Για τη «Φουχτελιάδα» και τις αντιδράσεις - Η αντίσταση ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει

Για τη «Φουχτελιάδα» και τις αντιδράσεις

Πολιτική – Νοεμβρίου 17, 2012 9:00 πμ

Η αντίσταση ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει

Η κ.π. Άρδην καταγγέλει τις 3 προσαγωγές, οι οποίες μετατράπηκαν σε συλλήψεις, στις οποίες προέβησαν οι αστυνομικές αρχές της πόλης το πρωΐ της Παρασκευής, για τα χτεσινά γεγονότα. Η εικόνα της αστυνομίας, που εισέρχεται σε σχολείο για να συλλάβει δάσκαλο συνδικαλιστή, διότι τόλμησε και αντέδρασε στην αυτού μεγαλειότητα τον πρέσβη της Γερμανίας, παραπέμπει στις εποχές Γκεστάπο. Ό,τι και να κάνουν, όμως, δεν μπορούν να αποκρύψουν το γεγονός πως ότι συνέβη την Πέμπτη το πρωΐ στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, έχει την υποστήριξη και την αποδοχή του συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Απαιτούμε να απελευθερωθούν άμεσα οι συλληφθέντες. Το Πολυτεχνείο ζεί μέσα από τους νέους αγώνες των Ελλήνων, για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, τους αγώνες για την αποτίναξη του σύγχρονου αποικιακού ζυγού.

***

Με το ξέσπασμα της μαζικότατης λαϊκής αντίδρασης ενάντια στις μεθοδεύσεις της γερμανικής κυβέρνησης για την εκποίηση της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης, ξεκίνησαν και οι άμεσοι ή οι έμμεσοι απολογητές της μεταμοντέρνας κατοχής το γνωστό τους γαϊτανάκι. Στόχος, να απονομιμοποιήσουν ηθικά και ιδεολογικά τις αυθόρμητες αντιδράσεις των Θεσσαλονικέων, ενάντια σε ένα συνέδριο που ξεπερνούσε σε θράσος και κυνισμό κάθε άλλη εκδήλωσης της μνημονιακής κατοχής που βασιλεύει στη χώρα.

Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Ο ανεκδιήγητος δήμαρχος της πόλης, οργάνωσε σε συνεργασία με τον επιτετραμμένο της Μέρκελ για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και την τοπική αυτοδιοίκηση ένα μεγάλο διήμερο συνέδριο «ελληνογερμανικής συνεργασίας» στην πόλη. Στο πλαίσιό του, δεκάδες εκπρόσωποι ιδρυμάτων, γερμανικών φορέων και τεχνοκράτες θα υλοποιούσαν τα πρώτα βήματα «γερμανικών επενδύσεων» σε επίπεδο Τ.Α. Κεντρικό ρόλο σε αυτήν την μεθόδευση, έχει ο Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος αντιπροσωπεύει την πιο ακραία τάση εθελοδουλίας στο επίπεδο των Δήμων.

Απέναντι σε αυτήν την πρωτοβουλία, άμεση υπήρξε η ανταπόκριση των εργαζόμενων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι οποίοι εδώ και πολλές εβδομάδες είχαν καταγγείλει το γεγονός, ενώ η κινητοποίησή τους πλαισιώθηκε από εκατοντάδες πολίτες. Κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων συνέβησαν και τα περιστατικά που έκαναν μέσω τηλεοράσεων τον γύρο του πανελληνίου, και προκάλεσαν τη φρίκη του εθελόδουλου κατεστημένου.

Αμέσως, οι μηχανισμοί της προπαγάνδας κινητοποιήθηκαν με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους μεγαλοδημοσιογράφους να τρομοκρατούν τον λαό, ωρυόμενοι για τάχα ακραίες, και απαράδεκτες ενέργειες. Την επόμενη μέρα, ανέλαβαν πιο εκλεπτυσμένες μορφές προπαγάνδας, μέσω των εφημερίδων ή του διαδικτύου. Και τι δεν διαβάσαμε!

Είναι χαρακτηριστικό το εξώφυλλο του Έθνους (Μπόμπολας) ότι τέτοιες ενέργειες τάχα «οδηγούν στον εμφύλιο», ότι «τροφοδοτούν τα άκρα». Ακόμα και ο ανεκδιήγητος «Πιτσιρίκος» έγραψε στο διαδίκτυο ότι οι ενέργειες αποτελούσαν τεράστιο λάθος, διότι ο «ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτε με τον γερμανικό», και ότι το πρόβλημα τάχα είναι το «μνημόνιο» και όχι η «συνεργασία μεταξύ των λαών». Τα ίδια και τα ίδια κενολογήματα, δηλαδή, που ακούγαμε κάθε φορά που ο ελληνικός λαός εκδηλώνει την αντίθεσή του στις ξένες, μεταμοντέρνες μορφές αποικιοποίησης: Έτσι, όταν οι Αμερικάνοι αιματοκύλιζαν την ευρύτερη περιοχή, κάποιοι κατήγγειλαν το «φονιάδες των λαών αμερικάνοι», και τον διάχυτο, αυθόρμητο αντιαμερικανισμό που ξέσπασε με την επίσκεψη Κλίντον, διότι τάχα «δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε με τους άστεγους στο Ντιτρόϊτ». Ή πάλι, στην περίπτωση του τουρκικού επεκτατισμού, όσοι τολμούσαν να υπενθυμίζουν τη σταθερά της αποικιακής απειλής που δοκιμάζει η χώρα μας από τα ανατολικά της, στο πλαίσιο του νεο-οθωμανισμού, συκοφαντούνταν συλλήβδην ως φορείς «ακραίας μισαλλοδοξίας και εθνικισμού».

Σήμερα, τα ίδια ακούμε από κάθε χρώματος και τοποθέτησης φωνή, σε ό,τι έχει να κάνει με την Μέρκελ, τον Φούχτελ, τον ρόλο που παίζει ο γερμανικός παράγοντας στην Ελλάδα. Και, δυστυχώς, οι φωνές αυτές δεν προέρχονται μόνο από την κυβέρνηση ή το ευρύτερο μπλοκ της εθελόδουλης εξουσίας και των άρχουσων τάξεων που διαφεντεύει τη χώρα μας. Προέρχονται επίσης, και από πλευρές «αντιμνημονιακές» που αντιστρατεύονται κάθε έκφραση και προοπτική εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος σε αυτόν τον τόπο.

Της ευκαιρίας δοθείσης, λοιπόν, «στη σκιά που κάνουν τα βέλη της προπαγάνδας», αξίζει να ξεκαθαριστούν ορισμένα πράγματα πάνω στα επίμαχα ζητήματα, που ξεδιαλύνουν την ιδεολογική αχλή που κυριαρχεί από καιρούς εις καιρών, υπονομεύοντας το ρεύμα της λαϊκής αντίστασης.

Πρώτον, στη θεωρία περί άκρων, και των ακραίων εκδηλώσεων έναντι φορέων της σύγχρονης κατοχής. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κύριος παράγοντας που εκτροχιάζει τις καταστάσεις στα άκρα είναι το «σχέδιο Μέρκελ» και οι ξένοι εκφραστές του. Αυτοί έχουν καταστήσει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, την Βουλή επιτροπή επικύρωσης λαοκτόνων μέτρων, την κυβέρνηση απολογητή της πιο ανελέητης μεθόδευσης υποταγής που γνωρίσαμε τις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το «μεγάλο άκρο» αντιπροσωπεύεται από τη Μέρκελ, που δηλώνει ότι «λαός χρεωμένος δεν μπορεί να διεκδικεί την ανεξαρτησία του», από τον Σαμαρά, που ανήμερα τις μέρες του μεγάλου ΟΧΙ του 1940, λέει το μεγάλο ΝΑΙ στη Νέα Κατοχή, του Δένδια και της αστυνομίας του, που εισβάλει μέσα σε σχολεία για να συλλάβουν όσους κατήγγειλαν το συνέδριο της εθελοδουλείας στη Θεσσαλονίκη.

Η πολιτική τους, έχει εξωθήσει χιλιάδες ανθρώπους στην αυτοκτονία, κλείνει σπίτια, διαλύει οικογένειες, και διώχνει τους Έλληνες και τις Ελληνίδες από τον ίδιο τους τον τόπο. Είναι μια πολιτική λευκής, οικονομικής γενοκτονίας του ελληνικού λαού, και ο ελληνικός λαός δικαιούται να αντιμετωπίζει τους εμπνευστές και τους φορείς αυτής της πολιτικής με τον τρόπο που τους αντιστοιχεί.

Η σύγχρονη κατοχή απαιτεί κι έναν σύγχρονο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Τον αγώνα που ανέδειξε ο ελληνικός λαός στις πλατείες της αγανάκτησης, και που αργότερα έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου στις μεγάλες κινητοποιήσεις της 28^ης Οκτωβρίου 2011. Αυτός ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Πρώτον, είναι αδιαμεσολάβητος και ενωτικός, συγκεντρώνει στις γραμμές του τον ενωμένο λαό, με κεντρικό σύνθημα την απελευθέρωση του τόπου. Δεύτερον, είναι αγώνας δημοκρατικός, αξιώνει άμεση, πραγματική δημοκρατία, πέραν του σάπιου συστήματος της μεταπολίτευσης, της ολιγαρχίας των κομματαρχών, των καναλαρχών, και των μεγαλο-επιχειρηματιών.

Βάσει αυτών των χαρακτηριστικών του, ο αγώνας αυτός βρίσκεται στον αντίποδα όσων συκοφαντικά καταγγέλλουν, π.χ. το Έθνος του Μπόμπολα, ότι κινητοποιήσεις σαν τη χθεσινή αποσκοπούν σε εμφύλιο. Το αντίθετο. Είναι οι μόνες κινητοποιήσεις που συγκεντρώνουν την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Που όταν καταφέρνουν και βγαίνουν στην επιφάνεια, εξαναγκάζουν σε άτακτη υποχώρηση όσες δυνάμεις επιθυμούν να φαγωθούμε μεταξύ μας, προς μεγάλη ευχαρίστηση των ξένων παραγόντων που επιβουλεύονται αυτόν τον τόπο. Ας σκεφτούν όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν συστηματικά τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής για να συκοφαντήσουν τους «Αγανακτισμένους», τους διαδηλωτές εναντίον του Παπούλια στις 28.10.2011 ή όσους πήραν στο κυνήγι τους σύγχρονους Γερμανούς τοποτηρητές, πότε πέφτουν στην αφάνεια ο Μιχαλολιάκος και η συμμορία του. Μα, βέβαια, όταν το πάνω χέρι παίρνει ο αγώνας ενάντια στην Τρόικα, τη Μέρκελ, και τους ντόπιους εκφραστές της.

Έτσι, διόλου παράδοξα για όσους γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα, ο δρόμος του εθνικο-απελευθερωτικού δημοκρατικού αγώνα είναι ο μόνος τρόπος για την επίτευξη της… ενότητας του ελληνικού λαού και κοινωνίας. Σε αντίθεση απ’ ό,τι ισχυρίζονται ο Βορίδης, ο Δένδιας, και οι λοιποί εκπρόσωποι του νέου δοτού κυβερνητικού αυταρχισμού.

Δεύτερον, σε σχέση με τον σύγχρονο «αντι-γερμανισμό», και τα άθλια ιδεολογήματα του τύπου «τι έχουν να χωρίσουνε Έλληνες και Γερμανοί εργάτες» που αποσκοπούν να βραχυκυκλώσουν τις αντιστάσεις του λαού. Είναι σαφές, ότι ο ελληνικός λαός αντιστρατεύεται τους Γερμανούς και την γερμανική Ευρώπη «θέσει» και όχι «φύσει». Για την εξουσιαστική αλαζονεία που δείχνουν εναντίον των Ελλήνων, τον απύθμενο σωβινισμό και τον ρατσισμό με τον οποίον μας αντιμετωπίζουν. Εκεί κατευθύνεται η οργή του λαού, και προφανώς όχι εναντίον των… Γερμανών τουριστών, όπως θέλει η ηλίθια προπαγανδιστική λογική.

Τέλος, κάτι σε σχέση με τις πιο εκλεπτυσμένες αντιμνημονιακές ενστάσεις απέναντι στις αυθόρμητες εκδηλώσεις ελληνικού λαού: Τέτοιες, στάσεις, υποστηρίζουν, δεν συμβάλουν στον κοινό αγώνα των Ευρωπαίων εργαζόμενων, σε ένα πανευρωπαϊκό μέτωπο αντίστασης –στη μόνη, κατά τη γνώμη τους προοπτική που είναι σε θέση να αποτινάξει τον πανευρωπαϊκό ζυγό λιτότητας.

