Η ΣΠΙΘΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ
Μια θύελλα σαρώνει το μεταπολιτευτικό καθεστώς. Μια θύελλα που έχει ως άμεση αφορμή την οικονομική κρίση της παγκόσμιας οικονομικής ηγεμονίας της Δύσης, αλλά αφορά και συμπεριλαμβάνει όλους τους τομείς της ζωής του έθνους. Δημογραφία, πολιτισμός, εθνικά θέματα, μεταναστευτικό, ένας κολασμένος χορός προβλημάτων και κρίσεων, περικυκλώνει τη σημερινή Ελλάδα και την απειλεί με καταποντισμό, διαμελισμό, αποσύνθεση.
Όμως το σύστημα εξουσίας βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Στο παρελθόν, όταν είχε καταρρεύσει η δικτατορία, και το πλήθος είχε βρεθεί και πάλι στους δρόμους, διέθετε ασφαλιστικές δικλείδες νομιμοποίησης και ενσωμάτωσης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως οι δύο συμβολικοί αντίπαλοι–εκπρόσωποι του συστήματος, μπορούσαν να πολώσουν και να «καναλιζάρουν» τη λαϊκή αγανάκτηση. Επί πλέον, το σύστημα διέθετε εφεδρείες σε πολλαπλά επίπεδα. Μια σχετικά ανθηρή οικονομία, που μπορούσε να πραγματοποιήσει παροχές. Μια γεωπολιτική συγκυρία υποχώρησης των ΗΠΑ μετά την ήττα στο Βιετνάμ και την ενίσχυση της ΕΣΣΔ, που μπορούσαν να κουκουλώνουν το γεγονός της μεγάλης εθνικής απώλειας της Κύπρου. Μια «γενιά» νέων στελεχών που αυτάρεσκα πήραν το όνομα της γενιάς του Πολυτεχνείου, έτοιμης να στελεχώσει τους αρμούς του υπό κατασκευήν νέου καθεστώτος. Διανοουμένους αναβαπτισμένους με τις δάφνες, –για ορισμένους πραγματικές– της Αντίστασης στη δικτατορία, δημοσιογράφους, που μόλις έμπαιναν στο παιγνίδι και ήταν ακόμα ικανοί –έστω και στρεβλά– να εκπροσωπούν τον κόσμο.
Γι’ αυτό και το σύστημα της μεταπολίτευσης ήταν πανίσχυρο και άντεξε τόσα χρόνια. Όσοι το αντιστρατευόμασταν πραγματικά με συνέχεια και διαχρονικά, ήμασταν μια χούφτα· η πλειοψηφία έσβησε, χάθηκε και αποστρατεύτηκε με τον ένα ή άλλο τρόπο, και έμειναν ελάχιστοι, κάτω από την χλεύη και το μίσος των καλοφαγωμένων πρώην συντρόφων τους, υποχρεωμένοι να διασχίσουν την έρημο των τριανταπέντε χρόνων, προσπαθώντας να διασώσουν εκτός από την αξιοπρέπεια τους, την πίστη τους στην πατρίδα, την ιστορία, τον λαό, την κοινωνική δικαιοσύνη.
Όμως, το ότι η μεταπολίτευση επέζησε τόσα πολλά χρόνια, αποδεικνύεται σήμερα ως η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος, διότι δεν ανανεώθηκε, βυθίστηκε μέσα στην «ευωχία της σαρκός» και της αρπαγής, γέρασε, απονομιμοποιήθηκε μέχρι το μεδούλι, και την ώρα της κατάρρευσης εμφανίζεται γυμνό.
Και η σημερινή κρίση είναι σαρωτική: Το σύστημα έχει εξαντλήσει στα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης όλο το πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό του κεφάλαιο. Οικονομικά, είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, παρασιτικό ως το μεδούλι. Τα κόμματα, με επί κεφαλής το κατ’ εξοχήν μεταπολιτευτικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, είναι νεκρά, μαζί με τον αρχηγό της μεταπολίτευσης, τον μεγάλο μάγο της απάτης, τον Ανδρέα καθώς και η Νέα Δημοκρατία και το καραμανλικό τοτέμ. Τα προηγούμενα χρόνια την ίδια τύχη είχε και η Αριστερά για να μη μιλήσουμε για τον παλιάτσο του Τηλε Άστυ. Ας θυμηθούμε μόλις πριν λίγα χρόνια τον διάττοντα αστέρα Αλέκο Αλαβάνο και την φασαρία που προκαλούσε.
Σήμερα το σύστημα διαθέτει μόνον ωχρά ανθρωπάρια, και πρακτορίσκους της κακιάς ώρας, για να διαχειριστούν μια εκθεμελιωτική κρίση. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Σε όλο τον δυτικό κόσμο «ηγούνται» νάνοι και ανθρωπάρια. Ο δαιμόνιος άνθρωπος της Δύσης ο Στρως-Καν είχε την τύχη που γνωρίζουμε. Αν λοιπόν στο κέντρο του συστήματος κυβερνάει ένας Ομπάμα, γιατί στο παράσιτό του να μην κυβερνάει ένας Γιωργάκης;
Οι «πνευματικοί άνθρωποι» εξωνημένοι και απονομιμοποιημένοι – ποιος σήμερα ακούει τον Διονύση Σαββόπουλο ή τον Στέλιο Ράμφο, ή ποιος έχει εμπιστοσύνη στους
«πανεπιστημιακούς»; Όσο για τους δημοσιογράφους, αρκεί κανένας να ακούσει μια συζήτηση στο πρώτο καφενείο της χώρας.
Απέναντι τους, σταδιακώς, ενισχύεται και συγκροτείται ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο. Ένα κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο που άρχισε να παίρνει μορφή και κατεύθυνση μετά το πρώτο κάλεσμα του Μίκη Θεοδωράκη, την 1η Δεκεμβρίου του 2010, και έφτασε σήμερα να έχει πλημμυρίσει όλες τις πλατείες της χώρας, προκαλώντας βαθύτατη κρίση στο σύστημα.
O ρόλος της Κίνησής μας έχει αποδειχτεί μέχρι σήμερα αποφασιστικής σημασίας για το «μεγάλωμα» και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του ελληνικού λαού, μπροστά στην εκθεμελιωτική κρίση που βιώνουμε. Τα αιτήματα και οι στόχοι που έθεσε, απόρριψη του μνημονίου και συνολική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, για μια νέα πατριωτική πορεία προς μια Ελλάδα εθνικά ανεξάρτητη, κοινωνικά δίκαιη, οικολογικά ισορροπημένη και αμεσοδημοκρατικά κατευθυνόμενη, έχουν μεταβληθεί σε αιτήματα ενός ολόκληρου λαού, που, με μοναδικό ενοποιητικό σύμβολο την ελληνική σημαία, ανοίγει το δρόμο.
Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών και οι πλατείες έχουν ένα επί πλέον κοινό χαρακτηριστικό. Εκφράζουν έναν κόσμο αγανακτισμένο και προδομένο από όλους τους θεσμούς και τους θεσμικούς εκπροσώπους του. Αυτός ο κόσμος, για να μπορέσει να εκφραστεί, έπρεπε όχι μόνο να απορρίψει το «σύστημα», αλλά και τους ίδιους τους δήθεν «αντιπάλους» του. Αυτούς που, δύο ή τρία χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2008, έκαναν λίμπα τις πλατείες της χώρας και μέχρι τη Μαρφίν, τον Μάιο του 2010, πρόσφεραν το μεγαλύτερο άλλοθι στο σύστημα για να κρατάει τον κόσμο εγκλωβισμένο στον φόβο, την κατάθλιψη και τους καναπέδες. Ούτε είναι τυχαίο που και η θεσμική και αρτηριοσκληρωτική Αριστερά, τύπου ΚΚΕ, καταγγέλλει την Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών, τον Μίκη Θεοδωράκη και τους αγανακτισμένους ως «απολίτικους».
Και αν το ότι αρνούμαστε στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, μπορεί να μας χαρακτηρίσει απολίτικους, τότε όντως διεκδικούμε και αυτόν τον…. τίτλο. Διότι αποτελούμε έναν πραγματικό κίνδυνο για το σύστημα: Κινδυνεύει με κατεδάφιση, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ό,τι έχτιζαν με υπομονή και επιμονή επί δεκαετίες, τον εθνομηδενισμό, τον ατομισμό, τον ωχαδερφισμό, την υποταγή. Φοβούνται μήπως μεταβληθεί και πάλι η ελληνική σημαία σε σύμβολο αντίστασης στην τρόικα, τον νεο-οθωμανισμό, τα κοράκια των τραπεζών, την αποεθνικοποίηση – από την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας μέχρι τη μαζική λαθρομετανάστευση. Φοβούνται την άμεση δημοκρατία, που η κίνησή μας έθεσε για πρώτη φορά ως προμετωπίδα του νέου κινήματος, φοβούνται ότι αρχίζουν να μπαίνουν οι βάσεις για ένα νέο πολιτικό σύστημα, για νέου τύπου πολιτικούς σχηματισμούς, ακόμα και για ένα ριζικά νέο Σύνταγμα.
Έχουν κυριολεκτικά τρομοκρατηθεί. Οι τηλεοράσεις αρχίζουν πλέον να συντάσσονται δειλά-δειλά με τις «πλατείες» και τους αγανακτισμένους· φθαρμένοι τηλεπαρουσιαστές και διανοούμενοι που μέχρι χθες παρουσίαζαν το ΠΑΣΟΚ και το μνημόνιο ως αναγκαιότητα, θέλουν να πάρουν το τραίνο της αγανάκτησης, σε μια απελπισμένη απόπειρα να ελέγξουν τον νέο πολιτικό και κοινωνικό χώρο που αναδύεται.
Μπορεί, προς στιγμήν, κάποιοι απ’ αυτούς, επειδή χαϊδεύουν τ’ αυτιά του πλήθους, να εισπράττουν ακόμα και χειροκροτήματα και να αυταπατώνται ότι μπορούν να «ελέγξουν» αυτό το πολύβουο και ανεξέλεγκτο ποτάμι της αγανάκτησης. Μάταια, όμως, γιατί η κρίση είναι βαθιά και ανεπίστρεπτη και δεν παίρνει ούτε γιατροσόφια ούτε εύκολες χειραγωγήσεις. Δεν σηκώνει νέος Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε κακέκτυπά του, ούτε κλώνοι του.
Γι’ αυτό και το ρεύμα των αγανακτισμένων μπόρεσε συμβολικά να το εκφράσει μόνον ένας βάρδος της ρωμιοσύνης, γιατί ο λαός έχει εμπιστοσύνη στο «Άξιον Εστί» και τον «Επιτάφιο», έχει εμπιστοσύνη στις διαχρονικές αξίες της αντίστασης του ελληνισμού, που προσωποποιεί ο Μίκης Θεοδωράκης.
Γι’ αυτό και η απήχηση της Κίνησης είναι τεράστια στο σύνολο του λαού. Γι’ αυτό και στα Προπύλαια, στην Αθήνα, ή στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη, συγκεντρώθηκαν δεκάδες χιλιάδες πολίτες, που ταυτόχρονα αρδεύουν καθημερινά το κίνημα των «αγανακτισμένων».
ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
Ωστόσο, το κίνημα αυτό, σημαντικότερες εκφράσεις του οποίου είναι η «Σπίθα» και το κίνημα των αγανακτισμένων, βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Καθώς η πολιτική κρίση οξύνεται και μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, το νέο κίνημα είναι ανάγκη να πραγματοποιήσει νέα βήματα προς τα μπρος. Πρέπει να αρχίσει, σταδιακώς, μέσα από αυτό το μεγάλο κίνημα, να αναδεικνύεται μια νέα πολιτική και κοινωνική συμμαχία, ικανή να βγάλει την Ελλάδα από την πολύπλευρη κρίση στην οποία έχει βυθιστεί.
Πλέον δεν αρκεί η καταγγελία και η διατύπωση στρατηγικών στόχων και μόνο, αλλά πρέπει να αρχίσουν να διαμορφώνονται και τακτικοί στόχοι για την παραπέρα μαζικοποίηση, οργάνωση και συγκρότηση του κινήματος. Με ρεαλισμό και θάρρος.
Η «Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών» ιδιαίτερα, θα πρέπει να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της κοινωνίας, όχι μόνο στο επίπεδο ηγεσίας, όπου η φωνή του Μίκη Θεοδωράκη ακούγεται όλο και πιο δυνατά, αλλά και στο επίπεδο βάσης. Και εκεί η ανάπτυξή μας είναι εξαιρετικά άνιση. Ενώ το κίνημα των αγανακτισμένων συνδέεται άμεσα, για να μην πούμε ότι προέρχεται απ’ ευθείας από τις ιδέες και τη δράση της Κίνησης και των ανθρώπων που για χρόνια αντιπάλευαν το καθεστώς, δεν κατορθώσαμε να είμαστε εμείς εκείνοι που θα οργανώσουμε και θα προσδώσουμε χαρακτήρα και κατεύθυνση σε αυτό το κίνημα. Ιδιαίτερα πενιχρή είναι η παρουσία μας στην Αθήνα και στο Σύνταγμα, όπου έχουμε αφήσει το κίνημα έρμαιο στα χέρια ποικίλων αυτόκλητων σωτήρων. Ευτυχώς που η δυναμική του απλού λαϊκού κόσμου δεν έχει επιτρέψει ακόμα το καπέλωμα του κινήματος.
Ένα απαραίτητο τακτικό βήμα για να φτάσει το κίνημα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας θα ήταν και η υιοθέτηση ενός κεντρικού ενοποιητικού αιτήματος, όπως εκείνο του άμεσου δημοψηφίσματος, με ένα και μόνο ερώτημα, την αποδοχή ή την απόρριψη του μνημονίου. Ένα τέτοιο αίτημα θα μπορούσε να μεταβάλει τα μέλη των Σπιθών και χιλιάδες «αγανακτισμένους» σε ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, με διακλαδώσεις μέχρι το τελευταίο χωριό της χώρας. Αυτό το αίτημα, που η Κίνηση θα μπορούσε να έχει διακινήσει εδώ και μήνες, θα αποτελούσε πιθανώς εκείνο το μεταβατικό αίτημα που θα της είχε επιτρέψει να ηγηθεί ουσιαστικά και να προσφέρει προοπτική στο κίνημα των αγανακτισμένων. Και κάτι τέτοιο θα μας επέτρεπε σήμερα να περάσουμε σε νέες προτάσεις για την πολιτική συγκρότηση του κινήματος.
Είναι προφανής η έλλειψη κεντρικών ενδιάμεσων στόχων, γεγονός που κινδυνεύει να αφήσει το κίνημα χωρίς συνέχεια, ιδιαίτερα εάν πέσει η σημερινή κυβέρνηση, όπως είναι το άμεσο αίτημα των αγανακτισμένων, και η χώρα μπει σε προεκλογική περίοδο.
Η αναιμική ανάπτυξη των Σπιθών, μετά μια πρώτη ενθουσιώδη φάση, κινδυνεύει να στερήσει και από την ηγεσία της Κίνησης τη δυνατότητα μιας οργανωμένης και συστηματικής επαφής με τη λαϊκή βάση.
Έτσι, κεντρικός στόχος της Κίνησης, την επόμενη περίοδο, πρέπει να είναι η οργάνωση της δράσης και της παρέμβασης μέσα στο κίνημα των «αγανακτισμένων», και γενικότερα στο λαϊκό σώμα, με σαφείς και ξεκάθαρους στόχους:
Α. Να φύγει η κατοχική κυβέρνηση.
Β. Να καταργηθεί το μνημόνιο με άμεσο δημοψήφισμα του ελληνικού λαού και να αρχίσει από την αρχή η συζήτηση για τον δραστικό περιορισμό του χρέους, την αναγνώριση των γερμανικών αποζημιώσεων, για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας.
Γ. Να ασκηθεί μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με οριοθέτηση της ΑΟΖ και σύναψη επωφελών συμφωνιών με όσες χώρες επιτάσσει το εθνικό μας συμφέρον.
Όλα αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά από την πλειοψηφία του λαϊκού σώματος. Μένει να αρχίσουν να γίνονται πράξη συγκεκριμένα, και να πάψουν πολλές Σπίθες να ταλανίζονται από εσωστρέφεια και προσωπικές αντιπαραθέσεις.
Η Συνδιάσκεψη της Κίνησης Ανεξαρτήτων Πολιτών, παρά τις μεγάλες ελλείψεις στην προετοιμασία της –απουσία προσυνεδριακού διαλόγου, μεγάλη καθυστέρηση στη δημοσιοποίηση του προγράμματος–, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Μετά την ιδρυτική διακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη, την 1η Δεκεμβρίου του 2010, αποτελεί τη σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία της Κίνησης, και θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στη συνέχεια. Και είτε θα μας επιτρέψει να πάμε μπροστά πολλαπλασιάζοντας τις δυνάμεις μας, είτε θα μας φέρει τελεσίδικα πίσω. Γιατί ο πολιτικός χρόνος τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Και η Κίνηση πρέπει να αρχίσει να συγκροτείται σε Κίνημα, με δομές, εκλεγμένη ηγεσία, οργανωμένη αντιπροσώπευση, διατηρώντας πάντα τις αμεσοδημοκρατικές μας αξίες.
Η Συνδιάσκεψη πρέπει να αποτελέσει ένα βήμα για την πολιτική ομοιογενοποίησή μας και για την άμεση προετοιμασία του Συνεδρίου της Κίνησης. Ένα βήμα εξόδου από την εσωστρέφεια, ένα βήμα για να βαδίσουμε με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα προς τις «πλατείες» και την πλειοψηφία του λαού.
Εν κατακλείδι: Είναι βέβαιο πως η Κίνησή μας έριξε με τον Μίκη Θεοδωράκη το εναρκτήριο λάκτισμα σε αυτόν τον κύκλο των κινητοποιήσεων. Είναι βέβαιο πως οι αγανακτισμένοι αποτελούν τη συνέχειά της στο μαζικό επίπεδο. Το ζητούμενο είναι εάν θα μπορέσουμε να περάσουμε σε έναν κύκλο υψηλότερης ποιότητας και συγκρότησης. Και αν εμείς δεν ανταποκριθούμε στο αίτημα του κόσμου –και, στο επίπεδο της μαζικής παρουσίας και παρέμβασής μας, χωλαίνουμε–, τότε πιθανώς θα το καλύψουν άλλοι και πιθανότατα στρεβλά. Έχουμε όμως ακόμα τη δυνατότητα να κάνουμε το επόμενο άλμα, και πρέπει να το τολμήσουμε.
16 Ιουνίου 2011
Γιώργος Καραμπελιάς,
συγγραφέας, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της «Κίνησης Ανεξαρτήτων Πολιτών»
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011
Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011
Η Ελλάδα «στο σφυρί»
Η Ελλάδα «στο σφυρί»
Σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που κατατέθηκε χθες στη Βουλή, βγαίνουν «στο σφυρί» στο διάστημα 2011-2015: τα Κρατικά Λαχεία, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η ΛΑΡΚΟ, ο ΟΔΙΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΕΛΒΟ, το Καζίνο της Πάρνηθας, οι άδειες Κινητής Τηλεφωνίας, 4 αεροσκάφη Airbus, τα ΕΛΠΕ, η Εγνατία Οδός, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, οι Ελληνικοί Αυτοκινητόδρομοι, τα περιφερειακά αεροδρόμια (πρόκειται για 29 περιφερειακά αεροδρόμια ανά την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων τα αεροδρόμια Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου, Ρόδου, Κέρκυρας, Χανίων, Κω, Ζακύνθου, Σαντορίνης, Μυτιλήνης και Χίου), μεταλλευτικά δικαιώματα, υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου «Νότια Καβάλα», τα λιμάνια. Κάπως έτσι η κυβέρνηση βάζει την ταφόπλακα στο μέλλον της χώρας και δίνει την άδεια στους καιροσκόπους να αγοράσουν φθηνά, σε βάρος της χώρας.
Αναρτήθηκε στις Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2011 10:52 πμ ΕΛΛΑΔΑ |
http://www.prionokordela.gr/ellada
Σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που κατατέθηκε χθες στη Βουλή, βγαίνουν «στο σφυρί» στο διάστημα 2011-2015: τα Κρατικά Λαχεία, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η ΛΑΡΚΟ, ο ΟΔΙΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΕΛΒΟ, το Καζίνο της Πάρνηθας, οι άδειες Κινητής Τηλεφωνίας, 4 αεροσκάφη Airbus, τα ΕΛΠΕ, η Εγνατία Οδός, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, οι Ελληνικοί Αυτοκινητόδρομοι, τα περιφερειακά αεροδρόμια (πρόκειται για 29 περιφερειακά αεροδρόμια ανά την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων τα αεροδρόμια Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου, Ρόδου, Κέρκυρας, Χανίων, Κω, Ζακύνθου, Σαντορίνης, Μυτιλήνης και Χίου), μεταλλευτικά δικαιώματα, υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου «Νότια Καβάλα», τα λιμάνια. Κάπως έτσι η κυβέρνηση βάζει την ταφόπλακα στο μέλλον της χώρας και δίνει την άδεια στους καιροσκόπους να αγοράσουν φθηνά, σε βάρος της χώρας.
Αναρτήθηκε στις Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2011 10:52 πμ ΕΛΛΑΔΑ |
http://www.prionokordela.gr/ellada
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: Η σύμβαση Hugh Cooper & Co και o Δ.Μπάτσης
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: Η σύμβαση Hugh Cooper & Co και o Δ.Μπάτσης
Υπάρχει μια σύμβαση η οποία λήγει φέτος. Σύμβαση αρκούντως σοβαρή που δείχνει ότι αυτή η χώρα από την δουλεία δεν έφυγε ποτέ! Γιατί; Μα γιατί λείπουν οι Έλληνες πολιτικοί.
Η σύμβαση λέγεται Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation !
Ο μακαρίτης ο Δ.Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947 με τίτλο “Η Βαρεια βιομηχανία στην Ελλάδα”, αποκάλυψε την ύπαρξη της λεγόμενης “σύμβασης cooper” (υπεγράφη το 1940 και λήγει το 2010 και είμαι περίεργος να δω αν οι ξεφτιλισμένοι οι πολιτικάντηδες θα την ανανεώσουν!...
Υπάρχει στο Yπουργείο Bιομηχανίας και παραδίδεται-σαν “ιερό κείμενο”- από υπουργό σε υπουργό) !!!, βάσει της οποίας τα λεγόμενα “στρατηγικά ορυκτά” της Ελλάδας καθώς και ο υδάτινος μας πλούτος, τίθενται υπό την αιγίδα ενός Αμερικανικού consortium εταιρειών! Το αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης ήταν να τουφεκιστεί ο Δ.Μπάτσης μαζί με τον Ν.Μπελογιάννη το 1952 !!!
Από τους 12 που ήταν για “ντουφέκι”, επέλεξαν μόνον 3, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Δ.Μπατσης! Καταλάβατε γιατί κανένας πολιτικός δεν αποτολμά να ακουμπήσει τα παρθένα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου που βρίσκονται στην Ελλάδα. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με σίδερο – χρώμιο και νικέλιο και δεν παράγουμε ούτε γραμμάριο ανοξείδωτου χάλυβα.
ΔΕΙΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ ΛΟΙΠΟΝ εγώ δεν λέω τίποτα, παρά μόνον θυμίζω εκείνα τα παροιμιώδη σκουπόξυλα ??? έχετε ?
Aκολουθεί η παράθεση σχετικών με το θέμα φωτοτυπημένων σελίδων από το βιβλίο του Δ. Μπάτση “Η Βαρεια βιομηχανία στην Ελλάδα”
βλ. και miastala.com
Η Συνομωσία κατά της Ελλάδος, από ΟΛΟΥΣ τους Πολιτικούς σας.
Η Ψευδής επικείμενη χρεωκοπίας της Ελλάδας μας, το ΔΝΤ, το μνημόνιο της συμφοράς, και τα σούρτα φέρτα των διεφθαρμένων πολιτικών της διαπλοκής από το 1900, υπό τον φόβο των Ιουδαίων (συγγνώμη, της 37 Νοέμβρη ! ήθελα να πω). Αφήνετε να σας ταλαιπωρούν το Μνημόνιο και το ΔΝΤ? Σας ζητάνε περαίωση και σας περικόπτουν την σύνταξη πείνας ? Αφού ακόμη ψηφίζετε κόμματα καλά να πάθετε. Διαβάζετε βιβλία ή μόνο της κατευθυνόμενες εφημερίδες? Δεν το πιστεύω, ίσως διαβάζετε Paulo Coelho. Ίσως οι πιο “ψαγμένοι” από σας να διαβάζετε ‘τα μυθιστορήματα ανακύκλωσης χαρτιού’, του σερ Λιακό ! Δηλ. ακόμα χειρότερα. Είστε άξιοι της ταχύτατα επερχόμενης τύχης σας, που ΔΕΝ θα είναι καλή.
Φυσικά θα ξαφνιαζόμουν –ευχάριστα-αν έχετε διαβάσει την «ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» του Δημ. Μπάτση ή γνωρίζετε την ιστορία του. Γι αυτό το βιβλίο τον εκτέλεσαν οι “… ” Η πρώτη έκδοση του έργου έγινε το 1947, από τον Εκδοτικό Οίκο «Τα Νέα Βιβλία – Α.Ε.» με επιμέλεια του ίδιου του συγγραφέα. Γεννημένος το 1916 στην Αθήνα, γιος του Ψαριανού ναυάρχου Α.Μπάτση και της Συριανής Αν. Πρίντεζη, ο Μπάτσης σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια ασχολήθηκε κυρίως με την κοινωνιολογία και τα οικονομικά.
http://aliartos-blogspot.com
Posted On Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010
Υπάρχει μια σύμβαση η οποία λήγει φέτος. Σύμβαση αρκούντως σοβαρή που δείχνει ότι αυτή η χώρα από την δουλεία δεν έφυγε ποτέ! Γιατί; Μα γιατί λείπουν οι Έλληνες πολιτικοί.
Η σύμβαση λέγεται Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation !
Ο μακαρίτης ο Δ.Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947 με τίτλο “Η Βαρεια βιομηχανία στην Ελλάδα”, αποκάλυψε την ύπαρξη της λεγόμενης “σύμβασης cooper” (υπεγράφη το 1940 και λήγει το 2010 και είμαι περίεργος να δω αν οι ξεφτιλισμένοι οι πολιτικάντηδες θα την ανανεώσουν!...
Υπάρχει στο Yπουργείο Bιομηχανίας και παραδίδεται-σαν “ιερό κείμενο”- από υπουργό σε υπουργό) !!!, βάσει της οποίας τα λεγόμενα “στρατηγικά ορυκτά” της Ελλάδας καθώς και ο υδάτινος μας πλούτος, τίθενται υπό την αιγίδα ενός Αμερικανικού consortium εταιρειών! Το αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης ήταν να τουφεκιστεί ο Δ.Μπάτσης μαζί με τον Ν.Μπελογιάννη το 1952 !!!
Από τους 12 που ήταν για “ντουφέκι”, επέλεξαν μόνον 3, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Δ.Μπατσης! Καταλάβατε γιατί κανένας πολιτικός δεν αποτολμά να ακουμπήσει τα παρθένα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου που βρίσκονται στην Ελλάδα. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με σίδερο – χρώμιο και νικέλιο και δεν παράγουμε ούτε γραμμάριο ανοξείδωτου χάλυβα.
ΔΕΙΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ ΛΟΙΠΟΝ εγώ δεν λέω τίποτα, παρά μόνον θυμίζω εκείνα τα παροιμιώδη σκουπόξυλα ??? έχετε ?
Aκολουθεί η παράθεση σχετικών με το θέμα φωτοτυπημένων σελίδων από το βιβλίο του Δ. Μπάτση “Η Βαρεια βιομηχανία στην Ελλάδα”
βλ. και miastala.com
Η Συνομωσία κατά της Ελλάδος, από ΟΛΟΥΣ τους Πολιτικούς σας.
Η Ψευδής επικείμενη χρεωκοπίας της Ελλάδας μας, το ΔΝΤ, το μνημόνιο της συμφοράς, και τα σούρτα φέρτα των διεφθαρμένων πολιτικών της διαπλοκής από το 1900, υπό τον φόβο των Ιουδαίων (συγγνώμη, της 37 Νοέμβρη ! ήθελα να πω). Αφήνετε να σας ταλαιπωρούν το Μνημόνιο και το ΔΝΤ? Σας ζητάνε περαίωση και σας περικόπτουν την σύνταξη πείνας ? Αφού ακόμη ψηφίζετε κόμματα καλά να πάθετε. Διαβάζετε βιβλία ή μόνο της κατευθυνόμενες εφημερίδες? Δεν το πιστεύω, ίσως διαβάζετε Paulo Coelho. Ίσως οι πιο “ψαγμένοι” από σας να διαβάζετε ‘τα μυθιστορήματα ανακύκλωσης χαρτιού’, του σερ Λιακό ! Δηλ. ακόμα χειρότερα. Είστε άξιοι της ταχύτατα επερχόμενης τύχης σας, που ΔΕΝ θα είναι καλή.
Φυσικά θα ξαφνιαζόμουν –ευχάριστα-αν έχετε διαβάσει την «ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» του Δημ. Μπάτση ή γνωρίζετε την ιστορία του. Γι αυτό το βιβλίο τον εκτέλεσαν οι “… ” Η πρώτη έκδοση του έργου έγινε το 1947, από τον Εκδοτικό Οίκο «Τα Νέα Βιβλία – Α.Ε.» με επιμέλεια του ίδιου του συγγραφέα. Γεννημένος το 1916 στην Αθήνα, γιος του Ψαριανού ναυάρχου Α.Μπάτση και της Συριανής Αν. Πρίντεζη, ο Μπάτσης σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια ασχολήθηκε κυρίως με την κοινωνιολογία και τα οικονομικά.
http://aliartos-blogspot.com
Posted On Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
ΠOΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Παρασκευή, 3 Ιουνίου 2011
ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Συνήγορος του πολίτη ή των τραπεζών; ‘Όταν το ΠΑΣΟΚ ανακαλύπτει τα «σκάνδαλα» του συνδικαλισμού!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
To ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα για να έρθει στην εξουσία, έκανε ότι μπορούσε για να το διαφθείρει και, τώρα, έρχεται να χρησιμοποιήσει την όποια, υπαρκτή ή ανύπαρκτη διαφθορά του, στον πόλεμο που διεξάγει, κατ΄επιταγήν της τρόικας, εναντίον του ελληνικού κράτους!
Πέρυσι, τα ωρυόμενα ΜΜΕ της διαπλοκής και το «Κόμμα του Μνημονίου» έλεγαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάμισυ ή δύο εκατομμύρια πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι κοπρίτες, κατά το ύφος και ήθος που επέλεξε ο αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου. ‘Εγινε απογραφή και τι μάθαμε; Οι πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι ήταν, 384.000 (περιλαμβανομένων των δικαστικών), οι συμβασιούχοι περίπου 55.000, οι ιερείς 13.000, περίπου 20.000 διάφοροι αιρετοί άρχοντες (αυτοδιοίκηση) και μετακλητοί υπάλληλοι Βουλής/κυβέρνησης και 180.000 το προσωπικό στρατού και σωμάτων ασφαλείας. Η Ελλάδα είναι τελευταία μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ σε αριθμό απασχολούμενων και σε όγκο μισθοδοσίας δημοσίων υπαλλήλων (παρόλο που χρειάζεται μεγάλες ένοπλες δυνάμεις).
Επρόκειτο για ξεγυρισμένη και θρασύτατη απάτη, που στήθηκε για να απομονωθούν και να χτυπηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θρασύτατη, γιατί, ανεξαρτήτως αριθμού υπαλλήλων και αποδοχών τους, αν κάποιος ευθύνεται για την κατάσταση του δημοσίου είναι αυτοί που, αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα, υποδύονται τους σωτήρες της. Δεν άσκησαν εξουσία οι γραμματείς και οι κλητήρες στη χώρα, εξουσία άσκησαν επί δεκαετίες οι Παπανδρέου, Πάγκαλοι, Παπακωνσταντίνου και οι όμοιοί τους από το άλλο κόμμα αναξίας. Επί των ημερών τους, οι λίγοι, είναι αλήθεια, υπάλληλοι που επεχείρησαν να κάνουν τη δουλειά τους, πιστοί στους νόμους, βρήκαν άσχημο μπελά, αφού μπήκαν στα πόδια της κλεπτοκρατίας (όπως και της εξάρτησης), τις δραστηριότητες της οποίας «ανέχεται” και “συντονίζει” με το αζημίωτο, το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η αποδιοργάνωση του δημοσίου ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη, άλλη όψη του νομίσματος της λεηλασίας (και της ξένης εξάρτησης) του δημοσίου. Δεν καθόρισαν οι υπάλληλοι τη φύση του κράτους, η φύση του κράτους προσδιόρισε τον χαρακτήρα των υπαλλήλων που χρειαζόταν. Αυτά, για να μην χάσουμε, εκτός από τη χώρα, και το μυαλό μας.
Το «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο»
Την ίδια τακτική συκοφαντικών επιθέσεων και αμαλγαμάτων προς παραπλάνηση του ελληνικού λαού είδαμε και σε πολλούς άλλους τομείς. Στην πραγματικότητα εφαρμόζεται ένα «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο», σύνθετο πρόγραμμα διαχείρισης των κοινωνικών αντιδράσεων στο Μνημόνιο, που στηρίζεται στην πείρα δεκαετιών επεμβάσεων του ΔΝΤ, της CIA και άλλων ανάλογων ιδρυμάτων στις χώρες του τρίτου και δεύτερου κόσμου. Το εφαρμόζει η κυβέρνηση, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε όχι, υπό την επίβλεψη ενός ολόκληρου «λόχου» ξένων συμβούλων του Πρωθυπουργού. Η λογική των προγραμμάτων αυτών στηρίζεται σε μακροχρόνιες συνωμοσίες ελέγχου των πολιτικών και των media, σε βάθος χρήση μεθόδων κοινωνικής ψυχολογίας και πολύ μεγάλες απάτες, στις οποίες οι πολιτικοί μας ειδικεύονταν και από μόνοι τους, πριν εμφανισθεί το ΔΝΤ. Εκμεταλλεύονται τα υπαρκτά προβλήματα μιας κοινωνίας όχι για να τα αντιμετωπίσουν, αλλά για να καταστρέψουν την ικανότητα των ανθρώπων να σκεφθούν και να δράσουν ορθολογικά. Σου λένε π.χ. υπάρχουν τόσες χιλιάδες αναπηρικές συντάξεις-μαϊμούδες, όχι για να επαναφέρουν τη νομιμότητα, αλλά για να υπονομεύσουν την έννοια του κοινωνικού δικαιώματος, κόβοντας τελικά τα επιδόματα των αληθινών ανάπηρων!
Οι μέθοδοι αυτές προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα του να αποσυνθέσουν μια δομή χωρίς αντίσταση. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η αυτοκαταστροφή της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ από την ηγεσία τους. Η ουσία της μεθόδου έγκειται στο να βάλει το ίδιο το «ανοσοποιητικό σύστημα» του οργανισμού, τα πρόσωπα, τους θεσμούς, τα κόμματα, τα media που εμπιστεύεται μια κοινωνία για να αμυνθεί και να προστατευθεί, να δράσουν εναντίον του, αυτοκαταστροφικά, με τον τρόπο που δρουν στον άνθρωπο τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ονόματα όπως Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ κλπ. επέχουν θέση υπερασπιστών του λαού και του έθνους στο συλλογικό ασυνείδητο. Η ζημιά που μπορούν να κάνουν στον λαό, στο έθνος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη αυτής που θα μπορούσε να ονειρευθεί αίφνης ο κ. Μητσοτάκης, που κατέχει μια πολύ διαφορετική θέση στο συλλογικό ασυνείδητο. Οι «σοσιαλιστές» είναι πολύ αποτελεσματικότεροι στην κατεδάφιση των κοινωνιών, όπως και οι “εθνικιστές” στην υπονόμευση εθνικών συμφερόντων.
Πόλεμος κατά του κράτους
Στην πρώτη φάση, το Μνημόνιο διέλυσε το ελληνικό κοινωνικό κράτος, με τίμημα όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και ένα κραχ της ελληνικής οικονομίας από το οποίο ένας Θεός ξέρει πότε και αν θα μπορέσει να συνέλθει. Αυτό το κραχ κάνει τη χώρα πολύ πιο αδύνατη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων που επιχειρεί, υποτίθεται, να λύσει το Μνημόνιο, κάνει δηλαδή την Ελλάδα περισσότερο, όχι λιγότερο εξαρτημένη από εξωτερικό δανεισμό και δανειστές! Το επιβεβαιώνουν σπρεντς και επιτόκια, κατάρρευση των εσόδων, αύξηση του χρέους, η πολύπλευρη αποσύνθεση της χώρας σε όλους τους τομείς.
Τώρα, το πρόγραμμα περνάει στη δεύτερη φάση, την επίθεση στις τελευταίες εναπομείνασες λειτουργίες του ελληνικού κράτους και βασικούς τομείς της ιδιοκτησίας του, το περίφημο πρόγραμμα των 50 δισεκατομμυρίων, γι’ αυτό και άρχισαν οι νέες “αποκαλύψεις”, αυτή τη φορά με όποιο δάνειο «κύρος» διαθέτει ο Συνήγορος του Πολίτη, εναντίον του συνδικάτου της ΔΕΗ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δεν θα τις συζητήσουμε επί της ουσίας. Υποθέτουμε ότι πολλά τρωτά μπορεί να ανακαλύψει κανείς στη λειτουργία του συνδικαλισμού, ο σκοπός όμως της επίθεσης κατά της ΓΕΝΟΠ δεν είναι ούτε η εξυγίανσή του, ούτε καν να πεισθούν οι καλόπιστοι. Με την εμπειρία που έχει πλέον ο μέσος ‘Ελληνας και στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τον απασχολούν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα συνδικαλιστικά πεπραγμένα της ΓΕΝΟΠ. Τότε ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσης;
Πρώτον, αποσκοπεί στο να δώσει προσχήματα ώστε να ανεχθούν τουλάχιστο την κυβερνητική επίθεση στο ελληνικό κράτος, κατ’ επιταγή της τρόικας, τα μεσαία ιδίως, αλλά όχι μόνο στρώματα, που ελπίζουν, στην απελπισία και την όχι ευφυή ιδιοτέλειά τους, να τη βγάλουν «καθαρή» εν μέσω μιας διαλυόμενης χώρας, δεν πιστεύουν ότι έχουν δύναμη να αντιδράσουν συλλογικά στη λαίλαπα και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Δεύτερο, αποσκοπεί στο να στερήσει προκαταβολικά τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ από την έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε να τους απομονώσει όταν έρθει η στιγμή της σύγκρουσης. Τρίτο, είναι πολύ πιθανό ότι παίζεται ένα παιχνίδι εκβιασμών των συνδικαλιστών, ώστε να αντιτάξουν μόνο εικονική αντίδραση (ή να προχωρήσουν, αντίθετα, σε πολύ έντονες, χωρίς σωστή κλιμάκωση και ελκυστικό πολιτικό περιεχόμενο κινητοποιήσεις, που θα οδηγήσουν σε παράδοση).
Η «μάχη της ΔΕΗ» τείνει, στις συνθήκες αυτές, να προσλάβει μεγάλη σημασία, πολύ ευρύτερη αυτής της (ήδη μεγάλης) της ίδιας της επιχείρησης, στη νέα σύγκρουση για το κράτος. Αν η Ελλάδα επιτρέψει την εκποίηση των βασικών περιουσιακών στοιχείων της, των τελευταίων μεγάλων υπό ελληνικό έλεγχο επιχειρήσεων, σίγουρων πηγών εσόδων όπως τα λαχεία ή τα αεροδρόμια, τη διάλυση του στρατού της στην οποία προσανατολίζεται, κατ’ επιταγήν της τρόικα, η κυβέρνηση, όταν θα πέσει αυτή η κυβέρνηση η χώρα δεν θα έχει που να στηριχθεί, θα καταβάλλει φοβερό τίμημα για να απελευθερωθεί ξανά, αν ποτέ τα καταφέρει. Επιπλέον είναι αστείο να λέγεται ότι με μερικά δισεκατομμύρια που θα βγουν από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, (αν βγουν, γιατί μέχρι τώρα τα συνοδευτικά προγράμματα τους στοίχιζαν πολύ περισσότερο από τα έσοδά τους), θα αντιμετωπισθεί ένα χρέος 340 δις! Αντίθετα, θα ακρωτηριασθεί η χώρα, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά.
Η Ελλάδα δεν διαθέτει μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Χρειάζεται περισσότερο από ποτέ δημόσιες επιχειρήσεις για να υπάρξει ως χώρα και κράτος, όχι θλιβερή αποικία, στο έλεος Γερμανίας, Τουρκίας, Ισραήλ και ΗΠΑ. Είναι γελοίοι ή ιδιοτελείς όσοι θέλουν να δώσουν τη χαριστική βολή στον κρατικό ρόλο στην οικονομία τη στιγμή που, μετά το 2008, κλείνει ένας τριακονταετής νεοφιλελεύθερος κύκλος. Οι ίδιες οι τράπεζες αναζητούν στα κράτη σωτηρία! Πέραν του κράτους του, ο ελληνικός λαός δεν έχει απολύτως κανένα θεσμικό πλαίσιο στοιχειωδώς δημοκρατικό να τον προστατεύει εσωτερικά και εξωτερικά.
Η «μπάλα» είναι στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν πολιτικές που υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του ελληνικού κράτους; Τι νόημα έχει η διεισδυτική κριτική του τελευταίου στελέχους που φαίνεται να διαθέτει λίγο πολιτικό μυαλό σε αυτό το κόμμα, της Βάσως Παπανδρέου, αν δεν συνοδεύεται από πράξεις; Η «μπάλα» είναι ευρύτερα και στους ‘Ελληνες πολίτες, που θέλουν να γίνει επανάσταση, αλλά να την κάνει κάποιος άλλος και να μην απειλήσει τις καταθέσεις τους. ‘Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα βαδίζει σε καταστροφή πολύ μεγαλύτερη αυτής του 1922 και αντιδράσουν ανάλογα, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες σωτηρίας, τόσο μικρότερο το κόστος της.
Επίκαιρα, 28.4.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Συνήγορος του πολίτη ή των τραπεζών; ‘Όταν το ΠΑΣΟΚ ανακαλύπτει τα «σκάνδαλα» του συνδικαλισμού!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
To ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα για να έρθει στην εξουσία, έκανε ότι μπορούσε για να το διαφθείρει και, τώρα, έρχεται να χρησιμοποιήσει την όποια, υπαρκτή ή ανύπαρκτη διαφθορά του, στον πόλεμο που διεξάγει, κατ΄επιταγήν της τρόικας, εναντίον του ελληνικού κράτους!
Πέρυσι, τα ωρυόμενα ΜΜΕ της διαπλοκής και το «Κόμμα του Μνημονίου» έλεγαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάμισυ ή δύο εκατομμύρια πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι κοπρίτες, κατά το ύφος και ήθος που επέλεξε ο αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου. ‘Εγινε απογραφή και τι μάθαμε; Οι πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι ήταν, 384.000 (περιλαμβανομένων των δικαστικών), οι συμβασιούχοι περίπου 55.000, οι ιερείς 13.000, περίπου 20.000 διάφοροι αιρετοί άρχοντες (αυτοδιοίκηση) και μετακλητοί υπάλληλοι Βουλής/κυβέρνησης και 180.000 το προσωπικό στρατού και σωμάτων ασφαλείας. Η Ελλάδα είναι τελευταία μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ σε αριθμό απασχολούμενων και σε όγκο μισθοδοσίας δημοσίων υπαλλήλων (παρόλο που χρειάζεται μεγάλες ένοπλες δυνάμεις).
Επρόκειτο για ξεγυρισμένη και θρασύτατη απάτη, που στήθηκε για να απομονωθούν και να χτυπηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θρασύτατη, γιατί, ανεξαρτήτως αριθμού υπαλλήλων και αποδοχών τους, αν κάποιος ευθύνεται για την κατάσταση του δημοσίου είναι αυτοί που, αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα, υποδύονται τους σωτήρες της. Δεν άσκησαν εξουσία οι γραμματείς και οι κλητήρες στη χώρα, εξουσία άσκησαν επί δεκαετίες οι Παπανδρέου, Πάγκαλοι, Παπακωνσταντίνου και οι όμοιοί τους από το άλλο κόμμα αναξίας. Επί των ημερών τους, οι λίγοι, είναι αλήθεια, υπάλληλοι που επεχείρησαν να κάνουν τη δουλειά τους, πιστοί στους νόμους, βρήκαν άσχημο μπελά, αφού μπήκαν στα πόδια της κλεπτοκρατίας (όπως και της εξάρτησης), τις δραστηριότητες της οποίας «ανέχεται” και “συντονίζει” με το αζημίωτο, το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η αποδιοργάνωση του δημοσίου ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη, άλλη όψη του νομίσματος της λεηλασίας (και της ξένης εξάρτησης) του δημοσίου. Δεν καθόρισαν οι υπάλληλοι τη φύση του κράτους, η φύση του κράτους προσδιόρισε τον χαρακτήρα των υπαλλήλων που χρειαζόταν. Αυτά, για να μην χάσουμε, εκτός από τη χώρα, και το μυαλό μας.
Το «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο»
Την ίδια τακτική συκοφαντικών επιθέσεων και αμαλγαμάτων προς παραπλάνηση του ελληνικού λαού είδαμε και σε πολλούς άλλους τομείς. Στην πραγματικότητα εφαρμόζεται ένα «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο», σύνθετο πρόγραμμα διαχείρισης των κοινωνικών αντιδράσεων στο Μνημόνιο, που στηρίζεται στην πείρα δεκαετιών επεμβάσεων του ΔΝΤ, της CIA και άλλων ανάλογων ιδρυμάτων στις χώρες του τρίτου και δεύτερου κόσμου. Το εφαρμόζει η κυβέρνηση, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε όχι, υπό την επίβλεψη ενός ολόκληρου «λόχου» ξένων συμβούλων του Πρωθυπουργού. Η λογική των προγραμμάτων αυτών στηρίζεται σε μακροχρόνιες συνωμοσίες ελέγχου των πολιτικών και των media, σε βάθος χρήση μεθόδων κοινωνικής ψυχολογίας και πολύ μεγάλες απάτες, στις οποίες οι πολιτικοί μας ειδικεύονταν και από μόνοι τους, πριν εμφανισθεί το ΔΝΤ. Εκμεταλλεύονται τα υπαρκτά προβλήματα μιας κοινωνίας όχι για να τα αντιμετωπίσουν, αλλά για να καταστρέψουν την ικανότητα των ανθρώπων να σκεφθούν και να δράσουν ορθολογικά. Σου λένε π.χ. υπάρχουν τόσες χιλιάδες αναπηρικές συντάξεις-μαϊμούδες, όχι για να επαναφέρουν τη νομιμότητα, αλλά για να υπονομεύσουν την έννοια του κοινωνικού δικαιώματος, κόβοντας τελικά τα επιδόματα των αληθινών ανάπηρων!
Οι μέθοδοι αυτές προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα του να αποσυνθέσουν μια δομή χωρίς αντίσταση. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η αυτοκαταστροφή της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ από την ηγεσία τους. Η ουσία της μεθόδου έγκειται στο να βάλει το ίδιο το «ανοσοποιητικό σύστημα» του οργανισμού, τα πρόσωπα, τους θεσμούς, τα κόμματα, τα media που εμπιστεύεται μια κοινωνία για να αμυνθεί και να προστατευθεί, να δράσουν εναντίον του, αυτοκαταστροφικά, με τον τρόπο που δρουν στον άνθρωπο τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ονόματα όπως Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ κλπ. επέχουν θέση υπερασπιστών του λαού και του έθνους στο συλλογικό ασυνείδητο. Η ζημιά που μπορούν να κάνουν στον λαό, στο έθνος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη αυτής που θα μπορούσε να ονειρευθεί αίφνης ο κ. Μητσοτάκης, που κατέχει μια πολύ διαφορετική θέση στο συλλογικό ασυνείδητο. Οι «σοσιαλιστές» είναι πολύ αποτελεσματικότεροι στην κατεδάφιση των κοινωνιών, όπως και οι “εθνικιστές” στην υπονόμευση εθνικών συμφερόντων.
Πόλεμος κατά του κράτους
Στην πρώτη φάση, το Μνημόνιο διέλυσε το ελληνικό κοινωνικό κράτος, με τίμημα όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και ένα κραχ της ελληνικής οικονομίας από το οποίο ένας Θεός ξέρει πότε και αν θα μπορέσει να συνέλθει. Αυτό το κραχ κάνει τη χώρα πολύ πιο αδύνατη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων που επιχειρεί, υποτίθεται, να λύσει το Μνημόνιο, κάνει δηλαδή την Ελλάδα περισσότερο, όχι λιγότερο εξαρτημένη από εξωτερικό δανεισμό και δανειστές! Το επιβεβαιώνουν σπρεντς και επιτόκια, κατάρρευση των εσόδων, αύξηση του χρέους, η πολύπλευρη αποσύνθεση της χώρας σε όλους τους τομείς.
Τώρα, το πρόγραμμα περνάει στη δεύτερη φάση, την επίθεση στις τελευταίες εναπομείνασες λειτουργίες του ελληνικού κράτους και βασικούς τομείς της ιδιοκτησίας του, το περίφημο πρόγραμμα των 50 δισεκατομμυρίων, γι’ αυτό και άρχισαν οι νέες “αποκαλύψεις”, αυτή τη φορά με όποιο δάνειο «κύρος» διαθέτει ο Συνήγορος του Πολίτη, εναντίον του συνδικάτου της ΔΕΗ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δεν θα τις συζητήσουμε επί της ουσίας. Υποθέτουμε ότι πολλά τρωτά μπορεί να ανακαλύψει κανείς στη λειτουργία του συνδικαλισμού, ο σκοπός όμως της επίθεσης κατά της ΓΕΝΟΠ δεν είναι ούτε η εξυγίανσή του, ούτε καν να πεισθούν οι καλόπιστοι. Με την εμπειρία που έχει πλέον ο μέσος ‘Ελληνας και στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τον απασχολούν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα συνδικαλιστικά πεπραγμένα της ΓΕΝΟΠ. Τότε ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσης;
Πρώτον, αποσκοπεί στο να δώσει προσχήματα ώστε να ανεχθούν τουλάχιστο την κυβερνητική επίθεση στο ελληνικό κράτος, κατ’ επιταγή της τρόικας, τα μεσαία ιδίως, αλλά όχι μόνο στρώματα, που ελπίζουν, στην απελπισία και την όχι ευφυή ιδιοτέλειά τους, να τη βγάλουν «καθαρή» εν μέσω μιας διαλυόμενης χώρας, δεν πιστεύουν ότι έχουν δύναμη να αντιδράσουν συλλογικά στη λαίλαπα και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Δεύτερο, αποσκοπεί στο να στερήσει προκαταβολικά τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ από την έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε να τους απομονώσει όταν έρθει η στιγμή της σύγκρουσης. Τρίτο, είναι πολύ πιθανό ότι παίζεται ένα παιχνίδι εκβιασμών των συνδικαλιστών, ώστε να αντιτάξουν μόνο εικονική αντίδραση (ή να προχωρήσουν, αντίθετα, σε πολύ έντονες, χωρίς σωστή κλιμάκωση και ελκυστικό πολιτικό περιεχόμενο κινητοποιήσεις, που θα οδηγήσουν σε παράδοση).
Η «μάχη της ΔΕΗ» τείνει, στις συνθήκες αυτές, να προσλάβει μεγάλη σημασία, πολύ ευρύτερη αυτής της (ήδη μεγάλης) της ίδιας της επιχείρησης, στη νέα σύγκρουση για το κράτος. Αν η Ελλάδα επιτρέψει την εκποίηση των βασικών περιουσιακών στοιχείων της, των τελευταίων μεγάλων υπό ελληνικό έλεγχο επιχειρήσεων, σίγουρων πηγών εσόδων όπως τα λαχεία ή τα αεροδρόμια, τη διάλυση του στρατού της στην οποία προσανατολίζεται, κατ’ επιταγήν της τρόικα, η κυβέρνηση, όταν θα πέσει αυτή η κυβέρνηση η χώρα δεν θα έχει που να στηριχθεί, θα καταβάλλει φοβερό τίμημα για να απελευθερωθεί ξανά, αν ποτέ τα καταφέρει. Επιπλέον είναι αστείο να λέγεται ότι με μερικά δισεκατομμύρια που θα βγουν από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, (αν βγουν, γιατί μέχρι τώρα τα συνοδευτικά προγράμματα τους στοίχιζαν πολύ περισσότερο από τα έσοδά τους), θα αντιμετωπισθεί ένα χρέος 340 δις! Αντίθετα, θα ακρωτηριασθεί η χώρα, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά.
Η Ελλάδα δεν διαθέτει μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Χρειάζεται περισσότερο από ποτέ δημόσιες επιχειρήσεις για να υπάρξει ως χώρα και κράτος, όχι θλιβερή αποικία, στο έλεος Γερμανίας, Τουρκίας, Ισραήλ και ΗΠΑ. Είναι γελοίοι ή ιδιοτελείς όσοι θέλουν να δώσουν τη χαριστική βολή στον κρατικό ρόλο στην οικονομία τη στιγμή που, μετά το 2008, κλείνει ένας τριακονταετής νεοφιλελεύθερος κύκλος. Οι ίδιες οι τράπεζες αναζητούν στα κράτη σωτηρία! Πέραν του κράτους του, ο ελληνικός λαός δεν έχει απολύτως κανένα θεσμικό πλαίσιο στοιχειωδώς δημοκρατικό να τον προστατεύει εσωτερικά και εξωτερικά.
Η «μπάλα» είναι στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν πολιτικές που υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του ελληνικού κράτους; Τι νόημα έχει η διεισδυτική κριτική του τελευταίου στελέχους που φαίνεται να διαθέτει λίγο πολιτικό μυαλό σε αυτό το κόμμα, της Βάσως Παπανδρέου, αν δεν συνοδεύεται από πράξεις; Η «μπάλα» είναι ευρύτερα και στους ‘Ελληνες πολίτες, που θέλουν να γίνει επανάσταση, αλλά να την κάνει κάποιος άλλος και να μην απειλήσει τις καταθέσεις τους. ‘Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα βαδίζει σε καταστροφή πολύ μεγαλύτερη αυτής του 1922 και αντιδράσουν ανάλογα, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες σωτηρίας, τόσο μικρότερο το κόστος της.
Επίκαιρα, 28.4.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011
Δ. ΚΑΖΑΚΗΣ Το χρονικό των χρεωκοπιών του ελληνικού κράτους και η κρίση σήμερα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
Πέμπτη, 2 Ιουνίου 2011
Το χρονικό των χρεοκοπιών του ελληνικού κράτους και η κρίση σήμερα
Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα.
Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα". "Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο". Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.
Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.
Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.
Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.
Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον "θεσμό επιφανείας". Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα. Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.
Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.
Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το "οικονομικόν θαύμα" όπως το ονομάσανε, η "ισχυρή Ελλάς" αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.
Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.
Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.
Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ
Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!
Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.
Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν "εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ". Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, "εξαναγκάσανε" τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν "τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα".
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.
Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι "εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα". Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και 'δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;
Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.
Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.
Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι… το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας "υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα".
Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο "ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές". Δηλαδή ότι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».
Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.
Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 "Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία", θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλλημα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; "Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας". Αυτό ήταν το δίλλημα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει "Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει". Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια... Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια... Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.
Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:
Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.
Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.
Ή εμείς ή κανένας.
Ευχαριστώ πολύ.
AΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ Δ. ΚΑΖΑΚΗ ΣΤΗ «ΣΠΙΘΑ 3B» ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ 2011
http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_02.html
Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ στις 6:53 μ.μ.
Πέμπτη, 2 Ιουνίου 2011
Το χρονικό των χρεοκοπιών του ελληνικού κράτους και η κρίση σήμερα
Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα.
Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα". "Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο". Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.
Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.
Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.
Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.
Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον "θεσμό επιφανείας". Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα. Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.
Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.
Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το "οικονομικόν θαύμα" όπως το ονομάσανε, η "ισχυρή Ελλάς" αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.
Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.
Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.
Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ
Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!
Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.
Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν "εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ". Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, "εξαναγκάσανε" τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν "τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα".
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.
Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι "εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα". Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και 'δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;
Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.
Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.
Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι… το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας "υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα".
Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο "ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές". Δηλαδή ότι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».
Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.
Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 "Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία", θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλλημα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; "Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας". Αυτό ήταν το δίλλημα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει "Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει". Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια... Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια... Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.
Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:
Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.
Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.
Ή εμείς ή κανένας.
Ευχαριστώ πολύ.
AΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ Δ. ΚΑΖΑΚΗ ΣΤΗ «ΣΠΙΘΑ 3B» ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ 2011
http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_02.html
Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ στις 6:53 μ.μ.
B.BIΛΙΑΡΔΟΣ : "ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ"
• B.BIΛΙΑΡΔΟΣ : "ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ"
6/2/2011
ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ
Η αναγκαιότητα προσανατολισμού της Ελλάδας, η χρεοκοπία της Πολιτικής, οι μέθοδοι αντιμετώπισης της κρίσης, οι αιτίες της υπερχρέωσης, το πρόβλημα της τευτονικής Ευρωζώνης και οι ελπίδες από την έκρηξη ωριμότητας των Πολιτών
**********************
Στο επίκεντρο των οικονομικοπολιτικών συζητήσεων της εποχής μας, με αφετηρία το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ευρίσκονται οι δύο διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης της - οι οποίοι «ανακαλύφθηκαν» στο παρελθόν από τη Δύση:
(α) Η πολιτική του «επεκτατικού προϋπολογισμού», με στόχο την καταπολέμηση της ύφεσης και της ανεργίας, η οποία στηρίζεται ουσιαστικά στη θεωρία του Keynes - αν και σήμερα έχει άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού εφαρμόζεται από τη νεοφιλελεύθερη αμερικανική «σχολή» και το ιδιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος που έχει επιβάλλει. Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής επιλέγεται η στοχευμένη αύξηση των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης της ποσότητας χρήματος, ταυτόχρονα με την «υιοθέτηση» χαμηλών παρεμβατικών επιτοκίων από την κεντρική τράπεζα.
Πρόκειται ουσιαστικά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κρίσης με τη βοήθεια της ανάπτυξης - με απώτερο στόχο όχι τόσο τον απόλυτο περιορισμό των δημοσίων χρεών, όσο τη μείωση του δείκτη του χρέους, σε σχέση με το ΑΕΠ. Σε τελική ανάλυση, επιλέγεται πολύ λογικά ο ελεγχόμενος πληθωρισμός, αντί της ύφεσης και της ανεργίας, ενώ το κράτος που ακολουθεί τη συγκεκριμένη πολιτική σήμερα, οι Η.Π.Α. δηλαδή, είναι αφενός μεν υπερχρεωμένο και ελλειμματικό, αφετέρου πολυπολιτισμικό – όπου τυχόν αύξηση της ανεργίας θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές αναταραχές.
Ίσως οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, σύμφωνα ουσιαστικά με τον Keynes: “Η ευημερία ενός έθνους δεν μετριέται με τα υλικά στοιχεία του Ενεργητικού του - αφού το χρυσάφι, τα κτίρια, οι δρόμοι, τα ορυχεία, τα εργοστάσια και τα δάση δεν εξανεμίσθηκαν το 1932, παρά το ότι το ΑΕΠ των Η.Π.Α. περιορίσθηκε στο μισό, μέσα σε τρία μόλις έτη”. Κατ’ επέκταση, η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της Ελλάδας, η χρηματιστηριακή αξία των επιχειρήσεων της, ο πλούτος της γενικότερα δεν έχει χαθεί, ούτε περιοριστεί, επειδή αντιμετωπίζουμε μία μεγάλη κρίση - όπως μάλλον θέλουν οι διεθνείς τοκογλύφοι να πιστεύουμε, τοποθετώντας μας ψευδή και εκβιαστικά διλήμματα.
Συνεχίζοντας στον Keynes, “Η ευημερία, όπως και οι οικονομικές κρίσεις, δεν είναι θέματα «δόξας» του παρελθόντος, όσο επιτευγμάτων του παρόντος. Ακριβώς για το λόγο αυτό μετριέται με βάση τα εισοδήματα που κερδίζουμε. Όταν λοιπόν οι περισσότεροι από εμάς σε ατομικό επίπεδο (άρα όλοι μας σε συλλογικό επίπεδο) απολαμβάνουμε υψηλά εισοδήματα, τότε το έθνος μας ευημερεί. Όταν μειώνεται το συνολικό ατομικό (ή εθνικό) εισόδημα, τότε έχουμε ύφεση και το έθνος μας υποφέρει”.
Επομένως, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε άμεσα, εάν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε τη χώρα μας (πλαίσιο προσανατολισμού), είναι να αρχίσουμε όλοι μαζί να κερδίζουμε χρήματα – να έχουμε εισοδήματα δηλαδή και όχι απλά να περιορίζουμε τις ζημίες. Στα πλαίσια αυτά, το να «φυγαδεύονται» οι αποταμιεύσεις στο εξωτερικό ή να σταματούν οι επενδύσεις, δεν είναι μόνο εγκληματικό, αλλά και ανόητο – επειδή αφενός μεν σήμερα οι ευκαιρίες στην Ελλάδα είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τα ρίσκα, αφετέρου δε αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για να οδηγηθούμε στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
(β) Η πολιτική του «ισοσκελισμένου προϋπολογισμού», με στόχο τη σταθερότητα του νομίσματος, η οποία στηρίζεται ουσιαστικά στη θεωρία του Hayek (treasury view) – αν και σήμερα έχει άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού «επιβάλλεται» από τη Γερμανία: από ένα επίσης ιδιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος, με απώτερο σκοπό την κυριαρχία του στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο (εννοούμε πάντοτε το τευτονικό κράτος εν κράτει, το οποίο «επιβάλλεται» αυταρχικά από το κλαμπ του Βερολίνου – σε καμία περίπτωση τους Γερμανούς Πολίτες, οι οποίοι ήδη υποφέρουν τα πάνδεινα από τον συγκεκριμένο «μηχανισμό εξουσίας»).
Για την αντιμετώπιση της κρίσης επιλέγεται η μείωση των δαπανών ή/και η αύξηση των φόρων, καθώς επίσης η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων - με στόχο την εξοικονόμηση πόρων, καθώς επίσης τον περιορισμό των δημοσίων χρεών, σαν απόλυτο μέγεθος.
Εάν κατανοήσουμε εδώ ότι τα κράτη δεν έχουν παραδόξως Ισολογισμούς, οπότε «προβάλλεται» μόνο το Παθητικό τους (δημόσιο χρέος), ενώ δεν υπολογίζεται καθόλου το εκάστοτε Ενεργητικό (δημόσιες επιχειρήσεις, έργα υποδομής κλπ.), θα συνειδητοποιήσουμε πως τα περιουσιακά στοιχεία τους δεν αποτυπώνονται πουθενά - παρά το ότι περιορίζουν το Παθητικό, μειώνουν το χρέος δηλαδή, εάν πουληθούν. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα εξαιρετικό τέχνασμα των υποστηρικτών των ιδιωτικοποιήσεων, με τη βοήθεια του οποίου εξαναγκάζουν τα κράτη να ακολουθούν τις εντολές τους – με απώτερο στόχο τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων και την αποκρατικοποίηση της εξουσίας.
Συνεχίζοντας, υπό τη συγκεκριμένη πολιτική, η εσωτερική ανάπτυξη δεν αποτελεί στόχο, όπως επίσης όχι η αύξηση της ποσότητας χρήματος και η μείωση των παρεμβατικών επιτοκίων. Σε τελική ανάλυση, «προτιμώνται» η ύφεση και η ανεργία (των άλλων), αντί του πληθωρισμού, αφού το κράτος που επιβάλλει σήμερα τη συγκεκριμένη πολιτική, η Γερμανία δηλαδή, είναι πλεονασματικό - με ισχυρές εξαγωγικές επιδόσεις, με υψηλή ανταγωνιστικότητα, με ελάχιστη ανεργία, με τις αποταμιεύσεις των Πολιτών της σε μετρητά, καθώς επίσης με τεχνητά υποτιμημένο νόμισμα, λόγω της «συμμετοχής» της στην Ευρωζώνη.
Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης «προκρίθηκε» η θεωρία του Keynes (ενεργητική καθοδήγηση της Ζήτησης), αντί αυτής του Hayek - η οποία δήθεν «φοβόταν» περισσότερο τον πληθωρισμό από την ανεργία. Στα πλαίσια αυτά, ειδικά μετά τα 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η δύση δεν επέστρεψε στον κλασσικό φιλελευθερισμό (A.Smith) - αφού σε όλα σχεδόν τα βιομηχανικά κράτη παρέμβαινε ενεργά το δημόσιο και εγκαταστάθηκε ο κοινωνικός καπιταλισμός.
Για αρκετά χρόνια (μέχρι τη δεκαετία του 70, όπου «απελευθερώθηκε» το δολάριο από τα «δεσμά» του πολυτίμου μετάλλου, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και ξεκίνησε η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού), τα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το χρυσό. Υπήρχαν επίσης τελωνεία και δασμοί, ενώ ελέγχονταν η κυκλοφορία των κεφαλαίων – πολύ σοσιαλιστικές και επικίνδυνες «πρακτικές» κατά τον Hayek και ειδικά κατά τον μαθητή του M.Friedman («σχολή του Σικάγου»).
Τέλος, ειδικά όσον αφορά την πολυσυζητημένη σήμερα «ανταγωνιστικότητα», πρέπει να κατανοήσουμε ότι αποτελεί ένα συγκριτικό και όχι ένα απόλυτο «μέγεθος». Για παράδειγμα, εάν οι βόρειες ευρωπαϊκές χώρες (η Κίνα για τους δικούς της λόγους) επιλέξουν να εργάζονται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επειδή ζουν σε παγωμένα κλίματα και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ιδιωτική τους ζωή ή για τις όποιες απολαύσεις, τότε οι χώρες του νότου θα πρέπει υποχρεωτικά να κάνουν το ίδιο - εάν επιθυμούν να διατηρήσουν την «συγκριτική» ανταγωνιστικότητα τους, τη «θελκτικότητα» τους καλύτερα για το διεθνές Κεφάλαιο.
Κατά την ίδια λογική, εάν οι βόρειες χώρες συνεχίσουν να διατηρούν περιορισμένη την κατανάλωση τους, αυξάνοντας τις αποταμιεύσεις τους (οι οποίες «εκβάλλουν» στις επενδύσεις και από αυτές στην παραγωγικότητα), τότε οι νότιες θα χρεοκοπήσουν - εάν δεν τις μιμηθούν επακριβώς.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Περαιτέρω, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η «πολιτική» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, η οποία αποκλείει τον περιορισμό των δημοσίων χρεών με τη βοήθεια του πληθωρισμού και των χαμηλών επιτοκίων, καθώς επίσης με την αύξηση της ποσότητας χρήματος («τύπωμα» από την ΕΚΤ), η κατάσταση θα παραμείνει εκρηκτική.
Εάν δε η «τευτοκρατούμενη» Ευρώπη «επιμείνει» προκλητικά στην υπερβολική εσωτερική υποτίμηση (μειώσεις μισθών και λοιπών «αξιών»), με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η οποία δυστυχώς δεν συνοδεύεται από την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης εκ μέρους των Πολιτών των πλεονασματικών χωρών, αλλά ούτε και από τις παραγωγικές επενδύσεις τους εντός της Ευρωζώνης, η χρεοκοπία πολλών χωρών της ζώνης του Ευρώ είναι μάλλον δεδομένη – εάν δεχθούμε καλοπροαίρετα ότι δεν είναι προγραμματισμένη από τη Γερμανία.
Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό ότι, το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι σε καμία περίπτωση η Ελλάδα, αλλά η Γερμανία – η οποία αναπτύσσεται μάλλον «μερκαντιλιστικά», εις βάρος όλων σχεδόν των εταίρων της.
Ειδικότερα, εάν υποθέσουμε ότι η χώρα μας «εγκατέλειπε» τη ζώνη του Ευρώ, αναγκαζόμενη να υποτιμήσει το νόμισμα της και να χρεοκοπήσει «νομοτελειακά» (λόγω του διπλασιασμού των εξωτερικών χρεών της κλπ.), όλες οι υπόλοιπες χώρες δεν θα είχαν απολύτως κανένα όφελος – αντίθετα, θα υποχρεώνονταν σε τεράστιες, αλυσιδωτές χρηματοπιστωτικές ζημίες, τις οποίες έχουμε την άποψη ότι δεν μπορεί να αντέξει ούτε καν ολόκληρο το σύστημα (άρθρο μας).
Από την άλλη πλευρά, εάν τυχόν εγκατέλειπε τη ζώνη του Ευρώ η Γερμανία, θα μπορούσε ίσως να αντέξει την υποχρεωτική ανατίμηση του νομίσματος της, χωρίς να χρεοκοπήσει - παρά τη σημαντική μείωση των εξαγωγών που θα είχε τότε, αφού κατευθύνονται κυρίως εντός Ευρώπης (κατά σχεδόν 75%).
Οι υπόλοιπες όμως χώρες θα είχαν πλέον τεράστια οφέλη – μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να επιλέξουν τον ελεγχόμενο πληθωρισμό αντί για τη χρεοκοπία τους, να διατηρήσουν ανταγωνιστικό το υπερτιμημένο Ευρώ («συμπλέοντας» με τις Η.Π.Α. και χωρίς να υποχρεώνονται στις «αμυντικές επιθέσεις» της υπερδύναμης, μέσω του ΔΝΤ), να αυξήσουν τις εξαγωγές τους στον υπόλοιπο πλανήτη, να μειώσουν πληθωριστικά τα ελλείμματα και τα χρέη τους, καθώς επίσης πάρα πολλά άλλα - τα οποία θα μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο εάν «ανεξαρτητοποιούνταν» από τη Γερμανία.
Βέβαια, υπάρχει μία ακόμη λύση, στην οποία έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν: η ομοσπονδιακή ένωση ή, καλύτερα, η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Εν τούτοις, επειδή η λύση αυτή προϋποθέτει αφενός μεν «αρετές», τις οποίες δεν διαθέτει δυστυχώς η σημερινή, τευτονική Γερμανία (αλληλεγγύη κλπ.), αφετέρου πολλούς συμβιβασμούς εκ μέρους όλων των κρατών-μελών, ιδίως των Πολιτών τους, θεωρούμε ότι η μόνη ρεαλιστική εκδοχή, η οποία τουλάχιστον θα εμποδίσει τις αλλεπάλληλες χρεοκοπίες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ισπανία, Ιταλία κλπ.), είναι η άμεση απομόνωση της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την «δασμολογική» προστασία της ΕΕ από την κίτρινη γάγγραινα.
Κλείνοντας, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές στο παρελθόν, όλα όσα ακούγονται περί αδυναμίας της χώρας μας να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα ή το δημόσιο χρέος της, αλλά και τα διάφορα διλήμματα που συχνά τοποθετούνται από το «παρασκήνιο», δεν υπηρετούν σε καμία περίπτωση την αλήθεια. Κατά την άποψη μας,αυτό που «υπόγεια» επιχειρείται είναι ο εκφοβισμός των Ελλήνων – όχι μόνο με στόχο τη λεηλασία του εθνικού πλούτου τους αλλά, επίσης, με απώτερο σκοπό είτε την κατάλυση της «τευτονικής» Ευρωζώνης εκ μέρους των Η.Π.Α., έτσι ώστε να μην διακινδυνεύσει η ηγεμονία του δολαρίου, είτε την πλήρη υποδούλωση της ΕΕ, εκ μέρους της Γερμανίας (άρθρο μας).
Ολόκληρο το άρθρο στο:
http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2355.aspx
Βασίλης Βιλιάρδος
Αθήνα, 31. Μαΐου 2011
6/2/2011
ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ
Η αναγκαιότητα προσανατολισμού της Ελλάδας, η χρεοκοπία της Πολιτικής, οι μέθοδοι αντιμετώπισης της κρίσης, οι αιτίες της υπερχρέωσης, το πρόβλημα της τευτονικής Ευρωζώνης και οι ελπίδες από την έκρηξη ωριμότητας των Πολιτών
**********************
Στο επίκεντρο των οικονομικοπολιτικών συζητήσεων της εποχής μας, με αφετηρία το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ευρίσκονται οι δύο διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης της - οι οποίοι «ανακαλύφθηκαν» στο παρελθόν από τη Δύση:
(α) Η πολιτική του «επεκτατικού προϋπολογισμού», με στόχο την καταπολέμηση της ύφεσης και της ανεργίας, η οποία στηρίζεται ουσιαστικά στη θεωρία του Keynes - αν και σήμερα έχει άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού εφαρμόζεται από τη νεοφιλελεύθερη αμερικανική «σχολή» και το ιδιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος που έχει επιβάλλει. Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής επιλέγεται η στοχευμένη αύξηση των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης της ποσότητας χρήματος, ταυτόχρονα με την «υιοθέτηση» χαμηλών παρεμβατικών επιτοκίων από την κεντρική τράπεζα.
Πρόκειται ουσιαστικά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κρίσης με τη βοήθεια της ανάπτυξης - με απώτερο στόχο όχι τόσο τον απόλυτο περιορισμό των δημοσίων χρεών, όσο τη μείωση του δείκτη του χρέους, σε σχέση με το ΑΕΠ. Σε τελική ανάλυση, επιλέγεται πολύ λογικά ο ελεγχόμενος πληθωρισμός, αντί της ύφεσης και της ανεργίας, ενώ το κράτος που ακολουθεί τη συγκεκριμένη πολιτική σήμερα, οι Η.Π.Α. δηλαδή, είναι αφενός μεν υπερχρεωμένο και ελλειμματικό, αφετέρου πολυπολιτισμικό – όπου τυχόν αύξηση της ανεργίας θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές αναταραχές.
Ίσως οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, σύμφωνα ουσιαστικά με τον Keynes: “Η ευημερία ενός έθνους δεν μετριέται με τα υλικά στοιχεία του Ενεργητικού του - αφού το χρυσάφι, τα κτίρια, οι δρόμοι, τα ορυχεία, τα εργοστάσια και τα δάση δεν εξανεμίσθηκαν το 1932, παρά το ότι το ΑΕΠ των Η.Π.Α. περιορίσθηκε στο μισό, μέσα σε τρία μόλις έτη”. Κατ’ επέκταση, η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της Ελλάδας, η χρηματιστηριακή αξία των επιχειρήσεων της, ο πλούτος της γενικότερα δεν έχει χαθεί, ούτε περιοριστεί, επειδή αντιμετωπίζουμε μία μεγάλη κρίση - όπως μάλλον θέλουν οι διεθνείς τοκογλύφοι να πιστεύουμε, τοποθετώντας μας ψευδή και εκβιαστικά διλήμματα.
Συνεχίζοντας στον Keynes, “Η ευημερία, όπως και οι οικονομικές κρίσεις, δεν είναι θέματα «δόξας» του παρελθόντος, όσο επιτευγμάτων του παρόντος. Ακριβώς για το λόγο αυτό μετριέται με βάση τα εισοδήματα που κερδίζουμε. Όταν λοιπόν οι περισσότεροι από εμάς σε ατομικό επίπεδο (άρα όλοι μας σε συλλογικό επίπεδο) απολαμβάνουμε υψηλά εισοδήματα, τότε το έθνος μας ευημερεί. Όταν μειώνεται το συνολικό ατομικό (ή εθνικό) εισόδημα, τότε έχουμε ύφεση και το έθνος μας υποφέρει”.
Επομένως, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε άμεσα, εάν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε τη χώρα μας (πλαίσιο προσανατολισμού), είναι να αρχίσουμε όλοι μαζί να κερδίζουμε χρήματα – να έχουμε εισοδήματα δηλαδή και όχι απλά να περιορίζουμε τις ζημίες. Στα πλαίσια αυτά, το να «φυγαδεύονται» οι αποταμιεύσεις στο εξωτερικό ή να σταματούν οι επενδύσεις, δεν είναι μόνο εγκληματικό, αλλά και ανόητο – επειδή αφενός μεν σήμερα οι ευκαιρίες στην Ελλάδα είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τα ρίσκα, αφετέρου δε αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για να οδηγηθούμε στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
(β) Η πολιτική του «ισοσκελισμένου προϋπολογισμού», με στόχο τη σταθερότητα του νομίσματος, η οποία στηρίζεται ουσιαστικά στη θεωρία του Hayek (treasury view) – αν και σήμερα έχει άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού «επιβάλλεται» από τη Γερμανία: από ένα επίσης ιδιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος, με απώτερο σκοπό την κυριαρχία του στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο (εννοούμε πάντοτε το τευτονικό κράτος εν κράτει, το οποίο «επιβάλλεται» αυταρχικά από το κλαμπ του Βερολίνου – σε καμία περίπτωση τους Γερμανούς Πολίτες, οι οποίοι ήδη υποφέρουν τα πάνδεινα από τον συγκεκριμένο «μηχανισμό εξουσίας»).
Για την αντιμετώπιση της κρίσης επιλέγεται η μείωση των δαπανών ή/και η αύξηση των φόρων, καθώς επίσης η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων - με στόχο την εξοικονόμηση πόρων, καθώς επίσης τον περιορισμό των δημοσίων χρεών, σαν απόλυτο μέγεθος.
Εάν κατανοήσουμε εδώ ότι τα κράτη δεν έχουν παραδόξως Ισολογισμούς, οπότε «προβάλλεται» μόνο το Παθητικό τους (δημόσιο χρέος), ενώ δεν υπολογίζεται καθόλου το εκάστοτε Ενεργητικό (δημόσιες επιχειρήσεις, έργα υποδομής κλπ.), θα συνειδητοποιήσουμε πως τα περιουσιακά στοιχεία τους δεν αποτυπώνονται πουθενά - παρά το ότι περιορίζουν το Παθητικό, μειώνουν το χρέος δηλαδή, εάν πουληθούν. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα εξαιρετικό τέχνασμα των υποστηρικτών των ιδιωτικοποιήσεων, με τη βοήθεια του οποίου εξαναγκάζουν τα κράτη να ακολουθούν τις εντολές τους – με απώτερο στόχο τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων και την αποκρατικοποίηση της εξουσίας.
Συνεχίζοντας, υπό τη συγκεκριμένη πολιτική, η εσωτερική ανάπτυξη δεν αποτελεί στόχο, όπως επίσης όχι η αύξηση της ποσότητας χρήματος και η μείωση των παρεμβατικών επιτοκίων. Σε τελική ανάλυση, «προτιμώνται» η ύφεση και η ανεργία (των άλλων), αντί του πληθωρισμού, αφού το κράτος που επιβάλλει σήμερα τη συγκεκριμένη πολιτική, η Γερμανία δηλαδή, είναι πλεονασματικό - με ισχυρές εξαγωγικές επιδόσεις, με υψηλή ανταγωνιστικότητα, με ελάχιστη ανεργία, με τις αποταμιεύσεις των Πολιτών της σε μετρητά, καθώς επίσης με τεχνητά υποτιμημένο νόμισμα, λόγω της «συμμετοχής» της στην Ευρωζώνη.
Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης «προκρίθηκε» η θεωρία του Keynes (ενεργητική καθοδήγηση της Ζήτησης), αντί αυτής του Hayek - η οποία δήθεν «φοβόταν» περισσότερο τον πληθωρισμό από την ανεργία. Στα πλαίσια αυτά, ειδικά μετά τα 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η δύση δεν επέστρεψε στον κλασσικό φιλελευθερισμό (A.Smith) - αφού σε όλα σχεδόν τα βιομηχανικά κράτη παρέμβαινε ενεργά το δημόσιο και εγκαταστάθηκε ο κοινωνικός καπιταλισμός.
Για αρκετά χρόνια (μέχρι τη δεκαετία του 70, όπου «απελευθερώθηκε» το δολάριο από τα «δεσμά» του πολυτίμου μετάλλου, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και ξεκίνησε η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού), τα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το χρυσό. Υπήρχαν επίσης τελωνεία και δασμοί, ενώ ελέγχονταν η κυκλοφορία των κεφαλαίων – πολύ σοσιαλιστικές και επικίνδυνες «πρακτικές» κατά τον Hayek και ειδικά κατά τον μαθητή του M.Friedman («σχολή του Σικάγου»).
Τέλος, ειδικά όσον αφορά την πολυσυζητημένη σήμερα «ανταγωνιστικότητα», πρέπει να κατανοήσουμε ότι αποτελεί ένα συγκριτικό και όχι ένα απόλυτο «μέγεθος». Για παράδειγμα, εάν οι βόρειες ευρωπαϊκές χώρες (η Κίνα για τους δικούς της λόγους) επιλέξουν να εργάζονται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επειδή ζουν σε παγωμένα κλίματα και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ιδιωτική τους ζωή ή για τις όποιες απολαύσεις, τότε οι χώρες του νότου θα πρέπει υποχρεωτικά να κάνουν το ίδιο - εάν επιθυμούν να διατηρήσουν την «συγκριτική» ανταγωνιστικότητα τους, τη «θελκτικότητα» τους καλύτερα για το διεθνές Κεφάλαιο.
Κατά την ίδια λογική, εάν οι βόρειες χώρες συνεχίσουν να διατηρούν περιορισμένη την κατανάλωση τους, αυξάνοντας τις αποταμιεύσεις τους (οι οποίες «εκβάλλουν» στις επενδύσεις και από αυτές στην παραγωγικότητα), τότε οι νότιες θα χρεοκοπήσουν - εάν δεν τις μιμηθούν επακριβώς.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Περαιτέρω, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η «πολιτική» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, η οποία αποκλείει τον περιορισμό των δημοσίων χρεών με τη βοήθεια του πληθωρισμού και των χαμηλών επιτοκίων, καθώς επίσης με την αύξηση της ποσότητας χρήματος («τύπωμα» από την ΕΚΤ), η κατάσταση θα παραμείνει εκρηκτική.
Εάν δε η «τευτοκρατούμενη» Ευρώπη «επιμείνει» προκλητικά στην υπερβολική εσωτερική υποτίμηση (μειώσεις μισθών και λοιπών «αξιών»), με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η οποία δυστυχώς δεν συνοδεύεται από την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης εκ μέρους των Πολιτών των πλεονασματικών χωρών, αλλά ούτε και από τις παραγωγικές επενδύσεις τους εντός της Ευρωζώνης, η χρεοκοπία πολλών χωρών της ζώνης του Ευρώ είναι μάλλον δεδομένη – εάν δεχθούμε καλοπροαίρετα ότι δεν είναι προγραμματισμένη από τη Γερμανία.
Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό ότι, το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι σε καμία περίπτωση η Ελλάδα, αλλά η Γερμανία – η οποία αναπτύσσεται μάλλον «μερκαντιλιστικά», εις βάρος όλων σχεδόν των εταίρων της.
Ειδικότερα, εάν υποθέσουμε ότι η χώρα μας «εγκατέλειπε» τη ζώνη του Ευρώ, αναγκαζόμενη να υποτιμήσει το νόμισμα της και να χρεοκοπήσει «νομοτελειακά» (λόγω του διπλασιασμού των εξωτερικών χρεών της κλπ.), όλες οι υπόλοιπες χώρες δεν θα είχαν απολύτως κανένα όφελος – αντίθετα, θα υποχρεώνονταν σε τεράστιες, αλυσιδωτές χρηματοπιστωτικές ζημίες, τις οποίες έχουμε την άποψη ότι δεν μπορεί να αντέξει ούτε καν ολόκληρο το σύστημα (άρθρο μας).
Από την άλλη πλευρά, εάν τυχόν εγκατέλειπε τη ζώνη του Ευρώ η Γερμανία, θα μπορούσε ίσως να αντέξει την υποχρεωτική ανατίμηση του νομίσματος της, χωρίς να χρεοκοπήσει - παρά τη σημαντική μείωση των εξαγωγών που θα είχε τότε, αφού κατευθύνονται κυρίως εντός Ευρώπης (κατά σχεδόν 75%).
Οι υπόλοιπες όμως χώρες θα είχαν πλέον τεράστια οφέλη – μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να επιλέξουν τον ελεγχόμενο πληθωρισμό αντί για τη χρεοκοπία τους, να διατηρήσουν ανταγωνιστικό το υπερτιμημένο Ευρώ («συμπλέοντας» με τις Η.Π.Α. και χωρίς να υποχρεώνονται στις «αμυντικές επιθέσεις» της υπερδύναμης, μέσω του ΔΝΤ), να αυξήσουν τις εξαγωγές τους στον υπόλοιπο πλανήτη, να μειώσουν πληθωριστικά τα ελλείμματα και τα χρέη τους, καθώς επίσης πάρα πολλά άλλα - τα οποία θα μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο εάν «ανεξαρτητοποιούνταν» από τη Γερμανία.
Βέβαια, υπάρχει μία ακόμη λύση, στην οποία έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν: η ομοσπονδιακή ένωση ή, καλύτερα, η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Εν τούτοις, επειδή η λύση αυτή προϋποθέτει αφενός μεν «αρετές», τις οποίες δεν διαθέτει δυστυχώς η σημερινή, τευτονική Γερμανία (αλληλεγγύη κλπ.), αφετέρου πολλούς συμβιβασμούς εκ μέρους όλων των κρατών-μελών, ιδίως των Πολιτών τους, θεωρούμε ότι η μόνη ρεαλιστική εκδοχή, η οποία τουλάχιστον θα εμποδίσει τις αλλεπάλληλες χρεοκοπίες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ισπανία, Ιταλία κλπ.), είναι η άμεση απομόνωση της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την «δασμολογική» προστασία της ΕΕ από την κίτρινη γάγγραινα.
Κλείνοντας, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές στο παρελθόν, όλα όσα ακούγονται περί αδυναμίας της χώρας μας να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα ή το δημόσιο χρέος της, αλλά και τα διάφορα διλήμματα που συχνά τοποθετούνται από το «παρασκήνιο», δεν υπηρετούν σε καμία περίπτωση την αλήθεια. Κατά την άποψη μας,αυτό που «υπόγεια» επιχειρείται είναι ο εκφοβισμός των Ελλήνων – όχι μόνο με στόχο τη λεηλασία του εθνικού πλούτου τους αλλά, επίσης, με απώτερο σκοπό είτε την κατάλυση της «τευτονικής» Ευρωζώνης εκ μέρους των Η.Π.Α., έτσι ώστε να μην διακινδυνεύσει η ηγεμονία του δολαρίου, είτε την πλήρη υποδούλωση της ΕΕ, εκ μέρους της Γερμανίας (άρθρο μας).
Ολόκληρο το άρθρο στο:
http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2355.aspx
Βασίλης Βιλιάρδος
Αθήνα, 31. Μαΐου 2011
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011
4 Ιουνίου 2011, εκδήλωση στην Σαρωνίδα: Συνταγματική μεταρρύθμιση, διέξοδος από την κρίση
4 Ιουνίου 2011, εκδήλωση στην Σαρωνίδα: Συνταγματική μεταρρύθμιση, διέξοδος από την κρίση
Ημερομηνία:
16/05/2011 15:33 - 04/06/2011 15:33
Η Ομάδα Ανεξάρτητων Πολιτών Σαρωνικού πραγματοποιεί εκδήλωση με θέμα: Συνταγματική μεταρρύθμιση, διέξοδος από την κρίση. Ομιλητές στην εκδήλωση θα είναι οι: K. Μπέης, Γ. Καραμπελιάς, Φ. Κρανιδιώτης. Η Εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο του Δημαρχείου στις 6.30μ.μ.
Ημερομηνία:
16/05/2011 15:33 - 04/06/2011 15:33
Η Ομάδα Ανεξάρτητων Πολιτών Σαρωνικού πραγματοποιεί εκδήλωση με θέμα: Συνταγματική μεταρρύθμιση, διέξοδος από την κρίση. Ομιλητές στην εκδήλωση θα είναι οι: K. Μπέης, Γ. Καραμπελιάς, Φ. Κρανιδιώτης. Η Εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο του Δημαρχείου στις 6.30μ.μ.
Εμπρηστική επίθεση σε αυτοσχέδιο τζαμί στην Καλλιθέα
Τετάρτη, 1 Ιουνίου 2011
Εμπρηστική επίθεση σε αυτοσχέδιο τζαμί στην Καλλιθέα
Εμπρηστική επίθεση σημειώθηκε χθες τα ξημερώματα σε χώρο που λειτουργεί ως τζαμί στην Καλλιθέα, κατά την οποία κινδύνεψαν και άνθρωποι που εκείνη την ώρα κοιμόντουσαν μέσα στον χώρο.Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, χθες γύρω στις 4 τα ξημερώματα άγνωστοι έσπασαν τα τζάμια του ημιυπόγειου χώρου που βρίσκεται επί της οδού Αριστείδου 15, στην Καλλιθέα, και πέταξαν μέσα εύφλεκτο υγρό, στο οποίο έβαλαν φωτιά.
Προκλήθηκαν μικρές υλικές ζημιές, καθώς από τον θόρυβο όσοι κοιμόντουσαν μέσα στο τζαμί ξύπνησαν και πρόλαβαν να αντιδράσουν, σβήνοντας τη φωτιά.Την υπόθεση έχει αναλάβει η Ασφάλεια Αθηνών.Σημειώνεται πως πρόκειται για το δεύτερο αυτοσχέδιο τζαμί που πυρπολείται με αυτό τον τρόπο σε διάστημα ενός μήνα στην Καλλιθέα, ενώ από την αρχή του χρόνου έχουν σημειωθεί αρκετές εμπρηστικές ή μη επιθέσεις σε χώρους που λειτουργούν ως τζαμιά σε όλη την Αττική, χωρίς ποτέ να εντοπιστεί κάποιος από τους δράστες.
http://www.avgi.gr
--> infognomonpolitics.blogspot.com
Αναρτήθηκε από Ακρίτας στις 6/01/2011 08:40:00 μμ
Ετικέτες Ελλάδα.
1 σχόλια:
Johnny Greece 2009 είπε...
Οι επιθεσεις γινονται ταυτοχρονα με την απαιτηση των μουσουλμανων προς το δημοτικο συμβουλιο της Καλλιθεας για ανεγερση τζαμιου. Τυχαιο; Δε νομιζω. Ας σκεφτει ο καθενας ποιος μπορει να κρυβεται απο πισω...
2 Ιουνίου 2011 12:03 π.μ.
Εμπρηστική επίθεση σε αυτοσχέδιο τζαμί στην Καλλιθέα
Εμπρηστική επίθεση σημειώθηκε χθες τα ξημερώματα σε χώρο που λειτουργεί ως τζαμί στην Καλλιθέα, κατά την οποία κινδύνεψαν και άνθρωποι που εκείνη την ώρα κοιμόντουσαν μέσα στον χώρο.Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, χθες γύρω στις 4 τα ξημερώματα άγνωστοι έσπασαν τα τζάμια του ημιυπόγειου χώρου που βρίσκεται επί της οδού Αριστείδου 15, στην Καλλιθέα, και πέταξαν μέσα εύφλεκτο υγρό, στο οποίο έβαλαν φωτιά.
Προκλήθηκαν μικρές υλικές ζημιές, καθώς από τον θόρυβο όσοι κοιμόντουσαν μέσα στο τζαμί ξύπνησαν και πρόλαβαν να αντιδράσουν, σβήνοντας τη φωτιά.Την υπόθεση έχει αναλάβει η Ασφάλεια Αθηνών.Σημειώνεται πως πρόκειται για το δεύτερο αυτοσχέδιο τζαμί που πυρπολείται με αυτό τον τρόπο σε διάστημα ενός μήνα στην Καλλιθέα, ενώ από την αρχή του χρόνου έχουν σημειωθεί αρκετές εμπρηστικές ή μη επιθέσεις σε χώρους που λειτουργούν ως τζαμιά σε όλη την Αττική, χωρίς ποτέ να εντοπιστεί κάποιος από τους δράστες.
http://www.avgi.gr
--> infognomonpolitics.blogspot.com
Αναρτήθηκε από Ακρίτας στις 6/01/2011 08:40:00 μμ
Ετικέτες Ελλάδα.
1 σχόλια:
Johnny Greece 2009 είπε...
Οι επιθεσεις γινονται ταυτοχρονα με την απαιτηση των μουσουλμανων προς το δημοτικο συμβουλιο της Καλλιθεας για ανεγερση τζαμιου. Τυχαιο; Δε νομιζω. Ας σκεφτει ο καθενας ποιος μπορει να κρυβεται απο πισω...
2 Ιουνίου 2011 12:03 π.μ.
Σημαία και Σημασία (από τις πλατείες των «αγανακτισμένων»)
Σημαία και Σημασία (από τις πλατείες των «αγανακτισμένων»)
Συγγραφέας:
Θανάσης Τζιούμπας
Πολύς λόγος για τις ελληνικές σημαίες, κι αυτό μου δημιουργεί την ανάγκη να πω κι εγώ μια κουβέντα. Κατεβαίνω στην πλατεία για να ξαναπάρω πίσω την ζωή μου. Και την δική σου ζωή, την δική μας ζωή. Οι ζωές μας εκτυλίσσονται σε ένα τόπο, κι ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο τοπία, έχει ανθρώπους, ιστορία, πολιτισμό, έχει όνομα, είναι μια πατρίδα. Όταν κάποιοι διατάσσουν να διαλυθεί η υγεία ή η παιδεία βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να αρπάξουν το νερό για να μας το πουλήσουν μετά για χρυσάφι βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να μεταβάλλουν ένα πράσινο βουνό σε κρατήρα για να κλέψουν κι αυτό το χρυσάφι, βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν με χλευάζουν επειδή είμαι Έλληνας βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν έχουν μεταβάλλει την Ελλάδα σε ένα τεράστιο Γκουαντάναμο απελπισμένων ανθρώπων διωγμένων από τις δικές τους πατρίδες, βιάζουν ύστερα από αυτές και την δική μου. Όταν απειλούν να αρπάξουν τα μνημεία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την αξιοπρέπεια μου, βιάζουν την πατρίδα μου. Γιατί η δική μου πατρίδα είναι όλα αυτά, είναι κι αυτή η πλατεία, κι αυτά τα πρόσωπα, κι αυτή η γλώσσα που μας κάνει να καταλαβαινόμαστε, ότι βλέπω γύρω μου επειδή άλλοι κάποτε μάτωσαν για αυτά.
Κάθε ένας και κάθε μία από μας βρίσκεται εδώ μέσα από μια προσωπική διαδρομή, κουβαλάει την δική του ιστορία. Η πατρίδα είναι το σημείο που όλες αυτές οι διαδρομές συναντιούνται μέσα στον χρόνο, είναι η αίσθηση ότι είμαστε κάτι πέρα από άτομα σε ριάλιτι σόου. Αυτή την σημασία κουβαλάω μέσα μου, κι η σημαία είναι το σύμβολο της σημασίας.
Δεν είμαι πολίτης του κόσμου, τέτοιοι είναι ο Στρός Καν και οι γιάπηδες του ΔΝΤ και της GoldmanSacks. Αυτούς θέλουν να μοιάσουν αυτοί που καίνε τις ελληνικές σημαίες σε κάθε ευκαιρία; Εγώ πάντως δεν παραιτούμαι από το δικαίωμα να σέβομαι και να τιμώ την ταυτότητα μου και γι αυτό ακριβώς τον λόγο τρέφω ανάλογο σεβασμό για όλες τις ταυτότητες, όλους τους πολιτισμούς.
Γι αυτό, την ώρα που όλοι ασελγούν πάνω στο σώμα της χώρας μου, που οι εξουσιαστές της είναι οι ελληνόφωνοι (κι αυτό όχι και τόσο επιτυχημένα) υπάλληλοι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, την ώρα που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν την πατρίδα μου και την ζωή μου, την ώρα που χλευάζουν αυτό που είμαι και αισθάνομαι, αυτή την ώρα, την σημαία δεν την υποστέλλω.
Τζιούμπας, Θανάσης
www.ardin.gr
Συγγραφέας:
Θανάσης Τζιούμπας
Πολύς λόγος για τις ελληνικές σημαίες, κι αυτό μου δημιουργεί την ανάγκη να πω κι εγώ μια κουβέντα. Κατεβαίνω στην πλατεία για να ξαναπάρω πίσω την ζωή μου. Και την δική σου ζωή, την δική μας ζωή. Οι ζωές μας εκτυλίσσονται σε ένα τόπο, κι ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο τοπία, έχει ανθρώπους, ιστορία, πολιτισμό, έχει όνομα, είναι μια πατρίδα. Όταν κάποιοι διατάσσουν να διαλυθεί η υγεία ή η παιδεία βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να αρπάξουν το νερό για να μας το πουλήσουν μετά για χρυσάφι βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να μεταβάλλουν ένα πράσινο βουνό σε κρατήρα για να κλέψουν κι αυτό το χρυσάφι, βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν με χλευάζουν επειδή είμαι Έλληνας βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν έχουν μεταβάλλει την Ελλάδα σε ένα τεράστιο Γκουαντάναμο απελπισμένων ανθρώπων διωγμένων από τις δικές τους πατρίδες, βιάζουν ύστερα από αυτές και την δική μου. Όταν απειλούν να αρπάξουν τα μνημεία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την αξιοπρέπεια μου, βιάζουν την πατρίδα μου. Γιατί η δική μου πατρίδα είναι όλα αυτά, είναι κι αυτή η πλατεία, κι αυτά τα πρόσωπα, κι αυτή η γλώσσα που μας κάνει να καταλαβαινόμαστε, ότι βλέπω γύρω μου επειδή άλλοι κάποτε μάτωσαν για αυτά.
Κάθε ένας και κάθε μία από μας βρίσκεται εδώ μέσα από μια προσωπική διαδρομή, κουβαλάει την δική του ιστορία. Η πατρίδα είναι το σημείο που όλες αυτές οι διαδρομές συναντιούνται μέσα στον χρόνο, είναι η αίσθηση ότι είμαστε κάτι πέρα από άτομα σε ριάλιτι σόου. Αυτή την σημασία κουβαλάω μέσα μου, κι η σημαία είναι το σύμβολο της σημασίας.
Δεν είμαι πολίτης του κόσμου, τέτοιοι είναι ο Στρός Καν και οι γιάπηδες του ΔΝΤ και της GoldmanSacks. Αυτούς θέλουν να μοιάσουν αυτοί που καίνε τις ελληνικές σημαίες σε κάθε ευκαιρία; Εγώ πάντως δεν παραιτούμαι από το δικαίωμα να σέβομαι και να τιμώ την ταυτότητα μου και γι αυτό ακριβώς τον λόγο τρέφω ανάλογο σεβασμό για όλες τις ταυτότητες, όλους τους πολιτισμούς.
Γι αυτό, την ώρα που όλοι ασελγούν πάνω στο σώμα της χώρας μου, που οι εξουσιαστές της είναι οι ελληνόφωνοι (κι αυτό όχι και τόσο επιτυχημένα) υπάλληλοι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, την ώρα που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν την πατρίδα μου και την ζωή μου, την ώρα που χλευάζουν αυτό που είμαι και αισθάνομαι, αυτή την ώρα, την σημαία δεν την υποστέλλω.
Τζιούμπας, Θανάσης
www.ardin.gr
Δεν θα μειωθεί ο κατοχικός στρατός στην Κύπρο
Δεν θα μειωθεί ο κατοχικός στρατός- Μήνυμα του λεγόμενου ΥΠΕΞ του ψευδοκράτους
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙνα υπάρξει μείωση του αριθμού των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο προτού υπάρξει δίκαιη και περιεκτική λύση στο Κυπριακό, δηλώνει ο λεγόμενος υπέξ των κατεχομένων Χουσεϊν Οζγκιουργκιούν. Οπως μεταδίδει το πρακτορείο Ανατολή, ο Οζγκιουργκιούν εξέδωσε γραπτή δήλωση με αφορμή πρόσφατες τοποθετήσεις του Προέδρου Χριστόφια για την ανάγκη απόσυρσης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί.
Χαρακτηρίζοντας τις δηλώσεις του Προέδρου ‘’ανεδαφικές’’, ο λεγόμενος υπέξ ανέφερε ότι η Τουρκία υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των συνομιλιών που διεξάγονται στο νησί εδώ και σχεδόν μισό αιώνα.
‘’ Οι Τούρκοι στρατιώτες αποτελούν εγγύηση για το μέλλον των Τ/κ και τη μοναδική ασφάλεια της ειρήνης στο νησί’’, υποστήριξε ο Οζγκιουργκιούν , προσθέτοντας ότι ‘’εκτός και αν εξευρεθεί δίκαιη και περιεκτική λύση, δεν μπορεί να υπάρξει μείωση του αριθμού των τουρκικών στρατευμάτων’’.
Είπε εξάλλου ότι ακόμη και μετά τη λύση, ένας ‘’επαρκής αριθμός στρατιωτών θα πρέπει να παραμείνει στο νησί, βάσει των συνθηκών εγκαθίδρυσης και με στόχο να διασφαλιστεί η ασφάλεια της τ/κ κοινότητας.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 01/06/2011
--> infognomonpolitics.blogspot.com
Αναρτήθηκε από Ακρίτας στις 6/01/2011 09:14:00 μμ
Ετικέτες Κύπρος, Τουρκία
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙνα υπάρξει μείωση του αριθμού των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο προτού υπάρξει δίκαιη και περιεκτική λύση στο Κυπριακό, δηλώνει ο λεγόμενος υπέξ των κατεχομένων Χουσεϊν Οζγκιουργκιούν. Οπως μεταδίδει το πρακτορείο Ανατολή, ο Οζγκιουργκιούν εξέδωσε γραπτή δήλωση με αφορμή πρόσφατες τοποθετήσεις του Προέδρου Χριστόφια για την ανάγκη απόσυρσης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί.
Χαρακτηρίζοντας τις δηλώσεις του Προέδρου ‘’ανεδαφικές’’, ο λεγόμενος υπέξ ανέφερε ότι η Τουρκία υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των συνομιλιών που διεξάγονται στο νησί εδώ και σχεδόν μισό αιώνα.
‘’ Οι Τούρκοι στρατιώτες αποτελούν εγγύηση για το μέλλον των Τ/κ και τη μοναδική ασφάλεια της ειρήνης στο νησί’’, υποστήριξε ο Οζγκιουργκιούν , προσθέτοντας ότι ‘’εκτός και αν εξευρεθεί δίκαιη και περιεκτική λύση, δεν μπορεί να υπάρξει μείωση του αριθμού των τουρκικών στρατευμάτων’’.
Είπε εξάλλου ότι ακόμη και μετά τη λύση, ένας ‘’επαρκής αριθμός στρατιωτών θα πρέπει να παραμείνει στο νησί, βάσει των συνθηκών εγκαθίδρυσης και με στόχο να διασφαλιστεί η ασφάλεια της τ/κ κοινότητας.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 01/06/2011
--> infognomonpolitics.blogspot.com
Αναρτήθηκε από Ακρίτας στις 6/01/2011 09:14:00 μμ
Ετικέτες Κύπρος, Τουρκία
Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011
Ελληνικές «πλάτες» στον South Stream
Τετάρτη, 1 Ιουνίου 2011
Ελληνικές «πλάτες» στον South Stream
Η ελληνική Κυβέρνηση θεωρεί τον αγωγό South Stream ως ένα από τα ενεργειακά έργα προτεραιότητας που προσδίδουν ενεργειακή ασφάλεια, μέσω της διαφοροποίησης οδεύσεων και υπάρχει συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την προώθησή του, δήλωσε η υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Τίνα Μπιρμπίλη, μετά από συνάντηση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου με τον διευθύνοντα σύμβουλο του South Stream, Μαρσέλ Κραμέ.
Ήδη έχει ολοκληρωθεί η μελέτη σκοπιμότητας για το ελληνικό τμήμα του αγωγού (από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα έως την Ήπειρο) ενώ οι προπαρασκευαστικές τεχνικές μελέτες του έργου εξελίσσονται σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Οι δύο πλευρές, συμφώνησαν επίσης σήμερα να συνεργαστούν στενά προκειμένου να προχωρήσουν οι περιβαλλοντικές μελέτες που απαιτούνται για να προχωρήσει το έργο.
Από την πλευρά του, ο κ. Κραμέ τόνισε ότι ο South Stream αφορά περίπου το 1/3 των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ενημέρωσε ότι το σύνολο των ρυθμιστικών ζητημάτων του έργου εξετάζονται στο πλαίσιο της σχέσης Ε.Ε- Ρωσίας. Υπογράμμισε ακόμη τον κομβικό ρόλο που έχει η Ελλάδα για την υλοποίησή του.
Όπως αναφέρει το ΥΠΕΚΑ σε ανακοίνωσή του «Μέσω των αγωγών φυσικού αερίου, η Ελλάδα επιδιώκει τη διασφάλιση του εφοδιασμού της χώρας και της ευρύτερης περιοχής από διαφορετικές πηγές. Ο South Stream θα διασφαλίσει την εισαγωγή αερίου από την παραδοσιακή πηγή που είναι η Ρωσία, ενώ ο Ελληνο-Ιταλικός αγωγός (ITGI) θα προσφέρει αέριο από νέα πηγή που είναι η Κασπία».
Στη συνάντηση μετείχαν ακόμη ο υφυπουργός ΠΕΚΑ, Γιάννης Μανιάτης, και ο γενικός γραμματέας Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Κωνσταντίνος Μαθιουδάκης.
ΝΕΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
-->
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Αναρτήθηκε από Ακρίτας στις 6/01/2011 02:11:00 μμ
Ετικέτες Ελλάδα., Ενεργειακά-Αγωγοί
Ελληνικές «πλάτες» στον South Stream
Η ελληνική Κυβέρνηση θεωρεί τον αγωγό South Stream ως ένα από τα ενεργειακά έργα προτεραιότητας που προσδίδουν ενεργειακή ασφάλεια, μέσω της διαφοροποίησης οδεύσεων και υπάρχει συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την προώθησή του, δήλωσε η υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Τίνα Μπιρμπίλη, μετά από συνάντηση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου με τον διευθύνοντα σύμβουλο του South Stream, Μαρσέλ Κραμέ.
Ήδη έχει ολοκληρωθεί η μελέτη σκοπιμότητας για το ελληνικό τμήμα του αγωγού (από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα έως την Ήπειρο) ενώ οι προπαρασκευαστικές τεχνικές μελέτες του έργου εξελίσσονται σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Οι δύο πλευρές, συμφώνησαν επίσης σήμερα να συνεργαστούν στενά προκειμένου να προχωρήσουν οι περιβαλλοντικές μελέτες που απαιτούνται για να προχωρήσει το έργο.
Από την πλευρά του, ο κ. Κραμέ τόνισε ότι ο South Stream αφορά περίπου το 1/3 των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ενημέρωσε ότι το σύνολο των ρυθμιστικών ζητημάτων του έργου εξετάζονται στο πλαίσιο της σχέσης Ε.Ε- Ρωσίας. Υπογράμμισε ακόμη τον κομβικό ρόλο που έχει η Ελλάδα για την υλοποίησή του.
Όπως αναφέρει το ΥΠΕΚΑ σε ανακοίνωσή του «Μέσω των αγωγών φυσικού αερίου, η Ελλάδα επιδιώκει τη διασφάλιση του εφοδιασμού της χώρας και της ευρύτερης περιοχής από διαφορετικές πηγές. Ο South Stream θα διασφαλίσει την εισαγωγή αερίου από την παραδοσιακή πηγή που είναι η Ρωσία, ενώ ο Ελληνο-Ιταλικός αγωγός (ITGI) θα προσφέρει αέριο από νέα πηγή που είναι η Κασπία».
Στη συνάντηση μετείχαν ακόμη ο υφυπουργός ΠΕΚΑ, Γιάννης Μανιάτης, και ο γενικός γραμματέας Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Κωνσταντίνος Μαθιουδάκης.
ΝΕΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
-->
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Αναρτήθηκε από Ακρίτας στις 6/01/2011 02:11:00 μμ
Ετικέτες Ελλάδα., Ενεργειακά-Αγωγοί
Μενέλαος Γκίβαλος: "Η «συναίνεση» και το «περίστροφο» των εκλογών"
Μενέλαος Γκίβαλος: "Η «συναίνεση» και το «περίστροφο» των εκλογών"
Το Μνημόνιο, κυρίως δε... η «λογική» του, κατά κοινή ομολογία απέτυχε παταγωδώς, γεγονός που αποδέχονται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, τόσο οι ξένοι εμπνευστές του όσο και οι εγχώριοι «υπηρέτες» τους.
Αποτελεί σήμερα ένα οικονομικο-πολιτικό «ζόμπι» που για να συντηρηθεί απαιτεί νέες θυσίες, νέες περικοπές, νέους φόρους και σε κάθε περίπτωση ως απόλυτο στόχο έχει θέσει την εκποίηση της δημόσιας και εθνικής περιουσίας.
Όμως κανένας δεν θέλει να χρεωθεί την αποτυχία. Και –το κυριότερο– κανένας δεν θέλει να νομιμοποιήσει την από εδώ και πέρα υλοποίηση του νέου Μνημονίου και του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Κανένας δεν θέλει στην πράξη να «κουβαλήσει» ένα ΑΤΑΦΟ ΠΤΩΜΑ που απαιτεί «νέο αίμα» από τους υποτακτικούς του...
Πλήρης σύγχυση, αντιφατικές ή και συγκρουόμενες δηλώσεις, ακόμα και ανοιχτές απειλές χαρακτηρίζουν τη στάση των δανειστών μας. Η Ευρωζώνη στερείται στρατηγικής και θέλει τώρα να αποποιηθεί των ευθυνών της για το Μνημόνιο, επιρρίπτοντας τις ευθύνες αυτές στην ελληνική κυβέρνηση.
Η ανικανότητα όμως της ελληνικής κυβέρνησης δεν μπορεί να αναιρέσει τη βασική αλήθεια: Ότι το Μνημόνιο συνιστά έναν ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ, απλώς τα «αποτελέσματα» της καταστροφής αυτής επιτάθηκαν σε χρόνο και σε οικονομικά μεγέθη από την κυβερνητική παραλυσία και ανικανότητα.
Η ίδια η κυβέρνηση αλλά και η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν πλέον να «νομιμοποιήσουν» την από εδώ και πέρα πορεία του Μνημονίου και του «μηχανισμού στήριξης». Όχι μόνο διότι ο καθένας κυβερνητικός υπεύθυνος προσπαθεί να περισώσει το πολιτικό του μέλλον, αλλά διότι το Μνημόνιο έχει ήδη απονομιμοποιηθεί από το 50% της κοινωνικής - εκλογικής βάσης του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος...
Γι’ αυτό και ο Γ. Παπανδρέου προσφεύγει σε εξωτερικούς - κομματικούς «αιμοδότες», παραβάλλοντας τη «συναίνεση» ως ύψιστη εθνική ανάγκη. Επιστράτευσε, μάλιστα, και υψηλά ιστάμενους Ευρωπαίους παράγοντες προκειμένου να νουθετήσουν αυτοί τους απείθαρχους, τους «επιλήσμονες» των εθνικών τους καθηκόντων... Ευτυχώς που οι φορείς του πολιτικού μας συστήματος διαθέτουν ακόμα ένα απόθεμα αξιοπρέπειας και αρνήθηκαν –αυτό αφορά κυρίως τον Α. Σαμαρά– να υπογράψουν τη σχετική ΔΗΛΩΣΗ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ώστε να ενταχθούν –σύμφωνα με τις επιθυμίες του κ. Γ. Παπανδρέου και των «αφεντικών» μας– στη «συμμαχία των προθύμων» - νεροκουβαλητών του Μνημονίου. Ευτυχώς, ακόμα και οι θεωρούμενοι ως «ιδανικοί αυτόχειρες» διατηρούν στοιχειώδη αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης...
Πέρσι ο Γ. Παπανδρέου έβαλε το «περίστροφο στο τραπέζι» απειλώντας, δήθεν, τους Ευρωπαίους με την προσφυγή στο ΔΝΤ, την οποία είχε ήδη προσυμφωνήσει – με ημερομηνία τέλεσης των «αρραβώνων» τον Ιούνιο του 2009. Τελικώς έστρεψε ο ίδιος το «περίστροφο» κατά του ελληνικού λαού και τον πυροβόλησε κατάστηθα...
Τώρα που η εθελουσία συναίνεση γίνεται ανέφικτη, ο Γ. Παπανδρέου κατέβασε πάλι ένα καινούριο «περίστροφο»: ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ. Το δίλημμα είναι προφανές: «Ή συναινείτε τώρα με τους δικούς μου όρους ή θα συνυπογράψετε μετά τις εκλογές, όταν αναγκαστικά θα προκύψει συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων»...
Το εναλλακτικό αυτό σενάριο έχει τη δική του λογική. Το νέο Μνημόνιο θα έχει μια διευρυμένη κομματική νομιμοποίηση και επιπλέον θα μπορεί να διασφαλίσει το «μαγικό» αριθμό των 180 βουλευτών, οπότε εμμέσως θα έχει νομιμοποιηθεί και το πρώτο Μνημόνιο, του οποίου σήμερα αμφισβητείται ισχυρά η συνταγματική νομιμότητα...
Ακόμα όμως και με το σενάριο αυτό αγνοείται η λαϊκή βούληση, ο ελληνικός λαός, οι Έλληνες πολίτες, που απορρίπτουν πλέον, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, όχι μόνο την αποτελεσματικότητα του Μνημονίου, αλλά και την ίδια την ανάγκη επιβολής του. Τα λαμβάνει άραγε αυτά υπόψη του ο πρωθυπουργός;
Τα πολλά «παιχνίδια» όμως με τα «περίστροφα» δεν βγαίνουν σε καλό. Η αγανάκτηση της κοινωνίας μετατρέπεται σε οργή. Αυτή τη φορά υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο «κραδαίνοντας» ο πρωθυπουργός το «περίστροφο» των εκλογών να αυτοπυροβοληθεί και να δώσει ο ίδιος τέλος στη μεγάλη «ψευδαίσθηση» που έζησε από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι σήμερα.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 26/5/11
Το Μνημόνιο, κυρίως δε... η «λογική» του, κατά κοινή ομολογία απέτυχε παταγωδώς, γεγονός που αποδέχονται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, τόσο οι ξένοι εμπνευστές του όσο και οι εγχώριοι «υπηρέτες» τους.
Αποτελεί σήμερα ένα οικονομικο-πολιτικό «ζόμπι» που για να συντηρηθεί απαιτεί νέες θυσίες, νέες περικοπές, νέους φόρους και σε κάθε περίπτωση ως απόλυτο στόχο έχει θέσει την εκποίηση της δημόσιας και εθνικής περιουσίας.
Όμως κανένας δεν θέλει να χρεωθεί την αποτυχία. Και –το κυριότερο– κανένας δεν θέλει να νομιμοποιήσει την από εδώ και πέρα υλοποίηση του νέου Μνημονίου και του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Κανένας δεν θέλει στην πράξη να «κουβαλήσει» ένα ΑΤΑΦΟ ΠΤΩΜΑ που απαιτεί «νέο αίμα» από τους υποτακτικούς του...
Πλήρης σύγχυση, αντιφατικές ή και συγκρουόμενες δηλώσεις, ακόμα και ανοιχτές απειλές χαρακτηρίζουν τη στάση των δανειστών μας. Η Ευρωζώνη στερείται στρατηγικής και θέλει τώρα να αποποιηθεί των ευθυνών της για το Μνημόνιο, επιρρίπτοντας τις ευθύνες αυτές στην ελληνική κυβέρνηση.
Η ανικανότητα όμως της ελληνικής κυβέρνησης δεν μπορεί να αναιρέσει τη βασική αλήθεια: Ότι το Μνημόνιο συνιστά έναν ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ, απλώς τα «αποτελέσματα» της καταστροφής αυτής επιτάθηκαν σε χρόνο και σε οικονομικά μεγέθη από την κυβερνητική παραλυσία και ανικανότητα.
Η ίδια η κυβέρνηση αλλά και η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν πλέον να «νομιμοποιήσουν» την από εδώ και πέρα πορεία του Μνημονίου και του «μηχανισμού στήριξης». Όχι μόνο διότι ο καθένας κυβερνητικός υπεύθυνος προσπαθεί να περισώσει το πολιτικό του μέλλον, αλλά διότι το Μνημόνιο έχει ήδη απονομιμοποιηθεί από το 50% της κοινωνικής - εκλογικής βάσης του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος...
Γι’ αυτό και ο Γ. Παπανδρέου προσφεύγει σε εξωτερικούς - κομματικούς «αιμοδότες», παραβάλλοντας τη «συναίνεση» ως ύψιστη εθνική ανάγκη. Επιστράτευσε, μάλιστα, και υψηλά ιστάμενους Ευρωπαίους παράγοντες προκειμένου να νουθετήσουν αυτοί τους απείθαρχους, τους «επιλήσμονες» των εθνικών τους καθηκόντων... Ευτυχώς που οι φορείς του πολιτικού μας συστήματος διαθέτουν ακόμα ένα απόθεμα αξιοπρέπειας και αρνήθηκαν –αυτό αφορά κυρίως τον Α. Σαμαρά– να υπογράψουν τη σχετική ΔΗΛΩΣΗ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ώστε να ενταχθούν –σύμφωνα με τις επιθυμίες του κ. Γ. Παπανδρέου και των «αφεντικών» μας– στη «συμμαχία των προθύμων» - νεροκουβαλητών του Μνημονίου. Ευτυχώς, ακόμα και οι θεωρούμενοι ως «ιδανικοί αυτόχειρες» διατηρούν στοιχειώδη αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης...
Πέρσι ο Γ. Παπανδρέου έβαλε το «περίστροφο στο τραπέζι» απειλώντας, δήθεν, τους Ευρωπαίους με την προσφυγή στο ΔΝΤ, την οποία είχε ήδη προσυμφωνήσει – με ημερομηνία τέλεσης των «αρραβώνων» τον Ιούνιο του 2009. Τελικώς έστρεψε ο ίδιος το «περίστροφο» κατά του ελληνικού λαού και τον πυροβόλησε κατάστηθα...
Τώρα που η εθελουσία συναίνεση γίνεται ανέφικτη, ο Γ. Παπανδρέου κατέβασε πάλι ένα καινούριο «περίστροφο»: ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ. Το δίλημμα είναι προφανές: «Ή συναινείτε τώρα με τους δικούς μου όρους ή θα συνυπογράψετε μετά τις εκλογές, όταν αναγκαστικά θα προκύψει συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων»...
Το εναλλακτικό αυτό σενάριο έχει τη δική του λογική. Το νέο Μνημόνιο θα έχει μια διευρυμένη κομματική νομιμοποίηση και επιπλέον θα μπορεί να διασφαλίσει το «μαγικό» αριθμό των 180 βουλευτών, οπότε εμμέσως θα έχει νομιμοποιηθεί και το πρώτο Μνημόνιο, του οποίου σήμερα αμφισβητείται ισχυρά η συνταγματική νομιμότητα...
Ακόμα όμως και με το σενάριο αυτό αγνοείται η λαϊκή βούληση, ο ελληνικός λαός, οι Έλληνες πολίτες, που απορρίπτουν πλέον, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, όχι μόνο την αποτελεσματικότητα του Μνημονίου, αλλά και την ίδια την ανάγκη επιβολής του. Τα λαμβάνει άραγε αυτά υπόψη του ο πρωθυπουργός;
Τα πολλά «παιχνίδια» όμως με τα «περίστροφα» δεν βγαίνουν σε καλό. Η αγανάκτηση της κοινωνίας μετατρέπεται σε οργή. Αυτή τη φορά υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο «κραδαίνοντας» ο πρωθυπουργός το «περίστροφο» των εκλογών να αυτοπυροβοληθεί και να δώσει ο ίδιος τέλος στη μεγάλη «ψευδαίσθηση» που έζησε από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι σήμερα.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 26/5/11
Ενώ νωρίτερα ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ είχε δηλώσει ότι θα αποσύρει τους βουλευτές του "αδειάζει" ο Πρόεδρος της Βουλής τον Γ.Καρατζαφέρη
"Αδειάζει" ο Πρόεδρος της Βουλής τον Γ.Καρατζαφέρη - "Το μόνο που ήρθε να συζητήσουμε είναι μια προ ημερησίας που αναβάλλεται!"
Τελευταία ενημέρωση: 01.06.2011 | 13:52
Πρώτη δημοσίευση: 01.06.2011 | 11:12
- Νωρίτερα ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ είχε δηλώσει οτι θα αποσύρει τους βουλευτές του
- Ζητάει επίσης ραντεβού από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
- 'Αγνοια για τις κινήσεις του προέδρου τους δήλωναν βουλευτές του ΛΑΟΣ
- Ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογών; - Τι λένε συνταγματολόγοι στο Νewsit
- ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Από το πρωί με εμφάνισή του σε τηλεοπτική εκπομπη ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γ.Καρατζαφέρης, έλεγε οτι θα αποσύρει τους βουλευτές του από την Βουλή.
Στη συνέχεια πήγε στο κοινοβούλιο και κατευθυνόμενος στο γραφείο του Φίλιππου Πετσάλνικου επαναλάμβανε το ίδιο πράγμα αφήνοντας να εννοηθεί οτι γι' αυτό έγινε η συνάντηση. Βγαίνοντας δεν έκανε καμία δήλωση.
Λίγο πριν τις 2 το μεσημέρι φανερά οργισμένος ο Πρόεδρος της Βουλής είπε: "Το μόνο που ήρθε και συζητησαμε ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ ήταν η συνεχώς αναβαλλόμενη προ ημερησίας συζήτηση που έχει ζητήσει για το δημογραφικό!"
Ο κ.Καρατζαφέρης σύμφωνα με δικά του λεγόμενα, θα επισκεφτεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ζητήσει εκλογές.
Νωρίτερα σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 ”Βλέπω τον πρωθυπουργό που τα έχει χάσει, την αξιωματική αντιπολίτευση που αρνείται να μπει στο παιχνίδι. Μία αριστερά που είναι στον κόσμο της” συμπληρώνοντας πως θα προβεί σε αυτή την κίνηση για να δώσει ένα “χαστούκι στο λιποθυμισμένο σύστημα”.
“Δεν ξέρουν τίποτα οι βουλευτές”
Πληροφορίες αναφέρουν ωστόσο ότι πολλοί βουλευτές του ΛΑΟΣ δήλωναν άγνοια για τέτοιο ενδεχόμενο και αρκετοί είναι εκείνοι που σχολιάζουν πως κάποιοι εξ αυτών δεν φάνηκαν διατεθειμένοι να παραιτηθούν από το αξίωμά τους.
Τι εξελίξεις δρομολογεί αυτή η κίνηση
Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης λέει στο Νewsit ''πως οι βουλευτές του ΛΑΟΣ μπορούν να παραιτηθούν από το αξίωμά τους και από δω και πέρα πρέπει με βάση το νέο εκλογικό νόμο να εξεταστεί κατά πόσο θα χρειαστούν συμπληρωματικές εκλογές''.
Ακούστε τη δήλωση του συνταγματολόγου Γιώργου Κασσιμάτη
Ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογών
Αν παραιτηθούν όλοι οι βουλευτές του κόμματος θα πρέπει να αντικατασταθούν από τους πρώτους επιλαχόντες. Στην περίπτωση που και αυτά τα στελέχη του ΛΑΟΣ αρνηθούν το αξίωμα θα πρέπει να ακολουθήσουν συμπληρωματικές εκλογές. Ωστόσο πολλοί αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο λόγω και των ζητημάτων που προκύπτουν από το ψηφοδέλτιο της Επικρατείας μια κίνηση σαν και αυτή να προκαλέσει γενικές εκλογές.
Τελευταία ενημέρωση: 01.06.2011 | 13:52
Πρώτη δημοσίευση: 01.06.2011 | 11:12
- Νωρίτερα ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ είχε δηλώσει οτι θα αποσύρει τους βουλευτές του
- Ζητάει επίσης ραντεβού από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
- 'Αγνοια για τις κινήσεις του προέδρου τους δήλωναν βουλευτές του ΛΑΟΣ
- Ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογών; - Τι λένε συνταγματολόγοι στο Νewsit
- ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Από το πρωί με εμφάνισή του σε τηλεοπτική εκπομπη ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γ.Καρατζαφέρης, έλεγε οτι θα αποσύρει τους βουλευτές του από την Βουλή.
Στη συνέχεια πήγε στο κοινοβούλιο και κατευθυνόμενος στο γραφείο του Φίλιππου Πετσάλνικου επαναλάμβανε το ίδιο πράγμα αφήνοντας να εννοηθεί οτι γι' αυτό έγινε η συνάντηση. Βγαίνοντας δεν έκανε καμία δήλωση.
Λίγο πριν τις 2 το μεσημέρι φανερά οργισμένος ο Πρόεδρος της Βουλής είπε: "Το μόνο που ήρθε και συζητησαμε ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ ήταν η συνεχώς αναβαλλόμενη προ ημερησίας συζήτηση που έχει ζητήσει για το δημογραφικό!"
Ο κ.Καρατζαφέρης σύμφωνα με δικά του λεγόμενα, θα επισκεφτεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ζητήσει εκλογές.
Νωρίτερα σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 ”Βλέπω τον πρωθυπουργό που τα έχει χάσει, την αξιωματική αντιπολίτευση που αρνείται να μπει στο παιχνίδι. Μία αριστερά που είναι στον κόσμο της” συμπληρώνοντας πως θα προβεί σε αυτή την κίνηση για να δώσει ένα “χαστούκι στο λιποθυμισμένο σύστημα”.
“Δεν ξέρουν τίποτα οι βουλευτές”
Πληροφορίες αναφέρουν ωστόσο ότι πολλοί βουλευτές του ΛΑΟΣ δήλωναν άγνοια για τέτοιο ενδεχόμενο και αρκετοί είναι εκείνοι που σχολιάζουν πως κάποιοι εξ αυτών δεν φάνηκαν διατεθειμένοι να παραιτηθούν από το αξίωμά τους.
Τι εξελίξεις δρομολογεί αυτή η κίνηση
Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης λέει στο Νewsit ''πως οι βουλευτές του ΛΑΟΣ μπορούν να παραιτηθούν από το αξίωμά τους και από δω και πέρα πρέπει με βάση το νέο εκλογικό νόμο να εξεταστεί κατά πόσο θα χρειαστούν συμπληρωματικές εκλογές''.
Ακούστε τη δήλωση του συνταγματολόγου Γιώργου Κασσιμάτη
Ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογών
Αν παραιτηθούν όλοι οι βουλευτές του κόμματος θα πρέπει να αντικατασταθούν από τους πρώτους επιλαχόντες. Στην περίπτωση που και αυτά τα στελέχη του ΛΑΟΣ αρνηθούν το αξίωμα θα πρέπει να ακολουθήσουν συμπληρωματικές εκλογές. Ωστόσο πολλοί αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο λόγω και των ζητημάτων που προκύπτουν από το ψηφοδέλτιο της Επικρατείας μια κίνηση σαν και αυτή να προκαλέσει γενικές εκλογές.
Νότης Μαριάς: "Επονείδιστο χρέος και η δανειακή σύμβαση Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης"
Νότης Μαριάς: "Επονείδιστο χρέος και η δανειακή σύμβαση Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης"
18/05/2011 - 13:15
Όπως έχουμε επισημάνει (ΑΝΤ1, 21/1/2010), το... σκάνδαλο της Siemens αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης Επιτροπής, η οποία θα μπορούσε να εξετάσει τεκμηριωμένα το ζήτημα του «επονείδιστου ή απεχθούς χρέους» (odious debt) και στην περίπτωση της χώρας μας. Ανάλογη πρόταση κατέθεσε και η Σοφία Σακοράφα (βλ. Η Εποχή, 24/1/2010), η οποία ανέλαβε μάλιστα τη φιλόδοξη πρωτοβουλία συγκρότησης της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους (ΕΛΕ). Στο πλαίσιο δράσης της, η ΕΛΕ διοργάνωσε την προηγούμενη εβδομάδα διεθνές συνέδριο για το χρέος και τη λιτότητα, στο οποίο είχαμε την ευκαιρία να εκθέσουμε τις απόψεις μας για το «επονείδιστο χρέος», που, ως γνωστόν, έχουμε αναλύσει στα «Επίκαιρα» (27/1/2011).
Επονείδιστο χρέος και Διεθνές Δίκαιο
Η έννοια του «επονείδιστου χρέους» εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκαιο με αφορμή την άρνηση των ΗΠΑ να εξοφλήσουν το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία το 1898. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ισχυρίστηκαν τότε ότι το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία είχε δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα συμπαι γνίας της κουβανικής «ηγεσίας» με τους Ισπανούς πιστωτές προκειμένου να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κουβανικού λαού κατά τη διάρκεια της ισπανικής αποικιοκρατίας. Για το λόγο αυτό, οι ΗΠΑ, που εν τω μεταξύ είχαν καταλάβει την Κούβα μετά τον αμερικανο-ισπανικό πόλεμο, αρνήθηκαν την εξόφληση του κουβανικού χρέους στην Ισπανία.
Μερική εφαρμογή της ρήτρας του «επονείδιστου χρέους» έγινε και το 1919 από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με αφορμή τα πολωνικά χρέη προς τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Πρωσίας.
Στην πορεία, η Σοβιετική Ένωση, το 1921, αρνήθηκε να πληρώσει το τσαρικό χρέος, με την αιτιολογία ότι κανένας λαός δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει χρέη προς τους δανειστές του, που τον είχαν αλυσοδέσει επί αιώνες.
Ακολούθησε, το 1923, η γνωστή υπόθεση «Μεγάλη Βρετανία κατά Κόστα Ρίκα», στην οποία έγινε για πρώτη φορά δεκτή η εφαρμογή της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Πάντως, η θεωρητική επεξεργασία του δόγματος του «επονείδιστου χρέους» οφείλεται στο Ρώσο καθηγητή Alexander Nahum Sack, το 1927, που διατύπωσε στο Παρίσι με μεγαλύτερη σαφήνεια τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Έτσι, τρεις είναι οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «επονείδιστου χρέους»:
1. Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
2. Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
3. Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Τη ρήτρα του «επονείδιστου χρέους» χρησιμοποίησε πρόσφατα και ο Ισημερινός, που διέγραψε μονομερώς ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους του.
Καθώς η υπερχρέωση των κρατών προχωρά με ταχύτατους ρυθμούς, η εφαρμογή της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους» κερδίζει συνεχώς έδαφος. Μάλιστα, το ζήτημα του «επονείδιστου χρέους» αποτέλεσε αντικείμενο και πρόσφατης μελέτης της ίδιας της Διεθνούς Τράπεζας.
Ευρωζώνη και υπερχρέωση της Ελλάδας
Όμως και η ίδια η υπερχρέωση της χώρας, η οποία προέκυψε μετά την ένταξή της στην Ευρωζώνη, οφείλεται σε παράνομες ενέργειες των εποπτικών Αρχών της ΕΕ, οι οποίες, αν και γνώριζαν ότι η Ελλάδα παραβιάζει τα κριτήρια δημοσιονομικής πειθαρχίας του Συμφώνου Σταθερότητας και του Μάαστριχτ, εντούτοις έκαναν τα... στραβά μάτια προκειμένου να συνεχίζεται η απρόσκοπτη εξαγωγή γερμανικών και γαλλικών καταναλωτικών προϊόντων και βιομηχανικού εξοπλισμού στη χώρα μας. Έτσι, ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας μας το 2004 ήταν 131 δις ευρώ, το 2009 ανήλθε, σύμφωνα με το ΔΝΤ, στα 264 δις ευρώ.
Ο επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, με δηλώσεις του τον περασμένο Οκτώβριο, παραδέχτηκε πως «οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση που την έπληξε στις αρχές του χρόνου» (Κέρδος, 9/10/2010, σελ. 3), αναδεικνύοντας έτσι με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο τις ευθύνες των εταίρων μας για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την υπερχρέωση της χώρας. Όπως επισήμανε ρητά ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, «ήταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφτανε, διότι συζητούσαμε, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Επιτροπή και εγώ ο ίδιος, για τις προοπτικές αυτού που δεν ήταν τότε γνωστό, όπως αυτό που αποκαλούμε “ελληνική κρίση“». Και συνέχισε με ιδιαίτερα αποκαλυπτικό τρόπο: «Ήξερα ακόμη ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα».
Η επονείδιστη δανειακή σύμβαση με τις χώρες της Ευρωζώνης
Η παραδοχή αυτή του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τα ελληνικά δημοσιονομικά ελλείμματα και χρέη οφείλονται κυρίως στα θεσμικά ελλείμματα και στις δομικές ανεπάρκειες της ίδιας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης και στον τρόπο λειτουργίας της ενιαίας αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού στο πλαίσιο της ΕΟΚ και μετέπειτα της ΕΕ.
Eπoμένως, ένα τεράστιο τμήμα του ελληνικού δημόσιου χρέους οφείλεται σε μια συμπαιγνία του δικομματισμού, των εποπτικών Αρχών της ΕΕ και της πολιτικής και οικονομικής ευρωπαϊκής ελίτ, προκειμένου να αποκομίζουν οικονομικά οφέλη εις βάρος του ελληνικού λαού.
Έτσι, η χώρα μας υπερχρεώθηκε και προβλέπεται να υπερχρεωθεί περαιτέρω χωρίς όμως να έχει και κάποιο σχετικό οικονομικό όφελος. Όπως, λοιπόν, τονίσαμε και στο ως άνω συνέδριο της ΕΛΕ, πρόκειται για «καραμπινάτη» περίπτωση «επονείδιστου χρέους», το οποίο, μάλιστα, έχει συνομολογηθεί ως τέτοιο με τις παραπάνω δηλώσεις του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Προκειμένου, λοιπόν, να αντιμετωπίσει την εν λόγω παράνομη υπερχρέωσή της, η Ελλάδα οδηγήθηκε με ύποπτες και προαποφασισμένες μεθοδεύσεις στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό δήθεν διάσωσης και υποχρεώθηκε στη σύναψη δανείων με τα κράτη της Ευρωζώνης, τη γερμανική κρατική τράπεζα KfW και το ΔΝΤ, ύψους 110 δις ευρώ. Τα δάνεια αυτά χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την αποπληρωμή των παλαιών επονείδιστων χρεών.
Επομένως, η δανειακή σύμβαση Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης/KfW είναι άκυρη όχι μόνο ως αντισυνταγματική και παράνομη (αφού δεν έχει καν κυρωθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο), αλλά και διότι συνιστά νέο επονείδιστο χρέος, αφού έχει συναφθεί προκειμένου να πληρωθούν τα παλαιότερα επονείδιστα χρέη της χώρας μας προς τους διεθνείς τοκογλύφους, τα οποία δημιουργήθηκαν λόγω της παραπάνω παράνομης λειτουργίας της ίδιας της ΟΝΕ και των εποπτικών της μηχανισμών.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι άκυρες και οι διάφορες ρήτρες της εν λόγω δανειακής σύμβασης περί παραίτησης της χώρας μας από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας, που επιτρέπουν στους δανειστές να προχωρήσουν σε κατάσχεση «ακατάσχετης» κατά τα λοιπά δημόσιας περιουσίας.
Η ένσταση «επονείδιστου χρέους» σε σχέση με την εν λόγω δανειακή σύμβαση μπορεί να προταθεί νόμιμα και ενώπιον κάθε δικαστη ρίου του εξωτερικού (Δικαστήριο της ΕΕ, αγγλικά δικαστήρια κ.λπ.), στο οποίο μπορεί ενδεχόμενα να συρθεί η χώρα από τους δανειστές με βάση την παραπάνω δανειακή σύμβαση και να καταστήσει έτσι νομικά αδύνατη την έκδοση οιασδήποτε δυσμενούς απόφασης κατά της Ελλάδας λόγω της ως άνω άκυρης και επονείδιστης δανειακής σύμβασης. Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλη ενδεχόμενη δικαστική εμπλοκή της χώρας λόγω αρνήσεως της πληρωμής των ως άνω δανείων του ΔΝΤ.
Κατά συνέπεια, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους (στο οποίο περιλαμβάνονται και τα χρέη λόγω του σκανδάλου της Siemens και των λοιπών παράνομων αναθέσεων σε άλλες γερμανικές και μη επιχειρήσεις), στην ουσία συνιστά «απεχθές ή επονείδιστο χρέος» (odious debt) και για το λόγο αυτό η ελληνική πλευρά έχει κάθε δικαίωμα όχι μόνο να αρνηθεί νόμιμα την εξόφλησή του, αλλά δικαιούται να προχωρήσει και στην μονομερή διαγραφή του.
Αλλά, για να γίνει αυτό, απαιτείται να έρθει στην εξουσία μια νέα δημοκρατική πλειοψηφία, η οποία θα ανοίξει το δρόμο για μια ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ που θα διασφαλίσει τη δίκαιη διανομή του παραγόμενου πλούτου, θα καταγγείλει το Μνημόνιο της νέας εξάρτησης και θα ακυρώσει τις επονείδιστες δανειακές συμβάσεις με τα κράτη της Ευρωζώνης, την KfW και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 12/5/11
Έχουν δημοσιευτεί (1) σχόλια:
Κωνσταντίνος
Όπως ορθά έχει παρατηρήσει και ο Β. Μαρκεζίνης, το κακό με το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση είναι, ότι η Ελλάδα δεν διαπραγματεύτηκε καθόλου. Παραδόθηκε αμαχητί, πράγμα μάλλον πρωτοφανές, το οποίο γεννά υποψίες. Και το «επονείδιστο χρέος» μπορούσαν να επικαλεστούν και το νομικό προηγούμενο της κυβερνήσεως Μεταξά (1936), του οποίου έκανε χρήση η Αργεντινή το 2003. Τίποτε απ' αυτά. Αφήσαμε να μας επιβάλουν και δεχτήκαμε αμαχητί τα πάντα.
Άραγε, ο ελληνικός λαός, αυτός που πληρώνει και καλείται να πληρώσει να εξακολουθήσει να πληρώνει μέχρι (απροβλέπτου) τέλους, τι ξέρει για όλα αυτά; [ 20/05/2011 - 17:28 ]
18/05/2011 - 13:15
Όπως έχουμε επισημάνει (ΑΝΤ1, 21/1/2010), το... σκάνδαλο της Siemens αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης Επιτροπής, η οποία θα μπορούσε να εξετάσει τεκμηριωμένα το ζήτημα του «επονείδιστου ή απεχθούς χρέους» (odious debt) και στην περίπτωση της χώρας μας. Ανάλογη πρόταση κατέθεσε και η Σοφία Σακοράφα (βλ. Η Εποχή, 24/1/2010), η οποία ανέλαβε μάλιστα τη φιλόδοξη πρωτοβουλία συγκρότησης της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους (ΕΛΕ). Στο πλαίσιο δράσης της, η ΕΛΕ διοργάνωσε την προηγούμενη εβδομάδα διεθνές συνέδριο για το χρέος και τη λιτότητα, στο οποίο είχαμε την ευκαιρία να εκθέσουμε τις απόψεις μας για το «επονείδιστο χρέος», που, ως γνωστόν, έχουμε αναλύσει στα «Επίκαιρα» (27/1/2011).
Επονείδιστο χρέος και Διεθνές Δίκαιο
Η έννοια του «επονείδιστου χρέους» εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκαιο με αφορμή την άρνηση των ΗΠΑ να εξοφλήσουν το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία το 1898. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ισχυρίστηκαν τότε ότι το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία είχε δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα συμπαι γνίας της κουβανικής «ηγεσίας» με τους Ισπανούς πιστωτές προκειμένου να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κουβανικού λαού κατά τη διάρκεια της ισπανικής αποικιοκρατίας. Για το λόγο αυτό, οι ΗΠΑ, που εν τω μεταξύ είχαν καταλάβει την Κούβα μετά τον αμερικανο-ισπανικό πόλεμο, αρνήθηκαν την εξόφληση του κουβανικού χρέους στην Ισπανία.
Μερική εφαρμογή της ρήτρας του «επονείδιστου χρέους» έγινε και το 1919 από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με αφορμή τα πολωνικά χρέη προς τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Πρωσίας.
Στην πορεία, η Σοβιετική Ένωση, το 1921, αρνήθηκε να πληρώσει το τσαρικό χρέος, με την αιτιολογία ότι κανένας λαός δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει χρέη προς τους δανειστές του, που τον είχαν αλυσοδέσει επί αιώνες.
Ακολούθησε, το 1923, η γνωστή υπόθεση «Μεγάλη Βρετανία κατά Κόστα Ρίκα», στην οποία έγινε για πρώτη φορά δεκτή η εφαρμογή της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Πάντως, η θεωρητική επεξεργασία του δόγματος του «επονείδιστου χρέους» οφείλεται στο Ρώσο καθηγητή Alexander Nahum Sack, το 1927, που διατύπωσε στο Παρίσι με μεγαλύτερη σαφήνεια τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους».
Έτσι, τρεις είναι οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «επονείδιστου χρέους»:
1. Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
2. Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
3. Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Τη ρήτρα του «επονείδιστου χρέους» χρησιμοποίησε πρόσφατα και ο Ισημερινός, που διέγραψε μονομερώς ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους του.
Καθώς η υπερχρέωση των κρατών προχωρά με ταχύτατους ρυθμούς, η εφαρμογή της θεωρίας του «επονείδιστου χρέους» κερδίζει συνεχώς έδαφος. Μάλιστα, το ζήτημα του «επονείδιστου χρέους» αποτέλεσε αντικείμενο και πρόσφατης μελέτης της ίδιας της Διεθνούς Τράπεζας.
Ευρωζώνη και υπερχρέωση της Ελλάδας
Όμως και η ίδια η υπερχρέωση της χώρας, η οποία προέκυψε μετά την ένταξή της στην Ευρωζώνη, οφείλεται σε παράνομες ενέργειες των εποπτικών Αρχών της ΕΕ, οι οποίες, αν και γνώριζαν ότι η Ελλάδα παραβιάζει τα κριτήρια δημοσιονομικής πειθαρχίας του Συμφώνου Σταθερότητας και του Μάαστριχτ, εντούτοις έκαναν τα... στραβά μάτια προκειμένου να συνεχίζεται η απρόσκοπτη εξαγωγή γερμανικών και γαλλικών καταναλωτικών προϊόντων και βιομηχανικού εξοπλισμού στη χώρα μας. Έτσι, ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας μας το 2004 ήταν 131 δις ευρώ, το 2009 ανήλθε, σύμφωνα με το ΔΝΤ, στα 264 δις ευρώ.
Ο επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, με δηλώσεις του τον περασμένο Οκτώβριο, παραδέχτηκε πως «οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση που την έπληξε στις αρχές του χρόνου» (Κέρδος, 9/10/2010, σελ. 3), αναδεικνύοντας έτσι με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο τις ευθύνες των εταίρων μας για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την υπερχρέωση της χώρας. Όπως επισήμανε ρητά ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, «ήταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφτανε, διότι συζητούσαμε, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Επιτροπή και εγώ ο ίδιος, για τις προοπτικές αυτού που δεν ήταν τότε γνωστό, όπως αυτό που αποκαλούμε “ελληνική κρίση“». Και συνέχισε με ιδιαίτερα αποκαλυπτικό τρόπο: «Ήξερα ακόμη ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα».
Η επονείδιστη δανειακή σύμβαση με τις χώρες της Ευρωζώνης
Η παραδοχή αυτή του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τα ελληνικά δημοσιονομικά ελλείμματα και χρέη οφείλονται κυρίως στα θεσμικά ελλείμματα και στις δομικές ανεπάρκειες της ίδιας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης και στον τρόπο λειτουργίας της ενιαίας αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού στο πλαίσιο της ΕΟΚ και μετέπειτα της ΕΕ.
Eπoμένως, ένα τεράστιο τμήμα του ελληνικού δημόσιου χρέους οφείλεται σε μια συμπαιγνία του δικομματισμού, των εποπτικών Αρχών της ΕΕ και της πολιτικής και οικονομικής ευρωπαϊκής ελίτ, προκειμένου να αποκομίζουν οικονομικά οφέλη εις βάρος του ελληνικού λαού.
Έτσι, η χώρα μας υπερχρεώθηκε και προβλέπεται να υπερχρεωθεί περαιτέρω χωρίς όμως να έχει και κάποιο σχετικό οικονομικό όφελος. Όπως, λοιπόν, τονίσαμε και στο ως άνω συνέδριο της ΕΛΕ, πρόκειται για «καραμπινάτη» περίπτωση «επονείδιστου χρέους», το οποίο, μάλιστα, έχει συνομολογηθεί ως τέτοιο με τις παραπάνω δηλώσεις του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Προκειμένου, λοιπόν, να αντιμετωπίσει την εν λόγω παράνομη υπερχρέωσή της, η Ελλάδα οδηγήθηκε με ύποπτες και προαποφασισμένες μεθοδεύσεις στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό δήθεν διάσωσης και υποχρεώθηκε στη σύναψη δανείων με τα κράτη της Ευρωζώνης, τη γερμανική κρατική τράπεζα KfW και το ΔΝΤ, ύψους 110 δις ευρώ. Τα δάνεια αυτά χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την αποπληρωμή των παλαιών επονείδιστων χρεών.
Επομένως, η δανειακή σύμβαση Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης/KfW είναι άκυρη όχι μόνο ως αντισυνταγματική και παράνομη (αφού δεν έχει καν κυρωθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο), αλλά και διότι συνιστά νέο επονείδιστο χρέος, αφού έχει συναφθεί προκειμένου να πληρωθούν τα παλαιότερα επονείδιστα χρέη της χώρας μας προς τους διεθνείς τοκογλύφους, τα οποία δημιουργήθηκαν λόγω της παραπάνω παράνομης λειτουργίας της ίδιας της ΟΝΕ και των εποπτικών της μηχανισμών.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι άκυρες και οι διάφορες ρήτρες της εν λόγω δανειακής σύμβασης περί παραίτησης της χώρας μας από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας, που επιτρέπουν στους δανειστές να προχωρήσουν σε κατάσχεση «ακατάσχετης» κατά τα λοιπά δημόσιας περιουσίας.
Η ένσταση «επονείδιστου χρέους» σε σχέση με την εν λόγω δανειακή σύμβαση μπορεί να προταθεί νόμιμα και ενώπιον κάθε δικαστη ρίου του εξωτερικού (Δικαστήριο της ΕΕ, αγγλικά δικαστήρια κ.λπ.), στο οποίο μπορεί ενδεχόμενα να συρθεί η χώρα από τους δανειστές με βάση την παραπάνω δανειακή σύμβαση και να καταστήσει έτσι νομικά αδύνατη την έκδοση οιασδήποτε δυσμενούς απόφασης κατά της Ελλάδας λόγω της ως άνω άκυρης και επονείδιστης δανειακής σύμβασης. Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλη ενδεχόμενη δικαστική εμπλοκή της χώρας λόγω αρνήσεως της πληρωμής των ως άνω δανείων του ΔΝΤ.
Κατά συνέπεια, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους (στο οποίο περιλαμβάνονται και τα χρέη λόγω του σκανδάλου της Siemens και των λοιπών παράνομων αναθέσεων σε άλλες γερμανικές και μη επιχειρήσεις), στην ουσία συνιστά «απεχθές ή επονείδιστο χρέος» (odious debt) και για το λόγο αυτό η ελληνική πλευρά έχει κάθε δικαίωμα όχι μόνο να αρνηθεί νόμιμα την εξόφλησή του, αλλά δικαιούται να προχωρήσει και στην μονομερή διαγραφή του.
Αλλά, για να γίνει αυτό, απαιτείται να έρθει στην εξουσία μια νέα δημοκρατική πλειοψηφία, η οποία θα ανοίξει το δρόμο για μια ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ που θα διασφαλίσει τη δίκαιη διανομή του παραγόμενου πλούτου, θα καταγγείλει το Μνημόνιο της νέας εξάρτησης και θα ακυρώσει τις επονείδιστες δανειακές συμβάσεις με τα κράτη της Ευρωζώνης, την KfW και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 12/5/11
Έχουν δημοσιευτεί (1) σχόλια:
Κωνσταντίνος
Όπως ορθά έχει παρατηρήσει και ο Β. Μαρκεζίνης, το κακό με το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση είναι, ότι η Ελλάδα δεν διαπραγματεύτηκε καθόλου. Παραδόθηκε αμαχητί, πράγμα μάλλον πρωτοφανές, το οποίο γεννά υποψίες. Και το «επονείδιστο χρέος» μπορούσαν να επικαλεστούν και το νομικό προηγούμενο της κυβερνήσεως Μεταξά (1936), του οποίου έκανε χρήση η Αργεντινή το 2003. Τίποτε απ' αυτά. Αφήσαμε να μας επιβάλουν και δεχτήκαμε αμαχητί τα πάντα.
Άραγε, ο ελληνικός λαός, αυτός που πληρώνει και καλείται να πληρώσει να εξακολουθήσει να πληρώνει μέχρι (απροβλέπτου) τέλους, τι ξέρει για όλα αυτά; [ 20/05/2011 - 17:28 ]
Τα θέλουμε όλα! προκήρυξη για τους «αγανακτισμένους Έλληνες» AΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ
Τα θέλουμε όλα! προκήρυξη για τους «αγανακτισμένους Έλληνες»
Συγγραφέας: Της Σύνταξης
ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ!
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Χαιρετίζουμε τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων Ελλήνων». Πρόκειται για ένα πρώτο βήμα ριζικής ανανέωσης των ελληνικών κινημάτων, από το μεταπολιτευτικό τέλμα στο οποίο είχαν περιπέσει τα τελευταία χρόνια. Τα νέα στοιχεία των κινητοποιήσεων, η σύνθεση της εθνικής χειραφέτησης με την κοινωνική απελευθέρωση, οι αναφορές στην οικολογία και την άμεση δημοκρατία είναι στοιχεία του μέλλοντος. Ο παλιός κόσμος πρέπει σιγά-σιγά να τελειώσει και να αναδυθεί ένας νέος κύκλος αγώνων του ελληνικού λαού.
Καθημερινά γλυστράμε ολοένα και περισσότερο προς τον γκρεμό της χρεοκοπίας και της υποδούλωσης της χώρας μας στις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής. Πλέον είναι σαφές: Το καθεστώς της μεταπολίτευσης έχει σαπίσει εντελώς, και καταρρέει κινδυνεύοντας να πάρει μαζί του ολόκληρη τη χώρα. Επειδή το ψάρι να βρωμάει απ’ το κεφάλι, ο συρφετός των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των δημοσιογράφων και των διανοούμενων που έφτιαξαν αυτό το καθεστώς, θα πρέπει να πληρώσει για τη διάλυση της χώρας. Όμως η σαπίλα έχει φτάσει μέχρι την ουρά, και πλέον η κρίση έχει αγγίξει κάθε πλευρά της κοινωνίας μας.
Γι’ αυτό και σήμερα, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως λαός ελεύθεροι, θα πρέπει όχι μόνον να προκαλέσουμε μια ριζική πολιτική αλλαγή, αλλά μια συνολική πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική επανάσταση. Δεν πρέπει, δηλαδή, να αλλάξει μόνο το καθεστώς, και να μεταβληθεί η δεινή θέση την οποία έχουμε περιέλθει, αλλά να αλλάξουν βαθιά οι Έλληνες και η Ελλάδα. Απαιτείται δηλαδή ένα κίνημα που να φέρει μέσα του μια συνολική πρόταση ζωής για τη χώρα. Ένα κίνημα τόσο βαθύ, όσο η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 ή εκείνη της Εθνικής Αντίστασης του ’40-’44. Ένα κίνημα-εικόνα του μέλλοντος το οποίο θα εντάσσεται στο ευρύτερο ρεύμα των λαϊκών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που συνταράσσουν σήμερα τον πλανήτη: από την Λατινική Αμερική μέχρι την Αίγυπτο, από την Ισπανία, μέχρι την Ινδία.
Ήδη, τα στοιχεία αυτού του κινήματος έχουν ξεπηδήσει αυθόρμητα μέσα από την κινητοποίηση του κόσμου. Οι κινητοποιήσεις έχουν ως σύμβολό τους την ελληνική σημαία, γιατί πλέον όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Όλοι μιλάνε για κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί ξέρουν ότι σήμερα στην Ελλάδα κυβερνάει μια ολιγαρχία που διεκδικεί το ξεπούλημα της χώρας. Όλοι καταλαβαίνουν την προτεραιότητα της οικολογίας, γιατί τα σύμφεροντα και ο τρόπος ζωής του νεοέλληνα έχουν μεταβάλει την Ελλάδα σε μια χώρα που βουλιάζει στα αποκαΐδια και το μπετόν. Και τέλος, όλοι μιλάνε για άμεση δημοκρατία γιατί ξέρουν ότι σήμερα η κοροϊδία που πασσάρεται για δημοκρατικό πολίτευμα, έχει γυρίσει τη χώρα πίσω στις συνθήκες της Τουρκοκρατίας, να μας κυβερνούν σα ραγιάδες οι πασάδες, οι φαναριώτες και τα ιμπέρια.
Για να μπορέσει, όμως, αυτή η κίνηση να δώσει καρπούς χρειαζόμαστε χρόνο. Χρόνο που μας στερεί η κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου, που ετοιμάζεται να τα ξεπουλήσει όλα τώρα και να επισφραγίσει την υποδούλωσή μας στους Ιμπεριαλιστές και τους Νεο-Οθωμανούς. Γι’ αυτό και τα «νέα μνημόνια», η «επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων», οι «ξένοι εμπειρογνώμονες» και οι βαθιές υποκλίσεις του Δρούτσα και του Γιωργάκη για το Αιγαίο και τη Θράκη. Είναι προφανές. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει περάσει τα χέρια στο λαιμό μας και τα σφίγγει, για να μας εξοντώσει. Και μέσα σ’ αυτήν την ασφυξία δεν υπάρχει χρόνος για κανένα κίνημα, για καμία ζύμωση και διεργασία.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΞΕΝΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Για να σπάσει το καθεστώς του ξεπουλήματος που έχουν επιβάλει οι αποικιοκράτες και οι δωσίλογοι των Αθηνών. Να κερδίσουμε χρόνο και παράλληλα να οικοδομήσουμε ένα βαθύ λαϊκό κίνημα, που θα κατεδαφίσει τα ερείπια του χτεσινού καθεστώτος και θα οικοδομήσει μια νέα πολιτεία, στηριγμένη πάνω σ’ έναν λαό αξιοπρεπή, ελεύθερο και αυτοδύναμο.
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ
ΕΞΩ Η ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΤΡΟΪΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΗΞΗ
www.ardin.gr
Συγγραφέας: Της Σύνταξης
ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ!
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Χαιρετίζουμε τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων Ελλήνων». Πρόκειται για ένα πρώτο βήμα ριζικής ανανέωσης των ελληνικών κινημάτων, από το μεταπολιτευτικό τέλμα στο οποίο είχαν περιπέσει τα τελευταία χρόνια. Τα νέα στοιχεία των κινητοποιήσεων, η σύνθεση της εθνικής χειραφέτησης με την κοινωνική απελευθέρωση, οι αναφορές στην οικολογία και την άμεση δημοκρατία είναι στοιχεία του μέλλοντος. Ο παλιός κόσμος πρέπει σιγά-σιγά να τελειώσει και να αναδυθεί ένας νέος κύκλος αγώνων του ελληνικού λαού.
Καθημερινά γλυστράμε ολοένα και περισσότερο προς τον γκρεμό της χρεοκοπίας και της υποδούλωσης της χώρας μας στις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής. Πλέον είναι σαφές: Το καθεστώς της μεταπολίτευσης έχει σαπίσει εντελώς, και καταρρέει κινδυνεύοντας να πάρει μαζί του ολόκληρη τη χώρα. Επειδή το ψάρι να βρωμάει απ’ το κεφάλι, ο συρφετός των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των δημοσιογράφων και των διανοούμενων που έφτιαξαν αυτό το καθεστώς, θα πρέπει να πληρώσει για τη διάλυση της χώρας. Όμως η σαπίλα έχει φτάσει μέχρι την ουρά, και πλέον η κρίση έχει αγγίξει κάθε πλευρά της κοινωνίας μας.
Γι’ αυτό και σήμερα, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως λαός ελεύθεροι, θα πρέπει όχι μόνον να προκαλέσουμε μια ριζική πολιτική αλλαγή, αλλά μια συνολική πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική επανάσταση. Δεν πρέπει, δηλαδή, να αλλάξει μόνο το καθεστώς, και να μεταβληθεί η δεινή θέση την οποία έχουμε περιέλθει, αλλά να αλλάξουν βαθιά οι Έλληνες και η Ελλάδα. Απαιτείται δηλαδή ένα κίνημα που να φέρει μέσα του μια συνολική πρόταση ζωής για τη χώρα. Ένα κίνημα τόσο βαθύ, όσο η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 ή εκείνη της Εθνικής Αντίστασης του ’40-’44. Ένα κίνημα-εικόνα του μέλλοντος το οποίο θα εντάσσεται στο ευρύτερο ρεύμα των λαϊκών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που συνταράσσουν σήμερα τον πλανήτη: από την Λατινική Αμερική μέχρι την Αίγυπτο, από την Ισπανία, μέχρι την Ινδία.
Ήδη, τα στοιχεία αυτού του κινήματος έχουν ξεπηδήσει αυθόρμητα μέσα από την κινητοποίηση του κόσμου. Οι κινητοποιήσεις έχουν ως σύμβολό τους την ελληνική σημαία, γιατί πλέον όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Όλοι μιλάνε για κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί ξέρουν ότι σήμερα στην Ελλάδα κυβερνάει μια ολιγαρχία που διεκδικεί το ξεπούλημα της χώρας. Όλοι καταλαβαίνουν την προτεραιότητα της οικολογίας, γιατί τα σύμφεροντα και ο τρόπος ζωής του νεοέλληνα έχουν μεταβάλει την Ελλάδα σε μια χώρα που βουλιάζει στα αποκαΐδια και το μπετόν. Και τέλος, όλοι μιλάνε για άμεση δημοκρατία γιατί ξέρουν ότι σήμερα η κοροϊδία που πασσάρεται για δημοκρατικό πολίτευμα, έχει γυρίσει τη χώρα πίσω στις συνθήκες της Τουρκοκρατίας, να μας κυβερνούν σα ραγιάδες οι πασάδες, οι φαναριώτες και τα ιμπέρια.
Για να μπορέσει, όμως, αυτή η κίνηση να δώσει καρπούς χρειαζόμαστε χρόνο. Χρόνο που μας στερεί η κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου, που ετοιμάζεται να τα ξεπουλήσει όλα τώρα και να επισφραγίσει την υποδούλωσή μας στους Ιμπεριαλιστές και τους Νεο-Οθωμανούς. Γι’ αυτό και τα «νέα μνημόνια», η «επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων», οι «ξένοι εμπειρογνώμονες» και οι βαθιές υποκλίσεις του Δρούτσα και του Γιωργάκη για το Αιγαίο και τη Θράκη. Είναι προφανές. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει περάσει τα χέρια στο λαιμό μας και τα σφίγγει, για να μας εξοντώσει. Και μέσα σ’ αυτήν την ασφυξία δεν υπάρχει χρόνος για κανένα κίνημα, για καμία ζύμωση και διεργασία.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΞΕΝΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Για να σπάσει το καθεστώς του ξεπουλήματος που έχουν επιβάλει οι αποικιοκράτες και οι δωσίλογοι των Αθηνών. Να κερδίσουμε χρόνο και παράλληλα να οικοδομήσουμε ένα βαθύ λαϊκό κίνημα, που θα κατεδαφίσει τα ερείπια του χτεσινού καθεστώτος και θα οικοδομήσει μια νέα πολιτεία, στηριγμένη πάνω σ’ έναν λαό αξιοπρεπή, ελεύθερο και αυτοδύναμο.
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ
ΕΞΩ Η ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΤΡΟΪΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΗΞΗ
www.ardin.gr
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ! ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ !
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ!
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ ΓΙΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ!
http://real-democracy.gr/el
ΨΗΦΙΣΜΑ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.
Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.
Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.
Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!
ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ!
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ ΓΙΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ!
http://real-democracy.gr/el
ΨΗΦΙΣΜΑ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.
Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.
Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.
Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)