του
Βασίλη Βιλιάρδουπηγή:
http://viliardos.org
“
Η προστασία του ατόμου και του έθνους από τον εξαναγκασμό, είναι ξεκάθαρα η βασικότερη υποχρέωση της κυβέρνησης του – όπου η ανάγκη μίας χώρας να έχει κυβέρνηση «αναδύεται» προφανώς επειδή, η απόλυτη ελευθερία είναι αδύνατη. Όσο ελκυστική και αν είναι η αναρχία ως φιλοσοφία, δεν είναι εφικτή σε έναν κόσμο ατελών ανθρώπων” (
M.Friedman).
Η πρόσφατη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου
EFTA, ολόκληρο το κείμενο της οποίας υπάρχει (σε pdf) στο άρθρο μας «
Το παράδοξο του Minsky»,
δικαιώνει την Ισλανδία, σχετικά με την προνομιακή μεταχείριση των πολιτών της – λόγω συνθηκών ανωτέρας βίας.
Η χώρα λοιπόν, η οποία
διάλεξε τον τρίτο δρόμο, αυτόν που είναι υπέρ των πολιτών της και εις βάρος των τραπεζών, καθώς επίσης τα δημοψηφίσματα σε περιβάλλον
άμεσης δημοκρατίας, τεκμηρίωσε επιτυχώς το ότι, όλα όσα αποφάσισε είναι συμβατά με το ευρωπαϊκό δίκαιο –
κάτι που δυστυχώς δεν μπόρεσε να κάνει η Ελλάδα, αποδεχόμενη δουλικά τις υποταγή της στους διεθνείς τοκογλύφους. Τα ίδια λάθη έκαναν αρκετές άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία – ενώ στον ίδιο ολισθηρό δρόμο οδηγείται δυστυχώς και η
Κύπρος.
Την ίδια στιγμή στην Ισπανία,
η αντιπολίτευση απαιτεί την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης – λόγω του τεραστίου σκανδάλου διαφθοράς, στο οποίο εμπλέκονται τα στελέχη της, καθώς επίσης των «μαύρων» κομματικών ταμείων.
Από την άλλη πλευρά,
η Ιταλία σείεται από το σκάνδαλο της υπερχρεωμένης παραδοσιακής τράπεζας Monte dei Paschi, στο οποίο φαίνεται να έχει διαδραματίσει σημαντικό, ύποπτο ρόλο ο σημερινός πρόεδρος της ΕΚΤ – ενώ η προοπτική της νίκης του Berlusconi στις προσεχείς εκλογές, ανησυχεί σε μεγάλο βαθμό τους επενδυτές, κυρίως δε τη Γερμανία.
Φυσικά, οι χώρες του Βορά δεν έχουν μείνει αλώβητες – με την
Ολλανδία να αντιμετωπίζει τεράστια τραπεζικά προβλήματα, σαν αποτέλεσμα της υπερχρέωσης του ιδιωτικού τομέα της,
τις τιμές των βασικών τροφίμων στη Φιλανδία να είναι κατά 40% ακριβότερες από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, τις επιδρομές στα Σουπερμάρκετ της Νορβηγίας από Πολωνούς και άλλους, για την
αγορά ορισμένων φθηνών προϊόντων (παιδικές πάνες) κοκ.
Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων,
τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων της Ισπανίας αυξήθηκαν κατά 23 μβ. στο 5,44% – ενώ τα αντίστοιχα της Ιταλίας κατά 14 μβ. στο 4,47%. Παράλληλα, το ευρώ έχασε μεγάλο μέρος της αξίας του απέναντι στο δολάριο – ενώ οι χρηματιστηριακοί δείκτες βυθίστηκαν στο κόκκινο.
Επομένως, όλα τα ερωτήματα που θέσαμε στο πρόσφατο άρθρο μας (“
Είναι όμως αλήθεια τα πράγματα έτσι; Έχει περάσει η κρίση χρέους ανεπιστρεπτί και βρισκόμαστε πραγματικά σε πορεία καλυτέρευσης, εάν όχι ανάπτυξης; Μήπως, αν και ευχόμαστε το αντίθετο, τα φαινόμενα απατούν; Ή, ίσως, έχει επιτύχει το δόγμα της καγκελαρίου και η πολιτική λιτότητας, με αντάλλαγμα την ενίσχυση από την ΕΚΤ, οπότε η κρίση είναι παρελθόν;”) φαίνεται να έχουν απαντηθεί πολύ πιο γρήγορα, από ότι εμείς περιμέναμε.
Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε ξανά ότι, αυτό που οφείλουμε όλοι εμείς οι Έλληνες να σκεφθούμε ήρεμα, τόσο οι «υπέρμαχοι» της πολιτικής της Τρόικας, όσο και οι επικριτές της, είναι το
εάν η πατρίδα μας ευρίσκεται σε καλύτερη θέση, σε σχέση με το 2008 ή με το χρόνο της εισβολής του ΔΝΤ και της Γερμανίας στην επικράτεια μας. Εάν έχουν μεσολαβήσει δε σωστά βήματα έκτοτε, όσο οδυνηρά και αν ήταν ή συνεχίζουν να είναι τα μέτρα λιτότητας, πρέπει να «ψηφίσουμε» θετικά – χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Στα πλαίσια αυτά,
το δημόσιο χρέος μας το 2008 ήταν 262 δις € ή ίσο με το 113% του ΑΕΠ μας – ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας δεν ξεπερνούσε το 5%, με ανέπαφη τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, το βιοτικό μας επίπεδο, τη βιωσιμότητα των τραπεζών μας, τις συντάξεις, τους μισθούς, τα «κακώς κείμενα» του δημοσίου κοκ.
Παράλληλα,
τόσο το επιχειρηματικό πλαίσιο ή η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, όσο και το Κράτος Δικαίου, ήταν και είναι στην ίδια ακριβώς κατάσταση – δεν έχουν δηλαδή σε καμία περίπτωση καλυτερεύσει, παρά τη ραγδαία μείωση της κατανάλωσης και του ΑΕΠ, τη δραματική αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, της εγκληματικότητας κλπ.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η πτώση του ΑΕΠ κατά 40 δις €, κυρίως λόγω της πολιτικής λιτότητας,
έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση των δημοσίων εσόδων κατά 10 δις € ετήσια –
όσο δηλαδή ο φόρος των ακινήτων (χαράτσι) για 10 χρόνια, έντεκα φορές την αξία της ΔΕΗ (!) και σαράντα φορές την αξία της Τράπεζας της Ελλάδας (με το σύνολο των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, από την εκποίηση δηλαδή των δημοσίων επιχειρήσεων, να υπολογίζεται μόλις 3 δις € παραπάνω – στα 13 δις €!).
Σήμερα λοιπόν, μετά από μία καταστροφική ύφεση, μετά από την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, καθώς επίσης μετά από μία διαγραφή χρέους 106 δις €, η οποία μας εξευτέλισε διεθνώς, καταστρέφοντας παράλληλα τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία,
το δημόσιο χρέος μας τοποθετείται (αυθαίρετα) στα 345 δις € ή στο 175% του ΑΕΠ μας – ενώ δεν διαφαίνεται καμία προοπτική για το μέλλον μας.
Την ίδια στιγμή η Αγροτική Τράπεζα έχει εκποιηθεί έναντι 95 εκ. €, έχουμε επιβαρυνθεί με χρέη της ύψους περί τα 12 δις €, το κάποτε υγιέστατο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο χρεοκόπησε, μεταφέροντας τα «κακά χρέη» του στο κράτος (στους Έλληνες),
ενοικιάζεται σκανδαλωδώς μία τεράστια έκταση εντός της Αθήνας μόλις για 0,45 το τετραγωνικό μέτρο (!), το χρηματιστήριο μας έχει καταρρεύσει, η αγορά ακινήτων επίσης, οι κερδοφόρες κοινωφελείς επιχειρήσεις προγραμματίζεται να ιδιωτικοποιηθούν με εξευτελιστικό τίμημα, οι τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν,
οι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν, η Ελλάδα έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας, καθώς επίσης τόσα πολλά άλλα, τα οποία είναι εξαιρετικά οδυνηρό να αναφέρει κανείς.
Επομένως, η κυβέρνηση μάλλον δεν έχει καταφέρει να ανταπεξέλθει με τη βασικότερη όλων των υποχρεώσεων της:
με την προστασία των πολιτών και του έθνους από τον εξαναγκασμό, επιλέγοντας ακριβώς το αντίθετο – την εξαθλίωση των Ελλήνων, μέσω της απόλυτης υποταγής τους στις όποιες διαθέσεις των εισβολέων.
Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά το «ευρωπαϊκό όνειρο», τη δημιουργία δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης,
εάν πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν να συμβεί με την πρωσική Γερμανία εντός της ΕΕ και με πρωτεύουσα το Βερολίνο, οφείλει να «ψηφίσει» υπέρ – σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση όμως είναι υποχρεωμένος να αντισταθεί, ακόμη και με κίνδυνο να καταρρεύσει εντελώς το βιοτικό του επίπεδο ή/και το κοινό νόμισμα.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα είχε μεν πολύ καλύτερες λύσεις στο παρελθόν, συνεχίζει όμως να έχει κάποιες –
αρκεί φυσικά να βρεθεί μία επαρκής, υπερήφανη και θαρραλέα κυβέρνηση, η οποία να έχει την ικανότητα να διαπραγματευθεί σωστά, λέγοντας παράλληλα ολόκληρη την αλήθεια στους Έλληνες Πολίτες, όσο οδυνηρή και αν υποθέσουμε ότι θα ήταν (φυσικά δεν εννοούμε τη σημερινή αντιπολίτευση του «
ήξεις αφίξεις», η οποία είχε την ιδιοτελή «αμετροέπεια» να δικαιολογήσει τις εγκληματικές μεθόδους του ΔΝΤ).
Άλλωστε
εκείνοι που πληρώνουν το τίμημα πρέπει και να αποφασίζουν, έχοντας γνώση – όχι να υπεξαιρείται η ψήφος τους για δεύτερη φορά, μέσω κενών υποσχέσεων, οι οποίες ήταν εκ των προτέρων γνωστό στους κυβερνώντες ότι δεν πρόκειται να τηρηθούν.
Ολοκληρώνοντας, δεν κρίνονται μόνο τα επώδυνα μέτρα λιτότητας ή ο εργασιακός και επιχειρηματικός μεσαίωνας,
αλλά η νομιμοποίηση της όποιας κυβέρνησης να τα επιβάλλει, καθώς επίσης η έγκριση ή μη της πολιτικής της υποτέλειας και των υποκλίσεων που ακολουθείται – εκτός αυτού, τόσο το μέλλον των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, όσο και η επιβίωση ή όχι της Δημοκρατίας στον πλανήτη.
Υπενθυμίζουμε τέλος ότι,
θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία – όπως επίσης οδυνηρές θυσίες, εάν επιθυμεί ένας λαός να διατηρήσει την εθνική του κυριαρχία, την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια του.
Ηταν ένας «μύθος» τότε
και παραμένουν μέχρι σήμερα τα briefings των εκπροσώπων. Και τη πρώτη
φορά που εισήλθα στην παλαιά αίθουσα ενημέρωσης του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ,
που δεν είχε τις σημερινές ανέσεις, παρέα με τον Λάμπρο Παπαντωνίου, ένιωσα δέος βλέποντας τα «θηρία» της New York Times, της Washington Post και των άλλων αμερικανικών και διεθνών ΜΜΕ.