Τουρκία: Δουλειές με την Eλλάδα, δυσκολίες στη Μέση Ανατολή - του Θ. μπατρακούλη

Τουρκία: Δουλειές με την Eλλάδα, δυσκολίες στη Μέση Ανατολή

του Θεόδωρου Μπατρακούλη

         Το ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική βασίζεται σε λανθασμένες εκτιμήσεις για την στρατηγική των Τούρκων ισλαμιστών και του Ερντογάν ο γράφων το υποστηρίζει αδιάκοπα και στη Διδακτορική Διατριβή του (2000) και σε διάφορα άρθρα του. Ομως στην Ελλάδα, την τελευταία εικοσαετία είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα λανθασμένο προσανατολισμό που καλλιεργούν συγκεκριμένα «ιδρύματα» διεθνικά και διεθνώς συνδεδεμένα. Επικοινωνιακά ήταν μάταιο να αντικρούει κανείς τους μηχανισμούς της ξένης εξάρτησης. Διαθέτουν συντριπτική κυριαρχία τους στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Διαφορετικά η Ελλάδα δεν θα ήταν μια χώρα εξαρτημένη, θα είχε επεκτείνει τα χωρικά ύδατα, ορίσει την αποκλειστική ζώνη και επιτύχει μια βιώσιμη λύση στο κυπριακό ζήτημα. Η Ελλάδα και η Κύπρος μετατράπηκαν σε πιόνια διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες.

        Ένα αποκαλυπτικό άρθρο δημοσίευσε η τουρκική Ζαμάν την Κυριακή, 15 Σεπτεμβρίου 2013 σχετικά με την οικονομική διείσδυση των Τούρκων επιχειρηματιών στις ελληνικές αγορές αλλά και κατ’επέκταση, στις αγορές της ευρωζώνης. Οι Τούρκοι βλέπουν ότι η κρίση στην Ελλάδα των Μνημονίων και η πολιτική της συγκυβέρνησης τους προσφέρουν ευκαιρίες για οικονομική διείσδυση στην Ευρώπη. Είναι στην φύση των καπιταλιστών να επεκτείνονται πέραν των εθνικών συνόρων, και όταν η εθνική-κρατική συγκρότηση των άλλων χωρών είναι ισχυρή. Ωστόσο, στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων υπάρχουν σειρά σημαντικών ζητημάτων. Το άρθρο της ΖΑΜΑΝ έχει τίτλο “Η Τουρκία θα είναι βασικός εταίρος στην οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας”. Ο Μουσταφά Κουτλάι, ερευνητής οικονομίας του Διεθνούς Στρατηγικού Οργανισμού Έρευνας της Άγκυρας (USAK), δηλώνει ότι “καθώς η Τουρκία είναι γεωγραφικά κοντά στην Ελλάδα και έχει μια αναπτυσσόμενη οικονομία σε ένα σημαντικό μέγεθος στην αγοράς διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας”. Λίγο παρακάτω δηλώνει ότι η οικονομική κρίση οδήγησε την Ελλάδα να ανοίξει την οικονομία της, και ότι τώρα είναι ευκολότερο για τους Τούρκους επιχειρηματίες να διεισδύσουν στις ελληνικές αγορές: ”Η Ελλάδα ήρε τα ψυχολογικά εμπόδια. Δεν είναι πλέον σημαντικό ποιος είναι αυτός που κάνει τις επενδύσεις”. Αίσθηση προκαλεί στο τέλος του άρθρου η τοποθέτηση του Σεζάι Ενίς Tουλτσά, καθηγητή διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Galatasaray. “Μολονότι οι διαφωνίες για την Κύπρο και το Αιγαίο συνεχίζονται, η Ελλάδα έχει χαλαρώσει τη σταθερή θέση της κατά της Τουρκίας σε πολιτικά θέματα από τότε που η οικονομική κρίση έπληξε τη χώρα”.

         Οι Ερντογάν - Νταβούτογλου προετοίμασαν και επιχείρησαν να θέσουν σε εφαρμογή το ιδεολόγημα της ηγεμονικής δύναμης στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, της Νοτιανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής Για καιρό η Δύση επιδοκίμαζε τον πρώτο ως πρότυπο δημοκράτη στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επιρροή του φαινόταν να αυξάνεται όταν ο ίδιος υποστήριξε τις υπέρ της δημοκρατίας εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης, ιδιαίτερα όταν φίλοι του ισλαμιστές κέρδισαν αρχικά την εξουσία στην Αίγυπτο και αλλού στη Βόρεια Αφρική. Η Τουρκία επιδίωκε τη διαμόρφωση ενός τόξου και προωθούσε φιλοδοξίες δημιουργίας ενός νέου χαλιφάτου στις χώρες και περιοχές όπου κυριαρχούν οι σουνιτικοί πληθυσμοί. Στη βάση των επιδιώξεών της η Αγκυρα τοποθετήθηκε ευθέως στην συριακή κρίση υποστηρίζοντας τους αντάρτες της υπό την πρωτοκαθεδρία των ισλαμιστών αντιπολίτευσης και διεκδίκησε ρόλο για τη διαχείρισή της από ΗΠΑ και Ρωσία. Οσο εμφανιζόταν ατμόσφαιρα νίκης των ανταρτών, όλα έδειχναν ομαλά για την Τουρκία. Ωστόσο, η συνέχεια αποδείχθηκε ιδιαιτέρως προβληματική. Eμμένοντας σε εκκλήσεις για στρατιωτική δράση στη Συρία και στην υποστήριξή του στον ανατραπέντα ισλαμιστή πρόεδρο της Αιγύπτου, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν αποτελεί ολο και περισσότερο μια μοναχική φιγούρα σε μια περιοχή για την οποία εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα συμβάλει στη διαμόρφωση του μέλλοντός της. Ο Ερντογάν βρίσκεται σε μια κατάσταση που χαρακτηρίστηκε «αξιοπρεπής μοναξιά». Κινδυνεύει να αποξενωθεί από κάποιους σημαντικούς επενδυτές του Κόλπου στην Τουρκία, καθώς και να δεί να εξασθενεί η διεθνής και διπλωματική ισχύς του.

         Οι Κούρδοι διεκδικούν την εθνική ολοκλήρωσή τους, ασκώντας πίεση στην Τουρκία, η οποία πλέον υφίσταται ισχυρούς κλυδωνισμούς. Στη Συρία οι Κούρδοι ήταν σύμμαχοι με τους υπόλοιπους αντικαθεστωτικούς, μέχρι το σημείο όπου ξεκινά η συζήτηση για περαιτέρω αυτονομία τους. Η Τουρκία, με τις επιλογές και τις ενέργειές της στη συριακή σύγκρουση και όπως έδειξε η εξέλιξη της αιγυπτιακής κρίσης, οδηγήθηκε σε ανταγωνιστικές σχέσεις όχι μόνο με το μπλόκ των σιιτικών δυνάμεων αλλά και με ένα μέρος του σουνιτικού κόσμου. Οι έντονες εκκλήσεις του Ερντογάν για επέμβαση που θα συνέβαλε στην εκδίωξη από την εξουσία του Προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ τον άφησαν μόνο μετά τη συμφωνία Ουάσιγκτον-Μόσχας για την αποτροπή των χτυπημάτων των ΗΠΑ, τουλάχιστον προς το παρόν. Με την ανοιχτή υποστήριξη που παρείχε η Τουρκία στους Αδελφούς Μουσουλμάνους (μολονότι δεν είχε και το πολύτιμο για τον Μόρσι οικονομικό αντίκρυσμα) και την απροκάλυπτη επεμβασή της στα εσωτερικά της Αιγύπτου, οδηγήθηκαν σε σοβαρή κρίση οι σχέσεις της με τη νέα κυβέρνηση της Αιγύπτου. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η Αίγυπτος κάλεσε την Ελλάδα σε συμφωνία οριοθέτησης των ΑΟΖ των δύο κρατών. Για την Ελλάδα δημιουργούνται στα ανατολικά της ευκαιρίες. Μπορεί να βγεί από την κατάσταση γεωπολιτικής έκλειψης στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Και να επανατοποθετήσει-βελτιώσει τις σχέσεις της, πέραν των Κούρδων, και με τον Αραβικό και Ιρανικό κόσμο.

20.09.2013

Θεόδωρος Μπατρακούλης

theobatrak@gmail.com

Ελλάδα, Κύπρος, Ευρώπη: ελληνική αφωνία του Δ. Κωνσταντακόπουλου

26/9/13

Eλλάδα, Κύπρος, Ευρώπη: ελληνική αφωνία

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τις προάλλες μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τη Γαλλία, ο Ζεράρ Φιλός, παληός συνδικαλιστής με εξαιρετικά μαχητική παρουσία δεκαετιών στο εργατικό κίνημα, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην αριστερή πτέρυγα του οποίου είναι ενταγμένος.  
Τον ρώτησα τι ξέρει ο μέσος Γάλλος για την Ελλάδα. 
Απάντηση: ότι η Ελλάδα είναι ένα μπουρδέλο, για το οποίο πληρώνει ο ίδιος, ότι οι ‘Ελληνες είναι τεμπέληδες, δεν πληρώνουν τους φόρους τους, το κράτος είναι διαλυμένο κλπ.

Συνέχισα να επιμένω: «πόσοι Γάλλοι καταλαβαίνουν τη σημασία αυτού που γίνεται στην Ελλάδα για το μέλλον του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας;». 
Απάντηση: «Κανείς». 

Μα, του λέω, Ζεράρ, είναι σαν να μου λες ότι βρισκόμαστε φερ’ ειπείν στην εποχή του ισπανικού εμφυλίου (1936-39), έρχεται κάποιος και λέει ότι πρέπει να προσέξουμε γιατί, αν χάσουν οι Δημοκρατικοί, την έχουμε βάψει από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, και να του απαντάνε «μπα, γίνεται πόλεμος στην Ισπανία;». Αυτό μου λες;». 
Ναι, μου απαντάει, αυτό ακριβώς σου λέω.

Τελευταία ερώτηση προς τον Ζεράρ: «Για την Κύπρο, τι λένε στη Γαλλία;». 
Απάντηση: «απολύτως τίποτα».

Ελληνική αφωνία

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια η απελπισία με κατέκλυσε. Καλά οι μνημονιακοί και οι απερίγραπτοι άνθρωποι «της τέχνης και των γραμμάτων», ξευτίλα για μια χώρα που, αν μη τι άλλο, παρήγαγε έναν Καβάφη και έναν Ελύτη, ένα Βάρναλη κι ένα Ρίτσο, ένα Θεοδωράκη κι ένα Χατζηδάκη, για να καταλήξει σήμερα να αντιπροσωπεύεται από τη … Σώτη Τριανταφύλλου και τον Νίκο Δήμου, που έφτασαν πέρυσι να καταπλήξουν τον συντάκτη εντός άρθρου της Μοντ Ντιπλοματίκ με την έμμεση συνηγορία τους στις γερμανικές επιθέσεις κατά της Ελλάδας. Οι αντιμνημονιακοί όμως; Είναι προφανώς αδύνατον να επιχειρήσουν να διακόψουν αύριο το Μνημόνιο, χωρίς να ηττηθούν γρήγορα και να καταστραφούν, αν δεν έχουν δώσει προηγουμένως όχι μάχη, ολόκληρο πόλεμο για να αποκτήσουν (και η χώρα μαζί τους) συμμάχους στην Ευρώπη και τον κόσμο, για να διαφωτίσουν την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

Στις 3 Ιουλίου πήγα στη συνέντευξη που έδωσε στο Υπουργείο Εξωτερικών ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλλε και του υπέβαλα την ακόλουθη ερώτηση: «Κύριε Υπουργέ καλώς ήρθατε στην Ελλάδα. Κι επειδή αναφερθήκατε στην Κασσάνδρα, να σας θυμίσω με την ευκαιρία ότι η Κασσάνδρα είχε δίκηο, δεν είχε άδικο. Σε αυτή τη χώρα από τότε που άρχισε το πρόγραμμα βοήθειας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν έχει μειωθεί κατά 23%, ποσοστό που είναι μεγαλύτερο από το μεγάλο κραχ του 1929–1933 στις ΗΠΑ και από αυτό που πέτυχε ο Καγκελάριος Μπρούνινγκ στη Γερμανία πριν από την άνοδο του Χίτλερ εφαρμόζοντας ακριβώς την ίδια πολιτική. Η χώρα αυτή έχει 1.500.000 ανέργους και θα χρειαστεί 20 με 30 χρόνια θυελλώδους ανάπτυξης για να ξαναγυρίσει εκεί που ήταν. Γνωρίζει μια πραγματική οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε αν θέλατε να καταστρέψετε τη χώρα και όχι να τη βοηθήσετε;»

Ο κ. Βεστερβέλλε μου απήντησε ότι βλέπει στην ερώτησή μου μια έκκληση και εξέφρασε μια γενική όσο και αβάσιμη αισιοδοξία ότι τα πράγματα θα φτιάξουν αν εφαρμόσουμε το πρόγραμμα. Οι πολιτικοί είναι μαθημένοι να λένε πάντα κάτι, έως ότου χάσουν ή παραιτηθούν. Αλλά σημασία δεν είχαν τόσο τα λόγια όσο η αίσθηση του σοκ που δημιουργήθηκε στον χώρο της συνέντευξης και δύσκολα θα μπορούσα να μεταφέρω σε γραπτό κείμενο. ‘Ηταν σαν να μπήκε ξαφνικά η ελληνική πραγματικότητα στο χώρο ενός εικονικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού δημόσιου πολιτικού λόγου, που χρησιμοποιεί όρους όπως «μεταρρυθμίσεις», «διαρθρωτικές αλλαγές», «πρόγραμμα διάσωσης» για να περιγράψει ένα πρόγραμμα καταστροφής ενός λαού, της οικονομίας και του κράτους του. Φανταστείτε τώρα αν τέτοια επιχειρήματα, τέτοιες ερωτήσεις, αλλά και σοβαρές εναλλακτικές, ακουγόντουσαν σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, όπου εμφανίζονται εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, των ευρωπαϊκών αρχών, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.

Ο ελληνικός λαός και τα δύο κράτη του κινδυνεύουν να πάνε άκλαυτοι στο τέλος, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, γιατί ουδείς τον υπερασπίζεται διεθνώς και από το τι γίνεται διεθνώς εξαρτάται το 50% τουλάχιστο, αν όχι πολύ περισσότερο του προβλήματός μας. Το παράδοξο όμως είναι ότι εξαρτώμεθα από το διεθνές περιβάλλον όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας, ταυτόχρονα όμως είμαστε όσο ποτέ άλλοτε αυστηρά προσηλωμένοι στο εθνικό, «επαρχιακό» μας πλαίσιο, ανίκανοι να κατανοήσουμε και να επικοινωνήσουμε με το περιβάλλον, ιδανικά δηλαδή πειραματόζωα, σαν ποντικάκια που όχι μόνο μας έβαλαν σε κουτάκια, μπήκανε και στο μυαλό μας ακόμα να μας σπρώξουν μόνους μας στην καταστροφή, με τον συμφερότερο για αυτούς τρόπο.

Πως κερδίζονται οι πόλεμοι

Δεν θέλω να πω ότι μια κινητοποίηση υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου θα άλλαζε την ευρωπαϊκή πολιτική. Θέλω να πω ότι είναι μία από τις θεμελιωδέστερες προϋποθέσεις επιτυχίας οποιουδήποτε αγώνα για να σωθεί αυτή η χώρα και η Κύπρος. Η Γιουγκοσλαβία δεν ηττήθηκε όταν τη βομβάρδισε το ΝΑΤΟ. Ηττήθηκε γιατί ο Μιλόσεβιτς είπε στον Μλάντιτς να μην μπει στο Σεράγεβο, αυτός κάθησε στους λόφους γύρω-γύρω και, κάπου-κάπου, έριχνε και κανένα όλμο. Πήγαιναν εκεί οι δυτικές τηλεοράσεις και κατέστρεφαν καθημερινά την εικόνα της Γιουγκοσλαβίας, δημιουργώντας την απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνουν οι βομβαρδισμοί. Ο Καντάφι έχασε προτού καν του επιτεθούν, όταν οι δυτικές τηλεοράσεις άρχισαν να ουρλιάζουν ότι θα σφάξει ένα εκατομμύριο ανθρώπους στη Βεγγάζη – ουδείς σημείωσε ότι, ως αποτέλεσμα της επέμβασης για τη «σωτηρία» τους, καταστράφηκε η Λιβύη, όπως προηγουμένως η Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ. Αντιστρόφως, οι πόλεμοι του Βιετνάμ και της Αλγερίας κερδήθηκαν εξίσου στο πεδίο της μάχης και στους δρόμους της Αμερικής και της Ευρώπης. Και αν οι ΗΠΑ κατέλαβαν τελικά το Ιράκ, κατέβαλαν όμως ισχυρότατο, και καθαρά στρατιωτικό τίμημα ακόμα, γιατί ο τότε ηγεσίες της Γερμανίας και της Γαλλίας αντιτάχθηκαν στον πόλεμο, υποστηριζόμενες από τεράστιο ποσοστό της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν έχουμε βομβαρδισμούς, έχουμε όμως οικονομικό πόλεμο και του οικονομικού προηγήθηκε και τον συνοδεύει πάντα ο «επικοινωνιακός», «πληροφορικός», ακόμα πιο σημαντικός και από τον καθεαυτό οικονομικό. Είναι τραγικό και απαράδεκτο να έχουν μείνει Ελλάδα και Κύπρος χωρίς φωνή διεθνώς, πλην της φωνής της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ τους, αποφασισμένης, μεταξύ του έθνους τους και των Πιστωτών, να διαλέξουν ανεπιφύλακτα τους δεύτερους (και μάλιστα, δίπλα στις τρόικες των πιστωτών, διακρίνονται όλο και καθαρότερα οι ακόμα πιο απειλητικές γεωπολιτικές τριάδες, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικανοί, η χρηματιστική ολιγαρχία έτοιμοι να εκμεταλλευθούν την καταστροφή της οικονομίας και της δημοκρατίας, ανέλπιστη ευκαιρία για την τελική, γεωπολιτική καταστροφή του ελλαδικού και κυπριακού κράτους). Στην ειδική μάλιστα περίπτωση της Κύπρου, η Γεωπολιτική Τρόικα (ΗΠΑ, Βρετανία, Χρήμα) ετοιμάζεται να πάρει το νησί, με τις υπογραφές μάλιστα της ηγεσίας του. Η ίδια Τρόικα εκπροσωπούνταν από τους «τρεις ξένους δικαστές» στην εξουσία των οποίων το σχέδιο Ανάν απέδιδε την Κυπριακή Δημοκρατία.

Διερωτάται κανείς γιατί ο Αρχιεπίσκοπος δεν απευθύνεται τρία και πλέον χρόνια τώρα στις Εκκλησίες της Ευρώπης και του κόσμου, εξηγώντας τους ότι το πρόγραμμα που επεβλήθη στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τις κυβερνήσεις της ΕΕ και την ΕΚΤ καταστρέφει τη χώρα και τον ελληνικό λαό, είναι το πιο αποτυχημένο πρόγραμμα ως πρόγραμμα σωτηρίας, το πιο επιτυχές ως πρόγραμμα καταστροφής στην ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού. Γιατί οι κοινωνικές κατηγορίες που πλήττονται δεν απευθύνονται στους συναδέλφους τους στην Ευρώπη; Διαμαρτύρεται κάθε μία κατηγορία ξεχωριστά, αλλά αυτές οι διαμαρτυρίες μπορούν να έχουν περιορισμένο αποτέλεσμα αν δεν προκαλέσουν εξέγερση. Γιατί δεν απευθύνονται στους «ομολόγους» τους εξηγώντας ότι αυτό το πρόγραμμα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα έχει αυτές κι αυτές τις συνέπειες, που περιγράφουν και το δικό τους μέλλον. 

Γιατί επιτέλους δεν οργανώνεται μια διεθνής εκστρατεία κατά του Μνημονίου ανάλογη π.χ. με αυτή που οργανώθηκε διεθνώς εναντίον και απομόνωσε την απριλιανή δικτατορία. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το τι έγινε και θα γίνει στην Ελλάδα και την Κύπρο έχει τεράστια σημασία για το μέλλον όλης της Ευρώπης, είμαστε το καναρίνι στο ανθρακωρυχείο. Ούτε φτάνουν οι κριτικές της «λιτότητας», που μπορεί να γίνουν και αντιπαραγωγικές. Εδώ δεν έχουμε λιτότητα, έχουμε γενοκτονία, κοινωνικό ολοκαύτωμα, καταστροφή της δημοκρατίας, δύο κρατών και ενός έθνους, εν τέλει και του ίδιου του ευρωπαϊκού σχεδίου. Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ιδίως όσοι επιθυμούν να διακόψουν το Μνημόνιο, οφείλουν να αποκτήσουν επίγνωση της κατάστασης και εσωτερικά και διεθνώς και να δράσουν ανάλογα και κατεπειγόντως.

konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 28.7.2013

Παιδεία, ταυτότητα και αντιμετώπιση των νεοφασιστικών πρακτικών - του Θεόδωρου Μπατρακούλη

Δευτέρα, 23 Σεπτεμβρίου 2013

Η ελληνική τραγωδία

Παιδεία, ταυτότητα και αντιμετώπιση των νεοφασιστικών πρακτικών

 του Θεόδωρου Μπατρακούλη

         Με την υπαγορευμένη από τους δανειστές και την τρόικα πολιτική των Μνημονίων η Ελλάδα φτωχοποιείται και εκποιείται, οι Ελληνες γνωρίζουν διεθνή ταπείνωση και διασυρμό. Τα ζητήματα που σχετίζονται με την εθνική κυριαρχία και την υπεράσπισης της ιστορίας και της προοπτικής του Ελληνισμού στην κρίσιμη περιοχή του κόσμου που είναι και ο ιστορικός του χώρος απεμπολούνταν ή υποβαθμίζονταν. Η κλασσική μας παιδεία εγκαταλείπεται, με την εμφανισή της ως νεκρή και απαρχαιωμένη. Τα φαινόμενα αυτά προκάλεσαν και απαξίωση της ταυτότητας, που συνυφαίνεται με την υπαρξιακή προοπτική των Νεοελλήνων, δηλαδή τη δυνατότητά τους να υπάρχουν ως αυτόνομη και δημιουργική πολιτισμική οντότητα στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο. Δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα κρίσης ταυτότητας των Νεοελλήνων. Εφόσον υπάρχει ζήτημα ταυτότητας, εμφανίζεται και πρόβλημα ετερότητας (δηλαδή οντότητας σε αντίθεση με την οποία οικοδομείται μια ταυτότητα), σχέσης με τον άλλο και αποδοχής του. Εξάλλου, η εξελισσόμενη γιγαντιαία μετακίνηση πληθυσμών, τα μαζικά κύματα παράνομων μεταναστών, η μη τήρηση των συμφωνιών επαναπροώθησης από την Τουρκία και η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ (κύριο εργαλείο μετατροπής της Ελλάδας σε αποθήκη μεταναστών από την ΕΕ) δημιούργησαν πολύ σοβαρό πρόβλημα για την κοινωνική και εθνική συνοχή καθώς και για τη δημόσια τάξη. Αντιμέτωποι με τα ανωτέρω προβλήματα, αρκετοί άνθρωποι και κυρίως νέοι στρέφονται σε μορφώματα τύπου «Χρυσής Αυγής», αφού το συμβατικό πολιτικό σύστημα της χώρας, απέτυχε να αρθρώσει, να υπερασπίσει και να προβάλει τις αναζητήσεις και τις προσδοκίες τους. Η ρήξη εκφράστηκε συχνά με ιδεολογικά ακατέργαστες μορφές γεννώντας δόγματα και στάσεις απόρριψης αντίθετων απόψεων, ιδεολογίας, γνώμης, προσέγγισης ή και άλλης φυλής. Ένα τέτοιο σύστημα αποτελεί η ολοκληρωτική ιδεολογία και οι αντίστοιχες πρακτικές, όπως αυτές της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Και μια αξιοσημείωτη βιογραφική λεπτομέρεια: Ο δράστης της δολοφονίας Γ. Ρουπακιάς, ο οποίος φέρεται ότι είναι μέλος της  ‘‘Χρυσής Αυγής’’, είναι γιός μετανάστη που έζησε στη Γερμανία.

     Αξίζει μια αναφορά στη δήλωση του συμβούλου του πρωθυπουργού Χρ. Λαζαρίδη, όπου, μεταξύ άλλων, αναφερόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός συνταγματικού τόξου. Τί μπορεί να υπονοείται με τέτοια επικοινωνιακά τεχνάσματα; Οτι εντός του συνταγματικού τόξου βρίσκονται μόνον όσοι αποδέχονται τα Μνημόνια, τον στραγγαλισμό των Ελλήνων και την εθνική υποτέλεια; Αν είναι έτσι, και στο βαθμό που οι απόψεις αυτές συνδέονται με στενό πυρήνα του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι απηχούν επικίνδυνη αυταρχική ή καθεστωτική νοοτροπία. Ας μην υποτιμηθεί και η εγκληματική επίθεση κατά του προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων την επόμενη της δολοφονίας μέρα και ο τραυματισμός του (διεξαγόταν προανάκριση για την εξακρίβωση των υπαιτίων).

         Οσον αφορά στο ερώτημα γιατί η δημοκρατία δεν θέτει εκτός νόμου τη ‘‘Χρυσή Αυγή’’. Ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος σε άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή», μεταξύ άλλων, επισημαίνει: «Στη χώρα μας, το ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπει τη δυνατότητα να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα. Με νωπή τότε ακόμη τη θέση εκτός νόμου του ΚΚΕ για σχεδόν 30 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία απέσυρε πρόταση που είχε υποβάλει, στο πρώτο στάδιο της συνταγματικής αναθεώρησης (1975), ακολουθώντας το πρότυπο του άρθρου 21 του γερμανικού Συντάγματος. Κατά τη σχετική συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε υποστηρίξει τότε ότι «αρκεί ο Ποινικός Κώδιξ», ενώ ο Δημ. Τσάτσος, ως εισηγητής της μειοψηφίας, εγκαλούσε την κυβέρνηση ότι «καταλύει το κράτος δικαίου» αφού, με την προτεινόμενη διάταξη, καταργούσε τη διάκριση νομιμότητας και παρανομίας (συνεδρ. 22.4.1975)… Με βάση τις διατάξεις του κοινού ποινικού μας δικαίου, οι τελευταίοι θα μπορούσαν να διωχθούν όχι μόνο για αντιποίηση αρχής (άρθρο 175 Π.Κ.), αλλά και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (άρθρο 187 Π.Κ.), αφού αποδεδειγμένα όχι μόνον ανέχονται αλλά και επιδιώκουν απρόκλητες σωματικές βλάβες εις βάρος τρίτων, ιδίως μεταναστών, αν και όχι μόνον (άρθρο 310 Π.Κ.). Θα μπορούσαν ακόμη να διωχθούν με βάση τον αντιρατσιστικό ν. 927/1979, οι αξιόποινες πράξεις του οποίου διώκονται πλέον αυτεπαγγέλτως (άρθρο 39 παρ. 4 του ν. 2910/1991). Η θαρραλέα εγκύκλιος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου έδειξε ότι ούτε η βουλευτική ιδιότητα μπορεί σήμερα να σταθεί εμπόδιο στην αυστηρή εφαρμογή του νόμου. Οσο για τους ηγέτες των κομμάτων της βίας, οι οποίοι σχεδιάζουν τα έκτροπα αποφεύγοντας να συμμετάσχουν οι ίδιοι σε αυτά, θα μπορούσαν να διωχθούν ως ηθικοί αυτουργοί…».

         Ποιος είναι ο πολιτικός ρόλος της ‘‘Χρυσής Αυγής’’ στην παρούσα συγκυρία; Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα τεχνητό εμφυλιοπολεμικό κλίμα, το οποίο βγάζει την κατάλληλη στιγμή - όταν το περίφημο «success story» της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου καταρρέει τραγικά μέσα σ’ ένα σκηνικό ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου που συνεχίζουν η Τρόικα και η Γερμανική Ευρώπη εναντίον του ελληνικού λαού - από το κάδρο τους πραγματικούς υπαίτιους της ελληνικής τραγωδίας: Τους ξένους επικυρίαρχους, και τις ελληνικές άρχουσες τάξεις που έχουν συμπράξει μαζί τους. Τους αυτουργούς της εθελοδουλείας και των Μνημονίων, που στραγγαλίζουν οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα. Στο μεταμοντέρνο Δ΄ Ράιχ που βιώνει σήμερα η Ελλάδα, οι Χρυσαυγίτες κάνουν αντίστοιχα με ό,τι έκαναν τa Τάγματα Ασφαλείας στο κατοχικό καθεστώς του Γ΄ Ράιχ. Ας αναλογισθούμε όλοι τις ευθύνες μας. Και ας είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί όλοι. Η κοινωνία και η χώρα δεν αντέχει κλίμα διχασμού. Να μην εκκολαφθεί μια άλλη εμφύλια σύγκρουση. Πρακτικές όπως αυτές της Χ. Α. απαιτούν και την υπέρβαση της πολιτικής των Μνημονίων, της γενικευμένης εκποίησης της χώρας, της υποτέλειας και της διεθνούς ταπείνωσης των Ελλήνων. Και να μη λησμονείται ένα αίτημα που μένει ανικανοποίητο επί δεκαετίες και μπορεί να γίνει αντικείμενο κοινού αγώνα. Η διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, ιδιαίτερα του ανεξόφλητου κατοχικού δανείου, καθώς και των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών.

Θεόδωρος Μπατρακούλης

theodorosbatrakoulis.blogspot.com

theobatrak@gmail.com

Aλιβιζάτος για Χρυσή Αυγή: Το ισχύον Σύνταγμα αποκλείει το ενδεχόμενο να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα

18/9/13 

Στις συζητήσεις που προκάλεσε η φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα: ώς πότε η δημοκρατία μας θα ανέχεται τις βίαιες πρακτικές του νεοναζιστικού αυτού κόμματος; Γιατί δεν το θέτει εκτός νόμου; διερωτάται ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος σε άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή».

Γράφει ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με τίτλο «Eπιτρέπεται η απαγόρευση πολιτικού κόμματος;». Δυστυχώς, η σχετική συζήτηση πήρε γρήγορα ηθικές και πολιτικές διαστάσεις. Υπάρχει καλή και κακή βία; Και αν ναι, ποιο είναι το κριτήριο της διάκρισης; Η ιδεολογία όσων την υποστηρίζουν; Το αν αυτή βλάπτει πολλούς ή λίγους; Το αν τους βλάπτει σοβαρά ή όχι; Ή μήπως τα κίνητρα όσων τη μετέρχονται;

Υπό τις σημερινές περιστάσεις, θεωρώ ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα. Σε ένα κράτος δικαίου, όπως ευτυχώς παραμένει ακόμη η Ελλάδα, η βία είναι καταδικαστέα, απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται, όποιο χρώμα και αν έχουν οι σημαίες όσων την υποστηρίζουν. Διότι η δημοκρατία μας θα αυτοκαταργούνταν αν ανεχόταν άλλα μέσα πολιτικής δράσης, εκτός από την ψήφο των πολιτών και από την άσκηση των δικαιωμάτων που αναγνωρίζει κάθε φιλελεύθερη και δημοκρατική έννομη τάξη. Με άλλα λόγια, με όρους ποινικού δικαίου, η «ευγένεια» των όποιων προθέσεων θα μπορούσε να ληφθεί υπ’ όψιν, όχι βέβαια για τον αποκλεισμό του αδίκου, αλλά το πολύ πολύ ως ελαφρυντική περίπτωση, για την επιμέτρηση της ποινής (άρθρο 84 Π.Κ.).

Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύονται κόμματα που όχι μόνο δεν καταδικάζουν τη βία, αλλά τη χρησιμοποιούν συστηματικά, ήδη από σήμερα, ως μέσο πολιτικής δράσης;
Μετά τις φρικαλεότητες του φασισμού και του ναζισμού, τα Συντάγματα πολλών δημοκρατικών χωρών προβλέπουν τη δυνατότητα απαγόρευσης «ανατρεπτικών» κομμάτων, συνήθως με δικαστικές εγγυήσεις. Γνωστότερα από αυτά είναι το γερμανικό και το τουρκικό. Οπως έχει κρίνει το Δικαστήριο του Στρασβούργου, η απαγόρευση αυτή, όταν θεμελιώνεται σε πράξεις και επίσημες διακηρύξεις και όχι σε μεμονωμένα περιστατικά, δεν προσκρούει στη Σύμβαση της Ρώμης (ΕΣΔΑ). Οι Αρχές, πάντως, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ανασύσταση των κομμάτων που απαγορεύτηκαν. Κάτι που λέει πολλά για τη μικρή αποτελεσματικότητα του θεσμού της απαγόρευσης, υπό καθεστώς δημοκρατίας.
Στη χώρα μας, το ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπει τη δυνατότητα να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα. Με νωπή τότε ακόμη τη θέση εκτός νόμου του ΚΚΕ για σχεδόν 30 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία απέσυρε πρόταση που είχε υποβάλει, στο πρώτο στάδιο της συνταγματικής αναθεώρησης, ακολουθώντας το πρότυπο του άρθρου 21 του γερμανικού Συντάγματος.

Κατά τη σχετική συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε υποστηρίξει τότε ότι «αρκεί ο ποινικός κώδιξ», ενώ ο Δημ. Τσάτσος, ως εισηγητής της μειοψηφίας, εγκαλούσε την κυβέρνηση ότι «καταλύει το κράτος δικαίου» αφού, με την προτεινόμενη διάταξη, καταργούσε τη διάκριση νομιμότητας και παρανομίας (συνεδρ. 22.4.1975).

Εκτοτε, επικαλούμενοι το ναυάγιο της ανωτέρω πρότασης, οι συνταγματολόγοι συμφωνούν ότι το ισχύον Σύνταγμα αποκλείει το ενδεχόμενο να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα, ακόμη με ειδικό νόμο (παρόμοιο π.χ. με τον διαβόητο α.ν. 509/1947).
Στο επιχείρημα αυτό, θα προσέθετα και ένα δεύτερο, πιο ρεαλιστικό: η απαγόρευση της Χρυσής Αυγής με νόμο θα ήταν αλυσιτελής. Διότι οι βουλευτές της, ελλείψει ειδικής συνταγματικής διάταξης για την αυτοδίκαιη έκπτωσή τους (αντίστοιχης με το άρθρο 58 παρ. 6 των Συνταγμάτων της δικτατορίας), δεν θα έχαναν τη βουλευτική τους ιδιότητα. Τούτο σημαίνει ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους και να κατέλθουν στις επόμενες εκλογές με άλλο όνομα, χωρίς καν να χρειαστεί να χρίσουν υποψηφίους τις γυναίκες ή τα παιδιά τους (όπως συνέβη προ ετών στην Τουρκία).

Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω την ανωτέρω θέση ηθικά και πολιτικά, αν η έννομη τάξη μας δεν προέβλεπε άλλους τρόπους για την αμείλικτη δίωξη όσων προσφεύγουν συστηματικά σε πράξεις (πολιτικής) βίας. Με βάση τις διατάξεις του κοινού ποινικού μας δικαίου, οι τελευταίοι θα μπορούσαν να διωχθούν όχι μόνο για αντιποίηση αρχής (άρθρο 175 Π.Κ.), αλλά και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (άρθρο 187 Π.Κ.), αφού αποδεδειγμένα όχι μόνον ανέχονται αλλά και επιδιώκουν απρόκλητες σωματικές βλάβες εις βάρος τρίτων, ιδίως μεταναστών, αν και όχι μόνον (άρθρο 310 Π.Κ.). Θα μπορούσαν ακόμη να διωχθούν με βάση τον αντιρατσιστικό ν. 927/1979, οι αξιόποινες πράξεις του οποίου διώκονται πλέον αυτεπαγγέλτως (άρθρο 39 παρ. 4 του ν. 2910/1991).
Η θαρραλέα εγκύκλιος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου έδειξε ότι ούτε η βουλευτική ιδιότητα μπορεί σήμερα να σταθεί εμπόδιο στην αυστηρή εφαρμογή του νόμου. Οσο για τους ηγέτες των κομμάτων της βίας, οι οποίοι σχεδιάζουν τα έκτροπα αποφεύγοντας να συμμετάσχουν οι ίδιοι σε αυτά, θα μπορούσαν να διωχθούν ως ηθικοί αυτουργοί.

Σε κάθε περίπτωση, για την αντιμετώπιση της βίας, οι αρμόδιες αρχές χρειάζεται να δείξουν σθένος και αποφασιστικότητα. Εκτός από την κυβέρνηση, την αστυνομία, τους εισαγγελείς και τους δικαστές (θα προσέθετα μάλιστα και το προεδρείο της Βουλής πλέον!) χρειάζεται και εμείς, ως κοινοί πολίτες, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εκφράσουμε με κάθε τρόπο τoν αποτροπιασμό μας απέναντι στον κάθε μελανοχίτωνα. Διότι η αναβίωση του φασισμού στη χώρα μας είναι ντροπή και για την ιστορία και για τον πολιτισμό μας.

Πηγή: iefimerida.gr
http://www.anixneuseis.gr/?p=76389

“Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και η απόκρουσή της”, Αθήνα 12-9-13 - Eκδήλωση της Κ. Π. Αρδην

Δελτίο Τύπου: “Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και η απόκρουσή της”, Αθήνα 12-9-13

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην διοργάνωσε την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου στις 20:00 εκδήλωση με θέμα: «Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και η απόκρουσή της». Περισσότερα από 150 άτομα παρακολούθησαν τη συζήτηση. Για το θέμα μίλησαν κατά σειρά οι: Ίμπραεμ Μουσλέμ, μέλος του ΠΓ του κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης για την Ευρώπη, εκπρόσωπος των Κούρδων της Συρίας, Σταύρος Λυγερός, συγγραφέας – δημοσιογράφος, Δημήτρης Τσουκαλάς, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Πισσίας, συντονιστής της «Πρωτοβουλίας για την Ειρήνη στη Συρία» και  Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας – ΚΠ Άρδην.

Ο δρ Ιμπραέμ Μουσλέμ ανέφερε ότι το κόμμα που εκπροσωπεί ιδρύθηκε το 2003 και το 2004 συμμετείχε στην εξέγερση εναντίον στο καθεστώς του Άσαντ και από τότε παλεύει για τα δικαιώματα των Κούρδων στη Συρία και γενικότερα για τη δημοκρατία στη Συρία. Συνέχισε ότι εδώ και δύο χρόνια ξεκίνησε στη Συρία μια λαϊκή-ειρηνική εξέγερση εναντίον στο καθεστώς του Άσαντ. Οι Κούρδοι είχαν επισημάνει από τότε ότι ο αγώνας έπρεπε να παραμείνει ειρηνικός γιατί η ένοπλη αντιπαράθεση θα ευνοούσε τον Άσαντ που έχει πάνω από 1 εκ. στρατό. Κανείς δεν τους άκουσε τότε και αυτή τη στιγμή διεξάγεται στη Συρία ένας παγκόσμιος πόλεμος. Από τη μια πλευρά είναι το καθεστώς με Ρωσία, Ιράν και Χεζμπολάχ και από την άλλη η αντιπολίτευση με την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τις ΗΠΑ και όσο και αν φαίνεται παράξενο και την Αλ Κάιντα, μόνος χαμένος είναι ο συριακός λαός. Οι Κούρδοι από την αρχή δεν πήραν το μέρος καμιάς από τις δύο πλευρές, πρεσβεύουν τον τρίτο δρόμο, αυτό της ειρηνικής επίλυσης. Προτείνουν εκδημοκρατισμό της Συρίας με λαϊκές διαδικασίες μέσα σε αυτόνομες περιοχές. Η Τουρκία τελευταία σε συνεργασία με την Αλ Νούσρα (συμμετέχει στο δίκτυο της Αλ Κάιντα) επιτέθηκε σε κουρδικές περιοχές με πάνω από 1 εκατ. πρόσφυγες (Κούρδους, Άραβες κ.ά.). Την επέτειο μάλιστα της 11/9 η Αλ Νούσρα σε συνεργασία με την Τουρκία επιτέθηκε εκ νέου στις κουρδικές περιοχές. Ο δρ Μουσλέμ αναρωτήθηκε ποια είναι η θέση των ΗΠΑ για αυτές τις επιθέσεις.

Ο Σταύρος Λυγερός άνοιξε την ομιλία του λέγοντας ότι το συριακό ήταν ο τέταρτος κρίκος της αραβικής άνοιξης μετά την Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη. Στην περίπτωση της Λιβύης και της Συρίας τόνισε ότι είδαμε και το φαινόμενο του νομαδικού τζιχάντ. Σουνιτικές φονταμενταλιστικές οργανώσεις από το Αφγανιστάν έως τη Βοσνία είναι εκεί και πολεμούν, αρχικά στη Λιβύη και τώρα στη Συρία. Εκεί βρίσκεται και η μεγάλη αντίφαση για τη Δύση και το Ισραήλ, δηλαδή θα πρέπει να συνεργαστούν με φανατικές ομάδες που ανήκουν στο δίκτυο της Αλ Κάιντα για να ρίξουν καθεστώτα σαν του Άσαντ. Θέλουν να ρίξουν τον Άσαντ για να σπάσουν τον άξονα Ιράν-Συρία-Χεζμπολάχ, από την άλλη όμως δεν θέλουν την επόμενη μέρα να υπάρχει στην περιοχή ένα σαλαφιστικού τύπου καθεστώς. Ένα τέτοιο καθεστώς θα το ήθελε η Τουρκία, γιατί θα μπορούσε να το ελέγχει καλύτερα και έτσι θα προωθούσε τα συμφέροντά της στην ευρύτερη  περιοχή. Η Δύση όταν αντιλήφθηκε ότι ο Άσαντ θα μπορούσε να κερδίσει στρατιωτικά την αντιπολίτευση, έβαλε στην ατζέντα το θέμα των χημικών και του άμεσου στρατιωτικού χτυπήματος. Επισήμανε ότι είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η Δύση είχε σκοπό να ανατρέψει άμεσα τον Άσαντ, αλλά περισσότερο θέλει να εξισορροπήσει την κατάσταση μεταξύ Άσαντ-αντιπολίτευσης, για να μπορεί να υπάρξει διπλωματική λύση. Στη Συρία, συνέχισε, διεξάγεται ένας πόλεμος σε τρεις διαστάσεις, μια πρώτη σε εσωτερικό επίπεδο μεταξύ Άσαντ-αντιπολίτευσης, μια δεύτερη μεταξύ σουνιτών-σιιτών που γίνεται διά αντιπροσώπων, σουνίτες της Αλ Κάϊντα εναντίον Χεζμπολάχ, Ιρανών κ.λπ. και τρίτη διάσταση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Τέλος, αναφέρθηκε στην Τουρκία που είναι εκείνη η χώρα που έχει εμπλακεί περισσότερο από κάθε άλλη στη διαμάχη. Η Τουρκία πριν μερικά χρόνια με βάση το δόγμα Νταβούτογλου είχε καταφέρει να βελτιώσει σημαντικά τις σχέσεις τις με Ιράν και Συρία. Όταν όμως είδε ότι το καθεστώς Άσαντ ήταν πολύ πιθανό να πέσει, άλλαξε άρδην θέση και έγινε βάση της αντιπολίτευσης θέλοντας να παίξει ρόλο στην μετασαντική Συρία. Όμως η βεβαιότητας της διαψεύστηκε, ο Άσαντ κρατιέται ακόμα. Η Τουρκία πιέζει σταθερά τις ΗΠΑ για στρατιωτική επέμβαση, αλλά οι ΗΠΑ δείχνουν ότι θέλουν να την αποφύγουν. Πάντως σε ότι αφορά στην περιοχή, Τουρκία και ΗΠΑ-Ισραήλ δεν συμφωνούν για το τι πρέπει να γίνει την επόμενη μέρα στη Συρία, η Δύση θέλει μια πολυκεντρική Συρία, ενώ η Τουρκία θέλει μια Συρία που να κυριαρχήσουν οι ακραίες σουνιτικές τάσεις της αντιπολίτευσης ελπίζοντας ότι αυτοί θα την βοηθήσουν να καταπνίξει το κουρδικό κίνημα.

Ο Δημήτρης Τσουκαλάς έδωσε ορισμένα στοιχεία για την πληθυσμιακή σύσταση της Συρίας. Η Συρία έχει 22,5 εκατ. πληθυσμό. Οι σουνίτες είναι το 74%, οι σιίτες το 16% και οι Αλαουίτες που είναι σιιτικό παρακλάδι 11%. Οι Χριστιανοί της Συρίας φτάνουν το 8,5%, εκ των οποίων το 5,5% με 6% είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Ως προς τις εθνικές μειονότητες οι Κούρδοι είναι γύρω στο 15% του πληθυσμού, δηλαδή γύρω στα 4 εκατ. και υπάρχουν ακόμα περίπου 190 χιλ. Αρμένιοι και μια μικρή εβραϊκή κοινότητα. Επεσήμανε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να διαπερνά οριζοντίως όλα τα κράτη της περιοχής και να έχει ισχυρή παρουσία στην περιοχή. Αναφέρθηκε στην υπόθεση με το χημικό χτύπημα και τι ομοιότητες που έχει αυτή με τα πυρηνικά του Σαντάμ. Φυσικά, τα χημικά έπεσαν αλλά είναι πολύ δύσκολο να πει με σιγουριά κανείς ποιος τα έριξε. Στάθηκε στο ρόλο των ευρωπαϊκών δυνάμεων, στη Μεγάλη Βρετανία που ο Κάμερον πλήρωσε τη στάση του Μπλερ δέκα χρόνια πριν στο Ιράκ, της Γαλλίας που εξαιτίας της ανυπαρξίας της στα ευρωπαϊκά πράγματα στρέφεται στη Μέση Ανατολή ενθυμούμενη το αποικιακό παρελθόν της στην περιοχή. Τέλος, για τη Γερμανία είπε ότι παρέχει όποιες διευκολύνσεις χρειάζονται οι Δυτικοί, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να κάνει κάτι παραπάνω. Για τις ΗΠΑ πρόσθεσε ότι παρεμβαίνουν στην περιοχή για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του Ισραήλ, αλλά φοβούνται μην επικρατήσουν ακραίες σουνιτικές ομάδες. Για το τι θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα, υπενθύμισε ότι λόγω Μνημονίου, έχουμε σταματήσει να ασκούμε εξωτερική πολιτική ως κυρίαρχο κράτος. Έψεξε τη δήλωση Βενιζέλου που προέτρεπε τις ΗΠΑ να παρέμβουν στρατιωτικά στη Συρία. Παρόλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να πάρει πρωτοβουλίες για το θέμα, να το φέρει στην ΕΕ και αυτή να μεσολαβήσει προκειμένου οι αντιμαχόμενες πλευρές να βρουν μια λύση που να τερματίσει τη σφαγή που συντελείται.

Ο Βαγγέλης Πισσίας αναφέρθηκε στις σχέσεις Ελλάδος με τον αραβικό κόσμο και πως θα μπορούσαν να εξελιχτούν αυτές τα επόμενα 10-20 χρόνια. Έθεσε βασικά ερωτήματα για την κατανόηση του αραβικού κόσμου, όπως την Αραβική Άνοιξη, το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων κ.ά. Συνέκρινε την κατάσταση στον αραβικό κόσμο με το πώς ήταν η κατάσταση στη Λατινική Αμερική με τα πολυπρόσωπα κινήματα και με την εικόνα σύγχυσης που έβγαζε αυτή η περιοχή, σήμερα στη Λατινική Αμερική ο κύκλος ολοκληρώθηκε και η Λατινική Αμερική έχει αναβαθμισμένη εικόνα διεθνώς, και αναρωτήθηκε αν μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα γίνει κάτι αντίστοιχο και στον Αραβικό κόσμο. Μια τέτοια προσπάθεια για τη συγκρότηση του αραβικού κόσμου κάνουν προσωπικότητες διανοουμένων, όπως ο Αλί Φαγιάντ που δουλεύει για την ανασυγκρότηση του Λίβανου. Τέτοια εγχειρήματα, ανέφερε, ότι μέσα από ταξίδια που έχουν γίνει στην περιοχή, έχουν διαπιστωθεί και στη Συρία και αν τις το επέτρεπαν οι εξωτερικοί παράγοντες, ίσως να είχαν φανεί καλύτερα αποτελέσματα. Όσον αφορά την Αίγυπτο ανέφερε ότι ο ρόλος του στρατού δεν είναι ίδιος με αυτό στη Δύση ή τη Λατινική Αμερική. Ο στρατός στην Αίγυπτο κυβερνά επί σχεδόν 50 χρόνια και ο Μουμπάρακ έπεσε και λόγω της στάσης του στρατού, αλλά οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν κατάφεραν να οργανώσουν την επόμενη μέρα της Αιγύπτου. Παρά την κρίση που περνά τώρα η Αίγυπτος, αυτή η χώρα έχει εκείνες τις δυνάμεις που δεν θα επιτρέψουν να γίνει στην Αίγυπτο ότι στη Συρία. Το ότι στην Αίγυπτο η εμφύλια διαμάχη δεν προχώρησε και ότι στη Συρία τώρα δεν έγινε στρατιωτικό χτύπημα είναι μια θετική εξέλιξη και δυσχεραίνει σημαντικά τα σχέδια που προωθούν συγκεκριμένοι κύκλοι για βαλκανιοποίηση της Μέσης Ανατολής πράγμα είναι σημαντικό για την Ελλάδα. Η Ελλάδα σε αυτή την περιοχή ακόμα μετράει αρκετά και οι άνθρωποι εκεί επιδιώκουν επαφές και σχέσεις με την Ελλάδα, αλλά την ευκαιρία αυτή οι ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά και η αριστερά δεν την αντιλαμβάνονται και δεν κάνουν και τίποτα γι’ αυτό.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς αναφέρθηκε στο ρόλο που ήθελε να παίξει η Τουρκία στη περιοχή. Υπενθύμισε ότι πριν μερικά χρόνια όλα τα στοιχεία έδειχναν ότι η Τουρκία μέσω της πολιτικής Ερντογάν – Νταβούτογλου είχε αναβαθμιστεί εξαιρετικά. Η Τουρκία είχε καταφέρει να παίζει σημαντικό ρόλο σε κάθε γωνιά του αραβικού κόσμου και προετοιμαζόταν για μια ηγεμονική θέση στο Ισλάμ. Με τους χειρισμούς της όμως στη Συρία έφτασε να έχει προστριβές όχι μόνο με τους σιίτες αλλά ακόμα και με ένα σημαντικό κομμάτι του σουνιτικού κόσμου όπως στην περίπτωση της Αιγύπτου, όπου υποστηρίζοντας ανοιχτά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και επεμβαίνοντας ανοιχτά στα εσωτερικά της Αιγύπτου, οι σχέσεις με το καθεστώς της Αιγύπτου πάγωσαν και η Αίγυπτος τώρα κάλεσε την Ελλάδα να οριοθετήσουν την ΑΟΖ. Έτσι ανοίγεται στα ανατολικά μας μια ευκαιρία για αναβαθμισμένες σχέσεις με τον Αραβικό και ιρανικό κόσμο. Θύμισε ότι στην περιοχή στις αρχές του περασμένου αιώνα οι χριστιανοί πληθυσμιακά έφταναν το 30% του πληθυσμού, σήμερα είναι πολύ λιγότεροι, αλλά παρόλα αυτά στην περιοχή επιβιώνει ακόμα μια αντίληψη ποικιλομορφίας, οι σιιτικοί πληθυσμοί πλησιάζουν το 30% ενώ ακόμα και οι σουνιτικοί πληθυσμοί στην πλειονότητά τους δεν θέλουν να επιστρέψουν στη σαρία. Έτσι και βλέπουμε ότι ο Άσαντ υποστηρίζεται πλέον από την πλειοψηφία ως το μικρότερο κακό. Αυτή η στάση των πληθυσμών φαίνεται και στην Τουρκία, όπου και πάλι ξεκίνησαν ταραχές. Οι αλεβίτες της Τουρκίας, 25% του πληθυσμού, δεν μπορούν να αποδεχτούν τη ομοιορφοποίηση που θέλει να επιβάλλει ο Ερντογάν, αυτές οι δυνάμεις, λοιπόν, που παλεύουν για δημοκρατία στην Τουρκία είναι σύμμαχοί μας. Και εκεί που πριν μερικά χρόνια στην περιοχή η μόνη φιλική δύναμη προς εμάς ήταν οι Κούρδοι, τώρα βλέπουμε να αυξάνονται οι φίλιες ή δυνητικά φίλιες δυνάμεις. Για την Ελλάδα ανοίγονται μια σειρά από δυνατότητες, αρκεί εμείς σαν χώρα να υπάρχουμε στην περιοχή και να επιθυμούμε να παρέμβουμε. Κατέληξε, πάντως, ότι για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες από γεωπολιτικής σκοπιάς στην περιοχή τα δεδομένα εξελίσσονται θετικά για την Ελλάδα. Αν πάρουμε υπόψη και ότι η στρατιωτική επέμβαση που έσπρωχναν Τούρκοι και Ισραηλινοί αποφεύχθηκε, καταλαβαίνουμε ότι αλλάζουν οι συσχετισμοί στην περιοχή… 

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο με όλες τις εισηγήσεις: http://ardin-rixi.gr/archives/14173

Τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου ελληνική αποστολή αποτελούμενη από τους Γιώργο Καραμπελιά, Κίνηση Πολιτών Άρδην, Βαγγέλη Πισσία, συντονιστή της «Πρωτοβουλίας για την Ειρήνη στη Συρία» και Νικόλαο Καρατουλιώτη, υποστράτηγο ε.α. θα μεταβεί στο Λίβανο και θα συμμετάσχει σε συνδιάσκεψη για την προώθηση της ειρήνευσης στη Συρία.

Την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου στις 12.30 το μεσημέρι η Διεθνής Πρωτοβουλία για την Ειρήνη στη Συρία (ΔιΠΕΣ) θα πραγματοποιήσει Συνέντευξη Τύπου για τις εξελίξεις στη Συρία. Η συνέντευξη θα πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο Ιανός, Σταδίου 24 Αθήνα.

Aπό το

www.ardin-rixi.gr

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΜΗ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ; του Βαλεντίνο Βασιλέσκου

10/9/13

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΜΗ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ;

Βαλεντίνος Βασιλέσκου*, Réseau International  (Γαλλία)          (μτφ. Κριστιάν)

Κατά την τελευταία δεκαετία, οι Αμερικανοί έχουν επικεντρωθεί στο σχεδιασμό και την κατασκευή σε μεγάλη κλίμακα αναγνωριστικών αεροσκαφών (UAV), που ονομάζονται drones (κηφήνες). Τα αεριωθούμενα οχήματα αυτά χρησιμοποιούν φτηνότερες τεχνολογίες σε σχέση με τα μαχητικά αεροσκάφη, με μηδενικό ρίσκο για εκείνους που τα εκμεταλλεύονται.

Τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα (ΜΕΑ) αποδεδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικά για την παροχή δεδομένων αναγνώρισης για τα αμερικανικά στρατεύματα στο έδαφος στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, δίνοντας ένα πραγματικό πλεονέκτημα στη μάχη.

Παράλληλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να εφαρμόζουν αεροπορικές επιδρομές από απόσταση, που πραγματοποιούνται από ελαφρά οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Αυτά τα ΜΕΑ έγιναν μέσο για να αποτραπούν επιθέσεις εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους από την Αλ Κάιντα, τους Ταλιμπάν και άλλους εχθρούς που ταξινομούνται από τον Λευκό Οίκο ως τρομοκράτες. 

Οι περισσότερες από τις αποστολές που γίνονται σύμφωνα με το δόγμα των ΗΠΑ για τη χρήση οπλισμένων ΜΕΑ αφορούν προληπτικές επιθέσεις και τη διατήρηση της κατοχής σε εδάφη που είχαν ήδη κατακτηθεί από τον αμερικανικό στρατό.

Τα οπλισμένα αναγνωριστικά αεροσκάφη (UAV, ΜΕΑ) των Ηνωμένων Πολιτειών διοικούνται από την 24^η μοιραρχία  SRI με έδρα στην αεροπορική βάση Λάκλαντ, Τέξας. 

Τα 360 εξ αυτών είναι MQ-1B Predator, προωθούμενα από ένα εμβολοφόρο κινητήρα 1300 cc, 115 hp, με κορυφαία ταχύτητα 217,  ταχύτητα κρουαζιέρας 150 χλμ/ώρα, μέγιστη ακτίνα δράσης 1.100 χιλιόμετρα ανώτατο υψόμετρο 7.620 μ και πρακτική αυτονομία 24 ώρες. 

Το Predator είναι εξοπλισμένο με  δύο στοιχεία στα φτερά που επιτρέπουν την προσθήκη δύο πύραυλων που κατευθύνονται με δέσμη λέιζερ AGM-114 Hellfire (βάρος 45 κιλά, 9 κιλά φορτίζει). Στη θέση της AGM-114 μπορεί να τοποθετηθεί έξι πυραύλους AGM-176 Griffin (βάρος 20 kg, από τα οποία 5 kg εκρηκτικού φορτίου). 

Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ διαθέτει επίσης 77 ΜΕΑ Reaper MQ-9, προωθούμενα από έναν τούρμπο-αντιδραστήρα 800 hp, με μέγιστη ταχύτητα 482 χλμ/ώρα,  κανονική ταχύτητα 313 χλμ/ώρα, με μέγιστη ακτίνα δράσης 1.850 χιλιόμετρα, ανώτατο υψόμετρο 7500 μ και πρακτική αυτονομία 14 ώρες. 

