Η σημαία των οδοιπόρων προς τα Σούσα γράφει: «Για όλα φταίει ο Μακάριος» - του Π. Ηφαιστου

31/3/14

Η σημαία των οδοιπόρων προς τα Σούσα γράφει: «Για όλα φταίει ο Μακάριος»

Π. Ήφαιστος

Στην Κύπρο πλέον υπάρχει μια αυτιστική και αυτοκτονική μόδα: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Τελευταία ακούσαμε ότι φταίει και για το ότι ο Καραμανλής είπε πως «η Κύπρος είναι μακριά». Αυτές οι απλουστευτικές αντιλήψεις θα μπορούσαν να απαντηθούν και μονολεκτικά: Έλεος! 

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μακάριος έκανε λάθη αλλά όχι αυτά που του καταλογίζουν οι κατ’ επάγγελμα και εργολαβικά αντί-Μακαριακοί. Κυρίως, διεθνοπολιτικά «άπειρος ήταν ο Μακάριος. Επίσης, σε τέτοιο βαθμό φορέας της ελληνικότητας ούτως ώστε τυφλώθηκε και δεν κατάλαβε έγκαιρα «τι εστί Αθήνα».
Μάλλον όπως και πολλοί άλλοι νεοέλληνες ο Μακάριος δεν είχε επαρκή αντίληψη του τρόπου που κινείται η σύγχρονη ιστορία. Δεν κατανοούσε φαίνεται τις δυναμικές που αναπτύσσονται στο ιστορικό γίγνεσθαι και των αναγκαίων προϋποθέσεων επιβίωσης και ευημερίας ενός λιγότερο ισχυρού κράτους. Πολλά άλλα θα μπορούσε να κάνει και πρωτίστως δεν έπρεπε να εμπιστεύεται την Αθήνα. Όποιος δεν το γνωρίζει αυτό σήμερα τίποτα δεν ξέρει. Και είναι πολύ ύποπτο την στιγμή που η Κύπρος κατηφορίζει προς τον τάφο κάποιοι να κάνουν αντί-Μακαριακή σημαία τις λίγες στιγμές που λειτούργησε σωστά και δεν εμπιστεύτηκε την Αθήνα.

Κυρίως, ο Μακάριος σύγχυζε την Αθήνα με την Ελλάδα και την Ελληνικότητα. Δεν είχε καταλάβει σε αναγκαίο βαθμό πόσο επικίνδυνη ήταν για τους Έλληνες της Κύπρου η Αθήνα και οι καβαλάρηδες της εξουσίας εκεί. Δεν ήξερε ότι η ίδια η εξουσία της ξενοκρατούμενης Αθήνας καβαλίκεψε και τους υπόλοιπους Έλληνες. Δεν πρόβλεψε ότι θα κατέστρεφαν όχι μόνο την Κύπρο αλλά και το νεοελληνικό κράτος. Δεν κατάλαβε έγκαιρα και επαρκώς ότι μιας συμμαχίας με την Αθήνα έπρεπε να προηγηθεί απελευθέρωση της Αθήνας από τα δεσμά της εξάρτησης.

Το ψιλοκατάλαβε την δεκαετία του 1960 όταν πήγαν να σφαγιάσουν και διασκορπίσουν την Κύπρο με το περιβόητο σχέδιο Άτσεσον και μερικά άλλα συναφή «σχέδια». Στην συνέχεια δεν λειτούργησε αποφασιστικά με την Χούντα. Με τους κατάλληλους ελιγμούς θα μπορούσε και να φέρει την δημοκρατία στην Αθήνα, να επιτύχει δηλαδή δρομολόγηση μιας ιστορικής αλλαγής της κατάστασης στην Ελλάδα. Υπήρχαν οι προϋποθέσεις γιατί και οι υπόλοιποι Έλληνες αφενός ήταν ευαίσθητοι για την Κύπρο και αφετέρου βρίσκονταν υπό ζυγό και έψαχναν σωστό τρόπο απελευθέρωσής τους.

Όταν δε τραμπούκοι και πράκτορες, μαζί δυστυχώς και πολλοί καλόπιστοι κύπριοι πατριώτες ενεπλάκησαν στην ανταρσία της γελοίας ΕΟΚΑ Β, ο Μακάριος και πάλι δεν λειτούργησε ορθολογιστικά και αποφασιστικά. Πολύ εύκολα θα την εξουδετέρωνε. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε πείσει τους αγνούς πατριώτες που παρασύρθηκαν να πιστέψουν ότι δεν επίκειται η ένωση, ότι το αντίθετο σχεδίαζαν οι εχθροί της Κύπρου και ότι οι κατ’ επάγγελμα εγχώριοι «άνθρωποί τους» μεθόδευαν να δοθεί η Κύπρος στο πιάτο των εχθρών της. Δίστασε και πάλι. Όταν έγινε το πραξικόπημα ήταν πλέον αργά. Στον Μακάριο και σε μερικούς άλλους που αντιστέκονταν, βασικά επί ενάμιση δεκαετία μετά την κολοβή ανεξαρτησία, τους εγκλώβισαν σε συμπληγάδες διαρκών συνομωσιών τις οποίες αναλώνονταν για να αντιμετωπίσουν.

Δεν αντεπεξήλθε. Δεν τα κατάφερε και αυτό ήταν το «λάθος» του. Δεν είχε καταλάβει έγκαιρα, για παράδειγμα, ότι με την Αθήνα σε τέτοια μαύρα χάλια (πριν, τότε και σήμερα) οι Έλληνες οι οποίοι βρίσκονταν εκτός νέο-ελληνικού κράτους θα εξοντώνονταν με την συνηγορία ή και την σύμπραξη της Αθήνας. Δεν διδάχθηκε από το 1922 και την Βόρειο Ήπειρο. Ως βαθιά Έλληνας τυφλωνόταν και αδυνατούσε να παρακάμψει αποφασιστικά την Αθήνα. Έτρεφε αυταπάτες ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει με το Αθηναϊκό κράτος. Δεν κατάλαβε ότι η ελληνικότητα της Κύπρου και μέχρι το νεοελληνικό κράτος να σοβαρευτεί έπρεπε να διατηρηθεί μέσα από την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ενίσχυση της άμυνας και εξεζητημένους πλην πολύ προσεκτικούς διπλωματικούς ελιγμούς.

Τελευταία, στην Κύπρο, τα «παλληκάρια της φακής» που έκαναν τις ανταρσίες, που έκαναν συνομωσίες με ξένους εχθρούς της Κύπρου, που έκαναν πραξικοπήματα και που αναμενόμενα τάχθηκαν αναφανδόν με το γενοκτόνο σχέδιο Αναν, κρέμονται από μια λέξη ή ένα γεγονός ή κάποιο παλιοχάρτι δήθεν «αρχείο» (που μέσα στον ωκεανό της ιστορίας είναι σταγόνα), και βυσσοδομούν. Κυριολεκτικά οργιάζουν και ξεγελούν ανθρώπους με άλματα και φρικτές αυθαίρετες ερμηνείες της ιστορίας και των ιστορικών προσωπικοτήτων.

Τα δολοφονικά μέσα που χρησιμοποιούν είναι ότι χειρότερο για μια κοινωνία: «ιστορικές δίκες», «ιστορικές προφητείες» και αλματώδεις διασυνδέσεις με το σήμερα για να δικαιολογήσουν την με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγορία τους με τα σχέδια Αναν. Πολλοί πολλές δεκαετίες μετά προσπαθούν να κατευνάσουν τα σύνδρομα ενοχών τους κατηγορώντας τον άνθρωπο που για μια ζωή προσπαθούσε να σώσει την Κύπρο από τα νύχια της ξενοκρατούμενης Αθήνας. Όχι αποτελεσματικά είπαμε, και αυτό είναι το λάθος του. Να σώσει τους Έλληνες της Κύπρου από τα νύχια των εχθρών της με τους οποίους οι σημερινοί κωμικοί αντι-Μακαριακοί συνεργάστηκαν ή συνοδοιπόρησαν. Τώρα, με τα ιστοριογραφικά τους ανέκδοτα ζητούν και τα ρέστα.

Τέλος, να πω και το εξής για την φράση που χρησιμοποίησα μόλις: «με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγόρησαν με τα σχέδια Αναν». Όταν ο βαθιά Ανανικός Αναστασιάδης ήταν υποψήφιος και πολλοί προειδοποιούσαμε για τις συνέπειες της εκλογής του, που ήταν πολλοί και λαλίστατοι νεόκοποι εισαγγελείς της ιστορίας;

Εν τέλει, υπάρχει και ένα ζήτημα πολιτικής και πνευματικής αισθητικής: Την στιγμή που ο Αναστασιάδης σέρνει αδίστακτα την Κύπρο στην φωλιά της Τουρκίας το «φταίει ο Μακάριος» για όλα είναι τουλάχιστον περίεργο!! Είναι βασικά τσαρλατανιές που μοιάζουν με στιλέτο στην πλάτη των κυπρίων οι οποίοι τρομαγμένοι και με την Αθήνα ανύπαρκτη εάν όχι ενεργά συμπράττουσα, αδυνατούν να αντισταθούν στα προδιαγεγραμμένα θανατηφόρα αποτελέσματα του «κοινού ανακοινωθέντος».

Χθες μόλις μιλώντας με φίλο είχε την ίδια γνώμη που και εγώ αποκόμισα με τις επαφές στην Κύπρο: Δύσκολα πια σώζεται η Κύπρος, μου είπε. Καταπλακώθηκαν από προπαγάνδα ενώ βγαίνουν στη επιφάνεια όλα τα ελαττώματα του έθνους μας. Όσοι συνειδητά πλέον οδεύουν προς τα Σούσα έχουν σύνθημα: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Δεν διστάζουν μάλιστα ο φορείς τερατωδών ανανικών παραδοχών να πηγαίνουν πάνω από τα μνήματα ιερών ηρώων της ελευθερίας όπως ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης και να μουρμουρίζουν ακατανόητα λόγια. Την ίδια στιγμή που οι ίδιοι οδεύουν προς τα Σούσα.

Πολλοί δυστυχώς θα λυγίζουν, πολλοί θα προσαρμοστούν και πολλοί αδιάφορα θα συνοδοιπορούν. Οι οδοιπόροι και συνοδοιπόροι προς τα Σούσα όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων όπως όλα δείχνουν θα κρατούν μια σημαία που θα γράφει: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Γελοίο, τραγικό, κωμικό. Ιστορικό χαρακτηριστικό όμως των Ελλήνων όταν παρακμάζουν και επίκειται η καταστροφή.

Όμως, δεν είναι κατ’ ανάγκη μοιραία αργά. Ίσως υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για τους απανταχού Έλληνες να αντισταθούν. Οι δε Κύπριοι για να καταλάβουν ότι τελειώνει η παρουσία τους στην Κύπρο εάν δεν εγερθούν και αρνηθούν την υποδούλωσή τους. Γιατί σύντομα θα βρεθούν πάνω στην κλίνη του Προκρούστη που θα τους επιβάλει ένα αργό και βασανιστικό θάνατο. Επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους οι Τούρκοι μέχρι να τους εξοντώσουν ολοκληρωτικά η Κύπρος θα αποτελεί στρατηγικό όμηρο της Αθήνας.

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

https://www.facebook.com/p.ifestos

Η στάση του Κολοκοτρώνη και η πρώτη αερομαχία S-300 - Τρόλεϋ: 0-1 - του Σάββα Καλεντερίδη

31/3/14

Η στάση του Κολοκοτρώνη και η πρώτη αερομαχία S-300 - Τρόλεϋ: 0-1

Σάββας Καλεντερίδης
Στο άρθρο μας της Παρασκευής αναφερθήκαμε ακροθιγώς στις παράπλευρες απώλειες που θα έχουν Κύπρος και Ελλάδα από τις κυρώσεις που θα επιβάλουν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. στη Ρωσία, απώλειες που θα δυσχεράνουν την οικονομική ανάκαμψη και την έξοδο από την κρίση, που γίνεται με τεράστιο κόστος και τιτάνιες προσπάθειες του λαού.
Επαναλάβαμε, μάλιστα, ότι εμείς οι Ελληνες θα πρέπει να βρούμε τρόπους -τέτοιοι υπάρχουν και μάλιστα πολλοί, αρκεί να το θέλουν οι κυβερνώντες- αντί να περιορίσουμε, να διευρύνουμε την οικονομική συνεργασία με τη Ρωσία αλλά και με την Ουκρανία, χωρίς να διαταράξουμε τις στρατηγικές σχέσεις που διατηρούμε με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

Για όσους ενδεχομένως απορούν, να υπενθυμίσουμε ότι η Τουρκία, που είναι κι αυτή μέλος του ΝΑΤΟ και διατηρεί στενότερες σχέσεις με τις ΗΠΑ απ’ ό,τι η Ελλάδα, αφού η Ουάσινγκτον τα τελευταία 40 χρόνια συμπλέει με την Αγκυρα στα ζητήματα του Αιγαίου και της Κύπρου, με κορυφαίο παράδειγμα την εισβολή αλλά και τη συνεχιζόμενη κατοχή, αμφότερα αδιανόητα, χωρίς όχι απλώς τη στήριξη αλλά την ενεργό εμπλοκή των ΗΠΑ, ενώ έχει ήδη έναν στρατηγικής σημασίας αγωγό με τη Ρωσία, τον Blue Stream, έχει υπογράψει συμφωνία με τη Ρωσία για τη διέλευση του South Stream από τη δική της ΑΟΖ, για να καταλήξει στη Βουλγαρία. Να σημειώσουμε ότι και η Βουλγαρία, επίσης μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., υπέγραψε συμφωνία να διέλθει ο αγωγός από το έδαφός της, ενώ στην Ελλάδα έπεσε μια κυβέρνηση για να μην έλθει ο ίδιος αγωγός, και ήλθε στη θέση της η χειρότερη κυβέρνηση αχυρανθρώπων που είχε ποτέ η Ελλάδα. Να μην αναφερθούμε στην περίπτωση της ΔΕΠΑ, γιατί ήδη το κάναμε στο προηγούμενο άρθρο μας.

Ενώ λοιπόν θέλαμε να αφιερώσουμε το παρόν άρθρο στα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για να καλυφθεί η δουλοπρέπεια -υπάρχει πιο ακριβής λέξη, αλλά αποφεύγουμε τη χρησιμοποίησή της δι’ ευνοήτους λόγους- των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στις ΗΠΑ, απέναντι στο ζωτικής σημασίας ζήτημα της συνεργασίας της Ελλάδας με τον ρωσικό παράγοντα, ήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της μετακίνησης των αντιαεροπορικών συστημάτων S-300 από την Κρήτη για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, που είναι ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Οι S-300 δεν παρήλασαν. Επειδή δεν θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν, θα αναφέρουμε τις δύο εκδοχές. Η μία είναι ότι δεν είχε υπολογιστεί το ύψος των ηλεκτροφόρων καλωδίων των τρόλεϊ και η άλλη ότι υπήρξε παρέμβαση της πρεσβείας των ΗΠΑ να μην παρελάσουν, για να μη δώσει αίσθημα σιγουριάς στον ελληνικό λαό ένα όπλο ρωσικής κατασκευής. Αν συμβαίνει το πρώτο, δεν έχουμε να πούμε τίποτα, θα λυθεί το ζήτημα με διοικητικά μέτρα. Αν συμβαίνει το δεύτερο, αν δηλαδή μια ξένη δύναμη πείθει τον πολιτικό προϊστάμενο του ΥΕΘΑ να μην επιτραπεί η συμμετοχή του συγκεκριμένου οπλικού συστήματος στην παρέλαση, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι θα συμβεί αν χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί σε καταστάσεις πολεμικής κρίσης!

Οι φόβοι και οι ενστάσεις μας λαμβάνουν εφιαλτικό χαρακτήρα, ακριβώς γιατί έχουμε ιδίαν πείραν από τον δουλικό και εξευτελιστικό για Ελληνα υπουργό Εξωτερικών τρόπο με τον οποίο ο νυν ΥΕΘΑ χειρίστηκε τα από κάθε άποψη απαράδεκτα και επαίσχυντα διαβήματα των Τούρκων αλλά και της πρεσβείας των ΗΠΑ για την παρουσίαση του βιβλίου του Μουράτ Καραγιλάν «Η ανατομία του πολέμου στο Κουρδιστάν» στο Πολεμικό Μουσείο.

Τέλος, αφού υπενθυμίσουμε ότι η σωστή στάση κάθε Ελληνα είναι αυτή του Κολοκοτρώνη, που απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις, μετά την απελευθέρωση, είπε «ούτε αγγλόφιλος ούτε γαλλόφιλος ούτε ρωσόφιλος, είμαι θεόφιλος, γιατί μόνον ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα», να αναφερθούμε στο…ισχυρότερο επιχείρημα εκείνων που δαιμονοποιούν κάθε απόπειρα συνεργασίας με τη Ρωσία. Αυτό είναι το «μην εμπιστεύεστε τους Ρώσους, γιατί θα μας πουλήσουν όπως έγινε στα Ορλωφικά».

Να πούμε λοιπόν ότι τα Ορλωφικά ήταν μια εξέγερση που υποκινήθηκε από τους Ρώσους, για να δημιουργηθεί κλίμα αστάθειας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και να γίνει ευκολότερη η προέλαση των Ρώσων στην Ουκρανία, στη Βεσσαραβία και τη Δακία. Παρότι η εξέγερση έληξε άδοξα, με μόνη επιτυχία τη ναυμαχία του Τσεσμέ, παρότι ο Ελληνισμός, κυρίως της Πελοποννήσου και της Κρήτης, πλήρωσε ακριβό τίμημα, τα Ορλωφικά βοήθησαν στην προέλαση των Ρώσων μέχρι το Κιουτσιούκ Καϊναρτζή, όπου υπογράφηκε η συνθήκη που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο για την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Μεταξύ άλλων, τα ελληνικά εμπορικά πλοία που ύψωσαν ρωσική σημαία, με βάση αυτή τη συμφωνία, έφεραν τεράστιο πλούτο στους Ελληνες, εξοπλίστηκαν και στη συνέχεια αποτέλεσαν τον βασικότερο συντελεστή της Εθνεγερσίας και του Αγώνα.

Το ξαναλέμε, ούτε αγγλόφιλος ούτε γαλλόφιλος ούτε ρωσόφιλος… Πιστεύουμε βαθύτατα ότι δεν θα μας σώσει κανένα «ξανθό γένος». Θα σωθούμε μόνοι μας, κάνοντας σωστές πολιτικές επιλογές και υπερασπιζόμενοι με πάθος και αυταπάρνηση τα εθνικά συμφέροντά μας.

Σάββας Καλεντερίδης

Κυριακάτικη δημοκρατία 

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr

Τουρκία: Τοπικές εκλογές, διελκυστίνδα και Κούρδοι - του Θόδωρου Μπατρακούλη

Τουρκία: Τοπικές εκλογές, διελκυστίνδα και Κούρδοι

*

         Με αφετηρία το 2003 ξετυλίχθηκαν στην Τουρκία διάφορα επεισόδια μιας διελκυστίνδας ανάμεσα στo στρατό και τις παραδοσιακές κεμαλιστικές δυνάμεις αφενός και το κυβερνών από το Νοέμβριο του 2002 - θεωρούμενο ως «ήπιο ισλαμιστικό» - Kόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (Αdalet ve Kalkιnma Partisi, ΑKP) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αφετέρου. Στην εσωτερική αντιπαράθεση φατριών της ελίτ στην Τουρκία, τα τελευταία χρόνια ο Ερντογάν είχε πετύχει να καταφέρει σοβαρότατα πλήγματα στο κεμαλιστικό στρατιωτικό-γραφειοκρατικό κατεστημένο. Εκτός των άλλων, αποδυνάμωσε πολιτικά τις ΤΕΔ με μαζικές συλλήψεις, καταδίκες και αποστρατείες στρατηγών και άλλων αξιωματικών. Ο καθηγητής Ηλίας Κουσκουβέλης επισήμαινε (σε άρθρο του) ότι ήταν αναμφισβήτητο ότι η πολιτική έκφραση του κεμαλισμού είχε ηττηθεί εκλογικά και πολιτικά επανειλημμένως, αφού κανένας από τους ηγέτες της δεν έχει το πολιτικό χάρισμα, ούτε μπορεί να αντιτάξει μία διαφορετική, αντίπαλη πολιτική ατζέντα σε εκείνη του Ερντογάν. Και από τα γεγονότα της πλατείας Ταξίμ ο κεμαλισμός φαινόταν να είναι μάλλον απών, ασχέτως αν επιχείρησε να δρέψει κάποια οφέλη. Αφετέρου, ο Ερντογάν δεν εγκατέλειψε τα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα. Επιδίωκε την ανάπτυξη βαλιστικών πυραύλων, την ανάπτυξη μεγάλων ναυτικών μονάδων επιφανείας και, ασφαλώς δύσκολα κρύβει τις πυρηνικές επιδιώξεις της Τουρκίας [1].

        Άλλον άξονα της πολιτικής του Ερντογάν αποτελούσε η μετατροπή του κράτους από κοσμικό σε ισλαμικό. Αναφέρθηκαν παραπάνω η αντιπαράθεση για την υπόθεση της μαντήλας, καθώς και οι στενές σχέσεις του Ερντογάν με τον Φετουλάχ Γκιουλέν (οι οποίες πιο πρόσφατα έγιναν δυσκολότερες). Τελευταία ο Ερντογάν άρχισε να εφαρμόζει μια κοινωνική ισλαμική ημερήσια διάταξη με απαγορεύσεις που αφορούσαν τους ασπασμούς των νέων δημοσίως, τα αντισυλληπτικά, την κατανάλωση οινοπνεύματος, καθώς και με μια απαξίωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και επιβολή περιορισμών στη λειτουργία τους. Εξάλλου, αφιέρωσε την τρίτη γέφυρα που ετοιμαζόταν να κατασκευαστεί στον Βόσπορο στον σουλτάνο Σελίμ Α΄ (στον θρόνο το διάστημα 1512-1520), τον επιλεγόμενο Γιαβούζ (ο Σκληρός). Ετσι δυσαρεστούσε τους Αλεβίτες, τους ομοιδεάτες προγόνους των οποίων ο Σελίμ είχε βάναυσα καταδιώξει (νικώντας τον σάχη Ισμαήλ, στη μάχη του Τσαλντιράν τον Αύγουστο του 1514, και καταστέλλοντας τις κινητοποιήσεις των Κιζιλμπάσηδων)[2]. Οι Αλεβίτες ανήκουν στην σιιτική παράδοση και ζούν κυρίως στην Κεντρική και Ανατολική Μικρά Ασία[3]. Οι Αλεβί, εκτός των άλλων, δεν ήταν ευμενείς στις επιδιώξεις αποκαθήλωσης του Αλαουίτη Άσαντ στη Συρία. Επιπλέον, ο Ερντογάν κατηγορείτο από αντιπάλους του ότι αποκάλεσε μεθύστακες δύο εξαιρετικά σημαντικές προσωπικότητες για ένα μεγάλο μέρος των
κατοίκων της Τουρκίας, τον Μουσταφά Κεμάλ και τον Ισμέτ Ινονού. Όσο για τα
δικαιώματα προς τους Κούρδους και την εκεχειρία, τα πρώτα παρέμεναν στα χαρτιά και η δεύτερη ήταν εύθραυστη.

        Από το Μάιο του 2013, είχαν εκδηλωθεί οι πρωτόγνωρες για τη χώρα διαδηλώσεις σε μεγάλες πόλεις, με αφετηρία διαμαρτυρίες ακτιβιστών στο πάρκο Γκεζί της πλατείας Ταξίμ. Μεγάλη πηγή ανησυχιών για το καθεστώς Ερντογάν συνιστούσαν οι εξελίξεις στη Συρία. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για την Άγκυρα μετά τις ισραηλινές επιθέσεις εναντίον δυνάμεων της Χεζμπολάχ στο συριακό έδαφος. Η λιβανική σιιτική οργάνωση είχε συμμαχήσει με τον Ασαντ. Αυτό ουσιαστικά καταδείκνυε τον δεσμό του καθεστώτος με εκείνο της Τεχεράνης. Οι Ισραηλινοί ουσιαστικά δήλωσαν παρουσία και έστειλαν μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Το χειρότερο όμως για την Τουρκία ήταν αυτή καθεαυτή η εξέλιξη του εμφυλίου πολέμου. Στις αρχές Μαίου του 2013 κατά τα φαινόμενα οι δυνάμεις του συριακού στρατού υπερίσχυαν σε σειρά συγκρούσεων και ωθούσαν τους αντάρτες σε υποχώρηση προς την Τουρκία, κάτι που δημιουργούσε εκρηκτικό περιβάλλον γι’αυτήν. Τα γεγονότα των αρχών Μαίου ήταν ενδεικτικά της μεγάλης περιπλοκής που απειλούσε την Τουρκία και αποτέλεσαν καταλύτη για τις διαδηλώσεις και την κοινωνική αναταραχή του καλοκαιριού του 2013. Ιδιαίτερα η εκκολαπτόμενη αυτονόμηση των παραμεθόριων με την Τουρκία κουρδικών περιοχών της Συρίας. Η Αγκυρα είχε δώσει πλήρη υποστήριξη στην αντιπολίτευση προς τον Ασαντ, στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό αλλά και στην Αλ Νούσρα, «θυγατρική» της Αλ Κάιντα στη Συρία. Αποσκοπούσε στη συντριβή του Κόμματος της Δημοκρατικής Ενωσης, το ισχυρότερο κουρδικό κίνημα της Συρίας (αποκαλείται και «PKK της Συρίας»).

        Εξάλλου, εκδηλώθηκε ανοιχτή αντίθεση του Ερντογάν με το κίνημα «Φετουλάχ Γκιουλέν», του έκπτωτου ιμάμη το ονοματεπώνυμό του οποίου έφερε η οργάνωση που ήταν στα τουρκικά γνωστή συνήθως ως Φετουλλάχ Γκιουλέν τζεμάατι ή Φετουλλάχ Γκιουλέν χιζμετί. Η οργάνωση αυτή επωφελήθηκε από την οικονομική «παγκοσμιοποίηση» σε μια προσπάθεια μετασχηματισμού των περιγραμμάτων της κοινωνικής ηγεμονίας στην Τουρκία. Παράλληλα εξελίχθηκε σε τεράστιο παγκοσμίων διαστάσεων δίκτυο εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων και κοινωνικών παροχών. Τους τελευταίους μήνες η κατάσταση στην Τουρκία - σύμφωνα με τα δυτικά ειδησεογραφικά πρακτορεία - δεν ήταν η καλύτερη. Ο Ερντογάν εμφανιζόταν να βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Το Αμερικανικό κράτος φερόταν να έχει κάνει μυστική συμφωνία με τον Γκιουλέν, που μέχρι πρόσφατα ήταν κόκκινο πανί για το Αμερικανικό IRS λόγω της υψηλής φοροδιαφυγής που εντόπισαν οι αμερικανικές αρχές στα διάσπαρτα στην Αμερικανική επικράτεια σχολεία του. Ο «έγκλειστος» και φρουρούμενος Γκιουλέν φερόταν ότι «έδωσε» πληροφορίες στις Αμερικανικές αρχές (FBI, CIA& NSA) για το άλλοτε πνευματικό του τέκνο, τον Ερντογάν, ως «αντάλλαγμα» της πολλών εκατομμυρίων δολαρίων φοροδιαφυγής που είχαν εντοπίσει στις ΗΠΑ οι αρχές στις επιχειρήσεις συμφερόντων Γκιουλέν. Ενδεικτικά ήταν τα αλλεπάλληλα αμερικανικά δημοσιεύματα γι’αυτόν.  

        Οι τοπικές εκλογές της 30ής Μαρτίου έγιναν σε κλίμα έντασης. Λίγες μέρες νωρίτερα η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να μπλοκάρει το YouTube μετά την εμφάνιση σε ιστοσελίδα διαρροής για μια σύσκεψη, όπου ανώτατοι αξιωματούχοι συζήτησαν πιθανή στρατιωτική εισβολή στη Συρία. Είχε προηγηθεί απαγόρευση της πρόσβασης στο Τουίτερ για να περιοριστούν διαρροές για την υπόθεση διαφθοράς στην οποία εμπλέκονταν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ακόμα και ο γιός του πρωθυπουργού. Την ημέρα των εκλογών, σε βίαια επεισόδια σημειώθηκαν οκτώ θάνατοι. Αναφέρθηκαν έξι νεκροί και τέσσερις τραυματισμοί στο χωριό Γιουβατζίκ της επαρχίας Σανλίουρφα. Στο Χατάυ συγκρούστηκαν αντίπαλες οικογένειες που υποστήριζαν αντίστοιχους υποψηφίους με δύο νεκρούς και εννέα τραυματίες. Το Χατάυ (γνωστό και ως σαντζάκι της Αλεξανδρέτας) είναι περιοχή όπου κατοικούν πολλοί Αραβες και παραμεθόρια με τη Συρία. Περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν δικαίωμα ψήφου. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 31ης Μαρτίου, είχαν αναφερθεί 1.418 καταγγελίες για εκλογική νοθεία. Διακοπές ρεύματος κατά την καταμέτρηση σε πολλές επαρχίες (41 πόλεις)[4], και η ανακοίνωση αρκετά διαφορετικών αποτελεσμάτων από πρακτορεία ειδήσεων, προκάλεσαν νέα διαμάχη. Κατατέθηκαν αρκετές ενστάσεις με αποτέλεσμα να ξαναγίνει νέα καταμέτρηση σε αρκετές πόλεις.

         Σύμφωνα με τουρκική ιστοσελίδα (www.yerelsecim.com/), τo κυβερνών Kόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν εμφανιζόταν να πετυχαίνει ακόμα μια σημαντική νίκη. Το ισλαμιστικό κόμμα κέρδιζε τον έλεγχο 50 Δήμων σε έδρες Νομών (ίλ μερκέζ) και 550 Δήμους σε έδρες επαρχιών (ίλτσε). Τα δύο βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης υπολείπονταν σημαντικά και σε ποσοστό ψήφων και σε Δήμους που κέρδιζαν. To Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Kόμμα (Cumhuriyet Halk Partisi, CHP) του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου - το «σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης» κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης - κέρδιζε 13 Δήμους σε έδρες Νομών και 160 Δήμους σε έδρες επαρχιών. Το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (Μiliyetçi Ηareket Partisi) του Μπαχτσελί κέρδιζε 8 Δήμους σε έδρες Νομών και 107 Δήμους σε έδρες επαρχιών (ilçe). Το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (Βarış ve Demokrasi Partisi) - που απηχεί τις θέσεις του εθνικού κουρδικού κινήματος - κέρδιζε 9 Δήμους σε έδρες Νομών και 67 Δήμους σε έδρες επαρχιών. Το κουρδικό κόμμα κέρδιζε σχετική πλειοψηφία στους Νομούς Ντιγιαρμπακίρ, Τούντζελι, Μπατμάν, Μπιτλίς, Σιίρτ, Βάν, Σιρνάκ. Το νεοσύστατο αριστερής κατεύθυνσης κόμμα, το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών, είχε συμμαχήσει με το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας.
       Από μια πρώτη ανάγνωση των επίσημων αποτελεσμάτων φαινόταν ότι ο Ερντογάν και το κόμμα του άντεχαν στην ποικιλότροπη αντιπαράθεση. Το ΑΚΡ πέτυχε πρωτιά ξεπερνώντας το 45% στο σύνολο της επικράτειας. Αμφίρροπη ήταν η μάχη στην Κωνσταντινούπολη και στην Αγκυρα, όπου τελικά επικράτησαν στο νήμα οι υποψήφιοι του κυβερνώντος κόμματος[5]. Στη Σμύρνη - τρίτη πολυπληθέστερη πόλη της χώρας - εκλέχθηκε ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης (CHP). Οι εκλογές αυτές και τα αποτελέσματα ήταν σημαντικός σταθμός στις εξελίξεις στην Τουρκία, αφού ετοιμάζονται για τις εκλογές Προέδρου της Δημοκρατίας του Αυγούστου 2014, τις πρώτες, μετά τη συνταγματική αναθεώρηση, με απευθείας εκλογή από τους πολίτες και με ενισχυμένες τις προεδρικές εξουσίες. Αραγε, ποιές εξελίξεις εγκυμονούσαν οι επόμενοι μήνες;

---

[1]Ηλίας Κουσκουβέλης, «Η αλαζονεία ενός ισλαμιστή», 04.06.2013, http://www. real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=238354&catID=11 

[2] Πρβλ. Χαλίλ Ιναλτζίκ, Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, Η κλασική εποχή, 1300-1600, Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 1995, σ. 64-65.

[3] Για μια εξέταση του τουρκικού Αλεβισμού βλ. Mehmet Eroz, «Türkiye’de Alevilik Bektasilik» (Ο Aλεβισμός και ο Μπεκτασισμός στην Τουρκία), Κωνσταντινούπολη, 1977. David Shankland, Alevis in Turkey: The Emegence of a Secular Islamic Tradition, London: Taylor & Francis, Σεπτέμβριος 2003.

[4] Ο υπουργός Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ δήλωσε ότι μια γάτα μπήκε σε υποσταθμό ηλεκτρικού ρεύματος και προκλήθηκε βραχυκύκλωμα.

[5] Το ΡΛΚ κατέθεσε ενστάσεις για τα αποτελέσματα που αφορούσαν τους Δήμους της Αγκυρας, της Αντιόχειας, της Γιάλοβα και της Αττάλειας. Ειδικά η περίπτωση της Αγκυρας ήταν ιδιαίτερα σημαντική, αφού πρόκειται για τη δεύτερη πολυπληθέστερη πόλη της χώρας. Το ΡΛΚ ισχυριζόταν ότι χάθηκαν 30.000 ψήφοι του.

Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός

http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

theobatrak@gmail.com

        

Σκηνικό Κριμαίας στήνει το κόμμα Σαδίκ στη Θράκη! - του Μανώλη Κοττάκη

Σκηνικό Κριμαίας στήνει το κόμμα Σαδίκ στη Θράκη!

στις Κυριακή, 30 Μαρτίου 2014 - 10:19 μ.μ.

Μανώλης Κοττάκης

Σε μείζον πολιτικό δίλημμα βρίσκεται αυτές τις ημέρες ο Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή Ιλχάν Σενέρ, καθώς πρέπει να αποφασίσει σε συνεργασία με τους προϊσταμένους του στην Αγκυρα ποια τακτική θα ακολουθήσει η μειονότητα στις προσεχείς ευρωεκλογές:
Θα επιδιώξει την εκλογή ευρωβουλευτή μέσω του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος έχει προτείνει στον πολιτευτή Αχμέτ Ιλχάν να περιληφθεί στη λίστα και να δώσει τη μάχη της σταυροδοσίας, ή θα κατεβάσει για πρώτη φορά αυτονομιστικό μειονοτικό συνδυασμό το κόμμα DEP του οποίου ο ιδρυτής ήταν ο εξτρεμιστής μουσουλμάνος βουλευτής Αχμέτ Σαδίκ το 1989;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη ούτε και προφανής, καθώς τυχόν κάθοδος αυτού του κόμματος στις ευρωεκλογές, το οποίο προπαγανδίζει την απόσχιση της Θράκης από τον εθνικό κορμό και την ίδρυση μιας αυτόνομης τουρκικής δημοκρατίας τύπου Ντενκτάς αλλά και τύπου Κριμαίας, θα επιβαρύνει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε μια περίοδο που είχαν ανοίξει δίαυλοι για τη διευθέτηση πολλών ζητημάτων.
Το κόμμα DEP του οποίου πρόεδρος είναι ο άνθρωπος του προξενείου Μουσταφά Αλί Τσαφούζ σχεδιάζει μεθοδικά εδώ και καιρό την εμφάνισή του με αμιγή μουσουλμανικό-τουρκόφωνο συνδυασμό στις εκλογές, με στόχο να κερδίσει ψήφους και να καταγράψει επιρροή στη Θράκη, στα Δωδεκάνησα -όπου ζουν μουσουλμάνοι πλήρως ενσωματωμένοι στην τοπική κοινωνία της Ρόδου και της Κω-, στην Κρήτη -όπου γίνεται αθόρυβα δουλειά με τουρκοκρητικούς (!)- και στους νομούς Καστοριάς και Φλώρινας, όπου δραστηριοποείται το φιλοσκοπιανό Ουράνιο Τόξο. Το κόμμα αυτό, του οποίου ιδεολογικός προπάτορας είναι ο Αχμέτ Σαδίκ, έχει στα γραφεία του αναρτημένο έναν χάρτη της ελληνικής επικράτειας στα μπλε και τη Θράκη χρωματισμένη και αποκομμένη από το μπλε, με πράσινο χρώμα που παραπέμπει στη σημαία του προσωρινού αυτόνομου τουρκικού κρατιδίου που ιδρύθηκε στην ορεινή Ροδόπη λίγο πριν από την ενσωμάτωση της ακριτικής αυτής επικράτειας στον εθνικό κορμό.
Η τακτική του DEP σε εθνικό επίπεδο αλλά και η παρουσία του σε τοπικό επίπεδο παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Σε εθνικό επίπεδο, καθοδηγούμενο από τους ανθρώπους του τοπικού προξενείου προπαγανδίζει υπέρ της επαναλειτουργίας τζαμιών στην Κω, στα Τρίκαλα, στις Σέρρες, όπου πρόσφατα ανακατασκευάστηκε με δαπάνες της ελληνικής Πολιτείας το Σινζιρλί Τζαμί, στη Θεσσαλονίκη, στον Βόλο και στα Ιωάννινα. Οι άνθρωποί του ζητούν τη λειτουργία τους ως λατρευτικών χώρων για μουσουλμάνους ανατρέχοντας στο οθωμανικό παρελθόν!
Σε επίπεδο Θράκης, ο πρόεδρός του κάνει συνεχώς περιοδείες από τις αρχές της χρονιάς σε όλη την περιφέρεια και μοιράζει μπουφάν στα παιδιά της μειονότητας, τα οποία αγοράζει -Κύριος οίδε με ποιου δαπάνες- η χήρα Σαδίκ, η Ισίκ Αχμέτ. Από τον Ιανουάριο έως σήμερα ο πρόεδρος του κόμματος, αφού πήγε πρώτα στο Λονδίνο και στη Γερμανία προκειμένου να κινητοποιήσει μειονοτικούς πυρήνες για να μετάσχουν στις ευρωεκλογές από τους τόπους κατοικίας τους, επισκέφθηκε διαδοχικά το Διδυμότειχο, την Ξάνθη, το Μεγάλο Δέρειο, τον Εχίνο, τα χωριά Λύκειο, Κρωβύλη, Ρίζωμα κ.ά. Μάλιστα, στη συγκέντρωση του Εχίνου έδωσε το «παρών και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή Ζεϊλάλ Ζεϊμπέκ.

Ρατσιστική ατζέντα και απόψεις που πρέπει να τους θέσουν εκτός νόμου

Η ατζέντα αυτού του κόμματος, το οποίο κανονικά θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου σε περίπτωση που αποπειραθεί να εμφανίσει συνδυασμούς σε όλη την επικράτεια, είναι ρατσιστική και ξενοφοβική. Καταγγέλλει την Πολιτεία και τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά επειδή επέμεινε να τοποθετηθούν στα τεμένη της περιοχής 240 ιμάμηδες διορισμένοι από το ελληνικό κράτος, ενώ ενοχλείται από την απόφαση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να ιδρύσει μέσα στη Σχολή Θεολογίας Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών, για να σπουδάζουν και να επιμορφώνονται εκεί οι θεολόγοι. «Είναι η πιο αντιτουρκική κίνηση που έχει κάνει το ελληνικό κράτος» λένε στελέχη του σε ιδιωτικές συζητήσεις τους, γιατί βλέπουν να χάνει το προξενείο τον έλεγχο της θρησκείας.
Ομοίως, ο κύριος Τσαβούς ενοχλείται από τη διδασκαλία του Κορανίου στα ελληνικά στα δημόσια σχολεία που φοιτούν και μουσουλμάνοι μαθητές και παροτρύνει τους γονείς στον ορεινό όγκο να μην επιτρέπουν στα παιδιά τους να παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών που τους κάνουν οι μορφωμένοι και σπουδαγμένοι σε πανεπιστήμια της Σαουδικής Αραβίας και της Μαλαισίας ιμάμηδες. «Είμαστε ο μισός πληθυσμός στη Ροδόπη, αλλά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι χριστιανοί» λέει και προσπαθεί να ξεσηκώσει τους φιλήσυχους αγρότες της περιφέρειας ο πρόεδρος του DEP, αλλά λησμονεί να αναφέρει ότι όσοι μουσουλμάνοι διορίστηκαν σε υπηρεσίες του κράτους από την ελληνική Διοίκηση αντιμετωπίστηκαν στο παρελθόν από τον ιδρυτή του κόμματός του και από άλλους ως «προδότες του τουρκισμού».

Ετοιμοι να μεταφέρουν με λεωφορεία ψηφοφόρους

Αλλες δύο λεπτομέρειες με σημασία: Ο Τσαβούς πάντα θέτει στις ομιλίες του το ζήτημα του πλαφόν εισόδου ενός κόμματος στη Βουλή, το οποίο σύμφωνα με τον νόμο Κούβελα ανέρχεται σε 3% (στην Τουρκία το αντίστοιχο ποσοστό είναι 10%). Πάντα, επίσης, εκδίδει ανακοινώσεις για θέματα που αφορούν τους μουσουλμάνους που ζουν στην Ρόδο και την Κω.

Με την τελευταία ανακοίνωσή του στιγμάτιζε το προβοκατόρικο, όπως αποδείχθηκε, σκίσιμο του Κορανίου έξω από το τζαμί της Κω και το πέταγμά του έξω από το μουσουλμανικό νεκροταφείο της πόλης.

Είναι προφανές: Ολη αυτή η πυκνή δραστηριότητα του κόμματος Σαδίκ, το οποίο διανέμει ρουχισμό σε μουσουλμάνους αντιγράφοντας πλήρως τις πρακτικές Ερντογάν, σε συνδυασμό με την κινητικότητα για τη μεταφορά μουσουλμάνων από την Αδριανούπολη, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη την ημέρα των ευρωεκλογών με λεωφορεία πείθει ότι οι Τούρκοι το σκέπτονται σοβαρά. Να δούμε αν το αποφασίσουν κιόλας.

Δυστυχώς στην Αθήνα υπάρχουν φωνές που προτείνουν την ανταλλαγή της μειονοτικής ψήφου με παραχωρήσεις στο θέμα των μουφτειών ή της εκπαίδευσης. Ισως η απειλή για την κάθοδο αυτονομιστικού κόμματος στις εκλογές να είναι μέσο πίεσης.

Δημοκρατία

Η πώληση της Αλάσκας από τους Ρώσους στην Αμερική το 1867!!! (Alaska Purchase from Russia to USA in 1867)

Η πώληση της Αλάσκας από τους Ρώσους στην Αμερική το 1867!!!

(Alaska Purchase from Russia to USA in 1867)

Μια πολύ παράξενη συμφωνία!!!

*

Κυριακή, 30 Μαρτίου 2014

Συμπληρώθηκαν 147 χρόνια από την ημέρα που η Ρωσία πούλησε την Αλάσκα, τη «Ρωσική Aμερική» (στα ρωσικά: Русская Америка, Russkaya Amerika)[1] στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με αντίτιμο πέντε δολάρια ανά εκτάριο!

Στις 30 Μαρτίου 1867 οι Ρώσοι πούλησαν την Αλάσκα και τις Αλεούτιες νήσους στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αντί 7,2 εκατομμυρίων δολαρίων[2]. Δεν ήξεραν ότι κάτω από τους πάγους αυτής της τεράστιας περιοχής της αμερικανικής ηπείρου υπήρχε μαύρος χρυσός. 

Η συμφωνία υπογράφηκε στις 16.00 το απόγευμα από τον Ρώσο πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον Eduard Stoeckl. Η κυβέρνηση του τσάρου Αλέξανδρου του Β΄ πούλησε αυτή την τεράστια περιοχή, έκτασης μεγαλύτερης από 1,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα εισπράττοντας ως τίμημα 7,2 εκατομμύρια δολάρια. Ετσι η Αλάσκα έγινε η 49^η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Αυτή ήταν ίσως μια από τις πιο παράξενες συμφωνίες της ιστορίας. 

Η Αλάσκα ανακαλύφθηκε από τον Vitus Jonassen(Δανία) και τον Aleksei Chirikov(Ρωσία) το 1741. Πολλοί Ρώσοι ήταν μπερδεμένοι ως προς το γιατί η κυβέρνησή τους πούλησε το έδαφος που ο λαός της χώρας είχε προσπαθήσει να αξιοποιήσει για 126 χρόνια. 

Επιπλέον,πολλοί στη Ρωσία ήταν έκπληκτοι γιατί το κράτος τους πούλησε την Αλάσκα σε πολύ χαμηλή τιμή. 

Στην Αμερική,η συμφωνία έφερε απογοήτευση.Βρήκαν δύσκολο να καταλάβουν για ποιό λόγο η χώρα χρειαζόταν 365 εκατομμύρια στρέμματα γης.Η τιμή γι'αυτά τα στρέμματα ήταν πολύ υψηλή,σκέφτηκαν πολλοί Αμερικάνοι. 

Ο William Seward, τότε υφυπουργός,είχε κάνει διαπραγματεύσεις με την Ρωσία όσον αφορά στην Αλάσκα.Υπέγραψε επίσης τη συμφωνία πώλησης και δέχτηκε επικρίσεις γι'αυτό. Φήμες έλεγαν ότι οι γερουσιαστές που ενέκριναν την επικύρωση της συμφωνίας είχαν δωροδοκηθεί από τον Ρώσο πρεσβευτή. Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Stoeckl έλαβε 25.000 δολλάρια απο τον Αλέξανδρο τον Δεύτερο για τις προσπάθειες του. Εάν είχαν γίνει δωροδοκίες,τότε ίσως αυτές να συνέβαλαν μέγιστα στην ανάπτυξη της χώρας, ισχυρίζονται αμερικανοί ιστορικοί. Χρυσός ανακαλύφθηκε στην Αλάσκα μερικά χρόνια αφού δεν ήταν πια μέρος της Ρωσίας! Τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκαν πολύ αργότερα είχαν αξία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων! 

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πώληση της Αλάσκας οδήγησε σε μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι ιθαγενείς κάτοικοι, Ινδοί και Εσκιμώοι δεν γνώριζαν τη συμφωνία. Τους χορηγήθηκε υπηκοότητα των ΗΠΑ μόλις το 1924. 

Η κατάσταση άλλαξε μετά την ανακάλυψη των τεράστιων αποθεμάτων πετρελαίου το 1968. Τρία χρόνια μετά, η Ουάσιγκτον έλαβε μια σημαντική απόφαση. Η πολιτεία της Αλάσκα έλαβε το 11 τοις εκατό του εδάφους της στην ιδιοκτησία της καθώς και ένα μερίδιο από λάδι! Στις μέρες μας, 60 τοις εκατό του εδάφους της Αλάσκας ανήκει στις ομοσπονδιακές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών. 27 τοις εκατό ανήκει στο ίδιο το κράτος. 1 τοις εκατό της Αλάσκας είναι ιδιωτική περιουσία. 

Θα μπορούσε η Ρωσία να κρατήσει την Αλάσκα; Οι ιστορικοί διαφωνούν ακόμα γι'αυτο,ωστόσο πολλοί από αυτούς πίστευαν ότι η Ρωσία θα έχανε το έδαφος σύντομα .Οι Αμερικάνοι ήθελαν να διώξουν τους Ρώσους απο το έδαφος ,λένε επιστήμονες . 

Ο John Quincy Adams, υπουργός Εξωτερικών (Secretary of State) των Ηνωμένων Πολιτειών το 1823 (επί προεδρίας James Monroe[3]), είχε δηλώσει ότι η Ρωσία δεν είχε κανένα δικαίωμα να έχει αποικία στην Αμερική. Ο μαθητής του John Quincy Adams William Seward (1801-1872)[4], ο οποίος ήταν υφυπουργός (Secretary of State) κατά τη διάρκεια των ετών 1861-1869,ανέπτυξε ένα ολόκληρο πρόγραμμα το 1860. Σύμφωνα με το πρόγραμμα,οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα έπρεπε να αποκτήσουν τον έλεγχο όλων των εδαφών της αμερικανικής ηπείρου. 

Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, η Ρωσία υπέφερε από τις συνέπειες του Κριμαϊκού πολέμου. Επιπλέον η χώρα επίσης φοβούνταν επιθετικές κινήσεις από την Βρετανία, στην Άπω Ανατολή. Και ανησυχούσε για ενδεχόμενη απώλεια της Αλάσκα σε κάποια μελλοντική σύγκρουση[5]. Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε η Βρετανία, η Γαλλία και η Ισπανία έκαναν εξερευνήσεις στις ακτές της Αλάσκας. Η τελετή παράδοσης της Αλάσκας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έγινε στις 18 Οκτωβρίου του 1867. 

Διάσημοι μύθοι για την πώληση της Αλάσκας: 

1.Ο τελευταίος διακανονισμός για τη γη ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε,επειδή το πλοίο,το οποίο μετέφερε χρήματα στη Ρωσία,ναυάγησε. 

2.Η Ρωσία αμφισβητεί ότι δεν αποκόμισε τα οφέλη σε σχέση με ορισμένες παραβιάσεις της σύμβασης. 

3.Η Αλάσκα δεν πουλήθηκε,αλλά είχε μισθωθεί για 99 χρόνια.

Κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν η Ρωσίδα αυτοκράτειρα Αικατερίνη η Β΄ εκείνη η οποία πούλησε την Αλάσκα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ένα διάσιμο τραγούδι από τη Ρωσική μπάντα Lude που ονομάζεται "Don't Fool Around America" το 1989 είχε στίχο:" Αικατερίνη δεν είσαι δίκαιη". 

Η πώληση όμως έγινε κατά τη διάρκεια του αυτοκράτορα Αλέξανδρου του Δεύτερου. Δεν υπήρχε οποιοδήποτε ρωσικός οικισμός στην Αλάσκα κατά τη διάρκεια της Αικατερίνης.

Αλάσκα 

Πολιτεία των ΗΠΑ στο βορειοδυτικό άκρο της Αμερικανικής Ηπείρου, με πρωτεύουσα την πόλη Τζούνο (30.987 κάτοικοι). Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση (1.717.855 τ.χ.), η έκτη σε πλούτο (54.627 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα) και η πιο αραιοκατοικημένη (0,42 κάτοικοι ανά τ.χ.). «Αλάσκα» στη γλώσσα των Εσκιμώων σημαίνει η «γη που δεν είναι νησί». Μεγαλύτερη και πιο γνωστή πόλη είναι το Άνκορεϊτζ (275.043 κάτοικοι). Ο συνολικός πληθυσμός της Αλάσκα είναι 626.932 άνθρωποι. 

Αλεούτιες νήσοι 

Αλεούτιες νήσοι - Aleutian Islands: Νησιωτικό σύμπλεγμα (17.770 τ. χλμ., 8.162 κάτ. το 2000) του Βόρειου Ειρηνικού ωκεανού, που υπάγεται πολιτικά στην πολιτεία Αλάσκα των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα πολυάριθμων νησιών, τα οποία διαγράφουν μια καμπύλη μήκους 1.700 χλμ., από τις εσχατιές της χερσονήσου της Αλάσκας έως τη χερσόνησο Καμτσάτκα, χωρίζοντας τη Βερίγγειο θάλασσα (ή θάλασσα του Μπέρινγκ) από τον κυρίως Ειρηνικό ωκεανό. 

Τα νησιά αυτά αποτελούν τις αναδυόμενες κορυφές μιας υποθαλάσσιας οροσειράς, η οποία είναι ουσιαστικά προέκταση των Αλεούτιων ορέων που σχηματίζουν τη χερσόνησο της Αλάσκας· αυτός είναι και ο λόγος που τα νησιά αυτά είναι κατά μεγάλο μέρος άδεντρα. 

Το σύμπλεγμα αποτελείται από επιμέρους νησιωτικές ομάδες, με σημαντικότερη αυτή των νησιών Φοξ (Ουμνάκ, Ουναλάσκα και Ούνιμακ)· άλλες ομάδες συγκροτούν τα νησιά Νίαρ, Ρατ και Αντρεάνοφ. Στα νησιά Φοξ, και συγκεκριμένα στο Ούνιμακ, βρίσκεται το υψηλότερο ηφαίστειο του νησιωτικού συμπλέγματος και ένα από τα λίγα ενεργά ηφαίστεια σε ολόκληρο τον κόσμο, το Σισαλντίν (2.869 μ.). Οι λιγοστοί κάτοικοι των Α. ασχολούνται κυρίως με το κυνήγι (αλεπούδες, φώκιες), την αλιεία (ρέγκες, βακαλάοι, σολομοί) και την κτηνοτροφία (τάρανδοι και πρόβατα). 

Το νησιωτικό σύμπλεγμα ανακάλυψαν το 1741 ο Δανός Βίτους Μπέρινγκ και ο Ρώσος Αλεξέι Κιρίκοφ. 

Πηγή για το αρχικό κείμενο: Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

*

Το παρόν κείμενο αναδημοσιεύεται με ορισμένες πραγματολογικές προσθήκες καθώς και συντακτικές και ορθογραφικές διορθώσεις που έκανε ο Θεόδωρος Μπατρακούλης.

---

[1] Αυτή ή ονομασία στα ρωσικά των αποικιακών κτήσεων της Ρωσίας στην αμερικανική ήπειρο από το 1733 ως το 1867, δηλαδή της σημερινής Αλάσκα.

[2] «Purchase of Alaska, 1867», U.S. Department of State, http://web.archive.org/ web/20080410122537/http://www.state.gov/r/pa/ho/time/gp/17662.htm

[3] Το όνομα του Τζέημς Μονρόε συνδέεται με το ομώνυμο δόγμα (Δόγμα Μονρόε ή Διακήρυξη Μονρόε) το οποίο διατυπώθηκε το 1823. Με τη διακήρυξη αυτή, οι ΗΠΑ υποστήριζαν την ανεξαρτησία των κρατών της Λατινικής Αμερικής, την οποία αυτά είχαν διακηρύξει πρόσφατα επαναστατώντας κατά της Ισπανίας. Αυτό το δόγμα ήταν τότε ένα μανιφέστο χωρίς ιδιαίτερη πρακτική αξία - αν κάτι προστάτευε την ανεξαρτησία της Λατινικής Αμερικής ήταν το βρετανικό ναυτικό. Αλλωστε η Λατινική Αμερική ήταν κατά βάσιν βρετανική οικονομική αποικία και μάλιστα ζωτικής σημασίας. Σύμφωνα με μεταγενέστερες εκτιμήσεις η Διακήρυξη Μονρόε θεωρείται ως μια ευφυής διπλωματική κίνηση των ΗΠΑ η οποία συνέβαλε στην αποτροπή του περαιτέρω ευρωπαϊκού αποικιακού ελέγχου της αμερικανικής ηπείρου.  

[4] Πρβλ. Glyndon G. Deusen, «The Life and Career of William Henry Seward 1801-1872», University of Rochester Library Bulletin, Volume XXXI · Autumn 1978 · Number 1, http://www.lib.rochester.edu/index.cfm?PAGE=3452.

[5] Claus-M Naske - Herman E. Slotnick, Alaska: A History of the 49th State. University of Oklahoma Press, 15 March 1994.