Φυλή στην Τουρκία μιλάει Αρχαία Ελληνικά!

 Φυλή στην Τουρκία μιλάει Αρχαία Ελληνικά! [Δείτε το video]:

Μπορεί οι περισσότεροι νεοέλληνες να γνωρίζουν ελάχιστα ή να αγνοούν παντελώς την αρχαία ελληνική γλώσσα… όχι όμως και μία απομονωμένη στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στη βορειοανατολική Τουρκία Σύμφωνα με... δημοσίευμα του Βρετανικού Independent , περίπου 5.000 άνθρωποι φαίνεται ότι μιλούν μία διάλεκτο που πλησιάζει εκπληκτικά στην αρχαία ελληνική γλώσσα.Όπως επισημαίνουν ειδικοί γλωσσολόγοι μέσω αυτής της διαλέκτου μπορούν να εξάγουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα για τη γλώσσα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, καθώς και το πώς αυτή εξελίχθηκε.Φυλή στην Τουρκία μιλάει Αρχαία Ελληνικά! [video] Η κοινότητα ζει σε ένα σύμπλεγμα χωριών κοντά στην τουρκική πόλη της Τραπεζούντας, όπου κάποτε ήταν η αρχαία περιοχή του Πόντου.Οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν ότι η διάλεκτος, Romeyka, μια ποικιλία από ποντιακά ελληνικά, έχει δομικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική που δεν παρατηρούνται σε άλλες μορφές της γλώσσας που ομιλείται σήμερα. Επίσης η Romeyka παρουσιάζει και πολλές ομοιότητες με το αρχαίο λεξιλόγιο.Όπως λέει η λέκτορας Φιλολογίας Ιωάννα Σιταρίδου του Πανεπιστημίου του Cambridge η χρήση του απαρεμφάτου έχει χαθεί στα νέα ελληνικά. Όμως, στα Romeyka έχει διατηρηθεί .Μια πιθανότητα είναι ότι οι ομιλητές αυτής της διαλέκτου είναι οι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που ζούσαν κατά μήκος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας πριν από τον 6ο ή 7ο αιώνα π.Χ., όταν η περιοχή αποικίστηκε αρχικά. Αλλά είναι επίσης πιθανό να είναι απόγονοι αυτόχθονων πληθυσμών ή μίας μεταναστευτικής φυλής οι οποίοι αναγκάστηκαν να μιλούν τη γλώσσα των αρχαίων ελληνικών αποικιοκρατών.Οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής είναι ευσεβείς μουσουλμάνοι, γι΄ αυτό και είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στην Τουρκία μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923.

αναδημοσιεύεται από το

http://.ksipnistere.blogspot.gr

Σ. Χατζάκης Επιστροφή στην κοινότητα

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ                                        Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ                                              Ημερ. δημοσίευσης 22-07-2012                Σωτήρης Χατζάκης: Επιστροφή στην   κοινότητα «Κάθε νέα γενιά πρέπει να εμβιώνει τα έργα με σεβασμό αλλά χωρίς δέος. Oμως δεν περίμενα ξεκινώντας τις πρόβες να βιώσουμε τις αντιδράσεις που ζούμε τώρα», λέει στην «Κ» ο   Σωτήρης Χατζάκης. «Από έντονα χειροκροτήματα μέχρι δάκρυα. Oχι γιατί είναι ευσυγκίνητο λόγω ηλικίας το κοινό, αλλά γιατί κάτι του λένε οι αναφορές». Σε πολλές παραστάσεις ο κόσμος σηκώνεται όρθιος, αντιδρά, συμμετέχει. Οι αιτίες είναι πολλές. «Ζούμε μια κατάσταση δραματικής αντιστοιχίας με την εποχή στην οποία ανέβηκε το έργο. Σήμερα βέβαια έχουμε δημο- κρατία, μόνο που είναι δημοκρατία υψηλού κινδύνου και ο κόσμος το νιώθει, επειδή δεν αισθάνεται να προστα- τεύεται από έννοιες όπως ισονομία, ισοπολιτεία, αξιοκρατία. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη ακούει ένα κείμενο που αγγίζει τα προβλήματά του, έχοντας γραφεί πριν από 40 χρόνια. “Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Eλληνες μεσίτες”, λέει ένας στίχος. Τι πιο δραματικά επίκαιρο για τον οικονομικό πόλεμο στον οποίο συμμετέχει η Ελλάδα και όλη η υπόλοιπη νότια Ευρώπη αυτή τη στιγμή; Στην πίεση διέξοδος του κόσμου είναι η τέχνη. Ανυδρη εποχή »Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι περάσαμε μια εποχή που κυριάρχησε ο προτεσταντισμός στην ελληνική τέχνη. Δεχτήκαμε από τη χαραμάδα αμφισβητούμενα είδη (απο- δόμηση, μεταμοντέρνο, άφτερ θίατερ κ.ά.), μόνο που δεν μας ήρθαν τα καλύτερα δείγματα και δεν ήμασταν έτοιμοι να τα υποδεχτούμε σωστά. Και πότε είναι κανείς έτοιμος να υποδεχτεί σωστά; Oταν είναι αυθεντικά τοπικός και βαθιά Eλληνας, δηλαδή ανοιχτός στην παγκοσμιότητα. »Ζήσαμε μια άνυδρη εποχή στην οποία η τέχνη ήταν ξερή, παγερή, εργαστηριακή με την έννοια της κλινικής ιατρικής και πλήρως αδιάφορη για τον μέσο όρο των πολιτών. Η   “πεφωτισμένη πρωτοπορία” απαξίωσε τον μέσο όρο γιατί τον θεωρεί βάρβαρο. Eνας νεοσταλινισμός δηλαδή, που κρύβει μια αναπηρία και έναν επαρχιωτισμό». Η ανάγκη για το συλλογικό που επανήλθε στη ζωή μας παίζει τον ρόλο της στην επιτυχία τέτοιων θεαμάτων όπως το «Μεγάλο μας τσίρκο» ή το «Ρεμπέτικο» που προηγήθηκε τον χειμώνα, τα οποία στηρίζονται στην ιστορία, το γνώριμο βίωμα, την κοινή εμπειρία. «Ο κόσμος είχε μάθει να ζει συλλο- γικά, είτε μέσα από την πλατεία του χωριού και τη γειτονιά αργότερα είτε μέσα από τις συναθροίσεις στα σπίτια. Oταν   έσπασε η συλλογικότητα -αυτή παράγει τα εθνικά αφηγήματα- περάσαμε σε ένα εγωισμό και μια φιλαυτία η οποία αποθεώθηκε με το φαίνεσθαι του ατόμου. Ο Eλληνας προέβαλε τον εαυτό του σε ένα φαντασιακό επίπεδο το οποίο δεν είχε καμία σχέση με την παραγωγική του βάση και καμία σχέση με την παράδοσή του   και την ιστορία του». Σταθερές αξίες Τώρα ο κόσμος επαναπροσδιορίζει τη συλλογική του ζωή, τις εξόδους του και αναζητάει τη μικρή κοινότητα ή τη μεγάλη κοι- νότητα. Δηλαδή την παρέα, την οικογένεια -αξίες σταθερές- και ύστερα τη μεγαλύτερη παρέα που είναι η θεατρική, η μουσική, η χορευτική. «Αναζητάει δηλαδή την εμπιστοσύνη, τη φιλία, τη σιγουριά σε όλα, ακόμη και στον έρωτα». Ο λόγος και οι στίχοι του Καμπανέλλη αλλά και η μουσική του Ξαρχάκου έδιναν το 1973 την αίσθηση της αντίστασης με γνώριμα στοιχεία από τον Καραγκιόζη, το δημοτικό τραγούδι, την παράδοση, με τους δύο αφηγητές, τον Ρωμιό και το Ρωμιάκι. Ο πρώτος τέως τρόφιμος ψυχιατρείου, ακίνδυνος πια, έχει εμμονή να γίνει πρωθυπουργός, ενώ το Ρωμιάκι, σαν το γνώριμο Κολλητήρι, εκφράζει το πρόσωπο του νεότερου Ελληνα. Σήμερα, 14 επεισόδια και αντίστοιχα τραγούδια ενώνονται κάτω από μια κοινή αισθητική. Της λαϊκής εικονογραφίας, του Καραγκιόζη και του Θεόφιλου. Κάθε επεισόδιο οδηγεί στο τραγούδι και το τραγούδι στο επεισόδιο. Θέλουν να ξεχάσουν τα ιδεολογήματα Αλλά τι είναι αυτό που κάνει τον σημερινό 25άρη να αναφωνήσει «Πω, πω ο δικός σου!», ακούγοντας τον   Γ. Αρμένη στο επεισόδιο του Κολοκοτρώνη: «Αφήστε τον αγώνα τον δικό μας! Κοιτάχτε τον δικό σας! Πού είναι οι τρεις του Σεπτέμβρη, πού είναι το Σύνταγμά σας. Πού είναι οι αγώνες των προγόνων σας! Ο Νοέμβρης είναι παιδί   του Μάρτη και σεις παιδιά δικά μας... Οι πεθαμένοι με τα πεθαμένα και οι ζωντανοί με τα ζωντανά...». Το μήνυμα του πρώτου ανεβάσματος ήταν να σπάσει η αδιαφορία. Το σημερινό είναι να δείξουμε πως «υπάρχει δύναμη μέσα σου», λέει ο Σ. Χατζάκης. «Μετά την περίοδο του θυμού, της εθνικής κατάθλιψης, της καταστροφικής διάθεσης, ο κόσμος θέλει να μεταστρέψει την οργή σε δημιουργία». Στην πορεία από το 1973 ώς σήμερα αλλάξαμε πολλά. «Ξεχάσαμε να αγαπάμε την ιθαγένεια, την εντοπιότητα, διασύραμε -κάποια παλιόπαιδα- τον Καραϊσκάκη και τον   Κολοκοτρώνη, αποκαθηλώσαμε χωρίς λόγο τον μυθικό και επικό ορίζοντα του έθνους. Καίγαμε τις σημαίες στον δρόμο και κάποιοι χαίρονταν ξεχνώντας ότι είναι η σημαία του Πολυτεχνείου, του Ρούπελ, των παππούδων και πατεράδων μας… Κάποιοι αγαπάμε λάθος. Εθνικιστής δεν είμαι, άλλωστε έχω αριστερή καταγωγή, όμως έχω απενοχοποιήσει τις λέξεις “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”. Με ρωτάτε γιατί συγκινείται το κοινό; Ο κόσμος θέλει να επαναπροσδιοριστεί, να ξεχάσει   τα ιδεολογήματα».

http://news.kathimerini.gr/4dcgi

ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΕΣ ΕΥΡΩΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ - του Βασίλη Βιλιάρδου

ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΕΣ ΕΥΡΩΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Κυριακή, 29 Ιούλιος 2012 22:45 

του Βασίλη Βιλιάρδου

Ο μεγαλύτερος φόβος των Γερμανών είναι οι κοινωνικές εξεγέρσεις και ο εμφύλιος πόλεμος, σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας αρκετών κρατιδίων - κυρίως της Ρηνανίας Βεστφαλίας, η οποία έχει κατακλυσθεί από χιλιάδες μετανάστες

Όπως έχουμε γράψει ένα χρόνο πριν (άρθρο μας), “Εάν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών, τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα – εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό.

Δανειζόμενοι, με δικές μας συμπληρώσεις και παραλληλισμούς, κάποιες σκέψεις του Βρετανού οικονομολόγου J.S.Mill, καθώς επίσης πιστεύοντας ότι, τίποτα στην Οικονομία δεν είναι άσπρο ή μαύρο, ενώ δεν πρέπει ποτέ να είναι κανείς απόλυτος ή δογματικός, έχουμε την άποψη πως ήλθε η στιγμή να επανεξετάσουμε το «ευρωπαϊκό θέμα» - τονίζοντας ότι θεωρούσαμε ανέκαθεν πως, αφενός μεν δεν ήταν τελικά ωφέλιμη η είσοδος μας στη ζώνη του ευρώ, αφετέρου ότι η ενδεχόμενη έξοδος μας θα ήταν το λιγότερο καταστροφική".

Ακολουθούν ορισμένα μικρά κείμενα, ανεξάρτητα μεταξύ τους, σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη σήμερα - γεγονότα που δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν σε καμία περίπτωση θετικά για το μέλλον της:

Ισπανία, βίοι παράλληλοι

Για τους περισσότερους Ισπανούς η σημερινή Πέμπτη (19.07.12) είναι μία πολύ σημαντική ημέρα - επειδή το βράδυ, μετά το τέλος της δουλειάς τους, έχουν ανακοινωθεί διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, με τη συμμετοχή αστυνομικών, πυροσβεστών, δασκάλων και κάθε είδους υπαλλήλων δημοσίων υπηρεσιών. Η προσέλευση αναμένεται να είναι γιγαντιαία, λόγω του ότι όλοι σχεδόν οι πολίτες της χώρας είναι αγανακτισμένοι με την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης τους, η οποία οδηγεί πάντοτε σε μία και μόνο κατεύθυνση:

σε μειώσεις μισθών, στον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, σε μία ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και, τελικά, σε ένα πλήρες πακέτο στήριξης της οικονομίας εκ μέρους της ΕΕ, υπό την αιγίδα της Τρόικας των τοκογλύφων - προφανώς με αποτέλεσμα να μην εμπιστεύονται πλέον οι χρηματαγορές την Ισπανία, οπότε να πάψουν να τη δανείζουν.

Οι Ισπανοί είναι αγανακτισμένοι κυρίως με τους πολιτικούς τους, οι οποίοι επιβαρύνουν με συνεχώς νέα μέτρα τα πλέον αδύναμα εισοδηματικά στρώματα και τη μεσαία τάξη - ενώ οι ίδιοι δεν έχουν μειώσει καθόλου τα προνόμια που απολαμβάνουν, η τοπική ελίτ συνεχίζει να πλουτίζει και οι υπαίτιοι της κρίσης δεν τιμωρούνται.

Για παράδειγμα, οι υπεύθυνοι εκείνων των τραπεζών, οι οποίοι τις οδήγησαν με δική τους ευθύνη στη χρεοκοπία και στην κρατικοποίηση, συνεχίζουν να αμείβονται με τα ίδια υψηλά ποσά - όπως ακριβώς συνέβαινε στο παρελθόν.

Εν τούτοις, κάποιοι Ισπανοί δεν θα συμμετέχουν στις σημερινές, μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας - επειδή δεν συμπαθούν ούτε τα συνδικάτα, ούτε την αριστερή πολιτική.

Για τους συγκεκριμένους, τα συνδικάτα είναι μέρος του προβλήματος - αφού σιωπούσαν στο παρελθόν, δεν προσέφεραν τίποτα για τη λύση των προβλημάτων της οικονομίας της χώρας, ενώ διαπλέκονταν με τους πολιτικούς, εισπράττοντας τεράστιες επιδοτήσεις.

Επίσης μέρος του προβλήματος είναι για τους ίδιους κάποια αριστερά πολιτικά κόμματα, λόγω του ότι ανέχονταν πρακτικά, αντιδρώντας θεωρητικά, όλα όσα συνέβαιναν στη χώρα - αφού εισέπρατταν αδιαμαρτύρητα τις βουλευτικές αμοιβές, δεν αποποιούταν τα εξωφρενικά προνόμια τους και επιδοτούταν απροκάλυπτα από εκείνους, τους οποίους (δήθεν) κατηγορούσαν.

"Ποιόν στο διάβολο να ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές;", αναρωτιούνται θυμωμένοι αυτοί οι Ισπανοί "αφού ούτε η προηγούμενη σοσιαλιστική, ούτε η σημερινή συντηρητική κυβέρνηση δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να αλλάξουν κάτι στην πατρίδα μας και να αντιμετωπίσουν την κρίση;"

Το κείμενο, μέρος ενός άρθρου γερμανικής εφημερίδας (ΗΒ), σε ελεύθερη μετάφραση με κάποιες παρεμβολές, υποδηλώνει καθαρά τους μονοδρόμους, στους οποίους οδηγείται σκόπιμα η κοινή γνώμη - μία μεγάλη απειλή για το μέλλον της Δημοκρατίας.

Η ανίερη συμμαχία

Η κυβέρνηση της Ισπανίας ψήφισε χθες (19.07.12) ένα ευρύτατο πρόγραμμα λιτότητας το οποίο, μεταξύ άλλων, ενέχει μεγάλες περικοπές στο δημόσιο – ενώ ο υπουργός προϋπολογισμού ανακοίνωσε ότι, η κατάσταση της χώρας είναι πάρα πολύ σοβαρή, με τα δημόσια ταμεία εντελώς άδεια.

Η Ισπανία λοιπόν, παίρνοντας τη σκυτάλη από την Ελλάδα, ανακηρύχθηκε επίσημα ως το μεγαλύτερο ρίσκο για την Ευρώπη και τον πλανήτη σήμερα – πόσο μάλλον αφού το πρόγραμμα που ανακοίνωσε, δεν έπεισε τις αγορές (όχι μόνο γιατί επισκιάσθηκε από την αναφορά του υπουργού οικονομικών, αλλά και λόγω του ότι στηρίζεται κυρίως σε νέους φόρους που θα επιβληθούν στα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, οι οποίοι θα είναι δύσκολο να εισπραχθούν).

Την ίδια ημέρα χιλιάδες Ισπανοί σε 80 μεγάλες πόλεις διαδήλωναν στους δρόμους εναντίον των μέτρων της κυβέρνησης – κατηγορώντας τον πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία απέναντι στο λαό του.

Η οργή των Ισπανών αφορούσε κυρίως μία νομοθετική διάταξη, σύμφωνα με την οποία η λήψη χρημάτων από το ταμείο ανεργίας θα μπορεί στο μέλλον να καταργείται, εάν υπάρχει η απλή υποψία ότι ο άνεργος δεν τηρεί τους κανόνες – κάτι που μέχρι σήμερα θα έπρεπε να τεκμηριωθεί και όχι να είναι το αποτέλεσμα μίας απλής υποψίας.

Τα νέα μέτρα λιτότητας και ειδικά ο παραπάνω «επαχθής» νόμος για την ανεργία, χαρακτηρίσθηκαν από μεγάλη εφημερίδα της Ισπανίας ως «κοινωνικές αλλαγές «οργουελικών διαστάσεων» - γεγονός που σημαίνει ότι, η σχεδιαζόμενη από την ανίερη συμμαχία της ελίτ, των τραπεζών και των πολιτικών νέα τάξη πραγμάτων, «ενέτεινε το βηματισμό» της, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, η παραμικρή καθυστέρηση ίσως της κοστίσει τον πόλεμο.

Το πρόβλημα της Ισπανίας είναι η συνεχής αύξηση των επιτοκίων δανεισμού – ενώ, όπως είναι αυτονόητο, όταν τα επιτόκια ξεπερνούν το ρυθμό ανάπτυξης, τότε δεν υπάρχει καμία δυνατότητα μείωσης του χρέους. Εάν δε σε μία χώρα ο ρυθμός ανάπτυξης είναι αρνητικός (ύφεση), τότε οφείλουν να είναι και τα επιτόκια αρνητικά, εάν θέλει να αποφύγει το μοιραίο – πράγμα φυσικά πολύ δύσκολο.

Κατά την υποκειμενική μας άποψη πάντως, όταν ένα κράτος υποχρεώνεται, ειδικά εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης, σε μία «μονοσήμαντη» πολιτική λιτότητας, τότε καταδικάζεται στη χρεοκοπία τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός του τομέας (στην περίπτωση της Ελλάδας, κρίνοντας από τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησης, η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, η «αποβολή» από την Ευρωζώνη και η δραχμή, φαίνονται πια ολοκάθαρα στον ορίζοντα).

Κατ’ επέκταση, ο μοναδικός σκοπός μιας ανάλογης πολιτικής λιτότητας δεν μπορεί να είναι άλλος από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του συγκεκριμένου κράτους, καθώς επίσης από τη μετατροπή του σε προτεκτοράτο των δανειστών του – όπου ο ορισμός του προτεκτοράτου είναι η απώλεια της πολιτικής και δημοσιονομικής του ανεξαρτησίας.

Διανοούμενοι

Σε εποχές μεγάλων κρίσεων, όπως η σημερινή, είναι πολλοί αυτοί που αναζητούν βοήθεια από τον πνευματικό κόσμο των χωρών τους – ο οποίος οφείλει να συμμετέχει ενεργά στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και λοιπές «διεργασίες».

Ο γνωστός οικονομολόγος J.Schumpeter ήταν αυτός ο οποίος διαπίστωσε, τη δεκαετία του ’40, πως οι ειδικοί ενός νέου τότε τύπου, οι διανοούμενοι, επηρέαζαν καθοριστικά τις δημόσιες συζητήσεις. Κατά τον ίδιο, όφειλαν την τεράστια επιρροή τους «στη δύναμη του προφορικού και γραπτού λόγου», την οποία γνώριζαν πολύ καλά να χρησιμοποιούν.

Όπως είχε πει βέβαια την ίδια εποχή ο Keynes, πίσω από κάθε πολιτικό, ευρίσκεται ένας οικονομολόγος, ο οποίος ουσιαστικά κινεί τα νήματα και καθορίζει τις τελικές αποφάσεις.

Κατά τον J.Schumpeter όμως, οι «κλασικοί» διανοούμενοι χαρακτηρίζονται από ένα ακόμη στοιχείο, ενδεχομένως όχι ακίνδυνο: από την έλλειψη άμεσης υπευθυνότητας για πρακτικές αποφάσεις και λύσεις.

Περαιτέρω, όταν ένας τέτοιος διανοούμενος παραμένει σταθερός στις θέσεις του, παρά το ότι οι υπόλοιποι εκφράζουν αμφιβολίες όσον αφορά τις δικές τους θέσεις, κατορθώνοντας παράλληλα να τις προωθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην αδιαφορεί κανείς, τότε η επιρροή του αυξάνεται καθοριστικά.

Βέβαια, σε τελική ανάλυση το όποιο κόστος δεν πληρώνεται ούτε από τους διανοούμενους, ούτε από τους οικονομολόγους - πόσο μάλλον από τους πολιτικούς. Αυτοί που το πληρώνουν είναι προφανώς οι λαοί - ειδικά τα αδύναμα εισοδηματικά στρώματα τους, τα οποία συνήθως αδυνατούν να αντιδράσουν.

Οι εντυπώσεις των Γερμανών για τους βουλευτές και οι φόβοι τους

Ένας βουλευτής της Γερμανίας αμείβεται με 8.000 € μηνιαία. Όλες οι υποχρεώσεις του έναντι του μισθού του, είναι η κομματική πειθαρχία - το να κάνει δηλαδή όλα όσα απαιτεί από αυτόν το κόμμα του, καθώς επίσης να ψηφίζει πάντοτε αυτά που επιβάλλει η ηγεσία του.

Εάν ο πολιτικός συμπεριφέρεται απέναντι στους εκλογείς του, τηρώντας πιστά την αρχή "άφησε με στην ησυχία μου Πολίτη", τότε θα ανεβεί σίγουρα όλα τα σκαλοπάτια της κομματικής του καριέρας.

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι η εξής: Εάν οι ψηφοφόροι ανταμείβουν ξανά και ξανά αυτήν την τεμπελιά και την ασχετοσύνη των πολιτικών, τότε θα την υφίστανται πάντοτε.

Προφανώς, το καλό πολιτικό προσωπικό θα έπρεπε να επιλέγεται από τους υπεύθυνους Πολίτες με μεγάλη προσοχή - εάν θα ήθελαν να αποφύγουν τους "πολιτικούς της καρέκλας". Πόσο μάλλον όταν το γερμανικό κοινοβούλιο καθρεφτίζει τη γερμανική κοινωνία.

Στατιστικά τώρα, το 75% των Γερμανών θυμώνει όταν βλέπει άδειες τις καρέκλες των βουλευτών του, κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων στη Βουλή. Το 66% θεωρεί τους βουλευτές αδιάφορους για τη δουλειά τους, ενώ μόλις το 24% τους εμπιστεύεται. Το 75% πιστεύει ότι οι αποφάσεις τους υπαγορεύονται από επιχειρηματικά συμφέροντα και μόλις το 16% θεωρεί ότι δεν επηρεάζονται από κανέναν (Πηγή: Kopp).

Θα αναρωτιόταν φυσικά κανείς ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος των Γερμανών πολιτών, όταν τα έντυπά τους επισημαίνουν νέες διώξεις των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη - με πρώτη χώρα όλων τη Νορβηγία, η οποία "υπερηφανεύεται" ότι "καθάρισε" εντελώς από τους Εβραίους.

Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι οι αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις και ο εμφύλιος πόλεμος, σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας αρκετών ομοσπονδιακών κρατιδίων τους - κυρίως της Ρηνανίας Βεστφαλίας, η οποία έχει κατακλυσθεί από μετανάστες, έχει σχεδόν καταργήσει το κοινωνικό κράτος λόγω αδυναμίας χρηματοδότησης του, κλείνει νοσοκομεία και σχολεία, ενώ οφείλει τεράστια ποσά στην κεντρική κυβέρνηση.

αναδημοσιεύεται από το http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/

Αθηνοκεντρική "Αθηνά"; - του Μανώλη Σειραγάκη

Αθηνοκεντρική "Αθηνά";

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/07/2012 22:46

Είναι φανερό ήδη από την ονομασία του νέου σχεδίου για τη χωροταξική ανασύσταση των ΑΕΙ ότι μια ιστορική ευκαιρία για την καλύτερη λειτουργία τους τείνει να χαθεί πριν καν το σχέδιο ξεκινήσει. Γιατί, ενώ τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει επιβαρυνθεί σημαντικά η λειτουργία των Πανεπιστημίων στην πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα από τις κοινωνικές διεκδικήσεις και την έντασή τους, με πρώτη συνέπεια την απώλεια χιλιάδων ωρών διδασκαλίας και έρευνας, κανείς δε συζητά σοβαρά το ενδεχόμενο μιας ριζοσπαστικής αλλαγής πλεύσης στο χωροταξικό σχεδιασμό των Ιδρυμάτων με έντονη απο(συγ)κεντρωτική τάση.
Αντίθετα, το αξίωμα ότι για να λειτουργήσει ικανοποιητικά ένα Πανεπιστήμιο χρειάζεται ένταξη στον αστικό ιστό μιας μεγαλούπολης αναμασιέται χωρίς συζήτηση. Εδώ έχει φυσικά τη συμβολή της και η νοοτροπία των διδασκόντων και των διοικητικών αξιωματούχων πολλών ΑΕΙ ότι η εξορία των ίδιων και των οικείων τους από το «κέντρο» είναι αβάστακτο τίμημα στο βωμό της καλύτερης λειτουργίας των ιδρυμάτων που υπηρετούν. Μάλιστα, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δανειζόμαστε χωρίς φειδώ πρότυπα από το εξωτερικό για τη λειτουργία των ελληνικών Πανεπιστημίων, στην περίπτωση αυτή αποσιωπάται η ευρύτατα διαδεδομένη πρακτική μερικά από τα καλύτερα Πανεπιστήμια παγκόσμια να εδρεύουν σε πόλεις μέσου ή μικρού μεγέθους, οι οποίες κάποτε ξεφεύγουν από την αφάνεια μόνο και μόνο εξαιτίας της φήμης του ιδρύματος που φιλοξενούν.
Αν είμαστε ειλικρινείς, θα παραδεχτούμε ότι η χωροταξική αναμόρφωση των ΑΕΙ δεν γίνεται φυσικά με γνώμονα τις ακαδημαϊκές ανάγκες της χώρας, αλλά επιβάλλεται στο πλαίσιο μιας ακραίας οικονομικής συγκυρίας. Από την άποψη αυτή λοιπόν μου φαίνεται ανεδαφικό να μην λαμβάνονται υπόψη κατά τη διαδικασία κατάρτισης του νέου χωροταξικού χάρτη των ΑΕΙ-ΤΕΙ δυο βασικά κριτήρια:
Α. το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εγκαταστάσεων ενός ΑΕΙ
Β. οι προοπτικές αξιοποίησης της περιουσίας ενός ιδρύματος με στόχο την μεγιστοποίηση του ποσοστού αυτοχρηματοδότησής του
Όσον αφορά λοιπόν το πρώτο κριτήριο, μου φαίνεται αδιανόητο να μην λαμβάνεται υπόψη, για το ενδεχόμενο διατήρησης ή κλεισίματος ενός Τμήματος ή μιας Σχολής, το τελικό ποσό που η ακαδημαϊκή αυτή μονάδα δαπανά ετήσια για ενοίκια κτηρίων και εγκαταστάσεων ή η δυνατότητά του να στεγάσει, χωρίς να αναγκαστεί να πληρώσει ενοίκιο, ακόμη περισσότερους φοιτητές, σε περίπτωση που του ζητηθεί μετά τις συγχωνεύσεις.
Συνακόλουθα, προκύπτει η ανάγκη εξέταση της δεύτερης παραμέτρου που αναφέραμε. Σήμερα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του προϋπολογισμού των ΑΕΙ-ΤΕΙ απορροφά ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος! Είναι επομένως στοιχειώδες να αναζητηθούν τρόποι μείωσης της δαπάνης αυτής και η χρήση φωτοβολταϊκών και άλλων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται πρόχειρα για να περιοριστεί αυτό το τεράστιο έξοδο.
Πέρα λοιπόν από τα κτήρια που σήμερα διαθέτει ένα Πανεπιστήμιο θα πρέπει να καταγράφεται και να προσμετρείται και η προοπτική που έχει να ανεξαρτητοποιηθεί ενεργειακά από το εθνικό δίκτυο ηλεκτροδότησης. Με άλλα λόγια το κριτήριο της οικονομικής βιωσιμότητας των Πανεπιστημίων που θα προκύψουν πρέπει να μην αγνοηθεί τη στιγμή που όλοι συνειδητοποιούμε ότι η Πολιτεία αρχίζει να μεταχειρίζεται τα ΑΕΙ σαν ενήλικα παιδιά ή αποπαίδια της, σε ακραίες οικονομικές συνθήκες • αυτό την έχει ήδη φέρει στη δυσάρεστη θέση όχι μόνο να τα απειλεί συνεχώς με την πόρτα της εξόδου από την πατρική κατοικία αλλά και να έχει βάλει γενναίο χέρι στο πενιχρό χαρτζιλίκι τους.
Η εφιαλτική για τα ΑΕΙ νύχτα του κουρέματος του χρέους φαίνεται ότι δεν ήταν ένα παραστράτημα της Πολιτείας το οποίο, μετανοημένη, υπόσχεται ότι δεν πρόκειται να επαναληφθεί . Το αντίθετο! Επομένως, η υπερσυγκέντρωση Σχολών στις δυο πρωτεύουσες δεν νομίζω ότι λύνει προβλήματα. Αντίθετα η διασπορά τους σε πόλεις της «επαρχίας» με τις οποίες τα Ιδρύματα μπορούν ευκολότερα να συνδεθούν ουσιαστικά θα πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται με όρους πολιτικής πελατειακής σχέσης και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία μιας γενναίας χωροταξικής ανακατανομής

Μανώλης Σειραγάκης

 

αναδημοσιεύεται από το http://www.tovima.gr/opinions

Aπόφαση ΕΔΕΚ – Γιώργο Λιλλήκα αποφάσισε να προτείνει το Πολιτικό Γραφείο

Aπόφαση ΕΔΕΚ – Γιώργο Λιλλήκα αποφάσισε να προτείνει το Πολιτικό Γραφείο στην Κ. Ε. της ΕΔΕΚ

• Κύπρος

by Offsite

Νέα τροπή παίρνουν οι προεδρικές εκλογές. Μετά από τρίωρη διεξοδική ανάλυση πολιτικών δεδομένων, το Πολιτικό Γραφείο της ΕΔΕΚ αποφάσισε να επιμείνει στην αρχική πρόταση εξουσίας και να εισηγηθεί στην Κεντρική Επιτροπή τη στήριξη της υποψηφιότητας Γιώργου Λιλλήκα. Στο πλαίσιο αυτό εκπρόσωποι του κόμματος θα έχουν σήμερα συνάντηση με τον υποψήφιο Γιώργο Λιλλήκα για να καθορίσουν το πλαίσιο συνεργασίας. Μετά από αυτή την εξέλιξη και με δεδομένο ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν μερικές μέρες έδιναν αξιόλογο διψήφιο ποσοστό στον Γιώργο Λιλλήκα, οι Προεδρικές Εκλογές μπαίνουν για τα καλά σε επόμενο στάδιο διεργασιών, σε αναμονή και των αποφάσεων των άλλων κομμάτων (εκτός ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ).

αναδημοσιεύεται από το http://offsite.com.cy

Παίρνουν και τα πετρέλαια στο Αιγαίο Ή αυτοί, ή εμείς Πατριώτες - του Σταύρου Βιτάλη

Η μεγάλη ώρα πλησιάζει: Παίρνουν και τα πετρέλαια 

στο Αιγαίο Ή αυτοί, ή εμείς Πατριώτες - του κ. 

Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου

Αθήνα, 27 Ιουλίου 2012

Η μεγάλη ώρα πλησιάζει: Παίρνουν και τα πετρέλαια στο Αιγαίο Ή αυτοί, ή εμείς Πατριώτες.

Άρθρο του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Αυτό που από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του, τόνιζε σε κάθε τόνο το Πατριωτικό Μέτωπο, πως δηλαδή, ο τελικός στόχος είναι ο ελληνικός εθνοχώρος, και τα χρέη, μνημόνια, ΔΝΤ, ΤΡΟΙΚΕΣ, οι ΓΑΠες, οι Αντωνάκηδες, οι Βαγγελάκηδες και οι Φωτούληδες ήταν απλώς τα «puppets» και τα προεόρτια «ενός προαναγγελθέντος θανάτου», επιβεβαιώνεται με τον εφιαλτικότερο τρόπο.

Σε αποστολή «διανομής ιματίων του εσταυρωμένου ελληνικού Λαού», έρχεται στην Ελλάδα, ο Αμερικανός Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Φίλιπ Γκόρντον. Μια αποστολή, η οποία όπως όλοι οι παροικούντες περί την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν, έχει να κάνει με την προώθηση των αμερικάνικων σχεδιασμών, για από κοινού εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, αλλά και στις περιοχές ανατολικά-νοτιοανατολικά του Καστελόριζου.

Η αποστολή αυτή έρχεται ως συνέχεια του «προάγγελου» κακών για την Πατρίδα και τον Λαό μας, υφισταμένου του Γκόρντον,  Ρίτσαρντ Μόρνινγσταρ, ο οποίος βρέθηκε τον Μάρτιο αυτού του έτους, στην Ελλάδα.

Σαν γνήσιος εκπρόσωπος των διεθνών νταβατζήδων των Λαών (administration, στρατωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, διεθνείς τοκογλύφοι κλπ), ο Μόρνινγκσταρ, είχε πει σε ομιλία του τότε: «Από τις ανακαλύψεις αυτές (σ.σ. εννοεί τους υδρογονάνθρακες Κύπρου, Καστελόριζου, Αιγαίου) θα πρέπει να κερδίσουν όλοι. Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να πραγματοποιεί έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων, όμως από τους πόρους που θα προκύψουν θα πρέπει να ωφεληθούν και οι Τουρκοκύπριοι».

Μιλώντας με τον αέρα του επαγγελματία προαγωγού, σε μάζωξη προστατευόμενων πορνών, ο Μορνινγκσταρ, υπογράμμισε ακόμη πως «οι ανακαλύψεις ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο, υπερβαίνουν τις άμεσα εμπλεκόμενες χώρες όπως την Κύπρο, το Ισραήλ και ενδεχομένως αργότερα και την Ελλάδα». Ουσιαστικά ο Αμερικανός «προστάτης/προαγωγός», είπε στους νενέκους, που συγκεντρώθηκαν για να τον ακούσουν, «πως αυτό που οι τρείς χώρες διαθέτουν είναι πολύ πολύτιμο και σημαντικό για την παγκόσμια οικονομία για να το διαχειριστούν μόνοι τους». Παρότρυνε μάλιστα τις… ιθαγενείς πόρνες, σαν να διένειμε… πεζοδρόμια γύρω από την Ομόνοια, πως «πρέπει να επιλύσουν τα νομικά και πολιτικά ζητήματα που υπάρχουν με τους Τούρκους». (Τώρα κατάλαβες Έλληνά μου, γιατί τα δεκάδες τούρκικα σήριαλ στα λυματοκάναλά τους, τα τουρκάστερα στην Κρήτη, την ημισέληνο και τις τούρκικες τράπεζες στη Θράκη;).

Σήμερα, με την άφιξη του προϊσταμένου του Μόρνινγκσταρ, Φίλιπ Γκόρντον, το όλο πράγμα έρχεται και δένει, μια που στην Αθήνα, θα έχει συναντήσεις με τους υπουργούς Εξωτερικών, Άμυνας, Ανάπτυξης και πιθανόν θα συναντηθεί και με τον Σαμαρά. Το μήνυμα που κομίζει είναι σαφές: «Ξεχάστε την ΑΟΖ, μοιράστε το Αιγαίο με την Τουρκία και παίρνω εγώ την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων». Την ίδια ώρα, προωθεί τον φαναριώτη (λέγε με Μαυροκορδάτο) Βαρθολομαίο – θα πάει να δει λέει και τη σχολή της Χάλκης στην Πόλη . Αυτόν τον «μεγάλο πνευματικό ηγέτη της Ορθοδοξίας», τον οποίο ήδη χρησιμοποιούν σαν ανάχωμα στο Πατριαρχείο της Μόσχας (ναι, αυτόν που ως άλλος Μογγόλος τοξότης, είχε «πολλά βέλη στην φαρέτρα του για τον Μακαριστό Χριστόδουλο»).

Φυσικά καμία διαμαρτυρία από τις λυράτες κότες των Βρυξελλών για «κλοπή του ευρωπαϊκού πλούτου από τους Αμερικάνους». Αυτές οι κότες, οι οποίες κακαρίζουν κάθε φορά για «τους μπαταχτσήδες και τεμπέληδες Έλληνες που τους έκλεψαν τα φράγκα», δεν βγάζουν άχνα στην αλητεία των Αμερικανών προαγωγών.

Όσο για τους δικούς μας –άκηδες, (Γιωργάκηδες, Αντωνάκηδες, Βαγγελάκηδες, Φωτάκηδες, Αλεκάκηδες, Νικολάκηδες κλπ σε –άκηδες), δεν περιμέναμε τίποτε διαφορετικό. Ήταν και θα παραμείνουν, μικροί, ασήμαντοι και ανόητοι. Κλασικοί απόγονοι του κομματικού/κοτζαμπάσικου/τουρκομπαρόκ ελληνικού Κράτους, που την τύχη του προδιέγραψαν οι θλιβεροί ιδεολογικοί τους μέντορες: Ο φαναριώτης Μαυροκορδάτος και ο γιατρός του Αλή Πασά, Κωλέτης.

Η υπόθεση πια της Πατρίδας μας, της Αξιοπρέπειάς μας, της Υπόστασής μας, περνά στα χέρια τα δικά μας: Του ελληνικού Λαού.

Ή αυτοί, ή εμείς Πατριώτες. Η αμέσως επόμενη επιλογή είναι μια μακρόχρονη δουλεία, με όλα τα χαρακτηριστικά, του υπό κατοχή Λαού.

Από την πρώτη στιγμή το είπαμε, το επαναλαμβάνουμε, και δυστυχώς δικαιωθήκαμε, αλλεπάλληλες φορές: Ο αγώνας του Πατριωτικού Μετώπου, ήταν, είναι και θα παραμείνει Εθνικοαπελευθερωτικός. Εμπρός λοιπόν, να φύγουμε από το «ΕΓΩ» και να πάμε στο «ΕΜΕΙΣ».

Η ΑΥΤΟΙ Η ΕΜΕΙΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.

Πατριωτικό Μέτωπο

Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης

Κεντρικά Γραφεία Αθηνών: Νίκης 33,

10557, Σύνταγμα, Αθήνα

Τηλ. 2103311642, Φαξ: 2103311652

Τηλ. Προέδρου: 6980292626

http://www.pamet.gr

mailto:pametopo@gmail.com

αναδημοσιεύεται από το http://sociologyalert.blogspot.gr/2012/07/blog-post_6908.html

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ - Νότης Μαριάς

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ

από Νότης Μαριάς, Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2012 στις 6:47 μ.μ. ·

Δελτίο Τύπου 26/7/2012

Μετά τις αποκαλύψεις του κ. Ρουμελιώτη, ο οποίος διετέλεσε εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ, ότι το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι της τρόικας γνώριζαν ότι το μνημόνιο θα αποτύχει, δημιουργείται πλέον ένα τεράστιο πολιτικό, ηθικό και οικονομικό ζήτημα.

Καλούμε τον κ. Ρουμελιώτη να μας πει, εάν σε αυτούς που αναφέρεται ότι γνώριζαν το θέμα συμπεριλαμβάνονται και σημερινά στελέχη της συγκυβέρνησης.
 Εάν γνώριζε το θέμα αυτό ο κ. Σαμαράς και αν γνώριζε το ζήτημα αυτό ο κ. Κουβέλης.

Μας κάνει εντύπωση που ο κ. Σαμαράς δεν έχει κάνει καμία δήλωση μέχρι στιγμής για αυτό το τεράστιο ζήτημα. Αντίθετα ποιεί τη νήσσα και για το θέμα αυτό και έχει ξεχάσει και την υποτιθέμενη εξεταστική επιτροπή που θα έκανε για το ζήτημα.

Εμείς πριν λίγο καταθέσαμε επίκαιρη ερώτηση και ρωτούμε τον υπουργό Οικονομικών τον κ. Στουρνάρα, τι μέτρα πρόκειται να λάβει προκειμένου  η χώρα μας να αποζημιωθεί από την τρόικα, δηλαδή το ΔΝΤ την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή  για τη ζημία εκατοντάδων δις που έχει υποστεί η χώρα μας από την εφαρμογή του μνημονίου. Ένα μνημόνιο που οι ίδιοι επέβαλλαν στην Ελλάδα ως τρόικα και γνώριζαν ότι θα αποτύχει.»

αναδημοσιεύεται από τις Σημειώσεις του Νότη Μαριά στο Facebook

Οι πρόσφατες εξελίξεις στις κουρδικές περιοχές της βόρειας Συρίας

Από την Τετάρτη 25 Ιουλίου το Κουρδικό κίνημα είχε ήδη επικρατήσει στις κατά πλειοψηφία κουρδικές περιοχές της βόρειας Συρίας.Την ίδια μέρα απέμεινε εκτός κουρδικού ελέγχου μόνο η μεγάλη κουρδική πόλη Καμισλού.

Σημερινό άρθρο, στα γαλλικά:

http://www.lefigaro.fr/international/2012/07/25/01003-20120725ARTFIG00539-les-kurdes-marchent-vers-leur-autonomie.php

Από δυο ή τρεις μέρες ήδη μιλούσαν για αναγνώριση της αυτονομίας "του Δυτικού Κουρδιστάν"

http://en.firatnews.eu/index.php?rupel=article&nuceID=4973

και η Ένωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν υποστηρίζει και αυτή τους Κούρδους στο δυτικό Κουρδιστάν

http://en.firatnews.eu/index.php?rupel=article&nuceID=4971



Η Ενωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν (Koma Civakên Kurdistan, KCK) είναι μια ένωση πολλών κουρδικών οργανώσεων, συνδικάτων, οργανισμών, ακόμα και χωριών και πόλεων, που φτιάχνει μια κουρδική οντότητα από τα κάτω. Περιλαμβάνει μέλη από όλο το Κουρδιστάν, υπερβαίνοντας και αδιαφορώντας για τα σύνορα των κρατών της περιοχής. Είναι ο σπόρος μιας Κουρδικής ανεξαρτησίας, με την επισήμανση πως το Κουρδικό κίνημα υιοθετεί και πολιτικές δομές αυτοοργάνωσης με αντι-κρατικά χαρακτηριστικά.

Η Ενωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν υλοποιεί το στρατηγικό σχέδιο που πρότεινε ο φυλακισμένος Κούρδος ηγέτης Ανπτουλάχ Οτσαλάν ως δρόμο για τη κουρδική ελευθερία. Η πρόταση είναι η αυτοοργάνωση των διαφόρων περιοχών του Κουρδιστάν, με προοπτική την μελλοντική σύσφιξη των δεσμών μεταξύ τους. Ήδη στο βόρειο Κουρδιστάν οι Κούρδοι δεν απευθύνονται στα δικαστήρια του τουρκικού κράτους, μα σε δικούς τους θεσμούς. Η επικράτηση αυτές τις μέρες του Κουρδικού κινήματος στο δυτικό Κουρδιστάν (βόρεια Συρία) είναι εκ των πραγμάτων και μια επιβεβαίωση του πόσο ρεαλιστική και βάσιμη ήταν η πρόταση του προέδρου Οτσαλάν.

Abdullah Ocalan, "Democratic Confederalism"
http://www.freedom-for-ocalan.com/english/download/Ocalan-Democratic-Confederalism.pdf

http://tinyurl.com/7z83c35

Κύπρος 2012: Η ευρωπαϊκή προεδρία εν αιχμαλωσία - Αφιέρωμα ''Μακεδονία της Κυριακής'' 29 Ιουλίου 2012

"Μακεδονία της Κυριακής" 29 Ιουλίου 2012

Αφιέρωμα

Κύπρος 2012: Η ευρωπαϊκή προεδρία εν αιχμαλωσία

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμόμαστε τις μαύρες επετείους του Ιουλίου του 1974, με το πραξικόπημα εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου και την τουρκική εισβολή. Παρ’ όλα αυτά, 38 χρόνια μετά η μοιρασμένη Κύπρος βρίσκεται στην πρωτοκαθεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Τουρκία συνεχίζει να “εισβάλλει” με όποιον τρόπο μπορεί στα εσωτερικά της ΕΕ και της ευρωπαϊκής προεδρίας...

Γράφουν

Ιωάννης Ηλιάδης

Παναγιώτης Ήφαιστος

Νίκος Ορφανίδης

Πρόδρομος Προδρόμου

Άρθρο - αναδημοσίευση: Σενέρ Λεβέντ

Επιμέλεια αφιερώματος, εισαγωγή: Στέλιος Κούκος

skoukos@makthes.gr

Η εισαγωγή του αφιερώματος

Μήπως η ευρωπαϊκή προεδρία της Κύπρου αποτελεί ένα σχήμα οξύμωρο; Πώς αίφνης "αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ" (Διονύσης Σαββόπουλος, "Για την Κύπρο") βρίσκεται επικεφαλής ολόκληρης της κραταιάς Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αλλά κι αν δίναμε ένα ανθρώπινο σχήμα στην ένωση των κρατών αυτών, η Μεγαλόνησος ουσιαστικά θα βρισκόταν στο σημείο των ποδιών. Κι έτσι, εκεί που βρίσκεται σαν "χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο" (Λεωνίδας Μαλένης), μοιάζει σαν η Ευρώπη να στηρίζεται σε ένα πόδι - ενώ μάλιστα το μισό πάσχει από "κατοχική" γάγγραινα.

Μα να που το πόδι αυτό, και στην κατάσταση αυτή, βρίσκεται πλέον εις κεφαλήν γωνίας, ήτοι αγκωνάρι και ακρογωνιαίος λίθος, προεδρεύουσα στο κοινό μας ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και προφανώς δεν σηκώθηκε το ποδάρι να χτυπήσει το κεφάλι. Εδώ, στην ΕΕ, όλα γίνονται κατά τάξη και κάτω από δημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι δεν είναι; Μα γιατί τότε, θα μου πείτε, σκούζει και δεν αφήνει τη Μεγαλόνησο να επιτελέσει τον προεδρικό της ρόλο μια προς ένταξη χώρα; Πού βρίσκει αυτή την αυθάδεια και το σθένος; Μα το κράτος αυτό, δηλαδή η Τουρκία, εδώ και αιώνες κάνει την ίδια δουλειά. Κι όσο σκούζει, μια χαρά είναι τα πράγματα. Γιατί, όπως είναι γνωστό, παρενοχλεί συστηματικά και επιβουλεύεται εγκληματικά και δολοφονικά όποιον θεωρεί πως είναι του χεριού της.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι, τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Τι κάνουν οι μεγάλες χώρες, η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία κτλ.; Γιατί επιτρέπουν σε μια χώρα που ζητά να γίνει μέλος της Ένωσης να αμφισβητεί την προεδρεύουσα χώρα; Γιατί συζητούν την ένταξη μιας χώρας που αρνείται να ανοίξει τα λιμάνια της για τα πλοία ενός κράτους-μέλος της; Και βεβαίως αυτά είναι τα πιο ασήμαντα. Η χώρα που σκούζει κατέχει το μισό περίπου έδαφος μιας χώρας της ΕΕ και, όπως φαίνεται, καρφί δεν τους καίγεται! Συζητούν με την Τουρκία χωρίς να της επιβάλλουν ως πρώτη κίνηση την απελευθέρωση της νήσου και των κατοίκων της, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Δεν είναι λιγότερο σκλαβωμένοι οι τελευταίοι, το έχουν βροντοφωνάξει επανειλημμένως.

Η ΕΕ, η οποία τολμά να εμπιστεύεται την προεδρία της σε μια μικρή, ημισκλαβωμένη χώρα στην εσχατιά της Ευρώπης, δεν διαθέτει δημοκρατικούς θεσμούς ικανούς να υποστηρίξουν την ομαλή, δίκαιη και δημοκρατική συμβίωση στο νησί; Γιατί δεν επιβάλλει λοιπόν προς όλους τους ενδιαφερόμενους τον ευρωπαϊκό δημοκρατικό νομικό εξοπλισμό για την επίλυση του θέματος; Μπορεί δηλαδή να λυθεί το Κυπριακό εις βάρος του ευρωπαϊκού κεκτημένου;

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, η ευρωπαϊκή προεδρία της Κύπρου δεν αποτελεί σχήμα οξύμωρο, αλλά την ίδια τη δόξα της Ευρωπαϊκής μας Ένωσης! Και συγχρόνως ένα καρφί στην καρδιά και στις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι η βάση της ευρύτερης ιδεολογίας της κοινής μας Ένωσης. Και για να κλείσουμε με στίχους, έστω παραλλαγμένους, από το τραγούδι "Για την Κύπρο" του Διονύση Σαββόπουλου, που γράφτηκε μετά τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου και Αυγούστου του 1974, φαίνεται πως πλέον "το άδειο μας [ευρωπαϊκό] πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει"!

Πόσο πολύ θέλουν οι Τούρκοι την Αγροτική Τράπεζα;

Πόσο πολύ θέλουν οι Τούρκοι την Αγροτική Τράπεζα;

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιουλίου 27, 2012

Μεγαλύτερη ονείρωξη ακόμα και από τα λιμάνια και τις μαρίνες, αποτελεί για τους Τούρκους η Αγροτική Τράπεζα. Δηλαδή το 70% της Ελληνικής αγροτικής Γης που κρατά υποθηκευμένο στα κιτάπια της και είναι ανεκτίμητης αξίας. Απείρως μεγαλύτερης από αυτή της όποιας χρηματιστηριακής της αξίας. Η κατοχή όμως αυτής της Γης είναι θέμα ύψιστης Εθνικής σημασίας που δεν μπορεί να αποτιμηθεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση, επιτελείο ή διοίκηση κεντρικής τράπεζας. Της “Ελλάδος” για παράδειγμα.

Στο “Ολυμπία” έχουμε αναλύσει διεξοδικά πως γίνονται παρόμοιες Εθνικά επιζήμιες μπίζνες που καταλήγουν σε επώδυνες υποχωρήσεις και υπογραφές μειοδοσίας και υποτέλειας. Μην περιμένετε να δείτε κάποιον “Τούρκο με μουστάκα” να έρχεται με την βαλίτσα στο χέρι και να προσεγγίζει τον υπουργό Στουρνάρα, Μαντέλη κλπ λέγοντας του “πάρτα και πρόδωσε”. Οι δουλειές αυτές γίνονται με λεπτότητα, από κύριους με καλλιτεχνικό μουσάκι και σουΐτες στην Μεγάλη Βρετάννια όπως έχουμε αποκαλύψει για την άθλια απόφαση συνδιαχείρισης του Αιγαίου και σκανδάλου Siemens.

Έτσι λοιπόν, σε περίπτωση που το Τουρκικό βαθύ κράτος θα ήθελε να δημιουργήσει θέση στην Αγροτική, δεν θα έκανε κάποια δημόσια προσφορά μέσω κάποιας τράπεζας συνδεδεμένης με τον στρατό ή την Εργενεκόν. Θα φρόντιζε να δημιουργήσει θέσεις, είτε μέσω “τυφλού” fund ή ακόμα και σαν τράπεζα μέσω τρίτης χώρας, σε Ελληνικό τραπεζικό ίδρυμα που έχει υποκαταστήματα σε χώρες “μειωμένου ελέγχου” είτε λόγω νομοθεσίας ή εσωτερικής αστάθειας.

Έχει τέτοιες τράπεζες η Τουρκία; Βεβαίως και έχει. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η Is Bankasi, μία από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες στην Τουρκία η οποία έχει εμπλακεί σε όλες ανεξαιρέτως τις υποθέσεις δράσης του βαθέως κράτους που κλυδωνίζουν την Τουρκία. Από την Ciller (Τσιλέρ) με το σκάνδαλο του Σουσουρλούκ και τους γκρίζους λύκους εως την Εργενεκόν και τα funds του Τουρκικού στρατού.

Παρά το ότι τότε διοικητής της τράπεζας ήταν ο σύζυγος της Τσιλέρ και η τράπεζα χρηματοδοτούσε αδιαφανώς υπεράκτιες που σχετιζόντουσαν με την ίδια, η δικαιοσύνη δεν κατάφερε να την προσεγγίσει. Αντίθετα, την οδήγησε στα υψηλότερα αξιώματα εως ότου ξέσπασε το σκάνδαλο με το περιβόητο δυστύχημα όπου στο ίδιο όχημα επέβαιναν παρακρατικοί τρομοκράτες, εκλεκτοί της Τσιλέρ, εμπλεκόμενοι με εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, δολοφονίες αντιφρονούντων κλπ.

Η εν λόγω τράπεζα ερευνάται για χρηματοδοτήσεις – μαμούθ και μετοχικές “διευκολύνσεις” σε μέλη της Εργενεκόν, όπως προέκυψε από τις έρευνες της κυβέρνησης Ερντογάν μετά την αποκάλυψη του σχεδίου “Βαριοπούλα”. Μπροστά σε όλα αυτά, η διαχείριση κεφαλαίων ταμείων του Τουρκικού στρατού, φαντάζουν πταίσματα.

Μία τέτοια τράπεζα λοιπόν, η οποία συνδέεται με ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για τις ζωές του ίδιου τους του λαού, μάλλον δεν θα είχε αναστολές στο να βλάψει και τους γειτονικούς. Θεωρητικά πάντα.

Συνεπώς οι Έλληνες επιχειρηματίες πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί σε τέτοιες κρούσεις, ειδικά αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που το χρήμα είναι δυσεύρετο. Είναι πραγματικά ασύλληπτος ο τρόπος με τον οποίον τα “βαθέα κράτη” μπορούν να παγιδεύσουν επιτελείς, αξιωματούχους, ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά και να τους καταστήσουν οχήματα των όποιων ασύμφορων για την Ελλάδα επιδιώξεων.

Για την ιστορία, την τράπεζα Is Bankasi την είχαμε συναντήσει ως ενδιαφερόμενη για εξαγορά του παραρτήματος της Τράπεζας Πειραιώς στην Αίγυπτο. Συμπτωματικά οι πρώτες κρούσεις που έγιναν τον Μάρτιο του 2012, αποκαλύφθηκαν από εξειδικευμένη ιστοσελίδα από την οποία εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς (δείτε Εδω και Εδω). Το πόσο επώδυνο είναι για μία μεγάλη ιστοσελίδα να εξαφανίζει άρθρα, το γνωρίζουμε. Αυτό γίνεται συνήθως όταν τα άρθρα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή εάν ενοχλούν κάποια πολύ ισχυρά συμφέροντα.

Και όμως, αυτές οι αποκαλύψεις ήταν απολύτως αληθείς αφού το ενδιαφέρον επιβεβαιώνεται από μέσο της περιοχής που μάλιστα αποκαλύπτει ότι η Is Bankasi έχει προσλάβει και ως σύμβουλο αξιολόγησης την Barclay’s Capital ώστε να προχωρήσει σε αυτή την εξαγορά.

Και πάλι, όλα αυτά θα μπορούσαν να ανήκουν σε μία αληθοφανή συνωμοσιολογία εάν ο ίδιος ο κύριος Σάλας, με μακρά πορεία και γνώση τον τραπεζικό τομέα δεν είχε καταγγείλει ευθέως το Ρόιτερς ότι εξυπηρετεί αδιαφανή συμφέροντα που επιβουλεύονται την Ελληνική οικονομία. Όταν ο ίδιος ο κύριος Σάλας καταγγέλει συνωμοσία εις βάρος της χώρας, τότε η δικιά μας συνωμοσιολογία περιττεύει και μας αναγκάζει να παρατηρήσουμε ότι:

Οι επίμαχες καταγγελίες του Ρόιτερς, προσάπτουν στον κύριο Σάλα ακριβώς ότι οι αρχές είχαν προσάψει στην κυρία Τσιλέρ. Ότι δηλαδή στενός συγγενής της δανειοδοτούσε μέσω της τράπεζας που ήλεγχε, εταιρείες συμφερόντων της με τρόπο που προκάλεσε ζημιά στην τράπεζα και αναγκάστηκε να μπει σε “πρόγραμμα διάσωσης”!

Η αποκάλυψη λοιπόν του κυρίου Σάλα για σκοτεινά συμφέροντα πίσω από τα δημοσιεύματα, την οποία δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε, δείχνει ότι κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι του εξωτερικού του ασκούν αφόρητη πίεση, σε βαθμό εκβιασμού.

Γεγονός που θα έμενε στην σφαίρα του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, εάν η Πειραιώς δεν εφέρετο ως ισχυρός υποψήφιος για την Αγροτική τράπεζα της Ελλάδος.

Πονηροί καιροί, ευάλωτοι αξιωματούχοι, ας είναι προσεκτικοί οι κάτοχοι της (οποιασδήποτε) εξουσίας.

αναδημοσιεύτηκε από το http://olympia.gr/2012/07/27/piraeus-is-bankasi-ate-bank-greece/

Απίστευτες βρετανικές ωμότητες στην Κύπρο την περίοδο του αντιαποικιακού αγώνα

Απίστευτες βρετανικές ωμότητες στην Κύπρο
Αποκαλύψεις για θανάτους Κυπρίων σε έγγραφα του Φόρειν Οφις

27 Ιουλίου 2012 08:15

Έγγραφα που έκρυβε για 50 χρόνια το Φόρειν Οφις αποκαλύπτουν απίστευτες ωμότητες των Βρετανών αποικιοκρατών σε βάρος Κύπρίων. Καταγράφονται μάλιστα και ονόματα και λεπτομέρειες για θανάτους από τις κακοποιήσεις, όπως η περίπτωση της 12χρονης μαθήτριας Ιωάννας Ζαχαριάδη, του 37χρονου Παναγιώτη Χριστοφόρου και του 17χρονου Λούκα Ανδρέα...

Η εφημερίδα Τάιμς σε σημερινό ρεπορτάζ της για τα αποδεσμευθέντα έγγραφα του Φόρειν Οφις για την Κύπρο, γράφει ότι λίγες μέρες μετά τη παραδοχή της βρετανικής κυβέρνησης πως οι αποικιακές αρχές στη Κένυα το 1950 χρησιμοποιούσαν βασανιστικές μεθόδους στη διάρκεια της εξέγερσης των Μάου Μάου νέα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι οι Βρετανοί διέπραξαν ωμότητες και στη Κύπρο.

Τα έγγραφα, προσθέτει η εφημερίδα, κρυμμένα για 50 χρόνια περιέχουν ισχυρισμούς για βασανιστήρια από μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και στοιχεία ότι στρατιώτες σκότωσαν άτομα που τελούσαν υπο κράτηση και στη συνέχεια συνεργάστηκαν για να αποφύγουν τη πρόσαψη κατηγοριών εναντίον τους.

Τα έγγραφα δείχνουν ακόμη ότι οι στρατιώτες που καταδίωκαν τα μέλη της ΕΟΚΑ προέβαιναν σε αντίποινα εναντίον πολιτών. Μετά το φόνο της συζύγου ενός Βρετανού λοχία, 300 πολίτες ξυλοκοπήθηκαν ενώ τρείς άλλοι έχασαν τη ζωή τους στις 3 Οκτωβρίου 1958 στην Αμμόχωστο.

Η 12χρονη μαθήτρια Ιωάννα Ζαχαριάδη πέθανε από σοκ αλλά ο Αγγλος ιατροδικαστής απεφάνθη ότι δεν υπήρχε επαρκής μαρτυρία για το τι προκάλεσε το φόβο.

Ο Παναγιώτης Χριστοφόρου, 37 χρόνων, βρέθηκε νεκρός σε στρατιωτικό φορτηγό χωρίς εμφανή τραύματα. Ο Λούκας Ανδρέα Λούκα 17 χρόνων πέθανε ύστερα από ισχυρό κτύπημα που δέχθηκε με αιχμηρό όργανο από μέλος της στρατιωτικής αστυνομίας.

Ωστόσο ο τότε κυβερνήτης Φουτ πληροφόρησε τους ανωτέρους του στο Λονδίνο ότι κανένας δεν έπρεπε να κατηγορηθεί ελλείψει μαρτυρίας σύμφωνα με τον ιατροδικαστή. Αλλοι δύο άνδρες πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν στην Αχερίτου παρά το γεγονός ότι ένας απ` αυτούς ο Γεώργιος Τουμάζου ήταν τυφλός.

Αλλοι ισχυρισμοί καταλήγει η εφημερίδα περιλαμβάνουν το ξυλοδαρμό μιας εγκύου που απέβαλε, το ξυλοδαρμό στα πέλματα ενός ανδρός και τον εξαναγκασμό άλλου να ανοίξει το δικό του τάφο. Ενας άνδρας, ο Κωνσταντίνος Ιωάννου από τη Λευκωσία ισχυρίστηκε επίσης ότι υπό την απειλή όπλου, στρατιώτες του ζήτησαν να παραδεχθεί πως διέπραξε φόνο διαφορετικά θα πυροβολείτο.

Giorkas Panagiotis · ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΡ' ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ

ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΠΤΟΙ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΑΠΟΙΚΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗς ΕΟΚΑ, ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ ΦΥΛΑΚΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ. ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΜΕΤ ΑΠΟ ΒΑΡΒΑΡΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΑΓΓΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΤΟΥς ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑΝ (Τ/Κ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΙ) ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΙΝΗΘΗΚΕ ΝΟΜΙΚΑ ΓΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ. ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΕΠΕΔΕΙΞΑΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΧΗ. ΟΠΩς ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΑΟΥ ΜΑΟΥ ΤΗς ΚΕΝΥΑ ΠΡΟΣΕΦΥΓΑΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΗΔΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ.... ΑΣ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΟΥ ΜΑΟΥ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΜΑΙ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΖΗΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙς ΩΡΕΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ.

 

αναδημοσιεύεται από το http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/52607

 

Η νεοοθωμανική στρατηγική, ο Νταβούτογλου και ο ελληνισμός

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο το οποίο είχαμε γράψει πριν από τρία χρόνια

Η νεοοθωμανική στρατηγική, ο Νταβούτογλου και ο ελληνισμός

Η γενική οπτική του Χ. Γιανναρά συγκαταλέγεαι αναμφισβήτητα ανάμεσα στις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού πιο αξιόλογες στη σημερινή Ελλάδα. Είναι ενδιαφέρουσα η εκτίμησή του αναφορικά με το ‘‘φαινόμενο Αχμέτ Νταβούτογλου’’ και την αυτοκρατορική νεοοθωμανική γεωπολιτική αντίληψή του και την ελληνική πολιτική έναντι της στρατηγικής της Τουρκίας. Είναι αναμφισβήτητα σημαντικές οι σκέψεις και απόψεις του, και ιδιαίτερα το ερώτημα που θέτει ως κατακλείδα της συλλογιστικής της ανάλυσής του: ''Με ποιες προϋποθέσεις η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση; Αυτό μπορούν οι Ελληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να το χειριστούν για λογαριασμό των Τούρκων αποτελεσματικά''.
Εχω και την ιδιότητα του ερευνητή Γεωπολιτικής. Στο Διδακτορικό μου και σε άλλες έρευνές μου έχω μελετήσει την σύγχρονη Τουρκία και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Εχω δημοσιεύσει κατά καιρούς διάφορα άρθρα επί των σχετικών θεμάτων. Μια πρώτη εκτίμησή μου επί του ζητήματος αυτού είναι η εξής:
Πρώτον: Ασφαλώς, το ότι στην κυβέρνηση της Τουρκίας βρίσκεται από το 2003 το ‘‘ήπιο ισλαμιστικό’’ ΑΚΡ και τους τελευταίους μήνες έγινε ΥΠΕΞ ο Νταβούτογλου δεν σημαίνει ότι θα πεθάνει ο κεμαλισμός, ότι θα εγκαταλειφθούν οι θεμελιώδεις επιλογές της τουρκικής στρατογραφειοκρατίας ή/και θα αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική ισχύος και ηγεμονισμού που παγίως ακολουθεί το τουρκικό κράτος.
Ο νεοοθωμανισμός επιχειρεί το ξεπέρασμα της στενότητας του τουρκικού εθνικισμού. Προωθεί από την περίοδο Οζάλ τον ‘‘μετριοπαθή ισλαμισμό’’ και επέλεγε από τότε την συνένωση των μουσουλμάνων από τις ακτές της Αδριατικής ως την Κεντρική Ασία (Κούρδων, Αζέρων, Τουρκμένων, Ουζμπέκων, των διαφόρων μουσουλμάνων των Βαλκανίων, αλλά και του Ιράκ κτλ.) και την Κίνα (Ουγούροι του Ξινγκιάνγκ). Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, ο Ερντογάν διευκολύνεται να αναγνωρίσει κάποια εγκλήματα του (κεμαλικού και νεοτουρκικού) παρελθόντος που εμποδίζουν τους μελλοντικούς στόχους του. Αφετέρου, παρά την επίσκεψη στην Τουρκία του Προέδρου Ομπάμα, που θεωρήθηκε ως ανανέωση της προτεραιότητας που δίνει η Ουάσιγκτον στην συνεργατική σχέση με την Αγκυρα, υπάρχουν σοβαρές δυσχέρειες, που ενδεχομένως να αποδειχθούν αδιέξοδα της τουρκικής στρατηγικής. Η επικράτηση έναντι των Κούρδων με στρατιωτικά μέσα γινόταν όλο και πιο δύσκολη και πολυδάπανη. Ηδη ο Ερντογάν δείχνει να επιλέγει διαδικασίες συνεννόησης με τους πολιτικούς εκπροσώπους του κουρδικού στοιχείου, τόσο αυτούς στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και εκείνους στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ. Σημειωτέον ότι
Εξ άλλου, κατά πόσο οι δηλώσεις αυτές του Ερντογάν θα έχουν συγκεκριμένες συνέπειες στα θέματα που αφορούν τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία Ελληνες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο (επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, απόδοση περιουσιακών στοιχείων των μειονοτικών ιδρυμάτων) και την αναγνώριση των γενοκτονικών σφαγών εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων; Οι κατά καιρούς εξαγγελίες του Ερντογάν απέχουν από το να μετουσιωθούν σε πραγματικές αλλαγές στην αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών από το τουρκικό κράτος. Πόσο μάλλον όταν η Αγκυρα συνδέει την προώθησή τέτοιων αλλαγών με την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής στρατηγικής της. Οι πρόσφατες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις προθέσεις της Αγκυρας. Ηδη βρίσκονται σε εξέλιξη σημαντικές διεργασίες που αφορούν: α) Την επιβολή της λεγόμενης ‘‘διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας’’ στην Κύπρο που θα σημάνει την διεθνή αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος στο μαρτυρικό νησί. Είναι αποκαλυπτικές της αντίληψης του Νταβούτογλου και οι τελευταίες δηλώσεις του, στις οποίες, συνδυάζοντας καρότο και μαστίγιο, υποστηρίζει ότι «δεν συνάδει με την αναζήτηση της λύσης η στάση της ελληνοκυπριακής ηγεσίας που μεταφέρει την κυπριακή υπόθεση στα φόρα της Ε.Ε., για να αποκτήσει τρόπο πίεσης επί της Τουρκίας» (http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/09/03/1710111.htm). β) Την εγγραφή στην ημερήσια διάταξη των ελληνοτουρκικών συνομιλιών των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο και στη Θράκη και την επίτευξη των επιθυμητών υποχωρήσεων της ελληνικής πλευράς. γ) Την πρόοδο των διαπραγματεύσεων για την επιδιωκόμενη ένταξή της στην Ε.Ε., όπου η Αγκυρα επιθυμεί να πετύχει δεσμεύσεις από την πλευρά των Εικοσιεπτά στην Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου του 2009. Η Τουρκία επιδιώκει να δώσει την εντύπωση ότι δρομολογεί αλλαγές στα εν λόγω ζητήματα που αφορούν κυρίως την πολιτική της έναντι των μειονοτήτων της ώστε να αποσπάσει ευνοïκή διεθνή μεταχείριση, και από τις ευρωπαïκά κράτη, στην προώθηση των επιδιώξεών της σε όλα τα προαναφερόμενα ζητήματα.
Επί πλέον, ζήτημα είναι πως θα υλοποιούνταν μια τέτοια ωραία ιδέα: οι Ελληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να χειριστούν το ζήτημα που συνιστά στοιχείο του πυρήνα της πρότασης του Χρήστου Γιανναρά: ‘‘πως η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση’’. Σκέψεις και προτάσεις αναφορικά με ορισμένα σχετικά ζητήματα έχω εκθέσει σε αναλύσεις και άρθρα μου που έχουν δημοσιευτεί στο Αρδην, στη Ρήξη καθώς και σε άλλα έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Ενδεικτικά, βλ. ιδιαίτερα:

1. «Τουρκία: Εσωτερικοί γεωπολιτικοί παράγοντες», Γεωστρατηγική [Επιθεώρηση του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ)], Νοέμβριος 2004, σελ. 65-86.
2. «Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και το νέο ‘‘Ανατολικό Ζήτημα’’», Aρδην, Τεύχος 51, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004, σ. 11-12.
3. «Η κρίση στην Ουκρανία», Aντί, Τεύχος 831, 3.12.2004, σσ. 38-39.
4. «Τουρκία: Ελλειψη στρατηγικής από την Ελλάδα και την Ε.Ε.», Aρδην, Τεύχος 55, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2005, σσ. 17-18.
5. «Η διεθνής ισλαμική πολιτική της Τουρκίας», Νέα Πολιτική, Τεύχος 1, Οκτώβριος 2005, σ. 45-47.
6. 31. «Η Τουρκία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», Eλευθερία (Λάρισα), 6 Νοεμβρίου 2005, σ. 11.
7. «Τουρκία: Tο μετέωρο βήμα», Eλευθερία (Λάρισα), 23 Απριλίου 2006.
8.«Το ‘‘Ανατολικό Ζήτημα’’ και ο ελληνικός αγώνας για την ανεξαρτησία», Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου και Ερευνας, Τετράδιο πεντηκοστό δεύτερο, Φθινόπωρο 2006, σ. 65-79. Πρβλ. www.eap-portal.org/index.php//Magazine/, Απρίλιος 2007.
9. «Τα προβλήματα της Τουρκίας, ο Μπουγιουκανίτ και τα πετρέλαια», Eλευθερία (Λάρισα), 18 Φεβρουαρίου 2007.
10. «Τα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια και η οπτική τους έναντι των Ελλήνων», 24.3.2007, www.ppol.gr/ fullarticle.php?id=3071.
11. «Ανατολή και Δύση: μια γεωιστορική εξέταση των δύο κόσμων της Ευρώπης», www.eap-portal.org/index.php/Παρουσίαση-Βιβλίων/, Απρίλιος 2007 (πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.innernet.gr).
12. ‘‘Η σύγχρονη Τουρκία και οι Ελληνες. Προσεγγίσεις και ‘‘προσηλώσεις’’ της τουρκικής ιστοριογραφίας’’, Πρακτικά του 27ου Συνεδρίου της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρίας, Θεσσαλονίκη, Μάιος 2007.
13. «Αντιπαράθεση δύο κόσμων για την κρατική ηγεμονία», Eλευθερία (Λάρισα), 20 Μαίου 2007.
14. «Kύπρος: Η τραγωδία του 1974 και η αναζήτηση λύσης», 20.7.2007, www.ppol.gr/ fullarticle.php?id=3404.
15. ‘‘Η στρατηγική της Τουρκίας στα Βαλκάνια’’, στο σχετικό αφιέρωμα του Αρδην, Τεύχος 72, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008.
16. ‘‘Παγκόσμια κρίση, νεοοθωμανισμός και Ελλάδα’’, Ελευθερία (Λάρισα), στο φύλλο της 8 Δεκεμβρίου 2008.
17. ‘‘Ο νεοοθωμανισμός και η γενοκτονία των Ελλήνων’’, Ρήξη, φ. 54, της 4.7.2009, σ. 7.
18. ‘‘Νεοοθωμανικός επεκτατισμός και ελληνική στρατηγική’’, Ελευθερία (Λάρισα), φύλλο της Δευτέρας 24 Αυγούστου 2009, σ. 4.
Περισσότερο συνολική, συστηματική ανάπτυξη των σχετικών ζητημάτων γίνεται στα υπό έκδοσιν βιβλία μου (Βλ. και το μπλογκ μου http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com)

Δεύτερον: Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η Τουρκία μπορεί να μετεξελιχτεί σε αυτό που θα επιθυμούσε ο κ. Χρήστος Γιανναράς και άλλοι, ζήτημα είναι με ποιες προυποθέσεις και όρους μπορούν οι σημερινοί Ελληνες να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Η χρονίως υφιστάμενη υποταγή της χώρας στην παγκοσμιοποιημένη αγορά συνεχίζεται εντεινόμενη τα τελευταία χρόνια. Απέναντι στα οξυμμένα κοινωνικά προβλήματα, η σχέση της κυβερνώσας παράταξης και του Κ. Καραμανλή με την κοινωνία απέβη σύνθετη και όλο και πιο δύσκολη. Το μήνυμα από σημαντική μερίδα ψηφοφόρων ήταν ότι η κυβέρνησή του έπρεπε να πείσει ότι δεν είναι αστυφύλακας έναντι της διαπάλης αντιθετικών συμφερόντων. Χαρακτηριστική η υπόθεση του εθνομηδενιστικού βιβλίου ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που αναγκάστηκε να αποσύρει η ΝΔ, αμέσως μετά τη νίκη της (Σεπτέμβριος του 2007), ως συνέπεια των μεγάλων αντιδράσεων των πολιτών, και της παταγώδους εκλογικής αποτυχίας της πρώην υπουργού Παιδείας.
Η κυβέρνηση Καραμανλή διαχειρίστηκε σπουδαία προβλήματα (επαναθεμελίωση του κράτους, παιδεία, δημογραφικό, υγεία, εξωτερική πολιτική, ασφαλιστική μεταρρύθμιση), δείχνοντας ότι δεν είχε ολοκληρωμένο σχέδιο ή τουλάχιστον ότι δεν μπορούσε να εφαρμόσει ένα υποτιθέμενο σχέδιο. Η πολιτική που άσκησε δεν διέφερε ουσιαστικά από εκείνη της οκταετίας Κ. Σημίτη. Κύρια κριτήρια αποτελούν: α) Η αποδοχή του πλαισίου εξάρτησης (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής) της χώρας από τη ‘‘Δύση’’, παρά τα βήματα που έγιναν στην προώθηση των οικονομικών σχέσεων - κυρίως - με τη Ρωσική Ομοσπονδία, την Κίνα κλπ. β) Το λεγόμενο πολιτικό κόστος, χρόνια νεοελληνική πολιτική παθογένεια. Πρόκειται για το φόβο απώλειας ψηφοφόρων, και άρα της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Το πολιτικό, κομματικό σύστημα της χώρας εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από πελατειακή αντίληψη, οικογενειοκρατία, προσωποπαγή οργάνωση / λειτουργία. γ) Η αθηνοκεντρική αντίληψη για την πολιτειακή δομή. δ) Η έλλειψη συνολικής, αυτόνομης ελληνικής/ευρωπακής πολιτικής για την ανάπτυξη μιας πολυεπίπεδης συνεργασίας των γειτονικών μας λαών και κρατών των Βαλκανίων.
Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το εκλογικό αποτέλεσμα του 2007 έδειξε τη συνέχιση της πολύπλευρης κρίσης που συνόδευσε την αμφισβήτηση του μιμητικού ‘‘εκσυγχρονιστικού’’ εγχειρήματος, του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, της πολιτικής διαπλοκής με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, της κομματοκρατικής ευνοιοκρατίας, της υποτέλειας στα εθνικά ζητήματα έναντι των ΗΠΑ και των άλλων μητροπολιτικών κέντρων. Η επανεκλογή-παράταση θητείας του Γ. Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2007 έδειξε τρία πράγματα: Πρώτον, την επιλογή από μεγάλο μέρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. της ‘‘αναβάπτισης’’ του κόμματος διά της παραμονής εκτός κυβέρνησης. Δεύτερον, την επιλογή των πρωτοκλασάτων να ‘‘χαμηλώσουν’’ (ή και εξουδετερώσουν) τον Ε. Βενιζέλο διά της στοίχισης τους πίσω από τον Παπανδρέου τον Γ΄. Τρίτον, την αδυναμία διαμόρφωσης στους κόλπους του κόμματος μιας εναλλακτικής πρότασης από κάποιους αντιπολιτευόμενους.
Τι μπορούσε να γίνει, όσο κυριαρχεί ένα σύστημα α-παιδείας, όσο στην οικονομία κυριαρχεί ο μεταπρατισμός και η εξάρτηση, όσο πολλοί κάτοικοι αυτής της χώρας εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτικού ατομικισμού; Οσο στον Τύπο, σε πολλούς εκπαιδευτικούς και σε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας επικρατούν εθνομηδενιστικές απόψεις, ιστορική σύγχυση ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, και διάφορα αγοραία, ‘‘νεοταξίτικα’’ ιδεολογήματα; Οσο στις πολιτιστικές αντιλήψεις και πρακτικές κυριαρχεί η αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και διάφορες ‘‘πολυπολιτισμικές’’ κενολογίες; Οσο στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύει πνεύμα υποτέλειας και ενδοτισμού;
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, δημιουργούνται οι προυποθέσεις για έναν προσωπικό εκλογικό θρίαμβο του κ. Γ.Α. Παπανδρέου και την επερχόμενη κυβερνητική κυριαρχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τι μέλλει γενέσθαι στην περίοδο που θα ακολουθήσει είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Η συνεχιζόμενη διεθνής οικονομική κρίση ήδη πλήττει την ελληνική οικονομία, της οποίας δύο βασικοί τομείς, ο τουρισμός και η ναυτιλία υφίστανται ήδη σημαντικές δυσμενείς συνέπειες.
Οσον αφορά την ελληνική κοινωνία, έχει επισημανθεί από διάφορους ανεξάρτητους αναλυτές η πολύπλευρη κρίση και τα χαρακτηριστικά της. Οπωσδήποτε χρειάζεται νέα συλλογικότητα, συντονισμός πρωτοβουλιών και αγώνων. Δεν είναι μονόδρομος η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, η πολιτισμική μας αλλοτρίωση, η υποταγή της Κύπρου, η χωρίς αντάλλαγμα υποστήριξη της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., η ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών, η αλλοπρόσαλλη πολιτική στο ‘‘Μακεδονικό’’, και η απεμπόληση γενικά των εθνικών και λαïκών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσει η πολιτική των πολυεθνικών και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι κομματικοί αξιωματούχοι αποδεχόμενοι την α-παιδεία και την υποτέλεια στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούσαν και οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα πληθυσμιακής ομάδας που βιώνει ανασφάλεια, άγχος και έλλειμμα εμπιστοσύνης αποτελεί η γενιά των τριαντάρηδων. Η μεγάλη πλειονότητα των τριαντάρηδων έχει καταλάβει ότι αυτή είναι που θα ‘‘πληρώσει τη νύφη’’. ‘‘Οι περισσότεροι είναι κακομαθημένοι. Και θεωρώ ως τον μεγαλύτερο υπεύθυνο την οικογένεια’’, έγραφε παλιότερα ένας νέος σε ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο (blog). Κυρίως, όμως σημασία έχει πως αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα. O καθένας χρειάζεται να κάνει την αυτοκριτική του. Μήπως κάποιοι είναι/είμαστε βολεμένοι και δεν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες; Στην πολιτική επιστήμη χρησιμοποιείται και η λέξη ‘‘γεροντοκρατία’’, που έχει - κι αυτή - ελληνικές ρίζες. Δεν έχει καθιερωθεί όρος για το αντίθετο, δηλαδή στην περίπτωση των νέων. Μάλλον, πρέπει να είναι ένας όρος σαν ‘‘νεοκρατία’’ ή ‘‘νεανιοκρατία’’. Μάλλον η Ελλάδα χρειάζεται μεγαλύτερες δόσεις νεοκρατίας. Σε πολλά επαγγέλματα κυριαρχεί ένα ‘‘καθεστώς’’ των μεγαλύτερων σε ηλικία. Συμβαίνει στην ιατρική, στη δικηγορία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Ακαδημία Αθηνών, ακόμα και στον αγροκτηνοτροφικό τομέα…
Η ανάγκη συγκρότησης ενός δημοκρατικού πόλου με πατριωτικές, οικολογικές, κοινωνικές ευαισθησίες και αξιόπιστη προγραμματική πρόταση παραμένει ζητούμενο χρόνια τώρα. Σ’αυτό το εγχείρημα είναι απαραίτητο να συμμετάσχουν πρόσωπα απ’ όλες τις γενιές, αλλά ιδιαίτερα νέοι, τριαντάρηδες και εικοσάρηδες. Προκειμένου όμως η νέα γενιά στην Ελλάδα να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, πρέπει κυρίως να βελτιωθεί η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απεγκλωβισμός από ιδιοτέλειες, ανευθυνουπευθυνότητα, κομματικά/συνδικαλιστικά σφιχταγκαλιάσματα. Οι ελευθερόφρονες, ενεργοί, αυτόνομοι πολίτες, με την κατάλληλη οργάνωση, μπορούν να συμβάλουν στην υπεράσπιση και την αναμόρφωση της ‘‘πόλης’’, της χώρας, της ζωής μας και αυτής των παιδιών μας.

Σεπτέμβριος 2009
Θεόδωρος Μπατρακούλης