Βυζάντιο: Μνήμη και ιστορικοί στοχασμοί - του Θόδωρου Μπατρακούλη

Βυζάντιο: Μνήμη και ιστορικοί στοχασμοί* 29 Μαίου, αποφράδα ημέρα. Επέτειος της δεύτερης Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Η ονειρεμένη και αλησμόνητη «Πόλη», η «Βασιλεύουσα», η «Επτάλοφος της Ανατολής» έπεσε το 1453. Ποτέ όμως δεν έσβησε από τις καρδιές των Ελλήνων, για τους οποίους η μέρα αυτή είναι μέρα μνήμης. Οι Ελληνες, αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι, οφείλουν να θυμούνται και να αντλούν διδάγματα από την ιστορία της Βασιλίδος των πόλεων, καθώς και από την πολύπτυχη ιστορία της Μεσαιωνικής Ελληνικής Αυτοκρατορίας, τόσο των περιόδων της ακμής της όσο και των φάσεων της παρακμής της. Ο σπουδαίος Γάλλος βυζαντινολόγος Πωλ Λεμέρλ επισημαίνει ότι η τιμή για την επιβίωση του αρχαίου προτύπου ανήκει, κατά πολύ μεγάλο μέρος, «στη χιλιετία…στη διάρκεια της οποίας ένα κράτος ελληνικό, που μιλούσε ελληνικά και η πρωτεύουσά του ήταν στην Κωνσταντινούπολη διατήρησε την έννοια του δικαίου, την έννοια του νόμου, την έννοια της πόλεως και ενός ορισμένου τρόπου ζωής εν κοινωνία, καθώς και την έννοια της ηθικής, υπό κοινωνική αλλά και ατομική έννοια, και τέλος την έννοια της μόρφωσης, με μια λέξη: τον πολιτισμό» . Τα δύο τμήματα της Ευρώπης, η ελληνόφωνη βυζαντινή Ανατολή (μια «ελληνική οικουμένη») και η λατινόφωνη Δύση ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους και συγκρότησαν διακριτές πολιτισμικές οντότητες . Μετά την κατάρρευση του δυτικού τμήματος της Ρωμαïκής Αυτοκρατορίας, η διατήρηση του ανατολικού τμήματός της (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) είχε πολύ σπουδαίες ιστορικές συνέπειες. Στο απόγειο της ακμής της, η Ανατολική Ρωμαïκή αυτοκρατορία εκτεινόταν από την Ιλλυρία και την Τριπολίτιδα, στα Δυτικά, μέχρι τις παρυφές του Καυκάσου και του Ευφράτη, στα Ανατολικά. Ηδη από την εποχή του Ιουστινιανού (528-565 μ.Χ.), η ‘‘κοινή’’ ελληνική αποτελούσε τη γλώσσα όχι μόνο της ιθύνουσας ‘‘ελίτ’’ αλλά και της πλειοψηφίας των κατοίκων της και επικράτησε κατά αδιαφιλονίκητο τρόπο στο σύνολο της Επικράτειας από την εποχή του Ηρακλείου (610-641). Η πολιτισμική επιρροή της Μεσαιωνικής Ελληνορωμαïκής Αυτοκρατορίας - πρώτη ευρωπαïκή αυτοκρατορία κατά το λόγο του Πολ Βαλερί - εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη. Η Βυζαντινή (Ελληνορωμαïκή) αυτοκρατορία απορρόφησε τους Σλάβους, των οποίων η εγκατάσταση μετά τις επιδρομές τους του 7ου αιώνα αποτέλεσε μια σημαντική δημογραφική ενίσχυση των πληθυσμών της Χερσονήσου του Αίμου. Ο Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός (β. 886-912) αναφέρει χαρακτηριστικά στα ‘‘Βασιλικά’’ ότι ο πατέρας του, ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (β. 867-886) είχε εξελληνίσει τους ανυπότακτους Σλάβους των βαλκανικών Σκλαβηνιών σε τέτοιο βαθμό «ώστε να θεωρούν πλέον τους εχθρούς των Ρωμαίων δικούς τους εχθρούς» . Ωστόσο, το Βυζάντιο αναγκάστηκε και στους μεταγενέστερους χρόνους να διεξαγάγει πολέμους εναντίον ορθόδοξων και σλαβικών λαών. Ο τσάρος των Βουλγάρων Συμεών απέκτησε μεγάλη ισχύ, πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη (913), κατέλαβε την Αδριανούπολη και προέλασε μέχρι την Κόρινθο (918). Για να εξουδετερώσουν αυτόν τον ιδιαίτερα επικίνδυνο αντίπαλο, οι Βυζαντινοί χρειάστηκε να προκαλέσουν την σύγκρουσή του με τους Κροάτες και τους Σέρβους, υπάγοντας οριστικά τους δύο αυτούς λαούς στην αυτοκρατορική τροχιά. Ο Ιωάννης Τσιμισκής, μετά τη νίκη του επί του Ρώσου πρίγκιπα του Κιέβου Σβιατοσλάβου Α΄, επωφελούμενος από την εσωτερική αναταραχή στη Βουλγαρία, προσάρτησε τη χώρα το 972. Η τελευταία πράξη αυτής της περιόδου στην αναμέτρηση Βυζαντινών και Βουλγάρων παίχθηκε κατά την βασιλεία του Βασιλείου Β΄ . Οπωσδήποτε, οι Σλάβοι της Ν/Α Ευρώπης θεωρήθηκαν και έγιναν σε σημαντική έκταση μαχητές της «Ορθοδοξίας» . Εξάλλου, θεωρείται ότι η μεσαιωνική Ελληνορωμαïκή αυτοκρατορία μπόρεσε να ενσωματώσει στην Ευρώπη τους λαούς τους οποίους εκχριστιάνισε, ειδικά τους Σλάβους . Σύμφωνα με μιά ορισμένη ιστορική προσέγγιση, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ιδιαίτερα τα Βαλκάνια αποτέλεσαν μέρη αυτού του γεωπολιτισμικού πλέγματος που ονομάστηκε ‘‘Βυζαντινή Κοινοπολιτεία’’ (Commonwealth Byzantin). Επρόκειτο για μια χωρική ζώνη που, παρά την ποικιλότητά της, χαρακτηριζόταν από σημαντικό αριθμό κοινών πολιτισμικών και πνευματικών γνωρισμάτων . Και στις μέρες μας, στα Βαλκάνια, η πραγματικότητα που αποδίδεται από τον όρο ‘‘Βυζάντιο’’ (δηλαδή την Ανατολική Ελληνική-ρωμαïκή αυτοκρατορία) και τα σχετικά επίθετα έχει εμφανιστεί σαν να αποτελεί ένα είδος ‘‘μυστικού τοπίου’’. Στα εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ) βλέπει κανείς δεκάδες ορθόδοξους ναούς και μνημεία της βυζαντινής περιόδου. Πότε εμφανίστηκε ως γεωπολιτική-γεωπολιτισμική έννοια η «Νοτιο-ανατολική Ευρώπη», ο χώρος που ονομάζεται συχνά και ‘‘Βαλκάνια’’ (Βαλκανική); Για ορισμένους ιστορικούς αφετηρία ήταν ο 5ος αιώνας μ.Χ., και σύμφωνα με άλλους το Σχίσμα των χριστιανικών Εκκλησιών του 1054. Στους μεταξύ των δύο αυτών ορίων χρόνους, η πολιτική και οικονομική ενότητα της υπό εξέταση ευρείας περιοχής είχε εξασφαλισθεί από την αυτοκρατορική εξουσία, καθώς και από αυτό που επικράτησε να ονομάζεται ‘‘Βυζαντινός πολιτισμός’’ . Αρκετά από τα προγενέστερα χαρακτηριστικά διατηρήθηκαν, με νέες μορφές και συνθέσεις, και μετά την οθωμανική κατάκτηση . Ενας τομέας που μπορεί να θεωρηθεί ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της οικονομικής/πολιτιστικής κοινότητας των λαών της Βαλκανικής, υπήρξε το δίκαιο των ιδιωτικών σχέσεων των Ορθοδόξων Χριστιανών υπηκόων των Οθωμανών σουλτάνων. Μετά το 1453, το βυζαντινό (ελληνορωμαïκό) ιδιωτικό δίκαιο παρέμεινε σε ισχύ - κατ’αρχάς χάρη στα δικαστικά προνόμια του κλήρου . Σε μεταγενέστερο χρόνο, οι οθωμανικές αρχές αναγνώρισαν δικαστική αρμοδιότητα και στις κοσμικές αρχές των ελληνικών κοινοτήτων καθώς και σε επαγγελματικές συντεχνίες . Από το 1000 μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα έλαβε χώρα μια ουσιώδης αλλαγή του τύπου εμπορίας και συνακόλουθα της αστικής ζωής στη Δυτική Ευρώπη. Σημειώθηκε διάνοιξη εμπορικών δρόμων από την Ανατολή προς την Ιταλία και από την τελευταία προς τις δυτικότερες περιοχές της Ευρώπης. Οι «Σταυροφορίες», οι οποίες βασίστηκαν στη ναυτική δύναμη των ιταλικών πόλεων-κρατών, εγκαινίασαν μια νέα φάση στο (δυτικο)ευρωπαïκό εμπόριο . Οι Ιταλοί έγιναν οι κυρίαρχοι θαλασσοπόροι της Ανατολικής Μεσογείου, εκτοπίζοντας τους Ελληνορωμαίους και τους Αραβες. Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ Λατίνων (Δυτικών) Ρωμαιοκαθολικών και Ελληνορωμαίων (Ανατολικών) Ορθοδόξων πήραν μεγαλύτερη ένταση και έκταση με το μεγάλο σχίσμα του 1054. Ο χριστιανικός κόσμος διαιρέθηκε σε δύο παρατάξεις, με επικεφαλής της κάθε μιας τον Πάπα της Ρώμης και τον Οικουμενικό Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως. Την εν λόγω εποχή, η Ανατολική Ρωμαïκή αυτοκρατορία είχε ήδη πλήρως εξελληνισθεί. Η ελληνική ήταν η επίσημη γλώσσα από τον 7ο αιώνα. Η διαμάχη μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ελληνορθοδόξων ήταν και πολιτική και πολιτισμική. Ηταν μια άλλη εκδοχή της παλαιάς διαμάχης μεταξύ Ρώμης και Αθήνας, μεταξύ της Λατινικής Δύσης και της Ελληνικής Ανατολής. Η αμοιβαία αντιπάθεια και εχθρότητα θα κορυφωθεί το 1204, όταν η Δ΄ Σταυροφορία, που υποκινούνταν για εμπορικούς-γεωοικονομικούς λόγους από τους Ενετούς, εκτρέπεται του προορισμού της και, οι Σταυροφόροι, αντί των Ιεροσολύμων, καταλαμβάνουν και λεηλατούν την Κωνσταντινούπολη. Το μίσος των Λατίνων τους ώθησε τότε σε πράξεις ασύλληπτης βαρβαρότητας εναντίον των Ελληνορθοδόξων . Μετά την πρώτη Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατακερματίστηκε σε ανεξάρτητα λατινικά και ελληνικά κράτη. Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας στερέωσε τη ναυτική πρωτοκαθεδρία και την εμπορική ηγεμονία, που είχε εγκαθιδρύσει στην Αδριατική θάλασσα, στα εδάφη της Ανατολικής Ρωμαïκής αυτοκρατορίας και στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι πόλεις της Βορείου Ιταλίας (προπάντων η Βενετία και, σε μικρότερη έκταση, η ανταγωνίστριά της Γένουα) και της Γερμανίας κέρδισαν περισσότερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από την επεκτατική πολιτική της Δύσης στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο . Το ισχυρότερο από τα Βυζαντινά κράτη, η αυτοκρατορία της Νικαίας, και μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης (1261), δεν έπαυσε να είναι ένα εδαφικά συρρικνωμένο κράτος, πολιτικά αδύναμο και οικονομικά εξαρτημένο. Είχε καταντήσει σκιά της παλιάς κραταιάς αυτοκρατορίας. Και μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τις δυνάμεις του κράτους της Νίκαιας, τα περισσότερα εδάφη της αυτοκρατορίας ανήκαν πλέον στα ανεξάρτητα βασίλεια των Βουλγάρων και των Σέρβων, στους Ενετούς, στους Γενουάτες και στους Οθωμανούς Τούρκους. Οι τελευταίοι, οι νέοι κατακτητές προερχόμενοι από τον κόσμο των στεπών - που πάτησαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 1308 -, έμελλαν να δημιουργήσουν μια μεγάλη και μακρόβια αυτοκρατορία, η οποία στην Ευρώπη θα περιλάμβανε όλη τη Βαλκανική. Ο Γιάννης Κορδάτος έγραφε σε μια μονογραφία του: «Στις 29 του Μάη στα 1453, που η ξακουστή πρωτεύουσα του Βυζαντίου έπεσε στα χέρια των Τούρκων, από τη μια μεριά οι βυζαντινοί φεουδάρχες άλλαζαν κυρίαρχο και από την άλλη, τελείωνε η πάλη που άρχισε ανάμεσα σ’Ανατολή και Δύση - ανάμεσα σε Τούρκους και Φράγκους - για την επικράτηση και την κατοχή της Βαλκανικής που ήταν ο δ ρ ό μ ο ς που περνούσαν τα καραβάνια των πραγματευτάδων από την Ευρώπη στην Ασία. Η Πόλη που κατά τον ποιητή ήταν «το σπαθί, η Πόλη το κοντάρι η Πόλη ήτο το κλειδί της Ρωμανίας όλης κ’εκλείδωνε κ’ασφάλιζεν όλη την Ρωμανίαν κ’όλο το Αρχιπέλαγος εσφικτοκλείδωνέτο» δεν ήταν μοναχά κέντρο οικονομικό μα είχε και στρατηγική θέση σπουδαία» Η Πόλη - κέντρο ενός πολιτισμού οικουμενικής ακτινοβολίας, κυρίως για τον χριστιανικό κόσμο - έπεσε στις 29 Μαίου 1453 στα χέρια των Οθωμανών. Οι Ελληνες, αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι, οφείλουν να θυμούνται και να αντλούν διδάγματα. Περισσότερο σήμερα που ο Ελληνισμός πορεύεται γοργά προς τη «μετανεωτερικότητα», χαρακτηριστικά της οποίας είναι η αποκοπή από τις ρίζες, ο εθνομηδενισμός και η άκριτη αποδοχή τρόπου σκέψεως και ζωής που επιδιώκουν να επιβάλλουν τα ιδεολογικά κέντρα της παγκοσμιοποίησης. Θεόδωρος Μπατρακούλης Δρ Πανεπιστημίου Paris 8, Νομικός * Το άρθρο δημοσιεύτηκε σε συντετμημένη μορφή με τίτλο «29 Μαίου 1453: Ημέρα μνήμης των Ελλήνων και των Ευρωπαίων», στο ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίβαρο, Ιούνιος 2007. http://palio.antibaro.gr/national/mpatrakoulhs_29maiou.php

Το colpo grosso του Αλέξη Τσίπρα - του Γιώργου Καραμπελιά

Το colpo grosso του Αλέξη Τσίπρα Για δεύτερη φορά ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς δοκιμάζει να υπερφαλαγγίσει το ΠΑΣΟΚ… του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη που κυκλοφορεί (φ. 85) Για δεύτερη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο –κι αυτή τη φορά στο τέλος της– ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς δοκιμάζει να υπερφαλαγγίσει το ΠΑΣΟΚ ως εκφραστής του προοδευτικού χώρου… Η πρώτη φορά ήταν το 1988 με τον ενιαίο Συνασπισμό και σήμερα γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, ανάμεσα στις δύο περιόδους, υπάρχει μια ριζική διαφορά: Τότε, παρά την κρίση του (ήδη το χρέος βρισκόταν στο 100% και το έλλειμμα διευρυνόταν), το σύστημα διέθετε πολύ μεγαλύτερα αποθέματα και οι μεσαίες τάξεις ήταν μάλλον σε φάση επέκτασης. Γι’ αυτό, τότε, ως συνέπεια και της κατάρρευσης του ανατολικού στρατοπέδου και της έναρξης της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, τα μεσαία στρώματα ανασυσπειρώθηκαν στο ΠΑΣΟΚ και ο Μίμης Ανδρουλάκης, που χαιρέτιζε από τα μπαλκόνια το τέλος του «Δον Κορλεόνε» της πολιτικής, λίγους μήνες μετά, σαν γνήσιος ανεμοδείκτης της μεταπολίτευσης, υποκλινόταν μπροστά στη σοφία του μεγάλου αρχηγού! Σήμερα το τοπίο είναι ριζικά διαφορετικό. Η κρίση των μεσαίων στρωμάτων είναι σαρωτική, η πτώχευση των Ελλήνων σχεδόν καθολική και το ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα αντιπροσώπευσης αυτής της συρρικνούμενης μάζας. Επομένως, υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες για να αναδειχθεί μια νέα πρόταση εκπροσώπησης των μεσαίων στρωμάτων, που να προέρχεται από την ίδια τη μεσοστρωματική αριστερά. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να την εκφράσει καλύτερα από ένα κόμμα όπως ο Συνασπισμός, των μεσαίων παγκοσμιοποιημένων στρωμάτων, που βλέπουν να αποκόπτονται βίαια από το όραμα της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» και της καταναλωτικής ευωχίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ηγέτης του, ο Αλέξης Τσίπρας, αποτελούν έτσι το καταλληλότερο όχημα για να αποτυπωθεί, σαν μια στιγμιαία φωτογραφία, η σημερινή πραγματικότητα αυτών των στρωμάτων. Από τη μια πλευρά, έχουν απομακρυνθεί βίαια από το προηγούμενο κοινωνικό στάτους τους και, από την άλλη, δεν έχουν ακόμη πιστέψει τον τελεσίδικο χαρακτήρα αυτού του μετασχηματισμού. Κατά συνέπεια, δεν επιλέγουν μια ακραία αντιευρωπαϊκή εκδοχή, τύπου ΚΚΕ, αλλά μια λογική απόρριψης του μνημονίου, χωρίς ακόμα να έχει εγκαταλειφθεί ολοκληρωτικά η ευρωλαγνεία τους. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Τσίπρας επιχειρεί τον τετραγωνισμό του κύκλου: και να αρνηθεί τις καταστρεπτικές συνέπειες του μνημονίου –και τα πέντε χρόνια λιτότητας– και, ταυτόχρονα, να διατηρήσει χορτάτο τον ευρωπαϊκό σκύλο. Πρόκειται, θα έλεγε ο Μαρξ, για μια καταπληκτική κοινωνική και πολιτική ισορροπία, τέτοια που εξέφρασαν τόσο παραστατικά και οι κάλπες της 6ης Μαΐου (149 έδρες στα πρώην μεγάλα κόμματα, 151 σε όλα τα υπόλοιπα). Σε τέτοιες στιγμές ισορροπίας υπάρχουν πολλές επιλογές. Η μία του ΚΚΕ –που στη μακρά του διαδρομή έχει καεί πολλές φορές στον χυλό– είναι η αποφυγή οποιασδήποτε προσπάθειας για άμεση κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, ενώ η δεύτερη είναι μια προσπάθεια άλωσης της πολιτικής εξουσίας χωρίς ανατροπή του καθεστώτος. Αυτό δηλαδή ακριβώς που είχε κάνει ο Ανδρέας, στη δεκαετία του 1970. Γι’ αυτούς τους λόγους, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται σε κινήσεις ζογκλέρ. Διεκδικούν την πολιτική εξουσία και διακυβέρνηση, θέτοντας όρους –όχι απλώς απόρριψης του μνημονίου, αλλά αποδοχής ολόκληρου του προγράμματός τους– που την καθιστούν ανέφικτη, με μοναδικό στόχο να συγκροτήσουν έναν ακόμη ισχυρότερο πόλο μέσα από άμεσες επικείμενες εκλογές. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ εξαντλεί τη διερευνητική του εντολή συναντώντας όχι μόνο, ή κυρίως, κοινοβουλευτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να του επιτρέψουν κάποια μορφή κυβέρνησης, αλλά τους Οικολόγους Πράσινους, τη Λούκα Κατσέλη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή τους μελλοντικούς εταίρους σε ένα ακόμα ευρύτερο εκλογικό σχήμα. Κατά συνέπεια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει στον πειρασμό να αναδειχθεί στις επόμενες εκλογές σε πρώτο κόμμα και να αναλάβει, με τον έναν ή άλλο τρόπο, τη διακυβέρνηση της χώρας. Ελπίζει ότι, στις σημερινές συνθήκες όπου, παντού στην Ευρώπη, αλλά και από τα άλλα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, καταγγέλλεται ως αδιέξοδη η πολιτική της λιτότητας, θα πιστωθεί οποιαδήποτε υποχώρηση των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ απέναντι στο μνημόνιο. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα εμφανιστεί ως ο σωτήρας της χώρας και πιστεύει ότι θα μεταβληθεί σε «ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ». Στο πολιτικό επίπεδο οι συνθήκες είναι μάλλον ευνοϊκές, διότι το σύστημα δεν διαθέτει σχεδόν κανέναν αντίπαλο εναλλακτικό πόλο, μετά και την κατάρρευση και του Αντώνη Σαμαρά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τα πρώτα χρόνια του παπανδρεϊσμού, όταν ο Ανδρέας έπρεπε να αναμετρηθεί με τον ισχυρό αντίπαλο πόλο του καραμανλισμού. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο καναβάτσο, εγκαταλειμμένο από τους ίδιους τους οπαδούς του (σχεδόν το 60 % των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ) και κινδυνεύει σε επόμενες εκλογές να υποστεί ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση. Κατά συνέπεια, ο ιστορικός του ρόλος έχει λήξει. Ωστόσο, αυτό το εγχείρημα του Τσίπρα, ασχέτως αν ο ίδιος το συνειδητοποιεί, αποτελεί ταυτόχρονα ένα μεγάλο άλμα στο κενό. Διότι απουσιάζουν οι κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί έκφραση της μεταπολίτευσης και της ιδεολογίας της. Εκπροσωπούσε την αριστερή πτέρυγα του κυρίαρχου σχηματισμού εξουσίας, στελεχώνοντας τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και της αναπαραγωγής της κυρίαρχης μεταπολιτευτικής ιδεολογίας. Γι’ αυτό και ήταν καταδικασμένος, σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, να αποτελεί συμπληρωματική πολιτική δύναμη ενός ηγεμονικού ΠΑΣΟΚ. Όταν λοιπόν δοκιμάζει να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που μπαίνει σε κρίση η πολιτική υποταγής στο ιερατείο των Βρυξελλών και προβάλλει η αναγκαιότητα μιας ενδοστρεφούς και πατριωτικής στροφής, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εντελώς ανέτοιμος για έναν πλειοψηφικό πολιτικό ρόλο. Διότι θα συμβεί ένα από τα δύο: Είτε θα θελήσει να συμπορευτεί με την κοινωνική πλειοψηφία, που απαιτεί πατριωτική πολιτική, ανακήρυξη της ΑΟΖ, αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, ενίσχυση της άμυνας, πράγμα που θα οδηγήσει σε σύγκρουση με την ίδια του την ιδεολογική βάση και τα στελέχη του κόμματος, είτε θα οδηγηθεί σε αναπόφευκτη συρρίκνωση, ακολουθώντας ακριβώς αυτή τη μέχρι χθες κυρίαρχη ιδεολογία. Όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει την αφορμή για τη διεύρυνση των διαφωνιών στο εσωτερικό του. Ο Τσίπρας, σπρωγμένος από τη λογική της αναζήτησης της κυριαρχίας στο πολιτικό σκηνικό, συγκεντρώνει όλο και περισσότερες δυνάμεις πασοκικής προέλευσης καθώς και πατριωτικής αναφοράς, λειτουργώντας λίγο πολύ «βοναπαρτιστικά» απέναντι στο ίδιο του το κόμμα. Υποχρεώνει, δηλαδή, τις ποικίλες συνιστώσες και τον εθνομηδενιστικό πυρήνα του κόμματός του να ανεχθεί μια πατριωτική διεύρυνση. Μέχρι πού όμως θα μπορέσει να φθάσει; Εξ άλλου, αυτή η προσπαθεια να υπερκεράσει τις αντιστάσεις του εθνομηδανιστικού πόλου, τον σπρώχνουν σε ένα βαθμό και σε μια φυγή στο κενό, αλαβανικού χαρακτήρα. Πράγματι, θέλοντας να περιθωριοποιήσει τον μηχανισμό, μέσω της διεύρυνσης της μαζικής του απεύθυνσης, υπόσχεται πως η Αριστερά μπορεί να είναι ήδη σήμερα μια κυβερνώσα Αριστερά! Και όμως όλοι γνωρίζουμε πως το αντιμνημονιακό κίνημα, τόσο στην αριστερή όσο και τη δεξιά εκδοχή του, μπορεί να ανατρέπει τους μνημονιακούς, χωρίς ακόμα να μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε μια διακυβέρνηση σε πλήρη ρήξη με το εγχώριο και διεθνές σύστημα. Είναι ήδη μεγάλη κατάκτηση πως αντιμνημονιακές δύναμεις θα βρεθούν στη θέση της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και θα μπορούν έτσι να υτποχρεώνουν όλες τις κυβερνήσεις να θέτουν ως μίνιμουμ όρο την αναδιαπραγμάτευση. Η κοινωνική κατάσταση, ακόμα και αν χαλαρώσει το μνημόνιο, θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, τα παρασιτικά καταναλωτικά στρώματα ιδιαίτερα, και ο δημόσιος τομέας, θα συνεχίσουν να υποβαθμίζονται. Και αυτό γιατί η κρίση της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Ελλάδας είναι δομικού χαρακτήρα και δεν έχει δυνατότητα θεραπείας. Έτσι η παραμικρή στραβοτιμονιά και η αδυναμία πραγματοποίησης των υπεσχημένων θα οδηγήσει σε κατάρρευση του εγχειρήματος και ισχυρή άνοδο δυνάμεων τόσο της δεξιάς –όπως συνέβη σε τόσες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης– όσο και ενός αριστερού πληβειακού πόλου με ή χωρίς το ΚΚΕ. Εν ολίγοις, το colpo grosso που αποπειράται ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιθανόν να του βγει για μερικούς μήνες, αλλά όχι για περισσότερο. Δεν υπάρχουν οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την επανάληψη ή την επιμήκυνση της μεταπολίτευσης, όπως φαίνεται να πιστεύει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μεταπολίτευση θα λάβει βίαια τέλος και, μέσα από το χάος και τον κουρνιαχτό της περιόδου που ακολουθεί, θα αναδειχθούν νέα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα. Άραγε, θα μπορέσει ο Τσίπρας να πραγματοποιήσει μια ρήξη με τον εαυτό του, δηλαδή με το κόμμα του και το παρελθόν του, για να βρεθεί σε ηγετικό ρόλο στη νέα εποχή στην οποία θα μπούμε, ή θα μείνει απλώς μια φιγούρα στη σχισμένη φωτογραφία της κοινωνικής και πολιτικής ισορροπίας του Μαΐου του 2012; Πηγή: http://ardin-rixi.gr/archives/5753

Με αφορμή την 19η Μαίου, ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

Με αφορμή την 19η Μαίου, ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου Και μετά τις μαζικές σφαγές και την υπογραφή της Συνθήκης ‘‘περί ανταλλαγής των πληθυσμών’’ του 1923 ένα μέρος των κατοίκων του Πόντου παρέμειναν στα ιστορικά του εδάφη. Αυτοί ήταν οι μουσουλμάνοι Πόντιοι, κυρίως αναγκαστικά εξισλαμισθέντες κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα. Αυτοί οι μουσουλμάνοι σημερινοί κάτοικοι του Πόντου στερήθηκαν επί δεκαετίες το δικαίωμα επικοινωνίας με τους Ποντίους της Ελλάδας και των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Ωστόσο, παρόλες τις συστηματικές πολιτικές αποδιάρθρωσης των κοινοτήτων τους και αφομοίωσής τους από το Τουρκικό Κράτος, αυτοί εξακολουθούν να επιμένουν στην ιδιαίτερη ποντιακή τους ταυτότητα . Υπάρχουν όχι λίγες μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυπτοχριστιανών πολλά χρόνια μετά τους διωγμούς της περιόδου 1915-1922 . Πολλοί από τους εξισλαμισμένους Ποντίους, ιδιαίτερα κοινότητες των περιοχών της Τραπεζούντας, της Τόνιας, του Οφη, των Σουρμένων, της Ματσούκας, αλλά και ορισμένες κοινότητες που έχουν εγκατασταθεί στους περιφερειακούς δήμους της Κωνσταντινούπολης, έχουν διατηρήσει ακέραια την Ποντιακή τους γλώσσα. Ωστόσο, η γλώσσα αυτή είναι σήμερα παράνομη στον Πόντο και σε ολόκληρη την επικράτεια της σημερινής Τουρκίας. Οι μαθητές/μαθήτριες του Πόντου στερούνται σχολείων για την εκμάθηση, καλλιέργεια και ανάπτυξη της μητρικής γλώσσας τους . Σημειωτέον ότι τα Ποντιακά θεωρούνται ως η πλησιέστερη προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενη σήμερα ελληνική διάλεκτος. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Πόντος και το Ποντιακό ζήτημα έχουν βρεθεί στο προσκήνιο, στην ημερήσια διάταξη της ελλαδικής και διεθνούς πολιτικής. Η 19η Μαίου θεωρείται ως ημέρα πένθους από τους Ποντίους. Κηρύχτηκε με νόμο από την Βουλή των Ελλήνων, μετά από ειδική συνεδρίαση (24 Φεβρουαρίου 1994), ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Η πρωτοβουλία της πρόταση στο ελληνικό κοινοβούλιο ανήκει στον γνωστός πόντιο, κοινωνιολόγο, συγγραφέα και πολιτικό Μιχάλη Χαραλαμπίδη . Στην Τουρκία, την ίδια μέρα γιορτάζεται η άφιξη στη Σαμψούντα του υπό τον Μουσταφά Κεμάλ εκστρατευτικού σώματος, με την ανακήρυξή της ως ‘‘ημέρα της τουρκικής νεολαίας’’ (Türk gençlik günü). Ορισμένα σωματεία Ελλήνων Ποντίων, οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ασκούσαν από χρόνια κριτική στην πολιτική που ακολουθούσε η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας. Στη δημόσια διατύπωση του αιτήματος της αναγνώρισης της γενοκτονίας και στην υποστήριξή του με κινηματική διάσταση πρωταγωνίστησαν δύο σημαντικές ομάδες που αναδύθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Ποντιακός Σύλλογος Αργώ και το Κέντρο Ποντιακών Μελετών. Στο επίκεντρο της προαναφερόμενης κριτικής βρέθηκε η εκτίμηση ότι η Αθήνα ακολουθεί τακτική ανοχής της αποσιώπησης της Ποντιακής υπόθεσης ως ζήτημα εθνοκάθαρσης . Ζητούσαν και ζητούν από τις ελληνικές κυβερνήσεις να αναφέρονται στο Ποντιακό ζήτημα ως γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων . «Οι ελλαδικές κυβερνήσεις οφείλουν να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να σταθούν με σεβασμό απέναντι στα μυριάδες αθώα θύματα της γενοκτονίας. Να προωθήσουν την διεθνή αναγνώρισή της. Η αποκήρυξη της γενοκτονίας και η δημόσια ‘‘συγγνώμη’’ από το ένοχο τουρκικό καθεστώς αποτελεί ηθικό όρο και υποχρέωση της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης για οιαδήποτε ‘‘ελληνοτουρκική ή ευρωτουρκική προσέγγιση’’. Η μή ικανοποίηση αυτής της προυπόθεσης υποδηλώνει την πρόθεση της Τουρκίας να εφαρμόζει παρόμοιες τακτικές οποτεδήποτε το επιλέξει το καθεστώς της…» . Ο τουρκικής υπηκοότητας Ποντιακής καταγωγής συγγραφέας Οmer Asan, στο βιβλίο του Ο Πολιτισμός του Πόντου, έχει προχωρήσει σε μια καταγραφή των ηθών, των εθίμων, των ανεκδότων και των γαστρονομικών συνηθειών ορισμένων κοινοτήτων του Πόντου . Στον πρόλογο για την ελληνική έκδοση του βιβλίου του, ο συγγραφέας σημειώνει «Δεν αποτελεί μυστικό το γεγονός ότι στην Τουρκία δεν μπορούν να απαντηθούν τόσο εύκολα τα ερωτήματα που επικεντρώνονται στο θέμα της ταυτότητας. Από μία άποψη οι απαντήσεις προκαλούν εμφανείς ενοχλήσεις. Και αυτές οι ενοχλήσεις είναι δυνατό να πάρουν διαστάσεις σύγκρουσης, όταν σε αυτή την υπόθεση εμπλακεί και το ερώτημα της εθνικής ταυτότητας. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του προβλήματος βιώνοντάς το σε όλες του τις διαστάσεις» . Το εν λόγω βιβλίο απαγορεύτηκε και κατασχέθηκε στην Τουρκία μετά από τηλεοπτικό πρόγραμμα που μεταδόθηκε από τουρκικό σταθμό στις 20 Ιανουαρίου 2002. Με αφορμή την κατάσχεση χιλιάδων αντιτύπων του βιβλίου του, ο συγγραφέας σε ανακοίνωσή του προς τον Τύπο, επισήμαινε ότι αυτή η απαγόρευση δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που γινόταν. Τα τελευταία χρόνια το Ποντιακό Ζήτημα έχει τεθεί σε θεσμούς διαφόρων κρατών της Ευρώπης, σε θεσμούς Πολιτειών των ΗΠΑ, σε όργανα της Ε.Ε. και σε άλλους υπερεθνικούς θεσμούς. Τους κινδύνους που αντιμετώπιζαν 300 χωριά ελληνόφωνων μουσουλμάνων του Πόντου, καθώς και την αντίθετη προς τις αρχές της ελευθερίας της έκφρασης και διάδοσης των ιδεών πολιτική που ακολουθούνταν έναντι των τελευταίων, έθεσε υπόψιν της Ευρωπαïκής Επιτροπής με ερώτησή του στο Ευρωπαïκό Κοινοβούλιο (Φεβρουάριος 2002) ο τότε ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Σταύρος Ξαρχάκος. Ο δημοφιλής Ελληνας μουσικοσυνθέτης επισήμαινε τα διαλαμβανόμενα σε αλλεπάλληλες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων - όπως π. χ. του στρατιωτικού διοικητή της Κερασούντας, ταξίαρχου της στρατοχωροφυλακής Baki Οnurlubas. Οι δηλώσεις αυτές έκαναν λόγο για μυστικά στρατόπεδα εκπαίδευσης ανταρτών από την περιοχή του Ευξείνου Πόντου, τα οποία βρίσκονταν δήθεν στην Ελλάδα, καθώς και για σχέδια της Ελλάδας για απόσχιση του Πόντου με μοχλό τους κατοίκους των 300 Ελληνόφωνων χωριών της περιοχής . Κατά την διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα σημειώθηκαν διεθνώς, σε κράτη εκτός της Ελλάδας και της Κύπρου, ορισμένες σημαντικές ενέργειες (συνήθως πρωτοβουλίες ελληνικής καταγωγής πολιτειακών και πολιτικών παραγόντων), που προωθούσαν την υπόθεση της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Το 2002 ο κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης George Pattaki αποφάσισε την αναγνώριση του εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων Ποντίων, καθιερώνοντας στην συγκεκριμένη Πολιτεία ως ημέρα μνήμης την ίδια ημέρα που είχε καθιερώσει η Ελλάδα, την 19 Μαϊου. Το 2006 ο Τάσος Σταφυλίδης, βουλευτής στη Σουηδία, υπέβαλε επερώτηση στο Κοινοβούλιο της χώρας, με αίτημα την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Η ελληνικής καταγωγής βουλευτής της Αυστραλίας Τζένυ Μικάκος έθεσε στη Βουλή το ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας, αναδεικνύοντάς το στην πολιτική θεματική αυτής της χώρας με την τόσο σημαντική παρουσία του ελληνικού στοιχείου . Εκδηλώσεις μνήμης της γενοκτονίας και προβολής του αιτήματος αναγνώρισής της πραγματοποιήθηκαν στις 19 Μαίου 2006 και στις Βρυξέλλες (με πρωτοβουλία του Παμποντιακού Συλλόγου Η Αργώ Καλλιθέας), στη Μελβούρνη, στη Στουτγάρδη, στη Στοκχόλμη και σε άλλες χώρες. Στην ‘‘προσφυγομάνα’’ Θεσσαλονίκη (Πλατεία Αγίας Σοφίας) στήθηκε το 2006, με πρωτοβουλία του Δήμου της συμπρωτεύουσας, μνημείο της γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων. Παρόμοιο μνημείο στήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2006 στη Φιλαδέλφεια της αμερικανικής Πολιτείας Πενσυλβάνια. Εκδηλώσεις μνήμης της γενοκτονίας διοργανώθηκαν σε αρκετά μέρη της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, Αχαρνές Αττικής, Βόλος, Δράμα, Λάρισα και αλλού) και σε άλλες χώρες. Εκδηλώσεις διοργανώθηκαν σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ όπου εδρεύουν σύλλογοι-μέλη της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ-Καναδά. Επίσης στην Αυστραλία. Στη Μόσχα, από το Σύλλογο Ελλήνων της ρωσικής πρωτεύουσας, πραγματοποιήθηκε έκθεση ντοκουμέντων της γενοκτονίας, που επιμελήθηκε ο καθηγητής στο ΑΠΘ Κώστας Φωτιάδης. Στo New Jersey (Νέα Υερσέη) των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε στις 26-27 Μαίου 2007 το πρώτο αντάμωμα της Ποντιακής νεολαίας από τις ΗΠΑ και τον Καναδά . Στις μέρες μας, βάσει σειράς γεγονότων και ενδείξεων, το Ποντιακό ζήτημα έχει τεθεί ξανά σε επίπεδο κοινωνίας, με πρωτοβουλίες διαφόρων φορέων (ένα είδος ενεργοποίησης της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών) στην Ελλάδα, χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία. Οι Ποντιακής καταγωγής νεοπρόσφυγες από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ δίνουν δυναμικό παρόν στις εκδηλώσεις μνήμης για την γενοκτονία οι οποίες διοργανώνονται ετησίως στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και άλλους τόπους. Για το Ποντιακό ενδιαφέρονται πλέον και αρκετοί άλλοι Ελληνες, εκτός εκείνων οι οποίοι είναι Ποντιακής καταγωγής. Ιδιαίτερη σημασία έχει η ευρύτερη γνωστοποίηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων που ζούσαν στην Οσμανική Αυτοκρατορία. Χρειάζεται να γίνει επαναξιολόγηση των ενεργειών που επιδιώκουν την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Πρόβλημα δημιουργείται από το ότι σχεδόν όλα τα βιβλία που αναφέρονται στη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι γραμμένα στα ελληνικά (δυσκολία γνωστοποίησης π. χ. ευρύτερα στην Αμερική της γενοκτονίας ώστε να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα το αίτημα της αναγνώρισης). Αλλά, το πρόβλημα της γλώσσας δεν είναι το μοναδικό. Αφενός απαιτείται προσοχή και πνεύμα ιστορικής ακρίβειας στις έρευνες αλλά και σωστή πληροφόρηση των παραγόντων των χωρών στις οποίες γίνονται σχετικές κινήσεις. Αφετέρου στην ήδη υπαρκτή δυσκολία να προχωρήσουν σε αναγνώριση χώρες που δεν γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα του Ποντιακού Ζητήματος, προστίθεται μια επί πλέον με τον διαχωρισμό των Ποντίων από τους Έλληνες άλλων περιοχών της Ανατολής, που και αυτοί έχουν υποστεί τους τουρκικούς διωγμούς. Ασφαλώς οι Πόντιοι έχουν στην ψυχή και στη λαλιά τους τον Πόντο. Αλλά, είναι Έλληνες και είναι γνωστοί παγκοσμίως ως Έλληνες. Όπως όλοι αυτοί που κατοικούσαν μέχρι το 1922 σε τόσες και τόσες περιοχές: Σμύρνη, Αïβαλί, Καππαδοκία, κλπ., αλλά και στην Ανατολική Θράκη. Και όλοι οι Έλληνες της Ανατολής ζούσαν μακριά από το αθηνοκεντρικό, μιμητικό και υποτελές έναντι της Δύσης ελλαδικό κράτος. Το κράτος υποβαθμίζει στην πράξη τη γενοκτονία των Ελλήνων στο επίπεδα της παρουσίασής της στην εκπαίδευση. Υπονομεύεται η συλλογική εθνική μνήμη και περιορίζεται η αποτελεσματικότητα των προσπαθειών γνωστοποίηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των άλλων λαών της Ανατολής στην Ελλάδα και διεθνώς. Οι Αρμένιοι, που έχουν επιτύχει τόσο πολλά, δεν διαχωρίζουν έναν Αρμένιο της Κωνσταντινούπολης από άλλον που ζούσε στην Αμάσεια, στην Κιλικία ή στη Σμύρνη. Ενωμένοι είναι ισχυροί και η ενότητά τους έφερε αποτελέσματα. Αλλά, εκτός της ενότητας, ό,τι πέτυχαν οφείλεται και στη σοβαρή, τεκμηριωμένη έρευνα της Αρμενικής Γενοκτονίας, στην απόφαση να γνωστοποιήσουν προς τους άλλους αυτή τη σοβαρή προσπάθειά τους, στην οργάνωση και στον συντονισμό των κινήσεών τους. Η Γενοκτονία του Πόντου αποτέλεσε μέρος αυτής που ξετυλίχτηκε σε όλα τα μέρη όπου ζούσαν ελληνικοί πληθυσμοί. Οι Έλληνες από τις διάφορες οργανώσεις που εκπροσωπούν τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας ας συμφωνήσουν σε μια κοινή μέρα κατά την οποία θα τιμάται η μνήμη όλων των Ελλήνων της Γενοκτονίας. Ετσι και οι Ελληνες θα διατηρούν ζωντανή στη μνήμη τους τη Γενοκτονία (καθώς και αυτές των άλλων ιστορικών λαών της Ανατολής) αλλά και οι μη Ελληνες θα γνωρίζουν και θα θυμούνται ότι υπήρξε και μία άλλη γενοκτονία, η Γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης

Ο αυτόνομος αντιμνημονιακός χώρος και οι εκλογές

Ο αυτόνομος αντιμνημονιακός χώρος και οι εκλογές Της Κίνησης Πολιτών Άρδην Το κίνημα των Αγανακτισμένων άλλαξε την Ελλάδα και τον εκλογικό χάρτη της χώρας, αποσταθεροποιώντας τελεσίδικα τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό, και ως προς αυτό μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι και υπερήφανοι. Ταυτόχρονα όμως απέτυχε παταγωδώς να αποτελέσει ή να συγκροτήσει νέα πολιτικά υποκείμενα, ικανά να εγκαινιάσουν μια νέα πολιτική πορεία στη χώρα. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ένας πανάρχαιος πολιτικός κανόνας: Όταν ένα κοινωνικό κίνημα δεν κατορθώνει να συγκροτήσει μια δική του εναλλακτική πολιτική λύση, τότε αναπόφευκτα κάποιες άλλες «όμορες», ή οππορτουνιστικές υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις, καλύπτουν το σχετικό κενό. Σε αυτή τη διαπίστωση επιμένουμε εδώ και καιρό. Και, δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε περίτρανα. Από την Αριστερά αυτό το κενό το κάλυψε κατ’ εξοχήν ο ΣΥΡΙΖΑ και από τα δεξιά οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ακόμα και η Χρυσή Αυγή, η οποία κατόρθωσε να πείσει το πιο ακατέργαστο κομμάτι των αγανακτισμένων ότι είναι απλώς ένα «αντισυστημικό» κόμμα και όχι ένα κόμμα νεοναζί τραμπούκων. Παράλληλα, οι δυνάμεις που θέλησαν να εμφανιστούν ως οι πολιτικοί εκφραστές του κινήματος των Αγανακτισμένων είτε αυτοχειριάστηκαν προεκλογικά –όπως η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη– είτε εμφανίστηκαν στις εκλογές με σχήματα παντελώς αναξιόπιστα, που πέτυχαν μάλλον τη γελοιοποίηση ενός σημαντικού αυτόνομου κινήματος. Στη διάρκεια των εκλογών δεν θελήσαμε να τοποθετηθούμε, για να μη θεωρηθεί ότι υπονομεύουμε κακόβουλα μια προσπάθεια σε εξέλιξη. Αντίθετα, σήμερα θα ήταν εγκληματική παράλειψη να το αποφύγουμε, δεδομένου ότι θα πρέπει να συναχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα και ταυτόχρονα να εξηγήσουμε για ποιο λόγο εμείς απείχαμε από τη συμμετοχή στις εκλογές. Δύο εκλογικά σχήματα εμφανίστηκαν, διεκδικώντας την έκφραση του κινήματος των «αγανακτισμένων», το Κίνημα δεν Πληρώνω, ή τουλάχιστον ένα μέρος του, και το ΕΠΑΜ μέσα από τον συνδυασμό ΟΧΙ, και συγκέντρωσαν και τα δύο ένα ποσοστό γύρω στο 0,9% (το πρώτο λίγο λιγότερο –0,88%– και το δεύτερο λίγο περισσότερο –0,92%). Το πρώτο, το Κίνημα δεν πληρώνω, προσπάθησε να μεταβάλει σε πολιτική δύναμη ένα κίνημα στηριγμένο στις κινητοποιήσεις ενάντια στα χαράτσια και τα διόδια, και το δεύτερο προσπάθησε να ταυτίσει το κίνημα των αγανακτισμένων με ένα αίτημα άμεσης εξόδου από το ευρώ και μετάβασης στη δραχμή. Τα εκλογικά τους αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά έως απογοητευτικά. Διότι το μεν πρώτο κίνημα κατόρθωσε να συρρικνώσει ένα αξιοθαύμαστο κοινωνικό κίνημα ανυπακοής σε ένα περιοριστικό εκλογικό σχήμα, «ειδικού σκοπού», χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και πρόγραμμα για την κρίση, το δε δεύτερο προσπάθησε, αντί άλλης πολιτικής γραμμής, να προβάλει μια τυχοδιωκτική πολιτική αντίληψη, πως αποτελεί λύση για το ελληνικό πρόβλημα η οικειοθελής έξοδος από το ευρώ, την ίδια στιγμή που η Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί για να μας… εκδιώξει! Γιατί κυριάρχησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες Όμως οι Έλληνες αγανακτισμένοι απέδειξαν πως είχαν περισσότερο μυαλό. Διότι ενώ γνωρίζουν πως το ευρώ αποτελεί βραχνά για την ελληνική οικονομία, ταυτόχρονα γνωρίζουν ή συνειδητοποίησαν πως η οικειοθελής έξοδος εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, όχι μόνο οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς, αφήνοντας την Ελλάδα εντελώς μόνη σε μια αντιπαράθεση με την Τουρκία και τον νεοθωμανισμό. Γι’ αυτό εν τέλει επέλεξαν μια αντιμνημονιακή λύση, που μπορεί μεν να οδηγήσει σε κρίση του ευρώ ή έξοδο από αυτό, χωρίς όμως οι Έλληνες να αναλαμβάνουν οι ίδιοι το κόστος μιας οικειοθελούς εξόδου. Οι Έλληνες ψήφισαν κυρίως απόρριψη του μνημονίου, με ταυτόχρονη παραμονή στο ευρώ. Αυτή είναι η εντολή που έδωσαν στον Σύριζα, τον Καμμένο, ακόμα και στη ΔΗΜΑΡ. Αν μια πολιτική αντίστασης στους Γερμανούς οδηγήσει σε σύγκρουση γύρω από το ευρώ, αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα. Και υπάρχουν περισσότερες εκδοχές. Ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση ή και απόρριψη του μνημονίου με παραμονή, είτε σύγκρουση με αφετηρία την Ελλάδα, και γενικότερη κρίση του ευρώ και έξοδος, ίσως όχι μόνο της Ελλάδας. Και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες επιλέγουν τον δρόμο της αντίστασης με πρόταση και αναβαθμούς. Δεν είναι διατεθειμένοι να τα παίξουν όλα σε μία ζαριά. Έτσι, ενώ ηχεί ωραία στα αυτιά μας το σύνθημα «επιστροφή στη δραχμή», και ενώ κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί υποχρεωτικά στο τέλος του παιγνιδιού, δεν είναι δυνατόν να προταθεί άμεσα, χωρίς μια διαφορετική οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να περάσει στη δραχμή, είτε αν εκδιωχθούμε επειδή αντιστεκόμαστε, είτε όταν θα έχουν οικοδομηθεί διαφορετικές οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις για μια ανεξάρτητη πορεία. Πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος που το θέτει, παρά την παροιμιώδη ακινησία του, το ΚΚΕ, το οποίο υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, μόνο αφού και εάν υπάρξουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Αντίθετα άνθρωποι όπως ο Καζάκης ή ο Λαπαβίτσας το έθεταν ως άμεσο αίτημα οικειοθελούς εξόδου, άσχετα με τις συνέπειες. Αυτή η άποψη που, για λόγους αδιευκρίνιστους μέχρι σήμερα, προβλήθηκε ιδιαίτερα από μερικούς μπατιρισμένους επιχειρηματίες –ο νοών νοείτω– όπως ο Κουρής στον Άλτερ ή ο Κοντομηνάς και άλλοι από τις τηλεοράσεις τα ραδιόφωνα και τα έντυπά τους, χάιδευε τα αυτιά των αγανακτισμένων Ελλήνων. Έτσι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η επιστροφή στη δραχμή και ο προφήτης της –Καζάκης– προβλήθηκαν σε υπέρμετρο βαθμό, για να καταβαραθρωθεί μια ωραία πρωΐα, όταν πάλι, για αδιευκρίνιστους λόγους, οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες πραγματοποίησαν μια καθολική στροφή. Έτσι η υπερβολική δημοσιότητα για το συγκεκριμένο ζήτημα έμεινε μετέωρη και άρχισε να καταδεικνύεται το κενό συνολικής πρότασης που αναπόφευκτα συνόδευε μια τέτοια αντίληψη. Αναπόφευκτα, διότι όταν αγνοείς την γεωπολιτική πραγματικότητα της χώρας, που δεν επιτρέπει βίαιες και εθελούσιες εξόδους, αλλά απαιτεί ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ανάταξης της οικονομίας και της κοινωνίας, προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγεις καταστροφές στα εθνικά θέματα από τους καραδοκούντες άσπονδους φίλους μας, και επενδύεις απλώς στην οικονομική απελπισία, αργά ή γρήγορα θα βρεθείς μπροστά στην πραγματικότητα. Η φυγή προς τα εμπρός Και τότε πέφτεις στη φυγή προς τα μπρος. Αφού το ΕΠΑΜ πραγματοποίησε ένα συνέδριο ανυπόφορα αντιδημοκρατικό –το ίδιο, μέσα από όσες ιντερνετικές ζωντανές αναμεταδόσεις δεν έκοψε, μας έδωσε μια εικόνα του– μέσα σε μερικές μέρες αποφάσισε να κατέβει στις εκλογές. Σύμμαχοί του η Δημοκρατική Αναγέννηση του Στέλιου Παπαθεμελή, με την συνεπικουρία του στρατηγού Αϋφαντή του αρχαιολατρικού ΣΚΕΠ, του Παπανικόλα των Οικολόγων Ελλάδος που στις προηγούμενες εκλογές είχε κατέβει με το ΛΑΟΣ, του Χατζηαναστασίου της Ελλήνων Πολιτείας και άλλων ανύπαρκτων ή αστείων γκρουπούσκουλων. Από τις εκλογές του 2007 είχαμε καλέσει τον Στέλιο Παπαθεμελή να πάψει επί τέλους να βάζει φραγμό στη συγκρότηση του αντιστασιακού πατριωτικού χώρου, επιμένοντας πεισματικά να διατηρεί ένα δικό του εκλογικό σχήμα, ενώ ήταν προφανές πως μετά από 34 χρόνια στη Βουλή (!) και τις πολλαπλές αποτυχημένες προσπάθειες για αυτόνομη εκλογική κάθοδο είχε ολοκληρώσει έναν τον κύκλο και θα μπορούσε και θα έπρεπε να συμβάλει ατομικά και μόνο σε νέες προσπάθειες. Θα έπρεπε επιτέλους να «παραμερίσει», ή να συμμετάσχει σε εκλογικά σχήματα –π.χ. Ανεξάρτητοι Έλληνες– όπου θα μπορούσε να παίξει και ένα συνολικά θετικό πολιτικό ρόλο, διότι και γνώσεις διαθέτει και πείρα. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον, οι ΠΑΣΟΚογενείς προσωπικότητες –Τσοβόλας, Χαραλαμπίδης και τα τελευταία χρόνια κυρίως ο Παπαθεμελής– εννοούν να «καίνε» συστηματικά κάθε δυνατότητα συγκρότησης του χώρου, με το αρχηγικό και μονοδιάστατο μήνυμα που εκπέμπουν. Επαναλαμβάνουμε πως και ο Χαραλαμπίδης και ο Παπαθεμελής θα ήταν χρήσιμοι ατομικά στη χώρα και το κίνημα, αλλά όχι ως πολιτικός πόλος ανασύνθεσής του – εκεί λειτούργησαν αρνητικά και τα τελευταία χρόνια αυτό ισχύει προπαντός για τον Παπαθεμελή. Ο τελευταίος έφτασε να συμμετάσχει σε ένα εκλογικό σχήμα που έδινε τον τόνο στην επιστροφή στη δραχμή, χωρίς αυτό να αποτελεί πραγματική θέση ενός ανθρώπου που έχει συναίσθηση της θέσης της χώρας και των εθνικών και γεωπολιτικών διακυβευμάτων. Αντίθετα, η συμμετοχή του σε έναν τέτοιο χώρο απέβη αρνητική όχι μόνο για τους τελευταίους δικούς του υποστηρικτές που τον εγκατέλειψαν, αλλά και για τον χώρο που συμμάχησε μαζί του! Άραγε ούτε τώρα έλαβε το μήνυμα; Όσο για το ΕΠΑΜ, η σύμπραξή του με όλα αυτά τα σχήματα, που έγινε γιατί δεν ήταν έτοιμο για μια αυτόνομη κάθοδο, αντί να προσθέσει αφαίρεσε, μια και ταύτισε ένα νέο σχήμα με το ξεπερασμένο παρελθόν και με φιγούρες του περιθωρίου. Αν μάλιστα σε όλα αυτά προστεθεί ένα στυλ ανέξοδου τσαμπουκά, από απόσταση ασφαλείας, όπως αυτό είχε φανεί με τις συκοφαντίες ενάντια στη Σπίθα, στην επίθεση ενάντια στο Άρδην, στον Καμμένο γιατί δεν τα χάρισε όλα στον Καζάκη, και εν τέλει στον Μανόλη Γλέζο και μάλιστα για το μόνο θέμα που κανείς δεν μπορεί να τον επικρίνει, δηλαδή την αγωνιστικότητά του, – τότε αντιλαμβανόμαστε γιατί, όσο περνούσαν οι ημέρες, το σχήμα αυτό αποδυναμωνόταν αντί να συσπειρώνεται. Γι’ αυτό και οι αντιμνημονιακοί πολίτες προτίμησαν εν τέλει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένο, ακόμα και τον νέο-φιλελεύθερο Τζήμερο, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τις απόψεις του, διότι πρόβαλαν μια σχετικά πιο ρεαλιστική άποψη και είχαν ένα καθαρότερο προφίλ. Η προσπάθεια συνεχίζεται Κατά συνέπεια ο αυτόνομος πατριωτικός αντιμνημονιακός χώρος βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης. Διότι τα συνθήματα και την ευαισθησία του τα καρπώθηκαν άλλοι –χονδρικά, ο Τσίπρας την αντιμνημονιακή διάσταση και ο Καμμένος την πατριωτική–, έτσι ώστε είναι δύσκολο έως αδύνατο να ταυτιστούν με τον ένα πόλο από τους δύο, ενώ όσοι δοκίμασαν να τον εκφράσουν πολιτικά απέτυχαν παταγωδώς Το αίτημα μιας αυτόνομης συγκρότησης ενός πόλου αντιστασιακού και πατριωτικού ταυτόχρονα, αυτό που ανεδείχθη στις πλατείες από την πρώτη στιγμή, εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο, παρά την πολιτική υποχώρηση που αποτέλεσαν αυτές οι εκλογές. Και θα συνεχίσει να τίθεται με όλο και μεγαλύτερη επιτακτικότητα την αμέσως επόμενη περίοδο. Εμείς είμαστε στρατευμένοι από καιρό σε αυτή την κατεύθυνση. Να συγκροτηθεί, επί τέλους, ένας πατριωτικός, κοινωνικός, οικολογικός και αμεσοδημοκρατικός πολιτικός πόλος. Και όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, μόνο ένα σχήμα που θα περιλαμβάνει ταυτόχρονα και στις τέσσερις αυτές συνιστώσες μπορεί να μας εκφράσει. Στις νέες συνθήκες, θα αποδειχτεί πολύ σύντομα πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δυνάμεις με τέτοιες ευαισθησίες και χαρακτηριστικά υπάρχουν σε ένα μεγάλο μέρος των υπαρκτών πολιτικών σχημάτων και κυρίως μέσα στον ίδιο τον κόσμο. Για να επιταχύνουμε τις διαδικασίες και στα υπαρκτά σχήματα και στο λαϊκό σώμα θα πρέπει να οικοδομήσουμε ακριβώς αυτόν τον ελλείποντα πολιτικό κρίκο. Και σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν και πρέπει να παίξουν σημαντικό ρόλο όλοι οι άνθρωποι που αγωνιούν για τη συγκρότησή του: Όσοι στρατεύτηκαν στη Σπίθα, στα Κινήματα Δεν Πληρώνω, στο ΕΠΑΜ, στην Κίνηση Πολιτών Άρδην καθώς και σε άλλες μικρότερες ή τοπικές συσπειρώσεις του κινήματος των «Αγανακτισμένων» σε όλη την Ελλάδα, και προπαντός οι περισσότεροι που έμειναν έξω από όλα αυτά σχήματα, δυσπιστώντας, πρέπει επί τέλους να συστρατευτούν, αποκλείοντας τις εξημμένες κεφαλές, τις περιθωριακές φιγούρες και τους αρχηγίσκους, ώστε να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά το όραμα της συγκρότησης ενός ανάλογου πολιτικού πόλου. Κίνηση Πολιτών Άρδην www.ardin-rixi.gr 210-3826319

