Το ''Ισλαμικό Κράτος'', οι Κούρδοι και η Ελλάδα
του Θεόδωρου Μπατρακούλη
Στη Μέση Ανατολή οι εξελίξεις
μέσα στο 2014 ήταν καταιγιστικές. Οι τζιχαντιστές μαχητές του
«Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ) πολεμούσαν για την εγκαθίδρυση ισλαμικού χαλιφάτου σε πολύ
ευρεία έκταση που κάλυπτε περιοχές του Ιράκ, τη Συρίας, της Ιορδανίας και του
Λιβάνου. Η
κατάσταση στη Μεσοποταμία είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Πέραν των άλλων,
βρίσκεται σε εξέλιξη μια γενοκτονία που επιχειρούν οι τζιχαντιστές ισλαμοφασίστες στα εδάφη
που ελέγχουν. Οι ανελέητες, μετωπικές, συνεχείς, με τελευταίου τύπου επιθέσεις των
τζιχαντιστικών δυνάμεων εναντίον των περιοχών που αποκαλούνται και Νότιο (Β.
Ιράκ) και Δυτικό Κουρδιστάν (Συρία) αλλά και η μεθόδευση εξόντωσης των
χριστιανικών πληθυσμών της Μεσοποταμίας έδειχνε τους βασικούς στόχους τους:
υποταγή των κουρδικών περιοχών - κάτι που συνιστά και επιδίωξη της
νεοοθωμανικής Τουρκίας των Ερντογάν-Νταβούτογλου - και εξαφάνιση των μη
μουσουλμανικών πληθυσμών. Τα κύρια ερωτήματα για τους
αναλυτές των ζητημάτων της Συρίας ήταν εάν οι Κουρδικές Λαϊκές
Μονάδες Αμυνας (YPG) διέθεταν προηγμένα όπλα και στρατιωτικές δυνατότητες που θα τους επέτρεπαν να αποκρούσουν αυτές τις επιθέσεις και να διατηρήσουν τον έλεγχο της περιοχής που είχαν αναλάβει[1]. Η
αβεβαιότητα στη Συρία ήταν πάντοτε παρούσα, με σοβαρό το ενδεχόμενο διαμελισμού
της.
Εξάλλου, οι επιθέσεις των τζιχαντιστών μπορούσαν
πλέον να εκδηλωθούν οπουδήποτε στον κόσμο. Πρόβλημα για την Ελλάδα, υφίσταται
ούτως ή άλλως, λόγω της παρουσίας ισλαμιστών τζιχαντιστών ανάμεσα στους παράνομους
μετανάστες. Η μαζική παράνομη μετανάστευση τροφοδοτεί το πρόβλημα. Επομένως οι
πολίτες πρέπει να είναι ψυχολογικά τουλάχιστον προετοιμασμένοι για τα
χειρότερα. Και η Ελληνική πολιτεία πρέπει να είναι έτοιμη για άσκηση πυγμής και
δραστικής, με κάθε μέσο αντιμετώπισης των ισλαμιστών. Η
απόφαση της κυβέρνησης της Ελλάδας για ενίσχυση των αμυνόμενων εναντίον των
τζιχαντιστών Κούρδων κινούνταν σε ορθή κατεύθυνση - μετά
από πολύ καιρό - εφόσον εντάσσεται σε έναν συνολικό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό.
Στις προαναφερόμενες συνθήκες, η επεξεργασία μακροπρόθεσμης
συνολικής και πολυδιάστατης στρατηγικής για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό του 21ου
αιώνα δεν συνιστά μια περιττή ακαδημαϊκή ενασχόληση. H
διαμόρφωση μακροπρόθεσμου συνολικού στρατηγικού σχεδιασμού, που διέπεται από τα
ιστορικά διδάγματα και την γνώση της σύγχρονης γεωπολιτικής, ήταν ζωτική και επείγουσα ανάγκη εδώ και χρόνια[2]. Η Ελλάδα
έπρεπε και χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της τόσο σε
αποτρεπτική κατεύθυνση όσο και στην κατεύθυνση της διασφάλισης του εθνικού
ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και
οι υδρογονάνθρακες.
Για να
αντιμετωπίσει την τουρκική στρατηγική, η Ελλάδα όφειλε να προωθήσει μια καλά
σχεδιασμένη συνεργασία των βαλκανικών λαών και κρατών, αυτοτελώς και στο
πλαίσιο της Ε.Ε. Ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. να συμβάλει
αποφασιστικά στην απόρριψη από τους Ευρωπαίους της τουρκικής επιδίωξης. Ελληνοτουρκικός
διάλογος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί αν πρώτα η Τουρκία: - Δεν άρει την
ανακήρυξη ως «αιτίας πολέμου» της άσκησης από την Ελλάδα του δικαιώματος επέκτασης
των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. - Δεν αναγνωρίσει το διεθνές
Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υφαλοκρηπίδα και
την Α.Ο.Ζ. - Δεν διακηρύξει σεβασμό στις συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων
και στο Ιταλικό πρακτικό παράδοσης των Δωδεκανήσων (1947), που καθορίζουν τα
σημερινά σύνορα. - Δεν αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής και το διαρκές έγκλημα
του εποικισμού από την Κύπρο.
Σε όλο τον εν λόγω ευρύτερο χώρο, η Ελλάδα χρειαζόταν εδώ και αρκετά χρόνια
μια καλά σχεδιασμένη, ιστορικά τεκμηριωμένη, ιεραρχημένη και πολυδιάστατη
ελληνική - και ευρωπαïκή - εξωτερική και ενεργειακή πολιτική[3]. Μια τέτοια πολιτική θα έπρεπε να εκφράζεται
με εξειδικευμένο τρόπο στα Βαλκάνια καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο και τη
Μέση Ανατολή. Η
Ελλάδα έπρεπε και χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της στη βάση
της επίτευξης της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο επαναπροσδιορισμός απαιτείται να
γίνει τόσο σε αποτρεπτική κατεύθυνση έναντι κάθε επιβουλής των κυριαρχικών
δικαιωμάτων της, πρώτα από την Τουρκία, και
βεβαίως σε συντονισμό σχεδιασμού και ενεργειών με την Κύπρο, όσο και στην
κατεύθυνση της διασφάλισης του εθνικού ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της,
στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι υδρογονάνθρακες.
[1] Mutlu Civiroglu, «ISIS Attacks on Kobane and YPG Response», http://
kurdishquestion.com/kurdistan/west-kurdistan/isis-attacks-on-kobane-and-ypg-respnse/170.Προσπελάστηκε 22.09.2014
[2] Πρβλ. Θεόδωρος Σ.
Μπατρακούλης, Τουρκία και Ανατολικά
Ζητήματα, Α΄ Τόμος, Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη νεότερη Τουρκία,
2014, Συμπεράσματα. Θόδωρος Μπατρακούλης, «Για μια εθνική στρατηγική:
Γεωιστορία, προκλήσεις και δυνατότητες», 07.12.2012, http:// theodorosbatrakoulis.blogspot.com..
[3] Θ. Μπατρακούλης, Τουρκία και Ανατολικά Ζητήματα, 2014,
όπ. π., Συμπεράσματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου