Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα (4) Δύο σενάρια για την Τουρκία - του Σάββα Καλεντερίδη

ΤΕΤΑΡΤΗ, 9 ΜΑΪΟΥ 2012 Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα (4) Δυο σενάρια για την Τουρκία Σχετικά άρθρα: Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (1) Ποιανού λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (2) Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (3) Του Σάββα Καλεντερίδη Στο δυο τελευταία άρθρα μας ασχοληθήκαμε με τις εξελίξεις κυρίως στα ανατολικά της Τουρκίας, και αναδείξαμε το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός ημιανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), με την υποστήριξη της ίδιας της Τουρκίας. Μάλιστα, κλείνοντας το τελευταίο μας άρθρο λέγαμε: «Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε στο ενδεχόμενο δημιουργίας μιας ιδιότυπης τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας, που βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα δημιουργήσει έναν οικονομικό γίγαντα που θα ελέγχει νερά, πετρέλαια και αγωγούς στην περιοχή, μια δύναμη που μπορεί να περιθωριοποιήσει Ελλάδα και Κύπρο. Εκτός κι αν ....» Στο άρθρο μας αυτό θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τα δεδομένα και να προβάλλουμε τα γεγονότα στο χρόνο, επί τη βάσει δυο σεναρίων. Πριν το κάνουμε όμως αυτό, καλό είναι να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η Τουρκία, μόλις πριν από 12 χρόνια χαρακτήριζε με τον πιο επίσημο τρόπο την ίδρυση κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν ως casus belli, το οποίο αναγκάστηκαν να αποσύρουν λόγω της αποφασιστικότητας των Κούρδων και των πιέσεων της Ουάσιγκτον, που επιμένει στην εφαρμογή των σχεδίων της στην περιοχή, ανάμεσα στα οποία και η ίδρυση κουρδικού κράτους. Να σημειώσουμε επίσης ότι ένα άλλο casus belli, αυτό εναντίον της Ελλάδος, ισχύει μέχρι σήμερα, με το οποίο η Τουρκία εξανάγκασε τις ελληνικές κυβερνήσεις να μην ασκήσουν μέχρι σήμερα ένα κυριαρχικό δικαίωμα, που είναι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ΝΜ, μια κίνηση που αν γινόταν, θα έλυνε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα λεγόμενα «ελληνοτουρκικά προβλήματα», που ταλανίζουν επί δεκαετίες την Ελλάδα. Τελικά, μετά από δέκα χρόνια, η Τουρκία όχι μόνο αναγκάζεται να αποσύρει την απειλή πολέμου, αλλά φέρεται να έχει συμφωνήσει αλλά και να υποστηρίξει την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, για το οποίο ο πρόεδρος του αυτόνομου σήμερα Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζζανί, δήλωσε στο Associated Press: «Αν δεν ξεπεραστεί η κρίση στο Ιράκ, μέχρι τις εκλογές που θα γίνουν στην κουρδική περιοχή της χώρας το Σεπτέμβρη, θα θέσουμε στο λαό του το ερώτημα ‘Τι προτιμάτε, να ζήσετε κάτω από ένα δικτατορικό καθεστώς ή σε ένα δικό σας ανεξάρτητο κράτος;’», προσδιορίζοντας έτσι το χρόνο που θα κηρυχθεί η ανεξαρτησία του Κουρδιστάν. Σύμφωνα με δικές πληροφορίες που προέρχονται από κουρδικές πηγές, η Τουρκία δέχεται την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν-Βόρειο Ιράκ, υπό τις εξής προϋποθέσεις: -Διάλυση των βάσεων που διατηρεί το ΡΚΚ στο έδαφος του αυτόνομου Κουρδιστάν. -Αναγνώριση των Τουρκομάνων του Κιρκούκ και της Μοσούλης ως συνιστώσα εθνότητα του νέου κράτους. -Οικονομικά ανταλλάγματα από τα πετρελαϊκά αποθέματα του Κουρδιστάν. -Εξάρτηση του νέου κράτους στον χρηματοπιστωτικό τομέα από την Τουρκία. -Έλεγχος από την Άγκυρα των εξοπλιστικών προγραμμάτων και του στρατού του ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ούτως ώστε να μην είναι δυνατόν αυτός να αποτελέσει στρατιωτική απειλή για την Τουρκία -Πλήρης εξάρτηση του νέου ανεξάρτητου κράτους από την Τουρκία, με δεδομένο η σιδηροδρομική, οδική και κυρίως η θαλάσσια σύνδεση και επικοινωνία με τη Δύση και τις διεθνείς αγορές, θα γίνεται μέσω Τουρκίας. -Το νέο κράτος δεν θα αναμειγνύεται στα εσωτερικά της Τουρκίας και συγκεκριμένα στους Κούρδους που κατοικούν στο Βόρειο Κουρδιστάν. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις που θέτουν οι Τούρκοι σε Ουάσιγκτον και Ερμπίλ, για να συναινέσουν στην ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του σημερινού Ιράκ, προϋποθέσεις που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να φέρουν σε πέρας Κούρδοι και Αμερικανοί, με κυριότερο ζητούμενο, βραχυπρόθεσμα, τη διάλυση των ανταρτών και της οργάνωσης του ΡΚΚ. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή, ένα σχέδιο που έχει ως στόχο, εκτός των άλλων, τη δημιουργία ενός σουνιτικού τουρκο-κουρδικού μπλοκ, απέναντι στο σιιτικό μπλοκ που έχει δημιουργήσει η Τεχεράνη με την κυβέρνηση του Αλ Μαλίκι στη Βαγδάτη, την κυβέρνηση του Άσαντ στη Δαμασκό, τη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου και την (σουνιτική) Χαμάς της Λωρίδας της Γάζας, την οποία ο Ερντογάν καταβάλλει προσπάθειες να συμπεριλάβει στο σουνιτικό στρατόπεδο, για ευνόητους λόγους. Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον, με την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του Ιράκ και τη δημιουργία μιας συμμαχίας στη βάση θρησκευτικού δόγματος, επιδιώκει μεν τη στρατηγική εξισορρόπηση στην περιοχή και τον περιορισμό της επιρροής στο Ιράν, ανοίγει δε τον ασκό του Αιόλου, αφού δημιουργεί συνθήκες για τη λεγόμενη σύγκρουση των πολιτισμών, που αποτελεί οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας! Σε περίπτωση επιτυχίας ενός τέτοιου σχεδίου, η Τουρκία στην ουσία μετατρέπεται σε μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με πληθυσμό που θα αγγίζει τα εκατό εκατομμύρια, αφού σταδιακά υπολογίζεται ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα ενσωματώσει και τους Κούρδους του Ιράν και της Συρίας. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία θα έχει προβληματικές αν όχι εχθρικές σχέσεις με το Ιράν αλλά και με τουλάχιστον μερικές εκ των αραβικών χωρών. Από την άλλη πλευρά, αυτή η ιδιότυπη αυτή ομοσπονδία, θα αποτελεί το βασικότερο σύμμαχο και μοχλό άσκησης πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, μια περιφερειακή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη, που θα ελέγχει τα μεγαλύτερα αποθέματα νερών της Μέση Ανατολής, από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής, με τεράστιες παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες, που είναι σε θέση να την εντάξουν σε λίγα χρόνια στις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Αυτό είναι το ένα σενάριο. Το άλλο σενάριο λέει ότι η Άγκυρα θα υποχρεωθεί να συμμετέχει σε αυτόν τον σχεδιασμό, χωρίς να έχει απαραίτητα εξουδετερωθεί στρατιωτικά και πολιτικά το ΡΚΚ, με αποτέλεσμα σταδιακά ο κουρδικός παράγοντας να ισχυροποιηθεί τόσο, που θα απειλήσει τις εσωτερικές ισορροπίες αυτής της ιδιότυπης ομοσπονδίας και θα κυριαρχήσει τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά, δεδομένου από τη μια πλευρά του πλούτου του Κουρδιστάν και από την άλλη της πληθυσμιακής υπεροχής των Κούρδων σε σχέση με όλες τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων. Η κυβέρνηση Ερντογάν, για να αποφύγει το δεύτερο σενάριο, σχεδιάζει να εκτονώσει την κατάσταση και να αποδυναμώσει το ΡΚΚ, ακολουθώντας κι αυτή με τη σειρά της την πολιτική του μαστίγιου και του καρότου. Με την πολιτική του μαστίγιου θα προσπαθήσει μέσω συνδυασμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων να «ξεδοντιάσει» στρατιωτικά το ΡΚΚ, ενώ παράλληλα θα επιχειρήσει να απομακρύνει τους Κούρδους από το ΡΚΚ και να τους πάρει με το μέρος της, μέσω παραχώρησης κάποιων δικαιωμάτων. Φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι στην πράξη θα έχει τιναχτεί στον αέρα η πολιτική της ενότητας του τουρκικού κράτους και έθνους, όπως αυτή εκφράζεται και προσδιορίζεται από το Άρθρο 3 του Συντάγματος του 1982, που είναι μέχρι σήμερα σε ισχύ, το οποίο είναι ένα από τα τρία άρθρα που δεν μπορεί να αλλάξουν και το οποίο λέει ότι: «Το τουρκικό κράτους, με τη χώρα και το έθνος, αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα. Η γλώσσα του είναι τα τουρκικά». Το «παιχνίδι» που παίζεται στο εσωτερικό και στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας είναι μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον και αξίζει της προσοχής μας, ιδιαίτερα ημών των Ελλαδιτών και των Κυπρίων, που είμαστε τα διαχρονικά θύματα της τουρκικής επιθετικότητας. Να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά λοιπόν Λευκωσία και Αθήνα!!! Κυριακάτικη Δημοκρατία http://infognomonpolitics.blogspot.com Αναρτήθηκε από skal στις 5/09/2012 11:00:00 μμ Ετικέτες Κουρδικό Ζήτημα, Σάββας Καλεντερίδης 4 σχόλια: ΑΡΧΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ είπε... Το μόρφωμα κράτους που αυτοαποκαλείται ''Türkiye Cumhuriyeti'' δεν υπήρξε π ο τ έ έθνος.Δ ε ν υπήρξε εθνογένεση,δ ε ν υπήρξε γλώσσα,δ ε ν υπήρξε και δ ε ν είχε,όπως και δ ε ν έ χ ε ι,κουλτούρα. Η φοβικότητα, η συμπλεγματικότητα,η αντιφατικότητα αποτελούν δομικό στοιχείο,θεμελιώδες συστατικό της ιστόρησης και εξιστόρησης των πολλών και ασυγχώρητων,αλησμόνητων γενοκτονιών της.ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ. Οι ''Τούρκοι/Turkler'' είναι κατά βάση,κατ'ουσίαν και ως επί το πλείστον βλακόμουτρα.Δεν γνωρίζουν ή προσποιούνται ότι αγνοούν τι τους περιμένει πράγματι.Νομίζουν πως έχουν πιάση τον Πάπα απ'τ'αρχίδια και πως είναι πανέτοιμοι και θα κατακτήσουν τον κόσμο,της Ευρώπης και της υφηλίου,αλλά οι Κούρδοι,οι Αλεβίτες,οι Σύριοι,οι Ιρανοί καραδοκούν(και όχι μόνον αυτοί). Από τη μία με τη νοσταλγία των Οθωμανών και από την άλλη με τα χαρακτηριστικά του Κεμάλ (βλ.κεμαλοναζισμός και οικονομικός σωβινισμός). Εκ του ασφαλούς και από καθέδρας,βεβαίως.. 8 Μαΐου 2012 3:08 μ.μ. konion είπε... Ἀλήθεια ποιοὶ νὰ ἔχουν τὰ μάτια τους ἀνοικτα; Αὐτοὶ ποὺ βλέπουν μόνο τὶς ψήφους καὶ τὸ σήμερα, χωρὶς νὰ νοιάζονται γιὰ τὸ αὔριο; 8 Μαΐου 2012 10:02 μ.μ. Spyridon είπε... Δυστυχώς το ΠΚΚ δεν είναι σε θέση να εξαναγκάσει την Τουρκία σε ειρηνευτικό διακανονισμό επειδή η ισχύς του αντάρτικου κινήματός της κρίνεται ιδαίτερα χαμηλή (ιδαίτερα σε σύγκριση με το επιτυχημένο αντάρτικο των Κούρδων του Ιράκ επί δεκαετίες). Από την άλλη πλευρά, όπως προειδοποίησε ο Κίσσινγκερ "η ξκυβέρνηση χάνει τον πόλεμο εάν δεν νικήσει. αντάρτης νικά εάν απλώς δεν ηττηθεί". η συνεχιζόμενη εξέγερση του Κουρδικού λαού μαρτυρά την επιτυχία του ΠΚΚ να προσαρμόζεται αλλά κ την αδιαλλαξία της Τουρκίας που συνεχίζει να καταπιέζει μια μειονότητα της τάξης του 20% του πληθυσμού. Απλά ελπίζω οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή (πιθανή πτώση Ασσαντ) να μην οδηγήσουν σε άλλη κια τραγωδία του πολύπαθου λαού. 9 Μαΐου 2012 2:26 μ.μ. Ioannis είπε... Σπυρίδων σωστά αυτά που λέγεις αλλά όπου πρυτανεύει η λογική,όπου όμως πρυτανεύουν τα συμφέροντα των ισχυρών τότε η λογική φαντάζει ως άχρηστη. Εις επίρρωση αυτών που σου λέγω είναι η κατάληψη και η κατοχή της Κύπρου εντελώς παράλογη και όμως υφίσταται. 9 Μαΐου 2012 7:55 μ.μ.