Το Reaper διαθέτει 7 σημεία στήριξης για 4 κατευθυνόμενους πύραυλους με δέσμη λέιζερ AGM-114 Hellfire και δύο βόμβες λέιζερ GBU-12 Paveway II (230 kg) ή δύο βόμβες κατευθυνόμενες με GPS-τύπου GBU-38 τύπου (227 kg).

Μέχρι τώρα, τα οπλισμένα ΜΕΑ έχουν χρησιμοποιηθεί είτε σε χώρες που δεν έχουν αεράμυνα και πολεμική αεροπορία για την προστασία του εναέριου χώρου τους (Σομαλία, Μάλι, Αφγανιστάν) ή σε περιπτώσεις όπως στη Υεμένη και στο Πακιστάν, όπου οι κυβερνήσεις έδωσαν άδεια για τη χρήση τους στους Αμερικανούς. 

Ωστόσο, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη ήταν σχεδόν ανύπαρκτα στους τελευταίους δύο πολέμους, πρώτα στη Λιβύη και τώρα στη Συρία. 

Στο βαθμό που ο στρατός του επιτιθεμένου κράτους δεν διαθέτει μια συνεπή αεράμυνα ικανή να αντιδράσει, η χρήση των οπλισμένων ΜΕΑ είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου.

Θα μπορούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες να παρέμβουν με τον στόλο των οπλισμένων ΜΕΑ τους για να τιμωρήσουν το συριακό καθεστώς, σύμφωνα με τη δήλωση του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα; 

Η απάντηση είναι: όχι στην πρώτη φάση. Τα ΜΕΑ είναι αργά και θορυβώδη, πετάνε χαμηλά, και πρέπει να πετάξουν επάνω από τους πιθανούς στόχους πριν από μια επίθεση, γινόμενα τα ίδια στόχοι για την συριακή αεράμυνα. 

Επομένως, τα οπλισμένα ΜΕΑ έχουν τα όρια τους, και είναι χρήσιμα μόνο αν η αμερικανική αεροπορική υπεροχή αποκτά απεριόριστη πρόσβαση στο εναέριο χώρο της Συρίας. Ο στρατός της Συρίας δεν διαθέτει μη επανδρωμένα αεροσκάφη, παρόλο που τα χρειάζεται πολύ. Η Αχίλλειος πτέρνα του στρατού του Μπασάρ αλ-Άσαντ

Αν και έχει ειπωθεί επανειλημμένα ότι η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία θα είναι περιορισμένη, κατά τις ακροάσεις στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, οι υπεύθυνοι του Λευκού Οίκου και του Πεντάγωνου συμπεριφέρονται σαν να είναι ο στόχος των αεροπορικών επιδρομών κάτι εντελώς άλλο διαφορετικός από να τιμωρηθεί το καθεστώς στη Δαμασκό για τη χρήση χημικών όπλων, ήτοι να το ρίξουν  βοηθώντας τους ισλαμιστές αντάρτες. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον η διάρκεια των αμερικανικών αεροπορικών βομβαρδισμών εγκρίθηκε από τη Γερουσία να επεκταθεί από 10 σε 60-90 ημέρες. Υπό τις συνθήκες αυτές, με διαταγές του Ομπάμα, ο αμερικανικός στρατός προσθέσε πολλούς άλλους σκοπούς από ό, τι είχε αρχικά προγραμματίσει.

http://romanian.ruvr.ru/2013_09_04/Care-sunt-tintele-americanilor-in-Siria-6491/

Συνεπώς, στις 10 πρώτες ημέρες της αμερικανικής επέμβασης στη Συρία, αναμένεται ότι οι κύριοι στόχοι των πυραύλων cruise, των αεροσκαφών στρατηγικών βομβαρδισμών και πυραύλων πάνω στο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ θα είναι το αμυντικό σύστημα αεράμυνας, το οποίο περιλαμβάνει συστοιχίες του πυροβολικού και πυραύλους της πολεμικής αεροπορίας, όπως στη Λιβύη. 

Στις 19 Μαρτίου 2011, συνολικά 124 Tomahawk εκτοξεύθηκαν από αμερικανικά (122) και βρετανικά (2) πλοία προς 20 στόχους  στη Λιβύη γύρω από την Τρίπολη και την Μισράτα. 

Τρεις ημέρες αργότερα, στις 22 Μαρτίου 2011, οι Αμερικανοί εκτόξευσαν 159 Tomahawk στοχεύοντας συστοιχίες πυραύλων αεράμυνας και αεροπορικές βάσεις. 

Ο στρατός των ΗΠΑ διαθέτει σήμερα περίπου 3.000 πυραύλους cruise Tomahawk, από τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο 800 στη Συρία. 

Μόνο μετά την εξουδετέρωση της πολεμικής αεροπορίας, του πυροβολικού και του συστήματος αεράμυνας της Συρίας , θα είχαν τα ΜΕΑ το πράσινο φως στο εναέριο χώρο της Συρίας για 50-70 ημέρες για εξαιρετικά λεπτές αποστολές αναζήτησης στόχων ήτοι τον εντοπισμό και την επίθεση σε θωρακισμένα, μηχανοκίνητες πομπές, τους πυραύλους εδάφους-εδάφους και το πυροβολικό του συριακού στρατού.

Αλλά αυτή η εξίσωση που εφευρέθηκε από τους Αμερικανούς εξαρτάται από δύο τρομερές μεταβλητές, που ελέγχονται από τη Ρωσία, οι οποίες θα μπορούσαν να χαλάσουν τελείως τα σχέδια του Ομπάμα μέσα σε λίγες ώρες, και να δημιουργήσουν και να ενισχύσουν αμέσως μια σύγκρουση της οποίας η έκβαση θα είναι διαφορετική από ό, τι είχαν προγραμματίσει οι Ηνωμένες Πολιτείες. 

Αλλά αυτό αποτελεί το αντικείμενο ενός άλλου άρθρου.

Μετάφραση ρουμανικά-γαλλικά:  Avic

*Ο Βαλεντίνος Βασιλέσκου , είναι πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, πρώην αναπληρωτής διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων στο αεροδρόμιο του Otopeni, διπλωματούχος από το 1992 της Ακαδημίας Στρατιωτικής Επιστήμης του Βουκουρεστίου.

RÉSEAU INTERNATIONAL

Γενική σημείωση (NB): Δεν διαθέτουμε διορθωτή(-τρια) και οι αναρτημένες δημοσιεύσεις (πάντα βιαστικές) περιέχουν λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά. Προτιμάμε πάντα την ουσία παρά τη μορφή. Ευχαριστούμε για τη κατανόηση σας.

 

Αναδημοσίευση από: infognomonpolitics.blogspot.com

Συρία: Μεγάλα γεωπολιτικά διακυβεύματα, πολύ επικίνδυνη η επέμβαση - του Θεόδωρου Μπατρακούλη

Συρία: Μεγάλα γεωπολιτικά διακυβεύματα, πολύ επικίνδυνη η επέμβαση

         Τι είναι η συριακή κρίση; Ποιά είναι τα γεωπολιτικά διακυβεύματα στην περιοχή; Ποιοί θα κάνουν την επέμβαση στη Συρία και για ποιους σκοπούς; Στις 15 Μαρτίου του 2013 συμπληρώνονταν δύο χρόνια από την έναρξη της εξέγερσης κατά της κυβέρνησης του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ (εξαρχής χρησιμοποίησε τον συριακό στρατό σε όλη την κλίμακα). O Άσαντ και η κυβερνώσα αλαουιτική ομάδα του συριακού Μπάαθ εντάσσονταν στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο (Iράν, λιβανική Χεζμπολά κλπ.). Οι ισχυρές σουνιτικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιορδανία, τουλάχιστον μια ισχυρή μερίδα της αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας κ.ά. δυνάμεις) επιδιώκουν την εξουδετέρωση και ανατροπή του Ασαντ. Οι δυνάμεις αυτές ήταν βασικοί σύμμαχοι της νεοοθωμανικής Τουρκίας των Ερντογάν-Νταβούτογλου. Εξάλλου, οι ΗΠΑ θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, με τις οποίες η Συρία διατηρεί προνομιακές σχέσεις. Η μεγάλη παράταση των εσωτερικών συγκρούσεων στη Συρία καθιστούσε πολύ πιθανή αν όχι αναγκαία και εναέριες επιθέσεις εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων (Βλ. και Jean Eckian, «La reconciliation  Τurquie-Israël pοur attaquer la Syrie», 28.03.2013, www.armenews.com/article.php3?id_article=88263). Eπιπλέον η συμμετοχή της Τουρκίας ήταν σημαντική και ενόψει μιας ενδεχόμενης στρατιωτικής επέμβασης (των ΗΠΑ, άλλων δυτικών δυνάμεων και του Ισραήλ) στο Ιράν. Στη Συρία υπήρχαν διάφορες ομάδες ισλαμιστών, πολλοί από τους οποίους δεν ήταν Σύριοι. Ανάμεσά τους ήταν και οι ακραίοι σαλαφιστές. Η συριακή σύγκρουση, που γινόταν όλο και πιο περίπλοκη και πολύνεκρη, πήρε σταδιακά τον χαρακτήρα πολιτικής και θρησκευτικής αναμέτρησης όχι μόνον για την εξουσία στη Δαμασκό, αλλά και για άλλες χώρες της περιοχής. Αυτό συνέβαινε στην Αίγυπτο, με την ανοδο στην εξουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του εκλεκτού της Μοχάμεντ Μόρσι. Κατά πόσο την κατεύθυνση μιάς παρεμφερούς σύγκρουσης θα ακολουθούσαν και άλλες χώρες;

         Οι κύριοι διεθνείς δρώντες βρίσκονταν αντιμέτωποι με σύνθετες και ρευστές διεθνείς συγκυρίες. Με αφορμή τον εμφύλιο στη Συρία και μοχλό αναδιάταξης του τοπίου τη διαφαινόμενη ανάδυση του Κουρδιστάν, με ένα ντόμινο αλλαγής συνόρων απειλείτο ολόκληρη η περιοχή από την ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. (Βλ. και Θεόδωρος Μπατρακούλης, Ευρωπαϊκή πολιτική και Ανατολικά Ζητήματα, 2013, κεφ. Ρωσία, Καύκασος, κεντροασιατικό Ισλάμ και ενεργειακά δίκτυα). Στο ζήτημα της σύγκρουσης στη Συρία η Ρωσία και η Κίνα χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά το δικαίωμα αρνησικυρίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας τον Οκτώβριο του 2011. Στις 4 Φεβρουαρίου τα κράτη αυτά άσκησαν και δεύτερο βέτο σε σχέδιο ψηφίσματος για τη Συρία το οποίο υποστήριζε σχέδιο του Αραβικού Συνδέσμου για μια πολιτική λύση. Στις 16 Φεβρουαρίου 2012 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο καταδίκαζε το δεύτερο βέτο της Ρωσίας και της Κίνας. Τότε έγινε φανερό ότι δημιουργούνται δύο «στρατόπεδα» γύρω από το ζήτημα της διαχείρισης της συριακής κρίσης. Η αντιπαλότητα των διεθνών πρωταγωνιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ από τη μια πλευρά και Ρωσίας - Κίνας από την άλλη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, συνεχίστηκε άλλες δυο φορές, τον Ιούλιο του 2012 και τον Αύγουστο του 2013. Η Μόσχα και το Πεκίνο άσκησαν βέτο τέσσερις φορές συνολικά για το ίδιο θέμα, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία του Ο.Η.Ε.

        Τελευταία, με μια όχι και τόσο έντεχνα σκηνοθετημένη καμπάνια για τη «χρήση χημικών όπλων από τον Ασαντ», το Ισραήλ και οι νεοσυντηρητικοί έφεραν σε δύσκολη θέση τον Ομπάμα. Ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, το βρετανικό Κοινοβούλιο, και ο υπόλοιπος κόσμος άφησαν το Λευκό Οίκο εκτεθειμένο να διακηρύττει μια επέμβαση έστω και μόνος. Αντί να απομακρυνθεί από τη δύσκολη θέση, βρίσκοντας λογική δικαιολογία, ο Ομπάμα αποφάσισε να πείσει το Κογκρέσο για κάτι που δεν είναι πεπεισμένη η πλειονότητα των πολιτών των ΗΠΑ και ευρωπαïκών κρατών. Ο Λευκός Οίκος και κάποια εξαρτημένα ΜΜΕ (presstitute media) ισχυρίζονται ότι είναι ταπεινωτικό για τον Πρόεδρο της «μόνης υπερδύναμης» να οπισθοχωρήσει απλώς επειδή δεν είπε την αλήθεια. Το Κογκρέσο καλείται να «σώσει το πρόσωπο» «του πρώτου μαύρου προέδρου της Αμερικής». Διαφορετικά το κύρος και η αξιοπιστία των ΗΠΑ κινδυνεύει. Μήπως θα χαθούν η αξιοπιστία του λόμπι του Ισραήλ και των νεοσυντηρητικών, εκτός άν η Αμερική διακινδυνεύσει την καταστροφή των ζωών και προοπτικών ακόμα περισσότερων ανθρώπων στη Μέση Ανατολή; Τα μεγάλα χρηματοοικονομικά συμφέροντα καθορίζουν τις εξελίξεις στην Ουάσιγκτον και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ο Κάμερoν, παρά την αρνητική απόφαση της Βουλής, θα κάνει ότι μπορεί για να προσαρτήσει τη Βρετανία στις επιλογές της Ουάσιγκτον. Ο «σοσιαλιστής» Ολάντ δείχνει ότι η Γαλλία θα ικανοποιήσει τον Ομπάμα. Ποιες υποσχέσεις δόθηκαν για να τον κάνουν τόσο πρόθυμο;

         Eνόψει μιας «περιορισμένη» (όπως διακήρυττε ο Λευκός Οίκος) στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, η ελληνική κυβέρνηση δήλωνε ότι θέλει να διατηρηθεί σε απόσταση από το πολεμικό πεδίο και να διαφυλάξει τη θέση της χώρας ως παράγοντα σταθερότητας και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο. Εξετάζονταν διεξοδικά οι παράμετροι της επικείμενης επέμβασης. Υπήρχαν εκτιμήσεις ότι από τη συμμετοχή, έστω και με την παραχώρηση της Σούδας και πιθανόν της Καλαμάτας, η Ελλάδα μπορούσε να προσδοκά οφέλη. Η κυβέρνηση επειγόταν για τη νέα ‘‘έφοδο’’ της τρόικας, το ενδεχόμενου νέου δανείου και τις κινητοποιήσεις που προετοιμάζονταν.

Σημειωτέον ότι η επέμβαση στη Συρία ερχόταν λίγο καιρό μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον και ενώ ήταν σε εξέλιξη η προετοιμασία της διακυβερνητικής διάσκεψης Ελλάδας-Ισραήλ στο Τελ Αβίβ. Για την ελληνική κυβέρνηση δεν υπήρχε δίλημμα ως τον γεωπολιτικό της προσανατολισμό. Στο πλαίσιο αυτό ήταν διατεθειμένη να παράσχει όλες τις διευκολύνσεις στις συμμαχικές δυνάμεις που σχετίζονταν με τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και που προσφέρει η βάση της Σούδας, όπως δεσμευόταν και από τις διεθνείς συμφωνίες. Ωστόσο, στο παρόν, θα δώσουμε έμφαση σε ορισμένα ευρύτερα ζητήματα.

         Τι δείχνει το γεωπολιτικό πλαίσιο της κρίσης στη Συρία, αλλά και η εξέλιξη των γεγονότων των τελευταίων ημερών; Δεκάδες πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και της Ρωσίας συγκεντρώνονται στην Ανατολική Μεσόγειο, και η Ρωσία κάνει επίδειξη δυνατοτήτων και στρατηγικού ενδιαφέροντος για τα τεκταινόμενα στην περιοχή, ανακοινώνοντας ότι ραντάρ της (περιοχή του Κρασνοντάρ) εντόπισε δοκιμές πυραύλων και αντιπυραυλικού συστήματος που έγιναν στην Α. Μεσόγειο, σε συνεργασία των ΗΠΑ και Ισραήλ. Στην περιοχή διαμορφώνεται σκηνικό, το οποίο, παρά την απουσία ψυχροπολεμικού κλίματος και κλιμακούμενης έντασης μεταξύ των υπερδυνάμεων, κάνει τις αναφορές περί κινδύνου πρόκλησης ενός γενικευμένου πολέμου να μη μοιάζουν γραφικές ή υπερβολικές. Ασφαλώς οι τομείς πολλαπλής συνεργασίας και οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ κυρίως των δύο υπερδυνάμεων απομακρύνουν το ενδεχόμενο μιας μεταξύ τους σύρραξης, που θα μπορούσε να λάβει χαρακτηριστικά παγκόσμιου πολέμου. Ομως, άν, έπειτα από μια σειρά άστοχων ενεργειών και συμπτώσεων, η κατάσταση στη Συρία τεθεί εκτός ελέγχου και επικρατήσει χαοτική κατάσταση ή δυνάμεις που την ευνοούν, τότε η περιοχή θα μετατραπεί σε μια μαύρη τρύπα αστάθειας. Σ’αυτήν - και ενώ στην Αίγυπτο οι προοπτικές μιας συμφιλίωσης είναι αβέβαιες - είναι πολύ πιθανό ότι θα απορροφηθούν το ήδη ασταθές Ιράκ, ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Τουρκία και ίσως το Ιράν. Μήπως, όμως, τότε θα έχει διαμορφωθεί ένα διεθνές τοπίο που θα συνεπαγόταν έναν παγκόσμιο πόλεμο για την υπέρβασή του, ώστε να επανέλθει κάποια τάξη στην περιοχή; Τα γεωπολιτικά περιφερειακά και ευρύτερα διακυβεύματα είναι ιδιαίτερα μεγάλα.

         Το Κογκρέσο θα έσωζε το πρόσωπο του Προέδρου παραβιάζοντας τη δημοκρατία στις ΗΠΑ, χτυπώντας το λαό της Συρίας και διακινδυνεύοντας την έκρηξη ενός εκτεταμένου πολέμου στην Εγγύς Ανατολή και ευρύτερα; Αν το Κογκρέσο απορρίψει την επέμβαση, αυτό θα σήμαινε το τέλος της επιρροής του ισραηλινού λόμπι, των νεοσυντηρητικών και των εμπόρων του πολέμου. Χωρίς φιλοπόλεμες επιλογές, θα μπορούσε, παρά τα ισχυρά και ιδιοτελή συμφέροντα, να προωθηθεί μια σύγκλιση κυβερνήσεων και πολιτών υπέρ της διατήρησης της ζωής, προστατεύοντας οικολογικά έναν όλο και πιο ευάλωτο πλανήτη από τις λεηλασίες των καπιταλιστικών συμφερόντων. Εάν το Κογκρέσο δεν αποτρέψει τον επικείμενο πόλεμο και ριχτούν οι καταστροφικές βόμβες, ο κόσμος έρχεται πιο κοντά σε μια άβυσσο. Και ας ευχηθούμε να διακανονιστούν τα ζητήματα της επιρροής των διεθνών δρώντων, χωρίς να ανάψει η σπίθα που θα κάνει παρανάλωμα του πολέμου αυτή την ιστορική περιοχή.

Θεόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός

theobatrak@gmail.com

http:theodorosbatrakoulis.blogspot.com