Η ''τομή'' της ήττας των ιδιοκτητών φορτηγών δημοσίας χρήσεως και εμείς οι "πράσινοι"

Η "τομή" της ήττας των ιδιοκτητών φορτηγών δημοσίας χρήσεως και εμείς οι "πράσινοι" / των Αλέξανδρου Αποστόλου, Νίκου Ράπτη, Δημήτρη Στασινόπουλου Αύγουστος 06 2010

© ppol


1. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, το ελληνικό πολιτικό σύστημα λειτουργούσε με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, που κατέληξε στα σημερινά οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Μετά την πτώση της δικτατορίας κυριάρχησε ο λαϊκισμός, σύμφωνα με τον οποίο οι πολύπλοκες και πολυποίκιλες διαστρωματώσεις που κινούν την ελληνική κοινωνία, συρρικνώθηκαν στην εξής μία: την αντιπαράθεση του «λαού» (σε άλλες εκδοχές της «εργατικής τάξης») με το «κεφάλαιο» (τον «ιμπεριαλισμό»).



2. Αυτή η υπεραπλούστευση είχε μια πολύ συγκεκριμένη επίπτωση: διαμόρφωσε ένα εκτενές μπλοκ κοινωνικών συμμαχιών υπέρ κάθε είδους κλαδικής («λαϊκής», «εργατικής») διεκδίκησης. Όπως ήταν φυσικό, η κοινωνική αυτή διάταξη λειτούργησε επ' ωφελεία κυρίως των ισχυρών κλαδικών συμφερόντων που αναδύονταν συν τω χρόνω από την εξέλιξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Συγκεκριμένα, «νικητές» της μεταπολίτευσης αναδείχθηκαν ένα τμήμα ισχυρών παραγόντων του δημοσίου τομέα (που δραστηριοποιούνταν στο χώρο της διαφθοράς ή/και της αργομισθίας) κι ένα μέρος του ιδιωτικού τομέα (που πολλαπλασίαζαν το εισόδημά τους δια της φοροκλοπής, της φοροδιαφυγής και της μαφιόζικου τύπου «μαύρης οικονομίας»).



3. Επί τριάντα πέντε χρόνια, η κοινωνική και πολιτική διαπραγμάτευση λειτούργησε στη χώρα μας ως «χαλασμένος θερμοστάτης»: καλυμμένοι πίσω από τη λαϊκιστική-μεταπολιτευτική ιδεολογία, αλλά και τον εφησυχασμό που καλλιεργούσε στους πολίτες η διαρκής μεγέθυνση της οικονομίας, οι ισχυροί της νομενκλατούρας και της φοροκλοπής γίνονταν όλο και ισχυρότεροι, υπεξαιρώντας παράλληλα σταδιακά το σύνολο της ισχύος της πολιτικής, μιντιακής και συνδικαλιστικής τάξης.



4. Το υπόδειγμα αυτό συναντά τα όριά του τη δεκαετία του 2000, ιδίως με την εκτόξευση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών (από το 2000), την κατάρρευση της αξιοπιστίας της χώρας (από το 2004) και την κρίση δανεισμού (από το 2008). Τα ελλείμματα και το χρέος δεν είναι τίποτα άλλο από τη δημοσιονομική αποτύπωση των μεταπολιτευτικών συσχετισμών δύναμης που περιγράψαμε πιο πάνω. Η δημοσιονομική εκτροπή της χώρας οφείλεται στη φοροκλοπή και τη μαύρη οικονομία (στον ιδιωτικό τομέα) και τη διαφθορά και την αποδιοργάνωση (στο δημόσιο). Σύμφωνα με τα στοιχεία, κάθε χρόνο τουλάχιστο 15% με 20% του ΑΕΠ (γύρω στα 40-50 δις ευρώ) αντί να ισοσκελίζουν τους εθνικούς προϋπολογισμούς, καταλήγουν σε «λάθος τσέπες» της φοροκλοπής, της μαφιοκρατίας και της νομενκλατούρας του δημοσίου. Ταυτόχρονα, η εμπέδωση ενός συστήματος που βασίζεται στην παρεοκρατία, τον κομματισμό, την ανομία, την αδιαφάνεια, αποδιοργανώνει περαιτέρω την παραγωγικότητα και τη βιωσιμότητα της χώρας.



5. Αυτός είναι ο λόγος που η αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης είναι η «βασιλική οδός» για να υπάρξει αναδιανομή πόρων και εξουσίας από τους «κερδισμένους της μεταπολίτευσης» προς τους «χαμένους», ήτοι το δημόσιο χώρο, το περιβάλλον, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους νέους.



6. Για να λειτουργήσει ο «χαλασμένος θερμοστάτης» χρειάζεται οι «κερδισμένοι της μεταπολίτευσης» (α) να κυριαρχούν ιδεολογικά (στη βάση των λαϊκίστικων θεσφάτων) (β) να ελέγχουν το ηγεμονικό πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως αυτοί οι όροι μοιάζει σήμερα, στο έδαφος της ανάγκης για δημοσιονομική εξυγίανση και παραγωγική ανασυγκρότηση, να μη λειτουργούν πλέον. Αποτελεί «τομή» από την άποψη αυτή η πρόσφατη ήττα μιας από τις ισχυρότερες και πιο αντικοινωνικές συντεχνίες, εκείνης των ιδιοκτητών φορτηγών δημοσίας χρήσεως, που κατέρρευσε «σα να 'ταν από χιόνι» όταν διαβρώθηκε το έδαφος του λαϊκισμού και το πολιτικό σύστημα βρέθηκε να δεσμεύεται και από παράγοντες πέραν της συνήθους ψηφοθηρίας.



8. Χαιρετίζουμε την εξέλιξη αυτή, καθώς η αποσύνθεση του μπλοκ των «κερδισμένων της μεταπολίτευσης» είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος για να κατορθώσουν οι «χαμένοι της μεταπολίτευσης» (που θεωρούμε πως οι «οικολόγοι πράσινοι» κατ' εξοχήν οφείλουμε να εκπροσωπούμε) να διεκδικήσουν έναν καλύτερο συσχετισμό δύναμης.


9. Θυμίζουμε μολαταύτα πως οι εξελίξεις εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά ρευστές, και ως εκ τούτου εμείς, οι «οικολόγοι-πράσινοι» (ΟΠ), για να είμαστε χρήσιμοι, οφείλουμε να παρέμβουμε σε δύο κυρίως επίπεδα:



(α) στον απεγκλωβισμό της πολιτικής αντιπαράθεσης από το δίλημμα «ναι» ή «όχι» στο μνημόνιο. Το ζήτημα είναι να υπάρξουν πολιτικές παρεμβάσεις πέραν του μνημονίου, που θα μειώνουν ριζικά την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική ισχύ και επιρροή (ιδιαίτερα) των δομών της μαφιοκρατίας, της φοροκλοπής και της φοροδιαφυγής. Το κενό που θα αφήσει η συντριβή της νομενκλατούρας του δημοσίου τομέα, οφείλει να καλυφθεί από την πιο ορθολογική, βιώσιμη και παραγωγική λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, ιδίως στους τομείς της παιδείας, της υγείας, του περιβάλλοντος, της ασφάλειας, της μετακίνησης και της στέγασης.



Η ανακολουθία της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα αυτόν εκφράζεται στη δυσαναλογία μεταξύ από τη μια της υπερακόντισης των στόχων της κυβερνητικής πολιτικής όσον αφορά τη μείωση των κρατικών δαπανών, από την άλλη τη σοβαρή υστέρησή της στον τομέα των εσόδων (διάβαζε: της πάταξης της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής, της διαφθοράς, της «μαύρης οικονομίας» κ.λπ).



(β) στην πρόκληση τεκτονικών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα. Η πλήρης υποταγή της ΝΔ, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στον πιο ανεύθυνο λαϊκισμό, αποδεικνύει πόσο βαθύς είναι ο εκμαυλισμός του πολιτικού συστήματος από τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα και τα ιδεολογικά σχήματα της μεταπολίτευσης. Εξίσου προβληματική είναι η αμηχανία ή/και η αμφιταλάντευση με την οποία αντιμετωπίζουν τις εξελίξεις ο ΛΑΟΣ, η νεοσύστατη «δημοκρατική αριστερά» (ΔΑΡ) αλλά και το κόμμα μας, οι ΟΠ. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, εφαρμόζει τη συνταγή του μνημονίου «με το στανιό», αμυντικά, και όχι αξιοποιώντας επιθετικά την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης ώστε να ανασυγκροτήσει τη χώρα σε μία πιο παραγωγική, βιώσιμη, δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη βάση. Χαρακτηριστικό είναι πως ο υπουργός Ρέππας είχε τον Απρίλιο προσπαθήσει να «μπαλώσει» (κατά τα μεταπολιτευτικά ειωθότα) το ζήτημα της απελευθέρωσης των μεταφορών, παρουσιάζοντας ένα σχέδιο «απελευθέρωσης-μαϊμού», που είχε γραφεί από και για τα κατεστημένα συμφέροντα του χώρου.



10. Λόγω της θέσης μας στην κεντρική πολιτική σκηνή, της πολιτικής μας φιλοσοφίας και της πολιτικής μας ιστορίας, εμείς, οι «οικολόγοι πράσινοι» μπορούμε και οφείλουμε να είμαστε η δύναμη εκείνη που θα εγγυάται την θετική έξοδο από τη δημοσιονομική κρίση της χώρας και τη βαθιά αλλαγή του κατεστημένου πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε χρήσιμοι και να τύχουμε της επιδοκιμασίας των Ελλήνων πολιτών που θέλουμε και οφείλουμε να εκφράσουμε. Κάθε άλλη προσπάθεια, είτε να καταφύγουμε σε μία ουτοπική-«πράσινη» μελλοντολογία, πέραν δήθεν του «καυτού» δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, είτε –πολύ περισσότερο- απλά να επαναλαμβάνουμε τα συνθήματα της κατεστημένης αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ, ΚΚΕ, ΔΑΡ) αλλά με «πράσινο» καρύκευμα, θα μας αποδώσει αυτό που θα μας αξίζει: την πολιτική ανυπαρξία ή/και ανυποληψία.



Οι πολιτικές σταθερές, ο τρόπος σκέψης και τα χαρακτηριστικά που συγκροτούν τον πράσινο πολιτικό λόγο και την πράσινη πολιτική παρέμβαση όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μας επιτρέπουν να είμαστε αισιόδοξοι ότι οι ΟΠ θα βρούμε και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή το δρόμο που μας ταιριάζει.

---------------------------------------------------------------------------
Οι Αλέξανδρος Αποστόλου και Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικοί· Ο Δημήτρης Στασινόπουλος είναι δικηγόρος


από την ιστοσελίδα http://www.ppol.gr