Η ''ισλαμική άνοιξη'' οδηγεί σε ''χριστιανικό χειμώνα''

Η «ισλαμική άνοιξη» οδηγεί σε «χριστιανικό χειμώνα»


17 Αυγούστου 2012
Σε ανταπόκριση του Der Spiegel από την Βηρυτό, αποκαλύπτεται η ύπαρξη μιας «Ταξιαρχίας Δημίων» μεταξύ των ανταρτών, που έχουν αναλάβει το έργο της εκτέλεσης των εχθρών της «εξέγερσης» στην συνοικία της Homs, Baba Amr, πριν την ανακαταλάβει ο κυβερνητικός Στρατός. Ένας αξιωματικός της «Ταξιαρχίας Δημίων», σε συνέντευξη του στο Der Spiegel υποστήριξε ότι μόνο η μονάδα του έχει εκτελέσει 200 με 250 φιλοκυβερνητικούς, κυρίως Χριστιανούς, πολίτες.
Στην Αίγυπτο, η ανατροπή του καθεστώτος Μουμπάρακ έφερε στην εξουσία την Μουσουλμανική Αδελφότητα, αύξησε τα κρούσματα βίας εναντίον των Κοπτών, και τις πυρπολήσεις ναών. Υπήρχαν φυσικά και ανάλογα περιστατικά προηγουμένως, αλλά ήσαν σποραδικά.
Στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, οι Χριστιανοί βρίσκονται μεταξύ της σκληρής «οικιστικής πολιτικής» του κ. Νετανιάχου και των υποστηρικτών της Χαμάς. Εκεί όμως που η τύχη τους φέρθηκε σκληρά, ήταν στο Ιράκ, όπου το 65% περίπου των χριστιανών (250.000) έφυγαν από τη χώρα για να προστατευθούν από την αλληλοσφαγή των σουνιτών και σιιτών, και κατέφυγαν για προστασία στη… Συρία.
Με τις κυβερνήσεις Μουμπάρακ, Σαντάμ και Άσαντ, οι χριστιανοί δεν αντιμετώπιζαν ρατσιστικά προβλήματα. Πριν από τις ένοπλες συγκρούσεις σ’ αυτές τις χώρες, δεν υπήρχε διαχωρισμός Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Οι πρόσφυγες του Ιράκ αντιμετωπίζουν σήμερα μια δεύτερη φυγή, αφού οι Σύροι οικοδεσπότες τους, κινδυνεύουν κι αυτοί.
Μετακινούνται τώρα σε προσφυγικούς καταυλισμούς και κατασκηνώσεις στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου (σε περίπτωση ένοπλης επέμβασης στη Συρία, θα συμπεριληφθεί και ο Λίβανος), ενώ πολλοί μετακινούνται προς την Ιορδανία, η οποία δεν θα αποφύγει βέβαια κάποια στιγμή την επίσκεψη των μισθοφόρων.
Άλλωστε, ο βασιλιάς της Ιορδανίας δεν δίνει άδεια στα ισραηλινά αεροπλάνα να περάσουν από τον εναέριο χώρο της, σε περίπτωση αεροπορικής επιδρομής στο Ιράν. Κι αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στο Ισραήλ.
Στη Συρία, κι ενώ στην αρχή οι περισσότερες επιθέσεις συνέβαιναν μεταξύ Σουνιτών και Αλεβιτών Μουσουλμάνων, ήρθε και η σειρά για αιματηρές επιθέσεις εναντίον της χριστιανικής μειοψηφίας. Η συνηθισμένη κατηγορία για την εθνοκάθαρση των ντόπιων Χριστιανών από τους ισλαμιστές, είναι η συνεργασία με το συριακό καθεστώς.
Η Συρία ήταν κάποτε το καταφύγιο των διωκόμενων χριστιανών, όπως σημειώνει το Real clear world. Η χώρα φιλοξένησε τους Αρμένιους, που ήταν θύματα της γενοκτονίας των Νεότουρκων το 1915, καθώς και τους Χριστιανούς Παλαιστίνιους που εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους το 1948, με την ίδρυση του Ισραήλ. Και στις δεκαετίες του 1970 και 1980, η Συρία αποτέλεσε καταφύγιο για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και Μαρωνίτες, που προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τις θρησκευτικές αναταραχές του Λιβάνου.
Μπορεί το καθεστώς του Άσαντ να ήταν ένα μονοκομματικό καθεστώς, που περιόριζε τα πολιτικά δικαιώματα όπως σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες, επέτρεπε όμως τις πολιτισμικές και θρησκευτικές ελευθερίες. Γι’ αυτό και οι θρησκευτικές μειονότητες της Συρίας απολάμβαναν ασφάλεια και σταθερότητα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι αλλού. Και αυτό ίσχυε κυρίως για τις αρχαίες χριστιανικές μειονότητες.
Ίσως διότι οι Άσαντ είναι Αλεβίτες, μια σιιτική μειονότητα που θεωρείται αιρετική, και μάλιστα τα μέλη της χαρακτηρίζονται υποτιμητικά ως Nusayris, ή «μικροί Χριστιανοί». (Αλεβίτες είναι και οι μισοί μουσουλμάνοι στην Θράκη, αλλά οι απειλές και οι εκβιασμοί των τουρκοφρόνων, δεν τους επιτρέπουν να αρνηθούν την «προστασία» του Προξενείου Κομοτηνής).
Οι δυτικές χριστιανικές χώρες, που υποστηρίζουν τους ισλαμιστές στις δήθεν εξεγέρσεις, αδιαφορούν για την τύχη των ομοθρήσκων τους. Όπως έκαναν και οι Σταυροφόροι, που είχαν καταλάβει για 60 χρόνια την Κωνσταντινούπολη, και φεύγοντας πήραν μαζί τους ό,τι κινητό πολιτιστικό στοιχείο μπορούσαν να μεταφέρουν. Οι χρονικογράφοι της Άλωσης έγραψαν, ότι αυτά που υπέστησαν από τον Μωάμεθ ήταν απείρως πιο ήπια, από όσα υπέστησαν από τους Σταυροφόρους.

Ο Μακεδών
Αναδημοσίευση από το http://www.palo.gr/cluster/