Τουρκική διείσδυση σε Ρόδο - Κω

Τουρκική διείσδυση σε Ρόδο - Κω - Πως επιδιώκει η Άγκυρα να μεταφέρει το "μοντέλο Θράκη"

28.06.2013 | 00:01

Με ψεύδη και παραποίηση της πραγματικότητας  και των διεθνών συνθηκών μια ομάδα μουσουλμάνων της Ρόδου επιδιώκει και πάλι να δημιουργήσει θέμα δήθεν ...τουρκικής μειονότητας στα Δωδεκάνησα κατ' επιταγήν κύκλων της Αγκυρας που προωθούν συγκεκριμένη προπαγάνδα  με παρότρυνση του επίσημου τουρκικού κράτους.

 Συγκεκριμένα οι  εφημερίδες Milliyet (με τον τίτλο «Το τουρκικό σχολείο στη Ρόδο είναι κλειστό εδώ και 43 χρόνια» και τον υπέρτιτλο «Αντέδρασε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Αδελφοσύνης και Πολιτισμού των Μουσουλμάνων της Ρόδου») και η Star ( με τον τίτλο «Οι Τούρκοι της Ρόδου περιμένουν ενδιαφέρον») γράφoυν ότι οι  μουσουλμάνοι ( ''Τούρκους'' τους ονομάζουν τα ΜΜΕ)  που ζουν στη Ρόδο, ζήτησαν να εφαρμοστούν και τους ίδιους τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στην Τουρκία, στις μειονότητες, τα τελευταία χρόνια και ζήτησαν βοήθεια από τον Τούρκο Πρόεδρο κ. Γκιουλ.

 Ο κ. Μουσταφά Σιγιεχί, που είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Αδελφοσύνης και Πολιτισμού των Μουσουλμάνων της Ρόδου, που συστάθηκε το 2000, υποστήριξε ότι στη Ρόδο ζουν 3.500 ''Τούρκοι'' και ζήτησε τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στις μειονότητες στην Τουρκία να αναγνωριστούν και στους ''Τούρκους'' της Ρόδου. Ο ίδιος υποστήριξε : «Έχουμε πολλά προβλήματα. Εδώ δεν μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας το μάθημα της γλώσσας. Δεν έχουμε σχολείο. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν χωρίς να μαθαίνουν τη γλώσσα τους και τη θρησκεία τους. Το μοναδικό τουρκικό σχολείο έκλεισε το 1970. Από τότε το σχολείο είναι κλειστό και σε άσχημη κατάσταση».

 Ο κ. Σιγιεχί υποστήριξε  ακόμα ότι οι μουσουλμάνοι ''Τούρκοι'' της Ρόδου μπορούν και προσεύχονται μόνο σ’ ένα τέμενος και πρόσθεσε: «Είναι ανεπαρκές το τέμενος του Ιμπραχήμ Πασά. Δε λειτουργεί το τέμενος που είχε γίνει στο όνομα του Μουράτ Ρεΐς, που ήταν ένας από τους φημισμένους ναυτικούς, όπως ο Πιρί Ρεΐς και ο Μπαρμπαρός, από την εποχή του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή και έχει γίνει αποθήκη αχρήστων ειδών. Όταν πέθανε, πριν από 30 χρόνια, ο μουφτής, το τέμενος κλειδώθηκε. Τα τελευταία δύο χρόνια δε μπορούμε να πάμε στην Ντάττσα και οι ''Τούρκοι''της Ρόδου θέλουν να πάνε Ντάττσα».

 <<Μόνο καθαριστές στο Δήμο>>

Σε μια προσπάθεια να προκαλέσει συμπάθειες είπε μια σειρά ακόμα ψέμματα βάζοντας ως ...ασπίδα το ότι είναι και Έλληνες υπήκοοι και υπήκοοι της ΕΕ , για να προσθέσει τους εξής ισχυρισμούς : «Για μας εφαρμόζονται διπλά μέτρα και σταθμά. Οι ''Τούρκοι'' δε μπορούν να δουλέψουν στους δημόσιους θεσμούς. Μπορούν να γίνονται μόνο καθαριστές στο δήμο. Ο αξιότιμος Πρόεδρος Γκιουλ, όταν ήταν ΥΠΕΞ, είχε έρθει εδώ και του έδωσα μία τετρασέλιδη έκθεση. Εδώ το σχολείο μας είναι κλειστό. Είναι ανοιχτό μόνο ένα τέμενος και επιθυμούμε να ανοίξει, επιτέλους, ένα δεύτερο τέμενος».
Να σημειώσουμε εδώ ότι  τον τελευταίο καιρό ο τουρκικός τύπος ασχολείται με τη Ρόδο και ειδικά με θέματα που αφορούν διάφορα τεμένη υποστηρίζοντας ψευδώς ότι…καταρρέουν, ενώ είναι γνωστό ότι στα περισσότερα έχουν γίνει αναστηλώσεις, ενώ σε άλλα βρίσκονται σε εξέλιξη σημαντικές παρεμβάσεις με την φροντίδα και τις δαπάνες του υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού.

 Επιδιώκουν  ''μοντέλο της Θράκης''!

Είναι σαφές στις αρμόδιες υπηρεσίες και αναλυτές στην Ελλάδα ότι οι κύκλοι αυτοί της Άγκυρας επιχειρούν να δημιουργήσουν στην Ρόδο και στην Κω το ''μοντέλο της Θράκης'', με σκοπό να δημιουργηθούν παράλληλες δομές στην καθημερινή ζωή των μουσουλμάνων.
Ειναι σαφές ότι το καθεστώς των μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών της Ρόδου και της Κω δεν διέπεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης και συνεπώς δεν υπάρχει εκεί αναγνωρισμένη μειονότητα,. Ωστόσο από πολλά λάθη του παρελθόντος η Αθήνα έχει αναχθεί   σε κύκλους ελεγχόμενους από την Αγκυρα και το τουρκικό προξενείο Ρόδου να δραστηριοποιούνται, αδιαφορώντας για τους νόμους και να κάνουν προπαγάνδα- κόντρα πολλές φορές με την πλειονότητα των φιλήσυχων ντόπιων μουσουλμάνων.

Πριν μερικούς μήνες ήλθε στο προσκήνιο το σχέδιο της Τουρκίας με αφορμή την υπόθεση του ιμάμη της Ρόδου. Ο κ. Μέτσο Ιλτέρ, ο οποίος έχει σταλεί στη Ρόδο από τον ψευδομουφτή Ξάνθης κ. Αχμέτ Μετέ για την κάλυψη των θρησκευτικών αναγκών των μουσουλμάνων,  δεν αναγνωρίζεται από την ελληνική Πολιτεία. Αυτός όμως παρεμποδίζει συστηματικά τη δραστηριότητα του επίσημου ιμάμη έχοντας την υποστήριξη τουρκικών κύκλων.

Όπως ανέφερε τότε σε σχετικό ρεπορτάζ το Βήμα, το Βακούφ Ρόδου, το οποίο βάσει της ελληνικής νομοθεσίας είναι αρμόδιο για τη διαχείριση μουσουλμανικών τεμενών, νεκροταφείων και ακινήτων στο νησί, αλλά παράλληλα φροντίζει να υπάρχει στη Ρόδο ιμάμης για να μπορούν να προσεύχονται οι εκεί μουσουλμάνοι, έστειλε στις 11 Ιουλίου 2012  επίσημο αίτημα προς τη Μουφτεία Διδυμοτείχου, ζητώντας τη μετάβαση ενός ιμάμη-θεολόγου για τις ανάγκες του Ραμαζανίου. Μία ημέρα αργότερα, στις 12 Ιουλίου, σε απάντησή της, η Μουφτεία ανακοίνωσε ότι επέλεξε τον ιμάμη του τεμένους Φερών κ. Χασάν Καρά Αλή για να μεταβεί στη Ρόδο.

 Ο κ. Καρά Αλή, που θεωρείται μετριοπαθής, έφθασε τότε στο νησί για να αντικαταστήσει ουσιαστικά τον κ.Ισμαήλ Τσακίρογλου, που είχε έρθει ως ιμάμης στη Ρόδο το 1990 από τη Μουφτεία Κομοτηνής. Εδώ και πολλά χρόνια, ο κ. Τσακίρογλου είχε εμπλακεί σε δικαστική διένεξη με το Βακούφ Ρόδου, που τελεσιδίκησε υπέρ του Βακούφ στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ωστόσο, λόγω και της ηλικίας του, ο κ. Τσακίρογλου είχε αρχίσει τα τελευταία δύο-τρία χρόνια να μη μπορεί να εκπληρώσει τα καθήκοντά του.

Με την ελληνική Πολιτεία και τα συναρμόδια υπουργεία (Εξωτερικών, Εσωτερικών και Παιδείας) να αποφεύγουν να δώσουν οριστική λύση, το πρόβλημα διογκώθηκε όταν ο νεοσύστατος Πολιτιστικός Σύλλογος Μουσουλμάνων «Η Αδελφοσύνη» - που και τώρα πρωτοστατεί , όπως αναφέρουν οι Τουρκικές εφημερίδες-  που πρωτοϊδρύθηκε το 2000, κάλεσε μέσω και του ψευδομουφτή Ξάνθης Μετέ τον κ. Μέτσο Ιλτέρ ως ιεροδιδάσκαλο-ιμάμη. Ο τελευταίος μάλιστα εκμεταλλεύθηκε την ανικανότητα εκτέλεσης των καθηκόντων τού ιμάμη από τον κ. Τσακίρογλου για να αρχίσει να τον εκτοπίζει από το τέμενος Ιμπραχήμ Πασά.

Καταδικάστηκαν για την επίθεση

Πέρυσι, όταν και πάλι το Βακούφ Ρόδου είχε ζητήσει να έλθει άλλος ένας ιμάμης από τη Θράκη για να καλυφθούν οι ανάγκες του Ραμαζανίου, ο κ. Ιλτέρ είχε καταφέρει να τον εκδιώξει. Εφέτος ( σ.σ. το 2012) η κατάσταση εξελίχθηκε διαφορετικά. Και αυτό συνέβη διότι ο κ. Καρά Αλή, αν και παρενοχλήθηκε και παρεμποδίστηκε στην εκτέλεση των καθηκόντων του τόσο από τον κ. Ιλτέρ όσο επίσης και από άτομα που πρόσκεινται στο τουρκικό προξενείο Ρόδου, αλλά και από τον κ. Μ. Ζαμαντάκη, πρόεδρο του συλλόγου «Αδελφοσύνη», έχει αποφασίσει να μην υποχωρήσει. Σύμφωνα με ρεπορτάζ των ''Νεων'', δύο άτομα επιτεθήκαν εναντίον του ιμάμη και τον τραυμάτισαν στο πρόσωπο και σε άλλα μέρη του σώματος του, ενώ παράλληλα τον εξύβρισαν.
Ο τραυματισθείς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Ρόδου, όπου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και στη συνέχεια μετέβη στο αστυνομικό τμήμα και υπέβαλε μηνύσεις. Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τα δύο άτομα τα οποία κατηγορούνται για διατάραξη θρησκευτικής συνάθροισης, έμπρακτης εξύβρισης και απρόκλητης σωματικής βίας.Σύμφωνα με  «Το Βήμα», ο κ. Ιλτέρ φέρεται να δήλωσε ευθαρσώς στον κ. Καρά Αλή ότι αγνοεί την ελληνική Πολιτεία και τους νόμους της και αν κάποιοι δεν τον θέλουν να τον βάλουν φυλακή! Μάλιστα, το Βακούφ Ρόδου προσέφυγε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών του νησιού. .Αργότερα , όπως διαβαζουμε στα ''Νεα'', σε φυλάκιση 21 μηνών καταδικάστηκαν  από το Αυτόφωτο Πλημμελειοδικείο Ρόδου δύο άτομα γιατί ξυλοκόπησαν μέσα σε τέμενος το νέο ιμάμη της Ρόδου Καρά Αλί Χασάν. Πρόκειται για ένα 49χρονο Τούρκο και έναν Έλληνα μουσουλμάνο από τον Έχινο της Ξάνθης.

<<ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟ>> το πρόβλημα και οι δράστες

Σημειώνεται ότι ο καταδικασθείς Τούρκος διαμένει μόνιμα στη γειτονική χώρα, ενώ ο άλλος μουσουλμάνος  κατοικεί μόνιμα στη Ξάνθη- πράγμα που δείχνει ότι το πρόβλημαπου δημιουργήθηκε στην Ρόδο  είναι ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟ!.
Πάντως πίσω από την προαναφερθείσα σύγκρουση των ιμάμηδων κρύβεται ένα πολύ ευρύτερο παιχνίδι που κινείται γύρω από τη δεδηλωμένη πρόθεση της Τουρκίας να επηρεάσει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των γειτονικών της χωρών. Σε αυτό δίνει τεράστια έμφαση η κυβέρνηση του κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ιδιαίτερα ο υπουργός Εξωτερικών κ. Αχμέτ Νταβούτογλου. Η κινητικότητα της Αγκυρας δεν εδράζεται πλέον σε εθνικιστικά θεμέλια όσο στην εκμετάλλευση του Ισλάμ, έγραφε τότε το Βήμα - τα τελευταία γεγονότα στην Τουρκία με την απροκάλυπτη ισλαμική στροφή δικαιώνουν αυτή την εκτίμηση.

Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι μουσουλμάνοι της Ρόδου και της Κω είναι απολύτως ενσωματωμένοι στην τοπική κοινωνία των νησιών και αρκετοί εξ αυτών έχουν μεγάλες περιουσίες, καθώς κατέχουν σημαντικές παραθαλάσσιες εκτάσεις. Επιπλέον και σε ό,τι αφορά τη θρησκευτική τους συμπεριφορά είναι πολύ λιγότερο τυπικοί στο θρησκευτικό τελετουργικό σε σχέση με τους μουσουλμάνους της Θράκης. Τέλος, οι μουσουλμάνοι των Δωδεκανήσων δεν αποτελούν μειονότητα και δεν εφαρμόζεται στην περιοχή ο ισλαμικός νόμος (Σαρία). Το σημαντικότερο δε είναι ότι στη Ρόδο και στην Κω δεν υπάρχουν μουφτείες - σε πλήρη αντίθεση με τη Θράκη - και αυτό διότι τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία και όχι από την Τουρκία.

Τα τελευταία χρόνια όμως, με την ενθάρρυνση της Αγκυρας, διεξάγεται μια ξεκάθαρη προσπάθεια να αξιοποιηθεί η παρουσία μουσουλμάνων στα δύο νησιά για διεύρυνση της επιρροής της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν είχε ζητήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης να συγγραφεί έκθεση για την κατάσταση των μουσουλμάνων σε Ρόδο και Κω έπειτα από την έκθεση που έκανε το Συμβούλιο για την Ιμβρο και την Τένεδο, ανέφερε το Βημα.

 Τα σχέδια διείσδυσης της Τουρκίας 

Ειδική αναφορά έκανε τότε το ΄΄Βήμα'' στα σχέδια διείσδυσης της Τουρκία μέσω του συλλόγου «Αδελφοσύνη» και τον ρόλο του κ. Νταβούτογλου. Η πλήρης απουσία της ελληνικής Πολιτείας, που επιμένει, σύμφωνα με τις παραδοχές ανθρώπων που επί χρόνια έχουν χειριστεί τα μειονοτικά θέματα, να βλέπει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με «ψυχροπολεμική ματιά», επιτρέπει στην Αγκυρα τη διείσδυση με σκοπό την περιχαράκωση των μουσουλμάνων. Στη Ρόδο έχουν μεταβεί τα τελευταία χρόνια τόσο ο κ. Νταβούτογλου, ο οποίος τον Μάρτιο του 2011 είχε κάνει ειδική αναφορά στην «πολύ καλή δουλειά» του Μέτσο Ιλτέρ, όσο και ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Αλί Μπαμπατζάν.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Βήματος», ο σύλλογος «Αδελφοσύνη» ενισχύει τους δεσμούς του με τους φιλοτουρκικούς κύκλους στη Θράκη. Στα εγκαίνια των νέων γραφείων του μάλιστα στη Ρόδο, τα έξοδα των οποίων έχει αναλάβει να καλύψει το τουρκικό προξενείο στο νησί, παρευρέθη ο τούρκος πρέσβης στην Αθήνα κ. Κερίμ Ουράς. Ηδη ο σύλλογος έχει ζητήσει δύο δασκάλους να έρθουν από τη Θράκη στη Ρόδο για να διδάξουν την τουρκική γλώσσα. Οι επιλεγέντες θεωρούνται σκληροπυρηνικοί και έχουν στο παρελθόν διατελέσει πρόεδροι της (κατηργημένης πλέον) Ενωσης Τούρκων Δασκάλων Δυτικής Θράκης.

Πήγαν για ...σεμινάρια  στην Τουρκία

Επιπλέον η ηγεσία της «Αδελφοσύνης» μετέβη πριν από ένα μικρό χρονικό διάστημα στη Θράκη (σ.σ. εντός του 2012) , όπου και συμμετείχε σε... σεμινάρια του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Τα σεμινάρια αφορούσαν μεταξύ άλλων τον τρόπο ίδρυσης συλλόγων, τον προσηλυτισμό και το άνοιγμα των τουρκικών σχολείων. Υπενθυμίζεται ότι τα σχολεία αυτά έκλεισαν από τη χούντα το 1972, με όσα είχαν απομείνει να κλείνουν το 1991 λόγω ανεπαρκούς αριθμού μαθητών.

Η πρόσκληση προς την «Αδελφοσύνη» έγινε από το κόμμα Ισότητα - Ειρήνη - Φιλία / DEB που είχε ιδρύσει ο Αχμέτ Σαδίκ και το οποίο μάλιστα σχεδιάζει να ιδρύσει παράρτημα στη Ρόδο. Ο απώτερος στόχος των επηρεαζόμενων από την Τουρκία μουσουλμάνων στη Ρόδο είναι - όπως ανέφερε στην ανάλυσή του το Βήμα - να ανοίξει θέμα μουφτή αλλά και να ελεγχθεί η λειτουργία του Βακούφ Ρόδου, για το οποίο πάντως έχουν εκφραστεί από διάφορες πλευρές αντιρρήσεις για τη διαφανή εκμετάλλευση της περιουσίας του. Αυτός είναι και ο λόγος που ο κ. Ιλτέρ επιμένει ότι έχει την υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού, κάτι που δεν ισχύει.

Τα νέα δημοσιεύματα σε  Milliyet  και Star εντάσσονται στην προσπάθεια κλιμάκωσης του τουρκικού σχεδίου για τα Δωδεκάνησα...

 

Πηγή :  www.onalert.gr

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ως στρατηγικό λάθος - Γ. Κοντογιώργης

Πέμπτη, 27 Ιουνίου 2013

Γ. Κοντογιώργης, Το κλείσιμο της ΕΡΤ ως στρατηγικό λάθο

 

Συνέντευξη του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη, στις 14.6.13, στον κυπριακό ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο Πρώτο και στον δημοσιογράφο Λάζαρο Μαύρο, για το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Cosmosystème -Cosmosystem- Κοσμοσύστημα:

Πηγή: contogeorgis.blogspot.gr

Πρόσκληση σε εκδήλωση του ΚΥΚΕΜ με θέμα τις σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ

Πρόσκληση σε εκδήλωση του ΚΥΚΕΜ με θέμα τις σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Επαρχιακή Επιτροπή Λάρνακας/Αμμοχώστου

του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

σας προσκαλεί στην ανοικτή συζήτηση με θέμα:

"Πολιτικές και Γεωπολιτικές προεκτάσεις της κρίσης.

Οι συνέπειες στο Κυπριακό, οι πιθανές αντιδράσεις της Τουρκίας, το θέμα του φυσικού αερίου και οι σχέσεις με το Ισραήλ"

Εισηγητές

Σόλων Κασίνης

Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος της Κρατικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων Κύπρου (ΚΡ.ΕΤ.Υ.Κ)

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του ΚΥΚΕΜ

Συντονιστής
Ανδρέας Μορφίτης
Πρόεδρος Επαρχιακής Επιτροπής Λάρνακας/Αμμοχώστου του ΚΥΚΕΜ
Δευτέρα,  1 Ιουλίου 2013, 8.00 μ.μ.

Ξενοδοχείο Άτριουμ-Ζήνων

Ζήνωνος Πιερίδη 2

Λάρνακα

Πληροφορίες: Τηλ. 99572467

 

Πηγή: infognomonpolitics.blogspot.gr

 

The European Commission is stronger and better equipped to meet Europe's challenges than is often thought

The European Commission is stronger and better equipped to meet Europe’s challenges than is often thought.

Hussein Kassim presents findings from a new book that reveals the inner workings of one of the world’s most powerful international administrations. Examining the backgrounds and beliefs of officials, and how the organisation has changed over the past decade, he argues that the European Commission is stronger and better equipped to meet the challenges that confront the European Union than is often thought.
In a Eurosceptic age, the European Commission is widely viewed as the arch-bureaucracy — remote, arrogant and imperious. In the public mind, the organization is populated by zealous federalists, with little experience of the world beyond Brussels. Its depiction in the academic literature is often no more sympathetic. The Commission is typically presented as either monolithic and expansionist or hopelessly fragmented and difficult to lead.
These accepted wisdoms were put to the test in a major study conducted by a multinational team of researchers, who investigated the internal operation of the Commission and the backgrounds, beliefs and careers of its staff, as well as their attitudes and responses to the changes brought by administrative reform and the enlargements of the EU in 2004 and 2007. At the heart of the study was the largest and most representative survey of Commission staff ever conducted by independent researchers, involving almost 2000 people.  The team also carried out more than 200 interviews with Commissioners, cabinet members middle and senior managers, and administrators.

European Council President Herman van Rompuy and European Commission President Jose Manuel Barroso Credit: Maria Brianchon (Creative Commons BY NC ND)

The findings, published in a new book, The European Commission of the Twenty-First Century, challenge many widely held views about the Commission.  The book also answers important questions about how the organization functions and about its staff that were previously unaddressed or where the existing literature is now out of date.
Among the myths it dispels are the following:
Commission officials have no experience of life beyond Brussels. In fact, 96 per cent of officials worked somewhere else before deciding to pursue a career in the European Commission.  In addition, the workforce is more diverse than often thought: the Commission employs more economists and scientists than lawyers; and while more than a third worked previously in a national administration, more than a quarter come from business and the private sector. 
Commission officials want always and everywhere to increase the power of Brussels. Few officials see the Commission as the future government of Europe. More want to see the Commission continue to play its traditional role in policy initiation and enforcement. Only a minority see the member states as the pillars of the Union. Officials are also selective about where the EU’s power should be extended.  There is strong support for ‘more Europe’ in police and judicial cooperation, energy, asylum and immigration, and foreign and security policy, but a desire for ‘less Europe’ in agriculture, historically regarded as sacrosanct by EU officials.
The Commission is built on the Napoleonic model of administration and dominated by France. In practice, the Commission draws on several national administrative traditions. If France ever dominated the organization, it does not do so now. Like other large member states, France is under-represented in proportion to its share of the EU’s total population.
The Commission administration is weak, divided and difficult to lead. Treaty change, enlargement and administrative reform have increased the powers of the Commission Presidency and, combined with internal reorganization, have enabled José Manuel Barroso to lead the Commission effectively. Cabinets are no longer enclaves of national interest in perennial conflict with each other and with the permanent administration, and coordination within the organization has dramatically improved.
The Commission is an antiquated administration that resists change. Officials were split on the merits and impact of the reform implemented under the Prodi Commission (1999-2004), the predecessor to the Barroso Commission.  Senior officials were most positive about the changes introduced. The reforms have brought many of the procedures and processes within the organization more closely in line with modern personnel policy, and financial management and control.
In short, our study shows that the European Commission is stronger and better equipped to meet the challenges that confront the European Union than is often thought.  Not only do its officials command an impressively diverse range of expertise and experience, but the organization has demonstrated an ability to adapt to changing demands requirements, and under the Barroso Presidency it has developed a capacity for coherent action across the full range of policy.
At the same time, the book highlights a number of potential problems that the Commission may have to confront in the future. First, the larger member states, notably, Germany, Italy, and the UK, are underrepresented in the Commission administration as measured against each nation’s respective share of the EU population. As well as leaving the Commission short of expertise in key areas, this shortfall may contribute to an erosion of confidence in the countries concerned. Second, while the EU’s expansion has introduced young, talented and dynamic officials, those from the newer member states have different aspirations and ambitions and may have different policy preferences and expectations as to the EU’s role. This could lead to new ideological tensions within the organization and challenges to long-standing policy positions. Third, the gender balance among Commission officials remains a problem. While the percentage of women has increased significantly in recent years, women remain over-represented in the lower levels and under-represented at the top. Finally, it is unclear whether the strengthening of the Commission Presidency will survive the departure of Barroso.  The strong leadership exerted from that office since 2004 has been founded to a large degree on the transformation of the Secretariat General into a service of the Commission President and the expansion of the Secretariat General’s coordinating role.  It is unclear whether either will prove enduring, not least due to the ambivalent attitudes of senior managers.
Further information about the project can be found here. The European Commission of the Twenty-First Century is published by Oxford University Press on June 27.
*The team included: Prof Michael Bauer (Speyer University), Dr Sara Connolly, (UEA), Prof Renaud Dehousse (Sciences Po. Paris), Prof Liesbet Hooghe (University of North Carolina at Chapel Hill and University of Amsterdam), and Prof Andrew Thompson (University of Edinburgh). Ms Vanessa Buth (UEA) and Ms. Louise Maythorne (University of Edinburgh) were research assistants.
Please read our comments policy before commenting.
Note:  This article gives the views of the author, and not the position of EUROPP – European Politics and Policy, nor of the London School of Economics.
Shortened URL for this post: http://bit.ly/10kUXve

 _________________________________

About the author 
Hussein Kassim – University of East Anglia
Hussein Kassim is Professor of Politics at the University of East Anglia. He is a Co-investigator at the ESRC Centre for Competition Policy at UEA where he became Political Science Mentor in 2005. His research interests lie in EU institutions, the relationship between the EU and the member states, especially France and the UK, and EU policy and administration.

Source: http://blogs.lse.ac.uk/europpblog/2013/06/27/european-commision-strenghts/

The European Commission of the Twenty-First Century [Hardcover]

Hussein Kassim (Author), John Peterson (Author), Michael W. Bauer (Author), Sara Connolly (Author), Renaud Dehousse (Author), Liesbet Hooghe (Author), Andrew Thompson (Author)

ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ - του Β. Βιλιάρδου

ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ

Τετάρτη, 26 Ιούνιος 2013 23:08

Η Ελλάδα έχει πιαστεί στον ιστό της αράχνης, κινδυνεύοντας σοβαρά να «κατασπαραχθεί» – με άλλα λόγια, έχει οδηγηθεί μέσα σε ένα βάλτο, όπου με την παραμικρή κίνηση της να απελευθερωθεί, βυθίζεται ακόμη περισσότερο στο βούρκο...

“Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί πάρα πολύ, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Όλοι μαζί, χωρίς καμία εξαίρεση. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο” (W. Churchill).

“Το ψέμα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανεπαρκών και ανίκανων πολιτικών, ενώ ακούγεται συνήθως ευχάριστα μόνο από ανώριμους, μη συνειδητοποιημένους Πολίτες. Η αλήθεια βέβαια σπάνια είναι αρεστή – αποδεικνύεται όμως πάντοτε σωτήρια.

Στα πλαίσια αυτά, εάν υπάρχει κάτι χειρότερο από μία ανίκανη κυβέρνηση που λέει ψέματα και δεν τηρεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, είναι μία αντιπολίτευση, η οποία είναι δογματικά αντίθετη με τα πάντα, προτάσσοντας το κομματικό του εθνικού συμφέροντος  - αιθεροβατώντας επί πλέον και παραπλανώντας τους Πολίτες”.

Ανάλυση

Από το Μάρτιο του 2010 η Ευρωζώνη, καθώς επίσης το ΔΝΤ, δάνεισαν στην Ελλάδα το ποσόν των 206,9 δις €, σε 23 δόσεις -χωρίς να υποχρεωθούν να τεκμηριώσουν αναλυτικά που ακριβώς χρησιμοποιήθηκε το τεράστιο αυτό ποσόν, για το οποίο εγγυώνται οι φορολογούμενοι των 16 υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, καθώς επίσης των 188 μελών του ΔΝΤ. Μία αυστριακή οργάνωση όμως (Attac) ασχολήθηκε πολύ σοβαρά με το θέμα αυτό, με τα εντυπωσιακά παρακάτω αποτελέσματα:   

(α)  Τα 58,2 δις € (το 28,1%) διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών - οι οποίες υπέφεραν από μία άνευ προηγουμένου εκροή καταθέσεων (περί τα 100 δις €), ενώ υποχρεώθηκαν σε τεράστιες ζημίες, λόγω της απόσβεσης των ομολόγων του δημοσίου (στα πλαίσια του εγκληματικού PSI, με το οποίο στην κυριολεξία πυροβολήσαμε μόνοι μας τα πόδια μας).

Οι μειώσεις μισθών και εισοδημάτων, καθώς επίσης η ύφεση που προκλήθηκε, λόγω της αποτυχημένης πολιτικής που εφάρμοσε το ΔΝΤ, επιδείνωσαν την οικονομική κατάσταση των τραπεζών ακόμη περισσότερο – αφού αυξήθηκαν επικίνδυνα οι επισφάλειες τους (τα κόκκινα δάνεια). 

(β)  Τα 101,3 δις € (το 49%) περιήλθαν στους πιστωτές της Ελλάδας. Από το ποσόν αυτό, τα 55,44 δις € χρησιμοποιήθηκαν για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων ομολόγων - αντί να υποχρεωθούν οι πιστωτές να επιβαρυνθούν με το ρίσκο της απώλειας των επενδύσεων τους, από τις οποίες προηγουμένως είχαν κερδίσει μεγάλα ποσά, τοκίζοντας την Ελλάδα με υψηλά επιτόκια. Τα επόμενα 34,6 δις € οδηγήθηκαν επίσης στους πιστωτές, στα πλαίσια της διαγραφής χρέους (Μάρτιος 2012), ενώ με τα υπόλοιπα 11,29 δις € χρηματοδοτήθηκε η επαναγορά χρέους, από τους κατόχους ομολόγων (δεύτερη διαγραφή).

(γ)  Τα 46,6 δις € (22,5%) εισέρευσαν στον προϋπολογισμό της Ελλάδας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ωφέλησαν τους Πολίτες - αφού με τα 34,6 δις € πληρώθηκαν τόκοι για τα υφιστάμενα ομόλογα του δημοσίου (από το δεύτερο τρίμηνο του 2010 έως το τέταρτο τρίμηνο του 2012), ενώ οι εξοπλιστικές δαπάνες απορρόφησαν 10,2 δις € (2010 και 2011), λόγω της πίεσης των προμηθευτών μας, Γερμανών και Γάλλων, για να μην επηρεαστούν οι δικές τους πωλήσεις.

Ουσιαστικά λοιπόν, μόλις 1,7 δις € διατέθηκαν για τους Έλληνες - αν και πρέπει να αφαιρεθούν οι τεράστιες αμοιβές των στελεχών της Τρόικας, καθώς επίσης τα διάφορα έξοδα τους, τα οποία ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια. Η ζημίες δε που έχουν υποστεί οι Έλληνες ξεπερνούν τα 700 δις € (απαξίωση του χρηματιστηρίου, πτώση των τιμών των ακινήτων, χρεοκοπίες επιχειρήσεων, μείωση μισθών και εισοδημάτων, υπερβολική φορολόγηση κοκ.)     

(δ)  Τέλος, περί τα 0,9 δις € (0,4%) διατέθηκαν για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης(ESM). Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η συνολική εικόνα:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Η διάθεση των ποσών του δανείου της Ελλάδας από την Τρόικα, σε δις €

Χρήση δανείων	Ποσόν
Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών	58,20
Εξόφληση ληξιπρόθεσμων ομολόγων	55,44
Πιστωτές για διαγραφή χρέους (PSI)	34,60
Επαναγορά χρέους	11,29
Τόκοι 30 μηνών	34,60
Εξοπλιστικές δαπάνες δύο ετών	10,20
Συμμετοχή στο ESM	0,90
Έλληνες πολίτες, έξοδα Τρόικας	1,70
Σύνολα	206,93

Πηγή: Attac Austria

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Παρά το ότι λοιπόν από το συνολικό πακέτο διάσωσης της Ελλάδας (240 δις € συν ενδεχομένως κάποια ποσά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών), έχουν δαπανηθεί ήδη τα 207 δις €, ελάχιστα χρήματα έχουν καταλήξει στην ελληνική οικονομία - αφού κάτι περισσότερο από τη «μερίδα του λέοντος» οδηγήθηκε στους πιστωτές, ειδικά στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, με τα υπόλοιπα να απορροφώνται από τα εξοπλιστικά προγράμματα (από τα οποία ξανά κερδίζουν τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι Γάλλοι).

Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί απεικονίζεται η διάρθρωση του ελληνικού χρέους, το Μάρτιο του 2010, τον Αύγουστο του 2010, το Νοέμβριο του 2012 και τον Ιανουάριο του 2013:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Διάρθρωση ελληνικού χρέους σε δις €

Είδος δανειστών	3/2010	8/2010	11/ 2012	Ι/ 2013
Δανειστές (μη τράπεζες)	176	118	**72	***57
Ελληνικές τράπεζες	40	45	36	21
Διεθνείς τράπεζες	77	60	./.	./.
ΕΚΤ		40	45	45
EFSF			74	84
Διακρατικά δάνεια*		22	53	53
ΔΝΤ		16	22	22
Σύνολα	293	301	302	282

 * Ουσιαστικά τον Αύγουστο του 2010 τα διακρατικά δάνεια, μαζί με το ΔΝΤ, ήταν συνολικά 38 δις €, αφού δεν υπάρχει αναλυτική εικόνα.      

 ** 36 δις € Έλληνες και 36 δις € ξένοι  

*** 36 δις € Έλληνες και 21 δις € ξένοι

Πηγή: NDS

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος   

Από τον Πίνακα ΙΙ διαπιστώνουμε ότι, το χρέος της Ελλάδας μεταφέρθηκε ουσιαστικά από τους ιδιώτες πιστωτές (ειδικά από τις διεθνείς τράπεζες, στις οποίες πλέον δεν οφείλει τίποτα η Ελλάδα, αλλά το EFSF και η ΕΚΤ), σε κρατικούς – γεγονός φυσικά που καθιστά πολύ δύσκολη, εάν όχι αδύνατη, την απαίτηση διαγραφής των τοκογλυφικών κερδών (επαχθή χρέη), αφού τα δάνεια δεν κατέχονται πλέον από τους αρχικούς κερδοσκόπους.    

Ειδικότερα, το συνολικό χρέος της χώρας μας το Μάρτιο του 2010 ήταν σε ποσοστό 100% απέναντι σε ιδιώτες - ενώ το 2013 το χρέος απέναντι στους ιδιώτες μειώθηκε στο 25% περίπου. Στην πραγματικότητα δε το συνολικό χρέος αυξήθηκε, σε σχέση με το 2010, παρά τις διαγραφές (haircut) - αφού στα τέλη του 2012 διαμορφώθηκε στα 305,5 δις € περίπου (με τα υπόλοιπα από τα 282 δις € του Πίνακα ΙΙ να οφείλονται σε πιστωτές, τους οποίους δεν μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε). 

Εν τούτοις τα 58,2 δις €, τα οποία διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, δεν αναφέρονται στον προϋπολογισμό, με βάση τον οποίο το δημόσιο χρέος ανερχόταν στα 305,5 δις € στο τέλος του 2012 – παρά το ότι ένα μέρος τους είχε καταγραφεί κάποια στιγμή (άρθρο μας). Το γεγονός αυτό μας κάνει να αμφιβάλλουμε για το πραγματικό ύψος του δημοσίου χρέους – επίσης για τα ποσά, τα οποία ανακοινώνονται ή εμφανίζονται στις μελέτες ελληνικών ή διεθνών οργανισμών, όπως και για τις πραγματικές συνθήκες, οι οποίες οδήγησαν στη «ρήξη» την τρικομματική κυβέρνηση.      

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Το ελληνικό δημόσιο είναι πλέον υπερβολικά χρεωμένο - ένα χρέος που συνεχώς αυξάνεται, λόγω της δεινής κατάστασης, στην οποία έχει οδηγηθεί. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους αποτελείται από ομόλογα σταθερού επιτοκίου - όπου η Ελλάδα οφείλει να τα εξοφλήσει στην ονομαστική τιμή τους την ημερομηνία λήξης τους, πληρώνοντας όμως ετήσια τόκους στους δανειστές της.

Τα χρήματα που η χώρα μας λαμβάνει από τα πακέτα στήριξης, λειτουργούν ουσιαστικά με το ίδιο «αξίωμα». Η μοναδική διαφορά μεταξύ των φυσιολογικών ομολόγων δημοσίου (τα οποία αγοράζονται από ιδιώτες, όπως από τράπεζες και ασφάλειες), καθώς επίσης των δανείων από τους μηχανισμούς στήριξης (Ευρωζώνη, ΔΝΤ), είναι τα επιτόκια - τα οποία, στη δεύτερη περίπτωση, δεν καθορίζονται από τις αγορές, αλλά από την πολιτική.

Τα χρήματα τώρα, με τα οποία δανείζουν οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί στήριξης την Ελλάδα, προέρχονται μόνο κατά ένα πολύ μικρό μέρος τους από τις χώρες της Ευρωζώνης - αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό τομέα.

Αναλυτικότερα, τόσο οι τράπεζες, όσο και οι ασφαλιστικές εταιρείες αγοράζουν ομόλογα, τα οποία εκδίδει το EFSF και το ESM - εξασφαλίζοντας το δανεισμό του. Τα δανεικά αυτά χρήματα, τα οποία λαμβάνουν οι μηχανισμοί στήριξης από τις τράπεζες και τους λοιπούς επενδυτές, τα δανείζουν με τη σειρά τους στην Ελλάδα (στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία κοκ.) - με ένα υψηλότερο επιτόκιο, από αυτό που οι ίδιοι πληρώνουν.

Ουσιαστικά λοιπόν, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν δανείζουν με δικά τους χρήματα, με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών τους δηλαδή την Ελλάδα, αλλά λειτουργούν απλά ως τριτεγγυητές - αναλαμβάνοντας την ευθύνη της πληρωμής, μόνο στην περίπτωση που δεν θα πληρώσει η Ελλάδα. Επομένως, η χώρα μας δεν έχει πάρει καθόλου χρήματα από τη Γερμανία ή από τις άλλες χώρες - παρά το ότι δημιουργείται (σκόπιμα προφανώς) η εντύπωση αυτή στους φορολογουμένους πολίτες τους.     

Όσον αφορά τώρα τα δάνεια του ΔΝΤ, προέρχονται από τα «ειδικά δικαιώματα ανάληψης» - από το τεχνητό δηλαδή συναλλαγματικό σύστημα που διαθέτει. Απλούστερα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις χώρες της Ευρωζώνης, τα 188 μέλη του ΔΝΤ εγγυώνται για τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη τυχόν μη πληρωμής τους.

Επειδή όμως η εξυπηρέτηση των δανείων του ΔΝΤ προηγείται όλων των άλλων χρεών μίας χώρας, τα δάνεια αυτά είναι μηδενικού ρίσκου για τα μέλη του Ταμείου – ενώ αποδίδουν φυσικά τόκους, οι οποίοι αυξάνουν τα κέρδη του (το ΔΝΤ το 2006, έχοντας έναν μόνο πελάτη, την Τουρκία, καθώς επίσης ένα χείριστο όνομα στις περισσότερες χώρες που είχε δραστηριοποιηθεί στο παρελθόν, κινδύνευε να κλείσει).           

ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Ο διεθνής εξευτελισμός της Ελλάδας, η διαγραφή μέρους του χρέους της έναντι υπέρογκων ανταλλαγμάτων (μετατροπή του υπολοίπου σε ενυπόθηκο, αγγλικού δικαίου, μη μετατρέψιμου σε δραχμές - απώλεια της εθνικής κυριαρχίας κλπ.), η τεράστια ανεργία, η τρομακτική ύφεση, καθώς επίσης η πλήρης ανυπαρξία αναπτυξιακών προοπτικών, δεν είναι οι μοναδικές ιδιαιτερότητες του καταναγκαστικού δανεισμού μας - αφού υπάρχουν επίσης οι εξής:

(α)  Η Τρόικα, πολύ συχνά στο παρελθόν, αλλά ακόμη και σήμερα, συνηθίζει να αναιρεί τις υφιστάμενες υποσχέσεις της,καθυστερώντας να πληρώσει τις προσυμφωνημένες δόσεις για ολόκληρους μήνες - με στόχο την άσκηση πιέσεων τόσο στην Πολιτεία, όσο και στους Πολίτες.

(β)  Το Φθινόπωρο του 2011 εμπόδισε τη διεξαγωγή του γνωστού μας δημοψηφίσματος, σε σχέση με την αποδοχή ή μη της πολιτικής λιτότητας (άρθρο μας), ενώ το Μάιο/Ιούνιο του 2012 αναμίχθηκε έντονα στα πολιτικά ζητήματα της χώρας -τασσόμενη υπέρ των κομμάτων που υποστήριζαν τα μνημόνια υποταγής και εκβιάζοντας με τη μη πληρωμή της δόσης (την οποία πράγματι καθυστέρησε τότε για πολλούς μήνες, έτσι ώστε να βεβαιωθεί προηγουμένως για την «πολιτική σταθερότητα»).

(γ)  Με την καθυστέρηση των δόσεων, η Τρόικα αναγκάζει την ελληνική κυβέρνηση να εκδίδει βραχυπρόθεσμα ομόλογα δανεισμού της - έτσι ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία. Επειδή όμως τα επιτόκια αυτών των ομολόγων, τα οποία έχουν διάρκεια μερικών μόλις εβδομάδων ή μηνών είναι αρκετά υψηλά, αυξάνονται δυσανάλογα τόσο το ελληνικό χρέος, όσο και τα κέρδη των κερδοσκόπων.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει με έναν ακόμη τρόπο το ότι, ο απώτερος σκοπός της Τρόικας δεν είναι ο περιορισμός του χρέους – πόσο μάλλον η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Απλούστατα αποτελεί ένα πρόσχημα, με στόχο την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας κλπ., στα πλαίσια της στρατηγικής πέντε φάσεων του ΔΝΤ (ανάλυση).  

(δ)  Μία δόση της τάξης του 1 δις €, την οποία έλαβε η Ελλάδα από το EFSF τον Ιούνιο του 2012, χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτήσει τη συμμετοχή της στο ESM. Ουσιαστικά λοιπόν, με αυτόν τον τρόπο το EFSF χρηματοδότησε τον οργανισμό που θα το διαδεχθεί - όχι όμως απ' ευθείας, αλλά μέσω της αύξησης του ελληνικού χρέους.

(ε)  Ο διοικητής των EFSF και ESM (ο γερμανός K.Regling), έχει μετακινηθεί πολλές φορές στη μέχρι σήμερα καριέρα του, μεταξύ της πολιτικής και του χρηματοπιστωτικού τομέα - εργαζόμενος για την κυβέρνηση της Γερμανίας, για το επενδυτικό κεφάλαιο (hedge fund) Moore Capital Strategy Group, για την Κομισιόν (στη γενική διεύθυνση οικονομικών και χρηματοπιστωτικών υποθέσεων), καθώς επίσης για το επενδυτικό κεφάλαιο Winton Futures Fund Ltd. Προφανώς λοιπόν αποτελεί το βασικό συνδετικό κρίκο, μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κτήνους και της πολιτικής - ενώ δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη διάσωση των τραπεζών, προς όφελος των πραγματικών εργοδοτών του.

(στ)  Ο μέσος μισθός των δώδεκα εργαζομένων στο EFSF είναι 258.000 € ετήσια - με το μισθό του διοικητή να ανέρχεται στα 324.000 € συν τα έξοδα του. Οι άνθρωποι με αυτές τις αμοιβές εκπροσωπούν μία πολιτική, η οποία έχει μειώσει το βασικό μισθό των εργαζομένων στην Ελλάδα στα 580 € μικτά μηνιαία - ενώ στόχος της είναι οι ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις.

(ζ)  Τα ομόλογα που είχαν συναφθεί με το αγγλικό δίκαιο πριν το PSI, οι κάτοχοι των οποίων δεν αποδέχθηκαν τη διαγραφή,εξοφλούνται από την Ελλάδα στο ακέραιο (100%) της αξίας τους, συν τους τόκους – παρά το ότι αρκετά από αυτά είχαν αγορασθεί σε πολύ χαμηλότερες τιμές, από τα εξειδικευμένα στην είσπραξη τέτοιων ομολόγων επενδυτικά κεφάλαια (τα οποία αποκομίζουν τεράστια κέρδη).  

(η)  Παράλληλα  με την αύξηση των χρεών του δημοσίου, μεγεθύνονται και τα χρέη του ιδιωτικού τομέα της Ελλάδας - ο οποίος ήταν από τους υγιέστερους της ΕΕ, πριν από την εισβολή του ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή χρεοκοπούν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, δημιουργώντας συνεχώς νέα προβλήματα τόσο στο δημόσιο (λιγότερα έσοδα, αύξηση της ανεργίας κλπ.), όσο και στις τράπεζες – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι «τρύπες» στον προϋπολογισμό, καθώς επίσης οι νέες ανάγκες δανεισμού του δημοσίου και διάσωσης των χρηματοπιστωτικού συστήματος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνεται εύκολα ότι, η Ελλάδα έχει πιαστεί στον ιστό της αράχνης, κινδυνεύοντας από στιγμή σε στιγμή να «κατασπαραχθεί» – με άλλα λόγια, έχει οδηγηθεί μέσα σε ένα βάλτο, όπου με την παραμικρή κίνηση της να απελευθερωθεί, βυθίζεται ακόμη περισσότερο στο βούρκο.

Απαντώντας τώρα στην «απλοϊκή» ερώτηση, σε σχέση με το εάν θα μπορούσε η πατρίδα μας να μην πληρώσει τις οφειλές της, θα λέγαμε ότι, φυσικά και μπορεί να σταματήσει να εξυπηρετεί το χρέος της.

Δυστυχώς όμως, όπως συμβαίνει με τα ενυπόθηκα δάνεια που παίρνουμε από τις τράπεζες, εάν δεν πληρώσουμε, αφενός μεν θα καταχωρηθούμε στο διεθνή «Τειρεσία» (οπότε δεν θα επιτρέπεται ο δανεισμός μας από κανέναν), αφετέρου θα χάσουμε το σπίτι μας – εκτός εάν κλείσουμε ερμητικά τα σύνορα μας, προστατεύοντας τα με στρατό και αποδεχόμενοι την απομόνωση μας από τη διεθνή κοινότητα. Προφανώς ένα κράτος έχει αυτή τη δυνατότητα, την οποία δεν έχει ένα νοικοκυριό που χρωστάει στις τράπεζες – απειλείται όμως και από άλλους κινδύνους, όπως, για παράδειγμα, γεωπολιτικής φύσεως, σε αντίθεση με ένα νοικοκυριό. Φυσικά ένα κράτος δεν είναι ούτε νοικοκυριό, ούτε επιχείρηση - έχοντας εντελώς διαφορετικές ευθύνες απέναντι στους Πολίτες του.       

Επανερχόμενοι στο θέμα μας, η μοναδική δυνατότητα της Ελλάδας σήμερα, για να ξεφύγει από την θανατηφόρο παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί, είναι η δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων, με βάση τις οποίες θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί ομαλά το δημόσιο χρέος (ανάλυση μας) – αφού όλες οι υπόλοιπες λύσεις, τις οποίες είχαμε στη διάθεση μας στο παρελθόν, έχουν δυστυχώς «εξανεμισθεί», από μία σειρά απελπιστικά εσφαλμένων ενεργειών των κυβερνήσεων μας.

Αφού το επιτύχουμε, απαιτώντας παράλληλα την ολοσχερή εξόφληση των πολεμικών χρεών της Γερμανίας απέναντι μας, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε τη διαγραφή εκείνων των τοκογλυφικών τόκων, με τους οποίους έχουμε ενδεχομένως άδικα επιβαρυνθεί και που βέβαια υπερβαίνουν τις μέχρι σήμερα διαγραφές χρέους (των κερδοσκοπικών «ωφελειών» των εταίρων μας επίσης όπως, για παράδειγμα, αυτών της ΕΚΤ, από την αγορά ομολόγων σε χαμηλότερες τιμές).      

Εάν δεν φροντίσουμε να συμβούν αυτά όλοι μαζί, Πολιτεία και Πολίτες από κοινού, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συλλογικά, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και κόστους, η Ελλάδα θα βιώσει απίστευτα δεινά – θα λεηλατηθεί τόσο από τη Σκύλλα (Γερμανία), όσο και από τη Χάρυβδη (ΔΝΤ), ενώ ίσως δεν θα αποφύγει ακόμη και την απώλεια εδαφών (κατά το πρόσφατο «παράδειγμα» της Γιουγκοσλαβίας, αν και μάλλον υπερβάλλουμε).

Ολοκληρώνοντας, καμία απολύτως κυβέρνηση, μονοκομματική ή συνεργασίας, καθώς επίσης κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να τα καταφέρει, χωρίς την ενίσχυση όλων των άλλων ανεξαιρέτως. Ακόμη όμως και τότε, δεν πρόκειται να υπάρξει δυστυχώς κανένα θετικό αποτέλεσμα, εάν δεν εξασφαλισθεί η ενεργητική συμμετοχή του συνόλου των Πολιτών της χώρας – οι οποίοι θα πρέπει να τοποθετηθούν όλοι μαζί στο πλευρό μίας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», προσφέροντας ο καθένας όσο περισσότερα μπορεί, για τη διάσωση της πατρίδας του (άρθρο).

Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα θα ξεφύγει μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την παγίδα του χρέους, αποκομίζοντας επί πλέον μεγάλα κέρδη – υλικά και ηθικά. Στην αντίθετη περίπτωση, εμείς τουλάχιστον δεν διακρίνουμε καμία απολύτως αχτίδα φωτός – ενώ οι προοπτικές θα επιδεινώνονται διαρκώς, όσο παραμένουμε διαιρεμένοι, απαθείς, εγωπαθείς και μισαλλόδοξοι, περιμένοντας τον «από μηχανής Θεό» να μας σώσει και χάνοντας πολύτιμο χρόνο.  

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

viliardos@kbanalysis.com

Πηγή www.sofokleous10.gr

Ιουνίου 26, 2013 at 2:40 μμ

Εικόνα μας είναι και μας μοιάζει

Σκίτσο του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο συμβολισμός του κυβερνητικού διδύμου –ο ιππότης της ελεεινής μορφής και ο Σάντσο Πάντσα– κλείνει μέσα του την ίδια τη φύση της μεταπολίτευσης στον επιθανάτιο ρόγχο της. Τα δύο κόμματα που ανέλαβαν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας για σχεδόν σαράντα χρόνια, βρίσκονται μαζί λίγο πριν από την τελευταία βουτιά στην οριστική ανυποληψία και ανυπαρξία. Οι δύο άσπονδοι εχθροί-συνεταίροι της μεταπολίτευσης, που κάποτε εκπροσωπούσαν το 80% τουλάχιστον του ελληνικού λαού, βρίσκονται σήμερα να συγκροτούν μια κυβέρνηση μειοψηφίας (μεταξύ του 25-30%) σέρνοντας τον χορό του Ζαλόγγου που οδηγεί στην παραπέρα υποβάθμιση και παρακμή. Μέσα από μια διαδικασία συγκρούσεων και προσεγγίσεων, που κράτησαν σαράντα χρόνια, συρρικνώθηκαν τελικά στο σκληρό πυρήνα του δωσιλογισμού. Σε όλη μας τη διαχρονία το νεώτερο ελληνικό κράτος, υπήρχε και ένα 20-25% που στήριζε την τάξη, την ησυχία και την υποταγή με οποιοδήποτε τίμημα. Δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες στην κατοχή, κρυφοί και φανεροί οπαδοί της χούντας μέχρι το 1973, οπαδοί της εκχώρησης σήμερα της διακυβέρνησης της χώρας ανοικτά στις ξένες δυνάμεις και τους Γερμανούς. Μοιάζει ως εάν το νεώτερο ελληνικό κράτος να έκανε τον κύκλο του – καθοδικό από τον Όθωνα και τη βαυαρική αντιβασιλεία, στον Σόιμπλε και την Μέρκελ.

Και το δυστύχημα είναι πως απέναντι στις δυνάμεις της υποτέλειας βρίσκεται μια κατακερματισμένη κοινωνία και μια ανίκανη αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση που συνεχίζει να κινείται στο ίδιο ιδεολογικό και πνευματικό τοπίο της μεταπολίτευσης ως εάν το φίδι να δαγκώνει την ουρά του. Μιλάμε σήμερα για την «Χρυσή Αυγή» ξεχνώντας ότι τα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης η ΕΠΕΝ του χουντοβασιλικών συγκέντρωνε κάποτε ανάλογα εκλογικά ποσοστά, ενώ η τότε αξιωματική αντιπολίτευση της «ελπιδοφόρου» δεκαετία του 1970 διέθετε έναν πραγματικό Ανδρέα και όχι την απομίμηση του.

Το δυστύχημα είναι λοιπόν, πως οι Έλληνες βρίσκονται μία μόλις στιγμή πριν βουτήξουν στο χάος, πνευματικά και ηθικά ανέτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, διότι είναι προφανές πως αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση τέλους. Πάλι τα ίδια αστεία και τετριμμένα θα ακουστούν για την σωτηρία της χώρας, «την τελευταία προσπάθεια» όταν όλοι πια γνωρίζουν πως από υποχώρηση σε υποχώρηση, από παλινωδία σε προδοσία φθάσαμε πλέον στο τέρμα της διαδρομής των τεσσάρων χρόνων, μετά την οποία το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα θα έχει χάσει πλήρως την αυτονομία του και θα εξαρτάται απόλυτα από τη βούληση των μεγάλων δυνάμεων και κατεξοχήν των Γερμανών. Πλέον το εάν σε μερικούς μήνες η Ελλάδα θα έχει βυθιστεί σε μια νέα κρίση που θα σηματοδοτεί και την έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση και την ευρωζώνη, εξαρτάται από τις καλές προθέσεις και τους συσχετισμούς των γεωπολιτικών προθέσεων και στρατηγικών των μεγάλων δυνάμεων. Εξ ου και η κατάθλιψη, η κρίση της σχιζοφρένειας, το αδιέξοδο των Ελλήνων. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Το σκηνικό της παρακμής

Όσοι από την αρχή παρακολουθούν έστω και για λίγο τις απόψεις και τις τοποθετήσεις μας θα έχουν παρακολουθήσει την αντίθεσή μας προς λαϊκίστικες επιλογές τύπου, «έξοδος από το ευρώ», «αυτόνομη πορεία εδώ και τώρα» και άλλα παρόμοια. Με επιμονή και με μεγάλη αγωνία προσπαθήσαμε να δείξουμε πως μια τέτοια επιλογή όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη παραγωγική υποδομή, και οι ανάλογες πολιτικές δυνάμεις, και όταν ένα μεγάλο μέρος των «εταίρων μας» και ειδικά οι Γερμανοί και η βόρεια συμμαχία αυτό ακριβώς επεδίωκαν –όπως το παραδέχτηκε πρόσφατα ο Γιουνκέρ– θα ήταν σαν να θες να σβήσεις την πυρκαγιά με βενζίνη.

Και όμως όλοι γνωρίζουν πως η κύρια μέριμνα του χώρου μας υπήρξε πάντοτε η οικοδόμηση μιας χώρας και μιας κοινωνίας αυτόνομης και αυτεξούσιας. Γι’ αυτό και πολλοί μας κατηγόρησαν ότι δεν εφαρμόζουμε όλα αυτά που διακηρύσσαμε και πως θα έπρεπε να συνταχθούμε με τους οπαδούς «του ρίσκου».

Η άρνησή μας στηριζόταν σε μια βασική σκέψη. Πως ο ελληνικός λαός, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία φάση βαθύτατης παρακμής και πως δεν είχε ούτε τις οικονομικές ούτε τις πνευματικές, ούτε τις πολιτικές προϋποθέσεις για να επιχειρήσει μια τέτοια έξοδο, η οποία θα κατέληγε πιθανότατα σε νέες, ίσως και τελεσίδικες, συρρικνώσεις. Κάποιοι μιλούσαν για την φύση του Έλληνα, που μπροστά στα δύσκολα κατορθώνει να σηκωθεί και πάλι και να αντισταθεί. Ξεχνούν ωστόσο, ότι αυτή η «φύση» ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ύπαρξη ενός παραγωγικού ιστού, αγκιστρωμένου στην αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή, σε ένα λαό μαθημένο να ζει με τα λίγα και ικανό να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις όπως εκείνη του έπους του ’40 και της εθνικής αντίστασης.

Ξεχνούν λοιπόν ότι στο μεταξύ στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο ελληνικός λαός ως σώμα και όχι μόνο οι ηγεσίες του, εισήλθε σε μια βαθύτατη παρακμή, έχασε την παραγωγή και τα αγροτικά στρώματα, έχασε τη βιομηχανία, έχασε την πνευματική του παράδοση, έχασε τη νεολαία που παρήγαγε σε μεγάλους αριθμούς μια ισχυρή δημογραφία (οι γιαγιάδες μας έκαναν πέντε και δέκα παιδιά). Η Ελλάδα διέθετε έναν πληθυσμό νεανικό, λιτό, παραγωγικό ενώ αντίθετα στη μεταπολίτευση έχουμε έναν πληθυσμό γερασμένο, έξω από παραγωγικές δραστηριότητες που έχει καταντήσει γκαρσόνι των ξένων τουριστών με μια νεολαία μαθημένη στον πιο άθλιο αμερικάνικο τρόπο ζωής, ακριβώς γιατί είναι μιμητικός. Μεταβληθήκαμε σε μια δουλοκτητική κοινωνία όπου οι ξένοι δούλευαν γι’ αυτήν ενώ ο  Έλληνας μεταβλήθηκε στον κύριο «εισαγόμενο».

Αυτό λοιπόν ήταν και το μεγάλο κατόρθωμα της μεταπολίτευσης. Ό,τι ολοκλήρωσε την παρασιτική ενσωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας στη Δύση, την οποία για αιώνες προωθούσαν οι άρχουσες ελίτ της χώρας, παρασιτοποιώντας το ίδιο το λαϊκό σώμα. Γι’ αυτό, και όταν η Δύση μπήκε σε κρίση, οι ξένοι δανειστές και τα ξένα αφεντικά, επέβαλαν τους πιο σκληρούς όρους στους υποτακτικούς τους. Και γι’ αυτό αυτοί οι υποτακτικοί δεν είχαν πραγματική δυνατότητα αντίστασης. Γιατί είναι εξαρτημένοι όπως τα πρεζάκια από το χρήμα, τις ιδέες, τον τρόπο ζωής των κυριάρχων. Γι’ αυτό, και τα αλλεπάλληλα «σχέδια Ανάν» γι’ αυτό η Ρεπούση και οι Λιάκοι, γι’ αυτό η κυριαρχία των εθνομηδενιστών στην εκπαίδευση, στον τύπο, στα κόμματα. Όλο το πασοκικό και αριστερό παραμύθι του αλώβητου λαού και της κακής δεξιάς, είναι μια απάτη και μια αυταπάτη, ένα φύλο συκής για να κρύψει την παρακμή του ίδιου αυτού του λαϊκού σώματος.

Γι’ αυτό λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια και στη διάρκεια της κρίσης έχουμε επιλέξει μια στρατηγική που ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις πραγματικότητες. Αυτό το μοντέλο θα καταστραφεί αναπόφευκτα και ένας λαός κακομαθημένος από τους νταβατζήδες του θα πρέπει να ανακτήσει τα αντιστασιακά του ανακλαστικά –τα πραγματικά και όχι τα ψευδώνυμα– τα οποία είχε χάσει. Θα πρέπει να ξανασκύψει στην παραγωγή του, να επιστρέψει στην ελληνική παιδεία, να φτύσει τα τουρκοκάναλα, να αποκτήσει εκείνα τα μέσα που θα επιτρέψουν σε ένα λαό μεσήλικων να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη νέα πραγματικότητα.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί και πως δεν υπάρχουν γρήγοροι πολιτικοί και συνειδησιακοί μετασχηματισμοί όπως συμβαίνει π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αραβίας ή ακόμα και της γειτονικής Τουρκίας, ξεχνώντας πως η χώρα μας είναι όχι μόνο παρασιτική αλλά και γερασμένη. Και ένας λαός μεσηλίκων που έχει αποκτήσει για τουλάχιστον σαράντα χρόνια συνήθειες, πολιτικά ανακλαστικά, πνευματικές ροπές, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί με μεγάλη ταχύτητα. Οι δε νέοι μας έχουν μάθει σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής ώστε η πρώτη τους σκέψη είναι η μετανάστευση και η φυγή.

Γι’ αυτό λοιπόν, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους διάφορους δημοκόπους που κηρύσσουν και εφευρίσκουν θαυματουργές λύσεις (κάποιος μπαρούφας υποστήριζε πρόσφατα ότι σε μια εβδομάδα μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, δηλαδή να ανατρέψει την ιστορική τάση  της παρακμής της Δύσης έναντι της Ανατολής).

Ένας μακρύς αγώνας μετασχηματισμού

Μία και μόνη απάντηση υπάρχει, ένας μακρόχρονος και πολυμέτωπος αγώνας, ένας αγώνας «ανταρτοπολέμου», ικανός να συγκροτήσει σταδιακά ένα νέο πνευματικό και πολιτικό υποκείμενο· από τον παλιό παρακμασμένο παρασιτικό λαό της μεταπολίτευσης να οικοδομήσει κάτι καινούργιο. Γι’ αυτό, και αγώνες όπως αυτός της ΕΡΤ, έστω και αν διεξάγεται από δυνάμεις συνδεδεμένες με το παλιό διεφθαρμένο σύστημα, είναι ένας θετικός αγώνας, γιατί μετασχηματίζει τις συνειδήσεις και τις πρακτικές των ίδιων των ανθρώπων, μετασχηματισμό χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά.

Πρέπει εμείς, οι κουρασμένοι, οι γερασμένοι, οι αλλοτριωμένοι να απορρίψουμε την παρακμή μας, μέσα από μια πικρή και επίπονη διαδικασία χτίζοντας σταδιακά ένα νέο αντιστασιακό και αγωνιστικό ήθος. Από τις Σκουριές, την ΕΡΤ, τις μικροαπόπειρες της αλληλέγγυας οικονομίας, καθώς και της αλληλεγγύης στους πληττόμενους Έλληνες όπου για την ώρα πρωτοστατεί μόνο η εκκλησία· από τη συρρίκνωση των εισαγωγών που μειώνει τον παρασιτισμό μας, την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης· να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε αυτό το νέο οικονομικό πρότυπο και ένα κοινωνικό υποκείμενο που θα έχει υπερβεί θετικά και όχι απλά δια της καταστροφής του, το μεταπολιτευτικό πρότυπο. Και μέσα από αυτά, μέσα από παρατεταμένους αγώνες, θα διαμορφωθούν και τα νέα πολιτικά υποκείμενα, μεταλλάσσοντας παλιές πολιτικές δυνάμεις και αναδεικνύοντας νέες.

Έτσι λοιπόν, για όλους τους αγανακτισμένους φίλους που δεν αντέχουν το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, που δεν αντέχουν τον Άδωνι και την Γεννηματά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως εικόνα τους είμαστε και τους μοιάζουμε. Το ότι πλέον δεν τους αντέχουμε είναι ένα θετικό βήμα, μόνο που πρέπει να ξέρουμε πως αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας που πρέπει να πετάξουμε. Το ερώτημα είναι πότε και πως θα αναδείξουμε κάτι ριζικά διαφορετικό στη θέση τους. Και αυτό θέλει κόπο, δουλειά, οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων και όχι βέβαια ονοματοδοσίες, Ερνέστους και Σλαβόϊ.

Κατανοούμε, και είναι φυσικό άλλωστε, πως απέναντι στο κυβερνητικό άγος οι άνθρωποι ψάχνουν λύσεις με βάση αυτά που υπάρχουν. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί θα πρέπει να υποχρεώσουμε και τις αντιπολιτευόμενες πολιτικές ηγεσίες σε περισσότερη σοβαρότητα, περισσότερη επαφή με τον τόπο τους και την ιστορία του. Θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να αρχίσουν να ξεφεύγουν οι ίδιοι από τα φθαρμένα κλισέ και το διεφθαρμένο παραγοντίστικο τρόπο με τον οποίο γινόταν η πολιτική στην μεταπολίτευση σε όλους τους χώρους, σε όλα τα ιδεολογικά μήκη και πλάτη. Θα πρέπει ο λαός, να μετασχηματίσει την απόρριψη και την αηδία του σε νέες θετικές και δημιουργικές προτάσεις. Θα πρέπει να υποχρεώσει τον εθνομηδενιστικό πυρήνα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς να χαθεί στα μετόπισθεν και να αναδείξει τις πατριωτικές και αυτόκεντρες φωνές.

Στο μεταξύ θα έχουμε τους κυβερνήτες και τις αντιπολιτεύσεις που μας ταιριάζουν. Καθόλου τυχαία εξάλλου, όλοι ψάχνουν αυτά τα χρόνια τη χαρισματική προσωπικότητα που θα εφεύρισκε ως εκ θαύματος κάποια λύση. Πιστεύω πλέον να κατάλαβαν πως οι μεγάλες προσωπικότητες αναδεικνύονται και από λαούς που έχουν ξεπεράσει την παρακμή τους. Διαφορετικά ακόμα και όσες υπάρχουν είναι υποχρεωμένες να τρώνε το βρώμικο ψωμί που φτιάχνουν οι φούρνοι μας.

Πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε τα θετικά από τούτη την κρίση. Μια κρίση που ξεγύμνωσε ακόμα περισσότερο την μνημονιακή εξουσία, οδηγεί στην εξαφάνιση το εθνομηδενιστικό thinktank της μεταπολίτευσης –λέγε με ΔΗΜΑΡ– και προπαντός ανέδειξε νέες αντιστάσεις στην ελληνική κοινωνία μέσα από το κίνημα της ΕΡΤ, ενώ αποκαθήλωσε οριστικά και τελεσίδικα τον Αντώνη Σαμαρά, αποδεικνύοντας πως είναι από την ίδια πάστα με τον παλιό του συμφοιτητή. Η κυβερνητική παρέα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια. Και η Νέα Δημοκρατία θα έχει σύντομα την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε υποχρεωμένοι, πολλαπλασιάζοντας τις προσπάθειές μας, να αγωνιστούμε για τη διαμόρφωση νέων εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων που θα έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων. Και αυτό όπως δείξαμε απαιτεί τον ίδιο τον δικό μας μετασχηματισμό. Σε μια τέτοια βάση, μπορούμε και το οικονομικό μας πρόβλημα να επιλύσουμε, πατώντας στις δικές μας δυνάμεις, και αν χρειαστεί να φύγουμε από το ευρώ, να επιλέξουμε εμείς πότε θα το κάνουμε.

26-6-2013                                                                                                           Γιώργος Καραμπελιάς

Υ.Γ Και πάνω από όλα απαιτείται μια πνευματική επανάσταση που θα απαγορεύει στους αλητήριους νταβατζήδες των ΜΜΕ να αποχαυνώνουν καθημερινά έναν λαό που έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα. Προφανώς, δε ως πρώτο βήμα, πρέπει να απαιτήσουμε μια νέα ΕΡΤ, από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, που ελπίζουμε ότι η συμμετοχή τους σε αυτό τον αγώνα, θα τους κάνει να έλθουν πιο κοντά στον ελληνικό λαό και τις αγωνίες του, θα τους κάνει να πάψουν να παίζουν μονόχορδα το παιγνίδι του συστήματος, πνίγοντας κάθε άλλη φωνή. Εξάλλου, έχουν πάψει πλέον να είναι προνομιούχοι και ελπίζω να αποδείξουν πως άξιζαν τη συμπαράστασή μας.

Πηγή ardin-rixi.gr