Χρεωαποικία-προτεκτοράτο και
γεωπολιτικοί κίνδυνοι
Την Κυριακή 28 Απριλίου ψηφίστηκε στη
Βουλή σε ένα άρθρο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος άλλο ένα νομοσχέδιο που
οδηγεί στη σταδιακή διάλυση του Δημοσίου. Με αυτό το νομοθέτημα, που
παρουσιάστηκε ως προαπαιτούμενο …της επόμενης δανειακής δόσης προωθείται η
άμεση απόλυση υπαλλήλων του Δημοσίου και θεσμοθετείται ένας μόνιμος μηχανισμός «παραγωγής»
απολύσεων ώστε να ικανοποιηθούν οι στόχοι που συμφωνήθηκαν ανάμεσα στην
τρικομματική συγκυβέρνηση και την τρόικα των δανειστών. Στο
νομοσχέδιο είχε συμπεριληφθεί διάταξη με την οποία προωθούνταν κατάργηση
δικαστικών προσωρινών διατάξεων που επέτασσαν την συνέχιση της απασχόλησης
συμβασιούχων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Η διάταξη αποσύρθηκε
από το τελικό κείμενο του πολυνομοσχεδίου, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες
εξαιτίας αντίδρασης του υπουργού Δικαιοσύνης, Α. Ρουπακιώτη, ο
οποίος επικαλέστηκε «την
τήρηση της νομιμότητας και προβλέψεων που ισχύουν επί μία εκατονταετία». Είναι
τεκμηριωμένο ότι οι δυσλειτουργίες του Δημοσίου δεν οφείλονται στον αριθμό του
προσωπικού αλλά στην κακή οργάνωσή του και στην αναξιοκρατική, αναποτελεσματική
διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Τώρα η υποτιθέμενη αναδιοργάνωση του
Δημοσίου μετατρέπεται ευθέως σε μείωση του αριθμού των Δημοσίων υπαλλήλων.
Τα
τελευταία τρία χρόνια ψηφίστηκαν Μνημόνια, Δανειακές Συμβάσεις, Εφαρμοστικοί Νόμοι
που συνιστούν παραβιάσεις του Συντάγματος και των πολιτικών και κοινωνικών
δικαιωμάτων που συνάπτονται με την εθνική και τη λαική κυριαρχία, που προωθούν
την πολυετή ύφεση και φτωχοποιούν-εξαθλιώνουν την ελληνική κοινωνία. Με την πρώτη
Δανειακή Σύμβαση που δεν είχαν τολμήσει να φέρουν στην Βουλή, εκτός των άλλων,
η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου αποδέχτηκε παραίτηση από την ασυλία που απορρέει
από την Εθνική κυριαρχία. Το χρονικό διάστημα που
ακολούθησε την προσφυγή στον μηχανισμό του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήταν
μαρτυρικό για τις Ελληνίδες και τους Ελληνες. Οχι μόνο δεν είδαν ενδείξεις
ελπίδας στον ορίζοντα, αλλά πληροφορήθηκαν ότι απέτυχε το πολυδιαφημισμένο
«Πρόγραμμα Σταθερότητας», που είχαν εκπονήσει από κοινού ο πρώην υπουργός
Οικονομικών Παπακωνσταντίνου και οι επικεφαλής της τριαρχίας (τρόϊκας). Στο μεταξύ,
η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της χώρας έχασαν το 30-40% και πλέον των
εσόδων τους, οι φόροι αυξήθηκαν δραματικά με αποτέλεσμα αρκετοί να έχουν
οδηγηθεί σε πτώχευση, ενώ η χώρα …άλλαξε, αλλά προς το χειρότερο. Η
σφοδρή αντίθεση του λαού εκδηλώθηκε με κάθε ευκαιρία, με αποκορύφωμα τις
διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και στις πλατείες πολλών πόλεων. Σημαντικός σταθμός ήταν
οι πρωτοφανείς εκδηλώσεις διαμαρτυρίας-αγανάκτησης εναντίον εκπροσώπων της
κυβερνητικής πλειοψηφίας κατά τον εορτασμό της επετείου της 28ης
Οκτωβρίου 2011 σε διάφορες πόλεις. Αυτές οδήγησαν στην αποχώρηση από την
πρωθυπουργία του Γ. Α. Παπανδρέου και
στην συγκρότηση της κυβέρνηση Παπαδήμου (υποστηριζόμενης από ΠΑΣΟΚ, Ν. Δ.,
ΛΑΟΣ).
Στις
12 Φεβρουαρίου, αφού ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις για το PSI, κυρώθηκε με ψηφοφορία στη Βουλή η δεύτερη
δανειακή σύμβαση της Ελλάδας με τους δανειστές της. Βάσει αυτής, η Ελλάδα
βρισκόταν υποχρεωμένη να πληρώνει τουλάχιστον 15 δις τόκους τον χρόνο,
χρηματικά ποσά που θα τα στερείται η οικονομία μας. Ετίθετο
σε κίνδυνο η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων (σπίτια, γη) καθώς με τις συνεχείς
φοροεπιδρομές πολλοί θα δυσκολεύονταν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, και
θα μπορούσε να προχωρεί σε κατασχέσεις η εφορία υπέρ των Δανειστών. Τώρα ήδη έχει
προαναγγελθεί κούρεμα τραπεζικών ομολόγων και καταθέσεων. Στο στόχαστρο μπαίνει
και η κινητή περιουσία που φυλάσσεται στα σπίτια.
Πριν και μετά τις εκλογές της 6ης
Μαίου 2013 ο γράφων θεωρούσε ότι η Ελλάδα έπρεπε,
και μπορούσε, να προχωρήσει στην συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του
χρέους από το 1974 και μετά, καθώς και του PSI και των δύο δανειακών συμβάσεων
(κυρίως αυτής του 2010). Και στη βάση των πορισμάτων αυτής της επιτροπής,
μπορούσε και έπρεπε να απαιτήσει την αποδοχή από τους δανειστές της άρνησης
πληρωμής του απεχθούς χρέους (odious debt)
και την αναδιαπραγμάτευση, αρνούμενη την λογική της υποταγής στα κελεύσματα της
Γερμανίας (και των συντασσόμενων με τις θέσεις της κρατών μελών) και του ΔΝΤ.
Είχε την άποψη ότι οι ελληνικοί πολιτικοί φορείς καλό θα ήταν να αποφεύγουν
αναφορές σε υποθετικά σενάρια περί μονομερούς «αποβολής» ή αποχώρησης από το
κοινό νόμισμα. Κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις ευρωπαïκές συνθήκες. Και ότι
η Ελλάδα θα έπρεπε να ενισχύσει στον μεγαλύτερο βαθμό την
οικονομική της αυτονομία και αυτοδυναμία και να συντάσσεται, στα
δημοσιονομικά και θεσμικά ζητήματα,
με τους «ευρωσκεπτικιστές». Και να προωθεί μέτωπο με τις χώρες όπως η
Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία, - ως ένα βαθμό και με την Ιταλία. Μια οικειοθελής έξοδος εγκυμονούσε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους,
οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς. Η Ελλάδα θα έμενε τραγικά απομονωμένη
απέναντι στη νεοοθωμανική Τουρκία.
Η τελευταία
αλλάζει σημαντικά υπό την πρωτοκαθεδρία του πολιτικού Ισλάμ. Η πρόσφατη σχετική
οικονομική επιδείνωση αποτελεί μια πτυχή των εξελίξεων. Οι πρόσφατες διαδηλώσεις χιλιάδων πολιτών προς τιμήν
των νεκρών της Αρμενικής Γενοκτονίας ενδεχομένως αποτελούν ένδειξη αλλαγή
στάσης της Άγκυρας απέναντι σ’ αυτό το τεράστιας σημασίας ζήτημα. Η έγκριση από
πλευράς των αρχών αυτών των εκδηλώσεων - όταν μέχρι πριν λίγα χρόνια
οποιαδήποτε αναφορά στο θέμα της Γενοκτονίας αντιμετωπιζόταν με παραπομπή των
«παραβατών» στα Ποινικά Δικαστήρια - θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ντε
φάκτο αναγνώρισή της! Ό Σάββας Καλεντερίδης επισημαίνει ότι ιδιαίτερο και
μάλιστα διπλό συμβολισμό έχει η εκδήλωση στο Ντιγιαρμπακίρ, υπογραμμίζοντας ότι
οι Κούρδοι, που έχουν παραδεχτεί ότι κάποιες κουρδικές φατρίες συμμετείχαν σε
εγκλήματα εναντίον των Ασσυρίων και των Αρμενίων, γίνονται πρωτοπόροι σ’ αυτόν
τον αγώνα. Αυτά συμβαίνουν σε μια στιγμή που το ΡΚΚ και οι κουρδικές
Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας κήρυξαν εκεχειρία από τις 23 Μαρτίου, ανταποκρινόμενες
στην διακήρυξη ειρήνης που έκανε ο Οτσαλάν στην συγκέντρωση για γιορτασμό του
Νεβρόζ, στις 21 Μαρτίου στο Αμέντ, στα πλαίσια συμφωνίας που φέρεται να έχει επιτευχθεί μεταξύ
Ερντογάν-Οτζαλάν, για πολιτική επίλυση του Κουρδικού.
Στην
Ελλάδα και στην Κύπρο είναι επικείμενοι νέοι τυφώνες, οικονομικός αλλά και
γεωπολιτικός, ως συνέπεια των σχεδιασμών του Βερολίνου και της τρόικας, αλλά
και των μεταβολών στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Στην Κύπρο ο οικονομικός
στραγγαλισμός που συνιστά η απόφαση του Eurogroup της 15ης
Μαρτίου αποτελεί προοίμιο για ένα
νέο διαλυτικό για την Κυπριακή Δημοκρατία σχέδιο τύπου «Σχέδιο
Ανάν» (βλ. δηλώσεις του Νταβούτογλου και του Κέρυ), που θα υπαγάγει όλο το νησί
υπό τον έλεγχο της Τουρκίας. Αυτό καταγγέλθηκε τεκμηριωμένα και σε μεγάλη
εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 24 Απριλίου, με κύριο ομιλητή τον
πρώην υπουργό Εξωτερικών και υποψήφιο πρόεδρο στις πρόσφατες εκλογές Γιώργο
Λιλλήκα. Στοιχεία
σοκ καταδεικνύει έρευνα του MEGA σχετικά με τις τραγικές επιπτώσεις από την
απόφαση του Eurogroup, που έχει υποβαθμίσει ραγδαία το βιοτικό επίπεδο των
πολιτών. Στην Κύπρο, από την πρώτη Απριλίου, κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά τους
56 άτομα, κλείνουν καθημερινά πέντε επιχειρήσεις, ενώ υπολογίζεται ότι άλλες
δέκα αναστέλλουν προσωρινά τις εργασίες τους. Παράλληλα η συντριπτική
πλειοψηφία των επιχειρήσεων προχώρησε σε ραγδαίες μειώσεις μισθών. Εξάλλου, ο Σόιμπλε επιβεβαίωσε
ότι θα ακολουθηθεί και σε άλλες χώρες το «μοντέλο Κύπρου». Εντονες διαφωνίες
μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών προέκυψαν στην πρόσφατη Σύνοδο του ΔΝΤ για τον
τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης στην Ευρωζώνη. Και αυτοί που ακολουθούν υπάκουα
και πιστά τους μονοδρόμους των «Μνημονίων» και του «Ανώτατου Συμβούλιου
Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», οι ίδιοι οι οποίοι πριν τις εκλογές
της 17ης Ιουνίου διακήρυτταν ότι θα επαναδιαπραγματευθούν τις
Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια, ποιον συνολικό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό
προτείνουν;
Οι ζωντανές, πραγματικές δυνάμεις που
δίνουν τις κοινωνικές μάχες είναι οι εργαζόμενοι, οι πολίτες. Ζωτικό ζήτημα
είναι με ποιούς στόχους, στρατηγικό σχεδιασμό, γεωπολιτικό όραμα και πώς θα
προωθηθεί το δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο εθνικής αντίστασης, δημοκρατικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας,
που απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε οι πολίτες της Ελληνικής
Δημοκρατίας. Ιδιαίτερα αυτοί που
συνειδητοποιούν την πραγματικότητα μετατροπής της χώρας μας σε χρεοαποικία-προτεκτοράτο
- σήμερα γερμανοευρωπαικό - και υποταγής του λαού της σε ιμπεριαλιστική και νεοοθωμανική
τροχιά, αυτοί που θέλουμε μια άλλη πορεία, στην
Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες, στην Ευρώπη, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, ας επιταχύνουν πιο μεθοδικά
και ας συντονίσουν τις κινήσεις τους για την δημιουργία ενός δημοκρατικού
πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Βασικοί πολιτικοί άξονες ενός τέτοιου
κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι η εθνική
ανεξαρτησία, η κοινωνική χειραφέτηση,
η δημοκρατία, η οικολογία, η παραγωγική
ανασυγκρότηση και η σύμφυτη με αυτήν αγροτική
αναγέννηση, η αξιοποίηση των
κοινοτικών παραδόσεων του Ελληνισμού.
30.04.2013
Θόδωρος Σ. Μπατρακούλης
theobatrak@gmail.com
http://theodorosbatrakoulisblogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου