Να αποσυρθεί αμέσως ο σφαγέας "Σουλεϊμάν"
του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη (φύλλο 87) που θα κυκλοφορήσει αύριο (Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012)
Το θράσος του Κυριακού ξεπερνάει κάθε όριο. Αφού πρώτα εγκαινίασε την πλημμύρα των τουρκικών σήριαλ που, ξεκινώντας από το άθλιο κανάλι του, επεκτάθηκαν στο Μέγκα των νταβατζήδων και στον Άλφα του γνωστού Κοντομηνά, τώρα αποτολμάει ένα ακόμα βήμα: Να παρουσιάσει, με τυμπανοκρουσίες, έναν σφαγέα του ελληνικού και των λοιπών βαλκανικών λαών, τον Σουλεϊμάν, ως ήρωα, στην ελληνική τηλεόραση.
Ο Σουλεϊμάν υπήρξε ένας από τους απηνέστερους διώκτες του ελληνισμού, κατέλαβε τη Ρόδο, σφαγίασε και εξανδραπόδισε τον λαό της Κέρκυρας, μαζί δε με τον Σελίμ Α΄, τον οποίον διαδέχτηκε, ήταν ένας από τους οργανωτές των μεγάλων εκστρατειών του παιδομαζώματος.
Το 2011 ξεκίνησε ο Σκάι, με τη συκοφαντία του ελληνισμού και της Επανάστασης του 1821. Τώρα, αφού οι Έλληνες εθίστηκαν στα τουρκικά σήριαλ, ο Κυριακού πραγματοποιεί ένα νέο βήμα και προβάλλει τον βασικό οργανωτή του οθωμανικού κράτους, ως το πρότυπο για το νεοθωμανικό μέλλον που μας προετοιμάζει η ευτελισμένη ελίτ-αλήτ της χώρας.
Όλοι οι τζάμπα μάγκες, πολιτικοί, και άλλοι ψευδοδιανοούμενοι που συνήθως διαμαρτύρονται, δεν βγάζουν τσιμουδιά για το νέο έγκλημα που διαπράττεται όχι μόνο ενάντια στη ιστορία, αλλά στο παρόν και το μέλλον μας. Ακόμα και οι φασισταράδες της Χρυσής Αυγής, που ξέρουν μόνο να εμέσσουν υλακές ενάντια στη δημοκρατία, δεν βγάζουν τσιμουδιά για το ανοσιούργημα του Κυριακού. Εξάλλου ο Παπαδόπουλος, τον οποίο εκθειάζουν, ήταν ο πρώτος ανοικτός υμνητής του νεοθωμανισμού που πρότεινε ομοσπονδία Ελλάδας και Τουρκίας.
Βέβαια δεν περιμένουμε από τον Σύριζα να πάρει θέση για το ζήτημα, αλλά ο Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες; Και τι κάνει η κυβέρνηση που ξέρει μόνο τα δώρα των συνταξιούχων να πετσοκόβει; Πότε άραγε θα πληρώσει τα χρέη του ο Κυριακού;
Εναπόκειται στον πατριωτισμό των Ελλήνων να οργανώσουν μια εκστρατεία ενάντια στην προβολή αυτού του ανοσιουργήματος, και να υποχρεώσουν όλες τις πολιτικές και «πνευματικές» δυνάμεις της χώρας να πάρουν θέση, καθώς και να μποϋκοτάρουν τόσο τη συγκεκριμένη εκπομπή, όσο και τα τουρκοκάναλα συνολικά… Αυτό άλλωστε φοβάται και ο Κυριακού και επέσπευσε κατά ένα μήνα την προβολή του σήριαλ, για να μας πιάσει στον ύπνο. Εξάλλου, όπως διαφημίζει στα τρέιλερ του σήριαλ, ο Σουλεϊμάν παντρεύτηκε μια Ελληνίδα σκλάβα του. Αυτό ακριβώς είναι το όνειρό τους: να είναι τα γιουσουφάκια των Τούρκων και του Ερντογάν. Μήπως όμως έχουν λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο;
αναδημοσιεύεται από το http://ardin-rixi.gr/archives/7256
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012
Απορρίφθηκε η προσφυγή της οικογένειας της Ρ. Κόρι κατά του Ισραήλ
Απορρίφθηκε η προσφυγή της οικογένειας της Ρ. Κόρι κατά του Ισραήλ
Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή της οικογένειας της Ρέιτσελ Κόρι εναντίον του ισραηλινού κράτους.
Ισραηλινό δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το κράτος δεν ευθύνεται για τον θάνατο της αμερικανίδας ακτιβίστριας Ρέιτσελ Κόρι, η οποία σκοτώθηκε το 2003 στη Λωρίδα της Γάζας από εκσκαφέα του ισραηλινού στρατού στην διάρκεια διαδήλωσης διαμαρτυρίας και ενώ προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε μια ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων με την Αίγυπτο.
Η οικογένεια της Κόρι είχε καταθέσει αγωγή για ανθρωποκτονία εξ αμελείας κατά του ισραηλινού υπουργείου Άμυνας.
Ο δικαστής ανακοίνωσε ότι ο θάνατος της 23χρονης είναι ένα «λυπηρό ατύχημα» και ότι το ισραηλινό κράτος δεν ευθύνεται για την όποια «προκληθείσα βλάβη» καθώς έγινε στη διάρκεια αυτού που χαρακτήρισε «επιχειρήσεις σε εμπόλεμη περίοδο».
Ο δικαστής Οντέντ Γκέρσον που προήδρευσε του δικαστηρίου στην πόλη Χάιφα, δήλωσε ότι η Ρέιτσελ Κόρι προστάτευε τρομοκράτες σε μια περιοχή που είχε χαρακτηριστεί πολεμική ζώνη.
Ο ίδιος είπε ότι ο οδηγός του εκσκαφέα δεν την είχε δει και πρόσθεσε ότι οι στρατιώτες έκαναν τα πάντα για να κρατήσουν τους διαδηλωτές μακριά από την περιοχή. «Εκείνη (η Κόρι) δεν απομακρύνθηκε όπως θα έκανε κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος».
Ο δικαστής έκρινε ότι το ισραηλινό κράτος δεν πρέπει να καταβάλει αποζημίωση. Οι γονείς της Κόρι είχαν ζητήσει αποζημίωση ενός εκατομμυρίου δολαρίων για την προκληθείσα βλάβη και τα δικαστικά έξοδα. Ο δικηγόρος τους δήλωσε ότι θα εφεσιβάλλει την απόφαση στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ.
Οι γονείς της Κόρι, Κρεγκ και Σίντι, κατέθεσαν αγωγή το 2005 στην ισραηλινή πόλη Χάιφα κατηγορώντας το ισραηλινό κράτος για ανθρωποκτονία και για τη μη πραγματοποίηση ενδελεχούς και αξιόπιστης έρευνας για τις συνθήκες θανάτου της.
Έρευνα που πραγματοποίησε το 2003 ο ισραηλινός στρατός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δυνάμεις του δεν ευθύνονται για τον θάνατο της Κόρι. Η έρευνα του στρατού είχε αποφανθεί ότι η Ρέιτσελ Κόρι δεν ήταν ορατή από τον εκσκαφέα και ότι σκοτώθηκε από συντρίμμια που την καταπλάκωσαν.
Αλλά οι υποστηρικτές της διατείνονται ότι είναι αδύνατον να μην την είδε ο χειριστής του μηχανήματος.
Φωτογραφίες που τραβήχτηκαν την ημέρα που σκοτώθηκε η Κόρι την δείχνουν με φωσφοριζέ πορτοκαλί γιλέκο να κρατάει έναν τηλεβόα και να προσπαθεί να εμποδίσει έναν εκσκαφέα του ισραηλινού στρατού.
Ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, πάντως, καταφέρθηκαν εναντίον της αρχικής έρευνας του στρατού για την υπόθεση λέγοντας ότι δεν υπήρξε ούτε λεπτομερής ούτε αξιόπιστη.
"Νιώθω βαθιά προβληματισμένη και πληγωμένη», δήλωσε η Σίντι Κρεγκ στους δημοσιογράφους μετά την ανακοίνωση της απόφασης.
Η Ρέιτσελ Κόρι ήταν ακτιβίστρια της ειρήνης προτού ακόμη μεταβεί στη Λωρίδα της Γάζας το 2002.
Διοργάνωνε εκδηλώσεις υπέρ της ειρήνης στη γενέτειρά της στην πολιτεία της Ουάσινγκτον κι ήταν εθελόντρια του φιλοπαλαιστινιακού Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης (ISM).
Το 2003 βρισκόταν στην Ράφα στη νότια Λωρίδα της Γάζας μαζί με άλλους διαδηλωτές, μέλη του Κινήματος.
Είχαν σχηματίσει ανθρώπινες ασπίδες για να εμποδίσουν τον ισραηλινό στρατό να κατεδαφίσει σπίτια παλαιστινίων. Ο ισραηλινός στρατός υποστήριξε ότι στην περιοχή δρούσαν ένοπλοι και ότι οι διαδηλωτές δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε μια κλειστή στρατιωτική ζώνη.
Ο Βρετανός ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν έγραψε το θεατρικό έργο με τίτλο «Το Όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι» βασισμένο σε ημερολόγια και ηλεκτρονικά μηνύματα της Κόρι, το οποίο παρουσιάστηκε σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο, περιλαμβανομένου του Ισραήλ και των παλαιστινιακών εδαφών.
Το όνομα της φέρει τιμητικά το σκάφος «Ρέιτσελ Κόρι», το οποίο επιχείρησε να σπάσει το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια αλλά είχε καταληφθεί από τον ισραηλινό στρατό στις 5 Ιουνίου του 2010.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Δημοσίευση : 28 Aυγούστου 2012
Αναδημοσιεύεται από το www.kathimerini.gr
Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή της οικογένειας της Ρέιτσελ Κόρι εναντίον του ισραηλινού κράτους.
Ισραηλινό δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το κράτος δεν ευθύνεται για τον θάνατο της αμερικανίδας ακτιβίστριας Ρέιτσελ Κόρι, η οποία σκοτώθηκε το 2003 στη Λωρίδα της Γάζας από εκσκαφέα του ισραηλινού στρατού στην διάρκεια διαδήλωσης διαμαρτυρίας και ενώ προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε μια ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων με την Αίγυπτο.
Η οικογένεια της Κόρι είχε καταθέσει αγωγή για ανθρωποκτονία εξ αμελείας κατά του ισραηλινού υπουργείου Άμυνας.
Ο δικαστής ανακοίνωσε ότι ο θάνατος της 23χρονης είναι ένα «λυπηρό ατύχημα» και ότι το ισραηλινό κράτος δεν ευθύνεται για την όποια «προκληθείσα βλάβη» καθώς έγινε στη διάρκεια αυτού που χαρακτήρισε «επιχειρήσεις σε εμπόλεμη περίοδο».
Ο δικαστής Οντέντ Γκέρσον που προήδρευσε του δικαστηρίου στην πόλη Χάιφα, δήλωσε ότι η Ρέιτσελ Κόρι προστάτευε τρομοκράτες σε μια περιοχή που είχε χαρακτηριστεί πολεμική ζώνη.
Ο ίδιος είπε ότι ο οδηγός του εκσκαφέα δεν την είχε δει και πρόσθεσε ότι οι στρατιώτες έκαναν τα πάντα για να κρατήσουν τους διαδηλωτές μακριά από την περιοχή. «Εκείνη (η Κόρι) δεν απομακρύνθηκε όπως θα έκανε κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος».
Ο δικαστής έκρινε ότι το ισραηλινό κράτος δεν πρέπει να καταβάλει αποζημίωση. Οι γονείς της Κόρι είχαν ζητήσει αποζημίωση ενός εκατομμυρίου δολαρίων για την προκληθείσα βλάβη και τα δικαστικά έξοδα. Ο δικηγόρος τους δήλωσε ότι θα εφεσιβάλλει την απόφαση στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ.
Οι γονείς της Κόρι, Κρεγκ και Σίντι, κατέθεσαν αγωγή το 2005 στην ισραηλινή πόλη Χάιφα κατηγορώντας το ισραηλινό κράτος για ανθρωποκτονία και για τη μη πραγματοποίηση ενδελεχούς και αξιόπιστης έρευνας για τις συνθήκες θανάτου της.
Έρευνα που πραγματοποίησε το 2003 ο ισραηλινός στρατός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δυνάμεις του δεν ευθύνονται για τον θάνατο της Κόρι. Η έρευνα του στρατού είχε αποφανθεί ότι η Ρέιτσελ Κόρι δεν ήταν ορατή από τον εκσκαφέα και ότι σκοτώθηκε από συντρίμμια που την καταπλάκωσαν.
Αλλά οι υποστηρικτές της διατείνονται ότι είναι αδύνατον να μην την είδε ο χειριστής του μηχανήματος.
Φωτογραφίες που τραβήχτηκαν την ημέρα που σκοτώθηκε η Κόρι την δείχνουν με φωσφοριζέ πορτοκαλί γιλέκο να κρατάει έναν τηλεβόα και να προσπαθεί να εμποδίσει έναν εκσκαφέα του ισραηλινού στρατού.
Ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, πάντως, καταφέρθηκαν εναντίον της αρχικής έρευνας του στρατού για την υπόθεση λέγοντας ότι δεν υπήρξε ούτε λεπτομερής ούτε αξιόπιστη.
"Νιώθω βαθιά προβληματισμένη και πληγωμένη», δήλωσε η Σίντι Κρεγκ στους δημοσιογράφους μετά την ανακοίνωση της απόφασης.
Η Ρέιτσελ Κόρι ήταν ακτιβίστρια της ειρήνης προτού ακόμη μεταβεί στη Λωρίδα της Γάζας το 2002.
Διοργάνωνε εκδηλώσεις υπέρ της ειρήνης στη γενέτειρά της στην πολιτεία της Ουάσινγκτον κι ήταν εθελόντρια του φιλοπαλαιστινιακού Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης (ISM).
Το 2003 βρισκόταν στην Ράφα στη νότια Λωρίδα της Γάζας μαζί με άλλους διαδηλωτές, μέλη του Κινήματος.
Είχαν σχηματίσει ανθρώπινες ασπίδες για να εμποδίσουν τον ισραηλινό στρατό να κατεδαφίσει σπίτια παλαιστινίων. Ο ισραηλινός στρατός υποστήριξε ότι στην περιοχή δρούσαν ένοπλοι και ότι οι διαδηλωτές δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε μια κλειστή στρατιωτική ζώνη.
Ο Βρετανός ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν έγραψε το θεατρικό έργο με τίτλο «Το Όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι» βασισμένο σε ημερολόγια και ηλεκτρονικά μηνύματα της Κόρι, το οποίο παρουσιάστηκε σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο, περιλαμβανομένου του Ισραήλ και των παλαιστινιακών εδαφών.
Το όνομα της φέρει τιμητικά το σκάφος «Ρέιτσελ Κόρι», το οποίο επιχείρησε να σπάσει το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια αλλά είχε καταληφθεί από τον ισραηλινό στρατό στις 5 Ιουνίου του 2010.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Δημοσίευση : 28 Aυγούστου 2012
Αναδημοσιεύεται από το www.kathimerini.gr
Οι Τούρκοι γιόρτασαν τη σφαγή της Σμύρνης
Οι Τούρκοι γιόρτασαν τη σφαγή της Σμύρνης
Γιορτάστηκε στην Τουρκία η «Εορτή της Μεγάλης Νίκης» της 30ης Αυγούστου ως Εθνική Εορτή -είναι η γιορτή για την ελληνική ήττα στην Μικρασία το 1922. Στο πλαίσιο αυτό έγιναν στην Τουρκία παρελάσεις και εορταστικές εκδηλώσεις στις οποίες τονΤούρκο Πρόεδρο Γκιούλ λόγω της νοσηλείας του , αναπληρεί ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Τζεμίλ Τσιτσέκ .
Το πρωί έγινε κατάθεση στεφάνων στο Μαυσωλείο του Ατατούρκ , στην οποία συμμετείχε όλη η ηγεσία. Σήμερα όπως κάθε χρόνο, ήτα επίσημη αργία στην Τουρκία.
Ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Γκιούλ σε μήνυμα που εξέδωσε λόγω της ημέρας τόνισε ότι το τουρκικό Εθνος και ο Στρατός υπο την ηγεσία του Ατατούρκ στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας έδωσαν αγώνα ύπαρξης και υπενθυμίζοντας ότι κατορθώνοντας να σημειώσει μια μεγάλη νίκη μέσα σε ανέχειες έναντι στρατών πολύ ανώτερων από την ίδια , επεσήμανε πως κανένας εδώ και αιώνες δεν μπόρεσε να επιφέρει ζημία στην ενότητα και ομοψυχία του τουρκικού Εθνους και ότι θα απογοητευτούν όσοι και στο μέλλον θα αποπειραθούν κάτι τέτοιο.
Εξάλλου ο κ. Ερντογάν στο μήνυμά του για την 30η Αυγούστου που εξεδόθη από κέντρο τύπου της Πρωθυπουργίας, τόνισε ότι η 30η Αυγούστου έχει ιδιαίτερη σημασία και νόημα για το τουρκικό Εθνος και πρόσθεσε:
« Εκείνο που αναλογεί σήμερα σε μας είναι να εξυψώσουμε και να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο την Δημοκρατία μας που ιδρύσαμε ξεπερνώντας διάφορες δυσκολίες , ελλείψεις δυνατοτήτων και τις ανέχειες και να συνεχίσουμε σε πνεύμα αδελφοσύνης, ενότητας και ομοψυχίας. Πιστεύω ότι η Τουρκία μαζί με το Εθνος της ως αδιαίρετο σύνολο θα ξεπεράσει κάθε είδους τρομοκρατία και παρόμοιες απειλές που στοχεύουν την αδελφοσύνη μας και θα φθάσει σε ένα πολύ λαμπρότερο και φωτεινό μέλλον . Υπό την έννοια αυτή, λόγω της ημέρας, μνημονεύουμε με ευγνωμοσύνη τον Ιδρυτή της Δημοκρατίας μας Γκαζί Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ , όλους τους ήρωες του Πολέμου της Ανεξαρτησίας , όλους τους πεσόντες μας από τότε μέχρι σήμερα.
Κατά τον ίδιο τρόπο εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σε όλα τα μέλη των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων που πραγματοποιούν μεγάλο αγώνα εντός της χώρας κατά της τρομοκρατίας καθώς και όλα τα μέλη των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων που αναλαμβάνουν καθήκοντα στο Εξωτερικό για την εγκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και της παγκόσμιας ειρήνης. Συγχαίρω το Εθνος μας για την Εορτή της Μεγάλης Νίκης με την ευκαιρία της 90ης επετείου της».
Για τις αγριότητες , τις σφαγές αμάχων, τα εγκλήματα πολέμου, την καταστροφή της Σμυρνης και τον ξεριζωμό των Ελλήνων κατοίκων της Μικρασίας φυσικά τίποτα...
αναδημοσιεύεται από το www.onalert.gr
Γιορτάστηκε στην Τουρκία η «Εορτή της Μεγάλης Νίκης» της 30ης Αυγούστου ως Εθνική Εορτή -είναι η γιορτή για την ελληνική ήττα στην Μικρασία το 1922. Στο πλαίσιο αυτό έγιναν στην Τουρκία παρελάσεις και εορταστικές εκδηλώσεις στις οποίες τονΤούρκο Πρόεδρο Γκιούλ λόγω της νοσηλείας του , αναπληρεί ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Τζεμίλ Τσιτσέκ .
Το πρωί έγινε κατάθεση στεφάνων στο Μαυσωλείο του Ατατούρκ , στην οποία συμμετείχε όλη η ηγεσία. Σήμερα όπως κάθε χρόνο, ήτα επίσημη αργία στην Τουρκία.
Ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Γκιούλ σε μήνυμα που εξέδωσε λόγω της ημέρας τόνισε ότι το τουρκικό Εθνος και ο Στρατός υπο την ηγεσία του Ατατούρκ στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας έδωσαν αγώνα ύπαρξης και υπενθυμίζοντας ότι κατορθώνοντας να σημειώσει μια μεγάλη νίκη μέσα σε ανέχειες έναντι στρατών πολύ ανώτερων από την ίδια , επεσήμανε πως κανένας εδώ και αιώνες δεν μπόρεσε να επιφέρει ζημία στην ενότητα και ομοψυχία του τουρκικού Εθνους και ότι θα απογοητευτούν όσοι και στο μέλλον θα αποπειραθούν κάτι τέτοιο.
Εξάλλου ο κ. Ερντογάν στο μήνυμά του για την 30η Αυγούστου που εξεδόθη από κέντρο τύπου της Πρωθυπουργίας, τόνισε ότι η 30η Αυγούστου έχει ιδιαίτερη σημασία και νόημα για το τουρκικό Εθνος και πρόσθεσε:
« Εκείνο που αναλογεί σήμερα σε μας είναι να εξυψώσουμε και να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο την Δημοκρατία μας που ιδρύσαμε ξεπερνώντας διάφορες δυσκολίες , ελλείψεις δυνατοτήτων και τις ανέχειες και να συνεχίσουμε σε πνεύμα αδελφοσύνης, ενότητας και ομοψυχίας. Πιστεύω ότι η Τουρκία μαζί με το Εθνος της ως αδιαίρετο σύνολο θα ξεπεράσει κάθε είδους τρομοκρατία και παρόμοιες απειλές που στοχεύουν την αδελφοσύνη μας και θα φθάσει σε ένα πολύ λαμπρότερο και φωτεινό μέλλον . Υπό την έννοια αυτή, λόγω της ημέρας, μνημονεύουμε με ευγνωμοσύνη τον Ιδρυτή της Δημοκρατίας μας Γκαζί Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ , όλους τους ήρωες του Πολέμου της Ανεξαρτησίας , όλους τους πεσόντες μας από τότε μέχρι σήμερα.
Κατά τον ίδιο τρόπο εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σε όλα τα μέλη των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων που πραγματοποιούν μεγάλο αγώνα εντός της χώρας κατά της τρομοκρατίας καθώς και όλα τα μέλη των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων που αναλαμβάνουν καθήκοντα στο Εξωτερικό για την εγκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και της παγκόσμιας ειρήνης. Συγχαίρω το Εθνος μας για την Εορτή της Μεγάλης Νίκης με την ευκαιρία της 90ης επετείου της».
Για τις αγριότητες , τις σφαγές αμάχων, τα εγκλήματα πολέμου, την καταστροφή της Σμυρνης και τον ξεριζωμό των Ελλήνων κατοίκων της Μικρασίας φυσικά τίποτα...
αναδημοσιεύεται από το www.onalert.gr
Mίκαελ Μάιστερ: «Στρατηγικός κίνδυνος απώλειας της Ελλάδας» – Ο Έλληνας «Κερένσκι»
Μ.Μάιστερ: «Στρατηγικός κίνδυνος απώλειας της Ελλάδας» – Ο Έλληνας «Κερένσκι»
30.08.2012
Ο κίνδυνος ανατροπής της γεωπολιτικής ισορροπίας όπως διαμορφώθηκε στην περιοχή μετά το τέλος του Β” ΠΠ, σε περίπτωση που η τρόικα οδηγήσει την Ελλάδα σε ακόμα οδυνηρότερες οικονομικές ατραπούς, φαίνεται ότι έχει αρχίσει και στοιχειώνει στον πολιτικό σχεδιασμό των Ευρωπαίων.
Η δήλωση του αντιπρόεδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας των χριστιανοδημοκρατών στην ομοσπονδιακή Βουλή, Μίκαελ Μάιστερ δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το τι έρχεται σε περίπτωση που οι τοκογλύφοι οδηγήσουν την χώρα π.χ. σε «νομισματική αυτοκτονία» με έξοδο από το ευρώ της Ελλάδας: «Μια αποτυχία της Ελλάδας στο άκρο των Βαλκανίων και κοντά στις χώρες της Νότιας Μεσογείου θα είχε στρατηγικό ρίσκο».
Η δήλωση αυτή έρχεται ακριβώς μετά την δήλωση του κορυφαίου στελέχους του κυβερνώντος χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) της Γερμανίας Armin Laschet ο οποίος απαντώντας σε όσους συναδέλφους του εντός και εκτός κυβέρνησης επιμένουν στην σκληρή γραμμή κατά της Ελλάδος παραδέχθηκε ότι αν αποτύχουν «να μας σώσουν», ανοίγουν την πόρτα στην Ρωσία:
«Αν δεν επιμείνουμε στην προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, τότε θα έρθει η σειρά της Ρωσίας. Η Ρωσία περιμένει, έτοιμη να διασώσει την Ελλάδα, με δισεκατομμύρια. Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που αντιδρούν στην βοήθεια προς την Ελλάδα ότι διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το εάν η Ελλάδα πληροί τις προϋποθέσεις προκειμένου να διασωθεί από την οικονομική κρίση στην χώρα αυτή».
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Φοβούνται ότι το «γωνιακό οικόπεδο» που ακούσει στο όνομα «Ελλάδα» μπορεί να αλλάξει στρατόπεδο. Και ξέρουν πολύ καλά τι λένε: Δεν είναι μόνο η Ρωσία που «περιμένει στη γωνία».
Τα φιλορωσικά και κυρίως τα αντιδυτικά αισθήματα των Ελλήνων πολιτών είναι δεδομένα και καταγράφονται σε όλες τις δημοσκοπήσεις πρεσβειών και εταιρειών. Δημοφιλέστερος ηγέτης ο Β.Πούτιν, απύθμενο μίσος για Α.Μέρκελ. Συμπάθεια και για Μ.Ομπάμα (μακράν ο δημοφιλέστερος Αμερικανός πρόεδρος στην Ελλάδα από την εποχή του Τζων Κένεντι).
Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αλλαγή γεωπολιτικού στρατοπέδου θα αντιμετώπιζε δυσκολίες για την Ρωσία εντός της χώρας; Μόνο η οικονομική και πολιτική ελίτ «βλέπει» προς τη Δύση και είναι καθαρά οικονομικό ζήτημα το πότε θα άλλαζε προσανατολισμό.
Και δεν μιλάμε για μια κομμουνιστική Ρωσία για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Μιλάμε για μια Ρωσία που παίζει δυνατά το χαρτί της Ορθοδοξίας και είναι πλέον μέλος του ΠΟΕ, δηλαδή μια χώρα με ανοικτή οικονομία.
Τυχαία έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά το «ρωσικό χαρτί»; Χωρίς «να του βγει» γιατί ίσως και η ίδια η Ρωσία φοβήθηκε πιθανή έξοδο από το ευρώ και δεν στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα μπορούσε. Ίσως γιατί οι Ρώσοι είναι από την φύση τους δύσπιστοι – και ειδικά στην περίπτωση των Ελλήνων πολιτικών, εξαιρετικά δύσπιστοι, πλέον.
Το θέμα είναι να καταλάβουν οι κυβερνώντες τι «χαρτί» έχουν στα χέρια τους και πως μπορούν να τα παίξουν επ’ωφελεία της χώρας και του Έθνους. Αντί να επισείσουν ακριβώς αυτή την «απειλή», τον κίνδυνο δηλαδή η Ελλάδα να «ξεφύγει» από το δυτικό στρατόπεδο και αναζητήσει στρατηγική συμμαχία με τον έτερο ισχυρό παίκτη της περιοχής, προτιμούν να υποδύονται μέχρι τέλους «τα καλά παιδιά του συστήματος».
Η περίπτωση Α.Σαμαρά είναι η πιο χαρακτηριστική (διαβάστε το άρθρο στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας Handelsblatt της Τετάρτης το εκπληκτικό άρθρο-ανταπόκριση των Ρουθ Μπέρσενς και Ντονάτα Ρίεντελ από Βρυξέλλες και Βερολίνο αντίστοιχα με τίτλο «Η μεταμόρφωση του κυρίου Σαμαρά»).
Γιατί τον Γ.Παπανδρέου τον ξέραμε. Τον Α.Σαμαρά, τώρα τον μάθαμε. Δηλαδή από τον περασμένο Νοέμβριο, με αυτή την μνημνειώδη στροφή υπέρ των εθνοκτόνων Μνημονίων. Με επώδυνο τρόπο, αλλά τον μάθαμε.
Το «καλό παιδί του συστήματος» δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι γεωπολιτικού πόκερ έστω και αν όλα τα χαρτιά είναι με το μέρος του. Γιατί στο πόκερ δεν θέλεις μόνο καλά χαρτιά. Θέλεις και κότσια.
Έτσι προτιμά να παίζει τον ρόλο του «Έλληνα Κερένσκι» πριν την έλευση των «κόκκινων». Μόνο που η Ιστορία αντιπαθεί τους Κερένσκι. Ίσως άδικο γι’αυτούς, γιατί συνήθως έχουν καλές προθέσεις. Ακόμα πιο άδικο γιατί η ίδια Ιστορία αναγορεύει σε «Μεγάλους», διάφορους σφαγείς. Αλλά η Ιστορία γράφεται από τους τελευταίους. Οι Κερένσκι είναι απλώς μεταβατικοί πριν την καταιγίδα και το αίμα…
Αναδημοσιεύεται από το www.defencenet.gr
30.08.2012
Ο κίνδυνος ανατροπής της γεωπολιτικής ισορροπίας όπως διαμορφώθηκε στην περιοχή μετά το τέλος του Β” ΠΠ, σε περίπτωση που η τρόικα οδηγήσει την Ελλάδα σε ακόμα οδυνηρότερες οικονομικές ατραπούς, φαίνεται ότι έχει αρχίσει και στοιχειώνει στον πολιτικό σχεδιασμό των Ευρωπαίων.
Η δήλωση του αντιπρόεδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας των χριστιανοδημοκρατών στην ομοσπονδιακή Βουλή, Μίκαελ Μάιστερ δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το τι έρχεται σε περίπτωση που οι τοκογλύφοι οδηγήσουν την χώρα π.χ. σε «νομισματική αυτοκτονία» με έξοδο από το ευρώ της Ελλάδας: «Μια αποτυχία της Ελλάδας στο άκρο των Βαλκανίων και κοντά στις χώρες της Νότιας Μεσογείου θα είχε στρατηγικό ρίσκο».
Η δήλωση αυτή έρχεται ακριβώς μετά την δήλωση του κορυφαίου στελέχους του κυβερνώντος χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) της Γερμανίας Armin Laschet ο οποίος απαντώντας σε όσους συναδέλφους του εντός και εκτός κυβέρνησης επιμένουν στην σκληρή γραμμή κατά της Ελλάδος παραδέχθηκε ότι αν αποτύχουν «να μας σώσουν», ανοίγουν την πόρτα στην Ρωσία:
«Αν δεν επιμείνουμε στην προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, τότε θα έρθει η σειρά της Ρωσίας. Η Ρωσία περιμένει, έτοιμη να διασώσει την Ελλάδα, με δισεκατομμύρια. Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που αντιδρούν στην βοήθεια προς την Ελλάδα ότι διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το εάν η Ελλάδα πληροί τις προϋποθέσεις προκειμένου να διασωθεί από την οικονομική κρίση στην χώρα αυτή».
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Φοβούνται ότι το «γωνιακό οικόπεδο» που ακούσει στο όνομα «Ελλάδα» μπορεί να αλλάξει στρατόπεδο. Και ξέρουν πολύ καλά τι λένε: Δεν είναι μόνο η Ρωσία που «περιμένει στη γωνία».
Τα φιλορωσικά και κυρίως τα αντιδυτικά αισθήματα των Ελλήνων πολιτών είναι δεδομένα και καταγράφονται σε όλες τις δημοσκοπήσεις πρεσβειών και εταιρειών. Δημοφιλέστερος ηγέτης ο Β.Πούτιν, απύθμενο μίσος για Α.Μέρκελ. Συμπάθεια και για Μ.Ομπάμα (μακράν ο δημοφιλέστερος Αμερικανός πρόεδρος στην Ελλάδα από την εποχή του Τζων Κένεντι).
Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αλλαγή γεωπολιτικού στρατοπέδου θα αντιμετώπιζε δυσκολίες για την Ρωσία εντός της χώρας; Μόνο η οικονομική και πολιτική ελίτ «βλέπει» προς τη Δύση και είναι καθαρά οικονομικό ζήτημα το πότε θα άλλαζε προσανατολισμό.
Και δεν μιλάμε για μια κομμουνιστική Ρωσία για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Μιλάμε για μια Ρωσία που παίζει δυνατά το χαρτί της Ορθοδοξίας και είναι πλέον μέλος του ΠΟΕ, δηλαδή μια χώρα με ανοικτή οικονομία.
Τυχαία έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά το «ρωσικό χαρτί»; Χωρίς «να του βγει» γιατί ίσως και η ίδια η Ρωσία φοβήθηκε πιθανή έξοδο από το ευρώ και δεν στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα μπορούσε. Ίσως γιατί οι Ρώσοι είναι από την φύση τους δύσπιστοι – και ειδικά στην περίπτωση των Ελλήνων πολιτικών, εξαιρετικά δύσπιστοι, πλέον.
Το θέμα είναι να καταλάβουν οι κυβερνώντες τι «χαρτί» έχουν στα χέρια τους και πως μπορούν να τα παίξουν επ’ωφελεία της χώρας και του Έθνους. Αντί να επισείσουν ακριβώς αυτή την «απειλή», τον κίνδυνο δηλαδή η Ελλάδα να «ξεφύγει» από το δυτικό στρατόπεδο και αναζητήσει στρατηγική συμμαχία με τον έτερο ισχυρό παίκτη της περιοχής, προτιμούν να υποδύονται μέχρι τέλους «τα καλά παιδιά του συστήματος».
Η περίπτωση Α.Σαμαρά είναι η πιο χαρακτηριστική (διαβάστε το άρθρο στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας Handelsblatt της Τετάρτης το εκπληκτικό άρθρο-ανταπόκριση των Ρουθ Μπέρσενς και Ντονάτα Ρίεντελ από Βρυξέλλες και Βερολίνο αντίστοιχα με τίτλο «Η μεταμόρφωση του κυρίου Σαμαρά»).
Γιατί τον Γ.Παπανδρέου τον ξέραμε. Τον Α.Σαμαρά, τώρα τον μάθαμε. Δηλαδή από τον περασμένο Νοέμβριο, με αυτή την μνημνειώδη στροφή υπέρ των εθνοκτόνων Μνημονίων. Με επώδυνο τρόπο, αλλά τον μάθαμε.
Το «καλό παιδί του συστήματος» δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι γεωπολιτικού πόκερ έστω και αν όλα τα χαρτιά είναι με το μέρος του. Γιατί στο πόκερ δεν θέλεις μόνο καλά χαρτιά. Θέλεις και κότσια.
Έτσι προτιμά να παίζει τον ρόλο του «Έλληνα Κερένσκι» πριν την έλευση των «κόκκινων». Μόνο που η Ιστορία αντιπαθεί τους Κερένσκι. Ίσως άδικο γι’αυτούς, γιατί συνήθως έχουν καλές προθέσεις. Ακόμα πιο άδικο γιατί η ίδια Ιστορία αναγορεύει σε «Μεγάλους», διάφορους σφαγείς. Αλλά η Ιστορία γράφεται από τους τελευταίους. Οι Κερένσκι είναι απλώς μεταβατικοί πριν την καταιγίδα και το αίμα…
Αναδημοσιεύεται από το www.defencenet.gr
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012
Η ώρα της μεγάλης κρίσης για τον Ελληνισμό - Σαράντος Καργάκος
Η ώρα της μεγάλης κρίσης για τον Ελληνισμό
Σαράντος Καργάκος
Oμιλία
Ημερομηνία:
22/02/2012
Τόπος:
Λευκωσία
Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό: γράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»:
«Ἀραπιᾶς ἄτι, Γάλλου νοῦς,
βόλι Τουρκιᾶς, τόπ’ Ἄγγλου
πόλεμος μέγας πολεμᾶ
βαρεῖ τό καλυβάκι...»
Εννοείτε ασφαλώς ποιο είναι το καλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η προέκτασή της η Κύπρος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Ο Ελληνισμός μετά τις εξάρσεις του στον πόλεμο του ’40-’41, με την αντίστασή του κατά των αρχών Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνα της Κύπρου (μια δράκα μαχητές κατά μιας αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους λοιπούς λαούς. Κακό παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάσταση του ’21 που διέλυσε τον ιστό της υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταν το 1830 έκλεινε η αυλαία της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων.
Γι’ αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμμορφούμενος «τοῖς ξένων ρήμασι» λαός, ο δάσκαλος του απροσκύνητου ήθους έπρεπε να χτυπηθεί στις ρίζες, στις πνευματικές και ιστορικές καταβολές του. Το σχέδιο ετοιμάστηκε την επαύριο του Πολυτεχνείου. Αλλ’ ο λαός αυτός έπρεπε να υποστεί δύο στρατιωτικά πλήγματα για να συνετισθεί. Επτά χρόνια δικτατορίας δεν είχαν «σιδερώσει» το φρόνημά του. Έτσι ήλθαν το 1974 ο Αττίλας και μερικά χρόνια αργότερα η ασχήμια της Ύμιας. Κι έκτοτε άρχισε εν ονόματι ενός πολιτικού ρεαλισμού η χαλιναγώγηση του ελληνικού φρονήματος, η καταπτόηση, η τουρκοφοβία που τελικά – πάντα εν ονόματι του πολιτικού ρεαλισμού- μετεξελίχθηκε σταδιακά σε τουρκολατρία. Έχουμε εδώ μια κλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου Στοκχόλμης», όπου το θύμα ερωτεύεται τον βασανιστή του.
Μετά την έκρηξη σε παγκόσμια κλίμακα του Ελληνισμού για το όνομα της Μακεδονίας, μια έκρηξη που κράτησε επί μία τριετία, έπεσαν πάνω μας «λυτοί και δεμένοι» να συμμαζευτούμε, να προσγειωθούμε, να σωφρονισθούμε. Έτσι επροκόψαμε. Σήμερα όχι η Ελλάς, αλλ’ ο Ελληνισμός, είναι παντού ντροπιασμένος. Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες, χάσαμε το επιχειρηματικό μας κεφάλαιο, χάσαμε την εργατικότητά μας, το εθνικό και το κοινωνικό μας φιλότιμο. Προτιμάμε πια την αγγλική ως γλώσσα και γραφή και όχι την ξεπερασμένη κι ατιμασμένη Ελληνική, τη μητέρα του ευρωπαϊκού γλωσσικού πολιτισμού.
Κι όλα αυτά πώς και γιατί; Έπρεπε και πρέπει να επιβληθεί το παγκόσμιο ολοκληρωτικό κράτος. Και οι λαοί, όπως γράφει ο Βάρναλης, να έχουν «μια σκέψη δετή που τους την πλάσανε οι δυνατοί». Χρειαζόταν, όμως, ένα κράτος – πειραματόζωο. Και σαν τέτοιο επιλέχτηκε όχι απλώς το ελληνικό κράτος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Με τρόπο μεθοδικό έσπασαν τις πνευματικές και ιστορικές μας ρίζες, απογύμνωσαν την ελληνική γλώσσα και γραφή από τις αρχέγονες καταβολές τους, υποβάθμισαν τη σημασία του έθνους σαν τάχα μου φαντασιακή κατασκευή και παρουσίασαν έναν κατ’ όνομα ελληνικό κόσμο περίπου, όπως εμφανίζονται κατ’ όνομα εδώ και 50 χρόνια οι Σκοπιανοί.
Η σύγχρονη οικονομική κρίση είναι απότοκος της πνευματικής και ηθικής. Εξωπετάχθηκαν όλες οι προγονικές αξίες που δημιουργούσαν ανθρώπους αξίας και εν ονόματι ενός δάνειου πλούτου βουτηχτήκαμε στο βούρκο του ανιδανισμού, του αμοραλισμού, του καριερισμού και του πολιτικού οππορτουνισμού. Πολλοί που βιάζονται να ψάλλουν το requiem της Ελλάδος σιγομουρμουρίζουν «η Ελλάς εν τάφῳ». Όχι! Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί πρέπει να πούμε «Η Ελλάς εν βούρκῳ». Και στο βούρκο έρριξαν την Ελλάδα όχι μόνον οι ανάξιοι πολιτικοί αλά και οι ανάξιοι πνευματικοί ταγοί της. Αυτοί που δημιούργησαν μια πνευματική ασφυξία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα «μίντια» και στην καλοπλασαρισμένη σκουπιδογραφία, έτσι που, όπως λέει στη «Χρονογραφία» του ο Λεόντιος Μαχαιράς, «δέν ξέρουμε ἴντα συντυχαίνουμε». Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, quo vadimus, quid facimus (πού πάμε, τι πράττουμε).
Και στο παρελθόν η Ελλάς έπεσε αλλ’ ουδέποτε ξέπεσε. Γλιστρούσε αλλά δεν παραπατούσε, ούτε παραμιλούσε. Σήμερα μοιάζει με ξεπεσμένο φάντασμα και στο εξωτερικό προβάλλεται σαν χρεοκοπημένος διάβολος. Κι εμείς –πέρα από την οικονομική λεηλασία- ζούμε σε μια Ελλάδα χωρίς ελληνικότητα. Αυτοί που –κακῇ τῇ τύχῃ- πήραν στα χέρια τους τα άρμα της παιδείας, το οδήγησαν στην άβυσσο της ασυδοσίας και του μηδενισμού. Λείπει πλέον από τη ζωή μας ο πεπαιδευμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος με τη βαθειά καλλιέργεια, ο μορφωμένος με την πλήρη του όρου έννοια. Έγραφε προ 110 και πλέον ετών ο αοίδιμος Παπαδιαμάντης, που πέρσι τιμήσαμε υποτονικά τα 100 χρόνια από το θάνατό του: «Μορφωμένους θέλουμε· όχι εγγραμμάτους». Εγγραμμάτους, δηλαδή πτυχιούχους και πολυπτυχιούχους έχουμε πολλούς· μορφωμένους δεν έχουμε, δηλαδή ανθρώπους με άρτια μορφή. Έχουμε κλάσματα ανθρώπων που δεν είναι ικανοί να σηκώσουν ούτε το βάρος του παρελθόντος, ούτε τις ευθύνες του παρόντος και πολύ περισσότερο τις ευθύνες του μέλλοντος. Δεν έχουμε τους κατάλληλους πνευματικούς και πολιτικούς πλοηγούς που θα μας κατευθύνουν προς κάποιον ελπιδοφόρο ορίζοντα.
Η Ελλάς σήμερα –και με τον όρο Ελλάς εννοώ σύμπαντα τν Ελληνισμό- μοιάζει με σκεβρωμένη περγαμηνή, μοιάζει με το δέρμα γερασμένου ελέφαντα. Η καταιγίδα χτυπά την πόρτα μας σαν κάποιος που θέλει να μπει βίαια μέσα κι εμείς «δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα», για να επανέλθω στον Βάρναλη. Η λέξη θαύμα, που ομόρριζό της δεν υπάρχει σε καμμιά ευρωπαϊκή γλώσσα, παρότι πιθανώς συγγενεύει με το θεῶμαι (=παρατηρώ) και με τη θέα, δεν μας προσφέρει την προσδοκία για θέα ελπίδος. Διότι σήμερα δεν βλέπουμε τίποτε· παρατηρούμε μηδενικά επί μηδενικών, τα οποία δεν προσφέρουν προοπτική μέλλοντος. Συχνά έχω γράψει και πιο συχνά έχω διδάξει πως, αν θαύματα γίνονταν στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν; Ο λόγος είναι απλός: το θαύμα δεν έρχεται ως μάννα από τον ουρανό. Ο Θεός δεν είναι Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε έχει τη μεγαθυμία του Στρως Καν και της Μέρκελ να μας χορηγεί δόσεις, όπως η Κίρκη το βελανίδι στους χοιρόμορφους συντρόφους του Οδυσσέα. Δεν λέω, με τα επιδόματα, με τα προγράμματα, τις επιδοτήσεις και όλα τα «κολπατζίδικα» συναφή «φάγαμε καλά» κατά την πάγκαλη ρήση, αλλά έτσι εγίναμε Κίρκειοι χοίροι και τρεφόμαστε με βελανίδι. Πού είναι η παλιά μας αρχοντιά που έκανε τον Κύπριο αγρότη με 10 «τσιρούες» να νιώθει σαν βασιλιάς, όταν σε φιλοξενούσε στο ταπεινό σπιτικό του; Κάποτε ζούσαμε τον πλούτο της φτώχειας, επί μερικά χρόνια ζήσαμε τη φτώχεια του πλούτου και τώρα το παίζουμε «Άσωτοι υιοί». Αλλά δεν υπάρχει κανείς στοργικός και συγχωρητικός πατέρας να σφάξει για μας τον «μόσχο τον σιτευτόν». Θα σφάξει εμάς. Κι εννοώ ότι όπως τεμαχίστηκε η Κύπρος (αρχόντισσα Κερύνεια και πώς να σε ξεχάσω;) σχεδιάζεται να τεμαχισθεί και ο λοιπός ελλαδικός χώρος. Ουσιαστικά η Δυτ. Θράκη ανήκει περισσότερο στην Τουρκία και τυπικά ανήκει στην Ελλάδα. Μέγας αφέντης της περιοχής είναι ο Τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής. Το ίδιο ισχύει και για το νομό Φλωρίνης. Οικονομικά έχει αλυσοδεθεί στα Σκόπια.
Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε και ας μην παριστάνουμε τους ξεπεσμένους αγγέλους. Μας έλειψε η ηρωική στάση ζωής που διέκρινε στις καλές ώρες της την ελληνική φυλή. Το είχε πει ο Χάιντεγκερ αλλά πράξη το είχαμε κάνει εμείς: για να ζήσει κανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση του θανάτου. Αυτό είναι που δίνει ζωή στη νιότη. Σήμερα ποιος είναι περισσότερο ζωντανός στην Κύπρο από το Γρηγόρη Αυξεντίου; Οι πεθαμένοι ζωντανοί; Ή μήπως, οι κονιοποιητές της πνευματικής μας παραδόσεως, που έβγαλαν και τον Βασίλη Μιχαηλίδη εθνικιστή; Όταν διαβάζω αυτά που γράφονται κι εδώ και στο λοιπό ελληνικό χώρο από τις εθνομηδενιστικές πέννες, άθελα μού έρχεται στο νου το περίφημο ποίημα του Έλιοτ «Οι κούφιοι άνθρωποι». Αυτοί μας κυβερνούν και διαβουκολούν τη νεολαία μας. Για να φθάσεις ψηλά, πρέπει να είσαι σήμερα κούφιος πνευματικά και ψυχικά. Και όχι μόνον κούφιος αλλά και κούφος, δηλαδή επηρμένος και κατά προέκταση αλλοπαρμένος που σημαίνει από άλλους παρμένος, για να μην πω πουλημένος.
Τι είναι σήμερα αυτοί που εκπροσωπούν επίσημα τον Ελληνισμό; Ένα όρθιο λείψανο. Αυτό το όρθιο λείψανο έκανε τον Ελληνισμό να μοιάζει με σπασμένο καθρέφτη. Πού είναι ο ψυχικός ιμάντας που μας ένωνε παλιά; Πού είναι η αδελφοσύνη που μας έδενε όταν βγήκαμε στο νησί κρυφά με ψεύτικα ονόματα το 1964 και μετά; Γιατί καλλιεργείται τόσο μίσος στη Β. Ελλάδα εναντίον της Ν. Ελλάδος; Μήπως σχεδιάζεται διαμελισμός; Μήπως η περιβόητη κρίση είναι τεχνητή για να θολώσει ο νους μας και η Ελλάς να διαμελισθεί; Γιατί προπαγανδίζεται επί δεκαετίες η αυτονομία της Κρήτης; Ο λόγος είναι απλός: κάποιοι θέλουν να ρουφήξουν για λογαριασμό τους το μαύρο χυμό που έχει ολόγυρά της.
Συνάντησα πριν από καιρό έναν ευπορήσαντα παλαιό μου μαθητή και νυν πολιτικό που θέλησε να με αντιμετωπίσει με ύφος υπεροπτικό. «Τι είσαι συ, ποιος είμαι εγώ». Τον αποστόμωσα μακρυγιαννικώς: «Συ είσαι ένας όρθιος νεκρός· πάει καιρός που έχεις πεθάνει, αλλά δεν το έχεις μάθει». Εγώ μένω ζωντανός, διότι με τη γραφή και τη διδαχή μου ζω με τους νεκρούς μας. Σήμερα δυστυχώς στην Ελλάδα – κι από τον όρο αυτό δεν εξαιρώ την Κύπρο- ζωντανούς μπορείς να βρεις μόνο στα νεκροταφεία. Οι ζωντανοί σας είναι στα «Φυλακισμένα μνήματα» και στη «Μακεδονίτισσα». Νεκροφιλία ή νεκρολατρία θα πουν τα τσιράκια του εθνομηδενισμού. Όχι, απαντώ. Όπως είπε ο μεγάλος Ιω. Συκουτρής που εδίδαξε κι εδώ, πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους νεκρούς. Η συναναστροφή με το ήθος, το ύφος, το πνεύμα των προγόνων. Αντίθετα, κάποιοι, παρότι δεν τους έχει γίνει νεκροψία, έχουν από καιρό πάρει το δρόμο προς την κόλαση χωμένοι ως το λαιμό στα ψέματα των ισχυρών. Ο τόπος μας δεν θα γίνει ποτέ καθαρός, εφόσον θα κατευθύνεται πολιτικά και πνευματικά από τους γόνους των Νενέκων και των Εφιαλτών.
Διάβασα προ ημερών σε μια μεγαλοφυλλάδα των Αθηνών, που υπηρέτησε δουλικά τόσο τις γερμανικές αρχές Κατοχής όσο και το χουντικό καθεστώς, ότι δεν αξίζει να πεθάνει κανείς για ένα πατριωτικό ιδανικό. Έστειλα μια επιστολή, που φυσικά δεν δημοσιεύτηκε και ο λόγος είναι απλός. Έγραψα: «Το χειρότερο είναι πως τίποτε δεν αξίζει όταν κανείς ζει χωρίς αυτό. Και πως ακόμη πιο αισχρό είναι το να ζει κανείς για το νέο ιδανικό, για την καινούργια μεγάλη ιδέα, την έκτη δόση του δανείου. Εμείς που μέχρι πρόσφατα είμαστε η ψυχή της υφηλίου ζούμε με ξένα ψίχουλα και με δανεική ψυχή.»
Μας είπαν ψέματα πολλά, μας είπαν ψέματα αισχρά. Μας είπαν πως μπαίνοντας στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνουμε Ευρωπαίοι. Λες και πριν ήμαστε Ασιάτες και Αφρικανοί. Και τελικά εγίναμε χειρότεροι από αυτούς, όταν μπήκαμε στον ευρωπαϊκό λάκκο των εχιδνών. Διότι δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίτε, μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίμπελς. Δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Σαίξπηρ, μπήκαμε στην Ευρώπη του Χάρντιγκ που έπνιξε σαν τα τσιχλόπουλα τα Κυπριωτόπουλα. Δεν με διακρίνει πάθος κανένα κατά των Ευρωπαίων. Διδακτική μου αρχή ήταν μια φράση του Σαίξπηρ: «Μια καλή πράξη σ’ ένα βρόμικο κόσμο». Αυτό κατά την ταπεινή μου αντίληψη, είναι πηγή ευτυχίας για τη ζωή. Μετρήστε τις καλές πράξεις των Βρεττανών. Την εποχή, όπου ο Σαίξπηρ έγραφε αυτά τα υπέροχα, ο σερ Φίλιπ Σίντνεϋ, που είχε τη φήμη του τελειότερου ιππότη και που συνέθετε σαν άγγελος ποίηση και μουσική μαζί με τον σερ Γουώλτερ Ράλεϋ, μάζευαν κάμποσους Ιρλανδούς σε κάποιο βολικό μέρος και τους κατακρεουργούσαν σαν σφαχτάρια.
Είμαι υποχρεωμένος να τα πω αυτά διότι φοβάμαι τον κακό καιρό. Και δεν το εννοώ κλιματολογικώς. Εδώ που καταντήσαμε, βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου. Τίθεται πλέον θέμα εθνικής –και όχι μόνον- επιβιώσεως. Μαζί με τις ναρκωτικές ιδέες η νεολαία μας πλήττεται και από τις ναρκωτικές ουσίες. «Μαστουρωμένη» χορεύει ένα νέο χορό του Ζαλόγγου που δεν έχει τίποτε ηρωικό. Ό, τι έχει είναι ταπεινωτικό και εξευτελιστικό. Κάποτε ακούγαμε από τα στόματα των νέων την Ιψενική κραυγή: «Δώσ’ τε μου ένα ζευγάρι, μεταχειρισμένα –έστω- ιδανικά». Τώρα ακούμε: «Δώσ’ τε μου ένα δεκάευρο για να πάρω τη δόση μου». Τα παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που τραγούδησε κάποτε η Βέμπο, αγοράζουν το θάνατό τους. Και μαζί τους πεθαίνει και η έννοια Ελλάς. Την πιο βαθειά πληγή της ζωής μου εισέπραξα πέρσι (2011) όταν σ’ έναν τοίχο των Εξαρχείων διάβασα ένα γκράφφιτι: «Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι· καταντάς»!
Δεν λέω, καλές είναι οι προοδευτικές ιδέες, οι τολμηρές και οι καινοτόμες αντιλήψεις, οι νέες θεωρίες αλλά πρέπει τουλάχιστον να μείνεις ζωντανός για να τις εφαρμόσεις. Σήμερα, καθώς περνώ από τα κέντρα όπου προσφέρεται η μεθαδόνη ή από κάποια σημεία –πολύ κεντρικά- των Αθηνών και του Πειραιά, θαρρώ πως βλέπω τον «Χορό των Σκελετών» που ζωγράφισε ο μεσαιωνικός ζωγράφος Macaber, από το όνομα του οποίου βγήκε η λέξη μακάβριος. Δεν θα προσθέσω τίποτε καινούργιο. Το έχω γράψει σε βιβλία μου διδακτικά που εκδόθηκαν προ 35ετίας. Πρόκειται για μια κουβέντα που είχε πει ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών από τη Μασσαλία: «Η πολιτική πρέπει να συνεργασθεί με τη χημεία». Και τώρα συνεργάζονται με θαυμαστή αρμονία, με θαυμαστά αποτελέσματα και – το κυριότερο- με θαυμαστά κέρδη. Έκαναν τη νεολαία ανίκανη ακόμη και για να επαναστατήσει. Αυτά που γίνονται επί μία τριετία στην Αθήνα δεν είναι επαναστατικές εκρήξεις· είναι προοίμιο ενός νέου εμφυλίου σπαραγμού. Η κρίση, οικονομική και διανοητική – έφερε την ακρισία, έφερε το φθόνο και την κακία, με αποτέλεσμα ο ένας Έλληνας να μισεί τον άλλο- κι όχι πια για λόγους ιδεολογίας. Βρισκόμαστε σε τέλεια σύγχυση. Είμαστε σαν τον ναυαγό τη νύχτα που αντί να κολυμπά προς την ξηρά κατευθύνεται απυξίδωτος προς τα βαθύτερα νερά.
Δεν λέω πως είμαστε αβοήθητοι στον παρόντα καιρό. Δεν έχει περάσει χρόνος πολύς που δύο Γάλλοι καθηγητές του πανεπιστημίου του Μετς, οι Τιερί Φορμέ και Μαρτέν Στεφένς, έγραψαν στην εφημερίδα «Φιγκαρό» τα ακολουθα συγκινητικά: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς να επισημάνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που εδώ και 2.500 χρόνια έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα. Ένα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της». Αυτό που δεν κατανοούν ίσως οι Γάλλοι καθηγητές είναι πως αυτά τα θεμέλια θέλουν να υπονομεύσουν αυτοί που ξεθεμέλιωσαν πρώτα πνευματικά και μετά οικονομικά με τα κάθε λογής «τσιράκια» τους την Ελλάδα. Δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι του αύριο να έχουν ωε ηθικό και πνευματικό πρότυπο τον Έλληνα άνθρωπο, αλλά τον κοντινό πρόγονό τους, τον Βάνδαλο άνθρωπο. Κι αυτός ο Βανδαλισμός, ως επαναστατική πράξη, εισάγεται και στην Ελλάδα.
Δεν θα πω ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ταγοί, αφού, χρόνια τώρα ο Ελληνισμός πολιτεύεται σε έγκλιση υποτακτική, δεν είναι απέναντί μας ανεκτικοί. Ούτε θα πω ότι δεν μας προσέφεραν στη συμφορά μας «τσάι και συμπάθεια». Θα πω απλώς ότι οι εκδηλώσεις συμπαθείας των εταίρων μας μοιάζουν με προσευχή χιτλερικού βασανιστή. Θα προσθέσω όμως ότι την αφορμή τη δώσαμε εμείς. Την οικτρή κατάσταση που δημιουργήσαμε την έχει περιγράψει με ενάργεια από το 2ο μ.Χ. αιώνα ο Λουκιανός με το έργο του «Μένιππος ή Νεκυομαντεία». Όταν ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος κατέρχεται στον κάτω κόσμο, ερωτάται από κάποιον Φιλωνίδη, τι γίνεται στον επάνω κόσμο. Κι ο Μένιππος με τέσσερις λέξεις εικονογραφεί τους τότε ανθρώπους και τους νυν: «Ἁρπάζουσιν, ἐπιορκοῦσι, τοκογλυφοῦσιν, ὀβολοστατοῦσιν».
Μετά τη ζοφερή εικόνα που σας έδωσα, εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθεί αμλετικά: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Θα απαντήσω: να ζει, αλλά να ζει ελληνικά. Δηλαδή ηρωικά. Πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στον εαυτό μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στο παρελθόν μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στην ιδέα του έθνους. Η πίστη στο έθνος μας στην κρίσιμη τούτη καμπή είναι ανάγκη ζωής. Όχι, όμως, καπηλεία του έθνους, όπως έγινε συχνά στο παρελθόν. Το έθνος ως προσφορά θυσίας θα φέρει την αυριανή σωτηρία. Όπως έγραψε τότε που μπαίναμε στην ΕΟΚ ένα από τα πιο φωτεινά ελληνικά μυαλά, ο Πάνος Καραβίας, «για να γίνει το έθνος παλμός καρδιάς, ένα με το αίμα της νιότης μας, πρέπει πρώτα η νιότη μας (Σημ. Σ.Ι.Κ. εννοεί τη νεολαία) να πάρει συνείδηση, να πεισθεί πως το έθνος και το εγώ είναι, για τον Έλληνα, έννοιες που δένονται η μια με την άλλη, και πως υπηρετώντας το έθνος πλαταίνεις οικουμενικά και πλουτίζεις σε βάθος το εγώ σου, δίνεις ομορφιά στη ζωή σου και γιομίζεις αγάπη για τον άνθρωπο. Κι εμείς οι Έλληνες είχαμε πάντα τόσο δυνατό το αίσθημα του έθνους, που το ταυτίσαμε με τη θρησκεία και τη φυλή μας – πράγμα σπάνιο, σπανιότατο, αν όχι άγνωστο σ’ άλλα έθνη- σε μια τρισυπόστατη φλόγα».
Θεωρώ επιτακτικό, διότι, κατά τον Θουκυδίδη, «οἱ καιροί οὐ μενετοί», να ξαναγυρίσουμε στον ελληνισμό μας, στις αξίες που μας έθρεψαν αιώνες τώρα επί ζωής. Η ιστορική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη γεωγραφική μας θέση, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ανάμεσα σε αλληλοσυγκρουόμενους και αρπακτικούς ιμπεριαλισμούς. Κάποτε μας ήθελαν για τη γεωπολιτική μας θέση. Τώρα μας θέλουν διότι στην απέραντη θαλάσσια έκτασή μας υπάρχουν πλήθη θησαυρών. Οι κάθε λογής Αλή Μπαμπάδες με τους 40 κλέφτες τους κτυπούν την πόρτα μας. Ας μην την ανοίξουμε ακούγοντας τη φράση «σουσάμι άνοιξε». Διότι ίσως ανοίξουμε για μια ακόμη φορά τον ασκό του Αιόλου.
Δεν θα πω ότι έλειψε ποτέ η αγάπη για την Ελλάδα. Αλλά οι τωρινοί των μεγάλων δυνάμεων πολιτικοί, καθότι λεπτοστόμαχοι, αγαπούν την Ελλάδα, όπως αγαπά ο καννίβαλος το θύμα του με ...σάλτσα! Ας πάψουμε κάποτε να είμαστε, όπως λέει ο Σολωμός, ένας λαός «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Το 1945 ο φίλος και συμπατριώτης μου ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει:
«Μή γελαστεῖτε ἀπ’ τόν καημό σας καί σᾶς πάρει ὁ ὕπνος γιατί καινούργια σύννεφα πλακῶσαν τήν πατρίδα! Μαῦρα στριφτοπλεγμένα σύννεφα κρέμωνται σάν μολύβια πάνω ἀπ’ τά σπίτια μας, πάνω ἀπ’ τούς τάφους τῶν παιδιῶν μας!
Σε λίγο άρχισε ο «βροτολοιγός», ο «ὀκρυόεις ἐπιδήμιος πόλεμος», όπως τον λέει ο Όμηρος. Κι έτσι δεν μοιραστήκαμε μαζί τη νίκη, όπως μας είχε υποσχεθεί ασύστολα ψευδόμενος ο Τσώρτσιλ, όταν χρειαζόταν το αίμα μας. Και μετά ήλθαν προστάτες οι Αμερικάνοι που άπλωσαν την προστατευτική τους αιγίδα ως την ακρότατη ελληνική θαλάσσια έπαλξη, τη μεγαλόνησο Κύπρο. Τότε είναι που ο δικός σας σπουδαίος ποιητής, ο Θεοδόσης Πιερίδης, έγραψε, ήταν θυμάμαι το έτος 1956, την «Κυπριακή Συμφωνία». Συχνά το έχω πει: δεν πιστεύω στις αλήθειες των πολιτικών· πιστεύω στις αλήθειες των ποιητών. Οι αλήθειες των πολιτικών είναι φτερά στον άνεμο. Οι αλήθειες των ποιητών είναι τα «ριζιμιά χαράκια» των λαών. Ας ακούσουμε λοιπόν τέσσερις στίχους του Θεοδόση Πιερίδη:
«Στῆς Μεσόγειος τί θέτε τή γλυκιά γαλανάδα;
Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστε Ἑλλάδα!
Ὅθεν ἤρθατε πᾶτε, φοβεροί Ἀμερικάνοι,
ἡ πατρίδα σας εἶναι κάπου ἀλλοῦ - καί σᾶς φτάνει»!
Αμ δεν τους φτάνει! Γι’ αυτό ένα νέο αμερικανικό imperium δημιουργείται στη Μεσόγειο, το Μαγκρέμπ φλέγεται, η Συρία φλέγεται, το Ιράν τελεί υπό απειλή, το Ιράκ ποτίζεται καθημερινά μα αίμα, η Τουρκία αιματορροεί, η Ελλάς φυλλορροεί. Τι χρειάζεται τούτη τη στιγμή ο Ελληνισμός; Έναν εθνικό συναγερμό που νε ενώνει σε μια αμφικτιονία αγάπης και αλληλεγγύης τους Έλληνες όλης της γης. Και τότε όχι μόνο θα βγούμε από τα οικονομικά αδιέξοδα, θα βγούμε και από την ηθική ασφυξία, από την πνευματική υπνηλία. Όχι, ο Ελληνισμός δεν βρίσκεται εν ναρκώσει, όπως λένε μερικοί· βρίσκεται απλώς εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε, να εργαστούμε και να προμηθευθούμε νερό πολύ, διότι όπως λέγει προφητικά άλλος ποιητής, ο Μιχάλης Κατσαρός, «το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Αν όμως είμαστε Προμηθείς και όχι Επιμηθείς, μπορούμε να κάνουμε το μέλλον των παιδιών μας πολύ δροσερό, πολύ φωτεινό. Σας Ευχαριστώ.
Αναδημοσιεύεται από το http://www.sarantoskargakos.gr/content/
Σαράντος Καργάκος
Oμιλία
Ημερομηνία:
22/02/2012
Τόπος:
Λευκωσία
Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό: γράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»:
«Ἀραπιᾶς ἄτι, Γάλλου νοῦς,
βόλι Τουρκιᾶς, τόπ’ Ἄγγλου
πόλεμος μέγας πολεμᾶ
βαρεῖ τό καλυβάκι...»
Εννοείτε ασφαλώς ποιο είναι το καλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η προέκτασή της η Κύπρος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Ο Ελληνισμός μετά τις εξάρσεις του στον πόλεμο του ’40-’41, με την αντίστασή του κατά των αρχών Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνα της Κύπρου (μια δράκα μαχητές κατά μιας αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους λοιπούς λαούς. Κακό παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάσταση του ’21 που διέλυσε τον ιστό της υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταν το 1830 έκλεινε η αυλαία της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων.
Γι’ αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμμορφούμενος «τοῖς ξένων ρήμασι» λαός, ο δάσκαλος του απροσκύνητου ήθους έπρεπε να χτυπηθεί στις ρίζες, στις πνευματικές και ιστορικές καταβολές του. Το σχέδιο ετοιμάστηκε την επαύριο του Πολυτεχνείου. Αλλ’ ο λαός αυτός έπρεπε να υποστεί δύο στρατιωτικά πλήγματα για να συνετισθεί. Επτά χρόνια δικτατορίας δεν είχαν «σιδερώσει» το φρόνημά του. Έτσι ήλθαν το 1974 ο Αττίλας και μερικά χρόνια αργότερα η ασχήμια της Ύμιας. Κι έκτοτε άρχισε εν ονόματι ενός πολιτικού ρεαλισμού η χαλιναγώγηση του ελληνικού φρονήματος, η καταπτόηση, η τουρκοφοβία που τελικά – πάντα εν ονόματι του πολιτικού ρεαλισμού- μετεξελίχθηκε σταδιακά σε τουρκολατρία. Έχουμε εδώ μια κλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου Στοκχόλμης», όπου το θύμα ερωτεύεται τον βασανιστή του.
Μετά την έκρηξη σε παγκόσμια κλίμακα του Ελληνισμού για το όνομα της Μακεδονίας, μια έκρηξη που κράτησε επί μία τριετία, έπεσαν πάνω μας «λυτοί και δεμένοι» να συμμαζευτούμε, να προσγειωθούμε, να σωφρονισθούμε. Έτσι επροκόψαμε. Σήμερα όχι η Ελλάς, αλλ’ ο Ελληνισμός, είναι παντού ντροπιασμένος. Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες, χάσαμε το επιχειρηματικό μας κεφάλαιο, χάσαμε την εργατικότητά μας, το εθνικό και το κοινωνικό μας φιλότιμο. Προτιμάμε πια την αγγλική ως γλώσσα και γραφή και όχι την ξεπερασμένη κι ατιμασμένη Ελληνική, τη μητέρα του ευρωπαϊκού γλωσσικού πολιτισμού.
Κι όλα αυτά πώς και γιατί; Έπρεπε και πρέπει να επιβληθεί το παγκόσμιο ολοκληρωτικό κράτος. Και οι λαοί, όπως γράφει ο Βάρναλης, να έχουν «μια σκέψη δετή που τους την πλάσανε οι δυνατοί». Χρειαζόταν, όμως, ένα κράτος – πειραματόζωο. Και σαν τέτοιο επιλέχτηκε όχι απλώς το ελληνικό κράτος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Με τρόπο μεθοδικό έσπασαν τις πνευματικές και ιστορικές μας ρίζες, απογύμνωσαν την ελληνική γλώσσα και γραφή από τις αρχέγονες καταβολές τους, υποβάθμισαν τη σημασία του έθνους σαν τάχα μου φαντασιακή κατασκευή και παρουσίασαν έναν κατ’ όνομα ελληνικό κόσμο περίπου, όπως εμφανίζονται κατ’ όνομα εδώ και 50 χρόνια οι Σκοπιανοί.
Η σύγχρονη οικονομική κρίση είναι απότοκος της πνευματικής και ηθικής. Εξωπετάχθηκαν όλες οι προγονικές αξίες που δημιουργούσαν ανθρώπους αξίας και εν ονόματι ενός δάνειου πλούτου βουτηχτήκαμε στο βούρκο του ανιδανισμού, του αμοραλισμού, του καριερισμού και του πολιτικού οππορτουνισμού. Πολλοί που βιάζονται να ψάλλουν το requiem της Ελλάδος σιγομουρμουρίζουν «η Ελλάς εν τάφῳ». Όχι! Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί πρέπει να πούμε «Η Ελλάς εν βούρκῳ». Και στο βούρκο έρριξαν την Ελλάδα όχι μόνον οι ανάξιοι πολιτικοί αλά και οι ανάξιοι πνευματικοί ταγοί της. Αυτοί που δημιούργησαν μια πνευματική ασφυξία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα «μίντια» και στην καλοπλασαρισμένη σκουπιδογραφία, έτσι που, όπως λέει στη «Χρονογραφία» του ο Λεόντιος Μαχαιράς, «δέν ξέρουμε ἴντα συντυχαίνουμε». Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, quo vadimus, quid facimus (πού πάμε, τι πράττουμε).
Και στο παρελθόν η Ελλάς έπεσε αλλ’ ουδέποτε ξέπεσε. Γλιστρούσε αλλά δεν παραπατούσε, ούτε παραμιλούσε. Σήμερα μοιάζει με ξεπεσμένο φάντασμα και στο εξωτερικό προβάλλεται σαν χρεοκοπημένος διάβολος. Κι εμείς –πέρα από την οικονομική λεηλασία- ζούμε σε μια Ελλάδα χωρίς ελληνικότητα. Αυτοί που –κακῇ τῇ τύχῃ- πήραν στα χέρια τους τα άρμα της παιδείας, το οδήγησαν στην άβυσσο της ασυδοσίας και του μηδενισμού. Λείπει πλέον από τη ζωή μας ο πεπαιδευμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος με τη βαθειά καλλιέργεια, ο μορφωμένος με την πλήρη του όρου έννοια. Έγραφε προ 110 και πλέον ετών ο αοίδιμος Παπαδιαμάντης, που πέρσι τιμήσαμε υποτονικά τα 100 χρόνια από το θάνατό του: «Μορφωμένους θέλουμε· όχι εγγραμμάτους». Εγγραμμάτους, δηλαδή πτυχιούχους και πολυπτυχιούχους έχουμε πολλούς· μορφωμένους δεν έχουμε, δηλαδή ανθρώπους με άρτια μορφή. Έχουμε κλάσματα ανθρώπων που δεν είναι ικανοί να σηκώσουν ούτε το βάρος του παρελθόντος, ούτε τις ευθύνες του παρόντος και πολύ περισσότερο τις ευθύνες του μέλλοντος. Δεν έχουμε τους κατάλληλους πνευματικούς και πολιτικούς πλοηγούς που θα μας κατευθύνουν προς κάποιον ελπιδοφόρο ορίζοντα.
Η Ελλάς σήμερα –και με τον όρο Ελλάς εννοώ σύμπαντα τν Ελληνισμό- μοιάζει με σκεβρωμένη περγαμηνή, μοιάζει με το δέρμα γερασμένου ελέφαντα. Η καταιγίδα χτυπά την πόρτα μας σαν κάποιος που θέλει να μπει βίαια μέσα κι εμείς «δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα», για να επανέλθω στον Βάρναλη. Η λέξη θαύμα, που ομόρριζό της δεν υπάρχει σε καμμιά ευρωπαϊκή γλώσσα, παρότι πιθανώς συγγενεύει με το θεῶμαι (=παρατηρώ) και με τη θέα, δεν μας προσφέρει την προσδοκία για θέα ελπίδος. Διότι σήμερα δεν βλέπουμε τίποτε· παρατηρούμε μηδενικά επί μηδενικών, τα οποία δεν προσφέρουν προοπτική μέλλοντος. Συχνά έχω γράψει και πιο συχνά έχω διδάξει πως, αν θαύματα γίνονταν στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν; Ο λόγος είναι απλός: το θαύμα δεν έρχεται ως μάννα από τον ουρανό. Ο Θεός δεν είναι Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε έχει τη μεγαθυμία του Στρως Καν και της Μέρκελ να μας χορηγεί δόσεις, όπως η Κίρκη το βελανίδι στους χοιρόμορφους συντρόφους του Οδυσσέα. Δεν λέω, με τα επιδόματα, με τα προγράμματα, τις επιδοτήσεις και όλα τα «κολπατζίδικα» συναφή «φάγαμε καλά» κατά την πάγκαλη ρήση, αλλά έτσι εγίναμε Κίρκειοι χοίροι και τρεφόμαστε με βελανίδι. Πού είναι η παλιά μας αρχοντιά που έκανε τον Κύπριο αγρότη με 10 «τσιρούες» να νιώθει σαν βασιλιάς, όταν σε φιλοξενούσε στο ταπεινό σπιτικό του; Κάποτε ζούσαμε τον πλούτο της φτώχειας, επί μερικά χρόνια ζήσαμε τη φτώχεια του πλούτου και τώρα το παίζουμε «Άσωτοι υιοί». Αλλά δεν υπάρχει κανείς στοργικός και συγχωρητικός πατέρας να σφάξει για μας τον «μόσχο τον σιτευτόν». Θα σφάξει εμάς. Κι εννοώ ότι όπως τεμαχίστηκε η Κύπρος (αρχόντισσα Κερύνεια και πώς να σε ξεχάσω;) σχεδιάζεται να τεμαχισθεί και ο λοιπός ελλαδικός χώρος. Ουσιαστικά η Δυτ. Θράκη ανήκει περισσότερο στην Τουρκία και τυπικά ανήκει στην Ελλάδα. Μέγας αφέντης της περιοχής είναι ο Τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής. Το ίδιο ισχύει και για το νομό Φλωρίνης. Οικονομικά έχει αλυσοδεθεί στα Σκόπια.
Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε και ας μην παριστάνουμε τους ξεπεσμένους αγγέλους. Μας έλειψε η ηρωική στάση ζωής που διέκρινε στις καλές ώρες της την ελληνική φυλή. Το είχε πει ο Χάιντεγκερ αλλά πράξη το είχαμε κάνει εμείς: για να ζήσει κανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση του θανάτου. Αυτό είναι που δίνει ζωή στη νιότη. Σήμερα ποιος είναι περισσότερο ζωντανός στην Κύπρο από το Γρηγόρη Αυξεντίου; Οι πεθαμένοι ζωντανοί; Ή μήπως, οι κονιοποιητές της πνευματικής μας παραδόσεως, που έβγαλαν και τον Βασίλη Μιχαηλίδη εθνικιστή; Όταν διαβάζω αυτά που γράφονται κι εδώ και στο λοιπό ελληνικό χώρο από τις εθνομηδενιστικές πέννες, άθελα μού έρχεται στο νου το περίφημο ποίημα του Έλιοτ «Οι κούφιοι άνθρωποι». Αυτοί μας κυβερνούν και διαβουκολούν τη νεολαία μας. Για να φθάσεις ψηλά, πρέπει να είσαι σήμερα κούφιος πνευματικά και ψυχικά. Και όχι μόνον κούφιος αλλά και κούφος, δηλαδή επηρμένος και κατά προέκταση αλλοπαρμένος που σημαίνει από άλλους παρμένος, για να μην πω πουλημένος.
Τι είναι σήμερα αυτοί που εκπροσωπούν επίσημα τον Ελληνισμό; Ένα όρθιο λείψανο. Αυτό το όρθιο λείψανο έκανε τον Ελληνισμό να μοιάζει με σπασμένο καθρέφτη. Πού είναι ο ψυχικός ιμάντας που μας ένωνε παλιά; Πού είναι η αδελφοσύνη που μας έδενε όταν βγήκαμε στο νησί κρυφά με ψεύτικα ονόματα το 1964 και μετά; Γιατί καλλιεργείται τόσο μίσος στη Β. Ελλάδα εναντίον της Ν. Ελλάδος; Μήπως σχεδιάζεται διαμελισμός; Μήπως η περιβόητη κρίση είναι τεχνητή για να θολώσει ο νους μας και η Ελλάς να διαμελισθεί; Γιατί προπαγανδίζεται επί δεκαετίες η αυτονομία της Κρήτης; Ο λόγος είναι απλός: κάποιοι θέλουν να ρουφήξουν για λογαριασμό τους το μαύρο χυμό που έχει ολόγυρά της.
Συνάντησα πριν από καιρό έναν ευπορήσαντα παλαιό μου μαθητή και νυν πολιτικό που θέλησε να με αντιμετωπίσει με ύφος υπεροπτικό. «Τι είσαι συ, ποιος είμαι εγώ». Τον αποστόμωσα μακρυγιαννικώς: «Συ είσαι ένας όρθιος νεκρός· πάει καιρός που έχεις πεθάνει, αλλά δεν το έχεις μάθει». Εγώ μένω ζωντανός, διότι με τη γραφή και τη διδαχή μου ζω με τους νεκρούς μας. Σήμερα δυστυχώς στην Ελλάδα – κι από τον όρο αυτό δεν εξαιρώ την Κύπρο- ζωντανούς μπορείς να βρεις μόνο στα νεκροταφεία. Οι ζωντανοί σας είναι στα «Φυλακισμένα μνήματα» και στη «Μακεδονίτισσα». Νεκροφιλία ή νεκρολατρία θα πουν τα τσιράκια του εθνομηδενισμού. Όχι, απαντώ. Όπως είπε ο μεγάλος Ιω. Συκουτρής που εδίδαξε κι εδώ, πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους νεκρούς. Η συναναστροφή με το ήθος, το ύφος, το πνεύμα των προγόνων. Αντίθετα, κάποιοι, παρότι δεν τους έχει γίνει νεκροψία, έχουν από καιρό πάρει το δρόμο προς την κόλαση χωμένοι ως το λαιμό στα ψέματα των ισχυρών. Ο τόπος μας δεν θα γίνει ποτέ καθαρός, εφόσον θα κατευθύνεται πολιτικά και πνευματικά από τους γόνους των Νενέκων και των Εφιαλτών.
Διάβασα προ ημερών σε μια μεγαλοφυλλάδα των Αθηνών, που υπηρέτησε δουλικά τόσο τις γερμανικές αρχές Κατοχής όσο και το χουντικό καθεστώς, ότι δεν αξίζει να πεθάνει κανείς για ένα πατριωτικό ιδανικό. Έστειλα μια επιστολή, που φυσικά δεν δημοσιεύτηκε και ο λόγος είναι απλός. Έγραψα: «Το χειρότερο είναι πως τίποτε δεν αξίζει όταν κανείς ζει χωρίς αυτό. Και πως ακόμη πιο αισχρό είναι το να ζει κανείς για το νέο ιδανικό, για την καινούργια μεγάλη ιδέα, την έκτη δόση του δανείου. Εμείς που μέχρι πρόσφατα είμαστε η ψυχή της υφηλίου ζούμε με ξένα ψίχουλα και με δανεική ψυχή.»
Μας είπαν ψέματα πολλά, μας είπαν ψέματα αισχρά. Μας είπαν πως μπαίνοντας στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνουμε Ευρωπαίοι. Λες και πριν ήμαστε Ασιάτες και Αφρικανοί. Και τελικά εγίναμε χειρότεροι από αυτούς, όταν μπήκαμε στον ευρωπαϊκό λάκκο των εχιδνών. Διότι δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίτε, μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίμπελς. Δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Σαίξπηρ, μπήκαμε στην Ευρώπη του Χάρντιγκ που έπνιξε σαν τα τσιχλόπουλα τα Κυπριωτόπουλα. Δεν με διακρίνει πάθος κανένα κατά των Ευρωπαίων. Διδακτική μου αρχή ήταν μια φράση του Σαίξπηρ: «Μια καλή πράξη σ’ ένα βρόμικο κόσμο». Αυτό κατά την ταπεινή μου αντίληψη, είναι πηγή ευτυχίας για τη ζωή. Μετρήστε τις καλές πράξεις των Βρεττανών. Την εποχή, όπου ο Σαίξπηρ έγραφε αυτά τα υπέροχα, ο σερ Φίλιπ Σίντνεϋ, που είχε τη φήμη του τελειότερου ιππότη και που συνέθετε σαν άγγελος ποίηση και μουσική μαζί με τον σερ Γουώλτερ Ράλεϋ, μάζευαν κάμποσους Ιρλανδούς σε κάποιο βολικό μέρος και τους κατακρεουργούσαν σαν σφαχτάρια.
Είμαι υποχρεωμένος να τα πω αυτά διότι φοβάμαι τον κακό καιρό. Και δεν το εννοώ κλιματολογικώς. Εδώ που καταντήσαμε, βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου. Τίθεται πλέον θέμα εθνικής –και όχι μόνον- επιβιώσεως. Μαζί με τις ναρκωτικές ιδέες η νεολαία μας πλήττεται και από τις ναρκωτικές ουσίες. «Μαστουρωμένη» χορεύει ένα νέο χορό του Ζαλόγγου που δεν έχει τίποτε ηρωικό. Ό, τι έχει είναι ταπεινωτικό και εξευτελιστικό. Κάποτε ακούγαμε από τα στόματα των νέων την Ιψενική κραυγή: «Δώσ’ τε μου ένα ζευγάρι, μεταχειρισμένα –έστω- ιδανικά». Τώρα ακούμε: «Δώσ’ τε μου ένα δεκάευρο για να πάρω τη δόση μου». Τα παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που τραγούδησε κάποτε η Βέμπο, αγοράζουν το θάνατό τους. Και μαζί τους πεθαίνει και η έννοια Ελλάς. Την πιο βαθειά πληγή της ζωής μου εισέπραξα πέρσι (2011) όταν σ’ έναν τοίχο των Εξαρχείων διάβασα ένα γκράφφιτι: «Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι· καταντάς»!
Δεν λέω, καλές είναι οι προοδευτικές ιδέες, οι τολμηρές και οι καινοτόμες αντιλήψεις, οι νέες θεωρίες αλλά πρέπει τουλάχιστον να μείνεις ζωντανός για να τις εφαρμόσεις. Σήμερα, καθώς περνώ από τα κέντρα όπου προσφέρεται η μεθαδόνη ή από κάποια σημεία –πολύ κεντρικά- των Αθηνών και του Πειραιά, θαρρώ πως βλέπω τον «Χορό των Σκελετών» που ζωγράφισε ο μεσαιωνικός ζωγράφος Macaber, από το όνομα του οποίου βγήκε η λέξη μακάβριος. Δεν θα προσθέσω τίποτε καινούργιο. Το έχω γράψει σε βιβλία μου διδακτικά που εκδόθηκαν προ 35ετίας. Πρόκειται για μια κουβέντα που είχε πει ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών από τη Μασσαλία: «Η πολιτική πρέπει να συνεργασθεί με τη χημεία». Και τώρα συνεργάζονται με θαυμαστή αρμονία, με θαυμαστά αποτελέσματα και – το κυριότερο- με θαυμαστά κέρδη. Έκαναν τη νεολαία ανίκανη ακόμη και για να επαναστατήσει. Αυτά που γίνονται επί μία τριετία στην Αθήνα δεν είναι επαναστατικές εκρήξεις· είναι προοίμιο ενός νέου εμφυλίου σπαραγμού. Η κρίση, οικονομική και διανοητική – έφερε την ακρισία, έφερε το φθόνο και την κακία, με αποτέλεσμα ο ένας Έλληνας να μισεί τον άλλο- κι όχι πια για λόγους ιδεολογίας. Βρισκόμαστε σε τέλεια σύγχυση. Είμαστε σαν τον ναυαγό τη νύχτα που αντί να κολυμπά προς την ξηρά κατευθύνεται απυξίδωτος προς τα βαθύτερα νερά.
Δεν λέω πως είμαστε αβοήθητοι στον παρόντα καιρό. Δεν έχει περάσει χρόνος πολύς που δύο Γάλλοι καθηγητές του πανεπιστημίου του Μετς, οι Τιερί Φορμέ και Μαρτέν Στεφένς, έγραψαν στην εφημερίδα «Φιγκαρό» τα ακολουθα συγκινητικά: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς να επισημάνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που εδώ και 2.500 χρόνια έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα. Ένα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της». Αυτό που δεν κατανοούν ίσως οι Γάλλοι καθηγητές είναι πως αυτά τα θεμέλια θέλουν να υπονομεύσουν αυτοί που ξεθεμέλιωσαν πρώτα πνευματικά και μετά οικονομικά με τα κάθε λογής «τσιράκια» τους την Ελλάδα. Δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι του αύριο να έχουν ωε ηθικό και πνευματικό πρότυπο τον Έλληνα άνθρωπο, αλλά τον κοντινό πρόγονό τους, τον Βάνδαλο άνθρωπο. Κι αυτός ο Βανδαλισμός, ως επαναστατική πράξη, εισάγεται και στην Ελλάδα.
Δεν θα πω ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ταγοί, αφού, χρόνια τώρα ο Ελληνισμός πολιτεύεται σε έγκλιση υποτακτική, δεν είναι απέναντί μας ανεκτικοί. Ούτε θα πω ότι δεν μας προσέφεραν στη συμφορά μας «τσάι και συμπάθεια». Θα πω απλώς ότι οι εκδηλώσεις συμπαθείας των εταίρων μας μοιάζουν με προσευχή χιτλερικού βασανιστή. Θα προσθέσω όμως ότι την αφορμή τη δώσαμε εμείς. Την οικτρή κατάσταση που δημιουργήσαμε την έχει περιγράψει με ενάργεια από το 2ο μ.Χ. αιώνα ο Λουκιανός με το έργο του «Μένιππος ή Νεκυομαντεία». Όταν ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος κατέρχεται στον κάτω κόσμο, ερωτάται από κάποιον Φιλωνίδη, τι γίνεται στον επάνω κόσμο. Κι ο Μένιππος με τέσσερις λέξεις εικονογραφεί τους τότε ανθρώπους και τους νυν: «Ἁρπάζουσιν, ἐπιορκοῦσι, τοκογλυφοῦσιν, ὀβολοστατοῦσιν».
Μετά τη ζοφερή εικόνα που σας έδωσα, εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθεί αμλετικά: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Θα απαντήσω: να ζει, αλλά να ζει ελληνικά. Δηλαδή ηρωικά. Πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στον εαυτό μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στο παρελθόν μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στην ιδέα του έθνους. Η πίστη στο έθνος μας στην κρίσιμη τούτη καμπή είναι ανάγκη ζωής. Όχι, όμως, καπηλεία του έθνους, όπως έγινε συχνά στο παρελθόν. Το έθνος ως προσφορά θυσίας θα φέρει την αυριανή σωτηρία. Όπως έγραψε τότε που μπαίναμε στην ΕΟΚ ένα από τα πιο φωτεινά ελληνικά μυαλά, ο Πάνος Καραβίας, «για να γίνει το έθνος παλμός καρδιάς, ένα με το αίμα της νιότης μας, πρέπει πρώτα η νιότη μας (Σημ. Σ.Ι.Κ. εννοεί τη νεολαία) να πάρει συνείδηση, να πεισθεί πως το έθνος και το εγώ είναι, για τον Έλληνα, έννοιες που δένονται η μια με την άλλη, και πως υπηρετώντας το έθνος πλαταίνεις οικουμενικά και πλουτίζεις σε βάθος το εγώ σου, δίνεις ομορφιά στη ζωή σου και γιομίζεις αγάπη για τον άνθρωπο. Κι εμείς οι Έλληνες είχαμε πάντα τόσο δυνατό το αίσθημα του έθνους, που το ταυτίσαμε με τη θρησκεία και τη φυλή μας – πράγμα σπάνιο, σπανιότατο, αν όχι άγνωστο σ’ άλλα έθνη- σε μια τρισυπόστατη φλόγα».
Θεωρώ επιτακτικό, διότι, κατά τον Θουκυδίδη, «οἱ καιροί οὐ μενετοί», να ξαναγυρίσουμε στον ελληνισμό μας, στις αξίες που μας έθρεψαν αιώνες τώρα επί ζωής. Η ιστορική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη γεωγραφική μας θέση, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ανάμεσα σε αλληλοσυγκρουόμενους και αρπακτικούς ιμπεριαλισμούς. Κάποτε μας ήθελαν για τη γεωπολιτική μας θέση. Τώρα μας θέλουν διότι στην απέραντη θαλάσσια έκτασή μας υπάρχουν πλήθη θησαυρών. Οι κάθε λογής Αλή Μπαμπάδες με τους 40 κλέφτες τους κτυπούν την πόρτα μας. Ας μην την ανοίξουμε ακούγοντας τη φράση «σουσάμι άνοιξε». Διότι ίσως ανοίξουμε για μια ακόμη φορά τον ασκό του Αιόλου.
Δεν θα πω ότι έλειψε ποτέ η αγάπη για την Ελλάδα. Αλλά οι τωρινοί των μεγάλων δυνάμεων πολιτικοί, καθότι λεπτοστόμαχοι, αγαπούν την Ελλάδα, όπως αγαπά ο καννίβαλος το θύμα του με ...σάλτσα! Ας πάψουμε κάποτε να είμαστε, όπως λέει ο Σολωμός, ένας λαός «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Το 1945 ο φίλος και συμπατριώτης μου ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει:
«Μή γελαστεῖτε ἀπ’ τόν καημό σας καί σᾶς πάρει ὁ ὕπνος γιατί καινούργια σύννεφα πλακῶσαν τήν πατρίδα! Μαῦρα στριφτοπλεγμένα σύννεφα κρέμωνται σάν μολύβια πάνω ἀπ’ τά σπίτια μας, πάνω ἀπ’ τούς τάφους τῶν παιδιῶν μας!
Σε λίγο άρχισε ο «βροτολοιγός», ο «ὀκρυόεις ἐπιδήμιος πόλεμος», όπως τον λέει ο Όμηρος. Κι έτσι δεν μοιραστήκαμε μαζί τη νίκη, όπως μας είχε υποσχεθεί ασύστολα ψευδόμενος ο Τσώρτσιλ, όταν χρειαζόταν το αίμα μας. Και μετά ήλθαν προστάτες οι Αμερικάνοι που άπλωσαν την προστατευτική τους αιγίδα ως την ακρότατη ελληνική θαλάσσια έπαλξη, τη μεγαλόνησο Κύπρο. Τότε είναι που ο δικός σας σπουδαίος ποιητής, ο Θεοδόσης Πιερίδης, έγραψε, ήταν θυμάμαι το έτος 1956, την «Κυπριακή Συμφωνία». Συχνά το έχω πει: δεν πιστεύω στις αλήθειες των πολιτικών· πιστεύω στις αλήθειες των ποιητών. Οι αλήθειες των πολιτικών είναι φτερά στον άνεμο. Οι αλήθειες των ποιητών είναι τα «ριζιμιά χαράκια» των λαών. Ας ακούσουμε λοιπόν τέσσερις στίχους του Θεοδόση Πιερίδη:
«Στῆς Μεσόγειος τί θέτε τή γλυκιά γαλανάδα;
Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστε Ἑλλάδα!
Ὅθεν ἤρθατε πᾶτε, φοβεροί Ἀμερικάνοι,
ἡ πατρίδα σας εἶναι κάπου ἀλλοῦ - καί σᾶς φτάνει»!
Αμ δεν τους φτάνει! Γι’ αυτό ένα νέο αμερικανικό imperium δημιουργείται στη Μεσόγειο, το Μαγκρέμπ φλέγεται, η Συρία φλέγεται, το Ιράν τελεί υπό απειλή, το Ιράκ ποτίζεται καθημερινά μα αίμα, η Τουρκία αιματορροεί, η Ελλάς φυλλορροεί. Τι χρειάζεται τούτη τη στιγμή ο Ελληνισμός; Έναν εθνικό συναγερμό που νε ενώνει σε μια αμφικτιονία αγάπης και αλληλεγγύης τους Έλληνες όλης της γης. Και τότε όχι μόνο θα βγούμε από τα οικονομικά αδιέξοδα, θα βγούμε και από την ηθική ασφυξία, από την πνευματική υπνηλία. Όχι, ο Ελληνισμός δεν βρίσκεται εν ναρκώσει, όπως λένε μερικοί· βρίσκεται απλώς εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε, να εργαστούμε και να προμηθευθούμε νερό πολύ, διότι όπως λέγει προφητικά άλλος ποιητής, ο Μιχάλης Κατσαρός, «το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Αν όμως είμαστε Προμηθείς και όχι Επιμηθείς, μπορούμε να κάνουμε το μέλλον των παιδιών μας πολύ δροσερό, πολύ φωτεινό. Σας Ευχαριστώ.
Αναδημοσιεύεται από το http://www.sarantoskargakos.gr/content/
Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012
Ο μαύρος Σεπτέμβρης του 1922 – Η σφαγή και η πυρπόληση της Σμύρνης - του Βλάση Αγτζίδη
Ο μαύρος Σεπτέμβρης του 1922 – Η σφαγή και η πυρπόληση της Σμύρνης
του Βλάση Αγτζίδη
Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 September 2008
“Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία… Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία.” (Απόφαση του Συνεδρίου των Νεότουρκων και του κόμματος εξουσίας Ένωση και Πρόοδος – Νοέμβριος 1911 )
Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη εκδήλωση της απόφασης του τουρκικού εθνικισμού για την καταστροφή της πολυπολιτισμικής και πολυεθνοτικής οθωμανικής κοινωνίας. Με τον όρο «οθωμανοποίηση» οι Νεότουρκοι εννοούν τον εκτουρκισμό των χριστιανικών κοινοτήτων
Το ιδεολογικό πλαίσιο είχε χαραχθεί από τον Ziya Gokalp, ιδεολογικό πατέρα του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος καλούσε για τον τερματισμό της «ψευδαίσθησης περί ισότητας μουσουλμάνων και χριστιανών». Ο ίδιος περιέγραφε τo 1911 στο περιοδικό «Yeni Hayat” και το νέο άνθρωπο : «οι Τούρκοι ήταν οι ‘υπεράνθρωποι’ που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Nietzsche… Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή…». Ο Τούρκος ιστορικός Taner Aksam στο βιβλίο του «A Shameful Act», υποστηρίζει ότι ο Gokalp, επηρεασμένος από τον γερμανικό εθνικισμό, διαμόρφωσε ένα θεωρητικό πλαίσιο, το οποίο παρείχε την ιδεολογική βάση για την εκπόνηση της συγκεκριμένης βίαιης πολιτικής συμπεριφοράς. Στόχος του Gokalp ήταν η διαμόρφωση «εθνικής οικονομίας», η οποία θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο με την «εθνική ομοιογένεια».
H απόφαση των Νεότουρκων του 1911, σηματοδοτεί την εμφάνιση μιας νέας μεθοδολογίας στη σύγχρονη ιστορία. Ένα κόμμα εξουσίας αποφασίζει ανοιχτά και επισήμως να ασκήσει βία κατά όσων υπηκόων της δεν πληρούν ορισμένες από τις πολιτισμικές προϋποθέσεις που αυτό αυθαιρέτως θέτει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι διώξεις και οι σφαγές στη προνεωτερική εποχή οφείλονταν σε μια ενστικτώδη, αυθόρμητη εκδήλωση του θρησκευτικού –κυρίως- συναισθήματος υπεροχής. Η πολιτική των Νεότουρκων εκφράζει τη νέα μεθοδολογία του εθνικισμού, ο οποίος ψυχρά και υπολογισμένα επιλέγει το θύμα και εκπονεί συγκεκριμένες στρατηγικές με στόχο την εξόντωσή του. Αυτό το άγνωστο πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο εντάσσει την πολιτική των Νεότουρκων στην κατηγορία εκείνη που θα γίνει γνωστή στο σύγχρονο κόσμο με τους Ναζί και τη μελετημένη εξόντωση των Εβραίων. Αυτή ακριβώς η μέθοδος των Ναζί -που θα γίνει γνωστή με τον ελληνικό όρο «Ολοκαύτωμα»- δηλώνει την ψυχρή και αποφασισμένη πολιτική «…για να καθαρίσουν την κοινωνία από ότι θεωρούσαν βρώμικο και άρρωστο, να την κάνουν τελεία, καθαρή και υγιή. Το ολοκαύτωμα ήταν ένα πείραμα καθαριότητας. Ήθελαν την αγνή άσπιλη, αμόλυντη τελεία κοινωνία, ένα όνειρο καθαρότητας…..» Στη νεοτουρκική περίπτωση, στη θέση των Εβραίων βρέθηκαν οι χριστιανικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι, οι Έλληνες της Ανατολής, οι Ασσύριοι, οι Αραμαίοι….
Προς την τελική λύση
Mετά τους Βαλκανικούς Πολέμους η γραμμή του 1911 εκφράστηκε με τη δημιουργία συγκεκριμένων θεσμών, όπως το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών. Ο Taner Aksam γράφει: «Υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Gokalp συνέταξε ειδικές μελέτες για τις μειονότητες της αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων και των Αρμενίων. Αυτές ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου να συγκεντρωθεί λεπτομερής γνώση για την εθνικοθρησκευτική δομή της Ανατολίας. Ένα ειδικό τμήμα, το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών, το οποίος συστάθηκε το 1913, ασχολιόταν ειδικά με ζητήματα διασκορπισμού και επανεγκατάσης πληθυσμών.»
Για την υλοποίηση των σχεδιασμών είχε δημιουργήθεί μια παρακρατική οργάνωση με την επονομασία Ειδική Επιτροπή (Teskilat i Mahsusa), για να φέρει εις πέρας τις εκτοπίσεις. Η δράση της Επιτροπής θα ξεκινήσει τη δράση της με τους Έλληνες της Ιωνίας. Ο Taner Aksam γράφει: «Η δράση της εναντίον του ‘εσωτερικού εχθρού’ είχε αρχίσει πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εκτόπιση του ελληνικού πληθυσμού του Αιγαίου, μέσω τρομοκρατίας και απαλλοτρίωσης των ιδιοκτησιών του, είχε πραγματοποιηθεί ως μέρος του σχεδίου για την ομογενοποίηση της Ανατολίας.»
Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε η «εκκαθάριση θυλάκων μη τουρκικών πληθυσμών που είχαν συγκεντρωθεί σε στρατηγικά σημεία» (Celal Bayar, “Ben Yazdim”). Το σχέδιο είχε την απόλυτη υποστήριξη των Γερμανών συμμάχων των Νεότουρκων και κάποια σημεία του υλοποιήθηκαν από κοινού. O Taner Aksam αναφέρει: «Συντάχθηκαν λεπτομερή σχέδια για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας μέσω της εκκαθάρισης των χριστιανικών πληθυσμών. Τα ίδια μέτρα εφαρμόστηκαν στην περιοχή του Αιγαίου από την άνοιξη του 1914. Η Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος πήρε μια ξεκάθαρη απόφαση. Η πηγή των προβλημάτων στη δυτική Ανατολία θα απομακρυνόταν, οι Έλληνες θα εκδιώκονταν με πολιτικά και οικονομικά μέτρα. Πριν από οτιδήποτε άλλο ήταν ανάγκη να αποδυναμωθούν οι οικονομικά ισχυροί Έλληνες…. Αποφασίστηκε να επικεντρωθούν οι δραστηριότητες γύρω από τη Σμύρνη που θεωρείτο κέντρο της υπονομευτικής δραστηριότητας.» Οι Τούρκοι εθνικιστές, με τη βία του μιλιταριστή εφόσον διαμορφώθηκαν εντός του οθωμανικού στρατού, υπήρξαν εξαιρετικά βίαιοι προς τις χριστιανικές κοινότητες της Αυτοκρατορίας κατά την περίοδο αυτή.
Έτσι θα πραγματοποιηθεί η πρώτη φάση της γενοκτονίας. Στο τέλος του Πολέμου θα επιχειρηθεί η καταγραφή των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα εκδώσει το 1919 τον απολογισμό με τίτλο “Μαύρη Βίβλος διωγμών και μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)”. Η “Μαύρη Βίβλος”, συντάχθηκε από την Κεντρική Επιτροπή υπέρ των Μετατοπισθέντων Ελληνικών Πληθυσμών, εκδόθηκε στα ελληνικά και στα γαλλικά. Στον Πρόλογο αναφέρονται μεταξύ άλλων: “Το κακόν εκορυφώθη κατά τον παγκόσμιον πόλεμον, ότε πλείσται ελληνικαί επαρχίαι της αυτοκρατορίας εκλονίσθησαν εκ θεμελίων ή και εντελών κατεστράφησαν. Είνε ανεκδιήγητα τα δεινοπαθήματα, τα οποία υπέστησαν οι εκδιωχθέντες εκ των εστιών αυτών Έλληνες. Διεσκορπίζοντο οι δυστυχείς ούτοι εις χωρία καθαρώς τουρκικά, ημποδίζετο εις αυτούς η εκ μέρους των Πατριαρχείων διανομή βοηθημάτων, εστερούντο εκκλησιών και ιερέων… και εξηναγκάζοντο δια τοιούτων και άλλων μέσων εις εξισλάμισιν. Τοιουτοτρόπως Δε, πληθυσμός ομογενής εκ 490063 ψυχών, διασπαρείς ανά τα όρη, τας χαράδρας και τα τουρκικά χωρία, υπέστη εν τοις πλείστοις τον εξ ασιτίας, του ψύχους και των στερήσεων θάνατον.”
1919-1922 : Μια αποτυχημένη προσπάθεια
Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι χριστιανικές κοινότητες πίστεψαν ότι είχε έρθει η ώρα της λύτρωσης και της δικαίωσης. Η Συνθήκη των Σεβρών θα προσπαθήσει να εκφράσει εν μέρει τα δικαιώματα αυτά, στο πλαίσιο πάντα της ρύθμισης των συμφερόντων των μερών που απάρτιζαν το Μέτωπο των συμμάχων. Όσο και αν φαντάζει παράξενο, η μεταπολεμική αυτή ρύθμιση ήταν απολύτως συμβατή τότε με τις αναλύσεις των μεγάλων Ελλήνων σοσιαλιστών Σκληρού και Γληνού, καθώς και με τις απόψεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Γνώριζε πολύ καλά η Λούξεμπουργκ τις ταξικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και γι’ αυτό καλούσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να στηρίξει τα χριστιανικά κινήματα της Αυτοκρατορίας: «…Η σημερινή μας θέση στο Ανατολικό Ζήτημα είναι να αποδεχτούμε τη διαδικασία διάλυσης της Τουρκίας ως μια υπαρκτή πραγματικότητα και να μην κάνουμε σκέψη ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε κανείς να τη σταματήσει και να εκδηλώσουμε στους αγώνες για αυτοδιάθεση των χριστιανικών εθνών την απεριόριστη συμπαράστασή μας.»
Η εμπλοκή της Ελλάδας με την Μικρασιατική Εκστρατεία υπήρξε νομοτελειακή εξέλιξη, τόσο των συμφερόντων της καθώς και των συμφερόντων του «εν Τουρκία Ελληνισμού», όσο και των συμφερόντων της Μεγάλης Βρετανίας. Με μια έννοια, υπήρξε μια μοναδική ιστορική στιγμή, όπου τα συμφέροντα της μεγαλύτερης δύναμης εκείνης της εποχής συμβάδισαν με τα συμφέροντα των Ελλήνων.
Οι Τούρκοι εθνικιστές θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν τις εξελίξεις αυτές με το κεμαλικό αντι-οθωμανικό κίνημα. Οι παρακρατικές ομάδες της Teskilat i Mahsusa, θα πλαισιώσουν πρώτες το κίνημα αυτό και θα αγωνιστούν για τη σωτηρία τους αφενός και για την υλοποίηση των αρχικών σχεδίων που είχαν σταματήσει με τη νεοτουρκική ήττα. Τελικά, οι δυνάμεις αυτές των κεμαλικών θα βοηθηθούν να πετύχουν τους στόχους τους από τις μοναρχικές ελληνικές δυνάμεις της «μικράς πλην εντίμου», τον ανορθολογισμό του Βενιζέλου και την πολιτική του νεαρού ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος. Οι εσωτερικές αντινομίες του ελλαδικού ελληνισμού θα οδηγήσουν σε μια ήττα, η οποία καθόλου δεν ήταν προδιαγεγραμμένη. Η ακατανόητη απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου να προχωρήσει στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, θα φέρει στην εξουσία το αντιπολεμικό και αντιμικρασιατικό, φιλογερμανικό Λαϊκό Κόμμα και τον ανεπιθύμητο βασιλιά Κωνσταντίνο.
Το μέλλον των Ελλήνων στην Ανατολή το ήξεραν καλύτερα οι ίδιοι οι Τούρκοι εθνικιστές. Η επίσημη εφημερίδα του Κεμάλ στην Άγκυρα έγραφε στις 28 Οκτωβρίου1920 για τις επερχόμενες ελληνικές εκλογές : «Οι ελληνικές εκλογές θα κρίνουν την τύχη του Μικρασιατικού πόλεμο. Πτώση του Βενιζέλου σημαίνει και πτώση της Ελλάδας στην Μικρά Ασία…» Ενώ στις διαδηλώσεις των Τούρκων εθνικιστών στην Άγκυρα κυριαρχούσε το σύνθημα : «Μπιν γιασασίν Μουσταφά Κεμάλ/ Γιασασίν Κωνσταντίνος/ Καχρολσούν Βενιζέλος» («Πολύ ζήτω στον Μουσταφά Κεμάλ/ Ζήτω στον Κωνσταντίνο/ Κατάρα στον Βενιζέλο»).
Εν κατακλείδι
——————
Η καλή γνώση των τότε γεγονότων, των εσωτερικών αντιθέσεων, τόσο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και του Ελληνικού Βασιλείου, ο Διχασμός των Ελλήνων σε δύο αντιμαχόμενα κοινωνικά σύνολα, η αντιμετώπιση των προσφύγων και της ιστορικής μνήμη αποτελούν και σήμερα ζητήματα προς διερεύνηση μιας απροκατάληπτης ιστοριογραφίας. Η νεοελληνική ιστοριογραφία συνήθισε να μελετά τα γεγονότα στην Ανατολή μέσα από το πρίσμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1919-1922. Ως αποτέλεσμα αυτού, έχει διαμορφωθεί –για άλλη μια φορά- μια ελλειπτική γνώση, η οποία αγνοεί βασικές παραμέτρους και κινείται στο ενοχικό πλαίσιο, που διαμόρφωσαν τα μετά το ’22 κυρίαρχα ιδεολογήματα. Και επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, με πυρήνα τους λεγόμενους «νέους ιστορικούς», επανεμφανίζεται με σύγχρονη μορφή μια παρωχημένη σχολή ερμηνείας, που αμφισβητεί τις γενοκτονίες, αιτιολογεί την πολιτική των Νεότουρκων και υποβαθμίζει πλήρως τον παράγοντα του ελληνισμού της Ανατολής.
Πάντως, το νέο εντυπωσιακό στοιχείο που εμφανίζεται τώρα, είναι ότι από την άλλη πλευρά του Αιγαίου αναπτύσσεται μια τέτοια απροκατάληπτη ιστοριογραφία, η οποία δεν καθορίζεται από τα νεοελληνικού τύπου ταμπού, ούτε τις αμφιθυμίες και την παραδοσιακή απόρριψη και μνησικακία κατά των προσφύγων. Εμφανίζονται επίσης και θαρραλέες οργανώσεις πολιτών που δεν διστάζουν να μιλήσουν για το βαρύ αυτό παρελθόν.
Ο Τούρκος πρόεδρος του ‘Συλλόγου Ενάντια στη Γενοκτονία’ Αλί Ερτέμ σημειώνει τα εξής: “ Η εξόντωση των χριστιανικών λαών που βρίσκονταν υπό τουρκική κυριαρχία ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση, από το 1912 ως το 1918….. Η δεύτερη φάση ξεκίνησε μετά τη συνθηκολόγηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διήρκεσε μέχρι το 1922 (σε κάποια φάση, όπως στον Πόντο, μέχρι το 1924)… Το τουρκικό κράτος προσπαθεί να χτίσει το μέλλον της κοινωνίας του πάνω στην άρνηση αυτής της πραγματικότητας…. Μ΄ αυτόν τον τρόπο ανοίγεται ο δρόμος για νέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μέχρι και για νέες γενοκτονίες. ”
——————————————————————————
Μια Μαρτυρία και δύο Θρήνοι
Η βιαιότητα της σφαγής της Σμύρνης –όπως και όλης της ιωνικής παραλίας- το Σεπτέμβρη του 1922, αποτυπώνεται ανάγλυφα μέσα από μαρτυρίες, που είτε έχουν συλλεγεί είτε έχουν εκδοθεί. Συγκλονιστική είναι η Μαρτυρία της Ελένης Καραντώνη από το Μπουνάρμπασι, έντεκα χιλιόμετρα βορειανατολικά της Σμύρνης(“Έξοδος“, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών):
«…Τη νύχτα οι Τσέτες έκαναν επίθεση ν’ αρπάξουν, να σφάξουν, ν’ ατιμάσουν. “Βοήθεια! Βοήθεια!” φώναζε ο κόσμος. Τα εγγλέζικα πλοία ήταν απέναντι. Έριχναν τους προβολείς. Σταματούσαν για λίγο. Τη νύχτα θέλαμε να πάμε προς νερού μας. Πήγαμε λίγο πιο έξω, φρίκη! Βρεθήκαμε σε μια χαβούζα (σ.τ.σ. μεγάλο ανοιχτό λάκο). Γύρω γύρω, στα χείλια της χαβούζας σπαρταρούσαν κορμιά, και μέσα η χαβούζα ήταν γεμάτη κεφάλια. Έπαιρναν όποιον έπιαναν, τον πήγαιναν στην άκρια της χαβούζας, έκοβαν το κεφάλι και το έριχναν μέσα στην χαβούζα και τα κορμιά τα άφηναν να σπαρταρούν γύρω γύρω. Ήταν φοβερό. Όσοι το είδαν τρελάθηκαν. Το τρελοκομείο γέμισε από τρελούς σαν ήρθαμε. Εκεί σ’ αυτό το μέρος χάσαμε και τον πατέρα μου. Τον αδελφό μου τον έσφαξαν στο χωριό….»
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες θρήνησαν τη μεγάλη Καταστροφή. Ένα χαρακτηριστικό ρεμπέτικο που τραγούδησε ο Κώστας Ρούκουνας είναι το εξής:
Σαν της Σμύρνης το γιανκίνι,
Στο ντουνιά δεν έχει γίνει,
Κάηκε κι έγινε στάχτη
Κι έβγαλ’ ο Κεμάλ το άχτι
Κάψανε τη Βαγγελίστρα,
που τη χτίζαν μέρα-νύχτα.
Κάψανε το Σταυροδρόμι
Και του Φάσουλα ακόμη.
Σμύρνη, φτωχομάνα Σμύρνη,
Πούναι η ομορφιά σου εκείνη,
Κάηκες από θεμέλια
σκεπαστά και μπεζεστένια.
Ένας άλλος μικρασιατικός θρήνος ήταν και αυτός του τραγουδήθηκε από τους Πόντιους του δυτικού Πόντου :
Κοίταξε τις πέτρες της Άγκυρας,
βλέπε και τα δακρυσμένα μου μάτια.
Μείναμε σκλάβοι των Τούρκων,
για δες της μοίρας τα γραμμένα!
Οι λόφοι της Άγκυρας είναι μονοκόμματοι.
Η Ελλάδα κάηκε, κατακάηκε.
Να τυφλωθείς καταραμένε Άγγλε,
στην Ελλάδα δεν απόμεινε καμιά ελπίδα.
Ο στρατός που πήγε για την Άγκυρα
έμεινε εκεί, πεσκέσι στους Τούρκους.
Όσοι μας βοήθαγαν έκαναν πίσω
και τους Έλληνες τους παρέσυρε το κύμα.
—————————————————————————
(*) Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ σύγχρονης ιστορίας. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη συγγραφή της ιστορίας των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο
αναδημοσιεύεται από το http://www.antibaro.gr/2008/09/22
του Βλάση Αγτζίδη
Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 September 2008
“Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία… Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία.” (Απόφαση του Συνεδρίου των Νεότουρκων και του κόμματος εξουσίας Ένωση και Πρόοδος – Νοέμβριος 1911 )
Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη εκδήλωση της απόφασης του τουρκικού εθνικισμού για την καταστροφή της πολυπολιτισμικής και πολυεθνοτικής οθωμανικής κοινωνίας. Με τον όρο «οθωμανοποίηση» οι Νεότουρκοι εννοούν τον εκτουρκισμό των χριστιανικών κοινοτήτων
Το ιδεολογικό πλαίσιο είχε χαραχθεί από τον Ziya Gokalp, ιδεολογικό πατέρα του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος καλούσε για τον τερματισμό της «ψευδαίσθησης περί ισότητας μουσουλμάνων και χριστιανών». Ο ίδιος περιέγραφε τo 1911 στο περιοδικό «Yeni Hayat” και το νέο άνθρωπο : «οι Τούρκοι ήταν οι ‘υπεράνθρωποι’ που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Nietzsche… Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή…». Ο Τούρκος ιστορικός Taner Aksam στο βιβλίο του «A Shameful Act», υποστηρίζει ότι ο Gokalp, επηρεασμένος από τον γερμανικό εθνικισμό, διαμόρφωσε ένα θεωρητικό πλαίσιο, το οποίο παρείχε την ιδεολογική βάση για την εκπόνηση της συγκεκριμένης βίαιης πολιτικής συμπεριφοράς. Στόχος του Gokalp ήταν η διαμόρφωση «εθνικής οικονομίας», η οποία θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο με την «εθνική ομοιογένεια».
H απόφαση των Νεότουρκων του 1911, σηματοδοτεί την εμφάνιση μιας νέας μεθοδολογίας στη σύγχρονη ιστορία. Ένα κόμμα εξουσίας αποφασίζει ανοιχτά και επισήμως να ασκήσει βία κατά όσων υπηκόων της δεν πληρούν ορισμένες από τις πολιτισμικές προϋποθέσεις που αυτό αυθαιρέτως θέτει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι διώξεις και οι σφαγές στη προνεωτερική εποχή οφείλονταν σε μια ενστικτώδη, αυθόρμητη εκδήλωση του θρησκευτικού –κυρίως- συναισθήματος υπεροχής. Η πολιτική των Νεότουρκων εκφράζει τη νέα μεθοδολογία του εθνικισμού, ο οποίος ψυχρά και υπολογισμένα επιλέγει το θύμα και εκπονεί συγκεκριμένες στρατηγικές με στόχο την εξόντωσή του. Αυτό το άγνωστο πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο εντάσσει την πολιτική των Νεότουρκων στην κατηγορία εκείνη που θα γίνει γνωστή στο σύγχρονο κόσμο με τους Ναζί και τη μελετημένη εξόντωση των Εβραίων. Αυτή ακριβώς η μέθοδος των Ναζί -που θα γίνει γνωστή με τον ελληνικό όρο «Ολοκαύτωμα»- δηλώνει την ψυχρή και αποφασισμένη πολιτική «…για να καθαρίσουν την κοινωνία από ότι θεωρούσαν βρώμικο και άρρωστο, να την κάνουν τελεία, καθαρή και υγιή. Το ολοκαύτωμα ήταν ένα πείραμα καθαριότητας. Ήθελαν την αγνή άσπιλη, αμόλυντη τελεία κοινωνία, ένα όνειρο καθαρότητας…..» Στη νεοτουρκική περίπτωση, στη θέση των Εβραίων βρέθηκαν οι χριστιανικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι, οι Έλληνες της Ανατολής, οι Ασσύριοι, οι Αραμαίοι….
Προς την τελική λύση
Mετά τους Βαλκανικούς Πολέμους η γραμμή του 1911 εκφράστηκε με τη δημιουργία συγκεκριμένων θεσμών, όπως το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών. Ο Taner Aksam γράφει: «Υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Gokalp συνέταξε ειδικές μελέτες για τις μειονότητες της αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων και των Αρμενίων. Αυτές ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου να συγκεντρωθεί λεπτομερής γνώση για την εθνικοθρησκευτική δομή της Ανατολίας. Ένα ειδικό τμήμα, το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών, το οποίος συστάθηκε το 1913, ασχολιόταν ειδικά με ζητήματα διασκορπισμού και επανεγκατάσης πληθυσμών.»
Για την υλοποίηση των σχεδιασμών είχε δημιουργήθεί μια παρακρατική οργάνωση με την επονομασία Ειδική Επιτροπή (Teskilat i Mahsusa), για να φέρει εις πέρας τις εκτοπίσεις. Η δράση της Επιτροπής θα ξεκινήσει τη δράση της με τους Έλληνες της Ιωνίας. Ο Taner Aksam γράφει: «Η δράση της εναντίον του ‘εσωτερικού εχθρού’ είχε αρχίσει πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εκτόπιση του ελληνικού πληθυσμού του Αιγαίου, μέσω τρομοκρατίας και απαλλοτρίωσης των ιδιοκτησιών του, είχε πραγματοποιηθεί ως μέρος του σχεδίου για την ομογενοποίηση της Ανατολίας.»
Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε η «εκκαθάριση θυλάκων μη τουρκικών πληθυσμών που είχαν συγκεντρωθεί σε στρατηγικά σημεία» (Celal Bayar, “Ben Yazdim”). Το σχέδιο είχε την απόλυτη υποστήριξη των Γερμανών συμμάχων των Νεότουρκων και κάποια σημεία του υλοποιήθηκαν από κοινού. O Taner Aksam αναφέρει: «Συντάχθηκαν λεπτομερή σχέδια για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας μέσω της εκκαθάρισης των χριστιανικών πληθυσμών. Τα ίδια μέτρα εφαρμόστηκαν στην περιοχή του Αιγαίου από την άνοιξη του 1914. Η Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος πήρε μια ξεκάθαρη απόφαση. Η πηγή των προβλημάτων στη δυτική Ανατολία θα απομακρυνόταν, οι Έλληνες θα εκδιώκονταν με πολιτικά και οικονομικά μέτρα. Πριν από οτιδήποτε άλλο ήταν ανάγκη να αποδυναμωθούν οι οικονομικά ισχυροί Έλληνες…. Αποφασίστηκε να επικεντρωθούν οι δραστηριότητες γύρω από τη Σμύρνη που θεωρείτο κέντρο της υπονομευτικής δραστηριότητας.» Οι Τούρκοι εθνικιστές, με τη βία του μιλιταριστή εφόσον διαμορφώθηκαν εντός του οθωμανικού στρατού, υπήρξαν εξαιρετικά βίαιοι προς τις χριστιανικές κοινότητες της Αυτοκρατορίας κατά την περίοδο αυτή.
Έτσι θα πραγματοποιηθεί η πρώτη φάση της γενοκτονίας. Στο τέλος του Πολέμου θα επιχειρηθεί η καταγραφή των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα εκδώσει το 1919 τον απολογισμό με τίτλο “Μαύρη Βίβλος διωγμών και μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)”. Η “Μαύρη Βίβλος”, συντάχθηκε από την Κεντρική Επιτροπή υπέρ των Μετατοπισθέντων Ελληνικών Πληθυσμών, εκδόθηκε στα ελληνικά και στα γαλλικά. Στον Πρόλογο αναφέρονται μεταξύ άλλων: “Το κακόν εκορυφώθη κατά τον παγκόσμιον πόλεμον, ότε πλείσται ελληνικαί επαρχίαι της αυτοκρατορίας εκλονίσθησαν εκ θεμελίων ή και εντελών κατεστράφησαν. Είνε ανεκδιήγητα τα δεινοπαθήματα, τα οποία υπέστησαν οι εκδιωχθέντες εκ των εστιών αυτών Έλληνες. Διεσκορπίζοντο οι δυστυχείς ούτοι εις χωρία καθαρώς τουρκικά, ημποδίζετο εις αυτούς η εκ μέρους των Πατριαρχείων διανομή βοηθημάτων, εστερούντο εκκλησιών και ιερέων… και εξηναγκάζοντο δια τοιούτων και άλλων μέσων εις εξισλάμισιν. Τοιουτοτρόπως Δε, πληθυσμός ομογενής εκ 490063 ψυχών, διασπαρείς ανά τα όρη, τας χαράδρας και τα τουρκικά χωρία, υπέστη εν τοις πλείστοις τον εξ ασιτίας, του ψύχους και των στερήσεων θάνατον.”
1919-1922 : Μια αποτυχημένη προσπάθεια
Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι χριστιανικές κοινότητες πίστεψαν ότι είχε έρθει η ώρα της λύτρωσης και της δικαίωσης. Η Συνθήκη των Σεβρών θα προσπαθήσει να εκφράσει εν μέρει τα δικαιώματα αυτά, στο πλαίσιο πάντα της ρύθμισης των συμφερόντων των μερών που απάρτιζαν το Μέτωπο των συμμάχων. Όσο και αν φαντάζει παράξενο, η μεταπολεμική αυτή ρύθμιση ήταν απολύτως συμβατή τότε με τις αναλύσεις των μεγάλων Ελλήνων σοσιαλιστών Σκληρού και Γληνού, καθώς και με τις απόψεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Γνώριζε πολύ καλά η Λούξεμπουργκ τις ταξικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και γι’ αυτό καλούσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να στηρίξει τα χριστιανικά κινήματα της Αυτοκρατορίας: «…Η σημερινή μας θέση στο Ανατολικό Ζήτημα είναι να αποδεχτούμε τη διαδικασία διάλυσης της Τουρκίας ως μια υπαρκτή πραγματικότητα και να μην κάνουμε σκέψη ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε κανείς να τη σταματήσει και να εκδηλώσουμε στους αγώνες για αυτοδιάθεση των χριστιανικών εθνών την απεριόριστη συμπαράστασή μας.»
Η εμπλοκή της Ελλάδας με την Μικρασιατική Εκστρατεία υπήρξε νομοτελειακή εξέλιξη, τόσο των συμφερόντων της καθώς και των συμφερόντων του «εν Τουρκία Ελληνισμού», όσο και των συμφερόντων της Μεγάλης Βρετανίας. Με μια έννοια, υπήρξε μια μοναδική ιστορική στιγμή, όπου τα συμφέροντα της μεγαλύτερης δύναμης εκείνης της εποχής συμβάδισαν με τα συμφέροντα των Ελλήνων.
Οι Τούρκοι εθνικιστές θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν τις εξελίξεις αυτές με το κεμαλικό αντι-οθωμανικό κίνημα. Οι παρακρατικές ομάδες της Teskilat i Mahsusa, θα πλαισιώσουν πρώτες το κίνημα αυτό και θα αγωνιστούν για τη σωτηρία τους αφενός και για την υλοποίηση των αρχικών σχεδίων που είχαν σταματήσει με τη νεοτουρκική ήττα. Τελικά, οι δυνάμεις αυτές των κεμαλικών θα βοηθηθούν να πετύχουν τους στόχους τους από τις μοναρχικές ελληνικές δυνάμεις της «μικράς πλην εντίμου», τον ανορθολογισμό του Βενιζέλου και την πολιτική του νεαρού ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος. Οι εσωτερικές αντινομίες του ελλαδικού ελληνισμού θα οδηγήσουν σε μια ήττα, η οποία καθόλου δεν ήταν προδιαγεγραμμένη. Η ακατανόητη απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου να προχωρήσει στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, θα φέρει στην εξουσία το αντιπολεμικό και αντιμικρασιατικό, φιλογερμανικό Λαϊκό Κόμμα και τον ανεπιθύμητο βασιλιά Κωνσταντίνο.
Το μέλλον των Ελλήνων στην Ανατολή το ήξεραν καλύτερα οι ίδιοι οι Τούρκοι εθνικιστές. Η επίσημη εφημερίδα του Κεμάλ στην Άγκυρα έγραφε στις 28 Οκτωβρίου1920 για τις επερχόμενες ελληνικές εκλογές : «Οι ελληνικές εκλογές θα κρίνουν την τύχη του Μικρασιατικού πόλεμο. Πτώση του Βενιζέλου σημαίνει και πτώση της Ελλάδας στην Μικρά Ασία…» Ενώ στις διαδηλώσεις των Τούρκων εθνικιστών στην Άγκυρα κυριαρχούσε το σύνθημα : «Μπιν γιασασίν Μουσταφά Κεμάλ/ Γιασασίν Κωνσταντίνος/ Καχρολσούν Βενιζέλος» («Πολύ ζήτω στον Μουσταφά Κεμάλ/ Ζήτω στον Κωνσταντίνο/ Κατάρα στον Βενιζέλο»).
Εν κατακλείδι
——————
Η καλή γνώση των τότε γεγονότων, των εσωτερικών αντιθέσεων, τόσο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και του Ελληνικού Βασιλείου, ο Διχασμός των Ελλήνων σε δύο αντιμαχόμενα κοινωνικά σύνολα, η αντιμετώπιση των προσφύγων και της ιστορικής μνήμη αποτελούν και σήμερα ζητήματα προς διερεύνηση μιας απροκατάληπτης ιστοριογραφίας. Η νεοελληνική ιστοριογραφία συνήθισε να μελετά τα γεγονότα στην Ανατολή μέσα από το πρίσμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1919-1922. Ως αποτέλεσμα αυτού, έχει διαμορφωθεί –για άλλη μια φορά- μια ελλειπτική γνώση, η οποία αγνοεί βασικές παραμέτρους και κινείται στο ενοχικό πλαίσιο, που διαμόρφωσαν τα μετά το ’22 κυρίαρχα ιδεολογήματα. Και επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, με πυρήνα τους λεγόμενους «νέους ιστορικούς», επανεμφανίζεται με σύγχρονη μορφή μια παρωχημένη σχολή ερμηνείας, που αμφισβητεί τις γενοκτονίες, αιτιολογεί την πολιτική των Νεότουρκων και υποβαθμίζει πλήρως τον παράγοντα του ελληνισμού της Ανατολής.
Πάντως, το νέο εντυπωσιακό στοιχείο που εμφανίζεται τώρα, είναι ότι από την άλλη πλευρά του Αιγαίου αναπτύσσεται μια τέτοια απροκατάληπτη ιστοριογραφία, η οποία δεν καθορίζεται από τα νεοελληνικού τύπου ταμπού, ούτε τις αμφιθυμίες και την παραδοσιακή απόρριψη και μνησικακία κατά των προσφύγων. Εμφανίζονται επίσης και θαρραλέες οργανώσεις πολιτών που δεν διστάζουν να μιλήσουν για το βαρύ αυτό παρελθόν.
Ο Τούρκος πρόεδρος του ‘Συλλόγου Ενάντια στη Γενοκτονία’ Αλί Ερτέμ σημειώνει τα εξής: “ Η εξόντωση των χριστιανικών λαών που βρίσκονταν υπό τουρκική κυριαρχία ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση, από το 1912 ως το 1918….. Η δεύτερη φάση ξεκίνησε μετά τη συνθηκολόγηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διήρκεσε μέχρι το 1922 (σε κάποια φάση, όπως στον Πόντο, μέχρι το 1924)… Το τουρκικό κράτος προσπαθεί να χτίσει το μέλλον της κοινωνίας του πάνω στην άρνηση αυτής της πραγματικότητας…. Μ΄ αυτόν τον τρόπο ανοίγεται ο δρόμος για νέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μέχρι και για νέες γενοκτονίες. ”
——————————————————————————
Μια Μαρτυρία και δύο Θρήνοι
Η βιαιότητα της σφαγής της Σμύρνης –όπως και όλης της ιωνικής παραλίας- το Σεπτέμβρη του 1922, αποτυπώνεται ανάγλυφα μέσα από μαρτυρίες, που είτε έχουν συλλεγεί είτε έχουν εκδοθεί. Συγκλονιστική είναι η Μαρτυρία της Ελένης Καραντώνη από το Μπουνάρμπασι, έντεκα χιλιόμετρα βορειανατολικά της Σμύρνης(“Έξοδος“, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών):
«…Τη νύχτα οι Τσέτες έκαναν επίθεση ν’ αρπάξουν, να σφάξουν, ν’ ατιμάσουν. “Βοήθεια! Βοήθεια!” φώναζε ο κόσμος. Τα εγγλέζικα πλοία ήταν απέναντι. Έριχναν τους προβολείς. Σταματούσαν για λίγο. Τη νύχτα θέλαμε να πάμε προς νερού μας. Πήγαμε λίγο πιο έξω, φρίκη! Βρεθήκαμε σε μια χαβούζα (σ.τ.σ. μεγάλο ανοιχτό λάκο). Γύρω γύρω, στα χείλια της χαβούζας σπαρταρούσαν κορμιά, και μέσα η χαβούζα ήταν γεμάτη κεφάλια. Έπαιρναν όποιον έπιαναν, τον πήγαιναν στην άκρια της χαβούζας, έκοβαν το κεφάλι και το έριχναν μέσα στην χαβούζα και τα κορμιά τα άφηναν να σπαρταρούν γύρω γύρω. Ήταν φοβερό. Όσοι το είδαν τρελάθηκαν. Το τρελοκομείο γέμισε από τρελούς σαν ήρθαμε. Εκεί σ’ αυτό το μέρος χάσαμε και τον πατέρα μου. Τον αδελφό μου τον έσφαξαν στο χωριό….»
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες θρήνησαν τη μεγάλη Καταστροφή. Ένα χαρακτηριστικό ρεμπέτικο που τραγούδησε ο Κώστας Ρούκουνας είναι το εξής:
Σαν της Σμύρνης το γιανκίνι,
Στο ντουνιά δεν έχει γίνει,
Κάηκε κι έγινε στάχτη
Κι έβγαλ’ ο Κεμάλ το άχτι
Κάψανε τη Βαγγελίστρα,
που τη χτίζαν μέρα-νύχτα.
Κάψανε το Σταυροδρόμι
Και του Φάσουλα ακόμη.
Σμύρνη, φτωχομάνα Σμύρνη,
Πούναι η ομορφιά σου εκείνη,
Κάηκες από θεμέλια
σκεπαστά και μπεζεστένια.
Ένας άλλος μικρασιατικός θρήνος ήταν και αυτός του τραγουδήθηκε από τους Πόντιους του δυτικού Πόντου :
Κοίταξε τις πέτρες της Άγκυρας,
βλέπε και τα δακρυσμένα μου μάτια.
Μείναμε σκλάβοι των Τούρκων,
για δες της μοίρας τα γραμμένα!
Οι λόφοι της Άγκυρας είναι μονοκόμματοι.
Η Ελλάδα κάηκε, κατακάηκε.
Να τυφλωθείς καταραμένε Άγγλε,
στην Ελλάδα δεν απόμεινε καμιά ελπίδα.
Ο στρατός που πήγε για την Άγκυρα
έμεινε εκεί, πεσκέσι στους Τούρκους.
Όσοι μας βοήθαγαν έκαναν πίσω
και τους Έλληνες τους παρέσυρε το κύμα.
—————————————————————————
(*) Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ σύγχρονης ιστορίας. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη συγγραφή της ιστορίας των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο
αναδημοσιεύεται από το http://www.antibaro.gr/2008/09/22
Κυριακή 26 Αυγούστου 2012
Η εθνική ομογενοποίηση και η αντιμετώπιση των μειονοτήτων στην Τουρκία μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο - του Θεόδωρου Μπατρακούλη
Η εθνική ομογενοποίηση και η αντιμετώπιση των μειονοτήτων στην Τουρκία μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Eνενήντα χρόνια πριν, με τη σφαγή και τον εμπρησμό της Σμύρνης (βλ. ενδεικτικά Βλάσης Αγτζίδης, Ο μαύρος Σεπτέμβρης του 1922 - Η σφαγή και η πυρπόληση της Σμύρνης, http://www.antibaro.gr/2008/09/22) γραφόταν ο τραγικός επίλογος του ελληνοτουρκικού πολέμου των ετών 1919-1922. Κορυφωνόταν έτσι η Μικρασιατική καταστροφή, η μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ο Ελληνισμός στη σύγχρονη ιστορία του. Ορθά η ελληνική Μικρασιατική εκστρατεία και ο πόλεμος αυτός εντάσσονται στα βασικά προβλήματα της ιστορίας της Εγγύς Ανατολής (A. Toynbee, Tο Δυτικό Ζήτημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, Θεσσαλονίκη: 2003. Ν. Ψυρούκης, Η Μικρασιατική καταστροφή, Λευκωσία: 2000). Η ολέθρια για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας έκβαση της ελληνικής εκστρατείας του ελληνοτουρκικού πολέμου των ετών 1919-1922 αποτέλεσε έτος μεταίχμιο μεταξύ δύο εποχών. Μετά τον τερματισμό αυτού του πολέμου, δημιουργήθηκε μια νέα κατάσταση, που αποκρυσταλλώθηκε με την Συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) και συμπληρώθηκε με την Σύμβαση του Μοντρέ (21 Ιουλίου 1936). Η νίκη του εθνικού τουρκικού κινήματος το 1922 επισφράγισε το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνεπιφέροντας και το θάνατο της Μεγάλης Ιδέας (βλ. ενδεικτικά: ΓΕΣ/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Επίτομος Ιστορία της εις Μικράν Ασίαν εκστρατείας, 1919-1922, Αθήνα: 1967. Γ. Μαργαρίτης, «Ο πόλεμος στη Μικρά Ασία», στο Ιστορία των Ελλήνων, Αθήνα: χ. χ., σ. 144-197. T. Batrakoulis, Le contexte historique/ géopolitique de la guerre gréco-turque des ans 1919-1922, 2007, όπ. π.). Με τη Συνθήκη της Λωζάννης επικυρώθηκε η γέννηση της σύγχρονης Τουρκίας.
Η μεταπολίτευση του 1908 [κίνημα της Osmanlι Terakki ve Ittihat Cemiyeti (Οθωμανική Επιτροπή Ενωσης και Προόδου) της 24ης Ιουλίου 1908] κηρύχθηκε στο όνομα της ισότητας και της αδελφoσύνης των λαών και εθνοτήτων της Οθωμανικής επικράτειας (Τούρκων, Ελλήνων, Αρμενίων, Αράβων, Εβραίων, Αλβανών, Βουλγάρων, Σέρβων κλπ) . Ωστόσο, οι εξελίξεις διέψευσαν τις διακηρύξεις των Νεοτούρκων και τις προσδοκίες των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων. Από λόγους και πράξεις των νεοτουρκικών αρχών ήδη από τους πρώτους μήνες του 1911, είχαν διαφανεί προθέσεις καταπάτησης των δικαιωμάτων των ελληνικών κοινοτήτων και άλλων καταπιεστικών πράξεων και διώξεων εναντίον των Ελληνορθοδόξων. «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία… Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία» [βλ. Απόφαση του Συνεδρίου των Νεοτούρκων και του κόμματος Ένωση και Πρόοδος, Νοέμβριος 1911. Βλ. και Α. Αλεξανδρής (Εισαγ./Σημ.), Το Αρχείον του Εθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου (όπως διεσώθη από τον Μητροπολίτη Αυστρίας Χρυσόστομο Τσίτερ), Αθήνα: Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 2000, Τόμος Β΄ (1910-1914), σ. 10 και εξ.]. Για το ελληνικό στοιχείο η κατάσταση έγινε δυσχερέστερη τον Ιούνιο του 1913, όταν η τριανδρία της «Επιτροπής» - Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ - απέκτησε τον πλήρη έλεγχο του κρατικού και στρατιωτικού μηχανισμού (Κάθε εδαφική απώλεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την ακολουθούσαν μεταναστεύσεις και έξοδοι μουσουλμανικών πληθυσμών. Μετά τις οθωμανικές απώλειες στον Βαλκανικό πόλεμο, ως διέξοδος στο φανατισμό των μουσουλμανικών μαζών εξαπολύθηκαν εκκαθαρίσεις κατά των χριστιανικών πληθυσμών). Μετά τη συστράτευση με τις Κεντρικές Δυνάμεις, οι νέοι ιθύνοντες ανέλαβαν, υπό τις προτροπές Γερμανών συμβούλων, ευρείας κλίμακας εθνοθρησκευτικές εκκαθαρίσεις (Βλ. F. Sartiaux, L'Asie Mineure grecque, Paris: 1919, ελληνικά Aθήνα: 1993, σ. 156 κ. εξ. Bλ. T. Batrakoulis, Le contexte historique/géopolitique de la guerre gréco-turque des ans 1919-1922, Πρακτικά Β΄ Συνεδρίου Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών, Γαστούνη: 2007, σ. 107-108). Δύο περίπου χρόνια μετά τη λήξη του «Μεγάλου Πολέμου», επίπονες διαπραγματεύσεις των νικητριών Δυνάμεων οδήγησαν στην επίτευξη ενός συγκερασμού αντικρουόμενων βλέψεων και σε συμφωνία αναφορικά με την τύχη του Οθωμανικού κράτους. Η συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) επαγγελλόταν την διάλυση του τελευταίου. Η νεοτουρκική ελίτ βρέθηκε αντιμέτωπη με το δίλημμα διάσωση η διαμελισμός του κράτους. Στα 26 πρώτα άρθρα της συνθήκης μνημονευόταν το κείμενο της συμφωνίας αναφορικά με την ΚΤΕ. Τα άρθρα 27-35 προσδιόριζαν τα σύνορα της μεταπολεμικής Τουρκίας, η χάραξη των οποίων όφειλε να γίνει από Ειδικές Επιτροπές της ΚΤΕ. Στα άρθρα 36-62, ορίζονταν τα τουρκικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Κωνσταντινούπολη και συγκεκριμενοποιούνταν τα ζητήματα της ελευθεροπλοίας στα Στενά, υπό τον έλεγχο των συμμαχικών Δυνάμεων (Βλ. J. Ancel, Manuel historique de la Question d’Orient, 1792-1923, Paris, 1923. D. Lloyd George, Papers (Beaverbrook Library), London. P. Mantoux, Les Deliberations du Conseil des Quatre (24 mars - 28 juin, 1919), 2 Τόμ. Paris, 1955. H. N. Howard, The Partition of Turkey: a diplomatic history 1913-1923, New York: 1966. P. C. Helmreich, From Paris to Sèvres. The Partition of the Ottoman Empire at the Peace Conference of 1919-1920, Columbus: 1974. Y. Güçlü, The Struggle for Mastery in Cilicia: Turkey, France and the Ankara Agreement of 1921, Τhe International History Review, XXIII. 3: Σεπτ. 2001, ιδ. σ. 580-603. Y. Ternon, L'Empire ottoman: le déclin, la chute, l'effacement, Paris: 2002. C. Kayra, Sevr Dosyası Nasıl yapıldı, Nasıl Yırtıldı (= Ο φάκελος των Σεβρών. Πως έγινε, πως καταργήθηκε), 2004). Η συνθήκη των Σεβρών έμελλε να αποδειχθεί θνησιγενής. Οι σχεδιασμένοι διωγμοί του ελληνικού στοιχείου είχαν εκδηλωθεί αρκετό καιρό πριν την εγκατάσταση ελληνικού στρατού στη Σμύρνη (Βλ. G. Horton, Η κατάρα της Ασίας, Αθήναι, 1980 (Εκδ. μτφρ. πρωτοτύπου The Blight of Asia, Ινδιανάπολις, 1926), Kεφ. Η Ελληνική απόβαση στη Σμύρνη). Ομως, οι κινήσεις εναντίον της τελευταίας επέτρεψαν στο κεμαλικό κίνημα να καταστεί καθοριστική δύναμη και να υπερισχύσει όλων των αντιπάλων του (Βλ. M. Ροδάς, H Ελλάδα στην Μικρά Ασία, Aθήνα: 1950. M. Llewllyn Smith, Ionian Vision: Greece in Asia Minor, 1919-1922, London: 1973, σ. 86-101). Στον «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας» ο Κεμάλ επικαλέστηκε τα αισθήματα προσήλωσης στο Ισλάμ των μουσουλμανικών εθνοτικών ομάδων της Μικράς Ασίας, αξιοποιώντας το Ισλάμ ως παράγοντα συνοχής στο κίνημά του (Β. Toprak, Islam and Political Development in Turkey, Leiden: E. J. Brill, 1981, σ. 63f).
Η διαμόρφωση τουρκικής εθνικής ταυτότητας και κράτους-έθνους προωθήθηκαν από μια ιθύνουσα ομάδα που «εκτουρκιζόταν» κατ’αναλογίαν της πορείας απόσχισης άλλων εθνών από την Αυτοκρατορία. Στην (οθωμανική και κεμαλική) Τουρκία είναι διακριτές δύο φάσεις της προσπάθειας εκσυγχρονισμού (1908-1914, από το 1923 και μετά), και οι δύο με αυταρχικό και σαφώς εθνικιστικό χαρακτήρα. Eπιλέχθηκαν μέθοδοι εκτοπισμού ή βίαιου εκτουρκισμού εθνοτήτων που επέφεραν είτε την εξαφάνιση των μειονοτικών κοινοτήτων, είτε την υποταγή τους με άγριες κατασταλτικές πρακτικές που συνοδεύονταν από προσπάθειες γλωσσικής και πολιτισμικής αφομοίωσής τους (Μ. H. Semseddin, Hurafeden Hakikata (: Από το μύθο στην αλήθεια), Κωνσταντινούπολη: 1915. B. Oguz, Türkiye Halkinin Kültür Kökenleri; Giris Beslenme Teknikleri (Οι πολιτιστικές ρίζες του τουρκικού λαού - Εισαγωγή στις τεχνικές διατροφής), Κωνσταντινούπολη: σ. 60. Κ. Φωτιάδης, Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Aθήνα: 2002, 14 τόμοι. B. Νταντριάν, Η Ιστορία της Αρμενικής Γενοκτονίας, Αθήνα: 2003. H. Bozarslan, Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας. Από την επανάσταση των Νεότουρκων μέχρι σήμερα, Αθήνα: 2008). Στην πρώτη περίπτωση ανήκει η γενοκτονία των Αρμενίων (1915-1916) (Βλ. Β. Νταντριάν, Ιστορία της Γενοκτονίας των Αρμενίων, 2002, όπ. π.), των Ελλήνων του Πόντου (1916-1922) [Bλ. Α. Ι. Γαβριηλίδης, Η Μαύρη Εθνική Συμφορά του Πόντου, 1924. Α. Aλεξανδρής, «Η ανάπτυξη του Εθνικού Πνεύματος των Ελλήνων του Πόντου 1918-1922: Ελληνική Εξωτερική Πολιτική και Τουρκική Αντίδραση», στο Θ. Βερέμης, Μελετήματα γύρω από τον Βενιζέλο και την εποχή του, Aθήνα: 1980, σ. 427-474. Ν. Παπαδόπουλος, Τουρκικά ντοκουμέντα για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η αλήθεια απ’το στόμα των Τούρκων, Αθήνα: 1985, σ. 74-75. Κ. Φωτιάδης, Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, 2002, όπ. π.] και άλλων περιοχών της Ανατολής [Βλ. P. Erbil, Η Νιόβη θρηνούσε για τη Μικρά Ασία, Aθήνα: Εκδ. Τσουκάτου, 2003. G. Kemali Söylemezoğlu, Hatιralar. Atina Sefareti, 1913-1916 (Aναμνήσεις. Η Πρεσβεία των Αθηνών, 1913-1916), Κωνσταντινούπολη, 1946, σ. 121-122] και των Ασσυρίων ή Ασσυροχαλδαίων (Οι Ασσύριοι είναι αρχαία χριστιανική κοινότητα της Εγγύς Ανατολής, με ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα, η οποία ανατρέχει στους χρόνους της Νεοασσυριακής Αυτοκρατορίας (934-609 π.Χ.). [Βλ. και S. Parpola, «National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post Empire Times», Journal of Assyrian Academic Studies, Vol. 18, no 2, 2004, http://www.jaas.org/edocs/v18n2/Parpola-identity_Article%20-Final.pdf]. Οι μαζικές διώξεις στράφηκαν και κατά των ελληνικών πληθυσμών, ενώ η Ελλάδα ήταν ακόμα ουδέτερη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και απείλησαν την υπόσταση του μικρασιατικού Ελληνισμού [Βλ. Μ. Ευαγγελίδης, Υπόμνημα περί των Δικαιωμάτων και Παθημάτων των Εστιών του Πολιτισμού Μικράς Ασίας και Θράκης, Αθήνα: 1918, σ. 77-100. Ι. Ακτσόγλου, Η εξόντωση του μισητού λιονταριού, Αθήνα: 2005, ιδιαίτ. σ. 93-118]. Οι Τούρκοι ιστορικοί - οι περισσότεροι απολογητικοί του κράτους τους - υποστηρίζουν ότι πραγματοποιήθηκαν μαζικές αλλά νόμιμες καταναγκαστικές εκτοπίσεις (tehcir) των Αρμενίων, των Ελλήνων και άλλων πληθυσμών [Το 1915 θεσπίστηκε νόμος που όριζε κανόνες και προυποθέσεις του tehcir. Βλ. «Tehcir Kanunu», Takvîm-i Vekâyi, 18 Receb 1333/19 Mayıs 1331 (1 Ιουνίου 1915), 7ο έτος, αριθμ. 2189. (σε οθωμανικά). Y. H. Bayur, Türk İnkılâbı Tarihi, III-III (Ιστορία της τουρκικής επανάστασης, Τόμος III Μέρος 3), Ankara: 1991, σ. 30. Βλ. και E. Aybars, Τürkiye Cumhuriyeti Tarihi (Iστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας), Ankara: 1990, σ. 78 κ. εξ.)]. Ορισμένοι παρέχουν και στατιστικά στοιχεία για τους εκτοπισθέντες [T. Akçam, Türk Ulusal Kimliği ve Ermeni Sorunu (: H τουρκική εθνική ταυτότητα και το αρμενικό ζήτημα), 2η έκδοση, Κωνσταντινούπολη: 1993. Βλ. και H. Berktay. «A Genocide, Three Constituencies, Thoughts for the Future (Part I)», Armenian Weekly: σ. 4. http://www.hairenik. com/armenianweekly/ArmenianWeeklyGenocideInsert2007.pdf (2007-04-24, Ομιλία που εκφωνήθηκε στο Συμπόσιο «Armenians and the Left», 31 Μαρτίου 2007)]. Σπουδαίο κεφάλαιο της τουρκικής ομογενοποιητικής-αντιμειονοτικής πολιτικής αποτέλεσαν οι συστηματικές ιδιοποιήσεις περιουσιών Χριστιανών, κυρίως Αρμενίων και Ελλήνων [N. Onaran, Emvâl-i Metrûke olayι; Osmanl’da ve Cumhuriyettte Ermeni ve Rum Mallarιnιn Türkleştirilmesi (= Περίπτωση εγκαταλελειμμένων περιουσιών. Ο εκτουρκισμός αρμενικών και ελληνικών περιουσιών κατά την Οθωμανική αυτοκρατορία και κατά τη Δημοκρατία), Κωνσταντινούπολη: 1η έκδ. Μάιος 2010, ιδιαίτ. σ. 153 κ. εξ.].
H συνθήκη της Λωζάννης της 24 Ιουλίου 1923 (Συνθήκη Ειρήνης μετά της Τουρκίας, 24.07.1923, άρθρο 45, στο Χ. Νικολάου, Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες-συμφωνίες & συμβάσεις, Αθήνα: 1996) προέβλεψε τον ορισμό των μειονοτήτων και το πλαίσιο της προστασίας τους (Ekalliyetlerin Himâyesi, άρθρα 37-44). Ευρείες ελευθερίες και δικαιώματα αναγνωρίσθηκαν στις μειονότητες που παρέμειναν στην Τουρκία. Αυτές οι εγγυήσεις αφορούσαν αποκλειστικά μη μουσουλμανικές κοινότητες. Παρείχαν στο τουρκικό κράτος διπλή ασφάλεια: α) Περιόριζε σημαντικά τον αριθμό των μειονοτικών πληθυσμών, απαλλάσσοντας την Τουρκία από την υποχρέωση να παραχωρήσει «ειδικά προνόμια» σε μεγάλες μη τουρκογενείς κοινωνικές ομάδες που συνέχισαν να κατοικούν μέσα στα νέα σύνορα του κράτους. β) Συνέβαλλε στη δημιουργία ευνοïκών συνθηκών για τον εκτουρκισμό αυτών των ομάδων στο πλαίσιο της αφομοιωτικής πολιτικής που ακολουθήθηκε συστηματικά [S. D. Salamone, «The Dialectics of Turkish National Identity: Ethnic Boundary Maintenance and State Ideology», East European Quarterly, 1rst (march 1989); 2nd (june 1989), σ. 225-227]. Αν ενταχθεί στο σύνολο των Συνθηκών του Μεσοπολέμου - από το 1919 μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο -, η Συνθήκης της Λωζάννης μπορεί να θεωρηθεί ότι εγκαινίασε την αναθεώρηση του γεωπολιτικού καθεστώτος που επιχειρήθηκε να εγκαθιδρυθεί μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πολεμο. Επί πλέον, υπογράφηκαν η Συνθήκη της 30 Ιανουαρίου 1923 για την αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας (κριτήριο η θρησκευτική ένταξη) (βλ. «Το Κείμενον της Συνθήκης», Νέα Εποχή, τεύχος 2, 1924, σ. 50 κ.εξ.) και η Σύμβαση για το καθεστώς των Στενών [Σύμβασις περί του καθεστώτος των Στενών υπογραφείσα την 24ην Ιουλίου 1923, Πράξεις που υπογράφηκαν στη Λωζάννη, Υπουργείο Εξωτερικών/Ειδ. Νομική Υπηρεσία, Αθήνα, σ. 63-72].
Η δεύτερη περίπτωση αντιμετώπισης μειονοτήτων εκδηλώνεται στο ζήτημα των Κούρδων. Μετά τον εξισλαμισμό τους από τους χαλίφες της Bαγδάτης οι Κούρδοι μετατράπηκαν σε αιχμή του δόρατος των μουσουλμανικών στρατιών [βλ. Κ. Μπουρκάι (επιμ. Τζ. Τουράν), Οι Kούρδοι και το Kουρδιστάν (Kürtler ve Kürdistan; Antik dönem’den Birinci Dünya Savasιye kadar), Αθήνα: 1999]. Η συνθήκη των Σεβρών της 10ης Αυγούστου 1920, εγκαθιδρύοντας ένα «σχήμα τοπικής αυτονομίας» - ενόψει μεταγενέστερης δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους - άφηνε σε εκκρεμότητα τον καθoρισμό των συνόρων αυτής της οντότητας, κυρίως με το ταυτόχρονα ιδρυόμενο αρμενικό κράτος. Στο άρθρο 62 της Συνθήκης των Σεβρών, η δυνητική πραγματοποίηση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους συνοδευόταν από άμεσες εγγυήσεις για τις μειονότητες (μία αναφερόταν oνομαστικά, οι Aσσυροχαλδαίοι) (G. Corm, L’Europe et l’Orient - De la balkanisation à la libanisation; Histoire d’une modernité inaccomplie, Paris: La Découverte, 1991, ιδιαίτερα σ. 108, 110). Η νίκη των κεμαλικών στον πόλεμο του 1919-1922 και η Συνθήκη της Λωζάννης ματαίωσαν την εφαρμογή των εν λόγω διατάξεων. Οι κουρδικές εξεγέρσεις του 1925, του 1930 και του 1937 αντιμετωπίστηκαν με πολυαίμακτη καταστολή (Βλ. Ε. Zürchεr, Turkey: A Modern History, London & New York: 1994, σ. 171 κ εξ., 180. H. Bozarslan, La question kurde: Etats et minorités au Moyen-Orient, Paris: 1997). Η εξέγερση του Φεβρουαρίου 1925 στις κατοικούμενες κατά πλειοψηφία από Κούρδους ανατολικές επαρχίες, υπό την ηγεσία του σείχη Said-i Nursi του Παλού (ηγέτη των Νακσιμπεντί) καταπνίγηκε γρήγορα. Το Ντιγιαρμπακίρ καταλήφθηκε από τον τουρκικό στρατό, οι ηγέτες της εκτελέστηκαν [Δραστηριοποιήθηκαν ξανά τα δικαστήρια της ανεξαρτησίας (το 1920-1922 είχαν εκδόσει εκατοντάδες αμετάκλητες θανατικές καταδίκες). Βλ. E. Aybars, Ιstiklal Mahkemeleri (1920-1927), Σμύρνη: Ege Universitesi, 1984]. Η επανάσταση αυτή αναφέρεται από Τούρκους συγγραφείς ως «καθοδηγούμενη από φεουδάρχες (derebeyi, ağa), οι οποίοι αντιτίθεντο στην αμφισβήτηση των πατροπαράδοτων προνομίων τους από τον δημοκρατικό και εθνικιστικό συγκεντρωτισμό» [βλ. T. Artunkal, Chronologie, στο S. Yerasimos / T. Artunkal (επιμ.), Turquie: Du réformisme autoritaire au libéralisme musclé, Les Temps Modernes, No 456-457, 1984, σ. 10]. Λίγο αργότερα, ιδρύθηκε το κόμμα Χαïμπούν, γύρω από το οποίο πραγματοποιήθηκε νέα συσπείρώση των Κούρδων. Οργανώθηκε στην περιοχή του Αγρί Ντάγ το 1930 η πρώτη μεγάλη, εθνικιστικού χαρακτήρα αυτή τη φορά, εξέγερση. Και αυτή καταπνίγηκε από τον τουρκικό στρατό, σε συνεργασία με τις περσικές ένοπλες δυνάμεις. Νέα κουρδική εξέγερση στο Ντερσίμ (1937) αντιμετώπισε επίσης πολύ άγρια κατασταλτική επέμβαση. Πολλοί Κούρδοι φυλακίστηκαν, ενώ οι ηγέτες της εξέγερσης απαγχονίστηκαν δημόσια. Κατά τις δεκαετίες 1920 και 1930, οι κεμαλικές αρχές εκτόπισαν και κατακρεούργησαν μεγάλο μέρος (περίπου το ένα τρίτο) των Κούρδων, η πλειονότητα των οποίων αντιτάσσονταν στο σχέδιο «εθνικής ομογενοποίησης» [Βλ. B. Mechin, Mustapha Kémal οu La mort d'un empire, Paris: 1954. H. Bozarslan, La Question kurde: Etats et minorités au Moyen Orient, Paris: 1997].
Η [«ουτοπική» ; (βλ. S. Akgönül, Les Grecs de Turquie, Louvain-la-Neuve: 2004, σ. 24)] πολιτική της κατασκευής εθνικού τουρκικού κράτους υπήρξε σημαντικό γνώρισμα του κεμαλικού καθεστώτος [Αναφορικά με τα συστατικά της κεμαλικής ιδεολογίας βλ. P. Taha, Türkiye’de Siyasal Kültürün Resmi Kaynaklarι: Τόμ. 3, Kemalist Tek-Parti Ideolojisi ve CHP’nin Altι Ok’u (Οι επίσημες πηγές της πολιτικής κουλτούρας στην Τουρκία: Η ιδεολογία του κεμαλιστικού μονοκομματισμού και και τα Εξι Βέλη του Ρ.Λ.Κ.), Κωνσταντινούπολη: 1995, σ. 35-36.], που εξακολούθησε τις προσπάθειες των νεοτουρκικών κυβερνήσεων. Οι ιδρυτές της Τουρκικής Δημοκρατίας θέλησαν να παρουσιάσουν ένα έθνος που γεννιόταν από το μηδέν, χωρίς «βαρίδια» της ιστορίας [M. Etyen, Yönetemeyen Cumhuriyet (Ακυβέρνητη Δημοκρατία), Istanbul: Patika, 1999, σ. 235]. Η «τουρκικότητα» ήταν καθοριστικό στοιχείο της ταυτότητας του υπό διαμόρφωσιν έθνους. Αλλά, προυπόθεση για να είναι κανείς Τούρκος αποτελούσε το να είναι πρώτα μουσουλμάνος. Κατά τoν κεμαλιστή Halil Nimetül, έπρεπε να «συμμερίζεται την ίδια γλώσσα αλλά και την ίδια θρησκεία» [H. Nimetül (1928). Παρατίθεται στο Ι. Bahadιr, Ümetten Millete. Türk Ulusunun Inşasι (1860-1945) [Από την Ούμμα στο Εθνος. Η κατασκευή του τουρκικού έθνους], Αγκυρα: 2001, σ. 149]. Από το 1923, οι επίσημοι θεσμοί υπερασπίζονται ανυποχώρητα την ιδέα ότι το Κράτος - θεωρούμενο διάδοχος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας - αποτελεί εθνολογικά ενιαία και ομοιογενή οντότητα [Βλ. F. Dündar, Oι Μειονότητες στην Τουρκία. Σύμφωνα με τις επίσημες απογραφές της Στατιστικής Υπηρεσίας της Τουρκίας, Aθήνα: 2003 - τίτλος πρωτοτύπου Türkiye Nüfus Sayιmlarιnda Azιnlιklar, 1η έκδοση Κωνσταντινούπολη: 1999, 2η έκδοση 2000]. Επιδιώχτηκε αφομοίωση των κοινοτήτων που δεν ήταν μουσουλμάνοι και δεν είχαν ως μητρική γλώσσα την τουρκική. Στα μέσα και τις ενέργειες αυτής της πολιτικής συγκαταλέγονταν: α) Το κύμα γλωσσικού εκτουρκισμού (εκδηλώθηκε τις δεκαετίες του 1930 και του 1940), με δύο πτυχές: Την «κάθαρση» της τουρκικής γλώσσας και τις διαδοχικές εκστρατείες «Συμπατριώτη μίλα τουρκικά» (από το βασικό σύνθημα-προτροπή «vatandaş türkçe konuş»), που απευθύνονταν σ’αυτούς δεν είχαν ως μητρική γλώσσα την τουρκική [Βλ. S. Akgönül, Les Grecs de Turquie, 2004, όπ. π., σ. 85. R. N. Bali, «Vatandaş türkçe konuş», www.rifatbali.com/images/stories/dokumanlar/ turkce_ konusma_birgun.pdf]. β) Η ποινικοποίηση της προφορικής χρήσης άλλων γλωσσών. Ομάδα-στόχο αποτελούσαν οι μη μουσουλμάνοι, αλλά και οι μουσουλμάνους πρόσφυγες από βαλκανικές χώρες, καθώς και οι Κούρδοι, που αναγκάζονταν να αποποιηθούν την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα και να εκτουρκιστούν. γ) Ενας εντυπωσιακά μεγάλος αριθμός λόγων που εγκωμίαζαν την τουρκικότητα και επαγγέλλονταν τον εκτουρκισμό, όπως η ομιλία του πρωθυπουργού Ισμέτ Πασά Ινονού στο συνέδριο των Τουρκικών Εστιών (Türk Ocağι, 1925). Οι Τουρκικές Εστίες ήταν παντουρκιστική οργάνωση η οποία ιδρύθηκε από Νεοτούρκους το 1911. Η τουρκοσοβιετική προσέγγιση αποδυνάμωσε την επιχειρηματολογία των παντουρκιστών. Οι δραστηριότητές τους περιορίστηκαν μολονότι οι εναπομείναντες Νεότουρκοι ηγέτες πέτυχαν μια αναζωογόνηση του κινήματος Türk Ocağι το 1924. Στην ομιλία του ο Ισμέτ Ινονού ανέφερε: «Είμαστε απερίφραστα εθνικιστές και ο εθνικισμός είναι ο συνεκτικός μας κρίκος. Εναντι της τουρκικής πλειονότητας, τα άλλα στοιχεία δεν έχουν κανενός είδους επιρροή. Οφείλουμε με κάθε τίμημα να εκτουρκίσουμε τους κατοίκους της χώρας μας. Θα εξουδετερώσουμε όσους αντιτίθενται στους Τούρκους και στον τουρκισμό. Αυτό που ζητούμε απ’όσους θέλουν να υπηρετήσουν τη χώρα είναι πάνω απ’όλα να είναι Τούρκοι και τουρκόφιλοι» [Η ομιλία παρατίθεται στο τηλεγράφημα του Σερ Ε. Lindsay στον υπουργό των Εξωτερικών Σερ Austen Chamberlain, Κωνσταντινούπολη, 28.4.1925, αρχεία FO, E 2634/194/44].
Σύμφωνα με την πρώτη μεταοθωμανική απογραφή (1927) ο συνολικός πληθυσμός ανερχόταν σε 13.626.786 κατοίκους (Istatistik Umün müdürlüğü ve Devlet Istatistik Enstitüsü (DIE), 1927). Στην κατανομή ανά μητρικές γλώσσες (υπήρχαν 31 γλώσσες) ο πληθυσμός κατανεμόταν ως εξής: 11.778.000 μιλούσαν τουρκικά, 1.184.000 κουρδικά, 134.000 αραβικά. 120.000 ελληνικά (Rumca), 65.000 αρμενικά και 70.000 εβραïκά. Το ποσοστό αυτών που μιλούσαν ως μητρική γλώσσα τα τουρκικά ανερχόταν σε 86,43 % και το αντίστοιχο ποσοστό που μιλούσαν κουρδικά ήταν 8,69 % Στην κατανομή του πληθυσμού ανά θρήσκευμα oι Μουσουλμάνοι (Σουνίτες και Αλεβί μαζι) ανέρχονταν σε 97,38 %, ενώ αυτοί που πρέσβευαν άλλα θρησκεύματα (Χριστιανοί, Εβραίοι, άλλοι) ανέρχονταν σε 2,62 % (357.000). [Βλ. N. Onaran, Emvâl-i Metrûke olayι; Osmanl’da ve Cumhuriyettte Ermeni ve Rum Mallarιnιn Türkleştirilmesi, οπ. π., 2010, σ. 116]. Ο Ισμέτ Ινονού - αρχηγός του κράτους από το 1938 - υποστήριξε τη συνέχιση των κεμαλικών κοινωνικών-πολιτισμικών μεταρρυθμίσεων. Στα πρώτα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία υιοθέτησε ανοιχτά αντιμειονοτική πολιτική. Θεωρίες που συνέδεαν στενά το έθνος με την καθαρότητα του αίματος υποστηρίχτηκαν δημόσια. Ο Σουκρού Σαράτσογλου διακήρυττε - μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας - στο 6ο Συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Λαικού Κόμματος (Ρ.Λ.Κ.): «Eίμαστε Τούρκοι, τουρκιστές και θα παραμείνουμε για πάντα τουρκιστές. Για μας ο τουρκισμός όπως είναι θέμα αίματος είναι και θέμα συνείδησης και κουλτούρας». [Εφημερίδα Ulus (= Eθνος), 16 Ιουλίου 1943. Βλ. και F. A. Barutçu, Siyasι Anιlar 1939-1954 (Πολιτικές Αναμνήσεις), Κωνσταντινούπολη: 1977, σ. 263. Ν. Σαρρής, Eξωτερική πολιτική και πολιτικές εξελίξεις στην πρώτη Τουρκική Δημοκρατία. Η άνοδος της στρατογραφειοκρατίας (1923-1950), Τόμος Ι, Aθήνα: 1992, σημ. 298, σ. 532-533]. Και μολονότι η Τουρκία φιλοξένησε ορισμένους εβραίους καθηγητές και Γερμανούς αντιναζί, αυτή η πολιτική υπήρξε αρκετά επιλεκτική, αφορώντας μόνο μια ελίτ [H. Bozarslan, Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας…, Αθήνα: 2008, όπ. π., σ. 67]. Από τα τέλη Ιουνίου 1938, η τουρκική Εθνοσυνέλευση ψήφισε νόμους που καθιστούσαν πρακτικά αδύνατη την είσοδο στην Τουρκία των διωκόμενων Εβραίων. Ενας νόμος έκανε αναγκαστική την έκδοση διαβατηρίων σε «όσους ανήκουν στην τουρκική φυλή» αποκλείοντας τους υπηκόυς της Γερμανίας [R. N. Bali, Cumhuriyet Yιllarιnda Türkiye Yahudileri. Bir Türkleştirme Serüveni (1923-1945), (Oι Εβραίοι της Τουρκίας στα χρόνια της Δημοκρατίας. Μια περιπέτεια εκτουρκισμού), Κωνσταντινούπολη: 2000, ιδιαίτερα σσ. 331-368]. Το Νοέμβριο του 1942, η κυβέρνηση του Σουκρού Σαράτσογλου ψήφισε στο Κοινοβούλιο το νόμο «περί φόρου περιουσίας» (Varlιk Vergisi). Με αυτόν θεσπιζόταν ένας πρωτόγνωρος φόρος στο εισόδημα, ο οποίος έπληττε με ιδιαίτερα επαχθή τρόπο τους μη μουσουλμάνους υπηκόους (Ελληνες, Αρμένιους, Εβραίους). Μεγάλος αριθμός Ελλήνων και άλλων μη μουσουλμάνων πολιτών της Τουρκίας δέχτηκαν ανεπανόρθωτα οικονομικά αλλά και ηθικής φύσεως πλήγματα. Εξαντλήθηκαν οικονομικά εργάτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι (καταστηματάρχες και πλανόδιοι), άνεργοι. Πολλοί έφθασαν σε οικονομική καταστροφή. Περί τις δεκαπέντε χιλιάδες, εξ αιτίας αδυναμίας των μέτρων, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων στα Ανατολικά της χώρας [F. Ökte, Varlιk Vergisi Faciasi (= Η τραγωδία του φόρου περιουσίας), Κωνσταντινούπολη: 1951 (ελληνικά: Varlik Vergisi, Ο ληστρικός νόμος του φόρου περιουσίας των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη-Αθήνα: 1998)]. Η εφαρμογή του φόρου ακίνητης περιουσίας περιλαμβάνει πολλές αδικοπραξίες οι οποίες, κατά τον Ali Sait Çetinoğlu, εμπίπτουν στα στοιχεία του νομικού ορισμού του εγκλήματος της γενοκτονίας (διεθνής Σύμβαση της 9 Δεκεμβρίου 1948 για το διεθνές απαράγραπτο έγκλημα της γενοκτονίας).
[Βλ. και Ali Sait Çetinoğlu, Varlık Vergisi 1942-1944 (Ekonomik Ve Kültürel Jenosid) [Φόρος περιουσίας 1942-1944 (Οικονομική και πολιτισμική γενοκτονία)], Κωνσταντινούπολη: Βelge Yayιnlarι, 1η έκδ. 2009]. Οπως είναι γνωστό, με την απόφαση της 11ης Δεκεμβρίου 1946 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ διακήρυξε ότι η γενοκτονία «είναι έγκλημα διεθνούς δικαίου». Ομόφωνα υιοθέτησε στις 9 Δεκεμβρίου 1948 τη Σύμβαση για «την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας», η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1951. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης, γενοκτονία συνιστούν κάθε μία από τις εξής πράξεις, όταν διαπράττονται με πρόθεση καταστροφής, ολικής ή μερικής, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας: 1) Εγκλήματα κατά μελών της ομάδας. 2) Σοβαρές προσβολές κατά της φυσικής ή πνευματικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας. 3) Εκ προθέσεως υποβολή των μελών της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης που οδηγούν στη φυσική τους καταστροφή, ολική ή μερική. 4) Μέτρα που τείνουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων μεταξύ των μελών της ομάδας. 5) υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε μια άλλη ομάδα. Σύμφωνα με τη Σύμβαση που υιοθετήθηκε από τη Γ. Σ. του ΟΗΕ, στις 26 Νοεμβρίου 1968, το έγκλημα της γενοκτονίας είναι απαράγραπτο. Η Διεθνής Ενωση Μελετητών Γενοκτονίας (IAGS/ΔΕΜΓ) έλαβε, με συντριπτική πλειοψηφία (83% των μελών της ΔΕΜΓ που ψήφισαν), απόφαση υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας εναντίον των αρμενικών, ελληνικών και ασσυριακών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923. [Βλ. http://www. genocidetext. net/iags_resolution_supporting _documentation.htm.]
Στον γεωιστορικό χώρο του «Ανατολικού Ζητήματος» η πολιτική των κρατών έναντι των μειονοτήτων συνδέεται με σειρά παραγόντων και γεγονότων μέσα στην πολυδιάστατη δομή και στη γενική κατεύθυνση της ιστορίας. Η επαναχάραξη των συνόρων μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άφησε ανοικτούς λογαριασμούς στην περιοχή. Οι προαναφερόμενοι παράγοντες και οι προβληματικές διμερείς σχέσεις μεταξύ των όμορων κρατών εμπόδισαν μια θετική και αμερόληπτη αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων. Οι ελληνοτουρκικοί πόλεμοι της περιόδου 1912-1922 αποτέλεσαν αναμέτρηση δύο καθεστώτων, που είχαν προκύψει από δύο επαναστάσεις με ορισμένα παρεμφερή χαρακτηριστικά αλλά αντιθετικές ως προς τα ιδεολογικά-πολιτικά κίνητρα και τους γεωστρατηγικούς στόχους. Η έκβαση του πολέμου του 1919-1922 αποτέλεσε μεταίχμιο μεταξύ δύο εποχών. Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας του 1924 που ξερίζωσε χιλιάδες οικογένειες από τις εστίες τους άλλαξε σημαντικά την εθνολογική σύνθεση της Μικράς Ασίας αλλά και της Μακεδονίας. Eννέα δεκαετίες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης οι επιλογές της όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά αλλοιώθηκαν με τη συνέργεια των εθνικιστικών πολιτικών της Τουρκίας και του συστήματος πελατειακών σχέσεων της Ελλάδας. Η προστατευόμενη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου σχεδόν εξαφανίσθηκε λόγω της εξοντωτικής συμπεριφοράς της Τουρκίας. Το Πατριαρχείο παρεμποδιζόταν ποικιλοτρόπως στις εκδηλώσεις του από εγκάθετους εθνικιστικούς κύκλους και έβλεπε τη μείωση του ρόλου του ως πνευματικού κέντρου των Ορθοδόξων παγκοσμίως από τις τουρκικές αρχές.
Στην ύστερη οθωμανική και μεταοθωμανική πραγματικότητα η διαμόρφωση ενός τουρκικού κράτους-έθνους έγινε εις βάρος των διαφορετικών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων, οι οποίες επιδιώχτηκε να εξαφανιστούν, διά μέσου είτε της μαζικής εκδίωξης/εξόντωσης, είτε της αφομοίωσης (εκτουρκισμός). Οι κυρίαρχες στη σύγχρονη Τουρκία δυνάμεις έδειξαν φετιχιστική προσήλωση στην πάση θυσία υλοποίηση του «οράματος» του κράτους-έθνους. Οι ιθύνουσες ελίτ και οι μηχανισμοί του Τουρκικού κράτους εφάρμοσαν, από το 1910 μέχρι τις μέρες μας, πολιτικές εξαφάνισης ή βίαιου εκτουρκισμού ιστορικών εθνοτήτων. Η γλώσσα, ο πολιτισμός, η ταυτότητα των διαφορετικών από την κυρίαρχη εθνικών κοινοτήτων γνώρισαν συστηματική καταπίεση στην Τουρκία, όπου καταδεικνύεται μια ιδιαίτερα αποκρουστική πτυχή της γένεσης του νεωτερικού αμιγούς εθνικού κράτους. Ο πολυεθνικός, πολυθρησκευτικός χαρακτήρας της τουρκικής πραγματικότητας είτε αποσιωπάται από την τουρκική ιστοριογραφία, είτε υποτιμάται ή παραγνωρίζεται. Πώς μια καλή «διαχείριση του ισλαμικού πολιτιστικού κεφαλαίου του τουρκικού έθνους» θα μπορούσε να απαλλαγεί από «προσηλώσεις» («représentations») που αφορούν τις σχέσεις της κυρίαρχης στην οθωμανική πραγματικότητα κοινωνικής/πολιτικής ομάδας με τις μη μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες; Τέτοιες παραστάσεις σχέσεων κυριάρχων προς υποδούλους επιβίωσαν, με διαφόρους τρόπους, στους τουρκικούς στρατογραφειοκρατικούς και ισλαμοκεμαλικούς κύκλους. Tέλος, παρά τους σκληρούς, αιματηρούς αγώνες των Κούρδων της Τουρκίας για απόκτηση αυτονομίας, το τουρκικό κράτος εξακολούθησε την διφυή πολιτική του έναντι αυτής της εθνικής μειονότητας: καταστολή και προσπάθεια αφομοίωσης. Η πρώτη έστω και ημιαυτόνομη κουρδική οντότητα δημιουργήθηκε στο βόρειο Ιράκ, λειτουργώντας ως σημείο αναφοράς για το σύνολο των Κούρδων.
Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης
Δρ Γεωγραφίας-Γεωπολιτικής, Νομικός
Eνενήντα χρόνια πριν, με τη σφαγή και τον εμπρησμό της Σμύρνης (βλ. ενδεικτικά Βλάσης Αγτζίδης, Ο μαύρος Σεπτέμβρης του 1922 - Η σφαγή και η πυρπόληση της Σμύρνης, http://www.antibaro.gr/2008/09/22) γραφόταν ο τραγικός επίλογος του ελληνοτουρκικού πολέμου των ετών 1919-1922. Κορυφωνόταν έτσι η Μικρασιατική καταστροφή, η μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ο Ελληνισμός στη σύγχρονη ιστορία του. Ορθά η ελληνική Μικρασιατική εκστρατεία και ο πόλεμος αυτός εντάσσονται στα βασικά προβλήματα της ιστορίας της Εγγύς Ανατολής (A. Toynbee, Tο Δυτικό Ζήτημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, Θεσσαλονίκη: 2003. Ν. Ψυρούκης, Η Μικρασιατική καταστροφή, Λευκωσία: 2000). Η ολέθρια για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας έκβαση της ελληνικής εκστρατείας του ελληνοτουρκικού πολέμου των ετών 1919-1922 αποτέλεσε έτος μεταίχμιο μεταξύ δύο εποχών. Μετά τον τερματισμό αυτού του πολέμου, δημιουργήθηκε μια νέα κατάσταση, που αποκρυσταλλώθηκε με την Συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) και συμπληρώθηκε με την Σύμβαση του Μοντρέ (21 Ιουλίου 1936). Η νίκη του εθνικού τουρκικού κινήματος το 1922 επισφράγισε το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνεπιφέροντας και το θάνατο της Μεγάλης Ιδέας (βλ. ενδεικτικά: ΓΕΣ/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Επίτομος Ιστορία της εις Μικράν Ασίαν εκστρατείας, 1919-1922, Αθήνα: 1967. Γ. Μαργαρίτης, «Ο πόλεμος στη Μικρά Ασία», στο Ιστορία των Ελλήνων, Αθήνα: χ. χ., σ. 144-197. T. Batrakoulis, Le contexte historique/ géopolitique de la guerre gréco-turque des ans 1919-1922, 2007, όπ. π.). Με τη Συνθήκη της Λωζάννης επικυρώθηκε η γέννηση της σύγχρονης Τουρκίας.
Η μεταπολίτευση του 1908 [κίνημα της Osmanlι Terakki ve Ittihat Cemiyeti (Οθωμανική Επιτροπή Ενωσης και Προόδου) της 24ης Ιουλίου 1908] κηρύχθηκε στο όνομα της ισότητας και της αδελφoσύνης των λαών και εθνοτήτων της Οθωμανικής επικράτειας (Τούρκων, Ελλήνων, Αρμενίων, Αράβων, Εβραίων, Αλβανών, Βουλγάρων, Σέρβων κλπ) . Ωστόσο, οι εξελίξεις διέψευσαν τις διακηρύξεις των Νεοτούρκων και τις προσδοκίες των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων. Από λόγους και πράξεις των νεοτουρκικών αρχών ήδη από τους πρώτους μήνες του 1911, είχαν διαφανεί προθέσεις καταπάτησης των δικαιωμάτων των ελληνικών κοινοτήτων και άλλων καταπιεστικών πράξεων και διώξεων εναντίον των Ελληνορθοδόξων. «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία… Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία» [βλ. Απόφαση του Συνεδρίου των Νεοτούρκων και του κόμματος Ένωση και Πρόοδος, Νοέμβριος 1911. Βλ. και Α. Αλεξανδρής (Εισαγ./Σημ.), Το Αρχείον του Εθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου (όπως διεσώθη από τον Μητροπολίτη Αυστρίας Χρυσόστομο Τσίτερ), Αθήνα: Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 2000, Τόμος Β΄ (1910-1914), σ. 10 και εξ.]. Για το ελληνικό στοιχείο η κατάσταση έγινε δυσχερέστερη τον Ιούνιο του 1913, όταν η τριανδρία της «Επιτροπής» - Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ - απέκτησε τον πλήρη έλεγχο του κρατικού και στρατιωτικού μηχανισμού (Κάθε εδαφική απώλεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την ακολουθούσαν μεταναστεύσεις και έξοδοι μουσουλμανικών πληθυσμών. Μετά τις οθωμανικές απώλειες στον Βαλκανικό πόλεμο, ως διέξοδος στο φανατισμό των μουσουλμανικών μαζών εξαπολύθηκαν εκκαθαρίσεις κατά των χριστιανικών πληθυσμών). Μετά τη συστράτευση με τις Κεντρικές Δυνάμεις, οι νέοι ιθύνοντες ανέλαβαν, υπό τις προτροπές Γερμανών συμβούλων, ευρείας κλίμακας εθνοθρησκευτικές εκκαθαρίσεις (Βλ. F. Sartiaux, L'Asie Mineure grecque, Paris: 1919, ελληνικά Aθήνα: 1993, σ. 156 κ. εξ. Bλ. T. Batrakoulis, Le contexte historique/géopolitique de la guerre gréco-turque des ans 1919-1922, Πρακτικά Β΄ Συνεδρίου Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών, Γαστούνη: 2007, σ. 107-108). Δύο περίπου χρόνια μετά τη λήξη του «Μεγάλου Πολέμου», επίπονες διαπραγματεύσεις των νικητριών Δυνάμεων οδήγησαν στην επίτευξη ενός συγκερασμού αντικρουόμενων βλέψεων και σε συμφωνία αναφορικά με την τύχη του Οθωμανικού κράτους. Η συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) επαγγελλόταν την διάλυση του τελευταίου. Η νεοτουρκική ελίτ βρέθηκε αντιμέτωπη με το δίλημμα διάσωση η διαμελισμός του κράτους. Στα 26 πρώτα άρθρα της συνθήκης μνημονευόταν το κείμενο της συμφωνίας αναφορικά με την ΚΤΕ. Τα άρθρα 27-35 προσδιόριζαν τα σύνορα της μεταπολεμικής Τουρκίας, η χάραξη των οποίων όφειλε να γίνει από Ειδικές Επιτροπές της ΚΤΕ. Στα άρθρα 36-62, ορίζονταν τα τουρκικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Κωνσταντινούπολη και συγκεκριμενοποιούνταν τα ζητήματα της ελευθεροπλοίας στα Στενά, υπό τον έλεγχο των συμμαχικών Δυνάμεων (Βλ. J. Ancel, Manuel historique de la Question d’Orient, 1792-1923, Paris, 1923. D. Lloyd George, Papers (Beaverbrook Library), London. P. Mantoux, Les Deliberations du Conseil des Quatre (24 mars - 28 juin, 1919), 2 Τόμ. Paris, 1955. H. N. Howard, The Partition of Turkey: a diplomatic history 1913-1923, New York: 1966. P. C. Helmreich, From Paris to Sèvres. The Partition of the Ottoman Empire at the Peace Conference of 1919-1920, Columbus: 1974. Y. Güçlü, The Struggle for Mastery in Cilicia: Turkey, France and the Ankara Agreement of 1921, Τhe International History Review, XXIII. 3: Σεπτ. 2001, ιδ. σ. 580-603. Y. Ternon, L'Empire ottoman: le déclin, la chute, l'effacement, Paris: 2002. C. Kayra, Sevr Dosyası Nasıl yapıldı, Nasıl Yırtıldı (= Ο φάκελος των Σεβρών. Πως έγινε, πως καταργήθηκε), 2004). Η συνθήκη των Σεβρών έμελλε να αποδειχθεί θνησιγενής. Οι σχεδιασμένοι διωγμοί του ελληνικού στοιχείου είχαν εκδηλωθεί αρκετό καιρό πριν την εγκατάσταση ελληνικού στρατού στη Σμύρνη (Βλ. G. Horton, Η κατάρα της Ασίας, Αθήναι, 1980 (Εκδ. μτφρ. πρωτοτύπου The Blight of Asia, Ινδιανάπολις, 1926), Kεφ. Η Ελληνική απόβαση στη Σμύρνη). Ομως, οι κινήσεις εναντίον της τελευταίας επέτρεψαν στο κεμαλικό κίνημα να καταστεί καθοριστική δύναμη και να υπερισχύσει όλων των αντιπάλων του (Βλ. M. Ροδάς, H Ελλάδα στην Μικρά Ασία, Aθήνα: 1950. M. Llewllyn Smith, Ionian Vision: Greece in Asia Minor, 1919-1922, London: 1973, σ. 86-101). Στον «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας» ο Κεμάλ επικαλέστηκε τα αισθήματα προσήλωσης στο Ισλάμ των μουσουλμανικών εθνοτικών ομάδων της Μικράς Ασίας, αξιοποιώντας το Ισλάμ ως παράγοντα συνοχής στο κίνημά του (Β. Toprak, Islam and Political Development in Turkey, Leiden: E. J. Brill, 1981, σ. 63f).
Η διαμόρφωση τουρκικής εθνικής ταυτότητας και κράτους-έθνους προωθήθηκαν από μια ιθύνουσα ομάδα που «εκτουρκιζόταν» κατ’αναλογίαν της πορείας απόσχισης άλλων εθνών από την Αυτοκρατορία. Στην (οθωμανική και κεμαλική) Τουρκία είναι διακριτές δύο φάσεις της προσπάθειας εκσυγχρονισμού (1908-1914, από το 1923 και μετά), και οι δύο με αυταρχικό και σαφώς εθνικιστικό χαρακτήρα. Eπιλέχθηκαν μέθοδοι εκτοπισμού ή βίαιου εκτουρκισμού εθνοτήτων που επέφεραν είτε την εξαφάνιση των μειονοτικών κοινοτήτων, είτε την υποταγή τους με άγριες κατασταλτικές πρακτικές που συνοδεύονταν από προσπάθειες γλωσσικής και πολιτισμικής αφομοίωσής τους (Μ. H. Semseddin, Hurafeden Hakikata (: Από το μύθο στην αλήθεια), Κωνσταντινούπολη: 1915. B. Oguz, Türkiye Halkinin Kültür Kökenleri; Giris Beslenme Teknikleri (Οι πολιτιστικές ρίζες του τουρκικού λαού - Εισαγωγή στις τεχνικές διατροφής), Κωνσταντινούπολη: σ. 60. Κ. Φωτιάδης, Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Aθήνα: 2002, 14 τόμοι. B. Νταντριάν, Η Ιστορία της Αρμενικής Γενοκτονίας, Αθήνα: 2003. H. Bozarslan, Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας. Από την επανάσταση των Νεότουρκων μέχρι σήμερα, Αθήνα: 2008). Στην πρώτη περίπτωση ανήκει η γενοκτονία των Αρμενίων (1915-1916) (Βλ. Β. Νταντριάν, Ιστορία της Γενοκτονίας των Αρμενίων, 2002, όπ. π.), των Ελλήνων του Πόντου (1916-1922) [Bλ. Α. Ι. Γαβριηλίδης, Η Μαύρη Εθνική Συμφορά του Πόντου, 1924. Α. Aλεξανδρής, «Η ανάπτυξη του Εθνικού Πνεύματος των Ελλήνων του Πόντου 1918-1922: Ελληνική Εξωτερική Πολιτική και Τουρκική Αντίδραση», στο Θ. Βερέμης, Μελετήματα γύρω από τον Βενιζέλο και την εποχή του, Aθήνα: 1980, σ. 427-474. Ν. Παπαδόπουλος, Τουρκικά ντοκουμέντα για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η αλήθεια απ’το στόμα των Τούρκων, Αθήνα: 1985, σ. 74-75. Κ. Φωτιάδης, Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, 2002, όπ. π.] και άλλων περιοχών της Ανατολής [Βλ. P. Erbil, Η Νιόβη θρηνούσε για τη Μικρά Ασία, Aθήνα: Εκδ. Τσουκάτου, 2003. G. Kemali Söylemezoğlu, Hatιralar. Atina Sefareti, 1913-1916 (Aναμνήσεις. Η Πρεσβεία των Αθηνών, 1913-1916), Κωνσταντινούπολη, 1946, σ. 121-122] και των Ασσυρίων ή Ασσυροχαλδαίων (Οι Ασσύριοι είναι αρχαία χριστιανική κοινότητα της Εγγύς Ανατολής, με ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα, η οποία ανατρέχει στους χρόνους της Νεοασσυριακής Αυτοκρατορίας (934-609 π.Χ.). [Βλ. και S. Parpola, «National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post Empire Times», Journal of Assyrian Academic Studies, Vol. 18, no 2, 2004, http://www.jaas.org/edocs/v18n2/Parpola-identity_Article%20-Final.pdf]. Οι μαζικές διώξεις στράφηκαν και κατά των ελληνικών πληθυσμών, ενώ η Ελλάδα ήταν ακόμα ουδέτερη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και απείλησαν την υπόσταση του μικρασιατικού Ελληνισμού [Βλ. Μ. Ευαγγελίδης, Υπόμνημα περί των Δικαιωμάτων και Παθημάτων των Εστιών του Πολιτισμού Μικράς Ασίας και Θράκης, Αθήνα: 1918, σ. 77-100. Ι. Ακτσόγλου, Η εξόντωση του μισητού λιονταριού, Αθήνα: 2005, ιδιαίτ. σ. 93-118]. Οι Τούρκοι ιστορικοί - οι περισσότεροι απολογητικοί του κράτους τους - υποστηρίζουν ότι πραγματοποιήθηκαν μαζικές αλλά νόμιμες καταναγκαστικές εκτοπίσεις (tehcir) των Αρμενίων, των Ελλήνων και άλλων πληθυσμών [Το 1915 θεσπίστηκε νόμος που όριζε κανόνες και προυποθέσεις του tehcir. Βλ. «Tehcir Kanunu», Takvîm-i Vekâyi, 18 Receb 1333/19 Mayıs 1331 (1 Ιουνίου 1915), 7ο έτος, αριθμ. 2189. (σε οθωμανικά). Y. H. Bayur, Türk İnkılâbı Tarihi, III-III (Ιστορία της τουρκικής επανάστασης, Τόμος III Μέρος 3), Ankara: 1991, σ. 30. Βλ. και E. Aybars, Τürkiye Cumhuriyeti Tarihi (Iστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας), Ankara: 1990, σ. 78 κ. εξ.)]. Ορισμένοι παρέχουν και στατιστικά στοιχεία για τους εκτοπισθέντες [T. Akçam, Türk Ulusal Kimliği ve Ermeni Sorunu (: H τουρκική εθνική ταυτότητα και το αρμενικό ζήτημα), 2η έκδοση, Κωνσταντινούπολη: 1993. Βλ. και H. Berktay. «A Genocide, Three Constituencies, Thoughts for the Future (Part I)», Armenian Weekly: σ. 4. http://www.hairenik. com/armenianweekly/ArmenianWeeklyGenocideInsert2007.pdf (2007-04-24, Ομιλία που εκφωνήθηκε στο Συμπόσιο «Armenians and the Left», 31 Μαρτίου 2007)]. Σπουδαίο κεφάλαιο της τουρκικής ομογενοποιητικής-αντιμειονοτικής πολιτικής αποτέλεσαν οι συστηματικές ιδιοποιήσεις περιουσιών Χριστιανών, κυρίως Αρμενίων και Ελλήνων [N. Onaran, Emvâl-i Metrûke olayι; Osmanl’da ve Cumhuriyettte Ermeni ve Rum Mallarιnιn Türkleştirilmesi (= Περίπτωση εγκαταλελειμμένων περιουσιών. Ο εκτουρκισμός αρμενικών και ελληνικών περιουσιών κατά την Οθωμανική αυτοκρατορία και κατά τη Δημοκρατία), Κωνσταντινούπολη: 1η έκδ. Μάιος 2010, ιδιαίτ. σ. 153 κ. εξ.].
H συνθήκη της Λωζάννης της 24 Ιουλίου 1923 (Συνθήκη Ειρήνης μετά της Τουρκίας, 24.07.1923, άρθρο 45, στο Χ. Νικολάου, Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες-συμφωνίες & συμβάσεις, Αθήνα: 1996) προέβλεψε τον ορισμό των μειονοτήτων και το πλαίσιο της προστασίας τους (Ekalliyetlerin Himâyesi, άρθρα 37-44). Ευρείες ελευθερίες και δικαιώματα αναγνωρίσθηκαν στις μειονότητες που παρέμειναν στην Τουρκία. Αυτές οι εγγυήσεις αφορούσαν αποκλειστικά μη μουσουλμανικές κοινότητες. Παρείχαν στο τουρκικό κράτος διπλή ασφάλεια: α) Περιόριζε σημαντικά τον αριθμό των μειονοτικών πληθυσμών, απαλλάσσοντας την Τουρκία από την υποχρέωση να παραχωρήσει «ειδικά προνόμια» σε μεγάλες μη τουρκογενείς κοινωνικές ομάδες που συνέχισαν να κατοικούν μέσα στα νέα σύνορα του κράτους. β) Συνέβαλλε στη δημιουργία ευνοïκών συνθηκών για τον εκτουρκισμό αυτών των ομάδων στο πλαίσιο της αφομοιωτικής πολιτικής που ακολουθήθηκε συστηματικά [S. D. Salamone, «The Dialectics of Turkish National Identity: Ethnic Boundary Maintenance and State Ideology», East European Quarterly, 1rst (march 1989); 2nd (june 1989), σ. 225-227]. Αν ενταχθεί στο σύνολο των Συνθηκών του Μεσοπολέμου - από το 1919 μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο -, η Συνθήκης της Λωζάννης μπορεί να θεωρηθεί ότι εγκαινίασε την αναθεώρηση του γεωπολιτικού καθεστώτος που επιχειρήθηκε να εγκαθιδρυθεί μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πολεμο. Επί πλέον, υπογράφηκαν η Συνθήκη της 30 Ιανουαρίου 1923 για την αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας (κριτήριο η θρησκευτική ένταξη) (βλ. «Το Κείμενον της Συνθήκης», Νέα Εποχή, τεύχος 2, 1924, σ. 50 κ.εξ.) και η Σύμβαση για το καθεστώς των Στενών [Σύμβασις περί του καθεστώτος των Στενών υπογραφείσα την 24ην Ιουλίου 1923, Πράξεις που υπογράφηκαν στη Λωζάννη, Υπουργείο Εξωτερικών/Ειδ. Νομική Υπηρεσία, Αθήνα, σ. 63-72].
Η δεύτερη περίπτωση αντιμετώπισης μειονοτήτων εκδηλώνεται στο ζήτημα των Κούρδων. Μετά τον εξισλαμισμό τους από τους χαλίφες της Bαγδάτης οι Κούρδοι μετατράπηκαν σε αιχμή του δόρατος των μουσουλμανικών στρατιών [βλ. Κ. Μπουρκάι (επιμ. Τζ. Τουράν), Οι Kούρδοι και το Kουρδιστάν (Kürtler ve Kürdistan; Antik dönem’den Birinci Dünya Savasιye kadar), Αθήνα: 1999]. Η συνθήκη των Σεβρών της 10ης Αυγούστου 1920, εγκαθιδρύοντας ένα «σχήμα τοπικής αυτονομίας» - ενόψει μεταγενέστερης δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους - άφηνε σε εκκρεμότητα τον καθoρισμό των συνόρων αυτής της οντότητας, κυρίως με το ταυτόχρονα ιδρυόμενο αρμενικό κράτος. Στο άρθρο 62 της Συνθήκης των Σεβρών, η δυνητική πραγματοποίηση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους συνοδευόταν από άμεσες εγγυήσεις για τις μειονότητες (μία αναφερόταν oνομαστικά, οι Aσσυροχαλδαίοι) (G. Corm, L’Europe et l’Orient - De la balkanisation à la libanisation; Histoire d’une modernité inaccomplie, Paris: La Découverte, 1991, ιδιαίτερα σ. 108, 110). Η νίκη των κεμαλικών στον πόλεμο του 1919-1922 και η Συνθήκη της Λωζάννης ματαίωσαν την εφαρμογή των εν λόγω διατάξεων. Οι κουρδικές εξεγέρσεις του 1925, του 1930 και του 1937 αντιμετωπίστηκαν με πολυαίμακτη καταστολή (Βλ. Ε. Zürchεr, Turkey: A Modern History, London & New York: 1994, σ. 171 κ εξ., 180. H. Bozarslan, La question kurde: Etats et minorités au Moyen-Orient, Paris: 1997). Η εξέγερση του Φεβρουαρίου 1925 στις κατοικούμενες κατά πλειοψηφία από Κούρδους ανατολικές επαρχίες, υπό την ηγεσία του σείχη Said-i Nursi του Παλού (ηγέτη των Νακσιμπεντί) καταπνίγηκε γρήγορα. Το Ντιγιαρμπακίρ καταλήφθηκε από τον τουρκικό στρατό, οι ηγέτες της εκτελέστηκαν [Δραστηριοποιήθηκαν ξανά τα δικαστήρια της ανεξαρτησίας (το 1920-1922 είχαν εκδόσει εκατοντάδες αμετάκλητες θανατικές καταδίκες). Βλ. E. Aybars, Ιstiklal Mahkemeleri (1920-1927), Σμύρνη: Ege Universitesi, 1984]. Η επανάσταση αυτή αναφέρεται από Τούρκους συγγραφείς ως «καθοδηγούμενη από φεουδάρχες (derebeyi, ağa), οι οποίοι αντιτίθεντο στην αμφισβήτηση των πατροπαράδοτων προνομίων τους από τον δημοκρατικό και εθνικιστικό συγκεντρωτισμό» [βλ. T. Artunkal, Chronologie, στο S. Yerasimos / T. Artunkal (επιμ.), Turquie: Du réformisme autoritaire au libéralisme musclé, Les Temps Modernes, No 456-457, 1984, σ. 10]. Λίγο αργότερα, ιδρύθηκε το κόμμα Χαïμπούν, γύρω από το οποίο πραγματοποιήθηκε νέα συσπείρώση των Κούρδων. Οργανώθηκε στην περιοχή του Αγρί Ντάγ το 1930 η πρώτη μεγάλη, εθνικιστικού χαρακτήρα αυτή τη φορά, εξέγερση. Και αυτή καταπνίγηκε από τον τουρκικό στρατό, σε συνεργασία με τις περσικές ένοπλες δυνάμεις. Νέα κουρδική εξέγερση στο Ντερσίμ (1937) αντιμετώπισε επίσης πολύ άγρια κατασταλτική επέμβαση. Πολλοί Κούρδοι φυλακίστηκαν, ενώ οι ηγέτες της εξέγερσης απαγχονίστηκαν δημόσια. Κατά τις δεκαετίες 1920 και 1930, οι κεμαλικές αρχές εκτόπισαν και κατακρεούργησαν μεγάλο μέρος (περίπου το ένα τρίτο) των Κούρδων, η πλειονότητα των οποίων αντιτάσσονταν στο σχέδιο «εθνικής ομογενοποίησης» [Βλ. B. Mechin, Mustapha Kémal οu La mort d'un empire, Paris: 1954. H. Bozarslan, La Question kurde: Etats et minorités au Moyen Orient, Paris: 1997].
Η [«ουτοπική» ; (βλ. S. Akgönül, Les Grecs de Turquie, Louvain-la-Neuve: 2004, σ. 24)] πολιτική της κατασκευής εθνικού τουρκικού κράτους υπήρξε σημαντικό γνώρισμα του κεμαλικού καθεστώτος [Αναφορικά με τα συστατικά της κεμαλικής ιδεολογίας βλ. P. Taha, Türkiye’de Siyasal Kültürün Resmi Kaynaklarι: Τόμ. 3, Kemalist Tek-Parti Ideolojisi ve CHP’nin Altι Ok’u (Οι επίσημες πηγές της πολιτικής κουλτούρας στην Τουρκία: Η ιδεολογία του κεμαλιστικού μονοκομματισμού και και τα Εξι Βέλη του Ρ.Λ.Κ.), Κωνσταντινούπολη: 1995, σ. 35-36.], που εξακολούθησε τις προσπάθειες των νεοτουρκικών κυβερνήσεων. Οι ιδρυτές της Τουρκικής Δημοκρατίας θέλησαν να παρουσιάσουν ένα έθνος που γεννιόταν από το μηδέν, χωρίς «βαρίδια» της ιστορίας [M. Etyen, Yönetemeyen Cumhuriyet (Ακυβέρνητη Δημοκρατία), Istanbul: Patika, 1999, σ. 235]. Η «τουρκικότητα» ήταν καθοριστικό στοιχείο της ταυτότητας του υπό διαμόρφωσιν έθνους. Αλλά, προυπόθεση για να είναι κανείς Τούρκος αποτελούσε το να είναι πρώτα μουσουλμάνος. Κατά τoν κεμαλιστή Halil Nimetül, έπρεπε να «συμμερίζεται την ίδια γλώσσα αλλά και την ίδια θρησκεία» [H. Nimetül (1928). Παρατίθεται στο Ι. Bahadιr, Ümetten Millete. Türk Ulusunun Inşasι (1860-1945) [Από την Ούμμα στο Εθνος. Η κατασκευή του τουρκικού έθνους], Αγκυρα: 2001, σ. 149]. Από το 1923, οι επίσημοι θεσμοί υπερασπίζονται ανυποχώρητα την ιδέα ότι το Κράτος - θεωρούμενο διάδοχος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας - αποτελεί εθνολογικά ενιαία και ομοιογενή οντότητα [Βλ. F. Dündar, Oι Μειονότητες στην Τουρκία. Σύμφωνα με τις επίσημες απογραφές της Στατιστικής Υπηρεσίας της Τουρκίας, Aθήνα: 2003 - τίτλος πρωτοτύπου Türkiye Nüfus Sayιmlarιnda Azιnlιklar, 1η έκδοση Κωνσταντινούπολη: 1999, 2η έκδοση 2000]. Επιδιώχτηκε αφομοίωση των κοινοτήτων που δεν ήταν μουσουλμάνοι και δεν είχαν ως μητρική γλώσσα την τουρκική. Στα μέσα και τις ενέργειες αυτής της πολιτικής συγκαταλέγονταν: α) Το κύμα γλωσσικού εκτουρκισμού (εκδηλώθηκε τις δεκαετίες του 1930 και του 1940), με δύο πτυχές: Την «κάθαρση» της τουρκικής γλώσσας και τις διαδοχικές εκστρατείες «Συμπατριώτη μίλα τουρκικά» (από το βασικό σύνθημα-προτροπή «vatandaş türkçe konuş»), που απευθύνονταν σ’αυτούς δεν είχαν ως μητρική γλώσσα την τουρκική [Βλ. S. Akgönül, Les Grecs de Turquie, 2004, όπ. π., σ. 85. R. N. Bali, «Vatandaş türkçe konuş», www.rifatbali.com/images/stories/dokumanlar/ turkce_ konusma_birgun.pdf]. β) Η ποινικοποίηση της προφορικής χρήσης άλλων γλωσσών. Ομάδα-στόχο αποτελούσαν οι μη μουσουλμάνοι, αλλά και οι μουσουλμάνους πρόσφυγες από βαλκανικές χώρες, καθώς και οι Κούρδοι, που αναγκάζονταν να αποποιηθούν την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα και να εκτουρκιστούν. γ) Ενας εντυπωσιακά μεγάλος αριθμός λόγων που εγκωμίαζαν την τουρκικότητα και επαγγέλλονταν τον εκτουρκισμό, όπως η ομιλία του πρωθυπουργού Ισμέτ Πασά Ινονού στο συνέδριο των Τουρκικών Εστιών (Türk Ocağι, 1925). Οι Τουρκικές Εστίες ήταν παντουρκιστική οργάνωση η οποία ιδρύθηκε από Νεοτούρκους το 1911. Η τουρκοσοβιετική προσέγγιση αποδυνάμωσε την επιχειρηματολογία των παντουρκιστών. Οι δραστηριότητές τους περιορίστηκαν μολονότι οι εναπομείναντες Νεότουρκοι ηγέτες πέτυχαν μια αναζωογόνηση του κινήματος Türk Ocağι το 1924. Στην ομιλία του ο Ισμέτ Ινονού ανέφερε: «Είμαστε απερίφραστα εθνικιστές και ο εθνικισμός είναι ο συνεκτικός μας κρίκος. Εναντι της τουρκικής πλειονότητας, τα άλλα στοιχεία δεν έχουν κανενός είδους επιρροή. Οφείλουμε με κάθε τίμημα να εκτουρκίσουμε τους κατοίκους της χώρας μας. Θα εξουδετερώσουμε όσους αντιτίθενται στους Τούρκους και στον τουρκισμό. Αυτό που ζητούμε απ’όσους θέλουν να υπηρετήσουν τη χώρα είναι πάνω απ’όλα να είναι Τούρκοι και τουρκόφιλοι» [Η ομιλία παρατίθεται στο τηλεγράφημα του Σερ Ε. Lindsay στον υπουργό των Εξωτερικών Σερ Austen Chamberlain, Κωνσταντινούπολη, 28.4.1925, αρχεία FO, E 2634/194/44].
Σύμφωνα με την πρώτη μεταοθωμανική απογραφή (1927) ο συνολικός πληθυσμός ανερχόταν σε 13.626.786 κατοίκους (Istatistik Umün müdürlüğü ve Devlet Istatistik Enstitüsü (DIE), 1927). Στην κατανομή ανά μητρικές γλώσσες (υπήρχαν 31 γλώσσες) ο πληθυσμός κατανεμόταν ως εξής: 11.778.000 μιλούσαν τουρκικά, 1.184.000 κουρδικά, 134.000 αραβικά. 120.000 ελληνικά (Rumca), 65.000 αρμενικά και 70.000 εβραïκά. Το ποσοστό αυτών που μιλούσαν ως μητρική γλώσσα τα τουρκικά ανερχόταν σε 86,43 % και το αντίστοιχο ποσοστό που μιλούσαν κουρδικά ήταν 8,69 % Στην κατανομή του πληθυσμού ανά θρήσκευμα oι Μουσουλμάνοι (Σουνίτες και Αλεβί μαζι) ανέρχονταν σε 97,38 %, ενώ αυτοί που πρέσβευαν άλλα θρησκεύματα (Χριστιανοί, Εβραίοι, άλλοι) ανέρχονταν σε 2,62 % (357.000). [Βλ. N. Onaran, Emvâl-i Metrûke olayι; Osmanl’da ve Cumhuriyettte Ermeni ve Rum Mallarιnιn Türkleştirilmesi, οπ. π., 2010, σ. 116]. Ο Ισμέτ Ινονού - αρχηγός του κράτους από το 1938 - υποστήριξε τη συνέχιση των κεμαλικών κοινωνικών-πολιτισμικών μεταρρυθμίσεων. Στα πρώτα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία υιοθέτησε ανοιχτά αντιμειονοτική πολιτική. Θεωρίες που συνέδεαν στενά το έθνος με την καθαρότητα του αίματος υποστηρίχτηκαν δημόσια. Ο Σουκρού Σαράτσογλου διακήρυττε - μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας - στο 6ο Συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Λαικού Κόμματος (Ρ.Λ.Κ.): «Eίμαστε Τούρκοι, τουρκιστές και θα παραμείνουμε για πάντα τουρκιστές. Για μας ο τουρκισμός όπως είναι θέμα αίματος είναι και θέμα συνείδησης και κουλτούρας». [Εφημερίδα Ulus (= Eθνος), 16 Ιουλίου 1943. Βλ. και F. A. Barutçu, Siyasι Anιlar 1939-1954 (Πολιτικές Αναμνήσεις), Κωνσταντινούπολη: 1977, σ. 263. Ν. Σαρρής, Eξωτερική πολιτική και πολιτικές εξελίξεις στην πρώτη Τουρκική Δημοκρατία. Η άνοδος της στρατογραφειοκρατίας (1923-1950), Τόμος Ι, Aθήνα: 1992, σημ. 298, σ. 532-533]. Και μολονότι η Τουρκία φιλοξένησε ορισμένους εβραίους καθηγητές και Γερμανούς αντιναζί, αυτή η πολιτική υπήρξε αρκετά επιλεκτική, αφορώντας μόνο μια ελίτ [H. Bozarslan, Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας…, Αθήνα: 2008, όπ. π., σ. 67]. Από τα τέλη Ιουνίου 1938, η τουρκική Εθνοσυνέλευση ψήφισε νόμους που καθιστούσαν πρακτικά αδύνατη την είσοδο στην Τουρκία των διωκόμενων Εβραίων. Ενας νόμος έκανε αναγκαστική την έκδοση διαβατηρίων σε «όσους ανήκουν στην τουρκική φυλή» αποκλείοντας τους υπηκόυς της Γερμανίας [R. N. Bali, Cumhuriyet Yιllarιnda Türkiye Yahudileri. Bir Türkleştirme Serüveni (1923-1945), (Oι Εβραίοι της Τουρκίας στα χρόνια της Δημοκρατίας. Μια περιπέτεια εκτουρκισμού), Κωνσταντινούπολη: 2000, ιδιαίτερα σσ. 331-368]. Το Νοέμβριο του 1942, η κυβέρνηση του Σουκρού Σαράτσογλου ψήφισε στο Κοινοβούλιο το νόμο «περί φόρου περιουσίας» (Varlιk Vergisi). Με αυτόν θεσπιζόταν ένας πρωτόγνωρος φόρος στο εισόδημα, ο οποίος έπληττε με ιδιαίτερα επαχθή τρόπο τους μη μουσουλμάνους υπηκόους (Ελληνες, Αρμένιους, Εβραίους). Μεγάλος αριθμός Ελλήνων και άλλων μη μουσουλμάνων πολιτών της Τουρκίας δέχτηκαν ανεπανόρθωτα οικονομικά αλλά και ηθικής φύσεως πλήγματα. Εξαντλήθηκαν οικονομικά εργάτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι (καταστηματάρχες και πλανόδιοι), άνεργοι. Πολλοί έφθασαν σε οικονομική καταστροφή. Περί τις δεκαπέντε χιλιάδες, εξ αιτίας αδυναμίας των μέτρων, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων στα Ανατολικά της χώρας [F. Ökte, Varlιk Vergisi Faciasi (= Η τραγωδία του φόρου περιουσίας), Κωνσταντινούπολη: 1951 (ελληνικά: Varlik Vergisi, Ο ληστρικός νόμος του φόρου περιουσίας των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη-Αθήνα: 1998)]. Η εφαρμογή του φόρου ακίνητης περιουσίας περιλαμβάνει πολλές αδικοπραξίες οι οποίες, κατά τον Ali Sait Çetinoğlu, εμπίπτουν στα στοιχεία του νομικού ορισμού του εγκλήματος της γενοκτονίας (διεθνής Σύμβαση της 9 Δεκεμβρίου 1948 για το διεθνές απαράγραπτο έγκλημα της γενοκτονίας).
[Βλ. και Ali Sait Çetinoğlu, Varlık Vergisi 1942-1944 (Ekonomik Ve Kültürel Jenosid) [Φόρος περιουσίας 1942-1944 (Οικονομική και πολιτισμική γενοκτονία)], Κωνσταντινούπολη: Βelge Yayιnlarι, 1η έκδ. 2009]. Οπως είναι γνωστό, με την απόφαση της 11ης Δεκεμβρίου 1946 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ διακήρυξε ότι η γενοκτονία «είναι έγκλημα διεθνούς δικαίου». Ομόφωνα υιοθέτησε στις 9 Δεκεμβρίου 1948 τη Σύμβαση για «την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας», η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1951. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης, γενοκτονία συνιστούν κάθε μία από τις εξής πράξεις, όταν διαπράττονται με πρόθεση καταστροφής, ολικής ή μερικής, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας: 1) Εγκλήματα κατά μελών της ομάδας. 2) Σοβαρές προσβολές κατά της φυσικής ή πνευματικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας. 3) Εκ προθέσεως υποβολή των μελών της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης που οδηγούν στη φυσική τους καταστροφή, ολική ή μερική. 4) Μέτρα που τείνουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων μεταξύ των μελών της ομάδας. 5) υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε μια άλλη ομάδα. Σύμφωνα με τη Σύμβαση που υιοθετήθηκε από τη Γ. Σ. του ΟΗΕ, στις 26 Νοεμβρίου 1968, το έγκλημα της γενοκτονίας είναι απαράγραπτο. Η Διεθνής Ενωση Μελετητών Γενοκτονίας (IAGS/ΔΕΜΓ) έλαβε, με συντριπτική πλειοψηφία (83% των μελών της ΔΕΜΓ που ψήφισαν), απόφαση υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας εναντίον των αρμενικών, ελληνικών και ασσυριακών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923. [Βλ. http://www. genocidetext. net/iags_resolution_supporting _documentation.htm.]
Στον γεωιστορικό χώρο του «Ανατολικού Ζητήματος» η πολιτική των κρατών έναντι των μειονοτήτων συνδέεται με σειρά παραγόντων και γεγονότων μέσα στην πολυδιάστατη δομή και στη γενική κατεύθυνση της ιστορίας. Η επαναχάραξη των συνόρων μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άφησε ανοικτούς λογαριασμούς στην περιοχή. Οι προαναφερόμενοι παράγοντες και οι προβληματικές διμερείς σχέσεις μεταξύ των όμορων κρατών εμπόδισαν μια θετική και αμερόληπτη αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων. Οι ελληνοτουρκικοί πόλεμοι της περιόδου 1912-1922 αποτέλεσαν αναμέτρηση δύο καθεστώτων, που είχαν προκύψει από δύο επαναστάσεις με ορισμένα παρεμφερή χαρακτηριστικά αλλά αντιθετικές ως προς τα ιδεολογικά-πολιτικά κίνητρα και τους γεωστρατηγικούς στόχους. Η έκβαση του πολέμου του 1919-1922 αποτέλεσε μεταίχμιο μεταξύ δύο εποχών. Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας του 1924 που ξερίζωσε χιλιάδες οικογένειες από τις εστίες τους άλλαξε σημαντικά την εθνολογική σύνθεση της Μικράς Ασίας αλλά και της Μακεδονίας. Eννέα δεκαετίες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης οι επιλογές της όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά αλλοιώθηκαν με τη συνέργεια των εθνικιστικών πολιτικών της Τουρκίας και του συστήματος πελατειακών σχέσεων της Ελλάδας. Η προστατευόμενη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου σχεδόν εξαφανίσθηκε λόγω της εξοντωτικής συμπεριφοράς της Τουρκίας. Το Πατριαρχείο παρεμποδιζόταν ποικιλοτρόπως στις εκδηλώσεις του από εγκάθετους εθνικιστικούς κύκλους και έβλεπε τη μείωση του ρόλου του ως πνευματικού κέντρου των Ορθοδόξων παγκοσμίως από τις τουρκικές αρχές.
Στην ύστερη οθωμανική και μεταοθωμανική πραγματικότητα η διαμόρφωση ενός τουρκικού κράτους-έθνους έγινε εις βάρος των διαφορετικών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων, οι οποίες επιδιώχτηκε να εξαφανιστούν, διά μέσου είτε της μαζικής εκδίωξης/εξόντωσης, είτε της αφομοίωσης (εκτουρκισμός). Οι κυρίαρχες στη σύγχρονη Τουρκία δυνάμεις έδειξαν φετιχιστική προσήλωση στην πάση θυσία υλοποίηση του «οράματος» του κράτους-έθνους. Οι ιθύνουσες ελίτ και οι μηχανισμοί του Τουρκικού κράτους εφάρμοσαν, από το 1910 μέχρι τις μέρες μας, πολιτικές εξαφάνισης ή βίαιου εκτουρκισμού ιστορικών εθνοτήτων. Η γλώσσα, ο πολιτισμός, η ταυτότητα των διαφορετικών από την κυρίαρχη εθνικών κοινοτήτων γνώρισαν συστηματική καταπίεση στην Τουρκία, όπου καταδεικνύεται μια ιδιαίτερα αποκρουστική πτυχή της γένεσης του νεωτερικού αμιγούς εθνικού κράτους. Ο πολυεθνικός, πολυθρησκευτικός χαρακτήρας της τουρκικής πραγματικότητας είτε αποσιωπάται από την τουρκική ιστοριογραφία, είτε υποτιμάται ή παραγνωρίζεται. Πώς μια καλή «διαχείριση του ισλαμικού πολιτιστικού κεφαλαίου του τουρκικού έθνους» θα μπορούσε να απαλλαγεί από «προσηλώσεις» («représentations») που αφορούν τις σχέσεις της κυρίαρχης στην οθωμανική πραγματικότητα κοινωνικής/πολιτικής ομάδας με τις μη μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες; Τέτοιες παραστάσεις σχέσεων κυριάρχων προς υποδούλους επιβίωσαν, με διαφόρους τρόπους, στους τουρκικούς στρατογραφειοκρατικούς και ισλαμοκεμαλικούς κύκλους. Tέλος, παρά τους σκληρούς, αιματηρούς αγώνες των Κούρδων της Τουρκίας για απόκτηση αυτονομίας, το τουρκικό κράτος εξακολούθησε την διφυή πολιτική του έναντι αυτής της εθνικής μειονότητας: καταστολή και προσπάθεια αφομοίωσης. Η πρώτη έστω και ημιαυτόνομη κουρδική οντότητα δημιουργήθηκε στο βόρειο Ιράκ, λειτουργώντας ως σημείο αναφοράς για το σύνολο των Κούρδων.
Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης
Δρ Γεωγραφίας-Γεωπολιτικής, Νομικός
Σάββατο 25 Αυγούστου 2012
Πεθαίνοντας για την αλήθεια - του Γ. Ζουμπουλάκη
Ζουμπουλάκης Γιάννης
Πεθαίνοντας για την αλήθεια
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 22/08/2012 10:45
Πριν από λίγες ημέρες η γιαπωνέζα δημοσιογράφος Μίκα Γιαμαμότο, πολεμική ανταποκρίτρια για το ιαπωνικό πρακτορείο ειδήσεων, έχασε τη ζωή της σε ηλικία 45 ετών στη Συρία όπου κάλυπτε τα πρόσφατα γεγονότα. Τον Φεβρουάριο του 2012 ένας άλλος δημοσιογράφος, ο αμερικανός Αντονι Σαντίντ, πολεμικός ανταποκριτής των Τάιμς της Νέας Υόρκης, πέθανε από άσθμα, ενώ προσπαθούσε να φύγει από την ίδια χώρα.
Ένα κοινό σημείο των Γιαμαμότο και Σαντίτ ήταν ότι είχαν συμβάλει στη δημιουργία του ελληνικού ντοκιμαντέρ με τίτλο (κατά τραγική ειρωνεία), «Πεθαίνοντας για την αλήθεια». Το γύρισε ο δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής ο ίδιος, Νίκος Μεγγρέλης το 2010 υμνώντας τη σωστή δημοσιογραφία (το τρέιλερ της ταινίας στο οποίο εμφανίζεται η Γιαμαμότο).
Μέσα σε μόλις 75 λεπτά το «Πεθαίνοντας για την αλήθεια», εκτός από το ότι αναφέρεται στη χειραγώγηση των περισσοτέρων αμερικανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από την κυβέρνηση Μπους, αφηγήθηκε επίσης γνωστές ή άγνωστες ανθρώπινες ιστορίες με τραγικό τέλος. Ο ισπανός εικονολήπτης Χοσέ Κόουζο σκοτώθηκε από βολή αμερικανικού τανκ στο ξενοδοχείο Παλεστάιν. Η ιταλίδα δημοσιογράφος Τζουλιάνα Σγκρένα κρατήθηκε όμηρος ιρακινής τρομοκρατικής οργάνωσης επί έναν μήνα και, όταν απελευθερώθηκε, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε γαζώθηκε από αμερικανική περίπολο, σκοτώνοντας τον ιταλό μυστικό πράκτορα Νικόλα Καλίπαρι, ο οποίος της έσωσε τη ζωή θυσιάζοντας τη δική του.
Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ του Μεγγρέλη ένας δημοσιογράφος χάνει τη ζωή του ανά πέντε ημέρες και κάθε χρόνο περισσότεροι από 100 δημοσιογράφοι χάνουν τη ζωή τους στις καυτές περιοχές του πλανήτη. Φαίνεται ότι κάποιοι, τελικά, όντως πεθαίνουν για την αλήθεια.
Υ.Γ.: Αφιερωμένο ολόψυχα σε όλους όσοι επιμένουν να ισοπεδώνουν τα πάντα με γενικόλογα, φτωχά, άκαιρα και εν τέλει χυδαία συνθήματα του τύπου «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που τώρα τελευταία έχουν γίνει καραμέλα σε ό,τι κακό βρίσκουμε μπροστά μας.
αναδημοσιεύεται από το www.tovima.gr/opinions/article/
Πεθαίνοντας για την αλήθεια
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 22/08/2012 10:45
Πριν από λίγες ημέρες η γιαπωνέζα δημοσιογράφος Μίκα Γιαμαμότο, πολεμική ανταποκρίτρια για το ιαπωνικό πρακτορείο ειδήσεων, έχασε τη ζωή της σε ηλικία 45 ετών στη Συρία όπου κάλυπτε τα πρόσφατα γεγονότα. Τον Φεβρουάριο του 2012 ένας άλλος δημοσιογράφος, ο αμερικανός Αντονι Σαντίντ, πολεμικός ανταποκριτής των Τάιμς της Νέας Υόρκης, πέθανε από άσθμα, ενώ προσπαθούσε να φύγει από την ίδια χώρα.
Ένα κοινό σημείο των Γιαμαμότο και Σαντίτ ήταν ότι είχαν συμβάλει στη δημιουργία του ελληνικού ντοκιμαντέρ με τίτλο (κατά τραγική ειρωνεία), «Πεθαίνοντας για την αλήθεια». Το γύρισε ο δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής ο ίδιος, Νίκος Μεγγρέλης το 2010 υμνώντας τη σωστή δημοσιογραφία (το τρέιλερ της ταινίας στο οποίο εμφανίζεται η Γιαμαμότο).
Μέσα σε μόλις 75 λεπτά το «Πεθαίνοντας για την αλήθεια», εκτός από το ότι αναφέρεται στη χειραγώγηση των περισσοτέρων αμερικανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από την κυβέρνηση Μπους, αφηγήθηκε επίσης γνωστές ή άγνωστες ανθρώπινες ιστορίες με τραγικό τέλος. Ο ισπανός εικονολήπτης Χοσέ Κόουζο σκοτώθηκε από βολή αμερικανικού τανκ στο ξενοδοχείο Παλεστάιν. Η ιταλίδα δημοσιογράφος Τζουλιάνα Σγκρένα κρατήθηκε όμηρος ιρακινής τρομοκρατικής οργάνωσης επί έναν μήνα και, όταν απελευθερώθηκε, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε γαζώθηκε από αμερικανική περίπολο, σκοτώνοντας τον ιταλό μυστικό πράκτορα Νικόλα Καλίπαρι, ο οποίος της έσωσε τη ζωή θυσιάζοντας τη δική του.
Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ του Μεγγρέλη ένας δημοσιογράφος χάνει τη ζωή του ανά πέντε ημέρες και κάθε χρόνο περισσότεροι από 100 δημοσιογράφοι χάνουν τη ζωή τους στις καυτές περιοχές του πλανήτη. Φαίνεται ότι κάποιοι, τελικά, όντως πεθαίνουν για την αλήθεια.
Υ.Γ.: Αφιερωμένο ολόψυχα σε όλους όσοι επιμένουν να ισοπεδώνουν τα πάντα με γενικόλογα, φτωχά, άκαιρα και εν τέλει χυδαία συνθήματα του τύπου «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που τώρα τελευταία έχουν γίνει καραμέλα σε ό,τι κακό βρίσκουμε μπροστά μας.
αναδημοσιεύεται από το www.tovima.gr/opinions/article/
Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012
Οι ηθικοί αυτουργοί της βιβλικής αυτής καταστροφής είστε όλοι εσείς κύριοι - του Γ. Μακριδάκη
Γ. Μακριδάκης: Οι ηθικοί αυτουργοί της βιβλικής αυτής καταστροφής είστε όλοι εσείς κύριοι
13:08, 19 Αυγ 2012 |
“100 χρόνια Χίος ελευθέρα”. Εκατό ακριβώς χρόνια μετά την προσάρτησή της στο ελληνικό κράτος, η Χίος απέκτησε την όψη που είχε το καλοκαίρι του 1822, σχεδόν διακόσια χρόνια πριν δηλαδή. Καμμένη και ρημαγμένη, σβησμένη σχεδόν από τον χάρτη.
Με λίγα λόγια, εκατό χρόνια νεοελληνικής διοίκησης και “ανάπτυξης”, γύρισαν τη Χίο ακριβώς διακόσια χρόνια πίσω.
Οι προεστοί της εποχής εκείνης είχαν κρεμαστεί πρώτοι στα πλατάνια της πλατείας Βουνακίου.
Οι Βουλευτές, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο Δήμαρχος και οι κάθε λογής Σύμβουλοι σήμερα, κάνουν συσκέψεις και αναμένουν την 11η Νοεμβρίου για να μπουν επικεφαλής της παρέλασης και των εκδηλώσεων τιμής της “απελευθέρωσης”.
Η Ελλάδα καταστρέφεται από άκρη σ’ άκρη εδώ και δεκαετίες.
Τώρα βρισκόμαστε στην κορύφωση της καταστροφής, στο αποτελείωμα της χώρας και της ψυχής που θράφηκε σ’ αυτά τα χώματα.
Είναι η μεγαλύτερη καταστροφή μετά από την Σφαγή και στον Σεισμό του 1881, δήλωσε ο Δήμαρχος Χίου για την πυρκαγιά που αφάνισε το νησί.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε δεν ήταν η πυρκαγιά αλλά όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που σας εξέθρεψε και σας ανέδειξε ως πολιτική φυσιογνωμία.
Κι εσάς και τον Αντιπεριφερειάρχη και τους Βουλευτές και κάθε άλλον όμοιο αναπτυξιολάγνο, ανιστόρητο και έτοιμο να θυσιάσει οτιδήποτε για να εξασφαλίσει το ευτελέστερο όλων, το χρήμα. Όλους εσάς τους πολιτικούς παράγοντες, που φέρατε το νησί μας διακόσια χρόνια πίσω. Που αξιωθήκατε να το αφανίσετε άλλη μια φορά, δυο αιώνες μετά τον Καρά Αλή.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι απάτριδες ναινέδες του κάθε ντόπιου ή αποικιοκράτη “επενδυτή”, που είστε έτοιμοι από καιρό κάθε φορά να γονατίσετε εμπρός του, παραδίδοντας κομμάτια της πατρίδας μας έναντι προσδοκίας χρήματος, ανταποδοτικών τελών όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η εκπόρνευση.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι επί τόσα χρόνια άρχοντες της Χίου και της Ελλάδας γενικότερα, που με την πολιτική σας οδηγήσατε την πατρίδα σε αδιέξοδο και τώρα της δίνετε την χαριστική βολή, την απαξιώνετε, την καταστρέφετε, την αφανίζετε για να την ξεπουλήσετε όσο όσο.
Η ανάπτυξη που ευαγγελιζόσασταν τόσα χρόνια Δήμαρχε εσείς και οι όμοιοί σας πολιτικά, έφερε τα γνωστά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης.
Τώρα, και ενώ η Ελλάδα πεθαίνει, ενώ η Χίος εξέπνευσε ήδη, πρωτοπόρα για μια ακόμα φορά όπως τότε που ενέπνευσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη, εσείς βρίσκεστε ακόμα στις θέσεις σας και συνεχίζετε να μιλάτε, δίχως τσίπα, για μια χειρότερη ακόμη ανάπτυξη.
Είστε έτοιμοι να μετατρέψετε το νησί σε εργοστάσιο, να γεμίσετε με ανεμογεννήτριες τα βουνά μας κύριοι προεστοί της Χίου. Τα βουνά μας που μέχρι προχτές τα χαρακτηρίζατε ως ξερότοπους και βράχια ενώ τώρα χύνετε κροκοδείλια δάκρυα υπέρτατης υποκρισίας.
Οι ηθικοί αυτουργοί της βιβλικής αυτής καταστροφής είστε όλοι εσείς κύριοι. Αφανίσατε τη Χίο. Τα ονόματά σας και οι πολιτικές σας οντότητες συνδέθηκαν ήδη ιστορικά με την δεύτερη μέσα σε δυο αιώνες ολοσχερή καταστροφή του νησιού.
Πενθώ για την πατρίδα μου και δεν αναμένω πως έχετε ίχνος τσίπας για να παραιτηθείτε.
Αναμένω όμως, και είμαι απόλυτα βέβαιος γι αυτό, ότι όπως σε πολύ σύντομο χρόνο η Φύση θα αρχίσει να επουλώνει τις πληγές της και να ανασταίνεται, έτσι και η κοινωνία των ανθρώπων θα ιαθεί από το πολιτικό καρκίνωμα, θα σας κλείσει όλους μαζί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και κανείς στο μέλλον δεν θα θυμάται την αποτρόπαια θητεία σας.
Γιάννης Μακριδάκης
http://yiannismakridakis.gr/
Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/103619
13:08, 19 Αυγ 2012 |
“100 χρόνια Χίος ελευθέρα”. Εκατό ακριβώς χρόνια μετά την προσάρτησή της στο ελληνικό κράτος, η Χίος απέκτησε την όψη που είχε το καλοκαίρι του 1822, σχεδόν διακόσια χρόνια πριν δηλαδή. Καμμένη και ρημαγμένη, σβησμένη σχεδόν από τον χάρτη.
Με λίγα λόγια, εκατό χρόνια νεοελληνικής διοίκησης και “ανάπτυξης”, γύρισαν τη Χίο ακριβώς διακόσια χρόνια πίσω.
Οι προεστοί της εποχής εκείνης είχαν κρεμαστεί πρώτοι στα πλατάνια της πλατείας Βουνακίου.
Οι Βουλευτές, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο Δήμαρχος και οι κάθε λογής Σύμβουλοι σήμερα, κάνουν συσκέψεις και αναμένουν την 11η Νοεμβρίου για να μπουν επικεφαλής της παρέλασης και των εκδηλώσεων τιμής της “απελευθέρωσης”.
Η Ελλάδα καταστρέφεται από άκρη σ’ άκρη εδώ και δεκαετίες.
Τώρα βρισκόμαστε στην κορύφωση της καταστροφής, στο αποτελείωμα της χώρας και της ψυχής που θράφηκε σ’ αυτά τα χώματα.
Είναι η μεγαλύτερη καταστροφή μετά από την Σφαγή και στον Σεισμό του 1881, δήλωσε ο Δήμαρχος Χίου για την πυρκαγιά που αφάνισε το νησί.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε δεν ήταν η πυρκαγιά αλλά όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που σας εξέθρεψε και σας ανέδειξε ως πολιτική φυσιογνωμία.
Κι εσάς και τον Αντιπεριφερειάρχη και τους Βουλευτές και κάθε άλλον όμοιο αναπτυξιολάγνο, ανιστόρητο και έτοιμο να θυσιάσει οτιδήποτε για να εξασφαλίσει το ευτελέστερο όλων, το χρήμα. Όλους εσάς τους πολιτικούς παράγοντες, που φέρατε το νησί μας διακόσια χρόνια πίσω. Που αξιωθήκατε να το αφανίσετε άλλη μια φορά, δυο αιώνες μετά τον Καρά Αλή.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι απάτριδες ναινέδες του κάθε ντόπιου ή αποικιοκράτη “επενδυτή”, που είστε έτοιμοι από καιρό κάθε φορά να γονατίσετε εμπρός του, παραδίδοντας κομμάτια της πατρίδας μας έναντι προσδοκίας χρήματος, ανταποδοτικών τελών όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η εκπόρνευση.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι επί τόσα χρόνια άρχοντες της Χίου και της Ελλάδας γενικότερα, που με την πολιτική σας οδηγήσατε την πατρίδα σε αδιέξοδο και τώρα της δίνετε την χαριστική βολή, την απαξιώνετε, την καταστρέφετε, την αφανίζετε για να την ξεπουλήσετε όσο όσο.
Η ανάπτυξη που ευαγγελιζόσασταν τόσα χρόνια Δήμαρχε εσείς και οι όμοιοί σας πολιτικά, έφερε τα γνωστά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης.
Τώρα, και ενώ η Ελλάδα πεθαίνει, ενώ η Χίος εξέπνευσε ήδη, πρωτοπόρα για μια ακόμα φορά όπως τότε που ενέπνευσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη, εσείς βρίσκεστε ακόμα στις θέσεις σας και συνεχίζετε να μιλάτε, δίχως τσίπα, για μια χειρότερη ακόμη ανάπτυξη.
Είστε έτοιμοι να μετατρέψετε το νησί σε εργοστάσιο, να γεμίσετε με ανεμογεννήτριες τα βουνά μας κύριοι προεστοί της Χίου. Τα βουνά μας που μέχρι προχτές τα χαρακτηρίζατε ως ξερότοπους και βράχια ενώ τώρα χύνετε κροκοδείλια δάκρυα υπέρτατης υποκρισίας.
Οι ηθικοί αυτουργοί της βιβλικής αυτής καταστροφής είστε όλοι εσείς κύριοι. Αφανίσατε τη Χίο. Τα ονόματά σας και οι πολιτικές σας οντότητες συνδέθηκαν ήδη ιστορικά με την δεύτερη μέσα σε δυο αιώνες ολοσχερή καταστροφή του νησιού.
Πενθώ για την πατρίδα μου και δεν αναμένω πως έχετε ίχνος τσίπας για να παραιτηθείτε.
Αναμένω όμως, και είμαι απόλυτα βέβαιος γι αυτό, ότι όπως σε πολύ σύντομο χρόνο η Φύση θα αρχίσει να επουλώνει τις πληγές της και να ανασταίνεται, έτσι και η κοινωνία των ανθρώπων θα ιαθεί από το πολιτικό καρκίνωμα, θα σας κλείσει όλους μαζί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και κανείς στο μέλλον δεν θα θυμάται την αποτρόπαια θητεία σας.
Γιάννης Μακριδάκης
http://yiannismakridakis.gr/
Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/103619
Η συνάντηση Πέρες - Τσίπρα και οι αβάσιμες επικρίσεις. Του Πάνου Τριγάζη
Η συνάντηση Πέρες - Τσίπρα και οι αβάσιμες επικρίσεις. Του Πάνου Τριγάζη
02:08, 22 Αυγ 2012 | tvxsteamtvxs.gr/node/103831
Ορθότατα η "Αυγή" (17-8-2012) υπενθύμισε ότι η πολυσυζητημένη (εντός του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όχι στην κοινωνία) συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες δεν ήταν η πρώτη ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό του κράτους του Ισραήλ. Στις 15-2-2006 και ο Αλέκος Αλαβάνος είχε κάνει συνάντηση με τον τότε πρόεδρο του Ισραήλ Μοσέ Κατσάβ, επισήμως επισκεπτόμενο τη χώρα μας. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Αλέκος Αλαβάνος, τον οποίο είχα συνοδεύσει στη συνάντηση, είχε δηλώσει -μεταξύ άλλων- μετά την ολοκλήρωσή της: «Πιστεύουμε ότι έχουν δικαίωμα να υπάρξουν σε ειρήνη και ασφάλεια και τα δύο κράτη, και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, στα παλιά σύνορα πριν το 1967».
Είχε δε κλείσει ο Αλ. Αλαβάνος τη δήλωσή του -όχι τυχαία- με την ακόλουθη επισήμανση: «Τέλος, ως μια δύναμη που είναι γνωστό ότι είμαστε ενάντια στον εθνικισμό και στο ρατσισμό, εκφράσαμε την αντίθεσή μας σε κάθε ενέργεια αντισημιτισμού».
Υπάρχει στη χώρα μας και στην κοινωνία μας πρόβλημα αντισημιτισμού, που είναι μια από τις χειρότερες μορφές ρατσισμού;
Κι αν η απάντηση είναι καταφατική, αναμφισβήτητα, όπως προκύπτει και από πρωτοσέλιδα σε ακροδεξιές εφημερίδες, μήπως τυχόν άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ισραήλ θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του αντισημιτισμού; Ας το σκεφθούν οι σύντροφοι και συντρόφισσες που τάσσονται κατά της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον Σιμόν Πέρες.
Κατά τη γνώμη μου, ήταν ορθή και επιβεβλημένη η συνάντηση, όχι για λόγους εθιμοτυπικούς, αλλά για πολιτικούς και ιδεολογικούς. Όμως, ήταν λάθος (το οποίο είχα επισημάνει εξαρχής στον σ. πρόεδρο), ότι μετά τη συνάντηση δεν προέβη σε δημόσια δήλωση για το περιεχόμενό της, από το οποίο δεν μπορούσαν να απουσιάζουν (και δεν απουσίασαν) οι πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις και την υπόθεση ειρήνης στη Μ. Ανατολή και, πρωτίστως, για το Παλαιστινιακό.
Σήμερα είναι παγκοσμίως αποδεκτό ότι η επιτυχία του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για την απελευθέρωσή του από την ισραηλινή κατοχή και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στα παλαιστινιακά κατεχόμενα απαιτεί την συνύπαρξη με όρους ειρήνης και ίσης ασφάλειας με το κράτος του Ισραήλ. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Γιασέρ Αραφάτ προχώρησε σε συμφωνίες το 1993 με την κυβέρνηση του Ισραήλ, στη βάση της αμοιβαίας αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ από την PLO και της PLO από το κράτος του Ισραήλ. Συμφωνίες που επιτεύχθηκαν ύστερα από προσπάθειες πολλών ετών, με την πρωταγωνιστική συμβολή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και Ισραηλινών αριστερών, μερικοί εκ των οποίων βρέθηκαν στη φυλακή για παράνομες μυστικές επαφές με την PLO.
Αρνούμαι, λοιπόν, να διανοηθώ ότι αγωνιστές της δικής μας αριστεράς, όπως ο διεθνής διαδηλωτής, σ. Τάσος Κουράκης, δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ και θα ήθελαν η χώρα μας να μην διατηρεί μαζί του διπλωματικές σχέσεις. Γιατί το κράτος του Ισραήλ δεν είναι μόνο ο Νετανιάχου ή ο Πέρες και η εκάστοτε μιλιταριστική ηγεσία του. Είναι και ο λαός του Ισραήλ και οι αριστερές και φιλειρηνικές του δυνάμεις, μεταξύ των οποίων το Κ.Κ. Ισραήλ, που εκπροσωπείται στην ισραηλινή Βουλή και στην Αυτοδιοίκηση, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ διατηρεί σχέσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας. Είναι και οι χιλιάδες νεαροί πολίτες του Ισραήλ, που γίνονται λιποτάκτες από τον ισραηλινό στρατό, αρνούμενοι να υπηρετήσουν στα παλαιστινιακά κατεχόμενα.
Αλήθεια, τι θα έλεγαν οι δυνάμεις αυτές αν ο σ. Τσίπρας είχε αρνηθεί να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ισραήλ.
Έχει αξία, στο σημείο αυτό, να αναφέρω ότι το κράτος του Ισραήλ υπάρχει χάρη στην απόφαση 181 της Γ.Σ. του ΟΗΕ του 1947. Απόφαση την οποία επικαλέσθηκε πρόσφατα και ο Γ.Γ. του Αραβικού Συνδέσμου, χαρακτηρίζοντάς την «πιστοποιητικό γέννησης δύο κρατών», προκειμένου να υποστηρίξει την προσφυγή της Παλαιστινιακής Αρχής στον ΟΗΕ για αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους και ένταξή του στη δύναμη του παγκόσμιου οργανισμού, προσφυγή την οποία υποστήριξε και η ηγεσία της Χαμάς.
Ας μου επιτραπεί ακόμη μια επισήμανση: Όταν μιλούμε για το Παλαιστινιακό, εμείς οι αριστεροί στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σ΄όλο τον κόσμο, το κάνουμε όχι μόνο από τη σκοπιά της διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά και διότι θεωρούμε το παλαιστινιακό πρόβλημα - κλειδί για την ειρήνη στη Μεσόγειο και στη Μ. Ανατολή και σ' όλο τον κόσμο, συνυπολογίζοντας την επίδραση που έχει το πρόβλημα αυτό στις σχέσεις Ισλάμ - Δύσης.
Λέμε, λοιπόν, «δύο λαοί - δύο κράτη - κοινό μέλλον σε μια ειρηνική Μ. Ανατολή». Με κατοχές, πολέμους και εξοντωτικούς εξοπλισμούς δεν χτίζεται, αλλά υπονομεύεται το μέλλον και του ίδιου του Ισραήλ.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι θέλουμε καλές σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και με όλες τις χώρες και λαούς της ευρύτερης περιοχής μας, σχέσεις που να υπηρετούν την υπόθεση της ειρήνης, το αμοιβαίο όφελος και την προσέγγιση των δύο λαών και κοινωνιών. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν υιοθετούμε τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Ούτε υποστηρίζουμε την αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, διότι εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλεια της χώρας μας και εμπλοκής της σε πολεμικά σχέδια στην περιοχή (π.χ. πόλεμος στο Ιράν).
Τέλος, λέμε ότι στον κίνδυνο διασποράς των πυρηνικών όπλων στη Μ. Ανατολή υπάρχει ειρηνική απάντηση. Είναι η ανακήρυξη της Μ. Ανατολής σε ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, που σημαίνει να εγκαταλείψει και το Ισραήλ το παράνομο πυρηνικό οπλοστάσιο που αποδεδειγμένα διαθέτει.
ΥΓ.: Να θυμίσω στον σ. Κουράκη ότι στο κράτος του Ισραήλ μετώκησε το 1955 και ο εκ των ιδρυτών του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ο προερχόμενος από την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης Αβραάμ Μπεναρόγια.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ και μέλος της Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
από το tvxsteamtvxs.gr/node/103831
02:08, 22 Αυγ 2012 | tvxsteamtvxs.gr/node/103831
Ορθότατα η "Αυγή" (17-8-2012) υπενθύμισε ότι η πολυσυζητημένη (εντός του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όχι στην κοινωνία) συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες δεν ήταν η πρώτη ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό του κράτους του Ισραήλ. Στις 15-2-2006 και ο Αλέκος Αλαβάνος είχε κάνει συνάντηση με τον τότε πρόεδρο του Ισραήλ Μοσέ Κατσάβ, επισήμως επισκεπτόμενο τη χώρα μας. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Αλέκος Αλαβάνος, τον οποίο είχα συνοδεύσει στη συνάντηση, είχε δηλώσει -μεταξύ άλλων- μετά την ολοκλήρωσή της: «Πιστεύουμε ότι έχουν δικαίωμα να υπάρξουν σε ειρήνη και ασφάλεια και τα δύο κράτη, και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, στα παλιά σύνορα πριν το 1967».
Είχε δε κλείσει ο Αλ. Αλαβάνος τη δήλωσή του -όχι τυχαία- με την ακόλουθη επισήμανση: «Τέλος, ως μια δύναμη που είναι γνωστό ότι είμαστε ενάντια στον εθνικισμό και στο ρατσισμό, εκφράσαμε την αντίθεσή μας σε κάθε ενέργεια αντισημιτισμού».
Υπάρχει στη χώρα μας και στην κοινωνία μας πρόβλημα αντισημιτισμού, που είναι μια από τις χειρότερες μορφές ρατσισμού;
Κι αν η απάντηση είναι καταφατική, αναμφισβήτητα, όπως προκύπτει και από πρωτοσέλιδα σε ακροδεξιές εφημερίδες, μήπως τυχόν άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ισραήλ θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του αντισημιτισμού; Ας το σκεφθούν οι σύντροφοι και συντρόφισσες που τάσσονται κατά της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον Σιμόν Πέρες.
Κατά τη γνώμη μου, ήταν ορθή και επιβεβλημένη η συνάντηση, όχι για λόγους εθιμοτυπικούς, αλλά για πολιτικούς και ιδεολογικούς. Όμως, ήταν λάθος (το οποίο είχα επισημάνει εξαρχής στον σ. πρόεδρο), ότι μετά τη συνάντηση δεν προέβη σε δημόσια δήλωση για το περιεχόμενό της, από το οποίο δεν μπορούσαν να απουσιάζουν (και δεν απουσίασαν) οι πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις και την υπόθεση ειρήνης στη Μ. Ανατολή και, πρωτίστως, για το Παλαιστινιακό.
Σήμερα είναι παγκοσμίως αποδεκτό ότι η επιτυχία του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για την απελευθέρωσή του από την ισραηλινή κατοχή και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στα παλαιστινιακά κατεχόμενα απαιτεί την συνύπαρξη με όρους ειρήνης και ίσης ασφάλειας με το κράτος του Ισραήλ. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Γιασέρ Αραφάτ προχώρησε σε συμφωνίες το 1993 με την κυβέρνηση του Ισραήλ, στη βάση της αμοιβαίας αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ από την PLO και της PLO από το κράτος του Ισραήλ. Συμφωνίες που επιτεύχθηκαν ύστερα από προσπάθειες πολλών ετών, με την πρωταγωνιστική συμβολή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και Ισραηλινών αριστερών, μερικοί εκ των οποίων βρέθηκαν στη φυλακή για παράνομες μυστικές επαφές με την PLO.
Αρνούμαι, λοιπόν, να διανοηθώ ότι αγωνιστές της δικής μας αριστεράς, όπως ο διεθνής διαδηλωτής, σ. Τάσος Κουράκης, δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ και θα ήθελαν η χώρα μας να μην διατηρεί μαζί του διπλωματικές σχέσεις. Γιατί το κράτος του Ισραήλ δεν είναι μόνο ο Νετανιάχου ή ο Πέρες και η εκάστοτε μιλιταριστική ηγεσία του. Είναι και ο λαός του Ισραήλ και οι αριστερές και φιλειρηνικές του δυνάμεις, μεταξύ των οποίων το Κ.Κ. Ισραήλ, που εκπροσωπείται στην ισραηλινή Βουλή και στην Αυτοδιοίκηση, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ διατηρεί σχέσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας. Είναι και οι χιλιάδες νεαροί πολίτες του Ισραήλ, που γίνονται λιποτάκτες από τον ισραηλινό στρατό, αρνούμενοι να υπηρετήσουν στα παλαιστινιακά κατεχόμενα.
Αλήθεια, τι θα έλεγαν οι δυνάμεις αυτές αν ο σ. Τσίπρας είχε αρνηθεί να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ισραήλ.
Έχει αξία, στο σημείο αυτό, να αναφέρω ότι το κράτος του Ισραήλ υπάρχει χάρη στην απόφαση 181 της Γ.Σ. του ΟΗΕ του 1947. Απόφαση την οποία επικαλέσθηκε πρόσφατα και ο Γ.Γ. του Αραβικού Συνδέσμου, χαρακτηρίζοντάς την «πιστοποιητικό γέννησης δύο κρατών», προκειμένου να υποστηρίξει την προσφυγή της Παλαιστινιακής Αρχής στον ΟΗΕ για αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους και ένταξή του στη δύναμη του παγκόσμιου οργανισμού, προσφυγή την οποία υποστήριξε και η ηγεσία της Χαμάς.
Ας μου επιτραπεί ακόμη μια επισήμανση: Όταν μιλούμε για το Παλαιστινιακό, εμείς οι αριστεροί στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σ΄όλο τον κόσμο, το κάνουμε όχι μόνο από τη σκοπιά της διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά και διότι θεωρούμε το παλαιστινιακό πρόβλημα - κλειδί για την ειρήνη στη Μεσόγειο και στη Μ. Ανατολή και σ' όλο τον κόσμο, συνυπολογίζοντας την επίδραση που έχει το πρόβλημα αυτό στις σχέσεις Ισλάμ - Δύσης.
Λέμε, λοιπόν, «δύο λαοί - δύο κράτη - κοινό μέλλον σε μια ειρηνική Μ. Ανατολή». Με κατοχές, πολέμους και εξοντωτικούς εξοπλισμούς δεν χτίζεται, αλλά υπονομεύεται το μέλλον και του ίδιου του Ισραήλ.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι θέλουμε καλές σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και με όλες τις χώρες και λαούς της ευρύτερης περιοχής μας, σχέσεις που να υπηρετούν την υπόθεση της ειρήνης, το αμοιβαίο όφελος και την προσέγγιση των δύο λαών και κοινωνιών. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν υιοθετούμε τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Ούτε υποστηρίζουμε την αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, διότι εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλεια της χώρας μας και εμπλοκής της σε πολεμικά σχέδια στην περιοχή (π.χ. πόλεμος στο Ιράν).
Τέλος, λέμε ότι στον κίνδυνο διασποράς των πυρηνικών όπλων στη Μ. Ανατολή υπάρχει ειρηνική απάντηση. Είναι η ανακήρυξη της Μ. Ανατολής σε ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, που σημαίνει να εγκαταλείψει και το Ισραήλ το παράνομο πυρηνικό οπλοστάσιο που αποδεδειγμένα διαθέτει.
ΥΓ.: Να θυμίσω στον σ. Κουράκη ότι στο κράτος του Ισραήλ μετώκησε το 1955 και ο εκ των ιδρυτών του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ο προερχόμενος από την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης Αβραάμ Μπεναρόγια.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ και μέλος της Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
από το tvxsteamtvxs.gr/node/103831
Τουρκία: Παγώνει προσωρινά το ζήτημα επαναλειτουργίας της Σχολής της Χάλκης
Τουρκία: Παγώνει προσωρινά το ζήτημα επαναλειτουργίας της Σχολής της Χάλκης
Πέμπτη, 23 Αυγούστου 2012
«Tο θέμα της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής Χάλκης δεν βρίσκεται προς το παρόν στην ατζέντα της τουρκικής κυβέρνησης», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπεκίρ Μποζντάγ.
Μετά την επίσκεψη που πραγματοποίησε στη δυτική Θράκη κατά τη διάρκεια των εορτών του τέλους του Ραμαζανιού, ο κ. Μποζντάγ, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, στην Κωνσταντινούπολη, που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, και στην παντελή έλλειψη μουσουλμανικών τόπων λατρείας, ιδιαίτερα στην Αθήνα, ζήτησε από την Ελλάδα «να δείξει την απαιτούμενη ευαισθησία».
Οι τουρκικές εφημερίδες αναφέρουν ότι δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα προσευχήθηκαν για τη εορτή του Ραμαζανίου στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο της Αθήνας και σε περισσότερους από 100 χώρους προσευχής. Μουσουλμάνοι από την Μέση Ανατολή, την Αραβία, την Αφρική που ζουν στην Αθήνα και μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες, προσευχήθηκαν για να σταματήσει κατ' αρχήν η αιματοχυσία στις ισλαμικές χώρες, με πρώτη την Συρία, καθώς και για να σωθεί η Ελλάδα από την οικονομική κρίση, ενώ επανέλαβαν το αίτημά τους για προσευχή σε πραγματικό τέμενος, γράφει επίσης ο τουρκικός τύπος.
Το πρακτορείο «Ανατολή» μεταδίδει ότι ο κ. Μποζντάγ, ερωτηθείς αν συζήτησε με Έλληνες αξιωματούχους το θέμα κατασκευής τζαμιού στην Αθήνα, δήλωσε ότι υπάρχουν στην Αθήνα τζαμιά της οθωμανικής περιόδου τα οποία παραμένουν κλειστά και ότι η Τουρκία συνεχίζει τις προσπάθειές της για να ανοίξει ένα τζαμί στην Αθήνα.
Ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης μετέβη στη δυτική Θράκη για τριήμερη ιδιωτική επίσκεψη με αφορμή την εορτή του Ραμαζανίου. Τον κ. Μποζντάγ και τη συνοδεία του, που μετέβησαν οδικώς στην Ελλάδα από τη συνοριακή είσοδο Υψάλων, υποδέχθηκαν εκπρόσωποι της μειονότητας από την Κομοτηνή και την Ξάνθη, ο βουλευτής Ροδόπης Αχμέτ Χατζηοσμάν, ο βουλευτής Ξάνθης Χουσεΐν Ζεϊμπέκ και ο γενικός πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή Οσμάν Ιλχάν Σενέρ.
ΑΜΠΕ
logioshermes.blogspot.com
Πέμπτη, 23 Αυγούστου 2012
«Tο θέμα της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής Χάλκης δεν βρίσκεται προς το παρόν στην ατζέντα της τουρκικής κυβέρνησης», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπεκίρ Μποζντάγ.
Μετά την επίσκεψη που πραγματοποίησε στη δυτική Θράκη κατά τη διάρκεια των εορτών του τέλους του Ραμαζανιού, ο κ. Μποζντάγ, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, στην Κωνσταντινούπολη, που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, και στην παντελή έλλειψη μουσουλμανικών τόπων λατρείας, ιδιαίτερα στην Αθήνα, ζήτησε από την Ελλάδα «να δείξει την απαιτούμενη ευαισθησία».
Οι τουρκικές εφημερίδες αναφέρουν ότι δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα προσευχήθηκαν για τη εορτή του Ραμαζανίου στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο της Αθήνας και σε περισσότερους από 100 χώρους προσευχής. Μουσουλμάνοι από την Μέση Ανατολή, την Αραβία, την Αφρική που ζουν στην Αθήνα και μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες, προσευχήθηκαν για να σταματήσει κατ' αρχήν η αιματοχυσία στις ισλαμικές χώρες, με πρώτη την Συρία, καθώς και για να σωθεί η Ελλάδα από την οικονομική κρίση, ενώ επανέλαβαν το αίτημά τους για προσευχή σε πραγματικό τέμενος, γράφει επίσης ο τουρκικός τύπος.
Το πρακτορείο «Ανατολή» μεταδίδει ότι ο κ. Μποζντάγ, ερωτηθείς αν συζήτησε με Έλληνες αξιωματούχους το θέμα κατασκευής τζαμιού στην Αθήνα, δήλωσε ότι υπάρχουν στην Αθήνα τζαμιά της οθωμανικής περιόδου τα οποία παραμένουν κλειστά και ότι η Τουρκία συνεχίζει τις προσπάθειές της για να ανοίξει ένα τζαμί στην Αθήνα.
Ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης μετέβη στη δυτική Θράκη για τριήμερη ιδιωτική επίσκεψη με αφορμή την εορτή του Ραμαζανίου. Τον κ. Μποζντάγ και τη συνοδεία του, που μετέβησαν οδικώς στην Ελλάδα από τη συνοριακή είσοδο Υψάλων, υποδέχθηκαν εκπρόσωποι της μειονότητας από την Κομοτηνή και την Ξάνθη, ο βουλευτής Ροδόπης Αχμέτ Χατζηοσμάν, ο βουλευτής Ξάνθης Χουσεΐν Ζεϊμπέκ και ο γενικός πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή Οσμάν Ιλχάν Σενέρ.
ΑΜΠΕ
logioshermes.blogspot.com
«Μαύρη» δημοκρατία στην Αφρική - του Γ. Δελαστίκ
«Μαύρη» δημοκρατία στην Αφρική του Γιώργου Δελαστίκ
Η μία χειρότερη από την άλλη είναι οι ειδήσεις που έρχονται από τις χώρες της Μαύρης Ηπείρου και αφορούν στην πολιτική κατάσταση που επικρατεί σε αυτές. Πραξικόπημα και εμφύλιος πόλεμος στο Μάλι, με στόχο την απόσχιση του αραιοκατοικημένου βόρειου τμήματος της χώρας από τον πυκνοκατοικημένο Νότο. Κλιμάκωση του εμφυλίου πολέμου στο Κονγκό με ανάμειξη της μικροσκοπικής Ρουάντας. Σποραδικές συγκρούσεις που πυκνώνουν στα μη οριοθετημένα, ουσιαστικά ακαθόριστα σύνορα του Σουδάν με το Νότιο Σουδάν - κάτι που προοιωνίζεται γενίκευση της σύγκρουσης στο μέλλον.
Οσο για τις εκλογές που γίνονται σε διάφορες αφρικανικές χώρες, δύσκολα μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει ως... απαύγασμα της δημοκρατίας. Στην Ισημερινή Γουινέα, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Τεοντόρο Ομπιάνγκ «εξελέγη» με το... 95% των ψήφων, ενώ το κόμμα του κατέλαβε το... 99% των εδρών στο Κοινοβούλιο! Στη Ζάμπια, η οποία θεωρείται υπόδειγμα δημοκρατίας για τα αφρικανικά κράτη, η κυβέρνηση προσπάθησε να πετάξει έξω από το Κοινοβούλιο την αντιπολίτευση, γιατί δεν είχε πληρώσει ένα... κομματικό τέλος! Σε μια άλλη αφρικανική χώρα, την Γκάμπια, τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν πήραν μέρος φέτος στις εκλογές που έγιναν στις 29 Μαρτίου, καταγγέλλοντας εκ των προτέρων τη νοθεία που όντως έγινε.Και εκεί που γίνονται όμως εκλογές, με ανεκτό για τα αφρικανικά δεδομένα τρόπο, οι συγκρούσεις κάθε άλλο παρά τερματίζονται, δυστυχώς. Στο Κονγκό, στη Νιγηρία, στην Κένυα, στη Ζιμπάμπουε, στην Ακτή Ελεφαντοστού σοβαρές ένοπλες ταραχές έλαβαν χώρα μετά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις στα κράτη αυτά, καθώς σοβούν μακροχρόνιες εθνοτικές, φυλετικές και κάθε είδους αντιθέσεις - συνήθως κληρονομιά των συνόρων που αυθαίρετα καθόρισαν οι αποικιοκράτες Ευρωπαίοι, όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις αφρικανικές αποικίες τους.
Η Μονάδα Πληροφοριών του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ», η οποία χρησιμοποιεί αυστηρά κριτήρια, στην ετήσια έκθεσή της χαρακτήρισε φέτος «πλήρη δημοκρατία» μόνο μια υποσαχάρια αφρικανική χώρα - κι αυτή δεν είναι άλλη από το μικρό νησί Μαυρίκιος που βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό!
Το αμερικανικό συντηρητικό Ιδρυμα Φρίνταμ Χάους, που χρησιμοποιεί σαφώς πιο ελαστικές μεθόδους αξιολόγησης, διαπίστωσε ότι από τις συνολικά 49 υποσαχάριες χώρες της Μαύρης Αφρικής, ενώ το 2005 χαρακτήριζε «εκλογικές δημοκρατίες» τις 24 από αυτές, σήμερα ο αριθμός τους έχει μειωθεί στις 19. Οι υπόλοιπες 30 δεν μπορούν καν να χαρακτηριστούν ως «εκλογικές δημοκρατίες». Παρ' όλα αυτά η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη από το 1990, όταν το ίδιο αμερικανικό ίδρυμα χαρακτήριζε μόλις 3 χώρες ως ικανές να διεξάγουν εκλογές με πολλά κόμματα, καθολικό δικαίωμα ψήφου, μυστική ψηφοφορία και χωρίς νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος.
Η αλήθεια είναι ότι ένας Ευρωπαίος παθαίνει σοκ μόλις αντιληφθεί πόσο πιο δύσκολο είναι να γίνουν πραγματικά τίμιες εκλογές στις αφρικανικές χώρες. Τα θεμελιώδη προβλήματα που πρέπει να υπερνικηθούν ξεπερνούν συχνά τη φαντασία οποιουδήποτε προέρχεται από μια προηγμένη χώρα.
Οι περισσότεροι Αφρικανοί, για παράδειγμα, δεν έχουν ταυτότητα ή οποιοδήποτε ντοκουμέντο που να πιστοποιεί την ταυτότητά τους! Ευνόητο είναι ότι ως συνέπεια της έλλειψης εγγράφων ταυτότητας δεν υπάρχουν πουθενά... εκλογικοί κατάλογοι! Επομένως, ποιος έχει δικαίωμα ψήφου; Σε μια ήπειρο με εκρηκτικούς ρυθμούς γονιμότητας πώς γνωρίζει κανείς αν τα εκατοντάδες εκατομμύρια νέοι έχουν όντως την ηλικία που δικαιούνται να ψηφίσουν;
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση οι εκλογικοί κατάλογοι καταρτίζονται εκ του μηδενός, κυριολεκτικά εξαρχής. Το κόστος οργάνωσης εκλογών καθίσταται έτσι αστρονομικό για τα πάμπτωχα αφρικανικά κράτη, ειδικά αν είναι μεγάλα. Για να κάνει εκλογές π.χ. το Κογκό πέρυσι ξόδεψε το ασύλληπτο ποσό του... μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων! Πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ! Πρόκειται για τις ακριβότερες εκλογές του κόσμου!
Χωρίς εκλογικούς καταλόγους και με τις φυλές που κατοικούν στις παραμεθόριες περιοχές πολλών αφρικανικών χωρών να βρίσκονται διαμοιρασμένες σε διάφορα γειτονικά κράτη, συχνά δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί ούτε καν αν κάποιος που θέλει να ψηφίσει είναι... πολίτης της χώρας που γίνονται εκλογές!
Προβλήματα
Ψηφοφόρος λόγω... προφοράς!
Πόσο δημοκρατικές μπορούν να θεωρηθούν οι εκλογές όπου ο «δικαστικός αντιπρόσωπος», ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κυβερνητικός αξιωματούχος, στις παραμεθόριες περιοχές μιας αφρικανικής χώρας βάζει τον κάθε ψηφοφόρο να μιλήσει και αναλόγως της προφοράς του αποφασίζει αν θα του... επιτρέψει να ψηφίσει ή όχι; Δεν πρόκειται για κάποιο έργο θεάτρου του παραλόγου, είναι ωμή πραγματικότητα! Ετσι έγιναν π.χ. οι εκλογές στη Σιέρα Λεόνε! Στην Αφρική οι ψηφοφόροι δεν έχουν ταυτότητες, άρα δεν υπάρχουν εκλογικοί κατάλογοι, ενώ πολλές φυλές ζουν σε περισσότερα από ένα όμορα κράτη, οπότε με ανάλογες μεθόδους κρίνεται ποιος έχει δικαίωμα ψήφου και ποιος όχι. Το κατά πόσο τέτοιες εκλογές δίνουν αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις είναι σίγουρα συζητήσιμο...
αναδημοσιεύεται από το www.ethnos.gr/article.asp?
Η μία χειρότερη από την άλλη είναι οι ειδήσεις που έρχονται από τις χώρες της Μαύρης Ηπείρου και αφορούν στην πολιτική κατάσταση που επικρατεί σε αυτές. Πραξικόπημα και εμφύλιος πόλεμος στο Μάλι, με στόχο την απόσχιση του αραιοκατοικημένου βόρειου τμήματος της χώρας από τον πυκνοκατοικημένο Νότο. Κλιμάκωση του εμφυλίου πολέμου στο Κονγκό με ανάμειξη της μικροσκοπικής Ρουάντας. Σποραδικές συγκρούσεις που πυκνώνουν στα μη οριοθετημένα, ουσιαστικά ακαθόριστα σύνορα του Σουδάν με το Νότιο Σουδάν - κάτι που προοιωνίζεται γενίκευση της σύγκρουσης στο μέλλον.
Οσο για τις εκλογές που γίνονται σε διάφορες αφρικανικές χώρες, δύσκολα μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει ως... απαύγασμα της δημοκρατίας. Στην Ισημερινή Γουινέα, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Τεοντόρο Ομπιάνγκ «εξελέγη» με το... 95% των ψήφων, ενώ το κόμμα του κατέλαβε το... 99% των εδρών στο Κοινοβούλιο! Στη Ζάμπια, η οποία θεωρείται υπόδειγμα δημοκρατίας για τα αφρικανικά κράτη, η κυβέρνηση προσπάθησε να πετάξει έξω από το Κοινοβούλιο την αντιπολίτευση, γιατί δεν είχε πληρώσει ένα... κομματικό τέλος! Σε μια άλλη αφρικανική χώρα, την Γκάμπια, τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν πήραν μέρος φέτος στις εκλογές που έγιναν στις 29 Μαρτίου, καταγγέλλοντας εκ των προτέρων τη νοθεία που όντως έγινε.Και εκεί που γίνονται όμως εκλογές, με ανεκτό για τα αφρικανικά δεδομένα τρόπο, οι συγκρούσεις κάθε άλλο παρά τερματίζονται, δυστυχώς. Στο Κονγκό, στη Νιγηρία, στην Κένυα, στη Ζιμπάμπουε, στην Ακτή Ελεφαντοστού σοβαρές ένοπλες ταραχές έλαβαν χώρα μετά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις στα κράτη αυτά, καθώς σοβούν μακροχρόνιες εθνοτικές, φυλετικές και κάθε είδους αντιθέσεις - συνήθως κληρονομιά των συνόρων που αυθαίρετα καθόρισαν οι αποικιοκράτες Ευρωπαίοι, όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις αφρικανικές αποικίες τους.
Η Μονάδα Πληροφοριών του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ», η οποία χρησιμοποιεί αυστηρά κριτήρια, στην ετήσια έκθεσή της χαρακτήρισε φέτος «πλήρη δημοκρατία» μόνο μια υποσαχάρια αφρικανική χώρα - κι αυτή δεν είναι άλλη από το μικρό νησί Μαυρίκιος που βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό!
Το αμερικανικό συντηρητικό Ιδρυμα Φρίνταμ Χάους, που χρησιμοποιεί σαφώς πιο ελαστικές μεθόδους αξιολόγησης, διαπίστωσε ότι από τις συνολικά 49 υποσαχάριες χώρες της Μαύρης Αφρικής, ενώ το 2005 χαρακτήριζε «εκλογικές δημοκρατίες» τις 24 από αυτές, σήμερα ο αριθμός τους έχει μειωθεί στις 19. Οι υπόλοιπες 30 δεν μπορούν καν να χαρακτηριστούν ως «εκλογικές δημοκρατίες». Παρ' όλα αυτά η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη από το 1990, όταν το ίδιο αμερικανικό ίδρυμα χαρακτήριζε μόλις 3 χώρες ως ικανές να διεξάγουν εκλογές με πολλά κόμματα, καθολικό δικαίωμα ψήφου, μυστική ψηφοφορία και χωρίς νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος.
Η αλήθεια είναι ότι ένας Ευρωπαίος παθαίνει σοκ μόλις αντιληφθεί πόσο πιο δύσκολο είναι να γίνουν πραγματικά τίμιες εκλογές στις αφρικανικές χώρες. Τα θεμελιώδη προβλήματα που πρέπει να υπερνικηθούν ξεπερνούν συχνά τη φαντασία οποιουδήποτε προέρχεται από μια προηγμένη χώρα.
Οι περισσότεροι Αφρικανοί, για παράδειγμα, δεν έχουν ταυτότητα ή οποιοδήποτε ντοκουμέντο που να πιστοποιεί την ταυτότητά τους! Ευνόητο είναι ότι ως συνέπεια της έλλειψης εγγράφων ταυτότητας δεν υπάρχουν πουθενά... εκλογικοί κατάλογοι! Επομένως, ποιος έχει δικαίωμα ψήφου; Σε μια ήπειρο με εκρηκτικούς ρυθμούς γονιμότητας πώς γνωρίζει κανείς αν τα εκατοντάδες εκατομμύρια νέοι έχουν όντως την ηλικία που δικαιούνται να ψηφίσουν;
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση οι εκλογικοί κατάλογοι καταρτίζονται εκ του μηδενός, κυριολεκτικά εξαρχής. Το κόστος οργάνωσης εκλογών καθίσταται έτσι αστρονομικό για τα πάμπτωχα αφρικανικά κράτη, ειδικά αν είναι μεγάλα. Για να κάνει εκλογές π.χ. το Κογκό πέρυσι ξόδεψε το ασύλληπτο ποσό του... μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων! Πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ! Πρόκειται για τις ακριβότερες εκλογές του κόσμου!
Χωρίς εκλογικούς καταλόγους και με τις φυλές που κατοικούν στις παραμεθόριες περιοχές πολλών αφρικανικών χωρών να βρίσκονται διαμοιρασμένες σε διάφορα γειτονικά κράτη, συχνά δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί ούτε καν αν κάποιος που θέλει να ψηφίσει είναι... πολίτης της χώρας που γίνονται εκλογές!
Προβλήματα
Ψηφοφόρος λόγω... προφοράς!
Πόσο δημοκρατικές μπορούν να θεωρηθούν οι εκλογές όπου ο «δικαστικός αντιπρόσωπος», ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κυβερνητικός αξιωματούχος, στις παραμεθόριες περιοχές μιας αφρικανικής χώρας βάζει τον κάθε ψηφοφόρο να μιλήσει και αναλόγως της προφοράς του αποφασίζει αν θα του... επιτρέψει να ψηφίσει ή όχι; Δεν πρόκειται για κάποιο έργο θεάτρου του παραλόγου, είναι ωμή πραγματικότητα! Ετσι έγιναν π.χ. οι εκλογές στη Σιέρα Λεόνε! Στην Αφρική οι ψηφοφόροι δεν έχουν ταυτότητες, άρα δεν υπάρχουν εκλογικοί κατάλογοι, ενώ πολλές φυλές ζουν σε περισσότερα από ένα όμορα κράτη, οπότε με ανάλογες μεθόδους κρίνεται ποιος έχει δικαίωμα ψήφου και ποιος όχι. Το κατά πόσο τέτοιες εκλογές δίνουν αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις είναι σίγουρα συζητήσιμο...
αναδημοσιεύεται από το www.ethnos.gr/article.asp?
Προς το τέλος του ευρώ
Προς το τέλος του ευρώ του Γ. Δελαστίκ
Ρίγη πολιτικού πανικού σκόρπισε σε όλη την Ευρώπη η ψυχρή δήλωση στη βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ» του σοσιαλδημοκράτη Φινλανδού υπουργού Εξωτερικών Ερκι Τούομιογια: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε ανοιχτά την πιθανότητα διάλυσης του ευρώ»! Ηταν ο πρώτος Ευρωπαίος υπουργός που έθεσε δημοσίως και ωμά το ζήτημα που απασχολεί εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες της Γηραιάς ηπείρου, οι οποίοι αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα προς το ευρώ. Θεωρούν την οικονομική πολιτική που ασκείται εν ονόματι του κοινού νομίσματος αιτία της διαρκούς επιδείνωσης της ζωής τους τα τελευταία χρόνια. «Η διάλυση του ευρώ δεν σημαίνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα μπορούσε να κάνει την ΕΕ να λειτουργεί καλύτερα», πρόσθεσε ο Φινλανδός υπουργός.
«Νομισματικό ζουρλομανδύα (!) που προκαλεί δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφει το μέλλον της Ευρώπης» αποκάλεσε το ευρώ ο ηγέτης της φινλανδικής Ακροδεξιάς Τίμο Σόινι, τονίζοντας ότι «είναι μόνο ζήτημα χρόνου αν θα φύγει από το ευρώ ο Νότος ή ο Βορράς» της Ευρώπης.
«Προετοιμάζεται για το τέλος της Ευρωζώνης η Φινλανδία» τιτλοφορούσε προχθές άρθρο της η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», τονίζοντας ότι ο Τούομιογια δεν είναι ο μόνος Φινλανδός υπουργός που έχει τέτοιες απόψεις. «Ηδη από τις αρχές Ιουλίου, η συνάδελφός του στο υπουργικό συμβούλιο και υπουργός Οικονομικών Γιούτα Ούρπιλαϊνεν έχει πει ότι η Φινλανδία δεν θα παραμείνει στο ευρώ πάση θυσία», υπενθύμιζε η γερμανική εφημερίδα. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η Φινλανδία είναι από τους πιο αφοσιωμένους συμμάχους του Βερολίνου, αντιλαμβάνεται ότι το θέμα είναι σοβαρό.
Δεν είναι μόνο οι Φινλανδοί που αμφιβάλλουν για την επιβίωση του κοινού νομίσματος και προετοιμάζονται για την εξαφάνισή του. Πάταγο προκάλεσε το εξώφυλλο του τεύχους της περασμένης εβδομάδας του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ» το οποίο έδειχνε τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να μελετά ένα φανταστικό ντοσιέ με τίτλο: «Πώς να διαλύσετε το ευρώ». Το περιοδικό ισχυρίζεται ότι «μια χαοτική αποσύνθεση της Ευρωζώνης θα ήταν συμφορά» και καταλήγει: «Εκτός εάν η Μέρκελ επιβάλει τη γραμμή της, η επιλογή θα είναι ανάμεσα σε μια ακριβή διάλυση σύντομα και σε μια πραγματικά καταστροφική διάλυση αργότερα».
Ούτε καν οι Γερμανοί δεν πιστεύουν πια ακλόνητα στη διατήρηση του ευρώ και το ομολογούν στα σοβαρότερα έντυπά τους. «Τράπεζες, επενδυτές και επιχειρήσεις προετοιμάζονται για μια αποσύνθεση του κοινού νομίσματος», υπογράμμιζε στους τίτλους σχετικής ανάλυσής του το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αυτή την εβδομάδα. «Στα χρηματοπιστωτικά κέντρα όλου του κόσμου πάρα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ανοιχτά ότι θα εκπληρωθεί η προφητεία του Μίλτον Φρίντμαν σύντομα» ομολογεί το περιοδικό, αναφερόμενο στην εξαρχής θέση του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου ότι το ευρώ είναι αδύνατον να επιβιώσει.
«Τι περιμένουν, λοιπόν, η Ιταλία, η Ισπανία και μετά από λίγο και η Γαλλία για να πουν στους Γερμανούς «ή εμείς ή εσείς», για να πουν ότι δεν μπορούμε να παραμείνουμε στο ευρώ υπ' αυτούς τους όρους;», έγραφε σε ένα εξαιρετικά επιθετικό πρωτοσέλιδο άρθρο της η μπερλουσκονική, δεξιά ιταλική εφημερίδα «Τζορνάλε» και συνέχιζε: «Καλύτερα να γυρίσουμε στα εθνικά νομίσματα, αλλά να διατηρήσουμε αυτονομία και ελευθερία». Δεν δίσταζε, μάλιστα, να προειδοποιήσει με εξαιρετικά ζοφερό τρόπο: «Προσοχή να μην έχουμε το ίδιο τέλος όπως το 1938, όταν οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν αντιστάθηκαν στον Χίτλερ και μετά από έναν χρόνο η μισή Ευρώπη είχε καταληφθεί από τα γερμανικά στρατεύματα»!
Ακρως απαισιόδοξη για τις δυνατότητες διασφάλισης της συνέχισης του ευρώ ήταν και η εφημερίδα «Ντι Τσάιτ», προσκείμενη στη σοσιαλδημοκρατική διανόηση της Γερμανίας. «Μια μάχη δεν χάνεται όταν πλησιάζουν οι εχθροί, αλλά όταν απομακρύνονται οι φίλοι. Αυτή είναι η καθοριστική αλλαγή στον αγώνα για το ευρώ τούτες τις μέρες. Ολοι το αποκηρύσσουν», έγραψε με εμφανή θλίψη.
•«Καλύτερα να γυρίσουμε στα εθνικά νομίσματα αλλά να διατηρήσουμε αυτονομία και ελευθερία», έγραψε η ιταλική «Τζορνάλε».
αναδημοσιεύεται από το www.ethnos.gr/article.asp?
Ρίγη πολιτικού πανικού σκόρπισε σε όλη την Ευρώπη η ψυχρή δήλωση στη βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ» του σοσιαλδημοκράτη Φινλανδού υπουργού Εξωτερικών Ερκι Τούομιογια: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε ανοιχτά την πιθανότητα διάλυσης του ευρώ»! Ηταν ο πρώτος Ευρωπαίος υπουργός που έθεσε δημοσίως και ωμά το ζήτημα που απασχολεί εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες της Γηραιάς ηπείρου, οι οποίοι αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα προς το ευρώ. Θεωρούν την οικονομική πολιτική που ασκείται εν ονόματι του κοινού νομίσματος αιτία της διαρκούς επιδείνωσης της ζωής τους τα τελευταία χρόνια. «Η διάλυση του ευρώ δεν σημαίνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα μπορούσε να κάνει την ΕΕ να λειτουργεί καλύτερα», πρόσθεσε ο Φινλανδός υπουργός.
«Νομισματικό ζουρλομανδύα (!) που προκαλεί δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφει το μέλλον της Ευρώπης» αποκάλεσε το ευρώ ο ηγέτης της φινλανδικής Ακροδεξιάς Τίμο Σόινι, τονίζοντας ότι «είναι μόνο ζήτημα χρόνου αν θα φύγει από το ευρώ ο Νότος ή ο Βορράς» της Ευρώπης.
«Προετοιμάζεται για το τέλος της Ευρωζώνης η Φινλανδία» τιτλοφορούσε προχθές άρθρο της η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», τονίζοντας ότι ο Τούομιογια δεν είναι ο μόνος Φινλανδός υπουργός που έχει τέτοιες απόψεις. «Ηδη από τις αρχές Ιουλίου, η συνάδελφός του στο υπουργικό συμβούλιο και υπουργός Οικονομικών Γιούτα Ούρπιλαϊνεν έχει πει ότι η Φινλανδία δεν θα παραμείνει στο ευρώ πάση θυσία», υπενθύμιζε η γερμανική εφημερίδα. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η Φινλανδία είναι από τους πιο αφοσιωμένους συμμάχους του Βερολίνου, αντιλαμβάνεται ότι το θέμα είναι σοβαρό.
Δεν είναι μόνο οι Φινλανδοί που αμφιβάλλουν για την επιβίωση του κοινού νομίσματος και προετοιμάζονται για την εξαφάνισή του. Πάταγο προκάλεσε το εξώφυλλο του τεύχους της περασμένης εβδομάδας του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ» το οποίο έδειχνε τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να μελετά ένα φανταστικό ντοσιέ με τίτλο: «Πώς να διαλύσετε το ευρώ». Το περιοδικό ισχυρίζεται ότι «μια χαοτική αποσύνθεση της Ευρωζώνης θα ήταν συμφορά» και καταλήγει: «Εκτός εάν η Μέρκελ επιβάλει τη γραμμή της, η επιλογή θα είναι ανάμεσα σε μια ακριβή διάλυση σύντομα και σε μια πραγματικά καταστροφική διάλυση αργότερα».
Ούτε καν οι Γερμανοί δεν πιστεύουν πια ακλόνητα στη διατήρηση του ευρώ και το ομολογούν στα σοβαρότερα έντυπά τους. «Τράπεζες, επενδυτές και επιχειρήσεις προετοιμάζονται για μια αποσύνθεση του κοινού νομίσματος», υπογράμμιζε στους τίτλους σχετικής ανάλυσής του το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αυτή την εβδομάδα. «Στα χρηματοπιστωτικά κέντρα όλου του κόσμου πάρα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ανοιχτά ότι θα εκπληρωθεί η προφητεία του Μίλτον Φρίντμαν σύντομα» ομολογεί το περιοδικό, αναφερόμενο στην εξαρχής θέση του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου ότι το ευρώ είναι αδύνατον να επιβιώσει.
«Τι περιμένουν, λοιπόν, η Ιταλία, η Ισπανία και μετά από λίγο και η Γαλλία για να πουν στους Γερμανούς «ή εμείς ή εσείς», για να πουν ότι δεν μπορούμε να παραμείνουμε στο ευρώ υπ' αυτούς τους όρους;», έγραφε σε ένα εξαιρετικά επιθετικό πρωτοσέλιδο άρθρο της η μπερλουσκονική, δεξιά ιταλική εφημερίδα «Τζορνάλε» και συνέχιζε: «Καλύτερα να γυρίσουμε στα εθνικά νομίσματα, αλλά να διατηρήσουμε αυτονομία και ελευθερία». Δεν δίσταζε, μάλιστα, να προειδοποιήσει με εξαιρετικά ζοφερό τρόπο: «Προσοχή να μην έχουμε το ίδιο τέλος όπως το 1938, όταν οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν αντιστάθηκαν στον Χίτλερ και μετά από έναν χρόνο η μισή Ευρώπη είχε καταληφθεί από τα γερμανικά στρατεύματα»!
Ακρως απαισιόδοξη για τις δυνατότητες διασφάλισης της συνέχισης του ευρώ ήταν και η εφημερίδα «Ντι Τσάιτ», προσκείμενη στη σοσιαλδημοκρατική διανόηση της Γερμανίας. «Μια μάχη δεν χάνεται όταν πλησιάζουν οι εχθροί, αλλά όταν απομακρύνονται οι φίλοι. Αυτή είναι η καθοριστική αλλαγή στον αγώνα για το ευρώ τούτες τις μέρες. Ολοι το αποκηρύσσουν», έγραψε με εμφανή θλίψη.
•«Καλύτερα να γυρίσουμε στα εθνικά νομίσματα αλλά να διατηρήσουμε αυτονομία και ελευθερία», έγραψε η ιταλική «Τζορνάλε».
αναδημοσιεύεται από το www.ethnos.gr/article.asp?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)