ΕΘΝΙΚΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ-ΣΟΚ: "Εξαφανίστηκαν" τα αρχεία των γερμανικών αποζημιώσεων!
28-03-2012 22:07:33
Εξαφανίστηκε κάθε στοιχείο από το υπουργείο Οικονομικών και από την Τράπεζα της Ελλάδας που να τεκμηριώνει τις καταστροφές που προκάλεσε η γερμανική κατοχή στη χώρα, το αναγκαστικό δάνειο και η κλοπή αρχαιολογικών θησαυρών!
Αυτό ομολόγησε ο υπουργός Οικονομικών -και ευρισκόμενος σε αγαστή συνεργασία με τους Γερμανούς για τα Μνημόνια κλπ.- Φ.Σαχινίδης σήμερα στη Βουλή, όπου συζητήθηκε το θέμα στην ειδική κοινή συνεδρίαση των επιτροπών Εξωτερικών, 'Αμυνας και Οικονομικών!
«Δεν έχουμε κανένα στοιχείο στο υπουργείο Οικονομικών ούτε για το δάνειο ούτε για τις αποζημιώσεις. Δεν υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα στοιχεία.
Ρώτησα να με ενημερώσουν οι υπηρεσίες αν υπάρχουν κάποια στοιχεία για τις απαιτήσεις της Ελλάδας, αλλά δεν προέκυψε κάτι.
Κάποτε υπήρχε ένα τμήμα και ένα αρχείο που αφορούσε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν έχω καταφέρει να αποκτήσω πρόσβαση και το αναζητώ. Θα θέσω υπ’ όψιν σας κάθε στοιχείο που μπορεί να φανεί χρήσιμο», είπε στους βουλευτές.
Και σα να μη φτάνει η κοροϊδία αυτή ήρθε εις επίρρωσιν η Τράπεζα της Ελλάδας για να κάνει αβάντα στον προϊστάμενο υπουργό Οικονομικών: Ο υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γ. Παπαδάκης είχε δηλώσει προσφάτως στην Βουλή ότι η ΤτΕ «δεν διαθέτει τα πρωτότυπα στοιχεία για το δάνειο, τα οποία προφανώς βρίσκονται στο υπουργείο Οικονομικών». Τα οποία στοιχεία όμως από το Οικονομικών έχουν... εξαφανιστεί!
Το θέμα είναι ποιος δουλεύει ποιον... Και καλά κάνουν και μας συμπεριφέρονται οι ξένοι όπως μας συμπεριφέρονται, αφού βρίσκουν προδότες που εξαφανίζουν ολόκληρα αρχεία τέτοιων κολοσσιαίων θεμάτων.
Εν προκειμένω πρόκειται για τεράστιο εθνικό σκάνδαλο και κατ' ελάχιστον θα πρέπει να απαιτηθούν ποινικές ευθύνες.
Τι θα πει: «Κάποτε υπήρχε ένα τμήμα και ένα αρχείο που αφορούσε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν έχω καταφέρει να αποκτήσω πρόσβαση και το αναζητώ. Θα θέσω υπ’ όψιν σας κάθε στοιχείο που μπορεί να φανεί χρήσιμο» κύριε υπουργέ των Οικονομικών; Τι είναι τα πολεμικά αρχεία και τα αρχεία της καταστροφής μιας ολόκληρης χώρας που χάνονται και δεν βρίσκονται; Λογαριασμοί της ΔΕΗ ή αναμνηστικές φωτογραφίες;
Δεν ντρέπονται καθόλου να τα λένε αυτά στη Βουλή; Υπάρχει και ένα όριο στην ξεφτίλα.
Καλύτερα να μας πουν ευθέως ότι εκλάπησαν από πράκτορες των Γερμανών που φόρτωσαν σε μια νύχτα σε ένα φορτηγό τα στοιχεία ή ότι ζητήθηκαν από τη Γερμανία εκβιαστικά και παραδόθηκαν. Αλλά όχι ότι "Κάποτε υπήρχε ένα αρχείο, αλλά και αυτό έχει χαθεί"!
Δεν αισθάνονται ντροπή για το πάνω από 1 εκατομμύριο νεκρούς που είχε η χώρα στο Β' ΠΠ;
Πώς μπορούν να κοιμούνται τα βράδια; Πώς μπορεί να ξεστομίσει κάτι τέτοιο κάποιος που έχει ονομαστεί "υπουργός Οικονομικών" από το ελληνικό κράτος και έχει εκλεγεί βουλευτής από τους Έλληνες πολίτες;
Και κατόπιν αυτών τι σημασία έχει που ο υπουργός Εξωτερικών Σ.Δήμας υποστήριξε ότι "Η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε των αξιώσεών της και δεν πρόκειται να το κάνει";
Πώς θα διεκδικήσει αφού έχει εξαφανιστεί το αρχείο τόσο των γερμανικών καταστροφών, όσο και της επιστροφής του αναγκαστικού κατοχικού δανείου καθώς και των αρχαιολογικών θησαυρών που εκλάπησαν; Γιατί δεν ρώτησε τον Φ.Σαχινίδη, πού είναι το αρχείο; Μήπως το φόρτωσαν σε τρένο και το έστειλαν στη Γερμανία πριν υπογράψουν το Μνημόνιο όπως έκαναν με τους Έλληνες Εβραίους οι Γερμανοί;
Όλα αυτά τα απίστευτα στην κοινή συνεδρίαση των Επιτροπών Οικονομικών Υποθέσεων και Εξωτερικών & Άμυνας της Βουλής. Το αστείο είναι ότι ο Σ.Δήμας υποστήριξε ότι «για την διαμόρφωση ολοκληρωμένης εικόνας χρειάζεται περαιτέρω μελέτη όλων των στοιχείων και αξιολόγηση».
Ποιων στοιχείων; Αυτών που εξαφάνισαν οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους (εκτός και αν πιστεύουν ότι τα πήραν κάποιοι άλλοι);
Αλλά από την έρευνα που έκανε το defencenet.gr, προέκυψε ότι τα αρχεία δεν ήταν ένα, αλλά τρία: Ένα στο υπουργείο Εξωτερικών, ένα στο υπουργείο Οικονομικών και ένα στην Τράπεζα της Ελλάδας. Εξαφανίστηκαν και τα τρία;
Πώς λέει ο Παπαδάκης ότι το αρχείο είναι στο υπουργείο Οικονομικών; Επί διοικήσεως Λουκά Παπαδήμου στην Τράπεζα της Ελλάδος, όταν του είχε ζητήσει αντίγραφο από το αρχείο ο Μ.Γλέζος, ο Λ.Παπαδήμος δεν αρνήθηκε την ύπαρξή του, αλλά απάντησε ότι "Χρειάζομαι την έγκριση της κυβέρνησης για να σας το δώσω"!
Το πιο φοβερό είναι ότι σήμερα βρισκόντουσαν στην κοινή συνεδρίαση και οι τρεις κάτοχοι των αρχείων: Υπουργείο Εξωτερικών, Οικονομικών και η Τράπεζα της Ελλάδος. Και οι δύο είπαν ότι δεν το έχουν και το Εξωτερικών διά του Σ.Δήμα δεν είπε το αντίθετο. Άρα;
Και βέβαια ο Σ.Δήμας μιλώντας για λογαριασμό των Γερμανών είπε ότι "Είναι προσβλητικό να συγκρίνεται η σημερινή Γερμανία με την ναζιστική Γερμανία. Όσο προσβλητικό είναι και να ακούγονται φωνές που λένε να πουληθούν τα νησιά και η Ακρόπολη".
Μα οι ίδιοι οι Γερμανοί βουλευτές τα λένε αυτά για τα νησιά και την Ακρόπολη, δεν τα λέμε εμείς...
Ωραίος τρόπος για να κλείσει η υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων. Καταστρέφουμε τα στοιχεία, άρα έγκλημα, "kaput" που λένε και στην πατρίδα (τους)...
Εκεί στην Εισαγγελία Αθηνών θα το αφήσουν έτσι το ζήτημα;
(Η φωτογραφία της α' σελίδας, είναι από το Δίστομο. Δυο Ελληνόπουλα μπροστά στο φτωχικό τάφο των γονιών τους που κάηκαν από τους Γερμανούς. Ζωντανοί...) .
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012
Τρίτη 27 Μαρτίου 2012
Aνολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Φεραίου
Κυριακή, 25 Μαρτίου 2012
Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Φεραίου
Γιώργος Καραμπελιάς Από την επανάσταση του 1821 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος επισημαίνει ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς και δηλώνει πως «οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία».
«Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή» γιατί;
Διότι ο ελληνισμός δεν ολοκληρώθηκε ούτε γεωγραφικά, ούτε οικονομικά, ούτε πνευματικά. Γεωγραφικά, δεν κατόρθωσε να ενοποιήσει και να εντάξει σε ένα κράτος τον ιστορικό χώρο του ελληνισμού. Απώλεσε τον μικρασιατικό πνεύμονα και την ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ενώ ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρος ως εκφραστές των υπολειμμάτων αυτού του κάποτε ενιαίου ιστορικού χώρου. Οικονομικά, παρέμεινε ανολοκλήρωτος με κυριαρχία των μεταπρατικών χαρακτηριστικών χωρίς να κατορθώσει να διαμορφώσει μια πραγματική αστική τάξη και μία αυτόνομη οικονομία. Πνευματικά, διότι παρέμεινε διχασμένος μεταξύ εισαγόμενου εκσυγχρονισμού και εγχώριας παράδοσης, γεγονός που οδηγεί σε μία μόνιμη διχοτόμηση μεταξύ του σύγχρονου που εμφανίζεται πάντα ως εισαγόμενο και του εγχώριου που κοιτάζει πάντα προς τα πίσω. Δηλαδή κατατρυχόμαστε από το δίπολο εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παράδοση, ενώ η απάντηση θα ήταν ακριβώς ο εκσυγχρονισμός της δικής μας παράδοσης.
Γιατί όπως λέτε η μοίρα μας, για οκτώ αιώνες, ως σήμερα, ορίζεται από αυτή την κατάρα του συνόρου δύο κόσμων, Ανατολής και Δύσης, ανάμεσα στους οποίους συνθλιβόμαστε;
Οι Έλληνες αποτελώντας έναν κόσμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν υπήρξαν ποτέ ούτε Ανατολή, ούτε Δύση. Συγκροτούσαν έναν αυτόνομο κόσμο, ο οποίος από την κρίση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και μετά υφίστανται την αποικιακή εκμετάλλευση Ανατολής και Δύσης, εναλλάξ, ή και των δύο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστική είναι η μοίρα της Κύπρου που θα καταληφθεί από τους Άγγλους σταυροφόρους το 1192, θα περάσει από τους Φράγκους στους Τούρκους τον 16ο αιώνα, θα ξαναπεράσει στους Άγγλους τον 19ο αιώνα και θα έχει σήμερα και τους Τούρκους και τους Άγγλους! Ακριβώς αυτή η πίεση και από τη Δύση και από την Ανατολή, είναι εκείνη που δεν επέτρεψε ποτέ να ολοκληρωθεί το όραμα του Ρήγα. Ήδη από την επανάσταση του ’21 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μη συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος και συντηρούσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, παρότι ετοιμόρροπη, για πάνω από εκατό χρόνια. Χαρακτηριστικά, στον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Άγγλοι έβαλαν στο παιχνίδι τους Τούρκους για να εμποδίσουν την αυτοδιάθεση του κυπριακού ελληνισμού και την ένωση με την Ελλάδα. Και το επέτυχαν.
Δηλώνετε πως «το όραμα του Ρήγα θα μείνει ως μια πρόκληση εσαεί για τους Έλληνες - αλλά και τους λοιπούς Βαλκάνιους - να απαντήσουν κάποτε θετικά στον «καημό της ρωμιοσύνης», τον καημό των λαών της Βαλκανικής». Ο καημός είναι η δημιουργία όπως λέει και ο Σαββόπουλος «της ομοσπονδίας των Βαλκανίων της Βυζαντινής»;
Ο Ρήγας έβλεπε την Ελληνική Δημοκρατία που οραματιζόταν να συμπεριλαμβάνει όλους τους βαλκανικούς λαούς, ως μόνη δυνατότητα να αναιρεθεί ο κατακερματισμός της περιοχής και να αποκρουσθεί η επικυριαρχία των ξένων δυνάμεων. Γιατί στα Βαλκάνια οι πληθυσμοί ήταν τόσο αναμεμειγμένοι ώστε μόνο μια τέτοια λύση θα ήταν εφικτή. Σήμερα αυτός ο κατακερματισμός έχει οδηγήσει στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη μεταβολή των Βαλκανίων σε χώρο συγκυριαρχίας Αμερικανών, Γερμανών και Νεο-0θωμανών. Και σήμερα λοιπόν μόνη απάντηση παραμένει η ενότητα των βαλκανικών λαών, τα «Βυζαντινά» Βαλκάνια.
Κύπριος το δεξί χέρι του Ρήγα;
Ο Ρήγας δεν ήταν μόνος του στην επαναστατική του απόπειρα αλλά είχε συγκροτήσει μια ισχυρή οργάνωση από διανοούμενους και εμπόρους της Βιέννης, ενώ ταυτόχρονα είχε ήδη έρθει σε επαφή με τους Μανιάτες και τους Σουλιώτες. Δηλαδή ο Ρήγας είχε υπερβεί, στη δράση του, τη διχοτόμηση διανοουμένων και λαού, που τόση ζημιά έχει κάνει σε όλες τις επαναστατικές μας απόπειρες, ο δε Ιωάννης Καρατζάς υπήρξε ένας από τους στενότερους και σημαντικότερους συντρόφους του και οδηγήθηκαν μαζί στο μαρτύριο και τον θάνατο. Ο Καρατζάς παρ’ ότι νέος ήταν ήδη μια σημαντική προσωπικότητα, ο άνθρωπος που έχει γράψει το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα, το «Έρωτος αποτελέσματα».
Απάντηση στη θέση ότι ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεμιστές, δίνει το βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας». Γιατί η ανάγκη έκδοσή του σήμερα;
Η προσπάθεια των εθνομηδενιστών να αποδομήσουν την ελληνική ιστορία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη σημερινή κρίση που περνάει ο ελληνισμός, διότι μας στέρησαν από την αίσθηση του συνανήκειν. Γι’ αυτό και οι σημαντικότερες ιδεολογικές διαμάχες σήμερα κινούνται στο έδαφος της ιστορίας. Έτσι στην Κύπρο επιχειρείται να προωθηθεί μια τερατώδης και ανιστόρητη άποψη ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες, αλλά αποτελούν ιδιαίτερο έθνος - έτσι ώστε να αποκοπούν οριστικά από το ευρύτερο σώμα του ελληνισμού και να γίνουν πιο εύκολα άθυρμα στα χέρια των ξένων. Υπάρχουν ιστορικοί και διανοούμενοι οι οποίοι, με το αζημίωτο παχυλών επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων, καλλιεργούν την άποψη ότι πριν από την επανάσταση του ’21 δεν υπάρχει νεοελληνικό έθνος, το οποίο συγκροτείται διά του κράτους! Γι’ αυτό εξάλλου ομιλούν για «κράτος - έθνος» και όχι για έθνος-κράτος.
Εάν όντως το κράτος συγκροτεί το έθνος... τότε οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν οργανική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και το Βυζάντιο και επομένως δεν διαθέτουν ιστορικές ρίζες. Τότε και οι Κύπριοι, μια και το κράτος τους είναι «κυπριακό», μπορούν να μεταβληθούν σε «ένα νέο έθνος», ανανικού χαρακτήρα! Γι’ αυτό λοιπόν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι πριν την Επανάσταση του ’21 δεν υπήρχαν Έλληνες αλλά μόνο ορθόδοξοι πληθυσμοί. Οι δε Σουλιώτες δεν ήταν οι ήρωες που αντιμετώπισαν τον Αλή Πασά, αλλά απλοί ληστές και κατσικοκλέφτες. Για να ενισχύσουν αυτή την αποδομητική κατασκευή, ισχυρίζονται ότι ο χορός του Ζαλόγγου, καθώς και η ανατίναξη του Σαμουήλ στο Κούγκι, αποτελούν μύθο. Κατά συνέπεια καθίσταται αναγκαία η απάντηση σε όλα αυτά τα ιδεολογήματα, που τα τελευταία χρόνια επιχείρησαν να κυριαρχήσουν στα ελληνικά πανεπιστημιακά και εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας και της Κύπρου, γι’ αυτό και η συγγραφή του βιβλίου μου.
Ποιες στρεβλώσεις έχουν συσσωρευτεί επί αιώνες, σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία; Το ορόσημο για τη γένεση του νεοελληνικού κράτους ήταν το 1453, ενώ η νεότερη γενιά διανοουμένων μεταθέτει αυτό το ορόσημο στην περίοδο μετά το 1821. Εσείς γιατί τονίζετε ότι το ορόσημο αυτό πρέπει να προσδιοριστεί το έτος 1204;
Η δυτική ιστοριογραφία και η δυτική πνευματική παράδοση προσπαθεί να αποκόψει το Βυζάντιο από την ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι η λογική συνέχεια του ανταγωνισμού της Δύσης με τον ελληνικό μεσαιωνικό κόσμο, δηλαδή το Βυζάντιο, που μέχρι το 1100 αποτελούσε το πιο πολιτισμένο κράτος της Ευρώπης. Αυτός ο ανταγωνισμός αρχικά αναδεικνύεται μέσα από τη θρησκευτική αντιπαράθεση (το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054), την οικονομική διείσδυση και τέλος τη στρατιωτική κατάκτηση. Με τη φραγκοκρατία, η δυτική Ευρώπη υποτάσσει και απομυζά το Βυζάντιο αρχίζοντας έτσι την παγκόσμια επέκτασή της. Οι Έλληνες υπήρξαν ο πρώτος αποικιοποιημένος λαός του σύγχρονου κόσμου. Και η αποικιοποίηση πήρε και πνευματικές διαστάσεις μια και οι Έλληνες διανοούμενοι, σε ένα μεγάλο μέρος τους, αποδέχτηκαν μια υποτιμητική εικόνα του Βυζαντίου, και ενώ υπήρξαν επί οκτώ αιώνες αποικιοκρατούμενοι, προσπαθούν απεγνωσμένα να ταυτιστούν με τους αποικιοκράτες τους!
Μετά την είσοδο των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία και την αποφασιστική ήττα του Μανουήλ Κομνηνού στο Μυριοκέφαλο το 1176, ακολούθησε η εισβολή των δυτικών και η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Από τότε συγκροτείται ο σύγχρονος ελληνισμός ως αντιστασιακό έθνος που για οκτώ αιώνες πρέπει να αντιμετωπίζει την πίεση της Ανατολής και της Δύσης για να επιβιώσει. Όλοι οι μεγάλοι μας ιστορικοί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Απόστολος Βακαλόπουλος και ο Νικόλαος Σβορώνος εντοπίζουν σ’ αυτή την εποχή το τέλος του μεσαιωνικού οικουμενικού ελληνισμού και την απαρχή του σύγχρονου νεοελληνικού. Γι’ αυτό και θεωρώ το 1204 ως την αφετηρία του, ενώ το 1821 αποτέλεσε την απαρχή της παλιγγενεσίας του ελληνικού έθνους.
Επιχειρείται διαστρέβλωση της Ιστορίας μας ή δίνεται με μια άλλη ματιά, ολιγότερο εθνικιστική; Η Ιστορία έχει πολλές όψεις;
Ποιος γράφει την Ιστορία; Κατ’ αρχάς η Ιστορία αποτελεί ταυτόχρονα ένα βίωμα όλων των ανθρώπων που έχει μεταδοθεί με την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα, από την εποχή του Ηροδότου, συγκροτεί έναν επιστημονικό κλάδο. Η Ιστορία έχει λοιπόν επιστημονική βάση, δηλαδή υπάρχει μια αυθεντική «ιστορία», και ένα ιστορικό υπόβαθρο γενικά αποδεκτό. Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε, ο Χριστός υπήρξε, η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821, ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε στον ιστό της τουρκικής σημαίας. Επομένως η ιστορία έχει αντικειμενική υπόσταση.
Ωστόσο όλες οι επιστήμες του ανθρώπου έχουν και μια υποκειμενική διάσταση. Γι’ αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια απόλυτα αντικειμενική ιστορική αφήγηση. Κάθε άνθρωπος, κάθε κοινωνική ομάδα βλέπει με διαφορετικό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα. Οι ερμηνείες διαφέρουν και κάθε εποχή φωτίζει διαφορετικές πλευρές της, το δε ζητούμενο της ιστορικής επιστήμης είναι να επιτύχει την πιο πολύπλευρη προσέγγιση της αλήθειας. Ο 19ος αιώνας επέμενε περισσότερο στα γεγονότα και στον ρόλο της προσωπικότητας, ο 20ός αιώνας στον ρόλο της οικονομίας και των κοινωνικών τάξεων. Στα τέλη όμως του 20ού αιώνα εμφανίστηκε ένα καινοφανές ιστοριογραφικό ρεύμα, το λεγόμενο αποδομητικό ή μεταμοντέρνο, το οποίο ισχυρίζεται πως επειδή δεν μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια τελική απόφαση για την Ιστορία, δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια, αλλά αυτή καθορίζεται από τους ίδιους τους ιστορικούς. Αυτό το ρεύμα αρνείται την αντικειμενικότητα της συνέχειας του ελληνικού έθνους, και υποστηρίζει πως αυτή υπήρξε δημιούργημα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Θεωρούν πως είναι στο χέρι τους να απορρίπτουν αυτή τη συνέχεια, άσχετα με το κοινά παραδεκτό μίνιμουμ ιστορικής αλήθειας. Αυτή η αντίληψη επιτρέπει στους εθνοαποδομητές να αρνούνται το Ζάλογγο, να μιλούν για συνωστισμό των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922, να απορρίπτουν ακόμα και πλησιέστερα προς εμάς ιστορικά γεγονότα, όπως τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, κ.ο.κ.
Αποδιοπομπαίος τράγος η Ελλάδα...
Η οικονομική τρομοκρατία έως πού μπορεί να φτάσει;
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ιστορική μετάβαση όπου το οικονομικό επίκεντρο μετατοπίζεται από την Δύση στην Ανατολή. Από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη στην Κίνα, την Ινδία. Σε αυτές τις συνθήκες οι δυτικές άρχουσες τάξεις για να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό εφαρμόζουν μια πολιτική λιτότητας και προσαρμογής του βιοτικού και κοινωνικού κράτους στα επίπεδα της Ανατολής. Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και να ερμηνεύσουμε τη μεγάλη οικονομική κρίση, την οποία βιώνει εδώ και πέντε χρόνια ο δυτικός κόσμος. Στην Ευρώπη, η Γερμανία θέλει να επιβάλει την ηγεμονία της -που δύο φορές απέτυχε να επιβάλει με πόλεμο- μέσα από την οικονομική τρομοκρατία. Και όπως συνέβη και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα Βαλκάνια και οι Έλληνες είναι από τους πρώτους που αντιμετωπίζουν τη γερμανική επιθετικότητα. Οι Έλληνες μεταβάλλονται στον αποδιοπομπαίο τράγο μιας χώρας που έχει πάντα ανάγκη από τέτοιους. Και αν στο παρελθόν ήταν οι Εβραίοι, σήμερα για το λεγόμενο «λαϊκό» Τύπο της Γερμανίας αλλά και για τον κ. Σόιμπλε, είναι οι Έλληνες.
Οι λαοί που υποφέρουν από τις νέες συνθήκες ανταγωνισμού, που υποφέρουν από τις πιέσεις των αγορών έχουν τρόπο να αμυνθούν ή αναπόφευκτα θα καταρρακωθούν οικονομικά και ηθικά; Υφίσταται κάποιου είδους διεθνής λαϊκή αλληλεγγύη;
Αυτή η στρατηγική του χρηματιστικού κεφαλαίου της Δύσης αν δεν οδηγήσει σε πόλεμο, και σε εσωτερικές εμφύλιες συρράξεις είναι καταδικασμένη να ηττηθεί. Η παγκόσμια οικονομική και η ακόμα σημαντικότερη οικολογική κρίση, οδηγούν σε αδιέξοδο το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Σε όλο τον κόσμο θα αναπτυχθούν προτάσεις και στρατηγικές για τη μετάβαση σε μια κοινωνία βιώσιμη, δεδομένου ότι μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχει αρχίσει να καταρρέει και ο δίδυμος αδελφός του, ο υπαρκτός «νεοφιλελευθερισμός».
Παρόλο που μοιάζει η πολιτική και οι ιδεολογίες να χάνουν έδαφος μπρος στα οικονομικά συμφέροντα, η Ελλάδα και η Κύπρος τι επιχειρηματολογία πρέπει να αναπτύξουν για να ενισχύσουν τη θέση τους;
Τα οικονομικά συμφέροντα δεν είναι άσχετα εν τέλει με την πολιτική και τις ιδεολογίες. Όταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο κυριαρχεί ένα παρασιτικό οικονομικό μοντέλο και μια μεταπρατική αστική τάξη, απολύτως εξαρτημένη από τα ξένα συμφέροντα διαμορφώνεται και μια αντίστοιχη πολιτική και ιδεολογία, όσο και αν ο λαός αντιστέκεται. Γι’ αυτό, για να μπορέσουμε να ενισχύσουμε πραγματικά τη θέση μας, θα πρέπει να μεταβάλουμε παράλληλα με την ιδεολογία μας και την ίδια οικονομική βάση των κοινωνιών μας. Μια Ελλάδα και μια Κύπρος στενά δεμένες οικονομικά πολιτικά και γεωστρατηγικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πόλο ισχύος και αυτονομίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Πιστεύεται ότι μια ισχυρή τουρκική οικονομία αυξάνει την επιθετικότητά της ή το αντίστροφο;
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο ίσως στις μόνες σε όλο τον κόσμο αναπτύσσεται μια σχολή σκέψης που θα αποκαλούσα χατζηαβατισμό και η οποία έχει πραγματοποιήσει μια πρωτόφαντη γεωστρατηγική ανακάλυψη: Ότι είναι δυνατόν μια χώρα που ενισχύεται οικονομικά να γίνεται λιγότερο κυριαρχική και επεκτατική. Αυτή την ανακάλυψη έχουν κάνει ορισμένοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να προτείνουν την οικονομική μας παράδοση στην Τουρκία προτού ολοκληρωθεί η στρατιωτική! Είναι το δόγμα Διαμαντοπούλου. Καλύτερα να υποταχθούμε μόνοι μας στην Τουρκία -εννοείται οικονομικά και πολιτικά- παρά να χάσουμε ένα νησί! Και αυτό ενώ είναι γνωστό πώς όλες οι ισχυρές οικονομικά χώρες είναι ταυτόχρονα σχεδόν πάντα και στρατιωτικά ισχυρές και περισσότερο επεκτατικές. Πόσω μάλλον η Τουρκία που υπήρξε επιθετική πριν καν αποκτήσει και μια ισχυρή οικονομία.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΥΝ
Σε τι μπορεί να ελπίζει ο σημερινός νέος;
Ο σημερινός νέος παίρνοντας δύναμη από την επανάσταση του ’21, την αντίσταση στην γερμανική κατοχή, τον αγώνα της ΕΟΚΑ, πρέπει καταρχάς να είναι νέος. Δηλαδή, να αρνείται την υποταγή, την εθελοδουλία και τον συντηρητισμό της προσαρμογής στις κατεστημένες αξίες. Και δεν εννοώ την εκτόνωση της επαναστατικότητας των νέων σε ψευδείς υποτιθέμενες εξεγέρσεις του λάιφ στάιλ, αλλά την αντίσταση σε αυτούς που πραγματικά μας υποδουλώνουν. Στην κατοχή και τον εποικισμό της Κύπρου από τους Τούρκους. Στην πολιτιστική και πνευματική μας αλλοτρίωση, στην ανατροπή ενός μοντέλου της κοινωνίας που ρυθμίζεται μόνο από τις αξίες του χρήματος. Κατά τον ίδιο τρόπο που οι νέοι εκφράζουν την ανάγκη τους για συλλογικότητα, ταυτιζόμενοι με τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες, μπορούν και πρέπει να κάνουν κάτι ανάλογο ταυτιζόμενοι με τον πολιτισμό, την ιστορική τους παράδοση, τους εθνικούς, τους οικολογικούς και τους κοινωνικούς αγώνες.
Χωρίς αντίσταση η Κύπρος θα υπαχθεί στους νεοοθωμανούς
Κρίσιμη πρόβλεψη σας για την Κύπρο;
Πιστεύω ότι μετά την ιστορική απόρριψη του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, έχει αρχίσει μια διαδικασία απόρριψης μιας ενδοτικής αντίληψης και όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως το δίλημμα είναι όντως αντίσταση ή εξαφάνιση. Εάν ο κυπριακός ελληνισμός δεν αντισταθεί -συσφίγγοντας αποφασιστικά τους δεσμούς του με ’κείνο της Ελλάδας- θα οδηγηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην υπαγωγή του υπό την τουρκική νεο-οθωμανική κυριαρχία. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για όσους θέλουν να ζουν στοιχειωδώς ελεύθεροι. Η Κύπρος στηριγμένη αποφασιστικά στην Ελλάδα, συνάπτοντας τις απαραίτητες συμμαχίες, με την Ευρώπη και τη Ρωσία, εκμεταλλευόμενη την αντίθεση της Τουρκίας με το Ισραήλ και χρησιμοποιώντας το υπέδαφός της- μπορεί να περάσει σε μια περίοδο ενίσχυσης της αυτονομίας της και των δυνατοτήτων της αυτοδιάθεσής της, αντιστρέφοντας τις αρνητικές εξελίξεις που εγκαινιάστηκαν το 1974.
Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα
Ο ελληνισμός είναι σε κρίση και αναζητεί όραμα;
Η κρίση που διέρχεται ο ελληνισμός σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, διότι είναι κρίση ταυτόχρονα γεωπολιτική, οικονομική, δημογραφική, πνευματική. Εν τέλει είναι κρίση της ίδιας της ταυτότητάς του, ως αυτόνομου υποκειμένου. Η διαμόρφωση οράματος αποτελεί την αποκλειστική προϋπόθεση για οποιαδήποτε δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία μας.
Υπάρχει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για ενίσχυση της αλληλεγγύης και της συνοχής της κοινωνίας από το σύνολο των πολιτικών, «πνευματικών» και οικονομικών ελίτ της Ελλάδας;
Συνέπεια ακριβώς αυτής της έλλειψης οράματος είναι και η καθολική κρίση των ελίτ της χώρας. Ο ελληνικός λαός στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο θα πρέπει να αναδείξει μέσα από τα σπλάχνα του νέες αυθεντικές ηγεσίες που να διαθέτουν όραμα ευρύτερο από τα τετραγωνικά μέτρα της πισίνας τους.
«Θα μπορούσε να υπάρξει μια σοβαρή χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, από ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, με χαμηλό επιτόκιο», είπατε. Γιατί δεν γίνεται κατά τη γνώμη σας ώστε οι Έλληνες να αντιμετωπίσουν ενωμένοι την κρίση;
Το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε από την αρχή της κρίσης μια λύση που θα απέτρεπε την ανάγκη προσφυγής σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Μνημόνιο. Δεν επιλέχθηκε γιατί ήταν επιλογή του Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ ώστε να επιβληθεί η λιτότητα ως αδήριτη αναγκαιότητα και διότι οι τράπεζες δεν ήθελαν τη σύναψή του, γιατί όπως ισχυρίζονταν θα αφαιρούσε καταθέσεις από τις ίδιες. Η συνέπεια ήταν ότι και οι τράπεζες έχασαν πάνω από 80 δισ. ευρώ και ομολογιακό δάνειο δεν έγινε και οι Έλληνες δέθηκαν χειροπόδαρα στο άρμα του 4ου Ράιχ.
Οι Έλληνες κάποτε διεξήγαγαν μεγάλους εθνικούς αγώνες στηριζόμενοι κατ’ εξοχήν στην οικονομική συμπαράσταση των συμπατριωτών τους. Τι άλλαξε σήμερα;
Αυτό ακριβώς που προανέφερα. Δηλαδή η διάλυση της εθνικής συνείδησης και η αντικατάστασή της από έναν ατομικιστικό καταναλωτισμό και προπαντός η έλλειψη οράματος.
Η θλίψη, η οργή, ο φόβος, η απόγνωση είναι συναισθήματα που διαρκώς καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής κατάστασηςτων Ελλήνων. Μπορούν τέτοια συναισθήματα να μετουσιωθούν σε δυνάμεις ανατροπής για ένα καλύτερο μέλλον ή θα αναδείξουν τον χειρότερό μας εαυτό;
Για να χτίσεις πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις. Έτσι η συναισθηματική και ιδεολογική απομάκρυνση από ένα φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσεις να περάσεις σε μια νέα ιστορική εποχή. Και σήμερα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, το καθεστώς και οι δυνάμεις που κυριάρχησαν από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο και θα πρέπει να κλειστούν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Το εάν όμως θα κατορθώσουμε να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση της οικοδόμησης δεν είναι κάτι που έχει κριθεί προκαταβολικά. Αποτελεί ένα ιστορικό στοίχημα. Το βέβαιο είναι πως δεν μπορούμε να μείνουμε στο παλιό.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 25-03-12
lomak.blogspot.com
Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Φεραίου
Γιώργος Καραμπελιάς Από την επανάσταση του 1821 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος επισημαίνει ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς και δηλώνει πως «οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία».
«Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή» γιατί;
Διότι ο ελληνισμός δεν ολοκληρώθηκε ούτε γεωγραφικά, ούτε οικονομικά, ούτε πνευματικά. Γεωγραφικά, δεν κατόρθωσε να ενοποιήσει και να εντάξει σε ένα κράτος τον ιστορικό χώρο του ελληνισμού. Απώλεσε τον μικρασιατικό πνεύμονα και την ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ενώ ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρος ως εκφραστές των υπολειμμάτων αυτού του κάποτε ενιαίου ιστορικού χώρου. Οικονομικά, παρέμεινε ανολοκλήρωτος με κυριαρχία των μεταπρατικών χαρακτηριστικών χωρίς να κατορθώσει να διαμορφώσει μια πραγματική αστική τάξη και μία αυτόνομη οικονομία. Πνευματικά, διότι παρέμεινε διχασμένος μεταξύ εισαγόμενου εκσυγχρονισμού και εγχώριας παράδοσης, γεγονός που οδηγεί σε μία μόνιμη διχοτόμηση μεταξύ του σύγχρονου που εμφανίζεται πάντα ως εισαγόμενο και του εγχώριου που κοιτάζει πάντα προς τα πίσω. Δηλαδή κατατρυχόμαστε από το δίπολο εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παράδοση, ενώ η απάντηση θα ήταν ακριβώς ο εκσυγχρονισμός της δικής μας παράδοσης.
Γιατί όπως λέτε η μοίρα μας, για οκτώ αιώνες, ως σήμερα, ορίζεται από αυτή την κατάρα του συνόρου δύο κόσμων, Ανατολής και Δύσης, ανάμεσα στους οποίους συνθλιβόμαστε;
Οι Έλληνες αποτελώντας έναν κόσμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν υπήρξαν ποτέ ούτε Ανατολή, ούτε Δύση. Συγκροτούσαν έναν αυτόνομο κόσμο, ο οποίος από την κρίση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και μετά υφίστανται την αποικιακή εκμετάλλευση Ανατολής και Δύσης, εναλλάξ, ή και των δύο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστική είναι η μοίρα της Κύπρου που θα καταληφθεί από τους Άγγλους σταυροφόρους το 1192, θα περάσει από τους Φράγκους στους Τούρκους τον 16ο αιώνα, θα ξαναπεράσει στους Άγγλους τον 19ο αιώνα και θα έχει σήμερα και τους Τούρκους και τους Άγγλους! Ακριβώς αυτή η πίεση και από τη Δύση και από την Ανατολή, είναι εκείνη που δεν επέτρεψε ποτέ να ολοκληρωθεί το όραμα του Ρήγα. Ήδη από την επανάσταση του ’21 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μη συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος και συντηρούσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, παρότι ετοιμόρροπη, για πάνω από εκατό χρόνια. Χαρακτηριστικά, στον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Άγγλοι έβαλαν στο παιχνίδι τους Τούρκους για να εμποδίσουν την αυτοδιάθεση του κυπριακού ελληνισμού και την ένωση με την Ελλάδα. Και το επέτυχαν.
Δηλώνετε πως «το όραμα του Ρήγα θα μείνει ως μια πρόκληση εσαεί για τους Έλληνες - αλλά και τους λοιπούς Βαλκάνιους - να απαντήσουν κάποτε θετικά στον «καημό της ρωμιοσύνης», τον καημό των λαών της Βαλκανικής». Ο καημός είναι η δημιουργία όπως λέει και ο Σαββόπουλος «της ομοσπονδίας των Βαλκανίων της Βυζαντινής»;
Ο Ρήγας έβλεπε την Ελληνική Δημοκρατία που οραματιζόταν να συμπεριλαμβάνει όλους τους βαλκανικούς λαούς, ως μόνη δυνατότητα να αναιρεθεί ο κατακερματισμός της περιοχής και να αποκρουσθεί η επικυριαρχία των ξένων δυνάμεων. Γιατί στα Βαλκάνια οι πληθυσμοί ήταν τόσο αναμεμειγμένοι ώστε μόνο μια τέτοια λύση θα ήταν εφικτή. Σήμερα αυτός ο κατακερματισμός έχει οδηγήσει στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη μεταβολή των Βαλκανίων σε χώρο συγκυριαρχίας Αμερικανών, Γερμανών και Νεο-0θωμανών. Και σήμερα λοιπόν μόνη απάντηση παραμένει η ενότητα των βαλκανικών λαών, τα «Βυζαντινά» Βαλκάνια.
Κύπριος το δεξί χέρι του Ρήγα;
Ο Ρήγας δεν ήταν μόνος του στην επαναστατική του απόπειρα αλλά είχε συγκροτήσει μια ισχυρή οργάνωση από διανοούμενους και εμπόρους της Βιέννης, ενώ ταυτόχρονα είχε ήδη έρθει σε επαφή με τους Μανιάτες και τους Σουλιώτες. Δηλαδή ο Ρήγας είχε υπερβεί, στη δράση του, τη διχοτόμηση διανοουμένων και λαού, που τόση ζημιά έχει κάνει σε όλες τις επαναστατικές μας απόπειρες, ο δε Ιωάννης Καρατζάς υπήρξε ένας από τους στενότερους και σημαντικότερους συντρόφους του και οδηγήθηκαν μαζί στο μαρτύριο και τον θάνατο. Ο Καρατζάς παρ’ ότι νέος ήταν ήδη μια σημαντική προσωπικότητα, ο άνθρωπος που έχει γράψει το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα, το «Έρωτος αποτελέσματα».
Απάντηση στη θέση ότι ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεμιστές, δίνει το βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας». Γιατί η ανάγκη έκδοσή του σήμερα;
Η προσπάθεια των εθνομηδενιστών να αποδομήσουν την ελληνική ιστορία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη σημερινή κρίση που περνάει ο ελληνισμός, διότι μας στέρησαν από την αίσθηση του συνανήκειν. Γι’ αυτό και οι σημαντικότερες ιδεολογικές διαμάχες σήμερα κινούνται στο έδαφος της ιστορίας. Έτσι στην Κύπρο επιχειρείται να προωθηθεί μια τερατώδης και ανιστόρητη άποψη ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες, αλλά αποτελούν ιδιαίτερο έθνος - έτσι ώστε να αποκοπούν οριστικά από το ευρύτερο σώμα του ελληνισμού και να γίνουν πιο εύκολα άθυρμα στα χέρια των ξένων. Υπάρχουν ιστορικοί και διανοούμενοι οι οποίοι, με το αζημίωτο παχυλών επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων, καλλιεργούν την άποψη ότι πριν από την επανάσταση του ’21 δεν υπάρχει νεοελληνικό έθνος, το οποίο συγκροτείται διά του κράτους! Γι’ αυτό εξάλλου ομιλούν για «κράτος - έθνος» και όχι για έθνος-κράτος.
Εάν όντως το κράτος συγκροτεί το έθνος... τότε οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν οργανική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και το Βυζάντιο και επομένως δεν διαθέτουν ιστορικές ρίζες. Τότε και οι Κύπριοι, μια και το κράτος τους είναι «κυπριακό», μπορούν να μεταβληθούν σε «ένα νέο έθνος», ανανικού χαρακτήρα! Γι’ αυτό λοιπόν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι πριν την Επανάσταση του ’21 δεν υπήρχαν Έλληνες αλλά μόνο ορθόδοξοι πληθυσμοί. Οι δε Σουλιώτες δεν ήταν οι ήρωες που αντιμετώπισαν τον Αλή Πασά, αλλά απλοί ληστές και κατσικοκλέφτες. Για να ενισχύσουν αυτή την αποδομητική κατασκευή, ισχυρίζονται ότι ο χορός του Ζαλόγγου, καθώς και η ανατίναξη του Σαμουήλ στο Κούγκι, αποτελούν μύθο. Κατά συνέπεια καθίσταται αναγκαία η απάντηση σε όλα αυτά τα ιδεολογήματα, που τα τελευταία χρόνια επιχείρησαν να κυριαρχήσουν στα ελληνικά πανεπιστημιακά και εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας και της Κύπρου, γι’ αυτό και η συγγραφή του βιβλίου μου.
Ποιες στρεβλώσεις έχουν συσσωρευτεί επί αιώνες, σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία; Το ορόσημο για τη γένεση του νεοελληνικού κράτους ήταν το 1453, ενώ η νεότερη γενιά διανοουμένων μεταθέτει αυτό το ορόσημο στην περίοδο μετά το 1821. Εσείς γιατί τονίζετε ότι το ορόσημο αυτό πρέπει να προσδιοριστεί το έτος 1204;
Η δυτική ιστοριογραφία και η δυτική πνευματική παράδοση προσπαθεί να αποκόψει το Βυζάντιο από την ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι η λογική συνέχεια του ανταγωνισμού της Δύσης με τον ελληνικό μεσαιωνικό κόσμο, δηλαδή το Βυζάντιο, που μέχρι το 1100 αποτελούσε το πιο πολιτισμένο κράτος της Ευρώπης. Αυτός ο ανταγωνισμός αρχικά αναδεικνύεται μέσα από τη θρησκευτική αντιπαράθεση (το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054), την οικονομική διείσδυση και τέλος τη στρατιωτική κατάκτηση. Με τη φραγκοκρατία, η δυτική Ευρώπη υποτάσσει και απομυζά το Βυζάντιο αρχίζοντας έτσι την παγκόσμια επέκτασή της. Οι Έλληνες υπήρξαν ο πρώτος αποικιοποιημένος λαός του σύγχρονου κόσμου. Και η αποικιοποίηση πήρε και πνευματικές διαστάσεις μια και οι Έλληνες διανοούμενοι, σε ένα μεγάλο μέρος τους, αποδέχτηκαν μια υποτιμητική εικόνα του Βυζαντίου, και ενώ υπήρξαν επί οκτώ αιώνες αποικιοκρατούμενοι, προσπαθούν απεγνωσμένα να ταυτιστούν με τους αποικιοκράτες τους!
Μετά την είσοδο των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία και την αποφασιστική ήττα του Μανουήλ Κομνηνού στο Μυριοκέφαλο το 1176, ακολούθησε η εισβολή των δυτικών και η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Από τότε συγκροτείται ο σύγχρονος ελληνισμός ως αντιστασιακό έθνος που για οκτώ αιώνες πρέπει να αντιμετωπίζει την πίεση της Ανατολής και της Δύσης για να επιβιώσει. Όλοι οι μεγάλοι μας ιστορικοί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Απόστολος Βακαλόπουλος και ο Νικόλαος Σβορώνος εντοπίζουν σ’ αυτή την εποχή το τέλος του μεσαιωνικού οικουμενικού ελληνισμού και την απαρχή του σύγχρονου νεοελληνικού. Γι’ αυτό και θεωρώ το 1204 ως την αφετηρία του, ενώ το 1821 αποτέλεσε την απαρχή της παλιγγενεσίας του ελληνικού έθνους.
Επιχειρείται διαστρέβλωση της Ιστορίας μας ή δίνεται με μια άλλη ματιά, ολιγότερο εθνικιστική; Η Ιστορία έχει πολλές όψεις;
Ποιος γράφει την Ιστορία; Κατ’ αρχάς η Ιστορία αποτελεί ταυτόχρονα ένα βίωμα όλων των ανθρώπων που έχει μεταδοθεί με την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα, από την εποχή του Ηροδότου, συγκροτεί έναν επιστημονικό κλάδο. Η Ιστορία έχει λοιπόν επιστημονική βάση, δηλαδή υπάρχει μια αυθεντική «ιστορία», και ένα ιστορικό υπόβαθρο γενικά αποδεκτό. Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε, ο Χριστός υπήρξε, η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821, ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε στον ιστό της τουρκικής σημαίας. Επομένως η ιστορία έχει αντικειμενική υπόσταση.
Ωστόσο όλες οι επιστήμες του ανθρώπου έχουν και μια υποκειμενική διάσταση. Γι’ αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια απόλυτα αντικειμενική ιστορική αφήγηση. Κάθε άνθρωπος, κάθε κοινωνική ομάδα βλέπει με διαφορετικό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα. Οι ερμηνείες διαφέρουν και κάθε εποχή φωτίζει διαφορετικές πλευρές της, το δε ζητούμενο της ιστορικής επιστήμης είναι να επιτύχει την πιο πολύπλευρη προσέγγιση της αλήθειας. Ο 19ος αιώνας επέμενε περισσότερο στα γεγονότα και στον ρόλο της προσωπικότητας, ο 20ός αιώνας στον ρόλο της οικονομίας και των κοινωνικών τάξεων. Στα τέλη όμως του 20ού αιώνα εμφανίστηκε ένα καινοφανές ιστοριογραφικό ρεύμα, το λεγόμενο αποδομητικό ή μεταμοντέρνο, το οποίο ισχυρίζεται πως επειδή δεν μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια τελική απόφαση για την Ιστορία, δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια, αλλά αυτή καθορίζεται από τους ίδιους τους ιστορικούς. Αυτό το ρεύμα αρνείται την αντικειμενικότητα της συνέχειας του ελληνικού έθνους, και υποστηρίζει πως αυτή υπήρξε δημιούργημα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Θεωρούν πως είναι στο χέρι τους να απορρίπτουν αυτή τη συνέχεια, άσχετα με το κοινά παραδεκτό μίνιμουμ ιστορικής αλήθειας. Αυτή η αντίληψη επιτρέπει στους εθνοαποδομητές να αρνούνται το Ζάλογγο, να μιλούν για συνωστισμό των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922, να απορρίπτουν ακόμα και πλησιέστερα προς εμάς ιστορικά γεγονότα, όπως τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, κ.ο.κ.
Αποδιοπομπαίος τράγος η Ελλάδα...
Η οικονομική τρομοκρατία έως πού μπορεί να φτάσει;
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ιστορική μετάβαση όπου το οικονομικό επίκεντρο μετατοπίζεται από την Δύση στην Ανατολή. Από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη στην Κίνα, την Ινδία. Σε αυτές τις συνθήκες οι δυτικές άρχουσες τάξεις για να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό εφαρμόζουν μια πολιτική λιτότητας και προσαρμογής του βιοτικού και κοινωνικού κράτους στα επίπεδα της Ανατολής. Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και να ερμηνεύσουμε τη μεγάλη οικονομική κρίση, την οποία βιώνει εδώ και πέντε χρόνια ο δυτικός κόσμος. Στην Ευρώπη, η Γερμανία θέλει να επιβάλει την ηγεμονία της -που δύο φορές απέτυχε να επιβάλει με πόλεμο- μέσα από την οικονομική τρομοκρατία. Και όπως συνέβη και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα Βαλκάνια και οι Έλληνες είναι από τους πρώτους που αντιμετωπίζουν τη γερμανική επιθετικότητα. Οι Έλληνες μεταβάλλονται στον αποδιοπομπαίο τράγο μιας χώρας που έχει πάντα ανάγκη από τέτοιους. Και αν στο παρελθόν ήταν οι Εβραίοι, σήμερα για το λεγόμενο «λαϊκό» Τύπο της Γερμανίας αλλά και για τον κ. Σόιμπλε, είναι οι Έλληνες.
Οι λαοί που υποφέρουν από τις νέες συνθήκες ανταγωνισμού, που υποφέρουν από τις πιέσεις των αγορών έχουν τρόπο να αμυνθούν ή αναπόφευκτα θα καταρρακωθούν οικονομικά και ηθικά; Υφίσταται κάποιου είδους διεθνής λαϊκή αλληλεγγύη;
Αυτή η στρατηγική του χρηματιστικού κεφαλαίου της Δύσης αν δεν οδηγήσει σε πόλεμο, και σε εσωτερικές εμφύλιες συρράξεις είναι καταδικασμένη να ηττηθεί. Η παγκόσμια οικονομική και η ακόμα σημαντικότερη οικολογική κρίση, οδηγούν σε αδιέξοδο το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Σε όλο τον κόσμο θα αναπτυχθούν προτάσεις και στρατηγικές για τη μετάβαση σε μια κοινωνία βιώσιμη, δεδομένου ότι μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχει αρχίσει να καταρρέει και ο δίδυμος αδελφός του, ο υπαρκτός «νεοφιλελευθερισμός».
Παρόλο που μοιάζει η πολιτική και οι ιδεολογίες να χάνουν έδαφος μπρος στα οικονομικά συμφέροντα, η Ελλάδα και η Κύπρος τι επιχειρηματολογία πρέπει να αναπτύξουν για να ενισχύσουν τη θέση τους;
Τα οικονομικά συμφέροντα δεν είναι άσχετα εν τέλει με την πολιτική και τις ιδεολογίες. Όταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο κυριαρχεί ένα παρασιτικό οικονομικό μοντέλο και μια μεταπρατική αστική τάξη, απολύτως εξαρτημένη από τα ξένα συμφέροντα διαμορφώνεται και μια αντίστοιχη πολιτική και ιδεολογία, όσο και αν ο λαός αντιστέκεται. Γι’ αυτό, για να μπορέσουμε να ενισχύσουμε πραγματικά τη θέση μας, θα πρέπει να μεταβάλουμε παράλληλα με την ιδεολογία μας και την ίδια οικονομική βάση των κοινωνιών μας. Μια Ελλάδα και μια Κύπρος στενά δεμένες οικονομικά πολιτικά και γεωστρατηγικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πόλο ισχύος και αυτονομίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Πιστεύεται ότι μια ισχυρή τουρκική οικονομία αυξάνει την επιθετικότητά της ή το αντίστροφο;
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο ίσως στις μόνες σε όλο τον κόσμο αναπτύσσεται μια σχολή σκέψης που θα αποκαλούσα χατζηαβατισμό και η οποία έχει πραγματοποιήσει μια πρωτόφαντη γεωστρατηγική ανακάλυψη: Ότι είναι δυνατόν μια χώρα που ενισχύεται οικονομικά να γίνεται λιγότερο κυριαρχική και επεκτατική. Αυτή την ανακάλυψη έχουν κάνει ορισμένοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να προτείνουν την οικονομική μας παράδοση στην Τουρκία προτού ολοκληρωθεί η στρατιωτική! Είναι το δόγμα Διαμαντοπούλου. Καλύτερα να υποταχθούμε μόνοι μας στην Τουρκία -εννοείται οικονομικά και πολιτικά- παρά να χάσουμε ένα νησί! Και αυτό ενώ είναι γνωστό πώς όλες οι ισχυρές οικονομικά χώρες είναι ταυτόχρονα σχεδόν πάντα και στρατιωτικά ισχυρές και περισσότερο επεκτατικές. Πόσω μάλλον η Τουρκία που υπήρξε επιθετική πριν καν αποκτήσει και μια ισχυρή οικονομία.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΥΝ
Σε τι μπορεί να ελπίζει ο σημερινός νέος;
Ο σημερινός νέος παίρνοντας δύναμη από την επανάσταση του ’21, την αντίσταση στην γερμανική κατοχή, τον αγώνα της ΕΟΚΑ, πρέπει καταρχάς να είναι νέος. Δηλαδή, να αρνείται την υποταγή, την εθελοδουλία και τον συντηρητισμό της προσαρμογής στις κατεστημένες αξίες. Και δεν εννοώ την εκτόνωση της επαναστατικότητας των νέων σε ψευδείς υποτιθέμενες εξεγέρσεις του λάιφ στάιλ, αλλά την αντίσταση σε αυτούς που πραγματικά μας υποδουλώνουν. Στην κατοχή και τον εποικισμό της Κύπρου από τους Τούρκους. Στην πολιτιστική και πνευματική μας αλλοτρίωση, στην ανατροπή ενός μοντέλου της κοινωνίας που ρυθμίζεται μόνο από τις αξίες του χρήματος. Κατά τον ίδιο τρόπο που οι νέοι εκφράζουν την ανάγκη τους για συλλογικότητα, ταυτιζόμενοι με τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες, μπορούν και πρέπει να κάνουν κάτι ανάλογο ταυτιζόμενοι με τον πολιτισμό, την ιστορική τους παράδοση, τους εθνικούς, τους οικολογικούς και τους κοινωνικούς αγώνες.
Χωρίς αντίσταση η Κύπρος θα υπαχθεί στους νεοοθωμανούς
Κρίσιμη πρόβλεψη σας για την Κύπρο;
Πιστεύω ότι μετά την ιστορική απόρριψη του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, έχει αρχίσει μια διαδικασία απόρριψης μιας ενδοτικής αντίληψης και όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως το δίλημμα είναι όντως αντίσταση ή εξαφάνιση. Εάν ο κυπριακός ελληνισμός δεν αντισταθεί -συσφίγγοντας αποφασιστικά τους δεσμούς του με ’κείνο της Ελλάδας- θα οδηγηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην υπαγωγή του υπό την τουρκική νεο-οθωμανική κυριαρχία. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για όσους θέλουν να ζουν στοιχειωδώς ελεύθεροι. Η Κύπρος στηριγμένη αποφασιστικά στην Ελλάδα, συνάπτοντας τις απαραίτητες συμμαχίες, με την Ευρώπη και τη Ρωσία, εκμεταλλευόμενη την αντίθεση της Τουρκίας με το Ισραήλ και χρησιμοποιώντας το υπέδαφός της- μπορεί να περάσει σε μια περίοδο ενίσχυσης της αυτονομίας της και των δυνατοτήτων της αυτοδιάθεσής της, αντιστρέφοντας τις αρνητικές εξελίξεις που εγκαινιάστηκαν το 1974.
Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα
Ο ελληνισμός είναι σε κρίση και αναζητεί όραμα;
Η κρίση που διέρχεται ο ελληνισμός σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, διότι είναι κρίση ταυτόχρονα γεωπολιτική, οικονομική, δημογραφική, πνευματική. Εν τέλει είναι κρίση της ίδιας της ταυτότητάς του, ως αυτόνομου υποκειμένου. Η διαμόρφωση οράματος αποτελεί την αποκλειστική προϋπόθεση για οποιαδήποτε δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία μας.
Υπάρχει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για ενίσχυση της αλληλεγγύης και της συνοχής της κοινωνίας από το σύνολο των πολιτικών, «πνευματικών» και οικονομικών ελίτ της Ελλάδας;
Συνέπεια ακριβώς αυτής της έλλειψης οράματος είναι και η καθολική κρίση των ελίτ της χώρας. Ο ελληνικός λαός στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο θα πρέπει να αναδείξει μέσα από τα σπλάχνα του νέες αυθεντικές ηγεσίες που να διαθέτουν όραμα ευρύτερο από τα τετραγωνικά μέτρα της πισίνας τους.
«Θα μπορούσε να υπάρξει μια σοβαρή χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, από ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, με χαμηλό επιτόκιο», είπατε. Γιατί δεν γίνεται κατά τη γνώμη σας ώστε οι Έλληνες να αντιμετωπίσουν ενωμένοι την κρίση;
Το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε από την αρχή της κρίσης μια λύση που θα απέτρεπε την ανάγκη προσφυγής σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Μνημόνιο. Δεν επιλέχθηκε γιατί ήταν επιλογή του Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ ώστε να επιβληθεί η λιτότητα ως αδήριτη αναγκαιότητα και διότι οι τράπεζες δεν ήθελαν τη σύναψή του, γιατί όπως ισχυρίζονταν θα αφαιρούσε καταθέσεις από τις ίδιες. Η συνέπεια ήταν ότι και οι τράπεζες έχασαν πάνω από 80 δισ. ευρώ και ομολογιακό δάνειο δεν έγινε και οι Έλληνες δέθηκαν χειροπόδαρα στο άρμα του 4ου Ράιχ.
Οι Έλληνες κάποτε διεξήγαγαν μεγάλους εθνικούς αγώνες στηριζόμενοι κατ’ εξοχήν στην οικονομική συμπαράσταση των συμπατριωτών τους. Τι άλλαξε σήμερα;
Αυτό ακριβώς που προανέφερα. Δηλαδή η διάλυση της εθνικής συνείδησης και η αντικατάστασή της από έναν ατομικιστικό καταναλωτισμό και προπαντός η έλλειψη οράματος.
Η θλίψη, η οργή, ο φόβος, η απόγνωση είναι συναισθήματα που διαρκώς καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής κατάστασηςτων Ελλήνων. Μπορούν τέτοια συναισθήματα να μετουσιωθούν σε δυνάμεις ανατροπής για ένα καλύτερο μέλλον ή θα αναδείξουν τον χειρότερό μας εαυτό;
Για να χτίσεις πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις. Έτσι η συναισθηματική και ιδεολογική απομάκρυνση από ένα φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσεις να περάσεις σε μια νέα ιστορική εποχή. Και σήμερα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, το καθεστώς και οι δυνάμεις που κυριάρχησαν από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο και θα πρέπει να κλειστούν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Το εάν όμως θα κατορθώσουμε να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση της οικοδόμησης δεν είναι κάτι που έχει κριθεί προκαταβολικά. Αποτελεί ένα ιστορικό στοίχημα. Το βέβαιο είναι πως δεν μπορούμε να μείνουμε στο παλιό.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 25-03-12
lomak.blogspot.com
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Η Κίνηση Πολιτών Άρδην καταγγέλλει το σκηνικό απίστευτης τρομοκρατίας που έστησε η κυβέρνηση και ο κατοχικός υπουργός Τάξης, Χρυσοχοΐδης, αμαυρώνοντας την επέτειο της μεγάλης ελληνικής επανάστασης. Τα εγκλήματα των νέων πασάδων και των νενέκων τους, εναντίον του λαού και του τόπου, είναι τόσο σκληρά και απροκάλυπτα, που, πλέον, δεν μπορούν να εμφανιστούν δημόσια στο Σύνταγμα παρά μόνο υπό την ασφυκτική προστασία 7.000 αστυνομικών και με μια ντουζίνα ελεύθερων σκοπευτών να περιπολούν από τις γύρω ταράτσες. Αυτό είναι το επίπεδο της αποδοχής που απολαμβάνει πλέον το πιο σάπιο και προδοτικό καθεστώς της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Το σκηνικό του εκφοβισμού είχε στηθεί εδώ και εβδομάδες. Τα ΜΜΕ, τηλεοράσεις και εφημερίδες, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αναγκάσουν τον κόσμο να κλειστεί στα σπίτια του και να αποφευχθεί μια ακόμη αυθόρμητη έκρηξη της λαϊκής οργής, όπως συνέβη κατά την 28η Οκτωβρίου του 2011. Μέχρι και τις «πατριωτικές πολιτοφυλακές» φούσκωσαν για να δημιουργήσουν κλίμα εθνικιστικής προβοκάτσιας, ενώ ο «δεν-έχω-διαβάσει-το-μνημόνιο-που-ψήφισα», Μ. Χρυσοχοΐδης, πρωτοστατούσε τις τελευταίες μέρες με εμπρηστικές δηλώσεις τύπου «ακροδεξιά στοιχεία ετοιμάζονται ν’ αμαυρώσουν την επέτειο».
Βεβαίως, αυτοί που πέτυχαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να αμαυρώσουν την επέτειο ήταν η ίδια η κυβέρνηση και ο υπουργός της κατοχικής τάξης. Και το πέτυχαν, κυρίως διότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα η αριστερά, λούφαξαν. Αντί να μπουν μπροστά, σήμερα, καλώντας σε μαζικές κινητοποιήσεις, ώστε να σπάσουν τον τρόμο, να προφυλάξουν τους πολίτες από την αυθαιρεσία και την καταστολή και να απομακρύνουν και τους πιθανούς προβοκάτορες, προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους, βλέποντας από την τηλεόραση τα γεγονότα. Έφθασαν μάλιστα να μιλούν για πιθανές προβοκάτσιες, συμβάλλοντας έτσι στην κατατρομοκράτηση του λαού. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, καθώς, ούτως ή άλλως, και μέχρι πολύ πρόσφατα, αυτοί οι χώροι πρωταγωνιστούσαν στην αποδόμηση της εθνικής σημασίας της επανάστασης και την κατασυκοφάντηση της επετείου, καλώντας στην κατάργηση των παρελάσεων. Αυτή τη φορά, βέβαια, οι ευθύνες είναι μεγαλύτερες, μια και η παρουσία του κόσμου στους δρόμους δεν είχε μόνο συμβολικό νόημα, δηλ. να αποδείξουμε ότι οι αγώνες των Ελλήνων για ελευθερία συνεχίζονται και το 2012: Είχε και άμεσο πολιτικό νόημα, καθώς σήμερα, ανήμερα της μεγάλης εθνικής επετείου, η κυβέρνηση επέλεξε να δώσει την τελευταία, πριν τις εκλογές, μεγάλη αντιπαράθεση με το κοινό λαϊκό αίσθημα.
Εμείς, ως Κίνηση Πολιτών Άρδην, είχαμε έγκαιρα καταγγείλει τις άθλιες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και του Χρυσοχοΐδη. Γι’ αυτό και καλέσαμε δημόσια τους φίλους και τις φίλες να κατεβούμε οργανωμένα στην παρέλαση. Η αντίδραση του καθεστώτος υπήρξε άμεση. Δεν προλάβαμε να κάνουμε λίγα μέτρα από τα γραφεία μας, και να κολλήσουμε μία-δυο αφίσες με τον Κολοκοτρώνη, και αμέσως περικυκλωθήκαμε από δυνάμεις ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, ακολουθούμενοι από δεκάδες ασφαλίτες και εκατοντάδες ένστολους, οι οποίοι, με συνεχείς προκλήσεις, έστησαν το σκηνικό της προσαγωγής μας. Σύντομα, ο επικεφαλής διέταξε την προσαγωγή πέντε μελών της Κίνησής μας (Γ. Καραμπελιά, Χ. Σταματοπούλου, Ιω. Ξένου, Β. Στοϊλόπουλος και Ιλ. Κουλαφέτη), οι οποίοι οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ και αφέθηκαν ελεύθεροι έπειτα από ώρες. Το περιστατικό αυτό, καθώς και δεκάδες άλλα στην Ελλάδα, οι προσαγωγές ηλικιωμένων που χτυπούσαν κουτάλια σε τάπερ, και άλλα παρόμοια συμβάντα, καθιστούν σαφές το μήνυμα που ήθελε να δώσει το υπουργείο της κατοχικής τάξης: πλέον, η έκφραση του κοινού λαϊκού αισθήματος, που ξεχειλίζει από οργή, έχει ποινικοποιηθεί. Και πέραν αυτού, όλο το σκηνικό της διαπόμπευσής μας από την αστυνομία, η περικύκλωση μερικών ανθρώπων από δεκάδες αστυνομικούς και οι προσαγωγές για τα τρικάκια και τις αφίσες με τον... Κολοκοτρώνη, καταδεικνύουν τα νέα, πολύ επικίνδυνα για τον λαό και τον τόπο, πρότυπα γελοιότητας και νοητικής υστέρησης που έχει υιοθετήσει η ΕΛΑΣ.
Ωστόσο, η μεγάλη επιχείρηση κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού δεν πέτυχε εντελώς. Στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε παρών και γιόρτασε την επέτειο της μεγάλης απελευθέρωσης, γιουχάροντας τους εκπροσώπους του άθλιου πολιτικού κατεστημένου. Και τούτο ήταν μια τρανή απόδειξη, ότι, όσο κι αν αυτό το καθεστώς κουρελιάζει Σύνταγμα και αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη, όσο κι αν μισεί τον λαό και καταδιώκει απηνώς κάθε συλλογική έκφραση της βούλησής του, δεν μπορεί να κατασιγάσει την οργή για την υποδούλωση του τόπου.
1821-2012: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Η Κίνηση Πολιτών Άρδην καταγγέλλει το σκηνικό απίστευτης τρομοκρατίας που έστησε η κυβέρνηση και ο κατοχικός υπουργός Τάξης, Χρυσοχοΐδης, αμαυρώνοντας την επέτειο της μεγάλης ελληνικής επανάστασης. Τα εγκλήματα των νέων πασάδων και των νενέκων τους, εναντίον του λαού και του τόπου, είναι τόσο σκληρά και απροκάλυπτα, που, πλέον, δεν μπορούν να εμφανιστούν δημόσια στο Σύνταγμα παρά μόνο υπό την ασφυκτική προστασία 7.000 αστυνομικών και με μια ντουζίνα ελεύθερων σκοπευτών να περιπολούν από τις γύρω ταράτσες. Αυτό είναι το επίπεδο της αποδοχής που απολαμβάνει πλέον το πιο σάπιο και προδοτικό καθεστώς της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Το σκηνικό του εκφοβισμού είχε στηθεί εδώ και εβδομάδες. Τα ΜΜΕ, τηλεοράσεις και εφημερίδες, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αναγκάσουν τον κόσμο να κλειστεί στα σπίτια του και να αποφευχθεί μια ακόμη αυθόρμητη έκρηξη της λαϊκής οργής, όπως συνέβη κατά την 28η Οκτωβρίου του 2011. Μέχρι και τις «πατριωτικές πολιτοφυλακές» φούσκωσαν για να δημιουργήσουν κλίμα εθνικιστικής προβοκάτσιας, ενώ ο «δεν-έχω-διαβάσει-το-μνημόνιο-που-ψήφισα», Μ. Χρυσοχοΐδης, πρωτοστατούσε τις τελευταίες μέρες με εμπρηστικές δηλώσεις τύπου «ακροδεξιά στοιχεία ετοιμάζονται ν’ αμαυρώσουν την επέτειο».
Βεβαίως, αυτοί που πέτυχαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να αμαυρώσουν την επέτειο ήταν η ίδια η κυβέρνηση και ο υπουργός της κατοχικής τάξης. Και το πέτυχαν, κυρίως διότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα η αριστερά, λούφαξαν. Αντί να μπουν μπροστά, σήμερα, καλώντας σε μαζικές κινητοποιήσεις, ώστε να σπάσουν τον τρόμο, να προφυλάξουν τους πολίτες από την αυθαιρεσία και την καταστολή και να απομακρύνουν και τους πιθανούς προβοκάτορες, προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους, βλέποντας από την τηλεόραση τα γεγονότα. Έφθασαν μάλιστα να μιλούν για πιθανές προβοκάτσιες, συμβάλλοντας έτσι στην κατατρομοκράτηση του λαού. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, καθώς, ούτως ή άλλως, και μέχρι πολύ πρόσφατα, αυτοί οι χώροι πρωταγωνιστούσαν στην αποδόμηση της εθνικής σημασίας της επανάστασης και την κατασυκοφάντηση της επετείου, καλώντας στην κατάργηση των παρελάσεων. Αυτή τη φορά, βέβαια, οι ευθύνες είναι μεγαλύτερες, μια και η παρουσία του κόσμου στους δρόμους δεν είχε μόνο συμβολικό νόημα, δηλ. να αποδείξουμε ότι οι αγώνες των Ελλήνων για ελευθερία συνεχίζονται και το 2012: Είχε και άμεσο πολιτικό νόημα, καθώς σήμερα, ανήμερα της μεγάλης εθνικής επετείου, η κυβέρνηση επέλεξε να δώσει την τελευταία, πριν τις εκλογές, μεγάλη αντιπαράθεση με το κοινό λαϊκό αίσθημα.
Εμείς, ως Κίνηση Πολιτών Άρδην, είχαμε έγκαιρα καταγγείλει τις άθλιες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και του Χρυσοχοΐδη. Γι’ αυτό και καλέσαμε δημόσια τους φίλους και τις φίλες να κατεβούμε οργανωμένα στην παρέλαση. Η αντίδραση του καθεστώτος υπήρξε άμεση. Δεν προλάβαμε να κάνουμε λίγα μέτρα από τα γραφεία μας, και να κολλήσουμε μία-δυο αφίσες με τον Κολοκοτρώνη, και αμέσως περικυκλωθήκαμε από δυνάμεις ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, ακολουθούμενοι από δεκάδες ασφαλίτες και εκατοντάδες ένστολους, οι οποίοι, με συνεχείς προκλήσεις, έστησαν το σκηνικό της προσαγωγής μας. Σύντομα, ο επικεφαλής διέταξε την προσαγωγή πέντε μελών της Κίνησής μας (Γ. Καραμπελιά, Χ. Σταματοπούλου, Ιω. Ξένου, Β. Στοϊλόπουλος και Ιλ. Κουλαφέτη), οι οποίοι οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ και αφέθηκαν ελεύθεροι έπειτα από ώρες. Το περιστατικό αυτό, καθώς και δεκάδες άλλα στην Ελλάδα, οι προσαγωγές ηλικιωμένων που χτυπούσαν κουτάλια σε τάπερ, και άλλα παρόμοια συμβάντα, καθιστούν σαφές το μήνυμα που ήθελε να δώσει το υπουργείο της κατοχικής τάξης: πλέον, η έκφραση του κοινού λαϊκού αισθήματος, που ξεχειλίζει από οργή, έχει ποινικοποιηθεί. Και πέραν αυτού, όλο το σκηνικό της διαπόμπευσής μας από την αστυνομία, η περικύκλωση μερικών ανθρώπων από δεκάδες αστυνομικούς και οι προσαγωγές για τα τρικάκια και τις αφίσες με τον... Κολοκοτρώνη, καταδεικνύουν τα νέα, πολύ επικίνδυνα για τον λαό και τον τόπο, πρότυπα γελοιότητας και νοητικής υστέρησης που έχει υιοθετήσει η ΕΛΑΣ.
Ωστόσο, η μεγάλη επιχείρηση κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού δεν πέτυχε εντελώς. Στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε παρών και γιόρτασε την επέτειο της μεγάλης απελευθέρωσης, γιουχάροντας τους εκπροσώπους του άθλιου πολιτικού κατεστημένου. Και τούτο ήταν μια τρανή απόδειξη, ότι, όσο κι αν αυτό το καθεστώς κουρελιάζει Σύνταγμα και αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη, όσο κι αν μισεί τον λαό και καταδιώκει απηνώς κάθε συλλογική έκφραση της βούλησής του, δεν μπορεί να κατασιγάσει την οργή για την υποδούλωση του τόπου.
1821-2012: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Η πλαστογράφηση της αληθινής Ιστορίας του 1821 από δήθεν αναθεωρητές «Έλληνες Ιστορικούς»
Η πλαστογράφηση της αληθινής Ιστορίας του 1821 από δήθεν αναθεωρητές «Έλληνες Ιστορικούς»
του ΒΑΣΙΛΗ ΦΙΛΙΑ
Ενας αποτελεσματικός τρόπος - ίσως ο αποτελεσματικότερος - για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ’ αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές.
Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων. Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζοδρομίου και των ηγετικών παλκοσένικων εφαρμόζεται πλέον κατά κόρο τόσο στην ιστορική έρευνα κυρίως, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου προκειμένου να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συγκαληφθεί η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, η οποία διερμηνεύεται μέσω διαφόρων ψυχολογουμένων και ψυχολογιοποιήσεων με στόχο τελικά να διαμφισβητηθεί η δυνατότητα ανάλυσης του ιστορικοκοινωνικού γίγνεσθαι με αντικειμενικούς όρους και να επέρχεται σχετικοποίηση και υποκειμενικοποίηση του υπό διερεύνηση πραγματικού υλικού.
Σχετικοποίηση η οποία βαφτίζεται ως ερευνητική αντικειμενικότητα και ψυχρή αποστασιοποίηση κάτω από το πέπλο της οποίας υποκρύπτεται και αποκρύπτεται η υποκειμενικότητα της προσέγγισης, δηλαδή η υπολανθάνουσα αυθαιρεσία του τρόπου διεξαγωγής της έρευνας και της αντίστοιχης συναγωγής συμπερασμάτων. Αφορμή για τη διατύπωση των σκέψεων αυτών μου έδωσε η τηλεοπτική σειρά «1821» στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάϊ» όπου επιχειρήθηκε, υποτίθεται, μια επανατοποθέτηση της επανάστασης του 1821 με κατάρριψη όλων των αυτοκολακευτικών στερεοτύπων και μύθων, που έχουν συστηματικά καλλιεργηθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Αξιόλογη και αξιάρεστη στοχοθέτηση, αν θα γινόταν όμως σε πλήρη και σε βάθος γνώση του ιστορικού υλικού και «απροϋπόθετα», κατά την περίφημη διατύπωση του Μεγάλου Μαξ Βέμπερ, δηλαδή χωρίς εξ’ υπαρχής και εκ των προτέρων πρόθεση κατεύθυνσης της έρευνας προς ορισμένα συμπεράσματα με επιλεκτικό υπερτονισμό ή (και) αντίστροφα ηθελημένη υποβάθμιση ορισμένων πλευρών και απόψεων των ιστορικών γεγονότων.
Η επιστημονική ανεπάρκεια των επιστημονικών «συμβούλων» και κατασκευαστών αυτής της τηλεοπτικής σειράς καταφαίνεται από την ερμηνευτική αδυναμία των ιστορικών γεγονότων, δηλαδή από την αδυναμία απάντησης στο «γιατί», η οποία δεν συγκαλύπτεται από την αφηγηματική τους διάνθηση και το λογοτεχνικό οίστρο των επιφορτισμένων με την παρουσίαση. Η αφήγηση δεν σημαίνει ερμηνεία, δεδομένου ότι ερμηνεία σημαίνει αναζήτηση των πραγματικών αιτίων. Αναζήτηση, η οποία προϋποθέτει εντοπισμό και ανάλυση του τρόπου σύνθεσης παραγόντων: οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών κοκ.
Ιστορικός χωρίς τη δυνατότητα αυτής της αναζήτησης, δεν είναι καν ιστορικός. Μπορεί στην καλλίτερη περίπτωση να είναι ιστοριοδίφης, τίποτα περισσότερο. Ακριβώς γιαυτό και όλη η παρουσίαση του 1821 από τους ανιστόρητους ιστορικούς της τηλεοπτικής σειράς του «Σκάϊ» εκφυλίζεται σε επίπεδο διαμαχών προσωπικού χαρακτήρα και κινήτρων ευτελούς χαρακτήρα τόσον όσον αφορά στην ηγεσία όσο και όσον αφορά στο λαό. Οι όποιες επαναστατικές εξάρσεις κατά τους παραποιητές αυτής της Ιστορίας δεν έχουν ηρωϊκό υπόβαθρο, αλλά είναι υποστασιοποιήσεις ταπεινών ελατηρίων (π.χ. λαφυραγωγία) ή αδιεξοδικών συγκυριών (π.χ. Μεσολόγγι) - σε τελευταία ανάλυση συντίθενται σε κυρίαρχο βαθμό από μυθοπλαστικές κατασκευές και διανοουμενίστικες ωραιοποιήσεις.
Εννοείται ότι όλα αυτά δεν εκφράζονται κατά τρόπο άμεσο, αλλά με μια σειρά ασαφών εμμεσοποιήσεων, που συνθέτουν ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα γενικευμένης υποβάθμισης των γεγονότων της επανάστασης του 1821. Τα όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν δεν εξαντλούν ασφαλώς το θέμα, αλλά χρειάζονται συγκεκριμενοποιήσεις και εξειδικεύσεις. Η τηλεοπτική αυτή σειρά εσκεμμένα αποφεύγει να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα:
Πρώτον,γιατί η ελληνική επανάσταση εκδηλώνεται πρώτη και με διαφορά 30-50 ετών από εκείνες των άλλων χριστιανικών χωρών της Βαλκανικής;
Δεύτερον,ποιό είναι το ιδιαίτερο βάρος της ελληνικής επανάστασης όσον αφορά στη διάρρηξη του αντιδραστικού ιστού της Ιερής Συμμαχίας, που είχε δημιουργήσει ο Μέττερνιχ;
Τρίτον,ποιές κοινωνικές δυνάμεις του υπόδουλου ελληνισμού και για ποιούς λόγους ήταν υπερ και ποιές κατά της επαναστατικής εξέγερσης;
Τέταρτον,ποιά ήταν η ακριβής έννοια της φράσης «δια του Χριστού την πίστην των αγίων και της πατρίδος την ελευθερίαν» και πως στη βάση αυτή καθορίζεται η σχέση του εθνικού και του θρησκευτικού;
Πέμπτον,πως μεταξιώνονται οι βασικές παραδοχές της Γαλλικής Επανάστασης με άξονα την ελληνική οικονομικό-κοινωνική πραγματικότητα;
Εκτον,ποιές οι συνέπειες της αντιπαλότητας των κοινωνικών συμφερόντων στην εκδήλωση και την εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης;
Εβδομον,γιατί και πως το λεγόμενο «Πολιτικόν» εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη της ελληνικής κοινωνίας (κοτσαμπάσηδες – Φαναριώτες) και το «Στρατιωτικόν» τα λαϊκά συμφέροντα (αγροτοποιμένες, αλιείς);
Ογδοον,τι επεδίωξαν και ποιό ρόλο έπαιξαν τα αγγλικά δάνεια όσον αφορά τη συνοχή των επαναστατικών ηγεσιών και την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων;
Ενατον,πως συσχετίζεται το λεγόμενο «ανατολικό ζήτημα» (η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) με τη στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ελληνική επανάσταση του 1821;
Δέκατον,ποιός ο ρόλος της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αντικαποδιστριακού κλίματος, που οδήγησε στη δολοφονία του Κυβερνήτη;
Δεν είναι μόνο αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, αλλά τα βασικότερα. Η παράλειψη της απάντησής τους δεν είναι τυχαία και ασφαλώς οδηγεί στη μονομερή διαστρεβλωτική οπτική, που χαρακτηρίζει το εν λόγω σήριαλ. Ακριβώς γι’αυτό και η προσέγγιση του είναι επιδερμική και δημοσιογραφική, όχι επιστημονική, όπως π.χ. είναι σε ιστορικές σειρές του BBC. Aυτή όμως είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη συντίθεται από εννοιολογικές συγχύσεις και ασάφειες όλων των κατηγοριών.
Η κορυφαία είναι εκείνη, που αναφέρεται στο Εθνος. Στην ελληνική περίπτωση η έννοια του Εθνους δεν είναι «αστικογενής» όπως στην δυτική Ευρώπη, αλλά προέρχεται από μια αντίληψη ταυτότητας, που ξεκινάει πολύ παλαιότερα από εκείνη της Δύσης και θεμελιώνεται πρωτογενώς σε στοιχεία όχι οικονομικά, αλλά πολιτιστικά, που ανάγονται στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, στη αδιάπτωτη συνέχεια της γλώσσας και σε κοινά έθιμα και παραδόσεις. Ακριβώς γιαυτό και η εθνική συνείδηση των Ελλήνων δεν κατασκευάζεται στον 19ο αιώνα, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι φωστήρες του επίμαχου σήριαλ, αλλά ενυπάρχει τουλάχιστον από την εποχή της αυτοκρατορίας της Νίκαιας (1261).
Επόμενη συγκεχυμένη ασάφεια αναφέρεται στην παρουσίαση του ρόλου της εκκλησίας. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν υπήρξε ή όχι το «κρυφό σχολιό» αλλά το εάν και κατά πόσο η εκκλησία συνέβαλε αποφασιστικά στην διατήρηση καίριων πολιτισμικών στοιχείων του ελληνισμού, όπως κατά κύριο λόγο της γλώσσας, δεδομένο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Το συγκλονιστικό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού για «Παιδεία και γλώσσα» πως είναι δυνατό να λησμονήθηκε από τους κυρίους αυτούς; Αλλο βέβαια το ζήτημα της αντεπαναστατικής στάσης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας σε αντίθεση με την στάση του κατώτερου κλήρου και των μοναχών, όπου και πάλι τα πράγματα παραμένουν στο σήριαλ αδιευκρίνιστα και ανεξήγητα.
Η τρίτη ελλειματικότητα του σήριαλ αναφέρεται στα κοινωνικά αίτια της επανάστασης. Το εάν ή όχι και μέχρι ποιού σημείου η άνοδος ισχυρών αστικών κατηγοριών έπαιξε ρόλο στην επαναστατική ζύμωση είναι ένα ζήτημα, όπου μπορεί να υπάρξουν αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί, όπως συνέβη με την κρινόμενη τηλεοπτική σειρά. Ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να αγνοηθεί η σημαντικότητα των φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών στρωμάτων, συνακόλουθα των Ορλωφικών και της επιδημίας της χολέρας. Επ’ αυτού ούτε λέξη ειπώθηκε. Οπως είναι γνωστό η Θεσσαλοηπειρώτικη εξέγερσις του 18ου αιώνα ξεκίνησε ακριβώς με αίτημα τη μείωση των φορολογικών βαρών.
Επί βάσει αυτών των τριών «ασαφειών» βρισκόμαστε μπροστά στο πρωτοφανές φαινόμενο μιας επανάστασης χωρίς αίτια: Το εθνικό-εθνοτικό στοιχείο ανύπαρκτο, το ιδεολογικό-θρησκευτικό σε κλίμα ανοχής και ύφεσης, το οικονομικό-κοινωνικό αμελητέο. Τότε γιατί έγινε η επανάσταση; Προφανώς – όπερ έδει δείξαι – για να υποκατασταθούν οι Τούρκοι εξουσιαστές και τα προνόμια τους από εκείνα φιλόδοξων Ελλήνων τοπαρχών, οπλαρχηγών και καπεταναίων, που δεν είχαν άλλα στο νου τους από τη λαφυραγωγία και την καταλήστευση του διαθέσιμου πλούτου. Γιαυτό και οι ηγέτες της επανάστασης παρουσιάζονται στο σήριαλ εμμέσως πλην σαφώς ως άθλιοι και ευτελείς πλιατσικολόγοι σε διαρκή διαμάχη μεταξύ τους με κίνητρο το ατομικό όφελος και τη λεία.
Δεν αρκεί όμως αυτή η δια της τεθλασμένης απαξίωση του νοήματος της επανάστασης και του ευτελισμού των ηγεσιών της από το σήριαλ. Πρέπει να υπογραμμιστεί και να υπερτονιστεί ο αιμοσταγής χαρακτήρας της. Εσφάγησαν οι Τούρκοι στην Τρίπολη. Ναι, κακώς – κάκιστα, αλλά ποιά επανάσταση, έστω και μια, έγινε χωρίς ακρότητες, και βιαιότητες; Και γιατί οι σφαγές- π.χ.της Χίου- από τους Τούρκους πέρασαν «στα μαλακά» από το σήριαλ. Οι εκατόμβες του αίματος και μάλιστα μεταξύ ομοεθνών προσδίδουν μήπως το χαρακτήρα σφαγείου στη Γαλλική Επανάσταση, όπως ισχυριζόταν η χιτλερική προπαγάνδα;
Οι τρεις χιλιάδες Τούρκοι, που εξετέλεσε ο Ναπολέων μετά την κατάληψη της Ακρας ή οι 32.000 εργάτες, που εκτελέστηκαν (1870-71 !!!) μετά την καταστολή της Κομμούνας στο Παρίσι είναι μήπως δείγματα ανθρωπισμού σε αντιπαράθεση με την εξόντωση των Τούρκων στη Τριπολιτσά, που στο κάτω-κάτω της γραφής, εξέφραζε το συμπυκνωμένο μίσος πέντε αιώνων δουλείας και καταπίεσης; Πέραν τούτου, συνεχίζουν οι «σηριαλιστές» ιστορικοί μας, οι εσωτερικές έριδες και οι εμφύλιες συγκρούσεις στην διάρκεια της επανάστασης αποδεικνύουν ότι τα προσωπικά ωφελιμιστικά κίνητρα ήταν τα κυρίαρχα και ο στόχος της απελευθέρωσης γινόταν αντιληπτός στο πλαίσιο και σε αναφορά με τα κίνητρα αυτά.
Το ότι αυτής της κατηγορίας κίνητρα εμπλέκονται παντού και πάντοτε στην Ιστορία είναι δεδομένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά υπερκαλύπτουν την ετοιμότητα θυσίας χάριν υπέρτερων συλλογικών σκοπών και αυτό το γνωρίζουμε από την Ιστορία όλων ανεξαίρετα των λαών της γης. Οσον αφορά, όμως στην Ελληνική Επανάσταση ούτε η εξήγηση αυτή είναι επαρκής, δεδομένου ότι το βαθύτερο υπόστρωμα των εσωτερικών συγκρούσεων ήταν υποκείμενες ταξικής φύσεως αντιθέσεις, που οι «σηριαλιστές» θέλουν να αγνοούν, προφανώς και διότι η έννοια «κοινωνική τάξη» είναι εντελώς αντίθετη προς τη λογική τους.
Αμφισβητούν επίσης «δι’ αποσιωπήσεως» οι «ερευνητές» του Σκάϊ, την έκταση του εξισλαμισμού και του παιδομαζώματος. Η απάντηση δίνεται από τον καθηγητή Βακαλόπουλο τον πρεσβύτερο, ο οποίος εξηγεί πως δια της καταφυγής στα ορεινά και τα δύσβατα ημιορεινά απέφυγαν – όσοι απέφυγαν – τον βίαιο εξισλαμισμό και συνακόλουθα τον αφελληνισμό τους. Ισχυρίζονται επίσης οι «αντικειμενικοί αναλυτές» μας ότι με την κατάκτηση οι Ελληνες απέβαλαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα δυτικά (;) πρότυπα διαβίωσης, ότι π.χ. ξέχασαν τις καρέκλες και τα τραπέζια και άλλα τινά ευτράπελα και συνήθησαν στους οντάδες, το φαγητό από κοινό τσουκάλι κλπ. κλπ., όλα χωρίς επαρκή ανάλυση των λαογραφικών δεδομένων και των συνθηκών της καθημερινής ζωής.
Παράλληλα οι κύριοι αυτοί ελαχιστοποιούν ή δεν αναφέρονται καθόλου στις γηγενείς θεσμικές ρυθμίσεις, που αναπτύχθησαν στον υπόδουλο Ελληνισμό, σε ένα κοινό δίκαιο παρά το γεγονός ότι επ’ αυτών υπάρχουν οι εξαίρετες μελέτες του αείμνηστου καθηγητή Πανταζόπουλου.Το θέμα αυτό είναι νευραλγικής σημασίας, διότι παρασύρει τους «αναλυτές» μας όταν φτάνουν στην εισαγωγή του Ευρωπαϊκού δικαιακού συστήματος από τους Βαυαρούς στο ατόπημα να υποστηρίζουν ότι στον ελλαδικό χώρο υπήρχε θεσμικό κενό και ανυπαρξία αξιόλογων θεσμικών ρυθμίσεων. Χαρακτηριστικό του τρόπου προσέγγισης της επανάστασης του 21 από τον «Σκαϊ» είναι η πλήρης αποσιώπηση του γεγονότος ότι από την άλωση και πέρα καταγράφονται πάνω από εξήντα εξεγέρσεις στον ελλαδικό χώρο, τοπικές οι περισσότερες, αλλά εξεγέρσεις. Δεν υπήρχαν αίτια γιαυτές αναγόμενα στην κατάκτηση, την καταπίεση και την υποδούλωση; Φαίνεται όχι και μάλλον επρόκειτο για ένα είδος πολεμικού σπορ των Ελλήνων ! ! !
Αλλά ας προχωρήσουμε:
Το 1805-6 γίνονται τεράστιας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από συνδυασμένες τουρκικές δυνάμεις και τους Ελληνες κοτσαμπάσηδες εναντίον της κλεφτουριάς της Πελοποννήσου όπου χάνονται εκατοντάδες οπλαρχηγοί. Γιατί αυτό το καθοριστικής σημασίας γεγονός αποκρύπτεται από το «σήριαλ» και με τον τρόπο αυτό δεν έρχονται στην επιφάνεια τα βαθύτερα κοινωνικά αίτια των συγκρούσεων μεταξύ των ελληνικών ηγεσιών;
Γιατί ούτε λέξη για το κίνημα των «καρμανιόλων» στη Σάμο και του Οικονόμου στα νησιά του Αργοσαρωνικού; Γιατί καμμιά ανάλυση σε επίπεδο δημοτικών τραγουδιών των διαχρονικών πόθων και προσδοκιών του ελληνικού λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη; Με το να εμφανίζεται μετά από κάθε συγκεχυμένη και αοριστολογική παρουσίαση των γεγονότων ο κ. Βερέμης και να «συμπεραίνει» σε στυλ «η θεία Ολγα ξέρει» δεν καλύπτονται τα κενά, οι παρερμηνείες, οι διαστρεβλώσεις, οι παραλείψεις και οι ανακολουθίες. Ανάλογα ισχύουν και για τον τρόπο που παρουσιάζονται τα «προφιλ» των μεγάλων ηγετών του αγώνα.
Επί παραδείγματι:
Ο Κολοκοτρώνης ένας φιλόδοξος και ηθικά αδίστακτος «κατσαπλιάς» που κατέφυγε στη Ζάκυνθο και ανασύρθηκε από την αφάνεια τις παραμονές της επανάστασης. Αποσιωπάται εντελώς το γεγονός ότι του είχε απονεμηθεί από τον Αγγλο διοικητή των Επτανήσων ο βαθμός του ταγματάρχη και υπηρέτησε επι μια δεκαετία τουλάχιστον στον αγγλικό στρατό.
Ο Καραϊσκάκης μια σκοτεινή φυσιογνωμία της Αιτωλοακαρνανίας, που άλλαζε συνεχώς στρατόπεδα και συμμαχίες..... Ανευ αξίας ν’ αναφερθεί το γεγονός ότι η μάχη της Αράχωβας διδάσκεται ακόμα και σήμερα ως κλασικό μεγάλης αξίας στρατιωτικό εγχείρημα τόσο στο Γουέστ Πόϊντ των ΗΠΑ, όσο και στην ρωσική στρατιωτική Ακαδημία Σουβορόφσκι.
Ο Παπαφλέσσας, του οποίου ο ρόλος ήταν καθοριστικός στις ζυμώσεις για τον ξεσηκωμό στην Πελοπόννησο ουσιαστικά αγνοείται στο σήριαλ.
Ο Καποδίστριας ο μέγας αυτός μεταρρυθμιστής ηγέτης εμφανίζεται ως μια μορφή, που δεν είχε επαρκή αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας και δεν παρέχονται στον τηλεθεατή παρά ελάχιστα στοιχεία για να εκτιμηθεί το τεράστιο έργο του, παρά τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες.
Επίσης, όσον αφορά στο θέμα του Φιλελληνισμού, το σήριαλ καλλιεργεί την απολύτως λαθεμένη εντύπωση ότι οι Φιλέλληνες ήταν φαντασιοκόποι ιδιεαλιστές και αρχαιολάτρες, που όταν έβλεπαν από κοντά τις μικρότητες και τα χάλια των επαναστατών, ετρέποντο εις φυγήν. Οι επιστημονικοί συμβουλάτορες του σήριαλ, αν θα είχαν κάνει πρωτογενή έρευνα στον ευρωπαϊκό τύπο της εποχής, θα ήξεραν ότι δεν είχαν έτσι τα πράγματα, αλλά και από την δευτερογενή βιβλιογραφία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντίθετα η ελληνική επανάσταση, παρά τις όποιες αρνητικές και σκοτεινές της πλευρές λειτούργησε ως σύμβολο και σημείο αναφοράς, όχι μόνο στον τύπο, αλλά και πηγή έμπνευσης στη Λογοτεχνία της Ευρώπης για δεκαετίες.
Η «φιλοσοφία» του σίριαλ σε τελευταία ανάλυση αποτελεί την ελληνική συγκλίνουσα του βιβλίου του θρυλικού για την αμάθειά του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών Νταβούτογλου. Τούτο, διότι αν γίνουν δεκτά τα όσα ψευδεπίγραφα και λαθεμένα παρουσιάζονται στο σήριαλ, η νεοοθωμανική «λύση» αποτελεί σε τελευταία ανάλυση την αναγκαστική διέξοδο. Αυτό είναι το υποκρυπτόμενο ιδεολόγημα του σήριαλ, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες των εμπνευστών και ταγών του.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που προωθείται οργανωμένα η εφελκυστική λογική από τα ίδια κυκλώματα. Ο κ. Θάνος Βερέμης, «ψυχή» του σήριαλ και πρωτεργάτης του λεγόμενου ΕΛIΑΜΕΠ, είχε ταχθεί και πάλεψε λυσσωδώς για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο μαζί με όλους τους ομοϊδεάτες του. Ως γεφυροποιός της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης ακολουθεί μια αντίληψη αποδόμησης και αποκαθήλωσης όλων των στοιχείων της ελληνικής «ετερότητας», τα οποία υποτίθεται δεν είναι τίποτα περισσότερο από κατασκευασμένες μυθοπλασίες.
Ελευθερόφρων και «προοδευτικός», ο κ. Βερέμης και οι συν αυτώ επιχειρεί να μας συνετίσει, διδάσκων τον λόγο της ορθής ιστορικής αλήθειας δια της τηλεοράσεως. Ενα εγχείρημα ανάλογο με εκείνο της κ. Ρεπούση με το βιβλίο της 6ης Δημοτικού. Είναι τυχαίο ότι αυτό γίνεται σε μια φάση όπου στο όνομα της οικονομικής κρίσης ακολουθείται μια γραμμή «εφεκτικότητας» στα εθνικά ζητήματα από την Κυβέρνηση; Οχι βέβαια, υπάρχει κατά την γνώμη μας μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε όλες αυτές τις τάσεις καλπονοθευτικής «επαναγραφής» της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.
Πηγή: istorikathemata.com
του ΒΑΣΙΛΗ ΦΙΛΙΑ
Ενας αποτελεσματικός τρόπος - ίσως ο αποτελεσματικότερος - για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ’ αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές.
Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων. Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζοδρομίου και των ηγετικών παλκοσένικων εφαρμόζεται πλέον κατά κόρο τόσο στην ιστορική έρευνα κυρίως, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου προκειμένου να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συγκαληφθεί η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, η οποία διερμηνεύεται μέσω διαφόρων ψυχολογουμένων και ψυχολογιοποιήσεων με στόχο τελικά να διαμφισβητηθεί η δυνατότητα ανάλυσης του ιστορικοκοινωνικού γίγνεσθαι με αντικειμενικούς όρους και να επέρχεται σχετικοποίηση και υποκειμενικοποίηση του υπό διερεύνηση πραγματικού υλικού.
Σχετικοποίηση η οποία βαφτίζεται ως ερευνητική αντικειμενικότητα και ψυχρή αποστασιοποίηση κάτω από το πέπλο της οποίας υποκρύπτεται και αποκρύπτεται η υποκειμενικότητα της προσέγγισης, δηλαδή η υπολανθάνουσα αυθαιρεσία του τρόπου διεξαγωγής της έρευνας και της αντίστοιχης συναγωγής συμπερασμάτων. Αφορμή για τη διατύπωση των σκέψεων αυτών μου έδωσε η τηλεοπτική σειρά «1821» στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάϊ» όπου επιχειρήθηκε, υποτίθεται, μια επανατοποθέτηση της επανάστασης του 1821 με κατάρριψη όλων των αυτοκολακευτικών στερεοτύπων και μύθων, που έχουν συστηματικά καλλιεργηθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Αξιόλογη και αξιάρεστη στοχοθέτηση, αν θα γινόταν όμως σε πλήρη και σε βάθος γνώση του ιστορικού υλικού και «απροϋπόθετα», κατά την περίφημη διατύπωση του Μεγάλου Μαξ Βέμπερ, δηλαδή χωρίς εξ’ υπαρχής και εκ των προτέρων πρόθεση κατεύθυνσης της έρευνας προς ορισμένα συμπεράσματα με επιλεκτικό υπερτονισμό ή (και) αντίστροφα ηθελημένη υποβάθμιση ορισμένων πλευρών και απόψεων των ιστορικών γεγονότων.
Η επιστημονική ανεπάρκεια των επιστημονικών «συμβούλων» και κατασκευαστών αυτής της τηλεοπτικής σειράς καταφαίνεται από την ερμηνευτική αδυναμία των ιστορικών γεγονότων, δηλαδή από την αδυναμία απάντησης στο «γιατί», η οποία δεν συγκαλύπτεται από την αφηγηματική τους διάνθηση και το λογοτεχνικό οίστρο των επιφορτισμένων με την παρουσίαση. Η αφήγηση δεν σημαίνει ερμηνεία, δεδομένου ότι ερμηνεία σημαίνει αναζήτηση των πραγματικών αιτίων. Αναζήτηση, η οποία προϋποθέτει εντοπισμό και ανάλυση του τρόπου σύνθεσης παραγόντων: οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών κοκ.
Ιστορικός χωρίς τη δυνατότητα αυτής της αναζήτησης, δεν είναι καν ιστορικός. Μπορεί στην καλλίτερη περίπτωση να είναι ιστοριοδίφης, τίποτα περισσότερο. Ακριβώς γιαυτό και όλη η παρουσίαση του 1821 από τους ανιστόρητους ιστορικούς της τηλεοπτικής σειράς του «Σκάϊ» εκφυλίζεται σε επίπεδο διαμαχών προσωπικού χαρακτήρα και κινήτρων ευτελούς χαρακτήρα τόσον όσον αφορά στην ηγεσία όσο και όσον αφορά στο λαό. Οι όποιες επαναστατικές εξάρσεις κατά τους παραποιητές αυτής της Ιστορίας δεν έχουν ηρωϊκό υπόβαθρο, αλλά είναι υποστασιοποιήσεις ταπεινών ελατηρίων (π.χ. λαφυραγωγία) ή αδιεξοδικών συγκυριών (π.χ. Μεσολόγγι) - σε τελευταία ανάλυση συντίθενται σε κυρίαρχο βαθμό από μυθοπλαστικές κατασκευές και διανοουμενίστικες ωραιοποιήσεις.
Εννοείται ότι όλα αυτά δεν εκφράζονται κατά τρόπο άμεσο, αλλά με μια σειρά ασαφών εμμεσοποιήσεων, που συνθέτουν ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα γενικευμένης υποβάθμισης των γεγονότων της επανάστασης του 1821. Τα όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν δεν εξαντλούν ασφαλώς το θέμα, αλλά χρειάζονται συγκεκριμενοποιήσεις και εξειδικεύσεις. Η τηλεοπτική αυτή σειρά εσκεμμένα αποφεύγει να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα:
Πρώτον,γιατί η ελληνική επανάσταση εκδηλώνεται πρώτη και με διαφορά 30-50 ετών από εκείνες των άλλων χριστιανικών χωρών της Βαλκανικής;
Δεύτερον,ποιό είναι το ιδιαίτερο βάρος της ελληνικής επανάστασης όσον αφορά στη διάρρηξη του αντιδραστικού ιστού της Ιερής Συμμαχίας, που είχε δημιουργήσει ο Μέττερνιχ;
Τρίτον,ποιές κοινωνικές δυνάμεις του υπόδουλου ελληνισμού και για ποιούς λόγους ήταν υπερ και ποιές κατά της επαναστατικής εξέγερσης;
Τέταρτον,ποιά ήταν η ακριβής έννοια της φράσης «δια του Χριστού την πίστην των αγίων και της πατρίδος την ελευθερίαν» και πως στη βάση αυτή καθορίζεται η σχέση του εθνικού και του θρησκευτικού;
Πέμπτον,πως μεταξιώνονται οι βασικές παραδοχές της Γαλλικής Επανάστασης με άξονα την ελληνική οικονομικό-κοινωνική πραγματικότητα;
Εκτον,ποιές οι συνέπειες της αντιπαλότητας των κοινωνικών συμφερόντων στην εκδήλωση και την εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης;
Εβδομον,γιατί και πως το λεγόμενο «Πολιτικόν» εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη της ελληνικής κοινωνίας (κοτσαμπάσηδες – Φαναριώτες) και το «Στρατιωτικόν» τα λαϊκά συμφέροντα (αγροτοποιμένες, αλιείς);
Ογδοον,τι επεδίωξαν και ποιό ρόλο έπαιξαν τα αγγλικά δάνεια όσον αφορά τη συνοχή των επαναστατικών ηγεσιών και την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων;
Ενατον,πως συσχετίζεται το λεγόμενο «ανατολικό ζήτημα» (η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) με τη στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ελληνική επανάσταση του 1821;
Δέκατον,ποιός ο ρόλος της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αντικαποδιστριακού κλίματος, που οδήγησε στη δολοφονία του Κυβερνήτη;
Δεν είναι μόνο αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, αλλά τα βασικότερα. Η παράλειψη της απάντησής τους δεν είναι τυχαία και ασφαλώς οδηγεί στη μονομερή διαστρεβλωτική οπτική, που χαρακτηρίζει το εν λόγω σήριαλ. Ακριβώς γι’αυτό και η προσέγγιση του είναι επιδερμική και δημοσιογραφική, όχι επιστημονική, όπως π.χ. είναι σε ιστορικές σειρές του BBC. Aυτή όμως είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη συντίθεται από εννοιολογικές συγχύσεις και ασάφειες όλων των κατηγοριών.
Η κορυφαία είναι εκείνη, που αναφέρεται στο Εθνος. Στην ελληνική περίπτωση η έννοια του Εθνους δεν είναι «αστικογενής» όπως στην δυτική Ευρώπη, αλλά προέρχεται από μια αντίληψη ταυτότητας, που ξεκινάει πολύ παλαιότερα από εκείνη της Δύσης και θεμελιώνεται πρωτογενώς σε στοιχεία όχι οικονομικά, αλλά πολιτιστικά, που ανάγονται στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, στη αδιάπτωτη συνέχεια της γλώσσας και σε κοινά έθιμα και παραδόσεις. Ακριβώς γιαυτό και η εθνική συνείδηση των Ελλήνων δεν κατασκευάζεται στον 19ο αιώνα, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι φωστήρες του επίμαχου σήριαλ, αλλά ενυπάρχει τουλάχιστον από την εποχή της αυτοκρατορίας της Νίκαιας (1261).
Επόμενη συγκεχυμένη ασάφεια αναφέρεται στην παρουσίαση του ρόλου της εκκλησίας. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν υπήρξε ή όχι το «κρυφό σχολιό» αλλά το εάν και κατά πόσο η εκκλησία συνέβαλε αποφασιστικά στην διατήρηση καίριων πολιτισμικών στοιχείων του ελληνισμού, όπως κατά κύριο λόγο της γλώσσας, δεδομένο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Το συγκλονιστικό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού για «Παιδεία και γλώσσα» πως είναι δυνατό να λησμονήθηκε από τους κυρίους αυτούς; Αλλο βέβαια το ζήτημα της αντεπαναστατικής στάσης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας σε αντίθεση με την στάση του κατώτερου κλήρου και των μοναχών, όπου και πάλι τα πράγματα παραμένουν στο σήριαλ αδιευκρίνιστα και ανεξήγητα.
Η τρίτη ελλειματικότητα του σήριαλ αναφέρεται στα κοινωνικά αίτια της επανάστασης. Το εάν ή όχι και μέχρι ποιού σημείου η άνοδος ισχυρών αστικών κατηγοριών έπαιξε ρόλο στην επαναστατική ζύμωση είναι ένα ζήτημα, όπου μπορεί να υπάρξουν αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί, όπως συνέβη με την κρινόμενη τηλεοπτική σειρά. Ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να αγνοηθεί η σημαντικότητα των φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών στρωμάτων, συνακόλουθα των Ορλωφικών και της επιδημίας της χολέρας. Επ’ αυτού ούτε λέξη ειπώθηκε. Οπως είναι γνωστό η Θεσσαλοηπειρώτικη εξέγερσις του 18ου αιώνα ξεκίνησε ακριβώς με αίτημα τη μείωση των φορολογικών βαρών.
Επί βάσει αυτών των τριών «ασαφειών» βρισκόμαστε μπροστά στο πρωτοφανές φαινόμενο μιας επανάστασης χωρίς αίτια: Το εθνικό-εθνοτικό στοιχείο ανύπαρκτο, το ιδεολογικό-θρησκευτικό σε κλίμα ανοχής και ύφεσης, το οικονομικό-κοινωνικό αμελητέο. Τότε γιατί έγινε η επανάσταση; Προφανώς – όπερ έδει δείξαι – για να υποκατασταθούν οι Τούρκοι εξουσιαστές και τα προνόμια τους από εκείνα φιλόδοξων Ελλήνων τοπαρχών, οπλαρχηγών και καπεταναίων, που δεν είχαν άλλα στο νου τους από τη λαφυραγωγία και την καταλήστευση του διαθέσιμου πλούτου. Γιαυτό και οι ηγέτες της επανάστασης παρουσιάζονται στο σήριαλ εμμέσως πλην σαφώς ως άθλιοι και ευτελείς πλιατσικολόγοι σε διαρκή διαμάχη μεταξύ τους με κίνητρο το ατομικό όφελος και τη λεία.
Δεν αρκεί όμως αυτή η δια της τεθλασμένης απαξίωση του νοήματος της επανάστασης και του ευτελισμού των ηγεσιών της από το σήριαλ. Πρέπει να υπογραμμιστεί και να υπερτονιστεί ο αιμοσταγής χαρακτήρας της. Εσφάγησαν οι Τούρκοι στην Τρίπολη. Ναι, κακώς – κάκιστα, αλλά ποιά επανάσταση, έστω και μια, έγινε χωρίς ακρότητες, και βιαιότητες; Και γιατί οι σφαγές- π.χ.της Χίου- από τους Τούρκους πέρασαν «στα μαλακά» από το σήριαλ. Οι εκατόμβες του αίματος και μάλιστα μεταξύ ομοεθνών προσδίδουν μήπως το χαρακτήρα σφαγείου στη Γαλλική Επανάσταση, όπως ισχυριζόταν η χιτλερική προπαγάνδα;
Οι τρεις χιλιάδες Τούρκοι, που εξετέλεσε ο Ναπολέων μετά την κατάληψη της Ακρας ή οι 32.000 εργάτες, που εκτελέστηκαν (1870-71 !!!) μετά την καταστολή της Κομμούνας στο Παρίσι είναι μήπως δείγματα ανθρωπισμού σε αντιπαράθεση με την εξόντωση των Τούρκων στη Τριπολιτσά, που στο κάτω-κάτω της γραφής, εξέφραζε το συμπυκνωμένο μίσος πέντε αιώνων δουλείας και καταπίεσης; Πέραν τούτου, συνεχίζουν οι «σηριαλιστές» ιστορικοί μας, οι εσωτερικές έριδες και οι εμφύλιες συγκρούσεις στην διάρκεια της επανάστασης αποδεικνύουν ότι τα προσωπικά ωφελιμιστικά κίνητρα ήταν τα κυρίαρχα και ο στόχος της απελευθέρωσης γινόταν αντιληπτός στο πλαίσιο και σε αναφορά με τα κίνητρα αυτά.
Το ότι αυτής της κατηγορίας κίνητρα εμπλέκονται παντού και πάντοτε στην Ιστορία είναι δεδομένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά υπερκαλύπτουν την ετοιμότητα θυσίας χάριν υπέρτερων συλλογικών σκοπών και αυτό το γνωρίζουμε από την Ιστορία όλων ανεξαίρετα των λαών της γης. Οσον αφορά, όμως στην Ελληνική Επανάσταση ούτε η εξήγηση αυτή είναι επαρκής, δεδομένου ότι το βαθύτερο υπόστρωμα των εσωτερικών συγκρούσεων ήταν υποκείμενες ταξικής φύσεως αντιθέσεις, που οι «σηριαλιστές» θέλουν να αγνοούν, προφανώς και διότι η έννοια «κοινωνική τάξη» είναι εντελώς αντίθετη προς τη λογική τους.
Αμφισβητούν επίσης «δι’ αποσιωπήσεως» οι «ερευνητές» του Σκάϊ, την έκταση του εξισλαμισμού και του παιδομαζώματος. Η απάντηση δίνεται από τον καθηγητή Βακαλόπουλο τον πρεσβύτερο, ο οποίος εξηγεί πως δια της καταφυγής στα ορεινά και τα δύσβατα ημιορεινά απέφυγαν – όσοι απέφυγαν – τον βίαιο εξισλαμισμό και συνακόλουθα τον αφελληνισμό τους. Ισχυρίζονται επίσης οι «αντικειμενικοί αναλυτές» μας ότι με την κατάκτηση οι Ελληνες απέβαλαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα δυτικά (;) πρότυπα διαβίωσης, ότι π.χ. ξέχασαν τις καρέκλες και τα τραπέζια και άλλα τινά ευτράπελα και συνήθησαν στους οντάδες, το φαγητό από κοινό τσουκάλι κλπ. κλπ., όλα χωρίς επαρκή ανάλυση των λαογραφικών δεδομένων και των συνθηκών της καθημερινής ζωής.
Παράλληλα οι κύριοι αυτοί ελαχιστοποιούν ή δεν αναφέρονται καθόλου στις γηγενείς θεσμικές ρυθμίσεις, που αναπτύχθησαν στον υπόδουλο Ελληνισμό, σε ένα κοινό δίκαιο παρά το γεγονός ότι επ’ αυτών υπάρχουν οι εξαίρετες μελέτες του αείμνηστου καθηγητή Πανταζόπουλου.Το θέμα αυτό είναι νευραλγικής σημασίας, διότι παρασύρει τους «αναλυτές» μας όταν φτάνουν στην εισαγωγή του Ευρωπαϊκού δικαιακού συστήματος από τους Βαυαρούς στο ατόπημα να υποστηρίζουν ότι στον ελλαδικό χώρο υπήρχε θεσμικό κενό και ανυπαρξία αξιόλογων θεσμικών ρυθμίσεων. Χαρακτηριστικό του τρόπου προσέγγισης της επανάστασης του 21 από τον «Σκαϊ» είναι η πλήρης αποσιώπηση του γεγονότος ότι από την άλωση και πέρα καταγράφονται πάνω από εξήντα εξεγέρσεις στον ελλαδικό χώρο, τοπικές οι περισσότερες, αλλά εξεγέρσεις. Δεν υπήρχαν αίτια γιαυτές αναγόμενα στην κατάκτηση, την καταπίεση και την υποδούλωση; Φαίνεται όχι και μάλλον επρόκειτο για ένα είδος πολεμικού σπορ των Ελλήνων ! ! !
Αλλά ας προχωρήσουμε:
Το 1805-6 γίνονται τεράστιας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από συνδυασμένες τουρκικές δυνάμεις και τους Ελληνες κοτσαμπάσηδες εναντίον της κλεφτουριάς της Πελοποννήσου όπου χάνονται εκατοντάδες οπλαρχηγοί. Γιατί αυτό το καθοριστικής σημασίας γεγονός αποκρύπτεται από το «σήριαλ» και με τον τρόπο αυτό δεν έρχονται στην επιφάνεια τα βαθύτερα κοινωνικά αίτια των συγκρούσεων μεταξύ των ελληνικών ηγεσιών;
Γιατί ούτε λέξη για το κίνημα των «καρμανιόλων» στη Σάμο και του Οικονόμου στα νησιά του Αργοσαρωνικού; Γιατί καμμιά ανάλυση σε επίπεδο δημοτικών τραγουδιών των διαχρονικών πόθων και προσδοκιών του ελληνικού λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη; Με το να εμφανίζεται μετά από κάθε συγκεχυμένη και αοριστολογική παρουσίαση των γεγονότων ο κ. Βερέμης και να «συμπεραίνει» σε στυλ «η θεία Ολγα ξέρει» δεν καλύπτονται τα κενά, οι παρερμηνείες, οι διαστρεβλώσεις, οι παραλείψεις και οι ανακολουθίες. Ανάλογα ισχύουν και για τον τρόπο που παρουσιάζονται τα «προφιλ» των μεγάλων ηγετών του αγώνα.
Επί παραδείγματι:
Ο Κολοκοτρώνης ένας φιλόδοξος και ηθικά αδίστακτος «κατσαπλιάς» που κατέφυγε στη Ζάκυνθο και ανασύρθηκε από την αφάνεια τις παραμονές της επανάστασης. Αποσιωπάται εντελώς το γεγονός ότι του είχε απονεμηθεί από τον Αγγλο διοικητή των Επτανήσων ο βαθμός του ταγματάρχη και υπηρέτησε επι μια δεκαετία τουλάχιστον στον αγγλικό στρατό.
Ο Καραϊσκάκης μια σκοτεινή φυσιογνωμία της Αιτωλοακαρνανίας, που άλλαζε συνεχώς στρατόπεδα και συμμαχίες..... Ανευ αξίας ν’ αναφερθεί το γεγονός ότι η μάχη της Αράχωβας διδάσκεται ακόμα και σήμερα ως κλασικό μεγάλης αξίας στρατιωτικό εγχείρημα τόσο στο Γουέστ Πόϊντ των ΗΠΑ, όσο και στην ρωσική στρατιωτική Ακαδημία Σουβορόφσκι.
Ο Παπαφλέσσας, του οποίου ο ρόλος ήταν καθοριστικός στις ζυμώσεις για τον ξεσηκωμό στην Πελοπόννησο ουσιαστικά αγνοείται στο σήριαλ.
Ο Καποδίστριας ο μέγας αυτός μεταρρυθμιστής ηγέτης εμφανίζεται ως μια μορφή, που δεν είχε επαρκή αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας και δεν παρέχονται στον τηλεθεατή παρά ελάχιστα στοιχεία για να εκτιμηθεί το τεράστιο έργο του, παρά τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες.
Επίσης, όσον αφορά στο θέμα του Φιλελληνισμού, το σήριαλ καλλιεργεί την απολύτως λαθεμένη εντύπωση ότι οι Φιλέλληνες ήταν φαντασιοκόποι ιδιεαλιστές και αρχαιολάτρες, που όταν έβλεπαν από κοντά τις μικρότητες και τα χάλια των επαναστατών, ετρέποντο εις φυγήν. Οι επιστημονικοί συμβουλάτορες του σήριαλ, αν θα είχαν κάνει πρωτογενή έρευνα στον ευρωπαϊκό τύπο της εποχής, θα ήξεραν ότι δεν είχαν έτσι τα πράγματα, αλλά και από την δευτερογενή βιβλιογραφία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντίθετα η ελληνική επανάσταση, παρά τις όποιες αρνητικές και σκοτεινές της πλευρές λειτούργησε ως σύμβολο και σημείο αναφοράς, όχι μόνο στον τύπο, αλλά και πηγή έμπνευσης στη Λογοτεχνία της Ευρώπης για δεκαετίες.
Η «φιλοσοφία» του σίριαλ σε τελευταία ανάλυση αποτελεί την ελληνική συγκλίνουσα του βιβλίου του θρυλικού για την αμάθειά του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών Νταβούτογλου. Τούτο, διότι αν γίνουν δεκτά τα όσα ψευδεπίγραφα και λαθεμένα παρουσιάζονται στο σήριαλ, η νεοοθωμανική «λύση» αποτελεί σε τελευταία ανάλυση την αναγκαστική διέξοδο. Αυτό είναι το υποκρυπτόμενο ιδεολόγημα του σήριαλ, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες των εμπνευστών και ταγών του.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που προωθείται οργανωμένα η εφελκυστική λογική από τα ίδια κυκλώματα. Ο κ. Θάνος Βερέμης, «ψυχή» του σήριαλ και πρωτεργάτης του λεγόμενου ΕΛIΑΜΕΠ, είχε ταχθεί και πάλεψε λυσσωδώς για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο μαζί με όλους τους ομοϊδεάτες του. Ως γεφυροποιός της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης ακολουθεί μια αντίληψη αποδόμησης και αποκαθήλωσης όλων των στοιχείων της ελληνικής «ετερότητας», τα οποία υποτίθεται δεν είναι τίποτα περισσότερο από κατασκευασμένες μυθοπλασίες.
Ελευθερόφρων και «προοδευτικός», ο κ. Βερέμης και οι συν αυτώ επιχειρεί να μας συνετίσει, διδάσκων τον λόγο της ορθής ιστορικής αλήθειας δια της τηλεοράσεως. Ενα εγχείρημα ανάλογο με εκείνο της κ. Ρεπούση με το βιβλίο της 6ης Δημοτικού. Είναι τυχαίο ότι αυτό γίνεται σε μια φάση όπου στο όνομα της οικονομικής κρίσης ακολουθείται μια γραμμή «εφεκτικότητας» στα εθνικά ζητήματα από την Κυβέρνηση; Οχι βέβαια, υπάρχει κατά την γνώμη μας μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε όλες αυτές τις τάσεις καλπονοθευτικής «επαναγραφής» της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.
Πηγή: istorikathemata.com
Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012
Η κρίση σπρώχνει την Ελλάδα στην αγκαλιά της Μόσχας, γράφουν οι FT «Θα δώσουν βάση στους Ρώσους στον Πειραιά»
Η κρίση σπρώχνει την Ελλάδα στην αγκαλιά της Μόσχας, γράφουν οι FT «Θα δώσουν βάση στους Ρώσους στον Πειραιά»
Πέμπτη, 22 Μάρτιος 2012 14:52
Οι Financial Times εκτιμούν πως «για 200 δισ. δολάρια η πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά για 30 ή 50 χρόνια».
Σίγουρα το δημοσίευμα αυτό ''περνάει'' πίσω από τεράστια συμφέροντα, ενώ κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πόσο οι Βρετανοί ''παίζουν'' με τη συνοχή της Ευρωπαικής Ένωσης.
Αξιοσημείωτη είναι η κατάληξη του άρθρου, στο οποίο αναφέρεται ότι ''η πικρία του ελληνικού λαού απέναντι στην Γερμανία και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα μπορούσε να αλλάξει τους παράγοντες της συζήτησης τόσο εντός της Ελλάδας, όσο και στην Ευρώπη. Γι’αυτό και η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγάλη προσοχή. Η Ελλάδα δεν έχει αλεξίπτωτο σήμερα, αλλά μέσα στον χρόνο μπορεί να έχει περισσότερες επιλογές απ’όσες νομίζουμε''.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο των FT:
''Γιατί υπερασπίζεται με τόση θέρμη η Ρωσία τον Bashar al-Assad της Συρίας; Προς μεγάλη έκπληξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η Μόσχα μπλόκαρε τις προσπάθειες κυρώσεων και περαιτέρω απομόνωσης του συριακού καθεστώτος που έγιναν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Ο λόγος που η Ρωσία προστατεύει τον κ. Assad είναι γιατί η Μόσχα θέλει την συριακή κυβέρνηση να μείνει στην θέση της. Η Συρία είναι ο πιο αξιόπιστος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή. Μάλιστα ο κ. Assad, όπως και ο πατέρας του πριν από αυτόν, αγοράζει τον περισσότερο στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας από την Μόσχα. Μέσα στα χρόνια, πατέρας και γιός έχουν αναλάβει μεγάλο χρέος εξαιτίας αυτής της διαδικασίας. Η Ρωσία χάρισε περίπου το 75% αυτών των υποχρεώσεων το 2006, με αντάλλαγμα να μπορεί η Ρωσία να χρησιμοποιεί τις ναυτικές βάσεις στην Λατάκια και την Ταρτούς. Για την Ρωσία, η πρόσβαση στην Μεσόγειο έχει μεγάλη στρατηγική αξία.
Η ρωσική κυβέρνηση έχει επενδύσει πολλά στα μακροχρόνια σχέδιά της για τις δύο βάσεις. Και προφανώς φοβάται ότι αν χάσει τον κ. Assad θα χάσει και αυτά τα πολύτιμα μεσογειακά λιμάνια της. Έχει δίκιο η Μόσχα; Η ιστορία θα το δείξει… Οι ημέρες του κ. Assad στην εξουσία μοιάζουν να είναι μετρημένες και η επόμενη κυβέρνηση της Συρίας θα μπορούσε να μην είναι τόσο ευνοϊκά διακείμενη απέναντι στην Μόσχα.
Οπότε πού μπορεί η Ρωσία να στραφεί για να διατηρήσει την μεσογειακή βάση για το ναυτικό της; Μήπως στην Ελλάδα; Είναι μια προοπτική την οποία θα πρέπει να προσέξουν πολύ οι Γερμανοί και οι άλλες χώρες του πυρήνα της Ε.Ε.
Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα μια αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πηγή εσόδων. Οι Έλληνες αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν να πετύχουν οικονομική ανάπτυξη, όταν υιοθετούν τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Οι παράγοντες του εξωτερικού αναρωτιούνται τι έχει να πουλήσει η Ελλάδα.
Ενώ, όμως, οι δυτικοί επενδυτές οπισθοχωρούν, οι κρατικές εταιρίες της Ρωσίας και της Κίνας αναζητούν ευκαιρίες. Οι Κινέζοι έχουν ήδη κάνει μεγάλη επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά. Η ρωσική Gazprom φημολογείται ότι ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.
Μια 30ετής ή 50ετής συμφωνία που θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά, ίσως μια μέρα να είναι λογική σκέψη και για τις δύο πλευρές. Μέσα στον χρόνο, αυτή η συμφωνία θα απέφερε στην πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση έως 200 δισ. δολάρια.
Είναι αδύνατον για τον κ. Λουκά Παπαδήμο και την τεχνοκρατική του κυβέρνηση να υπογράψει τέτοια συμφωνία, εν μέρει επειδή οι σύμμαχοι της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ θα είχαν σθεναρές αντιρρήσεις. Όμως για μια μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που θα αντιμετωπίσει ισχυρές λαϊκές πιέσεις για να αντλήσει κεφάλαια και να αντισταθεί στις πολιτικές και οικονομικές απαιτήσεις από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, θα είναι διαφορετικά τα πράγματα.
Οι δυνητικές επιπτώσεις είναι ένα ζήτημα που αξίζει να μελετηθεί. Η μη ανταγωνιστική Ελλάδα μπορεί να έχει μεγαλύτερη οικονομική ελαστικότητα (και μόχλευση) απ’όσο της αναγνωρίζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι της. Και αν ο συνδυασμός της ελληνικής απογοήτευσης και των ευρωπαϊκών απαιτήσεων ωθήσει μια μέρα την Ελλάδα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι έτοιμο για νέο γύρο εχθρότητας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Στην ουσία, αν οι εντάξεις στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είχαν μερικό στόχο να δημιουργήσουν νέους δεσμούς ανάμεσα σε αυτούς τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές, μια ελληνική έξοδος θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή την τάση.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να παραμείνει στην ΕΕ και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν πολύ μεγάλα ανοίγματα στην χώρα. Η Ελλάδα μόλις έλαβε 170 δισ. ευρώ από ΕΕ και ΔΝΤ για να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας ως το 2014. Η ΕΚΤ έχει διαθέσει 130 δισ. ευρώ για την στήριξη των ελληνικών τραπεζών. Η ΕΕ και το ΔΝΤ θα κατέχουν τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ προσφέρει κι άλλα πλεονεκτήματα. Αυτοί είναι ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα δύσκολα θα αποχωρήσει σύντομα από την ένωση.
Μέσα στον χρόνο όμως, οι μακροχρόνιες επιπτώσεις της λιτότητας στην ελληνική οικονομία και η λαϊκή πικρία απέναντι στην Γερμανία και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα μπορούσε να αλλάξει τους παράγοντες της συζήτησης –τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στην Ευρώπη. Γι’αυτό και η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγάλη προσοχή. Η Ελλάδα δεν έχει αλεξίπτωτο σήμερα, αλλά μέσα στον χρόνο μπορεί να έχει περισσότερες επιλογές απ’όσες νομίζουμε''
http://www.silvercity.gr/index
Πέμπτη, 22 Μάρτιος 2012 14:52
Οι Financial Times εκτιμούν πως «για 200 δισ. δολάρια η πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά για 30 ή 50 χρόνια».
Σίγουρα το δημοσίευμα αυτό ''περνάει'' πίσω από τεράστια συμφέροντα, ενώ κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πόσο οι Βρετανοί ''παίζουν'' με τη συνοχή της Ευρωπαικής Ένωσης.
Αξιοσημείωτη είναι η κατάληξη του άρθρου, στο οποίο αναφέρεται ότι ''η πικρία του ελληνικού λαού απέναντι στην Γερμανία και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα μπορούσε να αλλάξει τους παράγοντες της συζήτησης τόσο εντός της Ελλάδας, όσο και στην Ευρώπη. Γι’αυτό και η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγάλη προσοχή. Η Ελλάδα δεν έχει αλεξίπτωτο σήμερα, αλλά μέσα στον χρόνο μπορεί να έχει περισσότερες επιλογές απ’όσες νομίζουμε''.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο των FT:
''Γιατί υπερασπίζεται με τόση θέρμη η Ρωσία τον Bashar al-Assad της Συρίας; Προς μεγάλη έκπληξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η Μόσχα μπλόκαρε τις προσπάθειες κυρώσεων και περαιτέρω απομόνωσης του συριακού καθεστώτος που έγιναν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Ο λόγος που η Ρωσία προστατεύει τον κ. Assad είναι γιατί η Μόσχα θέλει την συριακή κυβέρνηση να μείνει στην θέση της. Η Συρία είναι ο πιο αξιόπιστος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή. Μάλιστα ο κ. Assad, όπως και ο πατέρας του πριν από αυτόν, αγοράζει τον περισσότερο στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας από την Μόσχα. Μέσα στα χρόνια, πατέρας και γιός έχουν αναλάβει μεγάλο χρέος εξαιτίας αυτής της διαδικασίας. Η Ρωσία χάρισε περίπου το 75% αυτών των υποχρεώσεων το 2006, με αντάλλαγμα να μπορεί η Ρωσία να χρησιμοποιεί τις ναυτικές βάσεις στην Λατάκια και την Ταρτούς. Για την Ρωσία, η πρόσβαση στην Μεσόγειο έχει μεγάλη στρατηγική αξία.
Η ρωσική κυβέρνηση έχει επενδύσει πολλά στα μακροχρόνια σχέδιά της για τις δύο βάσεις. Και προφανώς φοβάται ότι αν χάσει τον κ. Assad θα χάσει και αυτά τα πολύτιμα μεσογειακά λιμάνια της. Έχει δίκιο η Μόσχα; Η ιστορία θα το δείξει… Οι ημέρες του κ. Assad στην εξουσία μοιάζουν να είναι μετρημένες και η επόμενη κυβέρνηση της Συρίας θα μπορούσε να μην είναι τόσο ευνοϊκά διακείμενη απέναντι στην Μόσχα.
Οπότε πού μπορεί η Ρωσία να στραφεί για να διατηρήσει την μεσογειακή βάση για το ναυτικό της; Μήπως στην Ελλάδα; Είναι μια προοπτική την οποία θα πρέπει να προσέξουν πολύ οι Γερμανοί και οι άλλες χώρες του πυρήνα της Ε.Ε.
Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα μια αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πηγή εσόδων. Οι Έλληνες αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν να πετύχουν οικονομική ανάπτυξη, όταν υιοθετούν τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Οι παράγοντες του εξωτερικού αναρωτιούνται τι έχει να πουλήσει η Ελλάδα.
Ενώ, όμως, οι δυτικοί επενδυτές οπισθοχωρούν, οι κρατικές εταιρίες της Ρωσίας και της Κίνας αναζητούν ευκαιρίες. Οι Κινέζοι έχουν ήδη κάνει μεγάλη επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά. Η ρωσική Gazprom φημολογείται ότι ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.
Μια 30ετής ή 50ετής συμφωνία που θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά, ίσως μια μέρα να είναι λογική σκέψη και για τις δύο πλευρές. Μέσα στον χρόνο, αυτή η συμφωνία θα απέφερε στην πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση έως 200 δισ. δολάρια.
Είναι αδύνατον για τον κ. Λουκά Παπαδήμο και την τεχνοκρατική του κυβέρνηση να υπογράψει τέτοια συμφωνία, εν μέρει επειδή οι σύμμαχοι της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ θα είχαν σθεναρές αντιρρήσεις. Όμως για μια μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που θα αντιμετωπίσει ισχυρές λαϊκές πιέσεις για να αντλήσει κεφάλαια και να αντισταθεί στις πολιτικές και οικονομικές απαιτήσεις από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, θα είναι διαφορετικά τα πράγματα.
Οι δυνητικές επιπτώσεις είναι ένα ζήτημα που αξίζει να μελετηθεί. Η μη ανταγωνιστική Ελλάδα μπορεί να έχει μεγαλύτερη οικονομική ελαστικότητα (και μόχλευση) απ’όσο της αναγνωρίζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι της. Και αν ο συνδυασμός της ελληνικής απογοήτευσης και των ευρωπαϊκών απαιτήσεων ωθήσει μια μέρα την Ελλάδα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι έτοιμο για νέο γύρο εχθρότητας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Στην ουσία, αν οι εντάξεις στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είχαν μερικό στόχο να δημιουργήσουν νέους δεσμούς ανάμεσα σε αυτούς τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές, μια ελληνική έξοδος θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή την τάση.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να παραμείνει στην ΕΕ και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν πολύ μεγάλα ανοίγματα στην χώρα. Η Ελλάδα μόλις έλαβε 170 δισ. ευρώ από ΕΕ και ΔΝΤ για να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας ως το 2014. Η ΕΚΤ έχει διαθέσει 130 δισ. ευρώ για την στήριξη των ελληνικών τραπεζών. Η ΕΕ και το ΔΝΤ θα κατέχουν τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ προσφέρει κι άλλα πλεονεκτήματα. Αυτοί είναι ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα δύσκολα θα αποχωρήσει σύντομα από την ένωση.
Μέσα στον χρόνο όμως, οι μακροχρόνιες επιπτώσεις της λιτότητας στην ελληνική οικονομία και η λαϊκή πικρία απέναντι στην Γερμανία και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα μπορούσε να αλλάξει τους παράγοντες της συζήτησης –τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στην Ευρώπη. Γι’αυτό και η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγάλη προσοχή. Η Ελλάδα δεν έχει αλεξίπτωτο σήμερα, αλλά μέσα στον χρόνο μπορεί να έχει περισσότερες επιλογές απ’όσες νομίζουμε''
http://www.silvercity.gr/index
Κάνουμε εχθρό την Αρμενία ! του Δ. Κωνσταντακόπουλου
Κάνουμε εχθρό την Αρμενία!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
(Πηγές : ΤΟ ΠΑΡΟΝ και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_8189.html#.T2dL_hFUw1k)
Η Αρμενία (και το συνδεόμενο με αυτήν Ναγκόρνο-Καραμπάχ) είναι μια ορεινή περίκλειστη χώρα, περιβαλλόμενη από εχθρούς. Ανατολικά συνορεύει με το Αζερμπαϊτζάν, με το οποίο βρέθηκε σε πόλεμο στη δεκαετία του 1990 και το οποίο την απειλεί.
Νότια και νοτιοδυτικά με την Τουρκία, που έχει απειλήσει επανειλημμένως να επέμβει στην περιοχή, κάνοντας χρήση των προνοιών της συνθήκης του Καρς. Βόρεια βρίσκεται η Γεωργία, που, αν δεν είναι ανοιχτός εχθρός, φίλος πάντως δεν είναι. Η Γεωργία έχει εξαιρετικά εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία, κυριότερο σύμμαχο της Αρμενίας, που χρειάζεται όμως τον εναέριο χώρο της ή το έδαφoς της Γεωργίας για να τη συνδράμει.
Στη στρατιωτική απειλή που αντιμετωπίζει εύκολα μπορεί να προστεθεί και ο ενεργειακός και άλλος αποκλεισμός, όπως συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Για τους λόγους αυτούς πληροφορήθηκαν με κατάπληξη στο Ερεβάν (όπως επίσης στη Μόσχα και την Τεχεράνη) ότι η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να συνάψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Αζερμπαϊτζάν, παρέχοντάς του μάλιστα, παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα, γενναιόδωρη στρατιωτική βοήθεια, που μπορεί να ανατρέψει τον συσχετισμό δυνάμεων!
Η έκπληξη ήταν ακόμα μεγαλύτερη, στο μέτρο που Αρμένιοι και Έλληνες της Μικράς Ασίας εσφάγησαν από τον ίδιο δυνάστη! Αλλά και το Αζερμπαϊτζάν διατηρεί στενότατες σχέσεις με την Άγκυρα και το «ψευδοκράτος» στην Κύπρο, με το οποίο οι σχέσεις του είναι οι καλύτερες που έχει οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, μετά την ίδια την Τουρκία! Γιατί να ενισχύσει η Ελλάδα αυτήν τη χώρα; Οι κατάπληκτοι Αρμένιοι, σε μια προσπάθεια αποτροπής της συμφωνίας, προσέφυγαν στον έλληνα υπουργό Άμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο, όχι μόνο εκλιπαρώντας τον να μην προχωρήσει, αλλά και φτάνοντας στο σημείο να προσφέρουν εκείνοι δωρεάν στην Ελλάδα όσα τυχόν αντιαεροπορικά συστήματα δεν τους είναι απαραίτητα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, όμως, ο έλληνας υπουργός Άμυνας επιμένει στη συμφωνία. Ο λόγος είναι (δυστυχώς) απλός. Το ζητάει η ισραηλινή κυβέρνηση, στο πλαίσιο της στρατηγικής της για μια «ημισέληνο», μια ζώνη επιρροής που θα ξεκινάει από την Κύπρο και θα «κυκλώνει» την Τουρκία, συνιστώντας ταυτόχρονα και τον βόρειο διάδρομο μιας επίθεσης κατά του Ιράν.
Εξ ου η εντατική στρατιωτική συνεργασία με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Γεωργία, μεταξύ άλλων. Και, όπως και σε όλα τα άλλα ζητήματα, στο λεξιλόγιο των ελλήνων πολιτικών απουσιάζει η λέξη «όχι». Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ρήξη της κυβέρνησης Νετανιάχου με την ομάδα του Ερντογάν (και όχι την Τουρκία γενικά, όπως νομίζουν οι παρ' ημίν κουφιοκεφαλάκηδες, αγνοώντας μια κρισιμότατη διαφορά) μπορεί να συνιστά μια σπουδαία ευκαιρία για την Ελλάδα και την Κύπρο, υπό τον όρο όμως (που δεν εκπληρούται) ότι Αθήνα και Λευκωσία θα διέθεταν μια εθνική στρατηγική, θα είχαν δηλαδή κάποιες επιδιώξεις, πέραν του να λύσουν εις βάρος τους τις ελληνοτουρκικές διαφορές και να επαναφέρουν το σχέδιο Ανάν. Αλλιώς θα κάνουν τελικά τα «θελήματα» μιας χώρας που έχει εμπλακεί στα πιο επικίνδυνα παιχνίδια της υφηλίου, χωρίς η Ελλάδα ή η Κύπρος να κερδίζουν τίποτε άλλο από κινδύνους.
Όχι «νταβατζήδες»
Η χώρα μας, στην κατάσταση που βρίσκεται, χρειάζεται απελπιστικά συμμάχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, και στην Ιερουσαλήμ και στη Μόσχα και στην Ευρώπη και στην Αμερική και στον τρίτο κόσμο, παντού. Το μόνο που δεν χρειάζεται, το μόνο που την έχει καταστρέψει είναι οι «νταβατζήδες». Και μόνο τέτοιους μπορούν να βρουν οι έλληνες πολιτικοί, ικανοί μόνο για σχέσεις υποτέλειας. Ακόμη και την κατ' αρχάς αξιοποιήσιμη ιδέα μιας ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης θα καταστρέψουν με τον τρόπο που πολιτεύονται, μετατρέποντάς την από πηγή οφέλους σε πηγή κινδύνων και δεινών.
Παίρνουμε άλλωστε ως χώρα κάποιο αντάλλαγμα από όλα αυτά; Το Ισραήλ έχει, π.χ., πολύ μεγάλη επιρροή στην Αλβανία. Του ζητήσαμε να την ασκήσει, ώστε να κυρωθεί η συμφωνία για την ΑΟΖ ή να σταματήσει ο ελλιμενισμός τουρκικών υποβρυχίων; Όχι φυσικά. Η Αθήνα μόνο δίνει, δεν παίρνει, ούτε καν ζητάει, σε αυτό και σε όλα τα άλλα θέματα, όχι μόνο από το Ισραήλ, αλλά από τους πάντες! Ζητήσαμε σε αντάλλαγμα όχι μόνο της βοήθειας προς το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και πολλών άλλων πολύ σημαντικών και παρακινδυνευμένων στρατιωτικών διευκολύνσεων που μας ζητάει να σταματήσει έστω η Ιερουσαλήμ να αναγνωρίζει τα Σκόπια ως Μακεδονία; Όχι βέβαια.
Υπάρχει και μια άλλη πτυχή στην υπόθεση της Αρμενίας. Δεν χρειάζεται η Ελλάδα να κάνει αυτήν τη βρωμοδουλειά με το Αζερμπαϊτζάν. Κάνοντάς την η Αθήνα μπήγει βαθιά το μαχαίρι της δυσπιστίας στις σχέσεις με έναν λαό σύμμαχο, που η τραγική ιστορία μας μας ενώνει με ακατάλυτους δεσμούς. Γιατί να το κάνουμε;
Τα ίδια έγιναν με τον Μιλόσεβιτς, που τον έριξε ο σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, ο Άλεξ Ρόντος, βάζοντας ταυτόχρονα σφήνα στους Ρώσους και μετά βγήκε και διαφήμιζε τον ρόλο του, ώστε να μη μείνει τίποτα όρθιο στις ελληνοσερβικές και ελληνορωσικές σχέσεις. Μας έβαλαν εμάς να δώσουμε τον Οτσαλάν, για να μην υπάρξει ξανά εμπιστοσύνη μεταξύ Κούρδων και Ελλήνων. Και πάει λέγοντας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το σύνολο σχεδόν των παράπλευρων σχέσεων που είχε η Ελλάδα μέχρι το 1996, σχέσεων που δεν αρέσουν βέβαια στους «φιλέλληνες» των Αθηνών, αλλά που μπορούσαν να αντισταθμίσουν κάπως την πίεση που δέχεται μονίμως η χώρα μας από τους υποτιθέμενους συμμάχους και εταίρους, περιλαμβανομένης της Τουρκίας. Ελπίζουμε ο κ. Σαμαράς να παρέμβει, σταματώντας αυτήν την ακατανόητη συμφωνία.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
(Πηγές : ΤΟ ΠΑΡΟΝ και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_8189.html#.T2dL_hFUw1k)
Η Αρμενία (και το συνδεόμενο με αυτήν Ναγκόρνο-Καραμπάχ) είναι μια ορεινή περίκλειστη χώρα, περιβαλλόμενη από εχθρούς. Ανατολικά συνορεύει με το Αζερμπαϊτζάν, με το οποίο βρέθηκε σε πόλεμο στη δεκαετία του 1990 και το οποίο την απειλεί.
Νότια και νοτιοδυτικά με την Τουρκία, που έχει απειλήσει επανειλημμένως να επέμβει στην περιοχή, κάνοντας χρήση των προνοιών της συνθήκης του Καρς. Βόρεια βρίσκεται η Γεωργία, που, αν δεν είναι ανοιχτός εχθρός, φίλος πάντως δεν είναι. Η Γεωργία έχει εξαιρετικά εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία, κυριότερο σύμμαχο της Αρμενίας, που χρειάζεται όμως τον εναέριο χώρο της ή το έδαφoς της Γεωργίας για να τη συνδράμει.
Στη στρατιωτική απειλή που αντιμετωπίζει εύκολα μπορεί να προστεθεί και ο ενεργειακός και άλλος αποκλεισμός, όπως συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Για τους λόγους αυτούς πληροφορήθηκαν με κατάπληξη στο Ερεβάν (όπως επίσης στη Μόσχα και την Τεχεράνη) ότι η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να συνάψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Αζερμπαϊτζάν, παρέχοντάς του μάλιστα, παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα, γενναιόδωρη στρατιωτική βοήθεια, που μπορεί να ανατρέψει τον συσχετισμό δυνάμεων!
Η έκπληξη ήταν ακόμα μεγαλύτερη, στο μέτρο που Αρμένιοι και Έλληνες της Μικράς Ασίας εσφάγησαν από τον ίδιο δυνάστη! Αλλά και το Αζερμπαϊτζάν διατηρεί στενότατες σχέσεις με την Άγκυρα και το «ψευδοκράτος» στην Κύπρο, με το οποίο οι σχέσεις του είναι οι καλύτερες που έχει οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, μετά την ίδια την Τουρκία! Γιατί να ενισχύσει η Ελλάδα αυτήν τη χώρα; Οι κατάπληκτοι Αρμένιοι, σε μια προσπάθεια αποτροπής της συμφωνίας, προσέφυγαν στον έλληνα υπουργό Άμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο, όχι μόνο εκλιπαρώντας τον να μην προχωρήσει, αλλά και φτάνοντας στο σημείο να προσφέρουν εκείνοι δωρεάν στην Ελλάδα όσα τυχόν αντιαεροπορικά συστήματα δεν τους είναι απαραίτητα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, όμως, ο έλληνας υπουργός Άμυνας επιμένει στη συμφωνία. Ο λόγος είναι (δυστυχώς) απλός. Το ζητάει η ισραηλινή κυβέρνηση, στο πλαίσιο της στρατηγικής της για μια «ημισέληνο», μια ζώνη επιρροής που θα ξεκινάει από την Κύπρο και θα «κυκλώνει» την Τουρκία, συνιστώντας ταυτόχρονα και τον βόρειο διάδρομο μιας επίθεσης κατά του Ιράν.
Εξ ου η εντατική στρατιωτική συνεργασία με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Γεωργία, μεταξύ άλλων. Και, όπως και σε όλα τα άλλα ζητήματα, στο λεξιλόγιο των ελλήνων πολιτικών απουσιάζει η λέξη «όχι». Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ρήξη της κυβέρνησης Νετανιάχου με την ομάδα του Ερντογάν (και όχι την Τουρκία γενικά, όπως νομίζουν οι παρ' ημίν κουφιοκεφαλάκηδες, αγνοώντας μια κρισιμότατη διαφορά) μπορεί να συνιστά μια σπουδαία ευκαιρία για την Ελλάδα και την Κύπρο, υπό τον όρο όμως (που δεν εκπληρούται) ότι Αθήνα και Λευκωσία θα διέθεταν μια εθνική στρατηγική, θα είχαν δηλαδή κάποιες επιδιώξεις, πέραν του να λύσουν εις βάρος τους τις ελληνοτουρκικές διαφορές και να επαναφέρουν το σχέδιο Ανάν. Αλλιώς θα κάνουν τελικά τα «θελήματα» μιας χώρας που έχει εμπλακεί στα πιο επικίνδυνα παιχνίδια της υφηλίου, χωρίς η Ελλάδα ή η Κύπρος να κερδίζουν τίποτε άλλο από κινδύνους.
Όχι «νταβατζήδες»
Η χώρα μας, στην κατάσταση που βρίσκεται, χρειάζεται απελπιστικά συμμάχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, και στην Ιερουσαλήμ και στη Μόσχα και στην Ευρώπη και στην Αμερική και στον τρίτο κόσμο, παντού. Το μόνο που δεν χρειάζεται, το μόνο που την έχει καταστρέψει είναι οι «νταβατζήδες». Και μόνο τέτοιους μπορούν να βρουν οι έλληνες πολιτικοί, ικανοί μόνο για σχέσεις υποτέλειας. Ακόμη και την κατ' αρχάς αξιοποιήσιμη ιδέα μιας ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης θα καταστρέψουν με τον τρόπο που πολιτεύονται, μετατρέποντάς την από πηγή οφέλους σε πηγή κινδύνων και δεινών.
Παίρνουμε άλλωστε ως χώρα κάποιο αντάλλαγμα από όλα αυτά; Το Ισραήλ έχει, π.χ., πολύ μεγάλη επιρροή στην Αλβανία. Του ζητήσαμε να την ασκήσει, ώστε να κυρωθεί η συμφωνία για την ΑΟΖ ή να σταματήσει ο ελλιμενισμός τουρκικών υποβρυχίων; Όχι φυσικά. Η Αθήνα μόνο δίνει, δεν παίρνει, ούτε καν ζητάει, σε αυτό και σε όλα τα άλλα θέματα, όχι μόνο από το Ισραήλ, αλλά από τους πάντες! Ζητήσαμε σε αντάλλαγμα όχι μόνο της βοήθειας προς το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και πολλών άλλων πολύ σημαντικών και παρακινδυνευμένων στρατιωτικών διευκολύνσεων που μας ζητάει να σταματήσει έστω η Ιερουσαλήμ να αναγνωρίζει τα Σκόπια ως Μακεδονία; Όχι βέβαια.
Υπάρχει και μια άλλη πτυχή στην υπόθεση της Αρμενίας. Δεν χρειάζεται η Ελλάδα να κάνει αυτήν τη βρωμοδουλειά με το Αζερμπαϊτζάν. Κάνοντάς την η Αθήνα μπήγει βαθιά το μαχαίρι της δυσπιστίας στις σχέσεις με έναν λαό σύμμαχο, που η τραγική ιστορία μας μας ενώνει με ακατάλυτους δεσμούς. Γιατί να το κάνουμε;
Τα ίδια έγιναν με τον Μιλόσεβιτς, που τον έριξε ο σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, ο Άλεξ Ρόντος, βάζοντας ταυτόχρονα σφήνα στους Ρώσους και μετά βγήκε και διαφήμιζε τον ρόλο του, ώστε να μη μείνει τίποτα όρθιο στις ελληνοσερβικές και ελληνορωσικές σχέσεις. Μας έβαλαν εμάς να δώσουμε τον Οτσαλάν, για να μην υπάρξει ξανά εμπιστοσύνη μεταξύ Κούρδων και Ελλήνων. Και πάει λέγοντας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το σύνολο σχεδόν των παράπλευρων σχέσεων που είχε η Ελλάδα μέχρι το 1996, σχέσεων που δεν αρέσουν βέβαια στους «φιλέλληνες» των Αθηνών, αλλά που μπορούσαν να αντισταθμίσουν κάπως την πίεση που δέχεται μονίμως η χώρα μας από τους υποτιθέμενους συμμάχους και εταίρους, περιλαμβανομένης της Τουρκίας. Ελπίζουμε ο κ. Σαμαράς να παρέμβει, σταματώντας αυτήν την ακατανόητη συμφωνία.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΠΕΜΠΤΗ, 15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(Μιλώντας στην Λιβαδειά)
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Όλη αυτήν την περίοδο η Πολιτική ευτελίσθηκε, εκφυλίσθηκε, καταργήθηκε γιατί περιορίσθηκε, υπήρξε μόνον ως Κρατικό γεγονός, ως Κρατική Θέση αιωνόβια μάλιστα, ως τηλεκρατικό γεγονός. Ευτελίσθηκε και εκφυλίσθηκε γιατί περιορίσθηκε στην ψήφο.
Όταν μάλιστα είχε υπονομευθεί η διαδικασία ανάδειξης των αντιπροσωπεύσεων διαμέσου της καθολικής ψηφοφορίας. Η συνειδητοποίηση αυτής της υπονόμευσης από τους πλέον πολιτικοποιημένους πολίτες προκάλεσε, προκαλεί την αποχή, το κανένας. Κατάλαβαν ότι δεν λειτουργεί η Δημοκρατία. Ότι αποφασίζουν, ψηφίζουν οι SIEMENS και CIA όπως ομολόγησε χωρίς να κληθεί να ολοκληρώσει την απολογία του ο Τσουκάτος. Δήλωσε ότι δεν θα γίνει Ιφιγένεια. Είναι αυτό επιτρεπτό στις Δημοκρατίες;
Η πολιτική εκφυλίσθηκε γιατί η ίδια ψήφος έγινε ψήφος διαμαρτυρίας, ψήφος ΚΑΤΑ. Όχι ψήφος ΥΠΕΡ, δηλαδή ψήφος ένταξης, αποδοχής, στήριξης και συμμετοχής σε ένα σχέδιο, σε ένα πρόγραμμα, σε μεγάλες ιδέες, σε οράματα μικρά και μεγάλα, Περιφερειακά, Εθνικά, Ευρωπαϊκά.
Ακόμη και τώρα παρατηρώ αυτήν την νεύρωση της ψήφου, «τι θα ψηφίσουμε», την πρόταξη της νεύρωσης και όχι ενός βαθύτερου προβληματισμού μετά τον καταστροφικό κύκλο ο οποίος είχε σε μεγάλο βαθμό την συγκατάθεση σας. Ακολουθήσατε το ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, «του ελάτε να τα φάμε», όπως και άλλα αντιπαραδείγματα. Πόσες φορές ψηφίσατε χειραγωγούμενοι, κατευθυνόμενοι από την τηλεκρατία, την γκαλοποκρατία, τις πολιτικές φούσκες εκτός από τις οικονομικές του χρηματιστηρίου. Μετά οι φούσκες έσπαζαν, αποκαλύπτονταν η κενότητα, η απάτη και βρισκόσασταν διαψευσμένοι, προδομένοι αλλά και ένοχοι. Τώρα σας προτείνουν νέες πολιτικές φούσκες Κομμάτων μη Κομμάτων, Κομμάτων στιγμιαίων τηλεοπτικών ανακοινώσεων ή παρουσιών. Ή μη Κομμάτων ταμείων, με δανεικά λεφτά (δανεικά και αγύριστα) του Κράτους. Η μη Κομμάτων πρώην Ενόχων τα οποία δημιουργούνται εν μια νυκτί. Που με την νέα ταμπέλα θέλουν να αποβάλουν την ενοχή, να γίνουν, να παρουσιασθούν ως κριτές όταν είναι υπόλογοι. Φλυαρούν για την Ανάπτυξη όταν δεν ξέρουν τι είναι. Άλλοι αντιπολιτεύονται πληκτικά και μονότονα ως διαμαρτυρία, ως διαρκείς παρελάσεις παρά πολιτικές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτά όμως δεν είναι Πολιτική, αυτά δεν είναι πολιτικά κόμματα. Περιγράφω στο βιβλίο μου αυτόν τον εκφυλισμό. Αυτά είναι η συνέχεια της «πολιτικής» ως Απάτη που μας οδήγησε εδώ.
Ο δρόμος, ο δημιουργικός, σταθερός, με διάρκεια δρόμος, είναι η ανάκτηση της έννοιας, των λειτουργιών, των αυθεντικών πεδίων και χαρακτηριστικών της πολιτικής. Μετά την απωθητική εικόνα της εκφυλισμένης εκδοχής της αποδεικνύεται ότι υπάρχει δημόσια ανάγκη ενός μαθήματος του τι είναι πολιτική. Ανάγκη ανακάλυψης της πολιτικής στην χώρα που γεννήθηκε.
Σε αυτό το πεδίο κρίνεται η πορεία της χώρας, το μέλλον της, ο Νέος Ιστορικός Κύκλος. Στον προηγούμενο ιστορικό κύκλο η ιστορία, η γεωγραφία όπως έλεγα ήταν μαζί μας. Η πολιτική δεν ήταν, γιατί δεν υπήρχε. Η ιστορία είναι πάλι μαζί μας. Την πολιτική, την καλή πολιτική πρέπει να ανακαλύψουμε, να ανακτήσουμε ώστε να συγχρονισθούμε με τις δυναμικές της ιστορίας.
Αυτό είναι υπόθεση της νέας Κοινωνίας Πολιτών, που την αποτελούν όσοι έμειναν ζωντανοί, ειλικρινά μετανοιωμένοι, ενηλικιωμένοι, από τον προηγούμενο κύκλο αλλά κυρίως οι νέοι άνθρωποι όχι ως αγανακτισμένοι αλλά ως δημιουργοί και ως πολίτες.
Ο νέος Ιστορικός Κύκλος απαιτεί μια νέα κοινωνία Πολιτών και Δημιουργών.
Είναι υπόθεση ΒΗΜΑΤΩΝ ΛΟΓΟΥ όπως ο σημερινός εδώ στην Λιβαδειά. Εργαστηρίων, Αργαλειών. Οπως είχατε κάποτε εργαστήρια νέας πολιτικής παιδείας που άνθιζαν σε όλη την Ελλάδα.
Επιστρέφει το Κύρος, η Ελκτικότητα, η εξυπνάδα, γιατί υπήρξε και υπάρχει πολύ βλακεία. Επιστρέφουν η χαρά αλλά και η ηθική της Πολιτικής.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
ΠΕΜΠΤΗ, 15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(Μιλώντας στην Λιβαδειά)
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Όλη αυτήν την περίοδο η Πολιτική ευτελίσθηκε, εκφυλίσθηκε, καταργήθηκε γιατί περιορίσθηκε, υπήρξε μόνον ως Κρατικό γεγονός, ως Κρατική Θέση αιωνόβια μάλιστα, ως τηλεκρατικό γεγονός. Ευτελίσθηκε και εκφυλίσθηκε γιατί περιορίσθηκε στην ψήφο.
Όταν μάλιστα είχε υπονομευθεί η διαδικασία ανάδειξης των αντιπροσωπεύσεων διαμέσου της καθολικής ψηφοφορίας. Η συνειδητοποίηση αυτής της υπονόμευσης από τους πλέον πολιτικοποιημένους πολίτες προκάλεσε, προκαλεί την αποχή, το κανένας. Κατάλαβαν ότι δεν λειτουργεί η Δημοκρατία. Ότι αποφασίζουν, ψηφίζουν οι SIEMENS και CIA όπως ομολόγησε χωρίς να κληθεί να ολοκληρώσει την απολογία του ο Τσουκάτος. Δήλωσε ότι δεν θα γίνει Ιφιγένεια. Είναι αυτό επιτρεπτό στις Δημοκρατίες;
Η πολιτική εκφυλίσθηκε γιατί η ίδια ψήφος έγινε ψήφος διαμαρτυρίας, ψήφος ΚΑΤΑ. Όχι ψήφος ΥΠΕΡ, δηλαδή ψήφος ένταξης, αποδοχής, στήριξης και συμμετοχής σε ένα σχέδιο, σε ένα πρόγραμμα, σε μεγάλες ιδέες, σε οράματα μικρά και μεγάλα, Περιφερειακά, Εθνικά, Ευρωπαϊκά.
Ακόμη και τώρα παρατηρώ αυτήν την νεύρωση της ψήφου, «τι θα ψηφίσουμε», την πρόταξη της νεύρωσης και όχι ενός βαθύτερου προβληματισμού μετά τον καταστροφικό κύκλο ο οποίος είχε σε μεγάλο βαθμό την συγκατάθεση σας. Ακολουθήσατε το ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, «του ελάτε να τα φάμε», όπως και άλλα αντιπαραδείγματα. Πόσες φορές ψηφίσατε χειραγωγούμενοι, κατευθυνόμενοι από την τηλεκρατία, την γκαλοποκρατία, τις πολιτικές φούσκες εκτός από τις οικονομικές του χρηματιστηρίου. Μετά οι φούσκες έσπαζαν, αποκαλύπτονταν η κενότητα, η απάτη και βρισκόσασταν διαψευσμένοι, προδομένοι αλλά και ένοχοι. Τώρα σας προτείνουν νέες πολιτικές φούσκες Κομμάτων μη Κομμάτων, Κομμάτων στιγμιαίων τηλεοπτικών ανακοινώσεων ή παρουσιών. Ή μη Κομμάτων ταμείων, με δανεικά λεφτά (δανεικά και αγύριστα) του Κράτους. Η μη Κομμάτων πρώην Ενόχων τα οποία δημιουργούνται εν μια νυκτί. Που με την νέα ταμπέλα θέλουν να αποβάλουν την ενοχή, να γίνουν, να παρουσιασθούν ως κριτές όταν είναι υπόλογοι. Φλυαρούν για την Ανάπτυξη όταν δεν ξέρουν τι είναι. Άλλοι αντιπολιτεύονται πληκτικά και μονότονα ως διαμαρτυρία, ως διαρκείς παρελάσεις παρά πολιτικές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτά όμως δεν είναι Πολιτική, αυτά δεν είναι πολιτικά κόμματα. Περιγράφω στο βιβλίο μου αυτόν τον εκφυλισμό. Αυτά είναι η συνέχεια της «πολιτικής» ως Απάτη που μας οδήγησε εδώ.
Ο δρόμος, ο δημιουργικός, σταθερός, με διάρκεια δρόμος, είναι η ανάκτηση της έννοιας, των λειτουργιών, των αυθεντικών πεδίων και χαρακτηριστικών της πολιτικής. Μετά την απωθητική εικόνα της εκφυλισμένης εκδοχής της αποδεικνύεται ότι υπάρχει δημόσια ανάγκη ενός μαθήματος του τι είναι πολιτική. Ανάγκη ανακάλυψης της πολιτικής στην χώρα που γεννήθηκε.
Σε αυτό το πεδίο κρίνεται η πορεία της χώρας, το μέλλον της, ο Νέος Ιστορικός Κύκλος. Στον προηγούμενο ιστορικό κύκλο η ιστορία, η γεωγραφία όπως έλεγα ήταν μαζί μας. Η πολιτική δεν ήταν, γιατί δεν υπήρχε. Η ιστορία είναι πάλι μαζί μας. Την πολιτική, την καλή πολιτική πρέπει να ανακαλύψουμε, να ανακτήσουμε ώστε να συγχρονισθούμε με τις δυναμικές της ιστορίας.
Αυτό είναι υπόθεση της νέας Κοινωνίας Πολιτών, που την αποτελούν όσοι έμειναν ζωντανοί, ειλικρινά μετανοιωμένοι, ενηλικιωμένοι, από τον προηγούμενο κύκλο αλλά κυρίως οι νέοι άνθρωποι όχι ως αγανακτισμένοι αλλά ως δημιουργοί και ως πολίτες.
Ο νέος Ιστορικός Κύκλος απαιτεί μια νέα κοινωνία Πολιτών και Δημιουργών.
Είναι υπόθεση ΒΗΜΑΤΩΝ ΛΟΓΟΥ όπως ο σημερινός εδώ στην Λιβαδειά. Εργαστηρίων, Αργαλειών. Οπως είχατε κάποτε εργαστήρια νέας πολιτικής παιδείας που άνθιζαν σε όλη την Ελλάδα.
Επιστρέφει το Κύρος, η Ελκτικότητα, η εξυπνάδα, γιατί υπήρξε και υπάρχει πολύ βλακεία. Επιστρέφουν η χαρά αλλά και η ηθική της Πολιτικής.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Η AYTOAΠOKAΛOYMENH AΡIΣTEΡA THΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟ - Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΩΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η AYTOAΠOKAΛOYMENH AΡIΣTEΡA THΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΩΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Σύμφωνα με τον Γαλλικό Νόμο Ποινικοποίησης της Άρνησης των Γενοκτονιών ορισμένα κόμματα μη –κόμματα θα βρεθούν εκτός Νόμου.
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
(Μιλώντας στα Νέα Μουδανιά)
Η αυτοαποκαλούμενη αριστερά της μεταπολίτευσης – όχι του Γληνού, του Ηλιού, του Καστοριάδη, του Αριστομένη Προβελλέγγιου – δεν τα πήγε καλά με την Ελληνική Κληρονομιά, την Ελληνική Παιδεία, την Ελληνικότητα, την μνήμη των θυμάτων του Κεμαλισμού, τις νέες ρατσιστικές βαρβαρότητες που υπέστη ο Ελληνισμός την περίοδο του διπολισμού.
Η εχθρότητα της προς αυτά τα ζητήματα την οδήγησε στην αποσιώπηση, την νομιμοποίηση των ρατσιστικών βιαιοτήτων, στον πνευματικό και ηθικό ακρωτηριασμό των Ελλήνων, στον Εθνομηδενισμό.
Παρ’ όλη την ρητορεία και το Φολκλόρ, στην απουσία Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στα πεδία που αυτή κρίνονταν και κρίνεται ουσιαστικά. Η απουσία και η Ερμαφρόδιτη στάση της ήταν και είναι ορατή τόσο στα Εθνικά όσο και τα Διεθνιστικά μέτωπα. Τα κείμενα μου για το «Νέο Διεθνισμό» και τον «Περιφερειακό Διεθνισμό» είναι αποκαλυπτικά αυτής της απουσίας.
Η στάση της αυτή λόγω διανοητικής πενίας, οκνηρίας, αδυναμίας ανάλυσης, επαρχιωτισμού και εξάρτησης την οδηγούσε να ταυτίζεται ουσιαστικά με τον ιστορικό της αντίπαλο την «Εθνικόφρονη», «ΝεοΕθνικόφρονη» Δεξιά. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που βρέθηκε υφιστάμενη, ενσωματωμένη στις διαδικασίες της Παγκοσμιοποίησης τόσο στο πεδίο του πολιτισμού όσο και της οικονομίας, της Πραγματικής και της Χρηματιστικής.
Αυτό είναι το υπόβαθρο της πληθωριστικής εμφάνισης Γορίλων, Χιμπατζήδων της Εσπερίας και Ελληνοφάγων «Αριστερών», «Σοσιαλιστών» και «Νεοφιλελεύθερων».
Γεμίσαμε Ελληνοφάγους στο Κράτος, στους Εκπαιδευτικούς θεσμούς, στα Μ.Μ.Ε., στα «κινήματα» μίας χρήσης.
Ως γνωστόν η Ελληνική Σημαία και το όνομα της Ελλάδας αποτέλεσε σύμβολο αγώνων για την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την Αδελφοσύνη των Λαών. Εδώ συκοφαντήθηκε ο Ελληνισμός και καίγονταν η Ελληνική Σημαία όχι μόνον από πράκτορες ξένων χωρών αλλά και ψευτοαριστερούς λόγω ηλιθιότητας και αριστεροφασίστες, σοσιαλφασίστες. Θεωρητικούς πατέρες και φθηνά εκτελεστικά όργανα του μοιραίου για την χώρα και τον λαό δίδυμου Σημίτης και Υιός.
Όπως βλέπεται η Ελληνική Σημαία επιστρέφει ως σύμβολο απελευθέρωσης. Για τις πολλές επιστροφές θα μιλήσουμε άλλη στιγμή. Γράφω στο βιβλίο μου «Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη». Όσον αφορά το ερώτημα σας για τις επιδράσεις στην Ελλάδα του Γαλλικού Νόμου Ποινικοποίησης της Άρνησης της γενοκτονίας. Κινείται στον ηθικό και πολιτικό ορίζοντα της ταύτισης δύο ιδεολογιών του θανάτου, του Κεμαλισμού και του Ναζισμού.
Γνωρίζετε την πρόταση μου για την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού. Όπως έχουμε την 27η Ιανουαρίου για τα θύματα του Ναζισμού.
Η επέκταση του Γαλλικού Δικαίου στην Ευρώπη, την Ελλάδα δημιουργεί προβλήματα σε όλη την μεταπολιτευτική φάρμα που φωτογράφησα πριν. Ας το εκφράσω διαφορετικά. Κινδυνεύουν να τεθούν εκτός νόμου, να μπουν φυλακή (αυτό πρέπει να γίνει και για άλλα αδικήματα) τόσο η PESPI, η COLA όσο και το κόμμα μη – κόμμα του Κουβέλη. Λόγω των προσκυνημάτων του Κεμάλ και πολλών άλλων αμαρτημάτων. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα προσβεβλημένο από την Κεμαλική ρατσιστική ευλογιά. Μιλώ για το φασιστικό «Αριστερό Δεξιό» βιβλίο του Συνωστίζονταν στην Σμύρνη και όχι μόνον. Σαν να λες συνωστίζονταν στο Ματχάουζεν.
Αν τους το επιτρέψεις ανεχόμενος το τέρας, θα γράφουν ποιήματα, τραγούδια για να νομιμοποιήσουν τον «συνωστισμό». Πρόκειται για βαθύ φασισμό.
Το «συνωστίζονταν στην Σμύρνη» αποτελεί έκφραση φασιστικών ταυτοτήτων, ατομικών ή συλλογικών, Κομματικών όχι Δημοκρατικών, Αριστερών, Ανθρωπιστικών.
Όλους αυτούς τους παράξενους κύκλους θέλω να τους διαβεβαιώσω για το εξής. Στον νέο Ιστορικό Πολιτικό Κύκλο οι Αγιογράφοι, Λάτρεις και προπαγανδιστές του Κεμαλισμού θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους φίλους και εκφραστές της άλλης ιδεολογίας του Θανάτου του Ναζισμού.
Θα ονομάζονται ρατσιστές, Κεμαλολάγνοι, ΚεμαλοΝαζί όχι Δημοκράτες, Αριστεροί, Προοδευτικοί. Φιλάνθρωποι.
Πρέπει να προστατεύσουμε τις λέξεις. Η δολοφονία τους είναι η αρχή των ολοκληρωτισμών. Επειδή κάποτε ήσουν ενάντια στην χούντα, δεν σημαίνει ότι σήμερα είσαι Δημοκράτης και ανθρωπιστής. Όταν μάλιστα κάνεις αυτά που έκανε η χούντα.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΩΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Σύμφωνα με τον Γαλλικό Νόμο Ποινικοποίησης της Άρνησης των Γενοκτονιών ορισμένα κόμματα μη –κόμματα θα βρεθούν εκτός Νόμου.
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
(Μιλώντας στα Νέα Μουδανιά)
Η αυτοαποκαλούμενη αριστερά της μεταπολίτευσης – όχι του Γληνού, του Ηλιού, του Καστοριάδη, του Αριστομένη Προβελλέγγιου – δεν τα πήγε καλά με την Ελληνική Κληρονομιά, την Ελληνική Παιδεία, την Ελληνικότητα, την μνήμη των θυμάτων του Κεμαλισμού, τις νέες ρατσιστικές βαρβαρότητες που υπέστη ο Ελληνισμός την περίοδο του διπολισμού.
Η εχθρότητα της προς αυτά τα ζητήματα την οδήγησε στην αποσιώπηση, την νομιμοποίηση των ρατσιστικών βιαιοτήτων, στον πνευματικό και ηθικό ακρωτηριασμό των Ελλήνων, στον Εθνομηδενισμό.
Παρ’ όλη την ρητορεία και το Φολκλόρ, στην απουσία Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στα πεδία που αυτή κρίνονταν και κρίνεται ουσιαστικά. Η απουσία και η Ερμαφρόδιτη στάση της ήταν και είναι ορατή τόσο στα Εθνικά όσο και τα Διεθνιστικά μέτωπα. Τα κείμενα μου για το «Νέο Διεθνισμό» και τον «Περιφερειακό Διεθνισμό» είναι αποκαλυπτικά αυτής της απουσίας.
Η στάση της αυτή λόγω διανοητικής πενίας, οκνηρίας, αδυναμίας ανάλυσης, επαρχιωτισμού και εξάρτησης την οδηγούσε να ταυτίζεται ουσιαστικά με τον ιστορικό της αντίπαλο την «Εθνικόφρονη», «ΝεοΕθνικόφρονη» Δεξιά. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που βρέθηκε υφιστάμενη, ενσωματωμένη στις διαδικασίες της Παγκοσμιοποίησης τόσο στο πεδίο του πολιτισμού όσο και της οικονομίας, της Πραγματικής και της Χρηματιστικής.
Αυτό είναι το υπόβαθρο της πληθωριστικής εμφάνισης Γορίλων, Χιμπατζήδων της Εσπερίας και Ελληνοφάγων «Αριστερών», «Σοσιαλιστών» και «Νεοφιλελεύθερων».
Γεμίσαμε Ελληνοφάγους στο Κράτος, στους Εκπαιδευτικούς θεσμούς, στα Μ.Μ.Ε., στα «κινήματα» μίας χρήσης.
Ως γνωστόν η Ελληνική Σημαία και το όνομα της Ελλάδας αποτέλεσε σύμβολο αγώνων για την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την Αδελφοσύνη των Λαών. Εδώ συκοφαντήθηκε ο Ελληνισμός και καίγονταν η Ελληνική Σημαία όχι μόνον από πράκτορες ξένων χωρών αλλά και ψευτοαριστερούς λόγω ηλιθιότητας και αριστεροφασίστες, σοσιαλφασίστες. Θεωρητικούς πατέρες και φθηνά εκτελεστικά όργανα του μοιραίου για την χώρα και τον λαό δίδυμου Σημίτης και Υιός.
Όπως βλέπεται η Ελληνική Σημαία επιστρέφει ως σύμβολο απελευθέρωσης. Για τις πολλές επιστροφές θα μιλήσουμε άλλη στιγμή. Γράφω στο βιβλίο μου «Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη». Όσον αφορά το ερώτημα σας για τις επιδράσεις στην Ελλάδα του Γαλλικού Νόμου Ποινικοποίησης της Άρνησης της γενοκτονίας. Κινείται στον ηθικό και πολιτικό ορίζοντα της ταύτισης δύο ιδεολογιών του θανάτου, του Κεμαλισμού και του Ναζισμού.
Γνωρίζετε την πρόταση μου για την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού. Όπως έχουμε την 27η Ιανουαρίου για τα θύματα του Ναζισμού.
Η επέκταση του Γαλλικού Δικαίου στην Ευρώπη, την Ελλάδα δημιουργεί προβλήματα σε όλη την μεταπολιτευτική φάρμα που φωτογράφησα πριν. Ας το εκφράσω διαφορετικά. Κινδυνεύουν να τεθούν εκτός νόμου, να μπουν φυλακή (αυτό πρέπει να γίνει και για άλλα αδικήματα) τόσο η PESPI, η COLA όσο και το κόμμα μη – κόμμα του Κουβέλη. Λόγω των προσκυνημάτων του Κεμάλ και πολλών άλλων αμαρτημάτων. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα προσβεβλημένο από την Κεμαλική ρατσιστική ευλογιά. Μιλώ για το φασιστικό «Αριστερό Δεξιό» βιβλίο του Συνωστίζονταν στην Σμύρνη και όχι μόνον. Σαν να λες συνωστίζονταν στο Ματχάουζεν.
Αν τους το επιτρέψεις ανεχόμενος το τέρας, θα γράφουν ποιήματα, τραγούδια για να νομιμοποιήσουν τον «συνωστισμό». Πρόκειται για βαθύ φασισμό.
Το «συνωστίζονταν στην Σμύρνη» αποτελεί έκφραση φασιστικών ταυτοτήτων, ατομικών ή συλλογικών, Κομματικών όχι Δημοκρατικών, Αριστερών, Ανθρωπιστικών.
Όλους αυτούς τους παράξενους κύκλους θέλω να τους διαβεβαιώσω για το εξής. Στον νέο Ιστορικό Πολιτικό Κύκλο οι Αγιογράφοι, Λάτρεις και προπαγανδιστές του Κεμαλισμού θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους φίλους και εκφραστές της άλλης ιδεολογίας του Θανάτου του Ναζισμού.
Θα ονομάζονται ρατσιστές, Κεμαλολάγνοι, ΚεμαλοΝαζί όχι Δημοκράτες, Αριστεροί, Προοδευτικοί. Φιλάνθρωποι.
Πρέπει να προστατεύσουμε τις λέξεις. Η δολοφονία τους είναι η αρχή των ολοκληρωτισμών. Επειδή κάποτε ήσουν ενάντια στην χούντα, δεν σημαίνει ότι σήμερα είσαι Δημοκράτης και ανθρωπιστής. Όταν μάλιστα κάνεις αυτά που έκανε η χούντα.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ. ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ
ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821! ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ !
Ο ελληνικός απελευθερωτικός αγώνας συνιστά θεμελιακό σημείο αναφοράς, ορόσημο, σπουδαία φάση στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού συνέδεε αντικειμενικά την εθνική ανεξαρτησία με την ανάγκη για γρήγορη αστική ανάπτυξη. Αφετέρου, η ίδρυση του ελλαδικού κράτους αποτέλεσε το πρώτο σημαντικό ρήγμα στην ευρωπαϊκή «νέα» τάξη που είχε εγκαθιδρύσει με τις αποφάσεις του το συνέδριο της Βιέννης.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αλλά και η αυτοαποκαλούμενη αριστερά της μεταπολίτευσης δεν αισθάνονταν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την Ελληνική Παιδεία, την ελληνική πολιτισμική κληρονομιά, την μνήμη των θυμάτων του κεμαλισμού, την διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, τις νέες βαρβαρότητες που υπέστη ο Ελληνισμός την περίοδο του διπολισμού.
Η απέχθειά τους προς αυτά τα ζητήματα οδήγησε αυτές τις δυνάμεις στην αποσιώπηση, την νομιμοποίηση των ρατσιστικών βιαιοτήτων, στον πνευματικό και ηθικό ακρωτηριασμό των Ελλήνων, στον Εθνομηδενισμό.
Σήμερα κεντρικά ζητήματα αποτελούν η αποκατάσταση της συλλογικής μνήμης - εθνικής, κοινοτικής -, καθώς και του νοήματος, των λειτουργιών, των αυθεντικών πεδίων και στοιχείων της πολιτικής. Επίσης η εκπλήρωση των όρων μιας αυτοδύναμης, αυτόκεντρης ανάπτυξης της χώρας. Συναφείς-συνεπακόλουθα με τα ζητήματα αυτά είναι και η επίτευξη μιας ευρείας συσπείρωσης κοινωνικών-πολιτικών δυνάμεων και η κατά το δυνατόν αυθεντική ενιαία έκφραση των δυνάμεων που αγωνίζονται για τη δημοκρατία, την κοινωνική χειραφέτηση, τη λαική κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία, την οικολογία !!! Αυτή η ενιαία έκφραση θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό να πραγματοποιηθεί και με ευρύτερο ενωτικό ψηφοδέλτιο τέτοιων δυνάμεων στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές !!...
Θόδωρος Μπατρακούλης
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
...Ο αγώνας των επαναστατών του 1821 στρεφόταν πρωταρχικά εναντίον του οθωμανικού κράτους και των δομών και σχέσεων εξουσίας που διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο του οθωμανικού συστήματος κατάκτησης και κυριαρχίας. Η επανάσταση είχε και κοινωνικό χαρακτήρα αλλά και σαφή εθνικοαπελευθερωτικά αιτήματα, όπως καταγράφονται στην Διακήρυξη της Α΄ Εθνοσυνέλευσης και στο προοίμιο του Συντάγματος της Επιδαύρου και στα επόμενα Συντάγματα. Ο αγώνας για την ανεξαρτησία της Ελλάδας είχε ευρεία ιστορική σημασία. Υπήρξε η κύρια εκδήλωση στη Ν/A Ευρώπη ενός επαναστατικού κύματος, το οποίο ήταν προϊόν διαφόρων παραγόντων. Ως κύριοι μεταξύ τους μπορούν να θεωρηθούν:
α) Tο πολύπτυχο κίνημα εθνικής αφύπνισης, κατάληξη πολύπλευρης μακραίωνης ιστορικής πορείας με αφετηρία το Βυζάντιο. Σημαντικοί σταθμοί της η δημιουργία «εξωκεντρικών» ελληνικών κρατών μετά το 1204, η αντίσταση του ελληνικού κόσμου (και μέσα στις φραγκοκρατούμενες περιοχές) και η συνακόλουθη αναζωογόνηση των ελληνικών σπουδών, της τέχνης και της φιλολογίας . Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης και κυριαρχίας, αναδύθηκε ένα πρωτότυπο ιστορικό σχήμα, από το οποίο γεννήθηκε η έννοια της «Eκκλησίας-κεφαλής του έθνους» και του «εθνάρχη» (οθωμανικός όρος Μιλέτμπασι) . Ο ορθόδοξος κλήρος βρέθηκε επί κεφαλής ενός είδους «παθητικής αντίστασης» –κάποιες φορές έλαβε περισσότερο ενεργητικές μορφές– εναντίον των κατακτητών-κυρίαρχων . Οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι χριστιανικοί βαλκανικοί λαοί , διατήρησαν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους χάρη στην ορθόδοξη θρησκεία. Στη λατρεία και στη ζωή της υπό τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ορθόδοξης Εκκλησίας χρησιμοποιούνταν η ελληνική γλώσσα. Σημαντικοί παράγοντες της εθνικής επιβίωσης υπήρξαν η κοινοτική οργάνωση -επικεφαλής των κοινοτήτων ήταν οι πρόκριτοι (δημογέροντες)- και η παιδεία, με όλους τους σοβαρούς περιορισμούς που επιβάλλονταν στην άσκησή της . Eξάλλου, όπως γενικότερα στη Βαλκανική, αρκετοί Ελληνες αρνούνταν κάθε συνδιαλλαγή με τους κατακτητές αλλά και τους ομόθρησκούς τους άρχοντες και εξακολουθούσαν την ανυπότακτη ζωή τους επιλέγοντας τις πιο ορεινές και δύσβατες περιοχές . Ηταν οι κλέφτες και αποτέλεσαν πρόπλασμα για τα στρατιωτικά σώματα της Επανάστασης του 1821.
β) Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση του 1789. O ελληνικός Διαφωτισμός αναπτύσσεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, καθυστερημένα σε σύγκριση με την εκδήλωση και ανάπτυξη του φαινομένου στη δυτική Ευρώπη. Οι ιδέες του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού επηρέασαν τον τουρκοκρατούμενο ελληνικό χώρο όταν δημιουργήθηκαν κατάλληλες συνθήκες. Αυτό έγινε από τις αρχές του 18ου αιώνα με την ανάθεση σε Ελληνες της διακυβέρνησης των παραδουνάβιων ηγεμονιών, και αργότερα με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774). Η εξάπλωσή του Διαφωτισμού στον ελληνικό πνευματικό χώρο συμβατικά έχει διακριθεί σε τρεις περιόδους. Η προδρομική περίοδος (κύριοι εκπρόσωποι ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ , ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Νικηφόρος Θεοτόκης) φέρει τη σφραγίδα της επιρροής του Βολταίρου. Η δεύτερη περίοδος χαρακτηρίζεται από την σημαντική επίδραση των Γάλλων εγκυκλοπαιδιστών (τυπικός εκπρόσωπος ο Φαναριώτης Δημήτριος Καταρτζής) . Η τρίτη περίοδος συνδέεται με ένα κίνημα διανοουμένων σταθερά εμπνεόμενων από τις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά που αποδοκιμάζουν τη βίαιη επιβολή τους . Σημαντικοί εκπρόσωποι αυτής της γενεάς ήταν οι Γρηγόριος Κωνσταντάς και Δανιήλ Φιλιππίδης (συγγραφείς της Γεωγραφίας Νεωτερικής) , ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Αδαμάντιος Κοραής . Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ενίσχυσε την ανάπτυξη του ελληνικού Διαφωτισμού και φιλελευθερισμού, καθώς και των ριζοσπαστικών κινημάτων στη Ν/Α Ευρώπη. Στους βαλκανικούς χριστιανικούς λαούς η Γαλλική Επανάσταση και η ναπολεόντεια Αυτοκρατορία που αναδύθηκε από αυτήν άφησαν να διαφανεί η δυνατότητα αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού . Μετά την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες ιδεολογικές ζυμώσεις στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, αλλά και στην Ελλάδα. Οι κριτικές εναντίον διαφόρων δημοκρατικών και νεοϊδεατών πήραν διαστάσεις πολεμικής . Εξάλλου, ο Αδαμάντιος Κοραής, εκφράζοντας την αποστροφή του για τη ρωσική αυτοκρατορία –που, όπως έγραφε, δεν μπορούσε να επιβληθεί παρά «με Καλμούκους και Κοζάκους» –, θεωρούσε ότι το ελληνικό έθνος έπρεπε να στηρίξει τις ελπίδες του στους δημοκρατικούς Γάλλους και μετά την παλινόρθωση στη Γαλλία, στους «Αγγλοαμερικανούς» , δηλαδή στους Αμερικανούς.
γ) Τα δημοκρατικά και ομοσπονδιακά οράματα ορισμένων επαναστατών διανοουμένων και ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατείχε ο Ρήγας Βελεστινλής (πρώτος κήρυκας της συναδέλφωσης των βαλκανικών λαών) . Η «Ελληνική Δημοκρατία» του στόχευε αφενός στην επαναστατική επίλυση του εθνικού προβλήματος και αφετέρου στην εγκαθίδρυση ενός πολιτειακού συστήματος που συνδυάζει τη δημοκρατική αυτοκυβέρνηση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και μια ολοκληρωμένη εκδοχή αντιπροσώπευσης στο πεδίο της κεντρικής πολιτείας. Θεμελιώδης υπήρξε η συμβολή του Ρήγα «στην διεύρυνση και το βάθαιμα στις σύγχρονες συνθήκες του νοήματος του δημοκρατικού πατριωτισμού, όπως αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του Διαφωτισμού» . Ο ριζοσπαστισμός της περιόδου 1789-1821 είχε διαβαλκανική βάση και εμβέλεια . Αυτό έχει αποδοθεί στον χαρακτήρα των νοτιοευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς και στον δεσμό ανάμεσα στους διακινητές ριζοσπαστικών ιδεών και τον κοσμοπολιτικό ουμανισμό του Διαφωτισμού . Τα κείμενα των Ελλήνων πολιτικών στοχαστών της περιόδου 1789-1821 θεωρήθηκε ότι εγγράφονταν στη γενική οπτική της τότε ευρωπαϊκής σκέψης . Μια σαφέστερη παράσταση του πνεύματος της εποχής συνοψίζεται στο σχήμα ευρωπαϊκή κρίση – πολιτικοποίηση των Ελλήνων επικεντρωμένη γύρω από την ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας – ανάδυση των ιδεολογικών / πολιτικών ρευμάτων των Ελλήνων διανοουμένων (φιλελεύθερο και ριζοσπαστικό) ...
(Απόσπασμα από εκτεταμένο ερευνητικό άρθρο του Δρ Θεόδωρου Μπατρακούλη, το οποίο πρόκειται να δημοσιευτεί στο 4ο τεύχος της περιοδικής έκδοσης Νέος Ερμής ο Λόγιος - θα κυκλοφρήσει τις προσεχείς ημέρες)
Ο ελληνικός απελευθερωτικός αγώνας συνιστά θεμελιακό σημείο αναφοράς, ορόσημο, σπουδαία φάση στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού συνέδεε αντικειμενικά την εθνική ανεξαρτησία με την ανάγκη για γρήγορη αστική ανάπτυξη. Αφετέρου, η ίδρυση του ελλαδικού κράτους αποτέλεσε το πρώτο σημαντικό ρήγμα στην ευρωπαϊκή «νέα» τάξη που είχε εγκαθιδρύσει με τις αποφάσεις του το συνέδριο της Βιέννης.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αλλά και η αυτοαποκαλούμενη αριστερά της μεταπολίτευσης δεν αισθάνονταν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την Ελληνική Παιδεία, την ελληνική πολιτισμική κληρονομιά, την μνήμη των θυμάτων του κεμαλισμού, την διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, τις νέες βαρβαρότητες που υπέστη ο Ελληνισμός την περίοδο του διπολισμού.
Η απέχθειά τους προς αυτά τα ζητήματα οδήγησε αυτές τις δυνάμεις στην αποσιώπηση, την νομιμοποίηση των ρατσιστικών βιαιοτήτων, στον πνευματικό και ηθικό ακρωτηριασμό των Ελλήνων, στον Εθνομηδενισμό.
Σήμερα κεντρικά ζητήματα αποτελούν η αποκατάσταση της συλλογικής μνήμης - εθνικής, κοινοτικής -, καθώς και του νοήματος, των λειτουργιών, των αυθεντικών πεδίων και στοιχείων της πολιτικής. Επίσης η εκπλήρωση των όρων μιας αυτοδύναμης, αυτόκεντρης ανάπτυξης της χώρας. Συναφείς-συνεπακόλουθα με τα ζητήματα αυτά είναι και η επίτευξη μιας ευρείας συσπείρωσης κοινωνικών-πολιτικών δυνάμεων και η κατά το δυνατόν αυθεντική ενιαία έκφραση των δυνάμεων που αγωνίζονται για τη δημοκρατία, την κοινωνική χειραφέτηση, τη λαική κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία, την οικολογία !!! Αυτή η ενιαία έκφραση θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό να πραγματοποιηθεί και με ευρύτερο ενωτικό ψηφοδέλτιο τέτοιων δυνάμεων στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές !!...
Θόδωρος Μπατρακούλης
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
...Ο αγώνας των επαναστατών του 1821 στρεφόταν πρωταρχικά εναντίον του οθωμανικού κράτους και των δομών και σχέσεων εξουσίας που διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο του οθωμανικού συστήματος κατάκτησης και κυριαρχίας. Η επανάσταση είχε και κοινωνικό χαρακτήρα αλλά και σαφή εθνικοαπελευθερωτικά αιτήματα, όπως καταγράφονται στην Διακήρυξη της Α΄ Εθνοσυνέλευσης και στο προοίμιο του Συντάγματος της Επιδαύρου και στα επόμενα Συντάγματα. Ο αγώνας για την ανεξαρτησία της Ελλάδας είχε ευρεία ιστορική σημασία. Υπήρξε η κύρια εκδήλωση στη Ν/A Ευρώπη ενός επαναστατικού κύματος, το οποίο ήταν προϊόν διαφόρων παραγόντων. Ως κύριοι μεταξύ τους μπορούν να θεωρηθούν:
α) Tο πολύπτυχο κίνημα εθνικής αφύπνισης, κατάληξη πολύπλευρης μακραίωνης ιστορικής πορείας με αφετηρία το Βυζάντιο. Σημαντικοί σταθμοί της η δημιουργία «εξωκεντρικών» ελληνικών κρατών μετά το 1204, η αντίσταση του ελληνικού κόσμου (και μέσα στις φραγκοκρατούμενες περιοχές) και η συνακόλουθη αναζωογόνηση των ελληνικών σπουδών, της τέχνης και της φιλολογίας . Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης και κυριαρχίας, αναδύθηκε ένα πρωτότυπο ιστορικό σχήμα, από το οποίο γεννήθηκε η έννοια της «Eκκλησίας-κεφαλής του έθνους» και του «εθνάρχη» (οθωμανικός όρος Μιλέτμπασι) . Ο ορθόδοξος κλήρος βρέθηκε επί κεφαλής ενός είδους «παθητικής αντίστασης» –κάποιες φορές έλαβε περισσότερο ενεργητικές μορφές– εναντίον των κατακτητών-κυρίαρχων . Οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι χριστιανικοί βαλκανικοί λαοί , διατήρησαν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους χάρη στην ορθόδοξη θρησκεία. Στη λατρεία και στη ζωή της υπό τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ορθόδοξης Εκκλησίας χρησιμοποιούνταν η ελληνική γλώσσα. Σημαντικοί παράγοντες της εθνικής επιβίωσης υπήρξαν η κοινοτική οργάνωση -επικεφαλής των κοινοτήτων ήταν οι πρόκριτοι (δημογέροντες)- και η παιδεία, με όλους τους σοβαρούς περιορισμούς που επιβάλλονταν στην άσκησή της . Eξάλλου, όπως γενικότερα στη Βαλκανική, αρκετοί Ελληνες αρνούνταν κάθε συνδιαλλαγή με τους κατακτητές αλλά και τους ομόθρησκούς τους άρχοντες και εξακολουθούσαν την ανυπότακτη ζωή τους επιλέγοντας τις πιο ορεινές και δύσβατες περιοχές . Ηταν οι κλέφτες και αποτέλεσαν πρόπλασμα για τα στρατιωτικά σώματα της Επανάστασης του 1821.
β) Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση του 1789. O ελληνικός Διαφωτισμός αναπτύσσεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, καθυστερημένα σε σύγκριση με την εκδήλωση και ανάπτυξη του φαινομένου στη δυτική Ευρώπη. Οι ιδέες του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού επηρέασαν τον τουρκοκρατούμενο ελληνικό χώρο όταν δημιουργήθηκαν κατάλληλες συνθήκες. Αυτό έγινε από τις αρχές του 18ου αιώνα με την ανάθεση σε Ελληνες της διακυβέρνησης των παραδουνάβιων ηγεμονιών, και αργότερα με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774). Η εξάπλωσή του Διαφωτισμού στον ελληνικό πνευματικό χώρο συμβατικά έχει διακριθεί σε τρεις περιόδους. Η προδρομική περίοδος (κύριοι εκπρόσωποι ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ , ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Νικηφόρος Θεοτόκης) φέρει τη σφραγίδα της επιρροής του Βολταίρου. Η δεύτερη περίοδος χαρακτηρίζεται από την σημαντική επίδραση των Γάλλων εγκυκλοπαιδιστών (τυπικός εκπρόσωπος ο Φαναριώτης Δημήτριος Καταρτζής) . Η τρίτη περίοδος συνδέεται με ένα κίνημα διανοουμένων σταθερά εμπνεόμενων από τις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά που αποδοκιμάζουν τη βίαιη επιβολή τους . Σημαντικοί εκπρόσωποι αυτής της γενεάς ήταν οι Γρηγόριος Κωνσταντάς και Δανιήλ Φιλιππίδης (συγγραφείς της Γεωγραφίας Νεωτερικής) , ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Αδαμάντιος Κοραής . Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ενίσχυσε την ανάπτυξη του ελληνικού Διαφωτισμού και φιλελευθερισμού, καθώς και των ριζοσπαστικών κινημάτων στη Ν/Α Ευρώπη. Στους βαλκανικούς χριστιανικούς λαούς η Γαλλική Επανάσταση και η ναπολεόντεια Αυτοκρατορία που αναδύθηκε από αυτήν άφησαν να διαφανεί η δυνατότητα αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού . Μετά την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες ιδεολογικές ζυμώσεις στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, αλλά και στην Ελλάδα. Οι κριτικές εναντίον διαφόρων δημοκρατικών και νεοϊδεατών πήραν διαστάσεις πολεμικής . Εξάλλου, ο Αδαμάντιος Κοραής, εκφράζοντας την αποστροφή του για τη ρωσική αυτοκρατορία –που, όπως έγραφε, δεν μπορούσε να επιβληθεί παρά «με Καλμούκους και Κοζάκους» –, θεωρούσε ότι το ελληνικό έθνος έπρεπε να στηρίξει τις ελπίδες του στους δημοκρατικούς Γάλλους και μετά την παλινόρθωση στη Γαλλία, στους «Αγγλοαμερικανούς» , δηλαδή στους Αμερικανούς.
γ) Τα δημοκρατικά και ομοσπονδιακά οράματα ορισμένων επαναστατών διανοουμένων και ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατείχε ο Ρήγας Βελεστινλής (πρώτος κήρυκας της συναδέλφωσης των βαλκανικών λαών) . Η «Ελληνική Δημοκρατία» του στόχευε αφενός στην επαναστατική επίλυση του εθνικού προβλήματος και αφετέρου στην εγκαθίδρυση ενός πολιτειακού συστήματος που συνδυάζει τη δημοκρατική αυτοκυβέρνηση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και μια ολοκληρωμένη εκδοχή αντιπροσώπευσης στο πεδίο της κεντρικής πολιτείας. Θεμελιώδης υπήρξε η συμβολή του Ρήγα «στην διεύρυνση και το βάθαιμα στις σύγχρονες συνθήκες του νοήματος του δημοκρατικού πατριωτισμού, όπως αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του Διαφωτισμού» . Ο ριζοσπαστισμός της περιόδου 1789-1821 είχε διαβαλκανική βάση και εμβέλεια . Αυτό έχει αποδοθεί στον χαρακτήρα των νοτιοευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς και στον δεσμό ανάμεσα στους διακινητές ριζοσπαστικών ιδεών και τον κοσμοπολιτικό ουμανισμό του Διαφωτισμού . Τα κείμενα των Ελλήνων πολιτικών στοχαστών της περιόδου 1789-1821 θεωρήθηκε ότι εγγράφονταν στη γενική οπτική της τότε ευρωπαϊκής σκέψης . Μια σαφέστερη παράσταση του πνεύματος της εποχής συνοψίζεται στο σχήμα ευρωπαϊκή κρίση – πολιτικοποίηση των Ελλήνων επικεντρωμένη γύρω από την ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας – ανάδυση των ιδεολογικών / πολιτικών ρευμάτων των Ελλήνων διανοουμένων (φιλελεύθερο και ριζοσπαστικό) ...
(Απόσπασμα από εκτεταμένο ερευνητικό άρθρο του Δρ Θεόδωρου Μπατρακούλη, το οποίο πρόκειται να δημοσιευτεί στο 4ο τεύχος της περιοδικής έκδοσης Νέος Ερμής ο Λόγιος - θα κυκλοφρήσει τις προσεχείς ημέρες)
Αν ήξερε ο Ραμονέ
Πολιτική — Μαρτίου 15, 2012 11:05 πμ
Αν ήξερε ο Ραμονέ
του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη από το προσωπικό του ιστολόγιο o-kairos.blogspot.com
Αναδημοσιεύω στο τέλος του κειμένου μου το άρθρο του Ιγνάσιο Ραμονέ, που πρέπει να διαβαστεί αφού πρώτα κάνεις ακούσει τη συνέντευξη του διαρκούς υπουργού Αναπληρωτή Οικονομικών Φ. Σαχινίδη στην Πόπη Τσαπανίδου, χθες το πρωί στον SKY, την οποία είχα την τύχη να απολαύσω ζωντανά.
Ο υπουργός, λοιπόν, χθες πληροφόρησε το πανελλήνιο ξεκάθαρα και χωρίς εμμεσότητες, ότι δεν ήταν το ΔΝΤ, που επέβαλε την παρουσία του στην Ελλάδα, αλλά η ελληνική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που παρακάλεσε προς τούτο! Σε σημείο μάλιστα, που να εκραγούν -επί ματαίω- και οικονομικοί παράγοντες παρά τω Γιωργάκη, όπως ομολόγησε στη Βουλή προσφάτως ένας από αυτούς, ο κ. Χριστοδούλου, μετά τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σημίτη, που χαρακτήρισε προ μηνών την προσφυγή έγκλημα.
Ο υπουργός χθες είπε ευθέως, ότι δεν ήταν οι Γερμανοί που επέβαλαν τη σφαγή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αλλά η ελληνική κυβέρνηση, η οποία πέρυσι το καλοκαίρι στάθηκε ανίκανη – όπως το είπε ο ίδιος – να αντιπροτείνει άλλα μέτρα δημιουργίας ανταγωνιστικότητας για την ελληνική οικονομία!! Περιέγραψε μάλιστα και τη σκηνή, κατά την οποία οι Γερμανοί εξέφρασαν την άποψη, ότι οι μισθοί ευθύνονται για την δυσανεξία των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών και ζητώντας από την ελληνική αντιπροσωπεία τη γνώμη της «δεν εισέπραξαν πειστικά επιχειρήματα αντίκρουσης». Προφανώς ο υπουργός, ο έτερος υπουργός και ο πρωθυπουργός με τους άλλους παρόντες «παραγοντες», δεν ήθελαν να θίξουν τη λέρα της γραφειοκρατίας, της μίζας, του γραψαρχιδισμού και της λαμογιάς των ημετέρων σε όλο το άθλιο ελληνικό δημόσιο, γιατί από αυτό σιτίζονται σε ψήφους!
Ο υπουργός στη χθεσινή του συνέντευξη-ομολογία πληροφόρησε επίσης το ελληνικό κοινό, ότι δεν ήταν η τρόικα που επέβαλε τη σφαγή των συντάξεων και τα χαράτσια σε όλους τους τομείς των ακινήτων και των εισοδημάτων, αλλά το κράτος «δεν είχε από που αλλού να εισπράξει τα ελλείμματα του» και να καταρτίσει έναν προσαρμοσμένο προϋπολογισμό. Προφανώς ο υπουργός και ο άλλος υπουργός και ο πρωθυπουργός και οι «υπηρεσιακοί παράγοντες» δεν είχαν ακούσει ποτέ, ότι οι εφορίες δεν κυνηγούσαν την εισπρακτέα ύλη, όπως αποδείχτηκε ότι δεν το έκαναν εδώ και χρόνια, οι ελεγκτικές αρχές δεν έλεγχαν κανέναν από τους πανίσχυρους επίορκους υπαλλήλους και προϊσταμένους και φυσικά κανείς δεν έλεγχε κανέναν από τους πολιτικούς προϊσταμένους όλου αυτού του βούρκου, που κάτι φυσαλίδες του απλώς βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια. Γιατί ο βόθρος φτάνει μέχρι την αίθουσα της Βουλής, αλλά δεν υπάρχει βοθρατζής μέχρι στιγμής για να την καθαρίσει.
Σαν να μην έφταναν αυτά, ο υπουργός χτες μας είπε κατάμουτρα, ότι αυτός και τα υπόλοιπα μελή αυτής της καταραμένης κυβέρνησης έφεραν εδώ τις κατοχικές δυνάμεις γιατί δεν είχαν να προτείνουν τίποτε άλλο για την ελληνική οικονομία και τη ζωή των Ελλήνων!! Και πώς να έχουν άλλωστε. Η κύρια ασχολία τους εδώ και χρόνια ήταν η τακτοποίηση των ημετέρων, η καταλήστευση των εισοδημάτων των εργαζομένων, από τα οποία ταΐζονται τα κυκλώματα, με τις πλάτες πολιτευτών, βουλευτών και άλλων υπηρεσιακών παραγόντων, για να μην αναφέρουμε τον άλλο ανέγγιχτο ακόμα βόθρο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Πώς γινόντουσαν όλες αυτές οι κομπίνες με το ΙΚΑ, τις πολεοδομίες, τις κάθε είδους άδειες σε επιχειρηματίες, τους μεσάζοντες στην Υγεία, τα εικονικά και πλαστά τιμολόγια, τις συμμορίες στις ελεγκτικές υπηρεσίες, τα κράτη εν κράτη μέσα στα υπουργεία υπό την ανοχή των υπουργών, και την καταλήστευση των εισοδημάτων των νομοταγών πολιτών μέσα από τις χιλιάδες σκανδαλώδεις παροχές προς τις στρατιές των διορισμένων πραιτοριανών, τους οποίους ακόμα και σήμερα προστατεύει η κεντρική εξουσία μπας και χάσει τις ψήφους τους!! Γι’ αυτό και διάφοροι επίορκοι υπάλληλοι και στελέχη με απολύτως τραμπουκική συμπεριφορά απειλούν κι όλας αντί να είναι στο σκαμνί του εισαγγελέα!
Το θρασύτερο σημείο της χθεσινής συνέντευξης του υπουργού ήταν όταν υποστήριξε στην εξανιστάμενη με το δίκιο της Τσαπανίδου, ότι η κυβέρνηση του 2010 έκανε μεταρρυθμίσεις (!),την ώρα που ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Γκίκας Χαρδουβέλης μόλις προχθές κατήγγειλε ότι εκείνη η κυβέρνηση δεν έκανε απολύτως τίποτε παρά κορόιδευε τους ευρωπαίους, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, με τη γνωστή κουτοπονηριά των Ελλήνων πολιτικών, που την έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες με το παράδειγμα τους εθνική συμπεριφορά. Τα ίδια με τον Χαρδουβέλη, άλλωστε, αλλά για τους δικούς λόγους, είχε καταγγείλει προ τριών μηνών και ο μόνιμος υπουργός Της Τάξης κ. Χρυσοχοΐδης.
Πολλές φόρες εξανίσταμαι με όλους αυτούς τους απίθανους τύπους, που σε μια ιδιωτική επιχείρηση δεν θα έκαναν ούτε για κλητήρες, και που αμολάνε ανερυθρίαστα ό,τι ανοησία σκέφτονται χωρίς να φοβούνται, ότι οι πράξεις τους συνιστούν αδίκημα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Δεν φοβούνται γιατί ποτέ δεν έπιασε κάνεις μετά τον υπάλληλο τον προϊστάμενο του και τον πολιτικό προϊστάμενο για να ελέγξει δικαστικά τον βαθμό ευθύνης στην παράβαση καθήκοντος.
Όλοι αυτοί οι τύποι, που ανερυθρίαστα παραδέχονται ότι έχουν συμμετάσχει στη λεηλασία του δημόσιου ταμείου δεν έχουν ποτέ παραπεμφθεί από μια δικαστική αρχή για συμμέτοχη στο έγκλημα της απιστίας και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
Κάνεις δεν ερευνά πώς είναι δυνατός ένας διοικητής ενός οργανισμού να μην ξέρει τι γίνεται στον οργανισμό, και μάλιστα κατά κόρον, όταν το ξέρει και ο τελευταίος υπάλληλος. Και κανείς δεν εγείρει το ερώτημα αν ο διοικητής είναι συνένοχος ή βλάξ.
Γιατί και τα δυο θα έπρεπε να τον έχουν ξηλώσει από τη θέση του.
Αλλά, και μετά από τις τελευταίες αποκαλύψεις για κυκλώματα σε διαφορές υπηρεσίες κανείς δεν μιλάει για ΔΗΜΕΥΣΗ της περιουσίας κάθε λαμογιού, που πιάνεται βρώμικος. Και κανείς δεν τολμάει να βάλει το δάχτυλό του εκεί, που είναι η πηγή του κακού: Στο κοινοβούλιο. Του οποίου τα μέλη δεν γνωρίζει ο υπουργός Ευαγγ. Βενιζέλος – κατά δήλωσή του – αν παίρνουν ή όχι δυο και τρεις συντάξεις!! Ενώ το γνωρίζουν όλοι οι συνάδερφοι του!! Και αυτοπροτείνεται κατόπιν αυτού και για νεος σωτηρας του τοπου.
Ο Ιγνάσιο Ραμονέ στο παρακάτω άρθρο του μοιάζει να ξέρει τη μισή αλήθεια: Το τερατούργημα στο όποιο βρίσκεται η Ελλάδα. Αγνοεί ότι Έλληνες προδότες το δημιούργησαν. Και ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ χώρα των πολιτών της αν δεν κυβερνηθεί από πολίτες πατριώτες. Που οφείλουν στη χώρα και στην ιστορία της να οδηγήσουν τους προδότες και τους επίορκους στο εδώλιο του κατηγορούμενου.
Επειδή όλη αυτή η τραγωδία που ζούμε έχει χτιστεί πάνω στην τιμωρία των μικρών και στην ατιμωρησία των κάθε υπευθύνων.
Η Δημοκρατία χτίζεται πάνω στη λήθη, μετά την κάθαρση. Χωρίς κάθαρση διαιωνίζεται η δικτατορία της διαφθοράς. Αυτήν έχουμε. Αυτήν θέλουμε;
http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article321
Αν ήξερε ο Ραμονέ
του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη από το προσωπικό του ιστολόγιο o-kairos.blogspot.com
Αναδημοσιεύω στο τέλος του κειμένου μου το άρθρο του Ιγνάσιο Ραμονέ, που πρέπει να διαβαστεί αφού πρώτα κάνεις ακούσει τη συνέντευξη του διαρκούς υπουργού Αναπληρωτή Οικονομικών Φ. Σαχινίδη στην Πόπη Τσαπανίδου, χθες το πρωί στον SKY, την οποία είχα την τύχη να απολαύσω ζωντανά.
Ο υπουργός, λοιπόν, χθες πληροφόρησε το πανελλήνιο ξεκάθαρα και χωρίς εμμεσότητες, ότι δεν ήταν το ΔΝΤ, που επέβαλε την παρουσία του στην Ελλάδα, αλλά η ελληνική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που παρακάλεσε προς τούτο! Σε σημείο μάλιστα, που να εκραγούν -επί ματαίω- και οικονομικοί παράγοντες παρά τω Γιωργάκη, όπως ομολόγησε στη Βουλή προσφάτως ένας από αυτούς, ο κ. Χριστοδούλου, μετά τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σημίτη, που χαρακτήρισε προ μηνών την προσφυγή έγκλημα.
Ο υπουργός χθες είπε ευθέως, ότι δεν ήταν οι Γερμανοί που επέβαλαν τη σφαγή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αλλά η ελληνική κυβέρνηση, η οποία πέρυσι το καλοκαίρι στάθηκε ανίκανη – όπως το είπε ο ίδιος – να αντιπροτείνει άλλα μέτρα δημιουργίας ανταγωνιστικότητας για την ελληνική οικονομία!! Περιέγραψε μάλιστα και τη σκηνή, κατά την οποία οι Γερμανοί εξέφρασαν την άποψη, ότι οι μισθοί ευθύνονται για την δυσανεξία των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών και ζητώντας από την ελληνική αντιπροσωπεία τη γνώμη της «δεν εισέπραξαν πειστικά επιχειρήματα αντίκρουσης». Προφανώς ο υπουργός, ο έτερος υπουργός και ο πρωθυπουργός με τους άλλους παρόντες «παραγοντες», δεν ήθελαν να θίξουν τη λέρα της γραφειοκρατίας, της μίζας, του γραψαρχιδισμού και της λαμογιάς των ημετέρων σε όλο το άθλιο ελληνικό δημόσιο, γιατί από αυτό σιτίζονται σε ψήφους!
Ο υπουργός στη χθεσινή του συνέντευξη-ομολογία πληροφόρησε επίσης το ελληνικό κοινό, ότι δεν ήταν η τρόικα που επέβαλε τη σφαγή των συντάξεων και τα χαράτσια σε όλους τους τομείς των ακινήτων και των εισοδημάτων, αλλά το κράτος «δεν είχε από που αλλού να εισπράξει τα ελλείμματα του» και να καταρτίσει έναν προσαρμοσμένο προϋπολογισμό. Προφανώς ο υπουργός και ο άλλος υπουργός και ο πρωθυπουργός και οι «υπηρεσιακοί παράγοντες» δεν είχαν ακούσει ποτέ, ότι οι εφορίες δεν κυνηγούσαν την εισπρακτέα ύλη, όπως αποδείχτηκε ότι δεν το έκαναν εδώ και χρόνια, οι ελεγκτικές αρχές δεν έλεγχαν κανέναν από τους πανίσχυρους επίορκους υπαλλήλους και προϊσταμένους και φυσικά κανείς δεν έλεγχε κανέναν από τους πολιτικούς προϊσταμένους όλου αυτού του βούρκου, που κάτι φυσαλίδες του απλώς βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια. Γιατί ο βόθρος φτάνει μέχρι την αίθουσα της Βουλής, αλλά δεν υπάρχει βοθρατζής μέχρι στιγμής για να την καθαρίσει.
Σαν να μην έφταναν αυτά, ο υπουργός χτες μας είπε κατάμουτρα, ότι αυτός και τα υπόλοιπα μελή αυτής της καταραμένης κυβέρνησης έφεραν εδώ τις κατοχικές δυνάμεις γιατί δεν είχαν να προτείνουν τίποτε άλλο για την ελληνική οικονομία και τη ζωή των Ελλήνων!! Και πώς να έχουν άλλωστε. Η κύρια ασχολία τους εδώ και χρόνια ήταν η τακτοποίηση των ημετέρων, η καταλήστευση των εισοδημάτων των εργαζομένων, από τα οποία ταΐζονται τα κυκλώματα, με τις πλάτες πολιτευτών, βουλευτών και άλλων υπηρεσιακών παραγόντων, για να μην αναφέρουμε τον άλλο ανέγγιχτο ακόμα βόθρο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Πώς γινόντουσαν όλες αυτές οι κομπίνες με το ΙΚΑ, τις πολεοδομίες, τις κάθε είδους άδειες σε επιχειρηματίες, τους μεσάζοντες στην Υγεία, τα εικονικά και πλαστά τιμολόγια, τις συμμορίες στις ελεγκτικές υπηρεσίες, τα κράτη εν κράτη μέσα στα υπουργεία υπό την ανοχή των υπουργών, και την καταλήστευση των εισοδημάτων των νομοταγών πολιτών μέσα από τις χιλιάδες σκανδαλώδεις παροχές προς τις στρατιές των διορισμένων πραιτοριανών, τους οποίους ακόμα και σήμερα προστατεύει η κεντρική εξουσία μπας και χάσει τις ψήφους τους!! Γι’ αυτό και διάφοροι επίορκοι υπάλληλοι και στελέχη με απολύτως τραμπουκική συμπεριφορά απειλούν κι όλας αντί να είναι στο σκαμνί του εισαγγελέα!
Το θρασύτερο σημείο της χθεσινής συνέντευξης του υπουργού ήταν όταν υποστήριξε στην εξανιστάμενη με το δίκιο της Τσαπανίδου, ότι η κυβέρνηση του 2010 έκανε μεταρρυθμίσεις (!),την ώρα που ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Γκίκας Χαρδουβέλης μόλις προχθές κατήγγειλε ότι εκείνη η κυβέρνηση δεν έκανε απολύτως τίποτε παρά κορόιδευε τους ευρωπαίους, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, με τη γνωστή κουτοπονηριά των Ελλήνων πολιτικών, που την έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες με το παράδειγμα τους εθνική συμπεριφορά. Τα ίδια με τον Χαρδουβέλη, άλλωστε, αλλά για τους δικούς λόγους, είχε καταγγείλει προ τριών μηνών και ο μόνιμος υπουργός Της Τάξης κ. Χρυσοχοΐδης.
Πολλές φόρες εξανίσταμαι με όλους αυτούς τους απίθανους τύπους, που σε μια ιδιωτική επιχείρηση δεν θα έκαναν ούτε για κλητήρες, και που αμολάνε ανερυθρίαστα ό,τι ανοησία σκέφτονται χωρίς να φοβούνται, ότι οι πράξεις τους συνιστούν αδίκημα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Δεν φοβούνται γιατί ποτέ δεν έπιασε κάνεις μετά τον υπάλληλο τον προϊστάμενο του και τον πολιτικό προϊστάμενο για να ελέγξει δικαστικά τον βαθμό ευθύνης στην παράβαση καθήκοντος.
Όλοι αυτοί οι τύποι, που ανερυθρίαστα παραδέχονται ότι έχουν συμμετάσχει στη λεηλασία του δημόσιου ταμείου δεν έχουν ποτέ παραπεμφθεί από μια δικαστική αρχή για συμμέτοχη στο έγκλημα της απιστίας και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
Κάνεις δεν ερευνά πώς είναι δυνατός ένας διοικητής ενός οργανισμού να μην ξέρει τι γίνεται στον οργανισμό, και μάλιστα κατά κόρον, όταν το ξέρει και ο τελευταίος υπάλληλος. Και κανείς δεν εγείρει το ερώτημα αν ο διοικητής είναι συνένοχος ή βλάξ.
Γιατί και τα δυο θα έπρεπε να τον έχουν ξηλώσει από τη θέση του.
Αλλά, και μετά από τις τελευταίες αποκαλύψεις για κυκλώματα σε διαφορές υπηρεσίες κανείς δεν μιλάει για ΔΗΜΕΥΣΗ της περιουσίας κάθε λαμογιού, που πιάνεται βρώμικος. Και κανείς δεν τολμάει να βάλει το δάχτυλό του εκεί, που είναι η πηγή του κακού: Στο κοινοβούλιο. Του οποίου τα μέλη δεν γνωρίζει ο υπουργός Ευαγγ. Βενιζέλος – κατά δήλωσή του – αν παίρνουν ή όχι δυο και τρεις συντάξεις!! Ενώ το γνωρίζουν όλοι οι συνάδερφοι του!! Και αυτοπροτείνεται κατόπιν αυτού και για νεος σωτηρας του τοπου.
Ο Ιγνάσιο Ραμονέ στο παρακάτω άρθρο του μοιάζει να ξέρει τη μισή αλήθεια: Το τερατούργημα στο όποιο βρίσκεται η Ελλάδα. Αγνοεί ότι Έλληνες προδότες το δημιούργησαν. Και ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ χώρα των πολιτών της αν δεν κυβερνηθεί από πολίτες πατριώτες. Που οφείλουν στη χώρα και στην ιστορία της να οδηγήσουν τους προδότες και τους επίορκους στο εδώλιο του κατηγορούμενου.
Επειδή όλη αυτή η τραγωδία που ζούμε έχει χτιστεί πάνω στην τιμωρία των μικρών και στην ατιμωρησία των κάθε υπευθύνων.
Η Δημοκρατία χτίζεται πάνω στη λήθη, μετά την κάθαρση. Χωρίς κάθαρση διαιωνίζεται η δικτατορία της διαφθοράς. Αυτήν έχουμε. Αυτήν θέλουμε;
http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article321
Δίνουν σήμερα την πρώτη δόση για να την πάρουν πίσω αύριο !
Την πρώτη δόση… από την πρώτη δόση του νέου δανείου, εισπράττει σήμερα η Ελλάδα. Πρόκειται για μόλις 5,9 δισ. που από αύριο «δεν θα υπάρχουν», γιατί επαρκούν οριακώς για να πληρωθούν 5 δισ. σε ομόλογα που λήγουν την Τρίτη 20 Μαρτίου!
Παρότι κυβέρνηση και ΕΕ πανηγυρίζουν για το «κούρεμα» και το νέο δάνειο, η Τρόικα των δανειστών καμία εμπιστοσύνη δεν δείχνει στην ελληνική πλευρά πλέον ότι «θα κάνει όσα υπόσχεται». Όπως αναφέρει σχετικά το protothema.gr, αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι:
- Οι δόσεις δεν θα δίνονται πλέον προκαταβολικά ανά τρίμηνο στη χώρα μας, αλλά μήνα-μήνα ή και λίγες μόλις μέρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία πληρωμής των χρεών της, για να μην τα κάνει «τράμπα» και καλύπτει άλλες ανάγκες της, όπως ως τώρα έκανε (πχ για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις).
- Παρότι θα έρχονται λίγα-λίγα, τα λεφτά θα μπαίνουν σε κλειστό λογαριασμό που θα τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος, για να μην καταλήγουν σε άλλες ανάγκες. Λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης όμως, έβαλαν και όρο στο νέο Μνημόνιο ότι ο λογαριασμός αυτός μπορεί να μεταφερθεί σε άλλη τράπεζα, ακόμα και εκτός Ελλάδος, αν το κρίνουν σκόπιμο και αναγκαίο οι δανειστές.
- Παρότι το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση φέρουν την «εγγύηση» των δανειστών μας με ορίζοντα μέχρι… και το 2042, γίνεται έντονη η αμφισβήτηση των δυνατοτήτων εφαρμογής των υποχρεώσεων της χώρας μας. Έτσι τα σενάρια περι εξόδου της χώρας από το ευρώ δίνουν και παίρνουν, ενώ τα μελετούν –«επί χάρτου» προς το παρόν- και οι επιτελείς του ΔΝΤ.
Είναι ενδεικτικό ότι τόσο η έκθεση της αποστολής του ΔΝΤ όσο και της ΕΕ, πάνω στις οποίες βασίστηκε η εκταμίευση της βοήθειας των 28 δισ. ευρώ, χαρακτηρίζουν το νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα σαν «πρόγραμμα υψηλού ρίσκου».
Από την πρώτη κιόλας σελίδα της έκθεσής του ΔΝΤ ο Πολ Τόμσεν αναφέρεται στους κινδύνους του δεύτερου προγράμματος για την Ελλάδα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε χρεοκοπία τη χώρα ή ακόμα και σε έξοδο από το ευρώ.
Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα, αναφέρει χαρακτηριστικά: “Η Ελλάδα έχει ελάχιστο ή και καθόλου περιθώριο να απορροφήσει κλυδωνισμούς ή αποκλίσεις του προγράμματος….Οι πολιτικοί κίνδυνοι που σχετίζονται με το χρονοδιάγραμμα των εκλογών δημιουργούν πρόσθετη αβεβαιότητα για την εφαρμογή της πολιτικής (και η αποστολή ζήτησε πολιτικές διαβεβαιώσεις για την εξασφάλιση της συνέχειας της εφαρμογής). Η υλοποίηση αυτών των κινδύνων θα απαιτούσε πιθανώς πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους από τον επίσημο τομέα και-αν αυτό δεν γινόταν-θα οδηγούσε σε χρεοκοπία. Σε περίπτωση που δεν συνεχιζόταν η δημόσια χρηματοδότηση και η πρόσβαση σε αναχρηματοδότηση από την ΕΚΤ, μια άτακτη έξοδος από το ευρώ θα ήταν αναπόφευκτη”.
Όπως έχει ήδη δημοσιεύσει το defencenet.gr, το Ταμείο ζητά πρόσθετα μέτρα 14 δισ. ευρώ έως το 2014, με τα μέτρα της διετίας 2013-2014 να προσδιορίζονται σε 11 δισ. ευρώ, που θα προέλθουν κυρίως από περικοπές δαπανών, όπως η αποχώρηση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων από φέτος έως το 2015, ακόμη και μέσω απολύσεων, αλλά και από λουκέτα σε δημοσίους οργανισμούς.
Με τα παραπάνω θλιβερά δεδομένα, η κυβέρνηση πραγματικά δικαιούται να… θριαμβολογήσει που κατόρθωσε να “αποτρέψει” τη χρεοκοπία της χώρας… Της αξίζουν συγχαρητήρια!
Πηγή: defencenet.gr
Την πρώτη δόση… από την πρώτη δόση του νέου δανείου, εισπράττει σήμερα η Ελλάδα. Πρόκειται για μόλις 5,9 δισ. που από αύριο «δεν θα υπάρχουν», γιατί επαρκούν οριακώς για να πληρωθούν 5 δισ. σε ομόλογα που λήγουν την Τρίτη 20 Μαρτίου!
Παρότι κυβέρνηση και ΕΕ πανηγυρίζουν για το «κούρεμα» και το νέο δάνειο, η Τρόικα των δανειστών καμία εμπιστοσύνη δεν δείχνει στην ελληνική πλευρά πλέον ότι «θα κάνει όσα υπόσχεται». Όπως αναφέρει σχετικά το protothema.gr, αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι:
- Οι δόσεις δεν θα δίνονται πλέον προκαταβολικά ανά τρίμηνο στη χώρα μας, αλλά μήνα-μήνα ή και λίγες μόλις μέρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία πληρωμής των χρεών της, για να μην τα κάνει «τράμπα» και καλύπτει άλλες ανάγκες της, όπως ως τώρα έκανε (πχ για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις).
- Παρότι θα έρχονται λίγα-λίγα, τα λεφτά θα μπαίνουν σε κλειστό λογαριασμό που θα τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος, για να μην καταλήγουν σε άλλες ανάγκες. Λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης όμως, έβαλαν και όρο στο νέο Μνημόνιο ότι ο λογαριασμός αυτός μπορεί να μεταφερθεί σε άλλη τράπεζα, ακόμα και εκτός Ελλάδος, αν το κρίνουν σκόπιμο και αναγκαίο οι δανειστές.
- Παρότι το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση φέρουν την «εγγύηση» των δανειστών μας με ορίζοντα μέχρι… και το 2042, γίνεται έντονη η αμφισβήτηση των δυνατοτήτων εφαρμογής των υποχρεώσεων της χώρας μας. Έτσι τα σενάρια περι εξόδου της χώρας από το ευρώ δίνουν και παίρνουν, ενώ τα μελετούν –«επί χάρτου» προς το παρόν- και οι επιτελείς του ΔΝΤ.
Είναι ενδεικτικό ότι τόσο η έκθεση της αποστολής του ΔΝΤ όσο και της ΕΕ, πάνω στις οποίες βασίστηκε η εκταμίευση της βοήθειας των 28 δισ. ευρώ, χαρακτηρίζουν το νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα σαν «πρόγραμμα υψηλού ρίσκου».
Από την πρώτη κιόλας σελίδα της έκθεσής του ΔΝΤ ο Πολ Τόμσεν αναφέρεται στους κινδύνους του δεύτερου προγράμματος για την Ελλάδα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε χρεοκοπία τη χώρα ή ακόμα και σε έξοδο από το ευρώ.
Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα, αναφέρει χαρακτηριστικά: “Η Ελλάδα έχει ελάχιστο ή και καθόλου περιθώριο να απορροφήσει κλυδωνισμούς ή αποκλίσεις του προγράμματος….Οι πολιτικοί κίνδυνοι που σχετίζονται με το χρονοδιάγραμμα των εκλογών δημιουργούν πρόσθετη αβεβαιότητα για την εφαρμογή της πολιτικής (και η αποστολή ζήτησε πολιτικές διαβεβαιώσεις για την εξασφάλιση της συνέχειας της εφαρμογής). Η υλοποίηση αυτών των κινδύνων θα απαιτούσε πιθανώς πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους από τον επίσημο τομέα και-αν αυτό δεν γινόταν-θα οδηγούσε σε χρεοκοπία. Σε περίπτωση που δεν συνεχιζόταν η δημόσια χρηματοδότηση και η πρόσβαση σε αναχρηματοδότηση από την ΕΚΤ, μια άτακτη έξοδος από το ευρώ θα ήταν αναπόφευκτη”.
Όπως έχει ήδη δημοσιεύσει το defencenet.gr, το Ταμείο ζητά πρόσθετα μέτρα 14 δισ. ευρώ έως το 2014, με τα μέτρα της διετίας 2013-2014 να προσδιορίζονται σε 11 δισ. ευρώ, που θα προέλθουν κυρίως από περικοπές δαπανών, όπως η αποχώρηση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων από φέτος έως το 2015, ακόμη και μέσω απολύσεων, αλλά και από λουκέτα σε δημοσίους οργανισμούς.
Με τα παραπάνω θλιβερά δεδομένα, η κυβέρνηση πραγματικά δικαιούται να… θριαμβολογήσει που κατόρθωσε να “αποτρέψει” τη χρεοκοπία της χώρας… Της αξίζουν συγχαρητήρια!
Πηγή: defencenet.gr
Τολμηρούς ιδιώτες αναζητά το Υπουργείο Οικονομικών...
Τολμηρούς ιδιώτες αναζητά το Οικονομικών
Πρώτη δημοπρασία, μετά την ολοκλήρωση της ανταλλαγής των ομολόγων στο πλαίσιο του PSI, την επόμενη εβδομάδα, με το Υπουργείο Οικονομικών ν’ αναζητά το ποσό τού 1,6 δισ. ευρώ, μέσω διάθεσης εντόκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας.
Το ποσό της δημοπρασίας ορίστηκε σε 1 δισ. ευρώ και, με την αποδοχή των μη ανταγωνιστικών προσφορών (60% επί του αρχικού ποσού), μπορεί να διαμορφωθεί μέχρι 1,6 δισ. ευρώ. Η ημερομηνία διακανονισμού (settlement) των τρίμηνων εντόκων θα είναι θα είναι η Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012 (Τ+3) και λήξεως η 22 Ιουνίου 2012.
Με το ποσό που θα αντληθεί, θα αποπληρωθούν τα τρίμηνα έντοκα που εκδόθηκαν τον περασμένο Δεκέμβριο και λήγουν εντός των ημερών. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην έκθεση της Κομισιόν αναφέρεται ότι η Ελλάδα θα πρέπει να περιορίσει την εξάρτησή της από τα έντοκα γραμμάτια, μειώνοντας τον όγκο των νέων εκδόσεων, αλλά απαιτείται η εξασφάλιση κεφαλαίων, μέσω της δανειακής σύμβασης, για την αποπληρωμή μέρους των τίτλων.
Επίσης, η έκθεση της Κομισιόν παρατηρεί ότι στις δημοπρασίες εντόκων γραμματίων του ελληνικού Δημοσίου συμμετέχουν μόνο οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Αναζητούνται τολμηροί ιδιώτες
Τα τρίμηνα έντοκα γραμμάτια θα είναι διαθέσιμα και στους ιδιώτες επενδυτές για ποσά μέχρι 15.000 ευρώ έκαστος, αλλά το ζήτημα είναι πλέον η ανταπόκριση των αποταμιευτών, μετά το ισχυρό σοκ που υπέστησαν τα φυσικά πρόσωπα – κάτοχοι κρατικών ομολόγων, καθώς έχασαν σχεδόν το 78% του ποσού που επένδυσαν.
Οι ομολογιούχοι φυσικά πρόσωπα, για κάθε τίτλο που είχαν, έλαβαν την περασμένη Δευτέρα νέους τίτλους:
- Ετήσιας και διετούς διάρκειας ονομαστικής αξίας ίσης με το 15% των αρχικών ομολόγων.
- Πολυετούς διάρκειας από 11 έως 30 ετών, ονομαστικής αξίας ίσης με το 31,5% της αρχικής αξίας των τίτλων που είχαν.
Πέρα όμως από το «κούρεμα», οι μικροεπενδυτές διαπίστωσαν την επόμενη μέρα του PSI ότι τα βραχυπρόθεσμα ομόλογα που έλαβαν, αν τα ρευστοποιήσουν τώρα, θα λάβουν από 97% έως 99,97% της ονομαστικής τους τιμής, ενώ η τρέχουσα αξία των μακροπρόθεσμων ομολόγων κινείται από 22,5% έως 35% της νέας ονομαστικής αξίας.
Στο πλαίσιο αυτό, οι απώλειες φτάνουν στο 78% για όλους όσοι απέκτησαν τα ομόλογα από την πρωτογενή αγορά σε τιμή κοντά στο 100. Το γεγονός επίσης ότι αρχικά ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος είχε αρχικά διαβεβαιώσει ότι οι συγκεκριμένοι ιδιώτες θα αποζημιωθούν, για τις απώλειες του PSI, τελικά o κ. Βενιζέλος δεσμεύτηκε στο Eurogroup ότι δεν θα δοθεί κανένα αντισταθμιστικό. Επλήγη έτσι καίρια η αξιοπιστία των ελληνικών ομολόγων απέναντι στους Ελληνες αποταμιευτές, οι οποίοι δύσκολα θα προσεγγίσουν ξανά κρατικό ομόλογο.
Σε ό,τι αφορά τα έντοκα, αυτά εξαιρέθηκαν από το PSI, αλλά η καχυποψία που έχει δημιουργηθεί θα αποτρέψει αρκετούς από την απόκτηση έστω και βραχυπρόθεσμων τίτλων.
Για τους «τολμηρούς», τα τρίμηνα έντοκα θα έχουν αφορολόγητη απόδοση υπό την προϋπόθεση ότι θα διακρατηθούν μέχρι τη λήξη τους και θα αποκτηθούν:
- Μέσω δημόσιας εγγραφής Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012 έως και Τετάρτη 21 Μαρτίου, σε οποιαδήποτε τράπεζα ή χρηματιστηριακή εταιρεία, με ανώτατο ποσό ονομαστικής αξίας για κάθε φυσικό πρόσωπο τα 15.000 ευρώ. Η τιμή διάθεσης θα είναι η τιμή της τελευταίας προσφοράς που γίνεται δεκτή στη δημοπρασία (cut-off price). Το συνολικό ποσό των τίτλων που θα διατεθούν, μέσω αυτής της διαδικασίας, θα ανακοινωθεί μετά την ολοκλήρωση της δημόσιας εγγραφής.
- Μέχρι και την Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012, για απεριόριστα ποσά αλλά στην τιμή που καθορίζουν οι τράπεζες και οι χρηματιστηριακές εταιρείες.
από το http://simatoros.wordpress.com/
Πρώτη δημοπρασία, μετά την ολοκλήρωση της ανταλλαγής των ομολόγων στο πλαίσιο του PSI, την επόμενη εβδομάδα, με το Υπουργείο Οικονομικών ν’ αναζητά το ποσό τού 1,6 δισ. ευρώ, μέσω διάθεσης εντόκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας.
Το ποσό της δημοπρασίας ορίστηκε σε 1 δισ. ευρώ και, με την αποδοχή των μη ανταγωνιστικών προσφορών (60% επί του αρχικού ποσού), μπορεί να διαμορφωθεί μέχρι 1,6 δισ. ευρώ. Η ημερομηνία διακανονισμού (settlement) των τρίμηνων εντόκων θα είναι θα είναι η Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012 (Τ+3) και λήξεως η 22 Ιουνίου 2012.
Με το ποσό που θα αντληθεί, θα αποπληρωθούν τα τρίμηνα έντοκα που εκδόθηκαν τον περασμένο Δεκέμβριο και λήγουν εντός των ημερών. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην έκθεση της Κομισιόν αναφέρεται ότι η Ελλάδα θα πρέπει να περιορίσει την εξάρτησή της από τα έντοκα γραμμάτια, μειώνοντας τον όγκο των νέων εκδόσεων, αλλά απαιτείται η εξασφάλιση κεφαλαίων, μέσω της δανειακής σύμβασης, για την αποπληρωμή μέρους των τίτλων.
Επίσης, η έκθεση της Κομισιόν παρατηρεί ότι στις δημοπρασίες εντόκων γραμματίων του ελληνικού Δημοσίου συμμετέχουν μόνο οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Αναζητούνται τολμηροί ιδιώτες
Τα τρίμηνα έντοκα γραμμάτια θα είναι διαθέσιμα και στους ιδιώτες επενδυτές για ποσά μέχρι 15.000 ευρώ έκαστος, αλλά το ζήτημα είναι πλέον η ανταπόκριση των αποταμιευτών, μετά το ισχυρό σοκ που υπέστησαν τα φυσικά πρόσωπα – κάτοχοι κρατικών ομολόγων, καθώς έχασαν σχεδόν το 78% του ποσού που επένδυσαν.
Οι ομολογιούχοι φυσικά πρόσωπα, για κάθε τίτλο που είχαν, έλαβαν την περασμένη Δευτέρα νέους τίτλους:
- Ετήσιας και διετούς διάρκειας ονομαστικής αξίας ίσης με το 15% των αρχικών ομολόγων.
- Πολυετούς διάρκειας από 11 έως 30 ετών, ονομαστικής αξίας ίσης με το 31,5% της αρχικής αξίας των τίτλων που είχαν.
Πέρα όμως από το «κούρεμα», οι μικροεπενδυτές διαπίστωσαν την επόμενη μέρα του PSI ότι τα βραχυπρόθεσμα ομόλογα που έλαβαν, αν τα ρευστοποιήσουν τώρα, θα λάβουν από 97% έως 99,97% της ονομαστικής τους τιμής, ενώ η τρέχουσα αξία των μακροπρόθεσμων ομολόγων κινείται από 22,5% έως 35% της νέας ονομαστικής αξίας.
Στο πλαίσιο αυτό, οι απώλειες φτάνουν στο 78% για όλους όσοι απέκτησαν τα ομόλογα από την πρωτογενή αγορά σε τιμή κοντά στο 100. Το γεγονός επίσης ότι αρχικά ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος είχε αρχικά διαβεβαιώσει ότι οι συγκεκριμένοι ιδιώτες θα αποζημιωθούν, για τις απώλειες του PSI, τελικά o κ. Βενιζέλος δεσμεύτηκε στο Eurogroup ότι δεν θα δοθεί κανένα αντισταθμιστικό. Επλήγη έτσι καίρια η αξιοπιστία των ελληνικών ομολόγων απέναντι στους Ελληνες αποταμιευτές, οι οποίοι δύσκολα θα προσεγγίσουν ξανά κρατικό ομόλογο.
Σε ό,τι αφορά τα έντοκα, αυτά εξαιρέθηκαν από το PSI, αλλά η καχυποψία που έχει δημιουργηθεί θα αποτρέψει αρκετούς από την απόκτηση έστω και βραχυπρόθεσμων τίτλων.
Για τους «τολμηρούς», τα τρίμηνα έντοκα θα έχουν αφορολόγητη απόδοση υπό την προϋπόθεση ότι θα διακρατηθούν μέχρι τη λήξη τους και θα αποκτηθούν:
- Μέσω δημόσιας εγγραφής Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012 έως και Τετάρτη 21 Μαρτίου, σε οποιαδήποτε τράπεζα ή χρηματιστηριακή εταιρεία, με ανώτατο ποσό ονομαστικής αξίας για κάθε φυσικό πρόσωπο τα 15.000 ευρώ. Η τιμή διάθεσης θα είναι η τιμή της τελευταίας προσφοράς που γίνεται δεκτή στη δημοπρασία (cut-off price). Το συνολικό ποσό των τίτλων που θα διατεθούν, μέσω αυτής της διαδικασίας, θα ανακοινωθεί μετά την ολοκλήρωση της δημόσιας εγγραφής.
- Μέχρι και την Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012, για απεριόριστα ποσά αλλά στην τιμή που καθορίζουν οι τράπεζες και οι χρηματιστηριακές εταιρείες.
από το http://simatoros.wordpress.com/
Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012
Θα μιλήσει επιτέλους η Αριστερά για τη χώρα;
Θα μιλήσει επιτέλους η Αριστερά για τη χώρα;
Γραμμένο από Χριστος Καραμανος Δευτέρα, 12 Μάρτιος 2012 11:49
Με άρθρο του στην εφημερίδα Εποχή της 26/2/12, υπό τον τίτλο Πατριωτικά Μέτωπα και συμπαράταξη της Αριστεράς ο σύντροφος Μπάμπης Γεωργούλας απαντά σε δύο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον Δρόμο στις 18/2/12.
Συγκεκριμένα, στα άρθρα Σε θέση πρωταγωνιστή το μαζικό λαϊκό κίνημα, του Ρ. Ρινάλντι και Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία, του Χρ. Καραμάνου. Οι αναγνώστες μας θα μπορούσαν να διαβάσουν το άρθρο του Μπ. Γεωργούλα στη διεύθυνση: www.epohi.gr/portal/politiki/11363-2012-02-27-15-19-36. Το αφετηριακό ζήτημα που θα θέλαμε να εστιάσουμε είναι αν η Αριστερά θα έχει ουσιώδη λόγο γύρω από τα ζητήματα της πατρίδας, του έθνους, της χώρας.
Χάσμα λαού και ορισμένης Αριστεράς
Η αντίληψη η οποία έχει εδώ και χρόνια διαμορφωθεί σε πτέρυγες της Αριστεράς -και την οποία αναπαράγει ο σ. Μπ. Γεωργούλας- είναι ότι αυτά τα ζητήματα «νοθεύουν» το λόγο της Αριστεράς, της οποίας η φυσιογνωμία οφείλει να καθορίζεται μόνο από το ταξικό ζήτημα. Να σημειώσουμε ότι στην αντίληψη αυτή συγκλίνουν αφενός δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχουν κεντρική αναφορά στον αριστερό ευρωπαϊσμό και στο μεταρρυθμισμό και αφετέρου οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Μάλιστα, ανάλογες είναι και οι αντιλήψεις του ΚΚΕ, με τις οποίες πιο αναλυτικά θα ασχοληθούμε σε άλλο σημείωμα.
Η σύγκλιση αντιθετικών ρευμάτων της Αριστεράς στην υποτίμηση του ανεξαρτησιακού ζητήματος, ρευμάτων που δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους ούτε καν για μια κοινή διαδήλωση π.χ. ενάντια στη Δανειακή Σύμβαση, έχει ως βάση την, κοινή επίσης, υποτίμηση του ζητήματος του ιμπεριαλισμού. Από τη σκέψη τους έχει διαγραφεί η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση της Ελλάδας και του λαού της, υπάρχει μόνο ένας καθαρός και ανόθευτος αναπτυγμένος καπιταλισμός - κι αυτό ήδη είναι μια μεγάλη παραμόρφωση της πραγματικότητας, πόσο μάλλον που ορισμένοι ανακαλύπτουν την ιμπεριαλιστική ή μικροϊμπεριαλιστική Ελλάδα. Έτσι, λοιπόν, οδηγούνται σε πολιτικές θέσεις καινοφανείς που δεν μπορούν να γειωθούν στο λαό. Γιατί ακριβώς η ίδια η εμπειρία του λαού είναι που του δείχνει το ρόλο του ξενικού παράγοντα, καθώς και το ρόλο του πολιτικού συστήματος, που δουλικά τον υπηρετεί.
Συνεπώς, εδώ ανοίγεται ένα σχίσμα ανάμεσα στις αντιλήψεις ενός μεγάλου τμήματος της υπαρκτής Αριστεράς και στις αντιλήψεις που υπάρχουν ή που μπορούν να γειωθούν, να κατοχυρωθούν, μέσα στο λαό -ειδικά σήμερα που έχουμε σημαντικές αλλαγές στη λαϊκή συνείδηση μέσα από τους αγώνες και εξαιτίας της αντιδραστικής μετάλλαξης του συστήματος σε ένα ειδικό καθεστώς. Το σχίσμα είναι πλέον ορατό διά γυμνού οφθαλμού, γίνεται χάσμα, γι’ αυτό και το μαζικό λαϊκό κίνημα έχει μια δική του δυναμική, χωρίς να επηρεάζεται από τα δόγματα και τα κελεύσματα κομμάτων, πτερύγων, συνδικαλιστικών φορέων.
Αν θέλει η Αριστερά να γίνει χρήσιμη στο λαό, να γεφυρώσει το χάσμα, πρέπει να φροντίσει να δει την πραγματικότητα. Επιτέλους, ας αντιληφθεί ότι δέσμια αυτών των αντιλήψεων δεν πήρε χαμπάρι την εκρηκτικότητα του ζητήματος του χρέους, του ζητήματος της παραγωγικής αποδιάρθρωσης. Σήμερα, δεν συνειδητοποιεί ότι ζούμε σε ένα ειδικό καθεστώς, όταν όλος ο λαός φωνάζει «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και «κάτω η νέα κατοχή». Και ο σ. Μπ. Γεωργούλας επιμένει ότι δεν έχουμε κατοχή. Εντάξει, μπορεί να μη θεωρεί πρόβλημα τη συγκεκριμένη απόσταση από αυτό που πιστεύει ο λαός, μπορεί να θεωρεί ότι πρέπει να υπερασπιστεί μια εντελώς μειοψηφική μέσα στο λαό αντίληψη. Αλλά τότε, ας μη θεωρεί ότι αυτή αντίληψη μπορεί να θέσει ζήτημα ακόμη και κυβερνητικής διεξόδου, όπως συζητά ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, προφανώς, αυτός ο συνδυασμός είναι αδιανόητος.
Tο εθνικό ζήτημα διαχωρίζει λαό από μεγαλοαστισμό
Κι ακόμη, θεωρεί απλούστευση ο σύντροφος το ότι «βαδίζει η χώρα σε διάλυση». Γιατί κατ’ αυτόν «μια ορισμένη “Ελλάδα” τρίβει τα χέρια και πανηγυρίζει». Σίγουρα, ο μεγαλοαστισμός πανηγυρίζει. Το ζήτημα όμως παραμένει: η χώρα πού πηγαίνει; Ή μήπως δεν υπάρχει η έννοια χώρα; Μήπως πλέον δεν υπάρχει αυτή η οντότητα; Μήπως υπάρχουν μόνο κεφάλαια και ανταγωνισμοί κεφαλαίων και οι χώρες έχουν ρευστοποιηθεί; Μήπως, άραγε, δεν υπάρχει Γερμανία και υπάρχει μόνο Deutsche Bank; Μα όποιος δεν έχει παρωπίδες βλέπει ότι υπάρχει Γερμανία, υπάρχουν ιμπεριαλιστικά κράτη, υπάρχει μια διακρατική μονοπωλιακή ένωση, η Ε.Ε. Κι όσο υπάρχουν αυτά, άλλο τόσο υπάρχουν χώρες που υφίστανται τις συνέπειες της πολιτικής τους. Και στις χώρες αυτές μπορεί να αναπτυχθεί πολιτικός αγώνας, όπου το εθνικό να αντιτάσσεται στο πλανηταρχικό, η αυτοδύναμη ανάπτυξη στην παραγωγική αποδιάρθρωση και αποστράγγιση πόρων.
Τελικά, στην Ελλάδα και σε χώρες όπως η Ελλάδα, οι τάξεις δεν διαχωρίζονται μόνο στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο. Διαχωρίζονται, επίσης, με βάση τον προσανατολισμό και το υλικό συμφέρον που έχουν για την πορεία της χώρας. Ο μεγαλοαστισμός ξεπουλά τη χώρα και το παραγωγικό της δυναμικό, γινόμενος -κατά βάση- ενδιάμεσος και υπεργολάβος στο ξένο κεφάλαιο και απολαμβάνοντας ένα μέρος των κερδών της καταλήστευσης. Είναι υποτελής στον ιμπεριαλισμό σε όλες τις εκδοχές του (ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΝΕ κ.λπ.). Από την άλλη μεριά, ο λαός υπερασπίζεται τη χώρα, θέλει την παραγωγική της ανασυγκρότηση και βέβαια θέλει το δίκαιο μοίρασμα των βαρών και του πλούτου σε όλους. Ο λαός γνωρίζει και μπορεί να αντιληφθεί τις μεγάλες δυνατότητες του φυσικού και του ανθρώπινου πλουτοπαραγωγικού δυναμικού της χώρας. Και δίνει κεντρικό πολιτικό αγώνα γι’ αυτό, σήμερα, ενάντια σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα - που κι αυτό ο σ. Μπ. Γεωργούλας το αμφισβητεί, λέει «σάπιο(;)», καθώς άλλη μια αντίληψη αυτής της Αριστεράς είναι ότι η διαφθορά είναι δευτερεύον στοιχείο, όχι σύμφυτο και γενικευμένο χαρακτηριστικό του συστήματος. Συμπερασματικά, μεγαλοαστισμός και λαός έχουν εντελώς αντίθετα συμφέροντα για την πορεία της χώρας. Μια αλήθεια απλή, πλατιά κατανοητή αλλά ακατανόητη σε μια Αριστερά ευρωπαϊστική, κοσμοπολίτικη, «καθαρούτσικα» αντικαπιταλιστική.
Και ναι, σήμερα η στάση του μεγαλοαστισμού και του σάπιου πολιτικού συστήματος είναι προδοτική για τη χώρα και το λαό της - και για τη χώρα και για το λαό της. Δίκαια ο λαός φωνάζει «Προδότες! Κλέφτες!». Απευθύνοντας -και- αυτήν την κριτική στο μεγαλοαστισμό, απευθύνεις την πιο βαριά κριτική, αυτή που τον απονομιμοποιεί περισσότερο. Πετυχαίνοντας το λαϊκό κίνημα να γκρεμίσει το σάπιο πολιτικό σύστημα, ανοίγει μια πορεία ρήξεων, βάζοντας ταυτόχρονα το μεγαλοαστισμό σε δυσμενή θέση. Κι αυτό μπορεί σήμερα να γίνει εφικτό, ξεκινώντας όχι κατ’ ευθείαν από τα ζητήματα της εκμετάλλευσης, αλλά από τα ζητήματα της κατάκτησης της ανεξαρτησίας, της πραγματικής Δημοκρατίας, της απαλλαγής από τη χρεομηχανή, της δρομολόγησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Tι συμβολίζει η σημαία;
Τέλος, κάνει εντύπωση η υποτίμηση του ζητήματος της εθνικής αξιοπρέπειας. Γράφει ο σ. Μπ. Γεωργούλας: «Ως μέτοχος μιας πολιτικής παράδοσης με σύμβολο μια κόκκινη σημαία πάνω σε μια ελληνική, ποτέ δεν φαντάστηκα την ελληνική σημαία σαν κάτι παραπάνω από σύμβολο εθνικής-τοπικής ιδιαιτερότητας του σοσιαλισμού που οραματιζόμαστε και οπωσδήποτε όχι ως σύμβολο αντίστασης σε μια ολομέτωπη ταξική επίθεση».
Εντάξει, ας μην αναγνωρίζει ο σύντροφος το ότι ο λαός με τους αγώνες του έχει δώσει ένα διαφορετικό συμβολισμό στη σημαία, από το ΕΑΜ και το Πολυτεχνείο μέχρι πρόσφατα, με το κίνημα των πλατειών και με την έκρηξη της λαϊκής οργής στις παρελάσεις. Μα δεν συναισθάνεται ότι ακολουθώντας τη λογική του μάλλον καταλήγουμε στο ότι ο Γλέζος με τον Σάντα, ενδεχομένως, ήθελαν να καταδείξουν την «ολομέτωπη ταξική επίθεση» του ναζισμού, γι’ αυτό κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη! Δεν προβληματίζεται που σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, βγαίνουν άνθρωποι στο δρόμο, φωνάζοντας «Είμαστε όλοι Έλληνες» και ανεμίζοντας την ελληνική σημαία; Τι συμβολίζει, άραγε, εκεί η σημαία;
Δεν αντιλαμβάνεται τελικά ο σ. Μπ. Γεωργούλας -και ένα μεγάλο τμήμα της υπαρκτής Αριστεράς- ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα, το ταξικό είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με το εθνικό; Και το εθνικό, το πατριωτικό, τόσο στενά συνδεδεμένο με το διεθνιστικό και τόσο ριζικά αντίθετο με το εθνικιστικό; Γιατί από τη μια έχουμε την υπεράσπιση της πατρίδας και του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, με όπλο την αλληλεγγύη των άλλων λαών (πατριωτικό-διεθνιστικό), και από την άλλη την τυφλή αντίληψη υπεροχής ενός λαού απέναντι σε άλλους που ιστορικά πάντα μετασχηματίστηκε σε προδοτική συνεργασία με τους ισχυρούς (εθνικισμός).
Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι τόσο τραγικά λαθεμένος ο όρος «εθνικοπατριωτισμός», που χρησιμοποιούν διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς, ταυτίζοντας τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό.
από το www.edromos.gr
Γραμμένο από Χριστος Καραμανος Δευτέρα, 12 Μάρτιος 2012 11:49
Με άρθρο του στην εφημερίδα Εποχή της 26/2/12, υπό τον τίτλο Πατριωτικά Μέτωπα και συμπαράταξη της Αριστεράς ο σύντροφος Μπάμπης Γεωργούλας απαντά σε δύο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον Δρόμο στις 18/2/12.
Συγκεκριμένα, στα άρθρα Σε θέση πρωταγωνιστή το μαζικό λαϊκό κίνημα, του Ρ. Ρινάλντι και Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία, του Χρ. Καραμάνου. Οι αναγνώστες μας θα μπορούσαν να διαβάσουν το άρθρο του Μπ. Γεωργούλα στη διεύθυνση: www.epohi.gr/portal/politiki/11363-2012-02-27-15-19-36. Το αφετηριακό ζήτημα που θα θέλαμε να εστιάσουμε είναι αν η Αριστερά θα έχει ουσιώδη λόγο γύρω από τα ζητήματα της πατρίδας, του έθνους, της χώρας.
Χάσμα λαού και ορισμένης Αριστεράς
Η αντίληψη η οποία έχει εδώ και χρόνια διαμορφωθεί σε πτέρυγες της Αριστεράς -και την οποία αναπαράγει ο σ. Μπ. Γεωργούλας- είναι ότι αυτά τα ζητήματα «νοθεύουν» το λόγο της Αριστεράς, της οποίας η φυσιογνωμία οφείλει να καθορίζεται μόνο από το ταξικό ζήτημα. Να σημειώσουμε ότι στην αντίληψη αυτή συγκλίνουν αφενός δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχουν κεντρική αναφορά στον αριστερό ευρωπαϊσμό και στο μεταρρυθμισμό και αφετέρου οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Μάλιστα, ανάλογες είναι και οι αντιλήψεις του ΚΚΕ, με τις οποίες πιο αναλυτικά θα ασχοληθούμε σε άλλο σημείωμα.
Η σύγκλιση αντιθετικών ρευμάτων της Αριστεράς στην υποτίμηση του ανεξαρτησιακού ζητήματος, ρευμάτων που δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους ούτε καν για μια κοινή διαδήλωση π.χ. ενάντια στη Δανειακή Σύμβαση, έχει ως βάση την, κοινή επίσης, υποτίμηση του ζητήματος του ιμπεριαλισμού. Από τη σκέψη τους έχει διαγραφεί η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση της Ελλάδας και του λαού της, υπάρχει μόνο ένας καθαρός και ανόθευτος αναπτυγμένος καπιταλισμός - κι αυτό ήδη είναι μια μεγάλη παραμόρφωση της πραγματικότητας, πόσο μάλλον που ορισμένοι ανακαλύπτουν την ιμπεριαλιστική ή μικροϊμπεριαλιστική Ελλάδα. Έτσι, λοιπόν, οδηγούνται σε πολιτικές θέσεις καινοφανείς που δεν μπορούν να γειωθούν στο λαό. Γιατί ακριβώς η ίδια η εμπειρία του λαού είναι που του δείχνει το ρόλο του ξενικού παράγοντα, καθώς και το ρόλο του πολιτικού συστήματος, που δουλικά τον υπηρετεί.
Συνεπώς, εδώ ανοίγεται ένα σχίσμα ανάμεσα στις αντιλήψεις ενός μεγάλου τμήματος της υπαρκτής Αριστεράς και στις αντιλήψεις που υπάρχουν ή που μπορούν να γειωθούν, να κατοχυρωθούν, μέσα στο λαό -ειδικά σήμερα που έχουμε σημαντικές αλλαγές στη λαϊκή συνείδηση μέσα από τους αγώνες και εξαιτίας της αντιδραστικής μετάλλαξης του συστήματος σε ένα ειδικό καθεστώς. Το σχίσμα είναι πλέον ορατό διά γυμνού οφθαλμού, γίνεται χάσμα, γι’ αυτό και το μαζικό λαϊκό κίνημα έχει μια δική του δυναμική, χωρίς να επηρεάζεται από τα δόγματα και τα κελεύσματα κομμάτων, πτερύγων, συνδικαλιστικών φορέων.
Αν θέλει η Αριστερά να γίνει χρήσιμη στο λαό, να γεφυρώσει το χάσμα, πρέπει να φροντίσει να δει την πραγματικότητα. Επιτέλους, ας αντιληφθεί ότι δέσμια αυτών των αντιλήψεων δεν πήρε χαμπάρι την εκρηκτικότητα του ζητήματος του χρέους, του ζητήματος της παραγωγικής αποδιάρθρωσης. Σήμερα, δεν συνειδητοποιεί ότι ζούμε σε ένα ειδικό καθεστώς, όταν όλος ο λαός φωνάζει «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και «κάτω η νέα κατοχή». Και ο σ. Μπ. Γεωργούλας επιμένει ότι δεν έχουμε κατοχή. Εντάξει, μπορεί να μη θεωρεί πρόβλημα τη συγκεκριμένη απόσταση από αυτό που πιστεύει ο λαός, μπορεί να θεωρεί ότι πρέπει να υπερασπιστεί μια εντελώς μειοψηφική μέσα στο λαό αντίληψη. Αλλά τότε, ας μη θεωρεί ότι αυτή αντίληψη μπορεί να θέσει ζήτημα ακόμη και κυβερνητικής διεξόδου, όπως συζητά ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, προφανώς, αυτός ο συνδυασμός είναι αδιανόητος.
Tο εθνικό ζήτημα διαχωρίζει λαό από μεγαλοαστισμό
Κι ακόμη, θεωρεί απλούστευση ο σύντροφος το ότι «βαδίζει η χώρα σε διάλυση». Γιατί κατ’ αυτόν «μια ορισμένη “Ελλάδα” τρίβει τα χέρια και πανηγυρίζει». Σίγουρα, ο μεγαλοαστισμός πανηγυρίζει. Το ζήτημα όμως παραμένει: η χώρα πού πηγαίνει; Ή μήπως δεν υπάρχει η έννοια χώρα; Μήπως πλέον δεν υπάρχει αυτή η οντότητα; Μήπως υπάρχουν μόνο κεφάλαια και ανταγωνισμοί κεφαλαίων και οι χώρες έχουν ρευστοποιηθεί; Μήπως, άραγε, δεν υπάρχει Γερμανία και υπάρχει μόνο Deutsche Bank; Μα όποιος δεν έχει παρωπίδες βλέπει ότι υπάρχει Γερμανία, υπάρχουν ιμπεριαλιστικά κράτη, υπάρχει μια διακρατική μονοπωλιακή ένωση, η Ε.Ε. Κι όσο υπάρχουν αυτά, άλλο τόσο υπάρχουν χώρες που υφίστανται τις συνέπειες της πολιτικής τους. Και στις χώρες αυτές μπορεί να αναπτυχθεί πολιτικός αγώνας, όπου το εθνικό να αντιτάσσεται στο πλανηταρχικό, η αυτοδύναμη ανάπτυξη στην παραγωγική αποδιάρθρωση και αποστράγγιση πόρων.
Τελικά, στην Ελλάδα και σε χώρες όπως η Ελλάδα, οι τάξεις δεν διαχωρίζονται μόνο στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο. Διαχωρίζονται, επίσης, με βάση τον προσανατολισμό και το υλικό συμφέρον που έχουν για την πορεία της χώρας. Ο μεγαλοαστισμός ξεπουλά τη χώρα και το παραγωγικό της δυναμικό, γινόμενος -κατά βάση- ενδιάμεσος και υπεργολάβος στο ξένο κεφάλαιο και απολαμβάνοντας ένα μέρος των κερδών της καταλήστευσης. Είναι υποτελής στον ιμπεριαλισμό σε όλες τις εκδοχές του (ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΝΕ κ.λπ.). Από την άλλη μεριά, ο λαός υπερασπίζεται τη χώρα, θέλει την παραγωγική της ανασυγκρότηση και βέβαια θέλει το δίκαιο μοίρασμα των βαρών και του πλούτου σε όλους. Ο λαός γνωρίζει και μπορεί να αντιληφθεί τις μεγάλες δυνατότητες του φυσικού και του ανθρώπινου πλουτοπαραγωγικού δυναμικού της χώρας. Και δίνει κεντρικό πολιτικό αγώνα γι’ αυτό, σήμερα, ενάντια σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα - που κι αυτό ο σ. Μπ. Γεωργούλας το αμφισβητεί, λέει «σάπιο(;)», καθώς άλλη μια αντίληψη αυτής της Αριστεράς είναι ότι η διαφθορά είναι δευτερεύον στοιχείο, όχι σύμφυτο και γενικευμένο χαρακτηριστικό του συστήματος. Συμπερασματικά, μεγαλοαστισμός και λαός έχουν εντελώς αντίθετα συμφέροντα για την πορεία της χώρας. Μια αλήθεια απλή, πλατιά κατανοητή αλλά ακατανόητη σε μια Αριστερά ευρωπαϊστική, κοσμοπολίτικη, «καθαρούτσικα» αντικαπιταλιστική.
Και ναι, σήμερα η στάση του μεγαλοαστισμού και του σάπιου πολιτικού συστήματος είναι προδοτική για τη χώρα και το λαό της - και για τη χώρα και για το λαό της. Δίκαια ο λαός φωνάζει «Προδότες! Κλέφτες!». Απευθύνοντας -και- αυτήν την κριτική στο μεγαλοαστισμό, απευθύνεις την πιο βαριά κριτική, αυτή που τον απονομιμοποιεί περισσότερο. Πετυχαίνοντας το λαϊκό κίνημα να γκρεμίσει το σάπιο πολιτικό σύστημα, ανοίγει μια πορεία ρήξεων, βάζοντας ταυτόχρονα το μεγαλοαστισμό σε δυσμενή θέση. Κι αυτό μπορεί σήμερα να γίνει εφικτό, ξεκινώντας όχι κατ’ ευθείαν από τα ζητήματα της εκμετάλλευσης, αλλά από τα ζητήματα της κατάκτησης της ανεξαρτησίας, της πραγματικής Δημοκρατίας, της απαλλαγής από τη χρεομηχανή, της δρομολόγησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Tι συμβολίζει η σημαία;
Τέλος, κάνει εντύπωση η υποτίμηση του ζητήματος της εθνικής αξιοπρέπειας. Γράφει ο σ. Μπ. Γεωργούλας: «Ως μέτοχος μιας πολιτικής παράδοσης με σύμβολο μια κόκκινη σημαία πάνω σε μια ελληνική, ποτέ δεν φαντάστηκα την ελληνική σημαία σαν κάτι παραπάνω από σύμβολο εθνικής-τοπικής ιδιαιτερότητας του σοσιαλισμού που οραματιζόμαστε και οπωσδήποτε όχι ως σύμβολο αντίστασης σε μια ολομέτωπη ταξική επίθεση».
Εντάξει, ας μην αναγνωρίζει ο σύντροφος το ότι ο λαός με τους αγώνες του έχει δώσει ένα διαφορετικό συμβολισμό στη σημαία, από το ΕΑΜ και το Πολυτεχνείο μέχρι πρόσφατα, με το κίνημα των πλατειών και με την έκρηξη της λαϊκής οργής στις παρελάσεις. Μα δεν συναισθάνεται ότι ακολουθώντας τη λογική του μάλλον καταλήγουμε στο ότι ο Γλέζος με τον Σάντα, ενδεχομένως, ήθελαν να καταδείξουν την «ολομέτωπη ταξική επίθεση» του ναζισμού, γι’ αυτό κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη! Δεν προβληματίζεται που σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, βγαίνουν άνθρωποι στο δρόμο, φωνάζοντας «Είμαστε όλοι Έλληνες» και ανεμίζοντας την ελληνική σημαία; Τι συμβολίζει, άραγε, εκεί η σημαία;
Δεν αντιλαμβάνεται τελικά ο σ. Μπ. Γεωργούλας -και ένα μεγάλο τμήμα της υπαρκτής Αριστεράς- ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα, το ταξικό είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με το εθνικό; Και το εθνικό, το πατριωτικό, τόσο στενά συνδεδεμένο με το διεθνιστικό και τόσο ριζικά αντίθετο με το εθνικιστικό; Γιατί από τη μια έχουμε την υπεράσπιση της πατρίδας και του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, με όπλο την αλληλεγγύη των άλλων λαών (πατριωτικό-διεθνιστικό), και από την άλλη την τυφλή αντίληψη υπεροχής ενός λαού απέναντι σε άλλους που ιστορικά πάντα μετασχηματίστηκε σε προδοτική συνεργασία με τους ισχυρούς (εθνικισμός).
Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι τόσο τραγικά λαθεμένος ο όρος «εθνικοπατριωτισμός», που χρησιμοποιούν διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς, ταυτίζοντας τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό.
από το www.edromos.gr
Νότης Μαριάς: Η Γερμανία φλερτάρει ξανά με την «ελεγχόμενη πτώχευση» της πατρίδας μας
10 Μαρ 2012
Νότης Μαριάς: Η Γερμανία φλερτάρει ξανά με την «ελεγχόμενη πτώχευση» της πατρίδας μας
Καθώς η χώρα βυθίζεται στην υπερχρέωση, οι Γερμανοί ενεργοποίησαν ήδη το αρχικό τους σχέδιο, την ένταξη της Ελλάδας σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης».
Παρά τη συμφωνία για το νέο πακέτο διάσωσης των δανειστών της Ελλάδας, στους κύκλους της πολιτικής «αλήτ» της Γερμανίας συζητείται όλο και πιο έντονα το σενάριο περί «ελεγχόμενης πτώχευσης» – ή, αλλιώς, «συντεταγμένης πτώχευσης» – της χώρας μας.
Έτσι, η Γερμανία, έχοντας διασφαλίσει μέσα από τη νέα συμφωνία των 130 δισ τα δικά της συμφέροντα, δεν έχει πλέον ιδιαίτερη αντίρρηση σε κάποια φάση και, μάλιστα, μετά το τέλος του Ιουνίου του 2012 να οδηγήσει τη χώρα μας είτε σε «ελεγχόμενη πτώχευση», μέσα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), είτε ακόμη και σε «ασύντακτη πτώχευση» και σε έξοδο από το ευρώ.
Η διαδικασία «ελεγχόμενης πτώχευσης» θεσμοθετήθηκε το Μάρτιο του 2011 με τη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας. Το βασικό θεσμικό εργαλείο για την υλοποίηση της «ελεγχόμενης πτώχευσης» είναι ο ΕΜΣ.
Και νέα ενίσχυση του ΕΜΣ
Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ στη χώρα μας πολιτικός κόσμος και media είχαν επικεντρωθεί στο νέο πακέτο δήθεν διάσωσης της Ελλάδας, στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή και της ελληνικής πλευράς, υπεγράφη στις 2 Φεβρουαρίου του 2012 η νέα συνθήκη για τη θέσπιση του ΕΜΣ. Ως γνωστόν, το σχετικό κείμενο της αρχικής συνθήκης του ΕΜΣ υπεγράφη τον Ιούλιο του 2011.
Καθώς, όμως, η κρίση χρέους άρχισε να εξαπλώνεται δραματικά και στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, το γερμανογαλλικό διευθυντήριο προχώρησε σε διαπραγματεύσεις για την περαιτέρω ενίσχυση του ΕΜΣ, προκειμένου να μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την περίπτωση ενδεχόμενης «συντεταγμένης» ή ακόμη και «ασύντακτης» πτώχευσης μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Κι ενώ αρχικά η πρόβλεψη ήταν ο ΕΜΣ να τεθεί σε λειτουργία από τον Ιούλιο του 2013, τώρα επισπεύδεται η ενεργοποίησή του για τον Ιούλιο του 2012.
Με τη νέα Συνθήκη για τον ΕΜΣ ενισχύονται τα εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης χρέους των χωρών της Ευρωζώνης και διασφαλίζεται μια νέα γραμμή άμυνας για τις δανείστριες χώρες της.
Έτσι, όπως αναφέρεται επισήμως, ο ΕΜΣ, με σημερινή, μέγιστη κοινή δανειοδοτική ικανότητα της τάξης των 500 δισ. ευρώ, «θα διαθέτει ευρύ φάσμα εργαλείων. Θα δύναται να παρέχει δάνεια στα μέλη του, να παρέχει προληπτική χρηματοδοτική συνδρομή, να αγοράζει ομόλογα δικαιούχων κρατών-μελών στην πρωτογενή και δευτερογενή αγορά και να παρέχει δάνεια για την αναδιάρθρωση των κεφαλαίων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Οι γερμανικοί σχεδιασμοί για «ελεγχόμενη πτώχευση» της Ελλάδας
Η ένταξη της Ελλάδας σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης» αποτελούσε ευθύς εξαρχής στρατηγική των Γερμανών.
Έτσι, στις 15 Ιουλίου του 2010, σε ομιλία μας στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, είχαμε επισημάνει ότι στόχος των δανειστών μας ήταν η υπερχρέωση της Ελλάδας και η εν συνεχεία ένταξή της σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης», προκειμένου να μπορέσουν με τον τρόπο αυτό οι δανειστές να λεηλατήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Προχώρησαν, όμως, όπως αποκάλυψε το Spiegel και στην εκπόνηση ενός «plan B», σε περίπτωση πτώχευσης της χώρας μας. Με δύο σενάρια, μάλιστα: πτώχευση της Ελλάδας και παραμονή της στο ευρώ και πτώχευση της Ελλάδας και έξοδός της από το ευρώ (Ημερησία, 12/9/2011, σελ. 10).
Έτσι, καθώς η χώρα μας βυθίζεται συνεχώς στην ύφεση και την υπερχρέωση, οι Γερμανοί ενεργοποίησαν ήδη από τον περασμένο Ιούλιο το αρχικό τους σχέδιο, δηλαδή την ένταξη της Ελλάδας σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης».
Στο πλαίσιο αυτό, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων Δημοκρατών, αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ, δήλωσε ότι «για να σταθεροποιηθεί το ευρώ, δεν μπορούν να υπάρχουν πλέον “ταμπού”», θέτοντας ζήτημα «ελεγχόμενης πτώχευσης» της Ελλάδας, «εάν υπάρξουν τα απαραίτητα εργαλεία» (Ημερησία, ό.π.).
Λίγους μήνες λοιπόν μετά, τα εν λόγω εργαλεία δημιουργήθηκαν. Και είναι ο ενισχυμένος ΕΜΣ ο οποίος φιγουράρει ότι μπορεί να διασφαλίσει όχι μόνο την πλήρη επιβολή των δανειστών επί της χώρας μας, αλλά και την άμυνα της Γερμανίας και των λοιπών δανειστριών χωρών, σε περίπτωση που, παρά τους σχετικούς σχεδιασμούς, δημιουργηθεί εμπλοκή και η Ελλάδα οδηγηθεί σε «ασύντακτη πτώχευση» και σε έξοδο από το ευρώ.
Οι δανειστές σχεδιάζουν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τον ελληνικό λαό, ο οποίος δείχνει αποφασισμένος να υποστηρίξει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να του εγγυηθούν ότι θα προχωρήσουν – χωρίς μισόλογα και παρελκυστικές τακτικές – σε μονομερή διαγραφή του επονείδιστου χρέους. Τότε ο ΕΜΣ θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις αγορές και θα πρέπει να αποδείξει κατά πόσο είναι ικανός να αποτρέψει μια «συντεταγμένη» ή «ασύντακτη» πτώχευση των δανειστών μας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα
από το ιστολόγιο http://antimnimoniakoi-polites.blogspot.com
Νότης Μαριάς: Η Γερμανία φλερτάρει ξανά με την «ελεγχόμενη πτώχευση» της πατρίδας μας
Καθώς η χώρα βυθίζεται στην υπερχρέωση, οι Γερμανοί ενεργοποίησαν ήδη το αρχικό τους σχέδιο, την ένταξη της Ελλάδας σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης».
Παρά τη συμφωνία για το νέο πακέτο διάσωσης των δανειστών της Ελλάδας, στους κύκλους της πολιτικής «αλήτ» της Γερμανίας συζητείται όλο και πιο έντονα το σενάριο περί «ελεγχόμενης πτώχευσης» – ή, αλλιώς, «συντεταγμένης πτώχευσης» – της χώρας μας.
Έτσι, η Γερμανία, έχοντας διασφαλίσει μέσα από τη νέα συμφωνία των 130 δισ τα δικά της συμφέροντα, δεν έχει πλέον ιδιαίτερη αντίρρηση σε κάποια φάση και, μάλιστα, μετά το τέλος του Ιουνίου του 2012 να οδηγήσει τη χώρα μας είτε σε «ελεγχόμενη πτώχευση», μέσα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), είτε ακόμη και σε «ασύντακτη πτώχευση» και σε έξοδο από το ευρώ.
Η διαδικασία «ελεγχόμενης πτώχευσης» θεσμοθετήθηκε το Μάρτιο του 2011 με τη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας. Το βασικό θεσμικό εργαλείο για την υλοποίηση της «ελεγχόμενης πτώχευσης» είναι ο ΕΜΣ.
Και νέα ενίσχυση του ΕΜΣ
Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ στη χώρα μας πολιτικός κόσμος και media είχαν επικεντρωθεί στο νέο πακέτο δήθεν διάσωσης της Ελλάδας, στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή και της ελληνικής πλευράς, υπεγράφη στις 2 Φεβρουαρίου του 2012 η νέα συνθήκη για τη θέσπιση του ΕΜΣ. Ως γνωστόν, το σχετικό κείμενο της αρχικής συνθήκης του ΕΜΣ υπεγράφη τον Ιούλιο του 2011.
Καθώς, όμως, η κρίση χρέους άρχισε να εξαπλώνεται δραματικά και στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, το γερμανογαλλικό διευθυντήριο προχώρησε σε διαπραγματεύσεις για την περαιτέρω ενίσχυση του ΕΜΣ, προκειμένου να μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την περίπτωση ενδεχόμενης «συντεταγμένης» ή ακόμη και «ασύντακτης» πτώχευσης μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Κι ενώ αρχικά η πρόβλεψη ήταν ο ΕΜΣ να τεθεί σε λειτουργία από τον Ιούλιο του 2013, τώρα επισπεύδεται η ενεργοποίησή του για τον Ιούλιο του 2012.
Με τη νέα Συνθήκη για τον ΕΜΣ ενισχύονται τα εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης χρέους των χωρών της Ευρωζώνης και διασφαλίζεται μια νέα γραμμή άμυνας για τις δανείστριες χώρες της.
Έτσι, όπως αναφέρεται επισήμως, ο ΕΜΣ, με σημερινή, μέγιστη κοινή δανειοδοτική ικανότητα της τάξης των 500 δισ. ευρώ, «θα διαθέτει ευρύ φάσμα εργαλείων. Θα δύναται να παρέχει δάνεια στα μέλη του, να παρέχει προληπτική χρηματοδοτική συνδρομή, να αγοράζει ομόλογα δικαιούχων κρατών-μελών στην πρωτογενή και δευτερογενή αγορά και να παρέχει δάνεια για την αναδιάρθρωση των κεφαλαίων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Οι γερμανικοί σχεδιασμοί για «ελεγχόμενη πτώχευση» της Ελλάδας
Η ένταξη της Ελλάδας σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης» αποτελούσε ευθύς εξαρχής στρατηγική των Γερμανών.
Έτσι, στις 15 Ιουλίου του 2010, σε ομιλία μας στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, είχαμε επισημάνει ότι στόχος των δανειστών μας ήταν η υπερχρέωση της Ελλάδας και η εν συνεχεία ένταξή της σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης», προκειμένου να μπορέσουν με τον τρόπο αυτό οι δανειστές να λεηλατήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Προχώρησαν, όμως, όπως αποκάλυψε το Spiegel και στην εκπόνηση ενός «plan B», σε περίπτωση πτώχευσης της χώρας μας. Με δύο σενάρια, μάλιστα: πτώχευση της Ελλάδας και παραμονή της στο ευρώ και πτώχευση της Ελλάδας και έξοδός της από το ευρώ (Ημερησία, 12/9/2011, σελ. 10).
Έτσι, καθώς η χώρα μας βυθίζεται συνεχώς στην ύφεση και την υπερχρέωση, οι Γερμανοί ενεργοποίησαν ήδη από τον περασμένο Ιούλιο το αρχικό τους σχέδιο, δηλαδή την ένταξη της Ελλάδας σε καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης».
Στο πλαίσιο αυτό, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων Δημοκρατών, αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ, δήλωσε ότι «για να σταθεροποιηθεί το ευρώ, δεν μπορούν να υπάρχουν πλέον “ταμπού”», θέτοντας ζήτημα «ελεγχόμενης πτώχευσης» της Ελλάδας, «εάν υπάρξουν τα απαραίτητα εργαλεία» (Ημερησία, ό.π.).
Λίγους μήνες λοιπόν μετά, τα εν λόγω εργαλεία δημιουργήθηκαν. Και είναι ο ενισχυμένος ΕΜΣ ο οποίος φιγουράρει ότι μπορεί να διασφαλίσει όχι μόνο την πλήρη επιβολή των δανειστών επί της χώρας μας, αλλά και την άμυνα της Γερμανίας και των λοιπών δανειστριών χωρών, σε περίπτωση που, παρά τους σχετικούς σχεδιασμούς, δημιουργηθεί εμπλοκή και η Ελλάδα οδηγηθεί σε «ασύντακτη πτώχευση» και σε έξοδο από το ευρώ.
Οι δανειστές σχεδιάζουν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τον ελληνικό λαό, ο οποίος δείχνει αποφασισμένος να υποστηρίξει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να του εγγυηθούν ότι θα προχωρήσουν – χωρίς μισόλογα και παρελκυστικές τακτικές – σε μονομερή διαγραφή του επονείδιστου χρέους. Τότε ο ΕΜΣ θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις αγορές και θα πρέπει να αποδείξει κατά πόσο είναι ικανός να αποτρέψει μια «συντεταγμένη» ή «ασύντακτη» πτώχευση των δανειστών μας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα
από το ιστολόγιο http://antimnimoniakoi-polites.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)