίως όμως επικεντρώνεται σε ζητήματα που αποσκοπούν στο να λειτουργήσουν χωριστικά, να απομονώσουν τη μειονότητα και με το πρόσχημα της ιδιαίτερης ταυτότητας και της μη αφομοίωσης να εμποδίσουν την ομαλή και απρόσκοπτη συμβίωση και ένταξη των Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών στην ελληνική κοινωνία.
Δεν είναι τυχαίο ότι το βάρος της κριτικής που ασκείται εναντίον της χώρας μας αφορά είτε την εκπαίδευση, όπου υποστηρίζουν οι κύκλοι αυτή τη χωριστική-μειονοτική εκπαίδευση, που στερεί τη δυνατότητα ομαλής ένταξης και στην κοινωνία αλλά και στην αγορά εργασίας των νέων μουσουλμάνων, ενώ ψηλά στην ατζέντα είναι η κατάργηση του πλαφόν 3% στις εθνικές εκλογές.
Το αίτημα αυτό αποκαλύπτει το διακαή πόθο και στόχο της Άγκυρας για επιστροφή στους χωριστικούς θεσμούς, με ανεξάρτητα μειονοτικά κόμματα ή συνδυασμούς, υπό το φόβο πολιτικής αφομοίωσης από τα μεγάλα πολιτικά κόμματα.
Η αντίθεση και με τον «Καλλικράτη», αλλά και με το θεσμό των υπερνομαρχιών και των περιφερειών, αντανακλά ακριβώς την επιδίωξη για καθορισμό με τέτοιο τρόπο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ώστε να υπάρξουν θεσμοί που θα ελέγχονται πλήρως από (ακραία) μειονοτικά στοιχεία.
Το γεγονός, μάλιστα, ότι τίθεται ως αίτημα η συγκρότηση «μηχανισμού διαλόγου» της Πολιτείας με τη μειονότητα [Σ.Σ.: χωρίς να διευκρινίζουν, φυσικά, ποιοι θα είναι οι εκπρόσωποι της μειονότητας που θα συμμετέχουν σε έναν τέτοιο μηχανισμό] συνιστά μια σαφή ομολογία για την πρόθεση επιβολής, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, καθεστώτος «συνδιοίκησης» στη Θράκη.
Το υπόμνημα
Το υπόμνημα το οποίο παρουσίασε ο «Σύλλογος Επιστημόνων» διεκτραγωδεί την κατάσταση στη Θράκη, ενώ περιλαμβάνει και ειδικό συνημμένο κείμενο με κατάλογο των «θεμάτων» επί των όποιων πρέπει να… εγκαλέσει την Ελλάδα ο ΟΑΣΕ. Έχει ενδιαφέρον ότι ενώ στον τίτλο του ο «Σύλλογος Επιστημόνων» αναφέρεται σε «Μειονότητα της Δυτικής Θράκης», στα κείμενα που κατέθεσε στον ΟΑΣΕ τιτλοφορείται «Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης».
Στο κείμενό του ο «Σύλλογος Επιστημόνων» παραδέχεται ότι έγιναν κάποια βήματα την τελευταία δεκαετία, αλλά απαιτούνται να γίνουν πολλά ακόμη και προβάλλει το γνωστό κατάλογο των θεμάτων:
Άρνηση εθνικής ταυτότητας, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, αφαίρεση ιθαγένειας, εκπαίδευση, θρησκεία, βακουφικά ιδρύματα, πολιτική συμμετοχή, αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ο κατάλογος των «αιτημάτων» που τίθενται είναι ο εξής:
- Σεβασμός της συλλογικής χρήσης του ατομικού δικαιώματος και αναγνώριση της ύπαρξης «τουρκικής μειονότητας» στην Ελλάδα.
- Επικύρωση της Σύμβασης Πλαισίου για τις Εθνικές Μειονότητες και του Ευρωπαϊκού Χάρτη των τοπικών και μειονοτικών γλωσσών.
- Άμεση άρση των συνεπειών της εφαρμογής του άρθρου 19 του Κώδικα Ιθαγένειας.
- Αναθεώρηση του νομού του 2008 για τα βακούφια, επειδή συντάχθηκε «χωρίς να ληφθεί υπόψη η άποψη και η βούληση της μειονότητας».
- Να επιτραπεί η χρήση του όρου «τουρκικός» σε συλλόγους, οργανώσεις κ.λπ. και να «αρθούν τα εμπόδια» στην ίδρυση συλλόγων.
- Διασφάλιση της «διδασκαλίας» στην τουρκική στα νηπιαγωγεία (!) [Σ.Σ. όταν είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει πρόγραμμα σπουδών στα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς] και κατάργηση του νόμου του 2006 για την προσχολική εκπαίδευση.
- Αλλαγή του νόμου για τα ΜΜΕ (3592/2007), ώστε να διευκολυνθεί η χρήση μειονοτικών γλωσσών στα ΜΜΕ.
- Κατάργηση του πλαφόν του 3% στις εκλογές και «άλλων απαγορευτικών μέτρων», ώστε να υπάρξει πλήρης πολιτική συμμέτοχη της μειονότητας.
- Λήψη των αναγκαίων μέτρων για την αναγνώριση των εκλεγμένων μουφτήδων και κατάργηση του τρόπου ορισμού των μουφτήδων με το νόμο 3536/2007.
- Καθιέρωση αντικειμενικού και παραγωγικού μηχανισμού διαλόγου, με τη μειονότητα με σκοπό την κατανόηση και την εξεύρεση ικανοποιητικών λύσεων στα προβλήματα της «τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης».
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο «Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης» αναλαμβάνει να προβάλει διεθνώς και την «καταπίεση» της «τουρκικής μειονότητας» στη Ρόδο και στην Κω. Στο υπόμνημα αναφέρεται ότι η «τουρκική μειονότητα» στα δύο νησιά αριθμεί 5.000 μέλη, των όποιων η Ελλάδα αρνείται να αναγνωρίσει το μειονοτικό καθεστώς και τα οποία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με την «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη αλλά υφίστανται και πρόσθετα… «εγκλήματα μισούς», με τη διάλυση νεκροταφείων και τη μη συντήρηση ιστορικών θρησκευτικών μνημείων της «μειονότητας».
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/«φιρμάνι»-τουρκισμού-για-τη-θράκη-σε-δ/
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Ο ΟΑΣΕ και η επετειακή διάσκεψη για τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από τη Διακήρυξη της Κοπεγχάγης ήταν το βήμα που επέλεξαν αυτή τη φορά οι γνωστοί παράγοντες της μειονότητας για να προβάλλουν το χωριστικό μήνυμά τους και να επιχειρήσουν να προβάλλουν εικόνα «μεσαίωνα» για τη Θράκη.
Η επετειακή διάσκεψη του ΟΑΣΕ πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη (10-11 Ιουνίου) με θέμα «20 χρόνια από τη Διακήρυξη της Κοπεγχάγης του ΟΑΣΕ: Το καθεστώς και οι μελλοντικές προοπτικές», στο οποίο εκτός όλων των κρατών-μελών και εκπροσώπων διεθνών οργανισμών συμμετείχαν και εκπρόσωποι Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Το εντυπωσιακό είναι ότι από τις 46 ΜΚΟ που συμμετείχαν, μόλις οχτώ κατέθεσαν γραπτά υπομνήματα στο συνέδριο και από αυτές οι δύο ήταν η «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης» –εκπροσωπήθηκε από τη Φατμά Ρεσίτ– και ο «Σύλλογος Επιστημόνων της μειονότητας της Δυτικής Θράκης», που εκπροσωπήθηκε από τον Τσεμίλ Καπζά.
Οι δύο αυτές οργανώσεις με την έντονη δραστηριοποίηση της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας» (και τη γνωστή εξωγενή «κρατική» στήριξη) έχουν αποκτήσει σταθερό βήμα σε πληθώρα διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, προβάλλοντας μια απόλυτα πλασματική και προσβλητική εικόνα της χώρας μας σε ό,τι αφορά στον τομέα των δικαιωμάτων.
Μέτρα για τη μειονότητα
Ο Έλληνας αντιπρόσωπος στη διάσκεψη έδωσε συνολική απάντηση για τα θέματα που ήγειραν οι δύο οργανώσεις, ενημερώνοντας για τα μέτρα που έχουν ληφθεί και συνεχίζουν να λαμβάνονται για τη μειονότητα, αλλά είναι αμφίβολο εάν ο «γραφειοκρατικός» και τυπικός τρόπος με τον οποίο γίνεται η παρουσίαση των ελληνικών θέσεων είναι «πειστικός σε ένα τόσο ευαίσθητο και καχύποπτο» ακροατήριο.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η προβολή των «αιτημάτων» των οργανώσεων αυτών καλύπτει μεν όλο το φάσμα των θεμάτων που θέτει και η τουρκική προπαγάνδα, κυρίως όμως επικεντρώνεται σε ζητήματα που αποσκοπούν στο να λειτουργήσουν χωριστικά, να απομονώσουν τη μειονότητα και με το πρόσχημα της ιδιαίτερης ταυτότητας και της μη αφομοίωσης να εμποδίσουν την ομαλή και απρόσκοπτη συμβίωση και ένταξη των Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών στην ελληνική κοινωνία.
Δεν είναι τυχαίο ότι το βάρος της κριτικής που ασκείται εναντίον της χώρας μας αφορά είτε την εκπαίδευση, όπου υποστηρίζουν οι κύκλοι αυτή τη χωριστική-μειονοτική εκπαίδευση, που στερεί τη δυνατότητα ομαλής ένταξης και στην κοινωνία αλλά και στην αγορά εργασίας των νέων μουσουλμάνων, ενώ ψηλά στην ατζέντα είναι η κατάργηση του πλαφόν 3% στις εθνικές εκλογές.
Το αίτημα αυτό αποκαλύπτει το διακαή πόθο και στόχο της Άγκυρας για επιστροφή στους χωριστικούς θεσμούς, με ανεξάρτητα μειονοτικά κόμματα ή συνδυασμούς, υπό το φόβο πολιτικής αφομοίωσης από τα μεγάλα πολιτικά κόμματα.
Η αντίθεση και με τον «Καλλικράτη», αλλά και με το θεσμό των υπερνομαρχιών και των περιφερειών, αντανακλά ακριβώς την επιδίωξη για καθορισμό με τέτοιο τρόπο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ώστε να υπάρξουν θεσμοί που θα ελέγχονται πλήρως από (ακραία) μειονοτικά στοιχεία.
Το γεγονός, μάλιστα, ότι τίθεται ως αίτημα η συγκρότηση «μηχανισμού διαλόγου» της Πολιτείας με τη μειονότητα [Σ.Σ.: χωρίς να διευκρινίζουν, φυσικά, ποιοι θα είναι οι εκπρόσωποι της μειονότητας που θα συμμετέχουν σε έναν τέτοιο μηχανισμό] συνιστά μια σαφή ομολογία για την πρόθεση επιβολής, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, καθεστώτος «συνδιοίκησης» στη Θράκη.
Το υπόμνημα
Το υπόμνημα το οποίο παρουσίασε ο «Σύλλογος Επιστημόνων» διεκτραγωδεί την κατάσταση στη Θράκη, ενώ περιλαμβάνει και ειδικό συνημμένο κείμενο με κατάλογο των «θεμάτων» επί των όποιων πρέπει να… εγκαλέσει την Ελλάδα ο ΟΑΣΕ. Έχει ενδιαφέρον ότι ενώ στον τίτλο του ο «Σύλλογος Επιστημόνων» αναφέρεται σε «Μειονότητα της Δυτικής Θράκης», στα κείμενα που κατέθεσε στον ΟΑΣΕ τιτλοφορείται «Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης».
Στο κείμενό του ο «Σύλλογος Επιστημόνων» παραδέχεται ότι έγιναν κάποια βήματα την τελευταία δεκαετία, αλλά απαιτούνται να γίνουν πολλά ακόμη και προβάλλει το γνωστό κατάλογο των θεμάτων:
Άρνηση εθνικής ταυτότητας, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, αφαίρεση ιθαγένειας, εκπαίδευση, θρησκεία, βακουφικά ιδρύματα, πολιτική συμμετοχή, αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ο κατάλογος των «αιτημάτων» που τίθενται είναι ο εξής:
- Σεβασμός της συλλογικής χρήσης του ατομικού δικαιώματος και αναγνώριση της ύπαρξης «τουρκικής μειονότητας» στην Ελλάδα.
- Επικύρωση της Σύμβασης Πλαισίου για τις Εθνικές Μειονότητες και του Ευρωπαϊκού Χάρτη των τοπικών και μειονοτικών γλωσσών.
- Άμεση άρση των συνεπειών της εφαρμογής του άρθρου 19 του Κώδικα Ιθαγένειας.
- Αναθεώρηση του νομού του 2008 για τα βακούφια, επειδή συντάχθηκε «χωρίς να ληφθεί υπόψη η άποψη και η βούληση της μειονότητας».
- Να επιτραπεί η χρήση του όρου «τουρκικός» σε συλλόγους, οργανώσεις κ.λπ. και να «αρθούν τα εμπόδια» στην ίδρυση συλλόγων.
- Διασφάλιση της «διδασκαλίας» στην τουρκική στα νηπιαγωγεία (!) [Σ.Σ. όταν είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει πρόγραμμα σπουδών στα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς] και κατάργηση του νόμου του 2006 για την προσχολική εκπαίδευση.
- Αλλαγή του νόμου για τα ΜΜΕ (3592/2007), ώστε να διευκολυνθεί η χρήση μειονοτικών γλωσσών στα ΜΜΕ.
- Κατάργηση του πλαφόν του 3% στις εκλογές και «άλλων απαγορευτικών μέτρων», ώστε να υπάρξει πλήρης πολιτική συμμέτοχη της μειονότητας.
- Λήψη των αναγκαίων μέτρων για την αναγνώριση των εκλεγμένων μουφτήδων και κατάργηση του τρόπου ορισμού των μουφτήδων με το νόμο 3536/2007.
- Καθιέρωση αντικειμενικού και παραγωγικού μηχανισμού διαλόγου, με τη μειονότητα με σκοπό την κατανόηση και την εξεύρεση ικανοποιητικών λύσεων στα προβλήματα της «τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης».
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο «Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης» αναλαμβάνει να προβάλει διεθνώς και την «καταπίεση» της «τουρκικής μειονότητας» στη Ρόδο και στην Κω. Στο υπόμνημα αναφέρεται ότι η «τουρκική μειονότητα» στα δύο νησιά αριθμεί 5.000 μέλη, των όποιων η Ελλάδα αρνείται να αναγνωρίσει το μειονοτικό καθεστώς και τα οποία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με την «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη αλλά υφίστανται και πρόσθετα… «εγκλήματα μισούς», με τη διάλυση νεκροταφείων και τη μη συντήρηση ιστορικών θρησκευτικών μνημείων της «μειονότητας».
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/«φιρμάνι»-τουρκισμού-για-τη-θράκη-σε-δ/
Αμετακίνητη πολιτική Σαμαρά για ταχεία έξοδο από το ΔΝΤ - ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Αμετακίνητη πολιτική Σαμαρά για ταχεία έξοδο από το ΔΝΤ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Με συμμάχους μια νέα ηγετική ομάδα που εντός ολίγου θα έχει συγκροτηθεί στο σύνολό της και μια νέα οργανωτική δομή, και χωρίς καμία από τις εκκρεμότητες των προηγούμενων μηνών να λειτουργούν ως τροχοπέδη για τα σχέδιά του, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς καλείται πλέον να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα για το οποίο οι ψηφοφόροι του κόμματος του παρέδωσαν τη σκυτάλη της ηγεσίας: Να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να βάλει το κόμμα του σε τροχιά εξουσίας, προσφέροντας στους πολίτες μία σοβαρή, εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Από τις επιδόσεις των επόμενων μηνών θα διαφανεί σε μεγάλο βαθμό αν η νέα Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά διαθέτει τα πολιτικά ανακλαστικά, τις ιδέες, τις προτάσεις και τα πρόσωπα που θα της επιτρέψουν να προσελκύσει ευρέα κοινωνικά στρώματα που σήμερα δυσφορούν για τους κυβερνητικούς χειρισμούς αλλά αμφιβάλλουν για τις πραγματικές δυνατότητες της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υπερβεί τον κακό εαυτό της. Οι συνθήκες υπό τις οποίες καλείται να κερδίσει το στοίχημα ο κ. Σαμαράς είναι ιδιαίτερα πιεστικές, γεγονός που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη και καθυστερήσεις. Η ρευστότητα στην πολιτική σκηνή διατηρεί διαρκώς στο προσκήνιο τα σενάρια περί δίδυμων εκλογών το φθινόπωρο, ενώ η πιθανότητα δραματικής εκδήλωσης της κοινωνικής δυσφορίας τους επόμενους μήνες είναι πλέον μεγάλη. Στα παραπάνω, άλλωστε, από άλλη οπτική ποντάρουν τόσο ο αρχηγός του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρη όσο και η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη με το υπό σύσταση νέο κόμμα της.
Δεν ανησυχεί για την Μπακογιάννη
Ο κ. Σαμαράς δείχνει να μην ανησυχεί ιδιαίτερα για την εκλογική απήχηση των θέσεων της πρώην εσωκομματικής της αντιπάλου, λόγω του γεγονότος ότι ταυτίστηκε με την κυβέρνηση στο μείζον θέμα του Μνημονίου, ενώ ανάλογη είναι η εκτίμησή του και για το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, το οποίο εσχάτως εμφανίζεται ως μοχλός στήριξης του ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχείς αναφορές του αρχηγού της ΝΔ σε «εξαπτέρυγα» και «δεκανίκια» του ΠΑΣΟΚ, όπως και η άρνησή του να εμπλακεί σε αντιπαράθεση ουσίας με την κυρία Μπακογιάννη, καταμαρτυρούν τις εκτιμήσεις του αλλά και τη στρατηγική του έναντι των δύο.
Ένα πρώτο κρίσιμο crash test για τον κ. Σαμαρά θα είναι η αποδοχή που θα έχει στην κοινωνία η πρότασή του για την απαλλαγή από το Μνημόνιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις συνέπειές του. Το περίγραμμα αυτής της πρότασης, το παζλ της οποίας θα συμπληρωθεί τους επόμενους μήνες, θα σκιαγραφήσει ο αρχηγός του κόμματος την ερχόμενη Τετάρτη, στο Ζάππειο Μέγαρο. Ο κ. Σαμαράς είναι απολύτως πεπεισμένος ότι με ένα άλλο μείγμα πολιτικής μπορεί η χώρα να περιορίσει το χρόνο παραμονής υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, παράμετρο που θεωρεί καθοριστική για τις αντοχές της οικονομίας και το μέλλον της χώρας. Θεωρεί, δε, ότι όλες οι μέχρι σήμερα επισημάνσεις της Νέας Δημοκρατίας έχουν δικαιωθεί πλήρως και ότι είναι κατανοητό ακόμη και σε εκείνους που δεν διαθέτουν εξειδικευμένη γνώση ότι η πολιτική της κυβέρνησης εγκλωβίζει τη χώρα σε μια διαρκή, ανατροφοδοτούμενη ύφεση.
Προς επίρρωση όλων αυτών, στην εκδήλωση της ερχόμενης Τετάρτης θα προβληθούν δηλώσεις κορυφαίων ξένων οικονομολόγων και παραγόντων οι εκτιμήσεις και οι επισημάνσεις των οποίων κινούνται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση με τη Νέα Δημοκρατία. Μέσω αυτών, θα δοθεί και ένα μήνυμα-απάντηση, όπως λένε οι συνεργάτες του, σε όσους καταλογίζουν στη ΝΔ λαϊκισμό και προσπάθεια πολιτικής επένδυσης στην κρίση και τις συνέπειές της. Με φόντο τις δηλώσεις αυτές, ο κ. Σαμαράς θα επαναφέρει, λοιπόν, πιο ολοκληρωμένα τις προτάσεις του για μέτρα τόνωσης της Οικονομίας, μηδενικού ή ελάχιστου έστω δημοσιονομικού κόστους, που φρενάρουν την ύφεση, περιορίζουν τα «λουκέτα» και συγκρατούν την εξάπλωση της ανεργίας. Αιχμή του κ. Σαμαρά θα είναι η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, την οποία υπολογίζει στα 272 με 300 δις – δηλαδή όσο σχεδόν το σύνολο του δημοσίου χρέους. Ο αρχηγός της ΝΔ θα τονίσει ότι μόνο μέρος της ακίνητης περιουσία της ΚΕΔ, αν μεσοπρόθεσμα αξιοποιηθεί, μπορεί να καλύψει σημαντικό τμήμα του χρέους και των ετήσιων τόκων και θα προτείνει είτε τη μακροχρόνια μίσθωση συμμετοχής σε ΣΔΙΤ είτε Συμπράξεις Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα, όπου το κράτος συμμετέχει με το κεφάλαιό του, τη γη και ο ιδιωτικός τομέας με κεφάλαια επενδυτικά. Θα βγει, δε, «μπροστά» στο ζήτημα του περιορισμού της δημόσιας σπατάλης, προτείνοντας δραματικές πρωτοβουλίες.
Το τελευταίο, οι θέσεις δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας για το ρόλο του κράτους, επεξεργάζονται ήδη από πολυπληθή ομάδα συνεργατών του κ. Σαμαρά, καθώς αποτελούν καθοριστικό δείγμα της πολιτικής αντίληψης του νέου αρχηγού. Θα παρουσιάζονται, δε, σταδιακά και κατά τομείς μέχρι το φθινόπωρο.
Αλλαγές σε πρόσωπα
Μέχρι τότε ο κ. Σαμαράς στοχεύει να έχει ολοκληρώσει και τις αλλαγές στα πρόσωπα τις οποίες ήδη δρομολογεί. Αύριο, θα εκλεγεί ο νέος Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος, ο ρόλος του οποίου θεωρείται καθοριστικός ενόψει και των επικείμενων εκλογών για την Αυτοδιοίκηση. Αμέσως μετά θεωρείται βέβαιο ότι ο αρχηγός του κόμματος θα προχωρήσει σε ριζικό ανασχηματισμό των τομεαρχών και γραμματέων, ενώ ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην ενίσχυση του επικοινωνιακού επιτελείου. Πληροφορίες, μάλιστα, αναφέρουν ότι ο κ. Σαμαράς και στενοί του συνεργάτες αναζητούν νέα πρόσωπα τα οποία μπορούν να αναλάβουν συγκεκριμένους τομείς ευθύνης, υπό τον εκπρόσωπο του κόμματος και τον διευθυντή του Γραφείου Τύπου.
Έχοντας στο μεταξύ εκχωρήσει μια σειρά γραφειοκρατικών και άλλων ζητημάτων στους δύο αντιπροέδρους που θα τοποθετήσει, τον κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο και πιθανότατα τον κ. Σταύρο Δήμα, ο κ. Σαμαράς προτίθεται από τα τέλη του καλοκαιριού να επισκεφθεί σταδιακά όλες τις περιφέρειες της χώρας, προκειμένου να επικοινωνήσει τις θέσεις του απευθείας στο εκλογικό σώμα. Ο αρχηγός της ΝΔ επενδύει πολύ στην προσωπική επαφή με το εκλογικό σώμα, ενώ επιθυμεί να έχει και προσωπική αντίληψη για τις επιλογές των προσώπων με τα οποία θα δώσει το κόμμα του τη μάχη των εκλογών για την Αυτοδιοίκηση.
από το http://m-epikaira.gr/2010/07/αμετακίνητη-πολιτική-σαμαρά-για-ταχε
ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Με συμμάχους μια νέα ηγετική ομάδα που εντός ολίγου θα έχει συγκροτηθεί στο σύνολό της και μια νέα οργανωτική δομή, και χωρίς καμία από τις εκκρεμότητες των προηγούμενων μηνών να λειτουργούν ως τροχοπέδη για τα σχέδιά του, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς καλείται πλέον να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα για το οποίο οι ψηφοφόροι του κόμματος του παρέδωσαν τη σκυτάλη της ηγεσίας: Να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να βάλει το κόμμα του σε τροχιά εξουσίας, προσφέροντας στους πολίτες μία σοβαρή, εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Από τις επιδόσεις των επόμενων μηνών θα διαφανεί σε μεγάλο βαθμό αν η νέα Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά διαθέτει τα πολιτικά ανακλαστικά, τις ιδέες, τις προτάσεις και τα πρόσωπα που θα της επιτρέψουν να προσελκύσει ευρέα κοινωνικά στρώματα που σήμερα δυσφορούν για τους κυβερνητικούς χειρισμούς αλλά αμφιβάλλουν για τις πραγματικές δυνατότητες της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υπερβεί τον κακό εαυτό της. Οι συνθήκες υπό τις οποίες καλείται να κερδίσει το στοίχημα ο κ. Σαμαράς είναι ιδιαίτερα πιεστικές, γεγονός που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη και καθυστερήσεις. Η ρευστότητα στην πολιτική σκηνή διατηρεί διαρκώς στο προσκήνιο τα σενάρια περί δίδυμων εκλογών το φθινόπωρο, ενώ η πιθανότητα δραματικής εκδήλωσης της κοινωνικής δυσφορίας τους επόμενους μήνες είναι πλέον μεγάλη. Στα παραπάνω, άλλωστε, από άλλη οπτική ποντάρουν τόσο ο αρχηγός του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρη όσο και η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη με το υπό σύσταση νέο κόμμα της.
Δεν ανησυχεί για την Μπακογιάννη
Ο κ. Σαμαράς δείχνει να μην ανησυχεί ιδιαίτερα για την εκλογική απήχηση των θέσεων της πρώην εσωκομματικής της αντιπάλου, λόγω του γεγονότος ότι ταυτίστηκε με την κυβέρνηση στο μείζον θέμα του Μνημονίου, ενώ ανάλογη είναι η εκτίμησή του και για το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, το οποίο εσχάτως εμφανίζεται ως μοχλός στήριξης του ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχείς αναφορές του αρχηγού της ΝΔ σε «εξαπτέρυγα» και «δεκανίκια» του ΠΑΣΟΚ, όπως και η άρνησή του να εμπλακεί σε αντιπαράθεση ουσίας με την κυρία Μπακογιάννη, καταμαρτυρούν τις εκτιμήσεις του αλλά και τη στρατηγική του έναντι των δύο.
Ένα πρώτο κρίσιμο crash test για τον κ. Σαμαρά θα είναι η αποδοχή που θα έχει στην κοινωνία η πρότασή του για την απαλλαγή από το Μνημόνιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις συνέπειές του. Το περίγραμμα αυτής της πρότασης, το παζλ της οποίας θα συμπληρωθεί τους επόμενους μήνες, θα σκιαγραφήσει ο αρχηγός του κόμματος την ερχόμενη Τετάρτη, στο Ζάππειο Μέγαρο. Ο κ. Σαμαράς είναι απολύτως πεπεισμένος ότι με ένα άλλο μείγμα πολιτικής μπορεί η χώρα να περιορίσει το χρόνο παραμονής υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, παράμετρο που θεωρεί καθοριστική για τις αντοχές της οικονομίας και το μέλλον της χώρας. Θεωρεί, δε, ότι όλες οι μέχρι σήμερα επισημάνσεις της Νέας Δημοκρατίας έχουν δικαιωθεί πλήρως και ότι είναι κατανοητό ακόμη και σε εκείνους που δεν διαθέτουν εξειδικευμένη γνώση ότι η πολιτική της κυβέρνησης εγκλωβίζει τη χώρα σε μια διαρκή, ανατροφοδοτούμενη ύφεση.
Προς επίρρωση όλων αυτών, στην εκδήλωση της ερχόμενης Τετάρτης θα προβληθούν δηλώσεις κορυφαίων ξένων οικονομολόγων και παραγόντων οι εκτιμήσεις και οι επισημάνσεις των οποίων κινούνται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση με τη Νέα Δημοκρατία. Μέσω αυτών, θα δοθεί και ένα μήνυμα-απάντηση, όπως λένε οι συνεργάτες του, σε όσους καταλογίζουν στη ΝΔ λαϊκισμό και προσπάθεια πολιτικής επένδυσης στην κρίση και τις συνέπειές της. Με φόντο τις δηλώσεις αυτές, ο κ. Σαμαράς θα επαναφέρει, λοιπόν, πιο ολοκληρωμένα τις προτάσεις του για μέτρα τόνωσης της Οικονομίας, μηδενικού ή ελάχιστου έστω δημοσιονομικού κόστους, που φρενάρουν την ύφεση, περιορίζουν τα «λουκέτα» και συγκρατούν την εξάπλωση της ανεργίας. Αιχμή του κ. Σαμαρά θα είναι η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, την οποία υπολογίζει στα 272 με 300 δις – δηλαδή όσο σχεδόν το σύνολο του δημοσίου χρέους. Ο αρχηγός της ΝΔ θα τονίσει ότι μόνο μέρος της ακίνητης περιουσία της ΚΕΔ, αν μεσοπρόθεσμα αξιοποιηθεί, μπορεί να καλύψει σημαντικό τμήμα του χρέους και των ετήσιων τόκων και θα προτείνει είτε τη μακροχρόνια μίσθωση συμμετοχής σε ΣΔΙΤ είτε Συμπράξεις Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα, όπου το κράτος συμμετέχει με το κεφάλαιό του, τη γη και ο ιδιωτικός τομέας με κεφάλαια επενδυτικά. Θα βγει, δε, «μπροστά» στο ζήτημα του περιορισμού της δημόσιας σπατάλης, προτείνοντας δραματικές πρωτοβουλίες.
Το τελευταίο, οι θέσεις δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας για το ρόλο του κράτους, επεξεργάζονται ήδη από πολυπληθή ομάδα συνεργατών του κ. Σαμαρά, καθώς αποτελούν καθοριστικό δείγμα της πολιτικής αντίληψης του νέου αρχηγού. Θα παρουσιάζονται, δε, σταδιακά και κατά τομείς μέχρι το φθινόπωρο.
Αλλαγές σε πρόσωπα
Μέχρι τότε ο κ. Σαμαράς στοχεύει να έχει ολοκληρώσει και τις αλλαγές στα πρόσωπα τις οποίες ήδη δρομολογεί. Αύριο, θα εκλεγεί ο νέος Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος, ο ρόλος του οποίου θεωρείται καθοριστικός ενόψει και των επικείμενων εκλογών για την Αυτοδιοίκηση. Αμέσως μετά θεωρείται βέβαιο ότι ο αρχηγός του κόμματος θα προχωρήσει σε ριζικό ανασχηματισμό των τομεαρχών και γραμματέων, ενώ ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην ενίσχυση του επικοινωνιακού επιτελείου. Πληροφορίες, μάλιστα, αναφέρουν ότι ο κ. Σαμαράς και στενοί του συνεργάτες αναζητούν νέα πρόσωπα τα οποία μπορούν να αναλάβουν συγκεκριμένους τομείς ευθύνης, υπό τον εκπρόσωπο του κόμματος και τον διευθυντή του Γραφείου Τύπου.
Έχοντας στο μεταξύ εκχωρήσει μια σειρά γραφειοκρατικών και άλλων ζητημάτων στους δύο αντιπροέδρους που θα τοποθετήσει, τον κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο και πιθανότατα τον κ. Σταύρο Δήμα, ο κ. Σαμαράς προτίθεται από τα τέλη του καλοκαιριού να επισκεφθεί σταδιακά όλες τις περιφέρειες της χώρας, προκειμένου να επικοινωνήσει τις θέσεις του απευθείας στο εκλογικό σώμα. Ο αρχηγός της ΝΔ επενδύει πολύ στην προσωπική επαφή με το εκλογικό σώμα, ενώ επιθυμεί να έχει και προσωπική αντίληψη για τις επιλογές των προσώπων με τα οποία θα δώσει το κόμμα του τη μάχη των εκλογών για την Αυτοδιοίκηση.
από το http://m-epikaira.gr/2010/07/αμετακίνητη-πολιτική-σαμαρά-για-ταχε
Αναπόφευκτη η οδός της σύγκρουσης για τον Αντώνη Σαμαρά - του Στρατή Λιαρέλλη
Αναπόφευκτη η οδός της σύγκρουσης για τον Αντώνη Σαμαρά 22 Ιουλίου 2010
του Στρατή Λιαρέλλη
Συνιστά κοινοτοπία και χιλιοειπωμένη εξαγγελία η θεωρία της νέας σελίδας και της καινούριας αρχής για κάθε κόμμα το οποίο διοργανώνει ένα συνέδριο. Έτσι οι θεωρίες της επόμενης ημέρας δίνουν και παίρνουν. Συχνά, βέβαια, όλα αυτά αποδεικνύονται κενά περιεχομένου, καθώς ένα συνέδριο αποτελεί συνήθως το αποτέλεσμα μιας πολιτικής διεργασίας η οποία ολοκληρώνεται και αποκτά τον απαραίτητο συμβολισμό μέσα από τις διακηρύξεις και τις αποφάσεις ενός συνεδρίου. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται αυτές τις διεργασίες κυρίως μέσα από τις εναλλαγές προσώπων, όταν και εφόσον αυτές επέρχονται.
Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας και του συνεδρίου που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή, τα πράγματα είναι ή μπορεί να εξελιχτούν τελείως διαφορετικά. Πρώτον, γιατί το συνέδριό της σηματοδοτεί το τέλος μιας μεταβατικής περιόδου μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία του κόμματος. Δεύτερον, γιατί το τοπίο των εσωκομματικών ισορροπιών έχει ανατραπεί δραματικά μετά τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη.
Το ζητούμενο συνεπώς για τον Αντώνη Σαμαρά δεν είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας του. Αυτό φαινόταν να αποτελεί στοίχημα όταν εξαγγέλθηκε το συνέδριο, όταν έδειχνε ότι μπορεί να αποτελέσει έναν άτυπο δεύτερο γύρο μεταξύ των δύο διεκδικητών της ηγεσίας. Τώρα πλέον ο Αντώνης Σαμαράς είναι αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Και αυτό είναι δυσκολότερο στη διαχείρισή του.
Ουσιαστικά δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς καλείται να δημιουργήσει τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Και επ’ αυτού θα κριθεί και από τους ψηφοφόρους της ΝΔ και από τους πολίτες συνολικά. Το ουσιαστικό δίλημμά του (πέραν των ρηματικών διακηρύξεων) είναι κατά πόσο θα αποτελέσει συνέχεια της καραμανλικής ΝΔ και συνεπώς θα διαχειριστεί μια κατάσταση ή θα προχωρήσει σε ρήξεις και τομές για να δημιουργήσει ένα σύγχρονο και ριζοσπαστικό κόμμα της Κεντροδεξιάς.
Όλα αυτά προϋποθέτουν συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές και συγκρούσεις, στις οποίες νομοτελειακά θα οδηγηθεί εκτός αν επιλέξει την οδό της διαχείρισης. Και πάνω από όλα απαιτούν ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο. Άλλωστε και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει ότι ο πυρήνας της νικηφόρας πορείας του, που τον ανέδειξε στην ηγεσία της ΝΔ, είναι το ότι κατόρθωσε να προσδώσει ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά στη σύγκρουσή του με την Ντόρα Μπακογιάννη. Ουσιαστικά την παρέσυρε στο δικό του γήπεδο εξωθώντας τη να απολογείται για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή, ενώ ταυτοχρόνως εμφανίστηκε αυτός ως εκπρόσωπος της λαϊκής και κοινωνικής Δεξιάς.
Τώρα όμως, στην προσπάθειά του να συνθέσει αντιλήψεις και υπό το φόβο της αντίδρασης παλαιών αξιωματούχων και εκφραστών της καραμανλικής πτέρυγας κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα που έπεσε η Ντόρα Μπακογιάννη. Κι αν η Ντόρα σύρθηκε από τον αντίπαλό της, ο Σαμαράς μπορεί να πέσει μόνος του στην παγίδα.
Η στήριξη της θητείας του Κώστα Καραμανλή αποτελεί ψευτοδίλημμα. Η ρήξη με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη. Το ζητούμενο είναι αν θα επέλθει με όρους που θα επιλέξει ο ίδιος ο Σαμαράς ή αν θα υποχρεωθεί. Αν και είναι βέβαιο ότι και αντιδράσεις αξιωματούχων θα επιφέρει και δυσαρέσκεια σε τμήματα ψηφοφόρων θα προκαλέσει, αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να προσδώσει καθαρότητα στόχων και σαφήνεια πολιτικής. Άλλωστε το ζητούμενο για τη ΝΔ είναι η επούλωση των πληγών των οπαδών της από τη βαριά ήττα και τα αίτια που την προκάλεσαν και η δημιουργία συνθηκών για να ανακτήσει μια πολιτική ηγεμονία στο μέλλον.
Αυτό, για να επιτευχθεί βεβαίως, απαιτείται και ιδεολογική σαφήνεια, αλλά και πολιτική σταθερότητα. Και στην περίπτωση της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά τίθενται δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, να προσδώσει περιεχόμενο στη στάση του για καταψήφιση του Μνημονίου. Ότι δεν υπαγορεύτηκε, δηλαδή, από στείρα αντιπολιτευτική λογική, αλλά ήταν προϊόν πολιτικής προσέγγισης και συνδέεται άρρηκτα με τη θέση του για κοινωνικό φιλελευθερισμό. Ασφαλώς, όμως, για ένα κόμμα εξουσίας αυτή η επιλογή πρέπει να συνδέεται και με υπεύθυνη και αξιόπιστη προσέγγιση, με δεδομένο ότι η χώρα κινδυνεύει ακόμη και με χρεοκοπία αν πρυτανεύσουν στείρες και ξεπερασμένες αντιλήψεις.
Το δεύτερο κρίσιμο ζήτημα για τον Αντώνη Σαμαρά είναι ότι οφείλει να προσδιορίσει επακριβώς τις θέσεις του για το τι σημαίνει πατριωτισμός σήμερα. Τόσο στενά για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, όσο και για τη σύνδεση των διεθνών σχέσεων με την οικονομική συγκυρία. Πόσο μάλλον που ο ίδιος ως πολιτική προσωπικότητα έχει φορτίσει και συνδέσει τη διαδρομή του με συγκεκριμένες επιλογές.
Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί η ΝΔ να ανακτήσει τα χαρακτηριστικά μιας παράταξης που δεν καθορίζεται μόνο από ιστορικά στοιχεία συνοχής, αλλά διαθέτει και προοπτική για τον τόπο. Σε αντίθετη περίπτωση, πολύ απλά η διαχείριση της συγκυρίας και των εσωκομματικών ισορροπιών θα οδηγήσει νομοτελειακά σε μιζέρια και αποστροφή των πολιτών.
του Στρατή Λιαρέλλη
Συνιστά κοινοτοπία και χιλιοειπωμένη εξαγγελία η θεωρία της νέας σελίδας και της καινούριας αρχής για κάθε κόμμα το οποίο διοργανώνει ένα συνέδριο. Έτσι οι θεωρίες της επόμενης ημέρας δίνουν και παίρνουν. Συχνά, βέβαια, όλα αυτά αποδεικνύονται κενά περιεχομένου, καθώς ένα συνέδριο αποτελεί συνήθως το αποτέλεσμα μιας πολιτικής διεργασίας η οποία ολοκληρώνεται και αποκτά τον απαραίτητο συμβολισμό μέσα από τις διακηρύξεις και τις αποφάσεις ενός συνεδρίου. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται αυτές τις διεργασίες κυρίως μέσα από τις εναλλαγές προσώπων, όταν και εφόσον αυτές επέρχονται.
Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας και του συνεδρίου που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή, τα πράγματα είναι ή μπορεί να εξελιχτούν τελείως διαφορετικά. Πρώτον, γιατί το συνέδριό της σηματοδοτεί το τέλος μιας μεταβατικής περιόδου μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία του κόμματος. Δεύτερον, γιατί το τοπίο των εσωκομματικών ισορροπιών έχει ανατραπεί δραματικά μετά τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη.
Το ζητούμενο συνεπώς για τον Αντώνη Σαμαρά δεν είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας του. Αυτό φαινόταν να αποτελεί στοίχημα όταν εξαγγέλθηκε το συνέδριο, όταν έδειχνε ότι μπορεί να αποτελέσει έναν άτυπο δεύτερο γύρο μεταξύ των δύο διεκδικητών της ηγεσίας. Τώρα πλέον ο Αντώνης Σαμαράς είναι αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Και αυτό είναι δυσκολότερο στη διαχείρισή του.
Ουσιαστικά δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς καλείται να δημιουργήσει τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Και επ’ αυτού θα κριθεί και από τους ψηφοφόρους της ΝΔ και από τους πολίτες συνολικά. Το ουσιαστικό δίλημμά του (πέραν των ρηματικών διακηρύξεων) είναι κατά πόσο θα αποτελέσει συνέχεια της καραμανλικής ΝΔ και συνεπώς θα διαχειριστεί μια κατάσταση ή θα προχωρήσει σε ρήξεις και τομές για να δημιουργήσει ένα σύγχρονο και ριζοσπαστικό κόμμα της Κεντροδεξιάς.
Όλα αυτά προϋποθέτουν συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές και συγκρούσεις, στις οποίες νομοτελειακά θα οδηγηθεί εκτός αν επιλέξει την οδό της διαχείρισης. Και πάνω από όλα απαιτούν ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο. Άλλωστε και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει ότι ο πυρήνας της νικηφόρας πορείας του, που τον ανέδειξε στην ηγεσία της ΝΔ, είναι το ότι κατόρθωσε να προσδώσει ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά στη σύγκρουσή του με την Ντόρα Μπακογιάννη. Ουσιαστικά την παρέσυρε στο δικό του γήπεδο εξωθώντας τη να απολογείται για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή, ενώ ταυτοχρόνως εμφανίστηκε αυτός ως εκπρόσωπος της λαϊκής και κοινωνικής Δεξιάς.
Τώρα όμως, στην προσπάθειά του να συνθέσει αντιλήψεις και υπό το φόβο της αντίδρασης παλαιών αξιωματούχων και εκφραστών της καραμανλικής πτέρυγας κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα που έπεσε η Ντόρα Μπακογιάννη. Κι αν η Ντόρα σύρθηκε από τον αντίπαλό της, ο Σαμαράς μπορεί να πέσει μόνος του στην παγίδα.
Η στήριξη της θητείας του Κώστα Καραμανλή αποτελεί ψευτοδίλημμα. Η ρήξη με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη. Το ζητούμενο είναι αν θα επέλθει με όρους που θα επιλέξει ο ίδιος ο Σαμαράς ή αν θα υποχρεωθεί. Αν και είναι βέβαιο ότι και αντιδράσεις αξιωματούχων θα επιφέρει και δυσαρέσκεια σε τμήματα ψηφοφόρων θα προκαλέσει, αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να προσδώσει καθαρότητα στόχων και σαφήνεια πολιτικής. Άλλωστε το ζητούμενο για τη ΝΔ είναι η επούλωση των πληγών των οπαδών της από τη βαριά ήττα και τα αίτια που την προκάλεσαν και η δημιουργία συνθηκών για να ανακτήσει μια πολιτική ηγεμονία στο μέλλον.
Αυτό, για να επιτευχθεί βεβαίως, απαιτείται και ιδεολογική σαφήνεια, αλλά και πολιτική σταθερότητα. Και στην περίπτωση της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά τίθενται δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, να προσδώσει περιεχόμενο στη στάση του για καταψήφιση του Μνημονίου. Ότι δεν υπαγορεύτηκε, δηλαδή, από στείρα αντιπολιτευτική λογική, αλλά ήταν προϊόν πολιτικής προσέγγισης και συνδέεται άρρηκτα με τη θέση του για κοινωνικό φιλελευθερισμό. Ασφαλώς, όμως, για ένα κόμμα εξουσίας αυτή η επιλογή πρέπει να συνδέεται και με υπεύθυνη και αξιόπιστη προσέγγιση, με δεδομένο ότι η χώρα κινδυνεύει ακόμη και με χρεοκοπία αν πρυτανεύσουν στείρες και ξεπερασμένες αντιλήψεις.
Το δεύτερο κρίσιμο ζήτημα για τον Αντώνη Σαμαρά είναι ότι οφείλει να προσδιορίσει επακριβώς τις θέσεις του για το τι σημαίνει πατριωτισμός σήμερα. Τόσο στενά για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, όσο και για τη σύνδεση των διεθνών σχέσεων με την οικονομική συγκυρία. Πόσο μάλλον που ο ίδιος ως πολιτική προσωπικότητα έχει φορτίσει και συνδέσει τη διαδρομή του με συγκεκριμένες επιλογές.
Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί η ΝΔ να ανακτήσει τα χαρακτηριστικά μιας παράταξης που δεν καθορίζεται μόνο από ιστορικά στοιχεία συνοχής, αλλά διαθέτει και προοπτική για τον τόπο. Σε αντίθετη περίπτωση, πολύ απλά η διαχείριση της συγκυρίας και των εσωκομματικών ισορροπιών θα οδηγήσει νομοτελειακά σε μιζέρια και αποστροφή των πολιτών.
Ποδόσφαιρο και πολιτική του Γιάννη Τζώρτζη*
Ποδόσφαιρο και πολιτική
του Γιάννη Τζώρτζη*
Η διεξαγωγή του φετινού Μουντιάλ κατέδειξε για άλλη μία φορά ποιος κυβερνάει αυτό τον κόσμο. Τα πρωτοφανή ποσοστά τηλεθέασης, με τα δισεκατομμύρια των φίλων του ποδοσφαίρου που συγκέντρωσαν οι ζωντανές μεταδόσεις από τα νοτιοαφρικανικά γήπεδα, το επιβεβαίωσαν θεαματικά: η «θεά» μπάλα βασιλεύει στα πέρατα του κόσμου και σε όλα τα σημεία της υφηλίου. Στην τρέχουσα περίοδο, μάλιστα, άρχισε ήδη να εμφανίζεται δυναμικά στο τερέν η Ασία, καθώς και η Ωκεανία, ήπειροι που δεν είχαν έως τώρα άξιες αναφοράς επιδόσεις στο ποδόσφαιρο. Την επόμενη έκπληξη όμως αποτέλεσαν φέτος οι ΗΠΑ, χώρα με παράδοση σε αντιποδοσφαιρικά αγωνίσματα και η οποία κατάφερε ωστόσο να σταθεί τουλάχιστον ισάξια απέναντι σε κλασικές χώρες ποδοσφαίρου της Ευρώπης.
Αν και ο οικονομικός παράγοντας συνεχίζει να αποτελεί τον καθοριστικότερο στην άνθηση του ποδοσφαίρου και τη διαπλοκή των συμφερόντων που ενέχονται σε αυτό, αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η πολιτική εμπλέκεται επίσης σε σημαντικό βαθμό γύρω από το μαγικό κύκλο της μπάλας. Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο φέτος το προσωπικό ενδιαφέρον του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα για το Μουντιάλ, καθώς ξεπροβόδισε ο ίδιος την Εθνική των ΗΠΑ, γεγονός πρωτοφανές στα αθλητικά αμερικανικά χρονικά. Αν αυτό, δε, συνέβαινε δύο δεκαετίες νωρίτερα, η δημοτικότητα του όποιου προέδρου των ΗΠΑ μάλλον θα έπεφτε αισθητά. Η άνοδος του ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ στα χρόνια μετά το 2000 ενισχύθηκε προφανώς από κλάδους της οικονομίας που επενδύουν σ’ ένα νέο για τα αμερικανικά δεδομένα αθλητικό θέαμα, δημιουργώντας έτσι κι ένα νέο κοινό εκατομμυρίων φίλων του ποδοσφαίρου, που δεν μπορεί βέβαια να αφήνει αδιάφορη την πολιτική.
Στη Γηραιά Ήπειρο αυτά όλα είναι προ πολλού γνωστά, καθώς η πολιτική εμπλεκόταν ανέκαθεν, διακριτικά βεβαίως, στην υπόθεση του ποδοσφαίρου. Τούτο έχει όμως ήδη ξεπεραστεί και σήμερα οι πολιτικοί παράγοντες δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να δείξουν τα σχετικά με το ποδόσφαιρο ενδιαφέροντά τους αλλά και να αποκομίσουν ουσιαστικά οφέλη μέσα από το χώρο του. Η διαπλοκή ποδοσφαίρου και πολιτικής στην Ελλάδα εμφανίστηκε ανοιχτά λίγο πριν το «βρόμικο ’89», όταν ο γνωστός Κοσκωτάς αγόρασε τον Ολυμπιακό με στόχο την ισχυροποίησή του μέσα στο χώρο της πολιτικής. Το παράδειγμά του βρήκε πληθώρα μιμητών αργότερα και στα χρόνια μας, όμως κανείς εξ αυτών δεν αποτέλεσε σκάνδαλο, καθώς οι μηχανισμοί της διαπλοκής συμφερόντων απέτρεπαν κάθε απόπειρα αποκάλυψης. Τα media έκαναν και κάνουν άλλωστε κι εδώ τη δουλειά τους «όπως πρέπει».
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της ποδοσφαιρικής υπόθεσης, καθώς όχι σήμερα μόνο αλλά από τα μέσα ήδη του περασμένου αιώνα, η «θεά» μπάλα κανόνιζε ακόμη και την ψυχολογία ενός έθνους. Αυτό το ζήσαμε στην Ελλάδα με το απίστευτο τρόπαιο της Πορτογαλίας αλλά και πρόσφατα, όταν μέσα στην κατήφεια του κλίματος των μέτρων του ΔΝΤ γευθήκαμε τη χαρά μιας πρώτης νίκης σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο πολιτικά κατευθυνόμενος επηρεασμός της λαϊκής ψυχολογίας μέσω του ποδοσφαίρου δεν αποτελούσε υπόθεση μόνο των λατινοαμερικανικών χωρών, όπου τα φαινόμενα παραληρήματος προκαλούσαν έκπληξη στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά είχε μιμητές και αλλού, μη εξαιρουμένης της Ελλάδας κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών.
Στην Ευρώπη, το φαινόμενο μιας εθνοψυχολογικής ανάτασης μέσω του αθλητισμού, κυρίως του ποδοσφαίρου, επιβεβαιώθηκε με συγκλονιστικό τρόπο κατά τη διεξαγωγή του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1954, όταν η ηττημένη τότε, ταπεινωμένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο Γερμανία πέτυχε να κατακτήσει το τρόπαιο με νίκη σε βάρος της Ουγγαρίας, εφάμιλλης τότε της σημερινής Βραζιλίας. Το γεγονός έβγαλε τους Γερμανούς από το σκοτεινό μεταπολεμικό τούνελ και η ατμόσφαιρα προσέλαβε για πρώτη φορά χρώμα αισιοδοξίας. Ας σημειωθεί, για την ιστορία, ότι βετεράνος της τότε Εθνικής Γερμανίας αποκάλυψε προ ολίγων ετών ότι στο ημίχρονο έπρεπε ο ίδιος και οι συμπαίκτες του να πιουν ένα περίεργο «σιρόπι» –μάλλον για «ντόπινγκ» επρόκειτο– που τους έβαλε φτερά στα πόδια. Αυτά γίνονταν ανέκαθεν, θα πει κανείς, στην μπάλα και μάλλον γίνονται ακόμη…
Η επεισοδιακή περίπτωση του Ντιέγκο Μαραντόνα, που με το «χέρι του θεού» στέρησε από την Αγγλία το παγκόσμιο τρόπαιο, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια πράξη εθνικής «εκδίκησης» των Αργεντινών προς τους αποικιοκράτες Βρετανούς, οι οποίοι διεξήγαγαν έναν πόλεμο το 1982 στην άλλη άκρη της Γης κατατροπώνοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις της στρατοκρατούμενης τότε Αργεντινής. Ο πόλεμος αυτός δεν προκλήθηκε μέσω του ποδοσφαίρου, αλλά ξεκίνησε με πρωτοβουλία της αργεντίνικης στρατιωτικής χούντας, καθώς οι Βρετανοί επέμεναν να κρατούν υπό τον έλεγχό τους τις νήσους Μαλβίνας, μετονομασμένες μάλιστα σε «Φόκλαντς». Με αφορμή το ποδόσφαιρο όμως είχε αρχίσει παλαιότερα στη Λατινική Αμερική ένας άλλος πόλεμος, όταν η χούντα του Ελ Σαλβαδόρ επεχείρησε να «ρυθμίσει» συνοριακές διαφορές σε βάρος της Ονδούρας.
Από κοινωνιολογικής απόψεως όμως, εκφράζονται ανέκαθεν ισχυρισμοί ότι η φιλαθλική επιθετικότητα και οι ψυχώσεις που καταλαμβάνουν τις μάζες μέσω του ποδοσφαίρου συνιστούν ένα είδος υποκατάστατου στην υστερία των πολεμοχαρών που αιματοκυλούσαν την ανθρωπότητα, ιδίως μάλιστα την Ευρώπη, κατά τους προ ποδοσφαίρου αιώνες. Με την τρέχουσα διεξαγωγή των αγώνων στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής ζούμε ήδη ένα διαφοροποιημένο «φιλαθλικό» σκηνικό, όπου επαληθεύονται εν πολλοίς οι θεωρίες του υποκατάστατου. Ο εκκωφαντικός θόρυβος από τις χιλιάδες βουβουζέλες υποκαθιστά πάντως πολύ θετικά τα υβριστικά «σλόγκαν» που συγκροτούν την ατμόσφαιρα βίας στα εγχώρια γήπεδα. Οι «φορείς», δε, αυτών των βίαιων καταστάσεων κατευθύνονται ως γνωστόν από κυκλώματα μεγαλομετόχων, στους οποίους όμως κλείνει συχνά το μάτι η πολιτική αλλά και η δικαιοσύνη.
* Ο Γιάννης Τζώρτζης είναι δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμονας.
από το http://m-epikaira.gr/2010/07/ποδόσφαιρο-και-πολιτική
του Γιάννη Τζώρτζη*
Η διεξαγωγή του φετινού Μουντιάλ κατέδειξε για άλλη μία φορά ποιος κυβερνάει αυτό τον κόσμο. Τα πρωτοφανή ποσοστά τηλεθέασης, με τα δισεκατομμύρια των φίλων του ποδοσφαίρου που συγκέντρωσαν οι ζωντανές μεταδόσεις από τα νοτιοαφρικανικά γήπεδα, το επιβεβαίωσαν θεαματικά: η «θεά» μπάλα βασιλεύει στα πέρατα του κόσμου και σε όλα τα σημεία της υφηλίου. Στην τρέχουσα περίοδο, μάλιστα, άρχισε ήδη να εμφανίζεται δυναμικά στο τερέν η Ασία, καθώς και η Ωκεανία, ήπειροι που δεν είχαν έως τώρα άξιες αναφοράς επιδόσεις στο ποδόσφαιρο. Την επόμενη έκπληξη όμως αποτέλεσαν φέτος οι ΗΠΑ, χώρα με παράδοση σε αντιποδοσφαιρικά αγωνίσματα και η οποία κατάφερε ωστόσο να σταθεί τουλάχιστον ισάξια απέναντι σε κλασικές χώρες ποδοσφαίρου της Ευρώπης.
Αν και ο οικονομικός παράγοντας συνεχίζει να αποτελεί τον καθοριστικότερο στην άνθηση του ποδοσφαίρου και τη διαπλοκή των συμφερόντων που ενέχονται σε αυτό, αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η πολιτική εμπλέκεται επίσης σε σημαντικό βαθμό γύρω από το μαγικό κύκλο της μπάλας. Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο φέτος το προσωπικό ενδιαφέρον του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα για το Μουντιάλ, καθώς ξεπροβόδισε ο ίδιος την Εθνική των ΗΠΑ, γεγονός πρωτοφανές στα αθλητικά αμερικανικά χρονικά. Αν αυτό, δε, συνέβαινε δύο δεκαετίες νωρίτερα, η δημοτικότητα του όποιου προέδρου των ΗΠΑ μάλλον θα έπεφτε αισθητά. Η άνοδος του ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ στα χρόνια μετά το 2000 ενισχύθηκε προφανώς από κλάδους της οικονομίας που επενδύουν σ’ ένα νέο για τα αμερικανικά δεδομένα αθλητικό θέαμα, δημιουργώντας έτσι κι ένα νέο κοινό εκατομμυρίων φίλων του ποδοσφαίρου, που δεν μπορεί βέβαια να αφήνει αδιάφορη την πολιτική.
Στη Γηραιά Ήπειρο αυτά όλα είναι προ πολλού γνωστά, καθώς η πολιτική εμπλεκόταν ανέκαθεν, διακριτικά βεβαίως, στην υπόθεση του ποδοσφαίρου. Τούτο έχει όμως ήδη ξεπεραστεί και σήμερα οι πολιτικοί παράγοντες δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να δείξουν τα σχετικά με το ποδόσφαιρο ενδιαφέροντά τους αλλά και να αποκομίσουν ουσιαστικά οφέλη μέσα από το χώρο του. Η διαπλοκή ποδοσφαίρου και πολιτικής στην Ελλάδα εμφανίστηκε ανοιχτά λίγο πριν το «βρόμικο ’89», όταν ο γνωστός Κοσκωτάς αγόρασε τον Ολυμπιακό με στόχο την ισχυροποίησή του μέσα στο χώρο της πολιτικής. Το παράδειγμά του βρήκε πληθώρα μιμητών αργότερα και στα χρόνια μας, όμως κανείς εξ αυτών δεν αποτέλεσε σκάνδαλο, καθώς οι μηχανισμοί της διαπλοκής συμφερόντων απέτρεπαν κάθε απόπειρα αποκάλυψης. Τα media έκαναν και κάνουν άλλωστε κι εδώ τη δουλειά τους «όπως πρέπει».
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της ποδοσφαιρικής υπόθεσης, καθώς όχι σήμερα μόνο αλλά από τα μέσα ήδη του περασμένου αιώνα, η «θεά» μπάλα κανόνιζε ακόμη και την ψυχολογία ενός έθνους. Αυτό το ζήσαμε στην Ελλάδα με το απίστευτο τρόπαιο της Πορτογαλίας αλλά και πρόσφατα, όταν μέσα στην κατήφεια του κλίματος των μέτρων του ΔΝΤ γευθήκαμε τη χαρά μιας πρώτης νίκης σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο πολιτικά κατευθυνόμενος επηρεασμός της λαϊκής ψυχολογίας μέσω του ποδοσφαίρου δεν αποτελούσε υπόθεση μόνο των λατινοαμερικανικών χωρών, όπου τα φαινόμενα παραληρήματος προκαλούσαν έκπληξη στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά είχε μιμητές και αλλού, μη εξαιρουμένης της Ελλάδας κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών.
Στην Ευρώπη, το φαινόμενο μιας εθνοψυχολογικής ανάτασης μέσω του αθλητισμού, κυρίως του ποδοσφαίρου, επιβεβαιώθηκε με συγκλονιστικό τρόπο κατά τη διεξαγωγή του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1954, όταν η ηττημένη τότε, ταπεινωμένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο Γερμανία πέτυχε να κατακτήσει το τρόπαιο με νίκη σε βάρος της Ουγγαρίας, εφάμιλλης τότε της σημερινής Βραζιλίας. Το γεγονός έβγαλε τους Γερμανούς από το σκοτεινό μεταπολεμικό τούνελ και η ατμόσφαιρα προσέλαβε για πρώτη φορά χρώμα αισιοδοξίας. Ας σημειωθεί, για την ιστορία, ότι βετεράνος της τότε Εθνικής Γερμανίας αποκάλυψε προ ολίγων ετών ότι στο ημίχρονο έπρεπε ο ίδιος και οι συμπαίκτες του να πιουν ένα περίεργο «σιρόπι» –μάλλον για «ντόπινγκ» επρόκειτο– που τους έβαλε φτερά στα πόδια. Αυτά γίνονταν ανέκαθεν, θα πει κανείς, στην μπάλα και μάλλον γίνονται ακόμη…
Η επεισοδιακή περίπτωση του Ντιέγκο Μαραντόνα, που με το «χέρι του θεού» στέρησε από την Αγγλία το παγκόσμιο τρόπαιο, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια πράξη εθνικής «εκδίκησης» των Αργεντινών προς τους αποικιοκράτες Βρετανούς, οι οποίοι διεξήγαγαν έναν πόλεμο το 1982 στην άλλη άκρη της Γης κατατροπώνοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις της στρατοκρατούμενης τότε Αργεντινής. Ο πόλεμος αυτός δεν προκλήθηκε μέσω του ποδοσφαίρου, αλλά ξεκίνησε με πρωτοβουλία της αργεντίνικης στρατιωτικής χούντας, καθώς οι Βρετανοί επέμεναν να κρατούν υπό τον έλεγχό τους τις νήσους Μαλβίνας, μετονομασμένες μάλιστα σε «Φόκλαντς». Με αφορμή το ποδόσφαιρο όμως είχε αρχίσει παλαιότερα στη Λατινική Αμερική ένας άλλος πόλεμος, όταν η χούντα του Ελ Σαλβαδόρ επεχείρησε να «ρυθμίσει» συνοριακές διαφορές σε βάρος της Ονδούρας.
Από κοινωνιολογικής απόψεως όμως, εκφράζονται ανέκαθεν ισχυρισμοί ότι η φιλαθλική επιθετικότητα και οι ψυχώσεις που καταλαμβάνουν τις μάζες μέσω του ποδοσφαίρου συνιστούν ένα είδος υποκατάστατου στην υστερία των πολεμοχαρών που αιματοκυλούσαν την ανθρωπότητα, ιδίως μάλιστα την Ευρώπη, κατά τους προ ποδοσφαίρου αιώνες. Με την τρέχουσα διεξαγωγή των αγώνων στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής ζούμε ήδη ένα διαφοροποιημένο «φιλαθλικό» σκηνικό, όπου επαληθεύονται εν πολλοίς οι θεωρίες του υποκατάστατου. Ο εκκωφαντικός θόρυβος από τις χιλιάδες βουβουζέλες υποκαθιστά πάντως πολύ θετικά τα υβριστικά «σλόγκαν» που συγκροτούν την ατμόσφαιρα βίας στα εγχώρια γήπεδα. Οι «φορείς», δε, αυτών των βίαιων καταστάσεων κατευθύνονται ως γνωστόν από κυκλώματα μεγαλομετόχων, στους οποίους όμως κλείνει συχνά το μάτι η πολιτική αλλά και η δικαιοσύνη.
* Ο Γιάννης Τζώρτζης είναι δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμονας.
από το http://m-epikaira.gr/2010/07/ποδόσφαιρο-και-πολιτική
Το δύσκολο εγχείρημα του «μεσαίου» χώρου της Δημοκρατικής Αριστεράς - ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Το δύσκολο εγχείρημα του «μεσαίου» χώρου της Δημοκρατικής Αριστεράς
ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Αν κάποιος, πριν από μερικούς μήνες, υποστήριζε ότι ο Φώτης Κουβέλης θα ίδρυε κόμμα θα τον αποκαλούσαν είτε τρελό είτε πολιτικό προβοκάτορα. Ειδικά μετά από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, με το ΠΑΣΟΚ να πετυχαίνει ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά ποσοστά και με τη διαφορά από τη ΝΔ να θυμίζει εποχές Μεταπολίτευσης, η ίδρυση ενός νέου κόμματος έμοιαζε με πολιτικό ανέκδοτο. Ελάμβανε, δε, και τα χαρακτηριστικά ενός μύθου, αφού, μεσούσης της μεγαλύτερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνει η χώρα μετά τον πόλεμο, η ίδρυσή του θα εθεωρείτο εκ των προτέρων καταδικασμένη… Εξάλλου ακόμη και μετά την πρώτη ημέρα του τελευταίου συνεδρίου του ενιαίου Συνασπισμού, λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι «τελικά οι ανανεωτικοί θα φύγουν». Δεν είναι τυχαίο πως και μετά την αποχώρηση, πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν πως δεν θα δημιουργηθεί νέο κόμμα. Έλεγαν, δε, πως «σε λίγο καιρό όλοι θα είμαστε μαζί».
Σύμφωνα με πληροφορίες, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, η Δημοκρατική Αριστερά θα αναλάβει πρωτοβουλίες για διάλογο με τους Οικολόγους – Πράσινους. Ένας διάλογος που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό και, όπως λέγεται, ενδέχεται να λάβει πιο συγκεκριμένη μορφή σε επίπεδο δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Το μέτωπο των εκλογών θα αποτελέσει και ένα πρώτο δείγμα γραφής τόσο του τρόπου δράσης του νέου κόμματος όσο και της ευρύτερης πολιτικής αντίληψης που θέλει να ακολουθήσει. Πάντως είναι μάλλον ξεκάθαρο πως το νέο κόμμα προτείνει κυβερνήσεις συνεργασίας, ως τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, αλλά και της γενικότερης διεθνούς θέσης που βρίσκεται η χώρα. Η έλλειψη, πάντως, του πέμπτου βουλευτή, ενώ δείχνει να αποτελεί ένα μείζον θέμα –σε αντίθετη περίπτωση θα είχε αναγνωριστεί ως κοινοβουλευτική δύναμη–, αντιμετωπίζεται περισσότερο με «πολιτική υπομονή» παρά με απογοήτευση. Λέγεται, δε, πως μέχρι το φθινόπωρο πολλά από τα σημερινά δεδομένα της Δημοκρατικής Αριστεράς θα έχουν αλλάξει. Εξάλλου και το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο φθινοπωρινό θα είναι…
Η άγνωστη πορεία και η ιδεολογική ταυτότητα
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι γεγονός. Αυτό που είναι άγνωστο είναι η προοπτική και η πορεία της. Γιατί, κακά τα ψέματα, στην πολιτική όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα στην πολιτική είναι η… κάλπη. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει να κινηθεί ανάμεσα σε ιδεολογικές συμπληγάδες. Ουσιαστικά ανήκει στο χώρο της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που κινείται στις παρυφές του παλιού ΚΚΕ Εσωτερικού, του αριστερού ευρωπαϊσμού, της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής, της οικολογίας. Ο «μεσαίος» χώρος της Αριστεράς που δεν στέκεται μόνο στις αντι-προτάσεις, αλλά συνθέτει και προτείνει συγκεκριμένα μέτρα. Ένας χώρος που κάποτε τολμούσε να ανανεώσει την ίδια του τη φυσιογνωμία και να προτείνει σε καιρούς χαλεπούς την «ένταξη στην ΕΟΚ των εργαζομένων». Μόνο που τώρα πια η ΕΟΚ έχει γίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, εμπλουτισμένη με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οικονομική ένωση κινδυνεύει να διαλυθεί και η χώρα είναι στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Η ιδεολογική ταυτότητα είναι το νέο μεγάλο «πρόβλημα» του νέου κόμματος. Δεν είναι τυχαίο πως ο Φώτης Κουβέλης επιδίωξε με την πρώτη του ομιλία να ξεκαθαρίσει και τον τρόπο που θα κινηθεί η Δημοκρατική Αριστερά:
• «Δεν νοείται σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία». Η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και του Κοινοβουλίου αποτελούν για τη Δημοκρατική Αριστερά έννοιες αλληλένδετες. Μια Αριστερά κοινοβουλευτική, θεσμική, συστημική. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μεγάλη διαφοροποίηση τόσο από το ΚΚΕ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κλικ πιο αριστερά από το ΠΑΣΟΚ και στην απέναντι όχθη με τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Είναι σίγουρο πως το δίλημμα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» δεν απασχολεί τη Δημοκρατική Αριστερά.
• «Η μη βία». Ενισχύοντας τη συλλογιστική της θεσμικής Αριστεράς, η Δημοκρατική Αριστερά διαφοροποιείται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, που, χωρίς να ενισχύει τη συλλογιστική της βίας, προβληματίζεται για τις αιτίες και τις πηγές εκδήλωσής της. Ο Φώτης Κουβέλης, απελευθερωμένος πια από τα «δεσμά» του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει την «ανατροπή μιας εικόνας που χαρακτηρίζεται από τη βία τόσο στην καθημερινότητα όσο στη μητροπολιτική βία και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις». Το πρόσωπο του προέδρου καθορίζει και την πρακτική του κόμματος.
• «Προοδευτικός αρνητισμός» – «Προοδευτική ηγεμονία». Η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει να παραμείνει αντίθετη και στην απόλυτη άρνηση –«βόλεμα» στις θέσεις της Αριστεράς το χαρακτηρίζουν–, στη θέση του απόλυτου «αντί» αλλά και αντίθετη στη θέση του «προοδευτικού ηγεμόνα» που καθορίζει τις πολιτικές συνθήκες, τον κρατικό παρεμβατισμό και δημιουργεί αυταρχική κομματική εξουσία. Μια μεγάλη διαφοροποίηση απέναντι και στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ αλλά κυρίως απέναντι στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ.
• «Προοδευτική Διακυβέρνηση». Εξάλλου, γι’ αυτό το λόγο η Δημοκρατική Αριστερά τίθεται υπέρ μιας ευρύτερης προοδευτικής διακυβέρνησης, όπως λένε χαρακτηριστικά τα στελέχη της, «ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού». Ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες…
• «Ευρώπη». Τόσο σε επίπεδο λαϊκών διεκδικήσεων όσο και σε διεθνές επίπεδο εθνικών αγώνων, η Δημοκρατική Αριστερά διαχωρίζει πλήρως τη θέση της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ. Θεωρεί πως η «ενοποίηση της Ευρώπης είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ, ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης».
• «Οικονομική κρίση». Ακόμη πιο ευρωπαϊκή είναι η θέση για τη σημερινή οικονομική κρίση, καθώς εκτιμάται ότι «οι συντηρητικές κυβερνήσεις επιδιώκουν τη διάλυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την ενότητα της ΕΕ». Μια τελείως διαφορετική θέση και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΚΕ, αλλά εν μέρει και από το ΠΑΣΟΚ. Στην ιδρυτική διακήρυξη συνδέεται ολόκληρη η ευρωπαϊκή ιστορία ως κατάκτηση των λαών της Ευρώπης, από τον «Αριστοτέλη, την Αναγέννηση, το Διαφωτισμό, το Μαρξισμό, μέχρι και το φροϋδισμό, το μοντερνισμό και την ευρωπαϊκή κουλτούρα της εποχής μας». Μια φιλελεύθερη Αριστερά που είναι σαφέστατα υπέρ της ενίσχυσης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος και της Ευρωζώνης.
• «Μνημόνιο, ΔΝΤ, Εργασιακό, Ασφαλιστικό». Ριζικά αντίθετη με την υπογραφή του «απαράδεκτου» Μνημονίου, επιρρίπτει ευθύνες και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, εκτιμά πως η χώρα με την υπογραφή του Μνημονίου και την παρουσία του ΔΝΤ έχει «οδηγηθεί σε μειωμένη κυριαρχία». Ριζική είναι και η αντίθεσή της στο νομοσχέδιο για την ασφάλιση και την εργασία. Σε αυτές τις πρακτικές, η Δημοκρατική Αριστερά μοιάζει να κινείται αριστερά του ΠΑΣΟΚ και να ταυτίζεται όχι εν συνόλω, αλλά εν μέρει, με τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς.
• «Η οικονομική πρόταση». «Η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μην φορτωθεί κυρίως στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά να συνδυαστεί με μια βαθιά αλλαγή του άδικου φορολογικού συστήματος και της διαχείρισης των χρημάτων». Είναι ξεκάθαρο πως η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει τον πλήρη διαχωρισμό της απέναντι στις αντιλήψεις της εν γένει Αριστεράς, ασκεί κριτική στο ΠΑΣΟΚ, στο μονομερή τρόπο που διαχειρίζεται την κρίση με στόχο μόνο τους εργαζόμενους, προτείνοντας, εκτός από την απόλυτη άρνηση, την πράσινη ανάπτυξη, την οικολογική διαχείριση, την ισότιμη συμμετοχή στο πρόβλημα όλων των παραγωγικών τάξεων.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/το-δύσκολο-εγχείρημα-του-«μεσαίου»-χώ
ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Αν κάποιος, πριν από μερικούς μήνες, υποστήριζε ότι ο Φώτης Κουβέλης θα ίδρυε κόμμα θα τον αποκαλούσαν είτε τρελό είτε πολιτικό προβοκάτορα. Ειδικά μετά από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, με το ΠΑΣΟΚ να πετυχαίνει ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά ποσοστά και με τη διαφορά από τη ΝΔ να θυμίζει εποχές Μεταπολίτευσης, η ίδρυση ενός νέου κόμματος έμοιαζε με πολιτικό ανέκδοτο. Ελάμβανε, δε, και τα χαρακτηριστικά ενός μύθου, αφού, μεσούσης της μεγαλύτερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνει η χώρα μετά τον πόλεμο, η ίδρυσή του θα εθεωρείτο εκ των προτέρων καταδικασμένη… Εξάλλου ακόμη και μετά την πρώτη ημέρα του τελευταίου συνεδρίου του ενιαίου Συνασπισμού, λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι «τελικά οι ανανεωτικοί θα φύγουν». Δεν είναι τυχαίο πως και μετά την αποχώρηση, πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν πως δεν θα δημιουργηθεί νέο κόμμα. Έλεγαν, δε, πως «σε λίγο καιρό όλοι θα είμαστε μαζί».
Σύμφωνα με πληροφορίες, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, η Δημοκρατική Αριστερά θα αναλάβει πρωτοβουλίες για διάλογο με τους Οικολόγους – Πράσινους. Ένας διάλογος που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό και, όπως λέγεται, ενδέχεται να λάβει πιο συγκεκριμένη μορφή σε επίπεδο δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Το μέτωπο των εκλογών θα αποτελέσει και ένα πρώτο δείγμα γραφής τόσο του τρόπου δράσης του νέου κόμματος όσο και της ευρύτερης πολιτικής αντίληψης που θέλει να ακολουθήσει. Πάντως είναι μάλλον ξεκάθαρο πως το νέο κόμμα προτείνει κυβερνήσεις συνεργασίας, ως τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, αλλά και της γενικότερης διεθνούς θέσης που βρίσκεται η χώρα. Η έλλειψη, πάντως, του πέμπτου βουλευτή, ενώ δείχνει να αποτελεί ένα μείζον θέμα –σε αντίθετη περίπτωση θα είχε αναγνωριστεί ως κοινοβουλευτική δύναμη–, αντιμετωπίζεται περισσότερο με «πολιτική υπομονή» παρά με απογοήτευση. Λέγεται, δε, πως μέχρι το φθινόπωρο πολλά από τα σημερινά δεδομένα της Δημοκρατικής Αριστεράς θα έχουν αλλάξει. Εξάλλου και το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο φθινοπωρινό θα είναι…
Η άγνωστη πορεία και η ιδεολογική ταυτότητα
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι γεγονός. Αυτό που είναι άγνωστο είναι η προοπτική και η πορεία της. Γιατί, κακά τα ψέματα, στην πολιτική όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα στην πολιτική είναι η… κάλπη. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει να κινηθεί ανάμεσα σε ιδεολογικές συμπληγάδες. Ουσιαστικά ανήκει στο χώρο της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που κινείται στις παρυφές του παλιού ΚΚΕ Εσωτερικού, του αριστερού ευρωπαϊσμού, της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής, της οικολογίας. Ο «μεσαίος» χώρος της Αριστεράς που δεν στέκεται μόνο στις αντι-προτάσεις, αλλά συνθέτει και προτείνει συγκεκριμένα μέτρα. Ένας χώρος που κάποτε τολμούσε να ανανεώσει την ίδια του τη φυσιογνωμία και να προτείνει σε καιρούς χαλεπούς την «ένταξη στην ΕΟΚ των εργαζομένων». Μόνο που τώρα πια η ΕΟΚ έχει γίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, εμπλουτισμένη με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οικονομική ένωση κινδυνεύει να διαλυθεί και η χώρα είναι στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Η ιδεολογική ταυτότητα είναι το νέο μεγάλο «πρόβλημα» του νέου κόμματος. Δεν είναι τυχαίο πως ο Φώτης Κουβέλης επιδίωξε με την πρώτη του ομιλία να ξεκαθαρίσει και τον τρόπο που θα κινηθεί η Δημοκρατική Αριστερά:
• «Δεν νοείται σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία». Η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και του Κοινοβουλίου αποτελούν για τη Δημοκρατική Αριστερά έννοιες αλληλένδετες. Μια Αριστερά κοινοβουλευτική, θεσμική, συστημική. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μεγάλη διαφοροποίηση τόσο από το ΚΚΕ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κλικ πιο αριστερά από το ΠΑΣΟΚ και στην απέναντι όχθη με τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Είναι σίγουρο πως το δίλημμα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» δεν απασχολεί τη Δημοκρατική Αριστερά.
• «Η μη βία». Ενισχύοντας τη συλλογιστική της θεσμικής Αριστεράς, η Δημοκρατική Αριστερά διαφοροποιείται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, που, χωρίς να ενισχύει τη συλλογιστική της βίας, προβληματίζεται για τις αιτίες και τις πηγές εκδήλωσής της. Ο Φώτης Κουβέλης, απελευθερωμένος πια από τα «δεσμά» του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει την «ανατροπή μιας εικόνας που χαρακτηρίζεται από τη βία τόσο στην καθημερινότητα όσο στη μητροπολιτική βία και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις». Το πρόσωπο του προέδρου καθορίζει και την πρακτική του κόμματος.
• «Προοδευτικός αρνητισμός» – «Προοδευτική ηγεμονία». Η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει να παραμείνει αντίθετη και στην απόλυτη άρνηση –«βόλεμα» στις θέσεις της Αριστεράς το χαρακτηρίζουν–, στη θέση του απόλυτου «αντί» αλλά και αντίθετη στη θέση του «προοδευτικού ηγεμόνα» που καθορίζει τις πολιτικές συνθήκες, τον κρατικό παρεμβατισμό και δημιουργεί αυταρχική κομματική εξουσία. Μια μεγάλη διαφοροποίηση απέναντι και στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ αλλά κυρίως απέναντι στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ.
• «Προοδευτική Διακυβέρνηση». Εξάλλου, γι’ αυτό το λόγο η Δημοκρατική Αριστερά τίθεται υπέρ μιας ευρύτερης προοδευτικής διακυβέρνησης, όπως λένε χαρακτηριστικά τα στελέχη της, «ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού». Ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες…
• «Ευρώπη». Τόσο σε επίπεδο λαϊκών διεκδικήσεων όσο και σε διεθνές επίπεδο εθνικών αγώνων, η Δημοκρατική Αριστερά διαχωρίζει πλήρως τη θέση της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ. Θεωρεί πως η «ενοποίηση της Ευρώπης είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ, ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης».
• «Οικονομική κρίση». Ακόμη πιο ευρωπαϊκή είναι η θέση για τη σημερινή οικονομική κρίση, καθώς εκτιμάται ότι «οι συντηρητικές κυβερνήσεις επιδιώκουν τη διάλυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την ενότητα της ΕΕ». Μια τελείως διαφορετική θέση και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΚΕ, αλλά εν μέρει και από το ΠΑΣΟΚ. Στην ιδρυτική διακήρυξη συνδέεται ολόκληρη η ευρωπαϊκή ιστορία ως κατάκτηση των λαών της Ευρώπης, από τον «Αριστοτέλη, την Αναγέννηση, το Διαφωτισμό, το Μαρξισμό, μέχρι και το φροϋδισμό, το μοντερνισμό και την ευρωπαϊκή κουλτούρα της εποχής μας». Μια φιλελεύθερη Αριστερά που είναι σαφέστατα υπέρ της ενίσχυσης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος και της Ευρωζώνης.
• «Μνημόνιο, ΔΝΤ, Εργασιακό, Ασφαλιστικό». Ριζικά αντίθετη με την υπογραφή του «απαράδεκτου» Μνημονίου, επιρρίπτει ευθύνες και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, εκτιμά πως η χώρα με την υπογραφή του Μνημονίου και την παρουσία του ΔΝΤ έχει «οδηγηθεί σε μειωμένη κυριαρχία». Ριζική είναι και η αντίθεσή της στο νομοσχέδιο για την ασφάλιση και την εργασία. Σε αυτές τις πρακτικές, η Δημοκρατική Αριστερά μοιάζει να κινείται αριστερά του ΠΑΣΟΚ και να ταυτίζεται όχι εν συνόλω, αλλά εν μέρει, με τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς.
• «Η οικονομική πρόταση». «Η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μην φορτωθεί κυρίως στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά να συνδυαστεί με μια βαθιά αλλαγή του άδικου φορολογικού συστήματος και της διαχείρισης των χρημάτων». Είναι ξεκάθαρο πως η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει τον πλήρη διαχωρισμό της απέναντι στις αντιλήψεις της εν γένει Αριστεράς, ασκεί κριτική στο ΠΑΣΟΚ, στο μονομερή τρόπο που διαχειρίζεται την κρίση με στόχο μόνο τους εργαζόμενους, προτείνοντας, εκτός από την απόλυτη άρνηση, την πράσινη ανάπτυξη, την οικολογική διαχείριση, την ισότιμη συμμετοχή στο πρόβλημα όλων των παραγωγικών τάξεων.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/το-δύσκολο-εγχείρημα-του-«μεσαίου»-χώ
Ασφαλιστικό: Από τη «φούσκα» στην τραγωδία - ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗ
Ασφαλιστικό: Από τη «φούσκα» στην τραγωδία
ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗ
Έντρομη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όπως και ο κομματικός μηχανισμός, πρωτίστως οι συνδικαλιστές, βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει ό,τι στήθηκε τη δεκαετία του ’80.
Mε παρωχημένες ιδέες, η κυβέρνηση διαλύει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, καταργώντας πρωτίστως τις καλές (θεμελιακές) διατάξεις του ασφαλιστικού μας συστήματος. Η σημερινή κυβέρνηση δυστυχώς ΔΕΝ έχει άποψη για το ποιο μπορεί και πρέπει να είναι το ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, στη θέση της «φούσκας» που δημιουργήθηκε (κυρίως από το ΠΑΣΟΚ) στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Η κυβέρνηση κραδαίνοντας –όσο ακόμα μπορεί– τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ, διαλύει το βασικό ιστό του Συνταξιοδοτικού όπως και του κλάδου Υγείας. Το τραγικότερο όμως είναι ότι ΔΕΝ έχει κατά νου κάποιο άλλο σύστημα. Οι προτάσεις του ΔΝΤ που εφαρμόστηκαν στη Χιλή και στη Νότια Αμερική το 1985 και τις οποίες ανανέωνε ο διαχρονικός και διακομματικός σύμβουλος των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ Πλάτων Τήνιος είναι ο βασικός κορμός σκέψης του Ανδρέα Λοβέρδου και των συμβούλων του, αλλα και συνολικά της κυβέρνησης.
Έντρομη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, οπως και ο κομματικός μηχανισμός, πρωτίστως οι συνδικαλιστές, βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει ό,τι στήθηκε τη δεκαετία του ’80. Οι διαφωνίες τους είναι ισχυρές, η θέση τους όμως είναι ασταθής, αφού δεν μπορούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία για τις προθέσεις τους και κυρίως για τις απόψεις τους.
Η ΝΔ ψελλίζει διάφορες αντιρρήσεις, χωρίς και αυτή να έχει να προτείνει ένα ολοκληρωμένο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Θα περίμενε κανείς από την Αριστερά πιο ολοκληρωμένες θέσεις, αλλα δυστυχώς οι εκπρόσωποί της βρίσκονται μπλεγμένοι ανάμεσα σε ιδεατές καταστάσεις που δεν συνέβησαν ποτέ και στην αδυναμία διαμόρφωσης ολοκληρωμένης πρότασης.
Η συνδικαλιστική ηγεσία (ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ) αρχίζει να παίρνει αποστάσεις ακόμα και από αυτά που υποστήριξε τις προηγούμενες δεκαετίες, ακόμα και από τους συμβούλους της, βλέποντας ότι οδηγούμεθα στην τραγωδία.
Μια προαναγγελθείσα τραγωδία
Είχαμε ασφαλιστικό σύστημα; Είχαμε διάφορες διατάξεις, πελατειακού χαρακτήρα, που ονομάσαμε ασφαλιστικό σύστημα. Και μόνο η προσπάθεια αναλυτών, δικηγόρων και δημοσιογράφων, να εξηγήσουν κάθε φορά τις αμέτρητες κατηγορίες συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων δείχνει ότι είχε δημιουργηθεί μία «πυραμίδα» ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Άνθρωποι έβγαιναν στη σύνταξη στα 45 και στα 52 με απίστευτα εφάπαξ και μεγάλες συντάξεις. Σήμερα όλοι ομολογούν ότι δεν εφαρμόστηκε καν η 35ετία, αφού ο μέσος όρος εξόδου στη σύνταξη είναι κάπου στα 27 έτη εργασίας. Το ΙΚΑ μόνο είχε 800 κατηγορίες συντάξεων και πάνω από 2.000 κατηγορίες ενσήμων, ένδειξη ότι δεν υπάρχει σύστημα, δηλαδή κάποιες αρχές –20 ή 100– που να ισχύουν για όλους. Ο κλάδος Υγείας ήταν το άντρο της κλοπής και της πελατειακής σπατάλης. Η πολιτική εξουσία διόριζε στις θέσεις διαχειριστών (διευθυντές νοσοκομείων κ.λπ.) πολιτευτές οι οποίοι εκτελούσαν τις εντολές. Το ύψος του χρέους δείχνει, από μόνο του, το μέγεθος της διαχρονικής κλοπής. Η χώρα δεν πέρασε λοιμό ή πανδημία, αλλά πληρώνει σαν να έχει περάσει. Το κόστος μόνο για τα φάρμακα, που τώρα πια ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουν, ήταν πάνω από το 3% του ΑΕΠ, ενώ η Άμυνα συνολικά στοιχίζει περίπου το 4% του ΑΕΠ.
Συγχρόνως το Δημόσιο (προϋπολογισμός) πλήρωνε απευθείας τον κλάδο Υγείας για πάνω από 3 εκατ. ανθρώπους (εργαζόμενους και προστατευόμενα μέλη). Το Μητρώο Ασφαλισμένων στο Δημόσιο του 2001 πετάχτηκε στα σκουπίδια από υπουργούς και τον ΟΠΑΔ. Προσθέστε και τις διάφορες γενναιόδωρες επιδοματικές πολιτικές (π.χ. αγρότες) τις οποίες βάπτισαν «ασφαλιστικά δικαιώματα».
Όλ’ αυτά τα ΕΚΡΥΒΑΝ επιμελώς, διαχρονικά, οι κυβερνήσεις. Κρύβουν ακόμα και τον αριθμό των ασφαλισμένων στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, κρύβουν το κόστος της ασφάλισης αυτών των ανθρώπων. Αντάλλαξαν ψήφους και πολιτικό χρήμα με ένα δήθεν ασφαλιστικό σύστημα.
Το σύστημα στηρίχτηκε ιδεολογικά σε αναλήθειες: Τριμερής χρηματοδότηση (αν και η τσέπη είναι μία του φορολογούμενου πολίτη), εισφοροδιαφυγή (αν και τα Ταμεία δεν εμφάνιζαν καν ισολογισμούς), συνεχείς αυξήσεις ασφάλιστρου καταγγέλλοντας τους καπιταλιστές (για να καλυφθεί η διαρκής κλοπή), έλλειψη προσωπικού (για να καλυφθεί η πυραμίδα διορισμών και μετατάξεων) και αλλα πολλά.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που σήμερα ΟΛΟΙ ανακαλύπτουν. Δεν υπάρχουν λεφτά για να πληρωθεί η «φούσκα». Η οικονομική και παραγωγική κρίση που μαστίζει την κρίση καθιστά αδύνατη την πληρωμή όλων αυτών των «πυραμιδικών» υποσχέσεων.
Και τώρα τι;
Η ώρα να πληρωθεί η ύβρις έφτασε. Το ψέμα είναι πλέον γνωστό, το ερώτημα όμως είναι τι θα κάνουμε. Η κοινωνία δεν αντέχει (και δεν αξίζει) να πάει από το ένα ψέμα στο άλλο. Η σημερινή κυβέρνηση κρύβει ότι δεν θα έχουμε κοινωνικό κράτος ότι δεν έχει κάποιο σύστημα να δημιουργήσει.
Το σύστημα των περίφημων τριών πυλώνων (προνοιακό επίδομα + ασφαλιστικό δικαίωμα + ιδιωτική ή επικουρική σύνταξη) έχει αποτύχει εδώ και δύο δεκαετίες. Το 1992-1994 ο Κ. Σημίτης και ο Πλ. Τήνιος αρθρογραφούσαν υπέρ αυτού του συστήματος. Το 2001 ο Τ. Γιαννίτσης απέτυχε να το θεσμοθετήσει λόγω της ισχυρής αντίδρασης των συνδικάτων και του ΠΑΣΟΚ, τα οποία και τότε δεν είχαν πρόταση, εμμένοντας στην πελατειακή «φούσκα».
Η κυβέρνηση καταργεί τα θεμελιώδη ασφαλιστικά δικαιώματα: 35 ή έστω 40 χρόνια δουλειάς, αλλά με πλήρη σύνταξη. Το 65ο έτος ως ανώτατο όριο δικαίωμα στη βασική Υγεία κ.λπ., κ.λπ.
Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Δεν μπορεί να γίνει πατώντας απλώς ένα κουμπί. Δεν μπορεί να γίνει αν δεν βάλεις τα δεδομένα στο τραπέζι, ώστε να διαπιστώσεις το πρόβλημα.
Ε, λοιπόν, και η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να βάλει τα δεδομένα στο τραπέζι. Δεν ξέρουμε πόσοι είναι οι ασφαλισμένοι, δεν υπάρχει η περίφημη ηλεκτρονική συνταγογράφηση –και δύσκολα θα υπάρξει αν συνεχίσουν οι συμβουλάτορες να κοροϊδεύουν την πολιτική ηγεσία–, δεν υπάρχει έλεγχος πληρωμών με barcode στα νοσοκομεία κ.λπ., κ.λπ.
Δεν διαχωρίζεται ο κλάδος συντάξεων από τον κλάδο Υγείας και την Πρόνοια. Αν δεν υπάρξουν τα στοιχεία του «δράματος», δεν θα φτάσουμε στην «κάθαρση».
Αν δεν αποφασιστεί ΠΟΙΟ είναι το νέο ασφαλιστικό σύστημα που θα έχουμε στη θέση της φούσκας του ’80, δεν θα έχουμε κανένα σύστημα και κανένα κοινωνικό κράτος.
Όλοι, πολιτικοί, κόμματα, συνδικαλιστές, καλούνται να αναγνωρίσουν την ύβρι τριών δεκαετιών και να μιλήσουν για το νέο κοινωνικό κράτος. Αν αυτό δεν κάνουν, τότε θα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/ασφαλιστικό-από-τη-«φούσκα»-στην-τραγ
ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗ
Έντρομη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όπως και ο κομματικός μηχανισμός, πρωτίστως οι συνδικαλιστές, βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει ό,τι στήθηκε τη δεκαετία του ’80.
Mε παρωχημένες ιδέες, η κυβέρνηση διαλύει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, καταργώντας πρωτίστως τις καλές (θεμελιακές) διατάξεις του ασφαλιστικού μας συστήματος. Η σημερινή κυβέρνηση δυστυχώς ΔΕΝ έχει άποψη για το ποιο μπορεί και πρέπει να είναι το ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, στη θέση της «φούσκας» που δημιουργήθηκε (κυρίως από το ΠΑΣΟΚ) στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Η κυβέρνηση κραδαίνοντας –όσο ακόμα μπορεί– τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ, διαλύει το βασικό ιστό του Συνταξιοδοτικού όπως και του κλάδου Υγείας. Το τραγικότερο όμως είναι ότι ΔΕΝ έχει κατά νου κάποιο άλλο σύστημα. Οι προτάσεις του ΔΝΤ που εφαρμόστηκαν στη Χιλή και στη Νότια Αμερική το 1985 και τις οποίες ανανέωνε ο διαχρονικός και διακομματικός σύμβουλος των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ Πλάτων Τήνιος είναι ο βασικός κορμός σκέψης του Ανδρέα Λοβέρδου και των συμβούλων του, αλλα και συνολικά της κυβέρνησης.
Έντρομη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, οπως και ο κομματικός μηχανισμός, πρωτίστως οι συνδικαλιστές, βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει ό,τι στήθηκε τη δεκαετία του ’80. Οι διαφωνίες τους είναι ισχυρές, η θέση τους όμως είναι ασταθής, αφού δεν μπορούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία για τις προθέσεις τους και κυρίως για τις απόψεις τους.
Η ΝΔ ψελλίζει διάφορες αντιρρήσεις, χωρίς και αυτή να έχει να προτείνει ένα ολοκληρωμένο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Θα περίμενε κανείς από την Αριστερά πιο ολοκληρωμένες θέσεις, αλλα δυστυχώς οι εκπρόσωποί της βρίσκονται μπλεγμένοι ανάμεσα σε ιδεατές καταστάσεις που δεν συνέβησαν ποτέ και στην αδυναμία διαμόρφωσης ολοκληρωμένης πρότασης.
Η συνδικαλιστική ηγεσία (ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ) αρχίζει να παίρνει αποστάσεις ακόμα και από αυτά που υποστήριξε τις προηγούμενες δεκαετίες, ακόμα και από τους συμβούλους της, βλέποντας ότι οδηγούμεθα στην τραγωδία.
Μια προαναγγελθείσα τραγωδία
Είχαμε ασφαλιστικό σύστημα; Είχαμε διάφορες διατάξεις, πελατειακού χαρακτήρα, που ονομάσαμε ασφαλιστικό σύστημα. Και μόνο η προσπάθεια αναλυτών, δικηγόρων και δημοσιογράφων, να εξηγήσουν κάθε φορά τις αμέτρητες κατηγορίες συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων δείχνει ότι είχε δημιουργηθεί μία «πυραμίδα» ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Άνθρωποι έβγαιναν στη σύνταξη στα 45 και στα 52 με απίστευτα εφάπαξ και μεγάλες συντάξεις. Σήμερα όλοι ομολογούν ότι δεν εφαρμόστηκε καν η 35ετία, αφού ο μέσος όρος εξόδου στη σύνταξη είναι κάπου στα 27 έτη εργασίας. Το ΙΚΑ μόνο είχε 800 κατηγορίες συντάξεων και πάνω από 2.000 κατηγορίες ενσήμων, ένδειξη ότι δεν υπάρχει σύστημα, δηλαδή κάποιες αρχές –20 ή 100– που να ισχύουν για όλους. Ο κλάδος Υγείας ήταν το άντρο της κλοπής και της πελατειακής σπατάλης. Η πολιτική εξουσία διόριζε στις θέσεις διαχειριστών (διευθυντές νοσοκομείων κ.λπ.) πολιτευτές οι οποίοι εκτελούσαν τις εντολές. Το ύψος του χρέους δείχνει, από μόνο του, το μέγεθος της διαχρονικής κλοπής. Η χώρα δεν πέρασε λοιμό ή πανδημία, αλλά πληρώνει σαν να έχει περάσει. Το κόστος μόνο για τα φάρμακα, που τώρα πια ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουν, ήταν πάνω από το 3% του ΑΕΠ, ενώ η Άμυνα συνολικά στοιχίζει περίπου το 4% του ΑΕΠ.
Συγχρόνως το Δημόσιο (προϋπολογισμός) πλήρωνε απευθείας τον κλάδο Υγείας για πάνω από 3 εκατ. ανθρώπους (εργαζόμενους και προστατευόμενα μέλη). Το Μητρώο Ασφαλισμένων στο Δημόσιο του 2001 πετάχτηκε στα σκουπίδια από υπουργούς και τον ΟΠΑΔ. Προσθέστε και τις διάφορες γενναιόδωρες επιδοματικές πολιτικές (π.χ. αγρότες) τις οποίες βάπτισαν «ασφαλιστικά δικαιώματα».
Όλ’ αυτά τα ΕΚΡΥΒΑΝ επιμελώς, διαχρονικά, οι κυβερνήσεις. Κρύβουν ακόμα και τον αριθμό των ασφαλισμένων στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, κρύβουν το κόστος της ασφάλισης αυτών των ανθρώπων. Αντάλλαξαν ψήφους και πολιτικό χρήμα με ένα δήθεν ασφαλιστικό σύστημα.
Το σύστημα στηρίχτηκε ιδεολογικά σε αναλήθειες: Τριμερής χρηματοδότηση (αν και η τσέπη είναι μία του φορολογούμενου πολίτη), εισφοροδιαφυγή (αν και τα Ταμεία δεν εμφάνιζαν καν ισολογισμούς), συνεχείς αυξήσεις ασφάλιστρου καταγγέλλοντας τους καπιταλιστές (για να καλυφθεί η διαρκής κλοπή), έλλειψη προσωπικού (για να καλυφθεί η πυραμίδα διορισμών και μετατάξεων) και αλλα πολλά.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που σήμερα ΟΛΟΙ ανακαλύπτουν. Δεν υπάρχουν λεφτά για να πληρωθεί η «φούσκα». Η οικονομική και παραγωγική κρίση που μαστίζει την κρίση καθιστά αδύνατη την πληρωμή όλων αυτών των «πυραμιδικών» υποσχέσεων.
Και τώρα τι;
Η ώρα να πληρωθεί η ύβρις έφτασε. Το ψέμα είναι πλέον γνωστό, το ερώτημα όμως είναι τι θα κάνουμε. Η κοινωνία δεν αντέχει (και δεν αξίζει) να πάει από το ένα ψέμα στο άλλο. Η σημερινή κυβέρνηση κρύβει ότι δεν θα έχουμε κοινωνικό κράτος ότι δεν έχει κάποιο σύστημα να δημιουργήσει.
Το σύστημα των περίφημων τριών πυλώνων (προνοιακό επίδομα + ασφαλιστικό δικαίωμα + ιδιωτική ή επικουρική σύνταξη) έχει αποτύχει εδώ και δύο δεκαετίες. Το 1992-1994 ο Κ. Σημίτης και ο Πλ. Τήνιος αρθρογραφούσαν υπέρ αυτού του συστήματος. Το 2001 ο Τ. Γιαννίτσης απέτυχε να το θεσμοθετήσει λόγω της ισχυρής αντίδρασης των συνδικάτων και του ΠΑΣΟΚ, τα οποία και τότε δεν είχαν πρόταση, εμμένοντας στην πελατειακή «φούσκα».
Η κυβέρνηση καταργεί τα θεμελιώδη ασφαλιστικά δικαιώματα: 35 ή έστω 40 χρόνια δουλειάς, αλλά με πλήρη σύνταξη. Το 65ο έτος ως ανώτατο όριο δικαίωμα στη βασική Υγεία κ.λπ., κ.λπ.
Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Δεν μπορεί να γίνει πατώντας απλώς ένα κουμπί. Δεν μπορεί να γίνει αν δεν βάλεις τα δεδομένα στο τραπέζι, ώστε να διαπιστώσεις το πρόβλημα.
Ε, λοιπόν, και η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να βάλει τα δεδομένα στο τραπέζι. Δεν ξέρουμε πόσοι είναι οι ασφαλισμένοι, δεν υπάρχει η περίφημη ηλεκτρονική συνταγογράφηση –και δύσκολα θα υπάρξει αν συνεχίσουν οι συμβουλάτορες να κοροϊδεύουν την πολιτική ηγεσία–, δεν υπάρχει έλεγχος πληρωμών με barcode στα νοσοκομεία κ.λπ., κ.λπ.
Δεν διαχωρίζεται ο κλάδος συντάξεων από τον κλάδο Υγείας και την Πρόνοια. Αν δεν υπάρξουν τα στοιχεία του «δράματος», δεν θα φτάσουμε στην «κάθαρση».
Αν δεν αποφασιστεί ΠΟΙΟ είναι το νέο ασφαλιστικό σύστημα που θα έχουμε στη θέση της φούσκας του ’80, δεν θα έχουμε κανένα σύστημα και κανένα κοινωνικό κράτος.
Όλοι, πολιτικοί, κόμματα, συνδικαλιστές, καλούνται να αναγνωρίσουν την ύβρι τριών δεκαετιών και να μιλήσουν για το νέο κοινωνικό κράτος. Αν αυτό δεν κάνουν, τότε θα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/ασφαλιστικό-από-τη-«φούσκα»-στην-τραγ
ΣΥΝΟΔΟΣ G-20: Οι ιέρακες των ελλειμμάτων επιστρέφουν - ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
ΣΥΝΟΔΟΣ G-20: Οι ιέρακες των ελλειμμάτων επιστρέφουν
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Η νίκη της σκληρής μονεταριστικής πολιτικής που αντιπροσωπεύει η Γερμανία και η «ήττα» του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα
Νεκραναστήθηκε ο Χούβερ! Οι οικονομικές πολιτικές που βούλιαξαν την υφήλιο στην πιο βαθιά ύφεση με την κρίση του 1930 είναι εδώ! Αυτό είναι το μήνυμα από τη σύνοδο των ηγετών των 20 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη που πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο του Καναδά το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Το κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε το βράδυ της Κυριακής έπειτα από πολλές διαφωνίες και παζάρια συμπυκνώνει το θρίαμβο της σκληρής μονεταριστικής πολιτικής που αντιπροσωπεύει η Γερμανία και πλέον ολόκληρη η ΕΕ και την ήττα της γραμμής του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, που ζητούσε διεύρυνση των ελλειμμάτων προκειμένου να στηριχθεί η μεγέθυνση των οικονομιών.
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο κατευθύνσεων είχε κορυφωθεί πολύ πριν οι ηγέτες των 20 πλουσιότερων του πλανήτη φτάσουν στον Καναδά για να συνεδριάσουν, δίνοντας την αφορμή για να βγουν στο δρόμο χιλιάδες διαδηλωτές που αποδοκίμαζαν το ρόλο τους αλλά και την κυβέρνηση του Καναδά που δεν δίστασε να δαπανήσει 1 δις δολάρια για την ασφάλεια της διοργάνωσης. Ποσό που σύμφωνα με τη «Συμμαχία του Οντάριο ενάντια στη φτώχεια» θα αρκούσε για να συνεχιστούν πέντε χρόνια ακόμη οι παροχές τροφίμων στους φτωχούς, οι οποίες τερματίστηκαν με το τελευταίο πακέτο περικοπών δημόσιων δαπανών. Με το σπαθί του, επομένως, ο Καναδάς προσέφερε τη φιλοξενία μιας τέτοιας συνόδου…
Το αμείλικτο δίλημμα
Η διαπάλη γύρω από το δίλημμα «δημοσιονομική σταθερότητα ή μεγέθυνση» ή αλλιώς «ύφεση ή ελλείμματα» ξεκίνησε με αφορμή επιστολή του Αμερικανού προέδρου προς τους υπόλοιπους 19 ηγέτες, όπου τόνιζε την ανησυχία του για «την ασθενική ζήτηση του Ιδιωτικού Τομέα και τη συνεχιζόμενη σημαντική εξάρτηση από τις εξαγωγές από ορισμένες χώρες με ήδη μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα». Η καμπάνα προφανώς χτυπούσε για τη Γερμανία που δεν δίστασε να βγει στην αντεπίθεση.
Τις εγκληματικές ευθύνες άλλωστε που επωμίζεται το Βερολίνο τις είχε καταδείξει κι ο αρχι-κερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος, μιλώντας σε ένα συνέδριο στη γερμανική πρωτεύουσα: «Υπάρχει ένα θεμελιώδες λάθος στην προσέγγιση της Γερμανίας προς την ΕΕ. Επιμένοντας σε πολιτικές που επιτείνουν την κυκλική κίνηση, η Γερμανία θέτει σε κίνδυνο την ΕΕ», ήταν τα λόγια του που έθεσαν σε εντελώς ασυνήθιστες, αντεστραμμένες βάσεις τη σύγκρουση πολιτικών και ανθρώπων της αγοράς με τους τελευταίους να εμφανίζονται ότι νοιάζονται για τη μεγέθυνση της οικονομίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τους εκλεγμένους ηγέτες να θυσιάζουν το μέλλον των κοινωνιών στο βωμό της δημοσιονομικής σταθερότητας. Στη συνέχεια, μάλιστα, ο Σόρος, δημιουργώντας συνειρμούς με τη δεκαετία του ’30, κατηγόρησε τις κυβερνήσεις της γηραιάς ηπείρου ότι «ωθούν την Ευρώπη σε μια περίοδο παρατεταμένης στασιμότητας κι ακόμη χειρότερα. Αυτό στη συνέχεια θα δημιουργήσει δυσαρέσκεια και κοινωνική αναταραχή»!
Απαντώντας, ο υπουργός Οικονομικών του Τέταρτου Ράιχ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με άρθρο του στη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, τόνισε ότι «οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να εθιστούν στο δανεισμό ως ένα γρήγορο τρόπο για να στηρίξουν τη ζήτηση. Η ζήτηση διά των ελλειμμάτων δεν μπορεί να γίνει μια διαρκής κατάσταση». Από κοντά κι οι κορυφαίοι παράγοντες της ΕΕ, όπως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, που υπογράμμισε από το Τορόντο ότι «δεν υπάρχει περιθώριο για δαπάνες μέσω ελλειμμάτων». Ο πρόεδρος επίσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος με συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica επιχείρησε να διασκεδάσει τις βάσιμες προβλέψεις (και όχι απλώς ανησυχίες) τονίζοντας ότι «είναι λάθος να πιστεύεται πως τα μέτρα λιτότητας στην Ευρώπη θα οδηγήσουν σε στασιμότητα».
Τα μέτρα και οι αντιδράσεις στην Ευρώπη
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ έχει πράγματι δίκιο. Η λιτότητα δεν θα οδηγήσει σε στασιμότητα την Ευρώπη, γιατί η στασιμότητα έχει ήδη πλήξει τη γηραιά ήπειρο, ακριβώς λόγω αυτών των μέτρων λιτότητας, που αναγγέλλονται με καταιγιστικούς ρυθμούς στη μια χώρα μετά την άλλη. Η αρχή έγινε από την ίδια τη Γερμανία που εξήγγειλε ένα πρόγραμμα άγριων περικοπών ύψους 80 δις ευρώ μέχρι το 2014. Τελευταίο κρούσμα ήταν οι περικοπές που εξήγγειλε η πρόσφατα εκλεγείσα βρετανική κυβέρνηση, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ως οι μεγαλύτερες από τα χρόνια της Θάτσερ, περιλαμβάνοντας περικοπές στους προϋπολογισμούς όλων των υπουργείων κατά 25%, «πάγωμα» των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων για δύο χρόνια, μείωση των κοινωνικών δαπανών κατά 10 δις λίρες και αύξηση στους φόρους κατανάλωσης. Επάνω σε αυτό το ντελίριο δεν θα γλίτωναν τα ελληνικά νησιά, που προεξόφλησε ο Guardian ότι θα ξεπουλήσουμε, καταφέρνοντας με το δημοσίευμά του να βγάλει στο σφυρί την ίδια την αξιοπιστία και τη σοβαρότητά του. Στο ίδιο μήκος κύματος με την Αγγλία βρέθηκε και η Γαλλία που εξήγγειλε μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 45 δις και αύξηση των φόρων κατά 5 δις ευρώ, με στόχο να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ το 2013, από 8% που είναι φέτος. Τον ίδιο στόχο αναμένεται να υπηρετήσει και η σχεδιαζόμενη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 62 έτη από τα 60, που εφαρμόστηκαν το 1982 επί κυβέρνησης Μιτεράν. Το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο του Σαρκοζί έβγαλε στους δρόμους της Γαλλίας την προηγούμενη ακριβώς Πέμπτη περισσότερους από 2 εκατομμύρια διαδηλωτές σε μια απεργία που ακόμη κι από τα εργατικά συνδικάτα θεωρήθηκε προθέρμανση για τη μεγάλη απεργία που έχουν εξαγγείλει για το Σεπτέμβριο.
Η στοίχιση του Παρισιού πίσω από το Βερολίνο δεν κρύβει ωστόσο τις αποστάσεις που τηρεί ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί από τη γραμμή δημοσιονομικής πειθαρχίας που ακολουθεί η Άνγκελα Μέρκελ επιβάλλοντάς τη στη συνέχεια σε όλη την Ευρώπη. Οι ενστάσεις του Παρισιού έγιναν εμφανείς όλη την προηγούμενη περίοδο (από την περίοδο ακόμη των συζητήσεων για την επίλυση του «ελληνικού ζητήματος»), φτάνοντας στο σημείο να δημιουργήσουν ένα ορατό ρήγμα στο γαλλογερμανικό άξονα, που ακόμη δεν έχει γεφυρωθεί. Υπό αυτό το πρίσμα, της απάντησης στο δίλημμα «ύφεση ή ελλείμματα», είναι αξιοπρόσεκτες και διόλου αμελητέες οι διπλωματικές μετακινήσεις που έχουν συμβεί, καθώς ανατρέπουν ισορροπίες δεκαετιών, με το Παρίσι να απομακρύνεται από το Βερολίνο και να προσεγγίζει την Ουάσιγκτον, και το Λονδίνο να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, καθώς απομακρύνεται από την Ουάσιγκτον και προσεγγίζει το Βερολίνο.
Ο δημοσιονομικός… σεχταρισμός του Βερολίνου έφτασε σε τέτοιο επίπεδο, ώστε ΕΕ και ΔΝΤ την προηγούμενη Παρασκευή αποφάσισαν να αναστείλουν τις επόμενες δόσεις του δανείου στη Ρουμανία τιμωρώντας τη έτσι επειδή το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ως αντισυνταγματικές τις αποφάσεις της κυβέρνησης να επιβάλει μείωση στις συντάξεις κατά 15% και στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 25%. Τους εκδικήθηκαν, δηλαδή, επειδή σεβάστηκαν και εφάρμοσαν το Σύνταγμά τους…
Αλυσιδωτές αντιδράσεις
Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που παρατηρούνται στη διπλωματία ακόμη και οι παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας μπροστά στον… υπέρτατο στόχο της δημοσιονομικής πειθαρχίας έχουν μικρή σημασία μπροστά στις δραματικές συνέπειες της πολιτικής λιτότητας που είναι ήδη ορατές στους αναιμικούς ρυθμούς μεγέθυνσης των ευρωπαϊκών οικονομιών, από τη Γερμανία και την Αγγλία, μέχρι την Ισπανία και τη Γαλλία, που εξακολουθούν να κινούνται στη ζώνη του οικονομικού λυκόφωτος μεταξύ 0,1% και 0,5%. Από την άλλη μεριά, στις ΗΠΑ φαίνονται πιο καθαρά και οι παγίδες που συνοδεύουν τη διαφαινόμενη ανάκαμψη, οδηγώντας τον Αμερικανό πρόεδρο να ανεβάσει τους τόνους της κριτικής απέναντι στους Ευρωπαίους. Ειδικότερα, αυτό που ξεχωρίζει είναι ότι τη βαθύτερη μεταπολεμική ύφεση την ακολουθεί η πιο αργόσυρτη ανάκαμψη που δημιουργεί τις λιγότερες θέσεις εργασίας, όπως υπενθύμιζε η International Herald Tribune το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Πιο συγκεκριμένα, η άνοδος των ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ κατά 2,7% το πρώτο τρίμηνο δεν ήταν απλώς μικρότερη της αναμενόμενης (3%) και του προηγούμενου τριμήνου (5,6%), αλλά κι όλων των επιδόσεων που ιστορικά καταγράφονταν την επομένη της εξόδου από περιόδους ύφεσης, όπως για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν οι συνήθεις ρυθμοί μεγέθυνσης ήταν της τάξης του 7%, ακόμη και του 9%. Ο Αμερικάνος πρόεδρος αυτή ακριβώς την κατάσταση βλέπει όπου ακόμη και ρυθμοί μεγέθυνσης του 3% αποδεικνύονται ανεπαρκείς για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.
Ακόμη χειρότερα, αρνούμενη η Ευρώπη να ρίξει ρευστό στην οικονομία (και πρωταγωνιστώντας μάλιστα στην έκδοση ενός τελικού ανακοινωθέντος από το G-20 όπου τίθεται ο στόχος μείωσης στο μισό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των αναπτυγμένων οικονομιών μέχρι το 2013), αυξάνει τους κινδύνους για διπλή ύφεση, με τους τρέχοντες αναιμικούς ρυθμούς ανάκαμψης να αποτελούν ένα μικρό, αντιληπτό μόνο στους ειδικούς διάλειμμα πριν η παγκόσμια οικονομία βυθιστεί ξανά σε μια νέα βαθιά ύφεση.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/συνοδοσ-g-20-οι-ιέρακες-των-ελλειμμάτων-ε
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Η νίκη της σκληρής μονεταριστικής πολιτικής που αντιπροσωπεύει η Γερμανία και η «ήττα» του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα
Νεκραναστήθηκε ο Χούβερ! Οι οικονομικές πολιτικές που βούλιαξαν την υφήλιο στην πιο βαθιά ύφεση με την κρίση του 1930 είναι εδώ! Αυτό είναι το μήνυμα από τη σύνοδο των ηγετών των 20 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη που πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο του Καναδά το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Το κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε το βράδυ της Κυριακής έπειτα από πολλές διαφωνίες και παζάρια συμπυκνώνει το θρίαμβο της σκληρής μονεταριστικής πολιτικής που αντιπροσωπεύει η Γερμανία και πλέον ολόκληρη η ΕΕ και την ήττα της γραμμής του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, που ζητούσε διεύρυνση των ελλειμμάτων προκειμένου να στηριχθεί η μεγέθυνση των οικονομιών.
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο κατευθύνσεων είχε κορυφωθεί πολύ πριν οι ηγέτες των 20 πλουσιότερων του πλανήτη φτάσουν στον Καναδά για να συνεδριάσουν, δίνοντας την αφορμή για να βγουν στο δρόμο χιλιάδες διαδηλωτές που αποδοκίμαζαν το ρόλο τους αλλά και την κυβέρνηση του Καναδά που δεν δίστασε να δαπανήσει 1 δις δολάρια για την ασφάλεια της διοργάνωσης. Ποσό που σύμφωνα με τη «Συμμαχία του Οντάριο ενάντια στη φτώχεια» θα αρκούσε για να συνεχιστούν πέντε χρόνια ακόμη οι παροχές τροφίμων στους φτωχούς, οι οποίες τερματίστηκαν με το τελευταίο πακέτο περικοπών δημόσιων δαπανών. Με το σπαθί του, επομένως, ο Καναδάς προσέφερε τη φιλοξενία μιας τέτοιας συνόδου…
Το αμείλικτο δίλημμα
Η διαπάλη γύρω από το δίλημμα «δημοσιονομική σταθερότητα ή μεγέθυνση» ή αλλιώς «ύφεση ή ελλείμματα» ξεκίνησε με αφορμή επιστολή του Αμερικανού προέδρου προς τους υπόλοιπους 19 ηγέτες, όπου τόνιζε την ανησυχία του για «την ασθενική ζήτηση του Ιδιωτικού Τομέα και τη συνεχιζόμενη σημαντική εξάρτηση από τις εξαγωγές από ορισμένες χώρες με ήδη μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα». Η καμπάνα προφανώς χτυπούσε για τη Γερμανία που δεν δίστασε να βγει στην αντεπίθεση.
Τις εγκληματικές ευθύνες άλλωστε που επωμίζεται το Βερολίνο τις είχε καταδείξει κι ο αρχι-κερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος, μιλώντας σε ένα συνέδριο στη γερμανική πρωτεύουσα: «Υπάρχει ένα θεμελιώδες λάθος στην προσέγγιση της Γερμανίας προς την ΕΕ. Επιμένοντας σε πολιτικές που επιτείνουν την κυκλική κίνηση, η Γερμανία θέτει σε κίνδυνο την ΕΕ», ήταν τα λόγια του που έθεσαν σε εντελώς ασυνήθιστες, αντεστραμμένες βάσεις τη σύγκρουση πολιτικών και ανθρώπων της αγοράς με τους τελευταίους να εμφανίζονται ότι νοιάζονται για τη μεγέθυνση της οικονομίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τους εκλεγμένους ηγέτες να θυσιάζουν το μέλλον των κοινωνιών στο βωμό της δημοσιονομικής σταθερότητας. Στη συνέχεια, μάλιστα, ο Σόρος, δημιουργώντας συνειρμούς με τη δεκαετία του ’30, κατηγόρησε τις κυβερνήσεις της γηραιάς ηπείρου ότι «ωθούν την Ευρώπη σε μια περίοδο παρατεταμένης στασιμότητας κι ακόμη χειρότερα. Αυτό στη συνέχεια θα δημιουργήσει δυσαρέσκεια και κοινωνική αναταραχή»!
Απαντώντας, ο υπουργός Οικονομικών του Τέταρτου Ράιχ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με άρθρο του στη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, τόνισε ότι «οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να εθιστούν στο δανεισμό ως ένα γρήγορο τρόπο για να στηρίξουν τη ζήτηση. Η ζήτηση διά των ελλειμμάτων δεν μπορεί να γίνει μια διαρκής κατάσταση». Από κοντά κι οι κορυφαίοι παράγοντες της ΕΕ, όπως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, που υπογράμμισε από το Τορόντο ότι «δεν υπάρχει περιθώριο για δαπάνες μέσω ελλειμμάτων». Ο πρόεδρος επίσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος με συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica επιχείρησε να διασκεδάσει τις βάσιμες προβλέψεις (και όχι απλώς ανησυχίες) τονίζοντας ότι «είναι λάθος να πιστεύεται πως τα μέτρα λιτότητας στην Ευρώπη θα οδηγήσουν σε στασιμότητα».
Τα μέτρα και οι αντιδράσεις στην Ευρώπη
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ έχει πράγματι δίκιο. Η λιτότητα δεν θα οδηγήσει σε στασιμότητα την Ευρώπη, γιατί η στασιμότητα έχει ήδη πλήξει τη γηραιά ήπειρο, ακριβώς λόγω αυτών των μέτρων λιτότητας, που αναγγέλλονται με καταιγιστικούς ρυθμούς στη μια χώρα μετά την άλλη. Η αρχή έγινε από την ίδια τη Γερμανία που εξήγγειλε ένα πρόγραμμα άγριων περικοπών ύψους 80 δις ευρώ μέχρι το 2014. Τελευταίο κρούσμα ήταν οι περικοπές που εξήγγειλε η πρόσφατα εκλεγείσα βρετανική κυβέρνηση, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ως οι μεγαλύτερες από τα χρόνια της Θάτσερ, περιλαμβάνοντας περικοπές στους προϋπολογισμούς όλων των υπουργείων κατά 25%, «πάγωμα» των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων για δύο χρόνια, μείωση των κοινωνικών δαπανών κατά 10 δις λίρες και αύξηση στους φόρους κατανάλωσης. Επάνω σε αυτό το ντελίριο δεν θα γλίτωναν τα ελληνικά νησιά, που προεξόφλησε ο Guardian ότι θα ξεπουλήσουμε, καταφέρνοντας με το δημοσίευμά του να βγάλει στο σφυρί την ίδια την αξιοπιστία και τη σοβαρότητά του. Στο ίδιο μήκος κύματος με την Αγγλία βρέθηκε και η Γαλλία που εξήγγειλε μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 45 δις και αύξηση των φόρων κατά 5 δις ευρώ, με στόχο να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ το 2013, από 8% που είναι φέτος. Τον ίδιο στόχο αναμένεται να υπηρετήσει και η σχεδιαζόμενη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 62 έτη από τα 60, που εφαρμόστηκαν το 1982 επί κυβέρνησης Μιτεράν. Το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο του Σαρκοζί έβγαλε στους δρόμους της Γαλλίας την προηγούμενη ακριβώς Πέμπτη περισσότερους από 2 εκατομμύρια διαδηλωτές σε μια απεργία που ακόμη κι από τα εργατικά συνδικάτα θεωρήθηκε προθέρμανση για τη μεγάλη απεργία που έχουν εξαγγείλει για το Σεπτέμβριο.
Η στοίχιση του Παρισιού πίσω από το Βερολίνο δεν κρύβει ωστόσο τις αποστάσεις που τηρεί ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί από τη γραμμή δημοσιονομικής πειθαρχίας που ακολουθεί η Άνγκελα Μέρκελ επιβάλλοντάς τη στη συνέχεια σε όλη την Ευρώπη. Οι ενστάσεις του Παρισιού έγιναν εμφανείς όλη την προηγούμενη περίοδο (από την περίοδο ακόμη των συζητήσεων για την επίλυση του «ελληνικού ζητήματος»), φτάνοντας στο σημείο να δημιουργήσουν ένα ορατό ρήγμα στο γαλλογερμανικό άξονα, που ακόμη δεν έχει γεφυρωθεί. Υπό αυτό το πρίσμα, της απάντησης στο δίλημμα «ύφεση ή ελλείμματα», είναι αξιοπρόσεκτες και διόλου αμελητέες οι διπλωματικές μετακινήσεις που έχουν συμβεί, καθώς ανατρέπουν ισορροπίες δεκαετιών, με το Παρίσι να απομακρύνεται από το Βερολίνο και να προσεγγίζει την Ουάσιγκτον, και το Λονδίνο να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, καθώς απομακρύνεται από την Ουάσιγκτον και προσεγγίζει το Βερολίνο.
Ο δημοσιονομικός… σεχταρισμός του Βερολίνου έφτασε σε τέτοιο επίπεδο, ώστε ΕΕ και ΔΝΤ την προηγούμενη Παρασκευή αποφάσισαν να αναστείλουν τις επόμενες δόσεις του δανείου στη Ρουμανία τιμωρώντας τη έτσι επειδή το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ως αντισυνταγματικές τις αποφάσεις της κυβέρνησης να επιβάλει μείωση στις συντάξεις κατά 15% και στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 25%. Τους εκδικήθηκαν, δηλαδή, επειδή σεβάστηκαν και εφάρμοσαν το Σύνταγμά τους…
Αλυσιδωτές αντιδράσεις
Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που παρατηρούνται στη διπλωματία ακόμη και οι παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας μπροστά στον… υπέρτατο στόχο της δημοσιονομικής πειθαρχίας έχουν μικρή σημασία μπροστά στις δραματικές συνέπειες της πολιτικής λιτότητας που είναι ήδη ορατές στους αναιμικούς ρυθμούς μεγέθυνσης των ευρωπαϊκών οικονομιών, από τη Γερμανία και την Αγγλία, μέχρι την Ισπανία και τη Γαλλία, που εξακολουθούν να κινούνται στη ζώνη του οικονομικού λυκόφωτος μεταξύ 0,1% και 0,5%. Από την άλλη μεριά, στις ΗΠΑ φαίνονται πιο καθαρά και οι παγίδες που συνοδεύουν τη διαφαινόμενη ανάκαμψη, οδηγώντας τον Αμερικανό πρόεδρο να ανεβάσει τους τόνους της κριτικής απέναντι στους Ευρωπαίους. Ειδικότερα, αυτό που ξεχωρίζει είναι ότι τη βαθύτερη μεταπολεμική ύφεση την ακολουθεί η πιο αργόσυρτη ανάκαμψη που δημιουργεί τις λιγότερες θέσεις εργασίας, όπως υπενθύμιζε η International Herald Tribune το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Πιο συγκεκριμένα, η άνοδος των ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ κατά 2,7% το πρώτο τρίμηνο δεν ήταν απλώς μικρότερη της αναμενόμενης (3%) και του προηγούμενου τριμήνου (5,6%), αλλά κι όλων των επιδόσεων που ιστορικά καταγράφονταν την επομένη της εξόδου από περιόδους ύφεσης, όπως για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν οι συνήθεις ρυθμοί μεγέθυνσης ήταν της τάξης του 7%, ακόμη και του 9%. Ο Αμερικάνος πρόεδρος αυτή ακριβώς την κατάσταση βλέπει όπου ακόμη και ρυθμοί μεγέθυνσης του 3% αποδεικνύονται ανεπαρκείς για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.
Ακόμη χειρότερα, αρνούμενη η Ευρώπη να ρίξει ρευστό στην οικονομία (και πρωταγωνιστώντας μάλιστα στην έκδοση ενός τελικού ανακοινωθέντος από το G-20 όπου τίθεται ο στόχος μείωσης στο μισό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των αναπτυγμένων οικονομιών μέχρι το 2013), αυξάνει τους κινδύνους για διπλή ύφεση, με τους τρέχοντες αναιμικούς ρυθμούς ανάκαμψης να αποτελούν ένα μικρό, αντιληπτό μόνο στους ειδικούς διάλειμμα πριν η παγκόσμια οικονομία βυθιστεί ξανά σε μια νέα βαθιά ύφεση.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/συνοδοσ-g-20-οι-ιέρακες-των-ελλειμμάτων-ε
Η αναμέτρηση με τους στρατηγούς - ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Η αναμέτρηση με τους στρατηγούς
ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Οπρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν κατάφερε τελικά να αποφύγει ό,τι απευχόταν: να ακολουθήσει τα χνάρια του προκατόχου του Τζορτζ Μπους. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στην αποτυχία της στρατηγικής στο Αφγανιστάν και στην ανάγκη επίσπευσης των διαδικασιών απεμπλοκής από τα μέτωπα του πολέμου, κατέφυγε για βοήθεια στο στρατηγό που είχε επιλέξει ο πρώην πρόεδρος Μπους και που έφερε εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αποστολή του στο Ιράκ. Ο πρόεδρος Ομπάμα ποντάρει πλέον στον «ήρωα» Ντέιβιντ Πετρέους, που κέρδισε την εμπιστοσύνη της σημερινής ηγεσίας του Λευκού Οίκου, παρά τη στενή συνεργασία του με τους Ρεπουμπλικανούς.
Πριν από τρεισήμισι χρόνια ανέλαβε τη διοίκηση των ξένων δυνάμεων στο Ιράκ σε μια χρονική στιγμή που ο πόλεμος είχε γίνει εξαιρετικά αντιδημοφιλής και αιματηρός, με τις θρησκευτικές συγκρούσεις να μετρούν δεκάδες θύματα καθημερινά. Έφυγε πριν από περίπου ένα χρόνο από τη διοίκηση της περιοχής με τη σφραγίδα της επιτυχίας, αφού κατόρθωσε με την ενίσχυση δυνάμεων και τη στρατηγική του να περιορίσει τη βία και να θέσει την ιρακινή κυβέρνηση προ των ευθυνών της. Αν ο Πετρέους κερδίσει το στοίχημα στο Αφγανιστάν, θα αναδειχθεί στον πιο επιτυχημένο διοικητή του αμερικανικού στρατού και θα κερδίσει μια θέση στην ιστορία. Ακόμη και την προεδρία των ΗΠΑ θα μπορούσε να διεκδικήσει το 2012, μια προοπτική που προς το παρόν ο ίδιος απορρίπτει. Άλλωστε, έχει πολλή δουλειά. Πρέπει να αποκαταστήσει το κύρος των αμερικανικών δυνάμεων μετά την «καταιγίδα» που προκάλεσε ο στρατηγός Στάνλεϊ Μακρίσταλ με τα ειρωνικά σχόλιά του για την πολιτική ηγεσία, τα οποία μεταφέρθηκαν στο περιοδικό Rolling Stone και προκάλεσαν τόση καταστροφή στο επικοινωνιακό επίπεδο, όση και οι αμερικανικοί πύραυλοι Στίγκερ στο σοβιετικό στρατό στα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Αποκαλύψεις Μακρίσταλ
Εκτός από τις εγνωσμένες στρατιωτικές του ικανότητες, ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους διαθέτει το χάρισμα της επαφής με το στράτευμα
Ο στρατηγός Μακρίσταλ μίλησε παραπάνω από όσο επιτρέπεται σε στρατιωτικό και αποκάλυψε απλώς την πραγματικότητα: η Αμερική και οι σύμμαχοί της χάνουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, όσες μάχες κι αν κερδίσουν. Ο Μπαράκ Ομπάμα τον απομάκρυνε από τη διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και τοποθέτησε στη θέση του τον επικεφαλής της Κεντρικής Διοίκησης, Ντέιβιντ Πετρέους, δηλώνοντας παράλληλα ότι δεν θα μεταβάλει την πολιτική του στο Αφγανιστάν. Εκτός από τις εγνωσμένες στρατιωτικές του ικανότητες, ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους διαθέτει το χάρισμα της επαφής με το στράτευμα. Στις μονάδες, τον χαρακτηρίζουν ως «ροκ σταρ», όπως λέει η στρατιωτική συντάκτης των Times Ντέμπορα Χέινς, που τον έχει συναντήσει κι έχει δει τη λατρεία που τρέφουν γι’ αυτόν οι στρατιώτες στις μονάδες. Ενισχύει το ηθικό των στρατιωτών, τους ανταμείβει, συμπαρίσταται στη μοναξιά τους. Έφυγε από το Ιράκ για την Κεντρική Διοίκηση που έχει έδρα τη Φλόριντα –ως πρώτος μεταξύ ίσων σε σχέση με τους στρατηγούς των άλλων διοικήσεων–, προκειμένου να ολοκληρώσει τη θεραπεία του για καρκίνο του προστάτη, και τώρα επιστρέφει με την «καυτή πατάτα» του αφγανικού μετώπου.
Πριν ακόμη ξεσπάσει η ιστορία του Μακρίσταλ, ο Πετρέους, ως επικεφαλής της Κεντρικής Διοίκησης, είχε κληθεί από το Κογκρέσο να δώσει εξηγήσεις γιατί αργεί να έρθει η νίκη στο νότιο Αφγανιστάν όπου έχουν επικεντρωθεί τους τελευταίους μήνες οι επιθέσεις των νατοϊκών δυνάμεων. Ο στρατηγός Πετρέους λιποθύμησε στη διάρκεια των πολύωρων ακροάσεων, όπου τον πίεσαν υπερβολικά οι βουλευτές και οι γερουσιαστές, καθώς προειδοποίησε πως η κατάσταση στην επαρχία Χελμάντ του νοτίου Αφγανιστάν θα γίνει ακόμη χειρότερη. Ο Πετρέους υποστηρίζει πως οι Αφγανοί αξιωματούχοι της σημερινής κυβέρνησης Καρζάι πρέπει να ανοίξουν δίαυλο συνομιλιών με τους Ταλιμπάν και να εμπλακεί στις συζητήσεις και το Πακιστάν. Σε διαφορετική περίπτωση, οι αμερικανικές δυνάμεις θα παραμείνουν για χρόνια στο Αφγανιστάν που τείνει να μετατραπεί σε «Βιετνάμ του Ομπάμα».
Ενοχλημένος ο Λευκός Οίκος
Η έντονη ενόχληση του Λευκού Οίκου για τα σχόλια του στρατηγού Μακρίσταλ οφείλεται στην πολύ κακή χημεία που είχαν οι πολιτικοί υπεύθυνοι –και ο ίδιος ο πρόεδρος, ο οποίος είναι επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων– με τους στρατηγούς στο μέτωπο του Αφγανιστάν. Η διαφορά απόψεων έχει ξεφύγει από τα γραφεία και τα εμπιστευτικά σημειώματα. Ο στρατηγός Μακρίσταλ μπορεί να ήταν φλύαρος αλλά πολλοί στρατιώτες έκλαιγαν όταν ανακοινώθηκε η απομάκρυνσή του. Αναλυτές θεωρούν ότι η αλλαγή στρατηγών δεν θα φέρει τη νίκη, καθώς η διάσταση απόψεων παρατηρείται πλέον και εντός του Λευκού Οίκου. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν θέλει να γιορτάσει την Πρωτοχρονιά του 2011 με τα μέτωπα ανοιχτά και τη νίκη αμφίβολη, καθώς αυτό θα είναι ένα μεγάλο «βαρίδι» για την προεκλογική εκστρατεία του ενόψει των εκλογών του 2012. Από τον περασμένο Νοέμβριο, που ο πρόεδρος Ομπάμα υποσχέθηκε την αποστολή 30.000 επιπλέον δυνάμεων, λίγα έχουν πάει καλά στο Αφγανιστάν. Δεν φταίει ο Μακρίσταλ γι’ αυτό. Ο αποπεμφθείς στρατηγός ακολούθησε το συμφωνηθέν με την Κεντρική Διοίκηση δόγμα της αντεπίθεσης στους θυλάκους των Ταλιμπάν, σκοντάφτοντας κάποιες φορές σε κακές επικοινωνιακά μεθόδους – με τις αιματηρές επιθέσεις κατά των περιοχών όπου υπήρχαν και πολίτες. Η βασική αρχή της στρατηγικής του ήταν η διείσδυση στους θυλάκους των Ταλιμπάν στο νότο, γύρω από τις περιοχές της Χελμάντ και της Μαρτζάχ, και ταυτόχρονα η ενίσχυση της αφγανικής πολιτικής ηγεσίας. Όπως και άλλοι Αμερικανοί στρατηγοί, προφανώς ζητούσε να του λύσουν τα χέρια για να ολοκληρώσει την αποστολή του. Όμως, πολλοί αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον δεν διακινδυνεύουν ένα νέο Μάι Λάι.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/η-αναμέτρηση-με-τους-στρατηγούς
ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Οπρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν κατάφερε τελικά να αποφύγει ό,τι απευχόταν: να ακολουθήσει τα χνάρια του προκατόχου του Τζορτζ Μπους. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στην αποτυχία της στρατηγικής στο Αφγανιστάν και στην ανάγκη επίσπευσης των διαδικασιών απεμπλοκής από τα μέτωπα του πολέμου, κατέφυγε για βοήθεια στο στρατηγό που είχε επιλέξει ο πρώην πρόεδρος Μπους και που έφερε εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αποστολή του στο Ιράκ. Ο πρόεδρος Ομπάμα ποντάρει πλέον στον «ήρωα» Ντέιβιντ Πετρέους, που κέρδισε την εμπιστοσύνη της σημερινής ηγεσίας του Λευκού Οίκου, παρά τη στενή συνεργασία του με τους Ρεπουμπλικανούς.
Πριν από τρεισήμισι χρόνια ανέλαβε τη διοίκηση των ξένων δυνάμεων στο Ιράκ σε μια χρονική στιγμή που ο πόλεμος είχε γίνει εξαιρετικά αντιδημοφιλής και αιματηρός, με τις θρησκευτικές συγκρούσεις να μετρούν δεκάδες θύματα καθημερινά. Έφυγε πριν από περίπου ένα χρόνο από τη διοίκηση της περιοχής με τη σφραγίδα της επιτυχίας, αφού κατόρθωσε με την ενίσχυση δυνάμεων και τη στρατηγική του να περιορίσει τη βία και να θέσει την ιρακινή κυβέρνηση προ των ευθυνών της. Αν ο Πετρέους κερδίσει το στοίχημα στο Αφγανιστάν, θα αναδειχθεί στον πιο επιτυχημένο διοικητή του αμερικανικού στρατού και θα κερδίσει μια θέση στην ιστορία. Ακόμη και την προεδρία των ΗΠΑ θα μπορούσε να διεκδικήσει το 2012, μια προοπτική που προς το παρόν ο ίδιος απορρίπτει. Άλλωστε, έχει πολλή δουλειά. Πρέπει να αποκαταστήσει το κύρος των αμερικανικών δυνάμεων μετά την «καταιγίδα» που προκάλεσε ο στρατηγός Στάνλεϊ Μακρίσταλ με τα ειρωνικά σχόλιά του για την πολιτική ηγεσία, τα οποία μεταφέρθηκαν στο περιοδικό Rolling Stone και προκάλεσαν τόση καταστροφή στο επικοινωνιακό επίπεδο, όση και οι αμερικανικοί πύραυλοι Στίγκερ στο σοβιετικό στρατό στα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Αποκαλύψεις Μακρίσταλ
Εκτός από τις εγνωσμένες στρατιωτικές του ικανότητες, ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους διαθέτει το χάρισμα της επαφής με το στράτευμα
Ο στρατηγός Μακρίσταλ μίλησε παραπάνω από όσο επιτρέπεται σε στρατιωτικό και αποκάλυψε απλώς την πραγματικότητα: η Αμερική και οι σύμμαχοί της χάνουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, όσες μάχες κι αν κερδίσουν. Ο Μπαράκ Ομπάμα τον απομάκρυνε από τη διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και τοποθέτησε στη θέση του τον επικεφαλής της Κεντρικής Διοίκησης, Ντέιβιντ Πετρέους, δηλώνοντας παράλληλα ότι δεν θα μεταβάλει την πολιτική του στο Αφγανιστάν. Εκτός από τις εγνωσμένες στρατιωτικές του ικανότητες, ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους διαθέτει το χάρισμα της επαφής με το στράτευμα. Στις μονάδες, τον χαρακτηρίζουν ως «ροκ σταρ», όπως λέει η στρατιωτική συντάκτης των Times Ντέμπορα Χέινς, που τον έχει συναντήσει κι έχει δει τη λατρεία που τρέφουν γι’ αυτόν οι στρατιώτες στις μονάδες. Ενισχύει το ηθικό των στρατιωτών, τους ανταμείβει, συμπαρίσταται στη μοναξιά τους. Έφυγε από το Ιράκ για την Κεντρική Διοίκηση που έχει έδρα τη Φλόριντα –ως πρώτος μεταξύ ίσων σε σχέση με τους στρατηγούς των άλλων διοικήσεων–, προκειμένου να ολοκληρώσει τη θεραπεία του για καρκίνο του προστάτη, και τώρα επιστρέφει με την «καυτή πατάτα» του αφγανικού μετώπου.
Πριν ακόμη ξεσπάσει η ιστορία του Μακρίσταλ, ο Πετρέους, ως επικεφαλής της Κεντρικής Διοίκησης, είχε κληθεί από το Κογκρέσο να δώσει εξηγήσεις γιατί αργεί να έρθει η νίκη στο νότιο Αφγανιστάν όπου έχουν επικεντρωθεί τους τελευταίους μήνες οι επιθέσεις των νατοϊκών δυνάμεων. Ο στρατηγός Πετρέους λιποθύμησε στη διάρκεια των πολύωρων ακροάσεων, όπου τον πίεσαν υπερβολικά οι βουλευτές και οι γερουσιαστές, καθώς προειδοποίησε πως η κατάσταση στην επαρχία Χελμάντ του νοτίου Αφγανιστάν θα γίνει ακόμη χειρότερη. Ο Πετρέους υποστηρίζει πως οι Αφγανοί αξιωματούχοι της σημερινής κυβέρνησης Καρζάι πρέπει να ανοίξουν δίαυλο συνομιλιών με τους Ταλιμπάν και να εμπλακεί στις συζητήσεις και το Πακιστάν. Σε διαφορετική περίπτωση, οι αμερικανικές δυνάμεις θα παραμείνουν για χρόνια στο Αφγανιστάν που τείνει να μετατραπεί σε «Βιετνάμ του Ομπάμα».
Ενοχλημένος ο Λευκός Οίκος
Η έντονη ενόχληση του Λευκού Οίκου για τα σχόλια του στρατηγού Μακρίσταλ οφείλεται στην πολύ κακή χημεία που είχαν οι πολιτικοί υπεύθυνοι –και ο ίδιος ο πρόεδρος, ο οποίος είναι επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων– με τους στρατηγούς στο μέτωπο του Αφγανιστάν. Η διαφορά απόψεων έχει ξεφύγει από τα γραφεία και τα εμπιστευτικά σημειώματα. Ο στρατηγός Μακρίσταλ μπορεί να ήταν φλύαρος αλλά πολλοί στρατιώτες έκλαιγαν όταν ανακοινώθηκε η απομάκρυνσή του. Αναλυτές θεωρούν ότι η αλλαγή στρατηγών δεν θα φέρει τη νίκη, καθώς η διάσταση απόψεων παρατηρείται πλέον και εντός του Λευκού Οίκου. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν θέλει να γιορτάσει την Πρωτοχρονιά του 2011 με τα μέτωπα ανοιχτά και τη νίκη αμφίβολη, καθώς αυτό θα είναι ένα μεγάλο «βαρίδι» για την προεκλογική εκστρατεία του ενόψει των εκλογών του 2012. Από τον περασμένο Νοέμβριο, που ο πρόεδρος Ομπάμα υποσχέθηκε την αποστολή 30.000 επιπλέον δυνάμεων, λίγα έχουν πάει καλά στο Αφγανιστάν. Δεν φταίει ο Μακρίσταλ γι’ αυτό. Ο αποπεμφθείς στρατηγός ακολούθησε το συμφωνηθέν με την Κεντρική Διοίκηση δόγμα της αντεπίθεσης στους θυλάκους των Ταλιμπάν, σκοντάφτοντας κάποιες φορές σε κακές επικοινωνιακά μεθόδους – με τις αιματηρές επιθέσεις κατά των περιοχών όπου υπήρχαν και πολίτες. Η βασική αρχή της στρατηγικής του ήταν η διείσδυση στους θυλάκους των Ταλιμπάν στο νότο, γύρω από τις περιοχές της Χελμάντ και της Μαρτζάχ, και ταυτόχρονα η ενίσχυση της αφγανικής πολιτικής ηγεσίας. Όπως και άλλοι Αμερικανοί στρατηγοί, προφανώς ζητούσε να του λύσουν τα χέρια για να ολοκληρώσει την αποστολή του. Όμως, πολλοί αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον δεν διακινδυνεύουν ένα νέο Μάι Λάι.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/η-αναμέτρηση-με-τους-στρατηγούς
Πολιτικές αναταράξεις - ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Πολιτικές αναταράξεις
ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Το Συνταξιοδοτικό ανεβάζει το θερμόμετρο σε Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία
Το καλοκαίρι άρχισε με υψηλές θερμοκρασίες για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το φθινόπωρο αναμένεται ακόμη πιο θερμό.
Οι μεγάλες διαδηλώσεις σε Γαλλία και Ιταλία την εβδομάδα που πέρασε και η μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων δεκαετιών που προετοιμάζεται από τα συνδικάτα για τις αρχές Σεπτεμβρίου στην Ισπανία υπογραμμίζει το μέγεθος της κοινωνικής αντίδρασης στον ευρωπαϊκό χώρο για τα μέτρα λιτότητας που λαμβάνονται στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας – την οποία μετέφερε με τον πιο σαφή τρόπο η καγκελάριος της Γερμανίας στη Σύνοδο του G-20.
Παράλληλα με τις περικοπές για τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος και τα μέτρα λιτότητας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προωθούν τη σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης μέχρι τα 62-66 χρόνια.
Χιλιάδες εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθηγητές και δημόσιοι υπάλληλοι διαδήλωσαν στη Γαλλία πριν από λίγες ημέρες, διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια της κυβέρνησης να αυξήσει άμεσα το όριο συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 έτη.
Η κυβέρνηση Σαρκοζί καθυστέρησε όσο μπορούσε την κατάθεση του νομοσχεδίου, ξεκινώντας διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς για να μειώσει τις αντιδράσεις. Μέχρι το Σεπτέμβριο όμως, το νομοσχέδιο θα έχει κατατεθεί και αφορά σε 5 εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους, που κανονικά συνταξιοδοτούνται στα 55 τους χρόνια. Παράλληλα με το Συνταξιοδοτικό έρχεται «πακέτο» λιτότητας που θα επιφέρει μειώσεις στα επιδόματα και τις φοροαπαλλαγές σε συνταξιούχους. Η γαλλική κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν έχει άλλη επιλογή, διαφορετικά θα καταρρεύσει το σύστημα.
Για τους Γάλλους, η αλλαγή του τρόπου ζωής και της συνταξιοδότησης είναι μια καταστροφή χειρότερη από την καταπάτηση του 35ώρου. Η κατήφεια για την ύφεση στη Γαλλία συμβαδίζει με την εθνική κατάθλιψη για την ταπείνωση της Εθνικής Γαλλίας στο Μουντιάλ.
Η πλειοψηφία των Γάλλων τάσσεται υπέρ της διατήρησης του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια, ωστόσο το σύστημα είναι υπό κατάρρευση και το 2030 θα αντιμετωπίσει κενό χρηματοδότησης που εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 70 δις ευρώ. Οι απόψεις όμως δείχνουν να μεταβάλλονται. Σύμφωνα με την εφημερίδα Figaro, το 58% στηρίζει την ιδέα της αύξησης των ορίων ηλικίας. Και δεν είναι οι μόνοι. Πρόσφατη έρευνα στη Βρετανία έδειξε ότι το 67% των Βρετανών απορρίπτει την ιδέα των ορίων συνταξιοδότησης και επιθυμεί να εργάζεται για να έχει μεγαλύτερη οικονομική άνεση ακόμη κι αν έχει περάσει κατά πολύ τα 60 του χρόνια. Την πεποίθηση αυτή οι Βρετανοί θα τη χρειαστούν σε μεγαλύτερη κλίμακα από μια απλή δημοσκόπηση, καθώς η βρετανική κυβέρνηση σχεδιάζει να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης στα 66 μέχρι το 2016 και να φτάσει στα 70 τις επόμενες δεκαετίες. Η κυβέρνηση Κάμερον απλώς επισπεύδει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Η προηγούμενη Εργατική κυβέρνηση σκόπευε να προωθήσει ρύθμιση για σύνταξη στα 66 από το 2024 – και όχι από το 2016.
Στην Ιταλία, όπου η Ρώμη και άλλες μεγάλες πόλεις παρέλυσαν από τις πολυπληθείς διαδηλώσεις για τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και την αλλαγή στα όρια συνταξιοδότησης, οι οικονομικές υπηρεσίες ξεκινούν «σαφάρι» για να συλλάβουν όλους τους φοροφυγάδες. Δεν μπορεί ο κάτοχος πέντε αυτοκινήτων Ferrari να δηλώνει εισόδημα 1.000 ευρώ το μήνα, τονίζουν οι Αρχές, που, για να τονώσουν την όρεξη στις νομαρχίες να επιδοθούν σε εντοπισμό της φοροδιαφυγής, δηλώνουν ότι το ένα τρίτο των εσόδων που θα συγκεντρώσουν από τα διαφυγόντα κέρδη θα μπορούν να τα κρατήσουν οι τοπικές διοικήσεις.
Η κατάσταση θυμίζει Ελλάδα, όπως άλλωστε και αυτή στην Ισπανία όπου το κλίμα είναι εκρηκτικό. Ο Σοσιαλιστής πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο, ο οποίος επανεξελέγη πριν από δύο χρόνια με την υπόσχεση της μείωσης της ανεργίας και της ενίσχυσης της παραγωγικότητας, αναγκάστηκε να ανακοινώσει το δεύτερο «πακέτο» λιτότητας για την εξοικονόμηση 15 δις ευρώ, ενώ ήρθε σε αντιπαράθεση με τα συνδικάτα για το νομοσχέδιο μεταρρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας. Στο «πακέτο» περιλαμβάνεται η μείωση των μισθών κατά 4% με στόχο να περιοριστούν οι κρατικές δαπάνες κατά 1,9% του ΑΕΠ και η μείωση της αποζημίωσης απόλυσης. Όσο για το Ασφαλιστικό, προβλέπεται αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια και ο ελάχιστος χρόνος για σύνταξη αυξάνεται από τα 15 στα 25 χρόνια.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/πολιτικές-αναταράξεις/
ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Το Συνταξιοδοτικό ανεβάζει το θερμόμετρο σε Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία
Το καλοκαίρι άρχισε με υψηλές θερμοκρασίες για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το φθινόπωρο αναμένεται ακόμη πιο θερμό.
Οι μεγάλες διαδηλώσεις σε Γαλλία και Ιταλία την εβδομάδα που πέρασε και η μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων δεκαετιών που προετοιμάζεται από τα συνδικάτα για τις αρχές Σεπτεμβρίου στην Ισπανία υπογραμμίζει το μέγεθος της κοινωνικής αντίδρασης στον ευρωπαϊκό χώρο για τα μέτρα λιτότητας που λαμβάνονται στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας – την οποία μετέφερε με τον πιο σαφή τρόπο η καγκελάριος της Γερμανίας στη Σύνοδο του G-20.
Παράλληλα με τις περικοπές για τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος και τα μέτρα λιτότητας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προωθούν τη σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης μέχρι τα 62-66 χρόνια.
Χιλιάδες εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθηγητές και δημόσιοι υπάλληλοι διαδήλωσαν στη Γαλλία πριν από λίγες ημέρες, διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια της κυβέρνησης να αυξήσει άμεσα το όριο συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 έτη.
Η κυβέρνηση Σαρκοζί καθυστέρησε όσο μπορούσε την κατάθεση του νομοσχεδίου, ξεκινώντας διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς για να μειώσει τις αντιδράσεις. Μέχρι το Σεπτέμβριο όμως, το νομοσχέδιο θα έχει κατατεθεί και αφορά σε 5 εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους, που κανονικά συνταξιοδοτούνται στα 55 τους χρόνια. Παράλληλα με το Συνταξιοδοτικό έρχεται «πακέτο» λιτότητας που θα επιφέρει μειώσεις στα επιδόματα και τις φοροαπαλλαγές σε συνταξιούχους. Η γαλλική κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν έχει άλλη επιλογή, διαφορετικά θα καταρρεύσει το σύστημα.
Για τους Γάλλους, η αλλαγή του τρόπου ζωής και της συνταξιοδότησης είναι μια καταστροφή χειρότερη από την καταπάτηση του 35ώρου. Η κατήφεια για την ύφεση στη Γαλλία συμβαδίζει με την εθνική κατάθλιψη για την ταπείνωση της Εθνικής Γαλλίας στο Μουντιάλ.
Η πλειοψηφία των Γάλλων τάσσεται υπέρ της διατήρησης του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια, ωστόσο το σύστημα είναι υπό κατάρρευση και το 2030 θα αντιμετωπίσει κενό χρηματοδότησης που εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 70 δις ευρώ. Οι απόψεις όμως δείχνουν να μεταβάλλονται. Σύμφωνα με την εφημερίδα Figaro, το 58% στηρίζει την ιδέα της αύξησης των ορίων ηλικίας. Και δεν είναι οι μόνοι. Πρόσφατη έρευνα στη Βρετανία έδειξε ότι το 67% των Βρετανών απορρίπτει την ιδέα των ορίων συνταξιοδότησης και επιθυμεί να εργάζεται για να έχει μεγαλύτερη οικονομική άνεση ακόμη κι αν έχει περάσει κατά πολύ τα 60 του χρόνια. Την πεποίθηση αυτή οι Βρετανοί θα τη χρειαστούν σε μεγαλύτερη κλίμακα από μια απλή δημοσκόπηση, καθώς η βρετανική κυβέρνηση σχεδιάζει να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης στα 66 μέχρι το 2016 και να φτάσει στα 70 τις επόμενες δεκαετίες. Η κυβέρνηση Κάμερον απλώς επισπεύδει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Η προηγούμενη Εργατική κυβέρνηση σκόπευε να προωθήσει ρύθμιση για σύνταξη στα 66 από το 2024 – και όχι από το 2016.
Στην Ιταλία, όπου η Ρώμη και άλλες μεγάλες πόλεις παρέλυσαν από τις πολυπληθείς διαδηλώσεις για τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και την αλλαγή στα όρια συνταξιοδότησης, οι οικονομικές υπηρεσίες ξεκινούν «σαφάρι» για να συλλάβουν όλους τους φοροφυγάδες. Δεν μπορεί ο κάτοχος πέντε αυτοκινήτων Ferrari να δηλώνει εισόδημα 1.000 ευρώ το μήνα, τονίζουν οι Αρχές, που, για να τονώσουν την όρεξη στις νομαρχίες να επιδοθούν σε εντοπισμό της φοροδιαφυγής, δηλώνουν ότι το ένα τρίτο των εσόδων που θα συγκεντρώσουν από τα διαφυγόντα κέρδη θα μπορούν να τα κρατήσουν οι τοπικές διοικήσεις.
Η κατάσταση θυμίζει Ελλάδα, όπως άλλωστε και αυτή στην Ισπανία όπου το κλίμα είναι εκρηκτικό. Ο Σοσιαλιστής πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο, ο οποίος επανεξελέγη πριν από δύο χρόνια με την υπόσχεση της μείωσης της ανεργίας και της ενίσχυσης της παραγωγικότητας, αναγκάστηκε να ανακοινώσει το δεύτερο «πακέτο» λιτότητας για την εξοικονόμηση 15 δις ευρώ, ενώ ήρθε σε αντιπαράθεση με τα συνδικάτα για το νομοσχέδιο μεταρρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας. Στο «πακέτο» περιλαμβάνεται η μείωση των μισθών κατά 4% με στόχο να περιοριστούν οι κρατικές δαπάνες κατά 1,9% του ΑΕΠ και η μείωση της αποζημίωσης απόλυσης. Όσο για το Ασφαλιστικό, προβλέπεται αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια και ο ελάχιστος χρόνος για σύνταξη αυξάνεται από τα 15 στα 25 χρόνια.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/πολιτικές-αναταράξεις/
Το τρίγωνο της αντιπαλότητας Ιράν – Ισραήλ – Τουρκία του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα
Το τρίγωνο της αντιπαλότητας Ιράν – Ισραήλ – Τουρκία
του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα*
Τουρκία και Ιράν απειλούν το Κουρδιστάν και ενισχύουν τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς κατά του Ισραήλ. Το Ισραήλ απαντά με μοντέλο ολοκληρωτικού πολέμου…
Στο τρίγωνο της αντιπαλότητας Ιράν – Ισραήλ – Τουρκία, που τείνει να διαμορφωθεί στη Μέση Ανατολή, δεσπόζει ένα κομβικό κράτος ή, μάλλον, ένα εν δυνάμει κράτος, το οποίο επηρεάζει σημαντικά τη δυναμική αυτού του συστήματος: το ιρακινό Κουρδιστάν.
Καταρχάς, το Κουρδιστάν είναι γνησίως και ειλικρινώς φίλα προσκείμενο έναντι των Αμερικανών αλλά και του Ισραήλ. Συνιστά δηλαδή ισχυρό φυλάκιο της Δύσης και του Ισραήλ μες στην καρδιά του γεωσυστήματος της Μέσης Ανατολής. Συν τοις άλλοις, ο ρόλος του όσον αφορά στον εφοδιασμό του Ισραήλ με νερό –πράγμα σημαντικότερο ακόμη κι από το πετρέλαιο για το μικροσκοπικό εβραϊκό κράτος– είναι κρίσιμος.
Από την άλλη, όμως, το ιρακινό Κουρδιστάν είναι εν δυνάμει εξαιρετικά επικίνδυνο έναντι της Τουρκίας, δευτερευόντως και του Ιράν, μια και οι δύο αυτές χώρες έχουν σημαντικές μειοψηφίες Κούρδων στο έδαφός τους. Αυτή ήταν μια εξαιρετικά άβολη πραγματικότητα, ακόμη και τον καιρό των σχέσεων «αγάπης» μεταξύ Τελ Αβίβ και Άγκυρας και, για όποιον μελετούσε αποστασιοποιημένα τα δεδομένα, καθίστατο ξεκάθαρο ότι, αργά ή γρήγορα, θα οδηγούσε τις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις σε κρίση.
Σήμερα, λοιπόν, που η κρίση αυτή δίνει το «παρών», η ύπαρξη και μόνο του Κουρδιστάν ευνοεί την περαιτέρω προσέγγιση Ιράν – Τουρκίας και υποδαυλίζει την εχθρότητα μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας. Μεταξύ των άλλων, το Κουρδιστάν δύσκολα γίνεται ανεκτό πλέον από τους Τούρκους, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, αν το Ισραήλ θέλει να ασκήσει εναντίον τους «διακριτική» και έμμεση πλην αποφασιστική προβολή ισχύος, το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να ενισχύσει τους Κούρδους – τόσο τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ όσο και το ΡΚΚ. Με άλλα λόγια, αν οι Τούρκοι πριν από τη σύγκρουσή τους με τους Ισραηλινούς είχαν ένα λόγο να χτυπήσουν το Κουρδιστάν, τώρα έχουν δύο. Το δε Ισραήλ, αν είχε ένα λόγο να υποστηρίξει το Κουρδιστάν, τώρα έχει επίσης δύο.
