Καλοτάξιδο μου λένε. Καλοτάξιδο.
Αυτή είναι η ευχή που ακούω συχνά τις τελευταίες μέρες. Με αφορμή αυτό το βιβλίο. Ομολογώ με ξαφνιάζει.
Γιατί πίστευα ότι είχα πια φτάσει στην Ιθάκη. Ήταν
αγνώριστη.
Όχι λέω. Δεν είναι αυτή η Ιθάκη του δικού μου προορισμού. Δεν μπορεί αυτή να είναι η δική μου Ιθάκη.
Αυτή η Ιθάκη είναι υποταγμένη. Χωρίς αξιοπρέπεια.
Την λοιδορούν.
Περπατώ στην Ιθάκη του γυρισμού μου και βλέπω το κόσμο σκυφτό. Αγέλαστο. Καταπονημένο. Απογοητευμένο.
Χάθηκε η χαρά και το γέλιο στην Ιθάκη ,λέω μέσα μου.
Οι μνηστήρες την λεηλατούν.
Κατηφορίζω στο λιμάνι της Ιθάκης. Είναι γεμάτο νέους.
Φεύγουν ,λέω μέσα μου. Την εγκαταλείπουν. Δεν θα μείνει κανένας νέος στο νησί.
Δεν το αντέχω. Τους ζητώ το λόγο.
Γυρίζουν αλλού το κεφάλι τους.
Μα και συ είσαι ένας από αυτούς μου απαντούν.
Και συ είσαι σαν και εμάς μου λένε και οι μνηστήρες.
Τόσα χρόνια μαζί είμαστε. Το ξέχασες; Γιατί τώρα γυρίζεις και κοιτάς αλλού;
Τόσα χρόνια τι έκανες; Δεν έβλεπες γύρω σου τι γινόταν;
Βολεμένος και συ έκλεινες τα μάτια σου.
Άσε που ξέχασες και τα παληά .Ξέχασες τα οράματα,τους αγώνες, τα ιδανικά.
Είσαι και συ ένας από μας.
Αυτό το βιβλίο είναι η δική μου μαρτυρία,η δική μου πράξη. Είναι η δική μου αντίδραση.
Πάνω απ' όλα όμως είναι μια ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ.
Το ταξίδι μου σαν διπλωμάτης ταυτίστηκε με τα καλλίτερα χρόνια της
Ιθάκης. Τότε ήταν πάνω. Ψηλά. Με μεγάλη απόσταση από τα γειτονικά
νησιά. 'Ενας καλός κυβερνήτης της είχε φροντίσει να βρίσκουν ασφαλές
καταφύγιο τα πλοία της. Το λιμάνι το έλεγαν Ευρώπη.
Απ' όλα τα νησιά του Αρχιπελάγους , μόνο η Ιθάκη είχε αυτό το προνόμιο. Ναι, ασφαλές καταφύγιο. Αποκλειστικό προνόμιο.
Τα γειτονικά νησιά άλλα με ζήλο, άλλα με ζήλια ήθελαν να την φθάσουν, να την ξεπεράσουν .
Άκοντα άκοντα την ακολουθούσαν. Με βαριά καρδιά της αναγνώρισαν τη
πρωτοκαθεδρία. Ελπίζοντας ότι κάποτε θα την φτάσουν .Ελπίζοντας ότι
κάποτε θα τη χάσει.
Μέσα σε λίγα χρόνια κυβερνήτες, πολίτες και μέτοικοι άλλαξαν τρόπο ζωής. Έχασαν το μέτρο.
Στη Πολιτεία της Ιθάκης οι πολιτικοί σπαταλούσαν αλόγιστα τη πολιτική
και τα ταμεία, ενώ οι πολίτες της έδειχναν να το απολαμβάνουν.
Ξαφνικά μια μέρα ήλθε από το ακριτικό νησί του αρχιπελάγους ένας
κυβερνήτης και μας είπε ''τα ταμεία είναι άδεια, δεν έχουμε σιτάρι, δεν
έχουμε παραγωγή, δεν έχουμε εμπόριο ,δεν ,δεν...'' πρέπει να
δανειστούμε. Να υποταχθούμε. Δεν ξέρω αν είναι η αρχή του τέλους η το
τέλος μιας αρχής που κράτησε ακριβώς 35 χρόνια.
Η οικογένεια μου, οι γονείς μου, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, μου πρόσφεραν τα πάντα.
Η πατρίδα μου με σπούδασε, μου έδωσε υποτροφίες, επένδυσε σε μένα, με
τίμησε δίνοντας μου την δυνατότητα να την υπηρετήσω. Της οφείλω τα
πάντα. Τι ήθελε από μένα;
Περίμενε να σταθώ στα πόδια μου, να σταθώ όρθιος, να την υπηρετώ με πίστη και με αυταπάρνηση. Να μην λοξοδρομώ.
Το βιβλίο αυτό είναι για μένα ταυτόχρονα η επιστροφή αλλά και το νέο ταξίδι.
Είναι η βιωματική καταγραφή των νεανικών, φοιτητικών, διπλωματικών
χρόνων από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα. Από την πρώτη εργασία
μου στο Γραφείο Πληροφοριών της ΕΟΚ στην Οδό Ζαλοκώστα 4 το 1970,μέχρι
την οριστική αποχώρηση μου, συνταξιούχος πια, από την Οδό Ζαλοκώστα 2
,το 2010.
Προσπάθησα να σταθώ με αξιοπρέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Να μπορώ να
κοιτάζω στα μάτια τους φίλους από παληά, τους φίλους χωρίς εισαγωγικά.
Νιώθω ενοχές για τις περιπτώσεις που δεν το έκανα.
Ναι αυτή είναι η ώρα της ανάληψης ευθυνών.
Αναλαμβάνω με το βιβλίο αυτό το μερίδιο της ευθύνης που έχω και μου αναλογεί. Γιατί έχω και εγώ ευθύνη.
Το ίδιο περιμένω να πράξουν όλοι. Πρωτίστως οι πολιτικοί.
Η κάθαρση δεν μπορεί να γίνει με ποινικούς όρους. Αν θέλετε, η κάθαρση
δεν μπορεί να έλθει μόνο με καταδικαστικές δικαστικές αποφάσεις.
Οι πολιτικοί μας πρέπει οι ίδιοι να αντιληφθούν τη χρησιμότητα μιας πράξης ανάληψης ευθυνών. Με ειλικρίνεια.
Η ανάληψη ευθύνης θα βοηθήσει στη διάσωση της αξιοπιστίας και του κύρους της πολιτικής.
Η κατάντια μας δεν είναι αποτέλεσμα η συνέπεια αριθμητικής και αριθμών.
Είναι κυρίως αποτέλεσμα ευθυνών και ανευθυνότητας.
Κάνω έκκληση στο πολιτικό σύστημα.
Τη τιμή της πολιτικής μπορούν να διασώσουν μόνο οι έλληνες πολιτικοί.
Αυτούς που εμείς έχουμε εκλέξει. Και πρέπει να σωθεί. Την χρειάζεται
πάνω από όλα αυτός ο τόπος.
Κατ' αρχήν χρειάζεται μια γενναία συνταγματική αναθεώρηση που θα
καταργεί προνόμια και ασυλίες που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την
σημερινή ελληνική κοινωνία. Όσο βαθύτερη η τομή τόσο πιο κερδισμένο θα
βγει το πολιτικό σύστημα.
Δεύτερον, τα κόμματα που αποδείχθηκαν κακοί διαχειριστές του δημοσίου
χρήματος πρέπει τα ίδια, με πρωτοβουλία τους, να ζητήσουν την παρέμβαση
του Προέδρου ή του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Όποια το αρνηθούν δεν
δικαιούνται εφεξής να χρηματοδοτούνται από τα χρήματα των
υπερφορολογουμένων Ελλήνων.
Τρίτον, χρειάζεται να αποκατασταθεί το αίσθημα της δικαιοσύνης και αναλογικότητας των φορολογικών βαρών.
Στο επίπεδο άσκησης και σχεδιασμού της εξωτερικής πολιτικής απαιτείται συνέχεια και συναίνεση.
Οι ιστορικές εξελίξεις που κλονίζουν δικτάτορες, βασιλιάδες,
νεοσουλτάνους από τις βορειοαφρικανικές ακτές του Ατλαντικού μέχρι τον
Περσικό Κόλπο, δημιουργούν μια κατάσταση στο άμεσο περίγυρο μας η
οποία , κατά τη γνώμη μου, είναι πιο κρίσιμη από τις εξελίξεις στα
Βαλκάνια της δεκαετίας του '90.
Είμαστε ακόμη στην αρχή. Κανείς μα κανείς δεν ξέρει αν οι πολιτικές
και πολιτειακές αλλαγές που τρέχουν στη γειτονία μας θα συνοδευθούν
και με αλλαγές συνόρων στη Μέση Ανατολή.
Θυμίζω ότι όταν εκδηλώθηκαν ανάλογες εξελίξεις στα Βαλκάνια , από τον
Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο του 1992 το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών
συνήλθε τρεις φορές. Για τις κοσμογονικές αλλαγές προς τη μια ή την
άλλη κατεύθυνση που έχουν σοβαρές συνέπειες και στην Έλλαδα ούτε μία.
Προτείνω το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής να υπαχθεί στον Πρωθυπουργό .
Να μετονομασθεί σε Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής και 'Αμυνας. Θα
μπορεί να συγκαλείται από τον Πρωθυπουργό με τη συμμετοχή των πολιτικών
αρχηγών . Για τρέχοντα θέματα θα μπορεί να συνέρχεται υπό την
συμπροεδρία των Υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας .
Γραμματέας του θα είναι ο εκάστοτε Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου
του Πρωθυπουργού .Θα διαθέτει μόνιμη Γραμματεία. Έτσι εξασφαλίζεται η
συνέχεια που αρκετές φορές αποδείχθηκε στη πράξη ότι αποτελεί την
Αχίλλειο πτέρνα του συστήματος.
Υστερόγραφο
Μια αντιδραση για την ΕΡΤ
------------------------------------------------
Μου είναι δύσκολο να κρύψω την αποστροφή που μου προκαλεί αυτό το οποίο
κατά συνθήκη αποκαλούμε « σύστημα» με αφορμή τα όσα έχουν γίνει τον
τελευταίο καιρό με πρόσχημα ή αν θέλετε με αφορμή την εκπομπή του
«μαύρου» από την δημόσια ελληνική τηλεόραση.
Κεινο το βράδυ έβλεπα ΝΕΤ. Ξαφνικά μαύρο. Γυρίζω στην ΕΡΤ1 μαύρο. ΕΡΤ
3, το κανάλι που πάντοτε προτιμούσα, μαύρο. Παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο μου
, γνωστό δημοσιογράφο , απλήρωτο και σε δυσμένεια από την σημερινή
«διοίκηση» της ΕΡΤ. Μας κόψανε μου λέει. Μας κόψανε. Πήγαινε στο
διαδίκτυο.
Δεν είναι δυνατόν απαντώ. Δεν είναι δυνατόν. Να και κάτι που δεν πρόλαβα να προβλέψω και να καταγράψω στο βιβλίο μου.
Έξω νύχτα. Μέσα στο σπίτι μαύρο.
Το μαύρο δεν ταιριάζει στην Ελλάδα λέω. Ξανακάθομαι και σκέπτομαι. Μήπως
ομως κάνω λάθος ; Μήπως τελικά εκπέμπουμε το σωστό χρώμα; Μήπως τελικά
είναι το χρώμα που ταιριάζει στην Ελλάδα της παρακμής,στη σημερινή
Ελλάδα;
Εδώ και δυο χρόνια είχα δει επανειλημμένα στο διαδίκτυο και στις
εφημερίδες τις λίστες με τους μισθούς των διαχρονικά βολεμένων στην ΕΡΤ.
Έχω αγανακτήσει βλέποντας τον νεποτισμό , την ευνοιοκρατία και την
άνιση μεταχείριση που βασίλευε.
Άλλα γιατί εκπλήσσομαι;
Ορισμένοι μάλιστα απ' αυτούς που εισέπρατταν πάνω από 250.000 ευρώ το
χρόνο σήμερα κρίνουν και επικρίνουν τηλεοπτικώς το καθεστώς της Ελλάδας
δυο ταχυτήτων που κυριαρχούσε στην ΕΡΤ .
Στην σημερινή Ελλάδα έχουμε χάσει τη συνείδησή μας. Έχουμε χάσει κάθε μέτρο.
Ευτυχώς, λέω τα πράγματα θα αλλάξουν. Τουλάχιστον αυτό ακούω. Μέσα σε
λίγη ώρα διαβάζω μια νέα λίστα νεοπροσληφθέντων με υπόδειξη (;) εκείνων
που κατηγορούν την ΕΡΤ ότι αποτελούσε σύστημα αδιαφάνειας.
Διαβάζω σήμερα τους μισθούς των «ιδιαιτέρων γραμματέων» των διοικητικών
στελεχών. Αυτών που λέμε νομενκλατούρα. Δεν είναι τα ίδια με πριν.
Είναι νέα στελέχη διορισμένα το τελευταίο δωδεκάμηνο.
Εδώ και κάμποσες δεκαετίες κάθε κυβερνητικό σήμερα σβήνει
,αποζημιώνοντας γενναιόδωρα με λεφτά των φορολογουμένων ,το κυβερνητικό
χθες αλλάζοντας τους κυβερνήτες του μεγάρου της οδού Μεσογείων.
Το σήμερα όμως δεν είναι διαφορετικό από το χθες.
Ο βασικός μισθός κάθε νεοδιορισμένης «ιδιαιτέρας γραμματέως» του σήμερα
είναι μεγαλύτερος από την σύνταξη ενός πρέσβη με 37 χρόνια δημόσιας
υπηρεσίας , ενός στρατηγού , ενός ανωτάτου δικαστικού , ενός , ενός,
ενός... Είναι μεγαλύτερος από το μισθό ενός αεροπόρου, ενός
πυροσβέστη... ενός διευθυντικού στελέχους Υπουργείου με 35 χρόνια
υπηρεσία.
Δηλαδή η σύνταξή μου είναι μικρότερη του προνομιακού μισθού εκείνης
και εκείνου. Αναμφίβολα είναι αντίστοιχος των προσόντων τους, που
συνοψίζονται στην κομματική ταυτότητα και στην εντοπιότητα.
Να σήμερα, ή αν προτιμάτε ακόμη και σήμερα, πως διατηρείται η Ελλάδα των δυο ταχυτήτων.
Φυσικά και διαφωνώ ριζικά με
ορισμένες εκτιμήσεις του συγγραφέα, ειδικά σε ό,τι αφορά τον παράγοντα Ισραήλ
(εγώ πάντα λέω Εβραϊκό Κεφάλαιο, που τον κόσμο σήμερα κυβερνά). Ανέκαθεν
από διαφορετικές ταξικές όχθες αντιμετωπίζαμε και τα γεωστρατηγικά ζητήματα.
Δεν υπάρχει αποδοτικότερο στην έρευνα και στην περαιτέρω ανάπτυξη της σκέψη του
αναγνώστη από την ριζική διαφωνία με επιστημονικά επιχειρήματα με
δεδομένο ότι η αλήθεια είναι σχετικό μέγεθος και με την απόλυτη διάστασή της...
κινούμενο ψέμα! Ο Κ. Γρίβας ρισκάρει άλλωστε στις εκτιμήσεις, για
παράδειγμα στο ενδεχόμενο ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν. Αύριο, μεθαύριο σε δυο
ή πέντε χρόνια, θα είναι ιστορικό παρελθόν, οπότε ποια η τότε αξία των
προβλέψεων; Παίρνει ρίσκο με επιστημονικό βάθος κι ό,τι προκύψει. Όταν «η
ιστορία χτυπά δυνατά την εξώπορτα» της ανθρωπότητας έχει ιδιαίτερη αξία για
τους επερχόμενους να ξέρουν τον τρόπο σκέψης των προγόνων, είτε προέβλεψαν
σωστά κάποιες εξελίξεις είτε όχι.