Μετανεωτερικός
ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και αλυσόδεμα Ελλάδας και Κύπρου
Aπό τον 19ο αιώνα και εντεύθεν, στο πλαίσιο του «Ανατολικού Ζητήματος», η Ρωσία ήταν σημαντικός αντίπαλος των δυνάμεων της Δύσης.[1]
Πρώτα η αυταρχική-δεσποτική τσαρική Ρωσία, κατόπιν η πρώην Σοβιετική Ένωση,
τελευταία η καπιταλιστική Ρωσία. Μετά το 1989-1991, όλες σχεδόν οι χώρες του
πρώην υπό σοβιετική ηγεμονία συνασπισμού και πρώην «υπαρκτού
σοσιαλισμού», ενσωματώθηκαν στο δυτικό στρατόπεδο,
με ενεργό ρόλο στην αντιπαράθεση αυτή. Οι δυνάμεις της Δύσης, με την
πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, επιδιώκουν να αποκλείσουν παντελώς και με όλα τα μέσα
την οποιανδήποτε εξάρτηση της Δύσης από τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ έχουν ακόμη
τουλάχιστον την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία, ενώ η Ρωσία ανακτά, αργά αλλά σταθερά,
την ισχύ της. Παρά την άνοδο της ισχύος της - υπό την ηγεσία του Κομουνιστικού
Κόμματος - Κίνας, ενδεχομένως, οι Αμερικανοί θεωρούν ως προτεραιότητα την απομόνωση,
από συμμάχους, στρατηγικά σημεία και πόρους, της ορθόδοξης Ρωσίας - στην οποία
αναγεννάται η αυτοκρατορική ιδέα. Οι χώρες που διατηρούσαν και διατηρούν ποικίλους
δεσμούς με τη Ρωσία στο χώρο των Βαλκανίων ήταν η πρώην Γιουγκοσλαβία, κατόπιν η
ορθόδοξη Σερβία, η ορθόδοξη Ελλάδα και η ορθόδοξη Κύπρος, και σε έναν βαθμό η
Βουλγαρία. (Στη Μέση Ανατολή, το Ιράν και η Συρία έχουν στενές σχέσεις με τη
Ρωσία, το κάθε κράτος για τους ιδιαίτερους λόγους του). Ενας από τους βασικούς
λόγους που οι Δυτικοί (το ΝΑΤΟ) επενέβησαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία με τόσο
ωμούς και μεθοδικούς τρόπους ήταν για να στερήσουν την Ρωσία από τον δυνητικό
μοναδικό σύμμαχο στα Βαλκάνια και να την αποκόψουν από τους Σέρβους.
Στην Ελλάδα, όπου διατηρούνται οι
δεσμοί αυτοί ακόμη από τον λαϊκό παράγοντα (αδυνατούμε εδώ να αναλύσουμε τους
λόγους), θα μπορούσε να συμβεί η συντριβή χωρίς οίκτο που επιφυλάχθηκε στην
πρώην Γιουγκοσλαβία! Αλλά, επειδή οι αρνητικές πλευρές μιας τέτοιας επέμβασης ήταν
μεγαλύτερες από τις θετικές, οι
«άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας έκαναν μια άλλη επιλογή. Η μέθοδος που
υιοθέτησαν στα μακρόπνοα στρατηγικά τους σχέδια δεν ήταν η ένοπλη επίθεση, όπως
στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά ένα άλλο όπλο πιο αποτελεσματικό. Ο στραγγαλισμός
και το κυριολεκτικό αλυσόδεμα της Ελλάδας και της Κύπρου και ο απόλυτος έλεγχος,
μέσω κυρίως τριών καθοριστικών μεθόδων. Πρώτον μέσω του πολυπολιτισμικού
αφελληνισμού. Δεύτερον μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού Ελλάδας και Κύπρου.
Τρίτον μέσω της πληθυσμιακής συρρίκνωσης των Ελλήνων, της άμεσης και έμμεσης
γενοκτονίας και της πληθυσμιακής αλλοίωσης μέσω της λαθρομετανάστευσης. Τέταρτον
μέσω της αφαίρεσης εδαφών (Δυτική Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρος, Αιγαίο), όπως έχει
αρχίσει από το 1974 στην Κύπρο.[2] Τελικός
στόχος η πλήρης εξασθένηση και υποταγή της Ελλάδας και της Κύπρου σε όλα τα
επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό. Ωστε ο Ελληνισμός να μην
είναι στρατηγικός παίκτης στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και τα δύο
ελληνικά κράτη να μετατραπούν σε πιόνια.
Η
απόφαση του Eurogroup
της
15ης Μαρτίου συναρτούσε το σχέδιο διάσωσης των κυπριακών Τραπεζών
με επιβολή έκτακτου φόρου σε όλες τις καταθέσεις. Η απόφαση
προκάλεσε οργή και διαδηλώσεις στην Κύπρο, και ανησυχία σε διάφορες χώρες. Στον
αμερικανικό τύπο επισημαινόταν ότι η Ευρωζώνη θα έπρεπε να αναγνωρίσει το λάθος
της και να επανορθώσει γρήγορα τη ζημιά, ζητώντας από την Κύπρο την επιβολή
«κουρέματος» στις καταθέσεις που ξεπερνούν το εγγυημένο επίπεδο και στους
κατόχους τραπεζικών ομολόγων. Επίσης,
καταγράφονταν η ανακοίνωση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, στην οποία
τονιζόταν ότι «παρακολουθεί στενά την κατάσταση στην Κύπρο» και ότι «είναι
σημαντικό να εργασθούν από κοινού η Κύπρος και οι εταίροι της στην Ευρωζώνη για
την επίλυση της κατάστασης, με τρόπο υπεύθυνο και δίκαιο που θα διασφαλίζει τη
χρηματοπιστωτική σταθερότητα». Οι Ρώσοι ηγέτες επέκριναν αμέσως σφοδρά την
απόφαση του Eurogroup. Πέραν του ότι το
μέτρο της φορολόγησης των καταθέσεων ζημίωνε πολλούς πολίτες της Ρωσικής
Ομοσπονδίας (ανάμεσά τους και «ολιγάρχες»)
που διατηρούν καταθέσεις σε κυπριακές τράπεζες, ορισμένοι αναλυτές έκαναν λόγο
και για πλήγμα που δεχόταν το ίδιο το ρωσικό οικονομικό πρότυπο της περιόδου
Πούτιν.
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η ΕΕ, παρά τις
ιδιομορφίες τους, είναι αντίστοιχα θεμελιωδώς
εθνοκρατοκεντρική διαδικασία και δομή.[3] Εξάλλου, oι τράπεζες χωρίς τα χρήματα των καταθετών είναι μαγαζιά
χωρίς εμπόρευμα. Με τα λεφτά των καταθετών και με τη συναίνεσή τους κάνουν χρηματοδότηση
επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, κερδοσκοπία αλλά και οικονομικό πόλεμο. Όμως,
στην τρέχουσα φάση εξελίξεων στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, η Γερμανία επιδιώκει
την μετατροπή άλλων κρατών σε φτωχά, εξαρτημένα οικονομικά και απόλυτα
χειραγωγούμενα προτεκτοράτα. Στο πλαίσιο αυτό, στην Κύπρο, μαζί με τα Μνημόνια,
θέλει να αποκτήσει τον έλεγχο και του τραπεζικού τομέα με παράλληλη αποσύνθεση
των οικονομικών δομών.[4]
Η
απόφαση της Βουλής (36 Όχι, 19 παρών, 1 απουσία) εξέφραζε ακόμη ένα κυπριακό Όχι, αυτή
τη φορά κυρίως
στους Γερμανούς και τους
άλλους δυτικούς τραπεζιτικούς ομίλους. Αλλά, το ‘Όχι είναι η αναγκαία
συνθήκη σωτηρίας όχι όμως και ικανή. Χρειάζεται άμεσα η εκπόνηση μιας
στρατηγικής που θα επιτρέψει τη σωτηρία Κύπρου και Ελλάδας και θα εντάξει τον
αγώνα τους σε ένα ευρύτερο διεθνές πλαίσιο». H πρόταση
που διατυπώνει ο Γιώργος Καραμπελιάς: «Κατ’ αρχάς πρέπει να πιέσουμε τους
Έλληνες κυβερνητικούς υπευθύνους να συμπαρασταθούν με κάθε μέσο στην Κύπρο,
έστω και τώρα προτάσσοντας βέτο σε οποιοδήποτε μέτρο που θα σπρώχνει την Κύπρο
στη χρεοκοπία και στην οικονομική σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου. Κατά δεύτερο
λόγο, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα ανοικτό και άρρηκτο μέτωπο Ελλάδας και
Κύπρου σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Κύπρος και η
Ελλάδα θα έχουν κοινή μοίρα και στάση. Κι όσο για το εάν θα πρέπει να
εγκαταλείψουμε εμείς και η Κύπρος το ευρώ, υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική
στρατηγική την οποία υιοθετεί ήδη και το 25% των… Γερμανών! Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ.
Και ας είμαστε βέβαιοι, πως αυτή η επιλογή την επόμενη περίοδο θα γίνει όλο και
πιο ελκυστική για πολλές δυνάμεις στη νότια Ευρώπη και θα αγγίξει και τον
στρατηγικής σημασίας άξονα Γαλλίας-Γερμανίας. Μόνο με αυτή την απειλή η οποία
διατυπώνεται ήδη στην Ιταλία θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε κάποια πιθανή συμμαχία
των λαών του νότου της Ευρώπης και να αποφύγουμε μία δική μας μονομερή έξοδο.
Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι
αυτό να μην πραγματοποιηθεί με μόνα θύματα εμάς, αλλά να αγκαλιάσει όλη την
ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουμε εναλλακτικές συμμαχίες που δεν
θα μας αφήσουν μόνους μας απέναντι στους νεοθωμανούς που καραδοκούν.»[5] Ποιός θα
μας σώσει; Eμείς οι ίδιοι. Όσο αναζητούμε σωτήρες απ’ έξω ή εσωτερικούς και δεν
αυτενεργούμε, η κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο θα χειροτερεύει. Στηριζόμενοι
κυρίως στις δικές μας δυνάμεις, και ασφαλώς με κατάλληλες συμμαχίες θα βγούμε
από τα αδιέξοδα.
Θόδωρος Μπατρακούλης
[2] Βλ. και Δαμιανός Βασιλειάδης, «Οι
ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ο Ελληνισμός», 22.03.2013, kostasxan.blogspot.gr/
[3] Βλ. Παναγιώτης Ηφαιστος, Εθνική Κοσμοθεωρία,
συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου, Αθήνα: Εκδόσεις Ποιότητα, 2009, ιδιαίτ. κεφ. 2, σ. 49-50, κεφ. 6, σ. 251-268.
[4] Βλ. και Σωτήρης Σιδέρης, «Το
τετραετές σχέδιο Σόιμπλε για τη διάλυση της Κύπρου»,
Η Ελλάδα αύριο, 20.03.2013, σ. 8-9.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου