Πολιτική, Ρήξη φ. 80-89, Ρήξη φ. 82 — Φεβρουαρίου 6, 2012 12:19 μμ

Να δώσουμε τέλος στους στυγνούς εκβιασμούς!


του Νίκου Ντάσιου από τη Ρήξη που κυκλοφορεί

Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Μόνη λύση, ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο

Η κρισιμότητα του επόμενου διμήνου για την πορεία της χώρας είναι δεδομένη, όπως φαίνεται από τις κατά καιρούς δηλώσεις περί χρεοκοπίας, αξιωματούχων των δυτικών οικονομικών κέντρων. Πολύ πρόσφατα, ο διευθύνων σύμβουλος της Φιτς, αλλά και πολλά διεθνή έντυπα, όπως π.χ. οι Τάιμς, προβλέπουν πιστωτικό γεγονός τον Μάρτιο, δεδομένης της αδυναμίας της χώρας να αποπληρώσει ομόλογο ύψους 15 δισ. € που λήγει αυτόν το μήνα και δεδομένης της αμφίβολης καταβολής της επόμενης δόσης.
Την αμέσως προηγούμενη περίοδο, στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας έλαβε χώρα έκτακτη άσκηση λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας, με ενημέρωση υψηλόβαθμων στελεχών δημόσιων οργανισμών –όπως το ΙΚΑ και άλλοι ασφαλιστικοί φορείς– για τη λειτουργία των οργανισμών αυτών σε συνθήκες χρεοκοπίας.
Το σενάριο προβλέπει την άμεση κάλυψη των αναγκών με την χρήση κουπονιών, τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για την κάλυψη των υποχρεώσεων των πολιτών έναντι του δημοσίου (π.χ. έκτακτη εισφορά, φόρος ακινήτων κ.λπ.). Το ύψος της μηνιαίας καταβολής κουπονιών θα ανέρχεται –σύμφωνα με το σενάριο– στο 50% του μισθού και το άλλο 50% θα καταβάλλεται σε € (αν βεβαίως δεν οδηγηθούμε σε δραχμή με ενεργοποίηση των CDS ).
Πέραν των πρακτικών προτάσεων για τη συμπεριφορά των πολιτών –τις οποίες θα αναφέρουμε σε επόμενα φύλλα–, θα πρέπει σήμερα να προσδιορίσουμε τις πολιτικές ενέργειες που οφείλουν να γίνουν άμεσα ώστε να αποτρέψουμε μια συνολική κατάρρευση της χώρας.

Κρίσιμες παράμετροι θα είναι:

Α) Η μη απώλεια του εθνικού μας πλούτου (πλουτοπαραγωγικές πηγές, πόροι) και η παρεμπόδιση του πλήρους ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με ευτελές τίμημα στους ξένους δανειστές –τοκογλύφους.
Β) Η μη υπαγωγή του χρέους μας στο αγγλικό δίκαιο, που θα σημάνει οριστική εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας και διατήρηση του υπολογισμού του σε ευρώ ακόμα και εάν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή –κάτι που σήμερα ισχύει για τα δάνεια που μας έχουν εκχωρηθεί από την τρόικα.
Οι δύο παραπάνω παράμετροι θα διασφαλιστούν μόνο στην περίπτωση της μη ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης με αυξημένη πλειοψηφία –άνω των 2/3 της υπάρχουσας Βουλής. Να θυμίσουμε ότι η τρέχουσα δανειακή σύμβαση του πρώτου μνημονίου, που ήταν σε εκκρεμότητα από τον Ιούνιο του 2010, τελικά κυρώθηκε με τον Νόμο 4021/11 που αφορά στο ειδικό τέλος ακινήτων της ΔΕΗ (χαράτσι). Η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή θα σημάνει τη δυνατότητα των δανειστών –τοκογλύφων– να ιδιοποιούνται, είτε οι ίδιοι είτε τρίτοι, τον δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό πλούτο μας, π.χ. αγροτική γη ή ιδιοκτησίες, καθώς θα περιέρχεται άμεσα στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε.
Να διευκρινίσουμε πως, με την υπαγωγή του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, η αδυναμία αποπληρωμής κάποιας δόσης του ενυπόθηκου δανείου, βάσει της νέας δανειακής σύμβασης, θα σημάνει την άνευ όρων παραίτησή μας τόσο από τη δημόσια όσο και από την ιδιωτική περιουσία, ενώ μόνο τα δικαστήρια των δανειστών μας θα είναι σε θέση να επιλύουν τις όποιες νομικές διαφορές προκύψουν. Με απλά λόγια, η αδυναμία καταβολής του φόρου ή των εν γένει υποχρεώσεων του πολίτη, μπορεί να οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στην απώλεια κυριότητας περιουσιακών του στοιχείων (ακινήτων, κτημάτων κ.λπ.)!
Επιπλέον, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αποτελεί θέση της τρόικας η χρησιμοποίηση του συνόλου του ενυπόθηκου δανείου –όσο κι αν μας δοθεί από 1/1/2012– αποκλειστικά για την αποπληρωμή των δανειστών (ξένα πιστωτικά ιδρύματα και ασφαλιστικά ταμεία) και όχι για τις εσωτερικές ανάγκες της χώρας! Άλλωστε αυτό που έχει συμβεί με τα έως σήμερα παρεχόμενα χρήματα του πρώτου δανείου, δηλαδή τα 73 δισ. € (από τα 110 δισ.) είναι η χρήση των 62,4 δισ. € αποκλειστικά για την αναχρηματοδότηση του υφιστάμενου χρέους, ενώ τα υπόλοιπα 10,6 χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση κυρίως για την κάλυψη υποχρεώσεων σε τρίτους, π.χ. πολυεθνικές εταιρείες φαρμάκων, κατασκευαστές, εργολάβοι κ.λπ. και ελάχιστα για μισθούς και συντάξεις – το μηνιαίο κόστος των οποίων ανέρχεται στα 1,6 δισ. €.

Εσωτερικό δάνειο τώρα

Προκειμένου η χώρα να αποφύγει αυτή την οδυνηρή εξέλιξη, με πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, απαιτείται τώρα ένα εσωτερικό δάνειο, με προτεραιότητα την κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος (περίπου 20 δισ. € ετησίως). Η κάλυψη αυτού του δανείου θα πρέπει να γίνει με την υποχρεωτική λήψη ομολόγων 10ετούς ή παραπάνω διάρκειας από την οικονομική ελίτ και τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Με βάση τα τεκμήρια διαβίωσης και άλλα αποδεικτικά περιουσιακά στοιχεία (καταθέσεις, ακίνητη και κινητή περιουσία κ.λπ.), θα πρέπει πρώτα όλοι αυτοί, ξεκινώντας από τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αρχιεπίσκοπο, τους πολιτικούς αρχηγούς, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους τραπεζίτες, να λάβουν αναγκαστικά μέρος, έμπρακτα, στη διάσωση της χώρας. Στη συνέχεια να συμβάλει και ο υπόλοιπος λαός, ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα –αποκλείοντας τους ανέργους και τους φτωχούς–, προκειμένου να διαμορφωθούν οι όροι μιας συντεταγμένης κοινωνίας, η οποία κάνει το πρώτο βήμα για την επιβίωσή της.
Η πρόταση αυτή αποτελεί σήμερα τη μόνη δυνατότητα σωτηρίας και θα αποκαταστήσει το αίσθημα δικαίου σε μια κοινωνία που υπέστη μονομερώς και αποκλειστικά επί δύο χρόνια το βάρος όλων των μέτρων της τρόικας και της κυβέρνησης. Μια κοινωνία που, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, βίωσε την πλήρη ασυλία της ελίτ έναντι οποιασδήποτε οικονομικής υποχρέωσης στη χώρα και η οποία, όταν φτάσαμε στα έσχατα, φρόντισε να εξάγει τον πλούτο της στις τράπεζες της Ελβετίας, περιμένοντας να επανακάμψει με ισχυρό νόμισμα για το τελικό πλιάτσικο, όταν επιστρέψουμε στη δραχμή. Με τον ίδιο αμοραλισμό, η πολιτική ελίτ περιμένει να πλουτίσει από την ενεργοποίηση των CDS σε συνθήκες κατάρρευσης –βλέπε οικογένεια του πρώην πρωθυπουργού Παπανδρέου– όταν η Αριστερά έκανε προμετωπίδα της το αίτημα του «Δεν πληρώνω» και την παράταση της αποπληρωμής των δόσεων για τρία χρόνια ή –στην πιο επαναστατική της εκδοχή– την επιστροφή μας στη δραχμή.
Την ίδια στιγμή θα πρέπει να απαντήσουμε έμπρακτα στις διάφορες φλυαρίες περί ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, που συναρτάται αποκλειστικά από την μεγαλύτερη πτώση του κατώτατου μισθού, τη στιγμή που θα έπρεπε η ατζέντα να επικεντρωθεί στον ανώτατο πλούτο, για τον οποίο θα έπρεπε να τεθεί πλαφόν, στην έλλειψη επενδυτικού ενδιαφέροντος από την εγχώρια ελίτ, αλλά και στο περιβάλλον αστάθειας και κατάρρευσης που έχει προκαλέσει η 3ετής ύφεση, με επικείμενη χρεοκοπία. Το εσωτερικό δάνειο είναι το μόνο που μπορεί να δώσει την απαιτούμενη ρευστότητα για την περίφημη παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας από τους συνεταιρισμένους πολίτες, να κάνει πράξη τη λαϊκή οικονομία, να δώσει τη δυνατότητα λειτουργίας του υπό κατάρρευση κοινωνικού κράτους και να εξασφαλίσει ένα στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης για τα εκατομμύρια ανέργους και φτωχούς που δημιουργεί η τρέχουσα πολιτική των μνημονίων.
Στην περίοδο της μεταπολίτευσης μεγαλώσαμε με μια στρεβλή άποψη περί προοδευτικότητας, η οποία συναρτούνταν με την ιδεοληψία της ελευθερίας του ατόμου στο πλαίσιο της κατεδάφισης κάθε συλλογικής ταυτότητας. Μια ελευθερία που κατέτεινε εν τέλει στην απόλυτη κυριαρχία του ατομικού δικαιώματος έναντι κάθε έννοιας συλλογικού συμφέροντος. Η επικείμενη καταστροφή απαιτεί μια ανατροπή σ’ αυτό το εποικοδόμημα ιδεών, το οποίο είναι εν πολλοίς αριστερής και εθνομηδενιστικής προέλευσης. Η σωτηρία του τόπου θα γίνει –αν γίνει– μόνο από έναν λαό που έχει ταυτότητα και ρίζες, και απαιτεί όλοι οι πολίτες να θέσουν, τώρα, σε πρώτη προτεραιότητα του βίου τους, την υποχρέωση της σωτηρίας της Πατρίδας μας. Τα υπόλοιπα έπονται…

αναδημοσιεύεται από το http://ardin-rixi.gr/