Αυτή, όμως, η «έμμεση προσέγγιση» όσον αφορά στην προβολή ισχύος έχει δύο όψεις. Αν δηλαδή το Ισραήλ μπορεί να ασκήσει προβολή ισχύος στην Τουρκία, στηρίζοντας τους Κούρδους, η Τουρκία όπως και το Ιράν μπορούν επίσης να ασκήσουν προβολή ισχύος στο Ισραήλ, χτυπώντας το Κουρδιστάν. Κάτι που φαίνεται πως ήδη προετοιμάζουν, χωρίς να σημαίνει ότι με σιγουριά θα υπάρξει θερμή αντιπαράθεση ή ότι τα πάντα θα μείνουν σε επίπεδο ψυχολογικού πολέμου.
Συνεχείς είναι πάντως οι αναφορές για συγκεντρώσεις ισχυρών ιρανικών δυνάμεων στα σύνορα με το ιρακινό Κουρδιστάν, καθώς και για αύξηση των διεισδύσεων τουρκικών μονάδων στο ιρακινό έδαφος, στο πλαίσιο των επιχειρήσεων καταστολής ανταρτών.
Αυτός ο πόλεμος «δι’ αντιπροσώπων», όμως, δεν περιορίζεται στο Κουρδιστάν. Μια άλλη πτυχή του είναι η πιθανή ενίσχυση της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και της Χαμάς στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη με πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς, τα οποία ασκούν παραλυτική ψυχολογική πίεση στον ισραηλινό πληθυσμό.
Αυτός ο συνδυασμός άμεσης στρατιωτικής πίεσης στο ισραηλινό έδαφος από τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς και έμμεσης πλην πολύ πιο αποφασιστικής πίεσης στο μέτωπο του Κουρδιστάν από το Ιράν και την Τουρκία μπορεί να οδηγήσει σε γεωπολιτική ασφυξία το Ισραήλ, χωρίς μάλιστα αυτό να είναι σε θέση να αντιδράσει.
Όπως αναφέρεται στην έγκυρη αμυντική επιθεώρηση Jane’s Defence Weekly, το Ισραήλ κατηγόρησε τη Συρία ότι έδωσε στη Χεζμπολάχ βαλλιστικούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς (SRBM) Scud. Οι συγκεκριμένες κατηγορίες εκφράστηκαν από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Σιμόν Πέρες στις 13 Απριλίου 2010. Πάντως, τόσο η Συρία όσο και η Χεζμπολάχ αρνούνται τις κατηγορίες. Η πιο προηγμένη έκδοση βλημάτων Scud στο συριακό οπλοστάσιο είναι ο εγχώριας κατασκευής Scud-D, που βασίζεται στο βορειοκορεατικό πύραυλο Hwasong-7. Έχει μήκος 13,5 μέτρα, μεταφέρει πολεμική κεφαλή βάρους έως 500 κιλών και έχει βεληνεκές 700 χλμ., έχοντας έτσι τη δυνατότητα να προσβάλλει οποιοδήποτε σημείο της ισραηλινής επικράτειας. Μέχρι στιγμής, ο πιο μεγάλου βεληνεκούς πύραυλος που βρίσκεται στο οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ είναι ο M-600 – συριακό αντίγραφο ουσιαστικά του ιρανικού Fateh-110. Μεταφέρει εκρηκτική κεφαλή βάρους 500 κιλών και έχει βεληνεκές 250 χλμ.1
Το Ισραήλ ετοιμάζεται για πόλεμο μεγάλης κλίμακας
Δεν μπορούμε, φυσικά, να είμαστε βέβαιοι αν οι ισχυρισμοί του Ισραήλ όσον αφορά στον εφοδιασμό της Χεζμπολάχ και της Χαμάς με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς είναι ορθοί ή αποτελούν μέρος ψυχολογικού πολέμου και επικοινωνιακής προετοιμασίας για την εκδήλωση επιθετικής ισραηλινής ενέργειας στο έδαφος του Λιβάνου και της Λωρίδας της Γάζας. Όπως και να ’χει, πάντως, το Ισραήλ φαίνεται πως ετοιμάζεται για πόλεμο μεγάλης κλίμακας, που θα ξεπερνά κατά πολύ τις συγκρούσεις με τη Χεζμπολάχ του 2006 και την επίθεση στα Κατεχόμενα του 2008, όπως προκύπτει από σειρά ειδήσεων. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει η εξειδικευμένη σε θέματα αμυντικής ειδησεογραφίας διαδικτυακή πύλη DefenceNet, επικαλούμενη δημοσίευμα ισραηλινής εφημερίδας, το Ισραήλ απηύθυνε αίτημα προς τις ΗΠΑ για προμήθεια επιπλέον όπλων. Το αίτημα διατυπώθηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας στις ΗΠΑ και είναι ενδεικτικό του προγραμματισμού αλλά και των προβλέψεων της χώρας για τις απειλές που θα αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια. Όπως εκτιμούν στο DefenceNet, «ουσιαστικά, προβλέπεται μακροχρόνια εμπλοκή σε επιχειρήσεις, οπότε είναι απαραίτητη η διατήρηση αποθεμάτων πυρομαχικών και ανταλλακτικών».
Πέραν της άμεσης προμήθειας αμερικανικού οπλισμού από το Ισραήλ, πάντα κατά το DefenceNet, σημαντικό είναι και το ισραηλινό αίτημα για αύξηση του εξοπλισμού που διατηρεί ο αμερικανικός στρατός στο έδαφος του Ισραήλ κατά 50%. Έως τώρα, αμερικανικός στρατιωτικός εξοπλισμός αξίας 600 εκατ. δολαρίων έχει αποθηκευτεί στο έδαφος του Ισραήλ, ο οποίος περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ρουκέτες, βόμβες, πυρομαχικά αεροσκαφών και θωρακισμένα οχήματα. Όλος ο οπλισμός είναι όμοιος με ήδη χρησιμοποιούμενο από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
Επίσης, όπως αναφέρει το Jane’s Defence Weekly, oι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ ξεκίνησαν ήδη τη διασπορά των αποθεμάτων πυρομαχικών, καυσίμων, προηγμένων όπλων και διαφόρων ειδών εξοπλισμού από τις κεντρικές αποθήκες σε πολυάριθμες αποθήκες εκστρατείας, αναμένοντας άμεσα έναν πόλεμο που θα απειλήσει όλο το ισραηλινό έδαφος.2
Μοντέλο ολοκληρωτικού πολέμου από το Ισραήλ
Προκειμένου να αποφύγει την πιθανότητα εκδήλωσης μεγάλης κλίμακας «έμμεσου πολέμου» από τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς εναντίον του και από την Τουρκία και το Ιράν εναντίον του Κουρδιστάν, το Ισραήλ φαίνεται πως έχει επενδύσει σε ένα νέο αποτρεπτικό μοντέλο, βασισμένο στον ολοκληρωτικό πόλεμο.
Όπως αναφέρει η αμερικανική αμυντική επιθεώρηση Defense News, το Ισραήλ έχει τροποποιήσει τη μεθοδολογία, τη στρατηγική και τις πολεμικές τακτικές του, ούτως ώστε, σε περίπτωση εκ νέου πολέμου στον Λίβανο με τη Χεζμπολάχ, αντί για τις μικρής κλίμακας επιχειρήσεις που διεξήχθησαν το 2006, τώρα να προβλέπεται μεγάλης κλίμακας σαρωτικός πόλεμος αυξημένης διάρκειας. Μεταξύ των άλλων, προβλέπεται πλήρης ναυτικός αποκλεισμός του Λιβάνου, επιθέσεις σε γέφυρες, αυτοκινητόδρομους και άλλες διαδρομές απ’ όπου μπορούν να εισέλθουν εφόδια διαμέσου των συνόρων με τη Συρία, καταστρεπτικά πλήγματα μεγάλης κλίμακας στις πάσης φύσεως υποδομές της χώρας και συνεχής διεξαγωγή επιχειρήσεων για μακρό χρονικό διάστημα. Επίσης, χερσαίες ισραηλινές δυνάμεις θα διεξάγουν μεγάλης κλίμακας διείσδυση στο έδαφος του Λιβάνου πέρα από τον ποταμό Λιτάνι. Μέρος της στρατηγικής του Ισραήλ είναι να παρασύρει σε σύγκρουση και το στρατό του Λιβάνου, να τον εξοντώσει και, γενικότερα, να δεσμεύσει όλη τη χώρα στις συνέπειες των επιλογών της Χεζμπολάχ.
Συν τοις άλλοις, το Ισραήλ αναμένεται να εφαρμόσει και στον Λίβανο τις στρατηγικές των στοχευμένων φόνων («targeted killings») που έχει εφαρμόσει σε μεγάλη έκταση στη Λωρίδα της Γάζας, εξοντώνοντας ηγετικά στελέχη του αντιπάλου. Παρόμοιος ολοκληρωτικός πόλεμος αναμένεται να εφαρμοστεί και στη Λωρίδα της Γάζας αλλά και κατά οποιουδήποτε άλλου αντιπάλου. Εννοείται ότι το μήνυμα περί ολοκληρωτικού πολέμου δεν περιορίζεται στη Χεζμπολάχ.3
1. α) Jane’s Defence Weekly, 21/4/2010, Vol. 47, Issue 16, p. 5, “Israel accuses Syria over ‘Scuds’ to Hizbullah”, Nick Blanford. β) Jane’s Defence Weekly, 28/10/2009, p. 5., “Hizbullah deploys missile on Lebanese soil”, Alon Ben-David.
2. Jane’s Defence Weekly, 26/5/2010, Vol. 47, Issue 21, p. 5, “Israel disperses materiel in face of missile threat”, Yaakov Katz.
3. Defense News, 31/5/2010, p. 1 & 6. “Israel’s New Hard Line on Hizbollah”, Barbara Opall, Rome.
* Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής ανάλυσης και πολεμικών τεχνολογιών. Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/το-τρίγωνο-της-αντιπαλότητας-ιράν-ισρ
του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα*
Τουρκία και Ιράν απειλούν το Κουρδιστάν και ενισχύουν τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς κατά του Ισραήλ. Το Ισραήλ απαντά με μοντέλο ολοκληρωτικού πολέμου…
Στο τρίγωνο της αντιπαλότητας Ιράν – Ισραήλ – Τουρκία, που τείνει να διαμορφωθεί στη Μέση Ανατολή, δεσπόζει ένα κομβικό κράτος ή, μάλλον, ένα εν δυνάμει κράτος, το οποίο επηρεάζει σημαντικά τη δυναμική αυτού του συστήματος: το ιρακινό Κουρδιστάν.
Καταρχάς, το Κουρδιστάν είναι γνησίως και ειλικρινώς φίλα προσκείμενο έναντι των Αμερικανών αλλά και του Ισραήλ. Συνιστά δηλαδή ισχυρό φυλάκιο της Δύσης και του Ισραήλ μες στην καρδιά του γεωσυστήματος της Μέσης Ανατολής. Συν τοις άλλοις, ο ρόλος του όσον αφορά στον εφοδιασμό του Ισραήλ με νερό –πράγμα σημαντικότερο ακόμη κι από το πετρέλαιο για το μικροσκοπικό εβραϊκό κράτος– είναι κρίσιμος.
Από την άλλη, όμως, το ιρακινό Κουρδιστάν είναι εν δυνάμει εξαιρετικά επικίνδυνο έναντι της Τουρκίας, δευτερευόντως και του Ιράν, μια και οι δύο αυτές χώρες έχουν σημαντικές μειοψηφίες Κούρδων στο έδαφός τους. Αυτή ήταν μια εξαιρετικά άβολη πραγματικότητα, ακόμη και τον καιρό των σχέσεων «αγάπης» μεταξύ Τελ Αβίβ και Άγκυρας και, για όποιον μελετούσε αποστασιοποιημένα τα δεδομένα, καθίστατο ξεκάθαρο ότι, αργά ή γρήγορα, θα οδηγούσε τις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις σε κρίση.
Σήμερα, λοιπόν, που η κρίση αυτή δίνει το «παρών», η ύπαρξη και μόνο του Κουρδιστάν ευνοεί την περαιτέρω προσέγγιση Ιράν – Τουρκίας και υποδαυλίζει την εχθρότητα μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας. Μεταξύ των άλλων, το Κουρδιστάν δύσκολα γίνεται ανεκτό πλέον από τους Τούρκους, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, αν το Ισραήλ θέλει να ασκήσει εναντίον τους «διακριτική» και έμμεση πλην αποφασιστική προβολή ισχύος, το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να ενισχύσει τους Κούρδους – τόσο τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ όσο και το ΡΚΚ. Με άλλα λόγια, αν οι Τούρκοι πριν από τη σύγκρουσή τους με τους Ισραηλινούς είχαν ένα λόγο να χτυπήσουν το Κουρδιστάν, τώρα έχουν δύο. Το δε Ισραήλ, αν είχε ένα λόγο να υποστηρίξει το Κουρδιστάν, τώρα έχει επίσης δύο.
Αυτή, όμως, η «έμμεση προσέγγιση» όσον αφορά στην προβολή ισχύος έχει δύο όψεις. Αν δηλαδή το Ισραήλ μπορεί να ασκήσει προβολή ισχύος στην Τουρκία, στηρίζοντας τους Κούρδους, η Τουρκία όπως και το Ιράν μπορούν επίσης να ασκήσουν προβολή ισχύος στο Ισραήλ, χτυπώντας το Κουρδιστάν. Κάτι που φαίνεται πως ήδη προετοιμάζουν, χωρίς να σημαίνει ότι με σιγουριά θα υπάρξει θερμή αντιπαράθεση ή ότι τα πάντα θα μείνουν σε επίπεδο ψυχολογικού πολέμου.
Συνεχείς είναι πάντως οι αναφορές για συγκεντρώσεις ισχυρών ιρανικών δυνάμεων στα σύνορα με το ιρακινό Κουρδιστάν, καθώς και για αύξηση των διεισδύσεων τουρκικών μονάδων στο ιρακινό έδαφος, στο πλαίσιο των επιχειρήσεων καταστολής ανταρτών.
Αυτός ο πόλεμος «δι’ αντιπροσώπων», όμως, δεν περιορίζεται στο Κουρδιστάν. Μια άλλη πτυχή του είναι η πιθανή ενίσχυση της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και της Χαμάς στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη με πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς, τα οποία ασκούν παραλυτική ψυχολογική πίεση στον ισραηλινό πληθυσμό.
Αυτός ο συνδυασμός άμεσης στρατιωτικής πίεσης στο ισραηλινό έδαφος από τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς και έμμεσης πλην πολύ πιο αποφασιστικής πίεσης στο μέτωπο του Κουρδιστάν από το Ιράν και την Τουρκία μπορεί να οδηγήσει σε γεωπολιτική ασφυξία το Ισραήλ, χωρίς μάλιστα αυτό να είναι σε θέση να αντιδράσει.
Όπως αναφέρεται στην έγκυρη αμυντική επιθεώρηση Jane’s Defence Weekly, το Ισραήλ κατηγόρησε τη Συρία ότι έδωσε στη Χεζμπολάχ βαλλιστικούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς (SRBM) Scud. Οι συγκεκριμένες κατηγορίες εκφράστηκαν από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Σιμόν Πέρες στις 13 Απριλίου 2010. Πάντως, τόσο η Συρία όσο και η Χεζμπολάχ αρνούνται τις κατηγορίες. Η πιο προηγμένη έκδοση βλημάτων Scud στο συριακό οπλοστάσιο είναι ο εγχώριας κατασκευής Scud-D, που βασίζεται στο βορειοκορεατικό πύραυλο Hwasong-7. Έχει μήκος 13,5 μέτρα, μεταφέρει πολεμική κεφαλή βάρους έως 500 κιλών και έχει βεληνεκές 700 χλμ., έχοντας έτσι τη δυνατότητα να προσβάλλει οποιοδήποτε σημείο της ισραηλινής επικράτειας. Μέχρι στιγμής, ο πιο μεγάλου βεληνεκούς πύραυλος που βρίσκεται στο οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ είναι ο M-600 – συριακό αντίγραφο ουσιαστικά του ιρανικού Fateh-110. Μεταφέρει εκρηκτική κεφαλή βάρους 500 κιλών και έχει βεληνεκές 250 χλμ.1
Το Ισραήλ ετοιμάζεται για πόλεμο μεγάλης κλίμακας
Δεν μπορούμε, φυσικά, να είμαστε βέβαιοι αν οι ισχυρισμοί του Ισραήλ όσον αφορά στον εφοδιασμό της Χεζμπολάχ και της Χαμάς με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς είναι ορθοί ή αποτελούν μέρος ψυχολογικού πολέμου και επικοινωνιακής προετοιμασίας για την εκδήλωση επιθετικής ισραηλινής ενέργειας στο έδαφος του Λιβάνου και της Λωρίδας της Γάζας. Όπως και να ’χει, πάντως, το Ισραήλ φαίνεται πως ετοιμάζεται για πόλεμο μεγάλης κλίμακας, που θα ξεπερνά κατά πολύ τις συγκρούσεις με τη Χεζμπολάχ του 2006 και την επίθεση στα Κατεχόμενα του 2008, όπως προκύπτει από σειρά ειδήσεων. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει η εξειδικευμένη σε θέματα αμυντικής ειδησεογραφίας διαδικτυακή πύλη DefenceNet, επικαλούμενη δημοσίευμα ισραηλινής εφημερίδας, το Ισραήλ απηύθυνε αίτημα προς τις ΗΠΑ για προμήθεια επιπλέον όπλων. Το αίτημα διατυπώθηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας στις ΗΠΑ και είναι ενδεικτικό του προγραμματισμού αλλά και των προβλέψεων της χώρας για τις απειλές που θα αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια. Όπως εκτιμούν στο DefenceNet, «ουσιαστικά, προβλέπεται μακροχρόνια εμπλοκή σε επιχειρήσεις, οπότε είναι απαραίτητη η διατήρηση αποθεμάτων πυρομαχικών και ανταλλακτικών».
Πέραν της άμεσης προμήθειας αμερικανικού οπλισμού από το Ισραήλ, πάντα κατά το DefenceNet, σημαντικό είναι και το ισραηλινό αίτημα για αύξηση του εξοπλισμού που διατηρεί ο αμερικανικός στρατός στο έδαφος του Ισραήλ κατά 50%. Έως τώρα, αμερικανικός στρατιωτικός εξοπλισμός αξίας 600 εκατ. δολαρίων έχει αποθηκευτεί στο έδαφος του Ισραήλ, ο οποίος περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ρουκέτες, βόμβες, πυρομαχικά αεροσκαφών και θωρακισμένα οχήματα. Όλος ο οπλισμός είναι όμοιος με ήδη χρησιμοποιούμενο από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
Επίσης, όπως αναφέρει το Jane’s Defence Weekly, oι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ ξεκίνησαν ήδη τη διασπορά των αποθεμάτων πυρομαχικών, καυσίμων, προηγμένων όπλων και διαφόρων ειδών εξοπλισμού από τις κεντρικές αποθήκες σε πολυάριθμες αποθήκες εκστρατείας, αναμένοντας άμεσα έναν πόλεμο που θα απειλήσει όλο το ισραηλινό έδαφος.2
Μοντέλο ολοκληρωτικού πολέμου από το Ισραήλ
Προκειμένου να αποφύγει την πιθανότητα εκδήλωσης μεγάλης κλίμακας «έμμεσου πολέμου» από τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς εναντίον του και από την Τουρκία και το Ιράν εναντίον του Κουρδιστάν, το Ισραήλ φαίνεται πως έχει επενδύσει σε ένα νέο αποτρεπτικό μοντέλο, βασισμένο στον ολοκληρωτικό πόλεμο.
Όπως αναφέρει η αμερικανική αμυντική επιθεώρηση Defense News, το Ισραήλ έχει τροποποιήσει τη μεθοδολογία, τη στρατηγική και τις πολεμικές τακτικές του, ούτως ώστε, σε περίπτωση εκ νέου πολέμου στον Λίβανο με τη Χεζμπολάχ, αντί για τις μικρής κλίμακας επιχειρήσεις που διεξήχθησαν το 2006, τώρα να προβλέπεται μεγάλης κλίμακας σαρωτικός πόλεμος αυξημένης διάρκειας. Μεταξύ των άλλων, προβλέπεται πλήρης ναυτικός αποκλεισμός του Λιβάνου, επιθέσεις σε γέφυρες, αυτοκινητόδρομους και άλλες διαδρομές απ’ όπου μπορούν να εισέλθουν εφόδια διαμέσου των συνόρων με τη Συρία, καταστρεπτικά πλήγματα μεγάλης κλίμακας στις πάσης φύσεως υποδομές της χώρας και συνεχής διεξαγωγή επιχειρήσεων για μακρό χρονικό διάστημα. Επίσης, χερσαίες ισραηλινές δυνάμεις θα διεξάγουν μεγάλης κλίμακας διείσδυση στο έδαφος του Λιβάνου πέρα από τον ποταμό Λιτάνι. Μέρος της στρατηγικής του Ισραήλ είναι να παρασύρει σε σύγκρουση και το στρατό του Λιβάνου, να τον εξοντώσει και, γενικότερα, να δεσμεύσει όλη τη χώρα στις συνέπειες των επιλογών της Χεζμπολάχ.
Συν τοις άλλοις, το Ισραήλ αναμένεται να εφαρμόσει και στον Λίβανο τις στρατηγικές των στοχευμένων φόνων («targeted killings») που έχει εφαρμόσει σε μεγάλη έκταση στη Λωρίδα της Γάζας, εξοντώνοντας ηγετικά στελέχη του αντιπάλου. Παρόμοιος ολοκληρωτικός πόλεμος αναμένεται να εφαρμοστεί και στη Λωρίδα της Γάζας αλλά και κατά οποιουδήποτε άλλου αντιπάλου. Εννοείται ότι το μήνυμα περί ολοκληρωτικού πολέμου δεν περιορίζεται στη Χεζμπολάχ.3
1. α) Jane’s Defence Weekly, 21/4/2010, Vol. 47, Issue 16, p. 5, “Israel accuses Syria over ‘Scuds’ to Hizbullah”, Nick Blanford. β) Jane’s Defence Weekly, 28/10/2009, p. 5., “Hizbullah deploys missile on Lebanese soil”, Alon Ben-David.
2. Jane’s Defence Weekly, 26/5/2010, Vol. 47, Issue 21, p. 5, “Israel disperses materiel in face of missile threat”, Yaakov Katz.
3. Defense News, 31/5/2010, p. 1 & 6. “Israel’s New Hard Line on Hizbollah”, Barbara Opall, Rome.
* Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής ανάλυσης και πολεμικών τεχνολογιών. Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/το-τρίγωνο-της-αντιπαλότητας-ιράν-ισρ
Επικίνδυνη η «νέα» ΕΕ που γεννιέται - του Γιώργου Δελαστίκ
Επικίνδυνη η «νέα» ΕΕ που γεννιέται
του Γιώργου Δελαστίκ
Η Ελλάδα και πάλι στους δρόμους. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, έμποροι, γυναίκες, νέοι στη γενική απεργία της Τρίτης αγωνίζονται να αποτρέψουν την εξαθλίωση της χώρας και του λαού μας, στην οποία μας οδηγεί το καθεστώς υποτέλειας στο ΔΝΤ και στην ΕΕ που αποφάσισε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Η κυβέρνηση εξαπέλυσε κοινωνικό πόλεμο εναντίον του κόσμου της εργασίας, ο οποίος αμύνεται σαστισμένος κατά των πιο αντεργατικών μέτρων που ελήφθησαν ποτέ από ελληνική κυβέρνηση. Δεκαετής τουλάχιστον προβλέπεται ο πόλεμος που ξεκίνησε και ο οποίος από το φθινόπωρο θα εισέλθει σταδιακά σε φάση διαρκώς κλιμακούμενων εχθροπραξιών.
Δεν βρίσκονται όμως στους δρόμους μόνο οι Έλληνες. Δύο εκατομμύρια Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους την περασμένη εβδομάδα, σε διακόσιες συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας, στο πλαίσιο απεργίας εναντίον των σχεδίων της κυβέρνησης Σαρκοζί για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια.
Τους ακολούθησαν ένα εκατομμύριο Ιταλοί διαδηλωτές, διαμαρτυρόμενοι και αυτοί για τις αρνητικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι.
Παντού, σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις εν ονόματι των οικονομικών δυσκολιών θέλουν να πετάξουν τους γέρους στον κοινωνικό καιάδα…
Αποκρουστική σκληρότητα
Μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα – όλα αυτά θέλουν να τα πάρουν ως λάφυρα του κοινωνικού πολέμου οι κυβερνήσεις και να τα δώσουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Για να δώσουν στην Ελλάδα σε τρία ολόκληρα χρόνια δάνεια 110 δις ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, οι Γερμανοί και οι άλλες κυβερνήσεις της Ευρωζώνης μάς εξευτέλισαν και υπήγαγαν τη χώρα μας σε ένα ατιμωτικό και εξοντωτικό καθεστώς.
Μόνο οι ισπανικές τράπεζες όμως και μόνο μέσα στο Μάιο άντλησαν 86 δις ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο περίπου… 1%!
Το ζήτημα δεν είναι φυσικά ότι η ΕΚΤ ή οι κυβερνήσεις δανείζουν τις εμπορικές τράπεζες με ευνοϊκότατους όρους για να βγάζουν τα χαμένα της άπληστης κερδοσκοπίας τους. Το απαράδεκτο είναι ότι, αφενός, τα κράτη δεν τυγχάνουν της ίδιας ευνοϊκής μεταχείρισης από την ΕΚΤ και, αφετέρου, ότι για να μαζέψουν τα δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια που δίνουν αφειδώς στις τράπεζες, οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ ακολουθούν πολιτική αποκρουστικής σκληρότητας εναντίον των ευρωπαϊκών λαών.
Ένα από τα πρώτα μέτρα, π.χ., της νέας δεξιάς κυβέρνησης των Συντηρητικών στη Βρετανία ήταν η ανακοίνωση του σχεδίου της, στο πλαίσιο της λιτότητας, να διακόψει την παροχή δωρεάν σίτισης στο ολοήμερο σχολείο σε 500.000 παιδιά των αποδεδειγμένα φτωχότερων οικογενειών της χώρας! Καταδικάζουν σε υποσιτισμό 500.000 παιδιά για να κάνουν δήθεν οικονομία και την ίδια στιγμή ανέχονται τα παρασιτικά τραπεζικά στελέχη που χρεοκόπησαν τη Royal Bank of Scotland και υποχρέωσαν την κυβέρνηση να την εθνικοποιήσει κατά 84% με λεφτά των Βρετανών φορολογουμένων, να παρουσιάζουν το 2009 ζημίες 2,5 δις και να αποφασίζουν προκλητικά να… μοιραστούν τα στελέχη μεταξύ τους 1 δις στερλίνες ως bonus! 1 δις bonus επειδή προκάλεσαν… ζημίες 2,5 δις! Και κόβουν το φαγητό των παιδιών! Στη Βρετανία, όχι στην Μπουρκίνα Φάσο ή στην Ουγκάντα…
Τους ενοχλεί το Σύνταγμα
Υπό την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας, οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ ακολουθούν μια βαθύτατα αντιδημοκρατική πορεία, η οποία τις φέρνει σε σύγκρουση με τη συνταγματική νομιμότητα των κρατών τους! Είναι αποκαλυπτικές οι εξελίξεις σε δύο μέχρι στιγμής χώρες, τη Ρουμανία και τη Λετονία, οι οποίες έχουν υπαχθεί σε καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ και την ΕΕ και εφαρμόζουν κατά γράμμα τις εντολές τους.
Αντισυνταγματικές έκρινε προ μηνός τις διατάξεις του αντιασφαλιστικού νόμου που εισήγαγε κατ’ εντολή της ΕΕ και του ΔΝΤ η λετονική κυβέρνηση, το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας αυτής. «Οι διεθνείς δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν οι κρατικές Αρχές απέναντι σε διεθνείς δανειστές δεν είναι ικανές από μόνες τους να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», υπογράμμισαν στην απόφασή τους οι Λετονοί δικαστές.
Την περασμένη Παρασκευή ήταν η σειρά του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ρουμανίας να κηρύξει αντισυνταγματικές τις αποφάσεις της δεξιάς κυβέρνησης της χώρας να μειώσει εκ νέου τις συντάξεις.
Υποτίθεται ότι η ΕΕ παίζει καθοριστικό ρόλο και εκδημοκρατισμού χωρών-μελών της όπως η Λετονία και η Ρουμανία, οι οποίες στερούνται δημοκρατικού παρελθόντος. Αντί γι’ αυτό όμως, τους υπαγορεύει πολιτικές που ακόμη και τα ασθενέστερης δημοκρατικής συνείδησης δικαστικά όργανα αυτών των κρατών τις κρίνουν αντισυνταγματικές!
Ζητήματα αντισυνταγματικότητας του ασφαλιστικού νομοσχεδίου Παπανδρέου – Λοβέρδου ήγειρε ήδη και το παρ’ ημίν Ελεγκτικό Συνέδριο, ενώ ο νομικός κόσμος της χώρας προεξοφλεί ότι πληθώρα διατάξεων αυτού του κατάπτυστου νομοσχεδίου θα εκπέσουν ως αντισυνταγματικές και στα ελληνικά δικαστήρια.
Η ΕΕ απειλεί τη δημοκρατία!
Έχει φυσικά τεράστια σημασία τι θα γίνει με την απόκρουση των αντιασφαλιστικών μέτρων σε όλη την Ευρώπη, αφού από αυτό εξαρτάται αν οι απόμαχοι της εργασίας θα μεταβληθούν κατά δεκάδες εκατομμύρια σε εξαθλιωμένους επαίτες ή αν θα ζουν αξιοπρεπώς μέχρι το τέλος των ημερών τους.
Παράλληλα όμως οι τελευταίες εξελίξεις αναδεικνύουν ένα άλλο τεράστιο ζήτημα. Ωθώντας προς αντισυνταγματικές εκτροπές προκειμένου να περάσει την πολιτική της Γερμανίας και των ηγετικών της κύκλων, η ΕΕ μετατρέπεται σε οχυρό της συνταγματικής δημοκρατικής νομιμότητας των χωρών-μελών της. Ωμά διατυπωμένο, η ΕΕ με την πολιτική που ακολουθεί συνιστά απειλή για τη δημοκρατία!
Πρόκειται για ένα ανατριχιαστικό συμπέρασμα, το οποίο αρχίζει πλέον να συζητείται δημοσίως στο διεθνή Τύπο. Η Γερμανία είναι αυτή που βρίσκεται φυσικά στο επίκεντρο αυτής της εξέλιξης, αφού το Βερολίνο είναι που υπαγορεύει την πολιτική της ΕΕ και την επιβάλλει διά της ισχύος του. «Τεράστιο σφάλμα» χαρακτηρίζει τη στροφή προς τη λιτότητα ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε άρθρο του στους New York Times που έκανε το γύρο του κόσμου. «Τα γεράκια των ελλειμμάτων κυριαρχούν στα περισσότερα μέρη – και πουθενά αλλού περισσότερο από όσο στη Γερμανία», τονίζει, προειδοποιώντας για ένα σκοτεινό μέλλον με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο: «Κάποιοι μελετητές στη Γερμανία βλέπουν ομοιότητες με την πολιτική του Χάινριχ Μπρίνινγκ, καγκελαρίου από το 1930 έως το 1932, του οποίου η αφοσίωση στη δημοσιονομική ορθοδοξία κατέληξε να σφαγίσει την καταδίκη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία!
Σόρος κατά Βερολίνου
Ακόμη και ο πιο διάσημος κερδοσκόπος του κόσμου, ο Τζορτζ Σόρος, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στην εβδομαδιαία εφημερίδα της διανόησης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Die Zeit, προειδοποιεί ευθέως: «Η γερμανική πολιτική συνιστά κίνδυνο για την Ευρώπη. Θα μπορούσε να καταστρέψει το ευρωπαϊκό σχέδιο… Οι Γερμανοί αυτή τη στιγμή οδηγούν τους γείτονές τους σε αποπληθωρισμό: τα κράτη που χρωστούν πρέπει να μειώσουν μισθούς και τιμές. Αυτό απειλεί να φέρει μια μακρά φάση στασιμότητας και αυτή θα οδηγούσε σε εθνικισμό, σε κοινωνικές αναταραχές, σε εχθρότητα προς τους ξένους. Έτσι [Σ.Σ. η γερμανική πολιτική] απειλεί τη δημοκρατία», τονίζει χωρίς περιστροφές.
«Δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς μια κατάρρευση του ευρώ και του ευρωπαϊκού σχεδίου. Θα ήταν τραγικό, γιατί κατόπιν θα απειλούν την Ευρώπη πάλι εκείνες οι συγκρούσεις ανάμεσα στα κράτη που έχουν σφραγίσει την ευρωπαϊκή ιστορία», υπογραμμίζει ο Σόρος.
Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/επικίνδυνη-η-«νέα»-εε-που-γεννιέται
του Γιώργου Δελαστίκ
Η Ελλάδα και πάλι στους δρόμους. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, έμποροι, γυναίκες, νέοι στη γενική απεργία της Τρίτης αγωνίζονται να αποτρέψουν την εξαθλίωση της χώρας και του λαού μας, στην οποία μας οδηγεί το καθεστώς υποτέλειας στο ΔΝΤ και στην ΕΕ που αποφάσισε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Η κυβέρνηση εξαπέλυσε κοινωνικό πόλεμο εναντίον του κόσμου της εργασίας, ο οποίος αμύνεται σαστισμένος κατά των πιο αντεργατικών μέτρων που ελήφθησαν ποτέ από ελληνική κυβέρνηση. Δεκαετής τουλάχιστον προβλέπεται ο πόλεμος που ξεκίνησε και ο οποίος από το φθινόπωρο θα εισέλθει σταδιακά σε φάση διαρκώς κλιμακούμενων εχθροπραξιών.
Δεν βρίσκονται όμως στους δρόμους μόνο οι Έλληνες. Δύο εκατομμύρια Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους την περασμένη εβδομάδα, σε διακόσιες συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας, στο πλαίσιο απεργίας εναντίον των σχεδίων της κυβέρνησης Σαρκοζί για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια.
Τους ακολούθησαν ένα εκατομμύριο Ιταλοί διαδηλωτές, διαμαρτυρόμενοι και αυτοί για τις αρνητικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι.
Παντού, σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις εν ονόματι των οικονομικών δυσκολιών θέλουν να πετάξουν τους γέρους στον κοινωνικό καιάδα…
Αποκρουστική σκληρότητα
Μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα – όλα αυτά θέλουν να τα πάρουν ως λάφυρα του κοινωνικού πολέμου οι κυβερνήσεις και να τα δώσουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Για να δώσουν στην Ελλάδα σε τρία ολόκληρα χρόνια δάνεια 110 δις ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, οι Γερμανοί και οι άλλες κυβερνήσεις της Ευρωζώνης μάς εξευτέλισαν και υπήγαγαν τη χώρα μας σε ένα ατιμωτικό και εξοντωτικό καθεστώς.
Μόνο οι ισπανικές τράπεζες όμως και μόνο μέσα στο Μάιο άντλησαν 86 δις ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο περίπου… 1%!
Το ζήτημα δεν είναι φυσικά ότι η ΕΚΤ ή οι κυβερνήσεις δανείζουν τις εμπορικές τράπεζες με ευνοϊκότατους όρους για να βγάζουν τα χαμένα της άπληστης κερδοσκοπίας τους. Το απαράδεκτο είναι ότι, αφενός, τα κράτη δεν τυγχάνουν της ίδιας ευνοϊκής μεταχείρισης από την ΕΚΤ και, αφετέρου, ότι για να μαζέψουν τα δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια που δίνουν αφειδώς στις τράπεζες, οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ ακολουθούν πολιτική αποκρουστικής σκληρότητας εναντίον των ευρωπαϊκών λαών.
Ένα από τα πρώτα μέτρα, π.χ., της νέας δεξιάς κυβέρνησης των Συντηρητικών στη Βρετανία ήταν η ανακοίνωση του σχεδίου της, στο πλαίσιο της λιτότητας, να διακόψει την παροχή δωρεάν σίτισης στο ολοήμερο σχολείο σε 500.000 παιδιά των αποδεδειγμένα φτωχότερων οικογενειών της χώρας! Καταδικάζουν σε υποσιτισμό 500.000 παιδιά για να κάνουν δήθεν οικονομία και την ίδια στιγμή ανέχονται τα παρασιτικά τραπεζικά στελέχη που χρεοκόπησαν τη Royal Bank of Scotland και υποχρέωσαν την κυβέρνηση να την εθνικοποιήσει κατά 84% με λεφτά των Βρετανών φορολογουμένων, να παρουσιάζουν το 2009 ζημίες 2,5 δις και να αποφασίζουν προκλητικά να… μοιραστούν τα στελέχη μεταξύ τους 1 δις στερλίνες ως bonus! 1 δις bonus επειδή προκάλεσαν… ζημίες 2,5 δις! Και κόβουν το φαγητό των παιδιών! Στη Βρετανία, όχι στην Μπουρκίνα Φάσο ή στην Ουγκάντα…
Τους ενοχλεί το Σύνταγμα
Υπό την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας, οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ ακολουθούν μια βαθύτατα αντιδημοκρατική πορεία, η οποία τις φέρνει σε σύγκρουση με τη συνταγματική νομιμότητα των κρατών τους! Είναι αποκαλυπτικές οι εξελίξεις σε δύο μέχρι στιγμής χώρες, τη Ρουμανία και τη Λετονία, οι οποίες έχουν υπαχθεί σε καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ και την ΕΕ και εφαρμόζουν κατά γράμμα τις εντολές τους.
Αντισυνταγματικές έκρινε προ μηνός τις διατάξεις του αντιασφαλιστικού νόμου που εισήγαγε κατ’ εντολή της ΕΕ και του ΔΝΤ η λετονική κυβέρνηση, το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας αυτής. «Οι διεθνείς δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν οι κρατικές Αρχές απέναντι σε διεθνείς δανειστές δεν είναι ικανές από μόνες τους να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», υπογράμμισαν στην απόφασή τους οι Λετονοί δικαστές.
Την περασμένη Παρασκευή ήταν η σειρά του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ρουμανίας να κηρύξει αντισυνταγματικές τις αποφάσεις της δεξιάς κυβέρνησης της χώρας να μειώσει εκ νέου τις συντάξεις.
Υποτίθεται ότι η ΕΕ παίζει καθοριστικό ρόλο και εκδημοκρατισμού χωρών-μελών της όπως η Λετονία και η Ρουμανία, οι οποίες στερούνται δημοκρατικού παρελθόντος. Αντί γι’ αυτό όμως, τους υπαγορεύει πολιτικές που ακόμη και τα ασθενέστερης δημοκρατικής συνείδησης δικαστικά όργανα αυτών των κρατών τις κρίνουν αντισυνταγματικές!
Ζητήματα αντισυνταγματικότητας του ασφαλιστικού νομοσχεδίου Παπανδρέου – Λοβέρδου ήγειρε ήδη και το παρ’ ημίν Ελεγκτικό Συνέδριο, ενώ ο νομικός κόσμος της χώρας προεξοφλεί ότι πληθώρα διατάξεων αυτού του κατάπτυστου νομοσχεδίου θα εκπέσουν ως αντισυνταγματικές και στα ελληνικά δικαστήρια.
Η ΕΕ απειλεί τη δημοκρατία!
Έχει φυσικά τεράστια σημασία τι θα γίνει με την απόκρουση των αντιασφαλιστικών μέτρων σε όλη την Ευρώπη, αφού από αυτό εξαρτάται αν οι απόμαχοι της εργασίας θα μεταβληθούν κατά δεκάδες εκατομμύρια σε εξαθλιωμένους επαίτες ή αν θα ζουν αξιοπρεπώς μέχρι το τέλος των ημερών τους.
Παράλληλα όμως οι τελευταίες εξελίξεις αναδεικνύουν ένα άλλο τεράστιο ζήτημα. Ωθώντας προς αντισυνταγματικές εκτροπές προκειμένου να περάσει την πολιτική της Γερμανίας και των ηγετικών της κύκλων, η ΕΕ μετατρέπεται σε οχυρό της συνταγματικής δημοκρατικής νομιμότητας των χωρών-μελών της. Ωμά διατυπωμένο, η ΕΕ με την πολιτική που ακολουθεί συνιστά απειλή για τη δημοκρατία!
Πρόκειται για ένα ανατριχιαστικό συμπέρασμα, το οποίο αρχίζει πλέον να συζητείται δημοσίως στο διεθνή Τύπο. Η Γερμανία είναι αυτή που βρίσκεται φυσικά στο επίκεντρο αυτής της εξέλιξης, αφού το Βερολίνο είναι που υπαγορεύει την πολιτική της ΕΕ και την επιβάλλει διά της ισχύος του. «Τεράστιο σφάλμα» χαρακτηρίζει τη στροφή προς τη λιτότητα ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε άρθρο του στους New York Times που έκανε το γύρο του κόσμου. «Τα γεράκια των ελλειμμάτων κυριαρχούν στα περισσότερα μέρη – και πουθενά αλλού περισσότερο από όσο στη Γερμανία», τονίζει, προειδοποιώντας για ένα σκοτεινό μέλλον με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο: «Κάποιοι μελετητές στη Γερμανία βλέπουν ομοιότητες με την πολιτική του Χάινριχ Μπρίνινγκ, καγκελαρίου από το 1930 έως το 1932, του οποίου η αφοσίωση στη δημοσιονομική ορθοδοξία κατέληξε να σφαγίσει την καταδίκη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία!
Σόρος κατά Βερολίνου
Ακόμη και ο πιο διάσημος κερδοσκόπος του κόσμου, ο Τζορτζ Σόρος, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στην εβδομαδιαία εφημερίδα της διανόησης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Die Zeit, προειδοποιεί ευθέως: «Η γερμανική πολιτική συνιστά κίνδυνο για την Ευρώπη. Θα μπορούσε να καταστρέψει το ευρωπαϊκό σχέδιο… Οι Γερμανοί αυτή τη στιγμή οδηγούν τους γείτονές τους σε αποπληθωρισμό: τα κράτη που χρωστούν πρέπει να μειώσουν μισθούς και τιμές. Αυτό απειλεί να φέρει μια μακρά φάση στασιμότητας και αυτή θα οδηγούσε σε εθνικισμό, σε κοινωνικές αναταραχές, σε εχθρότητα προς τους ξένους. Έτσι [Σ.Σ. η γερμανική πολιτική] απειλεί τη δημοκρατία», τονίζει χωρίς περιστροφές.
«Δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς μια κατάρρευση του ευρώ και του ευρωπαϊκού σχεδίου. Θα ήταν τραγικό, γιατί κατόπιν θα απειλούν την Ευρώπη πάλι εκείνες οι συγκρούσεις ανάμεσα στα κράτη που έχουν σφραγίσει την ευρωπαϊκή ιστορία», υπογραμμίζει ο Σόρος.
Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/επικίνδυνη-η-«νέα»-εε-που-γεννιέται
Σε λάθος κατεύθυνση… - TΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Σε λάθος κατεύθυνση…
TΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Διχασμένη η αμερικανική Δεξιά βαδίζει στις εκλογές
Τα επόμενα δύο χρόνια της θητείας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα θα είναι δύσκολα. Με τα μέτωπα των πολέμων ανοιχτά, την πετρελαιοκηλίδα της ΒΡ να μετατρέπεται στην «11η Σεπτεμβρίου» της προεδρίας του –όπως ο ίδιος παραδέχτηκε– και τη δημοτικότητά του σε ελεύθερη πτώση, τα πράγματα για τον πρόεδρο που ανήλθε στο ύπατο αξίωμα με τις ευχές της «άλλης Αμερικής» δεν θα είναι ρόδινα.
Πριν από ακριβώς δύο χρόνια, ακόμη και συντηρητικές ομάδες ή έντυπα συντάσσονταν με τον Μπαράκ Ομπάμα, ελπίζοντας στη μεγάλη αλλαγή. Σήμερα, το 60% των πολιτών δηλώνει ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση. Τίποτα καλό δεν προμηνύεται για το Δημοκρατικό Κόμμα, καθώς σε τέσσερις μήνες θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου (όλων των εδρών της Βουλής των Αντιπροσώπων και 36 εδρών της Γερουσίας) και 36 κυβερνητών. Συνήθως, το κόμμα που κατέχει τα κλειδιά του Λευκού Οίκου χάνει σε δύναμη στις ενδιάμεσες εκλογές που γίνονται στα μισά της προεδρικής θητείας. Στην περίπτωση της κυβέρνησης Ομπάμα, οι πολίτες δείχνουν διατεθειμένοι να τιμωρήσουν όχι μόνο το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, αλλά γενικότερα το πολιτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον, το οποίο θεωρούν υπεύθυνο για την οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώνουν.
Υπό κανονικές συνθήκες, οι Ρεπουμπλικανοί θα έπρεπε να πανηγυρίζουν, γιατί ο Ομπάμα αντιμετωπίζει προβλήματα παρά την ιστορική μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας που ευνοεί εκατομμύρια Αμερικανών πολιτών. Κι όμως, η αμερικανική Δεξιά έχει μεγαλύτερα προβλήματα. Δεν μπορεί να συγκροτήσει μια συμπαγή αντιπολίτευση απέναντι στους Δημοκρατικούς και βαδίζει προς τις εκλογές διχασμένη ανάμεσα στους παραδοσιακούς Ρεπουμπλικανούς και στο κίνημα του Tea Party που συγκεντρώνει τους δυσαρεστημένους συντηρητικούς αλλά και αρκετούς ανεξάρτητους που περίμεναν περισσότερα από την κυβέρνηση και το βασικό τους αίτημα είναι η μείωση της φορολογίας. Όλο και περισσότεροι συντάσσονται με όσους πολιτικούς μιλούν εναντίον του πολιτικού κατεστημένου και του «υπερ-κράτους» της Ουάσιγκτον. Αυτό φάνηκε πολύ έντονα και στις πρόσφατες προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη των υποψηφίων των κομμάτων ενόψει των ενδιάμεσων (midterm) εκλογών του Νοεμβρίου. Οι ψηφοφόροι έστειλαν μήνυμα δυσαρέσκειας όχι μόνο στους Δημοκρατικούς, αλλά και στους Ρεπουμπλικανούς, στρέφοντας την πλάτη σε παλαιοκομματικούς υποψήφιους. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της Πολιτείας του Κεντάκι, όπου νίκησε ο υποψήφιος του Κόμματος του Τσαγιού, Ραντ Πολ, οδηγώντας σε μεγάλη ήττα τον επίσημο διεκδικητή του αξιώματος από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, Τρέι Γκρέισον, πολιτειακό υπουργό Εσωτερικών. Η εμφάνιση νέων ή ανεξάρτητων υποψηφίων και οι νίκες του Tea Party συνεχίστηκαν στη «μικρή Σούπερ Τρίτη» των προκριματικών εκλογών σε δέκα πολιτείες. Οι νικητές δεν προέρχονται από τους παραδοσιακούς μηχανισμούς, αλλά από τον επιχειρηματικό χώρο.
Στην Καλιφόρνια, δύο ισχυρές γυναίκες προερχόμενες από τη Silicon Valley εξασφάλισαν το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τη θέση του κυβερνήτη και για τη Γερουσία. Η Μεγκ Γουίτμαν, επικεφαλής του e-Bay, θα αναμετρηθεί με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζέρι Μπράουν για τη διαδοχή του σημερινού κυβερνήτη Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ. Επίσης, το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τη Γερουσία κέρδισε με μεγάλη διαφορά ψήφων από τον αντίπαλό της στην Καλιφόρνια η Κάρλι Φιορίνα, επικεφαλής της εταιρείας Hewlett-Packard.
Στη Νεβάδα, η υπερσυντηρητική υποστηρίκτρια του Tea Party Σάρον Ανγκλ θα αναμετρηθεί για τη Γερουσία με τον επικεφαλής της πλειοψηφίας των Δημοκρατικών, Χάρι Ριντ, και στη Νότια Καρολίνα η (επίσης) οπαδός του Tea Party Νίκι Χάλεϊ, η οποία υποστηρίχθηκε σθεναρά από τη Σάρα Πέιλιν, έχει πιθανότητες να εκλεγεί κυβερνήτης.
Ο Economist εκτιμά ότι τα πραγματικά προβλήματα της αμερικανικής Δεξιάς θα φανούν πιο έντονα αν νικήσει στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο. Οι ψηφοφόροι είναι θυμωμένοι, αλλά επιζητούν και λύσεις συγκεκριμένες πέρα από την οργή, για τους φόρους, την ανεργία, τις υπεράκτιες εξορύξεις πετρελαίου, το περιβάλλον. Η αδράνεια και η υπερβολή που χαρακτήρισαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μετά τις (νικηφόρες) εκλογές του 1994 χάρισαν μετά από 2 χρόνια τη δεύτερη θητεία στον Μπιλ Κλίντον. Δεν αποκλείεται το σενάριο να επαναληφθεί, αν οι Ρεπουμπλικανοί δεν κατορθώσουν στο επόμενο διάστημα να βρουν ένα ικανό πρόσωπο που θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στον Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του 2012.
1
0
Rate This
Quantcast
Ένα σχόλιο στο “Σε λάθος κατεύθυνση…”
1.
Βασίλης Μ. Ο/Η Βασίλης Μ. λέει:
10 Ιουλίου, 2010 στις 00:25
Ο Πρόεδρος Ομπάμα μετά τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα υγείας των ΗΠΑ πηγαίνει ολοταχώς για μια δεύτερη θητεία. Σαν έλληνες θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι προβλήματα ανεργίας και φορολογίας, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και σε άλλες χώρες του πλανήτη δεν είναι ικανά από μόνα τους να επηρεάσουν την αλλαγή φρουράς στην εξουσία.
Για τον λόγο αυτόν και δεδομένου ότι τον τελευταίο καιρό παρουσιάζονται για την Χώρα μας σημαντικές ευκαιρίες άλλου είδους προσέγγισης των ΗΠΑ, θα πρέπει να κινηθούμε άμεσα προσεταιριζόμενοι Δυνάμεις φίλια πρποσκείμενες προς αυτές.
Ελληνικά λιμάνια και αεροδρόμια ως και ο ελληνικός εναέριος και θαλάσσιος χώρος αποτελούν ζωτικούς πνεύμωνες επιβίωσης για αυτές.Μετά την »απιστία» του Συστήματος Ερντογάν μια φιλική κίνηση της ελληνικής διπλωματίας, θα άνοιγε διαύλους μιας ειλικρινούς συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος-ΗΠΑ προς στήριξη των αμοιβαίων συμφερόντων τους στην Ανατολική Μεσόγειο.Αιχμή του δόρατος δύναται να αποτελέσει και η εμπλοκή μας ως διαμεσολαβητών μεταξύ Αράβων και Ισραήλ, Χώρες με τις οποίες η Ελλάδα θα πρέπει να διατηρεί και να αναπτύσσει φιλκές και αδελφικές σχέσεις σε τέτοιο σημείο ώστε οι επικράτειες αυτών να αποτελούν ζωτικό γαιοστρατηγικό χώρο για την Ελλάδα και τανάπαλιν.
Μια τέτοια πράξη δίνει φιλί ζωής στην προσπάθεια φιλικής επίλυσης των διαφορών μεταξύ Ισραήλ και Παλεστινίων, βοηθά τις ΗΠΑ και Ρωσία να κρατούν μια εξισορροπημένη επιροή στην Ανατολική Μεσόγειο και τέλος εξουδετερώνουν την πολυετή προσπάθεια του Συστήματος Ερντογάν να επιβληθεί στην περιοχή αυτή σε βάρος Αιγυπτίων, Σαουδαράβων, Ελλήνων, Λύβιων,Σύριων,Κυπρίων και Ιρακινών, χρησιμοποιώντας μάλιστα και το έσχατο όπλο της συνεργασίας του με το Ιράν και την δημιουργία ατομικού οπλοστασίου στην εύθραστη αυτή περιοχή του Κόσμου.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/σε-λάθος-κατεύθυνση…
TΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Διχασμένη η αμερικανική Δεξιά βαδίζει στις εκλογές
Τα επόμενα δύο χρόνια της θητείας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα θα είναι δύσκολα. Με τα μέτωπα των πολέμων ανοιχτά, την πετρελαιοκηλίδα της ΒΡ να μετατρέπεται στην «11η Σεπτεμβρίου» της προεδρίας του –όπως ο ίδιος παραδέχτηκε– και τη δημοτικότητά του σε ελεύθερη πτώση, τα πράγματα για τον πρόεδρο που ανήλθε στο ύπατο αξίωμα με τις ευχές της «άλλης Αμερικής» δεν θα είναι ρόδινα.
Πριν από ακριβώς δύο χρόνια, ακόμη και συντηρητικές ομάδες ή έντυπα συντάσσονταν με τον Μπαράκ Ομπάμα, ελπίζοντας στη μεγάλη αλλαγή. Σήμερα, το 60% των πολιτών δηλώνει ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση. Τίποτα καλό δεν προμηνύεται για το Δημοκρατικό Κόμμα, καθώς σε τέσσερις μήνες θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου (όλων των εδρών της Βουλής των Αντιπροσώπων και 36 εδρών της Γερουσίας) και 36 κυβερνητών. Συνήθως, το κόμμα που κατέχει τα κλειδιά του Λευκού Οίκου χάνει σε δύναμη στις ενδιάμεσες εκλογές που γίνονται στα μισά της προεδρικής θητείας. Στην περίπτωση της κυβέρνησης Ομπάμα, οι πολίτες δείχνουν διατεθειμένοι να τιμωρήσουν όχι μόνο το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, αλλά γενικότερα το πολιτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον, το οποίο θεωρούν υπεύθυνο για την οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώνουν.
Υπό κανονικές συνθήκες, οι Ρεπουμπλικανοί θα έπρεπε να πανηγυρίζουν, γιατί ο Ομπάμα αντιμετωπίζει προβλήματα παρά την ιστορική μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας που ευνοεί εκατομμύρια Αμερικανών πολιτών. Κι όμως, η αμερικανική Δεξιά έχει μεγαλύτερα προβλήματα. Δεν μπορεί να συγκροτήσει μια συμπαγή αντιπολίτευση απέναντι στους Δημοκρατικούς και βαδίζει προς τις εκλογές διχασμένη ανάμεσα στους παραδοσιακούς Ρεπουμπλικανούς και στο κίνημα του Tea Party που συγκεντρώνει τους δυσαρεστημένους συντηρητικούς αλλά και αρκετούς ανεξάρτητους που περίμεναν περισσότερα από την κυβέρνηση και το βασικό τους αίτημα είναι η μείωση της φορολογίας. Όλο και περισσότεροι συντάσσονται με όσους πολιτικούς μιλούν εναντίον του πολιτικού κατεστημένου και του «υπερ-κράτους» της Ουάσιγκτον. Αυτό φάνηκε πολύ έντονα και στις πρόσφατες προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη των υποψηφίων των κομμάτων ενόψει των ενδιάμεσων (midterm) εκλογών του Νοεμβρίου. Οι ψηφοφόροι έστειλαν μήνυμα δυσαρέσκειας όχι μόνο στους Δημοκρατικούς, αλλά και στους Ρεπουμπλικανούς, στρέφοντας την πλάτη σε παλαιοκομματικούς υποψήφιους. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της Πολιτείας του Κεντάκι, όπου νίκησε ο υποψήφιος του Κόμματος του Τσαγιού, Ραντ Πολ, οδηγώντας σε μεγάλη ήττα τον επίσημο διεκδικητή του αξιώματος από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, Τρέι Γκρέισον, πολιτειακό υπουργό Εσωτερικών. Η εμφάνιση νέων ή ανεξάρτητων υποψηφίων και οι νίκες του Tea Party συνεχίστηκαν στη «μικρή Σούπερ Τρίτη» των προκριματικών εκλογών σε δέκα πολιτείες. Οι νικητές δεν προέρχονται από τους παραδοσιακούς μηχανισμούς, αλλά από τον επιχειρηματικό χώρο.
Στην Καλιφόρνια, δύο ισχυρές γυναίκες προερχόμενες από τη Silicon Valley εξασφάλισαν το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τη θέση του κυβερνήτη και για τη Γερουσία. Η Μεγκ Γουίτμαν, επικεφαλής του e-Bay, θα αναμετρηθεί με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζέρι Μπράουν για τη διαδοχή του σημερινού κυβερνήτη Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ. Επίσης, το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τη Γερουσία κέρδισε με μεγάλη διαφορά ψήφων από τον αντίπαλό της στην Καλιφόρνια η Κάρλι Φιορίνα, επικεφαλής της εταιρείας Hewlett-Packard.
Στη Νεβάδα, η υπερσυντηρητική υποστηρίκτρια του Tea Party Σάρον Ανγκλ θα αναμετρηθεί για τη Γερουσία με τον επικεφαλής της πλειοψηφίας των Δημοκρατικών, Χάρι Ριντ, και στη Νότια Καρολίνα η (επίσης) οπαδός του Tea Party Νίκι Χάλεϊ, η οποία υποστηρίχθηκε σθεναρά από τη Σάρα Πέιλιν, έχει πιθανότητες να εκλεγεί κυβερνήτης.
Ο Economist εκτιμά ότι τα πραγματικά προβλήματα της αμερικανικής Δεξιάς θα φανούν πιο έντονα αν νικήσει στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο. Οι ψηφοφόροι είναι θυμωμένοι, αλλά επιζητούν και λύσεις συγκεκριμένες πέρα από την οργή, για τους φόρους, την ανεργία, τις υπεράκτιες εξορύξεις πετρελαίου, το περιβάλλον. Η αδράνεια και η υπερβολή που χαρακτήρισαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μετά τις (νικηφόρες) εκλογές του 1994 χάρισαν μετά από 2 χρόνια τη δεύτερη θητεία στον Μπιλ Κλίντον. Δεν αποκλείεται το σενάριο να επαναληφθεί, αν οι Ρεπουμπλικανοί δεν κατορθώσουν στο επόμενο διάστημα να βρουν ένα ικανό πρόσωπο που θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στον Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του 2012.
1
0
Rate This
Quantcast
Ένα σχόλιο στο “Σε λάθος κατεύθυνση…”
1.
Βασίλης Μ. Ο/Η Βασίλης Μ. λέει:
10 Ιουλίου, 2010 στις 00:25
Ο Πρόεδρος Ομπάμα μετά τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα υγείας των ΗΠΑ πηγαίνει ολοταχώς για μια δεύτερη θητεία. Σαν έλληνες θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι προβλήματα ανεργίας και φορολογίας, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και σε άλλες χώρες του πλανήτη δεν είναι ικανά από μόνα τους να επηρεάσουν την αλλαγή φρουράς στην εξουσία.
Για τον λόγο αυτόν και δεδομένου ότι τον τελευταίο καιρό παρουσιάζονται για την Χώρα μας σημαντικές ευκαιρίες άλλου είδους προσέγγισης των ΗΠΑ, θα πρέπει να κινηθούμε άμεσα προσεταιριζόμενοι Δυνάμεις φίλια πρποσκείμενες προς αυτές.
Ελληνικά λιμάνια και αεροδρόμια ως και ο ελληνικός εναέριος και θαλάσσιος χώρος αποτελούν ζωτικούς πνεύμωνες επιβίωσης για αυτές.Μετά την »απιστία» του Συστήματος Ερντογάν μια φιλική κίνηση της ελληνικής διπλωματίας, θα άνοιγε διαύλους μιας ειλικρινούς συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος-ΗΠΑ προς στήριξη των αμοιβαίων συμφερόντων τους στην Ανατολική Μεσόγειο.Αιχμή του δόρατος δύναται να αποτελέσει και η εμπλοκή μας ως διαμεσολαβητών μεταξύ Αράβων και Ισραήλ, Χώρες με τις οποίες η Ελλάδα θα πρέπει να διατηρεί και να αναπτύσσει φιλκές και αδελφικές σχέσεις σε τέτοιο σημείο ώστε οι επικράτειες αυτών να αποτελούν ζωτικό γαιοστρατηγικό χώρο για την Ελλάδα και τανάπαλιν.
Μια τέτοια πράξη δίνει φιλί ζωής στην προσπάθεια φιλικής επίλυσης των διαφορών μεταξύ Ισραήλ και Παλεστινίων, βοηθά τις ΗΠΑ και Ρωσία να κρατούν μια εξισορροπημένη επιροή στην Ανατολική Μεσόγειο και τέλος εξουδετερώνουν την πολυετή προσπάθεια του Συστήματος Ερντογάν να επιβληθεί στην περιοχή αυτή σε βάρος Αιγυπτίων, Σαουδαράβων, Ελλήνων, Λύβιων,Σύριων,Κυπρίων και Ιρακινών, χρησιμοποιώντας μάλιστα και το έσχατο όπλο της συνεργασίας του με το Ιράν και την δημιουργία ατομικού οπλοστασίου στην εύθραστη αυτή περιοχή του Κόσμου.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/σε-λάθος-κατεύθυνση…
Μια νέα εποχή για το γουάν - TΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Μια νέα εποχή για το γουάν
TΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Λίγο πριν τη Σύνοδο του G-20, η Κίνα δείχνει το καλό της πρόσωπο
H ημέρα που ο διακαής πόθος του αμερικανικού Κογκρέσου για τη ριζική μεταβολή της κινεζικής νομισματικής πολιτικής ενδέχεται να βρει παγκόσμιο έρεισμα πλησιάζει, με την επικείμενη Σύνοδο του G-20 στο Τορόντο να δημιουργεί σαφή εκνευρισμό στην κινεζική ηγεσία και αλλαγές της τελευταίας στιγμής στις πολιτικές της.
Η ευελιξία του γουάν είναι πλέον γεγονός, με την Κίνα να δείχνει ότι ξέρει να προλαμβάνει καταστάσεις που ενδέχεται να τη φέρουν σε αμηχανία σε παγκόσμιες συνόδους, όπως του G-20. Η απόφαση αυτή έγινε δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό τόσο από τις ΗΠΑ –αν και με επιφυλάξεις–, όσο και από την Ευρώπη και τους μηχανισμούς της όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Eurogroup. Η ανατίμηση του κινεζικού νομίσματος αποτελεί νευραλγικής σημασίας αίτημα για τις ΗΠΑ, οι οποίες βλέπουν το εμπορικό προβάδισμα της Κίνας να δυσχεραίνει όλο και περισσότερο την πορεία της ανάκαμψής τους, ζητώντας έτσι την άμεση τοποθέτηση του G-20. Βέβαια, το ενδεχόμενο έναρξης διαλόγου αναφορικά με το ζήτημα δεν ικανοποιούσε ιδιαίτερα την κραταιά Κίνα, η οποία αρέσκεται σε μια παρωχημένη πολιτική προστατευτισμού της οικονομίας της, ανεξαρτήτως διεθνών δεσμεύσεων, αρνούμενη κατηγορηματικά την οποιαδήποτε αναφορά στο νόμισμά της στην επικείμενη Σύνοδο. Για την κινεζική κυβέρνηση, η συζήτηση περί της νομισματικής της πολιτικής θεωρείται αυστηρά εσωτερικό θέμα, κρατικής κυριαρχίας και μη επιδεχόμενο εξωτερικών παρεμβάσεων.
Αμερικανικά πυρά
Φανατικός πολέμιος της μερκαντιλιστικής λογικής της είναι οι ΗΠΑ, με πάγιο αίτημα την ανατίμηση του γουάν το οποία επί δύο συναπτά έτη παραμένει αγκιστρωμένο στην ισοτιμία 6,83 έναντι του δολαρίου, επικαλούμενες τις διεθνείς ισορροπίες και τη διαστρέβλωση που προκαλεί το υποτιμημένο κινεζικό νόμισμα στην παγκόσμια οικονομία. Μάλιστα, στο πρόσφατο παρελθόν είχαν απειλήσει με την επιβολή νόμου πρόσθετης επιβάρυνσης στα εισαγόμενα κινεζικά προϊόντα τα οποία πωλούνται σε εξαιρετικά τεχνητά χαμηλές τιμές, ωστόσο η νομισματική αψιμαχία δεν απέφερε καρπούς, αφού δεν υπήρχε το κατάλληλο νομικό έρεισμα σε διεθνές επίπεδο. Όσον αφορά τώρα στο γενικό πρόγραμμα της Συνόδου του G-20, θέματα συζήτησης θα είναι η διαφάνεια των αγορών, η βελτίωση της αξιοπιστίας και της αποτελεσματικότητας των διεθνών οικονομικών θεσμών, αλλά και η εξάλειψη του προστατευτισμού του εμπορίου, δημιουργώντας σε αυτό το σημείο εύφορο έδαφος για την ενασχόληση με το κινεζικό ζήτημα, κάτι που θέλησε να προλάβει η Κίνα.
Ζήτημα κρατικής κυριαρχίας
Υπερασπιζόμενη την πολιτική της, η Κίνα έδειχνε να μην ενδιαφέρεται για τον «αφορισμό» των ΗΠΑ, λειτουργώντας ανεξάρτητα από τις διεθνείς οικονομικές δεσμεύσεις της και σίγουρα μακριά από τις επιταγές του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Όσο για τους λόγους για τους οποίους η Κίνα αρνούνταν πεισματικά την αλλαγή της ισοτιμίας γουάν – δολαρίου, αυτοί δεν είναι άλλοι από την αβεβαιότητα που ελλοχεύει ακόμα στις διεθνείς αγορές, την κρίση χρέους στην Ευρώπη, που είναι και ο μεγαλύτερος εμπορικός της εταίρος, και το φόβο ενός νέου πλήγματος στην ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας. Για όλους τους παραπάνω λόγους, θέλει να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα των κινεζικών προϊόντων αλώβητη, καθώς η υποτίμηση θα σήμαινε αυτομάτως την αύξηση του κόστους των εξαγωγών αλλά και της παραγωγής. Για τους ανώτερους Κινέζους αξιωματούχους, όπως ο υφυπουργός Οικονομικών Zhu Guangyao, το θέμα της επικείμενης Συνόδου δεν θα έπρεπε να είναι η Κίνα, αλλά οι χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με τεράστια ελλείμματα, η ενδυνάμωση των τραπεζών και η ενίσχυση της ρευστότητας.
7% υπερτίμηση
Η ενίσχυση της ευελιξίας του νομίσματός της ανοίγει πλέον μια νέα σελίδα στις διεθνείς αγορές, αλλά και στις σχέσεις Κίνας – ΗΠΑ, αποτρέποντας το ενδεχόμενο ξεσπάσματος ενός εμπορικού πολέμου μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών. Βέβαια τίποτα δεν αναμένεται να γίνει εν μία νυκτί, αφού, σύμφωνα με δηλώσεις Κινέζων αξιωματούχων, η μετάβαση θα γίνει σταδιακά και συγκρατημένα, ενώ πηγές της Λαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κάνουν λόγο για υπερτίμηση της τάξεως του 7%. Η απόφαση της Κίνας για την αλλαγή της πολιτικής της είναι αποτέλεσμα των αμερικανικών πιέσεων και της ανάγκης εξομάλυνσης των σχέσεων των δύο χωρών, ενώ η αύξηση της εγχώριας ζήτησης και ο έλεγχος των πληθωριστικών πιέσεων και η ελεγχόμενη μακροοικονομική διαχείριση έπαιξαν εξίσου σημαντικό ρόλο. Το ερώτημα το οποίο ασφαλώς εγείρεται είναι γιατί τώρα; Η απάντηση δεν είναι άλλη από την αποφυγή της παγκόσμιας δυσαρέσκειας και των επικρίσεων στην επικείμενη Σύνοδο του G-20. Όσο για το αν η υπερτίμηση που έχει ανακοινωθεί προχωρήσει έστω και με βραδύ ρυθμό, αυτό μένει να το δούμε…
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/μια-νέα-εποχή-για-το-γουάν
TΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Λίγο πριν τη Σύνοδο του G-20, η Κίνα δείχνει το καλό της πρόσωπο
H ημέρα που ο διακαής πόθος του αμερικανικού Κογκρέσου για τη ριζική μεταβολή της κινεζικής νομισματικής πολιτικής ενδέχεται να βρει παγκόσμιο έρεισμα πλησιάζει, με την επικείμενη Σύνοδο του G-20 στο Τορόντο να δημιουργεί σαφή εκνευρισμό στην κινεζική ηγεσία και αλλαγές της τελευταίας στιγμής στις πολιτικές της.
Η ευελιξία του γουάν είναι πλέον γεγονός, με την Κίνα να δείχνει ότι ξέρει να προλαμβάνει καταστάσεις που ενδέχεται να τη φέρουν σε αμηχανία σε παγκόσμιες συνόδους, όπως του G-20. Η απόφαση αυτή έγινε δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό τόσο από τις ΗΠΑ –αν και με επιφυλάξεις–, όσο και από την Ευρώπη και τους μηχανισμούς της όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Eurogroup. Η ανατίμηση του κινεζικού νομίσματος αποτελεί νευραλγικής σημασίας αίτημα για τις ΗΠΑ, οι οποίες βλέπουν το εμπορικό προβάδισμα της Κίνας να δυσχεραίνει όλο και περισσότερο την πορεία της ανάκαμψής τους, ζητώντας έτσι την άμεση τοποθέτηση του G-20. Βέβαια, το ενδεχόμενο έναρξης διαλόγου αναφορικά με το ζήτημα δεν ικανοποιούσε ιδιαίτερα την κραταιά Κίνα, η οποία αρέσκεται σε μια παρωχημένη πολιτική προστατευτισμού της οικονομίας της, ανεξαρτήτως διεθνών δεσμεύσεων, αρνούμενη κατηγορηματικά την οποιαδήποτε αναφορά στο νόμισμά της στην επικείμενη Σύνοδο. Για την κινεζική κυβέρνηση, η συζήτηση περί της νομισματικής της πολιτικής θεωρείται αυστηρά εσωτερικό θέμα, κρατικής κυριαρχίας και μη επιδεχόμενο εξωτερικών παρεμβάσεων.
Αμερικανικά πυρά
Φανατικός πολέμιος της μερκαντιλιστικής λογικής της είναι οι ΗΠΑ, με πάγιο αίτημα την ανατίμηση του γουάν το οποία επί δύο συναπτά έτη παραμένει αγκιστρωμένο στην ισοτιμία 6,83 έναντι του δολαρίου, επικαλούμενες τις διεθνείς ισορροπίες και τη διαστρέβλωση που προκαλεί το υποτιμημένο κινεζικό νόμισμα στην παγκόσμια οικονομία. Μάλιστα, στο πρόσφατο παρελθόν είχαν απειλήσει με την επιβολή νόμου πρόσθετης επιβάρυνσης στα εισαγόμενα κινεζικά προϊόντα τα οποία πωλούνται σε εξαιρετικά τεχνητά χαμηλές τιμές, ωστόσο η νομισματική αψιμαχία δεν απέφερε καρπούς, αφού δεν υπήρχε το κατάλληλο νομικό έρεισμα σε διεθνές επίπεδο. Όσον αφορά τώρα στο γενικό πρόγραμμα της Συνόδου του G-20, θέματα συζήτησης θα είναι η διαφάνεια των αγορών, η βελτίωση της αξιοπιστίας και της αποτελεσματικότητας των διεθνών οικονομικών θεσμών, αλλά και η εξάλειψη του προστατευτισμού του εμπορίου, δημιουργώντας σε αυτό το σημείο εύφορο έδαφος για την ενασχόληση με το κινεζικό ζήτημα, κάτι που θέλησε να προλάβει η Κίνα.
Ζήτημα κρατικής κυριαρχίας
Υπερασπιζόμενη την πολιτική της, η Κίνα έδειχνε να μην ενδιαφέρεται για τον «αφορισμό» των ΗΠΑ, λειτουργώντας ανεξάρτητα από τις διεθνείς οικονομικές δεσμεύσεις της και σίγουρα μακριά από τις επιταγές του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Όσο για τους λόγους για τους οποίους η Κίνα αρνούνταν πεισματικά την αλλαγή της ισοτιμίας γουάν – δολαρίου, αυτοί δεν είναι άλλοι από την αβεβαιότητα που ελλοχεύει ακόμα στις διεθνείς αγορές, την κρίση χρέους στην Ευρώπη, που είναι και ο μεγαλύτερος εμπορικός της εταίρος, και το φόβο ενός νέου πλήγματος στην ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας. Για όλους τους παραπάνω λόγους, θέλει να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα των κινεζικών προϊόντων αλώβητη, καθώς η υποτίμηση θα σήμαινε αυτομάτως την αύξηση του κόστους των εξαγωγών αλλά και της παραγωγής. Για τους ανώτερους Κινέζους αξιωματούχους, όπως ο υφυπουργός Οικονομικών Zhu Guangyao, το θέμα της επικείμενης Συνόδου δεν θα έπρεπε να είναι η Κίνα, αλλά οι χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με τεράστια ελλείμματα, η ενδυνάμωση των τραπεζών και η ενίσχυση της ρευστότητας.
7% υπερτίμηση
Η ενίσχυση της ευελιξίας του νομίσματός της ανοίγει πλέον μια νέα σελίδα στις διεθνείς αγορές, αλλά και στις σχέσεις Κίνας – ΗΠΑ, αποτρέποντας το ενδεχόμενο ξεσπάσματος ενός εμπορικού πολέμου μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών. Βέβαια τίποτα δεν αναμένεται να γίνει εν μία νυκτί, αφού, σύμφωνα με δηλώσεις Κινέζων αξιωματούχων, η μετάβαση θα γίνει σταδιακά και συγκρατημένα, ενώ πηγές της Λαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κάνουν λόγο για υπερτίμηση της τάξεως του 7%. Η απόφαση της Κίνας για την αλλαγή της πολιτικής της είναι αποτέλεσμα των αμερικανικών πιέσεων και της ανάγκης εξομάλυνσης των σχέσεων των δύο χωρών, ενώ η αύξηση της εγχώριας ζήτησης και ο έλεγχος των πληθωριστικών πιέσεων και η ελεγχόμενη μακροοικονομική διαχείριση έπαιξαν εξίσου σημαντικό ρόλο. Το ερώτημα το οποίο ασφαλώς εγείρεται είναι γιατί τώρα; Η απάντηση δεν είναι άλλη από την αποφυγή της παγκόσμιας δυσαρέσκειας και των επικρίσεων στην επικείμενη Σύνοδο του G-20. Όσο για το αν η υπερτίμηση που έχει ανακοινωθεί προχωρήσει έστω και με βραδύ ρυθμό, αυτό μένει να το δούμε…
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/μια-νέα-εποχή-για-το-γουάν
Τύμπανα πολέμου ηχούν στη Μέση Ανατολή - ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Τύμπανα πολέμου ηχούν στη Μέση Ανατολή
ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Αναζωπυρώνεται η αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ, ΗΠΑ και Τουρκίας
Tα γεγονότα στη Μέση Ανατολή δεν αφήνουν κανέναν να πλήξει. Καζάνι που βράζει, κατά τη φράση-κλισέ, η περιοχή αυτή του κόσμου από την Εγγύς Ανατολή έως το Ιράν συγκεντρώνει πάντοτε το ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων. Η επίθεση των Ισραηλινών στο στολίσκο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα του παλαιστινιακού αποκλεισμού, αναζωπύρωσε την αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ – ΗΠΑ και Τουρκίας και κατέστησε σαφές πως «η τράπουλα» με κέρδος τον ηγετικό περιφερειακό ρόλο ανακατεύεται ξανά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ισορροπίες έχουν διαταραχθεί και οι δυνάμεις επαναπροσδιορίζονται. Από την Τουρκία που έχει προσεγγίσει το Ιράν και τη Συρία και επιζητεί νέο ρόλο στην περιοχή, το παλαιστινιακό πρόβλημα που δεν θυμίζει την εποχή του Γιάσερ Αραφάτ, έως το Ισραήλ που επανεξετάζει σχέσεις και φιλίες. Άλλωστε ποιος θα σκεφτόταν πριν από 30 χρόνια πως δύο φίλες χώρες –το Ιράν και το Ισραήλ– θα βρίσκονταν σήμερα στα πρόθυρα πολέμου;
Σενάρια πολέμου στο Ιράν
Όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα δημοσιεύονται άρθρα και απόψεις στον ξένο Τύπο για την περίπτωση πολεμικής ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή είτε με αφορμή τη Γάζα είτε για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ δήλωσε ότι η επίθεση στο τουρκικό πλοίο που μετείχε στο «Στολίσκο της Ελευθερίας» με την ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα αυξάνει δραματικά τις πιθανότητες ενός πολέμου στη Μέση Ανατολή. Ο αλ-Άσαντ επέρριψε όλες τις ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση που γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτη στην κυβέρνηση του Ισραήλ. Επιπροσθέτως, τα αναγραφόμενα στο βρετανικό Τύπο για συνεννόηση μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας με στόχο την ισραηλινή επίθεση εναντίον του Ιράν προκάλεσαν έντονες συζητήσεις – αν και διαψεύστηκαν από την κυβέρνηση του Ριάντ. Ωστόσο, η πιθανότητα αυτή εξακολουθεί να υφίσταται σαν σενάριο στα γραφεία αρκετών υψηλόβαθμων αξιωματούχων που καθορίζουν τα νήματα της μυστικής διπλωματίας. Όσο κι αν εξακολουθεί να φαίνεται απίθανη μια επίθεση εναντίον του Ιράν, υπάρχει μέσα και γύρω από τον Λευκό Οίκο μια ακραία τάση –επιβαλλόμενη ενδεχομένως από το εβραϊκό λόμπι– που θα υποστήριζε τη στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την εξάλειψη της πυρηνικής απειλής. Είναι βέβαιο ότι το Ιράν δεν είναι Ιράκ και, παρά τις όποιες ισραηλινές πιέσεις, η Ουάσιγκτον δεν θα υποστήριζε χωρίς δεύτερη και τρίτη σκέψη μια τέτοια επίθεση, που θα σημάνει μεγάλη οικονομική ύφεση –το πετρέλαιο σε αυτή την περίπτωση θα ξεπεράσει τα 200 δολάρια, καθώς η Τεχεράνη θα εμποδίσει τη ροή του μέσω του Κόλπου–, αλλά και ντόμινο περιφερειακών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή. Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς απείλησε ότι «όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής επίθεσης». Οι ΗΠΑ προς το παρόν φαίνεται να περιορίζονται στην επιβολή αυστηρών κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και στη μυστική διπλωματία, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τον παράγοντα της Τουρκίας, που με τις βλέψεις της έχει ανατρέψει τις ισορροπίες στην περιοχή. Η αμερικανική κυβέρνηση Ομπάμα, όπως και η προηγούμενη, δεν επιθυμεί μια επίθεση υψηλού κινδύνου στο Ιράν, καθώς υπολογίζει και την άποψη της Κίνας που κάθε άλλο παρά θέλει στρατιωτική κλιμάκωση της έντασης με την Τεχεράνη. Πάντως, ένα πολεμικό σκάφος του Ισραήλ και περίπου δέκα αμερικανικά μαζί με ένα αεροπλανοφόρο κινούνταν τις προηγούμενες ημέρες προς τον Περσικό Κόλπο. Το Ιράν, από την άλλη πλευρά, εκλαμβάνει ως επιθετική την πολιτική των κυρώσεων που ψήφισε το Συμβούλιο Ασφαλείας υπό την πίεση των ΗΠΑ και συνεχίζει πιο αποφασιστικά τον εμπλουτισμό ουρανίου.
Τουρκία, Ισραήλ και ΡΚΚ
Η Τουρκία έχει επαναπροσδιορίσει τις συμμαχίες και τις σχέσεις της στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Έθεσε σε δοκιμασία τη φιλία της με το Ισραήλ, επιλέγοντας για στρατηγικούς εταίρους τις μεγάλες μουσουλμανικές χώρες της περιοχής. Μετά την έντονη αντιπαράθεση με αφορμή το πλοίο «Mavi Marmara», η τουρκική κυβέρνηση έχει ετοιμάσει σχέδιο που περιλαμβάνει τη διακοπή διπλωματικών και εμπορικών σχέσεων καθώς και την ακύρωση στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ. Η Άγκυρα απειλεί με «πάγωμα» του σχεδίου εκσυγχρονισμού αεροσκαφών και αρμάτων μάχης, ύψους 750 εκατ. δολαρίων, που είχαν αναλάβει ισραηλινές εταιρείες, καθώς και της αγοράς πυραύλων Αrrow – μια συμφωνία ύψους 1,5 δις δολαρίων.
Πολλοί θεωρούν ότι το Ισραήλ έχει κάνει σημαντικά λάθη στρατηγικής από το 2006 κι έπειτα, όταν επιτέθηκε στον Λίβανο. Η επέκταση των οικισμών στην Ιερουσαλήμ, παρά τις εκκλήσεις των ΗΠΑ, και η αιματηρή επίθεση στο τουρκικό πλοίο σε διεθνή ύδατα είναι οι τελευταίες πράξεις ενός δράματος που έχουν δώσει τροφή στη ρητορεία της Τουρκίας και έχουν φέρει σε δύσκολη θέση την Ουάσιγκτον. Η επίθεση στο τουρκικό πλοίο είχε ως αποτέλεσμα –κάποια στιγμή θα γινόταν– να αναγκαστεί το Ισραήλ να άρει το χερσαίο αποκλεισμό της Γάζας. Η Άγκυρα θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένη, καθώς το αποτέλεσμα όλης αυτής της σύγκρουσης και της ενίσχυσης των αντι-ισραηλινών αισθημάτων στον αραβικό κόσμο αλλά και σε διεθνές επίπεδο ήταν να ενισχυθεί η θέση της στη Μέση Ανατολή και να μειωθεί η επιρροή του Ιράν. Σύμφωνα με τους New York Times, η Ουάσιγκτον βγαίνει εμμέσως κερδισμένη στο βαθμό που ηγετικό ρόλο στο σουνιτικό αραβικό κόσμο αναλαμβάνει η Τουρκία και όχι το σιιτικό, αυταρχικό Ιράν. Παράλληλα, πολλά αραβικά καθεστώτα αντιμετωπίζουν ως απειλή την ενίσχυση της ισχύος της Άγκυρας.
Σε αυτή τη φάση που το γόητρό της στο μουσουλμανικό κόσμο βρίσκεται ψηλά, η Τουρκία επέλεξε να κλιμακώσει την επίθεσή της στους Κούρδους του Βόρειου Ιράκ. Μετά τις απώλειες του τουρκικού στρατού από τους Κούρδους του ΡΚΚ στο Χάκαρι, ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν απείλησε πως θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι να διαλύσει εντελώς την αυτονομιστική οργάνωση, ενώ άφησε υπόνοιες ότι το εκτός νόμου ΡΚΚ στηρίζεται στη βοήθεια «ξένων δυνάμεων».
Ωστόσο, ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, που έχει δηλώσει ότι οι Κούρδοι αντάρτες θα «πνιγούν στο αίμα τους», αντιμετωπίζει επικρίσεις στο εσωτερικό για την αποτυχία της κυβέρνησής του να αντιμετωπίσει τους Κούρδους και να θέσει τέλος στην 25χρονη ένοπλη διένεξη.
Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ηγέτης του δεξιού Εθνικιστικού Κινήματος, έχει κάνει έκκληση για πρόωρες εκλογές και επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στη Νοτιοανατολική Τουρκία.
TA ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗ ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
• Rafah: υπό αιγυπτιακό έλεγχο. Κλειστή τα προηγούμενα τρία χρόνια, άνοιξε πρόσφατα μόνο για τη διέλευση πεζών.
• Erez – υπό ισραηλινό έλεγχο. Το πέρασμα είναι ανοιχτό για πεζούς και εμπορεύματα.
• Karni – πέρασμα για αγαθά.
• Sufa – πέρασμα για υλικά κατασκευών.
• Kerem Shalom – πέρασμα για εμπορικούς σκοπούς και για ανθρωπιστική βοήθεια, κλείνει συχνά μετά το 2007.
• Aεροδρόμιο: δεν λειτουργεί.
• «Νεκρή ζώνη» (με μοβ χρώμα): δεν μπορούν να την πλησιάσουν οι κάτοικοι της Γάζας.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/τύμπανα-πολέμου-ηχούν-στη-μέση-ανατολ
ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ
Αναζωπυρώνεται η αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ, ΗΠΑ και Τουρκίας
Tα γεγονότα στη Μέση Ανατολή δεν αφήνουν κανέναν να πλήξει. Καζάνι που βράζει, κατά τη φράση-κλισέ, η περιοχή αυτή του κόσμου από την Εγγύς Ανατολή έως το Ιράν συγκεντρώνει πάντοτε το ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων. Η επίθεση των Ισραηλινών στο στολίσκο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα του παλαιστινιακού αποκλεισμού, αναζωπύρωσε την αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ – ΗΠΑ και Τουρκίας και κατέστησε σαφές πως «η τράπουλα» με κέρδος τον ηγετικό περιφερειακό ρόλο ανακατεύεται ξανά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ισορροπίες έχουν διαταραχθεί και οι δυνάμεις επαναπροσδιορίζονται. Από την Τουρκία που έχει προσεγγίσει το Ιράν και τη Συρία και επιζητεί νέο ρόλο στην περιοχή, το παλαιστινιακό πρόβλημα που δεν θυμίζει την εποχή του Γιάσερ Αραφάτ, έως το Ισραήλ που επανεξετάζει σχέσεις και φιλίες. Άλλωστε ποιος θα σκεφτόταν πριν από 30 χρόνια πως δύο φίλες χώρες –το Ιράν και το Ισραήλ– θα βρίσκονταν σήμερα στα πρόθυρα πολέμου;
Σενάρια πολέμου στο Ιράν
Όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα δημοσιεύονται άρθρα και απόψεις στον ξένο Τύπο για την περίπτωση πολεμικής ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή είτε με αφορμή τη Γάζα είτε για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ δήλωσε ότι η επίθεση στο τουρκικό πλοίο που μετείχε στο «Στολίσκο της Ελευθερίας» με την ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα αυξάνει δραματικά τις πιθανότητες ενός πολέμου στη Μέση Ανατολή. Ο αλ-Άσαντ επέρριψε όλες τις ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση που γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτη στην κυβέρνηση του Ισραήλ. Επιπροσθέτως, τα αναγραφόμενα στο βρετανικό Τύπο για συνεννόηση μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας με στόχο την ισραηλινή επίθεση εναντίον του Ιράν προκάλεσαν έντονες συζητήσεις – αν και διαψεύστηκαν από την κυβέρνηση του Ριάντ. Ωστόσο, η πιθανότητα αυτή εξακολουθεί να υφίσταται σαν σενάριο στα γραφεία αρκετών υψηλόβαθμων αξιωματούχων που καθορίζουν τα νήματα της μυστικής διπλωματίας. Όσο κι αν εξακολουθεί να φαίνεται απίθανη μια επίθεση εναντίον του Ιράν, υπάρχει μέσα και γύρω από τον Λευκό Οίκο μια ακραία τάση –επιβαλλόμενη ενδεχομένως από το εβραϊκό λόμπι– που θα υποστήριζε τη στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την εξάλειψη της πυρηνικής απειλής. Είναι βέβαιο ότι το Ιράν δεν είναι Ιράκ και, παρά τις όποιες ισραηλινές πιέσεις, η Ουάσιγκτον δεν θα υποστήριζε χωρίς δεύτερη και τρίτη σκέψη μια τέτοια επίθεση, που θα σημάνει μεγάλη οικονομική ύφεση –το πετρέλαιο σε αυτή την περίπτωση θα ξεπεράσει τα 200 δολάρια, καθώς η Τεχεράνη θα εμποδίσει τη ροή του μέσω του Κόλπου–, αλλά και ντόμινο περιφερειακών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή. Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς απείλησε ότι «όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής επίθεσης». Οι ΗΠΑ προς το παρόν φαίνεται να περιορίζονται στην επιβολή αυστηρών κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και στη μυστική διπλωματία, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τον παράγοντα της Τουρκίας, που με τις βλέψεις της έχει ανατρέψει τις ισορροπίες στην περιοχή. Η αμερικανική κυβέρνηση Ομπάμα, όπως και η προηγούμενη, δεν επιθυμεί μια επίθεση υψηλού κινδύνου στο Ιράν, καθώς υπολογίζει και την άποψη της Κίνας που κάθε άλλο παρά θέλει στρατιωτική κλιμάκωση της έντασης με την Τεχεράνη. Πάντως, ένα πολεμικό σκάφος του Ισραήλ και περίπου δέκα αμερικανικά μαζί με ένα αεροπλανοφόρο κινούνταν τις προηγούμενες ημέρες προς τον Περσικό Κόλπο. Το Ιράν, από την άλλη πλευρά, εκλαμβάνει ως επιθετική την πολιτική των κυρώσεων που ψήφισε το Συμβούλιο Ασφαλείας υπό την πίεση των ΗΠΑ και συνεχίζει πιο αποφασιστικά τον εμπλουτισμό ουρανίου.
Τουρκία, Ισραήλ και ΡΚΚ
Η Τουρκία έχει επαναπροσδιορίσει τις συμμαχίες και τις σχέσεις της στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Έθεσε σε δοκιμασία τη φιλία της με το Ισραήλ, επιλέγοντας για στρατηγικούς εταίρους τις μεγάλες μουσουλμανικές χώρες της περιοχής. Μετά την έντονη αντιπαράθεση με αφορμή το πλοίο «Mavi Marmara», η τουρκική κυβέρνηση έχει ετοιμάσει σχέδιο που περιλαμβάνει τη διακοπή διπλωματικών και εμπορικών σχέσεων καθώς και την ακύρωση στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ. Η Άγκυρα απειλεί με «πάγωμα» του σχεδίου εκσυγχρονισμού αεροσκαφών και αρμάτων μάχης, ύψους 750 εκατ. δολαρίων, που είχαν αναλάβει ισραηλινές εταιρείες, καθώς και της αγοράς πυραύλων Αrrow – μια συμφωνία ύψους 1,5 δις δολαρίων.
Πολλοί θεωρούν ότι το Ισραήλ έχει κάνει σημαντικά λάθη στρατηγικής από το 2006 κι έπειτα, όταν επιτέθηκε στον Λίβανο. Η επέκταση των οικισμών στην Ιερουσαλήμ, παρά τις εκκλήσεις των ΗΠΑ, και η αιματηρή επίθεση στο τουρκικό πλοίο σε διεθνή ύδατα είναι οι τελευταίες πράξεις ενός δράματος που έχουν δώσει τροφή στη ρητορεία της Τουρκίας και έχουν φέρει σε δύσκολη θέση την Ουάσιγκτον. Η επίθεση στο τουρκικό πλοίο είχε ως αποτέλεσμα –κάποια στιγμή θα γινόταν– να αναγκαστεί το Ισραήλ να άρει το χερσαίο αποκλεισμό της Γάζας. Η Άγκυρα θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένη, καθώς το αποτέλεσμα όλης αυτής της σύγκρουσης και της ενίσχυσης των αντι-ισραηλινών αισθημάτων στον αραβικό κόσμο αλλά και σε διεθνές επίπεδο ήταν να ενισχυθεί η θέση της στη Μέση Ανατολή και να μειωθεί η επιρροή του Ιράν. Σύμφωνα με τους New York Times, η Ουάσιγκτον βγαίνει εμμέσως κερδισμένη στο βαθμό που ηγετικό ρόλο στο σουνιτικό αραβικό κόσμο αναλαμβάνει η Τουρκία και όχι το σιιτικό, αυταρχικό Ιράν. Παράλληλα, πολλά αραβικά καθεστώτα αντιμετωπίζουν ως απειλή την ενίσχυση της ισχύος της Άγκυρας.
Σε αυτή τη φάση που το γόητρό της στο μουσουλμανικό κόσμο βρίσκεται ψηλά, η Τουρκία επέλεξε να κλιμακώσει την επίθεσή της στους Κούρδους του Βόρειου Ιράκ. Μετά τις απώλειες του τουρκικού στρατού από τους Κούρδους του ΡΚΚ στο Χάκαρι, ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν απείλησε πως θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι να διαλύσει εντελώς την αυτονομιστική οργάνωση, ενώ άφησε υπόνοιες ότι το εκτός νόμου ΡΚΚ στηρίζεται στη βοήθεια «ξένων δυνάμεων».
Ωστόσο, ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, που έχει δηλώσει ότι οι Κούρδοι αντάρτες θα «πνιγούν στο αίμα τους», αντιμετωπίζει επικρίσεις στο εσωτερικό για την αποτυχία της κυβέρνησής του να αντιμετωπίσει τους Κούρδους και να θέσει τέλος στην 25χρονη ένοπλη διένεξη.
Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ηγέτης του δεξιού Εθνικιστικού Κινήματος, έχει κάνει έκκληση για πρόωρες εκλογές και επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στη Νοτιοανατολική Τουρκία.
TA ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗ ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
• Rafah: υπό αιγυπτιακό έλεγχο. Κλειστή τα προηγούμενα τρία χρόνια, άνοιξε πρόσφατα μόνο για τη διέλευση πεζών.
• Erez – υπό ισραηλινό έλεγχο. Το πέρασμα είναι ανοιχτό για πεζούς και εμπορεύματα.
• Karni – πέρασμα για αγαθά.
• Sufa – πέρασμα για υλικά κατασκευών.
• Kerem Shalom – πέρασμα για εμπορικούς σκοπούς και για ανθρωπιστική βοήθεια, κλείνει συχνά μετά το 2007.
• Aεροδρόμιο: δεν λειτουργεί.
• «Νεκρή ζώνη» (με μοβ χρώμα): δεν μπορούν να την πλησιάσουν οι κάτοικοι της Γάζας.
από τον ιστότοπο http://m-epikaira.gr/2010/07/τύμπανα-πολέμου-ηχούν-στη-μέση-ανατολ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)