ΤΟ ΒEΡΟΛΙΝΟ ΕΚΒΙΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΓΚΑΟΥΛΑΙΤΕΡ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Κυριακή, 29 Ιανουαρίου 2012
Στις διαπραγματεύσεις για το ‘‘κούρεμα του ελληνικού χρέους’’ τα διακυβεύματα είναι πολύ σημαντικά και τα συμβαίνοντα πολλά, αρκετά από τα οποία διαδραματίζονται στο παρασκήνιο. Ορισμένα από αυτά τα περιστατικά ήταν αποκαλυπτικά για τις επιδιώξεις της διεθνούς των τοκογλύφων καθώς και των δυνάμεων που έχουν την πρωτοκαθεδρία στην ΕΕ. Οι τοκογλύφοι δανειστές της χώρας μας, η τρόικα, η Γερμανία και η Γαλλία ανησυχούν για το πώς θα εισπράττουν τα δάνεια που επέβαλαν και επιβάλλουν με τις κατά παραβίαση του Συντάγματος, διαδοχικές - από το Μάιο του 2010 - δανειακές συμβάσεις, το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο κλπ. Δεν αρκούνται στο ότι έχουν επιβάλει την εποπτεία του κράτους από την υπό τον Χορστ Ράιχενμπαχ ομάδα επιτήρησης (Task Force), στο ότι έχουν διορίσει ελεγχόμενο από αυτούς πρωθυπουργό, και έχουν θωρακίσει την χωρίς λαική νομιμοποίηση τρικομματική κυβέρνηση με πλειοψηφία 254 βουλευτών. Ιδιαίτερα το Βερολίνο θέλει να επιβάλει την αποδοχή από τους Ελληνες πολίτες νέων σκληρών, αντιλαικών μέτρων, αποσπώντας από τις ηγεσίες των κομμάτων της συγκυβέρνησης τις υπογραφές τους στη νέα δανειακή σύμβαση. Και ενώ η οικονομική/κοινωνική κατάσταση σε όλη την Ευρώπη χειροτερεύει, η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ απαίτησε την εκχώρηση από την Ελλάδα κάθε δημοσιονομικής κυριαρχίας. Σύμφωνα με το έγγραφο (πραγματικά εξοργιστικο) που μοιράστηκε στο Γιουρογκρούπ την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου (και αποκαλύφθηκε πρώτα από τους Financial Times), η κυρία Μέρκελ ζητησε να αποφασιστεί από τη Σύνοδο Κορυφής η τοποθέτηση από την ΕΕ Επιτρόπου εντεταλμένου να επιβλέπει και να εγκρίνει την εκτέλεση των προυπολογισμών από την Ελλάδα. Με άλλα λόγια να τοποθετηθεί στην Ελλάδα ένας Υπατος Οικονομικός Αρμοστής ή μάλλον ένας Γκαουλάιτερ (κατοχικός Διοικητής). Επίσης στο έγγραφο αναφέρεται ότι πρέπει να διασφαλιστεί ότι θα εξυπηρετούνται από την Ελλάδα κατά προτεραιότητα οι τόκοι και τα χρεολύσια και μετά να προσπαθεί η Ελλάδα να συλλέξει χρήματα για τις ποικίλες εθνικές/κοινωνικές δαπάνες (μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία κλπ.)!!! Άυτό ζητείτο να γίνει με την ένταξη των σχετικών δεσμεύσεων στην ελληνική έννομη τάξη, μετά από ψήφισή της από την Ελληνική Βουλή. Ούτε επί Οθωνα (Βαυαροκρατία) δεν είχαν επιβληθεί στην Ελλάδα τέτοιες πρωτοφανείς, επονείδιστες ρυθμίσεις! Η μετατροπή της χώρας μας σε ένα πολιτικό προτεκτοράτο, όπου θα κυριαρχεί εργασιακός, κοινωνικός Μεσαίωνας, θα είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ, ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΛΕΙΔΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ !!! Η Ελλάδα θα γίνει έτσι το πρώτο κοινωνικό Νταχάου της Ευρωζώνης!!! Και όπως το αναφέρει και το άρθρο του Γιάννη Κιμπουρόπουλου που αναδημοσιεύουμε (βλ. ''Ο τρόμος και η αθλιότητα του PSI'', ανάρτηση 2 Φεβρουαρίου 2012) θα μετατραπεί σε ''ενα υβρίδιο χώρας-προτεκτοράτου που θα περιφέρεται σαν φόβητρο σε όλη την Ευρώπη, στους επίδοξους «αντάρτες» του νέου Ράιχ πιστωτών και ευρωηγεμόνων''.
29 Ιανουαρίου 2012
Θόδωρος Μπατρακούλης
Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012
Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012
ΔΙΚΗ ΣΤΗ ΧΑΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ - ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο.
Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας.Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο,«Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους ».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πλήρωσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο.
Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971. Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995.
Παρά ταύτα,η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενωποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μεχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησηςJacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της.
Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.
Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.
Αγαπητοί φίλοι,
όπως αναφέρεται παρακάτω από το
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο
http://www.greece.org/blogs/wwii/
και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά
από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει
τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα,
πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες,
πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών,
των εγκλημάτων και των λεηλασιών,
που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών...
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
-----------------------------------------------------------------------
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09.
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Η μέχρι τώρα παθητική, δυστυχώς, στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική.
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα, οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών, τουλάχιστον, να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη.
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο, για τα θύματα του Ναζισμού, αλλά, επι τέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,στις σημερινές συνθήκες,έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας.
Για το Εθνικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Μανώλης Γλέζος
Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας.Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο,«Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους ».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πλήρωσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο.
Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971. Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995.
Παρά ταύτα,η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενωποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μεχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησηςJacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της.
Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.
Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.
Αγαπητοί φίλοι,
όπως αναφέρεται παρακάτω από το
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο
http://www.greece.org/blogs/wwii/
και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά
από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει
τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα,
πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες,
πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών,
των εγκλημάτων και των λεηλασιών,
που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών...
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
-----------------------------------------------------------------------
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09.
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Η μέχρι τώρα παθητική, δυστυχώς, στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική.
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα, οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών, τουλάχιστον, να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη.
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο, για τα θύματα του Ναζισμού, αλλά, επι τέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,στις σημερινές συνθήκες,έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας.
Για το Εθνικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Μανώλης Γλέζος
...για μια Ελλάδα Μάνα ιδεών ...
...για μια Ελλάδα Μάνα Ιδεών...
Αρχική σελίδα της ιστοσελίδας elpida-politeias.gr/home
ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΙΔΡΥΣΗΣ ΝΕΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ – ΛΕΓΕΩΝΟΣ ΤΙΜΗΣ «ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ»
Η πολιτική κίνηση αυτή ιδρύεται:
Για τη Δημοκρατική Καταξίωση των Κοινωνικά και Ηθικά Αξίων, Τιμίων και των φιλόπονων
Για την Δόξα της Κοινωνικής και Ηθικής Αξιότητας και τον Κόλαφο της Αναξιότητας και της Κληρονομικής Αριστοκρατίας
Για τα όνειρα των Νέων και την Τιμή των Ηλικιωμένων
Για την Απελευθέρωση της Χώρας από τους Προδότες βουλευτές της
Για την ολοκληρωτική αλλαγή της Βουλής
Ελάτε μαζί μας όλοι οι «παρθένοι» στην Πολιτική
Είμαστε Κίνημα των Πολιτών και των Επαναστατημένων Νέων, ΟΧΙ των μεγαλοσχημόνων πτυχιούχων και νεόπλουτων κληρονομικών «ψευτοαριστοκρατών
Αρχικός σκοπός μας είναι το γκρέμισμα του σαθρού πολιτικού κατεστημένου
Επαγγελλόμαστε την άμεση εκκαθάριση της χώρας μας από τις ξένες κατακτητικές δυνάμεις της Τρόικας και την παύση πληρωμών του εξωτερικού μας χρέους στους διεθνείς βάρβαρους τραπεζικούς τοκογλύφους
Είμαστε μια «Λεγεώνα Τιμής» των Ελλήνων
Μπορείτε να κατεβάσετε τις Αρχές της “Ελπίδας Πολιτείας” από εδώ ή διαβάστε την online από εδώ.
H πολιτική κίνηση “Ελπίδα Πολιτείας” ιδρύθηκε από τον ιατρό-χειρουργό Δημ. Αντωνίου το βιογραφικό του οποίου μπορείτε να δείτε εδώ. Με το προσωπικό blog (zoidosia.blogspot.com) του Δημ. Αντωνίου μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ. Στο blog μπορείτε να δείτε ενδιαφέροντα πολιτικά άρθρα και άρθρα πολιτικής φιλοσοφίας καθώς και videos. Από το blog μπορείτε να συνδεθείτε στην σελίδα του facebook του Δημ. Αντωνίου.
Βιβλία του ιδίου μπορείτε επίσης να δείτε εδώ.
Ζητάμε ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ της «ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» σε όλη την Ελλαδα.
Τηλεφ. στα 2221-62743, 6980-539011 και 6944-936865 (Αμέρισσα), 6972-095181 (Βάσσια)
ΓΙΝΕΤΕ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ – ΓΙΝΕΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΗΣ «ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ»
Με ρωτούν χιλιάδες φίλοι εάν μπορούν να συμμετάσχουν στην μήνυση κατά των προδοτών για εσχάτη προδοσία κατά του Ελληνικού Έθνους, ως συν-μηνυτές. Η απάντηση είναι η εξής: Δηλώστε υποψήφιοι βουλευτές με την “Ελπίδα Πολιτείας”, ώστε όχι μόνο να γίνεται συν-μηνυτές, αλλά πραγματικοί ΔΙΚΑΣΤΕΣ των προδοτών, δεδομένου ότι το παιγνίδι θα παιχτεί με την σύνθεση της επόμενης Βουλής και την βούλησή της να τους δικάσεις για Εθνική Προδοσία και Γενοκτονία. Όσοι δεν επιθυμείτε να δηλώσετε υποψηφιότητα, σας καλώ σε πανστρατιά ψήφισης της Ελπίδας, ώστε να εκλέξουμε τον κρίσιμο αριθμό των 30 βουλευτών για να αρχίσουμε την δίκη της Προδοτών. Δώστε την δυνατότητα στους εαυτούς σας να πάρετε νόμιμη εκδίκηση για την γενοκτονία του Ελληνικού Έθνους από τους προδότες και κατακτητές. Είναι καθήκον μας και για μένα το μόνο όνειρο, με την υλοποίηση του οποίου θα αποσυρθώ.
Tηλεφωνείστε μου από όλη της Ελλάδα στο 22210-62743 και 6980-539011. Δεν χρειαζόμαστε λεφτά. Καρδιά και όνειρο-όραμα μόνο. Δεν είμαστε του θεάματος, αλλά του βάθους ψυχής.
Αρχική σελίδα της ιστοσελίδας elpida-politeias.gr/home
ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΙΔΡΥΣΗΣ ΝΕΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ – ΛΕΓΕΩΝΟΣ ΤΙΜΗΣ «ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ»
Η πολιτική κίνηση αυτή ιδρύεται:
Για τη Δημοκρατική Καταξίωση των Κοινωνικά και Ηθικά Αξίων, Τιμίων και των φιλόπονων
Για την Δόξα της Κοινωνικής και Ηθικής Αξιότητας και τον Κόλαφο της Αναξιότητας και της Κληρονομικής Αριστοκρατίας
Για τα όνειρα των Νέων και την Τιμή των Ηλικιωμένων
Για την Απελευθέρωση της Χώρας από τους Προδότες βουλευτές της
Για την ολοκληρωτική αλλαγή της Βουλής
Ελάτε μαζί μας όλοι οι «παρθένοι» στην Πολιτική
Είμαστε Κίνημα των Πολιτών και των Επαναστατημένων Νέων, ΟΧΙ των μεγαλοσχημόνων πτυχιούχων και νεόπλουτων κληρονομικών «ψευτοαριστοκρατών
Αρχικός σκοπός μας είναι το γκρέμισμα του σαθρού πολιτικού κατεστημένου
Επαγγελλόμαστε την άμεση εκκαθάριση της χώρας μας από τις ξένες κατακτητικές δυνάμεις της Τρόικας και την παύση πληρωμών του εξωτερικού μας χρέους στους διεθνείς βάρβαρους τραπεζικούς τοκογλύφους
Είμαστε μια «Λεγεώνα Τιμής» των Ελλήνων
Μπορείτε να κατεβάσετε τις Αρχές της “Ελπίδας Πολιτείας” από εδώ ή διαβάστε την online από εδώ.
H πολιτική κίνηση “Ελπίδα Πολιτείας” ιδρύθηκε από τον ιατρό-χειρουργό Δημ. Αντωνίου το βιογραφικό του οποίου μπορείτε να δείτε εδώ. Με το προσωπικό blog (zoidosia.blogspot.com) του Δημ. Αντωνίου μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ. Στο blog μπορείτε να δείτε ενδιαφέροντα πολιτικά άρθρα και άρθρα πολιτικής φιλοσοφίας καθώς και videos. Από το blog μπορείτε να συνδεθείτε στην σελίδα του facebook του Δημ. Αντωνίου.
Βιβλία του ιδίου μπορείτε επίσης να δείτε εδώ.
Ζητάμε ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ της «ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» σε όλη την Ελλαδα.
Τηλεφ. στα 2221-62743, 6980-539011 και 6944-936865 (Αμέρισσα), 6972-095181 (Βάσσια)
ΓΙΝΕΤΕ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ – ΓΙΝΕΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΗΣ «ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ»
Με ρωτούν χιλιάδες φίλοι εάν μπορούν να συμμετάσχουν στην μήνυση κατά των προδοτών για εσχάτη προδοσία κατά του Ελληνικού Έθνους, ως συν-μηνυτές. Η απάντηση είναι η εξής: Δηλώστε υποψήφιοι βουλευτές με την “Ελπίδα Πολιτείας”, ώστε όχι μόνο να γίνεται συν-μηνυτές, αλλά πραγματικοί ΔΙΚΑΣΤΕΣ των προδοτών, δεδομένου ότι το παιγνίδι θα παιχτεί με την σύνθεση της επόμενης Βουλής και την βούλησή της να τους δικάσεις για Εθνική Προδοσία και Γενοκτονία. Όσοι δεν επιθυμείτε να δηλώσετε υποψηφιότητα, σας καλώ σε πανστρατιά ψήφισης της Ελπίδας, ώστε να εκλέξουμε τον κρίσιμο αριθμό των 30 βουλευτών για να αρχίσουμε την δίκη της Προδοτών. Δώστε την δυνατότητα στους εαυτούς σας να πάρετε νόμιμη εκδίκηση για την γενοκτονία του Ελληνικού Έθνους από τους προδότες και κατακτητές. Είναι καθήκον μας και για μένα το μόνο όνειρο, με την υλοποίηση του οποίου θα αποσυρθώ.
Tηλεφωνείστε μου από όλη της Ελλάδα στο 22210-62743 και 6980-539011. Δεν χρειαζόμαστε λεφτά. Καρδιά και όνειρο-όραμα μόνο. Δεν είμαστε του θεάματος, αλλά του βάθους ψυχής.
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία: Εσωτερικός δανεισμός τώρα
Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία: Εσωτερικός δανεισμός τώρα
Από το ταραχώδες τέλος του 20ού αιώνα (στα 1989) κι έπειτα, οι ελληνικές ελίτ πίστεψαν ότι θα μπορέσουν να διασωθούν παίζοντας αποκλειστικά το χαρτί της παρασιτικής εξωστρέφειας. Το σχέδιο ήταν απλό: μετά την κατάρρευση των παγκόσμιων ισορροπιών, η Ελλάδα θα απέφευγε την κρίση δια της… ομοιοπαθητικής, επιτρέποντας δηλαδή στις νεο-αυτοκρατορικές δυναμικές της παγκοσμιοποίησης και του νεο-οθωμανισμού να αλώσουν το εσωτερικό της χώρας – ελπίζοντας στην αναπαραγωγή των κερδών, των θέσεων και της εξουσίας τους, και πρακτορεύοντας τον εθνικό πλούτο και τη γεωπολιτική αξία της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν ο… Παπανδρέου και ο Παπαδήμος, η μεταβολή της χώρας μας σε οιονεί προτεκτοράτο του νέου γερμανικού Ράιχ και σε υποχείριο των νεο-οθωμανών.
ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Οι Έλληνες έχουν βυθιστεί στην απελπισία, ενώ ακόμα και η αγανάκτησή τους μοιάζει ν’ αποτελεί ένα από τα στάδια του πένθους, και όχι στοιχείο μιας πραγματικής ανάτασης. Απόδειξη αυτού είναι ότι όποια εναλλακτική λύση κι αν έχει κατατεθεί, αυτά τα φοβερά δύο χρόνια της πτώσης, μοιάζει ανέφικτη, προϋποθέτει κάποιον από μηχανής θεό ή απλά περιορίζεται σε κούφια λόγια και ανέξοδες ψευδοεπαναστατικές ρητορίες. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κανένας δεν δείχνει να πιστεύει πραγματικά ότι ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, να σταθεί στα πόδια του, προκειμένου να αντιμετωπίσει μόνος αυτός την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίον ακόμα επελαύνουν τα δρεπανηφόρα άρματα των Τροϊκανών, ξεπατώνοντας ό,τι έχει απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος του επαχθούς για τη χώρα μας δανεισμού, που συνοδεύεται από επιβαλλόμενα μέτρα τα οποία μας βυθίζουν ακόμα βαθύτερα στην κρίση, την ανέχεια και την απώλεια οποιασδήποτε έννοιας αυτοδιάθεσης. Σαν τον τοξικομανή, ο ελληνικός λαός έχει εθιστεί σε αυτήν την έλλειψη προοπτικής και κινδυνεύει να εξελιχθεί στο έσχατο στάδιο της εξάρτησης, την οριστική παραίτηση και την αποδοχή του μοιραίου, της υποταγής.
Προφανώς, το θανατηφόρο αυτό σπιράλ πρέπει να πάψει αμέσως, και ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι να χτυπήσουμε το κακό απευθείας στη ρίζα του. Έτσι, το να σταθούμε αυτοδύναμοι, να καταργήσουμε τούτη τη θανατηφόρα τάση της εξωστρέφειας, και να σταθούμε αποφασιστικά, μόνοι μας, στα πόδια μας δεν είναι στόχος αλλά προϋπόθεση του αγώνα για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Πρώτο και κύριο πεδίο όπου πρέπει άμεσα να εφαρμοστεί αυτή η ανατροπή είναι ο δανεισμός. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, η κυβέρνηση ήδη έπραττε ως εάν η χώρα να είναι χρεοκοπημένη. Συνέδεσε εξ αρχής τη διαπραγμάτευση για τον εξωτερικό δανεισμό, και τις συνοδευόμενες από αυτήν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με την εκποίηση του εθνικού πλούτου, εκχωρώντας με αυτόν τον τρόπο κάθε διαπραγματευτικό όπλο στους αντιπάλους μας. Θα έπρεπε να πράξουμε το αντίθετο. Η ελληνική κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή, έπρεπε να εξασφαλίσει πόρους για τον εαυτό της, για να μπορεί η χώρα μόνη της να προχωρήσει στην ανοικοδόμηση, δίχως την ξένη επέμβαση.
Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί μόνο εάν έμπαινε σε διαδικασίες εσωτερικού δανεισμού, με ένα ομολογιακό δάνειο, στο οποίο θα έπρεπε να συμμετέχουν ΟΛΟΙ και προπάντων οι έχοντες – δηλαδή όλοι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια θησαύριζαν συστηματικά υποθηκεύοντας τη μελλοντική πορεία της χώρας. Ένα δίκαιο και αναλογικό δάνειο, ώστε να έχουμε στη διάθεσή μας διαθέσιμα για να καλύψουμε τις ανάγκες της χώρας, θα είχε συμβάλει αποφασιστικά στη διάσωση της χώρας μας:
Πρώτον, θα ήταν πολύ δυσκολότερος ο εκβιασμός μας από τους ξένους δανειστές. Γιατί η χώρα θα είχε διαθέσιμους πόρους και θα μπορούσε να διαπραγματευτεί διαφορετικά, δίχως να επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η δαμόκλειος σπάθη της άρνησης καταβολής των δόσεων, ο κίνδυνος μιας ασύντακτης χρεοκοπίας και, εν τέλει, μιας εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής.
Βάσει όλων αυτών, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε τη μόνη πραγματική, ρεαλιστική απάντηση στο ψευτοδίλημμα της Μέρκελ και των τεχνοκρατών: «Ευρώ ή δραχμή». Γιατί, απλούστατα, θα ενίσχυε την αυτονομία μας και, ταυτόχρονα, θα συσσώρευε πόρους ώστε, σταδιακά, να γίνει εφικτή ακόμα και η απεξάρτησή μας από το ευρώ, δίχως να διαλυθεί οικονομικά η χώρα και να πεινάσει ο ελληνικός λαός, ενώ, παράλληλα, θα ακύρωνε το δόγμα «εξανδραποδισμός εντός του ευρώ», που εφαρμόζουν οι Γερμανοί σήμερα μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού μας.
Δεύτερον, ο εσωτερικός ομολογιακός δανεισμός ήταν η μόνη προοπτική αντιμετώπισης της κρίσης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση μπορεί να επιμένει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», εντούτοις είναι από τον λαό που ζητάει διαρκώς θυσίες και να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, για να μπορεί να επιβιώσει το σάπιο κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Αντίθετα, ένα αναλογικό, προοδευτικό εσωτερικό δάνειο θα μετέθετε τα βάρη της κρίσης στους πραγματικούς υπαίτιους γι’ αυτήν, σπάζοντας το σερί της αδικίας και της ατιμωρησίας των αρχουσών τάξεων, που κυριαρχεί επί δεκαετίες στη χώρα και έχει οργιάσει στην ύστερη μεταπολίτευση. Ταυτόχρονα, θα αναδείκνυε τον ελληνικό λαό σε ρόλο πρωταγωνιστή της κρίσης – στη βάση της αρχής «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του».
ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ
Αυτό που δεν έγινε τότε, μπορεί να γίνει σήμερα. Πραγματικά, ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο έχει πολλαπλή σημασία, πέραν των όσων ήδη αναφέραμε, και τα οποία είναι ακόμα σε ισχύ:
α) Πολιτικά, καθώς θα άλλαζε το κλίμα της δικτατορίας που έχουν επιβάλει δανειστές και τεχνοκράτες, οι οποίοι, όντας σε απόλυτη αντίθεση με τη λαϊκή βούληση, θεσπίζουν μέτρα οικονομικού στραγγαλισμού και ξεπουλήματος της χώρας. Επιπλέον, θα έθετε τέλος στα διαδοχικά άδικα χαράτσια που έχουν γονατίσει τον ελληνικό λαό.
β) Κοινωνικά, καθώς θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, θέτοντας τέρμα στον διασυρμό της χώρας ως επαίτη. Συν τοις άλλοις, θα βοηθούσε να εδραιώσουμε ένα ρεύμα αλληλεγγύης, το οποίο θα καταπολεμούσε την παραίτηση, την απελπισία και τον πανικό του «σώζων εαυτόν σωθήτω», που σήμερα τείνει να κυριεύσει την χώρα μας.
γ) Οικονομικά, γιατί θα μας δινόταν μια ευκαιρία να αξιοποιήσουμε αυτούς τους πόρους για να ανασυγκροτήσουμε παραγωγικά τη χώρα και να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια και την ανεργία, που συνδέονται με την αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού – πράγμα που δεν θα επέτρεπαν ΠΟΤΕ οι Γερμανοί και οι εγχώριες παρασιτικές άρχουσες τάξεις.
Το δάνειο αυτό πρέπει είναι από εμάς για εμάς. Δεν προορίζεται ούτε για τους διεθνείς τοκογλύφους, ούτε για τα εγχώρια τρωκτικά. Δεν συλλέγεται για να διασώσει τους τραπεζίτες, ούτε το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της χώρας που καταρρέει. Συλλέγεται στα πλαίσια μιας παλλαϊκής προσπάθειας εθνικής ανασυγκρότησης, η οποία σκοπό έχει να αλλάξει τους όρους της θνησιγένειας του ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου. Υπ’ αυτή την έννοια, θεματοφύλακας της όλης προσπάθειας δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός και μόνον ο λαός, ο οποίος θα διασφαλίσει ότι: α) ο εσωτερικός οικονομικός δανεισμός θα γίνει δίκαια και αναλογικά β) οι πόροι που θα συλλεχθούν από τούτη την πανεθνική προσπάθεια θα διοχετευθούν για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε υγιή και δίκαιη βάση.
Η κυρίαρχη αντίληψη, που έχει εθιστεί στην αδικία και την εγωκρατία, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο αποτελεσματική μπορεί να γίνει η λαϊκή κινητοποίηση στη διάσωση της χώρας μας από τη χρεοκοπία. Και όμως, αποδεδειγμένα, σε καιρούς κρίσεων, λειτουργεί καλύτερα από τα διάφορα νεοφιλελεύθερα σχέδια ψευτοδιάσωσης που εκπονούν οι τεχνοκράτες. Υπάρχουν ήδη απτά παραδείγματα: Στο Βέλγιο, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο συγκέντρωσε 5,7 δισ. ευρώ, τη στιγμή που η κυβέρνηση προσδοκούσε να συγκεντρώσει μόνο 200 εκατομμύρια. Και στην Ιταλία, αντίστοιχη προσπάθεια επιχειρηματιών και πολιτικών, που συνοδεύτηκε από έκκληση στους έχοντες Ιταλούς πολίτες να αγοράσουν εθνικά ομόλογα, απέφερε, μέσα σε μια μέρα, 567 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η αλληλεγγύη και η συνεισφορά αποδεικνύονται πολύ πιο αποτελεσματικές, ακόμα και υπό τη στενή οικονομική έννοια του όρου, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται το σύγχρονο οικονομικό ιερατείο.
Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση, σε συντονισμό με τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα (τα οποία συμμετέχουν σε αυτήν απροκάλυπτα, με εκπροσώπους), υπό τις εντολές της γερμανοκίνητης Ε.Ε., επιστρατεύει τις πιο αντιδημοκρατικές, αντιλαϊκές, αυτοκρατορικές παραδόσεις για να σώσει την κατάσταση. Με μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που θυμίζουν στον λαό μας τις πιο σκοτεινές στιγμές της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και την εξαθλίωση, την πείνα και τη ληστεία που πραγματοποίησε το Τρίτο Ράιχ στη χώρα μας, το 1941-1944.
Αντίθετα, το πνεύμα που χαρακτηρίζει την πρόταση για έναν εσωτερικό ομολογιακό δανεισμό αντλεί την έμπνευσή του από τις καλύτερες στιγμές της αυτοθυσίας του ελληνικού λαού, την παράδοση των εσωτερικών δανείων των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821 και της Εθνικής Αντίστασης. Στην παράδοση όλων των μεγάλων επαναστάσεων, από τη γαλλική μέχρι τη… μεξικάνικη επανάσταση, που προέβησαν σε αντίστοιχες κινήσεις, διαγιγνώσκοντας πολύ σωστά ότι η οικονομική αυτοδυναμία είναι πρωταρχική προϋπόθεση για μια ελεύθερη ζωή.
Όλοι, και πριν από όλους ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί, οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ οι «εθνικοί εργολάβοι», οι εφοπλιστές, τα κόμματα, η Εκκλησία, θα πρέπει να συνεισφέρουν σε αυτό το δάνειο. Και πρέπει ν’ ακολουθήσει όλος ο ελληνικός λαός, όχι γιατί πάλι πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα, αλλά γιατί ήρθε ο καιρός, επιτέλους, να γίνει κύριος της μοίρας του και να επιβάλει λίγη δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια σε αυτόν τον τόπο.
Και, επιτέλους, είναι μια ευκαιρία για όλους μας να ξεφύγουμε από τον μεμψίμοιρο –και αναποτελεσματικό– καταγγελτικό λόγο ενάντια στο κράτος και τις πολιτικές ηγεσίες και να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τη σωτηρία της χώρας μας.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Ας δούμε ποιά είναι τα κυριότερα επιχειρήματα ενάντια σε αυτή την πρόταση:
Α. Ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση του, δεδομένου ότι οι ελληνικές ελίτ και η κυβέρνηση είναι «κλέφτες» και «θα τα φάνε»;
Είναι προφανές ότι, για να ευοδωθεί η προσπάθεια, όπως εμείς τη βλέπουμε, θα πρέπει να οριστεί μια ανεξάρτητη επιτροπή διαχείρισης και ελέγχου, η οποία θα ελέγχει όχι μόνο τη χρηστή διαχείρισή του αλλά και την κατεύθυνσή του προς παραγωγικές χρήσεις, για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών και όχι για τους τοκογλύφους-δανειστές μας. Στην επιτροπή πρωτοβουλίας θα πρέπει να συμμετάσχουν όχι μόνο οικονομολόγοι αλλά καταξιωμένοι άνθρωποι από όλους τους χώρους και τις κοινωνικές κατηγορίες.
Β. Υπάρχει άραγε χρόνος για κάτι τέτοιο, ή μήπως είναι αργά;
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή άλλο τρόπο, οι Έλληνες θα πρέπει να στραφούν σε ανάλογες επιλογές, αν θέλουν να επιβιώσουν και να μην υποδουλωθούν. Κατά συνέπεια, η αντίληψη της αυτοδυναμίας και του εσωτετρικού δανεισμού θα πρέπει να πρυτανεύσει.
Γ. Έτσι θα εξισωθούν οι θύτες, που προκάλεσαν την κρίση, με τα θύματα.
Σε καμία περίπτωση. Η συμμετοχή στον δανεισμό θα είναι αναλογική και πρώτοι θα κληθούν να συμμετάσχουν απαρέγκλιτα και με συγκεκριμένο πλαφόν, που θα οριστεί από την επιτροπή που θα συγκροτηθεί, οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος. Στη συνέχεια, οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών, τα υψηλά εισοδήματα, όλοι όσοι παίρνουν κρατικά έργα κ.λπ. Κατά συνέπεια, θα κληθούν πρώτοι να συμμετάσχουν στη σωτηρία της χώρας όλοι αυτοί που μέχρι τώρα μας καλούν με το αζημίωτο «να κάνουμε θυσίες».
Δ. Υπάρχουν άραγε χρήματα, πλέον, μετά από δύο χρόνια κρίσης;
Και βέβαια υπάρχουν. Όχι μόνο στις τράπεζες του εξωτερικού, όχι μόνο στην Ομογένεια αλλά και στο εσωτερικό της χώρας και στις τράπεζες, αλλά και σε θυρίδες και κάτω από τα στρώματα. Και, εξ άλλου, δεν προτείνουμε να χαριστούν αυτά τα χρήματα, αλλά να δανειστούν στο ελληνικό κράτος με ανάλογο επιτόκιο.
Ε. Οι Έλληνες έχουν ατομικοποιηθεί και ο καθένας κοιτάει την «πάρτη του».
Ναι, μόνο που αυτή είναι η πιο σίγουρη συνταγή για να πάνε όλοι φούντο, εκτός από ορισμένα λαμόγια και μαυραγορίτες. Ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας, αξιόπιστο, που να αφορά το σύνολο του λαού, δεν έχει μόνο οικονομική αποτελεσματικότητα αλλά και ιδεολογική και πολιτική. Οι Έλληνες θα στηριχτούν επιτέλους στις δικές τους δυνάμεις, θα ανασυστήσουν την εθνική τους κοινότητα.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα…
19-1-2012
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ
www.ardin-rixi.gr
Από το ταραχώδες τέλος του 20ού αιώνα (στα 1989) κι έπειτα, οι ελληνικές ελίτ πίστεψαν ότι θα μπορέσουν να διασωθούν παίζοντας αποκλειστικά το χαρτί της παρασιτικής εξωστρέφειας. Το σχέδιο ήταν απλό: μετά την κατάρρευση των παγκόσμιων ισορροπιών, η Ελλάδα θα απέφευγε την κρίση δια της… ομοιοπαθητικής, επιτρέποντας δηλαδή στις νεο-αυτοκρατορικές δυναμικές της παγκοσμιοποίησης και του νεο-οθωμανισμού να αλώσουν το εσωτερικό της χώρας – ελπίζοντας στην αναπαραγωγή των κερδών, των θέσεων και της εξουσίας τους, και πρακτορεύοντας τον εθνικό πλούτο και τη γεωπολιτική αξία της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν ο… Παπανδρέου και ο Παπαδήμος, η μεταβολή της χώρας μας σε οιονεί προτεκτοράτο του νέου γερμανικού Ράιχ και σε υποχείριο των νεο-οθωμανών.
ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Οι Έλληνες έχουν βυθιστεί στην απελπισία, ενώ ακόμα και η αγανάκτησή τους μοιάζει ν’ αποτελεί ένα από τα στάδια του πένθους, και όχι στοιχείο μιας πραγματικής ανάτασης. Απόδειξη αυτού είναι ότι όποια εναλλακτική λύση κι αν έχει κατατεθεί, αυτά τα φοβερά δύο χρόνια της πτώσης, μοιάζει ανέφικτη, προϋποθέτει κάποιον από μηχανής θεό ή απλά περιορίζεται σε κούφια λόγια και ανέξοδες ψευδοεπαναστατικές ρητορίες. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κανένας δεν δείχνει να πιστεύει πραγματικά ότι ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, να σταθεί στα πόδια του, προκειμένου να αντιμετωπίσει μόνος αυτός την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίον ακόμα επελαύνουν τα δρεπανηφόρα άρματα των Τροϊκανών, ξεπατώνοντας ό,τι έχει απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος του επαχθούς για τη χώρα μας δανεισμού, που συνοδεύεται από επιβαλλόμενα μέτρα τα οποία μας βυθίζουν ακόμα βαθύτερα στην κρίση, την ανέχεια και την απώλεια οποιασδήποτε έννοιας αυτοδιάθεσης. Σαν τον τοξικομανή, ο ελληνικός λαός έχει εθιστεί σε αυτήν την έλλειψη προοπτικής και κινδυνεύει να εξελιχθεί στο έσχατο στάδιο της εξάρτησης, την οριστική παραίτηση και την αποδοχή του μοιραίου, της υποταγής.
Προφανώς, το θανατηφόρο αυτό σπιράλ πρέπει να πάψει αμέσως, και ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι να χτυπήσουμε το κακό απευθείας στη ρίζα του. Έτσι, το να σταθούμε αυτοδύναμοι, να καταργήσουμε τούτη τη θανατηφόρα τάση της εξωστρέφειας, και να σταθούμε αποφασιστικά, μόνοι μας, στα πόδια μας δεν είναι στόχος αλλά προϋπόθεση του αγώνα για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Πρώτο και κύριο πεδίο όπου πρέπει άμεσα να εφαρμοστεί αυτή η ανατροπή είναι ο δανεισμός. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, η κυβέρνηση ήδη έπραττε ως εάν η χώρα να είναι χρεοκοπημένη. Συνέδεσε εξ αρχής τη διαπραγμάτευση για τον εξωτερικό δανεισμό, και τις συνοδευόμενες από αυτήν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με την εκποίηση του εθνικού πλούτου, εκχωρώντας με αυτόν τον τρόπο κάθε διαπραγματευτικό όπλο στους αντιπάλους μας. Θα έπρεπε να πράξουμε το αντίθετο. Η ελληνική κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή, έπρεπε να εξασφαλίσει πόρους για τον εαυτό της, για να μπορεί η χώρα μόνη της να προχωρήσει στην ανοικοδόμηση, δίχως την ξένη επέμβαση.
Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί μόνο εάν έμπαινε σε διαδικασίες εσωτερικού δανεισμού, με ένα ομολογιακό δάνειο, στο οποίο θα έπρεπε να συμμετέχουν ΟΛΟΙ και προπάντων οι έχοντες – δηλαδή όλοι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια θησαύριζαν συστηματικά υποθηκεύοντας τη μελλοντική πορεία της χώρας. Ένα δίκαιο και αναλογικό δάνειο, ώστε να έχουμε στη διάθεσή μας διαθέσιμα για να καλύψουμε τις ανάγκες της χώρας, θα είχε συμβάλει αποφασιστικά στη διάσωση της χώρας μας:
Πρώτον, θα ήταν πολύ δυσκολότερος ο εκβιασμός μας από τους ξένους δανειστές. Γιατί η χώρα θα είχε διαθέσιμους πόρους και θα μπορούσε να διαπραγματευτεί διαφορετικά, δίχως να επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η δαμόκλειος σπάθη της άρνησης καταβολής των δόσεων, ο κίνδυνος μιας ασύντακτης χρεοκοπίας και, εν τέλει, μιας εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής.
Βάσει όλων αυτών, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε τη μόνη πραγματική, ρεαλιστική απάντηση στο ψευτοδίλημμα της Μέρκελ και των τεχνοκρατών: «Ευρώ ή δραχμή». Γιατί, απλούστατα, θα ενίσχυε την αυτονομία μας και, ταυτόχρονα, θα συσσώρευε πόρους ώστε, σταδιακά, να γίνει εφικτή ακόμα και η απεξάρτησή μας από το ευρώ, δίχως να διαλυθεί οικονομικά η χώρα και να πεινάσει ο ελληνικός λαός, ενώ, παράλληλα, θα ακύρωνε το δόγμα «εξανδραποδισμός εντός του ευρώ», που εφαρμόζουν οι Γερμανοί σήμερα μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού μας.
Δεύτερον, ο εσωτερικός ομολογιακός δανεισμός ήταν η μόνη προοπτική αντιμετώπισης της κρίσης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση μπορεί να επιμένει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», εντούτοις είναι από τον λαό που ζητάει διαρκώς θυσίες και να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, για να μπορεί να επιβιώσει το σάπιο κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Αντίθετα, ένα αναλογικό, προοδευτικό εσωτερικό δάνειο θα μετέθετε τα βάρη της κρίσης στους πραγματικούς υπαίτιους γι’ αυτήν, σπάζοντας το σερί της αδικίας και της ατιμωρησίας των αρχουσών τάξεων, που κυριαρχεί επί δεκαετίες στη χώρα και έχει οργιάσει στην ύστερη μεταπολίτευση. Ταυτόχρονα, θα αναδείκνυε τον ελληνικό λαό σε ρόλο πρωταγωνιστή της κρίσης – στη βάση της αρχής «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του».
ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ
Αυτό που δεν έγινε τότε, μπορεί να γίνει σήμερα. Πραγματικά, ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο έχει πολλαπλή σημασία, πέραν των όσων ήδη αναφέραμε, και τα οποία είναι ακόμα σε ισχύ:
α) Πολιτικά, καθώς θα άλλαζε το κλίμα της δικτατορίας που έχουν επιβάλει δανειστές και τεχνοκράτες, οι οποίοι, όντας σε απόλυτη αντίθεση με τη λαϊκή βούληση, θεσπίζουν μέτρα οικονομικού στραγγαλισμού και ξεπουλήματος της χώρας. Επιπλέον, θα έθετε τέλος στα διαδοχικά άδικα χαράτσια που έχουν γονατίσει τον ελληνικό λαό.
β) Κοινωνικά, καθώς θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, θέτοντας τέρμα στον διασυρμό της χώρας ως επαίτη. Συν τοις άλλοις, θα βοηθούσε να εδραιώσουμε ένα ρεύμα αλληλεγγύης, το οποίο θα καταπολεμούσε την παραίτηση, την απελπισία και τον πανικό του «σώζων εαυτόν σωθήτω», που σήμερα τείνει να κυριεύσει την χώρα μας.
γ) Οικονομικά, γιατί θα μας δινόταν μια ευκαιρία να αξιοποιήσουμε αυτούς τους πόρους για να ανασυγκροτήσουμε παραγωγικά τη χώρα και να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια και την ανεργία, που συνδέονται με την αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού – πράγμα που δεν θα επέτρεπαν ΠΟΤΕ οι Γερμανοί και οι εγχώριες παρασιτικές άρχουσες τάξεις.
Το δάνειο αυτό πρέπει είναι από εμάς για εμάς. Δεν προορίζεται ούτε για τους διεθνείς τοκογλύφους, ούτε για τα εγχώρια τρωκτικά. Δεν συλλέγεται για να διασώσει τους τραπεζίτες, ούτε το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της χώρας που καταρρέει. Συλλέγεται στα πλαίσια μιας παλλαϊκής προσπάθειας εθνικής ανασυγκρότησης, η οποία σκοπό έχει να αλλάξει τους όρους της θνησιγένειας του ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου. Υπ’ αυτή την έννοια, θεματοφύλακας της όλης προσπάθειας δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός και μόνον ο λαός, ο οποίος θα διασφαλίσει ότι: α) ο εσωτερικός οικονομικός δανεισμός θα γίνει δίκαια και αναλογικά β) οι πόροι που θα συλλεχθούν από τούτη την πανεθνική προσπάθεια θα διοχετευθούν για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε υγιή και δίκαιη βάση.
Η κυρίαρχη αντίληψη, που έχει εθιστεί στην αδικία και την εγωκρατία, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο αποτελεσματική μπορεί να γίνει η λαϊκή κινητοποίηση στη διάσωση της χώρας μας από τη χρεοκοπία. Και όμως, αποδεδειγμένα, σε καιρούς κρίσεων, λειτουργεί καλύτερα από τα διάφορα νεοφιλελεύθερα σχέδια ψευτοδιάσωσης που εκπονούν οι τεχνοκράτες. Υπάρχουν ήδη απτά παραδείγματα: Στο Βέλγιο, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο συγκέντρωσε 5,7 δισ. ευρώ, τη στιγμή που η κυβέρνηση προσδοκούσε να συγκεντρώσει μόνο 200 εκατομμύρια. Και στην Ιταλία, αντίστοιχη προσπάθεια επιχειρηματιών και πολιτικών, που συνοδεύτηκε από έκκληση στους έχοντες Ιταλούς πολίτες να αγοράσουν εθνικά ομόλογα, απέφερε, μέσα σε μια μέρα, 567 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η αλληλεγγύη και η συνεισφορά αποδεικνύονται πολύ πιο αποτελεσματικές, ακόμα και υπό τη στενή οικονομική έννοια του όρου, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται το σύγχρονο οικονομικό ιερατείο.
Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση, σε συντονισμό με τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα (τα οποία συμμετέχουν σε αυτήν απροκάλυπτα, με εκπροσώπους), υπό τις εντολές της γερμανοκίνητης Ε.Ε., επιστρατεύει τις πιο αντιδημοκρατικές, αντιλαϊκές, αυτοκρατορικές παραδόσεις για να σώσει την κατάσταση. Με μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που θυμίζουν στον λαό μας τις πιο σκοτεινές στιγμές της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και την εξαθλίωση, την πείνα και τη ληστεία που πραγματοποίησε το Τρίτο Ράιχ στη χώρα μας, το 1941-1944.
Αντίθετα, το πνεύμα που χαρακτηρίζει την πρόταση για έναν εσωτερικό ομολογιακό δανεισμό αντλεί την έμπνευσή του από τις καλύτερες στιγμές της αυτοθυσίας του ελληνικού λαού, την παράδοση των εσωτερικών δανείων των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821 και της Εθνικής Αντίστασης. Στην παράδοση όλων των μεγάλων επαναστάσεων, από τη γαλλική μέχρι τη… μεξικάνικη επανάσταση, που προέβησαν σε αντίστοιχες κινήσεις, διαγιγνώσκοντας πολύ σωστά ότι η οικονομική αυτοδυναμία είναι πρωταρχική προϋπόθεση για μια ελεύθερη ζωή.
Όλοι, και πριν από όλους ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί, οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ οι «εθνικοί εργολάβοι», οι εφοπλιστές, τα κόμματα, η Εκκλησία, θα πρέπει να συνεισφέρουν σε αυτό το δάνειο. Και πρέπει ν’ ακολουθήσει όλος ο ελληνικός λαός, όχι γιατί πάλι πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα, αλλά γιατί ήρθε ο καιρός, επιτέλους, να γίνει κύριος της μοίρας του και να επιβάλει λίγη δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια σε αυτόν τον τόπο.
Και, επιτέλους, είναι μια ευκαιρία για όλους μας να ξεφύγουμε από τον μεμψίμοιρο –και αναποτελεσματικό– καταγγελτικό λόγο ενάντια στο κράτος και τις πολιτικές ηγεσίες και να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τη σωτηρία της χώρας μας.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Ας δούμε ποιά είναι τα κυριότερα επιχειρήματα ενάντια σε αυτή την πρόταση:
Α. Ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση του, δεδομένου ότι οι ελληνικές ελίτ και η κυβέρνηση είναι «κλέφτες» και «θα τα φάνε»;
Είναι προφανές ότι, για να ευοδωθεί η προσπάθεια, όπως εμείς τη βλέπουμε, θα πρέπει να οριστεί μια ανεξάρτητη επιτροπή διαχείρισης και ελέγχου, η οποία θα ελέγχει όχι μόνο τη χρηστή διαχείρισή του αλλά και την κατεύθυνσή του προς παραγωγικές χρήσεις, για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών και όχι για τους τοκογλύφους-δανειστές μας. Στην επιτροπή πρωτοβουλίας θα πρέπει να συμμετάσχουν όχι μόνο οικονομολόγοι αλλά καταξιωμένοι άνθρωποι από όλους τους χώρους και τις κοινωνικές κατηγορίες.
Β. Υπάρχει άραγε χρόνος για κάτι τέτοιο, ή μήπως είναι αργά;
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή άλλο τρόπο, οι Έλληνες θα πρέπει να στραφούν σε ανάλογες επιλογές, αν θέλουν να επιβιώσουν και να μην υποδουλωθούν. Κατά συνέπεια, η αντίληψη της αυτοδυναμίας και του εσωτετρικού δανεισμού θα πρέπει να πρυτανεύσει.
Γ. Έτσι θα εξισωθούν οι θύτες, που προκάλεσαν την κρίση, με τα θύματα.
Σε καμία περίπτωση. Η συμμετοχή στον δανεισμό θα είναι αναλογική και πρώτοι θα κληθούν να συμμετάσχουν απαρέγκλιτα και με συγκεκριμένο πλαφόν, που θα οριστεί από την επιτροπή που θα συγκροτηθεί, οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος. Στη συνέχεια, οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών, τα υψηλά εισοδήματα, όλοι όσοι παίρνουν κρατικά έργα κ.λπ. Κατά συνέπεια, θα κληθούν πρώτοι να συμμετάσχουν στη σωτηρία της χώρας όλοι αυτοί που μέχρι τώρα μας καλούν με το αζημίωτο «να κάνουμε θυσίες».
Δ. Υπάρχουν άραγε χρήματα, πλέον, μετά από δύο χρόνια κρίσης;
Και βέβαια υπάρχουν. Όχι μόνο στις τράπεζες του εξωτερικού, όχι μόνο στην Ομογένεια αλλά και στο εσωτερικό της χώρας και στις τράπεζες, αλλά και σε θυρίδες και κάτω από τα στρώματα. Και, εξ άλλου, δεν προτείνουμε να χαριστούν αυτά τα χρήματα, αλλά να δανειστούν στο ελληνικό κράτος με ανάλογο επιτόκιο.
Ε. Οι Έλληνες έχουν ατομικοποιηθεί και ο καθένας κοιτάει την «πάρτη του».
Ναι, μόνο που αυτή είναι η πιο σίγουρη συνταγή για να πάνε όλοι φούντο, εκτός από ορισμένα λαμόγια και μαυραγορίτες. Ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας, αξιόπιστο, που να αφορά το σύνολο του λαού, δεν έχει μόνο οικονομική αποτελεσματικότητα αλλά και ιδεολογική και πολιτική. Οι Έλληνες θα στηριχτούν επιτέλους στις δικές τους δυνάμεις, θα ανασυστήσουν την εθνική τους κοινότητα.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα…
19-1-2012
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ
www.ardin-rixi.gr
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΗΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΕΙΛΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΗΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΕΙΛΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
O νέος Υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Δήμας μοιάζει ένας από τους σοβαρότερους, πιο συγκροτημένους Υπουργούς μιας κυβέρνησης που, βασικά, θυμίζει περισσότερο τσίρκο και θα αποτελούσε ασφαλώς ιδανική τροφή για γελωτοποιούς, αν δεν ετοίμαζε την καταστροφή της Ελλάδας με τη δράση της και, ιδίως, τα κείμενα που ετοιμάζεται να υπογράψει, το PSI, το νέο Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση, όπως τουλάχιστο προαλείφονται σήμερα. Κείμενα που, εμμέσως πλην σαφώς, στη μορφή που τα διαπραγματεύονται οι ιθύνοντες, και αρχίζοντας από την παράδοση του σημαντικότερου όπλου που διαθέτει σήμερα η Ελλάδα, της υπαγωγής του ιδιωτικού χρέους της στο ελληνικό, όχι στο αγγλικό δίκαιο, καταλύουν, εμμέσως πλην σαφώς, την ανεξαρτησία και κυριαρχία του κράτους που προέκυψε από την ελληνική Επανάσταση του 1821. Από μία άποψη μάλιστα είναι χειρότερα, γιατί δεν πρόκειται για προϊόν επιβολής ενός ξένου κατακτητή, που κατέλαβε στρατιωτικά τη χώρα, ούτε μιας ανοιχτής δικτατορίας, αλλά μιας νομότυπα, αν και σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, διοικούσης κυβέρνησης. Το επιχείρημα ότι έτσι σώζεται η χώρα από τη χρεωκοπία και μένει στο ευρώ, είναι ψέμμα μεγαλύτερο από το “λεφτά υπάρχουν”. Οι συμφωνίες αυτές κατοχυρώνουν νομικά τα συμφέροντα των Πιστωτών, καθιστώντας ευκολότερη και τη χρεωκοπία και την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Σε τέτοιες συνθήκες ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών ο Σταύρος Δήμας. Αν οι συνθήκες ήταν κάπως κανονικές, αν η Ελλάδα δεν απειλούνταν, όπως η Πολωνία το 1939, με σύνθλιψη, γεωοικονομικά, μεταξύ Αγορών και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, ο κ. Δήμος θα γινόταν πιθανώς, με τα προσόντα και τη σοβαρότητα που τον διακρίνουν, ιδεώδης Υπουργός Εξωτερικών, συγκρινόμενος μάλιστα με τους περισσότερους από τους απερίγραπτους προκατόχους του. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Θα χρειαστεί από τον κ. Δήμα η ανάπτυξη πολύ ιδιαίτερων χαρισμάτων και η επίδειξη πολύ μεγάλου θάρρους, αν θέλει να μη μείνει στην ιστορία ως μία ακόμα από τις άθλιες φιγούρες μιας Πομπηίας που φεύγει, όχι με ευθύνη του Βεζούβιου, αλλά αυτών που την κυβερνάνε. Το ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει είναι η χάραξη μιας αποτελεσματικής στρατηγικής στην Ευρώπη, το δεύτερο η Μέση Ανατολή και η αποφυγή των προβοκατσιών που διάφοροι εμφανώς ετοιμάζουν στα ελληνοτουρκικά. Και οι δύο τομείς πολιτικής μοιάζουν άλλωστε ως προς το κακό που τους έχει βρει και που δεν είναι άλλο από την αποσύνθεση, από την κατάργηση του εθνικού υποκειμένου, ως υποκειμένου πρώτα για τον εαυτό του.
Το εμπάργκο πετρελαίου στο Ιράν και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή
Επί των ημερών του Νικολά Σαρκοζί, η γαλλική διπλωματία μετασχηματίσθηκε στο ιδεώδες εργαλείο της πολιτικής του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που χρησιμοποιεί τους Γάλλους ψευτογκωλικούς, όπως χρησιμοποίησε τους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς, για να εξαπολύσει το πρώτο κύμα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” προ δέκα ετών. Το ίδιο “πρόγραμμα”, που ξεκίνησε με τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, συνεχίζεται τώρα στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράν. Αυτή είναι η ουσία της μεσανατολικής κατάστασης. Τα υπόλοιπα είναι διάφορες παραπλανητικές πομφόλυγες, τα συνήθη ψέμματα και πλάνες που συνόδευσαν, από καταβολής ανθρώπων, τους πολέμους τους.
Αυτή όμως είναι μια βαθειά αποσταθεροποιητική διαδικασία, που δεν οδηγεί βέβαια σε καμία “δημοκρατία”, αλλά στο χάος και την αποσύνθεση, φέρνοντας κοντύτερα την προοπτική ακόμα και μιας παγκόσμιας σύρραξης. Πολύ σημαντικοί Ισραηλινοί, όπως ακόμα και οι έως πρόσφατα επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας αυτού του κράτους, έχουν προειδοποιήσει για τους κινδύνους που εμπεριέχει για το ίδιο το Ισραήλ, μακροχρόνια, η ρηξικέλευθη στρατηγική Νετανιάχου.
Με πρωτοβουλία και διαρκή πίεση της Γαλλίας και της Χίλαρυ Κλίντον, Υπουργού Εξωτερικών της ΗΠΑ και επιφανούς εκπροσώπου, στην πραγματικότητα, του Ισραηλινού Λόμπυ σε αυτή τη χώρα, η Ευρωπαϊκή ‘Eνωση ετοιμάζεται να πάρει σοβαρά μέτρα, περιλαμβανομένου εμπάργκο πετρελαίων κατά του Ιράν, με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα. Τα μέτρα αυτά είναι εκτός πλαισίου ΟΗΕ και διεθνούς δικαίου. Δεν θα πετύχουν προφανώς τον υποτιθέμενο στόχο τους, να εμποδίσουν δήθεν το Ιράν από τη συνέχιση του πυρηνικού του προγράμματος. Αντίθετα, ενισχύουν τους λόγους που μπορούν να ωθήσουν, κάποια στιγμή, την Τεχεράνη να αναπτύξει ατομικά όπλα και που δεν είναι άλλοι από τη διαρκή απειλή κατά του καθεστώτος μετά το 1979. Πόσο μάλλον όταν ήδη σημειώνεται ένας ακήρυκτος μεν, πολύ πραγματικός δε πόλεμος χαμηλής έντασης εναντίον της χώρας αυτής, περιλαμβανομένου ενός προγράμματος δολοφονίας των επιστημόνων της και μόλυνσης του πυρηνικού εργοστασίου του Μπουσέρ, που εμπεριέχει κίνδυνο ανατίναξής του, με ότι αυτή συνεπάγεται.
Το συμφέρον της Ελλάδας δεν είναι ασφαλώς η περαιτέρω ανάπτυξη αστάθειας και πυρηνικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Είναι, αντίθετα, η σταθερότητα, η επίλυση του παλαιστινιακού και η δημιουργία μιας αποπυρηνικοποιημένης περιφέρειας, όπως επιτάσσουν πολυάριθμες αποφάσεις του ΟΗΕ, που προσκρούουν όμως στην επιθυμία του Ισραήλ να διατηρήσει το δικό του οπλοστάσιο.
Που οδηγούν οι κυρώσεις
Οι κυρώσεις μπορεί να μην έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που επικαλούνται όσοι τις ζητάνε, αλλά, λαμβανόμενες, θα έχουν τα εξής πιθανά αποτελέσματα:
α) την πρόκληση περαιτέρω αποσταθεροποίησης της ευρωπαϊκής οικονομίας με θεαματική άνοδο της τιμής πετρελαίου. Στην περίπτωση αυτή οι αγορές θα εκμεταλλευθούν την ευκαιρία για να επιβάλλουν πρόγραμμα θηριωδών περικοπών κοινωνικών δαπανών και αμοιβών εργασίας, αποδίδοντας στο πετρέλαιο την αιτία. Παρά την τρομοκρατία των οίκων αξιολόγησης και παρά την αξιοσημείωτη βοήθεια που δώσαμε οι ‘Eλληνες, συμπεριφερόμενοι, με την υποτέλειά μας, ως καραγκιόζηδες της Ευρώπης και δεχόμενοι χωρίς δυσκολία τον αυτοχειριασμό μας, παραμένει πολιτικά δύσκολη η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
β) θα φέρουν πιο κοντά την πιθανότητα νέου μείζονος μεσανατολικού πολέμου, που μπορεί να πάρει ανήκουστες μορφές, χωρίς προηγούμενο, που θα κάνουν το Ιράκ να μοιάζει με παιδικό πάρτι. Σύμφωνα με αποκαλύψεις της Ουάσιγκτον Ποστ, ήδη από το 2007, τα σχέδια επίθεσης στο Ιράν προβλέπουν χρήση τακτικών ατομικών όπλων. Μια τέτοια χρήση, πέραν των άλλων πρακτικών συνεπειών, θα συμβολίσει την επίσημη μετάβαση στο νόμο της ζούγκλας σε όλο τον πλανήτη. Και θα οδηγήσει σε πρωτοφανή όξυνση τον ψυχρό πόλεμο που ήδη κάνει δειλά την πρώτη του εμφάνιση στο παγκόσμιο σκηνικό
γ) θα στερήσουν την Ελλάδα από το 30% των εισαγωγών πετρελαίου και μάλιστα από τη μόνη χώρα που δέχεται να μας εξάγει πετρέλαιο επί πιστώσει και θα πλήξουν έτι περαιτέρω τις σχέσεις με μια χώρα παραδοσιακά φιλική και το δραματικά απομειωθέν πολιτικό κεφάλαιο της Ελλάδας στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Kαι οι τρεις αυτές συνέπειες είναι απολύτως καταστροφικές για την Ελλάδα. Η Ελλάδα, για λόγους ζωτικού εθνικού συμφέροντος, οφείλει να αντιταχθεί στην επιβολή κυρώσεων, κάτι που θα της επιτρέψει άλλωστε να αρχίσει να ξανασυγκροτεί συμμαχίες, όχι μόνο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, αλλά επίσης στο εσωτερικό της Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Ισραήλ και με τη Ρωσία. Είναι πολλοί αυτοί που τα σκέφτονται αυτά και χρειάζονται κάποιον να τα πει. Δεν έπαθε τίποτα ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ασκούσε την πολιτική που άσκησε στις σχέσεις Ανατολής-Δύσης και στο θέμα των πυρηνικών. Τη διαπραγματευτική του ισχύ αύξησε και μαζί το διεθνές κύρος της χώρας. Είναι αυτό που οι Αμερικανοί λένε ήπια ισχύ.
Οι βλαβερές συνέπειες της υποτέλειας
Κάθε φορά βέβαια που λέει κανείς κάτι τέτοιο, τον κυττάνε με μισό μάτι. Η άρχουσα ελίτ, βαθειά μειονεκτική και υποτελής η ίδια, χωρίς ίχνος εθνικής αυτοεκτίμησης, και με ιδιοτελές συμφέρον να μην έρθει σε σύγκρουση με κανένα ισχυρό διεθνές κέντρο, ούτε που σκέφτεται να πάει κόντρα σε οτιδήποτε ή να δώσει φωνή στην Ελλάδα, σε οποιοδήποτε θέμα. Κατάφερε μάλιστα, με τη στάση της, να εμπεδώσει στην ελληνική κοινωνία ένα βαθύ, όσο και καταστροφικό στις συνέπειές του, αίσθημα εθνικής μειονεξίας και αφόρητου επαρχιωτισμού, εκτός τόπου και χρόνου σε έναν τόσο αλληλεξαρτώμενο κόσμο. Κινητοποιεί ένα ψευτορεαλιστικό επιχείρημα, ότι δήθεν η χώρα γίνεται ισχυρότερη λέγοντας ναι σε όλα. Στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει, κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Επιπλέον, η άρχουσα ελίτ, σε αέναη αναζήτηση διεθνούς “νταβατζή”, πότε στην ΕΕ, πότε στην Αγγλία και την Αμερική, πότε στο Ισραήλ, ποτέ δεν εμφάνισε τουλάχιστον ένα σοβαρό αντάλλαγμα για τις επιλογές της υπέρ της χώρας.
Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα, σε όλα πρακτικά τα διεθνή θέματα να είναι θλιβερός ακόλουθος και καρπαζοεισπράκτορας, στον οποίο κανείς δεν δίνει σημασία, με αποκορύφωμα τις καταστροφικές πολιτικές τύπου σχεδίου Ανάν και Μνημονίου, που θα ήταν σχεδόν αδιανόητο ότι θα μπορούσε να δεχτεί οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, περιλαμβανομένων και των πιο εξαρτημένων. Αντίθετα, η Τουρκία, που, εδώ και δέκα χρόνια, δείχνει τάσεις χειραφέτησης και ασκεί μια σχετικά αυτόνομη πολιτική, κατάφερε να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη, την ίδια ώρα που η Ελλάδα μετασχηματιζόταν σε θλιβερή “παράγκα” του διεθνούς συστήματος.
Μένουμε από καύσιμα
Αυτά πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να την υπολογίσουν, να αποκτήσει δηλαδή αίσθηση εθνικού συμφέροντος, φωνή και θάρρος. Αν όμως η πολιτική ηγεσία της είναι ανίκανη να τα κάνει, τουλάχιστο δεν έχει δικαίωμα να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της χώρας. Γιατί περί αυτού πρόκειται εδώ. Δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα υποχρεωθούμε να πάμε σε στάση πληρωμών. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει ΕΕ, αν θα είμαστε μέλος της και τι θα συμβεί με την παγκόσμια οικονομία σε έξη μήνες. Ο στόλος δυσκολεύεται να βρει καύσιμα. Υπουργοί της κυβέρνησης μας απειλούν με πείνα αν δεν πάρουμε τη δόση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, συνιστά απλά προδοσία της χώρας η συγκατάθεση σε εμπάργκο καυσίμων κατά του Ιράν.
Ο κ. Δήμας εξήγησε στην κ. Κλίντον τις δυσκολίες της Ελλάδας και η Υπουργός υποσχέθηκε να βρει κάποια εναλλακτική πηγή προμήθειας. Η λύση αυτή δεν είναι ικανοποιητική. Δεν μπορούμε αίφνης να εμπιστευθούμε το Ιράκ και η Βαγδάτη δεν έχει τους λόγους του Ιράν να κάνει πίστωση ή να διαθέσει σε ευνοϊκούς όρους πετρέλαιο. Αν η Ελλάδα αποφασίσει να δεχθεί την επιβολή κυρώσεων κατά του Ιράν, κάτι επαναλαμβάνουμε καταστροφικό, που δεν πρέπει να κάνει γιατί θα καταστρέψει πιθανότατα την οικονομία της, αν παρόλα αυτά υποχωρήσει στις αμερικανογαλλικές επιθυμίες (για πιέσεις ούτε λόγος, ποιος χρειάζεται να πιέσει την Αθήνα), εις βάρος των δικών της ζωτικών εθνικών συμφερόντων, οφείλει, το λιγότερο, να ζητήσει εξαίρεση για τις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου στην Ελλάδα, χωρίς βέβαια να έχει δικαίωμα επανεξαγωγής.
Η πιο σοβαρή κουβέντα που είπε ποτέ ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν το περίφημο “θα μας πάρουν με τις πέτρες”. Ο Βενιζέλος νομίζει ότι θα τον στείλουν στην Θεσσαλία για τσίπουρα. Θέλει προσοχή, γιατί εκεί που πάνε τη χώρα οι κυβερνώντες της, σε μια καταστροφή δηλαδή, δυνητικά πολύ μεγαλύτερη της μικρασιατικής του 1922 και της κυπριακής του 1974, μπορεί στο τέλος να παρακαλάνε να αντιμετωπίσουν μόνο πέτρες και τσίπουρα!
Eλληνική “σύνθλιψη” και Εβραίοι
Η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική είναι βαθειά αλληλένδετες. Σήμερα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον πολύ υπαρκτό κίνδυνο να συνθλιβεί, όπως η Πολωνία το 1939, μεταξύ Αγορών και Γερμανίας γεωοικονομικά, Ισραήλ και Τουρκίας γεωπολιτικά. Αν η Ελλάδα καλείται να ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε “αποικία της παγκοσμιοποίησης”, έτσι και η Κύπρος, σιγά σιγά, ανεπαίσθητα σχεδόν, ολοκληρώνει τον ντε φάκτο μετασχηματισμό της σε ισραηλινό προτεκτοράτο. Οι Eλλαδίτες και οι Κύπριοι πολιτικοί πάνε σήμερα πολύ λιγότερο στην Ουάσιγκτων και το Λονδίνο για ‘έγκριση’, όπως παληά. Τώρα πηγαίνουν κάθε δεύτερη μέρα στην Ιερουσαλήμ για να τους ευλογήσει!
Εννοείται ότι οφείλαμε, εδώ και καιρό, να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, όπως και με πολλούς άλλους. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει πάθει διεθνώς στρατηγική ασφυξία, που συνέβαλε κατά πολύ στη σημερινή της κατάσταση. Εννοείται ότι ο ελληνικός λαός, που στάθηκε στο πλευρό των Εβραίων όσο ελάχιστοι την ώρα της δοκιμασίας τους, αυταπόδεικτα ειλικρινής και όχι υστερόβουλος, έχει το δικαίωμα να ζητήσει την αμοιβαιότητα από αυτούς στη δική του δοκιμασία, δεδομένης μάλιστα της απαράμιλλης επιρροής τους στην Αυτοκρατορία του Χρήματος και της δικαιοσύνης που, αν μη τι άλλο, διακρίνει τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
Οι Εβραίοι είχαν μια εκπληκτική παρουσία στο πνευματικό στερέωμα της ανθρωπότητας τους τελευταίους δύο αιώνες. Και αυτό ακριβώς κάνει ακόμα πιο απογοητευτική την αδυναμία, ιδίως των πιο εξτρεμιστικών ηγετικών κύκλων τους, να σπάσουν τον φαύλο κύκλο του θύτη και θύματος, στον οποίο εγκλωβίστηκαν ανά τους αιώνες και που κινδυνεύει να καταστρέψει τελικά και τους ίδιους. Oι ‘Eλληνες κάτι θάχαμε ίσως να τους πούμε και κάτι να ακούσουμε από αυτό το λαό. Αλλά οι ‘Eλληνες δεν πολυαντιπροσωπευόμαστε στη διοίκηση και την ελίτ της χώρας μας!
Αναπαράγοντας διαρκώς την διαχρονική υποτέλειά τους, και στις σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και έναντι όλων των συναλλασσομένων με αυτές, ανίκανες να συγκροτηθούν ως πολιτικό και εθνικό υποκείμενο, οι ελληνικές ελίτ καταστρέφουν τις δυνατότητες αμοιβαία επωφελών σχέσεων με τη χώρα αυτή και ενός δύσκολου, αλλά σημαντικού διαλόγου των δύο λαών. Μας αφήνουν έτσι απλώς υποψήφια θύματα ενός ενδεχόμενου σχεδίου, που μπορεί υπό συνθήκες να ενεργοποιηθεί, απόσπασης της Ελλάδας και της Κύπρου από την ΕΕ και ένταξής τους σε μια βαλκανο-μεσογειακή ζώνη εξαθλιωμένων ισραηλινών προτεκτοράτων, μια ‘Διεθνή των ζητιάνων’. Αυτό άραγε θέλουμε;
Δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα των απεργών συντακτών του Κόσμου του Επενδυτή, ergazomenoiependyti.wordpress.gr στις 14.1.2011.
Αν ο κ. Δήμας αναλάμβανε το Υπουργείο Εξωτερικό σε κάπως σταθερές, συνήθεις, φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν πιθανότατα ένας καλός Υπουργός, συγκρινόμενος μάλιστα με τους περισσότερους από τους απερίγραπτους προκατόχους του. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές. Η Ελλάδα χρειάζεται κάτι περισσότερο από τα προσόντα που θα χρειαζόταν ένας Υπουργός Εξωτερικών υπό διαφορετικές συνθήκες. Ο πήχυς είναι η επιβίωση του ελληνισμού, υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
O νέος Υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Δήμας μοιάζει ένας από τους σοβαρότερους, πιο συγκροτημένους Υπουργούς μιας κυβέρνησης που, βασικά, θυμίζει περισσότερο τσίρκο και θα αποτελούσε ασφαλώς ιδανική τροφή για γελωτοποιούς, αν δεν ετοίμαζε την καταστροφή της Ελλάδας με τη δράση της και, ιδίως, τα κείμενα που ετοιμάζεται να υπογράψει, το PSI, το νέο Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση, όπως τουλάχιστο προαλείφονται σήμερα. Κείμενα που, εμμέσως πλην σαφώς, στη μορφή που τα διαπραγματεύονται οι ιθύνοντες, και αρχίζοντας από την παράδοση του σημαντικότερου όπλου που διαθέτει σήμερα η Ελλάδα, της υπαγωγής του ιδιωτικού χρέους της στο ελληνικό, όχι στο αγγλικό δίκαιο, καταλύουν, εμμέσως πλην σαφώς, την ανεξαρτησία και κυριαρχία του κράτους που προέκυψε από την ελληνική Επανάσταση του 1821. Από μία άποψη μάλιστα είναι χειρότερα, γιατί δεν πρόκειται για προϊόν επιβολής ενός ξένου κατακτητή, που κατέλαβε στρατιωτικά τη χώρα, ούτε μιας ανοιχτής δικτατορίας, αλλά μιας νομότυπα, αν και σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, διοικούσης κυβέρνησης. Το επιχείρημα ότι έτσι σώζεται η χώρα από τη χρεωκοπία και μένει στο ευρώ, είναι ψέμμα μεγαλύτερο από το “λεφτά υπάρχουν”. Οι συμφωνίες αυτές κατοχυρώνουν νομικά τα συμφέροντα των Πιστωτών, καθιστώντας ευκολότερη και τη χρεωκοπία και την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Σε τέτοιες συνθήκες ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών ο Σταύρος Δήμας. Αν οι συνθήκες ήταν κάπως κανονικές, αν η Ελλάδα δεν απειλούνταν, όπως η Πολωνία το 1939, με σύνθλιψη, γεωοικονομικά, μεταξύ Αγορών και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, ο κ. Δήμος θα γινόταν πιθανώς, με τα προσόντα και τη σοβαρότητα που τον διακρίνουν, ιδεώδης Υπουργός Εξωτερικών, συγκρινόμενος μάλιστα με τους περισσότερους από τους απερίγραπτους προκατόχους του. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Θα χρειαστεί από τον κ. Δήμα η ανάπτυξη πολύ ιδιαίτερων χαρισμάτων και η επίδειξη πολύ μεγάλου θάρρους, αν θέλει να μη μείνει στην ιστορία ως μία ακόμα από τις άθλιες φιγούρες μιας Πομπηίας που φεύγει, όχι με ευθύνη του Βεζούβιου, αλλά αυτών που την κυβερνάνε. Το ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει είναι η χάραξη μιας αποτελεσματικής στρατηγικής στην Ευρώπη, το δεύτερο η Μέση Ανατολή και η αποφυγή των προβοκατσιών που διάφοροι εμφανώς ετοιμάζουν στα ελληνοτουρκικά. Και οι δύο τομείς πολιτικής μοιάζουν άλλωστε ως προς το κακό που τους έχει βρει και που δεν είναι άλλο από την αποσύνθεση, από την κατάργηση του εθνικού υποκειμένου, ως υποκειμένου πρώτα για τον εαυτό του.
Το εμπάργκο πετρελαίου στο Ιράν και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή
Επί των ημερών του Νικολά Σαρκοζί, η γαλλική διπλωματία μετασχηματίσθηκε στο ιδεώδες εργαλείο της πολιτικής του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που χρησιμοποιεί τους Γάλλους ψευτογκωλικούς, όπως χρησιμοποίησε τους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς, για να εξαπολύσει το πρώτο κύμα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” προ δέκα ετών. Το ίδιο “πρόγραμμα”, που ξεκίνησε με τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, συνεχίζεται τώρα στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράν. Αυτή είναι η ουσία της μεσανατολικής κατάστασης. Τα υπόλοιπα είναι διάφορες παραπλανητικές πομφόλυγες, τα συνήθη ψέμματα και πλάνες που συνόδευσαν, από καταβολής ανθρώπων, τους πολέμους τους.
Αυτή όμως είναι μια βαθειά αποσταθεροποιητική διαδικασία, που δεν οδηγεί βέβαια σε καμία “δημοκρατία”, αλλά στο χάος και την αποσύνθεση, φέρνοντας κοντύτερα την προοπτική ακόμα και μιας παγκόσμιας σύρραξης. Πολύ σημαντικοί Ισραηλινοί, όπως ακόμα και οι έως πρόσφατα επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας αυτού του κράτους, έχουν προειδοποιήσει για τους κινδύνους που εμπεριέχει για το ίδιο το Ισραήλ, μακροχρόνια, η ρηξικέλευθη στρατηγική Νετανιάχου.
Με πρωτοβουλία και διαρκή πίεση της Γαλλίας και της Χίλαρυ Κλίντον, Υπουργού Εξωτερικών της ΗΠΑ και επιφανούς εκπροσώπου, στην πραγματικότητα, του Ισραηλινού Λόμπυ σε αυτή τη χώρα, η Ευρωπαϊκή ‘Eνωση ετοιμάζεται να πάρει σοβαρά μέτρα, περιλαμβανομένου εμπάργκο πετρελαίων κατά του Ιράν, με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα. Τα μέτρα αυτά είναι εκτός πλαισίου ΟΗΕ και διεθνούς δικαίου. Δεν θα πετύχουν προφανώς τον υποτιθέμενο στόχο τους, να εμποδίσουν δήθεν το Ιράν από τη συνέχιση του πυρηνικού του προγράμματος. Αντίθετα, ενισχύουν τους λόγους που μπορούν να ωθήσουν, κάποια στιγμή, την Τεχεράνη να αναπτύξει ατομικά όπλα και που δεν είναι άλλοι από τη διαρκή απειλή κατά του καθεστώτος μετά το 1979. Πόσο μάλλον όταν ήδη σημειώνεται ένας ακήρυκτος μεν, πολύ πραγματικός δε πόλεμος χαμηλής έντασης εναντίον της χώρας αυτής, περιλαμβανομένου ενός προγράμματος δολοφονίας των επιστημόνων της και μόλυνσης του πυρηνικού εργοστασίου του Μπουσέρ, που εμπεριέχει κίνδυνο ανατίναξής του, με ότι αυτή συνεπάγεται.
Το συμφέρον της Ελλάδας δεν είναι ασφαλώς η περαιτέρω ανάπτυξη αστάθειας και πυρηνικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Είναι, αντίθετα, η σταθερότητα, η επίλυση του παλαιστινιακού και η δημιουργία μιας αποπυρηνικοποιημένης περιφέρειας, όπως επιτάσσουν πολυάριθμες αποφάσεις του ΟΗΕ, που προσκρούουν όμως στην επιθυμία του Ισραήλ να διατηρήσει το δικό του οπλοστάσιο.
Που οδηγούν οι κυρώσεις
Οι κυρώσεις μπορεί να μην έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που επικαλούνται όσοι τις ζητάνε, αλλά, λαμβανόμενες, θα έχουν τα εξής πιθανά αποτελέσματα:
α) την πρόκληση περαιτέρω αποσταθεροποίησης της ευρωπαϊκής οικονομίας με θεαματική άνοδο της τιμής πετρελαίου. Στην περίπτωση αυτή οι αγορές θα εκμεταλλευθούν την ευκαιρία για να επιβάλλουν πρόγραμμα θηριωδών περικοπών κοινωνικών δαπανών και αμοιβών εργασίας, αποδίδοντας στο πετρέλαιο την αιτία. Παρά την τρομοκρατία των οίκων αξιολόγησης και παρά την αξιοσημείωτη βοήθεια που δώσαμε οι ‘Eλληνες, συμπεριφερόμενοι, με την υποτέλειά μας, ως καραγκιόζηδες της Ευρώπης και δεχόμενοι χωρίς δυσκολία τον αυτοχειριασμό μας, παραμένει πολιτικά δύσκολη η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
β) θα φέρουν πιο κοντά την πιθανότητα νέου μείζονος μεσανατολικού πολέμου, που μπορεί να πάρει ανήκουστες μορφές, χωρίς προηγούμενο, που θα κάνουν το Ιράκ να μοιάζει με παιδικό πάρτι. Σύμφωνα με αποκαλύψεις της Ουάσιγκτον Ποστ, ήδη από το 2007, τα σχέδια επίθεσης στο Ιράν προβλέπουν χρήση τακτικών ατομικών όπλων. Μια τέτοια χρήση, πέραν των άλλων πρακτικών συνεπειών, θα συμβολίσει την επίσημη μετάβαση στο νόμο της ζούγκλας σε όλο τον πλανήτη. Και θα οδηγήσει σε πρωτοφανή όξυνση τον ψυχρό πόλεμο που ήδη κάνει δειλά την πρώτη του εμφάνιση στο παγκόσμιο σκηνικό
γ) θα στερήσουν την Ελλάδα από το 30% των εισαγωγών πετρελαίου και μάλιστα από τη μόνη χώρα που δέχεται να μας εξάγει πετρέλαιο επί πιστώσει και θα πλήξουν έτι περαιτέρω τις σχέσεις με μια χώρα παραδοσιακά φιλική και το δραματικά απομειωθέν πολιτικό κεφάλαιο της Ελλάδας στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Kαι οι τρεις αυτές συνέπειες είναι απολύτως καταστροφικές για την Ελλάδα. Η Ελλάδα, για λόγους ζωτικού εθνικού συμφέροντος, οφείλει να αντιταχθεί στην επιβολή κυρώσεων, κάτι που θα της επιτρέψει άλλωστε να αρχίσει να ξανασυγκροτεί συμμαχίες, όχι μόνο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, αλλά επίσης στο εσωτερικό της Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Ισραήλ και με τη Ρωσία. Είναι πολλοί αυτοί που τα σκέφτονται αυτά και χρειάζονται κάποιον να τα πει. Δεν έπαθε τίποτα ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ασκούσε την πολιτική που άσκησε στις σχέσεις Ανατολής-Δύσης και στο θέμα των πυρηνικών. Τη διαπραγματευτική του ισχύ αύξησε και μαζί το διεθνές κύρος της χώρας. Είναι αυτό που οι Αμερικανοί λένε ήπια ισχύ.
Οι βλαβερές συνέπειες της υποτέλειας
Κάθε φορά βέβαια που λέει κανείς κάτι τέτοιο, τον κυττάνε με μισό μάτι. Η άρχουσα ελίτ, βαθειά μειονεκτική και υποτελής η ίδια, χωρίς ίχνος εθνικής αυτοεκτίμησης, και με ιδιοτελές συμφέρον να μην έρθει σε σύγκρουση με κανένα ισχυρό διεθνές κέντρο, ούτε που σκέφτεται να πάει κόντρα σε οτιδήποτε ή να δώσει φωνή στην Ελλάδα, σε οποιοδήποτε θέμα. Κατάφερε μάλιστα, με τη στάση της, να εμπεδώσει στην ελληνική κοινωνία ένα βαθύ, όσο και καταστροφικό στις συνέπειές του, αίσθημα εθνικής μειονεξίας και αφόρητου επαρχιωτισμού, εκτός τόπου και χρόνου σε έναν τόσο αλληλεξαρτώμενο κόσμο. Κινητοποιεί ένα ψευτορεαλιστικό επιχείρημα, ότι δήθεν η χώρα γίνεται ισχυρότερη λέγοντας ναι σε όλα. Στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει, κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Επιπλέον, η άρχουσα ελίτ, σε αέναη αναζήτηση διεθνούς “νταβατζή”, πότε στην ΕΕ, πότε στην Αγγλία και την Αμερική, πότε στο Ισραήλ, ποτέ δεν εμφάνισε τουλάχιστον ένα σοβαρό αντάλλαγμα για τις επιλογές της υπέρ της χώρας.
Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα, σε όλα πρακτικά τα διεθνή θέματα να είναι θλιβερός ακόλουθος και καρπαζοεισπράκτορας, στον οποίο κανείς δεν δίνει σημασία, με αποκορύφωμα τις καταστροφικές πολιτικές τύπου σχεδίου Ανάν και Μνημονίου, που θα ήταν σχεδόν αδιανόητο ότι θα μπορούσε να δεχτεί οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, περιλαμβανομένων και των πιο εξαρτημένων. Αντίθετα, η Τουρκία, που, εδώ και δέκα χρόνια, δείχνει τάσεις χειραφέτησης και ασκεί μια σχετικά αυτόνομη πολιτική, κατάφερε να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη, την ίδια ώρα που η Ελλάδα μετασχηματιζόταν σε θλιβερή “παράγκα” του διεθνούς συστήματος.
Μένουμε από καύσιμα
Αυτά πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να την υπολογίσουν, να αποκτήσει δηλαδή αίσθηση εθνικού συμφέροντος, φωνή και θάρρος. Αν όμως η πολιτική ηγεσία της είναι ανίκανη να τα κάνει, τουλάχιστο δεν έχει δικαίωμα να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της χώρας. Γιατί περί αυτού πρόκειται εδώ. Δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα υποχρεωθούμε να πάμε σε στάση πληρωμών. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει ΕΕ, αν θα είμαστε μέλος της και τι θα συμβεί με την παγκόσμια οικονομία σε έξη μήνες. Ο στόλος δυσκολεύεται να βρει καύσιμα. Υπουργοί της κυβέρνησης μας απειλούν με πείνα αν δεν πάρουμε τη δόση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, συνιστά απλά προδοσία της χώρας η συγκατάθεση σε εμπάργκο καυσίμων κατά του Ιράν.
Ο κ. Δήμας εξήγησε στην κ. Κλίντον τις δυσκολίες της Ελλάδας και η Υπουργός υποσχέθηκε να βρει κάποια εναλλακτική πηγή προμήθειας. Η λύση αυτή δεν είναι ικανοποιητική. Δεν μπορούμε αίφνης να εμπιστευθούμε το Ιράκ και η Βαγδάτη δεν έχει τους λόγους του Ιράν να κάνει πίστωση ή να διαθέσει σε ευνοϊκούς όρους πετρέλαιο. Αν η Ελλάδα αποφασίσει να δεχθεί την επιβολή κυρώσεων κατά του Ιράν, κάτι επαναλαμβάνουμε καταστροφικό, που δεν πρέπει να κάνει γιατί θα καταστρέψει πιθανότατα την οικονομία της, αν παρόλα αυτά υποχωρήσει στις αμερικανογαλλικές επιθυμίες (για πιέσεις ούτε λόγος, ποιος χρειάζεται να πιέσει την Αθήνα), εις βάρος των δικών της ζωτικών εθνικών συμφερόντων, οφείλει, το λιγότερο, να ζητήσει εξαίρεση για τις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου στην Ελλάδα, χωρίς βέβαια να έχει δικαίωμα επανεξαγωγής.
Η πιο σοβαρή κουβέντα που είπε ποτέ ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν το περίφημο “θα μας πάρουν με τις πέτρες”. Ο Βενιζέλος νομίζει ότι θα τον στείλουν στην Θεσσαλία για τσίπουρα. Θέλει προσοχή, γιατί εκεί που πάνε τη χώρα οι κυβερνώντες της, σε μια καταστροφή δηλαδή, δυνητικά πολύ μεγαλύτερη της μικρασιατικής του 1922 και της κυπριακής του 1974, μπορεί στο τέλος να παρακαλάνε να αντιμετωπίσουν μόνο πέτρες και τσίπουρα!
Eλληνική “σύνθλιψη” και Εβραίοι
Η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική είναι βαθειά αλληλένδετες. Σήμερα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον πολύ υπαρκτό κίνδυνο να συνθλιβεί, όπως η Πολωνία το 1939, μεταξύ Αγορών και Γερμανίας γεωοικονομικά, Ισραήλ και Τουρκίας γεωπολιτικά. Αν η Ελλάδα καλείται να ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε “αποικία της παγκοσμιοποίησης”, έτσι και η Κύπρος, σιγά σιγά, ανεπαίσθητα σχεδόν, ολοκληρώνει τον ντε φάκτο μετασχηματισμό της σε ισραηλινό προτεκτοράτο. Οι Eλλαδίτες και οι Κύπριοι πολιτικοί πάνε σήμερα πολύ λιγότερο στην Ουάσιγκτων και το Λονδίνο για ‘έγκριση’, όπως παληά. Τώρα πηγαίνουν κάθε δεύτερη μέρα στην Ιερουσαλήμ για να τους ευλογήσει!
Εννοείται ότι οφείλαμε, εδώ και καιρό, να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, όπως και με πολλούς άλλους. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει πάθει διεθνώς στρατηγική ασφυξία, που συνέβαλε κατά πολύ στη σημερινή της κατάσταση. Εννοείται ότι ο ελληνικός λαός, που στάθηκε στο πλευρό των Εβραίων όσο ελάχιστοι την ώρα της δοκιμασίας τους, αυταπόδεικτα ειλικρινής και όχι υστερόβουλος, έχει το δικαίωμα να ζητήσει την αμοιβαιότητα από αυτούς στη δική του δοκιμασία, δεδομένης μάλιστα της απαράμιλλης επιρροής τους στην Αυτοκρατορία του Χρήματος και της δικαιοσύνης που, αν μη τι άλλο, διακρίνει τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
Οι Εβραίοι είχαν μια εκπληκτική παρουσία στο πνευματικό στερέωμα της ανθρωπότητας τους τελευταίους δύο αιώνες. Και αυτό ακριβώς κάνει ακόμα πιο απογοητευτική την αδυναμία, ιδίως των πιο εξτρεμιστικών ηγετικών κύκλων τους, να σπάσουν τον φαύλο κύκλο του θύτη και θύματος, στον οποίο εγκλωβίστηκαν ανά τους αιώνες και που κινδυνεύει να καταστρέψει τελικά και τους ίδιους. Oι ‘Eλληνες κάτι θάχαμε ίσως να τους πούμε και κάτι να ακούσουμε από αυτό το λαό. Αλλά οι ‘Eλληνες δεν πολυαντιπροσωπευόμαστε στη διοίκηση και την ελίτ της χώρας μας!
Αναπαράγοντας διαρκώς την διαχρονική υποτέλειά τους, και στις σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και έναντι όλων των συναλλασσομένων με αυτές, ανίκανες να συγκροτηθούν ως πολιτικό και εθνικό υποκείμενο, οι ελληνικές ελίτ καταστρέφουν τις δυνατότητες αμοιβαία επωφελών σχέσεων με τη χώρα αυτή και ενός δύσκολου, αλλά σημαντικού διαλόγου των δύο λαών. Μας αφήνουν έτσι απλώς υποψήφια θύματα ενός ενδεχόμενου σχεδίου, που μπορεί υπό συνθήκες να ενεργοποιηθεί, απόσπασης της Ελλάδας και της Κύπρου από την ΕΕ και ένταξής τους σε μια βαλκανο-μεσογειακή ζώνη εξαθλιωμένων ισραηλινών προτεκτοράτων, μια ‘Διεθνή των ζητιάνων’. Αυτό άραγε θέλουμε;
Δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα των απεργών συντακτών του Κόσμου του Επενδυτή, ergazomenoiependyti.wordpress.gr στις 14.1.2011.
Αν ο κ. Δήμας αναλάμβανε το Υπουργείο Εξωτερικό σε κάπως σταθερές, συνήθεις, φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν πιθανότατα ένας καλός Υπουργός, συγκρινόμενος μάλιστα με τους περισσότερους από τους απερίγραπτους προκατόχους του. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές. Η Ελλάδα χρειάζεται κάτι περισσότερο από τα προσόντα που θα χρειαζόταν ένας Υπουργός Εξωτερικών υπό διαφορετικές συνθήκες. Ο πήχυς είναι η επιβίωση του ελληνισμού, υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ - Η χώρα δεν ανήκει στους πολιτικούς της!
Η χώρα δεν ανήκει στους πολιτικούς της!
ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Τα ψέμματα Παπαδήμου και οι ευθύνες Σαμαρά (και αριστεράς)
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Ζούμε τώρα στην Ελλάδα μια συνωμοσία σιωπής ως προς τα ουσιώδη, περίσπασης στα δευτερεύοντα και παραπλάνησης, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έγκλημα του Μαίου 2010. Τα ουσιώδη είναι το PSI, το νέο Μνημόνιο και η Δανειακή, το εμπάργκο πετρελαίου από το Ιράν. Θέμα ημερών ή εβδομάδων η υιοθέτησή τους, αρχής γενομένης από το, δυσχερώς αντιστρέψιμο εκ των υστέρων. έγκλημα εθνικής προδοσίας που θα συνιστά η παράδοση, αυτές τις μέρες, του σημαντικότερου όπλου της Ελλάδας, της υπαγωγής των ελληνικών ομολόγων στη δικαιοδοσία του αγγλικού δικαίου και μη ελληνικών δικαστηρίων, έναντι μη βιώσιμης συμφωνίας αναδιάρθρωσης του χρέους.
Αν η κυβέρνηση δεν μεταβάλλει άρδην τη “διαπραγματευτική” της τακτική και αν ο ελληνικός λαός δεν αποτρέψει, έστω και την υστάτη, την έγκριση των συμφωνιών, όπως σήμερα προαλείφονται, η Ελλάδα θα αφοπλισθεί νομικά και θα στραγγαλισθεί οικονομικά και ενεργειακά, προτού της επιτεθούν επιχειρώντας να τη διαλύσουν, βάζοντας πιθανώς και το θεμέλιο της ευρωπαϊκής διάλυσης.
Ο ισχυρισμός του Λουκά Παπαδήμου ότι, με αυτά τα μέτρα, θα σώσει την Ελλάδα από τη χρεωκοπία και θα τη διατηρήσει στο ευρώ, είναι ψέμμα μεγαλύτερο από το “λεφτά υπάρχουν” του Γιώργου Παπανδρέου. Οι συμφωνίες αυτές, με τη μορφή τουλάχιστο που τίθενται σήμερα, λύνουν τα χέρια των Πιστωτών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που αυτοί ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό, όπως και τη δική μας, για να οδηγήσουν, αν το επιλέξουν, τη χώρα σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή προς παραδειγματισμό όλης της Ευρώπης και να την πετάξουν έξω από το ευρώ, αφού πρώτα λύσουν τα δικά τους προβλήματα με το ελληνικό χρέος και αρπάξουν νομίμως, με την απαιτούμενη ψήφο 180 βουλευτών, για την οποία σχηματίστηκε αυτή η κυβέρνηση, τους τίτλους ιδιοκτησίας της χώρας, μαζί και όσων ενεργειακών πόρων ανακαλυφθούν!
Οι συμφωνίες αυτές δεν αποτρέπουν, διευκολύνουν τη χρεωκοπία, γιατί δεν καταλήγουν σε βιώσιμο χρέος, ούτε σε βιώσιμη οικονομία και χώρα. ‘Eνας κεφαλαιούχος μπορεί να βάλει τα λεφτά του ακόμα και σε χρεωκοπημένη χώρα, γιατί ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή. Κανείς κεφαλαιούχος δεν τα βάζει σε χώρα με μη βιώσιμο χρέος.
Μια κυβέρνηση που δεν έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό, που είναι αποτέλεσμα εγχωρίων και ξένων συνωμοσιών και ωμών επεμβάσεων, για να παραβιαστεί το σύνταγμα και να εξυπηρετηθούν οι μεγάλες τράπεζες, μια κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία χάρη σε απάτες και ψέμματα, ένα πολιτικό σύστημα που είναι το ίδιο υπεύθυνο για τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της χώρας, που δημιούργησε το ίδιο το πρόβλημα του χρέους που αντιμετωπίζουμε, έρχεται και μας λέει τώρα ότι έχει το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις που μετά θα χρειαστούν πολέμους και επαναστάσεις για να ανατραπούν, αν ανατραπούν, δεσμεύοντας την Ελλάδα σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Ποιός της έδωσε το δικαίωμα να τα κάνει αυτά; Η λαϊκή εντολή του 2009, μας λένε, μια ψήφος που δόθηκε σε τελείως διαφορετικές συνθήκες και που ήταν το αποτέλεσμα της μεγαλύτερης απάτης όχι στην ελληνική, αλλά σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία.
Φτάσαμε σήμερα στο πρωτοφανές, εξωφρενικό σημείο, να υπερασπίζονται την Ελλάδα, και μαζί την Ευρώπη, διεθνώς, εναντίον των Τραπεζών, από μόνοι τους, εμβληματικές προσωπικότητες όπως ο Χέλμουτ Σμιτ και ο Ζακ Ντελόρ, η Handelsblatt, η φωνή της γερμανικής βιομηχανίας, οι κάτοικοι της Νάντης που ζητάνε την ελληνική υπηκοότητα, η Πρόεδρος της μακρινής Αργεντινής και η συνείδηση της Λατινικής Αμερικής, ο συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, που, ως νέος Μπάιρον, βροντοφωνάζει “είμαι ‘Eλληνας”. Και νάχουν αφήσει δίχως φωνή στον κόσμο την Ελλάδα τα ανθρωπάκια, οι γραικύλοι των Αθηνών, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να τρομοκρατούν και να παραπλανούν τους υπηκόους τους. Να οργανώνουν τις προϋποθέσεις των καταστροφών και μετά να μας εκβιάζουν ότι θα πραγματοποιηθούν. Να μας προτείνουν να αυτοκτονήσουμε ομαδικά, ένοχοι γιατί τους αφήσαμε τόσα χρόνια να καταστρέφουν τη χώρα μας χωρίς να αντιδράσουμε, να την έχουν οδηγήσει σε τέτοιο χάλι που έγινε, με το πρώτο, μπουκιά για τις ύαινες των αγορών, και τώρα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε, στους υπεύθυνους της καταστροφής και της λεηλασίας, την ιδιότητα του σωτήρα!
Φτάσαμε στο σημείο η Μέρκελ να δηλώνει “κάναμε λάθος με την Ελλάδα” κι αντί ο Παπαδήμος να πιάνεται αμέσως από αυτό και να της λέει, “έλα Καγκελλάριε να το διορθώσουμε το λάθος”, να ζητά περισσότερο δηλητήριο ως δήθεν φάρμακο δια του νέου Μνημονίου. Γιατί, λέει, πρέπει να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των ξένων. Ακόμα και κάποιος που πάει σε ενεχυροδανειστήριο, δεν είναι τόσο ανόητος ή ψεύτης να πιστεύει ότι πρέπει, για να σωθεί, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του τοκογλύφου! Αδέλφια, δεν είναι φίλοι μας ο Σόρος κι ο Νετανιάχου, ούτε οι τύποι από τη Goldman Sachs και τη Paribas.
Δεν μπορούν να πουν όχι
Τα κάνουν αυτά Πρωθυπουργοί Ελλήνων, λαού που, για λογαριασμό του Γένους των Ανθρώπων, ίδρυσε τη δημοκρατία, διακηρύσσοντας στον Επιτάφιο “Ξρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους” (“έχουμε κράτος που δεν ζηλεύει τους νόμους των άλλων”) και που υπέτασσε τους βαρβάρους “δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν”. ‘Eχουμε οι ‘Eλληνες Πρωθυπουργό, ο νομικός σύμβουλος του οποίου χαρακτηρίζει ανέφικτη φαντασίωση τη λαϊκή κυριαρχία, προφανώς όμως μόνο ανέφικτη δεν θεωρεί την τραπεζική, στην οποία άλλωστε χρωστάει τη θεσούλα του.
H πιο ζωτική για την επιβίωση ιδιότητα είναι η ικανότητα να λές όχι όταν χρειάζεται. Φυσικά, είναι πολύ προτιμότερο να το λες έλλογα, προετοιμασμένα, με σχέδιο και συμμάχους. Αλλά οι “ηγέτες” μας, που προσπαθούν όλοι μαζί ενωμένοι, να καταπραύνουν τους φόβους τους και να ξεχάσουν τις ενοχές τους, αν έχουν, δεν ξοδεύουν ούτε δράμι από το άψυχο μυαλό τους για να σκεφτούν τι πραγματικά πρέπει να κάνουν για να υπερασπίσουν τη χώρα. ‘Ολη τους η προσπάθεια είναι πώς να βρουν δικαιολογίες για τις συνθηκολογήσεις τους, όχι Τσολάκογλου, που τους είπε ο Μίκης, αλλά Εφιάλτες. Κάνοντας πιθανότερες, και την τελική ρήξη, και την ήττα.
Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Μπλανσάρ, ο σύμβουλος του Σόιμπλε και ο Υφυπουργός του έρχονται και λένε ότι 50% κουρέματος δεν φτάνει, ότι το χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο. Αν όμως δεν γίνεται βιώσιμο, γιατί ετοιμάζεται ο σκοτεινός τραπεζίτης της Τριλάτεραλ, που ήρθε “να μας σώσει”, να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας, το ελληνικό δίκαιο και την αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων για τα ομόλογά της; Γιατί πάει σε χρεωκοπία τη χώρα, αφού πρώτα την αφοπλίσει; Γιατί δεν λέει, εντάξει, σας δίνω και το αγγλικό δίκαιο, αλλά δώστε μου και σεις 80% κούρεμα, ένα βιώσιμο χρέος δηλαδή;
Η Αθήνα θάπρεπε να αρπαχτεί από τις θέσεις των Γερμανών και του ΔΝΤ, αντί να υποστηρίζει, όπως πράττει συστηματικά μέχρι τώρα, τα συμφέροντα των διεθνών τραπεζών εναντίον της Ελλάδας, υπονομεύοντας ακόμα και αυτούς που, για δικούς τους λόγους, συστημικής ευστάθειας ή άλλους, έρχονται αυτόκλητοι αρωγοί των ελληνικών συμφερόντων. Οι πληροφορίες από τις διαπραγματεύσεις για το PSI είναι λίγες και αντιφατικές, συγκλίνουν όμως ότι ο Παπαδήμος ξεκίνησε το παζάρι παραχωρώντας το ελληνικό “ατομικό όπλο” στον πόλεμο χρέους! Το ελληνικό δίκαιο και τα ελληνικά δικαστήρια. Κυττάει τώρα να αποσπάσει φύλλο συκής για την κοινή γνώμη, τη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων στην εκτέλεση των αποφάσεων, όχι στην εκδίκαση των διαφορών. Μια ακόμα ελληνική γελοιότητα που θα κάνει τη στρουθοκάμηλο να φαίνεται εξυπνότατο ζώο.
Πολιτικοί και κοινωνία
‘Eνας από τους επικεφαλής του “μνημονιακού μπλοκ” στα ΜΜΕ αγόρασε θωρακισμένη λιμουζίνα. Προφανώς υποπτεύεται ότι δεν έχει βάλει, με την πολιτική που υποστηρίζει, και που φτάνει τώρα στην κορύφωση, τη χώρα σε τροχιά σωτηρίας, αλλά καταστροφής και φοβάται, παίρνει τα μέτρα του. Δεν είναι παράξενο. Καμιά φορά, σε αυτά τα παιχνίδια, δεν είναι σπάνιο να σε καθαρίσουν τελικά κι αυτοί που εξυπηρετείς, αποδίδοντας την ευθύνη στους αντιπάλους τους!
Παράξενο είναι γιατί δεν λειτουργεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης στους κ.κ. Παπαδήμο, Σαμαρά, τους συνεργάτες τους, την ελληνική πολιτική και άρχουσα τάξη στο σύνολό της. Ακόμα και το θλιβερό τέλος του Γ. Παπανδρέου δίπλα τους δεν τους διδάσκει. Ελπίζουν ότι δεν τους αφορά. Ψυχολογικά, παραμένουν εγκλωβισμένοι στην τροχιά καταστροφής της Ελλάδας, αυταπατώμενοι ότι δεν θα είναι και δική τους αυτοκαταστροφή, ανήμποροι να ενεργήσουν ως αυτόνομα υποκείμενα. Διανοητικά, κατασκεύασαν μια δική τους “εικονική πραγματικότητα” για να συνεχίσουν τον ρόλο που ήχθησαν να παίζουν.
Δεν εγκλωβίστηκαν μόνο χάρι στις δικές τους, προσωπικές ιδιότητες, αδυναμίες και ανεπάρκειες. Είχαν, την κρίσιμη στιγμή, “βοήθεια από το εξωτερικό”. Είναι η “Διεθνής των Συμβούλων”, που έφερε στην Ελλάδα ο Παπανδρέου, ένα τμήμα όμως της οποίας κέρδισε την εμπιστοσύνη του στενού περιβάλλοντος Σαμαρά. Ο αρχηγός της ΝΔ ανέλαβε μια επιπλέον, ιστορική ευθύνη. Προσωποποιώντας για μεγάλο διάστημα, την ελπίδα μέρους των Ελλήνων για εναλλακτική, συνέβαλε καθοριστικά, με τη μεταστροφή του, στο κλίμα κατάθλιψης που επικρατεί τώρα, αναγκαίο για να πραγματοποιηθούν τα εγκλήματα κατά της χώρας που προγραμματίζονται τις επόμενες μέρες και εβδομάδες.
Τα πολιτικά κόμματα που κυβερνάνε και όσα αντιπολιτεύονται, οι παράγοντες επιρροής, ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, μπορούν ακόμα, αλλά έχουν πια ελάχιστο χρόνο να τα αποτρέψουν. Δεν υπάρχει σήμερα ‘Eλληνας, είτε το ομολογεί, είτε όχι, που να μην αναγνωρίζει μέσα του τις ιστορικές ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ για την πορεία καταστροφής της Ελλάδας που εγκαινίασαν. Αλλά ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την καταστροφή. Οι Παπαδήμος και Σαμαράς καλούνται να το κάνουν, επωμιζόμενοι αντίστοιχες ή μεγαλύτερες ευθύνες. Είναι και προς το δικό τους, προσωπικό συμφέρον, να μην το πράξουν. Αν δεν μπορούν να φερθούν ως εθνικοί ηγέτες, ας φύγουν. Κι ας πάνε σε κάθε περίπτωση τη χώρα άμεσα σε εκλογές, όπως έχουν υποχρέωση εκ του Συντάγματος. H χώρα μας είναι δική μας, δεν είναι ούτε των Πιστωτών, ούτε των πολιτικών. Ας αποφασίσουμε εμείς τι θέλουμε. Ακόμα κι αν οι εκλογές δεν προσφέρουν τη λύση, θα σταματήσουν την πολιτική ανωμαλία που συμβάλλει στην εθνική καταστροφή. Ιστορικές είναι βέβαια και οι ευθύνες όλων μας, ανάλογα με τις δυνατότητες καθενός, περιλαμβανομένων και των πολιτικών δυνάμεων που δηλώνουν, και ελπίζουμε να είναι όντως, αλλά δεν αποτυπώνεται πάντα στην πράξη τους, αντίπαλες των ακολουθούμενων πολιτικών.
Ο ελληνικός λαός θα αναγκαστεί να δώσει τη μάχη της επιβίωσης της χώρας του και εκ των υστέρων, αν δεν μπορέσει τώρα να σταματήσει την προδοσία. Θα τη δώσει όμως σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Είναι εξυπνότερο να τη δώσει τώρα, με όσα περισσότερα όπλα διαθέτει, έστω και αν, δυστυχώς, ελάχιστα προετοιμάστηκε. Στην πιο ακραία, όχι πιθανότερη και απευκταία περίπτωση, ένας λαός, ένα κράτος, ένας ηγέτης που ηττώνται με ψηλά το κεφάλι, όχι ως πρόβατα, έχοντας διακηρύξει το ‘Oχι τους, διατηρούν, ακόμα και στη σταύρωσή τους, την ηθική και ιστορική παρακαταθήκη της ανάστασής τους. Υπάρχουμε σήμερα, γιατί αυτό έκαναν, στον δικό τους καιρό, απέναντι στα προβλήματα της εποχής τους, με το δικό τους τρόπο ο καθένας, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο ‘Aρης Βελουχιώτης, ο Γέρος του Μωριά και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Και, μαζί τους, χιλιάδες χιλιάδων Ανώνυμοι, και, γι’ αυτό ακριβώς, ακόμα πιο σπουδαίοι ‘Eλληνες.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 12.1.2012, με ελάχιστες τροποποιήσεις
ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Τα ψέμματα Παπαδήμου και οι ευθύνες Σαμαρά (και αριστεράς)
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Ζούμε τώρα στην Ελλάδα μια συνωμοσία σιωπής ως προς τα ουσιώδη, περίσπασης στα δευτερεύοντα και παραπλάνησης, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έγκλημα του Μαίου 2010. Τα ουσιώδη είναι το PSI, το νέο Μνημόνιο και η Δανειακή, το εμπάργκο πετρελαίου από το Ιράν. Θέμα ημερών ή εβδομάδων η υιοθέτησή τους, αρχής γενομένης από το, δυσχερώς αντιστρέψιμο εκ των υστέρων. έγκλημα εθνικής προδοσίας που θα συνιστά η παράδοση, αυτές τις μέρες, του σημαντικότερου όπλου της Ελλάδας, της υπαγωγής των ελληνικών ομολόγων στη δικαιοδοσία του αγγλικού δικαίου και μη ελληνικών δικαστηρίων, έναντι μη βιώσιμης συμφωνίας αναδιάρθρωσης του χρέους.
Αν η κυβέρνηση δεν μεταβάλλει άρδην τη “διαπραγματευτική” της τακτική και αν ο ελληνικός λαός δεν αποτρέψει, έστω και την υστάτη, την έγκριση των συμφωνιών, όπως σήμερα προαλείφονται, η Ελλάδα θα αφοπλισθεί νομικά και θα στραγγαλισθεί οικονομικά και ενεργειακά, προτού της επιτεθούν επιχειρώντας να τη διαλύσουν, βάζοντας πιθανώς και το θεμέλιο της ευρωπαϊκής διάλυσης.
Ο ισχυρισμός του Λουκά Παπαδήμου ότι, με αυτά τα μέτρα, θα σώσει την Ελλάδα από τη χρεωκοπία και θα τη διατηρήσει στο ευρώ, είναι ψέμμα μεγαλύτερο από το “λεφτά υπάρχουν” του Γιώργου Παπανδρέου. Οι συμφωνίες αυτές, με τη μορφή τουλάχιστο που τίθενται σήμερα, λύνουν τα χέρια των Πιστωτών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που αυτοί ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό, όπως και τη δική μας, για να οδηγήσουν, αν το επιλέξουν, τη χώρα σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή προς παραδειγματισμό όλης της Ευρώπης και να την πετάξουν έξω από το ευρώ, αφού πρώτα λύσουν τα δικά τους προβλήματα με το ελληνικό χρέος και αρπάξουν νομίμως, με την απαιτούμενη ψήφο 180 βουλευτών, για την οποία σχηματίστηκε αυτή η κυβέρνηση, τους τίτλους ιδιοκτησίας της χώρας, μαζί και όσων ενεργειακών πόρων ανακαλυφθούν!
Οι συμφωνίες αυτές δεν αποτρέπουν, διευκολύνουν τη χρεωκοπία, γιατί δεν καταλήγουν σε βιώσιμο χρέος, ούτε σε βιώσιμη οικονομία και χώρα. ‘Eνας κεφαλαιούχος μπορεί να βάλει τα λεφτά του ακόμα και σε χρεωκοπημένη χώρα, γιατί ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή. Κανείς κεφαλαιούχος δεν τα βάζει σε χώρα με μη βιώσιμο χρέος.
Μια κυβέρνηση που δεν έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό, που είναι αποτέλεσμα εγχωρίων και ξένων συνωμοσιών και ωμών επεμβάσεων, για να παραβιαστεί το σύνταγμα και να εξυπηρετηθούν οι μεγάλες τράπεζες, μια κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία χάρη σε απάτες και ψέμματα, ένα πολιτικό σύστημα που είναι το ίδιο υπεύθυνο για τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της χώρας, που δημιούργησε το ίδιο το πρόβλημα του χρέους που αντιμετωπίζουμε, έρχεται και μας λέει τώρα ότι έχει το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις που μετά θα χρειαστούν πολέμους και επαναστάσεις για να ανατραπούν, αν ανατραπούν, δεσμεύοντας την Ελλάδα σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Ποιός της έδωσε το δικαίωμα να τα κάνει αυτά; Η λαϊκή εντολή του 2009, μας λένε, μια ψήφος που δόθηκε σε τελείως διαφορετικές συνθήκες και που ήταν το αποτέλεσμα της μεγαλύτερης απάτης όχι στην ελληνική, αλλά σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία.
Φτάσαμε σήμερα στο πρωτοφανές, εξωφρενικό σημείο, να υπερασπίζονται την Ελλάδα, και μαζί την Ευρώπη, διεθνώς, εναντίον των Τραπεζών, από μόνοι τους, εμβληματικές προσωπικότητες όπως ο Χέλμουτ Σμιτ και ο Ζακ Ντελόρ, η Handelsblatt, η φωνή της γερμανικής βιομηχανίας, οι κάτοικοι της Νάντης που ζητάνε την ελληνική υπηκοότητα, η Πρόεδρος της μακρινής Αργεντινής και η συνείδηση της Λατινικής Αμερικής, ο συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, που, ως νέος Μπάιρον, βροντοφωνάζει “είμαι ‘Eλληνας”. Και νάχουν αφήσει δίχως φωνή στον κόσμο την Ελλάδα τα ανθρωπάκια, οι γραικύλοι των Αθηνών, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να τρομοκρατούν και να παραπλανούν τους υπηκόους τους. Να οργανώνουν τις προϋποθέσεις των καταστροφών και μετά να μας εκβιάζουν ότι θα πραγματοποιηθούν. Να μας προτείνουν να αυτοκτονήσουμε ομαδικά, ένοχοι γιατί τους αφήσαμε τόσα χρόνια να καταστρέφουν τη χώρα μας χωρίς να αντιδράσουμε, να την έχουν οδηγήσει σε τέτοιο χάλι που έγινε, με το πρώτο, μπουκιά για τις ύαινες των αγορών, και τώρα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε, στους υπεύθυνους της καταστροφής και της λεηλασίας, την ιδιότητα του σωτήρα!
Φτάσαμε στο σημείο η Μέρκελ να δηλώνει “κάναμε λάθος με την Ελλάδα” κι αντί ο Παπαδήμος να πιάνεται αμέσως από αυτό και να της λέει, “έλα Καγκελλάριε να το διορθώσουμε το λάθος”, να ζητά περισσότερο δηλητήριο ως δήθεν φάρμακο δια του νέου Μνημονίου. Γιατί, λέει, πρέπει να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των ξένων. Ακόμα και κάποιος που πάει σε ενεχυροδανειστήριο, δεν είναι τόσο ανόητος ή ψεύτης να πιστεύει ότι πρέπει, για να σωθεί, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του τοκογλύφου! Αδέλφια, δεν είναι φίλοι μας ο Σόρος κι ο Νετανιάχου, ούτε οι τύποι από τη Goldman Sachs και τη Paribas.
Δεν μπορούν να πουν όχι
Τα κάνουν αυτά Πρωθυπουργοί Ελλήνων, λαού που, για λογαριασμό του Γένους των Ανθρώπων, ίδρυσε τη δημοκρατία, διακηρύσσοντας στον Επιτάφιο “Ξρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους” (“έχουμε κράτος που δεν ζηλεύει τους νόμους των άλλων”) και που υπέτασσε τους βαρβάρους “δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν”. ‘Eχουμε οι ‘Eλληνες Πρωθυπουργό, ο νομικός σύμβουλος του οποίου χαρακτηρίζει ανέφικτη φαντασίωση τη λαϊκή κυριαρχία, προφανώς όμως μόνο ανέφικτη δεν θεωρεί την τραπεζική, στην οποία άλλωστε χρωστάει τη θεσούλα του.
H πιο ζωτική για την επιβίωση ιδιότητα είναι η ικανότητα να λές όχι όταν χρειάζεται. Φυσικά, είναι πολύ προτιμότερο να το λες έλλογα, προετοιμασμένα, με σχέδιο και συμμάχους. Αλλά οι “ηγέτες” μας, που προσπαθούν όλοι μαζί ενωμένοι, να καταπραύνουν τους φόβους τους και να ξεχάσουν τις ενοχές τους, αν έχουν, δεν ξοδεύουν ούτε δράμι από το άψυχο μυαλό τους για να σκεφτούν τι πραγματικά πρέπει να κάνουν για να υπερασπίσουν τη χώρα. ‘Ολη τους η προσπάθεια είναι πώς να βρουν δικαιολογίες για τις συνθηκολογήσεις τους, όχι Τσολάκογλου, που τους είπε ο Μίκης, αλλά Εφιάλτες. Κάνοντας πιθανότερες, και την τελική ρήξη, και την ήττα.
Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Μπλανσάρ, ο σύμβουλος του Σόιμπλε και ο Υφυπουργός του έρχονται και λένε ότι 50% κουρέματος δεν φτάνει, ότι το χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο. Αν όμως δεν γίνεται βιώσιμο, γιατί ετοιμάζεται ο σκοτεινός τραπεζίτης της Τριλάτεραλ, που ήρθε “να μας σώσει”, να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας, το ελληνικό δίκαιο και την αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων για τα ομόλογά της; Γιατί πάει σε χρεωκοπία τη χώρα, αφού πρώτα την αφοπλίσει; Γιατί δεν λέει, εντάξει, σας δίνω και το αγγλικό δίκαιο, αλλά δώστε μου και σεις 80% κούρεμα, ένα βιώσιμο χρέος δηλαδή;
Η Αθήνα θάπρεπε να αρπαχτεί από τις θέσεις των Γερμανών και του ΔΝΤ, αντί να υποστηρίζει, όπως πράττει συστηματικά μέχρι τώρα, τα συμφέροντα των διεθνών τραπεζών εναντίον της Ελλάδας, υπονομεύοντας ακόμα και αυτούς που, για δικούς τους λόγους, συστημικής ευστάθειας ή άλλους, έρχονται αυτόκλητοι αρωγοί των ελληνικών συμφερόντων. Οι πληροφορίες από τις διαπραγματεύσεις για το PSI είναι λίγες και αντιφατικές, συγκλίνουν όμως ότι ο Παπαδήμος ξεκίνησε το παζάρι παραχωρώντας το ελληνικό “ατομικό όπλο” στον πόλεμο χρέους! Το ελληνικό δίκαιο και τα ελληνικά δικαστήρια. Κυττάει τώρα να αποσπάσει φύλλο συκής για την κοινή γνώμη, τη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων στην εκτέλεση των αποφάσεων, όχι στην εκδίκαση των διαφορών. Μια ακόμα ελληνική γελοιότητα που θα κάνει τη στρουθοκάμηλο να φαίνεται εξυπνότατο ζώο.
Πολιτικοί και κοινωνία
‘Eνας από τους επικεφαλής του “μνημονιακού μπλοκ” στα ΜΜΕ αγόρασε θωρακισμένη λιμουζίνα. Προφανώς υποπτεύεται ότι δεν έχει βάλει, με την πολιτική που υποστηρίζει, και που φτάνει τώρα στην κορύφωση, τη χώρα σε τροχιά σωτηρίας, αλλά καταστροφής και φοβάται, παίρνει τα μέτρα του. Δεν είναι παράξενο. Καμιά φορά, σε αυτά τα παιχνίδια, δεν είναι σπάνιο να σε καθαρίσουν τελικά κι αυτοί που εξυπηρετείς, αποδίδοντας την ευθύνη στους αντιπάλους τους!
Παράξενο είναι γιατί δεν λειτουργεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης στους κ.κ. Παπαδήμο, Σαμαρά, τους συνεργάτες τους, την ελληνική πολιτική και άρχουσα τάξη στο σύνολό της. Ακόμα και το θλιβερό τέλος του Γ. Παπανδρέου δίπλα τους δεν τους διδάσκει. Ελπίζουν ότι δεν τους αφορά. Ψυχολογικά, παραμένουν εγκλωβισμένοι στην τροχιά καταστροφής της Ελλάδας, αυταπατώμενοι ότι δεν θα είναι και δική τους αυτοκαταστροφή, ανήμποροι να ενεργήσουν ως αυτόνομα υποκείμενα. Διανοητικά, κατασκεύασαν μια δική τους “εικονική πραγματικότητα” για να συνεχίσουν τον ρόλο που ήχθησαν να παίζουν.
Δεν εγκλωβίστηκαν μόνο χάρι στις δικές τους, προσωπικές ιδιότητες, αδυναμίες και ανεπάρκειες. Είχαν, την κρίσιμη στιγμή, “βοήθεια από το εξωτερικό”. Είναι η “Διεθνής των Συμβούλων”, που έφερε στην Ελλάδα ο Παπανδρέου, ένα τμήμα όμως της οποίας κέρδισε την εμπιστοσύνη του στενού περιβάλλοντος Σαμαρά. Ο αρχηγός της ΝΔ ανέλαβε μια επιπλέον, ιστορική ευθύνη. Προσωποποιώντας για μεγάλο διάστημα, την ελπίδα μέρους των Ελλήνων για εναλλακτική, συνέβαλε καθοριστικά, με τη μεταστροφή του, στο κλίμα κατάθλιψης που επικρατεί τώρα, αναγκαίο για να πραγματοποιηθούν τα εγκλήματα κατά της χώρας που προγραμματίζονται τις επόμενες μέρες και εβδομάδες.
Τα πολιτικά κόμματα που κυβερνάνε και όσα αντιπολιτεύονται, οι παράγοντες επιρροής, ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, μπορούν ακόμα, αλλά έχουν πια ελάχιστο χρόνο να τα αποτρέψουν. Δεν υπάρχει σήμερα ‘Eλληνας, είτε το ομολογεί, είτε όχι, που να μην αναγνωρίζει μέσα του τις ιστορικές ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ για την πορεία καταστροφής της Ελλάδας που εγκαινίασαν. Αλλά ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την καταστροφή. Οι Παπαδήμος και Σαμαράς καλούνται να το κάνουν, επωμιζόμενοι αντίστοιχες ή μεγαλύτερες ευθύνες. Είναι και προς το δικό τους, προσωπικό συμφέρον, να μην το πράξουν. Αν δεν μπορούν να φερθούν ως εθνικοί ηγέτες, ας φύγουν. Κι ας πάνε σε κάθε περίπτωση τη χώρα άμεσα σε εκλογές, όπως έχουν υποχρέωση εκ του Συντάγματος. H χώρα μας είναι δική μας, δεν είναι ούτε των Πιστωτών, ούτε των πολιτικών. Ας αποφασίσουμε εμείς τι θέλουμε. Ακόμα κι αν οι εκλογές δεν προσφέρουν τη λύση, θα σταματήσουν την πολιτική ανωμαλία που συμβάλλει στην εθνική καταστροφή. Ιστορικές είναι βέβαια και οι ευθύνες όλων μας, ανάλογα με τις δυνατότητες καθενός, περιλαμβανομένων και των πολιτικών δυνάμεων που δηλώνουν, και ελπίζουμε να είναι όντως, αλλά δεν αποτυπώνεται πάντα στην πράξη τους, αντίπαλες των ακολουθούμενων πολιτικών.
Ο ελληνικός λαός θα αναγκαστεί να δώσει τη μάχη της επιβίωσης της χώρας του και εκ των υστέρων, αν δεν μπορέσει τώρα να σταματήσει την προδοσία. Θα τη δώσει όμως σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Είναι εξυπνότερο να τη δώσει τώρα, με όσα περισσότερα όπλα διαθέτει, έστω και αν, δυστυχώς, ελάχιστα προετοιμάστηκε. Στην πιο ακραία, όχι πιθανότερη και απευκταία περίπτωση, ένας λαός, ένα κράτος, ένας ηγέτης που ηττώνται με ψηλά το κεφάλι, όχι ως πρόβατα, έχοντας διακηρύξει το ‘Oχι τους, διατηρούν, ακόμα και στη σταύρωσή τους, την ηθική και ιστορική παρακαταθήκη της ανάστασής τους. Υπάρχουμε σήμερα, γιατί αυτό έκαναν, στον δικό τους καιρό, απέναντι στα προβλήματα της εποχής τους, με το δικό τους τρόπο ο καθένας, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο ‘Aρης Βελουχιώτης, ο Γέρος του Μωριά και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Και, μαζί τους, χιλιάδες χιλιάδων Ανώνυμοι, και, γι’ αυτό ακριβώς, ακόμα πιο σπουδαίοι ‘Eλληνες.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 12.1.2012, με ελάχιστες τροποποιήσεις
Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012
ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ : Η χρονιά αυτή θα είναι η χρονιά του λαού, όχι των τοκογλύφων!
ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ : Η χρονιά αυτή θα είναι η χρονιά του λαού, όχι των τοκογλύφων!
ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες του Ε.ΠΑ.Μ.,
Όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι τελευταίες εξελίξεις, τα πράγματα στη χώρα μας οδηγούνται σε ένα τραγικό πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Η κοινωνία ολόκληρη βράζει, ο δείκτης της οργής του λαϊκού σώματος πλησιάζει στο κόκκινο. Ενώ οι ξεπουλημένες και ανίκανες ηγεσίες κάθε απόχρωσης αδυνατούν να εκφράσουν το λαϊκό συναίσθημα, χιλιάδες συμπολίτες μας, μέσα από αυθόρμητες λαϊκές πρωτοβουλίες, προσπαθούν να βρουν διέξοδο.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, την Κυριακή 15 Ιανουαρίου, καλούνται από πρωτοβουλίες και ανακοινώσεις στο Διαδίκτυο να συγκεντρωθούν ξανά οι πολίτες στις πλατείες. Το Ε.ΠΑ.Μ., αν και δεν συνδέεται πολιτικά με αυτή την πρωτοβουλία, αφουγκράζεται τον σφυγμό της λαϊκής αγανάκτησης και καλεί τα μέλη και τους φίλους του να ανταποκριθούν σ’ αυτό το αυθόρμητο κάλεσμα και να δώσουν το παρόν σαν άτομα.
Το Ε.ΠΑ.Μ. θα κατεβεί στο Σύνταγμα την Κυριακή 15/1, στις 4:00 μ.μ., χωρίς συγκροτημένο μπλοκ, αλλά με συντονισμένη παρουσία όλων (με τα σήματα του Ε.ΠΑ.Μ.) στο πεζοδρόμιο απέναντι από την Μεγάλη Βρετάνια. Καλούνται όλοι και όλες να είναι εκεί.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.
14 Ιανουαρίου 2012
[Σήμερα στις 4:00 μ.μ., όλοι στο Πολεμικό Μουσείο, στην ομιλία του Δημήτρη Καζάκη]
Η χρονιά αυτή θα είναι η χρονιά του λαού, όχι των τοκογλύφων!
Η πολιτική εκμετάλλευση του δημόσιου χρέους από τους διεθνείς τοκογλύφους, τους εγχώριους υπαλλήλους της Τρόϊκας και τη διορισμένη κυβέρνηση των τραπεζιτών για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, τη δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών των Ελλήνων πολιτών και την συστηματική εξαθλίωση των εργαζομένων και των συνταξιούχων, βαδίζει ταχύτατα προς την πιο καταστροφική για τον λαό λύση του δράματος που βιώνουμε εδώ και δύο χρόνια.
Το επιλεκτικό κούρεμα του χρέους, που οργανώθηκε στην βάση των συμφερόντων των λεγόμενων πιστωτών και χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν του τις αντοχές της κοινωνίας, την επισήμως προβλεπόμενη λιτότητα δεκαετιών, η οποία θα μας επιστρέψει σίγουρα σε συνθήκες ζωής του 19ου αιώνα, προγραμματίζεται ερήμην των λαϊκών δυνάμεων. Η αντιλαϊκή επίθεση του καθεστώτος καθίσταται δυνατή στην βάση της διαπίστωσης της ασυντόνιστης λαϊκής δυσαρέσκειας και της πολυδιασπασμένης αντίδρασης των δυνάμεων της εργασίας στον επερχόμενο κοινωνικό και πολιτικό μεσαίωνα. Όλα αυτά συμβαίνουν άλλωστε με την ανοχή των δήθεν αντιμνημονιακών δυνάμεων που εξαντλούνται σε ανέξοδες διαμαρτυρίες, οι οποίες διευκολύνουν την επιβίωση του καθεστώτος.
Πιο συγκεκριμένα, χάρη στο μνημόνιο, η κυβέρνηση προτίθεται να ξεπουλήσει την χώρα έναντι του νέου δανείου των 130 δις. Οι ξένοι τραπεζίτες, που έχουν ήδη ξεφορτωθεί 115 δις από τα 155 δις των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου χρέους που κατείχαν, για να δεχθούν να περικόψουν το 50% των υπόλοιπων 40 δις, απαιτούν:
1) νέα ομόλογα αξίας 20 δις, με ακόμη υψηλότερα επιτόκια (ύψους 7%-8%), που θα εκδοθούν στη βάση του αγγλικού δικαίου, 2) να τους καταβάλλουμε 30 δις σε ρευστό (συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου 2011), 3) τη διευκόλυνσή τους να εισπράξουν τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) ύψους τουλάχιστον 60 δις, που κατέχουν οι ίδιοι. Απαιτούν ακόμα να τους εκχωρηθεί δικαίωμα στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας και στο σύνολο των δημοσίων εσόδων.
Παράλληλα, το κούρεμα περιλαμβάνει και τα 85 δις που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ελληνικά αμοιβαία κεφάλαια, οι ελληνικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα φυσικά πρόσωπα. Από την πλευρά του, το πολιτικό προσωπικό έχει βέβαια φροντίσει να ξεφορτωθεί 1,5 δις τουλάχιστον των ομολόγων, υποχρεώνοντας τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων να τα εξαγοράσουν «εις υγείαν των κορόϊδων»…
Από την άλλη, οι εγχώριες τράπεζες για να αντέξουν, επιδοτούνται με 39 δις σε ρευστό από το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή από τα κονδύλια που το ελληνικό κράτος ευελπιστεί να δανειστεί.
Σε αυτό το ποσό προστίθενται 60 δις νέων εγγυήσεων, εντόκων γραμματίων και ομολόγων τριετούς διάρκειας, που θα εκδοθούν ειδικά για τις εγχώριες τράπεζες, ενώ, σύμφωνα με ομολογία του Ε. Βενιζέλου, οι ίδιες τράπεζες ενισχύονται και με 106 δις από ειδικές εκδόσεις ομολόγων τριετούς διάρκειας, στα πλαίσια του νόμου παροχής ρευστότητας προς αυτές. Με λίγα λόγια, από το λεγόμενο PSI (το κούρεμα και την εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων), το ελληνικό κράτος θα βγει φορτωμένο με πρόσθετο χρέος 236 δις ευρώ, τουλάχιστον το 80% του οποίου θα ενταχθεί στο βρετανικό δίκαιο. Θα χρωστάμε τελικά σε κράτη και όχι σε ιδιώτες-επενδυτές. Και, βέβαια, οι «πιστωτές» θα μπορούν στο μέλλον να διεκδικήσουν τα «χρωστούμενα» ενδεχομένως και με στρατιωτικά μέσα… Τέλος, σαν δόλωμα και για να συναινέσει ο ελληνικός λαός στις απαράδεκτες μεθοδεύσεις εναντίον του, προβλέπεται ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών των νοικοκυριών, των διαφόρων δανείων που έτσι κι αλλιώς σήμερα αδυνατούν να εξυπηρετήσουν.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ελλάδα επιστρέφει στην προ του 1830 κατάσταση, όταν το σύνολο της ελληνικής επικράτειας ήταν υποθηκευμένο στις τότε «Προστάτιδες Δυνάμεις». Με την αμετάκλητη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, το πολιτικό προσωπικό προχωρεί αδίστακτα στην κατάλυση του αυθύπαρκτου της ελληνικής Πολιτείας. Πρόκειται για μια διαδικασία πτώχευσης πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία και προφανώς για μια εξίσου πρωτοφανή πράξη εσχάτης προδοσίας.
Τα παραπάνω φέρνουν τις συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις μπροστά σε τεράστιες ιστορικές ευθύνες. Σε λίγο θα φανεί ποιος αγωνίζεται για τον λαό και ποιος για τους εχθρούς του.
Επείγει, λοιπόν, όσο ποτέ η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου οργάνωσης της λαϊκής πάλης.
Η χρεωκοπία δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε αναπότρεπτη, όμως για να αποτραπεί χρειάζεται εδώ και τώρα λαϊκή κινητοποίηση για την κατάρρευση του κατοχικού προδοτικού καθεστώτος. Οι ηγεσίες των συνδικάτων και των «αντιμνημονιακών» πολιτικών κομμάτων οφείλουν συνεπώς να αναλάβουν άμεσα τις ευθύνες τους.
Στις σημερινές συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, η αναστολή ορισμένων άρθρων του Συντάγματος (που έτσι κι αλλιώς έχει καταντήσει κουρελόχαρτο), για την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και τη νομιμοποίηση της πιθανής καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων, δείχνει πλέον κάτι περισσότερο από πιθανή. Απέναντι σ’ αυτό το ενδεχόμενο που θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας περιόδου απροκάλυπτης κοινοβουλευτικής δικτατορίας σε βάρος των ελευθεριών και των συμφερόντων του ελληνικού λαού, είναι απολύτως αναγκαίο να συνεργαστούν όλες εκείνες οι οργανώσεις που κατανοούν την ανάγκη του άμεσου συντονισμού της λαϊκής αγανάκτησης προς την κατεύθυνση της άμεσης ανατροπής του σημερινού κατοχικού καθεστώτος. Το κοινό αίτημα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων δεν μπορεί λοιπόν παρά να περιλαμβάνει την διεκδίκηση της δυναμικής λαϊκής κινητοποίησης στους δρόμους και στους τόπους εργασίας καθώς και της ενότητας όλων των πολιτικών πρωτοβουλιών που στοχεύουν στην ασυμβίβαστη πάλη του δημοκρατικού ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τις κομματικές του αποχρώσεις ή τις πολιτικές του προτιμήσεις, για την διάσωση των ιστορικών του δικαίων, τη διατήρηση των κοινωνικών και πολιτικών του κατακτήσεων.
Ενάντια στους τοκογλύφους και στο Μαύρο Μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΝΔ, υπάρχει άραγε σήμερα μια δύναμη που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο και να παλέψει ενάντια σε όσους σπέρνουν την απογοήτευση και την ηττοπάθεια;
Ναι, υπάρχει: Όλος ο δημοκρατικός Λαός μαζί!
Αυτή είναι η πρόταση που σήμερα καταθέτει απερίφραστα το Ε.ΠΑ.Μ.
και που συγκροτεί την πολιτική του φυσιογνωμία.
Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.), Αθήνα 14-1-2012
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ
http://www.epam-hellas.gr/ - τηλ.: 210 34 66 224
ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες του Ε.ΠΑ.Μ.,
Όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι τελευταίες εξελίξεις, τα πράγματα στη χώρα μας οδηγούνται σε ένα τραγικό πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Η κοινωνία ολόκληρη βράζει, ο δείκτης της οργής του λαϊκού σώματος πλησιάζει στο κόκκινο. Ενώ οι ξεπουλημένες και ανίκανες ηγεσίες κάθε απόχρωσης αδυνατούν να εκφράσουν το λαϊκό συναίσθημα, χιλιάδες συμπολίτες μας, μέσα από αυθόρμητες λαϊκές πρωτοβουλίες, προσπαθούν να βρουν διέξοδο.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, την Κυριακή 15 Ιανουαρίου, καλούνται από πρωτοβουλίες και ανακοινώσεις στο Διαδίκτυο να συγκεντρωθούν ξανά οι πολίτες στις πλατείες. Το Ε.ΠΑ.Μ., αν και δεν συνδέεται πολιτικά με αυτή την πρωτοβουλία, αφουγκράζεται τον σφυγμό της λαϊκής αγανάκτησης και καλεί τα μέλη και τους φίλους του να ανταποκριθούν σ’ αυτό το αυθόρμητο κάλεσμα και να δώσουν το παρόν σαν άτομα.
Το Ε.ΠΑ.Μ. θα κατεβεί στο Σύνταγμα την Κυριακή 15/1, στις 4:00 μ.μ., χωρίς συγκροτημένο μπλοκ, αλλά με συντονισμένη παρουσία όλων (με τα σήματα του Ε.ΠΑ.Μ.) στο πεζοδρόμιο απέναντι από την Μεγάλη Βρετάνια. Καλούνται όλοι και όλες να είναι εκεί.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.
14 Ιανουαρίου 2012
[Σήμερα στις 4:00 μ.μ., όλοι στο Πολεμικό Μουσείο, στην ομιλία του Δημήτρη Καζάκη]
Η χρονιά αυτή θα είναι η χρονιά του λαού, όχι των τοκογλύφων!
Η πολιτική εκμετάλλευση του δημόσιου χρέους από τους διεθνείς τοκογλύφους, τους εγχώριους υπαλλήλους της Τρόϊκας και τη διορισμένη κυβέρνηση των τραπεζιτών για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, τη δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών των Ελλήνων πολιτών και την συστηματική εξαθλίωση των εργαζομένων και των συνταξιούχων, βαδίζει ταχύτατα προς την πιο καταστροφική για τον λαό λύση του δράματος που βιώνουμε εδώ και δύο χρόνια.
Το επιλεκτικό κούρεμα του χρέους, που οργανώθηκε στην βάση των συμφερόντων των λεγόμενων πιστωτών και χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν του τις αντοχές της κοινωνίας, την επισήμως προβλεπόμενη λιτότητα δεκαετιών, η οποία θα μας επιστρέψει σίγουρα σε συνθήκες ζωής του 19ου αιώνα, προγραμματίζεται ερήμην των λαϊκών δυνάμεων. Η αντιλαϊκή επίθεση του καθεστώτος καθίσταται δυνατή στην βάση της διαπίστωσης της ασυντόνιστης λαϊκής δυσαρέσκειας και της πολυδιασπασμένης αντίδρασης των δυνάμεων της εργασίας στον επερχόμενο κοινωνικό και πολιτικό μεσαίωνα. Όλα αυτά συμβαίνουν άλλωστε με την ανοχή των δήθεν αντιμνημονιακών δυνάμεων που εξαντλούνται σε ανέξοδες διαμαρτυρίες, οι οποίες διευκολύνουν την επιβίωση του καθεστώτος.
Πιο συγκεκριμένα, χάρη στο μνημόνιο, η κυβέρνηση προτίθεται να ξεπουλήσει την χώρα έναντι του νέου δανείου των 130 δις. Οι ξένοι τραπεζίτες, που έχουν ήδη ξεφορτωθεί 115 δις από τα 155 δις των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου χρέους που κατείχαν, για να δεχθούν να περικόψουν το 50% των υπόλοιπων 40 δις, απαιτούν:
1) νέα ομόλογα αξίας 20 δις, με ακόμη υψηλότερα επιτόκια (ύψους 7%-8%), που θα εκδοθούν στη βάση του αγγλικού δικαίου, 2) να τους καταβάλλουμε 30 δις σε ρευστό (συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου 2011), 3) τη διευκόλυνσή τους να εισπράξουν τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) ύψους τουλάχιστον 60 δις, που κατέχουν οι ίδιοι. Απαιτούν ακόμα να τους εκχωρηθεί δικαίωμα στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας και στο σύνολο των δημοσίων εσόδων.
Παράλληλα, το κούρεμα περιλαμβάνει και τα 85 δις που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ελληνικά αμοιβαία κεφάλαια, οι ελληνικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα φυσικά πρόσωπα. Από την πλευρά του, το πολιτικό προσωπικό έχει βέβαια φροντίσει να ξεφορτωθεί 1,5 δις τουλάχιστον των ομολόγων, υποχρεώνοντας τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων να τα εξαγοράσουν «εις υγείαν των κορόϊδων»…
Από την άλλη, οι εγχώριες τράπεζες για να αντέξουν, επιδοτούνται με 39 δις σε ρευστό από το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή από τα κονδύλια που το ελληνικό κράτος ευελπιστεί να δανειστεί.
Σε αυτό το ποσό προστίθενται 60 δις νέων εγγυήσεων, εντόκων γραμματίων και ομολόγων τριετούς διάρκειας, που θα εκδοθούν ειδικά για τις εγχώριες τράπεζες, ενώ, σύμφωνα με ομολογία του Ε. Βενιζέλου, οι ίδιες τράπεζες ενισχύονται και με 106 δις από ειδικές εκδόσεις ομολόγων τριετούς διάρκειας, στα πλαίσια του νόμου παροχής ρευστότητας προς αυτές. Με λίγα λόγια, από το λεγόμενο PSI (το κούρεμα και την εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων), το ελληνικό κράτος θα βγει φορτωμένο με πρόσθετο χρέος 236 δις ευρώ, τουλάχιστον το 80% του οποίου θα ενταχθεί στο βρετανικό δίκαιο. Θα χρωστάμε τελικά σε κράτη και όχι σε ιδιώτες-επενδυτές. Και, βέβαια, οι «πιστωτές» θα μπορούν στο μέλλον να διεκδικήσουν τα «χρωστούμενα» ενδεχομένως και με στρατιωτικά μέσα… Τέλος, σαν δόλωμα και για να συναινέσει ο ελληνικός λαός στις απαράδεκτες μεθοδεύσεις εναντίον του, προβλέπεται ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών των νοικοκυριών, των διαφόρων δανείων που έτσι κι αλλιώς σήμερα αδυνατούν να εξυπηρετήσουν.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ελλάδα επιστρέφει στην προ του 1830 κατάσταση, όταν το σύνολο της ελληνικής επικράτειας ήταν υποθηκευμένο στις τότε «Προστάτιδες Δυνάμεις». Με την αμετάκλητη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, το πολιτικό προσωπικό προχωρεί αδίστακτα στην κατάλυση του αυθύπαρκτου της ελληνικής Πολιτείας. Πρόκειται για μια διαδικασία πτώχευσης πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία και προφανώς για μια εξίσου πρωτοφανή πράξη εσχάτης προδοσίας.
Τα παραπάνω φέρνουν τις συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις μπροστά σε τεράστιες ιστορικές ευθύνες. Σε λίγο θα φανεί ποιος αγωνίζεται για τον λαό και ποιος για τους εχθρούς του.
Επείγει, λοιπόν, όσο ποτέ η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου οργάνωσης της λαϊκής πάλης.
Η χρεωκοπία δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε αναπότρεπτη, όμως για να αποτραπεί χρειάζεται εδώ και τώρα λαϊκή κινητοποίηση για την κατάρρευση του κατοχικού προδοτικού καθεστώτος. Οι ηγεσίες των συνδικάτων και των «αντιμνημονιακών» πολιτικών κομμάτων οφείλουν συνεπώς να αναλάβουν άμεσα τις ευθύνες τους.
Στις σημερινές συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, η αναστολή ορισμένων άρθρων του Συντάγματος (που έτσι κι αλλιώς έχει καταντήσει κουρελόχαρτο), για την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και τη νομιμοποίηση της πιθανής καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων, δείχνει πλέον κάτι περισσότερο από πιθανή. Απέναντι σ’ αυτό το ενδεχόμενο που θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας περιόδου απροκάλυπτης κοινοβουλευτικής δικτατορίας σε βάρος των ελευθεριών και των συμφερόντων του ελληνικού λαού, είναι απολύτως αναγκαίο να συνεργαστούν όλες εκείνες οι οργανώσεις που κατανοούν την ανάγκη του άμεσου συντονισμού της λαϊκής αγανάκτησης προς την κατεύθυνση της άμεσης ανατροπής του σημερινού κατοχικού καθεστώτος. Το κοινό αίτημα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων δεν μπορεί λοιπόν παρά να περιλαμβάνει την διεκδίκηση της δυναμικής λαϊκής κινητοποίησης στους δρόμους και στους τόπους εργασίας καθώς και της ενότητας όλων των πολιτικών πρωτοβουλιών που στοχεύουν στην ασυμβίβαστη πάλη του δημοκρατικού ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τις κομματικές του αποχρώσεις ή τις πολιτικές του προτιμήσεις, για την διάσωση των ιστορικών του δικαίων, τη διατήρηση των κοινωνικών και πολιτικών του κατακτήσεων.
Ενάντια στους τοκογλύφους και στο Μαύρο Μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΝΔ, υπάρχει άραγε σήμερα μια δύναμη που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο και να παλέψει ενάντια σε όσους σπέρνουν την απογοήτευση και την ηττοπάθεια;
Ναι, υπάρχει: Όλος ο δημοκρατικός Λαός μαζί!
Αυτή είναι η πρόταση που σήμερα καταθέτει απερίφραστα το Ε.ΠΑ.Μ.
και που συγκροτεί την πολιτική του φυσιογνωμία.
Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.), Αθήνα 14-1-2012
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ
http://www.epam-hellas.gr/ - τηλ.: 210 34 66 224
Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012
Ανοιχτή επιστολή στον τύπο Μαρκεζίνη-Καρυώτη περί Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ)
Ανοιχτή επιστολή στον τύπο Μαρκεζίνη-Καρυώτη περί Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ)
Προς τους Διευθυντές των εφημερίδων (κατ’ αλφαβητική σειρά):
Αυγή
Βήμα
Έθνος
Ελεύθερος Τύπος
Εστία
Ναυτεμπορική
Τα Νέα
Το Παρόν
8 Ιανουαρίου 2012
Κύριε Διευθυντά,
Εδώ και αρκετό καιρό οι δύο υπογράφοντες, από κοινού και χωριστά o καθένας μας, επισημαίνουμε την ανάγκη κήρυξης και οριοθέτησης της ΑΟΖ μας, αντιμετωπιζόμενοι από τους «σοφούς» που επηρεάζουν το Υπουργείο των Εξωτερικών με δήθεν εχέφρονες συμβουλές απραξίας ή και ακόμη και με θρασεία αμφισβήτηση ως προς το αν υπάρχουν καν αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην περιοχή του ανατολικού Αιγαίου! Σήμερα, τα ίδια τα γεγονότα έρχονται να μας δικαιώσουν πλήρως, καθώς και να ενισχύσουν την πεποίθησή μας ότι ο υπάρχων πλούτος υδρογονανθράκων αποτελεί μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της χώρας μας τη στιγμή που όλοι οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας μας «μαδούν» ζωντανούς.
Η χθεσινή δήλωση της Αιγύπτου ότι σχεδιάζει να έλθει σε επαφή με την Κύπρο και την Τουρκία για να οριοθετήσουν την ΑΟΖ των τριών κρατών απαιτεί την άρδην μεταβολή της ουσιαστικής πολιτικής και διπλωματικής αδράνειας των δύο τελευταίων ετών και καθιστά αναγκαία μιαν άμεση απάντηση από την πλευρά της κυβέρνησης.
Η ΑΟΖ της Αιγύπτου δεν συνορεύει με την ΑΟΖ της Τουρκίας. Η Αίγυπτος έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία μόνον εάν δεν αναγνωρίζει την ΑΟΖ του Καστελόριζου.
Εάν ανεχθούμε αυτή την έμμεση αναγνώριση των τουρκικών θέσεων, θα δυσχεράνουμε αφάνταστα τη μέλλουσα διαπραγματευτική μας θέση. Εάν σε αυτό προσθέσουμε και τη φημολογούμενη πρόθεση του Προέδρου της Κύπρου να μεταφέρει το πετρέλαιο και το αέριο της χώρας του στην Τουρκία, αντί να συνδράμει άμεσα και να συμβάλει στην περαιτέρω ενεργοποίηση των στενών σχέσεων Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ, τότε ο Ελληνισμός της Ανατολικής Μεσογείου θα υπογράψει μόνος του την υποταγή του στους Νεο-Οθωμανούς.
Η σημερινή χάωδης πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι όλοι μας πρέπει να αναμένουμε μοιρολατρικά το τέλος μας.
Πρέπει, λοιπόν, όχι μόνον η κυβέρνηση της Κύπρου να αρνηθεί να προσέλθει στο τραπέζι των συζητήσεων με τα άλλα δύο κράτη, αλλά και η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ να διακηρύξουν τρανταχτά την πρόθεση κοινής δράσης αμέσως μετά το πέρας των επικείμενων, ελπίζουμε, ελληνικών εκλογών.
Σε αυτή την έκκλησή μας ζητούμε την στήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων της χώρας, καθότι εν προκειμένω δεν διακυβεύονται κομματικά αλλά εθνικά συμφέροντα υψίστης σημασίας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Βασίλειος Μαρκεζίνης, Ακαδημαϊκός
Θεόδωρος Καρυώτης, Καθηγητής Πανεπιστημίου
Ανοιχτή επιστολή στον τύπο Μαρκεζίνη-Καρυώτη περί Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) | Αντίβαρο
http://www.antibaro.gr/node/3649
Προς τους Διευθυντές των εφημερίδων (κατ’ αλφαβητική σειρά):
Αυγή
Βήμα
Έθνος
Ελεύθερος Τύπος
Εστία
Ναυτεμπορική
Τα Νέα
Το Παρόν
8 Ιανουαρίου 2012
Κύριε Διευθυντά,
Εδώ και αρκετό καιρό οι δύο υπογράφοντες, από κοινού και χωριστά o καθένας μας, επισημαίνουμε την ανάγκη κήρυξης και οριοθέτησης της ΑΟΖ μας, αντιμετωπιζόμενοι από τους «σοφούς» που επηρεάζουν το Υπουργείο των Εξωτερικών με δήθεν εχέφρονες συμβουλές απραξίας ή και ακόμη και με θρασεία αμφισβήτηση ως προς το αν υπάρχουν καν αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην περιοχή του ανατολικού Αιγαίου! Σήμερα, τα ίδια τα γεγονότα έρχονται να μας δικαιώσουν πλήρως, καθώς και να ενισχύσουν την πεποίθησή μας ότι ο υπάρχων πλούτος υδρογονανθράκων αποτελεί μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της χώρας μας τη στιγμή που όλοι οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας μας «μαδούν» ζωντανούς.
Η χθεσινή δήλωση της Αιγύπτου ότι σχεδιάζει να έλθει σε επαφή με την Κύπρο και την Τουρκία για να οριοθετήσουν την ΑΟΖ των τριών κρατών απαιτεί την άρδην μεταβολή της ουσιαστικής πολιτικής και διπλωματικής αδράνειας των δύο τελευταίων ετών και καθιστά αναγκαία μιαν άμεση απάντηση από την πλευρά της κυβέρνησης.
Η ΑΟΖ της Αιγύπτου δεν συνορεύει με την ΑΟΖ της Τουρκίας. Η Αίγυπτος έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία μόνον εάν δεν αναγνωρίζει την ΑΟΖ του Καστελόριζου.
Εάν ανεχθούμε αυτή την έμμεση αναγνώριση των τουρκικών θέσεων, θα δυσχεράνουμε αφάνταστα τη μέλλουσα διαπραγματευτική μας θέση. Εάν σε αυτό προσθέσουμε και τη φημολογούμενη πρόθεση του Προέδρου της Κύπρου να μεταφέρει το πετρέλαιο και το αέριο της χώρας του στην Τουρκία, αντί να συνδράμει άμεσα και να συμβάλει στην περαιτέρω ενεργοποίηση των στενών σχέσεων Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ, τότε ο Ελληνισμός της Ανατολικής Μεσογείου θα υπογράψει μόνος του την υποταγή του στους Νεο-Οθωμανούς.
Η σημερινή χάωδης πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι όλοι μας πρέπει να αναμένουμε μοιρολατρικά το τέλος μας.
Πρέπει, λοιπόν, όχι μόνον η κυβέρνηση της Κύπρου να αρνηθεί να προσέλθει στο τραπέζι των συζητήσεων με τα άλλα δύο κράτη, αλλά και η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ να διακηρύξουν τρανταχτά την πρόθεση κοινής δράσης αμέσως μετά το πέρας των επικείμενων, ελπίζουμε, ελληνικών εκλογών.
Σε αυτή την έκκλησή μας ζητούμε την στήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων της χώρας, καθότι εν προκειμένω δεν διακυβεύονται κομματικά αλλά εθνικά συμφέροντα υψίστης σημασίας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Βασίλειος Μαρκεζίνης, Ακαδημαϊκός
Θεόδωρος Καρυώτης, Καθηγητής Πανεπιστημίου
Ανοιχτή επιστολή στον τύπο Μαρκεζίνη-Καρυώτη περί Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) | Αντίβαρο
http://www.antibaro.gr/node/3649
Φυσικό αέριο, ψευδαισθήσεις και σκοπιμότητες - Του Βαγγέλη Πισσία
Φυσικό αέριο, ψευδαισθήσεις και σκοπιμότητες
Η Αυγή
Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/12/2011
Του Βαγγέλη Πισσία*
Ισραήλ, Αραβικός κόσμος, γεωπολιτική και «εθνικό συμφέρον»
Η μεγάλη κρίση διέλυσε το όνειρο μετατρέποντάς το σε χίμαιρα. Απέδειξε πως το αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής μεγέθυνσης -και όχι ανάπτυξης- των τελευταίων δεκαετιών δεν έφερε την ευτυχία, αντίθετα ξεθεμελίωσε την όποια προϋπάρχουσα οικονομική βάση και κοινωνική δομή, εδραιώνοντας ταυτόχρονα νέα ήθη και συμπεριφορές. Η «πραγματική οικονομία» ηττήθηκε από έναν ιδιότυπο εγχώριο καζινο-καπιταλισμό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Πάνε όμως τώρα όλα αυτά, τα παραμέρισε η νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα επενδεδυμένη ωστόσο και αυτή με υλικο-οικονομικό και φαντασιακό περίβλημα, υποσχόμενη ένα νέο όνειρο, μια νέα επαγγελία κι ένα νέο «προστάτη».
Εκτιμήσεις ή ψευδαισθήσεις;
Πριν μιλήσει κανείς για την αξιοποίηση ενός φυσικού πόρου, για την πιθανότητα αυτή τη χώρα να τη σώσει εν τέλει ο από μηχανής θεός της, σκόπιμο είναι να αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες που μπορούν να τεκμηριώσουν, κάπως, τις προβλέψεις για τα «καλά νέα»...
Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ των ΗΠΑ, κ. Θ. Καρυώτης, αναφέρθηκε1 πρόσφατα στις «τεράστιες ποσότητες που θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να βοηθήσουν την Ελλάδα να πάρει τέτοια ανάσα που θα την τοποθετούσε στην ομάδα των G20». Τα ίδια περίπου δηλώνει στα φιλόξενα, ως προς το συγκεκριμένο θέμα, ΜΜΕ, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης κ. Φώσκολος.
Αντίλογος σπάνια ακούγεται, όμως, μέχρι στιγμής, καμία έγκριτη επιστημονική ομάδα, κανένα επιστημονικό σώμα, ελληνικό ή διεθνές, από τον επιστημονικό χώρο της γεωλογίας, δεν επιβεβαιώνει κάτι περισσότερο από τις ήδη γνωστές εκτιμήσεις.
Όμως, ανεξάρτητα από την όποια πιθανότητα μελλοντικής αξιοποίησης των κοιτασμάτων, στα εντόπια κυρίως ΜΜΕ διατυμπανίζονται τα πελώρια οφέλη που θα προκύψουν από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακοίνωσαν το Ισραήλ και πιο πρόσφατα η Κύπρος. Ο «τυμπανισμός» αυτός εντείνεται και προσλαμβάνει άλλη διάσταση μετά την αστήριχτη (σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, αλλά και την απλή γεωγραφία), έκδηλα προσχηματική και άλλο-σκοπούσα, απειλητική παρέμβαση της Τουρκίας.
Τι είπε ο κ. Ντάβιντσον, τι λένε οι πραγματικοί αριθμοί;
Σε σχέση με τα ισραηλινά κοιτάσματα, ας δοθεί ο λόγος σε επικεφαλής του αμερικανοϊσραηλινού κονσόρτσιουμ που πραγματοποιεί τα τελευταία 13 χρόνια τις έρευνες στη λεκάνη της Λεβαντίνης.
«Εμείς λέμε δυνατότητα, οι Ισραηλινοί ακούνε ανακάλυψη» (We say potential, Israelis hear discovery) δηλώνει στις 13 Ιουλίου 2010, σχετικά με τα κοιτάσματα της υπολεκάνης Λεβιάθαν, ο Τσαρλς Ντάβιντσον, πρόεδρος της Noble Energy Inc. Η τεχνικο-οικονομικά ακριβής αυτή δήλωση γίνεται αμέσως μετά την παρουσίαση των πρώτων αποτελεσμάτων ερευνών που εκτιμούν το κοίτασμα Λεβιάθαν σε 16 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (500 δισ. κυβικά μέτρα). Στην ίδια δήλωση ο Τ. Ντάβιντσον παρατηρεί: «Οι επενδυτές πρέπει να είναι προσεχτικοί και να ξεχωρίζουν μια επενδυτική ιδέα από ένα επενδυτικό πρόγραμμα».
Αθωότητα ή σκοπιμότητα;
Ωστόσο, τον Αύγουστο 2010, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπ. Νετανιάχου, επισκεπτόμενος την Ελλάδα, κάνει πολιτικές δηλώσεις και αναφέρει ότι πρότεινε στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο προς την Ελλάδα κι από και πέρα στην Ευρώπη...
Την είδηση αναπαρήγαγαν θριαμβευτικά τα περισσότερα εγχώρια ΜΜΕ, ενόσω τα ξένα είναι αρκετά προσεχτικά. Η αρθρογραφία δεν ήταν επιστημονική, αλλά επιστημονίζουσα-πολιτική και άρθρο έγκριτης εφημερίδας, που δεν αποκρύβει τον πραγματικό γεωπολιτικό του σκοπό, αναφέρει: «Ο εντοπισμός κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχει φέρει πιο κοντά την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, κάτι που θα μπορούσε στο μέλλον να δημιουργήσει έναν νέο άξονα στην περιοχή... Η πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση µετατρέπει την Ελλάδα σε κρίσιµο κρίκο στη διαδροµή του φυσικού αερίου (προς Ευρώπη)»2.
Δύο μήνες αργότερα (29/12/2010), νέα ανακοίνωση της Noble Energy απλώς ενισχύει τη γεωλογική πιθανότητα αξιοποίησης του κοιτάσματος Λεβιάθαν σε 50%. Όμως η εκτίμηση για την μέση ποσότητα του φυσικού αερίου παραμένει στα 16 τρισ.κ.π. (με διακύμανση +/- 40%).
Εγκώμιο γεωπολιτικής ανατροπής: η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο...
Στη συνέχεια, τα δημοσιεύματα πυκνώνουν, οι προσδοκίες αυξάνουν και ο πολιτικός τόνος κυριαρχεί. Στο ίδιο έντυπο γράφεται ότι πρόκειται για «θησαυρό», σε άλλο για «φλέβα χρυσού» και τονίζεται η «γεωστρατηγική διάσταση των ανακαλύψεων»3. Στην ορχήστρα μετέχουν τώρα και πολιτικοί επιστήμονες, που φαίνεται πως υιοθετούν τις πιο πάνω απόψεις συνδέοντάς την με την στρατηγική ανάγκη της Ευρώπης να υποκαταστήσει βαθμιαία τη Ρωσία. Στο Διαδίκτυο η «θέση» αυτή προωθείται μεθοδικά. Από την άλλη όχθη, αυτήν του Ισραήλ, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Ντ. Αγιαλόν δηλώνει ότι «οι νέες ανακαλύψεις στη θαλάσσια περιοχή του Ισραήλ μπορούν να προσδώσουν εναλλακτικές πηγές ενέργειας στην Ευρώπη», ενώ στα δημοσιεύματα μετέχουν και θεολόγοι που επικαλούνται ρήσεις του προφήτη Ιεζεκιήλ...
Η διαφορά μεταξύ επιστημονικής εκτίμησης και... πολιτικής εκτίμησης ενός κοιτάσματος φυσικού αερίου
Με αυτό τον τρόπο «ενημερώνεται», έναν χρόνο τώρα, ο Έλληνας πολίτης και βέβαια μπορεί να εντυπωσιάζεται με το μέγεθος των 25 τρισ.κ.π. (βεβαιωμένο 9 τ.κ.π. και εκτιμώμενο 16 τ.κ.π. του Λεβιάθαν).
Τι αντιπροσωπεύει όμως αυτό το απόθεμα σε πραγματικά μεγέθη;
Αφού επισημανθεί η επιστημονική διάκριση βεβαιωμένων και εκτιμώμενων πόρων φυσικού αερίου, μπορεί να γραφτεί, με μαθηματική σαφήνεια, σε ποσοστά, πως αποτελεί:
* μόλις το 20% των εκτιμώμενων στην ολική λεκάνη της Λεβαντίνης (Αμερικανική Γεωλογική Επιθεώρηση, USGS)
* μόλις το 11% των συνολικών (223 τρισ. κ.π.) της γειτονικής τους Αιγύπτου, η οποία διαθέτει (και ήδη αξιοποιεί στον κώνο του Νείλου) 56 τ.κ.π. βεβαιωμένα
* μόλις το 1,5% των βεβαιωμένων της πρώτης στην παγκόσμια κατάταξη Ρωσίας.
* μόλις 0,4% των παγκόσμιων βεβαιωμένων ή 0,15% και των παγκόσμιων εκτιμώμενων.
Άλλες συγκρίσεις κοιτασμάτων που έχουν ενδιαφέρον είναι αυτές που αφορούν τα άγνωστα στο ευρύ κοινό κοιτάσματα σε φυσικό αέριο κάποιων ευρωπαϊκών χωρών που ουδέποτε χαρακτηρίστηκαν πλούσιες σε υδρογονάνθρακες. Όπως π.χ. της Ολλανδίας, που τα εκτιμώμενα αποθέματά της είναι τετραπλάσια των Ισραηλινών, της Ουγγαρίας που είναι περίπου διπλάσια...
Όσο για τη μεταφορά του ισραηλινού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας, παραβλέπονται τα εγγύτερα και πιο πλούσια κοιτάσματα της Αιγύπτου και το γεγονός ότι η Αλγερία και η Λιβύη, που ήδη την τροφοδοτούν με αγωγούς, διαθέτουν πολλαπλάσια ως προς το Ισραήλ βεβαιωμένα κοιτάσματα.
Μέτριες έστω γνώσεις «οικονομικών της ενέργειας», συνδυαζόμενες με τα πιο πάνω διαθέσιμα στοιχεία, καθώς και αυτά που αφορούν τις ενεργειακές καταναλώσεις, ειδικότερα του Ισραήλ (πηγή: ισραηλινό υπουργείο Εθνικών Υποδομών), επιτρέπουν την εκτίμηση ότι το Ισραήλ θα διαχειριστεί τα κοιτάσματα αυτά ως στρατηγικό απόθεμα και ίσως μόνο να αυξήσει το ποσοστό υποκατάστασης των εισαγωγών του (σήμερα εισάγει το 40% από την Αίγυπτο, αλλά οι καιροί άλλαξαν...).
Για τα κοιτάσματα της Κύπρου δεν υπάρχει λόγος να γραφτεί κάτι περισσότερο από τις αυξομειούμενες λόγω σκοπιμότητας εκτιμήσεις (από 3 έως 11 τ.κ.π.) της αναδόχου Noble Energy που το φτάνουν μέχρι τα 2/3 του Λεβιάθαν. Βέβαια, αυτά τα κοιτάσματα μπορούν να αποτελέσουν έναν ικανό τοπικό αναπτυξιακό πόρο, όχι όμως αντίστοιχο με τη μεγάλη χίμαιρα που κάποιοι παπαγάλοι σε υπηρεσία κατασκευάζουν.
Καταλήγοντας
Το «επιχείρημα» του φυσικού αερίου και η σωτηριολογία του είναι ένα μόνο μυθοπλαστικό εργαλείο της νέας εθελοδουλίας. Ένα δεύτερο μυθοπλαστικό εργαλείο, που κατέρρευσε μαζί με τα κομμάτια και θρύψαλλα της μνημονιακής πολιτικής, είναι το ισραηλινό λόμπι ως ο νέος μεσάζων-προστάτης μας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα.
Συμπέρασμα πρώτο: Οι υδρογονάνθρακες δεν είναι η λύση, ίσως, σε κάποιο βαθμό, υπό προϋποθέσεις και εάν δεν ξεπουληθούν όσο-όσο, αποτελέσουν έναν θετικό συντελεστή για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής διαδικασίας, της μοναδικής πραγματικής λύσης.
Συμπέρασμα δεύτερο: Η ειρηνική αξιοποίηση των ελληνικών υδρογονανθράκων στο μέλλον προϋποθέτει οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, όπως το θαλάσσιο δίκαιο ορίζει, νότια της Κρήτης με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ν. ανατολικά με την Τουρκία κι όχι φυσικά με το Ισραήλ... Με βάση έναν ελληνικό στρατηγικό σχεδιασμό και μια ελληνική -κι όχι κάποιου άλλου...- ατζέντα.
Συμπέρασμα τρίτο: Κάποιοι ανεβάζουν την ένταση στην περιοχή. Το φυσικό αέριο είναι γιʼ αυτούς πρόσχημα με αλλότριο γεωπολιτικό διακύβευμα. Η Ελλάδα, στην πιο αδύναμη στιγμή της νεότερης ιστορίας της, εμπλέκεται στο εκρηκτικό γεωπολιτικό πλαίσιο της περιοχής με ισραηλινή ατζέντα... Ιστορικές παραδοσιακές σχέσεις με τους αραβικούς λαούς, ιδιαίτερα με τη νέα Αίγυπτο, υπονομεύονται. Σπρώχνεται η χώρα σε αποπνικτική απομόνωση...
Το πολιτικό προσωπικό και οι παρατρεχάμενοι του, σε αέναη μεταλλαγή, εγκωμιάζουν το δικό τους «εθνικό συμφέρον».
* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συμμετείχε στον «Στόλο της Ελευθερίας» και στο «Ένα καράβι για τη Γάζα»
1. Κόσμος του Επενδυτή 27/11/2011
2. Τα Νέα, 20/11/2010
3. Έθνος, 3/1/2011
www.avgi.gr
Η Αυγή
Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/12/2011
Του Βαγγέλη Πισσία*
Ισραήλ, Αραβικός κόσμος, γεωπολιτική και «εθνικό συμφέρον»
Η μεγάλη κρίση διέλυσε το όνειρο μετατρέποντάς το σε χίμαιρα. Απέδειξε πως το αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής μεγέθυνσης -και όχι ανάπτυξης- των τελευταίων δεκαετιών δεν έφερε την ευτυχία, αντίθετα ξεθεμελίωσε την όποια προϋπάρχουσα οικονομική βάση και κοινωνική δομή, εδραιώνοντας ταυτόχρονα νέα ήθη και συμπεριφορές. Η «πραγματική οικονομία» ηττήθηκε από έναν ιδιότυπο εγχώριο καζινο-καπιταλισμό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Πάνε όμως τώρα όλα αυτά, τα παραμέρισε η νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα επενδεδυμένη ωστόσο και αυτή με υλικο-οικονομικό και φαντασιακό περίβλημα, υποσχόμενη ένα νέο όνειρο, μια νέα επαγγελία κι ένα νέο «προστάτη».
Εκτιμήσεις ή ψευδαισθήσεις;
Πριν μιλήσει κανείς για την αξιοποίηση ενός φυσικού πόρου, για την πιθανότητα αυτή τη χώρα να τη σώσει εν τέλει ο από μηχανής θεός της, σκόπιμο είναι να αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες που μπορούν να τεκμηριώσουν, κάπως, τις προβλέψεις για τα «καλά νέα»...
Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ των ΗΠΑ, κ. Θ. Καρυώτης, αναφέρθηκε1 πρόσφατα στις «τεράστιες ποσότητες που θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να βοηθήσουν την Ελλάδα να πάρει τέτοια ανάσα που θα την τοποθετούσε στην ομάδα των G20». Τα ίδια περίπου δηλώνει στα φιλόξενα, ως προς το συγκεκριμένο θέμα, ΜΜΕ, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης κ. Φώσκολος.
Αντίλογος σπάνια ακούγεται, όμως, μέχρι στιγμής, καμία έγκριτη επιστημονική ομάδα, κανένα επιστημονικό σώμα, ελληνικό ή διεθνές, από τον επιστημονικό χώρο της γεωλογίας, δεν επιβεβαιώνει κάτι περισσότερο από τις ήδη γνωστές εκτιμήσεις.
Όμως, ανεξάρτητα από την όποια πιθανότητα μελλοντικής αξιοποίησης των κοιτασμάτων, στα εντόπια κυρίως ΜΜΕ διατυμπανίζονται τα πελώρια οφέλη που θα προκύψουν από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακοίνωσαν το Ισραήλ και πιο πρόσφατα η Κύπρος. Ο «τυμπανισμός» αυτός εντείνεται και προσλαμβάνει άλλη διάσταση μετά την αστήριχτη (σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, αλλά και την απλή γεωγραφία), έκδηλα προσχηματική και άλλο-σκοπούσα, απειλητική παρέμβαση της Τουρκίας.
Τι είπε ο κ. Ντάβιντσον, τι λένε οι πραγματικοί αριθμοί;
Σε σχέση με τα ισραηλινά κοιτάσματα, ας δοθεί ο λόγος σε επικεφαλής του αμερικανοϊσραηλινού κονσόρτσιουμ που πραγματοποιεί τα τελευταία 13 χρόνια τις έρευνες στη λεκάνη της Λεβαντίνης.
«Εμείς λέμε δυνατότητα, οι Ισραηλινοί ακούνε ανακάλυψη» (We say potential, Israelis hear discovery) δηλώνει στις 13 Ιουλίου 2010, σχετικά με τα κοιτάσματα της υπολεκάνης Λεβιάθαν, ο Τσαρλς Ντάβιντσον, πρόεδρος της Noble Energy Inc. Η τεχνικο-οικονομικά ακριβής αυτή δήλωση γίνεται αμέσως μετά την παρουσίαση των πρώτων αποτελεσμάτων ερευνών που εκτιμούν το κοίτασμα Λεβιάθαν σε 16 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (500 δισ. κυβικά μέτρα). Στην ίδια δήλωση ο Τ. Ντάβιντσον παρατηρεί: «Οι επενδυτές πρέπει να είναι προσεχτικοί και να ξεχωρίζουν μια επενδυτική ιδέα από ένα επενδυτικό πρόγραμμα».
Αθωότητα ή σκοπιμότητα;
Ωστόσο, τον Αύγουστο 2010, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπ. Νετανιάχου, επισκεπτόμενος την Ελλάδα, κάνει πολιτικές δηλώσεις και αναφέρει ότι πρότεινε στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο προς την Ελλάδα κι από και πέρα στην Ευρώπη...
Την είδηση αναπαρήγαγαν θριαμβευτικά τα περισσότερα εγχώρια ΜΜΕ, ενόσω τα ξένα είναι αρκετά προσεχτικά. Η αρθρογραφία δεν ήταν επιστημονική, αλλά επιστημονίζουσα-πολιτική και άρθρο έγκριτης εφημερίδας, που δεν αποκρύβει τον πραγματικό γεωπολιτικό του σκοπό, αναφέρει: «Ο εντοπισμός κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχει φέρει πιο κοντά την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, κάτι που θα μπορούσε στο μέλλον να δημιουργήσει έναν νέο άξονα στην περιοχή... Η πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση µετατρέπει την Ελλάδα σε κρίσιµο κρίκο στη διαδροµή του φυσικού αερίου (προς Ευρώπη)»2.
Δύο μήνες αργότερα (29/12/2010), νέα ανακοίνωση της Noble Energy απλώς ενισχύει τη γεωλογική πιθανότητα αξιοποίησης του κοιτάσματος Λεβιάθαν σε 50%. Όμως η εκτίμηση για την μέση ποσότητα του φυσικού αερίου παραμένει στα 16 τρισ.κ.π. (με διακύμανση +/- 40%).
Εγκώμιο γεωπολιτικής ανατροπής: η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο...
Στη συνέχεια, τα δημοσιεύματα πυκνώνουν, οι προσδοκίες αυξάνουν και ο πολιτικός τόνος κυριαρχεί. Στο ίδιο έντυπο γράφεται ότι πρόκειται για «θησαυρό», σε άλλο για «φλέβα χρυσού» και τονίζεται η «γεωστρατηγική διάσταση των ανακαλύψεων»3. Στην ορχήστρα μετέχουν τώρα και πολιτικοί επιστήμονες, που φαίνεται πως υιοθετούν τις πιο πάνω απόψεις συνδέοντάς την με την στρατηγική ανάγκη της Ευρώπης να υποκαταστήσει βαθμιαία τη Ρωσία. Στο Διαδίκτυο η «θέση» αυτή προωθείται μεθοδικά. Από την άλλη όχθη, αυτήν του Ισραήλ, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Ντ. Αγιαλόν δηλώνει ότι «οι νέες ανακαλύψεις στη θαλάσσια περιοχή του Ισραήλ μπορούν να προσδώσουν εναλλακτικές πηγές ενέργειας στην Ευρώπη», ενώ στα δημοσιεύματα μετέχουν και θεολόγοι που επικαλούνται ρήσεις του προφήτη Ιεζεκιήλ...
Η διαφορά μεταξύ επιστημονικής εκτίμησης και... πολιτικής εκτίμησης ενός κοιτάσματος φυσικού αερίου
Με αυτό τον τρόπο «ενημερώνεται», έναν χρόνο τώρα, ο Έλληνας πολίτης και βέβαια μπορεί να εντυπωσιάζεται με το μέγεθος των 25 τρισ.κ.π. (βεβαιωμένο 9 τ.κ.π. και εκτιμώμενο 16 τ.κ.π. του Λεβιάθαν).
Τι αντιπροσωπεύει όμως αυτό το απόθεμα σε πραγματικά μεγέθη;
Αφού επισημανθεί η επιστημονική διάκριση βεβαιωμένων και εκτιμώμενων πόρων φυσικού αερίου, μπορεί να γραφτεί, με μαθηματική σαφήνεια, σε ποσοστά, πως αποτελεί:
* μόλις το 20% των εκτιμώμενων στην ολική λεκάνη της Λεβαντίνης (Αμερικανική Γεωλογική Επιθεώρηση, USGS)
* μόλις το 11% των συνολικών (223 τρισ. κ.π.) της γειτονικής τους Αιγύπτου, η οποία διαθέτει (και ήδη αξιοποιεί στον κώνο του Νείλου) 56 τ.κ.π. βεβαιωμένα
* μόλις το 1,5% των βεβαιωμένων της πρώτης στην παγκόσμια κατάταξη Ρωσίας.
* μόλις 0,4% των παγκόσμιων βεβαιωμένων ή 0,15% και των παγκόσμιων εκτιμώμενων.
Άλλες συγκρίσεις κοιτασμάτων που έχουν ενδιαφέρον είναι αυτές που αφορούν τα άγνωστα στο ευρύ κοινό κοιτάσματα σε φυσικό αέριο κάποιων ευρωπαϊκών χωρών που ουδέποτε χαρακτηρίστηκαν πλούσιες σε υδρογονάνθρακες. Όπως π.χ. της Ολλανδίας, που τα εκτιμώμενα αποθέματά της είναι τετραπλάσια των Ισραηλινών, της Ουγγαρίας που είναι περίπου διπλάσια...
Όσο για τη μεταφορά του ισραηλινού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας, παραβλέπονται τα εγγύτερα και πιο πλούσια κοιτάσματα της Αιγύπτου και το γεγονός ότι η Αλγερία και η Λιβύη, που ήδη την τροφοδοτούν με αγωγούς, διαθέτουν πολλαπλάσια ως προς το Ισραήλ βεβαιωμένα κοιτάσματα.
Μέτριες έστω γνώσεις «οικονομικών της ενέργειας», συνδυαζόμενες με τα πιο πάνω διαθέσιμα στοιχεία, καθώς και αυτά που αφορούν τις ενεργειακές καταναλώσεις, ειδικότερα του Ισραήλ (πηγή: ισραηλινό υπουργείο Εθνικών Υποδομών), επιτρέπουν την εκτίμηση ότι το Ισραήλ θα διαχειριστεί τα κοιτάσματα αυτά ως στρατηγικό απόθεμα και ίσως μόνο να αυξήσει το ποσοστό υποκατάστασης των εισαγωγών του (σήμερα εισάγει το 40% από την Αίγυπτο, αλλά οι καιροί άλλαξαν...).
Για τα κοιτάσματα της Κύπρου δεν υπάρχει λόγος να γραφτεί κάτι περισσότερο από τις αυξομειούμενες λόγω σκοπιμότητας εκτιμήσεις (από 3 έως 11 τ.κ.π.) της αναδόχου Noble Energy που το φτάνουν μέχρι τα 2/3 του Λεβιάθαν. Βέβαια, αυτά τα κοιτάσματα μπορούν να αποτελέσουν έναν ικανό τοπικό αναπτυξιακό πόρο, όχι όμως αντίστοιχο με τη μεγάλη χίμαιρα που κάποιοι παπαγάλοι σε υπηρεσία κατασκευάζουν.
Καταλήγοντας
Το «επιχείρημα» του φυσικού αερίου και η σωτηριολογία του είναι ένα μόνο μυθοπλαστικό εργαλείο της νέας εθελοδουλίας. Ένα δεύτερο μυθοπλαστικό εργαλείο, που κατέρρευσε μαζί με τα κομμάτια και θρύψαλλα της μνημονιακής πολιτικής, είναι το ισραηλινό λόμπι ως ο νέος μεσάζων-προστάτης μας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα.
Συμπέρασμα πρώτο: Οι υδρογονάνθρακες δεν είναι η λύση, ίσως, σε κάποιο βαθμό, υπό προϋποθέσεις και εάν δεν ξεπουληθούν όσο-όσο, αποτελέσουν έναν θετικό συντελεστή για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής διαδικασίας, της μοναδικής πραγματικής λύσης.
Συμπέρασμα δεύτερο: Η ειρηνική αξιοποίηση των ελληνικών υδρογονανθράκων στο μέλλον προϋποθέτει οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, όπως το θαλάσσιο δίκαιο ορίζει, νότια της Κρήτης με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ν. ανατολικά με την Τουρκία κι όχι φυσικά με το Ισραήλ... Με βάση έναν ελληνικό στρατηγικό σχεδιασμό και μια ελληνική -κι όχι κάποιου άλλου...- ατζέντα.
Συμπέρασμα τρίτο: Κάποιοι ανεβάζουν την ένταση στην περιοχή. Το φυσικό αέριο είναι γιʼ αυτούς πρόσχημα με αλλότριο γεωπολιτικό διακύβευμα. Η Ελλάδα, στην πιο αδύναμη στιγμή της νεότερης ιστορίας της, εμπλέκεται στο εκρηκτικό γεωπολιτικό πλαίσιο της περιοχής με ισραηλινή ατζέντα... Ιστορικές παραδοσιακές σχέσεις με τους αραβικούς λαούς, ιδιαίτερα με τη νέα Αίγυπτο, υπονομεύονται. Σπρώχνεται η χώρα σε αποπνικτική απομόνωση...
Το πολιτικό προσωπικό και οι παρατρεχάμενοι του, σε αέναη μεταλλαγή, εγκωμιάζουν το δικό τους «εθνικό συμφέρον».
* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συμμετείχε στον «Στόλο της Ελευθερίας» και στο «Ένα καράβι για τη Γάζα»
1. Κόσμος του Επενδυτή 27/11/2011
2. Τα Νέα, 20/11/2010
3. Έθνος, 3/1/2011
www.avgi.gr
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012
Ο Γιώργος Παπανδρέου θα φύγει από την Ελλάδα
Ο Γιώργος Παπανδρέου θα φύγει απ’ την Ελλάδα
Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012
Το καλύτερο μάθημα ζωής, που έχω διδαχθεί, προέρχεται από τον πατέρα μου. Έλεγε με την χαρακτηριστική κυπριακή προφορά του πως «όταν ο άλλος είναι κάτω στη γη, εσύ δεν τον πατάς, αλλά του δίνεις ένα ποτήρι νερό»… Είναι μία συμβουλή που τηρώ και στη ζωή μου και στην καριέρα μου και λυπάμαι όταν βλέπω να «ποδοπατούν» ανθρώπους- ακόμα και όταν έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Μία τέτοια περίπτωση ανθρώπου είναι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος αποχωρεί από την πολιτική απαξιωμένος, αποτυχημένος, δυστυχής, σέρνοντας τα πόδια του και παρακαλώντας να του επιτρέψουν να παραμείνει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για να μπορεί να διεκδικήσει ξανά την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μόνο και μόνο για να βρίσκεται στο προσκήνιο. Γνωρίζοντας αυτό το πρόβλημά του, και επειδή ο κ. Παπανδρέου «είναι για λύπηση» – όπως λέμε, σε τέτοιες περιπτώσεις, στην Κύπρο- οι σύντροφοί του έπρεπε να αποδεχθούν την παράκλησή του. Διαφορετικά, θα είναι συνυπεύθυνοι εάν συμβεί κάτι άσχημο στην πορεία.
Κονταροκτυπήθηκα μαζί του όχι τώρα που δύει η πολιτική του καριέρα, αλλά όταν ήταν παντοδύναμος υπουργός Εξωτερικών, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και το πρόβλημα δεν ξεκίνησε από την παθιασμένη και αδικαιολόγητη υποστήριξή του στο φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, αλλά χρόνια πριν, την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά, όταν είχα συνειδητοποιήσει ότι «είναι ένας πολίτης του κόσμου», που έτυχε να είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο, όμως, ελάχιστη σχέση είχε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα θέματα πολιτικής, όπου ο πατέρας από τον πρωτότοκό του, είχαν απόσταση στις θέσεις τους από τη γη μέχρι τον Άρη. Αναφορικά με το σκάνδαλο Κοσκωτά, καταθέτω σήμερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, πως κακώς κάθισε στο εδώλιο ο πατέρας…
Στη συνέχεια με επηρέασε αρνητικά η στενή σχέση που ανέπτυξε με την αμερικανική γραφειοκρατία. Σε βαθμό που ένοιωθα πως ταυτιζόταν περισσότερο με την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών παρά με τις θέσεις των κυβερνήσεων που υπηρετούσε. Θυμάμαι, μάλιστα, μία συνάντησή του με την Μαντλίν Ολμπράϊτ στο Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όταν η «σιδηρά κυρία» της αμερικανικής διπλωματίας τον «καθοδηγούσε» ενώπιον των διαπιστευμένων δημοσιογράφων για τα θέματα της Γιουγκοσλαβίας. Αν και ως άνθρωπος αντιπαθούσα τον Μιλόσεβιτς, επειδή πίστευα πως κατέστρεφε τη χώρα και το λαό του, θύμωσα βλέποντας το απαράδεκτο θέαμα και το έγραψα για να ακολουθήσει σφοδρή διαμαρτυρία του αγαπητού Πάνου Μπεγλίτη, που τότε ήταν εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών.
Μπορώ να καταλογίσω πολλά στο Γιώργο Παπανδρέου και για την περίοδο πριν γίνει πρωθυπουργός, αλλά και όταν ανέλαβε τις τύχες της Ελλάδας και την έριξε στα βράχια της χρεωκοπίας. Δέχθηκα πολλές επιθέσεις από τους «Παπατζήδες» που έσπειρε στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και από τα μέλη του πολύ στενού περιβάλλοντός του, που με κατηγόρησαν ότι συνωμοτούσα με εκδότες και «διαπλεκόμενα συμφέροντα» εναντίον του. Με τον αδελφό του, τον Νίκο Παπανδρέου, είχα μία ενδιαφέρουσα αλληλογραφία, που παραμένει απόρρητη (κατόπιν επιθυμίας του) όπου είχε θέσει σοβαρά ζητήματα που αφορούν την ενέργεια, την οικονομία, το Κυπριακό και το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, και άλλα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε ο κ. Παπανδρέου τα πέτρινα χρόνια της πρωθυπουργίας του. Δεν με εξέπληξε η απάντηση του Νίκου προς τον συνάδελφο Χρήστο Ράπτη και απόρησα που μερικοί «έπεσαν από τα σύννεφα». Ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού είναι ένας αυθόρμητος άνθρωπος, αλλά την ίδια στιγμή είναι και ένας θυμωμένος άνθρωπος. Πιστεύει ότι αδικείται ο Γιώργος Παπανδρέου, και γίνεται λύκος όταν ακούει και διαβάζει τα σκληρά κατηγορώ εναντίον του. Μιλώντας από τη δική μου εμπειρία, είμαι βέβαιος πως ο Νίκος δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα.
Στην πολιτική δεν πρέπει να λέμε ποτέ τη λέξη… ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, είμαι βέβαιος πως ο Γιώργος Παπανδρέου -όπως και ο Κώστας Καραμανλής- όχι μόνο έκλεισε τον κύκλο του στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά θα φύγει και από την Ελλάδα. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έπαψε ποτέ να είναι πολίτης του κόσμου και, τώρα, θα έχει την ευκαιρία να απελευθερωθεί και να δείξει τον πραγματικό του εαυτό.
Τα τελευταία δύο χρόνια δέχθηκα χωρίς καμία διαμαρτυρία την πολεμική των συνεργατών του που, δυστυχώς, ήταν εγκεκριμένη από τον ίδιο. Λάμβανα τα μηνύματα, αλλά δεν άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο έκανα την εργασία μου. Σίγουρα δεν του χρωστώ τίποτα, αν και η πολεμική πιστεύω ότι με έκανε ακόμα πιο προσεκτικό και πιο ακριβή στο πολύ δύσκολο οικονομικό ρεπορτάζ. Αυτός είναι που χρωστά την εξήγηση. Και αυτή η εξήγηση-απολογία αφορά το κάλεσμά του προς τους Ελληνοκύπριους να αυτοκτονήσουν, αλλά και τη συζήτησή του με τον τότε Αμερικανό πρέσβη Τόμας Μίλερ, για το πώς θα επιβληθεί το φιλοτουρκικό σχέδιο. Και αυτή η εξήγηση θα είναι καλοδεχούμενη, όποτε αποφασίσει να την δώσει…
Είμαι βέβαιος πως θα λυτρωθεί…
Follow on twitter: @mignatiou
20 σχόλια στο “ Ο Γιώργος Παπανδρέου θα φύγει απ’ την Ελλάδα”
Ο/Η Κουτσιουκης Γιώργος λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 5:15 μμ
Ο Γιώργος Παπανδρέου αποχωρεί από την πολιτική απαξιωμένος, αποτυχημένος, δυστυχής, σέρνοντας τα πόδια του και παρακαλώντας; Δηλαδή δεν είναι ένας πετυχημένος τέκτονας που θα του δώσουν κάποιο άλλο πόστο πιο κενρικό, σαν αυτό που έδωσαν στον ανιψιό του Καραμανλή, και θα τριπλασιάσει την ευτυχία του; Είναι ένας άνθρωπος που έγινε ό,τι έγινε επειδή ο ελληνικός κόσμος παρασύρεται απ’ το συναίσθημα και χάνει την λογική του, και έκανε ό,τι έκανε επειδή δεν διέθεται τα χρειαζούμενα προσόντα για την θέση που του εμπιστεύτηκε ο ελληνικός κόσμος; Αποκλείεται. Βαλτός ήτανε να κάνει αυτά που έκανε, κέρδισε τον Βενιζέλο και τις εκλογές με ποιός ξέρει τι σκοτεινά κόλπα και σπρωξίματα, και τώρα θα τον βάλουν σε κάποιο άλλο πόστο στο εξωτερικό, σαν κι αυτό που έβαλαν και τον ανιψιό του Καραμανλή.
Απάντηση
Ο/Η Stergios λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:00 μμ
Το μεγάλο πρόβλημα νομίζω ότι είναι το,φεύγοντας τι αφήνει πίσω…Ας πάει όπου θέλει κι ας γίνει «πολίτης του κόσμου»..Όμως ποιού κόσμου? Αυτού που φτιάξαν οι όμοιοί του και ο οποίος μας …σαρώνει όλους,δίκαιους και άδικους.Ώρα καλή του λοιπόν …και στον αγύριστο,που λέει ο λαός, που πρόδωσε,εξαπάτησε και γέμισε δυστυχία και τεράστια προβλήματα..Δυστυχώς είμαι από αυτούς που δικαιώθηκαν στις εκτιμήσεις τους,όταν την 4.10.2009,ανέλαβε τις τύχες της Χώρας μας το…απερίγραπτο δίδυμο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΠΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Eίχα χαρακτηρίσει τότε,με κίνδυνο να θεωρηθώ υβριστής,όσους ψήφισαν ΠΑΣΟΚ «πολιτικά κάφρους»,με την ένοια ότι η επιλογή τους,στερούνταν λογικής,εδραζόμενη η κρίση μου στο επαγγελματικό και πολιτικό παρελθόν των συγκεκριμένων προσώπων-βλέπε σχέδιο Ανάν,προυπηρεσία στο ΔΝΤ κλπ.Και ήλθαν τα έργα και οι ημέρες τους,να με δικαιώσουν απόλυτα,όμως θα ευχόμουν,να μην είχα επαληθευθεί.Και άν ο ΓΑΠ χρωστάει μιαν έξηγηση στον αδελφό Κυπριακό λαό…στους Έλληνες πόσες χρωστάει για τη δυστυχία που μας έφερε με τις ακατανόητες και αλλοπρόσαλλες πολιτικές του? Και καλά ο ΓΑΠ …ξεκουμπίστηκε,όμως ο ΠΑΠ γιατί παραμένει? ΄Τούχει μείνει υπόλοιπο για την ολοκλήρωση της καταστροφής μας?
Απάντηση
Ο/Η Αντώνης Μιχαηλίδης λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:16 μμ
Άκρως αποκαλυπτικός ο Μιχάλης για κάποιους αφελείς και για τα δυσώδη τσιράκια της …δημοσιογραφίας.
Απάντηση
Ο/Η gmix λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:33 μμ
Συμφωνώ με το μάθημα του πατέρα σας κ. Ιγνατίου. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο πατέρα σας θα εννοούσε απλούς καθημερινούς ανθρώπους και όχι πρώην » ηγέτες» οι οποίοι με την πολιτική τους οδήγησαν μια Χώρα στην απόλυτη καταστροφή. Όσο για την αναλγησία που δείχνουν οι πρώην σύντροφοι δεν εκπλήσσομαι . Ήταν αναμενόμενη αφού ο ίδιος τους επέλεξε .( Ένας από αυτούς όταν τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή στο λιμάνι του Πειραιά που του σκούπιζε τα μάτια σήμερα έγινε μέγας πολέμιος του και προσέγγισε άλλο δελφίνο ο οποίος τον διόρισε πρόεδρο σε κρατικό οργανισμό) . Αλήθεια τι άσχημο φοβάστε ότι μπορεί να συμβεί στην πορεία στον κ. Παπανδρέου ; Να πάθει κατάθλιψη που έχουν πάθει σχεδόν οι μισοί Έλληνες ή να αυτοχειριαστεί όπως δυστυχώς μέσα στην απόγνωση τους κάνουν πολλοί συμπολίτες μας ; Δεν το βλέπω!
Υ.Γ. Σήμερα άκουσα πως ο κ. Παπανδρέου δεν θα επιμείνει στην πρότασή του για δυαρχία στο ΠΑΣΟΚ γιατί δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο τη υστεροφημία του. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και δη δημοσιογράφοι που πιστεύουν πως η πολιτική του πορεία του εξασφάλισε υστεροφημία η οποία κινδυνεύει από αυτό; ‘Έλεος !!
Απάντηση
Ο/Η SOTIE KLIARI λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:40 μμ
Μιχαλη μου δεν ειναι ο μονος που πρεπει να απολογηθει για τη σταση του το 2004.Εδω στη ΚΥΠΡΟ αυτοι που θα μας παρεδιδαν απερισκεπτα (αραγε?) στις αγκαλες του βρεττανοτουρκικου μπλοκ οχι μονο δεν
απολογηθηκαν για τη επαισχυντη σταση τους, αλλα καποιοι απο αυτους χειριζονται τα κρισιμα θεματα
ενεργειεας (αν ειναι δυνατον!), και καποιοι θα εχουν το θρασος να τους εκλεξουμε και προεδρους.ΕΛΕΟΣ
Απάντηση
Ο/Η Απόστολος Κολοβός λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:42 μμ
Κύριε Ιγνατίου Καλή Χρονιά.
Αυτή δεν είναι η μοίρα των πολιτικών του ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ; Να διαχειρίζονται μία κατάσταση ως άριστοι κομπάρσοι και κατόπιν να αναχωρούν για το εξωτερικό ως «πολίτες του κόσμου» όπου θα διάγουν το υπόλοιπο του βίου τους τρώγοντας τα έτοιμα και όσα αποκόμισαν από τη… διαχείριση, δίνοντας συνεντεύξεις σε «διεθνούς κύρους» περιοδικά, διαλέξεις σε Πανεπιστήμια, εμφανιζόμενοι σε γκαλά με «προσωπικότητες» υπό τη μουσική του Μπάρι Μανίλοου (Πλοίο της Αγάπης) και τέλος γράφοντας (όσοι μπορούν να γράψουν, γιατί οι περισσότεροι βάζουν ένα άλλο κορόιδο να τους γράψει) και κανένα βιβλίο του στιλ «Ποιος με ανάγκασε να φύγω» που θα γίνει και best seller.
Απάντηση
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 8:41 μμ
κ. Ιγνατίου, γράφετε:
«Αναφορικά με το σκάνδαλο Κοσκωτά, καταθέτω σήμερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, πως κακώς κάθισε στο εδώλιο ο πατέρας…» Γράψτε επιτέλους τι ξέρετε! Κάνοντας αναφορά στις «συνέπειες του νόμου» νομίζει κανείς ότι θα κάνετε κάποια σπουδαία δήλωση, αλλά εις μάτην! Άρα δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο να υποστείτε «τις συνέπειες του νόμου.» Απλώς δίνετε «ένα ποτήρι νερό» στον ΓΑΠ.
Απάντηση
Ο/Η sax λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 8:44 μμ
Μιχαλη εσεις σταθηκατε τυχεροι ειχατε ενανΤασο Παπαδοπουλο να ορθωσει το αναστημα του και τον ξαποστειλε, εδω ολοκληρη ελλαδα να μην βρεθει κανεις ουτε ενας;;
Θα μου πεις εδω ακομη και τωρα τον προσκυνουν καποιοι …σε τι κοσμο,σε τι χωρα ζουμε ρε παιδια…
Απάντηση
Ο/Η Ένας Σαλονικιός εν Αθήναις λέει:
Ιανουαρίου 8, 2012 στις 10:36 πμ
…στη χώρα όπου βασιλεύουν ΟΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ, ΟΙ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ, ΟΙ «ΛΙΓΟΙ». Γι αυτό και έχουμε να δούμε προσωπικότητες του τύπου Θεοδωράκης, Ελύτης από την εποχή του ’60… Χρύσπα έχουμε και Καρρά και πάλι πολύ μάς είναι, με τούς γελοίους που κάθε φορά βάζουμε στη Βουλή.
Απάντηση
Ο/Η Bama λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 8:52 μμ
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο επικεφαλής μιας δρακας ανθρώπων που διέλυσε της χώρα και έκανε φτωχούς σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της. Χρησιμοποιησε υφιστάμενα προβλήματα για περάσει την ατζέντα του η οποία καμία σχέση δεν είχε ούτε με αυτά που έλεγε ούτε με το κομμα του οποίου ηγείται. Ξεπουλησε τη χώρα και τους Έλληνες.
Όχι δεν Θα φύγει στο εξωτερικό. Θα μείνει εδώ. Και η φυλακή είναι εξαιρετικά επιεικης τιμωρία για τους δοσιλογους και τους προδότες.
Απάντηση
Ο/Η Γιάννης Πολυδωράκης λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 9:03 μμ
Γεννάται περίσκεψη! Αναθεωρούνται μια σειρά από εσφαλμένες παραδοχές,τοποθετήσεις,
απόψεις και συμπεράσματα.Αρκετά πράγματα μπαίνουν στη σωστή τους βάση.
Ένα μεγάλο μπράβο στον Μ.Ιγνατίου για την πολύτιμη αυτή ψηφίδα στην αποκατάσταση
πολλών κακώς κειμένων.
Απάντηση
(Aνάρτησα το άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου απο το www.aixmi.gr καθώς και όλα τα μέχρι τώρα σχόλια αναγνωστών. Τα σχόλια εκφράζουν τις διαφορετικές προσεγγισεις τους ως προς το ποιός είναι ο Γ. Α. Παπανδρέου, ως προς τον χαρακτήρα των σχέσεών του με τις ΗΠΑ και τις άλλες διεθνείς δυνάμεις και ως προς το ποιά ήταν τα κίνητρα των πολιτικών επιλογών του - Θ. Μ. )
Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012
Το καλύτερο μάθημα ζωής, που έχω διδαχθεί, προέρχεται από τον πατέρα μου. Έλεγε με την χαρακτηριστική κυπριακή προφορά του πως «όταν ο άλλος είναι κάτω στη γη, εσύ δεν τον πατάς, αλλά του δίνεις ένα ποτήρι νερό»… Είναι μία συμβουλή που τηρώ και στη ζωή μου και στην καριέρα μου και λυπάμαι όταν βλέπω να «ποδοπατούν» ανθρώπους- ακόμα και όταν έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Μία τέτοια περίπτωση ανθρώπου είναι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος αποχωρεί από την πολιτική απαξιωμένος, αποτυχημένος, δυστυχής, σέρνοντας τα πόδια του και παρακαλώντας να του επιτρέψουν να παραμείνει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για να μπορεί να διεκδικήσει ξανά την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μόνο και μόνο για να βρίσκεται στο προσκήνιο. Γνωρίζοντας αυτό το πρόβλημά του, και επειδή ο κ. Παπανδρέου «είναι για λύπηση» – όπως λέμε, σε τέτοιες περιπτώσεις, στην Κύπρο- οι σύντροφοί του έπρεπε να αποδεχθούν την παράκλησή του. Διαφορετικά, θα είναι συνυπεύθυνοι εάν συμβεί κάτι άσχημο στην πορεία.
Κονταροκτυπήθηκα μαζί του όχι τώρα που δύει η πολιτική του καριέρα, αλλά όταν ήταν παντοδύναμος υπουργός Εξωτερικών, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και το πρόβλημα δεν ξεκίνησε από την παθιασμένη και αδικαιολόγητη υποστήριξή του στο φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, αλλά χρόνια πριν, την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά, όταν είχα συνειδητοποιήσει ότι «είναι ένας πολίτης του κόσμου», που έτυχε να είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο, όμως, ελάχιστη σχέση είχε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα θέματα πολιτικής, όπου ο πατέρας από τον πρωτότοκό του, είχαν απόσταση στις θέσεις τους από τη γη μέχρι τον Άρη. Αναφορικά με το σκάνδαλο Κοσκωτά, καταθέτω σήμερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, πως κακώς κάθισε στο εδώλιο ο πατέρας…
Στη συνέχεια με επηρέασε αρνητικά η στενή σχέση που ανέπτυξε με την αμερικανική γραφειοκρατία. Σε βαθμό που ένοιωθα πως ταυτιζόταν περισσότερο με την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών παρά με τις θέσεις των κυβερνήσεων που υπηρετούσε. Θυμάμαι, μάλιστα, μία συνάντησή του με την Μαντλίν Ολμπράϊτ στο Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όταν η «σιδηρά κυρία» της αμερικανικής διπλωματίας τον «καθοδηγούσε» ενώπιον των διαπιστευμένων δημοσιογράφων για τα θέματα της Γιουγκοσλαβίας. Αν και ως άνθρωπος αντιπαθούσα τον Μιλόσεβιτς, επειδή πίστευα πως κατέστρεφε τη χώρα και το λαό του, θύμωσα βλέποντας το απαράδεκτο θέαμα και το έγραψα για να ακολουθήσει σφοδρή διαμαρτυρία του αγαπητού Πάνου Μπεγλίτη, που τότε ήταν εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών.
Μπορώ να καταλογίσω πολλά στο Γιώργο Παπανδρέου και για την περίοδο πριν γίνει πρωθυπουργός, αλλά και όταν ανέλαβε τις τύχες της Ελλάδας και την έριξε στα βράχια της χρεωκοπίας. Δέχθηκα πολλές επιθέσεις από τους «Παπατζήδες» που έσπειρε στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και από τα μέλη του πολύ στενού περιβάλλοντός του, που με κατηγόρησαν ότι συνωμοτούσα με εκδότες και «διαπλεκόμενα συμφέροντα» εναντίον του. Με τον αδελφό του, τον Νίκο Παπανδρέου, είχα μία ενδιαφέρουσα αλληλογραφία, που παραμένει απόρρητη (κατόπιν επιθυμίας του) όπου είχε θέσει σοβαρά ζητήματα που αφορούν την ενέργεια, την οικονομία, το Κυπριακό και το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, και άλλα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε ο κ. Παπανδρέου τα πέτρινα χρόνια της πρωθυπουργίας του. Δεν με εξέπληξε η απάντηση του Νίκου προς τον συνάδελφο Χρήστο Ράπτη και απόρησα που μερικοί «έπεσαν από τα σύννεφα». Ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού είναι ένας αυθόρμητος άνθρωπος, αλλά την ίδια στιγμή είναι και ένας θυμωμένος άνθρωπος. Πιστεύει ότι αδικείται ο Γιώργος Παπανδρέου, και γίνεται λύκος όταν ακούει και διαβάζει τα σκληρά κατηγορώ εναντίον του. Μιλώντας από τη δική μου εμπειρία, είμαι βέβαιος πως ο Νίκος δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα.
Στην πολιτική δεν πρέπει να λέμε ποτέ τη λέξη… ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, είμαι βέβαιος πως ο Γιώργος Παπανδρέου -όπως και ο Κώστας Καραμανλής- όχι μόνο έκλεισε τον κύκλο του στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά θα φύγει και από την Ελλάδα. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έπαψε ποτέ να είναι πολίτης του κόσμου και, τώρα, θα έχει την ευκαιρία να απελευθερωθεί και να δείξει τον πραγματικό του εαυτό.
Τα τελευταία δύο χρόνια δέχθηκα χωρίς καμία διαμαρτυρία την πολεμική των συνεργατών του που, δυστυχώς, ήταν εγκεκριμένη από τον ίδιο. Λάμβανα τα μηνύματα, αλλά δεν άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο έκανα την εργασία μου. Σίγουρα δεν του χρωστώ τίποτα, αν και η πολεμική πιστεύω ότι με έκανε ακόμα πιο προσεκτικό και πιο ακριβή στο πολύ δύσκολο οικονομικό ρεπορτάζ. Αυτός είναι που χρωστά την εξήγηση. Και αυτή η εξήγηση-απολογία αφορά το κάλεσμά του προς τους Ελληνοκύπριους να αυτοκτονήσουν, αλλά και τη συζήτησή του με τον τότε Αμερικανό πρέσβη Τόμας Μίλερ, για το πώς θα επιβληθεί το φιλοτουρκικό σχέδιο. Και αυτή η εξήγηση θα είναι καλοδεχούμενη, όποτε αποφασίσει να την δώσει…
Είμαι βέβαιος πως θα λυτρωθεί…
Follow on twitter: @mignatiou
20 σχόλια στο “ Ο Γιώργος Παπανδρέου θα φύγει απ’ την Ελλάδα”
Ο/Η Κουτσιουκης Γιώργος λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 5:15 μμ
Ο Γιώργος Παπανδρέου αποχωρεί από την πολιτική απαξιωμένος, αποτυχημένος, δυστυχής, σέρνοντας τα πόδια του και παρακαλώντας; Δηλαδή δεν είναι ένας πετυχημένος τέκτονας που θα του δώσουν κάποιο άλλο πόστο πιο κενρικό, σαν αυτό που έδωσαν στον ανιψιό του Καραμανλή, και θα τριπλασιάσει την ευτυχία του; Είναι ένας άνθρωπος που έγινε ό,τι έγινε επειδή ο ελληνικός κόσμος παρασύρεται απ’ το συναίσθημα και χάνει την λογική του, και έκανε ό,τι έκανε επειδή δεν διέθεται τα χρειαζούμενα προσόντα για την θέση που του εμπιστεύτηκε ο ελληνικός κόσμος; Αποκλείεται. Βαλτός ήτανε να κάνει αυτά που έκανε, κέρδισε τον Βενιζέλο και τις εκλογές με ποιός ξέρει τι σκοτεινά κόλπα και σπρωξίματα, και τώρα θα τον βάλουν σε κάποιο άλλο πόστο στο εξωτερικό, σαν κι αυτό που έβαλαν και τον ανιψιό του Καραμανλή.
Απάντηση
Ο/Η Stergios λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:00 μμ
Το μεγάλο πρόβλημα νομίζω ότι είναι το,φεύγοντας τι αφήνει πίσω…Ας πάει όπου θέλει κι ας γίνει «πολίτης του κόσμου»..Όμως ποιού κόσμου? Αυτού που φτιάξαν οι όμοιοί του και ο οποίος μας …σαρώνει όλους,δίκαιους και άδικους.Ώρα καλή του λοιπόν …και στον αγύριστο,που λέει ο λαός, που πρόδωσε,εξαπάτησε και γέμισε δυστυχία και τεράστια προβλήματα..Δυστυχώς είμαι από αυτούς που δικαιώθηκαν στις εκτιμήσεις τους,όταν την 4.10.2009,ανέλαβε τις τύχες της Χώρας μας το…απερίγραπτο δίδυμο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΠΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Eίχα χαρακτηρίσει τότε,με κίνδυνο να θεωρηθώ υβριστής,όσους ψήφισαν ΠΑΣΟΚ «πολιτικά κάφρους»,με την ένοια ότι η επιλογή τους,στερούνταν λογικής,εδραζόμενη η κρίση μου στο επαγγελματικό και πολιτικό παρελθόν των συγκεκριμένων προσώπων-βλέπε σχέδιο Ανάν,προυπηρεσία στο ΔΝΤ κλπ.Και ήλθαν τα έργα και οι ημέρες τους,να με δικαιώσουν απόλυτα,όμως θα ευχόμουν,να μην είχα επαληθευθεί.Και άν ο ΓΑΠ χρωστάει μιαν έξηγηση στον αδελφό Κυπριακό λαό…στους Έλληνες πόσες χρωστάει για τη δυστυχία που μας έφερε με τις ακατανόητες και αλλοπρόσαλλες πολιτικές του? Και καλά ο ΓΑΠ …ξεκουμπίστηκε,όμως ο ΠΑΠ γιατί παραμένει? ΄Τούχει μείνει υπόλοιπο για την ολοκλήρωση της καταστροφής μας?
Απάντηση
Ο/Η Αντώνης Μιχαηλίδης λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:16 μμ
Άκρως αποκαλυπτικός ο Μιχάλης για κάποιους αφελείς και για τα δυσώδη τσιράκια της …δημοσιογραφίας.
Απάντηση
Ο/Η gmix λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:33 μμ
Συμφωνώ με το μάθημα του πατέρα σας κ. Ιγνατίου. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο πατέρα σας θα εννοούσε απλούς καθημερινούς ανθρώπους και όχι πρώην » ηγέτες» οι οποίοι με την πολιτική τους οδήγησαν μια Χώρα στην απόλυτη καταστροφή. Όσο για την αναλγησία που δείχνουν οι πρώην σύντροφοι δεν εκπλήσσομαι . Ήταν αναμενόμενη αφού ο ίδιος τους επέλεξε .( Ένας από αυτούς όταν τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή στο λιμάνι του Πειραιά που του σκούπιζε τα μάτια σήμερα έγινε μέγας πολέμιος του και προσέγγισε άλλο δελφίνο ο οποίος τον διόρισε πρόεδρο σε κρατικό οργανισμό) . Αλήθεια τι άσχημο φοβάστε ότι μπορεί να συμβεί στην πορεία στον κ. Παπανδρέου ; Να πάθει κατάθλιψη που έχουν πάθει σχεδόν οι μισοί Έλληνες ή να αυτοχειριαστεί όπως δυστυχώς μέσα στην απόγνωση τους κάνουν πολλοί συμπολίτες μας ; Δεν το βλέπω!
Υ.Γ. Σήμερα άκουσα πως ο κ. Παπανδρέου δεν θα επιμείνει στην πρότασή του για δυαρχία στο ΠΑΣΟΚ γιατί δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο τη υστεροφημία του. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και δη δημοσιογράφοι που πιστεύουν πως η πολιτική του πορεία του εξασφάλισε υστεροφημία η οποία κινδυνεύει από αυτό; ‘Έλεος !!
Απάντηση
Ο/Η SOTIE KLIARI λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:40 μμ
Μιχαλη μου δεν ειναι ο μονος που πρεπει να απολογηθει για τη σταση του το 2004.Εδω στη ΚΥΠΡΟ αυτοι που θα μας παρεδιδαν απερισκεπτα (αραγε?) στις αγκαλες του βρεττανοτουρκικου μπλοκ οχι μονο δεν
απολογηθηκαν για τη επαισχυντη σταση τους, αλλα καποιοι απο αυτους χειριζονται τα κρισιμα θεματα
ενεργειεας (αν ειναι δυνατον!), και καποιοι θα εχουν το θρασος να τους εκλεξουμε και προεδρους.ΕΛΕΟΣ
Απάντηση
Ο/Η Απόστολος Κολοβός λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 7:42 μμ
Κύριε Ιγνατίου Καλή Χρονιά.
Αυτή δεν είναι η μοίρα των πολιτικών του ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ; Να διαχειρίζονται μία κατάσταση ως άριστοι κομπάρσοι και κατόπιν να αναχωρούν για το εξωτερικό ως «πολίτες του κόσμου» όπου θα διάγουν το υπόλοιπο του βίου τους τρώγοντας τα έτοιμα και όσα αποκόμισαν από τη… διαχείριση, δίνοντας συνεντεύξεις σε «διεθνούς κύρους» περιοδικά, διαλέξεις σε Πανεπιστήμια, εμφανιζόμενοι σε γκαλά με «προσωπικότητες» υπό τη μουσική του Μπάρι Μανίλοου (Πλοίο της Αγάπης) και τέλος γράφοντας (όσοι μπορούν να γράψουν, γιατί οι περισσότεροι βάζουν ένα άλλο κορόιδο να τους γράψει) και κανένα βιβλίο του στιλ «Ποιος με ανάγκασε να φύγω» που θα γίνει και best seller.
Απάντηση
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 8:41 μμ
κ. Ιγνατίου, γράφετε:
«Αναφορικά με το σκάνδαλο Κοσκωτά, καταθέτω σήμερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, πως κακώς κάθισε στο εδώλιο ο πατέρας…» Γράψτε επιτέλους τι ξέρετε! Κάνοντας αναφορά στις «συνέπειες του νόμου» νομίζει κανείς ότι θα κάνετε κάποια σπουδαία δήλωση, αλλά εις μάτην! Άρα δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο να υποστείτε «τις συνέπειες του νόμου.» Απλώς δίνετε «ένα ποτήρι νερό» στον ΓΑΠ.
Απάντηση
Ο/Η sax λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 8:44 μμ
Μιχαλη εσεις σταθηκατε τυχεροι ειχατε ενανΤασο Παπαδοπουλο να ορθωσει το αναστημα του και τον ξαποστειλε, εδω ολοκληρη ελλαδα να μην βρεθει κανεις ουτε ενας;;
Θα μου πεις εδω ακομη και τωρα τον προσκυνουν καποιοι …σε τι κοσμο,σε τι χωρα ζουμε ρε παιδια…
Απάντηση
Ο/Η Ένας Σαλονικιός εν Αθήναις λέει:
Ιανουαρίου 8, 2012 στις 10:36 πμ
…στη χώρα όπου βασιλεύουν ΟΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ, ΟΙ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ, ΟΙ «ΛΙΓΟΙ». Γι αυτό και έχουμε να δούμε προσωπικότητες του τύπου Θεοδωράκης, Ελύτης από την εποχή του ’60… Χρύσπα έχουμε και Καρρά και πάλι πολύ μάς είναι, με τούς γελοίους που κάθε φορά βάζουμε στη Βουλή.
Απάντηση
Ο/Η Bama λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 8:52 μμ
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο επικεφαλής μιας δρακας ανθρώπων που διέλυσε της χώρα και έκανε φτωχούς σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της. Χρησιμοποιησε υφιστάμενα προβλήματα για περάσει την ατζέντα του η οποία καμία σχέση δεν είχε ούτε με αυτά που έλεγε ούτε με το κομμα του οποίου ηγείται. Ξεπουλησε τη χώρα και τους Έλληνες.
Όχι δεν Θα φύγει στο εξωτερικό. Θα μείνει εδώ. Και η φυλακή είναι εξαιρετικά επιεικης τιμωρία για τους δοσιλογους και τους προδότες.
Απάντηση
Ο/Η Γιάννης Πολυδωράκης λέει:
Ιανουαρίου 7, 2012 στις 9:03 μμ
Γεννάται περίσκεψη! Αναθεωρούνται μια σειρά από εσφαλμένες παραδοχές,τοποθετήσεις,
απόψεις και συμπεράσματα.Αρκετά πράγματα μπαίνουν στη σωστή τους βάση.
Ένα μεγάλο μπράβο στον Μ.Ιγνατίου για την πολύτιμη αυτή ψηφίδα στην αποκατάσταση
πολλών κακώς κειμένων.
Απάντηση
(Aνάρτησα το άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου απο το www.aixmi.gr καθώς και όλα τα μέχρι τώρα σχόλια αναγνωστών. Τα σχόλια εκφράζουν τις διαφορετικές προσεγγισεις τους ως προς το ποιός είναι ο Γ. Α. Παπανδρέου, ως προς τον χαρακτήρα των σχέσεών του με τις ΗΠΑ και τις άλλες διεθνείς δυνάμεις και ως προς το ποιά ήταν τα κίνητρα των πολιτικών επιλογών του - Θ. Μ. )
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ [ ΕΠΑΜ ] ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ
http://www.epam-hellas.gr/politiki/473
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ [ ΕΠΑΜ ] ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Η χώρα βρίσκεται κάτω από ένα ασφυκτικό καθεστώς νέας κατοχής, που έχει καταλύσει κάθε έννοια δικαίου και καταληστεύει μεθοδικά τον εργαζόμενο λαό. Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας μοναδικής ως προς το εύρος, το βάθος και τις καταστροφικές προεκτάσεις παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μιας κρίσης, η οποία όταν μετατράπηκε σε κρίση χρέους έπληξε ως ασθενείς κρίκους του συστήματος την Ελλάδα και μια σειρά ακόμη χωρών της περιφέρειας της ΕΕ. Τα δεινά που υφίσταται ο λαός, η απώλεια της κυριαρχίας, η διάλυση και η καταστροφή, πηγάζουν από έναν διεθνή μηχανισμό εκμετάλλευσης με αιχμή του δόρατος ένα ολωσδιόλου παρασιτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Μιας κρίσης, η οποία οδηγεί σε ριζικές αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων και των γεωστρατηγικών συγκρούσεων, με την ανάδειξη νέων ισχυρών πόλων, όπως αυτός που συγκροτούν Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική (BRICS) κ.ά.
Η ένταση επιτείνεται με την προοπτική αξιοποίησης νέων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, τους εσπευσμένους καθορισμούς.....
Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, με τις κινήσεις επαναπροσδιορισμού του κυπριακού προβλήματος, με την ένταση των Τουρκο-Ισραηλινών σχέσεων, με τις στρατιωτικές επεμβάσεις δι' αντιπροσώπων είτε άμεσα των Νατοϊκών δυνάμεων και των συμμάχων τους (Λιβύη, Συρία), με τις προετοιμασίες για επέμβαση στο Ιράν κ.ο.κ.
Οι αλλαγές αυτές, πυκνώνουν τις “χαμηλής εντάσεως” περιφερειακές διεθνείς συρράξεις και στρατιωτικές επεμβάσεις, φέρνουν όλο και πιο κοντά την προοπτική γενικευμένης σύρραξης, ακόμα και παγκοσμίου πολέμου, με επίκεντρο την εύφλεκτη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Σε αυτές τις συνθήκες, το καθεστώς κατοχής και δωσίλογων, σέρνει τη χώρα μας σε “στρατηγική συμμαχία” με το θεοκρατικό-στρατοκρατικό καθεστώς του Ισραήλ, υπονομεύοντας τις παραδοσιακές σχέσεις του λαού μας με τους γειτονικούς αραβικούς λαούς.
Σε συνθήκες πρόσδεσης της χώρας σε νέου αποικιακού τύπου καθεστώς κατοχής από τον άξονα των πλέον επιθετικών δυνάμεων του ευρωατλαντικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ο λαός μας δεν κινδυνεύει μόνο από οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, αλλά και από στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς, που μπορούν να θέσουν τη χώρα στο επίκεντρο γενικευμένης σύρραξης. Τα μόνα κονδύλια που αυξάνει το καθεστώς, είναι αυτά που αφορούν τον πόλεμο και τους εξοπλισμούς. Ο θερμός πόλεμος είναι η συνέχεια με άλλα μέσα του κοινωνικού και οικονομικού πολέμου που ασκείται από το καθεστώς σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης.
Η ένταση επιτείνεται με τη συγκέντρωση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή και με την εμπλοκή ακόμα και του ελληνικού εμπορικού στόλου σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Ισχυρή μοίρα του Ρωσικού Στόλου με επικεφαλής το αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνέτσωφ» βρίσκεται στην περιοχή και ετοιμάζεται για γυμνάσια με το Πολεμικό Ναυτικό της Συρίας.
Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η μεθοδευμένη από το καθεστώς ένταση στις Ελληνο-Ρωσικές σχέσεις σε αυτή τη συγκυρία, μια ένταση που κινδυνεύει να υπονομεύσει τους μακραίωνους δεσμούς φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών των δύο χωρών, την ώρα μάλιστα που η Ρωσία προσφέρθηκε να μας βοηθήσει να σωθούμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των τραπεζιτών και των διεθνών αρπακτικών. Η ένταση αυτή, προφανώς καθ' υπαγόρευση των επικυρίαρχων, έρχεται σε συνέχεια της πρακτικής ακύρωσης των κοινών ενεργειακών και αμυντικών προγραμμάτων, ώστε να αποτραπεί κάθε εναλλακτική συνεργασία και προοπτική για τη χώρα, που θα έθετε εν αμφιβόλω τις αποικιοκρατικές δεσμεύσεις υποτέλειας.
Στη μάχη για τη λαϊκή του κυριαρχία, ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνος του. Δίπλα του βρίσκονται και οι άλλοι λαοί των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ και διεθνώς που πλήττονται από τα δεσμά της ίδιας διεθνούς ληστοσυμμορίας. Κάθε δικό του απελευθερωτικό βήμα στην Ελλάδα, κάθε καίριο πλήγμα στο καθεστώς κατοχής, θα δώσει πνοή, δύναμη και αποφασιστικότητα σ’ όλους τους μαχόμενους λαούς. Η δική του εθνική και κοινωνική απελευθέρωση θα σηματοδοτήσει μια τέτοια γενικευμένη άνοιξη των λαών στην Ευρώπη, που κανενός είδους αντίδραση δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει.
Η μονομερής πρόσδεση στο ευρωατλαντικό άρμα και στο κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη δημογραφική επιβίωση του λαού μας, όχι μόνο με το καθεστώς πείνας και εξαθλίωσης των δανειακών συμβάσεων υποτέλειας, αλλά και με τη μετατροπή του σε κρέας για τα κανόνια στους επικείμενους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Η αθλιότητα των δωσίλογων ξεπερνά κάθε όριο, όταν προβάλλουν αυτή την πολιτική υποτέλειας, ως δήθεν “πατριωτική πολιτική προάσπισης των εθνικών συμφερόντων”.
Σε αυτές τις συνθήκες, το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας επιτάσσει τη συνολική ανατροπή του καθεστώτος κατοχής, δουλοπαροικίας και εκποίησης, βάσει των λαϊκών συμφερόντων. Απαιτείται λοιπόν άμεση αποδέσμευση από ολόκληρο το οικοδόμημα των συμφωνιών, δεσμεύσεων, παρεμβάσεων και μέτρων που θέτουν τη χώρα στο ζυγό των ντόπιων και ξένων επικυρίαρχων, έτσι ώστε η χώρα να αποκαταστήσει την εσωτερική έννομη τάξη της και να διεκδικήσει την κυριαρχία της από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ που έχει εκχωρηθεί με τόσο άθλιο και προδοτικό τρόπο από το σύνολο του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου με επικεφαλής τη δοτή κυβέρνηση. Με κάθε πράξη και δράση του λαϊκού κινήματος, ο αγωνιζόμενος κυρίαρχος λαός θα καταστήσει σαφές στους ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους, στους “επενδυτές” και τους κερδοσκόπους των αγορών, στα θεσμικά και εξωθεσμικά υπερεθνικά όργανά τους, ότι στο εγγύς μέλλον θα ανατρέψει και θα ακυρώσει εκείνες τις σκοτεινές υποτελείς δεσμεύσεις και συμμαχίες του καθεστώτος που υπονομεύουν τη λαϊκή κυριαρχία, όχι μόνο στην οικονομική και κοινωνική πολιτική, αλλά και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας της χώρας. Η επένδυση στην διάλυση, στην εκποίηση και στην αποικιοποίηση αυτής της χώρας θα στοιχίσει πολύ ακριβά στους ξένους και ντόπιους επικυρίαρχους.
Η δέσμη αλληλένδετων στόχων του Ε.ΠΑ.Μ., με αρχή τη μη αναγνώριση του δημόσιου τοκογλυφικού και καταχρηστικού χρέους που οδηγεί το λαό και την χώρα στη χρεοκοπία, την αναθεώρηση των σχέσεών μας με την ΕΕ, με πρώτο βήμα την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, που θα εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού, θα θέσει όρους, ώστε η χώρα να πάψει να είναι έρμαιο κάθε είδους πίεσης, εκβιασμού και επιδρομής της διεθνούς κερδοσκοπίας, θα πάψει να είναι μονομερώς προσδεδεμένη στους ληστρικούς οικονομικούς, πολιτικούς και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς που επιβάλλει το καθεστώς κατοχής.
Στα πλαίσια του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, απαιτείται αναζήτηση εναλλακτικών συμμαχιών και ερεισμάτων σε ισότιμη και αμοιβαία επωφελή βάση με στάθμιση αφ' ενός μεν των περιφερειακών και παγκόσμιων αντιθέσεων και συσχετισμών δυνάμεων, αφ' ετέρου δε των ιστορικο-πολιτισμικών παραδόσεων και δεσμών με χώρες που στήριξαν την Ελλάδα και την Κύπρο σε δύσκολες στιγμές.
Στον αγώνα του για λαϊκή κυριαρχία, ο λαός μας απαιτεί ακύρωση της σκοτεινής μυστικής διπλωματίας προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και των ληστρικών και επικίνδυνων συμμαχιών που συνάπτουν οι δωσίλογοι πίσω απ' την πλάτη του λαού.
Αθήνα 6 Ιανουαρίου 2012
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.ΠΑ.Μ.
http://www.epam-hellas.gr/politiki/473
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ [ ΕΠΑΜ ] ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Η χώρα βρίσκεται κάτω από ένα ασφυκτικό καθεστώς νέας κατοχής, που έχει καταλύσει κάθε έννοια δικαίου και καταληστεύει μεθοδικά τον εργαζόμενο λαό. Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας μοναδικής ως προς το εύρος, το βάθος και τις καταστροφικές προεκτάσεις παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μιας κρίσης, η οποία όταν μετατράπηκε σε κρίση χρέους έπληξε ως ασθενείς κρίκους του συστήματος την Ελλάδα και μια σειρά ακόμη χωρών της περιφέρειας της ΕΕ. Τα δεινά που υφίσταται ο λαός, η απώλεια της κυριαρχίας, η διάλυση και η καταστροφή, πηγάζουν από έναν διεθνή μηχανισμό εκμετάλλευσης με αιχμή του δόρατος ένα ολωσδιόλου παρασιτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Μιας κρίσης, η οποία οδηγεί σε ριζικές αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων και των γεωστρατηγικών συγκρούσεων, με την ανάδειξη νέων ισχυρών πόλων, όπως αυτός που συγκροτούν Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική (BRICS) κ.ά.
Η ένταση επιτείνεται με την προοπτική αξιοποίησης νέων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, τους εσπευσμένους καθορισμούς.....
Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, με τις κινήσεις επαναπροσδιορισμού του κυπριακού προβλήματος, με την ένταση των Τουρκο-Ισραηλινών σχέσεων, με τις στρατιωτικές επεμβάσεις δι' αντιπροσώπων είτε άμεσα των Νατοϊκών δυνάμεων και των συμμάχων τους (Λιβύη, Συρία), με τις προετοιμασίες για επέμβαση στο Ιράν κ.ο.κ.
Οι αλλαγές αυτές, πυκνώνουν τις “χαμηλής εντάσεως” περιφερειακές διεθνείς συρράξεις και στρατιωτικές επεμβάσεις, φέρνουν όλο και πιο κοντά την προοπτική γενικευμένης σύρραξης, ακόμα και παγκοσμίου πολέμου, με επίκεντρο την εύφλεκτη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Σε αυτές τις συνθήκες, το καθεστώς κατοχής και δωσίλογων, σέρνει τη χώρα μας σε “στρατηγική συμμαχία” με το θεοκρατικό-στρατοκρατικό καθεστώς του Ισραήλ, υπονομεύοντας τις παραδοσιακές σχέσεις του λαού μας με τους γειτονικούς αραβικούς λαούς.
Σε συνθήκες πρόσδεσης της χώρας σε νέου αποικιακού τύπου καθεστώς κατοχής από τον άξονα των πλέον επιθετικών δυνάμεων του ευρωατλαντικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ο λαός μας δεν κινδυνεύει μόνο από οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, αλλά και από στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς, που μπορούν να θέσουν τη χώρα στο επίκεντρο γενικευμένης σύρραξης. Τα μόνα κονδύλια που αυξάνει το καθεστώς, είναι αυτά που αφορούν τον πόλεμο και τους εξοπλισμούς. Ο θερμός πόλεμος είναι η συνέχεια με άλλα μέσα του κοινωνικού και οικονομικού πολέμου που ασκείται από το καθεστώς σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης.
Η ένταση επιτείνεται με τη συγκέντρωση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή και με την εμπλοκή ακόμα και του ελληνικού εμπορικού στόλου σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Ισχυρή μοίρα του Ρωσικού Στόλου με επικεφαλής το αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνέτσωφ» βρίσκεται στην περιοχή και ετοιμάζεται για γυμνάσια με το Πολεμικό Ναυτικό της Συρίας.
Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η μεθοδευμένη από το καθεστώς ένταση στις Ελληνο-Ρωσικές σχέσεις σε αυτή τη συγκυρία, μια ένταση που κινδυνεύει να υπονομεύσει τους μακραίωνους δεσμούς φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών των δύο χωρών, την ώρα μάλιστα που η Ρωσία προσφέρθηκε να μας βοηθήσει να σωθούμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των τραπεζιτών και των διεθνών αρπακτικών. Η ένταση αυτή, προφανώς καθ' υπαγόρευση των επικυρίαρχων, έρχεται σε συνέχεια της πρακτικής ακύρωσης των κοινών ενεργειακών και αμυντικών προγραμμάτων, ώστε να αποτραπεί κάθε εναλλακτική συνεργασία και προοπτική για τη χώρα, που θα έθετε εν αμφιβόλω τις αποικιοκρατικές δεσμεύσεις υποτέλειας.
Στη μάχη για τη λαϊκή του κυριαρχία, ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνος του. Δίπλα του βρίσκονται και οι άλλοι λαοί των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ και διεθνώς που πλήττονται από τα δεσμά της ίδιας διεθνούς ληστοσυμμορίας. Κάθε δικό του απελευθερωτικό βήμα στην Ελλάδα, κάθε καίριο πλήγμα στο καθεστώς κατοχής, θα δώσει πνοή, δύναμη και αποφασιστικότητα σ’ όλους τους μαχόμενους λαούς. Η δική του εθνική και κοινωνική απελευθέρωση θα σηματοδοτήσει μια τέτοια γενικευμένη άνοιξη των λαών στην Ευρώπη, που κανενός είδους αντίδραση δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει.
Η μονομερής πρόσδεση στο ευρωατλαντικό άρμα και στο κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη δημογραφική επιβίωση του λαού μας, όχι μόνο με το καθεστώς πείνας και εξαθλίωσης των δανειακών συμβάσεων υποτέλειας, αλλά και με τη μετατροπή του σε κρέας για τα κανόνια στους επικείμενους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Η αθλιότητα των δωσίλογων ξεπερνά κάθε όριο, όταν προβάλλουν αυτή την πολιτική υποτέλειας, ως δήθεν “πατριωτική πολιτική προάσπισης των εθνικών συμφερόντων”.
Σε αυτές τις συνθήκες, το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας επιτάσσει τη συνολική ανατροπή του καθεστώτος κατοχής, δουλοπαροικίας και εκποίησης, βάσει των λαϊκών συμφερόντων. Απαιτείται λοιπόν άμεση αποδέσμευση από ολόκληρο το οικοδόμημα των συμφωνιών, δεσμεύσεων, παρεμβάσεων και μέτρων που θέτουν τη χώρα στο ζυγό των ντόπιων και ξένων επικυρίαρχων, έτσι ώστε η χώρα να αποκαταστήσει την εσωτερική έννομη τάξη της και να διεκδικήσει την κυριαρχία της από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ που έχει εκχωρηθεί με τόσο άθλιο και προδοτικό τρόπο από το σύνολο του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου με επικεφαλής τη δοτή κυβέρνηση. Με κάθε πράξη και δράση του λαϊκού κινήματος, ο αγωνιζόμενος κυρίαρχος λαός θα καταστήσει σαφές στους ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους, στους “επενδυτές” και τους κερδοσκόπους των αγορών, στα θεσμικά και εξωθεσμικά υπερεθνικά όργανά τους, ότι στο εγγύς μέλλον θα ανατρέψει και θα ακυρώσει εκείνες τις σκοτεινές υποτελείς δεσμεύσεις και συμμαχίες του καθεστώτος που υπονομεύουν τη λαϊκή κυριαρχία, όχι μόνο στην οικονομική και κοινωνική πολιτική, αλλά και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας της χώρας. Η επένδυση στην διάλυση, στην εκποίηση και στην αποικιοποίηση αυτής της χώρας θα στοιχίσει πολύ ακριβά στους ξένους και ντόπιους επικυρίαρχους.
Η δέσμη αλληλένδετων στόχων του Ε.ΠΑ.Μ., με αρχή τη μη αναγνώριση του δημόσιου τοκογλυφικού και καταχρηστικού χρέους που οδηγεί το λαό και την χώρα στη χρεοκοπία, την αναθεώρηση των σχέσεών μας με την ΕΕ, με πρώτο βήμα την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, που θα εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού, θα θέσει όρους, ώστε η χώρα να πάψει να είναι έρμαιο κάθε είδους πίεσης, εκβιασμού και επιδρομής της διεθνούς κερδοσκοπίας, θα πάψει να είναι μονομερώς προσδεδεμένη στους ληστρικούς οικονομικούς, πολιτικούς και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς που επιβάλλει το καθεστώς κατοχής.
Στα πλαίσια του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, απαιτείται αναζήτηση εναλλακτικών συμμαχιών και ερεισμάτων σε ισότιμη και αμοιβαία επωφελή βάση με στάθμιση αφ' ενός μεν των περιφερειακών και παγκόσμιων αντιθέσεων και συσχετισμών δυνάμεων, αφ' ετέρου δε των ιστορικο-πολιτισμικών παραδόσεων και δεσμών με χώρες που στήριξαν την Ελλάδα και την Κύπρο σε δύσκολες στιγμές.
Στον αγώνα του για λαϊκή κυριαρχία, ο λαός μας απαιτεί ακύρωση της σκοτεινής μυστικής διπλωματίας προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και των ληστρικών και επικίνδυνων συμμαχιών που συνάπτουν οι δωσίλογοι πίσω απ' την πλάτη του λαού.
Αθήνα 6 Ιανουαρίου 2012
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.ΠΑ.Μ.
Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012
Γεωπολιτικά δόγματα της Τουρκίας και Βαλκάνια (απόσπασμα από το βιβλίο του Θ. Μπατρακούλη ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ)
Γεωπολιτικά δόγματα της Τουρκίας και Βαλκάνια *
...Η αποσύνθεση της Σοβιετικής Ενωσης και η ανεξαρτησία των ισλαμικών (πλην της Αρμενίας και της Γεωργίας) τουρκόφωνων χωρών της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου καθώς και η διάλυση της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας επέφεραν και μια σπουδαία μεταβολή όσον αφορά το δόγμα που συνιστά την βάση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Είχε επιστεί η χρονική στιγμή να αντικατασταθεί το κεμαλικό δόγμα, που σύμφωνα με τον Τούρκο αναλυτή Τσενγκίζ Τσαντάρ (Çengiz Candar), «έκανε την Τουρκία εσωστρεφή». Όπως επισήμαινε πρόσφατα και ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, «τη θέση του κατέλαβε το δόγμα του ‘‘νεοοθωμανισμού’’ το οποίο πρέσβευε την υιοθέτηση μιας πιο δραστήριας και διαφοροποιημένης πολιτικής στην περιοχή που βρισκόταν άλλοτε υπό την κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» .
Στο νέο διεθνές και εσωτερικό στην Τουρκία πολιτικό συγκείμενο φάνηκε ότι οι παλαιές παντουρκιστικές επιδιώξεις της προκεμαλικής περιόδου δεν ήταν και τόσο φευγαλέες. Οι βλέψεις της πολιτικής ενοποίησης των τουρκικών και ‘‘τουρκόφωνων’’ πληθυσμών από τη Μεσόγειο μέχρι την Κασπία και την Κίνα επανεμφανίσθηκαν στην Τουρκία μετά το 1989-1991. Ως κατάλληλα εργαλεία προώθησης του στόχου (Büyük Mefküre=Μεγάλο Ιδανικό) θεωρήθηκαν η διαμόρφωση της αντίληψης περί ενιαίας τουρκικής πολιτισμικής οικογένειας και η γενίκευση ενιαίας τουρκικής γραφής. Οσον αφορά τη Χερσόνησο του Αίμου, από τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση των καθεστώτων του ‘‘υπαρκτού σοσιαλισμού’’, η Αγκυρα δημιούργησε ένα πλαίσιο επανασύνδεσης με το οθωμανικό παρελθόν, με τους τουρκικούς πληθυσμούς και τις ισλαμικές κοινότητες της περιοχής. Μπορεί να γίνει λόγος για ένα γεωπολιτικό φαινόμενο προσηλωσικού αταβισμού.
Ο Alexandre del Valle εκτιμούσε ότι μάλλον δεν θα έπρεπε να θεωρούνται ανταγωνιστικές οι δύο φαινομενικά αντιθετικές έννοιες του παντουρκισμού και του ισλαμισμού . Εστιάζοντας στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, έχει τεθεί το ζήτημα του επανισλαμισμού ή της επανοθωμανοποίησης. Οι πρώτες αναφορές έγιναν την δεκαετία του 1990. Ενώ εξελισσόταν ο πόλεμος στη Βοσνία, ο γιουγκοσλάβος ισλαμολόγος Miroljub Jevtic επισήμαινε σχετικά με τις εδαφικές προτεραιότητες των βλέψεων ορισμένων κύκλων που διαπνέονταν: «Οι σκοποί του παντουρκισμού συνάγονται από τον ‘‘χάρτη της Τουρκίας του 21ου αιώνα’’ που δημοσιεύθηκε από Τούρκους διανοουμένους. Σ’αυτόν η Boσνία-Ερζεγοβίνη, η Aλβανία, τμήματα της Συρίας και του Ιράν εμφανίζονται ως εδαφικά μέρη της Τουρκίας. Απεναντίας, αποκλείονται κεντροασιατικές χώρες, όπως το Kαζακστάν και το Oυζμπεκιστάν. Αυτό σημαίνει ότι οι παντουρκιστικές επιδιώξεις απέβλεπαν πρώτα στην ενοποίηση όλων των λαών που προσηλυτίσθηκαν στο Ισλάμ υπό την επιρροή των Οθωμανών, είτε είναι τουρκικής καταγωγής, είτε όχι. Υπό την μορφή που έχει λοιπόν στις μέρες μας ο παντουρκισμός, θα μπορούσε να οριστεί ως νεοοθωμανισμός.» . Στην Τουρκία επιχειρείται, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες (μετά το 1980), μια επανισλαμοποίηση, σύμφωνη με την οθωμανική παράδοση. Και λόγω των σημαντικών μουσουλμανικών πληθυσμών στα Βαλκάνια, η Τουρκία επιδιώκει και μπορεί να παίξει στην περιοχή αυτή ρόλο συμπληρωματικό αυτού των Δυτικών .
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Τουρκία κατέβαλε μεθοδική προσπάθεια να συγκροτήσει στα Βαλκάνια ένα ευνοïκό προς αυτήν ‘‘μουσουλμανικό τόξο’’. Αυτό ξεκινά από την τουρκική και τις άλλες μουσουλμανικές μειονότητες της Βουλγαρίας και της ελληνικής Θράκης, και, διερχόμενο από την FYROM και το Κοσσυφοπέδιο, ολοκληρώνεται στην Αλβανία. Στις κινήσεις αυτές της Αγκυρας εντασσόταν και η δημιουργία πολύπλευρων σχέσεων με την Αλβανία και τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου. Την δεκαετία του 1990, η Αλβανία και, κυρίως, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, έχοντας συνείδηση αυτών των συγγενειών, προσδοκούσαν πολλά από την Τουρκία. Ωστόσο, έλαβαν περιορισμένη πολιτική και στρατιωτική βοήθεια (αφορούσε κυρίως την Βοσνία-Ερζεγοβίνη). Βεβαίως, η Τουρκία παρενέβη διπλωματικά κατά την διάρκεια του βοσνιακού πολέμου για να παρακινήσει την ‘‘διεθνή κοινότητα’’ να καταδικάσει και να σταματήσει τις επιθέσεις των Σέρβων . Προσέφερε στρατιωτική εκπαίδευση στους αξιωματικούς του Armija BiH (Βοσνιομουσουλμανικού στρατού) και, αργότερα, σε μυστικά στρατόπεδα εκπαίδευσης εγκατεστημένα στη FYROM, σε μέλη της προσκείμενης στον Ιμπραήμ Ρουγκόβα πολιτοφυλακής (αντίπαλης προς τον UÇK) . Όμως, συνολικά, η ενεργός εμπλοκή της Τουρκίας σ’αυτά τα βαλκανικά προβλήματα υπήρξε μάλλον περιορισμένη. Και μετά τις γεωπολιτικές μεταβολές της δεκαετίας του 1990, η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία παρέμειναν τα δύο κατεξοχήν περιφερειακά υποσυστήματα, των οποίων η Τουρκία αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα. Στην αναβάθμιση της Τουρκίας μετά τις γεωπολιτικές αναστατώσεις της διετίας 1990-1992 και εφεξής, πολύ σπουδαίο παράγοντα αποτελεί η εκ νέου ανάδυση των άλλοτε υπό ρωσική - μετέπειτα σοβιετική - κυριαρχία τουρκόφωνων ισλαμικών κεντροασιατικών κρατών . Η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία παρέμειναν τα δύο κατεξοχήν περιφερειακά υποσυστήματα, των οποίων η Τουρκία αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα. Αναπτύσσοντας μια στρατηγική ανοίγματος προς Ανατολάς, η Αγκυρα βρέθηκε υποχρεωμένη να ακολουθήσει μια ιεράρχηση στους στόχους της. Αρχικά έθετε, αναγκαστικά, σε δεύτερη μοίρα τις επιδιώξεις της στα Βαλκάνια. Ωστόσο, η πρόσκρουση στις δυσκολίες του κεντροασιατικού εγχειρήματος (σταδιακή αναδιοργάνωση της Ρωσίας, επιβίωση των δεσμών των χωρών αυτών με τους Ρώσους) και η φιλοδοξία της Τουρκίας να πορευθεί προς την Ευρώπη και να ενταχθεί στην Ε.Ε. θα επανέφεραν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντός της τα Βαλκάνια, λόγω των σημαντικών μουσουλμανικών πληθυσμών τους καθώς και του ότι τα Βαλκάνια αποτελούν ένα είδος εισόδου στην Ευρώπη ...
...Το ζήτημα των αλλαγών σε θέματα που αφορούν τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία Ελληνες και τις περιουσίες τους είναι πιο περίπλοκο εφόσον η Αγκυρα συνδέει την προώθησή τέτοιων αλλαγών με την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της στο πλαίσιο της στρατηγικής της που διαπνέεται από αυτοκρατορικές βλέψεις. Από την έναρξη της διακυβέρνησης από το ΑΚΡ και τον Ρετζέπ Ερντογάν, ακολουθούσε μια φιλόδοξη εξωτερική πολιτική, βασιζόμενη στις αντιλήψεις του Αχμέτ Νταβούτογλου, που έχει περιγραφεί ως ‘‘νεoοθωμανική’’. Ηδη το 2009 πλέον οι αντιλήψεις των νεοοθωμανιστών επικρατούσαν αναμφισβήτητα στο υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας. Και αυτοί επένδυαν πολλά στα ανοίγματα της Τουρκίας προς Ανατολάς και προς τους Μουσουλμάνους των Βαλκανίων. Τα ανοίγματα αυτά επιχειρούσαν να κλείσουν ανοιχτά από ετών μέτωπα (Συρία, Αρμενία), επανακαθορίζοντας παλαιότερες συμμαχίες (Ισραήλ) και εμφανίζοντας τη χώρα τους ως έναν αξιόπιστο διαμεσολαβητή στον χώρο της Μέσης Ανατολής (ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Συρία ή ανάμεσα στη Δύση και το Ιράν) και του Καυκάσου .
Υπήρχαν ενδείξεις ότι τα τελευταία χρόνια ενισχυόταν όλο και περισσότερο στην Αγκυρα η άποψη ότι πλεονεκτικότερο πεδίο δράσης για τα τουρκικά συμφέροντα δεν αποτελούσε κυρίως (ή μόνο) στην Ευρώπη, αλλά (και) η Ευρασία και ο ισλαμικός κόσμος. Σ’αυτούς τους χώρους οι Τούρκοι ιθύνοντες έδειχναν να πιστεύουν ότι η Τουρκία μπορεί να διαδραματίσει ηγεμονικό ρόλο, εξαναγκάζοντας παράλληλα την Ε.Ε. να αποδεχθεί ότι αυτή έχει άμεση ανάγκη της Τουρκίας και όχι η Τουρκία της Ε.Ε. Τι συνιστούσε η στροφή 180ο που έδειχνε να πραγματοποιεί η Τουρκία στον διεθνή προσανατολισμό της, επαναπροσδιορίζοντας τις σχέσεις της με τους διεθνείς δρώντες στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα Μέση Ανατολή-Καύκασος-Βαλκάνια; Η Τουρκία ενδεχομένως: α) Είτε επιδίωκε να ασκήσει πίεση στους ηγέτες της Ε.Ε. ενόψει των κρίσιμων για το μέλλον των ευρωτουρκικών σχέσεων διαπραγματεύσεων (εντός του 2009 αυτές κορυφώθηκαν στην ευρωπαïκή Σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου). β) Είτε προετοιμαζόταν αναφορικά με έναν γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της ενόψει της απροθυμίας της Ευρώπης να την δεχθεί ως πλήρες μέλος της σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Το 2009 δεν υπήρξε ιδιαίτερα ευτυχής χρονιά αναφορικά με την συνεργασία Ε.Ε. και οι ΗΠΑ στα Βαλκάνια, με έμμεση συνέπεια την διατήρηση της αβεβαιότητας στην περιοχή. Η ‘‘γηραιά ήπειρος’’ ενδεχομένως δεν είχε προτεραιότητα στην εφαρμογή της νέας πολυμερούς αντίληψης του Barack Obama στην διεθνή πολιτική (multilateralism). Αυτό ερμηνεύεται από ορισμένους αναλυτές ως ένδειξη περιορισμένου ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την περιοχή από πλευράς ΗΠΑ. Η περιοδεία του Αμερικανού αντιπροέδρου Joe Biden στα Bαλκάνια αποτέλεσε ίσως ένα πρώτο ουσιώδες βήμα, αλλά εξεταζόμενη υπό το φως της κατάστασης όπως αυτή διαμορφωνόταν στις αρχές του 2010, οι συναντήσεις του με τους ηγέτες της Βοσνίας, της Σερβίας και της ‘’Κοσόβας’’ ήταν μάλλον συμβολικής σημασίας. Η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ δεν πέτυχαν να διαμορφώσουν μια κοινή και συγχρονισμένη πολιτική ούτε μετά την κοινή συνάντηση στο Αρχηγείο της EUFOR, στο στρατόπεδο Butmir, κοντά στο Σαράγιεβο, με θέμα τις αναταράξεις στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Σε μια τέτοια συγκυρία ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου εκθείαζε την αναβίωση της οθωμανικής εποχής στα Βαλκάνια. Μετά από συναντήσεις που είχε με τους υπουργούς Εξωτερικών της Σερβίας Βουκ Γέρεμιτς και της Βοσνίας Σβεν Αλκαλάι στην Κωνσταντινούπολη (10 Οκτωβρίου), ο Νταβούτογλου πραγματοποίησε, κατά τα μέσα Οκτωβρίου 2009 επίσκεψη στη Βοσνία. Η χώρα αυτή διερχόταν κρίσιμη φάση αναφορικά με την επιβίωση/εξέλιξη του πολυεθνικού οικοδομήματος που είχε εγκαθιδρυθεί από τις Συμφωνίες του Ντέητον (1995). Ο Νταβούτογλου είχε επαφές με τους παράγοντες που συμμετείχαν στην σχετική διαδικασία: με τον Χάρις Σίλατζιτς, εκπρόσωπο των Βοσνιομουσουλμάνων στην Προεδρία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (που είχε επισκεφθεί την Τουρκία στις 12 Οκτωβρίου), καθώς και με τον Υπατο Αντιπρόσωπο Βαλεντίν Ινζκο και με ηγέτες πολιτικών κομμάτων. Πέραν αυτών, ο Νταβούτογλου εκφώνησε και ομιλία σε διάσκεψη, με θέμα, ‘‘Η οθωμανική κληρονομιά και οι μουσουλμανικές κοινότητες στα Βαλκάνια’’, που πραγματοποιήθηκε (18-20 Οκτωβρίου 2009) στο Σαράγεβο . «Επιθυμούμε μια νέα Βαλκανική, που θα θεμελιώνεται στις πολιτικές αξίες, την οικονομική αλληεξάρτηση, τη συνεργασία και την πολιτική αρμονία. Όλα αυτά εξασφαλίζονταν στα Οθωμανικά Βαλκάνια», ανέφερε ο Νταβούτογλου, στην ομιλία του στη διάσκεψη. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών συμπλήρωσε: «Εμείς θα αναβιώσουμε την εποχή αυτή, τα Βαλκάνια ήταν μια πετυχημένη ιστορία και τώρα πρέπει να αναγεννηθούν». Στο ίδιο πνεύμα, ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας διεύρυνε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: ‘‘Θα καταστήσουμε τα Βαλκάνια, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή, μαζί με την Τουρκία, επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Αυτός θα είναι ο στόχος της εξωτερικής μας πολιτικής και θα τον πετύχουμε’’. Αναφερόμενος ειδικότερα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ο κ. Νταβούτογλου τόνισε ότι η Τουρκία αισθάνεται ευθύνη για τη χώρα αυτή. ‘‘Η τύχη και το μέλλον της Τουρκίας και της Βοσνίας είναι κοινά. Η εδαφική ακεραιότητα της Βοσνίας για την Αγκυρα είναι το ίδιο σημαντική όσο και η εδαφική ακεραιότητα της ίδιας της Τουρκίας’’, υπογράμμισε. Η Τουρκία ανέπτυσσε έντονη διπλωματική δραστηριότητα στην περιοχή των Βαλκανίων και στο πλαίσιο αυτό εντασσόταν και η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου, Αμπντουλάχ Γκιουλ, στο Βελιγράδι (26 Οκτωβρίου 2009). Αφετέρου, η Αγκυρα επιχειρούσε να δείξει ότι επιθυμεί να εγγυηθεί την σταθερότητα στο ευρύτερο περιφερειακό σύστημα Βαλκάνια-Μέση Ανατολή-Καύκασος ...
*(αποσπάσματα από το βιβλίο του Θ. Μπατρακούλη ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ - Σύνορα, μειονότητες, ενεργειακοί πόροι'' που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2012)
...Η αποσύνθεση της Σοβιετικής Ενωσης και η ανεξαρτησία των ισλαμικών (πλην της Αρμενίας και της Γεωργίας) τουρκόφωνων χωρών της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου καθώς και η διάλυση της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας επέφεραν και μια σπουδαία μεταβολή όσον αφορά το δόγμα που συνιστά την βάση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Είχε επιστεί η χρονική στιγμή να αντικατασταθεί το κεμαλικό δόγμα, που σύμφωνα με τον Τούρκο αναλυτή Τσενγκίζ Τσαντάρ (Çengiz Candar), «έκανε την Τουρκία εσωστρεφή». Όπως επισήμαινε πρόσφατα και ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, «τη θέση του κατέλαβε το δόγμα του ‘‘νεοοθωμανισμού’’ το οποίο πρέσβευε την υιοθέτηση μιας πιο δραστήριας και διαφοροποιημένης πολιτικής στην περιοχή που βρισκόταν άλλοτε υπό την κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» .
Στο νέο διεθνές και εσωτερικό στην Τουρκία πολιτικό συγκείμενο φάνηκε ότι οι παλαιές παντουρκιστικές επιδιώξεις της προκεμαλικής περιόδου δεν ήταν και τόσο φευγαλέες. Οι βλέψεις της πολιτικής ενοποίησης των τουρκικών και ‘‘τουρκόφωνων’’ πληθυσμών από τη Μεσόγειο μέχρι την Κασπία και την Κίνα επανεμφανίσθηκαν στην Τουρκία μετά το 1989-1991. Ως κατάλληλα εργαλεία προώθησης του στόχου (Büyük Mefküre=Μεγάλο Ιδανικό) θεωρήθηκαν η διαμόρφωση της αντίληψης περί ενιαίας τουρκικής πολιτισμικής οικογένειας και η γενίκευση ενιαίας τουρκικής γραφής. Οσον αφορά τη Χερσόνησο του Αίμου, από τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση των καθεστώτων του ‘‘υπαρκτού σοσιαλισμού’’, η Αγκυρα δημιούργησε ένα πλαίσιο επανασύνδεσης με το οθωμανικό παρελθόν, με τους τουρκικούς πληθυσμούς και τις ισλαμικές κοινότητες της περιοχής. Μπορεί να γίνει λόγος για ένα γεωπολιτικό φαινόμενο προσηλωσικού αταβισμού.
Ο Alexandre del Valle εκτιμούσε ότι μάλλον δεν θα έπρεπε να θεωρούνται ανταγωνιστικές οι δύο φαινομενικά αντιθετικές έννοιες του παντουρκισμού και του ισλαμισμού . Εστιάζοντας στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, έχει τεθεί το ζήτημα του επανισλαμισμού ή της επανοθωμανοποίησης. Οι πρώτες αναφορές έγιναν την δεκαετία του 1990. Ενώ εξελισσόταν ο πόλεμος στη Βοσνία, ο γιουγκοσλάβος ισλαμολόγος Miroljub Jevtic επισήμαινε σχετικά με τις εδαφικές προτεραιότητες των βλέψεων ορισμένων κύκλων που διαπνέονταν: «Οι σκοποί του παντουρκισμού συνάγονται από τον ‘‘χάρτη της Τουρκίας του 21ου αιώνα’’ που δημοσιεύθηκε από Τούρκους διανοουμένους. Σ’αυτόν η Boσνία-Ερζεγοβίνη, η Aλβανία, τμήματα της Συρίας και του Ιράν εμφανίζονται ως εδαφικά μέρη της Τουρκίας. Απεναντίας, αποκλείονται κεντροασιατικές χώρες, όπως το Kαζακστάν και το Oυζμπεκιστάν. Αυτό σημαίνει ότι οι παντουρκιστικές επιδιώξεις απέβλεπαν πρώτα στην ενοποίηση όλων των λαών που προσηλυτίσθηκαν στο Ισλάμ υπό την επιρροή των Οθωμανών, είτε είναι τουρκικής καταγωγής, είτε όχι. Υπό την μορφή που έχει λοιπόν στις μέρες μας ο παντουρκισμός, θα μπορούσε να οριστεί ως νεοοθωμανισμός.» . Στην Τουρκία επιχειρείται, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες (μετά το 1980), μια επανισλαμοποίηση, σύμφωνη με την οθωμανική παράδοση. Και λόγω των σημαντικών μουσουλμανικών πληθυσμών στα Βαλκάνια, η Τουρκία επιδιώκει και μπορεί να παίξει στην περιοχή αυτή ρόλο συμπληρωματικό αυτού των Δυτικών .
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Τουρκία κατέβαλε μεθοδική προσπάθεια να συγκροτήσει στα Βαλκάνια ένα ευνοïκό προς αυτήν ‘‘μουσουλμανικό τόξο’’. Αυτό ξεκινά από την τουρκική και τις άλλες μουσουλμανικές μειονότητες της Βουλγαρίας και της ελληνικής Θράκης, και, διερχόμενο από την FYROM και το Κοσσυφοπέδιο, ολοκληρώνεται στην Αλβανία. Στις κινήσεις αυτές της Αγκυρας εντασσόταν και η δημιουργία πολύπλευρων σχέσεων με την Αλβανία και τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου. Την δεκαετία του 1990, η Αλβανία και, κυρίως, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, έχοντας συνείδηση αυτών των συγγενειών, προσδοκούσαν πολλά από την Τουρκία. Ωστόσο, έλαβαν περιορισμένη πολιτική και στρατιωτική βοήθεια (αφορούσε κυρίως την Βοσνία-Ερζεγοβίνη). Βεβαίως, η Τουρκία παρενέβη διπλωματικά κατά την διάρκεια του βοσνιακού πολέμου για να παρακινήσει την ‘‘διεθνή κοινότητα’’ να καταδικάσει και να σταματήσει τις επιθέσεις των Σέρβων . Προσέφερε στρατιωτική εκπαίδευση στους αξιωματικούς του Armija BiH (Βοσνιομουσουλμανικού στρατού) και, αργότερα, σε μυστικά στρατόπεδα εκπαίδευσης εγκατεστημένα στη FYROM, σε μέλη της προσκείμενης στον Ιμπραήμ Ρουγκόβα πολιτοφυλακής (αντίπαλης προς τον UÇK) . Όμως, συνολικά, η ενεργός εμπλοκή της Τουρκίας σ’αυτά τα βαλκανικά προβλήματα υπήρξε μάλλον περιορισμένη. Και μετά τις γεωπολιτικές μεταβολές της δεκαετίας του 1990, η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία παρέμειναν τα δύο κατεξοχήν περιφερειακά υποσυστήματα, των οποίων η Τουρκία αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα. Στην αναβάθμιση της Τουρκίας μετά τις γεωπολιτικές αναστατώσεις της διετίας 1990-1992 και εφεξής, πολύ σπουδαίο παράγοντα αποτελεί η εκ νέου ανάδυση των άλλοτε υπό ρωσική - μετέπειτα σοβιετική - κυριαρχία τουρκόφωνων ισλαμικών κεντροασιατικών κρατών . Η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία παρέμειναν τα δύο κατεξοχήν περιφερειακά υποσυστήματα, των οποίων η Τουρκία αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα. Αναπτύσσοντας μια στρατηγική ανοίγματος προς Ανατολάς, η Αγκυρα βρέθηκε υποχρεωμένη να ακολουθήσει μια ιεράρχηση στους στόχους της. Αρχικά έθετε, αναγκαστικά, σε δεύτερη μοίρα τις επιδιώξεις της στα Βαλκάνια. Ωστόσο, η πρόσκρουση στις δυσκολίες του κεντροασιατικού εγχειρήματος (σταδιακή αναδιοργάνωση της Ρωσίας, επιβίωση των δεσμών των χωρών αυτών με τους Ρώσους) και η φιλοδοξία της Τουρκίας να πορευθεί προς την Ευρώπη και να ενταχθεί στην Ε.Ε. θα επανέφεραν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντός της τα Βαλκάνια, λόγω των σημαντικών μουσουλμανικών πληθυσμών τους καθώς και του ότι τα Βαλκάνια αποτελούν ένα είδος εισόδου στην Ευρώπη ...
...Το ζήτημα των αλλαγών σε θέματα που αφορούν τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία Ελληνες και τις περιουσίες τους είναι πιο περίπλοκο εφόσον η Αγκυρα συνδέει την προώθησή τέτοιων αλλαγών με την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της στο πλαίσιο της στρατηγικής της που διαπνέεται από αυτοκρατορικές βλέψεις. Από την έναρξη της διακυβέρνησης από το ΑΚΡ και τον Ρετζέπ Ερντογάν, ακολουθούσε μια φιλόδοξη εξωτερική πολιτική, βασιζόμενη στις αντιλήψεις του Αχμέτ Νταβούτογλου, που έχει περιγραφεί ως ‘‘νεoοθωμανική’’. Ηδη το 2009 πλέον οι αντιλήψεις των νεοοθωμανιστών επικρατούσαν αναμφισβήτητα στο υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας. Και αυτοί επένδυαν πολλά στα ανοίγματα της Τουρκίας προς Ανατολάς και προς τους Μουσουλμάνους των Βαλκανίων. Τα ανοίγματα αυτά επιχειρούσαν να κλείσουν ανοιχτά από ετών μέτωπα (Συρία, Αρμενία), επανακαθορίζοντας παλαιότερες συμμαχίες (Ισραήλ) και εμφανίζοντας τη χώρα τους ως έναν αξιόπιστο διαμεσολαβητή στον χώρο της Μέσης Ανατολής (ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Συρία ή ανάμεσα στη Δύση και το Ιράν) και του Καυκάσου .
Υπήρχαν ενδείξεις ότι τα τελευταία χρόνια ενισχυόταν όλο και περισσότερο στην Αγκυρα η άποψη ότι πλεονεκτικότερο πεδίο δράσης για τα τουρκικά συμφέροντα δεν αποτελούσε κυρίως (ή μόνο) στην Ευρώπη, αλλά (και) η Ευρασία και ο ισλαμικός κόσμος. Σ’αυτούς τους χώρους οι Τούρκοι ιθύνοντες έδειχναν να πιστεύουν ότι η Τουρκία μπορεί να διαδραματίσει ηγεμονικό ρόλο, εξαναγκάζοντας παράλληλα την Ε.Ε. να αποδεχθεί ότι αυτή έχει άμεση ανάγκη της Τουρκίας και όχι η Τουρκία της Ε.Ε. Τι συνιστούσε η στροφή 180ο που έδειχνε να πραγματοποιεί η Τουρκία στον διεθνή προσανατολισμό της, επαναπροσδιορίζοντας τις σχέσεις της με τους διεθνείς δρώντες στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα Μέση Ανατολή-Καύκασος-Βαλκάνια; Η Τουρκία ενδεχομένως: α) Είτε επιδίωκε να ασκήσει πίεση στους ηγέτες της Ε.Ε. ενόψει των κρίσιμων για το μέλλον των ευρωτουρκικών σχέσεων διαπραγματεύσεων (εντός του 2009 αυτές κορυφώθηκαν στην ευρωπαïκή Σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου). β) Είτε προετοιμαζόταν αναφορικά με έναν γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της ενόψει της απροθυμίας της Ευρώπης να την δεχθεί ως πλήρες μέλος της σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Το 2009 δεν υπήρξε ιδιαίτερα ευτυχής χρονιά αναφορικά με την συνεργασία Ε.Ε. και οι ΗΠΑ στα Βαλκάνια, με έμμεση συνέπεια την διατήρηση της αβεβαιότητας στην περιοχή. Η ‘‘γηραιά ήπειρος’’ ενδεχομένως δεν είχε προτεραιότητα στην εφαρμογή της νέας πολυμερούς αντίληψης του Barack Obama στην διεθνή πολιτική (multilateralism). Αυτό ερμηνεύεται από ορισμένους αναλυτές ως ένδειξη περιορισμένου ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την περιοχή από πλευράς ΗΠΑ. Η περιοδεία του Αμερικανού αντιπροέδρου Joe Biden στα Bαλκάνια αποτέλεσε ίσως ένα πρώτο ουσιώδες βήμα, αλλά εξεταζόμενη υπό το φως της κατάστασης όπως αυτή διαμορφωνόταν στις αρχές του 2010, οι συναντήσεις του με τους ηγέτες της Βοσνίας, της Σερβίας και της ‘’Κοσόβας’’ ήταν μάλλον συμβολικής σημασίας. Η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ δεν πέτυχαν να διαμορφώσουν μια κοινή και συγχρονισμένη πολιτική ούτε μετά την κοινή συνάντηση στο Αρχηγείο της EUFOR, στο στρατόπεδο Butmir, κοντά στο Σαράγιεβο, με θέμα τις αναταράξεις στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Σε μια τέτοια συγκυρία ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου εκθείαζε την αναβίωση της οθωμανικής εποχής στα Βαλκάνια. Μετά από συναντήσεις που είχε με τους υπουργούς Εξωτερικών της Σερβίας Βουκ Γέρεμιτς και της Βοσνίας Σβεν Αλκαλάι στην Κωνσταντινούπολη (10 Οκτωβρίου), ο Νταβούτογλου πραγματοποίησε, κατά τα μέσα Οκτωβρίου 2009 επίσκεψη στη Βοσνία. Η χώρα αυτή διερχόταν κρίσιμη φάση αναφορικά με την επιβίωση/εξέλιξη του πολυεθνικού οικοδομήματος που είχε εγκαθιδρυθεί από τις Συμφωνίες του Ντέητον (1995). Ο Νταβούτογλου είχε επαφές με τους παράγοντες που συμμετείχαν στην σχετική διαδικασία: με τον Χάρις Σίλατζιτς, εκπρόσωπο των Βοσνιομουσουλμάνων στην Προεδρία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (που είχε επισκεφθεί την Τουρκία στις 12 Οκτωβρίου), καθώς και με τον Υπατο Αντιπρόσωπο Βαλεντίν Ινζκο και με ηγέτες πολιτικών κομμάτων. Πέραν αυτών, ο Νταβούτογλου εκφώνησε και ομιλία σε διάσκεψη, με θέμα, ‘‘Η οθωμανική κληρονομιά και οι μουσουλμανικές κοινότητες στα Βαλκάνια’’, που πραγματοποιήθηκε (18-20 Οκτωβρίου 2009) στο Σαράγεβο . «Επιθυμούμε μια νέα Βαλκανική, που θα θεμελιώνεται στις πολιτικές αξίες, την οικονομική αλληεξάρτηση, τη συνεργασία και την πολιτική αρμονία. Όλα αυτά εξασφαλίζονταν στα Οθωμανικά Βαλκάνια», ανέφερε ο Νταβούτογλου, στην ομιλία του στη διάσκεψη. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών συμπλήρωσε: «Εμείς θα αναβιώσουμε την εποχή αυτή, τα Βαλκάνια ήταν μια πετυχημένη ιστορία και τώρα πρέπει να αναγεννηθούν». Στο ίδιο πνεύμα, ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας διεύρυνε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: ‘‘Θα καταστήσουμε τα Βαλκάνια, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή, μαζί με την Τουρκία, επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Αυτός θα είναι ο στόχος της εξωτερικής μας πολιτικής και θα τον πετύχουμε’’. Αναφερόμενος ειδικότερα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ο κ. Νταβούτογλου τόνισε ότι η Τουρκία αισθάνεται ευθύνη για τη χώρα αυτή. ‘‘Η τύχη και το μέλλον της Τουρκίας και της Βοσνίας είναι κοινά. Η εδαφική ακεραιότητα της Βοσνίας για την Αγκυρα είναι το ίδιο σημαντική όσο και η εδαφική ακεραιότητα της ίδιας της Τουρκίας’’, υπογράμμισε. Η Τουρκία ανέπτυσσε έντονη διπλωματική δραστηριότητα στην περιοχή των Βαλκανίων και στο πλαίσιο αυτό εντασσόταν και η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου, Αμπντουλάχ Γκιουλ, στο Βελιγράδι (26 Οκτωβρίου 2009). Αφετέρου, η Αγκυρα επιχειρούσε να δείξει ότι επιθυμεί να εγγυηθεί την σταθερότητα στο ευρύτερο περιφερειακό σύστημα Βαλκάνια-Μέση Ανατολή-Καύκασος ...
*(αποσπάσματα από το βιβλίο του Θ. Μπατρακούλη ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ - Σύνορα, μειονότητες, ενεργειακοί πόροι'' που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2012)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)