Το μήνυμα της 6ης Μαίου, η ‘‘επόμενη μέρα’’ και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενα

Το μήνυμα της 6ης Μαίου, η ‘‘επόμενη μέρα’’και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενα Καταρχάς, ας προσπαθήσουμε να δούμε το μήνυμα των εκλογών της 6ης Μαίου: Σε γενικές γραμμές οι ψηφοφόροι έδειξαν να ζητούν: (α) Απαλλαγή από τα δεσμά του ΔΝΤ, των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, για τα οποία, όπως έχει καταδειχτεί από γνώμες έγκριτων νομικών/πανεπιστημιακών «υπάρχει θέμα νομιμότητας» (περίπου 65% των εκλογέων). (β) Συνδυασμό μιας πολιτικής ανακούφισης από τη λιτότητα με μη επιβολή πρόσθετων μέτρων εναντίον των εργαζομένων λαïκών στρωμάτων (περικοπές, βαρύτερη φορολογία) και, βεβαίως, με ανάπτυξη, (γ) Παραμονή στην Ευρωζώνη (σχεδόν 90% των ψηφισάντων), (δ) Συνεργασία περισσότερων των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση, (ε) Απονομή δικαιοσύνης και τιμωρία όλων των υπαιτίων της πορείας της Ελλάδας στη χρεοκοπία. Παράλληλα, η πτώση των ποσοστών του δικομματισμού, από σχεδόν 80% στο 33% αποτελεί μία δυναμική κοινοβουλευτική επανάσταση - μοναδική στην Ιστορία, σε μία ανεπτυγμένη χώρα, μέλος της ΕΕ. Με την ετυμηγορία του ο λαός, πέραν του ότι εξέφρασε την οργή και την δυσαρέσκειά του, φαίνεται ότι δίνει κάποιο χρόνο στα κόμματα, καθώς και στην Ευρώπη και στο ΔΝΤ. Ισως ζητά να του κάνουν μια νέα πρόταση πιο αξιόπιστη και πιο υπεύθυνη, που να είναι σύνθεση προτάσεων από όλες τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις της χώρας και της Ευρώπης. Αυτή η νέα πρόταση δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τους εκβιασμούς, τους εμπαιγμούς και την εθνική ταπείνωση που βίωσε την διετία 2010-2012, από την σταδιακή δημιουργία μιας κρίσης δανεισμού, και τελικά τις Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια. Η σύσταση μίας κυβέρνησης συνεργασίας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία, η οποία προφανώς θα διαρκέσει - ενώ πιθανότατα θα συνοδευθεί από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η σημερινή έλλειψη κυβέρνησης δεν είναι ότι καλύτερο για την Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν είναι η μεγάλη καταστροφή. Υπάρχουν και άλλες χώρες, πολύ περισσότερο χρεωμένες από την Ελλάδα, όπως το Βέλγιο (με κριτήριο το συνολικό χρέος), οι οποίες δεν έχουν κυβέρνηση για πολλούς μήνες. Ωστόσο, στην της Ελλάδας, υπάρχουν σημαντικότατα θέματα, τα οποία απαιτούν άμεσες αποφάσεις. Πρώτον, σε πολύ σημαντικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Η Σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ, που θα πραγματοποιηθεί στο Σικάγο στο διάστημα 18 έως 21 Μαΐου, θα προωθήσει βασικές αρχές και πολιτικές που θα διαμορφώσουν τη Συμμαχία του 2020 και μετά. Ενώ, μέχρι στιγμής εδώ δεν έχει σχηματιστεί κυβέρνηση, οι Σκοπιανοί επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να κερδίσουν υποστηρικτές για την ένταξη τους στην Βορειοατλαντική Συμμαχία. Επισήμως η ατζέντα της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ δεν περιλαμβάνει την ένταξη νέων μελών αλλά την αποχώρηση της Συμμαχίας από το Αφγανιστάν και την επίτευξη συμφωνίας με την Ρωσία για την πυραυλική ασπίδα. Ωστόσο, σύμφωνα με δημοσίευμα εφημερίδας των Σκοπίων πριν από λίγες ημέρες, ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, Νικολά Γκρούεφσκι ετοιμάζει αιφνιδιασμό λίγο πριν την Σύνοδο. Πιο συγκεκριμένα ο Νικολά Γκρούεφσκι φέρεται να ετοιμάζεται να προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ονομασία «Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας» και στη συνέχεια να ζητήσει ως αντάλλαγμα την πρόσκληση για ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ. Ετσι, αναμένεται σκληρή μάχη για το τελικό κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου. Παράλληλα ανεβαίνει το θερμόμετρο μεταξύ της Ε.Ε. και της Τουρκίας καθώς η Άγκυρα έχει προειδοποιήσει ότι προτίθεται να θέσει βέτο στη συμμετοχή της πρώτης στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ εξαιτίας της ψυχρότητας που αναπτύσσεται ενόψει της κυπριακής προεδρίας της Ε.Ε. Εξάλλου το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι το Ισραήλ δεν θα κληθεί να συμμετέχει στην συγκεκριμένη Σύνοδο Κορυφής και η Τουρκία πανηγυρίζει. Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Α. Φ. Ράσμουσεν δήλωσε ότι ο λόγος που δεν καλείται είναι επειδή δεν συμμετέχει στις κύριες αποστολές του ΝΑΤΟ, ενώ οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι αιτία είναι η επίθεση των ισραηλινών στο Μαβί Μαρμαρά. Εξάλλου, ανάμεσα στις πολύ σπουδαίες εξελίξεις που διαδραματίζονται στην ευρύτερη περιοχή είναι τα ενδεχόμενα δημιουργίας ενός ημιανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), με την υποστήριξη της Τουρκίας, αλλά και σύστασης μιας ιδιότυπης τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας, «που βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα δημιουργήσει έναν οικονομικό γίγαντα που θα ελέγχει νερά, πετρέλαια και αγωγούς στην περιοχή, μια δύναμη που μπορεί να περιθωριοποιήσει Ελλάδα και Κύπρο. Εκτός κι αν ....». Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Αγκυρα θεωρούσε casus belli την ίδρυση κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν. Το 2012, η Τουρκία όχι μόνο αναγκάζεται να αποσύρει την απειλή πολέμου, αλλά φέρεται να έχει συμφωνήσει αλλά και να υποστηρίξει την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, θέτοντας σε Ουάσιγκτον και Ερμπίλ, σειρά συγκεκριμένων προυποθέσεων για να συναινέσει στην ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του σημερινού Ιράκ, προϋποθέσεις που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να ικανοποιήσουν Κούρδοι και Αμερικανοί, με κυριότερο ζητούμενο, βραχυπρόθεσμα, τη διάλυση των ανταρτών και της οργάνωσης του ΡΚΚ. «Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή, ένα σχέδιο που έχει ως στόχο, εκτός των άλλων, τη δημιουργία ενός σουνιτικού τουρκο-κουρδικού μπλοκ, απέναντι στο σιιτικό μπλοκ που έχει δημιουργήσει η Τεχεράνη με την κυβέρνηση του Αλ Μαλίκι στη Βαγδάτη, την κυβέρνηση του Άσαντ στη Δαμασκό, τη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου και την (σουνιτική) Χαμάς της Λωρίδας της Γάζας, την οποία ο Ερντογάν καταβάλλει προσπάθειες να συμπεριλάβει στο σουνιτικό στρατόπεδο, για ευνόητους λόγους» [Βλ. Σάββας Καλεντερίδης, Ποιανού το λάκκο σκάβει η Αγκυρα, (3) και (4), http://infognomonpolitics.blogspot.com]. Στο κεφάλαιο των δημοσιονομικών της Ελλάδας, το κουπόνι του ομολόγου αξίας 20 δις γεν (4,5%), για το οποίο έχουμε προθεσμία 30 ημερών, το ομόλογο αγγλικού δικαίου, ύψους 463 εκ. €, το οποίο λήγει στις 15 Μαΐου - συνολικά οφείλονται 7 δις € σε ομόλογα αγγλικού δικαίου. Το σημαντικότερο εδώ δεν είναι η πληρωμή των 463 εκ. €, αφού υπάρχει πρόβλεψη, αλλά η αποδοχή της χωρίς διαγραφή - μία πολύ δύσκολη απόφαση, που θα ληφθεί εντός της σημερινής μέρας -, επειδή η μη πληρωμή τους στο 100% θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία (‘‘πιστωτικό γεγονός’’), σε συνδυασμό με δικαστικές διεκδικήσεις των κατόχων τους. Αφετέρου, η πληρωμή θα δημιουργούσε προβλήματα με αυτούς που υποχρεώθηκαν σε διαγραφή από το PSI). Επιπλέον εκκρεμεί η λήψη των επομένων δόσεων του διακρατικού δανείου. Ας σημειωθεί ότι, τα νέα ομόλογα, τα οποία εκδόθηκαν σε αντικατάσταση των παλαιοτέρων στα πλαίσια του PSI, λήξης το 2023, διαπραγματεύονται με απόδοση 23,1% - δηλαδή, στο 77% της αξίας τους, γεγονός που σημαίνει ότι, προεξοφλείται μία επόμενη διαγραφή από τις αγορές. Για σύγκριση, το γερμανικό δεκαετές ομόλογο έχει απόδοση 1,56%. (Βλ. Βασίλης Βιλιάρδος, Το μήνυμα των εκλογών, http://theodorosbatrakoulis. blogspot.com) Τα διλήμματα και οι εκβιασμοί που έχουμε γνωρίσει, η τρομοκρατία και οι επιθέσεις εκ μέρους των τοκογλύφων δανειστών θα ενταθούν σε μεγάλο βαθμό. Πόσο μάλλον εάν θεωρήσει κανείς, αυθαίρετα, ότι, τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία ή η Κομισιόν, είναι απλώς υπάλληλοι τους. Με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ελληνική θύελλα στην Ευρώπη» η εφημερίδα Le Monde (φύλο της 10ης Μαίου) δημοσίευσε πολυσέλιδο αφιέρωμα στην Ελλάδα, αναφερόμενη στην αδυναμία σύστασης κυβέρνησης και τις συνέπειες που απορρέουν για την Ευρώπη. Ο Ζακ Ντελπά μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης επισημαίνει ότι «πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα έχει σύνορα με την Τουρκία, είναι κοντά στη Συρία, το Λίβανο και το Ισραήλ. Εάν την εγκαταλείψουμε η χώρα μπορεί να γίνει η Σομαλία της Ευρώπης». «Ανίκανη να σχηματίσει κυβέρνηση, η χώρα αυτή που είναι της κατηγορίας φτερού για την ευρωζώνη, βυθίζει και πάλι την Ένωση στην κρίση», γράφει στον υπότιτλό της, ενώ στις εσωτερικές της σελίδες με εκτενή αρθρογραφία και πίνακες, μιλάει για «το άρρωστο μέλος μιας εύθραυστης ευρωζώνης». «Το ελληνικό δηλητήριο παραλύει την Ευρώπη» γράφει η Le Monde και υπογραμμίζει ότι «η εξέγερση των ψηφοφόρων εναντίον της λιτότητας, υποθηκεύει το ευρωπαϊκό σχέδιο βοήθειας, ενώ επανέρχεται στη σκηνή το θέμα εξόδου της Αθήνας από τη Νομισματική Ένωση». Εξάλλου, το μεγάλο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, κυκλοφόρησε σήμερα, 14 Μαίου, με τίτλο: «Αντίο Ακρόπολη» και με φωτογραφία τα συντρίμμια ενός αρχαιοελληνικού κίονα και ενός κομματιασμένου ευρώ. Το έγκυρο περιοδικό επιλέγει να δείξει την… έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, και προτείνει στη γερμανική κυβέρνηση να προχωρήσει στην υλοποίησή της. Οσο κι αν η ακραία προσέγγιση του γερμανικού τύπου φαίνεται σκληρή στον ελληνισμό, οι ακραίες προσεγγίσεις μοιάζουν ενδεχομένως με πιθανόν σενάριο. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα δεδομένα οι Έλληνες πολίτες και τα κόμματα τους οφείλουν να είναι προσεκτικοί μεν, αλλά αποφασισμένοι για όλα, καθώς και να σεβαστούν και να υπερασπίσουν την κοινή βούληση, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές. Άλλωστε η κατάσταση στην Ευρωζώνη επιδεινώνεται σταδιακά αλλά μάλλον σταθερά. Η Ισπανία και η Ιταλία δείχνουν να ακολουθούν στην εξέλιξη των δημοσιονομικών τους την Ελλάδα. Η έκθεση του ΔΝΤ για τη γερμανική οικονομία αφήνει πολλά κενά, κυρίως λόγω της πολύ επικίνδυνης εξάρτησης της από τις υπόλοιπες χώρες. Παράλληλα, εκκρεμούν το δημοψήφισμα στην υπερχρεωμένη Ιρλανδία, σε σχέση με το δημοσιονομικό σύμφωνο που θέλει να επιβάλλει στην ΕΕ η Γερμανία, καθώς επίσης η νέα πολιτική γραμμή της Γαλλίας - ενώ η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Μ. Βρετανία κλπ. δεν αντιμετωπίζουν μικρότερα προβλήματα. Απαιτείται λοιπόν υπομονή και ψυχραιμία από όλους τους Έλληνες, καθώς επίσης αυτοσυγκράτηση και επαγρύπνηση απέναντι στους κινδύνους που εγκυμονεί η περίπλοκη - σε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ επίπεδο - κατάσταση. Καλό θα ήταν να αποφεύγεται εκ μέρους κάθε ελληνικού πολιτικού φορέα οποιαδήποτε αναφορά σε υποθετικά σενάρια περί μονομερούς ‘‘αποβολής’’ ή αποχώρησης από το κοινό νόμισμα. Καταρχάς κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις ευρωπαïκές συνθήκες. Και κυρίως η οικειοθελής έξοδος εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, όχι μόνο οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς, αφήνοντας την Ελλάδα μόνη απέναντι στην Τουρκία και τον νεοθωμανισμό. Στα δημοσιονομικά και θεσμικά ζητήματα η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να συντάσσεται με τους “ευρωσκεπτικιστές” και να προωθεί μέτωπο με τις χώρες ‘‘PIGS’’ (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία), - ως ένα βαθμό και με την Ιταλία - ενισχύοντας στον μεγαλύτερο βαθμό την οικονομική της αυτονομία και αυτοδυναμία. Επρεπε, και μπορεί, να προχωρήσει στην συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους από το 1974 και μετά, καθώς και του PSI και των δύο δανειακών συμβάσεων (κυρίως αυτής του 2010). Και στη βάση των πορισμάτων αυτής της επιτροπής, μπορεί και πρέπει να απαιτήσει την αποδοχή από τους δανειστές της άρνησης πληρωμής του απεχθούς χρέους και την αναδιαπραγμάτευση, αρνούμενη την λογική της υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας (και των συντασσόμενων με τις θέσεις της κρατών μελών) και του ΔΝΤ. Επί πλέον, υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος για την Ελλάδα: Η δορυφοροποίηση έναντι της στρατηγικής του νεοοθωμανισμού, η οποία προωθείται και με την τάση ενίσχυσης των ανταλλαγών με την Τουρκία, που έτεινε να μεταβληθεί στο νέο περιφερειακό ιμπεριαλιστικό υποσταθμό της περιοχής. Κατόπιν των παραπάνω, γιατί να μη συμφωνήσουμε (όπως, νομίζω, και η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών) με τα ‘‘επτά σημεία’’ που έθεσε ο επί κεφαλής του κινήματος Ανεξάρτητοι Ελληνες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την συνάντησή τους στο πλαίσιο των προσπαθειών για την συγκρότηση κυβέρνησης, ως όρους συμμετοχής του κινήματος σε μια κυβέρνηση ‘‘εθνικού σκοπού’’, όπως την ονόμασε ο κ. Καμμένος; Κι ένα ερώτημα: Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε να μην συγκαλέσει - και την Κυριακή και τη Δευτέρα - κοινή σύσκεψη των επικεφαλής των εισερχόμενων στη Βουλή πολιτικών σχηματισμών στην οποία θα συμμετείχε, μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη, και ο Πάνος Καμμένος; Θόδωρος Μπατρακούλης Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός

Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα (4) Δύο σενάρια για την Τουρκία - του Σάββα Καλεντερίδη

ΤΕΤΑΡΤΗ, 9 ΜΑΪΟΥ 2012 Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα (4) Δυο σενάρια για την Τουρκία Σχετικά άρθρα: Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (1) Ποιανού λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (2) Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (3) Του Σάββα Καλεντερίδη Στο δυο τελευταία άρθρα μας ασχοληθήκαμε με τις εξελίξεις κυρίως στα ανατολικά της Τουρκίας, και αναδείξαμε το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός ημιανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), με την υποστήριξη της ίδιας της Τουρκίας. Μάλιστα, κλείνοντας το τελευταίο μας άρθρο λέγαμε: «Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε στο ενδεχόμενο δημιουργίας μιας ιδιότυπης τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας, που βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα δημιουργήσει έναν οικονομικό γίγαντα που θα ελέγχει νερά, πετρέλαια και αγωγούς στην περιοχή, μια δύναμη που μπορεί να περιθωριοποιήσει Ελλάδα και Κύπρο. Εκτός κι αν ....» Στο άρθρο μας αυτό θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τα δεδομένα και να προβάλλουμε τα γεγονότα στο χρόνο, επί τη βάσει δυο σεναρίων. Πριν το κάνουμε όμως αυτό, καλό είναι να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η Τουρκία, μόλις πριν από 12 χρόνια χαρακτήριζε με τον πιο επίσημο τρόπο την ίδρυση κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν ως casus belli, το οποίο αναγκάστηκαν να αποσύρουν λόγω της αποφασιστικότητας των Κούρδων και των πιέσεων της Ουάσιγκτον, που επιμένει στην εφαρμογή των σχεδίων της στην περιοχή, ανάμεσα στα οποία και η ίδρυση κουρδικού κράτους. Να σημειώσουμε επίσης ότι ένα άλλο casus belli, αυτό εναντίον της Ελλάδος, ισχύει μέχρι σήμερα, με το οποίο η Τουρκία εξανάγκασε τις ελληνικές κυβερνήσεις να μην ασκήσουν μέχρι σήμερα ένα κυριαρχικό δικαίωμα, που είναι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ΝΜ, μια κίνηση που αν γινόταν, θα έλυνε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα λεγόμενα «ελληνοτουρκικά προβλήματα», που ταλανίζουν επί δεκαετίες την Ελλάδα. Τελικά, μετά από δέκα χρόνια, η Τουρκία όχι μόνο αναγκάζεται να αποσύρει την απειλή πολέμου, αλλά φέρεται να έχει συμφωνήσει αλλά και να υποστηρίξει την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, για το οποίο ο πρόεδρος του αυτόνομου σήμερα Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζζανί, δήλωσε στο Associated Press: «Αν δεν ξεπεραστεί η κρίση στο Ιράκ, μέχρι τις εκλογές που θα γίνουν στην κουρδική περιοχή της χώρας το Σεπτέμβρη, θα θέσουμε στο λαό του το ερώτημα ‘Τι προτιμάτε, να ζήσετε κάτω από ένα δικτατορικό καθεστώς ή σε ένα δικό σας ανεξάρτητο κράτος;’», προσδιορίζοντας έτσι το χρόνο που θα κηρυχθεί η ανεξαρτησία του Κουρδιστάν. Σύμφωνα με δικές πληροφορίες που προέρχονται από κουρδικές πηγές, η Τουρκία δέχεται την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν-Βόρειο Ιράκ, υπό τις εξής προϋποθέσεις: -Διάλυση των βάσεων που διατηρεί το ΡΚΚ στο έδαφος του αυτόνομου Κουρδιστάν. -Αναγνώριση των Τουρκομάνων του Κιρκούκ και της Μοσούλης ως συνιστώσα εθνότητα του νέου κράτους. -Οικονομικά ανταλλάγματα από τα πετρελαϊκά αποθέματα του Κουρδιστάν. -Εξάρτηση του νέου κράτους στον χρηματοπιστωτικό τομέα από την Τουρκία. -Έλεγχος από την Άγκυρα των εξοπλιστικών προγραμμάτων και του στρατού του ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ούτως ώστε να μην είναι δυνατόν αυτός να αποτελέσει στρατιωτική απειλή για την Τουρκία -Πλήρης εξάρτηση του νέου ανεξάρτητου κράτους από την Τουρκία, με δεδομένο η σιδηροδρομική, οδική και κυρίως η θαλάσσια σύνδεση και επικοινωνία με τη Δύση και τις διεθνείς αγορές, θα γίνεται μέσω Τουρκίας. -Το νέο κράτος δεν θα αναμειγνύεται στα εσωτερικά της Τουρκίας και συγκεκριμένα στους Κούρδους που κατοικούν στο Βόρειο Κουρδιστάν. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις που θέτουν οι Τούρκοι σε Ουάσιγκτον και Ερμπίλ, για να συναινέσουν στην ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του σημερινού Ιράκ, προϋποθέσεις που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να φέρουν σε πέρας Κούρδοι και Αμερικανοί, με κυριότερο ζητούμενο, βραχυπρόθεσμα, τη διάλυση των ανταρτών και της οργάνωσης του ΡΚΚ. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή, ένα σχέδιο που έχει ως στόχο, εκτός των άλλων, τη δημιουργία ενός σουνιτικού τουρκο-κουρδικού μπλοκ, απέναντι στο σιιτικό μπλοκ που έχει δημιουργήσει η Τεχεράνη με την κυβέρνηση του Αλ Μαλίκι στη Βαγδάτη, την κυβέρνηση του Άσαντ στη Δαμασκό, τη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου και την (σουνιτική) Χαμάς της Λωρίδας της Γάζας, την οποία ο Ερντογάν καταβάλλει προσπάθειες να συμπεριλάβει στο σουνιτικό στρατόπεδο, για ευνόητους λόγους. Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον, με την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του Ιράκ και τη δημιουργία μιας συμμαχίας στη βάση θρησκευτικού δόγματος, επιδιώκει μεν τη στρατηγική εξισορρόπηση στην περιοχή και τον περιορισμό της επιρροής στο Ιράν, ανοίγει δε τον ασκό του Αιόλου, αφού δημιουργεί συνθήκες για τη λεγόμενη σύγκρουση των πολιτισμών, που αποτελεί οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας! Σε περίπτωση επιτυχίας ενός τέτοιου σχεδίου, η Τουρκία στην ουσία μετατρέπεται σε μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με πληθυσμό που θα αγγίζει τα εκατό εκατομμύρια, αφού σταδιακά υπολογίζεται ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα ενσωματώσει και τους Κούρδους του Ιράν και της Συρίας. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία θα έχει προβληματικές αν όχι εχθρικές σχέσεις με το Ιράν αλλά και με τουλάχιστον μερικές εκ των αραβικών χωρών. Από την άλλη πλευρά, αυτή η ιδιότυπη αυτή ομοσπονδία, θα αποτελεί το βασικότερο σύμμαχο και μοχλό άσκησης πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, μια περιφερειακή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη, που θα ελέγχει τα μεγαλύτερα αποθέματα νερών της Μέση Ανατολής, από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής, με τεράστιες παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες, που είναι σε θέση να την εντάξουν σε λίγα χρόνια στις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Αυτό είναι το ένα σενάριο. Το άλλο σενάριο λέει ότι η Άγκυρα θα υποχρεωθεί να συμμετέχει σε αυτόν τον σχεδιασμό, χωρίς να έχει απαραίτητα εξουδετερωθεί στρατιωτικά και πολιτικά το ΡΚΚ, με αποτέλεσμα σταδιακά ο κουρδικός παράγοντας να ισχυροποιηθεί τόσο, που θα απειλήσει τις εσωτερικές ισορροπίες αυτής της ιδιότυπης ομοσπονδίας και θα κυριαρχήσει τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά, δεδομένου από τη μια πλευρά του πλούτου του Κουρδιστάν και από την άλλη της πληθυσμιακής υπεροχής των Κούρδων σε σχέση με όλες τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων. Η κυβέρνηση Ερντογάν, για να αποφύγει το δεύτερο σενάριο, σχεδιάζει να εκτονώσει την κατάσταση και να αποδυναμώσει το ΡΚΚ, ακολουθώντας κι αυτή με τη σειρά της την πολιτική του μαστίγιου και του καρότου. Με την πολιτική του μαστίγιου θα προσπαθήσει μέσω συνδυασμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων να «ξεδοντιάσει» στρατιωτικά το ΡΚΚ, ενώ παράλληλα θα επιχειρήσει να απομακρύνει τους Κούρδους από το ΡΚΚ και να τους πάρει με το μέρος της, μέσω παραχώρησης κάποιων δικαιωμάτων. Φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι στην πράξη θα έχει τιναχτεί στον αέρα η πολιτική της ενότητας του τουρκικού κράτους και έθνους, όπως αυτή εκφράζεται και προσδιορίζεται από το Άρθρο 3 του Συντάγματος του 1982, που είναι μέχρι σήμερα σε ισχύ, το οποίο είναι ένα από τα τρία άρθρα που δεν μπορεί να αλλάξουν και το οποίο λέει ότι: «Το τουρκικό κράτους, με τη χώρα και το έθνος, αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα. Η γλώσσα του είναι τα τουρκικά». Το «παιχνίδι» που παίζεται στο εσωτερικό και στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας είναι μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον και αξίζει της προσοχής μας, ιδιαίτερα ημών των Ελλαδιτών και των Κυπρίων, που είμαστε τα διαχρονικά θύματα της τουρκικής επιθετικότητας. Να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά λοιπόν Λευκωσία και Αθήνα!!! Κυριακάτικη Δημοκρατία http://infognomonpolitics.blogspot.com Αναρτήθηκε από skal στις 5/09/2012 11:00:00 μμ Ετικέτες Κουρδικό Ζήτημα, Σάββας Καλεντερίδης 4 σχόλια: ΑΡΧΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ είπε... Το μόρφωμα κράτους που αυτοαποκαλείται ''Türkiye Cumhuriyeti'' δεν υπήρξε π ο τ έ έθνος.Δ ε ν υπήρξε εθνογένεση,δ ε ν υπήρξε γλώσσα,δ ε ν υπήρξε και δ ε ν είχε,όπως και δ ε ν έ χ ε ι,κουλτούρα. Η φοβικότητα, η συμπλεγματικότητα,η αντιφατικότητα αποτελούν δομικό στοιχείο,θεμελιώδες συστατικό της ιστόρησης και εξιστόρησης των πολλών και ασυγχώρητων,αλησμόνητων γενοκτονιών της.ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ. Οι ''Τούρκοι/Turkler'' είναι κατά βάση,κατ'ουσίαν και ως επί το πλείστον βλακόμουτρα.Δεν γνωρίζουν ή προσποιούνται ότι αγνοούν τι τους περιμένει πράγματι.Νομίζουν πως έχουν πιάση τον Πάπα απ'τ'αρχίδια και πως είναι πανέτοιμοι και θα κατακτήσουν τον κόσμο,της Ευρώπης και της υφηλίου,αλλά οι Κούρδοι,οι Αλεβίτες,οι Σύριοι,οι Ιρανοί καραδοκούν(και όχι μόνον αυτοί). Από τη μία με τη νοσταλγία των Οθωμανών και από την άλλη με τα χαρακτηριστικά του Κεμάλ (βλ.κεμαλοναζισμός και οικονομικός σωβινισμός). Εκ του ασφαλούς και από καθέδρας,βεβαίως.. 8 Μαΐου 2012 3:08 μ.μ. konion είπε... Ἀλήθεια ποιοὶ νὰ ἔχουν τὰ μάτια τους ἀνοικτα; Αὐτοὶ ποὺ βλέπουν μόνο τὶς ψήφους καὶ τὸ σήμερα, χωρὶς νὰ νοιάζονται γιὰ τὸ αὔριο; 8 Μαΐου 2012 10:02 μ.μ. Spyridon είπε... Δυστυχώς το ΠΚΚ δεν είναι σε θέση να εξαναγκάσει την Τουρκία σε ειρηνευτικό διακανονισμό επειδή η ισχύς του αντάρτικου κινήματός της κρίνεται ιδαίτερα χαμηλή (ιδαίτερα σε σύγκριση με το επιτυχημένο αντάρτικο των Κούρδων του Ιράκ επί δεκαετίες). Από την άλλη πλευρά, όπως προειδοποίησε ο Κίσσινγκερ "η ξκυβέρνηση χάνει τον πόλεμο εάν δεν νικήσει. αντάρτης νικά εάν απλώς δεν ηττηθεί". η συνεχιζόμενη εξέγερση του Κουρδικού λαού μαρτυρά την επιτυχία του ΠΚΚ να προσαρμόζεται αλλά κ την αδιαλλαξία της Τουρκίας που συνεχίζει να καταπιέζει μια μειονότητα της τάξης του 20% του πληθυσμού. Απλά ελπίζω οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή (πιθανή πτώση Ασσαντ) να μην οδηγήσουν σε άλλη κια τραγωδία του πολύπαθου λαού. 9 Μαΐου 2012 2:26 μ.μ. Ioannis είπε... Σπυρίδων σωστά αυτά που λέγεις αλλά όπου πρυτανεύει η λογική,όπου όμως πρυτανεύουν τα συμφέροντα των ισχυρών τότε η λογική φαντάζει ως άχρηστη. Εις επίρρωση αυτών που σου λέγω είναι η κατάληψη και η κατοχή της Κύπρου εντελώς παράλογη και όμως υφίσταται. 9 Μαΐου 2012 7:55 μ.μ.

Le Monde: «Το ελληνικό δηλητήριο παραλύει την Ευρώπη» «Ελληνική θύελλα στην Ευρώπη»

Le Monde: «Το ελληνικό δηλητήριο παραλύει την Ευρώπη» «Ελληνική θύελλα στην Ευρώπη» Ο Ζακ Ντελπά μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης επισημαίνει ότι «πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα έχει σύνορα με την Τουρκία, είναι κοντά στη Συρία, το Λίβανο και το Ισραήλ. Εάν την εγκαταλείψουμε η χώρα μπορεί να γίνει η Σομαλία της Ευρώπης». Με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ελληνική θύελλα στην Ευρώπη» η εφημερίδα Le Monde έχει πολυσέλιδο αφιέρωμα στην Ελλάδα, μιλώντας για την αδυναμία σύστασης κυβέρνησης και τις συνέπειες που απορρέουν για την Ευρώπη. «Ανίκανη να σχηματίσει κυβέρνηση, η χώρα αυτή που είναι της κατηγορίας φτερού για την ευρωζώνη, βυθίζει και πάλι την Ένωση στην κρίση», γράφει στον υπότιτλό της, ενώ στις εσωτερικές της σελίδες με εκτενή αρθρογραφία και πίνακες, μιλάει για «το άρρωστο μέλος μιας εύθραυστης ευρωζώνης». «Το ελληνικό δηλητήριο παραλύει την Ευρώπη» γράφει η Le Monde και υπογραμμίζει ότι «η εξέγερση των ψηφοφόρων εναντίον της λιτότητας, υποθηκεύει το ευρωπαϊκό σχέδιο βοήθειας, ενώ επανέρχεται στη σκηνή το θέμα εξόδου της Αθήνας από τη Νομισματική Ένωση». «Το θέμα της Ελλάδος έχει μολύνει όλα τα τρέχοντα σοβαρά ζητήματα της Ε.Ε.» δηλώνει πρώην υψηλός αξιωματούχος της ΕΕ που εκτιμά ότι «η άτυπη Σύνοδος Κορυφής στις 23 Μαΐου ενώ θα έπρεπε να ασχοληθεί με το ζήτημα της ανάπτυξης, θα ασχοληθεί στην ουσία με το μέλλον της Ελλάδος στη Νομισματική Ένωση». Με δηλώσεις τους άλλοι αξιωματούχοι μιλούν για «τον λαθρεπιβάτη» της ευρωζώνης και δεν καταλαβαίνουν γιατί θα πρέπει να παραμένει. Υπάρχουν όμως και οι πιο μετριοπαθείς που δηλώνουν ότι «πρέπει να υπάρξει ψυχραιμία. Δεν υπάρχει καμιά επείγουσα χρηματοπιστωτική ανάγκη. Δεν είναι απαραίτητο να επισείουμε την απειλή της εξόδου από το ευρώ κάτι που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει φήμες με καταστροφικές ψυχολογικές συνέπειες». Ο Ζακ Ντελπά μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης επισημαίνει ότι «πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα έχει σύνορα με την Τουρκία, είναι κοντά στη Συρία, το Λίβανο και το Ισραήλ. Εάν την εγκαταλείψουμε η χώρα μπορεί να γίνει η Σομαλία της Ευρώπης». Ο επίτιμος καθηγητής της ανώτατης σχολής Πολιτικών Επιστημών Ζαν-Ζακ Ροζά θυμίζει ότι ήδη από το 2010 τόνιζε, ότι η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ ήταν αναπόφευκτη. Ο Ανρί Στερντινιάκ από τον ΟΟΣΑ, παρατηρεί από μέρους του ότι «το σοκ θα ήταν τεράστιο για τη χώρα. Μπορεί να ανακάμψει όπως η Αργεντινή, μπορεί όμως και να βυθιστεί στο απόλυτο χάος». Η εφημερίδα εκτιμά ότι με αυτές τις συνθήκες «τα περιθώρια ελιγμών για τον Ολάντ είναι ιδιαίτερα περιορισμένα». Υπογραμμίζει ότι «η ελληνική κρίση κάνει πιο δύσκολη την είσοδο του Φρανσουά Ολάντ στη διεθνή σκηνή γιατί με τη σειρά του ο νέος πρόεδρος θα βρεθεί εμπρός στο ακατόρθωτο, την διάσωση της Ελλάδας». www.kathimerini.gr Πηγή: ΑΜΠΕ

Το μήνυμα των εκλογών - Βασίλης Βιλιάρδος

Το μήνυμα των εκλογών – Βασίλης Βιλιάρδος Το μήνυμα των εκλογών είναι ξεκάθαρο: Σε γενικές γραμμές, (α) απελευθέρωση από τα νύχια του ΔΝΤ (65%), (β) συνδυασμός της πολιτικής λιτότητας, χωρίς νέα μέτρα, με ανάπτυξη, (γ) παραμονή στην Ευρωζώνη (σχεδόν 90%), (δ) συνεργασία τουλάχιστον τριών κομμάτων στην κυβέρνηση, (ε) κάθαρση και τιμωρία όλων αυτών που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Παράλληλα, η πτώση των ποσοστών του δικομματισμού, από σχεδόν 80% κάτω από το 35% αποτελεί μία δυναμική κοινοβουλευτική επανάσταση - μοναδική στην Ιστορία, σε μία ανεπτυγμένη, δυτική χώρα. Η σύσταση μίας κυβέρνησης συνεργασίας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία, η οποία προφανώς θα διαρκέσει - ενώ πιθανότατα θα συνοδευθεί από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η σημερινή έλλειψη κυβέρνησης δεν είναι ότι καλύτερο για την Ελλάδα, αλλά δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η συντέλεια του κόσμου - αφού υπάρχουν και άλλες χώρες, πολύ περισσότερο χρεωμένες από την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα το Βέλγιο (με κριτήριο το συνολικό χρέος), οι οποίες δεν έχουν για πολλούς μήνες κυβέρνηση. Υπάρχουν φυσικά σημαντικότατα θέματα, τα οποία απαιτούν άμεσες αποφάσεις - όπως το κουπόνι του ομολόγου αξίας 20 δις γεν (4,5%), για το οποίο έχουμε προθεσμία 30 ημερών, το ομόλογο αγγλικού δικαίου, ύψους 463 εκ. €, το οποίο λήγει στις 15 Μαΐου (συνολικά οφείλονται 7 δις € σε ομόλογα αγγλικού δικαίου, ενώ το σημαντικότερο εδώ δεν είναι η πληρωμή των 463 εκ. €, αφού υπάρχει πρόβλεψη, αλλά η αποδοχή της χωρίς διαγραφή - μία πολύ δύσκολη απόφαση, επειδή η μη πληρωμή τους στο 100% θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία, σε συνδυασμό με δικαστικές διεκδικήσεις των κατόχων τους, ενώ η πληρωμή θα δημιουργούσε προβλήματα με αυτούς που υποχρεώθηκαν σε διαγραφή από το PSI), καθώς επίσης η λήψη των επομένων δόσεων του διακρατικού δανείου. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, τα νέα ομόλογα, τα οποία εκδόθηκαν σε αντικατάσταση των παλαιοτέρων στα πλαίσια του PSI, λήξης το 2023, διαπραγματεύονται με απόδοση 23,1% - δηλαδή, στο 77% της αξίας τους, γεγονός που σημαίνει ότι, προεξοφλείται μία επόμενη διαγραφή από τις αγορές. Για σύγκριση, το γερμανικό δεκαετές ομόλογο έχει απόδοση 1,56%. Ο συμπαθέστατος τώρα πολιτικός, ο οποίος φέρεται να έκανε τις δηλώσεις περί "δέσμευσης καταθέσεων", δεν έχει προφανώς κατανοήσει ότι, η θέση του είναι πλέον εντελώς διαφορετική και ότι κάποια ΜΜΕ κάνουν αυτό ακριβώς, για το οποίο διαμαρτυρήθηκε - παραποιούν και (παρ)ερμηνεύουν κατά το δοκούν τις δηλώσεις. Ένα κόμμα, στη νέα του θέση, πρέπει να μιλάει ελάχιστα και με απόλυτη "φειδώ" - πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα δεν αντέχει καινούργιους ερασιτέχνες στην Πολιτική, όσο συμπαθητικοί και αν είναι. Με δεδομένο δε ότι τα διλήμματα, οι εκβιασμοί, η τρομοκρατία και οι επιθέσεις εκ μέρους των τοκογλύφων (πόσο μάλλον εάν θεωρήσει κανείς αυθαίρετα ότι, τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία ή η Κομισιόν, είναι υπάλληλοι τους) θα ενταθούν σε μεγάλο βαθμό, οι Έλληνες Πολίτες και τα κόμματα τους οφείλουν να είναι προσεκτικοί μεν, αλλά αποφασισμένοι για όλα - υποχρεωμένοι να σεβαστούν και να υπερασπίσουν την κοινή βούληση, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές. Άλλωστε η κατάσταση στην Ευρωζώνη εντείνεται καθημερινά - με την Ισπανία και την Ιταλία να έχουν ήδη πάρει τη σκυτάλη από την Ελλάδα, ενώ η έκθεση του ΔΝΤ για τη γερμανική οικονομία αφήνει πολλά κενά, κυρίως λόγω της πολύ επικίνδυνης εξάρτησης της από τις υπόλοιπες χώρες. Παράλληλα, εκκρεμεί το δημοψήφισμα στην υπερχρεωμένη Ιρλανδία, σε σχέση με το δημοσιονομικό σύμφωνο που θέλει να επιβάλλει η Γερμανία, καθώς επίσης η νέα πολιτική γραμμή της Γαλλίας - ενώ η Πορτογαλία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Μ. Βρετανία κλπ. δεν αντιμετωπίζουν μικρότερα προβλήματα. Απαιτείται λοιπόν υπομονή και ψυχραιμία από όλους τους Έλληνες - καθώς επίσης αυτοσυγκράτηση και καμία απολύτως αναφορά σε φανταστικά σενάρια περί μονομερούς "αποβολής" από το κοινό νόμισμα, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις συνθήκες. Από το www.casss.gr

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ - του Βασίλη Βιλιάρδου

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ: Η σταδιακή ιδιωτικοποίηση της πολιτικής, τα τεχνάσματα της ΕΚΤ, η ισπανική τραγωδία, η αδυναμία εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη, η παραγωγή πλούτου, τα μνημόνια της ντροπής και η αναγκαιότητα της ανάπτυξης, για την έξοδο από την κρίση “Η τάση για αναγνώριση, η οποία σημαίνει ότι δίνει κανείς πολύ μεγάλη βαρύτητα στη γνώμη των άλλων, βγάζει κυρίως τέσσερις «βλαστούς»: τη φιλοδοξία, τη μισαλλοδοξία (επιθυμώ τη δική μου δόξα - μισώ τη δόξα των άλλων, η οποία μειώνει τη δική μου), τη ματαιοδοξία και την υπερηφάνεια. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο τελευταίες έγκειται στο ότι, η μεν υπερηφάνεια είναι η ήδη εδραιωμένη πεποίθηση που έχει κανείς στον εαυτό του (αυτοπεποίθηση), η δε ματαιοδοξία η επιθυμία που έχει κανείς να δημιουργήσει μία τέτοια πεποίθηση στους άλλους – επιθυμία συνοδευόμενη πολλές φορές από τη σιωπηρή ελπίδα ότι, ως συνέπεια, θα μπορέσει να την κάνει και δική του πεποίθηση. Με βάση τα παραπάνω, η υπερηφάνεια προέρχεται από τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου και η ματαιοδοξία από τον εξωτερικό – ενώ μέσω της ματαιοδοξίας προσπαθεί κανείς να αποκτήσει εκείνη την αυτοπεποίθηση, την οποία δεν διαθέτει. Κατ’ επακόλουθο, η μεν ματαιοδοξία κάνει τους ανθρώπους ομιλητικούς (ένα βασικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων πολιτικών «ανδρών» της Δύσης), η δε υπερηφάνεια σιωπηλούς. Όταν λοιπόν προσπαθεί κανείς να αξιολογήσει τόσο τον εαυτό του, όσο και τους άλλους, οφείλει προηγουμένως να έχει επιλέξει τα σωστά κριτήρια – γνωρίζοντας ότι η υπερηφάνεια, άρα η άμεση, υψηλή αυτοπεποίθηση, είναι σιωπηλή και σαφής” (Schopenhauer). Άρθρο Έχουμε την πεποίθηση ότι, η εχθρότητα, η επιθετικότητα, οι αντιπαλότητες και οι διαξιφισμοί μεταξύ των Πολιτών της Ευρωζώνης, της ΕΕ ευρύτερα, δεν οφείλονται στους λαούς της – αλλά στους ηγέτες των εκάστοτε κρατών, στους επαγγελματίες πολιτικούς, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εκπροσωπούν σωστά τους Πολίτες, οι οποίοι τους έχουν εκλέξει. Οι περισσότεροι δε από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων των διορισμένων και όχι εκλεγμένων στελεχών της Κομισιόν, έχουν ήδη υποκύψει στην ισχύ των αγορών - προσπαθώντας ουσιαστικά να ανακαλύψουν έναν τρόπο, με τον οποίο θα αποφύγουν τις ευθύνες που ενέχει το δημοκρατικό πολίτευμα. Στην πραγματικότητα λοιπόν αναρωτιούνται τι θα κάνουν με τα προβλήματα που τους προκαλεί η Δημοκρατία – ενώ οι αγορές προτιμούν εκείνους τους τεχνοκράτες, οι οποίοι μπορούν να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα δικά τους συμφέροντα. Στα πλαίσια αυτά, η κατάρρευση τόσων κυβερνήσεων υπό το βάρος της μάλλον σκόπιμης κρίσης χρέους και δανεισμού είναι χαρακτηριστική – ενώ οι εκλογές σπάνια αναδεικνύουν ηγέτες, οι οποίοι θέτουν τα συμφέροντα των χωρών τους πάνω από τις επιδιώξεις των αγορών. Αργά αλλά σταθερά λοιπόν, οι τράπεζες αναλαμβάνουν τα ηνία – με την ΕΚΤ να αποτελεί τον πραγματικό ηγεμόνα της Ευρωζώνης. Δυστυχώς, το μέσον για την επιβολή της δικτατορίας των τραπεζών δεν είναι άλλο από το κοινό νόμισμα, από το ευρώ – το οποίο χρησιμοποιείται εκβιαστικά από τους πολιτικούς υπαλλήλους της οικονομικής εξουσίας, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, δεν υπάρχει δρόμος ασφαλούς μονομερούς επιστροφής κάποιας χώρας στο εθνικό της νόμισμα. Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας (την οποία θα ακολουθήσουν μικρά, διαφορετικά κείμενα), με την κρίση να επεκτείνεται, καταστρέφοντας τη μία χώρα μετά την άλλη, η Δημοκρατία είναι αντιμέτωπη με έναν πόλεμο, από τον οποίο πολύ δύσκολα θα εξέλθει αλώβητη. Η αποκρατικοποίηση της εξουσίας λοιπόν, εκ μέρους των αγορών, είναι σε πλήρη εξέλιξη – με την εγκατάσταση τυπικών κυβερνήσεων, οι οποίες απλά θα καλύπτουν τους σκιώδεις εντολείς τους, κοινωνικοποιώντας τις ζημίες τους και ιδιωτικοποιώντας τα κέρδη. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, “όταν ξεσπάει μία αρκετά σοβαρή οικονομική κρίση (κάτι που ορίζεται από την κατάρρευση ενός νομίσματος, από ένα κραχ στην αγορά, από μία μεγάλη ύφεση), σκόπιμα κάποιες φορές, επισκιάζονται όλα τα άλλα – οπότε οι «κατ’ επίφαση» ηγέτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν, στο όνομα της αντιμετώπισης μίας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Κατά μία έννοια λοιπόν, οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της δημοκρατίας – κενά δηλαδή στο συνηθισμένο πολιτικό βίο, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση και συναίνεση των Πολιτών”. Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Η ΕΚΤ, με τη βοήθεια ενός σχετικά νέου εργαλείου της (Long Term Refinancing Operation – LTRO), συνολικού ύψους περί το 1 τρις €, φροντίζει ουσιαστικά για την επιτάχυνση της εξόδου των ξένων κεφαλαίων από την Ισπανία. Ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο, οι ξένοι επενδυτές περιορίζουν με γρήγορους ρυθμούς τις τοποθετήσεις τους στα ομόλογα του Ισπανικού Δημοσίου – ενώ αγοραστές είναι οι ισπανικές εμπορικές τράπεζες, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας (υποθέτουμε ότι αγοραστές θα είναι επίσης τα ασφαλιστικά ταμεία, τα Πανεπιστήμια, οι ιδιώτες αποταμιευτές κλπ. - μέσω της κεντρικής τράπεζας της Ισπανίας και εν αγνοία τους, όπως συνέβη στη χώρα μας). Σύμφωνα με πρόσφατες πληροφορίες, οι ισπανικές τράπεζες έχουν σήμερα στην ιδιοκτησία τους κρατικά ομόλογα της τάξης των 263 δις € - από 178 δις € το Νοέμβρη του 2011. Η ΕΚΤ φυσικά έχει δηλώσει επίσημα ότι, με τη βοήθεια του LTRO προσπαθεί να προστατεύσει την Ισπανία από την παγίδα ρευστότητας – όπως επίσης τις άλλες χώρες της περιφέρειας (οι ιταλικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα του δικού τους δημοσίου άνω των 350 δις € - μία επόμενη βραδυφλεγής βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της οικονομίας της Ευρωζώνης). Φυσικά είναι ίσως περιττό να υπενθυμίσουμε ότι, ο διοικητής της ΕΚΤ, όπως και ο διορισμένος πρωθυπουργός της Ιταλίας, θεωρούνται υψηλά στελέχη της Goldman Sachs – η οποία λέγεται ανεπίσημα πως έχει αναλάβει «υπό τη προστασία της» την κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης. Εν τούτοις, η ζήτηση δανειακών κεφαλαίων εκ μέρους των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στην Ισπανία, καθώς επίσης στις υπόλοιπες χώρες της «περιφέρειας», έχει ήδη καταρρεύσει – ενώ οι τράπεζες συνεχίζουν να «καίνε χρήματα», αρνούμενες να εγκρίνουν νέα δάνεια. Το γεγονός αυτό δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά, σε σχέση με το LTRO – αφού θεωρείται ότι έχει τεθεί σε λειτουργία, με στόχο να διευκολύνει τις γαλλικές, τις γερμανικές και τις ιταλικές τράπεζες να «ξεφορτώσουν» τα ομόλογα του ισπανικού δημοσίου που κατέχουν, στις ισπανικές τράπεζες (τα χρέη των οποίων θα κληθούν να αναλάβουν, αργά ή γρήγορα, οι Πολίτες της Ισπανίας - όπως δυστυχώς συνέβη και στην Ιρλανδία). Προφανώς προβλέπεται η μετάδοση της πυρκαγιάς, από την αγορά ακινήτων της Ισπανίας, στο τραπεζικό της σύστημα και στο Δημόσιο – ενώ η ΕΚΤ, μη έχοντας τη δυνατότητα να διασώσει ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρωζώνης, φαίνεται να θυσιάζει την Ισπανία, ένα πιόνι στο σκάκι με το διάβολο, προσπαθώντας να αποφύγει τη μετάδοση της ασθένειας στην Ιταλία (γεγονός που θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρο για ολόκληρη την ΕΕ). Φυσικά, πριν αναγκασθούν οι χρεοκοπημένες ισπανικές τράπεζες, μαζί με το ισπανικό δημόσιο να καταφύγουν στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη ένα νομισματικό εργαλείο εκ μέρους της ΕΚΤ. Θα μπορούσε δηλαδή να επιτραπεί στην ισπανική κεντρική τράπεζα, όπως έχει ήδη συμβεί με την ιρλανδική και την ελληνική, να εκτυπώσει χρήματα – έτσι ώστε να μπορέσει να αναπνεύσει τεχνητά το τραπεζικό σύστημα της χώρας, χωρίς να επιβαρυνθεί ο μηχανισμός αναχρηματοδότησης του ευρωσυστήματος. Για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού υπάρχει η «βοήθεια έκτακτης παροχής ρευστότητας» - το Emergency Liquidity Assistance (ELA). Με τη συγκεκριμένη αυτή διευκόλυνση, η εκάστοτε εθνική κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί («τυπώνει») μόνη της χρήματα – με την προϋπόθεση της συμφωνίας των δύο τρίτων των μελών του ΔΣ της ΕΚΤ. Ακόμη περισσότερο, δεν υπάρχει καμία υποχρέωση ενημέρωσης εκ μέρους της εθνικής κεντρικής τράπεζας - η οποία μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να τυπώνει χρήματα «κατά το δοκούν», βοηθώντας τις εμπορικές τράπεζες να μην αντιμετωπίσουν προβλήματα ρευστότητας. Η Τράπεζα της Ελλάδας το κάνει ήδη – αφού στον ισολογισμό της υπάρχουν από καιρό «ELA-Positions» (λογαριασμοί διευκόλυνσης, φρεσκοτυπωμένο χρήμα), της τάξης των 100 δις €. ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ Με βάση τα παραπάνω, είναι μάλλον ανόητο να θεωρεί κανείς ότι, μπορεί μία χώρα να «εκβιαστεί» για να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, μέσω της στέρησης της ρευστότητας των τραπεζών της εκ μέρους της ΕΚΤ – αφού έχει τη δυνατότητα η κεντρική της τράπεζα να παρέχει την απαιτούμενη ρευστότητα στις εμπορικές, χωρίς κανένα πρόβλημα. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη είναι, στην παρούσα κατάσταση, εντελώς αδύνατη – αφού, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ είναι «αμετάκλητη και τελεσίδικη» (πηγή: FT). Όποιος δε σκεφθεί ή απειλήσει να εκδιώξει ένα κράτος, με ήπιο ή με επιθετικό τρόπο, οδηγείται αναμφίβολα σε ένα πολύ δύσκολο νομικό πεδίο – επειδή η έννοια «αμετάκλητη» σημαίνει ότι, δεν είναι δυνατή ούτε η καταναγκαστική, ούτε η εθελούσια «αποπομπή μίας χώρας». Η μοναδική δυνατότητα που υπάρχει, είναι η εθελούσια έξοδος ενός κράτους από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση – επειδή, εάν ένα κράτος δεν είναι μέλος της ΕΕ, δεν μπορεί να είναι μέλος της Ευρωζώνης. Εάν βέβαια όλοι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμφωνούσαν να παραβιάσουν τον νόμο και απλά επέτρεπαν την έξοδο ενός μέλους από την Ευρωζώνη, χωρίς να υπάρξει έξοδος από την ΕΕ, εάν δηλαδή όλοι, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, λειτουργούσαν παράνομα, δεν θα ασκείτο προφανώς σε κανέναν δίωξη. Εάν όμως η χώρα, η οποία θα αποχωρούσε από την Ευρωζώνη παρέμενε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε θα εξακολουθούσε να υπόκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Εάν εγκατέλειπε το ευρώ για όλες τις εσωτερικές συμβάσεις, αλλά το κρατούσε για όλες τις συμβάσεις στο εξωτερικό, η συνέπεια θα ήταν ένας καταιγισμός μηνύσεων, οι οποίες θα είχαν πολύ σοβαρή βάση. Κάθε πολίτης της αποχωρούσας χώρας θα μπορούσε να κινηθεί νομικά εναντίον της κυβέρνησής του - ενδεχομένως εναντίον των κυβερνήσεων και των άλλων κρατών μελών. Η έξοδος δε από την Ευρωζώνη θα συνιστούσε διάκριση λόγω ιθαγένειας - η μεγαλύτερη απαγόρευση, με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Κάτι ανάλογο ισχύει και με τις ανόητες απειλές, σε σχέση με το αυθαίρετο, «εχθρικό» σταμάτημα της χρηματοδότησης των τραπεζών από την ΕΚΤ κλπ., έτσι ώστε να αναγκασθεί εκ των πραγμάτων να αποχωρήσει μία χώρα από την Ευρωζώνη – γεγονός που είναι σχεδόν απίθανο να συμβεί, ενώ θα οδηγούσε σε ένα απίστευτο χάος όχι μόνο την ένωση, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΛΟΥΤΟΥ Η παραγωγή πλούτου σε ένα κράτος στηρίζεται ουσιαστικά σε δύο προϋποθέσεις (α) στην αρχή μίας συσσώρευσης κεφαλαίων, βασισμένης στην άνιση αναδιανομή των εισοδημάτων και (β) σε μία κοινωνία, η οποία δεν εργάζεται για τις μικρές ηδονές του σήμερα, αλλά για τη μελλοντική ασφάλεια και τα βελτίωση του γένους – επομένως, για την ανάπτυξη και την πρόοδο. Η Δύση κατάφερε να γίνει η πλουσιότερη «περιοχή» του πλανήτη, επειδή ήταν κοινωνικά και οικονομικά οργανωμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή συσσώρευση κεφαλαίου. Η κοινωνία της δηλαδή ήταν με τέτοιον τρόπο σχεδιασμένη, ώστε ένα μεγάλο μέρος του αυξημένου εισοδήματος να παραμένει στον έλεγχο εκείνης της τάξης, η οποία ήταν λιγότερο πιθανόν να το καταναλώσει – μία «καπιταλιστικής τάξης», η οποία δεν ανατρεφόταν υπό το πνεύμα των μεγάλων δαπανών, αλλά προτιμούσε τη δύναμη που της παρείχε η επένδυση, από τις ηδονές της άμεσης κατανάλωσης. Το σύστημα αυτό, το οποίο δημιούργησε πολύ μεγάλες συσσωρεύσεις παγίου κεφαλαίου, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει σε μία κοινωνία, στην οποία ο πλούτος θα ήταν διανεμημένος ακριβοδίκαια, «σοσιαλιστικά» – ενώ εξαρτιόταν για την ανάπτυξη του από μία διπλή απάτη ή ψευδαίσθηση: (α) Από τη μία πλευρά οι εργαζόμενες τάξεις αποδέχθηκαν μία κατάσταση, στην οποία μπορούσαν να ονομάσουν δικό τους ένα πολύ μικρό μέρος του παραγομένου προϊόντος, το οποίο αυτοί, η φύση και οι κεφαλαιοκράτες συνεργάζονταν για να το παράγουν. (β) Από την άλλη πλευρά επιτράπηκε στις κεφαλαιοκρατικές τάξεις να ονομάσουν το μεγαλύτερο μέρος του παραγομένου προϊόντος («πίτας») δικό τους, θεωρητικά ελεύθερους να το καταναλώσουν – εν τούτοις, με την άρρητη βαθύτερη προϋπόθεση ότι, δεν θα το κατανάλωναν, αλλά θα το (επαν)επένδυαν, σχεδόν στο σύνολο του. Για ολόκληρη τη δυτική κοινωνία, εργαζομένους και κεφαλαιοκράτες, το καθήκον της αποταμίευσης έγινε τα εννέα δέκατα της αρετής, τα «ιλιγγιώδη» πλεονεκτήματα του ανατοκισμού εξυμνηθήκαν, ενώ η συνεχής αύξηση του παραγομένου προϊόντος (ανάπτυξη, μεγάλωμα της «πίτας») αποτέλεσε ένα αντικείμενο αληθινής θρησκείας. Η αρετή της συσσώρευσης έγκειτο δε στο ότι, ο παραγόμενος πλούτος δεν επρόκειτο ποτέ να καταναλωθεί ούτε από τους ίδιους τους ανθρώπους, ούτε από τα παιδιά τους μετά από αυτούς (Keynes). Σήμερα, μετά από μία περίοδο συνεχούς ανάπτυξης, βασισμένης στους παραπάνω «κανόνες» (1945-1980), τους οποίους στη συνέχεια διαδέχθηκε η κάπως δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου (μέσω των σοσιαλιστικών συστημάτων ή/και της δημιουργίας του κοινωνικού κράτους πρόνοιας), ο δανεισμός και η άμετρη κατανάλωση (1980-2007), η Δύση είναι αντιμέτωπη με ένα αδιέξοδο – αφού η επάνοδος στην καπιταλιστική ανάπτυξη, απαιτεί ουσιαστικά την αλλαγή νοοτροπίας του συνολικού πληθυσμού της (εάν εξετάσει κανείς τα συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, ολόκληρης της δύσης, των Η.Π.Α., της ΕΕ της Ιαπωνίας κλπ., θα διαπιστώσει αμέσως τη γενικότερη αύξηση του μετά το 1980 – ενώ η αύξηση του ελληνικού συνολικού χρέους, πόσο μέλλον σε σύγκριση με τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, είναι από τις μικρότερες). Επί πλέον, ο συσσωρεμένος πλούτος της Δύσης, ο οποίος έχει πλέον τοποθετηθεί στις τράπεζες αντί στην πραγματική οικονομία, έχει αυτονομηθεί – με αποτέλεσμα να μην παρέχει εκείνο το χρονικό διάστημα «ανακωχής», το οποίο απαιτείται για την «εκλογίκευση» και την αλλαγή νοοτροπίας. Παράλληλα, οι αδυναμίες αυτές έχουν δημιουργήσει μεγάλες διαστρεβλώσεις στις κοινωνίες - με τους εργαζομένους να μην είναι καθόλου πρόθυμοι να αποδεχθούν την εγκράτεια, καθώς επίσης με τις κεφαλαιοκρατικές τάξεις, αβέβαιες για το μέλλον, εντελώς απρόθυμες να επενδύσουν. Στα πλαίσια αυτά, η Πολιτική αδυνατεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αυξανόμενη πίεση των αγορών κεφαλαίου, στα συσσωρεμένα χρέη και στη δυσαρέσκεια των Πολιτών – μία κατάσταση η οποία λύνεται είτε με την απόφαση μαζικής διαγραφής χρεών, σε συνδυασμό με την «εκ βάθρων» αλλαγή νοοτροπίας, είτε με τη ριζική «μετατροπή» του πολιτικού συστήματος (κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, κλπ.), είτε με τη «δημιουργική καταστροφή» (πόλεμοι κλπ.). Κατά την άποψη μας λοιπόν, όλες εκείνες οι προσδοκίες, οι οποίες πηγάζουν από την αλλαγή των κυβερνήσεων και από τις εκλογές, είναι ουτοπικές – αφού έτσι δεν αντιμετωπίζεται η αιτία των προβλημάτων, τα οποία απλά αναβάλλονται για το μέλλον, επιδεινούμενα συνεχώς. Επομένως η Δύση, με αφετηρία την Ελλάδα, φαίνεται ότι θα απειληθεί από μία περίοδο έντονης αστάθειας, εσωτερικών αναταραχών, κοινωνικών εξεγέρσεων, εθνικιστικών εξάρσεων, προστατευτισμού, μεταβατικών κυβερνήσεων και αλλεπάλληλων εκλογών, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ Η Ισλανδία, στο ξεκίνημα της κρίσης (2008), είχε δημόσιο χρέος στο 130% του ΑΕΠ (μετά τη ραγδαία υποτίμηση) και χρέος τραπεζών στο 1.000% του ΑΕΠ – ενώ φυσικά είχε χάσει την πρόσβαση στις αγορές χρηματοδότησης. Τρία χρόνια αργότερα (2011), η χώρα επανήλθε στην ανάπτυξη, μείωσε το δημόσιο χρέος της στο 100% του ΑΕΠ, καθώς επίσης το τραπεζικό στο 200% του ΑΕΠ, διαγράφοντας μέρος των χρεών των νοικοκυριών - ενώ η ανεργία περιορίσθηκε στο 7% και επέστρεψε στις αγορές. Η Ελλάδα αντίστοιχα, στο ξεκίνημα της κρίσης (2009), είχε δημόσιο χρέος στο 120% του ΑΕΠ, χρέος τραπεζών στο 23% και ανεργία στο 9% - επίσης, το τρίτο χαμηλότερο συνολικό χρέος στις χώρες του ΟΟΣΑ. Τρία χρόνια αργότερα, το δημόσιο χρέος έφτασε στο 170%, οι τράπεζες ουσιαστικά χρεοκόπησαν παρά το μηδαμινό χρέος τους, λόγω της κατοχής ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 21%, η ύφεση στο -7% και η Βουλή μετέτρεψε το σύνολο του χρέους σε ενυπόθηκο – παραδίδοντας την εθνική μας κυριαρχία και μετατρέποντας την πατρίδα μας σε προτεκτοράτο των Βρυξελλών. Μετά τη διαγραφή χρέους (PSI), το νέο δανεισμό για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καθώς επίσης τα ελλείμματα του προϋπολογισμού (2012), το δημόσιο χρέος θα «μειωθεί» στο 155% του ΑΕΠ – συνεχίζοντας να είναι κατά πολύ υψηλότερο από το 2009 και φυσικά μη βιώσιμο, παρά το ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε εγκληματικά στη χρεοκοπία (χωρίς να ξεχνάμε τις τεράστιες ζημίες των ασφαλιστικών ταμείων, Πανεπιστημίων, ιδιωτών κλπ. από τη διαγραφή). Το μνημόνιο ήταν πράγματι ένα φάρμακο για την οικονομία - όπως ισχυρίζονται η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι υπερασπιστές του. Ένα φάρμακο όμως δραστικό και δηλητηριώδες, το οποίο σκοτώνει, αργά αλλά σταθερά, αυτόν που θα υποχρεωθεί να το δοκιμάσει - μία δολοφονία εκ προμελέτης, στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία δεν φανταζόμαστε ότι θα μείνει ατιμώρητη. ΕΠΙΛΟΓΟΣ Έχουμε την άποψη πως όταν μία χώρα είναι βυθισμένη σε μία τεράστια κρίση, όταν βρίσκεται δηλαδή σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είναι ανόητο να συζητεί κανείς για αναδιάρθρωση της οικονομίας της - ακόμη και αν είναι απολύτως απαραίτητη η λήψη τέτοιων μέτρων, τα οποία θα την ωφελήσουν μακροπρόθεσμα, με απόλυτη σιγουριά. Δεν είναι δε μόνο από οικονομικής πλευράς ανόητο, αλλά και από ηθικής - όταν την ίδια στιγμή χιλιάδες άνθρωποι οδηγούνται στην ανεργία ή/και αυτοκτονούν. Μεταφορικά, θα ήταν σαν να συζητούσαν οι άνδρες της πυροσβεστικής, κατά τη διάρκεια της προσπάθειας τους να σβήσουν μία πυρκαγιά, για τη λογική ή όχι των πυροσβεστικών μέτρων ή για την ελλιπή πυροπροστασία του κτιρίου που καίγεται - αντί να ασχολούνται με τη μη μετάδοση της σε γειτονικούς χώρους και, στη συνέχεια, με την κατάσβεση της. Στα νοσοκομεία οι γιατροί, κατά τη διάρκεια μίας έκτακτης χειρουργικής επέμβασης, δεν συζητούν για τον τρόπο ζωής και για τα σφάλματα του ασθενή - απλά προσπαθούν να τον σώσουν. Τόσο η Ελλάδα λοιπόν, όσο και η Ευρωζώνη, δεν έχουν αυτή τη στιγμή χρόνο για να διορθώσουν τα σφάλματα της οικονομικής πολιτικής και του ευρώ - ενώ θα ήταν δεδομένη η διάλυση των Η.Π.Α. εάν η εκεί κυβέρνηση συζητούσε την αποβολή ή μη της Καλιφόρνιας, λόγω της χρεοκοπίας της. Αυτό που επείγει είναι η λήψη άμεσων μέτρων για την από κοινού ανάπτυξη ολόκληρης της ηπείρου, καθώς επίσης για τον περιορισμό των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών - μέσω των χαμηλών επιτοκίων, του ελεγχόμενου πληθωρισμού και της μερικής διαγραφής. Όλα τα υπόλοιπα, όπως η εσωτερική υποτίμηση, οι διαρθρωτικές αλλαγές, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας κλπ., απαιτούν πολύ χρόνο για την επίτευξη τους. Όπως λοιπόν κατά τη διάρκεια μίας πυρκαγιάς οι πυροσβέστες δεν συζητούν για τις αιτίες της, αλλά προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά, αφήνοντας για αργότερα τη διαπίστωση των αιτίων της και την καταπολέμηση τους, έτσι οφείλουμε να λειτουργήσουμε και στην περίπτωση της Ευρωζώνης – με την άμεση υιοθέτηση βραχυπρόθεσμων «κατασταλτικών» μέτρων, τα οποία θα επιτρέψουν σταδιακά την υιοθέτηση μακροπροθέσμων, «ανασταλτικών» και προληπτικών. Βασίλης Βιλιάρδος (copyright) Αθήνα, 06. Μαΐου 2012 http://www.facebook.com/viliardos viliardos@kbanalysis.com One Editions Twitter You Tube Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. από το www.casss.gr

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;;;;

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;;;; Στις 6/5/2012 έχουμε εκλογές. 32 κόμματα θα διεκδικήσουν τη ψήφο μας. Κατηγοριοποιούνται με 5 τουλάχιστον κριτήρια: 1. Μνημονιακά, αντί-Μνημονιακά 2. Αριστερά (από Σταλινικά, έως σοσιαλδημοκρατικά), δεξιά (από κρατιστικά, φιλελεύθερα, λαϊκιστικά έως κόμμα οπαδών της Αρείας φυλής ή νεοπαγείς φασίστες) 3. Φίλο-Ευρωπαϊκά, αντί-Ευρωπαϊκά (εναντίον της καπιταλιστικής Ευρώπης). 4. Επαναστατικά (ανατροπή του καπιταλισμού), μεταρρυθμιστικά του συστήματος. 5. Δραχμή, Ευρώ. Αυτό το κριτήριο διαπερνά αριστερούς και δεξιούς, επαναστάτες και μεταρρυθμιστές, τους υπέρ της λιτότητας ή της αύξησης του ΑΕΠ. Οι πέντε αυτές ευρείες κατηγορίες συμπλέκονται και έχουμε δεξιά αντί-Μνημονιακά, όπως δεξιά υπέρ και κατά της Ευρώπης. Όλα τα αριστερά είναι αντί-Μνημονιακά αλλά και από αυτά άλλα υπέρ και άλλα κατά της Ευρώπης. Στην ουσία κανένα κόμμα δεν είναι Μνημονιακό. Απλά τα δύο κόμματα εξουσίας (το ΠΑΣΟΚ σε όλες τις φάσεις, και η ΝΔ στη φάση του PSI) έχοντας δεχτεί τους όρους των δανείων θεωρούνται ως Μνημονιακά. Θα παρατηρήσουμε ότι πριν κανείς δηλώσει αντί-Μνημονιακός θα πρέπει να δηλώσει αντί-Πτωχευτικός. Το ερώτημα «τις πταίει;» δεν έχει απαντηθεί ακόμα και βέβαια οι απαντήσεις ποικίλουν ανάλογα με την οπτική γωνία του απαντούντος. Ούτε το ερώτημα του πως βγαίνουμε από την Πτώχευση έχει απαντηθεί από κανέναν. Μπορεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα να είναι ληστρικό αλλά οι απαντήσεις: «το γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου» ή «το χρέος είναι επαχθές και δεν το αναγνωρίζουμε» είναι μάλλον παιδικές αν μη τι άλλο. Αυτό που είναι βασικό είναι πως πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δημοκρατία δίχως απόδοση δικαιοσύνης εξ ορισμού δεν υφίσταται. Θα σημειώσουμε τις εξής αξιοπρόσεκτες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό: ΔΕΞΙΑ (πολυδιάσπαση σε έξη κόμματα). ΠΑΣΟΚ (συμπαγές έστω και αν χάνει ψήφους προς κάθε κατεύθυνση). ΚΚΕ (δεν θέλει να κυβερνήσει, δεν έχει πρόγραμμα, εθνική ανεξαρτησία ισοδύναμη με την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από το λαό). ΣΥΡΙΖΑ (έμαθε το εισαγωγικό μάθημα της πολιτικής θεωρίας: τα κόμματα σκοπό ύπαρξης έχουν την εξουσία). Το ότι θα πάει στο Σύνταγμα μετά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα θέλαμε να το δούμε. Το ότι θα κάνει κυβέρνηση με ψήφους του Καμμένου θα θέλαμε επίσης να το δούμε. ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (αυτοκτόνησαν, το ΔΗΣΥ/ΔΡΑΣΗ κατεβαίνουν χωριστά). ΟΧΙ (Παπαθεμελής-Ε.ΠΑ.Μ, μια Χριστιανό-κομμουνιστική συμμαχία;;;). Από τα 32 αυτά κόμματα έχουμε έναν αριθμό ο οποίος είναι αντί-ευρωπαϊστές. Σε αυτά συγκαταλέγονται πολλά από τα αριστερά κόμματα, (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΟΧΙ και άλλα ) όπως επίσης και το ακραίο δεξιό Χρυσή Αυγή. Υπάρχει μια ισχυρή τάση σε ολόκληρη την Ευρώπη από αριστερά και δεξιά να ακυρωθεί το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο και για αυτό ευθύνονται κυρίως οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία και Ιταλία οι οποίες για δύο δεκαετίες πέραν του ευρώ (με μεγάλες δομικές αδυναμίες ) και τη Συνθήκη της Λισσαβόνας (αφού Γαλλία και Ιρλανδία καταψήφισαν το ευρωπαϊκό Σύνταγμα) δεν προχώρησαν στις αναγκαίες προσαρμογές στην πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης πάνω σε βάσεις που ανταποκρίνονταν στις νέες συνθήκες του παγκόσμιου καταμερισμού παραγωγής και ανταγωνισμών. Οι κινήσεις αυτές είναι προφανές πως βρίσκουν ανταπόκριση και στην Ελλάδα μετά από τα αίσχη του πολιτικού κατεστημένου (κόμματα εξουσίας και αντιπολίτευση) επί τρις δεκαετίες να ψεύδονται ή να ονειροβατούν. Το ζήτημα είναι ζωτικό για την Ελλάδα. (αυτό μπορεί να αξιολογείται ως φοβικό σύνδρομο. Δυστυχώς δεν είναι). Για άλλες χώρες της ΕΕ αυτό δεν ισχύει. Για να αναλυθεί το ζήτημα θα χρειάζονταν ένα βιβλίο. Ένα είναι βέβαιο, για την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή ή αντί-Ευρωπαϊκή τοποθέτησή της αποτελεί καίριο υπαρξιακό πρόβλημα. Αρκεί μόνο η γεωγραφία και τα τεκταινόμενα στην περιοχή για να καταλάβουμε τη θέση της Ελλάδος μέσα ή έξω από την ΕΕ. Η ΕΕ δεν είναι πανάκεια, είναι μια κατεύθυνση, ένα εργαλείο, μια μη ολοκληρωμένη πρόταση, αλλά δημιουργεί σταθερότητα τουλάχιστον στην Ευρώπη. Σε διαφορετική περίπτωση, ας μην ξεχνάμε ποτέ το παρελθόν της Ευρώπης. Για κάποιους αυτή η συζήτηση παίρνει άλλες διαστάσεις: οι επαναστάτες αντί-καπιταλιστές θεωρούν πως μια έξοδος της Ελλάδος από την ΕΕ θα είναι η αρχή του τέλους της Ένωσης και του καπιταλισμού. Εντάσσεται λοιπόν η αποχώρηση της Ελλάδος από την ΕΕ σε ένα ευρύτερο σχέδιο παγκόσμιων ανακατατάξεων προς όφελος της οποιαδήποτε ιδεολογίας τους. Το ίδιο πρεσβεύουν εν πολλοίς και οι εθνικιστές-(φασίστες;). Βάζουμε ένα ερωτηματικό στον όρο φασίστες ο οποίος αδιακρίτως απονέμεται σε δεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς διότι η θεωρία και η ιδεολογία του φασισμού (Μουσολίνι) είναι μια λεπτή υπόθεση και ενέχει πολλούς κινδύνους από μια ενδελεχή ανάλυση και για πολλά κόμματα της αριστεράς. Οι απόψεις αυτές των Ελλήνων «επαναστατών» είναι άκρως επικίνδυνες και για τους ίδιους, αλλά κυρίως για τον τόπο. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι ενός κυκλώνα ο οποίος έχει αρχίσει να σχηματίζεται και ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει ορατός σε όλο του το μένος. Κάποιοι, πριν ένα χρόνο, οραματίζονταν μια μεγάλη Αραβική Άνοιξη και κάποιοι περίμεναν τη μεγάλη ανατροπή από εκεί. Είναι περιττό να περιγράψει κανείς τι πραγματικά έχει συμβεί στην περιοχή. Ολόκληρη η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στα πρόθυρα της Σομαλοποίησης. Όσο για τα Βαλκάνια, αυτά παλεύουν να σταθούν όρθια με έξωθεν βοήθεια από οπουδήποτε. (ΕΕ ή ΝΑΤΟ. Το Κόσσοβο ζητάει την αναγνώρισή του από τον Ισλαμικό Σύνδεσμο μέσω Τουρκίας). Οι εκλογείς καλούνται να εκλέξουν με κριτήριο: το συμφέρον της πατρίδας, τα προσωπικά τους συμφέροντα ή των συντεχνιών, ή των τοπικών κοινωνιών στις οποίες ανήκουν, το πόσο πληροφορημένοι είναι, και πως οραματίζονται το μέλλον της χώρας. Όλοι οραματίζονται μια αναγέννηση, μια αλλαγή, μια φυγή από το παρελθόν. Όμως, η δημογραφική και συντεχνιακή δομή της χώρας είναι αδήριτη. Τις εκλογές θα καθορίσουν οι γέροντες, οι συνταξιούχοι και οι συντεχνίες. Επίσης, ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση των ψηφοφόρων, θυμού ή ψυχρού υπολογισμού θα έχουμε και ανάλογα αποτελέσματα κυρίως για τα κόμματα των άκρων. Ο θυμός και η αγανάκτηση δεν έχουν φτάσει ακόμα στο επίπεδο της κατανόησης του βάθους και του εύρους του προβλήματος της ελληνικής κοινωνίας. Επ' αυτού θα ήταν πολύ χρήσιμο να μελετηθούν οι αναλύσεις του Π. Κονδύλη. Αυτή η σύντομη παρουσίαση σκοπό δεν έχει να προτρέψει ή να αποτρέψει κάποιους να ψηφίσουν το χ ή ψ κόμμα. Ούτε προφασίζεται πως κατέχει την «επιστημονική αλήθεια». Αυτή η πανάκεια ανήκει σε άλλους. Επιστημονική αλήθεια στο ιστορικό-κοινωνικό φαντασιακό δεν υπάρχει. Σκοπό έχουμε να δείξουμε τι συμβαίνει περίπου με τα 32 αυτά κόμματα και πως κατηγοριοποιούνται. Προσωπικά, όπως κάναμε κάθε φορά, θα ψηφίσουμε, και αυτό προτείνουμε σε όλους. Νικόλαος Α. Μπινιάρης συγγραφέας οικονομικός και πολιτικός αναλυτής 2/5/2012

…Φταίει κι’ ο λυράρης, φταίει και ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης…

…Φταίει κι’ ο λυράρης, φταίει και ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης… Μαΐου 3, 2012 6:50 μμ του Γιώργου Καραμπελιά Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα τα πράγματα οδηγούνται σε έναν κυριολεκτικό τραγέλαφο, που αποκαλύπτει το πώς και γιατί η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε αυτή τη βαθύτατη και αδιέξοδη κρίση. Η χώρα σ’ αυτές τις εκλογές «πλέει εις την μελανόλευκον», όπως έγραψε ο αξέχαστος Μίνως Αργυράκης, βουλιάζει σε μια πολύπλευρη κρίση, την τελική φάση της οποίας έχουν πυροδοτήσει οι πιο άθλιες ελίτ που έχει γνωρίσει στη μακρά ιστορία του ο ελληνισμός. Την ίδια στιγμή εξελίσσεται ένα απίστευτο θέατρο του παραλόγου, στο οποίος δυστυχώς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Ο ελληνισμός ζει τις δυσκολότερες στιγμές του μετά τον πόλεμο και την Κατοχή. Αντιμετωπίζει μια κρίση με διαστάσεις τρομακτικές. Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν συμπιέζεται γεωπολιτικά. Η Δύση, που υποχωρώντας στρατηγικά απέναντι στην αναδυόμενη άπω Ανατολή είναι διατεθειμένη να μας «κάψει», χρησιμοποιώντας μας σαν αναλώσιμη ύλη, όπως είχε κάνει και άλλοτε στο παρελθόν. Η ισλαμική Ανατολή, με αιχμή του δόρατος τη νεο-οθωμανική Τουρκία, αφού πέρασε οριστικά τον Βόσπορο το 1922, βρίσκεται τώρα στις πύλες της Αθήνας. Η Γερμανία για να αντιμετωπίσει την Κίνα θέλει να μεταβάλει την περιοχή μας σε ζώνη ειδικευμένων μεταναστών που θα ταξιδέψουν προς το Βερολίνο, χαμηλού κόστους εργασίας, και αποθήκη ψυχών της ισλαμικής και αφρικανικής μετανάστευσης – εν τέλει σε condominium με τη νεο-οθωμανική Τουρκία, που επανέρχεται πλησίστια στα Βαλκάνια. Όπως κάποτε ο Λίβανος αποτελούσε το σύνορο μεταξύ του αποικιοκρατικού δυτικού κόσμου με το Ισλάμ, στο εσωτερικό του Ισλάμ, έτσι και σήμερα, όταν οι συσχετισμοί δύναμης βρίσκονται σε διαδικασία ανατροπής, το ίδιο σύνορο τείνει να μετατεθεί δυτικότερα, δηλαδή στον ελληνικό κόσμο, την Ελλάδα, την Κύπρο, τα Βαλκάνια. Ο ελληνισμός απειλείται, –αν δεν βρίσκεται ήδη σε αυτή τη διαδικασία–, με λιβανοποίηση. Γι’ αυτό και μια καθολική κρίση, – πολιτισμική, πνευματική, δημογραφική, παραγωγική, πολιτική. Και πριν απ’ όλα μια βαθύτατη κρίση του Έλληνα ανθρώπου, Γι’ αυτό, και όταν η κρίση του ελλαδικού οικοδομήματος άρχισε από την οικονομική του αρματωσιά, από τον παρασιτισμό, την κλεπτοκρατία, το δανεισμό, επειδή το έθνος και η κοινωνία μας είχαν βυθιστεί στην παρακμή, δεν υπήρξε καμιά συνεκτική αντίδραση, ικανή να προσφέρει ένα όραμα, ένα σχέδιο εξόδου. Είχαμε ως πρωθυπουργό τον δόλιο βλάκα, εκφυλισμένο απόγονο μιας κακόφημης δυναστείας, και αντίπαλό του έναν ανερμάτιστο κολεγιόπαιδα, – που είχε ήδη υπονομεύσει τις δυνατότητες μιας βαλκανικής πολιτικής το 1993, αποδεχόμενος τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ κατέστρεψε τις τελευταίες δυνατότητες μιας ρεαλιστικής αντίστασης στο Μνημόνιο τον Νοέμβριο του 2011. Απέναντί τους οι «αντιμνημονιακοί». Ένα κόμμα από ρεπλίκες του Μπρέζνιεφ, που διεκδικεί την… επιστροφή στο Στάλιν, ενώ το ομογάλακτο εθνομηδενιστικό αδέλφι του ανακαλύπτει σήμερα ότι μπορεί να «κάνει στάση πληρωμών» και ταυτόχρονα εξυμνεί τον ευρωπαϊσμό. Πιο πέρα πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας, τηλε-ευαγγελιστές που διατρέχουν όλη την επικράτεια, κηρύττοντας την επιστροφή του απολεσθέντος Παραδείσου, ιδρυτές κομμάτων και νούμερα, τέλος ναζιστικές συμμορίες του υποκόσμου που διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή. Όλοι αυτοί, τις τελευταίες μέρες, σε ένα κρεσέντο αλληλοκατηγοριών, χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, άθλιων πολιτικάντικων επιχειρημάτων, αναιμικών προεκλογικών συγκεντρώσεων, χωρίς καμιά σοβαρή συζήτηση για τα διακυβεύματα των εκλογών, για την ίδια τη μοίρα του ελληνισμού που τίθεται εν κινδύνω. Και ανάμεσα σε όλα αυτά κυκλοφορεί ανερμάτιστος, αλαλιασμένος από τα αντιφατικά μηνύματα, τσακισμένος από τις προπαγάνδες, ο ελληνικός λαός. Πρόβατο επί σφαγήν που το σαλαγάνε πράκτορες και πρακτορίσκοι, μπούληδες βορείων προαστίων, γηραλέοι μπουφώνοι και αετονύχηδες νεαροί. Ακόμα και όσοι έχουν συνείδηση της αθλιότητας και του χαμηλού επίπεδου του παιγνιδιού, και εμείς που συνειδητά επιλέξαμε να μείνουμε έξω από αυτό το μικρόψυχο και μειωτικό αλισβερίσι, για να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας, ξέρουμε πως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάποιες επιλογές την 6η Μαΐου, επιλογές που θα είναι οι λιγότερο επιζήμιες για τη χώρα. Και είναι αληθινά τόσο δύσκολο αυτό. Γιατί οι υπαρκτές εναλλακτικές λύσεις είναι δυστυχώς, φορτωμένες με αρνητικά. Μέχρι την τελευταία στιγμή που θα φτάσουμε στην κάλπη θα αναρωτιόμαστε ακόμα αν κάναμε τη σωστή επιλογή! Δεν θέλω να επανέλθω στα ζητήματα που έθιξαν τα δύο κείμενα της «Κίνησης Πολιτών Άρδην», για τις εκλογές, τα διακυβεύματά τους και το τι ψηφίζουμε. Απλώς σήμερα, Πέμπτη 3 Μαΐου –αηδιασμένος από το άθλιο και αντιαισθητικό θέαμα των κομμάτων, που έχουν οδηγήσει στο απόγειο τις ύβρεις και τα μαχαιρώματα στις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο, με κραυγές για το «ποιος τα παίρνει» και από πού, από υστερικές τηλεπερσόνες, που βλέπουν μετά την άνοδό τους να ακολουθεί η αναπόφευκτη πτώση στο βάραθρο της ανυπαρξίας τους– νιώθω πως είναι ανάγκη για άλλη μια φορά να θυμηθούμε το «αγαπητέ θεατή, έξοδος». «Φορώντας τα γάντια μας» θα ρίξουμε ένα ψηφοδέλτιο την Κυριακή. Όσοι όμως έχουν κουραστεί από τις κραυγές και τα ψευτοδιλήμματα, όσοι νιώθουν αηδιασμένοι ακόμα και από τις ίδιες τις αναγκαίες ίσως επιλογές τους, τις επόμενες μέρες, επιστρατεύοντας όσο κουράγιο και όση δύναμη μας έχει απομείνει, θα πρέπει να αρχίσουμε μια μακρά πορεία για την τιμή και την αξιοπρέπεια, όχι μόνο του έθνους μας, αλλά επιτέλους εμάς των ίδιων. Υποχρεωθήκαμε όλοι μας να πέσουμε πολύ χαμηλά ασχολούμενοι με τους ολίγιστους «πρωταγωνιστές», στην πραγματικότητα κομπάρσους της πολιτικής σκηνής. Αυτά τα δύο χρόνια, συμμετέχοντας στο κίνημα της αντίστασης του λαού μας, διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πόση αλήθεια κρύβει η απόφανση πως «οι πολιτικοί σε οποιοδήποτε επίπεδο και να κινούνται, είναι βαθύτατα διεφθαρμένοι και στην καλύτερη περίπτωση αμετάκλητα φθαρμένοι». Και δυστυχώς δεν φταίει μόνο ο λυράρης αλλά και όσοι ανέχονται και χειροκροτούν τις ανυπόφορα κακόφωνες δοξαριές του. Μιλήσαμε ήδη για την ανάγκη να μεταβληθεί το «αντιμνημονιακό κίνημα» σε κίνημα αντίστασης. Αυτό προϋποθέτει αδελφέ μου, μια επανάσταση, όχι μόνο ενάντια στους «από πάνω», αλλά ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μας. Και το διακύβευμα είναι ύψιστο. Είναι κυριολεκτικά η επιβίωση του ελληνισμού. Γι’ αυτό και δεν έχουμε δικαίωμα να κλείσουμε με ένα, finis Graeciae. Είμαστε υποχρεωμένοι να σηκωθούμε από το χώμα που μας έχουν ρίξει και να παλέψουμε. Όπως ταιριάζει σε εκείνους που πίσω τους έχουν τους προγόνους που ξέρουμε, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε απογόνους. Και την ιστορία τη γράφουν πάντα όσοι βαδίζουν… « ενάντιά» της. 3 Μαΐου 2012 Γιώργος Καραμπελιάς http://ardin-rixi.gr/archives/5521