Κι όμως! Και σ’ αυτήν την περίπτωση συμβαίνει το αντίθετο στην πραγματικότητα. Το λεγόμενο «πανευρωπαϊκό μέτωπο», δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που κατασκευάζεται με κοσμοπολίτικα λόγια, και πέφτει έτοιμο από τον ουρανό. Αυτή είναι η πείρα που διδάσκεται σε κάθε μεγάλη «στιγμή» της αντιστασιακής αλληλεγγύης των ευρωπαϊκών λαών: Από τις επαναστάσεις των αρχών του 19^ου αιώνα, τους Έλληνες και τους καρμπονάρους της Νάπολης εναντίον της Ιερής Συμμαχίας, την «άνοιξη των Εθνών» του 1848, το διεθνές αντιφασιστικό μέτωπο του ’40-’44, το παγκόσμιο αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο της δεκαετίας του 1960.

Έτσι, το σύγχρονο μέτωπο, είναι το μέτωπο όσων πλήττονται περισσότερο από την Γερμανική Ευρώπη, και υλοποιείται πάνω στα συγκεκριμένα αιτήματα, από αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη αντίθεση με ό,τι επιβάλλεται από το Διευθυντήριο.

Η Ελλάδα, είναι το σημείο της υψηλότερης πίεσης, το «πολιτικό εργαστήριο» όπου εξελίσσεται πιλοτικά η νέα πανευρωπαϊκή υποδούλωση. Καθήκον του ελληνικού λαού, είναι να καταγγείλει αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, και να καταστήσει σαφές στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τη βοήθεια των δανειστών, την Τρόικα, η νέα πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται: Η χειρότερη εθνική υποδούλωση.

Ο αγώνας εναντίον της, θα είναι η νέα πραγματική βάση πάνω στην οποία μπορεί να χτιστεί η αλληλεγγύη και η σύμπραξη των υπόδουλων λαών της Ευρώπης, μαζί με τους απόκληρους και τους πληττόμενους των ισχυρών λαών. Είναι το μέτωπο των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ή των κατασυκοφαντημένων ως «γουρουνιών» η ελληνική σημαία, πλάι στην ιρλανδική, την ισπανική, την πορτογαλική και την ιταλική.

Όσο για τις κοινωνίες του Ευρωπαϊκού Βορρά, που δυστυχώς στην παρούσα φάση έχουν υιοθετήσει μια στάση αποξένωσης από τους λαούς του Νότου, και ζητούν από τις κυβερνήσεις τους παραδειγματικότερη τιμωρία των «απείθαρχων» –όπως κατ’ εξοχήν συμβαίνει με την πλειονότητα των Γερμανών, καλό θα ήταν να καταλάβουν το εξής: Ότι ο δρόμος που έχουν διαλέξει, είναι ο δρόμος της περιχαράκωσης και του σωβινισμού. Είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει στην απομόνωση και σ’ ένα ευρωπαϊκό τοπίο όπου όλοι θα συγκρούονται με όλους, η ίδια πεπατημένη που μας οδήγησε σε δύο καταστροφικούς ευρωπαϊκούς πολέμους. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό, τόσο το καλύτερο για το δικό τους μέλλον. Κι αυτό το δίδαγμα, είναι η καλύτερη δυνατή συνεισφορά που μπορεί να δώσει ο αγώνας του ελληνικού λαού, και οι αγώνες των υπόλοιπων λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Κινητοποιήσεις σαν κι αυτές ενάντια στον Φούχτελ και τον Γερμανό πρόξενο, είναι προδρομικές μορφές αυτής της νέας μορφής αγώνα. Σπόροι που θα δώσουν το μεγάλο ριζοσπαστικό δημοκρατικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του μέλλοντός μας. Μπροστά σε αυτήν την προοπτική, θα δούμε όλες τις φωνές της αντίδρασης, μικρότερες ή μεγαλύτερες, εκλεπτυσμένες ή μη, προερχόμενες από διαφορετικούς χώρους, να αναπτύσσουν παρόμοια αντανακλαστικά. Είτε μιλούμε για το «κατεστημένο», είτε για τα κατεστημένα της αμφισβήτησης. Ο λόγος είναι ότι απειλούνται από μια τέτοια προοπτική και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την καταπνίξουν.

Στην πραγματικότητα, αυτή η προοπτική είναι πλέον το μόνο εχέγγυο σταθερότητας και επιβίωσης της χώρας μας.

Αναδημοσιεύεται από το http://ardin-rixi.gr/archives/10111