Οταν ο πολιτικός εφησυχασμός διαβρώνει τις Ε. Δ.

Εμπλοκές ΠΑ-ΤΗΚ: Οταν ο πολιτικός εφησυχασμός διαβρώνει τις Ενοπλες Δυνάμεις.... 29-09-2011 11:26:24 Διάχυτος είναι ο προβληματισμός, όχι μόνο στο ΓΕΕΘΑ και στο ΓΕΑ, αλλά και στα άλλα δύο Επιτελεία, το ΓΕΣ και το ΓΕΝ από τις χθεσινή εμπλοκές της Π.Α. με τα τουρκικά μαχητικά για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο: Δεν επρόκειτο περί απλών, άνευ λόγου και αιτίας εμπλοκών, από αυτές που παλαιότερα συνέβαιναν κάθε ημέρα και τα τελευταία δύο χρόνια συμβαίνουν από καιρού εις καιρόν. Αυτή την φορά οι Τούρκοι είχαν συγκεκριμένο σχέδιο και πάνω απ’όλα ήταν καλά πληροφορημένοι για τις κινήσεις των ελληνικών μαχητικών. Και εδώ τίθενται πλέον κορυφαία ζητήματα ασφάλειας επικοινωνιών μεταξύ των Επιτελείων και δυνατότητας της τουρκικής Αεροπορίας (ΤΗΚ) να γνωρίζει εκ των προτέρων δρομολόγια και κινήσεις των Ε.Δ.. Πιο συγκεκριμένα, όπως μόνο το defencenet.gr σημείωσε από χθες (ίσως γιατί είχαμε όλα τα κομμάτια του παζλ της χθεσινής αναμέτρησης), οι Τούρκοι σηκώθηκαν βάσει σχεδίου να πάνε σε εμπλοκή. Αυτό ήταν σαφές από τον μεγάλο αριθμό οπλισμένων μαχητικών που σήκωσαν (8) σε σχέση με τον συνολικό αριθμό τους, (12) αλλά κυρίως από τον στόχο που επέλεξαν: Δεν πήγαν σε εμπλοκή στο νότιο τομέα, αλλά ούτε και στον κεντρικό. Πήγαν κατ’ευθείαν κατά των μαχητικών των Μοιρών των F-16 της 111 Π.Μ. της Αγχιάλου που είχε αναλάβει την υποστήριξη των τεθωρακισμένων ταξιαρχιών που ασκούντο στην άσκηση «Xαλύβδινος Θώραξ» στον Έβρο. Ήξεραν το δρομολόγιο, ήξεραν τα πρόγραμμα, ήξεραν ότι έπρεπε να αφιχθούν στο «πεδίο της μάχης» συγκεκριμένη ώρα για να παρενοχλήσουν τα ελληνικά μαχητικά. Το γεγονός ότι από την αρχή προσπάθησαν να πάνε σε «καταρρίψεις» με ΑΙΜ-120, λέει πολλά… Ίσως προδίδει και το πώς σκέφτονται να επιχειρήσουν σε περίπτωση που έχουμε κανονικές επιχειρήσεις: Όπως σημειώνει η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ στο τεύχος που έχει κυκλοφορήσει, η μορφή των αερομαχιών έχει αλλάξει σε σημαντικό βαθμό τα τελευταία χρόνια με την εισαγωγή και στις δύο αεροπορίες βλημάτων μεγάλου/μέσου βεληνεκούς ΑΙΜ-120, ΜΙCA. Οι Τούρκοι έχουν αντιληφθεί ότι με πολύ δύσκολα θα έχουν αποτελέσματα απέναντι στον ελληνικό συνδυασμό JHMCS/Ιris-T σε μικρές αποστάσεις και έχουν προσαρμόσει τις τακτικές τους σε βολές από μεγαλύτερη απόσταση, όπου ο μικρός αριθμός των Mirage 2000-5 που και πάλι σε μεγάλες αποστάσεις δίνει στην Π.Α. σημαντικό πλεονέκτημα λόγω ανώτερου βλήματος (MICA ER), δεν επαρκεί για να αντιμετωπίσει συντριπτικά τα τουρκικά μαχητικά. Εν πάση περιπτώσει στο χθεσινό επεισόδιο το σημαντικό ήταν ότο προχώρησαν σε μία κανονική επιχείρηση απαγόρευσης πεδίου μάχης, δηλαδή προσπάθησαν να απομονώσουν τα επίγεια στρατεύματα που «μάχονταν» από την αεροπορική υποστήριξη. Αυτό δεν δείχνει απλή διάθεση αμφισβήτησης των εναέριων συνόρων, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά «πρόβα» για επιχειρήσεις. Είναι ακριβώς η ίδια συμπεριφορά που είχαν κατά τις ασκήσεις «Τοξότης» μεταξύ Ρόδου-Κύπρου πριν λίγα χρόνια. Παρεμβαίνουν στο δρομολόγιο των μαχητικών προς τον στόχο τους, τα πλαγιοκοπούν για να χάσουν χρόνο, να καταναλώσουν καύσιμα και αν τέλει να χάσουν το «ραντεβού» στο πεδίο της άσκησης. Η τακτική αυτή εύκολα αντιμετωπίζεται, αλλά όχι τόσο εύκολα αν οι ημέτερες δυνάμεις αιφνιδιαστούν. Και μπορεί οι πιλότοι να είναι πάντα έτοιμοι για όλα στον αέρα, αλλά στα επιτελικά γραφεία σε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα παρατηρείτο εφησυχασμός, καθώς ειδικά στον αέρα, η τουρκική Αεροπορία έδειχνε να έχει αλλάξει «χαρακτήρα». Όπως σημείωνε αξιωματικός της Π.Α. «Χθες, κακά τα ψέματα, αιφνιδιαστήκαμε. Δυστυχώς ο πολιτικός εφησυχασμός έχει διαβρώσει και τα Επιτελεία. Τώρα κοιτάμε να δούμε τι πήγε λάθος και θα το διορθώσουμε. Ευτυχώς τα παιδιά (σ.σ.: οι πιλότοι) μπορούν να ανταπεξέλθουν, αλλά και να ανατρέψουν τις πιο δύσκολες καταστάσεις»… Αυτό που έγινε χθες, δικαιώνει την επιμονή τόσο του Στρατού, όσο και του Ναυτικού να ενισχύσουν την Α/Α των σχηματισμών τους, είτε με νέα SHORADS οι πρώτοι, είτε με απόκτηση πλοίων με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής, όπως οι FREMM. Όχι γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της Π.Α., αλλά γιατί δεν ξέρουν τι θα μείνει διαθέσιμο τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης από μαχητικά αεροσκάφη, με δεδομένα τα πλήγματα που θα υποστεί η Π.Α. στο έδαφος, στον αέρα και τις υπερ-αυξημένες υποχρεώσεις διατήρησης της αεροπορικής υπεροχής σε βάρος των αποστολών υποστήριξης… Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΜΠ. ΑΡΙΝΤΣ: ΙΣΧΥΡΙΣΤΗΚΕ ΠΩΣ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΑΟΖ

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011 ΜΠ. ΑΡΙΝΤΣ: ΙΣΧΥΡΙΣΤΗΚΕ ΠΩΣ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΑΟΖ Τουρκικά παιχνίδια εκτός ορίων Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ Με τρόπο που δείχνει ότι η Αγκυρα παίζει πέραν των ορίων το παιχνίδι των εντυπώσεων στο θέμα των ερευνών στην Ανατολική Μεσόγειο, η τουρκική κυβέρνηση ισχυρίστηκε χθες ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου, κατά την τηλεφωνική συνομιλία που είχε πριν από μερικές μέρες με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, απαντώντας στην άποψη του τελευταίου ότι η Τουρκία θα πραγματοποιήσει και αυτή έρευνες στη Μεσόγειο, είπε «έχετε δίκιο. Αν κάνουν έρευνες εκείνοι, μπορείτε να κάνετε κι εσείς, αλλά μην υπάρξει ένταση». Το πλωτό γεωτρύπανο της Noble Energy Τον ισχυρισμό πρόβαλε χθες ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς, μιλώντας σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι στην Προύσα. Συγκεκριμένα ο Αρίντς υποστήριξε πως κατά την τηλεφωνική συνομιλία ο Παπανδρέου «είπε, μην υπάρξει πρόβλημα στα ανοιχτά της Κύπρου. Η απάντησή μας ήταν η εξής: Είμαστε εναντίον των κινήσεων που θα εμπόδιζαν τη διαδικασία των συνομιλιών. Οι Ελληνοκύπριοι το ξεκίνησαν. Συνεπώς η Τουρκία θα κάνει έρευνες στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με τις δικές της δυνατότητες. Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Το πολεμικό μας ναυτικό και αν χρειαστεί η αεροπορία μας θα προστατεύουν την έρευνα αυτή. Ο Παπανδρέου είπε, έχετε δίκιο. Αν το κάνουν εκείνοι, μπορείτε να το κάνετε κι εσείς, αλλά μην υπάρξει ένταση». Ο Αρίντς είπε επίσης ότι η Τουρκία στηρίζει την πρόταση που παρουσίασε πριν από μερικές μέρες ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ντερβίς Ερογλου στο γ.γ. του ΟΗΕ περί «ταυτόχρονου τερματισμού των ερευνών και σύστασης κοινής επιτροπής για κοινές έρευνες» και ότι απαντώντας επ' αυτού ο Παπανδρέου είπε «είναι λογικό, αλλά πρέπει να μιλήσω με τους Ελληνοκύπριους». Σύμφωνα με τον Αρίντς, οι δύο πρωθυπουργοί συμφώνησαν ώστε η συνεδρίαση του Ελληνοτουρκικού Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας, που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στην Τουρκία, να γίνει τον προσεχή Νοέμβριο. Αργά χθες το βράδυ ο Αρίντς εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία δεν ανασκευάζεται απολύτως τίποτα και απλώς υπογραμμίζεται ότι παρερμηνεύθηκαν τα λόγια του. «Σκοπός μου ήταν να αναφερθώ στη στάση της Τουρκίας, να δείξω σε πόσο καλό και φιλικό κλίμα έγινε η συνομιλία και να υπογραμμίσω αυτά που ανέφερε ο πρωθυπουργός μας στον πρωθυπουργό της Ελλάδας», ανέφερε και τόνισε απλώς τα εξής: «Βλέπω ότι ορισμένες εκφράσεις μου, από τη συνέντευξη που έδωσα, έχουν προκαλέσει δυστυχώς παρερμηνείες. Λαμβανομένου υπόψη του επιπέδου στο οποίο βρίσκονται σήμερα οι σχέσεις μας με την Ελλάδα, αλλά και των αμοιβαία φιλικών αισθημάτων που τρέφουν αμφότερες οι χώρες, έχει προφανή σημασία να μη δίνεται αφορμή για τέτοιες παρερμηνείες». Ο Ερντογάν, πάντως, χθες έθεσε ένα νέο όρο ως προς τις έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο. Είπε ότι αυτές πρέπει να παγώσουν «μέχρι την επίλυση του Κυπριακού». Σε διάγγελμά του προς τον τουρκικό λαό, ο Ερντογάν αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και σε αυτό το θέμα, λέγοντας: «Ξεκινώντας από το ότι αμφότερες οι πλευρές στο Νησί πρέπει να επωφεληθούν από κοινού και επί ίσοις όροις από τις φυσικές πηγές της Κύπρου, ο όρος που θέτουμε είναι τα θέματα αυτά να παγώσουν μέχρι την επίλυση του Κυπριακού. Το αίτημά μας από τις ενδιαφερόμενες χώρες και τη διεθνή κοινότητα είναι να μεταπείσουν τους Ελληνοκύπριους». Χθες προστέθηκε μια νέα δήλωση όμως σε όσα λέει το τελευταίο διάστημα η Αγκυρα. Ο υπουργός Ενέργειας, Τανέρ Γιλντίζ, είπε μεταξύ άλλων για τις τουρκικές έρευνες ότι «μπορεί οι έρευνες να δείξουν ότι δεν υπάρχει αρκετή ποσότητα πετρελαίου ή φυσικού αερίου ή να μη συμφέρουν οι γεωτρήσεις. Ολα αυτά είναι ενδεχόμενα» και υπογράμμισε ότι «δεν είναι σωστό να αναφέρονται στοιχεία και αριθμοί για τις ποσότητες, προτού ολοκληρωθούν οι έρευνες».* www.enet.gr

Αυστραλία: «Ανεύθυνοι οι Ευρωπαίοι» λέει ο ‘καλύτερος’ υπουργός Οικονομικών Δριμεία επίθεση σε βάρος των Ευρωπαίων ηγετών εξαπέλυσε ο βραβευθείς ως «καλύτερος υπουργός Οικονομικών» του πλανήτη Αυστραλός, Γουέιν Σουάν, χρεώνοντας τους λανθασμένες αποφάσεις και έλλειψη πολιτικής βούλησης. Γουέιν Σουάν "Η αδυναμία τους να εξυγιάνουν την οικονομία της ευρωζώνης, απειλεί την παγκόσμια οικονομία που αντιμετωπίζει το φάσμα πολύχρονης ύφεσης", τόνισε ο Σουάν λίγο μετά την απονομή του βραβείου του. Μιλώντας στο Χάρβαρντ Κλαμπ της Νέας Υόρκης, δήλωσε πως "οι Ευρωπαίοι και μόνο οι Ευρωπαίοι μπορούν να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά τους προβλήματα. Θα πρέπει να κατανοήσουν, όμως, πως έχουν κάποια ευθύνη και έναντι των άλλων οικονομιών του πλανήτη". Ανέφερε, δε, το παράδειγμα της Ελλάδας που "εδώ και ένα χρόνο φλερτάρει με την πτώχευση, κάτι που το αναγνωρίζει η ευρωζώνη, αλλά διστάζει να λάβει μέτρα με αποτέλεσμα η κατάσταση να επιδεινώνεται και να απειλεί την παγκόσμια οικονομία". Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ www.enet.gr, 09:44 Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Γιώργος Κοντογιώργης Το ελληνικό πρόβλημα: το κράτος κατοχής και η έξοδος από την κρίση

Γιώργος Κοντογιώργης Το ελληνικό πρόβλημα: το κράτος κατοχής και η έξοδος από την κρίση Γιώργος Κοντογιώργης Το ελληνικό πρόβλημα: το κράτος κατοχής και η έξοδος από την κρίση 1. Το δραματικό περιεχόμενο με το οποίο σημάνθηκε η ελληνική κρίση ανάγεται ευθέως στον χαρακτήρα της. Ενώ στις άλλες χώρες (Ιρλανδία, ΗΠΑ κλπ) η οικονομική κρίση συνδέεται με την ανατροπή της ισορροπίας που επήλθε μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς στο παγκόσμιο σύστημα1, στην ελληνική περίπτωση το κράτος είναι πρωτογενής αιτία της κρίσης. Η ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζών, δεν ενεπλάκησαν ούτε άμεσα ούτε σχεδόν έμμεσα στη διεθνή κρίση. Το κράτος μετακύλυσε την κρίση στη χώρα, την εξέθεσε στο διεθνές (και ευρωπαϊκό) πεδίο και τη μετέβαλε σε «παίγνιο» και, ενπολλοίς, σε «πειραματόζωο» των εξελίξεων που συντελούνται σ’ αυτό. Όντως, στις άλλες χώρες το πολιτικό σύστημα ενέχεται για την ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας και αγοράς, με την ολοκληρωτική καθυπόταξη του κράτους στο διατακτικό της τελευταίας. Το κράτος όμως θα εξακολουθήσει να παρέχει υπηρεσίες δημοσίου συμφέροντος, καθώς η κοινωνία παραμένει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στον σκοπό της πολιτικής. Εξού και, στις άλλες χώρες, το κράτος είχε τη δυνατότητα και τη βούληση να αναλάβει τον ρόλο του διασώστη του οικονομικού συστήματος, λαμβάνοντας τα αναγκαία διορθωτικά μέτρα. Αντιθέτως, στην ελληνική περίπτωση, η άρση των αιτίων της κρίσης ανεδείχθη σε διακύβευμα που συνέχεται ευθέως με τον χαρακτήρα του κράτους. Όντως, η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την εξυπαρχής ανασυγκρότηση του κράτους και τον αναπροσανατολισμό του σκοπού της πολιτικής, ώστε να αναφέρεται στοιχειωδώς στο κοινό συμφέρον. Για να κατανοήσουμε το «ελληνικό πρόβλημα» πρέπει να έχουμε επίγνωση του χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εγκαλείται για τη βαθιά ριζωμένη ιδιοποίησή του και, συνάμα, για τον εκφαυλισμό του κρατικού μηχανισμού από το πολιτικό προσωπικό και τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής. Εγκαλείται επίσης για την εγκατάσταση μιας σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που διέρχεται από την «απο-συλλογικοποίηση» του κοινωνικού ιστού και, συγκεκριμένα, από την προσωπική εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό. Έχω αναλύσει αλλού την αιτιολογία της δυσπλασίας αυτής του νεοελληνικού κράτους και των στρεβλώσεων που συνεπάγονται στη λειτουργία του2. Περιορίζομαι να υπογραμμίσω απλώς ότι η παθογένεια αυτή δεν αποτελεί νέο φαινόμενο. Συνθέτει τη σταθερά του από τη δεκαετία του 1830. Η μεταπολίτευση, μπορεί να ορισθεί απλώς ως η ολοκληρωτική επιστροφή του πολιτικού συστήματος στο καθεστώς της φαυλοκρατίας /κομματοκρατίας του β’ ημίσεως του 19ου αιώνα. Το κράτος αυτό είναι ευθέως υπόλογο για την αποδόμηση του ιστορικού ελληνισμού και την παραρτηματική πρόσδεση της ελληνικής κοινωνίας στο ηγεμονικό σύμπλεγμα της Εσπερίας. Η εγγενής αυτή παθογένεια του ελληνικού κράτους αποδίδεται, από την κρατική διανόηση, στην κοινωνία και στις κληρονομίες της. Η ελληνική κοινωνία, θα ισχυρισθεί, προσομοιάζει σε μια λατινοαμερικανικού τύπου περιφερειακή κοινωνία, που παρασύρει το κράτος σε μη «ευρωπαϊκές» συμπεριφορές. Περιττεύει να πω ότι η διάγνωση αυτή είναι στοχευμένη ιδεολογικά και, σε κάθε περίπτωση, ολοκληρωτικά εσφαλμένη. Το ελληνικό πρόβλημα είναι υπόλογο της αναντιστοιχίας του νεοτερικού κράτους προς το πολιτικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας. Το κράτος αυτό ενσαρκώνει ολοκληρωτικά το πολιτικό σύστημα, περιάγοντας την κοινωνία στο καθεστώς του ιδιώτη. Κατά τούτο, προσιδιάζει σε προ-πολιτικές κοινωνίες, όπως οι δυτικοευρωπαϊκές που μόλις εξέρχονταν από τη δεσποτική φεουδαρχία, όχι όμως στην ελληνική, που στη μικρή κλίμακα των κοινών συγκροτούσε ως επί το πλείστον δήμο3. Θεμελιώδες γνώρισμα του νεοελληνικού κράτους, είναι ότι έχει αγκιστρωθεί επί της ελληνικής κοινωνίας ενείδει παρασίτου που κατέχει και απομυζά το παραγωγικό, πολιτισμικό και ιστορικό της υπόβαθρο. Συμβαίνει, μάλιστα, να χρεώνει την ιδιότητα αυτή στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, προκειμένου να την αποσείσει. Η παρασιτική ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού από το κράτος εξηγεί τη χαοτική απόσταση που υπάρχει μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης, το γεγονός ότι ο δημόσιος ρόλος του κράτους σταματάει εκεί που έπρεπε να αρχίζει, ότι απουσιάζει από αυτό η έννοια της "δημόσιας" αποτελεσματικότητας, του ελέγχου και της κύρωσης του προσωπικού του, καθώς και της εφαρμογής της νομιμότητας. Έτσι, για παράδειγμα, από τη στιγμή που ψηφίζεται ο νόμος για την οδική κυκλοφορία, το κράτος εγκαταλείπει την εφαρμογή του στην "καλή θέληση" των Ελλήνων. Το ίδιο ισχύει ανεξαιρέτως σε όλους τους τομείς. Συγχρόνως, ο πολίτης για να απολαύσει τις υπηρεσίες που δικαιούται, όπως σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, πρέπει να έχει "μέσον". Σε γενικές γραμμές, το κομματικό σύστημα, από διαμεσολαβητής της κοινωνίας και διαχειριστής του κράτους, λειτουργεί ως επικαρπωτής του. Η κομμματοκρατία, ως πολιτικό σύστημα, αποδίδει τη σταθερά του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ορίζει το σκοπό των πολιτικών του κράτους4. Η κοινωνία, στην κομματοκρατία, δεν αντιμετωπίζεται ως η αιτία της ύπαρξης του κράτους, αλλά ως ο μείζων εχθρός που απειλεί το κεκτημένο της πολιτικής τάξης. Η κομματική αντιπαλότητα αποτελεί επιμέρους ζήτημα, που αφορά στη νομή του κράτους. Κατά τούτο, η έννοια του πολιτικού κόστους περιλαμβάνει αποκλειστικά την αντίδραση των ομάδων συμφερόντων που έχουν διαπλακεί με την πολιτική τάξη στη διαχείριση της εξουσίας και έχουν συνάψει ειδικά προνόμια μαζί της, με λάφυρο τη (δημόσια) περιουσία της κοινωνίας. Όταν αντιθέτως εγείρεται θέμα συμμόρφωσης της πολιτικής τάξης με την βούληση της κοινωνίας, οι φορείς της δηλώνουν με έπαρση, ότι δεν παρασύρονται από την δημοσκοπούμενη «κοινή γνώμη». Και αυτό είναι αληθές. 2. Στο πλαίσιο αυτό, σπεύδω να επισημάνω ότι η βαρύτητα της ελληνικής κρίσης και το κλίμα του αδιεξόδου που πλανάται πάνω από τη χώρα, συνέχεται με το γεγονός ότι από πουθενά δεν προκύπτει η πρόθεση της πολιτικής τάξης να την απαλλάξει από το καθεστώς της. Ο χαρακτήρας της ελληνικής κρίσης, το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα, ο υπαίτιος της κρίσης, καλείται να βγάλει την χώρα από αυτήν, στοιχειοθετεί το αδιέξοδο της. Διότι η πολιτική τάξη ούτε νομιμοποιείται γι’αυτό ούτε έχει συμφέρον ούτε και τη σχετική πρόθεση, αφού θα σηματοδοτήσει το τέλος του ιστορικού καθεστώτος πάνω στο οποίο θεμελίωσε την ηγεμονία της επί της ελληνικής κοινωνίας. Εξού και δεν επέδειξε την παραμικρή μεταμέλεια έναντι της κοινωνίας. Αξίζει να προσεχθεί ότι η διαπίστωση της κρίσης δεν οδήγησε στην κινητοποίηση του πολιτικού συστήματος για τη διάσωση της χώρας. Όλες οι δράσεις του πολιτικού προσωπικού προετοίμασαν το έδαφος για την υπαγωγή της σε διεθνή επιτροπεία. Με αποτέλεσμα, οι συνέπειες για την χώρα να γίνουν πολλαπλασίως επαχθέστερες. Στο νέο αυτό περιβάλλον, οι πολιτικές δυνάμεις εξακολουθούν να προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα: ταξινομούνται στους υπέρ ή κατά του μνημονίου, ενώ διέρχονται εν σιωπή το ζήτημα της άρσης των αιτίων που οδήγησαν σ΄αυτό. Η κατάρρευση του κράτους επιχειρείται να εμφανισθεί ως υπόθεση ολίγων μηνών πριν ή μετά τις εκλογές, δηλαδή ως ευθύνη του ενός ή του άλλου κομματικού μονομάχου. Χωρίς να αμφισβητούνται οι ευθύνες του τέλους, είναι δεδομένο ότι τα θεμέλια της τωρινής κρίσης ανάγονται στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με ξεχωριστή την εμπλοκή των Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή. Και οπωσδήποτε, ενέχεται σ'αυτήν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. 3. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί η έξοδος από την κρίση έχει μεταβληθεί σε διακύβευμα εναλλαγής στην εξουσία και όχι σε πρόταγμα για τη σωτηρία της χώρας. Ο πολιτικός διάλογος οριοθετεί, όπως είδαμε, τους υπέρ ή τους κατά του μνημονίου και όχι την άρση των αιτίων του. Αν επιχειρήσουμε μια αποτίμηση των μέτρων που ελήφθησαν μετά το μνημόνιο -ή που προτάθηκαν από την αντιπολίτευση-, διαπιστώνουμε ότι έχουν όλα είτε μονοσήμαντο εισπρακτικό περιεχόμενο, με αποδέκτες τα συνήθη υποζύγια -τους εμφανείς φορολογούμενους- είτε ως μέτρο τη μετάλλαξη της εργασίας των πολιτών σε εμπόρευμα. Η ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος και του κράτους δεν εμπεριέχονται στις προγραμματικές πολιτικές των κομμάτων. Η επίκληση ορισμένων όλως ενδεικτικών παραδειγμάτων διευκρινίζουν νομίζω επαρκώς το κλίμα αυτό. Παρατηρούμε ότι ο περιορισμός των δαπανών δεν περιλαμβάνει τους τομείς που θα έθιγαν το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής, η ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης ώστε να καταστεί αποτελεσματική, να εναρμονισθεί με το δημόσιο σκοπό της, να γίνει φιλική προς το πολίτη ή να συνδράμει την παραγωγική ανάταξη της χώρας, παρόλα όσο λέγονται, δεν περιλαμβάνεται στο πολιτικό πρόγραμμα της κομματοκρατίας. Θα ανέμενε κανείς, ο περιορισμός των ελλειμμάτων να συνοδεύεται από μέτρα ανασύνταξης του θεσμού στον οποίο αναφέρονται, ώστε το όφελος που θα προκύψει από τον περιορισμό της σπατάλης και την πάταξη της διαφθοράς να αντισταθμίσει τις απώλειες, με την ποιοτική αναβάθμιση και την αποτελεσματικότητα του προσφερομένου έργου. Αυτό δεν συνέβη πουθενά. Ούτε στο στενό ούτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα . Και μάλιστα, παρά την ισχυρή πίεση της τρόικας, η οποία διαβλέπει στην εμμονή της πολιτικής τάξης να διατηρήσει ακέραιο το κεκτημένο της έναν μείζονα κίνδυνο για τα ζωτικά της συμφέροντα. Παραμένει σημειολογικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό δεν συναίνεσε, ούτε προσχηματικά, στη μείωση των απολαβών του, ενώ ο πολιτικός λόγος όλων των κομμάτων είναι πανομοιότυπος. Συμπεριφέρονται δηλαδή ως εάν η χώρα δεν βιώνει τη χειρότερη δοκιμασία από το 1922. Διαγκωνίζονται για την ενοχή των αντιπάλων, επιρρίπτοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλον. Η συμφωνία όλων των κομμάτων στη διαφύλαξη, εν σιωπή, της ακεραιότητας του πολιτικού συστήματος, που συντηρεί την απόκοσμη σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής και την αποπνικτική ατμόσφαιρα που σκεπάζει τη χώρα, είναι εντυπωσιακή. Το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης και, συγκεκριμένα, της σύνδεσής της με τη δικαιοσύνη αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και τούτο διότι η εμμονή στην ολοκληρωτική ασυλία του πολιτικού προσωπικού υποδεικνύει τον αντίπαλο. Έναντι τίνος επιδιώκει να προστατευθεί η πολιτική τάξη; Προφανώς, έναντι της κοινωνίας. Η αλληλουχία αναχωμάτων προστασίας που έχουν υφανθεί με το Σύνταγμα, τους νόμους και την «πολιτεία» της Βουλής, ώστε να αποτραπεί ένας πιθανός έλεγχος της έκνομης συμπεριφοράς των μελών της, δεν έχει προηγούμενο στον σύγχρονο κόσμο. Ο πιο ευφάνταστος κακοποιός δεν θα είχε εφεύρει τόσους και τόσο περίτεχνους τρόπους προστασίας του. Προκαλεί ενδιαφέρον, εντούτοις, ότι ο τρόπος που η πολιτική τάξη διαχειρίζεται την εκτροπή από τη δημόσια λειτουργία της στο μέσον της κρίσης και της δημόσιας κατακραυγής που τη στοχοποιεί συλλήβδην ως λεηλατική και καταστροφέα της χώρας, δεν άλλαξε στο παραμικρό. Εν είδει παραδείγματος, αναφέρω ότι όχι μόνο δεν κατηγορήθηκε κανείς για την καταστροφή της χώρας, αλλά και οι ομολογημένες υποθέσεις σκανδάλων λαμβάνεται μέριμνα να κλείσουν με εύσχημο τρόπο και ανωδύνως. Ούτε λόγος να γίνεται για τον εγκλεισμό έστω και ενός πολιτικού προσώπου στη φυλακή, παρά την πίεση που ασκείται στο σύστημα από την κοινωνία και την τρόικα. Αν όλα τα δεινά που συσσώρευσε η πολιτική τάξη στην ελληνική κοινωνία, είχαν συμβεί στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου τουλάχιστον ο ηγετικός πυρήνας του κομματικού κατεστημένου, θα είχε αυτοκτονήσει από εντροπή ή έστω για να αποφύγει την ταπείνωση της φυλακής. Αντί άλλης αντίδρασης προσθέτω απλώς ότι τα κόμματα εισέπραξαν προκαταβολικά, στο μέσον της κρίσης, ατόφιες τις αποφασισθείσες από αυτά επιχορηγήσεις του κράτους, οι οποίες εκτιμάται ότι υπερβαίνουν, αναλογικά, κατά πολύ εκείνες των γαλλικών κομμάτων. Στο γεγονός αυτό, πρέπει να συνεκτιμηθεί επίσης ότι η ασυλία αφορά μόνο στις αδικοπραγίες του ιδιωτικού βίου και στην κατάχρηση ιδίως δημοσίου χρήματος. Δεν καλύπτει την ευθύνη που προκύπτει από τις πολιτικές τους, οι οποίες τίθενται στο απυρόβλητο, υπεράνω του νόμου5. Ο πολιτικός δύναται να καταστρέψει τη χώρα και να το ομολογήσει, «αναλαμβάνοντας» την πολιτική ευθύνη. Δεν υπόκειται όμως στην δικαιοσύνη, ούτε αναγνωρίζεται στον πολίτη έννομο συμφέρον για τη βλάβη που υπέστη. Κατά τα λοιπά, το σύστημα ορίζεται ως αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό6. Ενώ όμως ο πολιτικός αυτο-τοποθετείται ολοκληρωτικά στο απυρόβλητο της δικαιοσύνης και, κατ'επέκταση, της κοινωνίας, στη συνέχεια την εγκαλεί ως διεπομένη από την «ψυχολογία του όχλου και της μάζας» και ως απειλή για τη "δημοκρατία ", όταν στην απελπισία της επικαλεσθεί το μόνο όπλο που της απομένει, την αυτοδικία. Το ερώτημα, στο πλαίσιο αυτό, παραμένει αναπάντητο: πώς δικαιολογείται, ο υπαίτιος της κρίσης να επιμένει ότι είναι ο μόνος αρμόδιος να θεραπεύσει το πρόβλημα, όταν μάλιστα δεν επιδεικνύει την παραμικρή μεταμέλεια, εξακολουθεί να διαφεύγει τον έλεγχο και, μάλιστα, συμπεριφέρονται με τον τρόπο που οδήγησε στην κρίση; 4. Η θεσμική αυτή θωράκιση της πολιτικής τάξης έναντι της κοινωνίας, συμβαδίζει με ανάλογες πολιτικές που δείχνουν ότι εννοεί να πορεύεται ως εάν δεν αποτελεί η ίδια το πρόβλημα ή με μοναδικό στόχο τη διατήρηση των προνομιών της. Έτσι, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Βουλής καλεί τους Έλληνες να εισφέρουν τον οβολό τους για την σωτηρία της χώρας, ενώ ο ίδιος συνεχίζει την φαύλη πολιτεία των προκατόχων του, αυξάνοντας αντί να μειώσει τον προϋπολογισμό της. Η υπουργός Παιδείας υπόσχεται μεταρρυθμίσεις στα ΑΕΙ σε επίπεδο «κορυφής», ομολογώντας ότι δεν προτίθεται να αγγίξει τον πυλώνα της κομματικής ιδιοποίησης των πανεπιστημίων, τις παρατάξεις, ενώ δεν κρύβει τη βαθιά δυσπιστία που τρέφει προς τις ανεξάρτητες εκείνες ακαδημαϊκές προσωπικότητες που ομολογουμένως θα τα οδηγούσαν στην έξοδο από την απαξία. Ο αρμόδιος υπουργός «προστασίας του πολίτη» δηλώνει με «καμάρι» ότι δεν θα παίξει το ρόλο του «σερίφη», εννοώντας προφανώς, ότι θα επαναφέρει την αστυνομία στο καθεστώς του ιδιότυπου «παρατηρητή» της δράσης των ιδεολόγων της καταστροφής και των παρασιτικών στοιχείων που ιδιοποιούνται τους δημόσιους χώρους, μεταβάλλοντας έτσι την πρωτεύουσα σε τριτοκοσμική πόλη. Ούτε το διάλειμμα «Χρυσοχοϊδη» φαίνεται ότι εμπνέει. 5. Εξίσου ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι πολιτικές της κομματοκρατίας, οι οποίες όλες κατατείνουν στο να εγκιβωτίσουν την κοινωνία σε ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου και στη διέλευση του (οικονομικού κλπ) βίου της από τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Επειδή βιώνουμε την οικονομική κρίση, αξίζει να σταθούμε σε ορισμένα παραδείγματα που αποκαλύπτουν την αγωνία της πολιτικής τάξης να αποκλείσει κάθε προοπτική απελευθέρωσης της κοινωνίας και, ιδίως να διατηρήσει τους μηχανισμούς της ιδιοποίησης ως σημαίνον γνώρισμα της σχέσης του πολίτη με το κράτος: (α) το επιχειρηματικό κλίμα. Είναι πασιφανές ότι οι δουλείες στις οποίες υποβάλλεται οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα οφείλονται εξ ολοκλήρου στη διάθεση των νομέων του κράτους να ελεγχθεί με όρους ιδιοποίησης ο τομέας αυτός της οικονομίας. Να "μοιρασθεί" δηλαδή μαζί του το "επιχειρείν". Εάν υπήρχε η πολιτική βούληση, το ζήτημα θα είχε «αυθωρί» επιλυθεί. Όπως έχει επιλυθεί στις χώρες όπου το κράτος διατηρεί ακόμη μια ελάχιστη αίσθηση δημοσίου συμφέροντος. Η άρνηση της πολιτικής τάξης να άρει το καθεστώς της κομματοκρατίας, που μεταβάλλει το κράτος σε δυνάστη της κοινωνίας, υποστηρίζεται ιδεολογικά με διατυπώσεις ενοχοποίησης της κοινωνίας («όλοι μαζί τα φάγαμε») ή με το επιχείρημα ότι η κοινωνία ζούσε υπεράνω των δυνατοτήτων της χώρας κ.α. Εντούτοις, μελέτες που εκπονήθηκαν σε ανύποπτη στιγμή, δηλώνουν ότι όχι μόνο δεν ζούσαμε υπεράνω των δυνατοτήτων μας, αλλ’ότι, εάν το κράτος επιδείκνυε στοιχειώδη προσήλωση στη δημόσια αποτελεσματικότητα και επολιτεύετο με πρόσημο το κοινό συμφέρον, το κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων θα ήταν ανάλογο εκείνου των Σκανδιναβών. (β) Ένα άλλο, συναφές με το επενδυτικό κλίμα, παράδειγμα, αφορά στην αντιμετώπιση όχι απλώς της ιδιοκτησίας, άλλα της Ελλάδας ως κατοικημένης χώρας. Θα επικαλεσθώ τρία εξόχως χαρακτηριστικά μέτρα που δείχνουν ότι οι φορείς της πολιτικής τάξης αντιμετωπίζουν τη χώρα ως κατακτητές και όχι ως εντολοδόχοι της κοινωνίας. Ακραία περίπτωση αποτελεί η υπουργός ΠΕκΚΑ, για την οποία η κοινωνία αποτελεί την μείζονα απειλή για το περιβάλλον. Εξού και, κλεισμένη στο γραφείο της ομού με διάφορα οικολογικά παράσιτα που σιτίζονται από το κοινωνικό ταμείο, βυσσοδομούν σε βάρος της κοινωνίας. Το πρόβλημα των «δασωθέντων» αγρών, που δημιούργησε η πολιτική τάξη, μετά τον πόλεμο, είναι γνωστό. Πρόκειται για τις αγροτικές ιδιοκτησίες, οι οποίες λόγω των ανατροπών που συνέβησαν στον ελληνικό χώρο παρέμειναν ακαλλιέργητες, για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, από τον πόλεμο και εντεθέν. Τις περισσότερες φορές εξαιτίας των εμποδίων που όρθωνε η πολιτεία. Το μείζον αυτό ζήτημα είναι πολυσήμαντο ως προς τις διαστάσεις του. Η πολιτική του διάσταση συναρτάται με αυτούς που έπαψαν να καλλιεργούν τους αγρούς τους. Ποιοί ήσαν αυτοί; Όσοι ενεπλάκησαν στην αντίσταση κατά του κατακτητή, οι ηττημένοι του εμφυλίου και πολιτικά διωκόμενοι στη συνέχεια, καθώς και τα θύματα της ανασύνταξης της οικονομίας. Έχει σημασία να επισημανθεί ότι το εφεύρημα της «δασικής έκτασης», συμβαδίζει με πλήθος άλλων πολιτικών μέτρων που κατέτειναν στην ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών στην ύπαιθρο και αποτέλεσε το μεγάλο κόλπο που οδήγησε στη διαρπαγή ή στην αιχμαλωσία της αγροτικής ιδιοκτησίας και, εναλλακτικά, στην καταστροφή των καλλιεργειών και των ομόλογων δασών (των ελαιώνων κλπ) που απέμειναν. Λειτούργησε δε ως καταλύτης για τη διαιώνιση της ερήμωσης της υπαίθρου και του αποκλεισμού της από τον οικιστικό και παραγωγικό ιστό της χώρας. Είναι όμως εξίσου γνωστό ότι η έννοια της «δασικής έκτασης», που αντιμετωπίζει τα θαμνώδη «αείφυλλα πλατύφυλλα» ως ιερά φυτά όπως οι Ινδοί τις αγελάδες, συνέβαλε καθοριστικά στη γενίκευση της συναλλαγής και της διαφθοράς στην ύπαιθρο. Στη ρύθμιση αυτή, που επιβαρύνθηκε έτι περαιτέρω από την τωρινή υπουργό ΠΕκΚΑ, με αποτέλεσμα να έχει σταματήσει κάθε επενδυτική πράξη στην ύπαιθρο ή, αναλόγως, να έχει ανέβει το "λαδόσημο" στα ύψη, προστέθηκε από προηγούμενη υπουργό, η πρόνοια της αρτιότητας ενός κτήματος υπό τον όρο να έχει πρόσοψη 25 μέτρων σε δρόμο, υφιστάμενο προ του 1923. Συνάγω ότι η ρύθμιση αυτή θεωρεί ότι η Ελλάδα οφείλει να παραμείνει, εξεπόψεως υποδομών, στο καθεστώς του ΄23, διότι έτσι θα προστατευθεί το περιβάλλον! Η αλήθεια όμως είναι ότι το μόνο που επετεύχθη είναι να μπει και η πολεοδομία στο παιχνίδι της συναλλαγής, που είχε ανατεθεί έως τότε στο Δασαρχείο. Οι ανωτέρω εστίες διαφθοράς και στασιμότητας δεν είναι οι μοναδικές. Το πλέον ενδιαφέρον, εντούτοις, επίτευγμα των νομέων του κράτους αφορά σε παράπλευρες ρυθμίσεις που συνέχονται με τις προστατευόμενες περιοχές («νατούρα»). Με πρόσφατη υπουργική απόφαση (sic) ορίζεται ότι σε απόσταση τελικά 350μ από τις ακτές -φυσικά και αλλού, πέραν των ακτών- η περιοχή μετατάσσεται στη ζώνη «υψηλής παραγωγικότητας» και διέπεται από τις σχετικές απαγορευτικές διατάξεις. Η πονηρά φύση των εχθρών της κοινωνίας βάφτισε τις κατά τεκμήριο άγονες και βραχώδεις περιοχές σε γαίες «υψηλής παραγωγικότητας» για να τις δημεύσει δωρεάν! Όλη σχεδόν η ενδιαφέρουσα οικονομικά Ελλάδα οφείλει να νεκρωθεί και οι κάτοικοί της να μετοικήσουν στα ορεινά ή να ξενιτευτούν για να επιβιώσουν. Η καταφανώς λεηλατική αυτή επιδρομή της υπουργού ΠΕκΚΑ προκύπτει, από τις μόλις πρόσφατες νομοθετικές της πρωτοβουλίες, ότι εγγράφεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο, το οποίο εάν δεν εμποδισθεί θα ερημώσει τη χώρα. Τη στιγμή που η χώρα χάνεται το πολιτικό προσωπικό αναλώνεται στο προσφιλές του άθλημα: του εγκιβωτισμού της κοινωνίας στις δουλείες του κράτους με πρόσημο την ολοσχερή της βύθιση στην ανέχεια και στην αδυναμία. Από τα ανωτέρω ολίγα, συνάγεται ότι η Ελλάδα ενδιαφέρει την πολιτική τάξη ως χώρος, όχι ως κοινωνία. Μια χώρα που άδειασε και ξαναγέμισε άπειρες φορές, δεν πρέπει να ξανακατοικηθεί. Παραγνωρίζει προφανώς ότι το περιβάλλον υπάρχει ως έννοια υπό τον όρο της παρουσίας της κοινωνίας εντός αυτού. Το περιβάλλον στον Άρη ουδένα ενδιαφέρει. Η απλή λογική διδάσκει ότι το περιβάλλον υπάρχει για την κοινωνία και δεν δύναται να διατηρηθεί χωρίς να γίνει φιλικό προς αυτήν. Η προστασία του δεν είναι συμβατή με την αποξένωση της κοινωνίας από αυτό ή από την ιδιοκτησία της, ούτε με την εξώθησή της να οδηγείται στην καταστροφή των ολίγων καλλιεργειών που απέμειναν, ούτε με την απαγόρευση της ανάπτυξης. Από τους "ταλιμπανιστές" του περιβάλλοντος η ιδέα της ένταξης του οικιστικού ιστού σ'αυτό ή η αρμονική ανάπτυξη των θεμελίων του σε συνάφεια με τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές λειτουργίες του παρόντος και του μέλλοντος είναι αποκρουστική και, σε κάθε περίπτωση, αδιάφορη. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι όλα τα μέτρα της υπουργού ΠΕκΚΑ αποβλέπουν στη διαρπαγή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, κανένα όμως στην προστασία των δασών, στην ανάπτυξη του δημόσιου δασικού πλούτου και, μάλιστα, στην αναδάσωση των ορεινών όγκων που καλύπτουν σαφώς το κύριο μέρος της χώρας. (γ) Σταθερή επωδός που δικαιολογεί τη μονοσήμαντα αντικοινωνική πολιτική για την έξοδο από την κρίση είναι ότι το κράτος είναι διεφθαρμένο και, οπωσδήποτε, δεν προσφέρεται για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αυτή καθεαυτή η επισήμανση ότι το ελληνικό κράτος είναι «μοναδικό σε δυσλειτουργικότητα» και το «πλέον σπάταλο και διεφθαρμένο δυτικό κράτος» συνέχεται με την «πολιτεία» της πολιτικής τάξης. Η εμμονή στη διατήρησή του όμως, σοβούσης της κρίσης, επιβεβαιώνει επίσης ότι η αιτία του κράτους αυτού δεν εξέλειπε. Διότι, όχι μόνο δεν ελήφθη ουσιαστικά κανένα μέτρο για την εξυγίανσή του, αλλά και μας διαβεβαιώνουν, με ποικίλους όσους τρόπους, ότι δεν προτίθενται να λάβουν. Όντως, η μόνιμη επωδός της πολιτικής τάξης εστιάζεται στην επισήμανση του προβλήματος, στην "απειλή" ότι θα ληφθούν τα αναγκαία μέτρα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι έναντι της τρόικας ή της υπηκόου κοινωνίας. Κορυφαίος υπουργός διετείνετο πρόσφατα ότι για τα κακώς κείμενα του κράτους φταίει ο μεγάλος αριθμός των βουλευτών και ο εκλογικός νόμος!!!..Τίποτε άλλο... (δ) Η απουσία κάθε πολιτικής βούλησης για την ανάταξη του κράτους και τη διάσωση της κοινωνίας, διαπιστώνεται με κάθε σαφήνεια στην περίπτωση της φοροδιαφυγής. Αρκεί, νομίζω, ένα μόνο αλλά κραυγαλέο παράδειγμα, από τα πολλά που μπορεί να επικαλεσθεί κανείς. Υπό το προηγούμενο καθεστώς του ΦΜΑΠ αυτοί που υπέβαλαν δήλωση ήσαν ελάχιστοι σε σχέση με τους υπόχρεους. Η καθόλα ψευδής επίσημη εκδοχή ήταν ότι δεν υπήρχε τρόπος να ελεγχθούν. Έδωσαν, ωστόσο, εξαρχής στους φοροφυγάδες τη δυνατότητα να διαφύγουν τη δήλωση με την επίκληση της "υπεύθυνης δήλωσής" τους ότι το μέγεθος της περιουσίας που κατείχαν δεν υπερέβαινε το αφορολόγητο μέτρο. Σήμερα, εντούτοις, το πρόσχημα της αδυναμίας εξέλειπε αφού έχει διαμορφωθεί με το Ε9 περιουσιολόγιο και ανά πάσα στιγμή (δηλαδή αυτόματα, με βάση το ηλεκτρονικό σύστημα) μπορούν να ελεγχθούν όσοι είχαν υποχρέωση από το 1997 να υποβάλουν δήλωση ΦΜΑΠ και δεν το έπραξαν. Γιατί δεν το πράττουν; Η λύση είναι απλή: όσοι καλύπτουν τις προϋποθέσεις του ΦΜΑΠ σύμφωνα με το τωρινό Ε9 -με γνώμονα όμως τις πρόνοιες του τότε νόμου- να κληθούν να εξηγήσουν ποιά ήταν η κατάσταση της ακίνητης περιουσίας τους, από το 1997 έως την μεταβολή του νόμου. Γίνεται αντιληπτό ότι έτσι θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη -η ισότητα που προβλέπει το Σύνταγμα- και στα δημόσια ταμεία θα εισρεύσει χρήμα πολύ, αφού αυτοί που διέφυγαν την καταβολή του φόρου, αντιπροσωπεύουν ποσοστό πολλαπλάσιο εκείνων που υπέβαλαν δήλωση. 5. Ποια μπορεί να είναι η διέξοδος; Πρέπει να διευκρινίσω ότι η λύση δεν θα προέλθει από μια επανάσταση της κοινωνίας. Η κοινωνία επέδειξε την απέχθειά της προς το σύστημα και, στο πλαίσιο αυτό, το δρόμο της εξόδου από την κρίση με ποικίλους τρόπους: Με τη στοχοποίηση της κομματοκρατίας και της πολιτικής τάξης ως υπεύθυνων για την καταστροφή της. Με τη δήλωσή της σε ποσοστό 75% ότι θα εγκατέλειπε τη χώρα εάν είχε τη σχετική δυνατότητα. Με την αυξημένη εκλογική αποχή και τη διάθεση αυτοδικίας των πολιτών έναντι της πολιτικής τάξης. Από την άλλη, είναι μάλλον «ουτοπικό» να αναμένει κανείς την υπέρβαση της δυναστικής κομματοκρατίας, με πρωτοβουλία της ίδιας της πολιτικής τάξης. Απομένει, επομένως, είτε η απόφαση ενός ηγέτη να υπερβεί εαυτόν και να πολιτευθεί ως εάν δεν αποτελεί μέρος της είτε η ολοκληρωτική κατάρρευση των επιλογών της, οπότε από τα συντρίμμια της χώρας θα μπορούσε να αναδειχθεί η διάδοχη κατάσταση. Η πρώτη εκδοχή μοιάζει μάλλον απίθανη αφού η πολιτική τάξη είναι δομικά ταυτισμένη με τη λογική της κομματοκρατίας, οι δε μηχανισμοί των διαπλεκομένων αναδεικνύουν πολιτικούς ηγέτες των οποίων το διαμέτρημα είναι απαγορευτικό για το εγχείρημα. Η δεύτερη λύση, πέραν του ότι δεν υποδεικνύει το αποτέλεσμα, εφόσον συνδυασθεί με ένα απονενοημένο διάβημα της κοινωνίας, ελέγχεται ως ικανή να οδηγήσει τη χώρα σε βαθύτερο αδιέξοδο. Σε κάθε περίπτωση, η έξοδος από την κρίση με τη διατήρηση ατόφιου του κρατούντος πολιτικού συστήματος, προμηνύεται αφενός τη διαιώνιση του καθεστώτος κατοχής, στο οποίο υπεβλήθη η ελληνική κοινωνία σχεδόν με τη μετάβασή της στο κράτος έθνος, και αφετέρου, μη αναστρέψιμες απώλειες για τη χώρα. 6. Η επισήμανση αυτή δηλώνει ότι αντί, επομένως να κρύβεται κανείς πίσω από το μνημόνιο (και, συγκεκριμένα, το καθεστώς επιτροπείας, στο οποίο παρεδόθη ως μη όφειλε η χώρα και, μάλιστα, χωρίς διαπραγμάτευση), καλείται να λάβει ακαριαία μέτρα ανατροπής του καθεστώτος εσωτερικής κατοχής, στο οποίο εμμένει η πολιτική τάξη, απελευθερώνοντας την κοινωνία από τα πολυσήμαντα δεσμά της. Επείγει ως προς αυτό: (α) να ανασυγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα, με γνώμονα την εγκαθίδρυση μιας θεσμικής ισορροπίας μεταξύ κράτους και κοινωνίας. Ισορροπία, η οποία δεν είναι προφανώς εφικτή στο πεδίο της πολιτικής δυναμικής, δηλαδή εξωθεσμικά, και, οπωσδήποτε, με πρόσημο την εναλλαγή των φορέων της κομματοκρατίας στην εξουσία. Οι παραδοσιακοί τρόποι πολιτικής δράσης (η απεργία, η διαδήλωση κλπ) έχουν από καιρό ξεπερασθεί μαζί με τις συνθήκες που τους εισήγαγαν. Δεν αρκεί επίσης η επίκληση της δεοντολογίας («ότι οφείλει η πολιτική να αντιπροσωπεύει την κοινωνία»), για να λειτουργήσει το κράτος εν αρμονία με το κοινό συμφέρον. Είναι αναγκαία, εφεξής, η θεσμική ενσωμάτωση του σώματος της κοινωνίας των πολιτών και, σε κάθε περίπτωση, η συνεκτίμηση της κοινωνικής βούλησης, στην πολιτική διαδικασία. Απαιτείται γι’αυτό να θεσμοθετηθούν πρακτικές συναγωγής της συλλογικής βούλησης και ανάρτησής της στο πολιτικό διάλογο, έτσι ώστε να αποτελέσει διακύβευμα των πολιτικών του κράτους. Η επιλογή αυτή εναρμονίζεται με τη γενικότερη εξέλιξη του κόσμου, δεδομένου ότι όσο η οικονομία αυτονομείται από το πολιτειακό περιβάλλον του κράτους και αναπτύσσει το διακύβευμά της διακρατικά, δηλαδή στο σύνολο κοσμοσύστημα, τόσο η κοινωνία θα επιδιώκει την εγκατάστασή της στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος για να αντισταθμίσει την αδυναμία της να επηρεάσει τις αποφάσεις του πολιτικού συστήματος. Η αντιπροσωπευτική προσομοίωση της πολιτείας επάγεται προφανώς την κατάργηση όλων των πυλώνων της κομματοκρατίας, την άμεση υπαγωγή της πολιτικής στη δικαιοσύνη, την απόρριψη του ιδιοτελούς προτάγματος της «διακυβέρνησης», που αναδεικνύει την κατ'εφημισμόν «κοινωνία πολιτών»7, αντί του σώματος της κοινωνίας των πολιτών, σε μέτρο του σκοπού της πολιτικής. (β) να αναπροσδιορισθεί ο σκοπός του κράτους. Το γενικό/δημόσιο συμφέρον να υποκατασταθεί από το κοινό συμφέρον. Η έννοια του κοινού συμφέροντος προϋποθέτει, εντούτοις, την ανοικοδόμηση του κοινωνικού ιστού, στη βάση μιας ισχυρής συνεκτικής αρχής (ή συλλογικής ταυτότητας) που θα κινητοποιεί τα δημιουργικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και θα τα ανάγει σε συλλογική βούληση. Ο συνδυασμός της αντιπροσωπευτικής προσομοίωσης της πολιτείας με την ισχυρή ταυτοτική συλλογικότητα, θα δημιουργήσει μια νέα σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, που θα αποκλείει την πελατειακή εξατομίκευση της πολιτικής λειτουργίας. Η συνάντηση του σκοπού της πολιτικής με το βούληση/συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών, προόρισται να μεταβάλει το κράτος, από δυνάστη της σύνολης κοινωνίας, σε αρωγό του πολίτη, σε εγγυητή της ζωής, της περιουσίας, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του. (γ) η αντιπροσωπευτική προσομοίωση της πολιτείας προϋποθέτει την εισαγωγή της αρχής του ελέγχειν του πολιτικού προσωπικού, δηλαδή την ολοσχερή κατάργηση της ασυλίας και την προσέγγιση της πολιτικής ευθύνης υπό το πρίσμα της δικαιοσύνης. Συνεπάγεται περαιτέρω την αναγνώριση στα μέλη της κοινωνίας των πολιτών δικαιώματος έννομου συμφέροντος, τόσο έναντι των φορέων του πολιτικού συστήματος όσο και των μελών της διοίκησης και της δικαιοσύνης. Η καθιέρωση του δικαιώματος αυτού, συνάδει με την εισαγωγή της αρχής του «ελέγχειν» για το πολιτικό προσωπικό και τη διοίκηση, που θα ήταν αυτονόητη εάν το πολιτικό σύστημα προσομοίαζε στοιχειωδώς προς την αντιπροσώπευση. Αν μη τι άλλο, ο πολίτης δικαιούται να έχει λόγο στη διαχείριση της περιουσίας του, αυτής που εκχωρείται στο κράτος μέσω του δημοσιονομικού συστήματος. Δεν νοείται, επίσης, ο βλαπτόμενος από τις αρχές του κράτους πολίτης να μην δικαιούται να υποβάλει σε έλεγχο τον βλάπτοντα ή να αποζημιώνεται από το δημόσιο ταμείο που χρηματοδοτεί ο ίδιος και όχι από τον υπαίτιο. Με απλούστερη διατύπωση, οφείλει να καταργηθεί κάθε νόμος -περί [μη] ευθύνης υπουργών- και να εφαρμοσθούν οι κοινές περί δικαίου διατάξεις που διέπουν όλους τους πολίτες. Ο Αριστοτέλης και ο Πολύβιος μας πληροφορούν ότι στην αντιπροσώπευση και στη δημοκρατία τα εγκλήματα των πολιτικών τιμωρούνται αυστηρότερα επειδή βλάπτουν τους πολλούς. Δεν εξισώνονται με εκείνα των κοινών ανθρώπων και προφανώς δεν τίθενται στο απυρόβλητο. Οπωσδήποτε, είναι επιεικώς απαράδεκτο, οι ρυθμίσεις για την "πολιτική ευθύνη" των πολιτικών, να αποφασίζονται από τους ιδίους σε πρώτο και τελευταίο βαθμό, η δε απόφαση για τη δίωξή τους και η εκδίκαση της υπόθεσης να ανήκει στους ίδιους. (δ) Όπως είδαμε, το κράτος της κομματοκρατίας θεωρεί ότι ο ρόλος του τελειώνει εκεί όπου όφειλε να αρχίζει. Εξού και δεν θεωρεί ότι ανήκουν στις αρμοδιότητές του η έννοια της αποτελεσματικότητας και ο έλεγχος των υπηρεσιών του, η κύρωση για την εφαρμογή της νομιμότητας και για την εναρμόνισή του με το κοινό συμφέρον. Η αναστροφή της λογικής αυτής, συνδυάζεται με το γεγονός ότι το κράτος στο σύνολό του είναι άκρως αποτελεσματικό στη διαχείριση του κομματικού συμφέροντος και για την ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού. Το κράτος αυτό πρέπει να εκλείψει ακαρεί. Να ανασυγκροτηθούν εκ βάθρων η διοίκηση, η δικαιοσύνη, οι δυνάμεις της τάξης κλπ, με γνώμονα την ανταποκρισιμότητά τους στις ανάγκες της κοινωνίας. Να αποκτήσει ο κρατικός μηχανισμός επιχειρησιακή διάσταση, με μέτρο όχι ασφαλώς την "αγορά", αλλά τη δημόσια αποτελεσματικότητα και πρόσημο το κοινωνικό συμφέρον. (ε) να καταργηθεί αμέσως το σύνολο της νομοθεσίας που δεσμεύει την ελευθερία της κοινωνίας και την μεταβάλει σε αναγκαστικό υποζύγιο της διαπλοκής και της διαφθοράς. Να γίνει σαφές στην πολιτική τάξη (και στην απολογητική νεοτερική διανόηση) ότι η οικονομική πολιτική που προάγει την εξουθένωση, την ταπείνωση και την περιαγωγή της κοινωνίας στην εργασιακή, εισοδηματική και ιδιοκτησιακή εξαχρείωση, προσήκει στο καθεστώς της ανομίας και στις σχέσεις δύναμης, που σταδιοδρομούν στην πρωτο-ανθρωποκεντρική φάση που διέρχεται η εποχή μας, όχι στην φύση της σύνολης εξέλιξης. Με άλλα λόγια, μια οικονομική πολιτική με πρόσημο την πρόοδο συνάδει με την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την ανάδειξη της «πολιτικής αγοράς», δηλαδή της κοινωνικής βούλησης, σε ρυθμίζουσα παράμετρο, από την οποία αντλούν λόγο ύπαρξης το κράτος και, φυσικά, η «οικονομική αγορά». Μια υπεροχή που απαιτεί την άρση της πολιτικής κυριαρχίας του κράτους επί της κοινωνίας των πολιτών. 7. Οι ανωτέρω πολιτικές εισάγουν ως πρόκριμα ότι ο πολιτικός ηγέτης έχει επίγνωση του διακυβεύματος που εγείρεται ενώπιον του κόσμου στην εποχή μας και την βούληση να υπερβεί τη συγκυρία των συσχετισμών, αντί να παραμένει απλός διαχειριστής του κρατούντος συστήματος. Να γνωρίζει, σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα, ότι η έξοδος από την κρίση, χωρίς την ανήκεστη συντριβή της, απαιτεί την εκ βάθρων ανασυγκρότηση του παρόντος κράτους, ως πολιτικού συστήματος και ως διοίκησης. Είναι προφανές ότι η άρση της αιτίας της κρίσης και, εν προκειμένω, της κομματοκρατίας, δεν μπορεί να γίνει από μια κυβέρνηση που θα αποτελείται από κομματικά ενεργούμενα και «φίλους» ή συνεργούς της καταστροφής, αλλά από μέλη της κοινωνίας που αναγνωρίζονται για τη βαθιά γνώση του διεθνούς διακυβεύματος και του ελληνικού προβλήματος και των οποίων η «πολιτεία» εγγυάται την προσήλωσή τους στο κοινό συμφέρον και στην ελευθερία της. Η ανατροπή της κομματοκρατίας απαιτεί την παράκαμψη του συνόλου της πολιτικής τάξης, από την Αριστερά έως τη Δεξιά της πτέρυγα. Η υπέρβαση αυτή, αφορά κατ’επέκταση και στο περιεχόμενο του προγραμματικού πολιτικού λόγου. Η επικέντρωση της συζήτησης στο δίλημμα υπέρ ή κατά του μνημονίου υποδεικνύει το δρόμο που θα επιλεγεί για την τελειωτική καταστροφή. Το διακύβευμα της υπέρβασης ανάγεται στην αναίρεση του δυναστικού κράτους που συντηρεί η κομματοκρατία και, υπό το πρίσμα αυτό, στην επανεξέταση του συνόλου των πολιτικών του. Ευλόγως, λοιπόν, επανέρχεται το ερώτημα. Ποιός άραγε ο ηγέτης που θα αναλάβει την απελευθέρωση της κοινωνίας ή μήπως η τελευταία θα υποχρεωθεί να αναζητήσει, υπό το βάρος της κατάρρευσης, τρόπους για τη διάσωσή της; Διαπιστώσαμε ήδη ότι ο ηγέτης που θα οδηγήσει στην υπέρβαση της κομματοκρατίας δεν μπορεί να προέλθει από την κρατούσα πολιτική τάξη και τους διαπλεκομένους συγκατανευσιφάγους που την περιβάλλουν. Πριν από χρόνια, διαβλέποντας το αναπόφευκτο της καταστροφής, διατύπωνα την άποψη ότι η υπέρβαση του φαυλοκρατικού καθεστώτος θα γινόταν μόνο μέσα από το αδιέξοδο μιας μείζονος κρίσης, στην οποία θα οδηγείτο τελικά η χώρα. Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα θεμέλια της κομματοκρατίας και των δυνάμεων της διαπλοκής που τη στηρίζουν, είναι βαθιά, ενώ η παράδοση της χώρας στη διεθνή επιτροπεία δημιούργησε ένα επαρκώς ανθεκτικό μείγμα, αποτρεπτικό στην εκκόλαψη του νέου. Εξού και οι επιπτώσεις της κρίσης θα είναι για τη χώρα οδυνηρές. Η άποψη που διατυπώνουν ορισμένοι ότι είναι δυνατή η έξοδος από την κρίση με τη διατήρηση του κρατούντος πολιτικού συστήματος και μέτρο τον εξαναγκασμό του από την τρόικα σε μεταρρυθμίσεις είναι κατά τη γνώμη μου εξίσου εσφαλμένη. Διότι η έξοδος αυτή, πέραν του ότι μεταθέτει το βάρος αποκλειστικά στην κοινωνία, θα διαιωνίσει το καθεστώς της κατοχής της και θα συνοδεύεται από το στίγμα της βέβαιης υποτροπής. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η προοπτική αυτή είναι, από τη φύση της, επικίνδυνη, αφού υπονοεί ότι το συμφέρον της κοινωνίας συνάδει με εκείνο των ξένων δυνάμεων και όχι με το εθνικό της κράτος. 8. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση είναι διεθνής. Όμως, η Ελλάδα κάνει τη διαφορά. Η τωρινή κρίση προστίθεται στην αλυσίδα σειράς καταστροφών που επισώρευσε το νεοελληνικό κράτος επί της ελληνικής κοινωνίας. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι η κρίση αυτή προετοιμάσθηκε ιδεολογικά, τα τελευταία χρόνια, από την κρατική διανόηση, ενόσω η λεηλατική ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού και η ομηρία της κοινωνίας, έπαιρναν εμφανείς διαστάσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η αναφορά στη βούληση και το συμφέρον της κοινωνίας εξομοιώθηκε με τον λαϊκισμό, η δε επίκληση της εθνικής συλλογικότητας ως αναχώματος στην καθυπόταξη του κράτους στις «νομοτέλειες» της ιδιωτικής οικονομίας, ενοχοποιήθηκε ως ταυτολογία του εθνικισμού. Τα «δικαιώματα» αποτέλεσαν το επιχείρημα για την ολοκληρωτική επίθεση της κρατικής διανόησης εναντίον της ελευθερίας της κοινωνίας και, περαιτέρω, για την υποβάθμιση της εργασίας του πολίτη στην κατηγορία του εμπορεύματος. Μια ομοβροντία δημοσιευμάτων προέβαλαν, την περίοδο αυτή, τον κίνδυνο που στοιχειοθετούσε η «πλειοψηφία» για τα δικαιώματα. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι η «πλειοψηφία», η οποία κινητοποιεί τα ολιγαρχικά αντανακλαστικά της κρατικής διανόησης, συνέχεται με την εγκιβωτισμένη στον ιδιωτικό χώρο κοινωνία και όχι, προφανώς, με μια πολιτειακά δομημένη (ως δήμος) κοινωνία των πολιτών, διαθέτουσα, ως εκ τούτου, ιδίαν θεσμική βούληση. Η προοπτική ακριβώς αυτή είναι που τρομάζει τις δυνάμεις της (πνευματικής και πολιτικής) ολιγαρχίας, δεδομένου ότι η πολιτειακή δόμηση της κοινωνίας των πολιτών είναι απολύτως αναιρετική της διαπλοκής των ομάδων συμφερόντων με την πολιτική εξουσία και, προφανώς, του δυναστικού κράτους της κομματοκρατίας. Τα ανωτέρω, σε συνδυασμό με τον τρόπο προσέγγισης της κρίσης, επιβεβαιώνουν ότι η κατεστημένη άρχουσα τάξη δεν είναι προετοιμασμένη να επεξεργασθεί πολιτικές ολικής ανατροπής του φαυλοκρατικού καθεστώτος της κομματοκρατίας, εναρμονιζόμενη με την Ελλάδα της δημιουργίας και του πολιτισμού, κυρίως δε προς έναν κοινωνικό σκοπό της πολιτικής, που θα διαρρήγνυε τη σχέση της με εδραιωμένα συμφέροντα και πολιτικές νοοτροπίες δυναστικού τύπου. Αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να επιμένω ότι η λύση στο ελληνικό πρόβλημα δεν διέρχεται από την εναλλαγή στην εξουσία, ουδέ καν από την παράκαμψη του πολιτικού προσωπικού που λειτουργεί την παρούσα κομματοκρατία. Διότι στη θέση της θα εγκατασταθεί μεσοπρόθεσμα, μόλις καταλαγιάσει η κρίση, μια άλλη, δυναστική πολιτική τάξη. Η λύση έγκειται στη μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Η οποία θα διέλθει αποκλειστικά από την αναίρεση του προ-αντιπροσωπευτικού κράτους, το οποίο, όντας αναντίστοιχο με το πολιτικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας, οδηγεί στην κομματοκρατία. Ο εκσυγχρονισμός αυτός του πολιτικού συστήματος της χώρας μπορεί να επισυμβεί μόνο με τη θεσμική ενσωμάτωση της κοινωνίας των πολιτών –ή, κατ’ελάχιστον, της κοινωνικής βούλησης- στην πολιτεία, δηλαδή με την αντιπροσωπευτική προσομοίωση του πολιτικού συστήματος. Τα ανωτέρω, μας επαναφέρουν, επομένως, στην αρχική μας διαπίστωση ότι η αιτία της κρίσης προδικάζει και το αδιέξοδο της χώρας. Διότι τα θεμέλια της κομματοκρατίας -και των δυνάμεων της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής που τη στηρίζουν- είναι βαθιά, ενώ η παράδοση της χώρας στη διεθνή επιτροπεία ενίσχυσε την ανθεκτικότητα του μείγματος που λειτουργεί αποτρεπτικά στην εκκόλαψη του νέου. Παρουσιάζεται έτσι το φαινόμενο, εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή να εμφανίζονται ως τιμητές και, μάλιστα, να επιμένουν ότι αυτοί είναι οι μόνοι κατάλληλοι να την σώσουν. Δεν αναλογίζονται ότι με τον τρόπο αυτό επιβαρύνουν περαιτέρω τη θέση τους καθώς ομολογούν ότι οδήγησαν τη χώρα στην κρίση εν επιγνώσει. Όλα δείχνουν ότι η παρούσα θέση της χώρας προσομοιάζει πλήρως με εκείνη του 18978. Σε κάθε περίπτωση, η διαιώνιση της αναντιστοιχίας αυτής μεταξύ του πρωτο-ανθρωποκεντρικού κράτους της νεοτερικότητας με το ανθρωποκεντρικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας, εξηγεί γιατί ο ελληνισμός δεν συνήλθε ακόμη από τις συνέπειες της ήττας που ολοκληρώθηκε με την είσοδό του στο κράτος έθνος. Το παρήγορο του πράγματος, έγκειται, ωστόσο, στο ότι η ίδια η νεοτερικότητα έχει αρχίσει, αμυδρά, να διακρίνει στην αναντιστοιχία αυτή, την αιτία του δικού της προβλήματος9. 1) Για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης, την οποία αναγγείλαμε με κείμενο μας το 2007, όπως και για την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης, βλέπε το βιβλίο μου, 12/2008. Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος, Εκδόσεις Ιανός, Αθήνα, 2009, σελ. 9-102, 193 επ.. 2) Σε πλήθος έργων μου παλαιόθεν, όπως στα Histoire de la Grece, Editions Hatier, Παρίσι, 1992. "Ο πόλεμος του 1897 και ο Δημήτριος Βικέλας," στο Η Μελέτη, τ. Ε΄, Αθήνα, 2010, σελ. 545-565. "Το διακύβευμα της μικρασιατικής εκστρατείας και οι σταθερές του νεοελληνικού κράτους" κ.α. 3) Βλέπε σχετικά το έργο μου, Η ελληνική δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή, Παρουσία, Αθήνα, 2008. 4) Βλέπε σχετικά στο έργο μου, "Η κομματοκρατία ως πολιτικό σύστημα", στο Η δημοκρατία ως ελευθερία. Δημοκρατία και αντιπροσώπευση, Πατάκης, Αθήνα, 2007, σελ. 689 επ. 5) Περισσότερα, στα κεφάλαια, "Δικαιοσύνη και πολιτικό σύστημα" και "Διαφθορά και πολιτικό σύστημα" του βιβλίου μου, Η δημοκρατία ως ελευθερία, όπ.παρ. 6) Όπως έχω καταδείξει στο ανωτέρω έργο μου, το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε πολλώ μάλλον δημοκρατικό. Και σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να είναι και τα δυο, αφού αυτά μεταξύ τους είναι ασύμβατα και ως εκ τούτου δεν μπορούν να συνυπάρξουν. 7) Δηλαδή τις συντεταγμένες ομάδες που διακινούν επιμέρους συμφέροντα, νέμονται το δημόσιο αγαθό και υπαγορεύουν το περιεχόμενο του πολιτικού κόστους. Για το μείζον αυτό ζήτημα, που σχεδιάσθηκε για να υπηρετήσει αυθεντικά την πολιτική κυριαρχία της αγοράς, βλέπε το οικείο κεφάλαιο στο βιβλίο μου Η δημοκρατία ως ελευθερία, όπ.παρ. 8) Αρκεί να αντιμεταθέσει κανείς το χρόνο και το περιεχόμενο της κρίσης για να πιστοποιήσει ότι πόσο η σημερινή πραγματικότητα δεν άλλαξε στο παραμικρό από εκείνη του 1897. Βλέπε σχετικά το έργο μου "Ο πόλεμος του 1897 και ο Δημήτριος Βικέλας", όπ.παρ. 9) Πολλά από τα παραπεμπόμενα κείμενα στο εδώ πόνημα, ο αναγνώστης μπορεί να τα αναζητήσει στην ιστοσελίδα του συγγραφέα. "http://contogeorgis.blogspot.com" ή απλώς "κοσμοσύστημα" http://www.academy.edu.gr/

Ντρίμπλα στο Σύνταγμα για να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011 ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΟΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ, ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ Ντρίμπλα στο Σύνταγμα για να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ Οι καταργήσεις και οι συγχωνεύσεις Οργανισμών είναι το ένα όχημα για τις απολύσεις, διά της εφεδρείας, στο δημόσιο τομέα. Κυρίως όμως αυτή η φόρμουλα επιλέγεται από την κυβέρνηση προκειμένου να προχωρήσει σε απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Για τις απολύσεις στο «στενό» δημόσιο τομέα επιλέγεται η αλλαγή του Οργανισμού υπηρεσίας... Ως γνωστόν, με την κατάργηση ενός Οργανισμού παύει και η συνταγματική προστασία του υπαλλήλου. Εστω και εάν μέχρι σήμερα δεν έγινε ποτέ αυτό. Ακόμη και όταν καταργούνταν ένας Οργανισμός, οι υπάλληλοι απορροφώνταν σε άλλες υπηρεσίες (που είχαν ελλείψεις ή, εν πάση περιπτώσει, εμφάνιζαν υπηρεσιακά κενά, προκειμένου να αποφευχθεί η κοινωνική ένταση που συνεπάγονται οι απολύσεις). Ωστόσο δεν απαιτείται η κατάργηση ενός Οργανισμού για να απολυθεί ένας δημόσιος υπάλληλος. Αν αλλάξει ο Οργανισμός μιας υπηρεσίας και καταργηθεί μια διεύθυνση ή μειωθούν οι οργανικές θέσεις, αυτόματα απολύεται το «πλεονάζον» προσωπικό. Εμεναν σε θέσεις προσωποπαγείς Και παλαιότερα υπήρχαν αλλαγές στους Οργανισμούς, χωρίς ωστόσο να «ματώσουν» οι εργαζόμενοι. Οι οποίοι παρέμεναν στην υπηρεσία σε προσωποπαγείς θέσεις. Τώρα, όμως, ο στόχος δεν είναι ο εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών, αλλά ο σχηματισμός των «αναγκαίων» οχημάτων για τη μείωση του προσωπικού. Σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη σε πολλές υπηρεσίες του Δημοσίου έχει ξεκινήσει η διαδικασία αλλαγής των Οργανισμών, με εντολή της κυβέρνησης, και μεγάλα θύματα όσους δεν έχουν πολλά τυπικά προσόντα. Ως γνωστόν, τα τελευταία χρόνια επιλέγεται η αλλαγή των Οργανισμών και η στελέχωση του Δημοσίου με πτυχιούχους, αν και σε πολλές περιπτώσεις πάνω σε άσχετο γνωστικό αντικείμενο. Σύμφωνα με πληροφορίες, πέραν των 10.000 εργαζομένων, οι οποίοι θα βγουν σε υποχρεωτική εφεδρεία, άρα θα πάρουν το δρόμο της ανεργίας 12 μήνες μετά, από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο συνολικός αριθμός των υπολοίπων θα προέλθει από τις δημοτικές επιχειρήσεις, τους δήμους, αλλά και τους υπαλλήλους των κεντρικών υπηρεσιών. «Παρέα» με τους 1.000.000 ανέργους Ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα που θα υποχρεωθεί να βγει στην εφεδρεία τη διετία 2011-12 και, έναν χρόνο μετά, να κάνει παρέα με το 1 εκατ. των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, είναι 70.000 άτομα. Αριθμός που στη Στατιστική Υπηρεσία σημαίνει «αύξηση της ανεργίας κατά 1,6 μονάδα». * http://www.enet.gr/

Δεν βοηθούμε επ' άπειρον την Ευρώπη, λένε Κίνα - Ιαπωνία

Δεν βοηθούμε επ' άπειρον την Ευρώπη, λένε Κίνα - Ιαπωνία enet.gr, 09:16 Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011 Επίσημοι αξιωματούχοι από τη Κίνα και την Ιαπωνία, τη 2η και την 3η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, άφησαν να εννοηθεί πως η υποστήριξη τους προς την Ευρώπη θα έχει όρια και η περιοχή θα πρέπει να λύσει μόνη της την κρίση χρέους που αντιμετωπίζει. Ο Ιάπωνας υπουργός Οικονομικών, Jun Azumi, δήλωσε χθες στην Ουάσινγκτον πως ενώ η χώρα του μπορεί να αγοράσει ομόλογα από το Ευρωπαϊκό Χρηματοπιστωτικό Ταμείο Σταθεροποίησης (EFSF) εάν αυτό ήταν απαραίτητο, δεν υπάρχει ωστόσο λευκή επιταγή. «Στο περιθώριο μπορούμε να κάνουμε αρκετά για να βοηθήσουμε, όμως η πραγματική λύση της Ευρωπαϊκής κρίσης χρεών πρέπει να έλθει από τους ίδιους τους Ευρωπαίους» δήλωσε χθες ο Κινέζος κεντρικός τραπεζίτης Yi Gang σε σύσκεψη του ΔΝΤ στην ίδια πόλη. Ο Azumi μάλιστα τόνισε πως είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι που έχουν δηλώσει πως αυτό είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και θα το επιλύσουν μόνοι τους. «Σεβόμαστε την άποψη αυτή» πρόσθεσε. Οι δηλώσεις του Yi Gang’s ήλθαν εν μέσω των επενδυτικών προσδοκιών πως η Κίνα μπορεί να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της Ευρώπης και αφού η Ιταλία ακολούθησε αυτό τον μήνα το παράδειγμα της Ισπανίας, Πορτογαλίας και Ελλάδας να ζητήσει επενδύσεις από την Κίνα. www.enet.gr/

Για τη συγκρότηση μιας πανελλήνιας Κίνησης Πολιτών - Κίνηση Πολιτών ''Αρδην''

Κίνηση Πολιτών «Άρδην» — Σεπτεμβρίου 21, 2011 5:21 μμ Για τη συγκρότηση μιας πανελλήνιας Κίνησης Πολιτών Posted by admin Το διήμερο 17-18 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η διήμερη πανελλήνια συνδιάσκεψη του Άρδην και της Ρήξης, στον Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού. Συμμετείχαν γύρω στα 100 άτομα, από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ναύπλιο και την υπόλοιπη Πελοπόννησο, το Βόλο και τη Θεσσαλία, την Αιτωλοακαρνανία, την Ήπειρο και την Κύπρο. Ήταν μια διαφορετική συνδιάσκεψη από εκείνες που μας έχει συνηθίσει ο χώρος μας, περισσότερο εντοπισμένη σε κεντρικά πολιτικά και οργανωτικά προβλήματα. Κατά τις εργασίες της, συζητήσαμε διεξοδικά για τις μεγάλες παγκόσμιες ανατροπές (την παρακμή της δυτικής ηγεμονίας, την άνοδο της Ανατολικής Ασίας, το χάος, την αστάθεια και τους ανταγωνισμούς που συνεπάγονται από μια τέτοιου τύπου μετάβαση), τη θέση της χώρας μας μέσα σ’ αυτές τις καταιγιστικές αλλαγές καθώς και την κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, στις συνθήκες της πολιτικής της κρίσης. Κεντρικό συμπέρασμα των πολιτικών συζητήσεων, ότι ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται ταυτόχρονα από δύο μεγάλους κινδύνους. Αφενός, είναι η εσωτερική αποσύνθεση και η κοινωνική διάλυση που προκαλεί η οικονομική κρίση, τα λαοκτόνα μέτρα της κυβέρνησης και της Τρόικας. Αφετέρου, είναι η υπονόμευση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που από κοινού επιχειρούν οι δυνάμεις από τη Δύση και την Ανατολή: Οι Δυτικοί νεο-αποικιοκράτες και η νεο-οθωμανική Τουρκία. Γύρω στα… 40 χρόνια ο χώρος του Άρδην και της Ρήξης εργαζόταν μεθοδικά στην επεξεργασία ενός οράματος εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής χειραφέτησης, οικολογίας και άμεσης δημοκρατίας. Σήμερα, και ενώ όλα γύρω μας καταρρέουν απελπιστικά, όταν πλέον το δίλημμα «αντίσταση και ανατροπή ή εξαφάνιση» έχει τεθεί επιτακτικά, όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη πάμε ένα βήμα παραπέρα. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει χρόνος για περαιτέρω αναμονές. Γι’ αυτό και στο δεύτερο σκέλος της συνδιάσκεψης, εκείνο που αφορά στις δυνατότητες παρέμβασης του χώρου μας, αποφασίστηκε ένα ουσιαστικό βήμα: Να επεξεργαστούμε μια πρόταση για την οργανωτική μας αναβάθμιση σε Κίνηση Πολιτών. Αν μέχρι σήμερα ο κύριο;άξονας της παρέμβασης του Αρρδην ήταν ιδεολογικού χαρακτήρα, η Κίνηση αυτή θα έχει ιδεολογικό-πολιτικό χαρακτήρα. Ο ρόλος της καθορίζεται από το ίδιο το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία. Διότι μετά από τον πρώτο κύκλο των αντιστασιακών κινητοποιήσεων του ελληνικού λαού ενάντια στην μεθοδευμένη διάλυση της χώρας, ένα πράγμα είναι σαφές: Δίχως την ιδεολογική, οραματική, ηθική και αξιακή ανασυγκρότηση του ελληνικού λαού, και την παράλληλη σταδιακή διαμόρφωση μετώπων γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην οικοδόμηση ενός πλατιού μετώπου απελευθέρωσης, ικανού να μας βγάλει από την κρίση, εκφράζοντας τον πόθο του ελληνικού λαού για ελευθερία, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Από αυτό το συμπέρασμα προκύπτει και η επιμονή στην «βαθιά», οραματική πολιτική και την άμεση παρέμβαση γύρω από συγκεκριμένους ενοποιητικούς στόχους. Όχι, λοιπόν, στα παχιά λόγια και στις κούφιες ελπίδες, αλλά συστηματική δουλειά προς δύο κατευθύνσεις: Την άμεση, που υπαγορεύει την συμμετοχή του χώρου μας, μαζί με άλλα σχήματα, κινήσεις και ανένταχτο κόσμο, σε κινητοποιήσεις που έχουν άμεσο απτό αποτέλεσμα: Την ανατροπή της κυβέρνησης, την προστασία των δημόσιων κοινωνικών υποδομών, την άρνηση καταβολής των λαοκτόνων φορολογικών μέτρων που θεσμοθετεί η κυβέρνηση σε ρυθμούς πολυβόλου, τις γερμανικές αποζημιώσεις, εγχειρήματα ανάπτυξης της εναλλακτικής, κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις, οικολογικές πρωτοβουλίες, πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση της παιδείας και του πολιτισμού, επιτροπές για την επαγρύπνηση-αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στον νεο-οθωμανισμό και τις απειλές που εκτοξεύει για το Αιγαίο, την Κύπρο και τη Θράκη. Την συστηματική. Που αφορά στην οργάνωση της παρέμβασής μας με σκοπό την ιδεολογική, πολιτιστική, ηθική και αξιακή αναγέννηση του ελληνικού λαού. Μέσω των εντύπων μας αλλά και εναλλακτικών εγχειρημάτων, όπως είναι οι κοινοτικοί χώροι (στέκια) μέσα στις πόλεις, η διεξαγωγή φεστιβάλ, ημερίδων, εκδηλώσεων κ.ο.κ. Στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη αποφασίσαμε να προχωρήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση δίχως φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Αναδείξαμε ένα προσωρινό συντονιστικό όργανο και ένα Γραφείο Τύπου το οποίο θα αναλάβει να διεκπεραιώσει τα επόμενα βήματα για τη συγκρότηση της Κίνησης. Στο αμέσως ερχόμενο διάστημα, οι κατά τόπους ομάδες θα συνέλθουν για να προετοιμάσουν τις προτάσεις τους πάνω στην προετοιμασία του Ιδρυτικού Συνεδρίου, ενώ θα ακολουθήσουν εκδηλώσεις-παρουσιάσεις της πρωτοβουλίας για την Κίνηση σε όλες τις πόλεις. Ταυτόχρονα, διαμορφώσαμε ορισμένα κεντρικά πολιτικά συμπεράσματα, τα οποία εκφράζουν όσο το δυνατόν ολοκληρωμένες τις απόψεις μας για την παγκόσμια κατάσταση, τη θέση της Ελλάδας μέσα σ’ αυτήν, την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Πιστεύουμε ότι αυτά τα κείμενα ξεκαθαρίζουν σε μεγάλο βαθμό τις προθέσεις, τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του προτεινόμενου εγχειρήματος, καθώς και το πως αυτό τοποθετείται ιδεολογικά και πολιτικά. Καλούμε τους φίλους του Άρδην και της Ρήξης, όλους όσους παρακολουθούσαν στενά όλα αυτά τα χρόνια τα έντυπα και την ιδεολογική μας δουλειά και αισθάνονται ότι εκφράζονται από αυτήν, να συμμετάσχουν στις διαδικασίες για την προετοιμασία της Κίνησής μας. Αυτές, θα είναι αυθεντικά δημοκρατικές και θα στηρίζονται στη συμφωνία πάνω στο πρόταγμα, στις αρχές και στις ιδεολογικές κατευθύνσεις, και όχι σε ευκαιριακές συμμαχίες, ή την αλαζονεία του αλάθητου που στη μεταπολίτευση οδήγησαν μέσα από τον δογματισμό, τον σεχταρισμό και τον οπορτουνισμό στο να εκφυλιστούν οι αντιστάσεις του ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα, κι επειδή η κυβέρνηση της Καταστροφής συνεχίζει απερίσπαστη το έργο της, δεν παύουμε να διεκδικούμε την άμεση παραίτησή της, την τιμωρία όλων των υπευθύνων, και την ακύρωση των άθλιων συμφωνιών και των λαοκτόνων μέτρων. Στην ιστοσελίδα του Άρδην θα δημοσιευτούν υλικά της Συνδιάσκεψης και πληροφορίες για το μέλλον της Κίνησης… 21 Σεπτεμβρίου 2011 Το Γραφείο Τύπου της Κίνησης Πολιτών «Άρδην» http://ardin-rixi.gr

ΕΡΝΤΟΓΑΝ : ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΙΣΗΛΘΑΝ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΝΑ ΨΑΞΟΥΝΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ

ΕΡΝΤΟΓΑΝ : ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΙΣΗΛΘΑΝ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΝΑ ΨΑΞΟΥΝΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ 21/09/2011 από TourkikaNea.gr Γράψτε ένα σχόλιο Εφ. Χουριέτ 21-9-2011 Ερνοτγάν : Τα πλοία μας στην Μεσόγειο Ο πρωθυπουργός Ρετζέο Ταγίπ Ερντογλαν που βρισκόταν στην Νέα Υόρκη για να μετάσχει στην 66η σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών, συναντήθηκε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Ο Ερντογάν ανέφερε πως στην συνάντηση εξετάστηκαν θέματα από το Ισραήλ και την Συρία έως την κρίση των γεωτρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, και δήλωσε πως στην περιοχή κάνουν βόλτες Τουρκικά καταδρομικά και φρεγάτες. Η συνάντηση Ερντογάν-Ομπάμα στην Νεά Υόρκη πραγματοποιήθηκε γύρω από θέματα της επικαιρότητας όπως η ένταση Τουρκίς-Ισραήλ, η τρομοκρατία του ΠΚΚ, η Αραβική άνοιξη και η αντιπυραυλική ασπίδα. Ο πρωθυπουργός Ερντογάν μετά την συνάντηση που έγινε στο φημισμένο ξενοδοχείο Waldorf Astoria και διήρκεσε περίπου 1,5 ώρα, οργάνωσε μια συνέντευξη τύπου. Να οι τίτλοι των ανακοινώσεων του Ερντογάν : - Η διακυβέρνηση της Συρίας έχει αρχίσει μια μαύρη προπαγάνδα ενάντια στην Τουρκία. Πλέον δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην ηγεσία της Συρίας. Η Τουρκία όπως και οι ΗΠΑ θα εφαρμόσουν κάποιες κυρώσεις ενάντια στην Συρία. Στην επιστροφή θα κάνω ευρύτερα σχόλια και θα επισκεφτώ το στρατόπεδο προσφύγων στο Χατάι. Θέλω να δω τις συνθήκες ζωής εκεί και μετά θα ανακοινώσω ένα πρόγραμμα σχετικά με εκείνο το στρατόπεδο. Διακόπτω τις επαφές με την παρούσα ηγεσία της Συρίας. Είναι κρίμα αλλά η ηγεσία της Συρίας μας οδήγησε στο να πάρουμε μι τέτοια απόφαση. - Συζητήσαμε μεταξύ μας την ειρηνευτική διαδικασία στην Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στο θέμα Παλαιστινίων-Ισραήλ. Επιβεβαιώθηκε το δίκιο μας όσον αφορά την επίθεση που δέχτηκε το πλοίο μας στα διεθνή ύδατα. - Το Ισραήλ και η διοίκηση της Νότιας Κύπρου εισήλθαν στην τρέλα να ψάξουνε πετρέλαιο. Αυτό το γεγονός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σαμποτάζ στην διαδικασία των διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε Βόρεια και Νότια Κύπρο. Έχουμε στρατηγική σύνοδο με την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα βήμα που τείνει να σαμποτάρει αυτήν την σύνοδο. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα εκεί. Εμείς ανακοινώσαμε πως ως εγγυήτρια χώρα θα παράσχουμε κάθε είδους στήριξη. Θα μπούμε και εμείς σε αυτές τις έρευνες. Στην περιοχή γυρνάνε Τουρκικά καταδρομικά και φρεγάτες. ¨ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΞΕΡΟΥΝΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ¨ Ο κύριος Ομπάμα ειδικά στο θέμα με το Ισραήλ δεν είναι σε κατάσταση να μας πει ¨μην το κάνετε¨ διότι ξέρει το δίκιο μας. Εμείς αναφέραμε πως θα συνεχίσουμε την ίδια στάση. Για όσο διάστημα δεν ζητείται συγγνώμη, δεν καταβάλλονται οι αποζημιώσεις και δεν καταργείται ο αποκλεισμός στην Γάζα αυτή η ιστορία δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει. …………………. Στο θέμα της συνεργασίας για το θέμα του ΠΚΚ παραδώσαμε μια λίστα με αιτήματα. Στο θέμα των Predator νομίζω πως δεν θα υπάρξει πρόβλημα, θα γίνει προσπάθεια να επιλυθεί το συγκεκριμένο θέμα¨. ………………… Σχόλιο : Προσέξτε την αντίφαση στα λόγια του Ερντογάν. Από την μια λέει πως δεν αναγνωρίζει την Κύπρο, αλλά από την άλλη θυμίζει πως είναι εγγυήτρια χώρα ! Μα βρε Ταγίπ αν είναι έτσι και έχετε δικαιώματα ως εγγυήτρια χώρα, άρα την αναγνωρίζεις. Άρα είστε παράνομα εκεί και πρέπει να ξεκουμπιστείτε μαζί με όλα τα μπάζα που μας κουβαλήσατε στην βόρεια Κύπρο. http://tourkikanea.gr

Σαμπάχ: «Τα κοιτάσματα αξίζουν το ρίσκο πολέμου»

Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011 tourkikanea...Σαμπάχ: «Τα κοιτάσματα αξίζουν το ρίσκο πολέμου» Πριν από μια εβδομάδα, η Ουάσινγκτον απηύθυνε ερώτημα στην Άγκυρα, για το αν προτίθεται να επέμβει στις έρευνες της Κυπριακής Δημοκρατίας για φυσικό αέριο, στην ανατολική Μεσόγειο. Η απάντηση ήταν αρνητική, υποστηρίζει δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Σαμπάχ». Ωστόσο, οι ΗΠΑ δεν αρκέστηκαν στην απάντηση της Διεύθυνσης Θαλάσσιων Ζητημάτων του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και απηύθυναν το ίδιο ερώτημα και σε άλλες διευθύνσεις του τουρκικού κράτους. Η στάση της Τουρκίας στο ζήτημα θα συζητηθεί αναλυτικά στην τακτική συνεδρίαση του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας τον προσεχή Οκτώβριο. Η «Σαμπάχ», επικαλούμενη επίσημα σημειώματα της Άγκυρας για την Ανατολική Μεσόγειο, αναφέρει ότι «η έλλειψη επαρκών μελετών στο θέμα της ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο, ήταν κάτι που διατυπώθηκε ως αυτοκριτική στην κορυφή του κράτους». «Η πρώτη εκτίμηση της κατάστασης έγινε εκ μέρους του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, το οποίο κάλεσε το 2010 ακαδημαϊκούς στο επιτελείο, για να απευθύνει το ερώτημα αν τα κοιτάσματα στην ανατολική Μεσόγειο αξίζουν ώστε να ληφθεί υπόψη το ρίσκο πολέμου». Σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα, η απάντηση των ακαδημαϊκών ήταν θετική, με αποτέλεσμα το Επιτελείο να αρχίζει να συντάσσει λεπτομερείς εκθέσεις. Η εφημερίδα τονίζει, επίσης, ότι «έτσι όπως έχει υπολογιστεί από την Ελλάδα και την Ελληνοκυπριακή πλευρά, ηΑΟΖ που αντιστοιχεί στην Τουρκία έχει έκταση μόνο 41.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ οι εκτάσεις 71.000 και 33.000 τετραγωνικών που υπολείπονται από τη συνολική έκταση των 145.000 τετραγωνικών μοιράστηκαν μεταξύ της Ελλάδας και της ελληνοκυπριακής διοίκησης. Εάν η Τουρκία δεν ελέγχει την υφαλοκρηπίδα αυτή έκτασης 145.000 τετραγωνικών, αυτό σημαίνει ότι δεν ελέγχει το ένα τρίτο των θαλασσών της και του πλούτου που υπάρχει σε αυτές». Μέχρι τα τέλη του 2011, σημειώνει η «Σαμπάχ», η Ελληνοκυπριακή πλευρά θα έχει αποκτήσει τη δυνατότητα να καταβάλει διεθνή προσπάθεια με σκοπό να αποκτήσει το δικαίωμα γεώτρησης και στα υπόλοιπα οικόπεδα, εάν δεν εμποδιστούν οι γεωτρήσεις στο οικόπεδο 12. «Συνεπώς», καταλήγει, «η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Οδεύουμε ολοταχώς προς ένα σημείο καμπής όπου θα δοκιμαστεί η αποφασιστικότητα της Τουρκίας». http://tourkikanea.gr

Focus: Έξω οι Έλληνες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα οι Τούρκοι!

Τρίτη, 20 Σεπτεμβρίου 2011F Focus: Έξω οι Έλληνες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα οι Τούρκοι! Euro-Krise Griechen Raus, Turken Rein Βρήκε τη λύση στο πρόβλημα το γερμανικό περιοδικό FOCUS. Μετά το προχθεσινό “πνιγμό” του Παρθενώνα σήμερα σε ένα μακροσκελές άρθρο πλέκει το «εγκώμιο» της Τουρκίας, κάνοντας λόγο για «δυναμική αναδυόμενη οικονομία, με νέο ηλικιακά πληθυσμό», και καλεί τους Ευρωπαίους (!) να σκεφθούν σοβαρά τη ένωση με την Τουρκία. Παράλληλα τονίζει τα όσα δραματικά συμβαίνουν στον υπερχρεωμένο Ευρωπαϊκό Νότο, το πόσο …επιβαρύνεται η Γερμανία ενώ ολοκληρώνει γράφοντας, πως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη και τη θέση της να πάρει μία υγιείς οικονομία, όπως είναι η τουρκική. http://www.triklopodia.com

Μήνυμα Ομπάμα σε Ερντογάν για απολκλιμάκωση της έντασης

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011 - 08:19 Μήνυμα Ομπάμα σε Ερντογάν για αποκλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ Σαφές μήνυμα στον Τούρκο πρωθυπουργό, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για αποκλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ, έστειλε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα. Οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, εν μέσω των συνεχιζόμενων εντατικών επαφών σχετικά με την προσπάθεια των Παλαιστίνιων να αναγνωριστεί ένα Παλαιστινιακό κράτος από τον διεθνή οργανισμό. Η Ουάσινγκτον παρακολουθεί με ανησυχία την ραγδαία επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, που ξεκίνησε μετά το θάνατο Τούρκων ακτιβιστών κατά την επιδρομή ισραηλινών ειδικών δυνάμεων σε πλοίο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Η κρίση υπογράμμισε την εντεινόμενη απομόνωση του Ισραήλ, εκτίμησε το πρακτορείο Ρόιτερς. «Ο πρόεδρος υπογράμμισε το ενδιαφέρον του να δει μια επίλυση αυτού του ζητήματος ανάμεσα στις δύο χώρες και ενεθάρρυνε την συνέχιση των προσπαθειών για το σκοπό αυτό», ανέφερε η σύμβουλος του Λευκού Οίκου Λιζ Σέργουντ-Ράνταλ μετά τη συνάντηση, προσθέτοντας πως ο Ομπάμα έδωσε έμφαση στην ανάγκη να αποκλιμακωθεί η ένταση στην περιφέρεια. Ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Λευκού Οίκου Μπεν Ρόουντς είπε πως ο Ομπάμα θα τονίσει την ανάγκη αυτή και στη συνάντησή του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ο πρόεδρος Ομπάμα και ο πρωθυπουργός Ερντογάν συζήτησαν επίσης για τη Συρία και συμφώνησαν να αυξήσουν την πίεση στον Άσαντ ώστε να σταματήσει την καταστολή των διαδηλώσεων στη χώρα. Οι δύο ηγέτες είπαν ότι θα συνεργαστούν για να αποφασίσουν περαιτέρω βήματα, που «μπορεί να συμπεριλαμβάνουν κυρώσεις, πολιτική πίεση, άλλα μέτρα», είπε ο Ρόουντς. Οι Ομπάμα και Ερντογάν στις δηλώσεις τους στους δημοσιογράφους, στάθηκαν στην αιματηρή επίθεση στην Τουρκία νωρίτερα χθες. Ο Ομπάμα καταδίκασε την επίθεση στην Άγκυρα, λέγοντας πως «μας υπενθυμίζει ότι η τρομοκρατία υπάρχει σε πολλά μέρη του κόσμου.. . η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν ισχυροί εταίροι στην πρόληψη της τρομοκρατίας». Ο Ερντογάν είπε ότι οι ΗΠΑ και η Τουρκία πρέπει να «συνεργαστούν στο σχεδιασμό (και) στη χρήση τεχνολογίας ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε βήματα στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας». Η κυβέρνηση της Τουρκίας φέρεται να ζητεί από τις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν τα τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου Predator για την παρακολούθηση των Κούρδων αυτονομιστών ανταρτών στο βόρειο Ιράκ. Ο Ομπάμα εξάλλου εξήρε τον Ερντογάν για την «σπουδαία ηγεσία» που επέδειξε στην προώθηση «της δημοκρατίας» στην περιοχή ενώ τον ευχαρίστησε για την συμμετοχή της Τουρκίας «στην προσπάθεια στο Αφγανιστάν», όπου τουρκικές δυνάμεις συμμετέχουν στην δύναμη του NATO. Aναλυτές επισημαίνουν πάντως ότι τα προβλήματα που προκαλεί η ένταση στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ δεν θα ξεπεραστούν εύκολα. Πηγή:Voria http://www.parapolitika.gr/

ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ... ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΤΟΥ 2040 ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ Η ΜΙΛΛΙΕΤ!

H τουρκική Μιλιέτ επαναφέρει στην επικαιρότητα την πρόβλεψη του αναλυτή του αμερικανικού Stratfor ότι το 2040 ¨Η Τουρκία θα είναι περιφερειακή ηγετική δύναμη¨. Πάντως, καμμιά φορά, ''τα όνειρα κοστίζουν ακριβά'' ή μπορεί και να μετατραπούν σε εφιάλτες... Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου 2011 ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ... ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΤΟΥ 2040 ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ Η ΜΙΛΛΙΕΤ! ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΜΙΑΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΦΡΙΝΤΜΑΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΙΛΛΛΙΕΤ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ... ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΙΛΛΙΕΤ: Η υποδοχή του Ερντογάν στο Κάιρο και η ανάδειξη του από τα ΜΜΕ του κόσμου ως ¨υποψήφιο παγκόσμιο ηγέτη του Ισλάμ¨ μου θύμισε τον οδικό χάρτη για την Τουρκία έως το 2040 του αναλυτή Τζώρτζ Φρίντμαν. Στο βιβλίο του ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΑΙΩΝΑΣ/ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ περιλαμβάνεται η πρόβλεψη πως ¨Η Τουρκία θα γίνει περιφερειακός ηγέτης¨. Και ακόμα περισσότερο… Τονίζεται πως ¨Η Τουρκία ακόμη και μη θέλοντας θα επεκτείνει την ηγεμονία της σε ευρύτερη περιοχή¨. Παραθέτω κάποιες γραμμές : Τον 21ο αιώνα η γερασμένη Ευρώπη, για να τραβήξει τον νέο πληθυσμό της Τουρκίας που σήμερα απωθεί, θα φτάσει σε κατάσταση να κάνει και διαφημίσεις. Η Ε.Ε. – αν θα υπάρχει- θα προσφέρει την υποψηφιότητα της Τουρκίας σε χρυσό δίσκο. Το ίδιο θα ισχύσει και για τις ΗΠΑ. Θα μοιράζει ¨μπόνους¨ στον νεανικό πληθυσμό του Μεξικού. Το ¨σούπερ κράτος¨του 21ου αιώνα θα είναι πάλι οι ΗΠΑ. Η εποχή της Ευρώπης κλείνει. Η εποχή της Αμερικής μόλις άρχισε. Η άλλη μεγάλη δύναμη θα είναι η Ιαπωνία. Η Ρωσία θα διαλυθεί για μια ακόμη φορά. Η Ινδία δεν δίνει ελπίδες. Αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται πρώτη φορά. Όπως έγινε παλιότερα πάλι θα καταπέσουν. Ποιοι θα είναι οι νέοι μεγάλοι του 21ου αιώνα ; Αυτοί θα είναι η Τουρκία, η Πολωνία και το Μεξικό. Η Τουρκία όσο υποχωρεί η Ρωσία, τόσο θα προχωρά προς τα βόρεια και την περιοχή του Καυκάσου. Η Τουρκία ξεπερνώντας τον Καύκασο θα φτάσει στην Ρωσία και την Ουκρανία και θα προχωρήσει προς την γεωργική καρδιά της Ρωσίας. Η Τουρκία θα επηρεάσει το Καζακιστάν και η ισχύς της θα φτάσει και στην Μέση Ασία. Η Μαύρη θάλασσα θα έχει γίνει μια τουρκική λίμνη ενώ η Κριμαία και η Οδυσσός θα έχουν αυξήσει σημαντικά το εμπόριο τους με την Τουρκία. Σε αυτή την περιοχή θα υπάρχουν πολλοί Τούρκοι επενδυτές. Η Τουρκία θα μπει στα Βαλκάνια στα οποία ούτως η άλλως έχει στενές σχέσεις με τα μουσουλμανικά κράτη της Βοσνία και της Αλβανίας. Και στα μέσα της δεκαετίας του 2040 η Τουρκία θα αποτελεί πραγματικά μια περιφερειακή δύναμη. Η Ρωσία και η Τουρκία θα έχουν ένα μεγάλο πλέγμα σχέσεων στα γεωργικά προιόντα και στην ενέργεια. Οι Κούρδοι ενώ προσπαθούσαν να ιδρύσουν δικό τους κράτος θα δεχτούνε πλήγματα από τις εσωτερικές συγκρούσεις σε Ιράκ και Συρία. Η Τουρκία θα κυριαρχήσει σε Ιράκ και Συρία και έτσι η επιρροή της θα φτάσει στην αραβική χερσόνησο…..¨ (πηγή) ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΡΩΜΕΡΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΑΡΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΙΔΕΑ, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ, ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΝ... "ΣΤΟΧΟΣ" από το http://www.on-news.gr/

Ενεργοποιήθηκε το σύμφωνο στρατιωτικής συμμαχίας με Ισραήλ!

ΕΚΤΑΚΤΟ: Ενεργοποιήθηκε το σύμφωνο στρατιωτικής συμμαχίας με Ισραήλ! 15-09-2011 13:25:59 Άκρως ανησυχητικές πληροφορίες για «περικύκλωση» της Μεγίστης (Καστελόριζο) από τουρκικά φωτο-αναγνωριστικά και μαχητικά αεροσκάφη τις τελευταίες 48 ώρες μετέδωσε στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μ. Νετανιάχου ο Έλληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, κατά την χθεσινοβραδυνή τηλεφωνική τους επικοινωνία, αναφέρουν απόλυτα έγκυρες πηγές στο defencenet.gr. Αποτέλεσμα αυτών των πληροφοριών ήταν να συμφωνήσουν άμεσα στην ενεργοποίηση της μυστικής στρατιωτικής συμφωνίας που υπεγράφη πριν από 12 ημέρες από τον Π. Μπεγλίτη στο Ισραήλ. Σύμφωνα με πληροφορίες "Ο Γ.Παπανδρέου ξεκίνησε την συζήτηση για τις ναυτικές δυνάμεις (σ.σ.: που αποκάλυψε χθες το defencenet.gr) ότι έχουν συγκεντρωθεί μεταξύ Ρόδου και Μεγίστης και προσέθεσε ότι: «Ανησυχούμε ιδιαίτερα γιατί τις τελευταίες 48 ώρες οι ισραηλινές υπηρεσίες έχουν εντοπίσει αυξημένες πτήσεις αναγνώρισης («observation flights») γύρω από την Μεγίστη". Από εκσυγχρονισμένα φωτοαναγνωριστικά RF-4. Όπως προσέθεσε ο Γ. Παπανδρέου, τα τούρκικα αναγνωριστικά συνοδεύονταν από μαχητικά αεροσκάφη! Δεν παραβίασαν τον ελληνικό εναέριο χώρο, απλά κινούντο παράλληλα και γύρω από το νησί. Σύμφωνα με όσα είπε ο Παπανδρέου στην τηλεφωνική του συνομιλία, η ελληνική κυβέρνηση ανησυχεί για τουρκικές αιφνιδιαστικές επιθέσεις και σε άλλα νησιά του Αν. Αιγαίου, τα οποία βρίσκονται κοντά στις τουρκικές ακτές. Πάντως τόσο το Ισραήλ όσο και η Ελλάδα δεν έχουν αποκαλύψει μέχρι στιγμής τι περιλαμβάνει η ενεργοποίηση της συμφωνίας. Σύμφωνα με τις πληροφορίες από ισραηλινές πηγές, σε πρώτη φάση το Ισραήλ θα διαθέσει αεροπορικές δυνάμεις σε ελληνικές βάσεις στην Μεσόγειο για να δοθεί ένα μήνυμα στην Τουρκία ότι θα έχει πολύ σοβαρά προβλήματα αν αποφασίσει να κτυπήσει ελληνικούς στόχους. Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι «Ελλάδα και Ισραήλ ενεργοποίησαν την στρατιωτική συμφωνία μετά και από την έγκριση που έλαβαν από τις ΗΠΑ, διότι εκτιμούν ότι οι τουρκικές απειλές είναι αληθινές και αξιόπιστες». Μετά απ’ όλα αυτά, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου συγκάλεσε εκτάκτως το ΚΥΣΕΑ, προκειμένου να υπάρξει η καλύτερη δυνατή προετοιμασία στις συνθήκες κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα. Ανώτατος αξιωματικός του ΓΕΑ τόνιζε ότι «Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι κυβερνήσεις μετά το 2005 δεν είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια ισχυροποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων. Τώρα , με ό,τι έχουμε, θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Ο Θεός μαζί μας…». Εκτίμησή μας είναι ότι η Άγκυρα "μπλοφάρει". Απλώς ενοχλεί τον "αδύναμο κρίκο" και προσπαθεί να τρομοκρατήσει την Ελλάδα για να διασπάσει την συμμαχία. Δεν υπάρχει περίπτωση να αγγίξει την Μεγίστη, εκτός και αν διακινδυνεύσει να υποστεί ήττα τεράστιων διαστάσεων... Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr αναδημοσίευση από το www.defencenet.gr/

10 στρατηγικές χειραγώγησης του κοινού

Δευτέρα, 12 Σεπτεμβρίου 2011 Χειραγώγηση της μάζας ... Tίποτα δεν αφήνουν στην τύχη ... Για όλα υπάρχει εξήγηση! 10 στρατηγικές χειραγώγησης του κοινού 1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν.... καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους). 2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα- αντίδραση- λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών. 3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς. 4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. 5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους). 6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές. 7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους). 8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος. 9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση. 10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους. Ένα κείμενο του Noam Chomsky Αναρτήθηκε από ORPHEUS στις 12:50 http://aemus.blogspot.com

Οι Τούρκοι χαρακτηρίζουν "εχθρικά" τα ισραηλινά μαχητικά.Αλλάζουν κωδικούς.

Οι Τούρκοι χαρακτηρίζουν "εχθρικά" τα ισραηλινά μαχητικά.Αλλάζουν κωδικούς. Αλλάζουν “ταυτότητα” τα ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη F-16 και από “φίλια” γίνονται “εχθρικά”. Η τουρκική ΠΑ είναι έτοιμη αν η κρίση με το Ισραήλ συνεχίσει να κλιμακώνεται επικίνδυνα, να αλλάξει τους κωδικούς αναγνώρισης “φίλιων” και “εχθρικών αεροσκαφών στα μαχητικά της αεροσκάφη. Τουρκικές εφημερίδες προχωράνε ακόμη περισσότερο το θέμα υποστηρίζοντας ότι η τουρκική βιομηχανία ASELSAN κατασκεύασε ένα νέο σύστημα ανγνώρισης όχι μόνο για τα αεροσκάφη,αλλά και για πολεμικά πλοία και υποβρύχια το οποίο στις εχθρικές απειλές περιλαμβάνει και τα ισραηλινά αεροσκάφη. Σύμφωνα με δημοσιεύματα τουρκικών εφημερίδων, τα F-16, τα οποία αγοράστηκαν από τις ΗΠΑ, είχαν ενσωματωμένο σύστημα που αυτομάτως αναγνώριζε ως φίλια τα ισραηλινά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία, και δεν επέτρεπε στα τουρκικά αεροσκάφη να στοχεύσουν σε ισραηλινά πλοία ή αεροπλάνα. Η αλλαγή των κωδικών αναγνώρισης και η επιλογή να θεωρούνται τα ισραηλινά αεροσκάφη εχθρικά, είναι άλλη μία ένδειξη ότι αυτή η κρίση μεταξύ Τουρκίας-Ισραήλ,έχει μπει σε δρόμο χωρίς επιστροφή. από το http://www.onalert.gr/

ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011 ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ 30 γκαουλάιτερ θα επιβλέπουν τα υπουργεία Της ΕΛΕΝΗΣ ΚΩΣΤΑΡΕΛΟΥ Επιασαν δουλειά οι «τοποτηρητές» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι οποίοι αναλαμβάνουν ουσιαστικά να βάλουν... τάξη στην ελληνική οικονομία. Χορστ Ράιχενμπαχ, ο επικεφαλής της task force Μέχρι τα τέλη του μήνα, η 30μελής ειδική Ομάδα Δράσης, ή task force, θα έχει εγκατασταθεί στα υπουργεία της χώρας, προκειμένου να επιβλέψει την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου και κυρίως να λειτουργεί πυροσβεστικά όπου απαιτείται η λήψη των μέτρων που συμφωνήθηκαν μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας. «Δουλειά μας είναι να υποστηρίξουμε τους Ελληνες, ώστε να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα που συμφώνησαν, μέσω τεχνικής βοήθειας. Και για μένα η σημαντικότερη δουλειά είναι να συντονίσω αυτή την τεχνική βοήθεια και να φέρω έτσι στους Ελληνες ένα σημάδι ελπίδας. »Δεν θα είχα αναλάβει τη δουλειά αν δεν ήμουν πεπεισμένος ότι οι Ελληνες θα τα καταφέρουν» δήλωνε χθες ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης, Χορστ Ράιχενμπαχ, λίγο πριν συναντηθεί με τον υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, παρουσία του προέδρου του ΣΟΕ, Γιώργου Ζανιά, και του γενικού γραμματέα του υπουργείου, Ηλία Πλασκοβίτη. Σήμερα, ο κ. Ράιχενμπαχ συναντάται και με τον πρωθυπουργό. «Να βοηθήσει» Ο εκπρόσωπος του επιτρόπου Ολι Ρεν, Αμαντέο Αλταφάζ, διευκρίνισε ότι η ειδική ομάδα έχει βασική αποστολή να βοηθήσει την Ελλάδα να επανέλθει στην ανάπτυξη και όχι να τη θέσει υπό κηδεμονία, υπενθυμίζοντας ότι συμφώνησαν για τη σύστασή της ο πρόεδρος Ζοζέ Μπαρόζο και ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Πρόσθεσε δε ότι η ομάδα θα λειτουργεί παράλληλα με την τρόικα και αποσαφήνισε ότι δεν πρόκειται να εμπλακεί στον προσδιορισμό των υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων ή της ακίνητης περιουσίας και θα περιοριστεί στην παροχή τεχνικής και νομικής βοήθειας σε σχέση με τη συμβατότητα προς το κοινοτικό δίκαιο. Η Ομάδα Δράσης συστήθηκε από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο για την παροχή τεχνικής βοήθειας στην Ελλάδα, ώστε να υποστηριχθεί η εφαρμογή του προγράμματος της τρόικας και να επιταχυνθεί η απορρόφηση ευρωπαϊκών πόρων, μετά τις καθυστερήσεις που παρατηρήθηκαν ως προς την προώθηση των μέτρων και που εντοπίζονται στους περιορισμούς της δημόσιας διοίκησης και τα εμπόδια στον πολιτικό συντονισμό. Θα εστιάσει στην ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη και την απασχόληση. Ανά τρίμηνο θα υποβάλλει εκθέσεις προόδου στις ελληνικές αρχές και στην Επιτροπή. Η Ομάδα Δράσης, που έχει συμβουλευτικό ρόλο, θα εδρεύει μεν στις Βρυξέλλες, αλλά στην Αθήνα θα λειτουργεί η ειδική ομάδα επικοινωνίας και υποστήριξης σε στενή συνεργασία με την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα. Το γενικό συντονισμό των εργασιών έχει ο επίτροπος Ολι Ρεν και επικεφαλής της είναι ο Χορστ Ράιχενμπαχ, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και πρώην γενικός διευθυντής στην Επιτροπή. Τα μέλη της είναι αποσπασμένοι εμπειρογνώμονες της Επιτροπής και των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αποτελείται από μια ομάδα συντονισμού και από εμπειρογνώμονες που θα εργάζονται επί τόπου στα υπουργεία ή σε άλλες υπηρεσίες του κράτους πάνω σε συγκεκριμένα έργα και θέματα που θα ορίζουν οι ελληνικές αρχές. Επικεφαλής κάθε ομάδας είναι Ελληνας τεχνοκράτης συνεπικουρούμενος από Ευρωπαίο σύμβουλο. Απορρόφηση πόρων Η πρώτη τους έκθεση θα εξετάσει μέτρα για την επιτάχυνση της απορρόφησης ευρωπαϊκών πόρων, συμπεριλαμβανομένου συγκεκριμένου προγράμματος και χρονοδιαγράμματος, και θα αποσταλεί στην Επιτροπή και στις ελληνικές αρχές μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου. Θα πραγματοποιούν τόσο σύντομες όσο και μεγαλύτερης διάρκειας επισκέψεις. Δεν είναι επιθεωρητές ούτε ελεγκτές και δεν ασκούν καθήκοντα που ανήκουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης και διοίκησης. Στο επίκεντρό τους βρίσκονται: ιδιωτικοποιήσεις, αγορά εργασίας, επενδύσεις, αναμόρφωση δικαστικού συστήματος, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, αναδιάρθρωση ΔΕΚΟ, φορολογία (όπως καταπολέμηση διαφθοράς στο φοροελεγκτικό μηχανισμό, μεταρρυθμίσεις και τεχνικές λογιστικού ελέγχου), δημοσιονομική διαχείριση (όπως διοικητική αναδιοργάνωση υπηρεσιών παρακολούθησης δαπανών), αναδιοργάνωση Δημοσίου, αναμόρφωση αγορών αγαθών και υπηρεσιών. από το www.enet.gr/ αναρτήθηκε την 14.09.2011

Για την υπόθεση κατασκοπίας , την φθορά της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού και την πλατιά αντι-νέο φιλελεύθερη πολιτική συμμαχία

Για την υπόθεση κατασκοπίας , την φθορά της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού και την πλατιά αντι-νέο φιλελεύθερη πολιτική συμμαχία Σεπτεμβρίου 14, 2011 από ecoleft11 Γράψτε ένα σχόλιο Μιλώντας σήμερα στο ρ/σ «Aθήνα 9.84» (Β. Πάϊκος), για τις πολιτικές εξελίξεις, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής: Για την υπόθεση κατασκοπίας Είναι θλιβερό ότι ασκείται ποινική δίωξη στον προϊστάμενο διαχείρισης του περίφημου «βαλιτσακίου». Προφανώς απαιτείται αναλυτική ενημέρωση για την υπόθεση και στο επίπεδο που προβλέπεται. Η κυβέρνηση σήμερα οφείλει να ενημερώσει όλα τα κόμματα για τις διαστάσεις αυτής της υπόθεσης. Εδώ που είμαστε μόνο αυτό μας έλειπε. Δεν είναι δυνατόν να κουκουλώνονται αυτά και να κάνει κανείς «το παγώνι», όπως έγινε επί Καραμανλή Ευτυχώς που η Δικαιοσύνη ανέσυρε μετά από πρωτοβουλία της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας τον κλειστό φάκελο των υποκλοπών και βρέθηκαν κάποια ίχνη που συνδέονται με την Αμερικανική Πρεσβεία. Επιτέλους σ’ αυτήν την χώρα πρέπει να υπάρξει κράτος, δικαιοσύνη, κυβέρνηση που να υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και να διαπραγματεύεται. Αν νοικοκυρέψουμε αυτή τη χώρα, που είναι οικόπεδο γωνία, θα διαπραγματευόμαστε όλα τα θέματα με καλύτερο τρόπο. Για την φθορά της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού Ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε τον κ. Παπανδρέου πρωθυπουργό εν εφεδρεία; Σημειολογικά τι υποδηλώνει αυτό; Είναι βέβαιο ότι ο πολιτικός χρόνος και το πολιτικό κεφάλαιο αυτής της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού έχει σπαταληθεί εδώ και 2 χρόνια χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα. Γι αυτό τρέχουν και δεν φτάνουν. Το ενδεχόμενο να προκύψει εκλογές το επόμενο χρονικό διάστημα από ανάγκη κι όχι από σχεδιασμό Παπανδρέου είναι εξαιρετικά πιθανό. Γι’ αυτό φουντώνουν και τα σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και το πελάγωμα εντός της κυβέρνησης. Τα έχουν κάνει εντελώς μούσκεμα, έχουν αποτύχει παταγωδώς, μειώνεται ραγδαία η επιρροή του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις και τώρα το δίλημμα μέσα στο ΠΑΣΟΚ είναι εκλογές σύντομα με αξιοπρεπή ήττα, έτσι ώστε να συνδιαχειριστούν τα πράγματα μαζί με τη ΝΔ ή μια μετεκλογική συντριβή που θα οδηγήσει και σε διάσπαση αυτό το χώρο. Γι αυτό ο κ. Τσίπρας είπε όχι να φύγει ο κ. Παπανδρέου αλλά να ανατραπεί; Από τους βουλευτές του; Η αντικατάσταση μιας κυβέρνησης γίνεται μόνο μέσα από τον δρόμο των εκλογών. Ποτέ εμείς στην αριστερά δεν θα υποδεικνύαμε σε βουλευτές άλλου κόμματος νομίμως εκλεγμένους να προχωρήσουνε σε πραξικοπηματικού τύπου ενέργειες. Αυτό που ειπώθηκε χθες από τον πρόεδρο της κοινοβουλευτικής μας ομάδας είναι ότι ο κοινωνικός παράγοντας με μαζικές ειρηνικές εκδηλώσεις μπορεί να επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Επιθυμίας μας είναι πέρα από την αναμονή της κάλπης είναι η ενεργοποίηση του κοινωνικού παράγοντα μαζικά, ειρηνικά, αποτελεσματικά, για να ξεφύγουμε από μια πολιτική που εδώ και πολύ καιρό, διαπιστώνουμε ότι πηγαίνει από το «μνημόνιο ή χρεωκοπία» στο και «μνημόνιο και χρεωκοπία». Για την πλατιά αντι-νέο φιλελεύθερη πολιτική συμμαχία Πώς εννοείτε ότι μπορεί να διαμορφωθεί αυτή η αντιμνημονιακή συμμαχία-πλειοψηφία που προτείνετε; Μέσα από εκλογές φυσικά. Με χαρά διαπιστώνω ότι και ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί όλο και περισσότερο το τελευταίο χρονικό διάστημα πιο καθαρά, αυτόν τον στόχο της ευρύτατης, αριστερής, δημοκρατικής αντιμνημονιακής συμμαχίας. Δεν υποτιμώ τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος αλλά αν επιτευχθεί μια συμμαχία ικανή να εκφραστεί και στις εκλογές μαζί, που να αποτελείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δυνάμεις από την Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, το κόμμα του κ. Δημαρά, τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, και μικρότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, θα είναι κάτι καινοτόμο και προοδευτικό. Ακόμα κι αν το ΚΚΕ απορρίπτει μια τέτοια συμμαχία, σε περίπτωση έγκαιρου σχηματισμού αυτής της πολιτικής συμμαχίας και κατάστρωσης σχεδίου αλλαγών, θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμα και την πρωτιά. Ο κ. Δημαράς είναι εν δυνάμει σύμμαχος, ο κ. Κουβέλης λέει κατηγορηματικά «όχι», το ΚΚΕ λέει «όχι». Γιατί δεν είστε πιο ειλικρινείς και να πείτε θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πλειοψηφία; Δεν πετάμε στα σύννεφα. Η πίεση που έρχεται από την κοινωνία είναι διαφορετική από τις στιγμιαίες παροδικές αντιδράσεις και αντιστάσεις ηγετικών περιχαρακώσεων. Όπουδήποτε κι αν σταθείτε, ο κόσμος που βρίσκεται στο ευρύτερο φάσμα της αριστεράς και της οικολογίας μας «τραβάει από το μανίκι» να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ αριστερά και λένε: «τι περιμένετε; Ενωθείτε γύρω από πέντε συγκεκριμένα πράγματα και προσφέρετε λύσεις διεκδικείστε έναν σημαντικότερο ρόλο», για να βρούμε κι εμείς διέξοδο. Και ως φρένο σε μια λαίλαπα μέτρων και ως μοχλό για την προώθηση θετικών αλλαγών που χρειάζεται επιτέλους αυτός ο τόπος. Είναι ένας ολόκληρος τρόπος διακυβέρνησης που φτάνει στο τέλος του. Αν ο κόσμος σας «τραβάει από το μανίκι» γιατί δεν καταγγέλλετε πολιτικά αυτούς που δεν συμπράττουν στην πρότασή σας; Δεν υπάρχει ανάγκη με την πρώτη άρνηση να πηγαίνει κανείς στην καταγγελία. Αν ήταν έτσι δε θα φτιάχνονταν ποτέ συμμαχίες. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και βομβαρδισμός προτάσεων και ενωτικών πρωτοβουλιών σ’ όλη την Ελλάδα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Με πρόγραμμα ρεαλιστικών και εφικτών προτάσεων για έξοδο από την κρίση . Όχι, ενότητα για την ενότητα. Έτσι ώστε αυτή η ανάγκη να ωριμάσει, να πιέσει και να υπάρξουν αλλαγές. Ακόμα και στην ΔΗΜΑΡ υπάρχουν δυνάμεις που βλέπουν θετικά την πρόταση μας, παρ’ ότι ο σύντροφος ο Φώτης ο Κουβέλης λέει «όχι». Αυτήν την ώρα υπό το φώς της κοινωνικής δυναμικής και του κοινωνικού αδιεξόδου απαιτούνται ευρύτεροι αναστοχασμοί. Είναι απορίας άξιον, πως είναι δυνατόν η ΔΗΜΑΡ να συζητά το ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας με το κόμμα του κ,. Δημαρά κι όχι με τον ΣΥΝ, στον οποίο συνυπήρχαμε μέχρι χθες. Αν δει κανείς τις κοινωνικές εξελίξεις και τις δημοσκοπήσεις θα διαπιστώσει ότι η επιμονή του ΣΥΝ στην πρόταση δημιουργίας πλατιάς αντι-νεοφιλελεύθερης συμμαχίας ακουμπάει σε μια κοινωνική δυναμική. Επιβραβεύεται και βρίσκει απήχηση. Όχι καταγγελίες αλλά επίθεση φιλίας παντού! Ακόμα και προς το ΚΚΕ, ένα άπλωμα χεριού. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις μεγάλες διαφορές που έχουμε. Ένα κομμάτι κι αυτού του χώρα διψά για ανανέωση και σύμπραξη. Μάλιστα αυτό το κομμάτι ενοχλήθηκε που το ΚΚΕ δεν έβγαλε ούτε μια ανακοίνωση όταν πέθανε ο Λεωνίδας Κύρκος. Για το ενδεχόμενο εκλογών και συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης υφίστανται μια πρωτοφανή αδικία. Καλούνται να πάρουν θέση για κάποια διλήμματα, επιτακτικά χωρίς να ευθύνονται για την κατάσταση. Αλλά δε χρειάζονται προτάσεις; Σταθερά μας κατηγορούν ότι δεν προτείνουμε λύσεις. Όταν παρουσιάζουμε σοβαρές προτάσεις, κοστολογημένες και εμπεριστατωμένες μας λένε, αυτά δεν εφαρμόζονται. Είναι προφανές ότι η κυβερνητική πολιτική έχει αποτύχει παταγωδώς να περιορίσει τις σπατάλες που προκύπτουν από την κομματική λογική που βλέπει το κράτος σαν ταμείο από το οποίο μοιράζουν αφειδώς χρήματα χωρίς έλεγχο, την ίδια ώρα που κόβουν μισθούς, συντάξεις και πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Πώς γίνεται ενώ κόβουν με τον μπαλτά, οι κρατικές δαπάνες να αυξάνονται αντί να μειώνονται; Η απάντηση είναι πολιτική και υπαγορεύει αλλαγή και στο τιμόνι. Για να θυμηθώ μια φράση του Χαρίλαου Φλωράκη: «δεν αρκεί να αλλάξει ο χαβάς, πρέπει να αλλάξουν και οι βιολιτζίδες». Το ερώτημα είναι να μην πάνε στην γαλάζια ορχήστρα που μας έφερε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, με αποτέλεσμα ο προηγούμενος μαέστρος να κάνει 1,5 χρόνο να μιλήσει. Ούτε βέβαια στο πρασινογαλάζιο. Αν πιστεύουν κάποιοι ότι αθροίζοντας δύο αποτυχίες θα δημιουργήσουν μια θριαμβευτική επιτυχία, αν αυτό θεωρούν λύση πρέπει πριν ανεβάσουν αυτό το πρόγραμμα στη σκηνή να το παρουσιάσουν και στον ελληνικό λαό ζητώντας την έγκριση του με εκλογές. Αφού πρώτα ψηφίσουν την απλή αναλογική με πλήρη αντιστοιχία ψήφων και εδρών, αφού πιστεύουν και στις κυβερνήσεις συνεργασίας κι όχι μόνο στις μονοκομματικές. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου μπορεί να γίνει και άμεσα μάλιστα εάν Παπανδρέου και Σαμαράς συμφωνήσουν, αν και αρκεί και μόνος του, ο Παπανδρέου. Διότι οι 154 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συν τους βουλευτές της ελάσσονος αντιπολίτευσης που στηρίζουν την απλή αναλογική, υπερβαίνουν τους 200 που απαιτείται. Η ατζέντα με την οποία εκλέχτηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το 2009 είναι πολύ διαφορετική από τις σημερινές συνθήκες. Απέναντι σ΄αυτό εμείς πρέπει να αντιτάξουμε την αντι-νεοφιλελεύθερη συμμαχία της ευρύτατης αριστερής συμμετοχής. Πιστεύω ότι υπό το βάρος των εξελίξεων επιταχύνεται μια τέτοια εξέλιξη. αναδημοσίευση από το http://ecoleft.wordpress.com

ΧΡΕΗ, ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΧΡΕΗ, ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ




Tuesday, 13 September 2011 01:01

Tου κ.Βασίλη Βιλιάρδου - Τα ομόλογα, από μέσον για τη χρηματοδότηση των πολέμων, εξελίχθηκαν στο μονεταριστικό όπλο για την ανάληψη της δημοκρατικής εξουσίας από τους Πολίτες – ενώ η κάποτε απολυταρχική Γαλλία αναδείχθηκε στο πιο φημισμένο θύμα τους




Ανάλυση



“Τα βαθύτερα αίτια πίσω από τα γεγονότα, τα οποία οδηγούν μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, όπως για παράδειγμα την Ελλάδα, στα ελλείμματα και στην υπερχρέωση, είναι η μακροχρόνια έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία – προς την Πολιτική, προς τους Θεσμούς, προς το «πλαίσιο» λειτουργίας (επιχειρηματικό, φορολογικό κα.), καθώς επίσης προς τις πάσης φύσεως υπόλοιπες «εξουσίες» (ΜΜΕ, συνδικαλιστικές οργανώσεις κλπ.).


Η χρεοκοπία τώρα ενός κράτους δεν προκαλείται τόσο από την υπερχρέωση ή από την απώλεια της πιστοληπτικής αξιολόγησης του, όσο από την άρνηση των Πολιτών του να συμμετέχουν στη χρηματοδότηση του, καθώς επίσης στις προσπάθειες εξυγίανσης της οικονομίας του – από την ανυπακοή τους δηλαδή στα μέτρα που επιλέγονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Κατ’ επέκταση, μία κυβέρνηση είναι «καταδικασμένη», όταν δεν είναι ικανή να εφαρμόσει τα προγράμματα που έχει ψηφίσει ή συμφωνήσει με τους δανειστές – όταν δεν μπορεί πλέον να πείσει τους Πολίτες να πληρώσουν κερδίζοντας, ως οφείλει, την εμπιστοσύνη τους.


Τέλος, όταν μία χώρα χρεοκοπεί, είναι μάλλον αναπόφευκτες οι αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις – με το Κοινοβούλιο ή τους υπόλοιπους Θεσμούς της να απειλούνται με την «τύχη» της «λαιμητόμου και της Βαστίλης», έτσι όπως βιώθηκαν στα πλαίσια της Γαλλικής Επανάστασης.



Σε κάθε περίπτωση, πάντοτε υπάρχουν λύσεις, ακόμη και όταν μία χώρα ευρίσκεται στο χείλος της καταστροφής - υπερχρεωμένη, εξευτελισμένη, υποχείριο των δανειστών ή των «εταίρων» της και «καταρρακωμένη». Αρκεί να υπάρξει, έστω και την ύστατη στιγμή, μία επαρκής, έντιμη πολιτική ηγεσία, η οποία να μπορέσει να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των Πολιτών της - υποχρεώνοντας τους Θεσμούς, καθώς επίσης όλες τις υπόλοιπες εξουσίες, να λειτουργήσουν σωστά και με ανιδιοτέλεια, προς όφελος του συνόλου”.




ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗΣ

Ανεξάρτητα από τις παραπάνω διαπιστώσεις, η αύξηση των δημοσίων χρεών ήταν ανέκαθεν το αποτέλεσμα κρίσεων ή/και πολέμων – ενώ για τη Δύση, η σημερινή κρίση χρέους είναι ήδη η τέταρτη, από το ξεκίνημα του εικοστού αιώνα (ενδεχομένως η πρώτη, η οποία οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην ανεπάρκεια ή/και στην εκτεταμένη διαφθορά της δυτικής Πολιτικής). Χωρίς να αναλωθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, υπάρχουν ουσιαστικά πέντε βασικές «απαντήσεις» στο πρόβλημα του χρέους – είτε αυτό αφορά πολύπλοκες διακρατικές ενώσεις, όπως την Ευρωζώνη, είτε αυτόνομα κράτη:



(α) Διαγραφή χρέους (haircut): Συνώνυμο ουσιαστικά με τη χρεοκοπία, έχει χρησιμοποιηθεί για πάρα πολλά χρόνια, από αρκετές χώρες - με κύριο στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, λόγω της επιβάρυνσης των τόκων. Χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για μία επικίνδυνη διαδικασία, αφού η άρνηση πληρωμής χρέους δημιουργεί τεράστια προβλήματα στους πιστωτές – είτε αυτοί είναι οι Πολίτες του κράτους (εσωτερικός δανεισμός), είτε οι τράπεζες του, είτε οι διεθνείς, πάσης φύσεως δανειστές του. Σε κάθε περίπτωση, καταστρέφονται αυτόματα χρήματα («καίγονται», επειδή η πίστωση τα παράγει, ενώ η εξόφληση τα «αναιρεί»), κυρίως επειδή τα ομόλογα του δημοσίου χάνουν εντελώς την αξία τους.



Μίας μεγάλης έκτασης διαγραφή χρεών θα μπορούσε να οδηγήσει στην «σύντηξη» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσα από τις χρεοκοπίες τραπεζών και τον πανικό των επενδυτών, με αποτέλεσμα να βυθιστεί στην ύφεση η παγκόσμια οικονομία – με καταστροφικές συνέπειες τόσο για τις επιχειρήσεις, όσο και για τους ιδιώτες.



Η «ελαφριάς μορφής», η ελεγχόμενη καλύτερα κρατική πτώχευση, όπου τα κράτη πληρώνουν τα ονομαστικά χρέη τους, αλλά διαφοροποιούν τις συνθήκες (επιτόκια, χρόνος αποπληρωμής κλπ.), σε συμφωνία με τους πιστωτές τους, έχει ηπιότερα αποτελέσματα για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα – μέθοδος που ακολουθήθηκε από αρκετές χώρες μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, στις οποίες οι κυβερνήσεις τους επέβαλλαν ανώτατα όρια επιτοκίων δανεισμού και ύψους χρεολυσίων (τα κράτη εξοικονομούσαν τόκους και χρόνο, χωρίς να δημιουργούν χρηματοπιστωτικά σοκ – ίσως ο μοναδικός «βατός» δρόμος για την Ελλάδα σήμερα).





(β) Εσωτερικός δανεισμός: Είναι ο δρόμος που έχει επιλέξει η Ιαπωνία, η οποία καταφέρνει να πληρώνει τις υποχρεώσεις της, παρά το ότι έχει το «μακράν» υψηλότερο χρέος παγκοσμίως (220% του ΑΕΠ της, με αυξητικές τάσεις). Η δυνατότητα της αυτή προέρχεται από τον πλούτο του ιδιωτικού τομέα της, σε συνδυασμό με την «πατριωτική» του εντιμότητα – αφού κατέχει σχεδόν το 90% του δημοσίου χρέους, με επιτόκια που δεν ξεπερνούν το 1%.



Η «μέθοδος» αυτή θα μπορούσε να είχε εφαρμοσθεί και από την Ελλάδα, ο ιδιωτικός τομέας της οποίας ήταν από τους υγιέστερους στην Ευρώπη (άρθρο μας), εάν η κυβέρνηση είχε κάνει σωστές επιλογές, όταν ανέλαβε την εξουσία – πόσο μάλλον σε συνδυασμό με το μηδενισμό του χρέους και με τα εθνικά ομόλογα, προς όφελος της εθνικής μας κυριαρχίας. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια θα ήταν η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, κατά το παράδειγμα της Ιαπωνίας – κάτι που μάλλον δεν μπόρεσε να επιτευχθεί στη χώρα μας.





Τέλος, ο εσωτερικός δανεισμός έχει υιοθετηθεί σε κάποιο βαθμό και από την Ιταλία, το δημόσιο χρέος της οποίας ξεπερνάει το 120% του ΑΕΠ της – γεγονός όμως δεν φαίνεται να διατηρείται στο μέλλον, εάν δεν καταπολεμηθεί άμεσα η ασυνέπεια, η αυξανόμενη διαφθορά και η διαπλοκή στη χώρα (η Ιταλία κινδυνεύει πολύ περισσότερο από την Ισπανία να χρεοκοπήσει, ειδικά εάν τυχόν οι Πολίτες της «αποσύρουν» την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση – αφού το δημόσιο χρέος της, σε σχέση με το ΑΕΠ της, είναι διπλάσιο από αυτό της Ισπανίας).





(γ) Πληθωρισμός: Πρόκειται για μία «αγαπημένη» ιστορικά μέθοδο, για την αντιμετώπιση της υπερχρέωσης. Όταν ακριβαίνουν οι τιμές, αυξάνονται συνήθως τόσο τα εισοδήματα (μισθοί κλπ.), όσο και τα φορολογικά έσοδα των κρατών – παρά το ότι τα χρήματα χάνουν σε αγοραστική αξία. Αντίθετα, το ύψος των υφισταμένων χρεών παραμένει σταθερό, κάτι που διευκολύνει σε σημαντικό βαθμό τη διαχείριση τους. Σύμφωνα με πολλούς οικονομολόγους, η αύξηση του πληθωρισμού σήμερα στο 4-6% θα ήταν αρκετή για την επίλυση του προβλήματος της Δύσης. Δυστυχώς, όσον αφορά την Ευρωζώνη, δεν συμφωνεί η Γερμανία, λόγω των φόβων της από το παρελθόν (υπήρξε δύο φορές θύμα του υπερπληθωρισμού).





Ο πληθωρισμός βέβαια (όπως και η διαγραφή χρεών) είναι εις βάρος των αποταμιευτών, καθώς επίσης των ιδιοκτητών περιουσιακών στοιχείων (με εξαίρεση τα ακίνητα και κάποια άλλα), αφού οι απαιτήσεις τους περιορίζονται σε όρους αγοραστικής αξίας των χρημάτων τους. Συνήθως επηρεάζονται ανάλογα και οι συντάξεις – ενώ οι μισθοί ακολουθούν την αυξητική πορεία των τιμών και δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα (ακόμη και σε ιστορικές περιόδους υπερπληθωρισμού, οι μισθωτοί ήταν σε σχετικά καλή θέση).





Το μεγάλο πρόβλημα είναι όμως το ότι, ο πληθωρισμός δεν είναι εύκολο να χειρισθεί με ακρίβεια. Για παράδειγμα σήμερα, παρά το ότι οι κεντρικές τράπεζες αυξάνουν συνεχώς την ποσότητα χρήματος («τυπώνουν»), οι τιμές δεν είναι ανοδικές, επειδή κανένας δεν θέλει να ξοδέψει – ούτε οι καταναλωτές, ούτε οι επιχειρηματίες, για τη χρηματοδότηση νέων επενδύσεων. Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα αλλάζουν ξαφνικά, οι δαπάνες τόσο των καταναλωτών, όσο και των επιχειρήσεων αυξάνονται απότομα, οι κεντρικές τράπεζες δεν προλαβαίνουν να απορροφήσουν την υπερβάλλουσα ποσότητα χρημάτων και ο υπερπληθωρισμός (άνω του 10%) καταστρέφει τελικά το νόμισμα - το οποίο απαξιώνεται εντελώς, με τρομακτικά επώδυνες συνέπειες για όλους (Πολίτες και κράτη).





(δ) Λιτότητα: Εάν ακολουθηθεί η συγκεκριμένη τακτική (όπως σήμερα στην Ευρώπη, κατ’ εντολή της Γερμανίας), οι κυβερνήσεις μπορούν να επιλέξουν εύκολα εκείνες τις ομάδες της κοινωνίας, οι οποίες θα επιβαρυνθούν περισσότερο (με τη βοήθεια της φορολογικής πολιτικής).





Το πρόβλημα είναι όμως πως το ίδιο το κράτος είναι ένας σημαντικός οικονομικός παράγοντας – οπότε, εάν καθυστερεί τις επενδύσεις, μειώνει τις αμοιβές και απολύει δημοσίους υπαλλήλους, οδηγεί τη χώρα σε ύφεση. Το αποτέλεσμα είναι να περιορίζονται τα έσοδα του και να αυξάνουν οι δαπάνες του, λόγω της ανεργίας που προκαλεί – με αναγκαστικό επακόλουθο τη συνέχιση της ανόδου των χρεών, τόσο σε απόλυτα, όσο και σε σχετικά μεγέθη (ως προς το ΑΕΠ κλπ.).





Επομένως, η λιτότητα κοστίζει ανάπτυξη και η ελλειμματική ανάπτυξη οδηγεί την οικονομία στη χρεοκοπία – εκτός εάν η πολιτική της λιτότητας εφαρμόζεται από πειθαρχημένες, πλούσιες χώρες, χωρίς μεγάλα ελλείμματα και χρέη, αφού μόνο αυτές έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούν την οικονομία τους για εκείνο το χρονικό διάστημα (αρκετά μεγάλο) που απαιτείται για την εξυγίανση τους.





(ε) Ανάπτυξη: Τα κράτη δεν είναι υποχρεωμένα να συμπεριφέρονται σαν τις καλές νοικοκυρές (A.Merkel), οι οποίες κάνουν οικονομία για να μειώσουν τα χρέη τους – αφού η «διαχειρισιμότητα» των οφειλών τους δεν εξαρτάται από το απόλυτο ύψος τους, αλλά από τη σχέση τους αναφορικά με το ΑΕΠ. Για παράδειγμα, οι Η.Π.Α. περιόρισαν το δημόσιο χρέος τους μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο από το 108% του ΑΕΠ, στο 50% - παρά το ότι, σε απόλυτα μεγέθη, οι οφειλές τους αυξήθηκαν (από τα 269 δις $ τότε, στα 274 δις $).





Ειδικότερα, όσο υψηλότερο είναι το ΑΕΠ μίας χώρας, τόσο περισσότερα είναι τα φορολογικά έσοδα, τα οποία έχει στη διάθεση της η κυβέρνηση για την αποπληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων των δανείων της. Ουσιαστικά, αρκεί να αυξάνεται το ΑΕΠ με ρυθμό υψηλότερο των επιτοκίων, για να θεωρείται απόλυτα διαχειρίσιμο το χρέος. Ακριβώς για το λόγο αυτό, η ανάπτυξη θεωρείται ως ο «βασιλικός δρόμος» για την έξοδο από μία χρηματοπιστωτική κρίση – είναι όμως ταυτόχρονα ο δυσκολότερος στην επίτευξη του.





Πόσο μάλλον κάτω από τις σημερινές συνθήκες, οι οποίες θυμίζουν τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 – χαμηλή ανάπτυξη, χαμηλός πληθωρισμός και ανοιχτά σύνορα για το διεθνές κεφάλαιο. Την εποχή εκείνη (1933), όπου οι Η.Π.Α. υιοθέτησαν καθυστερημένα τον κανόνα του χρυσού (απαγορεύοντας την κατοχή του από τους ιδιώτες και μετατρέποντας όλα τα αποθέματα σε ράβδους, στην ιδιοκτησία του κράτους – εξ’ ου και τα εναπομένοντα νομίσματα Double Eagle, ονομαστικής αξίας μόλις 20 $, πωλούνται με 7,6 εκ. $), καμία σχεδόν βιομηχανική χώρα δεν εξόφλησε τις υποχρεώσεις της – ενώ ακολούθησε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.





Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε σκόπιμο να προσθέσουμε εδώ τον Πίνακα Ι, ο οποίος καταγράφει τις είκοσι χώρες, οι οποίες εξάγουν τις μεγαλύτερες ποσότητες όπλων παγκοσμίως:





ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς πολεμικού εξοπλισμού παγκοσμίως








Χώρα


Μερίδιο Αγοράς %


Χώρα


Μερίδιο Αγοράς %


















Η.Π.Α.


30,3


Ισραήλ


1,9




Ρωσία


23,0


Ουκρανία


1,7




Γερμανία


11,0


Ελβετία


1,2




Γαλλία


7,0


Καναδάς


1,0




Μ. Βρετανία


4,0


Ν. Αφρική


0,5




Ολλανδία


3,0


Ν. Κορέα


0,5




Κίνα


3,0


Πολωνία


0,5




Ισπανία


3,0


Βέλγιο


0,5




Ιταλία


2,0


Νορβηγία


0,4




Σουηδία


2,0


Βραζιλία


0,3



Πηγή: Spiegel


Πίνακας: Β. Βιλιάρδος


Σημείωση: Οι εξαγωγές όπλων τα τελευταία πέντε έτη αυξήθηκαν κατά 20% - ενώ η Γερμανία κατάφερε να διπλασιάσει το μερίδιο της, κυρίως στους τομείς των υποβρυχίων, των πολεμικών πλοίων και των αρμάτων μάχης (σημαντικότεροι πελάτες της η Τουρκία με 14% των εξαγωγών της, η Ελλάδα με 13% και η Ν. Αφρική με 12%).





Όπως διαπιστώνεται από τον Πίνακα Ι, όλες οι υπόλοιπες χώρες του πλανήτη εξάγουν μόλις το 3,2% του πολεμικού εξοπλισμού παγκοσμίως, ενώ μόνο η Η.Π.Α. και η Ρωσία το 53,3%. Η υπεροχή της «πλούσιας Δύσης» στον τομέα είναι εμφανής, όπως επίσης η μεγάλη αδυναμία της Κίνας να ανταγωνιστεί τις δύο πολεμικές υπερδυνάμεις – αλλά και την τρίτη κατά σειρά, τη Γερμανία.





Επίσης θεωρούμε σκόπιμο να επαναλάβουμε τον Πίνακα ΙΙ, στον οποίο φαίνεται η εξέλιξη των δημοσίων χρεών της υπερδύναμης, μετά την κατάληψη της εξουσίας από τα παιδιά του Σικάγου και την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους – η οποία μείωσε ραγδαία την εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, ενώ οδήγησε τελικά τις Η.Π.Α. στην αποβιομηχανοποίηση, μέσα από την παγίδα των ιδιωτικοποιήσεων:





ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Ιστορική κατανομή του δημοσίου χρέους των Η.Π.Α., συνολικού ύψους 14,3 τρις $








Περίοδος


Πρόεδρος


Ποσοστό επί του συν. χρέους


*Χρέος


















Έως το 1981


Προ Reagan


7,0%


1,01




1981-1989


Reagan


13,2%


1,89




1989-1993


Bush senior


10,5%


1,50




1993-2001


Clinton


9,8%


1,40




2001-2009


Bush junior


42,7%


6,11




2009-2010


**Obama


16,8%


2,39


















Σύνολα





100%


14,3



* Αύξηση χρέους σε τρις $


** Εντός ενός μόνο έτους ξεπέρασε την οκταετία Reagan ενώ, εάν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικό, θα ξεπεράσει ακόμη και τον Bush junior.


Σημείωση: Ο μεγαλύτερος πιστωτής των Η.Π.Α. είναι η Fed, αφού κατέχει το 11,6% του δημοσίου χρέους – ήτοι 1,66 τρις $. Ακολουθεί η Κίνα (1,20 τρις $) και η Ιαπωνία (0,91 τρις $).


Πηγή: New York Times


Πίνακας: Β. Βιλιάρδος





Όπως συμπεραίνουμε από τον Πίνακα IΙ οι Η.Π.Α., έως και το 1981, συσσώρευσαν χρέη ύψους μόλις 1,01 τρις $ - γεγονός που συνέβη και στις περισσότερες άλλες χώρες της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Από το 2001 όμως μέχρι το 2009 το δημόσιο χρέος έφτασε στα ύψη, αφού αυξήθηκε κατά 6,11 τρις $ - μία κατάσταση που συνεχίζει να υφίσταται, μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Obama. Το γεγονός αυτό δεν μας επιτρέπει μεγάλες ελπίδες για το μέλλον, όσο και αν ακούγεται το αντίθετο - αφού η αντιστροφή της τάσης είναι, κατά την άποψη μας, εξαιρετικά δύσκολη.





Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ





Όπως φαίνεται από την οικονομική ιστορία, τα ομόλογα του δημοσίου αποτελούν «ιταλική εφεύρεση» – ξεκίνησαν δηλαδή από την Ιταλία, ενώ παραδόξως φαίνεται ότι στην ίδια χώρα θα ολοκληρώσουν την έκτοτε συνεχώς αυξητική πορεία τους.





Ειδικότερα, κάπου στο 14ο αιώνα, οι κυβερνώντες τη Φλωρεντία αποφάσισαν να μισθώσουν στρατιώτες – αφού οι πλούσιοι έμποροι της πόλης, οι οποίοι διεξήγαγαν πολέμους, δεν ήθελαν να πολεμήσουν οι ίδιοι. Για την πληρωμή όμως των μισθοφόρων χρειαζόντουσαν πολλά χρήματα – περισσότερα από όσα είχαν οι διοικούντες την πόλη στη διάθεση τους. Φυσικά θα μπορούσαν να αυξήσουν τους φόρους, αφού υπήρχαν αρκετοί πλούσιοι μεταξύ των υπηκόων τους. Οι έμποροι όμως της πόλης-κράτους θα θεωρούσαν τη φορολόγηση της περιουσίας τους μεγάλη προσβολή, απέναντι στην ελευθερία τους (οι φόροι είναι μία σχετικά νέα εφεύρεση των κυβερνώντων – μόνο το εμπόριο με κρασί και με αλάτι υπόκειντο εκείνη την εποχή σε κρατήσεις).





Οι κυβερνώντες λοιπόν είχαν μία και μόνο επιλογή: να δανεισθούν τα απαραίτητα χρήματα. Όμως, αν και σήμερα ο δανεισμός δεν είναι καθόλου δύσκολος, κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα ήταν μία εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία – επειδή, όποιος δανείζει χρήματα απαιτεί τόκους, οι οποίοι ήταν απαγορευμένοι από τη χριστιανική θρησκεία.





Μερικά χρόνια πριν το πρόβλημα θα μπορούσε να είχε λυθεί, αφού στη Φλωρεντία είχαν εγκατασταθεί ορισμένοι από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ευρώπης. Οι «τοκογλύφοι» αυτοί είχαν ανακαλύψει έναν τρόπο, με τον οποίο μπορούσαν να κερδίζουν δανείζοντας χρήματα, χωρίς να έρχονται σε αντίθεση με την εκκλησία. Οι πρώτοι αυτοί τραπεζίτες του κόσμου δεν απαιτούσαν τόκους – τουλάχιστον δεν τους ονόμαζαν έτσι, «βαφτίζοντας» τους προμήθειες για τους κόπους τους. Οι πελάτες τους ήταν λοιπόν ικανοποιημένοι, οι καθολικοί καρδινάλιοι επίσης και ο «νεογέννητος καπιταλισμός», ο οποίος στηρίζεται στην πίστωση, είχε βρει τρόπο να «ξεγελάσει» την εκκλησία.





Περαιτέρω, ένα από τα δύο μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα της Φλωρεντίας ήταν ο οίκος των Peruzzi – με υποκαταστήματα σχεδόν σε όλες τις σημαντικές πόλεις της Ιταλίας, καθώς επίσης στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βέλγιο, στην Τυνησία, στη Μαγιόρκα, στη Ρόδο και στην Κύπρο. Το Μάρτιο του 1338 ο διευθυντής της επιχείρησης είχε ταξιδέψει στην Αγγλία, επειδή ο τότε βασιλιάς της χρειαζόταν χρήματα για τη διεξαγωγή του πολέμου εναντίον της Γαλλίας. Ο τραπεζίτης δάνεισε το βασιλιά, περιμένοντας ότι θα κέρδιζε μεγάλα ποσά.





Εν τούτοις, το κόστος του πολέμου ήταν τεράστιο και τα λάφυρα ελάχιστα – οπότε ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του και ο τραπεζίτης χρεοκόπησε. Παράλληλα, πτώχευσε και η δεύτερη τράπεζα της πόλης, η οποία είχε επενδύσει επίσης στην Αγγλία – οπότε η Φλωρεντία βίωσε την πρώτη χρηματοπιστωτική κρίση της Ιστορίας. Σύμφωνα δε με τον ιστορικό που τα περιγράφει, «Σε αντίθεση με σήμερα, εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανένας για να διασώσει τις τράπεζες».





Λόγω της συγκεκριμένης κατάστασης λοιπόν, δεν υπήρχε πλέον κανένας που να μπορούσε να δανείσει τους κυβερνώντες τη Φλωρεντία, με τα χρήματα που είχε ανάγκη για να πληρώσει τους στρατιώτες-μισθοφόρους. Επομένως υπήρχαν δύο μόνο επιλογές «εξόδου από την κρίση»: Είτε η λιτότητα, με την αποφυγή της διεξαγωγής πολέμων, είτε η εύρεση ενός άλλου τρόπου, ο οποίος θα μπορούσε να εξασφαλίσει δανεικά, χωρίς να υπάρξει πρόβλημα με την απαγόρευση των τόκων από την εκκλησία.





Οι Φλωρεντιανοί κατάφεραν να πετύχουν το τελευταίο, εφευρίσκοντας ένα σύστημα επιστρεφόμενων φόρων – όπως η Βενετία και η Γένουα: οι Πολίτες δηλαδή πλήρωναν φόρους, αλλά έπαιρναν τα χρήματα τους πίσω, με κέρδος. Επειδή επρόκειτο για υποχρεωτικές πληρωμές (καταναγκαστικές), η εκκλησία δεν είχε αντίρρηση να αποζημιώνονται οι Πολίτες, οπότε οι τόκοι ήταν νόμιμοι. «Μία επαναστατική ιδέα, η οποία έμελε να αλλάξει την πορεία του κόσμου για πάντα», όπως αναφέρει ο Βρετανός ιστορικός N.Ferguson.





Συνεχίζοντας, οι Πολίτες έπαιρναν ως απόδειξη καταβολής των χρημάτων τους (φόρων) ένα γραμμάτιο – ένα ομόλογο ουσιαστικά, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Όποιος είχε στην κατοχή του αυτό το ομόλογο, έπαιρνε πίσω τα χρήματα του μαζί με τους τόκους. Επειδή τώρα αυτά τα χαρτιά (ομόλογα) αντιπροσώπευαν χρήματα, οι άνθρωποι άρχισαν γρήγορα να τα ανταλλάσουν μεταξύ τους. Η αξία δε των ομολόγων ήταν σε πλήρη αντιστοιχία με την εμπιστοσύνη των Πολιτών στην πόλη τους – αφού μόνο εάν πίστευαν όλοι ότι ήταν σε θέση να τα πληρώσει η κυβέρνηση, γινόντουσαν αποδεκτά ως μέσο πληρωμής των δικών τους υποχρεώσεων. Εάν λοιπόν τα χρέη της πόλης ήταν χαμηλά και τα έσοδα της υψηλά, οι προϋποθέσεις πληρωμής των ομολόγων αυξάνονταν, οπότε αυξανόταν και η αξία τους – ένας «μηχανισμός» που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.





Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ





Η εφεύρεση των Ιταλών επεκτάθηκε γρήγορα στην υπόλοιπη Ευρώπη – με πρώτη την Ολλανδία. Η μικρή αυτή χώρα, με πληθυσμό 1,5 εκ. ανθρώπων, κήρυξε τον πόλεμο στην Ισπανία (το 1568) – μία παγκόσμια υπερδύναμη τότε, με 20 εκ. κατοίκους. Η Ολλανδία κέρδισε τελικά τον πόλεμο, κυρίως επειδή είχε τη δυνατότητα να δανείζεται χρήματα, με το «τέχνασμα» των ομολόγων – οπότε είχε τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί το κόστος.





Αναλυτικότερα, αν και η Ισπανία δανειζόταν επίσης χρήματα, όπως η Αγγλία προηγουμένως (το 14ο αιώνα), κανένας τραπεζίτης δεν ήταν πρόθυμος να τα παρέχει – αφού οι βασιλείς ήταν ελεύθεροι να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, γεγονός είχε αποδείξει το πάθημα των δύο τραπεζών της Φλωρεντίας στην Αγγλία (κάτι που συμβαίνει και σήμερα, όσον αφορά τα κράτη).





Δυστυχώς για την Ισπανία, ο βασιλιάς της (Φίλιππος ο δεύτερος) δεν είχε εκδώσει ομόλογα, ενώ αργότερα είπε «Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω το θέμα με τα δάνεια και τους τόκους» - σε αντίθεση με τους Ολλανδούς, οι οποίοι το είχαν κατανοήσει πολύ πριν.





Οι έμποροι του Άμστερνταμ και του Ρότερνταμ ήταν πάρα πολύ πλούσιοι, οπότε η κυβέρνηση δανειζόταν το απαραίτητο κεφάλαιο για την διεξαγωγή του πολέμου με την Ισπανία από αυτούς, εκδίδοντας ομόλογα. Εν τούτοις, η διαδικασία δεν ήταν πια υποχρεωτική, όπως στη Φλωρεντία, αλλά εθελούσια όπως σήμερα – αφού πλέον δεν υπήρχε απαγόρευση χρέωσης τόκων. Οι Πολίτες δε δάνειζαν ευχαρίστως το κράτος τους, αφού έτσι εξασφάλιζαν, παράλληλα με τους τόκους, την τότε δημοκρατία και την εθνική τους ανεξαρτησία.





Ουσιαστικά λοιπόν, τα ομόλογα εξελίχθηκαν στο μονεταριστικό όπλο για την ανάληψη της δημοκρατικής (κοινοβουλευτικής) εξουσίας από τους Πολίτες – ενώ η τότε ολοκληρωτική (απολυταρχική) Γαλλία «αναδείχθηκε» στο μεγαλύτερο, στο πιο φημισμένο καλύτερα θύμα τους. Αντίθετα, η μη αγορά των ομολόγων από τους Πολίτες, όπως συμβαίνει σήμερα, μπορεί να εξελιχθεί στο μονεταριστικό όπλο για την ανάληψη της απολυταρχικής εξουσίας από τους νέους αγοραστές τους – το χρηματοπιστωτικό κτήνος.





Στο θέμα της Γαλλίας, το 1788 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 16ος αναγκάσθηκε να κηρύξει πτώχευση του κράτους – οπότε ένα χρόνο αργότερα, ο λαός εισέβαλλε στη Βαστίλη, στα πλαίσια της Γαλλικής επανάστασης, η οποία άλλαξε τη ροή του κόσμου. Το παράδοξο είναι το ότι η Βρετανία τότε, είχε τα τριπλάσια δημόσια χρέη από τη Γαλλία, σε όρους ΑΕΠ, χωρίς όμως να χρεοκοπήσει – επειδή το δημοκρατικό βασίλειο εισέπραττε χρήματα από το λαό, με τη βοήθεια της έκδοσης ομολόγων.





Αντίθετα, η απολυταρχική Γαλλία δεν μπορούσε να δανειστεί από το λαό της, αφού ο βασιλιάς της ήταν δεσποτικός, διεφθαρμένος και δεν τον συμπαθούσε κανείς. Έτσι αναγκάσθηκε να χρεοκοπήσει, ενώ η χρεοκοπία ήταν η βαθύτερη αφορμή, εάν όχι η αιτία της φημισμένης Γαλλικής επανάστασης – ενδεχομένως και των επαναστάσεων που θα ακολουθήσουν στο προσεχές μέλλον, από τους λαούς των σημερινών χωρών της υπερχρεωμένης Δύσης.





Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ





Δύο αιώνες μετά τη Γαλλική επανάσταση, δεν υπάρχουν πλέον πολλοί δικτάτορες ή δεσποτικοί βασιλείς στον πλανήτη. Στις σύγχρονες δημοκρατίες λοιπόν θα ήταν αυτονόητος ο δανεισμός των κρατών από τους Πολίτες τους, εφόσον αυτός εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα – για παράδειγμα, τις κοινωνικές τους ανάγκες (δημόσια Παιδεία, Υγεία κλπ.), την εθνική τους ανεξαρτησία (άμυνα) και άλλα πολλά.





Εν τούτοις, η διαδικασία του δανεισμού έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό έκτοτε, αφού είναι πλέον οι τράπεζες, αυτές που δανείζουν τα κράτη. Δηλαδή, τα κράτη διαθέτουν συνεχώς λιγότερα ομόλογα στους Πολίτες τους – ενώ τα περισσότερα αγοράζονται από τις τράπεζες, καθώς επίσης από τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Παραδόξως δε, οι Πολίτες εμπιστεύονται περισσότερο τις τράπεζες από τα κράτη, παρά το ότι οι κυβερνήσεις είναι αυτές που τελικά εγγυώνται τις τραπεζικές αποταμιεύσεις τους (ουσιαστικά τα δάνεια τους προς τις τράπεζες, με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια καταθέσεων), σε περιπτώσεις απειλής των τραπεζών με χρεοκοπία.





Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο «παραλογισμού» μάλιστα, όπου οι τράπεζες έχουν το θράσος να «εξεγείρονται», εάν θελήσει το κράτος να εκδώσει μόνο του «λαϊκά ομόλογα» - με την αιτιολογία ότι είναι εις βάρος των καταθέσεων ΤΟΥΣ. Παράλληλα, ενώ δανείζονται από τους Πολίτες (καταθέσεις) ή από την ΕΚΤ, με επιτόκια ύψους περί το 1,5%, δανείζουν τα κράτη (τους Πολίτες τους σε τελική ανάλυση, αφού αυτοί πληρώνουν τους τόκους μέσω των φόρων) με πολύ υψηλότερα – κάποιες φορές με επιτόκια που ξεπερνούν ακόμη και το 5%, επικαλούμενες αυξημένο ρίσκο!





Από την άλλη πλευρά βέβαια, τα χρέη των κρατών έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ τη θέση του τότε «δεσποτισμού» έχει πάρει η διαφθορά, η διαπλοκή και όλα τα υπόλοιπα πολιτικά σκάνδαλα, τα οποία προφανώς λειτουργούν εις βάρος της εμπιστοσύνης των Πολιτών προς τις κυβερνήσεις τους - αντίθετα, λειτουργούν προς όφελος των τραπεζών ή των υπολοίπων χρηματοπιστωτικών «τέκνων» του σύγχρονου καπιταλισμού (hedge fund, επενδυτικά κεφάλαια κλπ.), στα ταμεία των οποίων εισρέουν πλέον οι αποταμιεύσεις της πλειοψηφίας των Πολιτών. Ολοκληρώνοντας, είναι χαρακτηριστική η δήλωση ενός εκλογικού βοηθού πρώην Αμερικανού προέδρου, σύμφωνα με την οποία:





«Μερικά χρόνια πριν ονειρευόμουν να ξαναγεννηθώ σαν Πρόεδρος, σαν Πάπας ή σαν μεγάλος σταρ του ποδοσφαίρου. Σήμερα τα όνειρά μου έχουν αλλάξει, αφού θα ήθελα να επιστρέψω στη γη σαν αγοραστής κρατικών ομολόγων – επειδή από τη θέση αυτή μπορείς να τρομοκρατήσεις ακόμη και τα μεγαλύτερα κράτη, κερδίζοντας παράλληλα το σεβασμό τους, καθώς επίσης τεράστια ποσά».





Η ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ





Η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση και ειδικά η διάσωση πολλών τραπεζών από τα κράτη (από τους Πολίτες τους ουσιαστικά), έχει αλλάξει αρκετά τα δεδομένα – δυστυχώς, μάλλον προς όφελος των «νέων χρηματοπιστωτικών θηρίων» και εις βάρος τόσο των λαών, όσο και των τραπεζών τους.





Ειδικότερα, η διάσωση των τραπεζών από τα κράτη και το ετεροβαρές ρίσκο (άρθρο μας), δημιούργησε τις ιδανικές προϋποθέσεις της επίθεσης των υπολοίπων χρηματοπιστωτικών «θηρίων», εναντίον των τραπεζών – ένα «πολεμικό παιχνίδι» με τεράστια κέρδη και ελάχιστο ρίσκο, αφού εάν τυχόν χαθεί ο πόλεμος από τις τράπεζες, θα πληρώσουν οι Πολίτες. Στα πλαίσια αυτά, (κυρίως μετά την ανακοίνωση εκ μέρους του ΔΝΤ σε σχέση με το ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν ελλειμματικά κεφάλαια ύψους 200 δις €), ένας μεγάλος αριθμός κερδοσκοπικών κεφαλαίων (hedge funds) «στοιχηματίζει» στην πτώση των χρηματιστηριακών τιμών των τραπεζών ή/και στη χρεοκοπία τους.





Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, από τα μέσα Αυγούστου τα «στοιχήματα» (ανοιχτές πωλήσεις) στην πτώση των τιμών των γερμανικών τραπεζών έχουν αυξηθεί κατά 31% (στο 1,24%), των αμερικανικών κατά 44% (στο 2,75%) και των βρετανικών κατά 16% (στο 3,02%). Στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία και στο Βέλγιο δεν υπήρξαν ανάλογες εξελίξεις, αφού σε αυτές τις χώρες έχουν απαγορευθεί οι ανοιχτές πωλήσεις (πωλήσεις μετοχών τις οποίες δανείζεται κανείς, με ελάχιστο κόστος και τις πουλάει, με την προοπτική να τις επιστρέψει αγοράζοντας τες σε χαμηλότερες τιμές).





Σε τελική ανάλυση λοιπόν οι τράπεζες, από τοκογλυφικοί δανειστές των κρατών, με τη βοήθεια των αποταμιεύσεων των Πολιτών τους, καθώς επίσης με την παραγωγή χρημάτων από το πουθενά, έχουν «μεταλλαχθεί» σε «οφειλέτες» τους – εισπράττοντας ουσιαστικά χρήματα από τα κράτη για τη διάσωση τους, χωρίς κόστος.





Όσον αφορά δε τους Πολίτες, αφενός μεν δανείζουν χαμηλότοκα τις τράπεζες με τις αποταμιεύσεις τους (οπότε μέσω αυτών υψηλότοκα τα κράτη και την πραγματική Οικονομία), αφετέρου φορολογούνται από τις χώρες τους, με ποσά που οδηγούνται ξανά στις τράπεζες - πολλές φορές μέσα από αυτές, στα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά «ιδρύματα» (hedge funds κλπ.).





Αντί λοιπόν τα κράτη να εκδίδουν ομόλογα για να μην φορολογούν τους πλούσιους Πολίτες τους, όπως κάποτε στην Ιταλία, εκδίδουν ομόλογα και φορολογούν ταυτόχρονα τους φτωχούς Πολίτες τους, όχι μόνο για την κάλυψη των κοινωνικών τους αναγκών (παιδεία, υγεία κλπ.), τις οποίες συνεχώς περιορίζουν, καθώς επίσης των τόκων των τραπεζών αλλά, επί πλέον, για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού κτήνους - το οποίο φυσικά συνεχώς μεγεθύνεται, με τη βοήθεια όλων αυτών των «μεθοδεύσεων».


Επομένως, το δυτικό σύστημα έχει «απορυθμισθεί» εντελώς, με την πολλαπλή λεηλασία των Πολιτών να είναι σε πλήρη εξέλιξη – γεγονότα που υποθέτουμε ότι σύντομα θα οδηγήσουν σε τεράστια αδιέξοδα, με επακόλουθα που πολύ δύσκολα μπορούν να προβλεφθούν.





ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τα οικονομικά σχετικά υγιή κράτη (δύσκολα να θεωρήσει κανείς υγιές ένα κράτος όπως η Γερμανία, με χρέος που πλησιάζει το 90% του ΑΕΠ της, σαν αποτέλεσμα της διάσωσης των τραπεζών της), είναι δύσκολο να βοηθήσουν και τις αδύναμες χώρες (στην περίπτωση της Ευρωζώνης την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ιταλία, το Βέλγιο κλπ.), και τις τράπεζες τους – τόσο τις ξένες, όσο και τις δικές τους. Παράλληλα, τα οικονομικά αδύναμα κράτη, αλλά πανίσχυρα στρατιωτικά (όπως οι Η.Π.Α.), είναι επίσης δύσκολο να διασώσουν τον εαυτό τους, τους εργαζομένους πολίτες, τις παραγωγικές επιχειρήσεις τους και τις τράπεζες τους – κυρίως λόγω της έντονης αποβιομηχανοποίησης και του μεγέθους τους.


Από την άλλη πλευρά οι Πολίτες, ειδικά αυτοί των χωρών της Ευρωζώνης, πιθανόν να μην έχουν τη διάθεση να φορολογούνται συνεχώς περισσότερο, για να διασώζουν τα αδύναμα κράτη και τις τράπεζες τους, καθώς επίσης για να χρηματοδοτήσουν μία ακόμη αχόρταγη κρατική μηχανή – όπως υποθέτουν πως θα είναι αυτή των ενδεχομένων Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.


Κατά την άποψη μας λοιπόν, εάν δεν επιλεχθούν άμεσα καθαρές, βιώσιμες λύσεις, οι οποίες να εξασφαλίζουν παράλληλα τόσο την αναδιάρθρωση, όσο και τον πλήρη έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τέρατος, με το διαχωρισμό των επενδυτικών από τις εμπορικές τράπεζες (Glass-Steagall Act), με στοχευμένες κρατικοποιήσεις ή/και με «κατατμήσεις» τραπεζών, το παιχνίδι θα φτάσει σύντομα στο τέλος του – όπου με βάση τις ιστορικές εμπειρίες, μάλλον θα συνοδευθεί από εμφύλιες αντιπαραθέσεις, από κοινωνικές αναταραχές, από αιματηρές λαϊκές επαναστάσεις, από έντονες διακρατικές αντιπαλότητες και από ξαφνικούς πολέμους.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)


Αθήνα, 04. Σεπτεμβρίου 2011


viliardos@kbanalysis.com
Facebook Twitter Netlog
http://www.banknews.gr/portal/opinion/