Ο Αναστασιάδης είδε το “φως”… Αλλάζει πολιτική;
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Τελικά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη τον έσπρωξαν τα πράγματα. Και το παραδέχθηκε και ο ίδιος. “Ανέστειλε” την συμμετοχή της ελληνοκυπριακής πλευράς στις υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε. λεγόμενες διακοινοτικές συνομιλίες διότι η τουρκική πλευρά, υπογράμμισε, δεν του άφησε άλλη επιλογή.
Τον ταπείνωνε κατά συρροή. Τον ταπείνωνε ως αρχηγό του κράτους, τον ταπείνωνε ως ηγέτη της καταπληκτικής πλειοψηφίας ( 80% του πληθυσμού) του κυπριακού λαού, και τον ταπείνωνε προσωπικά ως άτομο. Αυτά σε επίπεδο Άγκυρας. Αφήνω κατά μέρος και την ταπεινωτική συμπεριφορά του iç oglan της Άγκυρας στην Λευκωσία, του κλώνου του Ντενκτάς, Έρογλου, έναντι του Άναστασιάδη στις κατ´ ιδίαν συναντήσεις και τις οποίες ο Αναστασιάδης “καταπίνει” προς χάριν τού “καλού κλίματος”.
Όπως φέρεται να είπε ο αντιπολιτευόμενος Τσώρτσιλ για τον πρωθυπουργό Τσάμπερλεϊν το 1938, όταν αυτός εγκατέλειψε κάθε αρχή και πούλησε την Τσεχοσλοβακία στο βουλιμικό Ναζιστικό καθεστώς με την περιβόητη Συνθήκη του Μονάχου, παραμυθιαζόμενος ότι έτσι θα διασφάλιζε “ειρήνη για την εποχή” ( “peace in our time”), ο Χίτλερ “του προσέφερε να επιλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και την
ταπείνωση και επέλεξε την ταπείνωση, αλλά πήρε και πόλεμο”. Κατ´αναλογία αυτή την επιλογή προσφέρει και η Τουρκία, ενώ η δική μας πλευρά πιστεύει ότι αγωνίζεται διαπραγματευόμενη και πιστεύοντας σε μια πραγματική ειρήνη.
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνει “αναστολή” των συνομιλιών και εάν η απόφαση αυτή σηματοδοτεί κάτι περισσότερο από μια σπασμωδική κίνηση τακτικισμού. Φοβάμαι ότι πρόκειται για το δεύτερο και όχι για μια κίνηση που αποβλέπει στον απεγκλωβισμό
του κυπριακού κράτους από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της άγκυρας, ένα εναγκαλισμό που συντελείται μεθοδικά και σταδιακά μέσα από την εκφυλισμένη διαδικασία των συνομιλιών.
Εαν ο Πρόεδρος και οι συμβουλάτορες του νομίζουν ότι με διάφορες κινήσεις και διαβήματα στα χαρτιά θα προκύψουν αποτελέσματα ώστε να αλλάξει συμπεριφορά η Άγκυρα και να “αποσύρει”, όπως ζήτησε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, την οδηγία προς ναυτιλλόμενους ( NAVTEX) δια της οποίας δεσμεύει περιοχές εντός της κυπριακής Α.Ο.Ζ., τότε συνεχίζουν να ζουν σ´ένα σουρρεαλιστικό περιβάλλον αναφορικά με τις βλέψεις της Τουρκίας στην Κύπρο. Για να υπάρξουν αποτελέσματα οι κινήσει αυτές πρέπει να ενταχθούν σε μια στρατηγική που να βραχυκυκλώνει την Άγκυρα κυρίως, αλλά όχι μόνο, στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Και θα πρέπει η στρατηγική αυτή να
ενισχύεται και να συμπληρώνεται με πρωτοβουλίες για την δημιουργία ενός υποσυστήματος συνεργασίας και ασφάλειας στην περιοχή με την ενέργεια και τον αντί-ηγεμονισμό ως καταλύτες.
Το ότι οι Τούρκοι δεν αποδέχονται την κρατική υπόσταση της Κύπρου είναι γνωστό. Το ότι γι αυτούς δεν μπορεί να υπάρχει στην Κύπρο συγκροτημένο και αυτόνομο κράτος εσαεί, παρά μόνο μια Κύπρος που να λειτουργεί ως σατραπεία της Άγκυρας, αυτό η παρούσα (αλλά και προηγούμενη κυβέρνηση στην Λευκωσία) φαίνεται να αδυνατεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει. Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα .
Με την Άγκυρα, η Κύπρος βρίσκεται σε μια οιονεί αντιπαράθεση αλλά ταυτόχρονα και σε μια οιονεί διαπραγμάτευση. Αυτό συμβαίνει καθημερινά σε πολλαπλά και επάλληλα επίπεδα. Την επαύριο του ληστρικής μορφής “κουρέματος” του 2013, για παράδειγμα, η διαπραγματευτική ικανότητα της Κύπρου έναντι της Τουρκίας έπεσε κάτω από το μηδέν. Και οι Τούρκοι μαζί με τους καλούς φίλους της Κύπρου, ντόπιους και ξένους, δήλωναν διθυραμβικά ότι κλείνει “επιτέλους” το κυπριακό.
Όταν ένα κράτος βρεθεί χωρίς επιλογές, σημαίνει ότι έχει ήδη χάσει την αυτονομία του. Η προαναφερθείσα περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας το 1938 δεν προέκυψε από λανθασμένες κινήσεις του κράτους, αλλά από την βουλιμία και επιθετικότητα του
Χιτλερικού καθεστώτος. Η εγκατάλειψη της Τσεχοσλοβακίας από την Αγγλία (αλλά και την Γαλλία) to 1938 ήταν η τελευταία πράξη μιας κατευναστικής πολιτικής των δυο αυτών κρατών κατά της ανερχόμενης Ναζιστικής Γερμανίας, που άρχισε το 1933 με την άνοδο του Χίτλερ και που συνεχίσθηκε με την υστερόβουλη προσδοκία ότι τελικά ο Χίτλερ θα στρεφόταν κατά των Σοβιετικών και θα άφηνε τις “δυτικές δημοκρατίας”στην ησυχία τους.
Η περίπτωση της Κύπρου είναι διαφορετική. Πρώτον, διότι μετά το 1945 άλλαξε η νομιμοποιητική βάση του διεθνούς συστήματος κυρίως με τη προγραφή του πολέμου και της απειλής χρήσης βίας ως εργαλείο πολιτικής στις διακρατικές σχέσεις. Το κρίσιμο και απόλυτο είναι ότι μια επιδρομική χώρα μετά το 1945, όπως είναι η Τουρκία έναντι της Κύπρου, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της επιδρομής της. Και εδώ βρίσκεται το μεγάλο και αποδεδειγμένο όπλο του κυπριακού κράτους, ένα όπλο που η Τουρκία κυριολεκτικά σκυλιάζει καθημερινά να ακυρώσει αλλά δεν μπορεί και δεν δύναται. Το κυπριακό κράτος διαθέτει ακαταμάχητα όπλα εναντίον μιας επιδρομικής Τουρκίας.
Η καλή πίστη που η Λευκωσία έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια με την συμμετοχή της στην, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ διαπραγματευτική διαδικασία, έχει προ πολλού εξαντληθεί, αφού έχει επανειλλημένα προσβληθεί βάναυσα από την Άγκυρα. Οι υπό εξέλιξη προβοκατόρικες και επιδρομικές ενέργειες της τζιχαντικής σήμερα Τουρκίας στην Α.Ο.Ζ. της Κύπρου είναι το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής του εκφυλισμού της διαδικασίας, μέσα στη οποία παραμένει εγκλωβισμένη η Λευκωσία. Αν η διαδικασία αυτή ολοκληρωθεί, θα σημαίνει τον θρίαμβο μιας μέχρι σήμερα αποτυχημένης τουρκικής στρατηγικής μισού αιώνα που αποβλέπει στη κατάλυση του κυπριακού κράτους.
Το μείζον για την κυπριακή πολιτεία ήταν, είναι, και παραμένει η ελευθερία επιλογών. Έτσι διασφαλίζεται η ασφάλεια του κράτους και κατ´επέκταση η ελευθερία και αξιοπρέπεια των πολιτών. Η βουλιμική Τουρκία προσφέρει μια ακόμη ευκαιρία, πέραν αυτής του 1983, με την αποσχιστική κίνηση, και αυτή του 2003 με τον απορριπτικό Ντενκτάς στην Κοπεγχάγη για απεγκλωβισμό. Δεν πρέπει να χαθεί και αυτή.
Τα πράγματα θα συνεχίζουν να σπρώχνουν τον Κύπριο Πρόεδρο και θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει τον τακτικισμό με μια ευρηματική στρατηγική . Όσο πιο γρήγορα το πράξει τόσο το καλύτερο. Οι γεωπολιτικές συγκυρίες δεν μπορούσαν να ήταν πιο ευνοϊκές.
Y. Γ. Όταν η Κύπρος επί Προεδρίας Παπαδοπούλου ανακήρυξε Α.Ο.Ζ., η ανακήρυξη αφορούσε σε ολόκληρη την Κύπρο. Ωστόσο όταν έγινε διαχωρισμός των αλιπέδων (οικοπέδων) αυτός περιορίστηκε στην Α.Ο.Ζ. στα νότια της Κύπρου. Και αυτό απεικονίζει ο γνωστός “δικός μας” χάρτης που κυκλοφορεί. Αυτός όμως είναι ένας πολιτικά απαράδεκτος χάρτης, διότι σε αυτό σκόπιμα απεφεύχθη διαχωρισμός αλιπέδων και στην Α.Ο.Ζ. των βορείων ακτών της Κύπρου, για να μην ενοχληθεί η Άγκυρα. Επείγει να δημοσιοποιηθεί ένας καινούργιος χάρτης που να καλύπτει ολόκληρη την Α.Ο.Ζ. και να αντικαθιστά τον υφιστάμενο “χάρτη της ντροπής”, όπως τον χαρακτήρισε ο Σόλων Κασσίνης. Ο καινούργιος χάρτης θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει αριθμημένα όλα τα αλίπεδα της Α.Ο.Ζ. της Κύπρου.
ΠΗΓΗ: http://WWW.PHILENEWS.COM
Ο Αναστασιάδης είδε το “φως”… Αλλάζει πολιτική;
Τελικά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη τον έσπρωξαν τα πράγματα. Και το παραδέχθηκε και ο ίδιος. “Ανέστειλε” την συμμετοχή της ελληνοκυπριακής πλευράς στις υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε. λεγόμενες διακοινοτικές συνομιλίες διότι η τουρκική πλευρά, υπογράμμισε, δεν του άφησε άλλη επιλογή.
Τον ταπείνωνε κατά συρροή. Τον ταπείνωνε ως αρχηγό του κράτους, τον ταπείνωνε ως ηγέτη της καταπληκτικής πλειοψηφίας ( 80% του πληθυσμού) του κυπριακού λαού, και τον ταπείνωνε προσωπικά ως άτομο. Αυτά σε επίπεδο Άγκυρας. Αφήνω κατά μέρος και την ταπεινωτική συμπεριφορά του iç oglan της Άγκυρας στην Λευκωσία, του κλώνου του Ντενκτάς, Έρογλου, έναντι του Άναστασιάδη στις κατ´ ιδίαν συναντήσεις και τις οποίες ο Αναστασιάδης “καταπίνει” προς χάριν τού “καλού κλίματος”.
Όπως φέρεται να είπε ο αντιπολιτευόμενος Τσώρτσιλ για τον πρωθυπουργό Τσάμπερλεϊν το 1938, όταν αυτός εγκατέλειψε κάθε αρχή και πούλησε την Τσεχοσλοβακία στο βουλιμικό Ναζιστικό καθεστώς με την περιβόητη Συνθήκη του Μονάχου, παραμυθιαζόμενος ότι έτσι θα διασφάλιζε “ειρήνη για την εποχή” ( “peace in our time”), ο Χίτλερ “του προσέφερε να επιλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και την
ταπείνωση και επέλεξε την ταπείνωση, αλλά πήρε και πόλεμο”. Κατ´αναλογία αυτή την επιλογή προσφέρει και η Τουρκία, ενώ η δική μας πλευρά πιστεύει ότι αγωνίζεται διαπραγματευόμενη και πιστεύοντας σε μια πραγματική ειρήνη.
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνει “αναστολή” των συνομιλιών και εάν η απόφαση αυτή σηματοδοτεί κάτι περισσότερο από μια σπασμωδική κίνηση τακτικισμού. Φοβάμαι ότι πρόκειται για το δεύτερο και όχι για μια κίνηση που αποβλέπει στον απεγκλωβισμό
του κυπριακού κράτους από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της άγκυρας, ένα εναγκαλισμό που συντελείται μεθοδικά και σταδιακά μέσα από την εκφυλισμένη διαδικασία των συνομιλιών.
Εαν ο Πρόεδρος και οι συμβουλάτορες του νομίζουν ότι με διάφορες κινήσεις και διαβήματα στα χαρτιά θα προκύψουν αποτελέσματα ώστε να αλλάξει συμπεριφορά η Άγκυρα και να “αποσύρει”, όπως ζήτησε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, την οδηγία προς ναυτιλλόμενους ( NAVTEX) δια της οποίας δεσμεύει περιοχές εντός της κυπριακής Α.Ο.Ζ., τότε συνεχίζουν να ζουν σ´ένα σουρρεαλιστικό περιβάλλον αναφορικά με τις βλέψεις της Τουρκίας στην Κύπρο. Για να υπάρξουν αποτελέσματα οι κινήσει αυτές πρέπει να ενταχθούν σε μια στρατηγική που να βραχυκυκλώνει την Άγκυρα κυρίως, αλλά όχι μόνο, στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Και θα πρέπει η στρατηγική αυτή να
ενισχύεται και να συμπληρώνεται με πρωτοβουλίες για την δημιουργία ενός υποσυστήματος συνεργασίας και ασφάλειας στην περιοχή με την ενέργεια και τον αντί-ηγεμονισμό ως καταλύτες.
Το ότι οι Τούρκοι δεν αποδέχονται την κρατική υπόσταση της Κύπρου είναι γνωστό. Το ότι γι αυτούς δεν μπορεί να υπάρχει στην Κύπρο συγκροτημένο και αυτόνομο κράτος εσαεί, παρά μόνο μια Κύπρος που να λειτουργεί ως σατραπεία της Άγκυρας, αυτό η παρούσα (αλλά και προηγούμενη κυβέρνηση στην Λευκωσία) φαίνεται να αδυνατεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει. Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα .
Με την Άγκυρα, η Κύπρος βρίσκεται σε μια οιονεί αντιπαράθεση αλλά ταυτόχρονα και σε μια οιονεί διαπραγμάτευση. Αυτό συμβαίνει καθημερινά σε πολλαπλά και επάλληλα επίπεδα. Την επαύριο του ληστρικής μορφής “κουρέματος” του 2013, για παράδειγμα, η διαπραγματευτική ικανότητα της Κύπρου έναντι της Τουρκίας έπεσε κάτω από το μηδέν. Και οι Τούρκοι μαζί με τους καλούς φίλους της Κύπρου, ντόπιους και ξένους, δήλωναν διθυραμβικά ότι κλείνει “επιτέλους” το κυπριακό.
Όταν ένα κράτος βρεθεί χωρίς επιλογές, σημαίνει ότι έχει ήδη χάσει την αυτονομία του. Η προαναφερθείσα περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας το 1938 δεν προέκυψε από λανθασμένες κινήσεις του κράτους, αλλά από την βουλιμία και επιθετικότητα του
Χιτλερικού καθεστώτος. Η εγκατάλειψη της Τσεχοσλοβακίας από την Αγγλία (αλλά και την Γαλλία) to 1938 ήταν η τελευταία πράξη μιας κατευναστικής πολιτικής των δυο αυτών κρατών κατά της ανερχόμενης Ναζιστικής Γερμανίας, που άρχισε το 1933 με την άνοδο του Χίτλερ και που συνεχίσθηκε με την υστερόβουλη προσδοκία ότι τελικά ο Χίτλερ θα στρεφόταν κατά των Σοβιετικών και θα άφηνε τις “δυτικές δημοκρατίας”στην ησυχία τους.
Η περίπτωση της Κύπρου είναι διαφορετική. Πρώτον, διότι μετά το 1945 άλλαξε η νομιμοποιητική βάση του διεθνούς συστήματος κυρίως με τη προγραφή του πολέμου και της απειλής χρήσης βίας ως εργαλείο πολιτικής στις διακρατικές σχέσεις. Το κρίσιμο και απόλυτο είναι ότι μια επιδρομική χώρα μετά το 1945, όπως είναι η Τουρκία έναντι της Κύπρου, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της επιδρομής της. Και εδώ βρίσκεται το μεγάλο και αποδεδειγμένο όπλο του κυπριακού κράτους, ένα όπλο που η Τουρκία κυριολεκτικά σκυλιάζει καθημερινά να ακυρώσει αλλά δεν μπορεί και δεν δύναται. Το κυπριακό κράτος διαθέτει ακαταμάχητα όπλα εναντίον μιας επιδρομικής Τουρκίας.
Η καλή πίστη που η Λευκωσία έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια με την συμμετοχή της στην, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ διαπραγματευτική διαδικασία, έχει προ πολλού εξαντληθεί, αφού έχει επανειλλημένα προσβληθεί βάναυσα από την Άγκυρα. Οι υπό εξέλιξη προβοκατόρικες και επιδρομικές ενέργειες της τζιχαντικής σήμερα Τουρκίας στην Α.Ο.Ζ. της Κύπρου είναι το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής του εκφυλισμού της διαδικασίας, μέσα στη οποία παραμένει εγκλωβισμένη η Λευκωσία. Αν η διαδικασία αυτή ολοκληρωθεί, θα σημαίνει τον θρίαμβο μιας μέχρι σήμερα αποτυχημένης τουρκικής στρατηγικής μισού αιώνα που αποβλέπει στη κατάλυση του κυπριακού κράτους.
Το μείζον για την κυπριακή πολιτεία ήταν, είναι, και παραμένει η ελευθερία επιλογών. Έτσι διασφαλίζεται η ασφάλεια του κράτους και κατ´επέκταση η ελευθερία και αξιοπρέπεια των πολιτών. Η βουλιμική Τουρκία προσφέρει μια ακόμη ευκαιρία, πέραν αυτής του 1983, με την αποσχιστική κίνηση, και αυτή του 2003 με τον απορριπτικό Ντενκτάς στην Κοπεγχάγη για απεγκλωβισμό. Δεν πρέπει να χαθεί και αυτή.
Τα πράγματα θα συνεχίζουν να σπρώχνουν τον Κύπριο Πρόεδρο και θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει τον τακτικισμό με μια ευρηματική στρατηγική . Όσο πιο γρήγορα το πράξει τόσο το καλύτερο. Οι γεωπολιτικές συγκυρίες δεν μπορούσαν να ήταν πιο ευνοϊκές.
Y. Γ. Όταν η Κύπρος επί Προεδρίας Παπαδοπούλου ανακήρυξε Α.Ο.Ζ., η ανακήρυξη αφορούσε σε ολόκληρη την Κύπρο. Ωστόσο όταν έγινε διαχωρισμός των αλιπέδων (οικοπέδων) αυτός περιορίστηκε στην Α.Ο.Ζ. στα νότια της Κύπρου. Και αυτό απεικονίζει ο γνωστός “δικός μας” χάρτης που κυκλοφορεί. Αυτός όμως είναι ένας πολιτικά απαράδεκτος χάρτης, διότι σε αυτό σκόπιμα απεφεύχθη διαχωρισμός αλιπέδων και στην Α.Ο.Ζ. των βορείων ακτών της Κύπρου, για να μην ενοχληθεί η Άγκυρα. Επείγει να δημοσιοποιηθεί ένας καινούργιος χάρτης που να καλύπτει ολόκληρη την Α.Ο.Ζ. και να αντικαθιστά τον υφιστάμενο “χάρτη της ντροπής”, όπως τον χαρακτήρισε ο Σόλων Κασσίνης. Ο καινούργιος χάρτης θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει αριθμημένα όλα τα αλίπεδα της Α.Ο.Ζ. της Κύπρου.
ΠΗΓΗ: http://WWW.PHILENEWS.COM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου