Στο μάτι του κυκλώνα Η Ελλάδα το βολικό θύμα της αμερικανογερμανικής διαμάχης;

Στο μάτι του κυκλώνα
Η Ελλάδα το βολικό θύμα της αμερικανογερμανικής διαμάχης;
Δευτέρα, 25 Ιανουάριος 2010 00:52
του Βασίλη Βιλιάρδου

Η Ελλάδα στο επίκεντρο της αμερικανό-ευρωπαϊκής διαμάχης, τα σφάλματα μας, οι «αλλότριες» ευθύνες και ο υπερπληθωρισμός ομολόγων, ο οποίος φαίνεται να εξελίσσεται σε μία καταστροφική πανδημία.
Αν μας ρωτούσε κανείς, λίγες ημέρες πριν, σχετικά με την τάση του αμερικανικού δολαρίου, με τη διαμόρφωση καλύτερα της ισοτιμίας του σε σχέση με το ευρώ, θα απαντούσαμε (εσφαλμένα αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη, εντελώς σίγουροι δηλαδή), ότι σύντομα θα «εισπράτταμε» δύο δολάρια, για κάθε ευρώ που θα «πουλούσαμε». Τα προβλήματα της Οικονομίας των Η.Π.Α. ήταν και είναι τόσο μεγάλα (υπερχρέωση, τεράστια ελλείμματα, αποβιομηχανοποίηση, ανεργία κλπ), που μόνο με την συνεχή εκτύπωση νέων χαρτονομισμάτων (πληθωριστική αντιμετώπιση των χρεών), καθώς επίσης με την ανεξέλεγκτη έκδοση ομολόγων του δημοσίου (χωρίς φυσικά αντίκρισμα), θα μπορούσαν να «συγκρατηθούν» - έστω για εκείνο το χρονικό διάστημα που θα χρειαζόταν η παγκόσμια Οικονομία για να ανακάμψει (εάν υποθέσουμε ότι θα εμποδιστεί, ή έστω θα μετριασθεί κάπως, ο ρυθμός της αναδιανομής εισοδημάτων προς όφελος της Ασίας κυρίως).

Ο «τρίτος δρόμος» φυσικά θα ήταν ο δρόμος του Ναπολέοντα, έτσι όπως τον είχανε αναφέρει στο άρθρο μας «Καταγραφή Ενεργητικού»: “…Μας θυμίζει την περίοδο της Γαλλικής επανάστασης, όπου η υπερχρέωση οδήγησε τη Γαλλία στην εκτύπωση ομολόγων (assignments – θεωρούνται οι πρόγονοι των σημερινών subprimes), για αρχική εγγύηση (αντίκρισμα) των οποίων χρησιμοποιήθηκε ακόμη και η κατασχεμένη περιουσία της εκκλησίας. Η χώρα, για να ξεφύγει από την «παγίδα του χρέους», τύπωνε συνεχώς νέα ομόλογα, με αποτέλεσμα το 1790 να ευρίσκονται 800 εκ. σε κυκλοφορία, το 1793 ήδη 2 δις, το 1795 να φτάνουν τα 7,3 δις και ένα χρόνο μετά να γίνονται περισσότερα από 30 δις! Τελικά, ανέλαβε τη διοίκηση ο Ναπολέων (1799), ο οποίος απάντησε όταν ρωτήθηκε σχετικά με το πώς θα σταθεροποιούσε οικονομικά τη Γαλλία «Πληρώνω μετρητοίς ή καθόλου» - τα αποτελέσματα, οι πόλεμοι που διεξήγαγε δηλαδή, μας είναι γνωστά”. Οι Η.Π.Α. είναι ασφαλώς σε θέση να μιμηθούν το Ναπολέοντα, χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι θα το κάνουν.
Από την άλλη πλευρά, εάν μας ρωτούσε ξανά κάποιος σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στην παγκόσμια αγορά, πόσο μάλλον εάν ήθελε να μας πείσει ότι είναι το κέντρο της, σίγουρα θα τον «διακωμωδούσαμε» - επίσης εσφαλμένα, αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη. Τεκμηριώνοντας τα σφάλματα μας διαπιστώνουμε κατ' αρχήν ότι η χώρα μας, θύμα και θύτης μαζί μίας παράδοξης συγκυρίας, ευρίσκεται την ίδια χρονική στιγμή στο στόχαστρο δύο μεγάλων, αντιμαχόμενων δυνάμεων:

(α) των Η.Π.Α. (σε συνεργασία πάντοτε με τη Μ. Βρετανία – το εξωτερικό χρέος των Η.Π.Α. ξεπερνάει τα 15 τρις $, ενώ της Μ. Βρετανίας είναι συγκριτικά πολύ υψηλότερο, με πάνω από 10 τρις $), έτσι όπως αυτές εκφράζονται από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό με έδρα τη Wall Street και

(β) της Γερμανίας – στα πλαίσια των προσπαθειών της να ηγηθεί της «Ενωμένης Ευρώπης», δοκιμάζοντας στην πράξη την «ειρηνική διείσδυση» (υπενθυμίζουμε εδώ τον Keynes, ο οποίος αναφέρει, σε ένα από τα βιβλία του, το πολιτικό σχέδιο της Γερμανίας, το οποίο απέβλεπε στη δημιουργία μία ευρωπαϊκής οικονομικής ζώνης, κυρίως στην Κεντρική Ευρώπη, η οποία θα υπάγονταν στη σφαίρα της οικονομικής επιρροής της - άρθρο μας «Ο αδύναμος κρίκος»).

Η «επιλογή» της Ελλάδας, η απάντηση δηλαδή στην ερώτηση γιατί προτιμήθηκε η χώρα μας από τις δύο αντιμαχόμενες «δυνάμεις», γιατί αυτή δηλαδή και όχι κάποια άλλη, είναι μάλλον προφανής σε όλους τους υπεύθυνους Πολίτες – στην πλειοψηφία των Ελλήνων. Αναμφίβολα, λόγω της διαχρονικής «ποιότητας», των δοκιμασμένων «ικανοτήτων» και του «ήθους» των δημοσίων λειτουργών της (η «περίοπτη» θέση μας στην διεθνή κατάταξη, όσον αφορά τα επίπεδα διαφθοράς, είναι δυστυχώς αποκαλυπτική). Γνωρίζοντας βέβαια ότι, αφενός μεν η Ελλάδα είναι το παλαιότερο πολιτισμένο κράτος του «δυτικού» κόσμου, αφετέρου δε την «εν ροή» θεωρία του Πλάτωνα (σύμφωνα με την οποία όσο κανείς απομακρύνεται χρονικά από τους «τέλειους απογόνους», τόσο αυξάνεται η «παρακμή»), ίσως η κατάσταση μας να αιτιολογείται - καθώς επίσης να τεκμηριώνει το ότι, προηγείται η πλήρης καταστροφή των υπαρχόντων δομών, εάν θέλει κανείς να επιτύχει τη ριζική αλλαγή μίας ανάλογης κοινωνίας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΩΝ Η.Π.Α.

Όσον αφορά το πρώτο, τις Η.Π.Α. δηλαδή, φαίνεται ότι η χώρα μας έχει επιλεχθεί, αποτελεί τον έμμεσο στόχο καλύτερα, μίας «κατά μέτωπο» επίθεσης εναντίον του ευρώ – της Ευρωζώνης αργότερα, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Στα πλαίσια αυτού του, καταπληκτικού στη «σύλληψη», σχεδιασμού της Wall Street, ο διευθυντής του τμήματος κρατικών αναλύσεων της Fitch, ο 46χρονος κ. Brian Coulton (έχει εργασθεί στο παρελθόν για το «βρετανικό θησαυροφυλάκιο», ενώ ήταν υπεύθυνος στην Fitch για την αξιολόγηση της Κίνας, της Ιαπωνίας, του Χονγκ Κονγκ και των Φιλιππίνων), ανακοίνωσε επίσημα μία Τρίτη μεσημέρι ότι: «Υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές των δημοσίων Οικονομικών της Ελλάδας». Με λίγα λόγια δηλαδή, έστρεψε τον αντίχειρα προς τα κάτω, σαν άλλος Νέρωνας, καταδικάζοντας τη χώρα μας.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, εμφανίσθηκε στις οθόνες πολλών τραπεζών ανά τον κόσμο η ένδειξη: «Η Fitch υποβαθμίζει την αξιολόγηση της Ελλάδας σε BBB+». Η είδηση «υιοθετήθηκε» αμέσως από όλους τους υπολογιστές, οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με το πληροφοριακό σύστημα της Bloomberg - με αποτέλεσμα να προωθηθεί «ακαριαία» σε χιλιάδες τράπεζες, σε ασφαλιστικές εταιρείες, σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και σε έναν μεγάλο αριθμό επενδυτών, οι οποίοι παρακολουθούν ανελλιπώς τις ανακοινώσεις του διεθνούς αυτού οικονομικού δικτύου πληροφόρησης.

Η αξιολόγηση της Fitch ουσιαστικά μεταφράζεται ως εξής: «Προσοχή, κίνδυνος χρεοκοπίας» - ενώ για πρώτη φορά μία χώρα της Ευρωζώνης «υποβιβαζόταν» σε «ΒΒΒ+» (η Ρωσία πρόσφατα «αναβαθμίσθηκε» σε ΒΒΒ+). Αμέσως μετά λοιπόν ξεκινούν οι διεθνείς επενδυτές να πουλούν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Άλλωστε, σύμφωνα με τον κ. Coulton: «Ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα διαχειρίζεται τα δημόσια ταμεία της είναι “ιδιαίτερος” – ο προϋπολογισμός της είναι εκτός ελέγχου».

Στη συνέχεια, πολλά συνταξιοδοτικά ταμεία, καθώς επίσης επενδυτικά κεφάλαια, «υποχρεώνονται» να πουλήσουν όλα τα Ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χαρτοφυλάκια τους - επειδή θεσμικά δεν τους επιτρέπεται να τοποθετούνται σε «επικίνδυνα» χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Όλοι μαζί τώρα, κυρίως τα Hedge funds και οι κερδοσκόποι, «στοιχηματίζουν» εναντίον των Ελληνικών ομολόγων, ενώ οι μεγάλες τράπεζες συστήνουν στους ιδιώτες πελάτες τους να αποσύρουν τα χρήματα τους από την Ελλάδα.

Φυσικά, από τη στιγμή εκείνη και μετά, η πώληση κρατικών ομολόγων εκ μέρους του Ελληνικού δημοσίου δυσχεραίνει τα μέγιστα - τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται απότομα και τα ασφάλιστρα έναντι δανειακών κινδύνων (CDS) σύντομα ξεπερνούν τα αντίστοιχα για την Αργεντινή, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και το Καζακστάν. Για ένα πενταετές ομόλογο σε δολάρια, η ασφάλεια κόστιζε, σύμφωνα με την Bloomberg, στις 21.01.2010 (όταν έγινε γνωστό ότι η Ελλάδα οφείλει να αποπληρώσει μέχρι τον Ιούλιο 27 δις €), το ποσόν των 343 μονάδων βάσης – δηλαδή, για κάθε 100 εκ. $ πλήρωνε κανείς 3,43 εκ. $ ασφάλιστρα (σύμφωνα με εκτιμήσεις του διευθυντή Οικονομικών της Εθνικής Τράπεζας, η επιβάρυνση στο φετινό κόστος χρηματοδότησης των Ελληνικών τραπεζών, από την άνοδο των spreads, μπορεί να ανέλθει σε 500 εκ. € – όσα χρειάζονται δηλαδή οι αγρότες που διαδηλώνουν, κλείνοντας τους δρόμους της χώρας μας).

Οι Η.Π.Α. λοιπόν (η Wall Street, το Κεφάλαιο – ο κυρίαρχος του σύμπαντος), είχαν ανακαλύψει το «Δούρειο Ίππο», με τη βοήθεια του οποίου θα εισέβαλλαν στο «απόρθητο κάστρο» της Ευρωζώνης. Έτσι, κατάφεραν με μία απλή, υψηλού επιπέδου μεν, αλλά πανεύκολη ουσιαστικά κίνηση «ρουά ματ» (την οποία «δρομολόγησαν» περίτεχνα, μέσω των δικών τους εταιρειών αξιολόγησης – δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεται κανείς την «ειλικρίνεια» τους, όταν η μία από αυτές «επιμένει» να μας αξιολογεί με το βαθμό που απαιτείται για να αγοράζει η ΕΚΤ τα ομόλογα μας, ενώ οι άλλες δύο όχι !), να λύσουν «ως δια μαγείας» όλα τους τα προβλήματα. Μπορούν δηλαδή ταυτόχρονα:

(α) να εκτυπώνουν αφειδώς χρήματα, περιορίζοντας πληθωριστικά το εξωτερικό χρέος τους (πληρώνουν σε δολάρια, με ουσιαστικό κόστος το χαρτί, την «πρέσα» και τους εργάτες),

(β) να αυξάνουν, με τη βοήθεια του («εσωτερικού» πλέον) πληθωρισμού, τη χαμένη ανταγωνιστικότητα τους διεθνώς – άρα τις εξαγωγές (πραγματική μείωση των αμοιβών των αμερικανών εργαζομένων, μείωση του κόστους λειτουργίας των επιχειρήσεων τους κλπ),

(γ) να ισχυροποιούν την ισοτιμία του δολαρίου (παρά την «κλωνοποίηση» των χαρτονομισμάτων τους), πιέζοντας το ευρώ, μειώνοντας το κόστος των εισαγωγών τους (ειδικά του πετρελαίου) και αυξάνοντας το κόστος των εισαγωγών των ανταγωνιστών τους - της Ευρωζώνης δηλαδή,

(δ) να ενισχύουν τις προϋποθέσεις περαιτέρω διατήρησης του νομίσματος τους σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα,

(ε) να περιορίζουν τους φόβους των δανειοδοτριών χωρών τους (Κίνα, Ιαπωνία κλπ), οι οποίες δεν βλέπουν πλέον να μειώνεται η αξία των επενδύσεων τους σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου και σε δολάρια,

καθώς επίσης πάρα πολλά άλλα (χρηματιστηριακές αξίες κλπ), τα οποία θα έπρεπε κανείς να αναλύσει ακόμη περισσότερο, εάν θα ήθελε να έχει μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Η πρόσφατη έκθεση (21.01.10) της Goldman Sachs, η οποία αναφέρεται στο χρέος της Ελλάδας το 2030 (!), ενώ ταυτόχρονα είναι μία από τις τράπεζες που συμμετέχουν στο κοινοπρακτικό δάνειο των 5 δις € με το τοκογλυφικό επιτόκιο (περί το 7% – 6%+1%), το οποίο ζήτησε η Ελλάδα (μαζί με την Deutsche Bank), συμπληρώνει χαρακτηριστικά τη θέση μας: «Σε επίπεδα έως και 200% του ΑΕΠ θα μπορούσε να «εκτοξευθεί» το ελληνικό δημόσιο χρέος έως το 2030 (σήμερα έχουμε 2010!!), εάν οι σημερινές δημοσιονομικές πολιτικές διατηρηθούν, σε συνδυασμό με τις υπάρχουσες δημογραφικές τάσεις».

Βέβαια, η πρόσφατη «επίθεση» του αμερικανού προέδρου εναντίον των τραπεζών, εάν υποθέσουμε ότι είναι ειλικρινής και όχι για το «θεαθήναι», θα μπορούσε να «εξουδετερώσει» πολλά από τα πλεονεκτήματα που δημιουργήθηκαν από την Wall Street για το δολάριο, αλλάζοντας εντελώς την εικόνα. Όμως, ακόμη και τότε, η Ελλάδα θα παραμείνει στο «προσκήνιο», αφού η δυσμενής «αμυντική» θέση της δεν εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των Η.Π.Α., αλλά πολλών άλλων χωρών.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Όσον αφορά τώρα τη Γερμανία, αναζητούσε ανέκαθεν το «ιδανικό υποψήφιο κράτος, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης» (άρθρο μας από τις 12.04.2009) – χωρίς βέβαια να υποψιάζεται τις εκπληκτικές «σκακιστικές» κινήσεις των Αμερικανών. Όπως είχαμε διαπιστώσει τότε:

“12.04.2009….Από την άλλη πλευρά, ο μεγαλύτερος εχθρός του Ευρώ, αυτός που «εκ των έσω» απειλεί τη διαφαινόμενη μελλοντική κυριαρχία του, είναι η ενδεχόμενη απώλεια της συνοχής των χωρών της ΕΕ που διαθέτουν ήδη το κοινό νόμισμα - δευτερευόντως η μη τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας των οικονομιών κάποιων μελών της (ελλείμματα προϋπολογισμών άνω του 3% - μείωση των δημοσίων χρεών σε σχέση με το εκάστοτε ΑΕΠ).

Πιθανότατα, με απώτερο στόχο την αποσταθεροποίηση του ευρώ, «υποκινούνται» πολύ έξυπνα ακόμη και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δεν το έχουν ακόμη υιοθετήσει (από το ΔΝΤ - βλ. Η.Π.Α., με αφορμή την «οικονομική κρίση»), να συμπεριληφθούν επειγόντως στην Ευρωζώνη, ανεξάρτητα από το εάν πληρούν τα κριτήρια ή όχι. Φυσικά, πολύ σωστά, ο Γερμανός υπουργός οικονομικών απέκλεισε αμέσως το ενδεχόμενο αυτό, για το οποίο «πιέσθηκε» πρόσφατα από την Πολωνία και την Ουγγαρία.

Οι χώρες τώρα της Ευρωζώνης που παρουσιάζουν ήδη μεγάλα προβλήματα στους παραπάνω δείκτες οικονομικής ευρωστίας, είναι η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Η Ιταλία όμως, η μοναδική που έχει μεγαλύτερο χρέος από εμάς σε σχέση με το ΑΕΠ της, είναι μεγάλη χώρα, συμμετέχει στην Παγκόσμια Κυβέρνηση (G20) και ο πολιτικός ηγέτης της είναι πολλαπλά ισχυρός (ΜΜΕ κλπ). Επομένως, δεν μπορεί να «ενοχληθεί» σοβαρά, σε σχέση με την μη τήρηση του Συμφώνου, ενώ η Ισπανία προστατεύεται σχετικά από τη Γερμανία και η Ιρλανδία από την Αγγλία, για διάφορος ειδικούς λόγους. Με δεδομένη πλέον

(α) τη σπουδαιότητα του ευρώ για την Ευρώπη και ειδικά για τη Γερμανία (για την οποία ήταν ανέκαθεν προτεραιότητα το ισχυρό ευρώ, σε αντίθεση με τη Γαλλία, για την οποία προηγείται η ανταγωνιστικότητα των εξαγωγικών προϊόντων της και η χαμηλή ανεργία – ο «γαλλογερμανικός άξονας» έχει αρκετά κοινά, αλλά ακόμη περισσότερες διαφορές), καθώς επίσης

(β) σε συνδυασμό με τη έμφυτη συνήθεια της Γερμανίας να τιμωρεί κάποιους για παραδειγματισμό (όπως πρόσφατα έκανε με τον Πρόεδρο των γερμανικών ταχυδρομείων κύριο K. Zumwinkel, προσωπικό φίλο της κυρίας Merkel),

η ιδανική «υποψήφια χώρα» για παραδειγματισμό των υπολοίπων δεν είναι άλλη από την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, η χώρα μας τοποθετήθηκε στο στόχαστρο της Γερμανίας, όπως συμπεραίνεται, μεταξύ άλλων, από πρόσφατο άρθρο (06.04.09) του Spiegel. Στο κείμενο αυτό η χώρα μας εξευτελίζεται στην κυριολεξία, ήδη από τον υπότιτλο: «Η Αθήνα ευρίσκεται πριν από τη χρεοκοπία, παρά το ότι η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμη ξεσπάσει στη χώρα, με ολόκληρη τη μανία της. Τώρα εκδικείται η αδυναμία αλλαγής».

Στα πλαίσια λοιπόν της αναζήτησης της αυτής «ανακάλυψε» δυστυχώς την Ελλάδα, επιτυγχάνοντας απόλυτα το στόχο της. Όπως ήδη φαίνεται, η Πορτογαλία έχει πεισθεί από το «κακό παράδειγμα», αφού η κυβέρνηση της επιδιώκει την κατάρτιση του προϋπολογισμού από κοινού με την αντιπολίτευση - με το γνωστό πια σκεπτικό «Να μην καταλήξουμε σαν την Ελλάδα» (η Ιρλανδία επίσης, κρίνοντας από τα δραστικά μέτρα περικοπής δαπανών που έλαβε).

Όμως, η Γερμανία πιθανότατα δεν αξιολογεί σωστά τον κίνδυνο για το ευρώ, αφού μία ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα μπορούσε να «συμπαρασύρει» πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες δεν χρησιμοποιούν λιγότερο τη δημιουργική λογιστική (η ίδια η Γερμανία εισήλθε στη νομισματική ένωση χωρίς να συμπεριλάβει το κόστος της ένωσης της). Απλούστατα, δεν διακρίνονται από τον «ερασιτεχνισμό» της παραδοχής των παραποιημένων στοιχείων, αντίστοιχα με την Ελλάδα, κρύβοντας πολλά από τα προβλήματα τους «κάτω από το χαλί».

Ίσως λοιπόν θα πρέπει να μελετήσει καλύτερα η τευτοκρατούμενη ΕΚΤ (αλλά και όλοι οι υπόλοιποι «εταίροι» μας), τις συνέπειες της πτώχευσης ενός κράτους της Ευρωζώνης όχι για το ίδιο (όπως σήμερα συμβαίνει παντού), αλλά για την ίδια τη Γερμανία και, κατ’ επέκταση, για την Ευρωζώνη.

Κατά την άποψη μας, ο κίνδυνος για τη χώρα μας είναι κατά πολύ μικρότερος από τον αντίστοιχο για την Ε.Ε. – αρκεί βέβαια να διατηρήσουμε την ηρεμία μας, να ασχοληθούμε υπεύθυνα με την επίλυση των προβλημάτων μας και να μην υποχρεωθούμε σε καμία απολύτως «πρωτοβουλία», παραμένοντας πιστοί στο Ευρώ και στην Ενωμένη Ευρώπη – σε μία όμως Ευρώπη απαρέγκλιτα ισότιμων μεταξύ τους χωρών.

Άλλωστε η ίδια η Deutsche Bank, σε πρόσφατη ανάλυση της, υποστηρίζει ότι, όχι μόνο κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να βγούμε από την Ευρωζώνη, αλλά ούτε καν να μας επιβάλλει «διαρθρωτικές αλλαγές» τύπου ΔΝΤ, με στόχο την «βιαστική» έξοδο μας από την δημοσιονομική κρίση. Η πρόταση της είναι (πολύ σωστά) η επείγουσα ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου για ανάλογες περιπτώσεις, οι οποίες θεωρεί ότι θα πολλαπλασιαστούν στο μέλλον.

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ – ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΡΙΕΣ

Αναμφίβολα, εμείς είμαστε οι βασικοί «ένοχοι» για το οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε (μέσα σε τρία μόλις χρόνια, οι δημόσιες δαπάνες μας αυξήθηκαν κατά 18 ολόκληρα δις €) – όχι όμως οι μοναδικοί αφού, αποδεδειγμένα πλέον, οι Βόρειες χώρες λειτούργησαν με στόχο την υποταγή μας (dumping μισθών, «απομύζηση» της φορολογικής μας βάσης από τις πολυεθνικές τους, εξαγορά των δικών μας επιχειρήσεων κλπ). Δυστυχώς, όταν προσφέρεις αφειδώς δανεικά χρήματα, επί 30 ολόκληρα χρόνια, σε ένα σχετικά φτωχό, ανώριμο και ανοργάνωτο λαό, είναι «ανθρώπινο» να τα σπαταλάει – να τα διαχειρίζεται δηλαδή σαν να μην τα χρωστάει, καθώς επίσης σαν να μην επρόκειτο να τελειώσουν ποτέ.

Εκτός αυτού, ο υπερβολικός αυτός δανεισμός, η πληθώρα των χρημάτων καλύτερα, σε μια χώρα με αδύναμες, αν όχι ανύπαρκτες πολιτικές και κοινωνικές δομές, «εκτρέφει» εύκολα τη διαπλοκή και τη διαφθορά – με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη παγίδα που τοποθέτησαν έντεχνα στο δρόμο μας – εμείς βέβαια «πέσαμε μέσα» σαν αρχάριοι.

Περαιτέρω, σε σχέση με τις «αλλότριες» ευθύνες, θα τεκμηριώσουμε ακόμη μία φορά το επιθετικό «μισθολογικό dumping» της Γερμανίας (άρθρο «Διασπορά ψευδών ελπίδων») το οποίο, μεταξύ άλλων, ευθύνεται για την απώλεια της ανταγωνιστικότητας μας. Οι χαμηλοί μισθοί (αλλά και οι κρατικές επιδοτήσεις της μειωμένης εργασίας, ενάντια στους κανόνες του ανταγωνισμού που επιβάλλονται από την Ε.Ε.), είναι αυτοί που ενίσχυσαν τους γερμανούς εξαγωγείς και κατέστρεψαν, μεταξύ άλλων, την Ελληνική Οικονομία.

Η Γερμανία, αμέσως μετά το ξεκίνημα της Ευρωζώνης, ακολούθησε τη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης», έτσι ώστε να εξασφαλίσει (ύπουλα) ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στο εμπόριο με τις λοιπές χώρες-μέλη. Εσωτερική υποτίμηση, επειδή εντός της Ευρωζώνης δεν επιτρεπόταν η πραγματική υποτίμηση - μέσω της «συγκράτησης» των μισθών, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την μείωση του κόστους παραγωγής των γερμανικών επιχειρήσεων. Ουσιαστικά λοιπόν η χώρα υποτίμησε τεχνητά το δικό της Ευρώ, πουλούσε τα προϊόντα της φθηνότερα από τους άλλους και αύξανε διαχρονικά το πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου της, εξάγοντας κυρίως στις Ευρωπαϊκές χώρες (περίπου το 70% των συνολικών εξαγωγών της).

Το εμπορικό ισοζύγιο όμως επηρεάζει ολόκληρη την οικονομική ανάπτυξη μίας χώρας. Όταν επιδεινώνεται, περιορίζεται η εμπορική επιτυχία των επιχειρήσεων – ιδιαίτερα των εξαγωγικών. Ένεκα τούτου, μειώνονται τα φορολογικά έσοδα των κρατών – ειδικά ο φόρος εισοδήματος και ο φόρος μισθωτής εργασίας. Μία χώρα τώρα με μικρή εσωτερική αγορά, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να αντισταθμίσει τις εξαγωγικές της απώλειες. Αντίθετα, εάν η Γερμανία «επέτρεπε» την αύξηση των μισθών του εργατικού δυναμικού της, η κατανάλωση των πολιτών της θα αυξανόταν και η εσωτερική αγορά, λόγω μεγέθους, θα μπορούσε να αντισταθμίσει τις εξαγωγικές απώλειες.

Εάν τώρα όλα τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν ακολουθήσει το «παράδειγμα» της Γερμανίας, ενδεχομένως για να αυξήσουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα τους απέναντι στην Κίνα (αν θα ήταν ποτέ δυνατόν!), η Ε.Ε. θα οδηγούταν σε μία πολύ επικίνδυνη ύφεση. Το εργατικό κόστος είναι στενά συνδεδεμένο με τον πληθωρισμό. Εάν λοιπόν δεν αυξανόταν σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, όπως στη Γερμανία, θα περιοριζόταν αισθητά η κατανάλωση και θα εισερχόμαστε σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο έντονου αποπληθωρισμού - κάτι που θα ήταν στην κυριολεξία καταστροφικό για την Ευρωπαϊκή Οικονομία (deflation).

Η Κομισιόν, η οποία μέχρι στιγμής ενδιαφέρεται μόνο για τα ελλείμματα των επί μέρους κρατών, οφείλει να προσέχει τόσο την εμπορική, όσο και τη μισθολογική τους «πρόοδο». Ο στόχος της πρέπει να είναι οι ορθολογικές αυξήσεις των μισθών - αυξήσεις δηλαδή στο ύψος της μακροπρόθεσμης παραγωγικής ανάπτυξης, συν τον ετήσιο πληθωρισμό. Οι μισθολογικές αυτές αυξήσεις θα ήταν διαφορετικές – ανάλογα με την εκάστοτε χώρα και τον κλάδο. Στη Γερμανία είναι λογικές αυξήσεις ύψους 3-3,5% - στην Ελλάδα ενδεχομένως χαμηλότερες. Σήμερα όμως η Κομισιόν δεν ενδιαφέρεται για το συντονισμό των μισθών στην Ευρωζώνη – ούτε στη Γερμανία, ούτε πουθενά αλλού. Επίσης, δεν ελέγχει τη Γερμανία σε σχέση με τις «παράνομες» επιδοτήσεις των εργαζομένων της και την εξ αυτών κρυφή, απαγορευμένη ενίσχυση των επιχειρήσεων της – μία άκρως «παραβατική» συμπεριφορά, η οποία συνιστά, χωρίς καμία αμφιβολία, «αθέμιτο ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό».

Ολοκληρώνοντας, ανεξάρτητα από την «Ελληνική ιδιαιτερότητα» που περιγράψαμε, πιθανολογούμε ότι βιώνουμε μία εποχή, στην οποία κυριαρχεί ένα άλλο χρηματοπιστωτικό «όπλο μαζικής καταστροφής»: τα ομόλογα δημοσίου. Κατά την άποψη μας, είμαστε αντιμέτωποι με μία χρηματοπιστωτική υπερβολή («φούσκα») άνευ προηγουμένου, η οποία «ορίζεται» από έναν απίστευτο «υπερπληθωρισμό ομολόγων».

Ειδικά όσον αφορά την ΕΕ (κυρίως λόγω της «θεσμικής» απαγόρευσης εκτύπωσης πληθωριστικών χρημάτων), υποθέτουμε ότι κάποιες ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν σχεδόν υποχρεωτικά αυτήν την κατεύθυνση – ότι εκδίδουν δηλαδή «υποσχετικές πληρωμής χωρίς αντίκρισμα». Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι, τουλάχιστον η Ισπανία, η Ιταλία και η Ιρλανδία, «τυπώνουν» αφειδώς ομόλογα δημοσίου, έναντι μελλοντικών προσδοκιών, ελπίζοντας στην ανοχή της ΕΚΤ, στην «τιμωρία» μόνο της Ελλάδας και στην κατανόηση των αγορών.

Από τη δική μας πλευρά τώρα, ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα πάψουμε να είμαστε στο στόχαστρο των δύο υπερδυνάμεων, ότι δεν θα «τιμωρηθούμε παραδειγματικά» και ότι θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε ήρεμα με τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα της Οικονομίας μας - χωρίς να αποτελούμε «θύμα και θύτη» μαζί αυτού του ιδιάζοντος οικονομικού πολέμου. Για να τα καταφέρουμε βέβαια, θα πρέπει να έχουμε την Ευρώπη δίπλα μας και όχι απέναντι μας - χωρίς την απειλή των μονοπωλιακών «εταιρειών αξιολόγησης», των τοκογλυφικών επιτοκίων, των απίστευτων ασφαλίστρων και των «αιμοβόρων» κερδοσκοπικών αγορών, με τις οποίες κανένας, απολύτως κανένας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει «ατομικά».


Αθήνα, 23. Ιανουαρίου 2010
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
viliardos@kbanalysis.com

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
Πηγή: http://www.sofokleous10.gr

Γ. Παπανδρέου προς Ρ. Ερντογάν: Διμερής διάλογος και μετά Χάγη

Γ. Παπανδρέου προς Ρ. Ερντογάν: Διμερής διάλογος και μετά Χάγη
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=9778844

Ο Γ.Παπανδρέου προτείνει έναρξη διαδικασίας για την επίλυση των «ζητημάτων που παραμένουν ανεπίλυτα» και αν δεν υπάρξει συμφωνία, κοινή προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο, στην επιστολή - απάντηση στον Ερντογάν
«Eθνος» 26/1/2010

Επανεκκίνηση της ελληνοτουρκικής προσέγγισης στη βάση της «γνωστής συνταγής» της έμμεσης εφ’ όλης της ύλης συζήτησης των «ανεπίλυτων πολιτικών προβλημάτων» και παραπομπή τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εφόσον δεν βρεθεί συμφωνημένη λύση, προτείνει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στην απαντητική επιστολή του προς τον Τούρκο ομόλογο του Τ. Ερντογάν.


Η επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς τον Τ. Ερντογάν απαντά κατά ενότητα στα ζητήματα που είχε εγείρει ο Τούρκος πρωθυπουργός, ο οποίος και προσκλήθηκε να επισκεφθεί την Ελλάδα πριν από το καλοκαίρι
Η επιστολή που επιδόθηκε μετά από σχεδόν τρεις μήνες και αποσπάσματά της δόθηκαν στη δημοσιότητα απαντά κατά ενότητα στα ζητήματα που είχε εγείρει με την επιστολή του ο Τούρκος πρωθυπουργός, τον οποίο προσκαλεί ο κ. Παπανδρέου να επισκεφθεί την Ελλάδα πριν από το καλοκαίρι.
Ο Γ. Παπανδρέου προτείνει την έναρξη μιας διαδικασίας για να μπορέσουν η Ελλάδα και η Τουρκία να επιλύσουν «τα θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα που παραμένουν ανεπίλυτα» (σ.σ.: σε αντίθεση με την πάγια δημόσια θέση περί ύπαρξης μόνο μιας διαφοράς αυτής της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας) και αναφέρεται συγκεκριμένα στο Αιγαίο, όπου τονίζει την ανάγκη σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών.
Ο πρωθυπουργός επισημαίνοντας την ανάγκη αναζωογόνησης και ώθησης των διερευνητικών επαφών αναφέρεται στη συμπεριφορά της Τουρκίας, που δεν βοηθά τη βελτίωση των σχέσεων με «ενέργειες όπως το casus belli, τις υπερπτήσεις και τις ερευνητικές δραστηριότητες στην υφαλοκρηπίδα που δεν έχει ακόμη οριστεί» (σ.σ.: η επιλογή των ζητημάτων συμπίπτει με το πλαίσιο των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο: τη δυνατότητα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., το εύρος του εναέριου χώρου και τις γκρίζες ζώνες και τη μη αποδοχή ύπαρξης θαλάσσιων συνόρων και του δικαιώματος των νησιών σε υφαλοκρηπίδα).
Με χρονοδιάγραμμα
Στην επιστολή προτείνεται να καθοριστεί ημερομηνία λήξης στη διαδικασία αυτή και «στην περίπτωση αδυναμίας επίτευξης συμφωνημένης λύσης, σε προσυμφωνημένο χρόνο, η Ελλάδα και η Τουρκία να απευθυνθούν από κοινού στο Δ.Δ. της Χάγης, σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου».
Ο κ. Παπανδρέου εκφράζει την ετοιμότητα «εξέτασης μέτρων που θα μπορούσαν να συμβάλουν στη μείωση της έντασης», απαντώντας ουσιαστικά θετικά στην τουρκική πρόταση που εκκρεμεί από πέρυσι την άνοιξη, για υιοθέτηση «Κώδικα Συμπεριφοράς» στο Αιγαίο, την οποία είχε επαναφέρει με την επιστολή του ο κ. Ερντογάν (code of conduct: που προτείνει ηπιότερες αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις των τουρκικών μαχητικών όταν παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο ή εισέρχονται απροειδοποίητα στα ακραία όρια του FIR Αθηνών).
Ο πρωθυπουργός, πάντως, επισημαίνει ότι τέτοιου είδους ρυθμίσεις δεν θα προκαταλάβουν τις νομικές θέσεις των δύο πλευρών και ότι τελικώς η ενίσχυση της ασφάλειας στο Αιγαίο είναι η «αποφυγή των στρατιωτικών δραστηριοτήτων που τροφοδοτούν την ένταση».
Μειονότητα
Ευθύνη της Ελλάδας
Σε ό,τι αφορά στην επιμονή του κ. Ερντογάν να εγείρει θέμα Θράκης, ο κ. Παπανδρέου απαντά ότι ο «σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Ελλήνων πολιτών ανεξαρτήτως θρησκείας, πολιτιστικών καταβολών ή εθνοτικής προέλευσης είναι αποκλειστική ευθύνη της ελληνικής πολιτείας...» και απορρίπτει κάθε ιδέα για αμοιβαιότητα.
Για την Κύπρο
Η λύση να αφεθεί στις δύο κοινότητες
Στο Κυπριακό ο κ. Παπανδρέου επισημαίνει ότι η λύση πρέπει να αφεθεί στις δύο κοινότητες, ενώ περιγράφει τη λύση με μια αινιγματική αναφορά σε «ομοσπονδιακό σχήμα με δομές που θα εγγυώνται την αποτελεσματική λειτουργία του κράτους και θα είναι εντός του πλαισίου του ΟΗΕ και της Ε.Ε.».
Ο πρωθυπουργός εκφράζει την υποστήριξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας με παράλληλη αναφορά στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών της έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της ελληνικής μειονότητας (σ.σ.: παραλείπεται η αναφορά στη μείζονα υποχρέωση της εφαρμογής του Πρωτοκόλλου επέκτασης Τελωνειακής Ενωσης προς την Κύπρο).
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ανάγκη συνεργασίας για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και συνεργασίας της Τουρκίας με τη FRONTEX.
Ο κ. Παπανδρέου φαίνεται να επιμένει στη λογική της συνεργασίας σε θέματα «χαμηλής πολιτικής» προτείνοντας συνεργασία στην Ενέργεια, το εμπόριο και τις επενδύσεις, τον πολιτισμό, την πράσινη ενέργεια, το περιβάλλον, την αναδάσωση, τις υποδομές και τις μεταφορές.
Εντύπωση προκαλεί πάντως η πρόταση για συνεργασία και σε διεθνή περιφερειακά θέματα, όπως η Μεσόγειος, η Μέση Ανατολή, ο Καύκασος και τα Βαλκάνια, περιοχές στις οποίες είμαστε ήδη μάρτυρες της απόλυτα αποδοτικής εφαρμογής της νεο-οθωμανικής εξωτερικής πολιτικής του κ. Νταβούτογλου.
NIKOΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

Aντισυνταγματικό το νομοσχέδιο περι ιθαγενείας των αλλοδαπών

Aντισυνταγματικό το νομοσχέδιο περι ιθαγενείας των αλλοδαπών
Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2010


Γράφει η Νέδα Κανελλοπούλου
Το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης για την πολιτική συμμετοχή των μεταναστών έχει δύο σκέλη. Κι ενώ η συζήτηση έχει επικεντρωθεί στο πρώτο σκέλος, το δεύτερο είναι που γεννά προφανή ζητήματα αντισυνταγματικότητας. Και τα γεννά επειδή στην αναθεώρηση του 2008 δεν αναθεωρήθηκε τελικά, αν και προτάθηκε για αναθεώρηση, το άρθρο 102, παρ. 2.
Το πρώτο σκέλος ρυθμίζει υπό ποίες προϋποθέσεις μπορούν οι μετανάστες να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Το δεύτερο θεσπίζει για ορισμένες κατηγορίες μεταναστών το δικαίωμα του εκλέγειν στις εκλογές της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης και του εκλέγεσθαι στη θέση δημοτικού συμβούλου, συμβούλου δημοτικού διαμερίσματος ή τοπικού συμβούλου χωρίς να απαιτείται η προηγούμενη κτήση της ελληνικής ιθαγένειας. Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Στο άρθρο 4 παρ. 4 το Σύνταγμα ρητά προβλέπει πως «μόνο Ελληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους».
Δημόσια λειτουργία ενυπάρχει σε κάθε θέση που συνεπάγεται συμμετοχή στην άσκηση δημόσιας εξουσίας. Οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού ασκούν δημόσια εξουσία. Ετσι, τα δικαιώματα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην πρωτοβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση αποτελούν αναμφισβήτητα συμμετοχή στην άσκηση δημόσιας λειτουργίας. Επιφυλάσσονται επομένως από το Σύνταγμα μόνο στους Ελληνες πολίτες. Αυτό ισχύει όχι μόνο για το δικαίωμα του εκλέγεσθαι αλλά και για το δικαίωμα του εκλέγειν, που έχει αναμφισβήτητα θεσμική λειτουργικά διάσταση. Βέβαια, το ίδιο άρθρο επιτρέπει την εισαγωγή εξαιρέσεων με «ειδικό» νόμο. Τι σημαίνει όμως αυτό;
Πρώτον, σημαίνει πως για να είναι «ειδικός» ο νόμος, πρέπει η κατηγορία των προσώπων στα οποία αναφέρεται η εξαίρεση να μην είναι ούτε γενική ούτε ευρεία. Πληροί την προϋπόθεση αυτή το νομοσχέδιο; Ασφαλώς όχι.
Δεύτερον, σημαίνει πως ακόμα και όταν προβλέπεται ειδικός νόμος, αυτός πρέπει να είναι συνταγματικά θεμιτός. Πρέπει δηλαδή να μην αντιβαίνει και γενικότερα στο Σύνταγμα. Εδώ λοιπόν προκύπτει κι ένα ακόμη πρόβλημα. Το Σύνταγμα ρητά επιφυλάσσει μόνο στους Ελληνες πολίτες τα δικαιώματα που κατοχυρώνουν την πολιτική συμμετοχή, με κεντρικό παράδειγμα το άρθρο 29 για το δικαίωμα ίδρυσης και συμμετοχής σε πολιτικό κόμμα, χωρίς το οποίο δεν νοείται συμμετοχή σε εκλογές ούτε σε τοπικό επίπεδο.
Και ναι μεν το Σύνταγμα επιτρέπει ερμηνευτικά την επεκτατική εφαρμογή και στους αλλοδαπούς των δικαιωμάτων που θεσπίζει ρητά για τους Ελληνες στο άρθρο 5 παρ. 2 σύμφωνα με το οποίο «όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας...», το άρθρο όμως αυτό αφορά τα ατομικά δικαιώματα (π.χ. το άσυλο κατοικίας...) και όχι τα δικαιώματα πολιτικής συμμετοχής.
Στo πλαίσιο αυτό λοιπόν, υπάρχει αναμφίβολα ζήτημα κατά πόσον το νομοσχέδιο είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στην προηγούμενη αναθεώρηση η ψήφος των μεταναστών στην πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση είχε προταθεί να εισαχθεί με ρητή συνταγματική διάταξη και από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Η κυρία Νέδα Κανελλοπούλου είναι επίκουρη καθηγήτρια Συγκριτικού Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Από "ΤΟ ΒΗΜΑ"

ΑΡΔΗΝ:ΟΧΙ ΣΤΟ ΛΑΟΚΤΟΝΟ ΚΑΙ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

ΑΡΔΗΝ:ΟΧΙ ΣΤΟ ΛΑΟΚΤΟΝΟ ΚΑΙ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ | 'Αρδην - Ρήξη

ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΡΔΗΝ" ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΡΑΓΚΟΥΣΗ...
http://www.ardin.gr/node/2666

ΟΧΙ ΣΤΟ ΛΑΟΚΤΟΝΟ ΚΑΙ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ
Συγγραφέας:
Της Σύνταξης

Το υπό έγκριση νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας από τους μετανάστες θα μεταβάλει, εάν εγκριθεί, ριζικά τον χαρακτήρα και την φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για ένα πανάθλιο, τυχοδιωκτικό εφεύρημα το οποίο επικαλείται ευγενείς σκοπούς, επιτυγχάνοντας τα εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα:


Α) Παγιώνει ένα καθεστώς άνευ όρων αποδοχής των γιγάντιων μεταναστευτικών ρευμάτων που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει στο μέλλον η χώρα μας. Ενώ η παρασιτική Ελλάδα ήδη καταρρέει εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά μην μπορώντας να εξασφαλίσει το μέλλον του ίδιου του ελληνικού λαού, οι κυβερνώντες ετοιμάζονται να προσθέσουν με τις μαζικές πολιτογραφήσεις επιπλέον εμπόδια σε οποιαδήποτε προσπάθεια υπέρβασης της βαθιάς κρίσης. Η πολιτική της ελληνοποίησης–εξπρές γίνεται προς το συμφέρον των πολυεθνικών, των κομματαρχαίων του ΠΑΣΟΚ και όλων εκείνων που θέλουν τη διαιώνιση ενός καθεστώτος μαύρης εργασίας και δουλοκτητικής εκμετάλλευσης των διαρκώς νέων κυμάτων λαθρομεταναστών, που αναπόφευκτα θα φέρει, καθώς και της συμπίεσης προς τα κάτω των εργασιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων εργαζομένων.


Β) Ενθαρρύνει αντί να προλαμβάνει το ενδεχόμενο εμφάνισης πολιτιστικών συγκρούσεων μεγάλης κλίμακας στο εσωτερικό της ήδη σε κρίση ελληνικής κοινωνίας. Οι πολιτογραφήσεις-εξπρές που προβλέπονται, αφορούν κυρίως τα μαζικά κύματα ισλαμιστών μεταναστών, οι οποίοι μάλιστα προέρχονται από χώρες και περιοχές όπου αναπτύσσεται μια αντιδραστική και ανελεύθερη εκδοχή του Ισλάμ. Κανείς όμως δεν είναι διατεθειμένος να υπονομεύσει πολιτικές και πολιτιστικές κατακτήσεις που κέρδισε ο ελληνικός λαός με αγώνες και θυσίες, στ’ όνομα μιας κίβδηλης και ψευδεπίγραφης ανεκτικότητας. Ούτε βέβαια ξεχνάει κανείς πως η γειτονική, ιμπεριαλιστική Τουρκία χρησιμοποιεί συστηματικά ως στρατηγικό της χαρτί το Ισλάμ προκειμένου να παγιώσει τις σφαίρες επιρροής της σ’ ολόκληρα τα Βαλκάνια, υλοποιώντας τα νέο-οθωμανικά της σχέδια.


Γ) Εκμεταλλεύεται τα καθοριστικά για έναν λαό και μια πολιτεία ζητήματα της ιθαγένειας και της πολιτοφροσύνης για μικροκομματικούς και μικροεξουσιαστικούς σκοπούς, αδιαφορώντας πλήρως για τις τραγικές συνέπειες που το νομοσχέδιο θα επιφέρει. Οι εθνομηδενιστές ιθύνοντες της κυβέρνησης λειτουργούν ως μαθητευόμενοι μάγοι, παίζοντας με την φωτιά για μικροκομματικά οφέλη και εξουσιαστικές σκοπιμότητες, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα νέο εκλογικό κοινό, το οποίο θα είναι δεμένο μαζί τους με όρους πελατείας και πατρωνίας που θυμίζουν Μεσαίωνα.


Δ) Στο εσωτερικό της χώρας, δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να ταυτιστεί η δίκαιη και πλειοψηφική αντίθεση του ελληνικού λαού σ’ αυτές τις μεθοδεύσεις, με την άκρα δεξιά. Δεδομένης της εγκατάλειψης των λαϊκών συμφερόντων από την δήθεν αριστερά, και της σιγής ιχθύος που τηρεί η λεγόμενη κεντροδεξιά, το αποτέλεσμα είναι να ενισχύεται το δίπολο «εθνομηδενισμός»–«ρατσιστικός φασισμός»· μια τέτοια εξέλιξη έχει ευνοήσει σε όλο τον κόσμο τις δυνάμεις του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου για την προώθηση των σχεδίων τους, μια και η ταύτιση με την άκρα δεξιά, χρησιμεύει παντού για να ενοχοποιεί και να ακυρώνει τα πλειοψηφικά αισθήματα των λαών.

Το νομοσχέδιο είναι απαράδεκτο και θα πρέπει να αποσυρθεί άμεσα. Είναι σαφές πως ο ελληνικός λαός αντιτίθεται δραστικά στα προτεινόμενα μέτρα. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψη την θέληση του ελληνικού λαού και να αποσύρει το υπό συζήτηση νομοσχέδιο άμεσα. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να κινητοποιηθεί, συγκροτώντας ένα μαζικό κίνημα εναντίον του προτεινόμενου νομοσχεδίου.

Βέβαια, η επαγρύπνηση του ελληνικού λαού θα πρέπει να συνεχιστεί. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία είναι ήδη αποδεδειγμένα στα μάτια του ελληνικού λαού κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, έχει ταχθεί μέσω του επικεφαλής της, Γιώργου Παπανδρέου από θέση αρχής υπέρ των πολυπολιτισμικών, εθνο-αποδομητικών εγχειρημάτων που προωθεί το κοσμοπολίτικο κεφάλαιο. Γι’ αυτό περιφέρεται στα διεθνή φόρα επιδεικνύοντας μπροστά στους επιχειρηματίες και τους πολιτικούς ταγούς της παγκοσμιοποίησης τα κατορθώματα της κυβέρνησής του, ακόμα και εάν αυτά υπονομεύουν καθοριστικά το μέλλον του ίδιου του λαού του.

Οι δυνάμεις της αποσύνθεσης δεν πρόκειται να επικρατήσουν. Κάθε λαός έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, να καθορίζει ελεύθερα την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του. Δεν θα μας αναγκάσουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων και των πολυεθνικών επιχειρήσεων στην υποταγή, προκειμένου να επωμιστούμε εμείς τα βάρη από τις γιγάντιες μετακινήσεις πληθυσμών που επιβάλουν οι ληστρικές τους δραστηριότητες. Ούτε βέβαια η χώρα μας θα γίνει άθυρμα για μερικά τσουβάλια ψήφων του κάθε ξιπασμένου πολιτικάντη.

Επιτέλους! Η Ελλάδα χρειάζεται μια ψύχραιμη και ρεαλιστική μεταναστευτική πολιτική, μια πολιτική που θα διεκδικήσει την ενσωμάτωση όσων μεταναστών είναι δυνατόν να ενσωματωθούν, με όρους ισότητας και αξιοπρέπειας, δίχως βεβαίως να υπονομεύεται το μέλλον της χώρας και του ελληνικού λαού.

Η ένταξη στο ελληνικό έθνος δεν γίνεται με ντιρεκτίβες των ποικιλώνυμων ΜΚΟ της Νέας Τάξης πραγμάτων, ούτε με φιρμάνια των σατράπηδων που μας κυβερνούν. Είναι ζήτημα αφομοίωσης της ελληνικής παιδείας και πολιτισμού, αλλά και το να ταυτίσει κάποιος τη μοίρα του με τη μοίρα αυτού εδώ του λαού. Υπ’ αυτήν την έννοια είμαστε όντως διατεθειμένοι να συζητήσουμε και να ενισχύσουμε τις προσπάθειες μιας σταδιακής ενσωμάτωσης, όλων εκείνων που όντως συμμερίζονται κοινές αξίες μαζί μας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα δεχθούμε να αποβεί αυτή ένα χυδαίο άλλοθι για την ολοκληρωτική διάλυση της χώρας μας…

Περιοδικό Άρδην

Εφημερίδα Ρήξη

Αγροτικός χώρος: Αναδεικνύεται ξανά η χρόνια ανάγκη εναλλακτικού σχεδίου

Αγροτικός χώρος: Αναδεικνύεται ξανά η χρόνια ανάγκη εναλλακτικού σχεδίου


Οι αγρότες βγήκαν ξανά στους δρόμους - όπως έχουν κάνει αρκετές φορές τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια -, στήνοντας μπλόκα σε πολλά σημεία της χώρας, όπως κάνουν σχεδόν κάθε Ιανουάριο τα τελευταία χρόνια.

Κλιμάκωση των αγροτικών κινητοποιήσεων, ως μέσο έσχατης διαμαρτυρίας, αποφάσισε η συνεδρίαση των αγροτών στην Βέροια, η οποία διήρκησε επτά ώρες. Περισσότερα τρακτέρ στους δρόμους, ακόμα και σκέψεις για μπλόκα σε παρακαμπτήριους, είναι μεταξύ των αποφάσεων που πήραν οι αγρότες.

Η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Κατερίνα Μπατζελή απηύθυνε έκκληση μέσω του ΑΝΤ1 να σταματήσουν τα μπλόκα και να προσέλθουν οι αγρότες στο διάλογο που θα γίνει στο Ζάππειο με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς.

Σύμφωνα με την κα. Μπατζελή, υπάρχει παραπληροφόρηση για τις προθέσεις της κυβέρνησης, οι οποίες δεν διαφοροποιούνται από τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Επίσης, η υπουργός προανήγγειλε και νομοσχέδιο σχετικά με την αναμόρφωση του αγροτικού συνδικαλιστικού συστήματος. Η Κατερίνα Μπατζελή μιλώντας, πάντως, σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δήλωσε διατεθειμένη να πάει η ίδια στα μπλόκα.

Συγκεκριμένο ραντεβού, προκειμένου να συζητήσουν την ατζέντα που έχει στα χέρια της η υπουργός από τις 3 Δεκεμβρίου ζήτησαν μέσω των ΜΜΕ από την υπουργό μέλη του Πανελλήνιου Συντονιστικού Οργάνου των Αγροτών. «Με 700 άτομα στο Ζάππειο, εκ των οποίων κάποιοι δεν είναι καν αγρότες δε μπορεί να γίνει διάλογος», υπογράμμισε ένας από αυτούς, ο οποίος πρόσθεσε ότι «μάλλον φοβούνται το πανελλαδικό όργανο, επειδή είναι αχρωμάτιστο».

Με πτυχές του συγχρόνου αγροτικού προβλήματος στην Ελλάδα έχουν ασχοληθεί διάφοροι ερευνητές και υφίστανται αρκετές δημοσιευμένες μελέτες και προσεγγίσεις. Κατ’επανάληψιν με σημαντικές πτυχές του προβλήματος έχει ασχοληθεί και ο γράφων. Υπενθυμίζω ένα κείμενο παλαιότερης παρέμβασής μου που είχε δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, ενώ σε συντετμημένες μορφές δημοσιεύτηκε και στον γραπτό τύπο (Ρήξη, Ελευθερία Λάρισας, Εκδοση Ελασσσόνας), το οποίο νομίζω ότι διατηρεί αρκετά στοιχεία επικαιρότητας.

Οι τρέχουσες εξελίξεις λαμβάνουν χώρα σε συνθήκες έντασης της οικονομικής κρίσης, με τις ιδιαιτερότητες που αυτή εκδηλώνεται στη μεταπρατική και χρεογόνο ελλαδική οικονομία, και ενώ πλησιάζει το 2013 το τέλος της παρούσας ΚΑΠ με το καθεστώς των επιδοτήσεων σε ορισμένα προωθούμενα από την Ευρωπαïκή Ενωση αγροτικά προïόντα. Το πολυσύνθετο αγροτικό πρόβλημα, όπως έχει προαναγγελθεί, είναι πολύ πιθανό να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, οικονομικές και κοινωνικές. Το αγροτικό πρόβλημα έχει μεγάλη σπουδαιότητα στην Ελλάδα, και η διατροφική κυριαρχία είναι συστατικό στοιχείο στον αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση και εθνική ανεξαρτησία. Οι στόχοι για ισόρροπη, ολοκληρωμένη ανάπτυξη του αγροτικού χώρου συνδέονται με την ανάγκη να υιοθετηθεί ένα νέο μοντέλο αξιοβίωτης ολοκληρωμένης, αποκεντρωμένης ανάπτυξης όλων των περιφερειών της χώρας, με σεβασμό των οικολογικών ισορροπιών. Π. χ. είναι αρκετά αμφίβολο ότι η «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού ή αγροτουρισμού μπορεί να δώσει μόνη τη λύση στο «αναπτυξιακό» πρόβλημα ορεινών (π. χ. στην Ηπειρο, και σε πολλές άλλες περιοχές) και απομακρυσμένων περιοχών (συμπεριλαμβανομένων και πολλών νησιωτικών). Δεν θα έπρεπε να αγνοηθεί η ανάγκη πολυδιάστατων προϋποθέσεων υποδομών, εκπαίδευσης και στήριξης της τουριστικής προσπάθειας από αντίστοιχα αναπτυγμένους τον πρωτογενή, το δευτερογενή και τον τριτογενή τομέα της παραγωγής.


Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης


PPOL.GR > Ελληνική Πολιτική > 'Aρθρα

Ο αγροτικός τομέας χρειάζεται στήριξη, εναλλακτική πρόταση και νέα νοοτροπία / του Θεόδωρου Μπατρακούλη 21-02-2009


http://www.ppol.gr/fullarticle.php?id=4979

Σχολιάστε-συζητείστε το άρθρο στον όμιλο της προοδευτικής πολιτικής στο facebook

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Ρήξη», με άδεια του συγγραφέα


Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιανουαρίου ένα αγροτικό τσουνάμι ξέσπασε σε διάφορες περιοχές, από τον Προμαχώνα ως την Κρήτη. Μετά τον ανασχηματισμό ο πρωθυπουργός είναι διατεθειμένος να κάνει παροχές. Οι αγρότες που, από τα κρυφά των δημοσκοπήσεων, βρίσκονται «πιο κοντά» στη ΝΔ (οι άλλες κοινωνικές ομάδες όλο και... απομακρύνονται), κλείνουν τους δρόμους, διεκδικώντας παροχές. Δίνονται τα 500 εκατομμύρια ευρώ, ανοίγουν οι δρόμοι, σπάζουν τα δυνατότερα μπλόκα. Αλλά το πακέτο δεν φθάνει για όλους... Αν οι επικοινωνιολόγοι της ΝΔ πιστεύουν ότι όλα τελείωσαν, μάλλον πέφτουν έξω.



Ορισμένα στοιχεία και απόψεις ξαναγίνονται επίκαιρες με τις τελευταίες εκτεταμένες αγροτικές κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα, στην περίοδο μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), σημειώθηκε γενική υποχώρηση της αγροτικής παραγωγής, παρά τις πολυδιαφημισμένες επιδοτήσεις από την «κοινή αγροτική πολιτική» (ΚΑΠ). Ο αγροτικός πληθυσμός μειώθηκε σημαντικά τα τελευταία 27 χρόνια, το ποσοστό των αγροτών στον συνολικό ενεργό πληθυσμό έφθασε το μισό. Και αν συνέβη το ίδιο στις χώρες του ανεπτυγμένου βορρά, εκεί ένα 3% του ενεργού πληθυσμού έπρεπε να βρει (και βρήκε) απασχόληση στον επεκτεινόμενο σύγχρονο τομέα των υπηρεσιών. Εδώ, το αντίστοιχο ποσοστό άγγιζε το 15% του πληθυσμού. Αυτό σταδιακά στράφηκε προς τις συνήθως αεριτζίδικες «υπηρεσίες» των αστικών κέντρων ή σε αμφιλεγόμενες δραστηριότητες στην ύπαιθρο ή ακόμα και σε νέα μετανάστευση προς την υπόλοιπη Ευρώπη! Τέλος, πολλοί μετανάστες μετατράπηκαν σε εργάτες γης την τελευταία εικοσαετία. Αυτή είναι μια μερική εικόνα των συντριπτικών εξελίξεων στους συγκεκριμένους κοινωνικούς σχηματισμούς.



Στο πλαίσιο της ΚΑΠ το βαμβάκι επιδοτήθηκε αδρά από την ΕΕ. Όπως ήταν επόμενο, όλο και περισσότεροι αντικατέστησαν τις καλλιέργειες άλλων προϊόντων με βαμβάκι. Ένα ολόκληρο «σύστημα» κτίσθηκε γύρω από το συγκεκριμένο προϊόν, η ανάπτυξη του οποίου, εφόσον στηριζόταν στις επιδοτήσεις, ήταν αναμενόμενο να είναι στρεβλή. Μεσάζοντες και αετονύχηδες καρπώνονται σημαντικό μέρος των επιδοτήσεων. Οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά τα κοινοτικά κονδύλια σαν να επρόκειτο για χρήματα που εκείνοι «δώρισαν» στον αγροτικό κόσμο. Το πρόσωπο της επαρχίας άλλαξε, αλλά οι αγρότες δεν μετατράπηκαν σε επαγγελματική ομάδα με υπόσταση. Δεν δημιουργήθηκαν υποδομές. Δεν προσφέρθηκε μόρφωση και αναπτυξιακά εργαλεία στον πρωτογενή τομέα. Για το ίδιο το προϊόν ποιοι ενδιαφέρθηκαν; Πόσο κοστίζει η παραγωγή, τι ποιότητα έχει, πώς θα πουληθεί και θα γίνει η απορρόφησή του; Ποιες θα ήταν οι συνέπειες της εντατικής μονοκαλλιέργειας στα εδάφη της Θεσσαλίας;



Στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον, είμαστε αντιμέτωποι με την επισιτιστική κρίση, την κλιματική αλλαγή, την ενεργειακή και την οικονομική κρίση. Σε αγροτικές περιοχές του κόσμου ξετυλίγονται οι συστηματικές προσπάθειες του κεφαλαίου και των πολυεθνικών για ιδιοποίηση της γης και των φυσικών πόρων (νερό, δάση, ορυκτά, κ.λπ.). Η επίθεσή τους συμβαδίζει με την επιδίωξη να επιβάλουν την ιδεολογική ηγεμονία τους στους αγρότες και τους αυτόχθονες πληθυσμούς, προωθώντας την πολιτισμική αλλοτρίωση και υποταγή τους.



Η μεταβολή των συνθηκών στη διεθνή αγορά δικαιώνει όσους επέκριναν την εγκατάλειψη της παραδοσιακής ΚΑΠ (παρά τις ελλείψεις της και συγκεκριμένες αρνητικές συνέπειές της) από την ΕΕ. Στο διάστημα αρχές 2007-Μάρτιος 2008 οι διεθνείς τιμές των σιτηρών αυξήθηκαν 130%, της σόγιας 88%, του ρυζιού 75% και του καλαμποκιού 32%. Η αύξηση του πληθωρισμού οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό και στην αύξηση των διεθνών τιμών των τροφίμων. Η θεωρία ότι η συρρίκνωση του αγροτικού τομέα στην Ελλάδα και στην ΕΕ θα άνοιγε την αγορά σε φτηνές εισαγωγές τροφίμων και θα έκανε ανταγωνιστικότερη την οικονομία γκρεμίζεται. Στην Ελλάδα, σε ορισμένες περιοχές παρατηρούνται πλεονάσματα αγροτικών προϊόντων που μένουν αδιάθετα. Ταυτόχρονα, η αγορά κατακλύζεται από εισαγόμενα προϊόντα. Και μεγαλώνει ο αριθμός των φτωχών στις πόλεις, που δυσκολεύονται να αγοράσουν τα αναγκαία διατροφικά προϊόντα. Εξάλλου, υπάρχει έλλειμμα διαφανούς διαδικασίας στη διαχείριση των κοινοτικών επιδοτήσεων. Λόγω κακοδιαχείρισης, η χώρα από το 1999 ως το 2006 χρεώθηκε από την ΕΕ με 1.1 δις ευρώ σε πρόστιμα. Για το 2008 τα πρόστιμα ήταν πάνω από 460 εκατομμύρια ευρώ. Βεβαίως, η κρίση του αγροτικού τομέα είναι δομική. Υφίσταται σήμερα αναπτυξιακό αδιέξοδο στην ελληνική ύπαιθρο.

Το συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό, αθηνοκεντρικό κράτος απέτυχε να χαράξει συγκεκριμένη αγροτική πολιτική και να την ακολουθήσει. Δεν είναι μονόδρομος η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, όπως επιτάσσουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που καθορίζουν την πολιτική της ΕΕ. Ο ελληνικός αγροτικός τομέας πρέπει να βγει από την εγκατάλειψη και να αρχίσει να αναπτύσσεται σε νέα ποιοτική βάση, με παρέμβαση του κράτους, όπου αυτό χρειάζεται. Κρίσιμο ζήτημα στην διαμόρφωση και προώθηση εναλλακτικής αγροτικής στρατηγικής είναι η υπέρβαση της αντίληψης ότι η αγορά αποτελεί το βασικό μηχανισμό ρύθμισης των αγροτικών σχέσεων. Χρειάζεται να προσδιοριστεί ένας άλλος δρόμος αγροτικής ανάπτυξης, που θα αποτελέσει τη βάση επαναπροσδιορισμού ενός αναπτυξιακού σχεδίου για την ελληνική ύπαιθρο. Αυτός ο δρόμος θα θεμελιώνεται στην ολοκληρωμένη ανασυγκρότηση των ελληνικών περιφερειών στη βάση «τοπικών αναπτυξιακών σχεδίων» που να συνιστούν:

(α) Την αναζωογόνηση των τοπικών, περιφερειακών, παραγωγικών συστημάτων, σε αντίθεση με τον αθηναϊκό υδροκεφαλισμό και παρασιτισμό.

(β) Την αποκατάσταση και την ήπια διαχείριση των φυσικών πόρων και τον άμεσο έλεγχό τους από τους ίδιους τους παραγωγούς και τις ενώσεις τους.

(γ) Την ανάδειξη της πολιτισμικής ταυτότητας κάθε τόπου και τη σύνθεσή της με τα σύγχρονα πρότυπα παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης.

(δ) Την υιοθέτηση νέων παραγωγικών προτύπων που να βασίζονται στην αμειψισπορά και την αγρανάπαυση, την πολυκαλλιέργεια, τις βιολογικές μεθόδους αντιμετώπισης των φυτικών και ζωικών ασθενειών, τη χρήση τοπικών σπόρων και ποικιλιών.

(ε) Την ανασυγκρότηση των παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών, διαμορφώνοντας νέα δίκτυα μεταξύ πόλεων και υπαίθρου, εκτοπίζοντας τους μεσάζοντες και τους εμπόρους.

Η ενδογενής και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός νέου υποκειμένου, που έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην ελληνική ιστορία: των κοινοτήτων μας. Με υλικά του παρελθόντος καλούμαστε πάλι σήμερα να ανιχνεύσουμε νέες και, εν πολλοίς, ξεχασμένες μορφές συμμετοχής, συνεργασίας, αλληλεγγύης και άμεσης δημοκρατίας, αναστρέφοντας την πορεία παρακμής μας. Παράλληλα έπρεπε να αρχίσει νέα διαπραγμάτευση στην ΕΕ με στόχο τη στήριξη και την ανάπτυξη του ευρωπαϊκού αγροτικού τομέα.



Όσον αφορά το περιβάλλον, πέρα από τη διαχείριση του πολιτικού κόστους, αυτό που μας λείπει είναι μια ολοκληρωμένη στρατηγική αειφορίας. Όλοι κρίνονται βάσει των ενεργειών και παραλείψεών τους στη διαμόρφωση και στην εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής. Η καθυστερημένη σύσταση υπουργείου περιβάλλοντος είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί. Σήμερα σε αρκετές περιοχές της χώρας το νερό αναδεικνύεται σε κυρίαρχο πρόβλημα τόσο από την άποψη του στόχου της διατήρησης της παραγωγικής ικανότητας της υπαίθρου όσο και από αυτήν της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.



Όσον αφορά τη Θεσσαλία π. χ., από τις ετήσιες ανάγκες ζήτησης σε νερό με βάση την παρούσα σύνθεση καλλιεργειών αυτής της περιφέρειας, που εκτιμώνται σε 1.8 δις m3 νερών, τα 1.6 δις m3 διατίθενται για άρδευση. Από την επεξεργασία των στοιχείων, που ενεργεί από το 1974 το υπουργείο γεωργίας, παρατηρούνταν στην πεζομετρική στάθμη των υπογείων υδάτων μια συστηματική πτώση στην κεντρική και νοτιοανατολική κυρίως πλευρά της Θεσσαλίας. Πώς θα διατηρηθεί στον ορίζοντα του 2020 και πέραν αυτού, η παραγωγική ικανότητα και βιωσιμότητα της θεσσαλικής υπαίθρου και του πληθυσμού της;



Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η ολοκλήρωση και η εύρυθμη λειτουργία έργων ταμίευσης των υδάτινων πόρων της Θεσσαλίας (ταμιευτήρες, ανασύσταση Κάρλας, Σμόκοβος, φράγματα Γυρτώνης, Λιβαδίου, άλλα ορεινά φράγματα, κ.ά) και η εφαρμογή συστημάτων ορθολογικής διαχείρισης των επιφανειακών και υπογείων υδάτων και των αρδευτικών έργων. Επί πλέον, απαιτούνται η λειτουργία επαρκούς ενιαίου φορέα διαχείρισής τους, με παράλληλες παρεμβάσεις προγραμματικών και διοικητικών μέτρων συγκράτησης των αρδευομένων εκτάσεων, απαγορευτικών μέτρων και ελέγχων των γεωτρήσεων, αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών και δραστηριοτήτων, εντατικοποίησης των γεωργικών και κτηνοτροφικών συστημάτων παραγωγής.



Η διατροφική κυριαρχία είναι συστατικό στοιχείο του αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση και εθνική ανεξαρτησία. Όμως, αναπαράγεται ένα σύστημα χρεογόνο, παρασιτικό, αντιαναπτυξιακό, δορυφορικό του αθηναϊκού κέντρου και αναχρονιστικό. Η χώρα εξακολουθεί να παραμένει στο τέλμα των ίδιων συγκεντρωτικών και υπουργοκεντρικών - «σοσιαλιστικών» και νεοφιλελεύθερων - κρατικών δομών, όταν προϋπόθεση για να σταθεί μια χώρα στην παγκοσμιοποίηση είναι η οργάνωσή της ως «σύστημα-Ελλάδα» και όχι ως σύστημα-υπουργεία-πρωτεύουσα.



Μετά την «εκσυγχρονιστική» ταλαιπωρία, τη σπατάλη χρόνου, την απώλεια πόρων και ευκαιριών, η ιστορική ανάγκη της πολιτικής ανανέωσης είναι σύμφυτη με την άνθηση νέας πολιτικής παιδείας. Απαιτεί σύντονη δράση ενεργών υποκειμένων. Ειλικρινών εκφραστών νέου σχεδιασμού για τη χώρα, νέας πολιτειακής αρχιτεκτονικής και νέας πολιτικής βαλκανικής και ανατολικομεσογειακής συνεργασίας.

---------------------------------------------------------------------------

O Θεόδωρος Μπατρακούλης είναι δικηγόρος, διεθνολόγος, διδάσκων στο ανοικτό πανεπιστήμιο

«Ωραιοποιεί» το σχέδιο Ανάν ζητώντας ακόμη περισσότερα

«Ωραιοποιεί» το σχέδιο Ανάν ζητώντας ακόμη περισσότερα

Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2010
«Ωραιοποιεί» το σχέδιο Ανάν ζητώντας ακόμη περισσότερα
Bookmark and Share

Κλασική διπλωματική τακτική μεγιστοποίησης των απαιτήσεων, ώστε να πετύχει το προσδοκώμενο, ακολουθεί ο Ταλάτ, προκαλώντας την αντίδραση της Κύπρου.

Επιστολές προς τους ηγέτες των πέντε κρατών, μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, την καγκελάριο της Γερμανίας, Ανγκελα Μέρκελ, τον πρόεδρο της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Χέρμαν Βαν Ρόμπεϊ, απέστειλε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας.
Οπως επεσήμανε, το Σάββατο ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέφανος Στεφάνου, ο Πρόεδρος Χριστόφιας αναλύει τους λόγους, που οι προτάσεις της τουρκικής πλευράς βρίσκονται εκτός των πλαισίων της συμφωνηθείσας βάσης για τις διαπραγματεύσεις.
Ο κ. Στεφάνου σημείωσε ότι οι απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις απορρίφθηκαν αμέσως από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Σύμφωνα με πληροφορίες, που δημοσιεύονται στον κυπριακό Τύπο, στις επιστολές γίνεται και σύγκριση των θέσεων που υπέβαλε η τουρκοκυπριακή/τουρκική πλευρά σε έγγραφο για τη Διακυβέρνηση, με πρόνοιες του σχεδίου Ανάν.
Ο κ. Χριστόφιας παραθέτει εννέα σημεία - «αγκάθια» της τουρκοκυπριακής πρότασης, τα συγκρίνει με τις πρόνοιες του σχεδίου «Ανάν 5» και καταλήγει ότι η τουρκική πλευρά απομακρύνεται σημαντικά ακόμα και από το απορριφθέν από την ελληνοκυπριακή πλευρά σχέδιο λύσης.

Ειδικότερα, στην επιστολή επισημαίνεται:
*Το σχέδιο Ανάν προέβλεπε αναλογία εκ περιτροπής προεδρίας 2:1, ενώ τώρα οι Τουρκοκύπριοι (Τ/Κ) ζητούν 3:2.
*Η σύνθεση του τότε προεδρικού συμβουλίου ήταν 4:2, ενώ τώρα οι Τ/Κ ζητούν συμμετοχή 7:5 στην Κυβέρνηση της ομοσπονδίας.
*Στο σχέδιο Ανάν προβλεπόταν ένα FIR, ενώ τώρα ζητούνται 2 FIR για την Κύπρο.
*Το 2004, προνοούνταν ενισχυμένες πλειοψηφίες για λήψη αποφάσεων μόνο στη Γερουσία, ενώ τώρα οι Τ/Κ ζητούν το ίδιο και για την Κάτω Βουλή.
*Τότε μόνο 5-6 οργανισμοί της δημόσιας υπηρεσίας προβλεπόταν να έχουν διευθυντή και υποδιευθυντή από διαφορετικές κοινότητες, ενώ τώρα η πρόταση είναι για όλες τις υπηρεσίες.
*Το σχέδιο Ανάν έδινε στα κρατίδια δυνατότητα υπογραφής διεθνών συμφωνιών στο εμπόριο και τον πολιτισμό, ενώ τώρα οι Τ/Κ ζητούν διεθνείς συμφωνίες σε όλες τις αρμοδιότητες.
*Τότε τα κρατίδια δεν είχαν λόγο στις αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής της ομοσπονδίας, ενώ τώρα επιδιώκεται αυτή η πρόνοια σε αρμοδιότητες που αφορούν τις πολιτείες.
*Για τη λήψη των αποφάσεων προβλεπόταν μία ψήφος από κάθε κοινότητα, ενώ τώρα οι ψήφοι είναι 2 από κάθε κοινότητα.
*Το σχέδιο Ανάν προνοούσε αναγνώριση των πράξεων του ψευδοκράτους, μόνο αν αυτές ήταν συμβατές με το διεθνές δίκαιο. Τώρα ζητείται αναγνώριση όλων των πράξεων.
Ναυτεμπορική

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/01/blog-post_234.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29&utm_content=FeedBurner#ixzz0d0riPE3l

Η νεοοθωμανική Ψωρο-ελίτ διαμελίζει την Ελλάδα - Γιατί η οικογένεια Βαρδινογιάννη θέλει αυτόνομη Κρήτη;

Η νεοοθωμανική Ψωρο-ελίτ διαμελίζει την Ελλάδα - Γιατί η οικογένεια Βαρδινογιάννη θέλει αυτόνομη Κρήτη;

ΓΙΑΤΙ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;

ΓΙΑΤΙ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;
Submitted by antibaro on Fri, 08/01/2010 - 20:19

* Δημήτρης Αλευρομάγειρος
* Κοινωνία
* Μεταναστευτικό

Ακολουθεί σχόλιο του Στρατηγού Δημήτρη Αλευρομάγειρου και κείμενο της Πανελλήνιας Επιτροπής Αγώνα για τον Έλέγχο της Λαθρομετανάστευσης (ΠΕΑΕΛ), το οποίο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από τις 24 Σεπτεμβρίου 2009.

Ακολουθεί σχόλιο του Στρατηγού Δημήτρη Αλευρομάγειρου και κείμενο της Πανελλήνιας Επιτροπής Αγώνα για τον Έλέγχο της Λαθρομετανάστευσης (ΠΕΑΕΛ), το οποίο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από τις 24 Σεπτεμβρίου 2009.

================================================
Σχόλιο Δημήτρη Αλευρομάγειρου:

Δεν θα βαρεθουμε να το επισημαινουμε ,

Η πολιτική του ΛΑΟΣ, με ιδιαίτερη έμφαση στην χρονολογία , μεσα του
2006, αρχες του 2007, οταν προσπαθησε να καπελώσει την αντίδραση του
ελληνικου Λαου στο κουρελουργημα της ΣΤ΄' Δημοτικου, αντιδραση η οποία
ξεκινησε απο ακραιφνως δημοκρατικο χώρο και αγκαλιάστηκε αμέσως απο
ευρύτατα δημοκρατικα στρωματα συμπεριλαμβανομενου και μεγαλου μερους
του ΚΚΕ, ενος υγειους τμηματος του Συνασπισμου και του πατριωτικου
ΠΑΣΟΚ, ειναι νερο στο μυλο του απολυτου εθνομηδενισμου.

Απλά υπενθυμιζω οτι όταν την 1ην Δεκεμβριου 2006 αρχισε μεσω του blog
του "αντίβαρου" να βομβαρδιζεται το Υπουργειο Παιδειας και ολος ο
πολιτικος κοσμος να εισπρατει το κειμενο το οποίον ειχε συνταξει
εξαιρετικη ομαδα επιστημονων και να συγκεντρωνονται υπογραφες , το
ΛΑΟΣ , αντεγραψε αμεσως τις πρωτες 1000 υπογραφες [συγκεντρωθηκαν μεσα
σε δυο ημερες[ στις οποίες ηταν μονον ένα μελος του ΛΑΟΣ ]και τις
αναρτησε σε καποιο εντυπο του .Αποτέλεσμα ολος ο εθνομηδενιστικος
εσμος των Λιακων-Κουλουρη-Ρεπουση και Σια να "βαφτισει" όλους μας,
ακροδεξιούς καλογηρους και οπαδους του σκοταδισμου και να μας χρεωσει στο ΛΑΟΣ...

Οι υποψηφιοι του ΛΑΟΣ πρωτοστατουσαν σε ολα τα ΜΜΕ κατα την προσφατη
προεκλογικη περιοδο και πολλες φορες δεν ειχαν απλα την ανοχή τους
αλλα και την επικροτησή τους.

Στις προσφατες εσωκομματικες εκλογες για την αναδειξη της ηγεσιας της
ΝΔ. ο κ.Καρατζαφέρης , με μεγαλο "ενδιαφέρον"[!] για την τύχη της Νεας
Δημοκρατίας, στηριξε την Ντορα Μπακογιάννη[την οποιαν βεβαια στηριζε
και το ΠΑΣΟΚ [με μεγαλύτερη μαεστρια ομολογουμένως..] και ολα τα ΜΜΕ.

Σημερα στο τεραστιο θέμα της προτασης και προθεσης της Κυβερνησης για
την αλλαγη του νομου περι Ιθαγένειας , το ΛΑΟΣ , παλι συνενουντων ολων
των ΜΜΕ, βρηκε "σανιδα σωτηριας" και αντιδρωντας οπως αντιδρα
προσπαθει να οικοιοποιηθει το θεμα προς μεγαλην τέρψιν του εθνομηδενισμου.
Ειναι χαρακτηριστικη προχθεσινη γελοιογραφια της Καθημερινης , οπου
δειχνει τον κ.Σαμαρα να πεφτει στη θαλλασα για να πιασει τον Σταυρο ,
σε τελετη Θοφανείων και ενας θεατης ρωταει "γιατι βουτηξε στη θαλασσα
ο Σαμαρας;" για να εισπραξει την απαντηση"αφου έπεσε πρωτα ο Καρατζαφερης"....

Πριν λίγες ημερες και ενω θα εγινετο με πρωτοβουλια της νεολαιας του
ΛΑΟΣ διαδηλωση εναντιον της κ.Δραγωνα ειχαμε, ρητα δηλωσει οτι τετοιες
ενεργειες ειναι υπέρ της κ.Δραγωνα και ολου του εθνομηδενιστικου
συστ'ήματος.Το ατυχημα ειναι οτι στην διαδηλωση παρεσυρθησαν και
μερικα άτομα που δεν εχουν καμμια σχεση με αυτες τις αθλιότητες.

Δεν χρειαζεται να ειναι κανεις πολυ έξυπνος για να καταλαβει αυτα τα
απλα πράγματα. Και μπορουν βεβαια να ειναι και μεσα στο ΛΑΟΣ ατομα
ειτε ως μελη , ειτε ως ψηφοφοροι που να μην εχουν αντληφθει αυτη την
τακτικη της ηγεσιας του , αλλα αν προσεξουν λιγο θα το καταλαβουν. Σε
τετοιους ακροδεξιούς πολιτικους χώρους αναδεικνύονται παντα ατομα με
καποια καπατσοσυνη και καλυπτουν τα κενα που οι παραδοσιακοι
κομματικοι σχηματισμοι προσπαθουν -στην καλυτερη περιπτωση -να τα
στρογγυλευουν... Ειναι οι χωροι [βλεπε Λεπεν στη Γαλλια] που εχουν
εναν ακροδεξιο λαικισμο που μπορει να φτασει καποτε -οπως στο
παρελθον-σε ακραιες επικινδυνες, καταστασεις . Και ναι μεν σήμερα
στη Γαλλια και αλλου οι Λεπεν εξαφανισθησαν και φυσικα δεν ειμαστε στο
1933 για να κινδυνευουμε απο φαινομενα Χιτλερ , ομως η εντονη
λαικιστικη συμπεριφορα αρχηγισκων αυτου του χωρου, ως ο Καρατζαφερης
βολευει παντα το οποιο εθνομηδενιστικο -ταχα μου προοδευτικο -
συστημα. Στην Ελλαδα μαλιστα που η αληστου μνημης δικτατορια με τα
εθνικα της εγκληματα ειναι χρονικα κοντα , το παιχνιδι του κ
Καρατζαφερη γινεται πιο βολικο για τους ταχα μου προοδευτικους, [βλεπε
προσφατη απαραδεκτη δηλωση του κ.Καρατζαφερη στο τευχος 77 του περιοδικου ΑΡΔΗΝ για την Εθνικη Αντισταση και το Πολυτεχνειο]] .

Εμεις που δεν ανηκουμε κομματικα πουθενα και που στηριξαμε τον Ανδρεα
Παπανδρεου για την πατριωτικη του πολιτικη[ εστω και αν εκανε και
αυτος λάθη, με κυριότερο την διαδοχη του στο ΠΑΣΟΚ και στην
Πρωθυπουργία απο τον Κ. Σημιτη], που στηριξαμε την πατριωτικη πολιτικη του ΚΚΕ και του τοτε ΔΗΚΚΙ για την σταση τους εναντια στο αθλιο σχεδιο Ανναν, που
αγωνιστηκαμε για να εξαφανισθει το κουρελουργημα της Στ΄
Δημοτικου[επιτυχης Ζουραριος εκφραση] μαζυ με την απιστευτου θρασους
και προκλητικότητας- γι αυτο το θεμα-υποστηρικτριά του
κουρελουργηματος κ.Γιαννακου, που αγωνιστήκαμε για να απελθει της
πολιτικής σκηνης ενας πυλωνας ενδοτισμου [βλεπε λυσσαλέα στηριξη
σχεδιου Ανναν , Σκοπιων ,τουρκικης πολιτικης στη Θρακη, εγκαταστασης
της νατοικης πυραυλικης ζωνης με στοχο τη Ρωσσια κ.λ.π.,κ.λ.π.] η
κ.Ντορα Μπακογιάννη, διατυπωνουμε για τις φίλες και φίλους αυτες τια
απόψεις γιατι πιστεύουμε οτι το παιχνιδι εχει αρχίσει να "χοντραινει επικινδυνα" με απροβλεπτες συνεπειες για τα εθνικα μας θέματα.

Θεωρουμε επίσης - και κατακρίναμε και γι αυτο τον κ. Παπανδρεου- οτι η
παρουσια του Μακαριωτατου Αρχιεπισκοπου στο "ανοικτο" Υπουργικο
Συμβουλιο για το μεταναστευτικο ηταν ακρως λαθεμενη ,ουσιαστικα και σημειολογικα.

Το μεταναστευτικο θεμα ειναι τεραστιο και πρεπει να αντιμετωπισθει
νηφαλια και οχι εν θερμω, τοσον απο επιστημονικης άποψης οσον και
κυριως απο πολιτικης και εχουμε δηλωσει οτι μας καλυπτει η διακηρυξη
της "Πανελληνιας Επιτροπης αγωνα για τον έλεγχο της
Λαθρομετανάστευσης" η οποία κυκλοφορει στο διαδικτυο απο τον
Σεπτεμβριο του 2009 [επισυναπτεται και παλιν], οπως και η μελετη του
τελευταιου τεύχους του περιοδικου ΑΡΔΗΝ.[τευχος 77, Οκτωβριος
-Νοεμβριος 2009]

Δημητρης Αλευρομαγειρος


======================================================================

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ (ΠΕΑΕΛ)

ΓΙΑΤΙ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ;

Παρακολουθούμε από καιρό την εξέλιξη μπροστά στα μάτια μας μιας απίστευτης ιστορίας: τη συστηματική εθνική αποδόμηση και τον εποικισμό της Ελλάδας. Το κράτος που έχει υποχρέωση από το Σύνταγμα να υπερασπίζει και να προστατεύει τον Ελληνικό λαό, την εθνική του ταυτότητα και το μέλλον του, μέσα στα νόμιμα σύνορα της επικράτειάς του, τηρεί μια στάση που προκαλεί πολλά ερωτηματικά.

Αντί να πάρει αποτελεσματικά μέτρα για την αποτροπή και τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης, αποδέχεται και αναμεταδίδει την ύποπτη προπαγάνδα ξένων κέντρων, που επιδιώκουν, για δικούς τους λόγους, τη διάσπαση της εθνικής συνοχής της χώρας και την εθνική της αποδόμηση.

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ «ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ» ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ;

Προβάλλεται απροκάλυπτα από πολιτικές ηγεσίες, περιλαμβανομένων παραγόντων του κυβερνώντος κόμματος και εκπροσώπων του κράτους, το γνωστό ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης ότι «πρέπει και η Ελλάδα να γίνει πολυπολιτισμική». Γιατί «πρέπει» η Ελλάδα να γίνει «πολυπολιτισμική»; Τι σημαίνει ακριβώς αυτό; Σημαίνει την εισαγωγή και εγκατάσταση στο έδαφός της ξένων πληθυσμών ώστε να γίνει «πολυπολιτισμική»; Σημαίνει τη δημιουργία στο έδαφός της εθνικών μειονοτήτων και τη Βαλκανοποίησή της ώστε να είναι ευκολότερα ελεγχόμενη από αυτούς που επιδιώκουν μια νέα τάξη στα Βαλκάνια;

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΕΙ; ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ;

Γι' αυτό, το κράτος μπορούσε προηγουμένως να ελέγχει τα σύνορά του και παρουσιάζεται σήμερα να μην μπορεί; Γιατί δεν έρχονταν λαθρομετανάστες στην Ελλάδα πριν το 1990 και τώρα έρχονται μαζικά; Δεν υπήρχε προηγουμένως μεγαλύτερη ακόμη φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο;

Προβάλλεται ως ένας λόγος γι' αυτό το άνοιγμα των συνόρων μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το δικαίωμα όμως των υπηκόων των χωρών αυτών να βγουν από τα σύνορά τους δεν σημαίνει αυτομάτως δικαίωμά τους να μπουν παρανόμως στη δική μας χώρα. Η Ελλάδα θα μπορούσε άλλωστε να βοηθήσει τις γειτονικές της χώρες με την παροχή πολυετών αδειών προσωρινής διαμονής, εγκατάστασης και εργασίας και όχι με μόνιμη εγκατάσταση.

Διαπιστώνει όμως κανείς ότι η λαθρομετανάστευση και η ανοχή της δεν σταμάτησε στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Πήραν τη σκυτάλη, στη συνέχεια, νέα κύματα λαθρομεταναστών, πολύ μεγαλύτερα ακόμη, από χώρες που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, Μουσουλμανικές κυρίως χώρες της Ασίας, και από την Αφρική.

Είναι φανερό ότι το φαινόμενο συνδέεται γενικότερα με την πολιτική της παγκοσμιοποίησης, που οι ΗΠΑ άρχισαν να προωθούν δυναμικά, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ως μέρος μια στρατηγικής που είχε ως κύριο στόχο την επιβολή διεθνώς ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου, οικονομικού συστήματος, οχήματος μιας επιδιωκόμενης παγκόσμιας μονοπολικής ηγεμονίας.

Είναι προφανές ότι, με τη λογική αυτή, η δημιουργία μιας παγκόσμιας αγοράς ελευθέρων ανταλλαγών συνεπάγεται φιλελευθεροποίηση στη διακίνηση των τριών βασικών στοιχείων που συνιστούν κάθε αγορά: κεφαλαίων, προϊόντων και εργατικού δυναμικού.

Έτσι εξηγείται η περίεργη χαλάρωση του ελέγχου των εθνικών συνόρων, προφανώς υπό εξωτερική πολιτική και ιδεολογική πίεση και επιρροή.

Έτσι εξηγείται επίσης η προπαγάνδα για «πολυπολιτισμική κοινωνία», για «εύκαμπτα, διαπερατά σύνορα» (soft frontiers), ή αποποινικοποίηση της παράνομης εισόδου στη χώρα και η προκαταβολική διαμόρφωση ενός πραγματικού νομικού οπλοστασίου κατά του υποτιθέμενου «ρατσισμού» και της «ξενοφοβίας» των Ελλήνων.

Το οπλοστάσιο αυτό έχει ως στόχο, στην πραγματικότητα, να λειτουργεί προληπτικά ως όπλο ιδεολογικής τρομοκρατίας για την αποτροπή κάθε αντιδράσεως του Ελληνικού λαού κατά της επιχειρούμενης εθνικής αποδόμησης.

Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΥΜΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ

Έτσι εξηγείται, τέλος, η συστηματική υπονόμευση της Ελληνικής παιδείας και η παρουσίαση του Ελληνικού έθνους και της Ελληνικής ταυτότητας ως δήθεν μύθου και εφευρήματος του 19ου αιώνα.

Η πολιτική αυτή δρομολογήθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη, με ψευδεπίγραφα συνθήματα για δήθεν «εκσυγχρονισμό». Συνεχίσθηκε όμως και από την επόμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ακραίο παράδειγμα και πρόκληση της πολιτικής αυτής ήταν το βιβλίο ιστορίας της Στ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση, το οποίο η πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας Μαριέττα Γιαννάκου έσπευσε να υπερασπισθεί πεισματικά παρά την καταλυτική καταδίκη και απόρριψή του από την Ακαδημία Αθηνών.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι, δυστυχώς, το μόνο δείγμα μιας απίστευτης εκτροπής, που αγγίζει τα όρια της δολιοφθοράς σε βάρος της ιστορίας και της ταυτότητας της χώρας. Από εκείνους μάλιστα που είναι εντεταλμένοι από το σύνταγμα να διδάσκουν την Ελληνική παιδεία και πληρώνονται γι' αυτό από το Ελληνικό Δημόσιο.

Η υπονόμευση της Ελληνικής παιδείας, της ιδέας του έθνους και της εθνικής ιστορίας, δεν περιορίζεται στο Δημοτικό σχολείο. Διαπερνά όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης και αξιοποιεί για το σκοπό αυτό τη γενικότερη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στην Εκπαίδευση.

Γι' αυτό όμως ο Ελληνικός λαός χρηματοδοτεί από το υστέρημά του τη δημόσια εκπαίδευση; Για να σταδιοδρομούν και να ρητορεύουν από καθέδρας και με την πανεπιστημιακή τήβεννο ανάξιοι εκπαιδευτικοί που απεργάζονται απροκάλυπτα την αποδόμηση του δήθεν εθνικού «μύθου» και προπαγανδίζουν τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης;

Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν να κλέψουν από τους νέους αλλά και από όλους τους Έλληνες τη δόξα και την υπερηφάνεια της καταγωγής τους, να υπονομεύσουν τη γλώσσα τους, που έγινε μέσα από τους αιώνες εγκόλπιο πολιτισμού για όλη την ανθρωπότητα και να τους στερήσουν το προνόμιο μιας μοναδικής εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, που ανεδείχθη και καθιερώθηκε ταυτόχρονα ως κλασική και οικουμενική κληρονομιά;

Ο Ελληνικός λαός δεν πρέπει να ανεχθεί περαιτέρω αυτή τη λαθροχειρία σε βάρος της επιστήμης, της ιστορίας και της παιδείας του. Ένας λόγος παραπάνω, γιατί η υπονόμευση της Ελληνικής παιδείας συμπορεύεται με το γενικότερο στόχο της εθνικής αποδόμησης, που έχει ως κεντρικό άξονα τη μαζική λαθρομετανάστευση.

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΣΕ ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΕΥΘΕΩΣ ΚΑΙ ΩΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΠΛΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Λαθρομετανάστευση δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Ειδικότερα όμως, σε ότι αφορά την Ελλάδα, είναι ολοφάνερο ότι η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται ταυτόχρονα και ανομολόγητα και ως γεωπολιτικό όπλο. Προφανής στόχος είναι η διαμόρφωση νέων δεδομένων στον ελληνικό χώρο, με τη μαζική εγκατάσταση ξένων πληθυσμών, που δεν έχουν καμία σχέση ή συνάφεια με τον Ελληνικό λαό.

Ο στόχος αυτός συνδέεται, συγκεκριμένα, με την επιδιωκόμενη από τις ΗΠΑ νέα γεωπολιτική τάξη στα Βαλκάνια και την επαναφορά της Τουρκίας στην Ευρώπη, μέσω της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ ένταξης της τελευταίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνδέεται επίσης, ειδικότερα, με τις νεο-Οθωμανικές φιλοδοξίες της Άγκυρας, που έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τη διάσπαση της εθνικής συνοχής και την αποδυνάμωση της Ελλάδος. Δεν αποτελεί γι' αυτό έκπληξη το γεγονός ότι η Άγκυρα αρνείται συστηματικά κάθε συνεργασία για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης από το έδαφός της. Αντιθέτως, έχει καταστεί εφαλτήριο, αν όχι άμεσος συνεργός, ενός ασταμάτητου κύματος Μουσουλμανικών λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Που οδηγεί αυτή η κατάσταση; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντις για ν' αντιληφθεί ότι η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση αλλά και η περίεργη ανοχή που έχει επιδειχθεί μέχρι τώρα από το κράτος και εξακολουθεί ανευθύνως να επιδεικνύεται από Ελληνικές πολιτικές ηγεσίες και δυνάμεις, οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος και στην καταστροφή της ως έθνους και εθνικού κράτους.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΞΗΛΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΔΗΘΕΝ «ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ»;

Ποιοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να ξηλώσουν την Ελλάδα και να την κάνουν «πολυπολιτισμική»; Ποιοί είναι αυτοί, κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες, που έδειξαν μέχρι τώρα ασύγγνωστη ανοχή και προώθησαν τέτοια σχέδια και τέτοιες πολιτικές, κυριολεκτικά πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού; Γι'αυτό τους τίμησε με την ψήφο του ο Ελληνικός λαός; Αυτός είναι ο σεβασμός στο σύνταγμα του Ελληνικού λαού; Αυτή είναι η εθνική άμυνα και ασφάλεια που ανέλαβαν να κατοχυρώσουν και να εγγυηθούν κατά κάθε συμβατικής ή ασύμμετρης απειλής, όπως είναι η ανεξέλεγκτη μαζική λαθρομετανάστευση;

Ποιοί είναι αυτοί που εξακολουθούν ακόμα να υποστηρίζουν απροκάλυπτα τη λαθρομετανάστευση, όταν έχει γίνει ηλίου φαεινότερον ότι αυτή εξελίσσεται στο μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας και ότι συνδέεται με την ίδια την εθνική της ύπαρξη;

Έχουν αντιληφθεί πιο είναι σήμερα το αίσθημα ανασφάλειας και αγωνίας που διακατέχει τον Ελληνικό λαό για το παρόν και το εθνικό του μέλλον; Έχουν συνειδητοποιήσει που έχει φτάσει η εγκληματικότητα; Η τελευταία δεν συνδέεται, ασφαλώς, μόνο με τη λαθρομετανάστευση. Λόγω όμως αυτής, αυτή έχει εκτοξευθεί στα ύψη και έχει καταστεί εφιάλτης για τον κάθε πολίτη, ιδιαίτερα στις πιο φτωχές συνοικίες αλλά και σε μεγάλο μέρος του κέντρου των Αθηνών, που θυμίζει τριτοκοσμική πόλη.

Αυτή είναι η ανάπτυξη και η πρόοδος που υποσχέθηκαν και υπόσχονται στον Ελληνικό λαό; Η ανοχή μιας ανεξέλεγκτης εισβολής εκατομμυρίων λαθρομεταναστών και η δημιουργία ενός τεράστιου διεθνούς υποπρολεταριάτου, όταν ο Ελληνικός λαός αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα και ολοένα και περισσότερο το φάσμα της ανεργίας;

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΩΣ ΟΠΛΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ

Προβάλλονται ως επιχειρήματα η «ανθρωπιά» και τα «καλά αισθήματα» του Ελληνικού λαού. Ακόμη και ο Ισοκράτης και ο Ξένιος Ζευς. Πρόκειται για απίστευτη αφέλεια, αν δεν πρόκειται για σκόπιμη υποκρισία και ύπουλη εκμετάλλευση των αισθημάτων του Ελληνικού λαού ως όπλων εναντίον του. Αν δεν πρόκειται επίσης για σκόπιμη παραχάραξη του νοήματος της Ελληνικής παιδείας, στην οποία αναφέρεται ο Ισοκράτης, και της φιλοξενίας, που συμβολίζει ο Ξένιος Ζεύς.

Προφανώς, δεν είναι μέτοχοι της Ελληνικής γλώσσας και παιδείας οι φτωχοί και ταλαίπωροι λαθρομετανάστες που πλημμυρίζουν την Ελλάδα ούτε, βεβαίως, η έννοια της «φιλοξενίας» ταυτίζεται με την ανοχή του μαζικού εποικισμού της χώρας για λόγους «φιλοξενίας».

ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΙΣΤΕΙΑ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Προβάλλονται ακόμη τα επιχειρήματα ότι «εμείς οι Έλληνες ξέρουμε από προσφυγιά και ότι πήγαμε και μεις μετανάστες». Πρόκειται για άλλη σκόπιμη σύγχυση, που συνιστά παραχάραξη της αλήθειας και σοφιστεία. Οι Έλληνες, ναι, ξέρουμε από προσφυγιά. Γνωρίσαμε την εθνική και θρησκευτική καταδίωξη, τις σφαγές και τις λεηλασίες σε βάρος μας. Οι Έλληνες, κατά πρώτο λόγο της Μικράς Ασίας, αλλά και από άλλα μέρη, όπου ήκμαζε παλαιότερα ο Ελληνισμός, ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες, στο πλαίσιο της εθνικής αλληλεγγύης αλλά και συγκεκριμένων συμφωνιών για ανταλλαγή πληθυσμών. Δεν ήρθαν ως ξένοι λαθρομετανάστες, που δηλώνουν όλοι συστηματικά, για προφανείς λόγους, πρόσφυγες.

Οι Έλληνες πήγαν επίσης μετανάστες στην Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Ευρώπη, κατά νόμιμο τρόπο, με την έγκριση των ενδιαφερομένων χωρών. Δεν πήγαν ως λαθρομετανάστες.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΚΟΣΜΟ. ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Προβάλλεται επίσης κατ' εξοχήν το επιχείρημα ότι οι λαθρομετανάστες είναι φτωχοί και δυστυχισμένοι και ότι πρέπει γι' αυτό να δείξουμε ανθρωπιά, ανοχή και αλληλεγγύη, στη βάση ενός διεθνούς ανθρωπισμού και οικουμενισμού. Υποβάλλεται, στο πνεύμα αυτό, η ιδέα ότι δεν υπάρχει, δυστυχώς, άλλη εφικτή «λύση» από την «ένταξή» τους στην ελληνική κοινωνία. Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι η φτώχεια και η υπανάπτυξη αποτελούν όνειδος για την ανθρωπότητα και ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για την αντιμετώπισή τους. Πιστεύει όμως κανείς σοβαρά ότι η αντιμετώπιση και η λύση του τεράστιου αυτού προβλήματος μπορεί να προέλθει από τη μαζική λαθρομετανάστευση; Πιστεύει κανείς, ειδικότερα, ότι η Ελλάδα, μικρή χώρα με πολλά εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, χωρίς αποικιακό παρελθόν και ευθύνες απέναντι σε πρώην αποικιακούς λαούς, μπορεί και πρέπει να σηκώσει το βάρος εκατομμυρίων λαθρομεταναστών και να θυσιάσει ουσιαστικά την εθνική και κοινωνική της συνοχή και ταυτότητα και το εθνικό της μέλλον στο βωμό του «διεθνισμού» του χρηματιστικού κεφαλαίου της παγκοσμιοποίησης και των γεωπολιτικών επιδιώξεων των ΗΠΑ αλλά και της Τουρκίας στην περιοχή;

Η εξάλειψη της φτώχειας και της δυστυχίας στον Τρίτο Κόσμο μπορεί και πρέπει να αντιμετωπισθεί κατά προτεραιότητα ως παγκόσμιο πρόβλημα, με συστηματικές πολιτικές και αποφασιστική αύξηση της αναπτυξιακής βοήθειας. Η Ελλάδα, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, μπορεί να πρωτοστατήσει, τόσο σε εθνικό όσο και σ' Ευρωπαϊκό επίπεδο, για την προώθηση και την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών. Δεν μπορεί όμως να υφίσταται παθητικά εισβολή και εποικισμό, εν ονόματι του προβλήματος αυτού, και να θέτει σε κίνδυνο την εθνική της ταυτότητα και το εθνικό της μέλλον.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΔΕΙΞΕ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η μεγάλη διεθνής χρηματιστική και μετέπειτα οικονομική κρίση έδειξε ποιός είναι ο πραγματικός χαρακτήρας του διεθνούς χρηματιστικού καπιταλισμού, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς μιας απίστευτα ιδιοτελούς και κυνικής οικονομικής ολιγαρχίας. Έδειξε επίσης το ρόλο και την αξία του εθνικού κράτους. Αυτού, που με κάθε μέσο, προσπαθεί να δυσφημήσει, να υπονομεύσει και να απαξιώσει η παγκοσμιοποίηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και της ασύδοτης αγοράς, που δήθεν αυτορυθμίζεται πάνω από εθνικά σύνορα και κράτη.

Η Κυβέρνηση και οι κομματικοί ιθύνοντες κάθε αποχρώσεως οφείλουν να αντιληφθούν επιτέλους ότι η Ελλάδα είναι μόνο ιδιοκτησία και πολύτιμη κληρονομιά του λαού της. Για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία της διεξήγαγαν σκληρούς αγώνες και έχυσαν το αίμα τους διαδοχικές γενεές Ελλήνων, από τους επαναστάτες ήρωες του 1821 μέχρι τους μαχητές της Πίνδου και τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Όλοι εμπνέονταν και παραδειγματίζονταν από το ένδοξο παρελθόν της Ελλάδος και την αγάπη για την ελευθερία και την πατρίδα του διαχρονικού Ελληνισμού.

Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να υποθηκεύσει την ελευθερία και την ίδια την εθνική ύπαρξη της Ελλάδος με ολέθρια ιδεολογήματα, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εθνική αποδόμηση και αλλοτρίωση της Ελλάδος.

Η ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝΗ «ΕΝΤΑΞΗ» ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΣΤΩΝ, ΟΤΑΝ ΑΦΟΡΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ

Η διακηρυσσόμενη «ένταξη» των λαθρομεταναστών στην Ελληνική κοινωνία, όταν αφορά εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια λαθρομεταναστών, είναι το ψευδώνυμο του εποικισμού. Αυτού που επικυρώνει και νομιμοποιεί τετελεσμένα γεγονότα. Η επιδεικνυόμενη άλλωστε σπουδή προς την κατεύθυνση αυτή, από διάφορους και με διάφορα μέσα, περιλαμβανομένης της ιδεολογικής τρομοκρατίας περί «ρατσισμού», αποσκοπεί ακριβώς στη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων, πριν αντιληφθεί ο Ελληνικός λαός τα τεκταινόμενα και τις πραγματικές τους συνέπειες και αντιδράσει αποφασιστικά.

Στο πνεύμα αυτό, έχει αναληφθεί, μεταξύ άλλων, εκστρατεία για την κατάργηση του ισχύοντος δικαίου εθνικής καταγωγής, που είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, και την εσπευσμένη αντικατάστασή του από το λεγόμενο δίκαιο του εδάφους. Προφανώς, μια τέτοια εξέλιξη θα διευκόλυνε την αδιάκριτη πολιτογράφηση και Ελληνοποίηση των πάντων. Για λόγους συναισθηματικού επηρεασμού και προετοιμασίας του εδάφους, προτάσσεται η νομιμοποίηση των παιδιών των λαθρομεταναστών, για ν' ακολουθήσει, στη συνέχεια, ως ανθρωπιστικό μέτρο, η νομιμοποίηση και των γονέων και η παροχή Ελληνικής ιθαγένειας στους πάντες.

Αναρωτιέται κανείς γιατί, με τη λογική αυτή, να μη διεκδικήσουν ανάλογη μεταχείριση και οι Τούρκοι έποικοι στην Κύπρο; Είναι γνωστή όμως η αρχή του διεθνούς δικαίου ότι «παράνομος νόμιμον ου ποιεί».

Η υποστήριξη τέτοιων απόψεων θα είχε μικρή σημασία αν προερχόταν από ορισμένους πολιτικούς σχηματισμούς, άτομα ή από τις ποικιλώνυμες μη κυβερνητικές οργανώσεις, που είναι γνωστές για την ακραία και άκριτη συνθηματολογία τους.

Δυστυχώς, όμως, προέρχεται επίσης από κυβερνητικούς ιθύνοντες, κατ' εξοχήν αρμόδιους για το θέμα. Ο ίδιος ο σημερινός υπουργός Εσωτερικών Παυλόπουλος, μιλώντας σε ειδική εκδήλωση για το θέμα αυτό, λίγους μήνες πριν, υπερακόντισε, υποστηρίζοντας ότι η απονομή της Ελληνικής ιθαγένειας πρέπει να βασίζεται στη βούληση του κάθε ενδιαφερομένου. Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, όποιος θέλει παίρνει την Ελληνική ιθαγένεια. Πρόκειται για άκριτη και επικίνδυνη άποψη, που μπορεί να ανοίξει κυριολεκτικά τους ασκούς του Αιόλου. Η Ελλάδα δεν είναι τσιφλίκι κανενός πολιτικού και κανενός υπουργού. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μοιράζει την Ελληνική ιθαγένεια σε κάθε ενδιαφερόμενο λαθρομετανάστη από κάθε γωνιά της γης.

Η απονομή της Ελληνικής ιθαγένειας είναι προνόμιο που απονέμεται με απόλυτη φειδώ και σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σε κάθε περίπτωση στο πλαίσιο πάντα του σεβασμού της νομιμότητας και των υψηλών συμφερόντων της χώρας.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ. Η ΕΕ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΑ-ΜΕΛΟΣ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. ΑΠΟΚΤΑ ΣΥΝΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Προβάλλεται επίσης συστηματικά η ιδέα ότι η λαθρομετανάστευση «πάει πακέτο» με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό που είναι αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο μέτρο που ταυτίζεται με τις ΗΠΑ στην πολιτική της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς χρηματιστικού νεοφιλελευθερισμού, ευνοεί την ανάπτυξη μεταναστευτικών πιέσεων και της λαθρομετανάστευσης.

Το ίδιο ισχύει και σε ότι αφορά την οριοθέτηση του καθεστώτος του πολιτικού ασύλου και του πολιτικού πρόσφυγα, το οποίο αφήνει περιθώρια για σκόπιμη σύγχυση μεταξύ πολιτικών προσφύγων και λαθρομεταναστών, εφόσον οι πάντες έχουν κάθε λόγο να παρουσιάζονται συστηματικά ως πολιτικοί πρόσφυγες και να ζητούν πολιτικό άσυλο.

Δεν είναι όμως καθόλου ακριβές ότι δήθεν η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά από την Ελλάδα, ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα - μέλος, τη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών. Αντιθέτως, τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες εξέφρασαν την έντονη αντίδρασή τους κατά της Ισπανίας, π.χ. όταν ο πρωθυπουργός της Θαπατέρο απεφάσισε τη μαζική νομιμοποίηση 600.000 παρανόμων μεταναστών.

Η Ισπανία πλήρωσε ακριβά την απόφασή της αυτή γιατί έγινε γρήγορα στόχος νέου ανεξέλεγκτου κύματος λαθρομεταναστών. Χρειάσθηκε να κινητοποιήσει, για την αντιμετώπισή του, το Ναυτικό και την Αεροπορία της χώρας και να λάβει άλλα συμπληρωματικά δρακόντεια μέτρα για την ανακοπή του.

Η Ισπανία πρωτοστατεί σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για λήψη αυστηρότατων μέτρων για τον αποτελεσματικό έλεγχο της λαθρομετανάστευσης.

Η Ιταλική Κυβέρνηση υιοθέτησε επίσης αυστηρότατα μέτρα, έστειλε σαφέστατο μήνυμα ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί καμιά λαθρομετανάστευση και υπέγραψε, στο πλαίσιο αυτό, με τη Λιβύη συμφωνία επανεισδοχής των λαθρομεταναστών που έρχονται προς την Ιταλία από τις Λιβυκές ακτές.

Η Ολλανδία και η Δανία, χώρες που είχαν πρωτοστατήσει στο παρελθόν στην προβολή και υποστήριξη της λεγόμενης «πολυπολιτισμικής κοινωνίας», έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών. Θεωρούν ως αδιέξοδη και επικίνδυνη μια τέτοια πολιτική και προοπτική, ιδίως σε ότι αφορά τη Μουσουλμανική μετανάστευση, και υποστηρίζουν αυστηρότατα μέτρα, σε εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο, για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης.

Την ίδια περίπου πολιτική υποστηρίζουν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες, με σχετική εξαίρεση τη Σουηδία. Η τελευταία επιδεικνύει ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα του πολιτικού ασύλου. Η στάση της όμως αυτή δεν είναι, βεβαίως, άσχετη με τη γεωγραφική της θέση στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης. Προφανώς, οι λαθρομετανάστες δεν μπορούν να φτάσουν εκεί, όπως φτάνουν στην Ελλάδα, την Ιταλία ή την Ισπανία.

Η Γαλλία πήρε, επί της Προεδρίας της, την πρωτοβουλία για την υπογραφή Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση, με στόχο το συντονισμό των Ευρωπαϊκών πολιτικών και τη χάραξη κοινής γραμμής, εφόσον η νομιμοποίηση λαθρομεταναστών σε μια χώρα επηρεάζει αυτομάτως και τις άλλες, λόγω της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων στο χώρο Σένγκεν.

Πρώτο άρθρο του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση είναι η ανάληψη απ' όλες τις χώρες-μέλη της υποχρέωσης να μη προχωρήσουν σε μαζικές νομιμοποιήσεις λαθρομεταναστών.

Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΑΝΟΧΗ ΑΠΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Η Ελλάδα είναι από τη γεωγραφική της θέση αλλά και για λόγους γεωπολιτικής, που αναφέρθηκαν, στην πιο δύσκολη θέση απ' όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες ,σε ότι αφορά το θέμα της λαθρομετανάστευσης.

Περιέργως και παραδόξως όμως, οι πολιτικές ηγεσίες της έδειξαν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, μια απίστευτη ανοχή και απάθεια απέναντι στη λαθρομετανάστευση, επικαλούμενοι διάφορα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης και συγχέοντας χονδροειδώς τον διεθνισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου της παγκοσμιοποίησης με τον καλώς νοούμενο διεθνισμό των λαών και τον οικουμενισμό.

Στο πλαίσιο αυτό, ηγεσίες «δεξιάς» και «αριστεράς» άρχισαν να μιλούν για «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη της Ελλάδος, παρουσιαζόμενης ως δήθεν «προοδευτικού» κατορθώματος. Προς την κατεύθυνση αυτή, συνέβαλε αποφασιστικά ο τύπος και η ραδιοτηλεόραση, αναμεταδίδοντας και επιβάλλοντας τα ιδεολογήματα αυτά ως «καθώς πρέπει» πολιτικές θέσεις και σκέψεις, που ανταποκρίνονται δήθεν στη νέα σημερινή εποχή.

Στο πνεύμα αυτό, η Κυβέρνηση Σημίτη θεώρησε σκόπιμη την αξιοποίηση της Ελληνικής Προεδρίας, το 2003, για την προώθηση Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέρ της φιλελευθεροποίησης των μέτρων υπέρ των μεταναστών/λαθρομεταναστών. Από τότε χρονολογούνται οι δύο Κοινοτικές Οδηγίες 108/2003 και 109/2003, που αφορούν αντιστοίχως τους μονίμως διαμένοντες μετανάστες και την οικογενειακή επανένωση. Με βάση τις παραπάνω Οδηγίες, οι μετανάστες που συμπληρώνουν 5 χρόνια νόμιμης διαμονής, αποκτούν αυτομάτως καθεστώς μονίμως διαμένοντος και μπορούν, μεταξύ άλλων, να ασκήσουν το δικαίωμα της οικογενειακής επανένωσης. Να φέρουν δηλαδή, νομίμως, και την οικογένειά τους.

Το παραπάνω είναι μια παράμετρος που δεν λαμβάνεται συνήθως υπ' όψιν στην καταμέτρηση των νομιμοποιούμενων λαθρομεταναστών. Εάν νομιμοποιηθούν, π.χ., 2 εκατομμύρια λαθρομετανάστες, θα πρέπει να συνυπολογισθεί και το δικαίωμα οικογενειακής επανένωσης, μετά από 5 χρόνια νόμιμης διαμονής, γεγονός που σημαίνει πολλαπλασιασμό του 2 επί 3 ή επί 5, ανάλογα με τον αριθμό των οικογενειακών μελών.

Η Ελλάδα, υπό την επίδραση των πολιτικών αυτών, έσπευσε επίσης να προσυπογράψει τη Συμφωνία του Δουβλίνου, ή οποία προβλέπει ότι οι λαθρομετανάστες, τους οποίους νομιμοποιεί μια χώρα-μέλος, εάν μετακινηθούν σε άλλη χώρα που δεν τους θέλει, η χώρα που τους νομιμοποίησε είναι υποχρεωμένη να τους δεχθεί πίσω. Η συμφωνία αυτή καταρρίπτει το μύθο ότι οι λαθρομετανάστες είναι δήθεν περαστικοί από την Ελλάδα και ότι θα φύγουν και θα πάνε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Η γιγάντωση του κύματος των λαθρομεταναστών, η πρωτοφανής έξαρση της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας, η αφύπνιση και κινητοποίηση της κοινής γνώμης και ο φόβος των πολιτικών συνεπειών, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των προσφάτων Ευρωπαϊκών εκλογών, έφεραν επιτέλους μια αλλαγή του κλίματος. Η Κυβέρνηση διεπίστωσε, έστω και με καθυστέρηση πολλών χρόνων, ότι η Τουρκία παίζει απροκάλυπτα παιχνίδι με τους λαθρομετανάστες και αρνείται να εφαρμόσει τη συμφωνία επανεισδοχής των προερχομένων από τα Τουρκικά παράλια λαθρομεταναστών. Διεπίστωσε επίσης την ανάγκη να προστρέξει στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να καταγγείλει το ρόλο της Τουρκίας και να ζητήσει Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και βοήθεια για την ανακοπή της λαθρομετανάστευσης και την επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών.

Διακατέχεται όμως κανείς από δικαιολογημένη αμφιβολία και σκεπτικισμό για το αν υπάρχει πραγματική θέληση στην Κυβέρνηση αλλά και στο Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για την λήψη των αποφασιστικών και αποτελεσματικών μέτρων, που επιβάλλονται για την αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού προβλήματος, που απειλεί, σε προοπτική, την ίδια την εθνική ύπαρξη της χώρας.

Το περιβόητο Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής (ΙΜΕΠΟ), που λειτουργεί άτυπα ως όργανο κυβερνητικής πολιτικής, έχει μέχρι τώρα ως γραμμή και στόχο όχι την ανακοπή της λαθρομετανάστευσης και την επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών αλλά την «ένταξή» τους στην ελληνική κοινωνία. Προσπαθεί, μάλιστα, στο πνεύμα αυτό, χρησιμοποιώντας το κύρος του κράτους, να εμπλέξει στην πολιτική του και να καταστήσει συνένοχες κοινωνικές οργανώσεις, περιλαμβανομένης της Εκκλησίας, και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, προβάλλοντας ως δήθεν μονόδρομο την πολιτική αυτή. Η πολιτική όμως αυτή, καταλήγει ουσιαστικά να καθιστά, εκ των πραγμάτων, το Ελληνικό κράτος και την Ελληνική κοινωνία ανταποκριτή, απολογητή και συνένοχο των δουλεμπόρων, που έχουν, βεβαίως, κάθε λόγο να θέλουν να συνεχίσουν, με το αζημίωτο, το εγκληματικό τους έργο.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΜΕΣΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Το μέγα αυτό θέμα, που αφορά την εθνική και κοινωνική συνοχή της χώρας και είναι καθοριστικό για το μέλλον της, έμεινε επί πολλά χρόνια, διακριτικά στο περιθώριο, παρά την αλματώδη αύξηση του αριθμού των λαθρομεταναστών, που έγιναν πραγματική πλημμυρίδα. Δεν διεξαγόταν γι' αυτό καμιά δημόσια συζήτηση στα μαζικά μέσα επικοινωνίας, σε αντίθεση με την ασύστολη προπαγάνδα για «ρατσισμό» και «ξενοφοβία», που κατέκλυσε τα ΜΜΕ. Δεν προβαλλόταν επίσης ως πολιτικό πρόβλημα, το οποίο θα έπρεπε να δημιουργεί ανησυχίες και να θέτει επιτακτικά την ανάγκη για τη λήψη αποτελεσματικών αποτρεπτικών μέτρων.

Μόλις προσφάτως κατέρρευσε το τείχος της σιωπής, υπό το βάρος της πραγματικότητας, που δεν αποκρύπτεται πλέον με τίποτε. Η ρητορική όμως αυτών, που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία εκ του μη όντος του μεγάλου αυτού προβλήματος, δεν παρέχει κανένα εχέγγυο ότι θα μεταφρασθεί σε αποτελεσματική πολιτική και δράση. Είναι γι' αυτό η ώρα ο ίδιος ο λαός, οι απλοί πολίτες, να πάρουν την πρωτοβουλία και να θέσουν επιτακτικά το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις.

Καλούμε την Κυβέρνηση και τα κόμματα να αναλογισθούν τις ευθύνες τους και ν' αντιληφθούν ότι η χώρα αυτή δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι. Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στον ελληνικό λαό. Τον καλούμε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να οργανώσει σε όλη την Ελλάδα και τον απόδημο Ελληνισμό Επιτροπές Αγώνα. Ένα παράδειγμα, είναι αυτή που οργάνωσαν οι απελπισμένοι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονος στην Αθήνα, που προεικονίζει το μέλλον, στο οποίο οδηγούν την Ελλάδα οι ανεύθυνες πολιτικές και η ανοχή των κυβερνώντων, σημερινών και χθεσινών, και άλλων κομματικών ιθυνόντων και ιδεολογικών απολογητών, κυρίως στο χώρο των ΜΜΕ.

Μόνο η άμεση κινητοποίηση και παρέμβαση του λαού μπορεί να σταθεί εμπόδιο και ν' αναχαιτίσει μια δρομολογημένη δυναμική, μια ολέθρια μηχανή, που έχει ως στόχο τη δημογραφική αλλοίωση και την εθνική αποδόμηση της χώρας, με τη φενάκη της δήθεν «προοδευτικής» πολιτικής και του «διεθνισμού».

Η Ελλάδα και τα ανθρωπιστικά και οικουμενικά ιδεώδη, που εκπροσωπεί διαχρονικά, μέσα από την ιστορία και τον πολιτισμό της, είναι παρακαταθήκη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν είναι όμως άλλοθι και πρόσχημα για όσους θέλουν να πλήξουν, για τους δικούς τους λόγους και συμφέροντα, την Ελληνική εθνική ταυτότητα και το Ελληνικό εθνικό κράτος.

Αθήνα, 24 Σεπτεμβρίου 2009


peael2010@gmail.com.

Το κείμενο υπογράφουν πολλοί Έλληνες πολίτες, πανεπιστημιακοί, νομικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, επαγγελματίες κ.ά., μεταξύ των οποίων οι:
Νεοκλής Σαρρής, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Κωνσταντίνος Ρωμανός, καθηγητής Πανεπιστημίου του Αιγαίου
Γιάννης Παπαμιχαήλ, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Γιάννης Τσουδερός, αρχιτέκτων-καθηγητής ΕΜΠ
Αθηνά Κατσαφάδου, δικηγόρος-τ. πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Πειραιώς
Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης, δημοσιογράφος-συγγραφέας
Άννα Δοντά, δημοσιογράφος
Δημήτρης Γιαννόπουλος, οικονομολόγος-δημοσιογράφος
Θέκλα Κίττου, σκηνοθέτις
Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, αρχιτέκτων-συγγραφέας
Δαμιανός Βασιλειάδης, εκπαιδευτικός
Θεόδωρος Μπατρακούλης, Δρ. Γεωπολιτικής-πανεπιστημιακός
Λάμπρος Παπαδημητράκης, σκηνοθέτης.
Αριστείδης Καρατζάς, εκδότης
Θεόδωρος Παντούλας, εκδότης
Ανδρέας Αθηναίος, καθηγητής University of Pennsylvania

Κύπρος: από την κλοπή του λειψάνου στην κλοπή του κράτους

Από το μπλογκ “Κοινοτικόν” (http://koinotikon.wordpress.com)

Αρχική > Διεθνή, Ελλάδα, Μνήμη, Πολιτική >
Κύπρος: από την κλοπή του λειψάνου στην κλοπή του κράτους

Δεκεμβρίου 22, 2009
Του Δημ.Κωνσταντακόπουλου

Η σύληση του τάφου του Προέδρου Παπαδόπουλου θέτει σειρά δύσκολών ερωτημάτων, πρώτο εκ των οποίων το κατά πόσον συνδέεται με το κυπριακό. Με τα ελάχιστα στοιχεία που ήδη γνωρίζουμε, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, δεν είναι όμως άχρηστο να τις κάνουμε, διατηρώντας βεβαίως επιφύλαξη για νεώτερα στοιχεία.

Ανοησίες και απιθανότητες

1. ‘Ενας παράφρων μπορεί να υπάρχει. Ομάδα παραφρόνων, με στρατιωτική πειθαρχία, που εκτελούν καλά σχεδιασμένη μακάβρια επιχείρηση, μοιάζει περίπου αδύνατη.

2. Αναφέρθηκε η περίπτωση Ελλήνων ακροδεξιών εθνικιστών, που θέλουν να ΅ηρωοποιήσουν΅ τον Παπαδόπουλου . Μοιάζει αφελής ως υπόθεση, προϊόν ΅μανίας΅ του ΑΚΕΛ να βλέπει τον ελληνικό εθνικισμό ως κύριο εχθρό του. (H ΕΣΣΔ κατέρρευσε γιατί ο Γκορμπατσώφ νόμισε ως κύριο εχθρό τους σκληροπυρηνικούς και όχι τη Δύση. Η Κίνα επεβίωσε γιατί διατήρησε πάντα στον πυρήνα της στρατηγικής της την εικόνα της Δύσης ως εχθρού). Γιατί εθνικιστικοί, ακροδεξιοί κύκλοι να θέλουν την προσβολή του Τάσσου; Πρόκειται άλλωστε για ελάχιστους ανθρώπους στην Κύπρο, υπό ασφυκτική παρακολούθηση, Aν ήταν ένοχοι, θα τους έπιαναν σε πέντε λεπτά. Tα πολιτικά προβλήματα τα δημιουργούν τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί στον εαυτό τους και δεν χρησιμεύει σε τίποτα να κατασκευάζουν εχθρούς για να τους τα αποδώσουν. Ειρήσθω εν παρόδω, ο ελληνικός ακροδεξιός εθνικισμός εκ γενετής συνδέεται με ξένες δυτικές υπηρεσίες και ποτέ δεν εξυπηρέτησε ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Γιατί τέτοιες υπηρεσίες να θέλουν ηρωοποίηση Παπαδόπουλου;

3. Kλοπή για λύτρα. Να κλέψεις σωρό αρχηγού κράτους, βάζοντας όλες τις υπηρεσίες του και τον πληθυσμό να σε κυνηγάει, δεν φαίνεται πολύ έξυπνη ή ασφαλής ως εγκληματική ενέργεια. «Ακόμα κι αν πρόκειται για ακραία πράξη οργανωμένου εγκλήματος, υπό το πρόσχημα λύτρων, δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς ένα κλίμα πολιτικών διεργασιών σε υπόγεια αλληλεπίδραση με την εγκληματική δράση», λέει ο Καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Πανούσης. Πίσω από τα λύτρα, πιστεύει, κρύβεται πολιτική στόχευση.

Οι ΅συμπτώσεις΅

Η κλοπή της σωρού έγινε την παραμονή του ετήσιου μνημοσύνου και μετά τον τερματισμό της αξιολόγησης της Τουρκίας, θα συνέπιπτε μάλιστα κανονικά με αυτή, αν δεν είχε κλείσει το θέμα σε επίπεδο Υπουργών (με την αξιολόγηση συνέπεσε και η κορύφωση οικονομικών πιέσεων κατά της Ελλάδας, ένα είδος «Ιμίων της οικονομίας»). Η κλοπή έγινε στην αρχή μιας περιόδου λίγων μηνών, στη διάρκεια των οποίων θα κριθεί η ύπαρξη κυπριακού κράτους, η μορφή «λύσης» και οι προοπτικές της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ. Για να αποδεχθούμε ερμηνείες του κοινού ποινικού δικαίου θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι όλα αυτά τα γεγονότα απλώς συμπίπτουν με την κλοπή του λειψάνου, που είναι επίσης τελείως άσχετη με τον ρόλο που έπαιξε και τον ισχυρό συμβολισμό που εκπέμπει και σήμερα ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, του ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν και τα σχέδια των Μπους, Μπλερ και ΣΙΑ. Σας φαίνεται πολύ πιθανή η συρροή τόσων ΅συμπτώσεων΅; (Nα σημειώσουμε επίσης την εμφάνιση, κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο, συνθημάτων “η Κύπρος είναι τουρκική”, γραμμένων σε τουρκική γραφή που δεν συνηθίζουν οι Τουρκοκύπριοι…)

Μια “μαφιόζικου” τύπου προειδοποίηση (ποιόν ωφελεί το έγκλημα)

Αν αποκλείσουμε τους τρελλούς και τους εγκληματίες ποινικού δικαίου, γυρνάμε στην πολιτική. Ποιόν ωφελεί το έγκλημα; Τι μήνυμα στέλνει στην πολιτική ελίτ και την κοινή γνώμη η απαγωγή της σωρού, παραμονές λοκλήρωσης των συνομιλιών Χριστόφια-Talat και εν όψει εμφάνισης νέου σχεδίου που, όλες οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι δεν είναι δημοφιλές.

Αν είσαστε πολιτικός στην Κύπρο και ενδεχομένως θέλατε να πείτε ¨Όχι, δεν θα σκεφτείτε τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό το ¨Όχι σε σας και την οικογένειά σας; Δεν θα “διαβάζατε” στην απαγωγή το μήνυμα: “θα κυνηγήσουμε μέχρι τον τάφο κι ακόμα πιο πέρα όποιον μας φέρει εμπόδια, όποιον πει ‘Όχι, όποιον μας κοροϊδέψει». Η προειδοποίηση απευθύνεται καταρχήν στον ίδιο τον κ. Χριστόφια, στην περίπτωση που διστάσει να “τελειώσει” τη δουλειά, επιλέγοντας να μην συνυπογράψει ένα αντιδημοφιλές, μη βιώσιμο σχέδιο. Εκτός του κ. Χριστόφια, το ΅μήνυμα΅ απευθύνεται στα παιδιά του τέως Προέδρου και δύο-τρεις ακόμα πολιτικούς που σκέφτονται ενδεχομένως να επαναλάβουν αυτό που έκανε ο Τάσσος το 2004. Είναι σαν κάποιος να τους λέει: “Ξανασκεφτείτε το, ξανασκεφτείτε με ποιες δυνάμεις τα βάζετε”.

Το μήνυμα απευθύνεται ευρύτερα στο σύνολο της ελληνικής πολιτικής τάξης και τον κυπριακό λαό, επιχειρώντας να “ξυπνήσει” ισχυρά ρεύματα φόβου και υποτέλειας που διατρέχουν το συλλογικό ασυνείδητο. «Σταματήστε να κάνετε τον ξύπνιο. Αρκετά μας πρήξατε το 2004 και μας καθυστερήσατε έξη χρόνια. Θυμηθείτε τι σας έχουμε κάνει στο παρελθόν, δείτε τι μπορούμε να κάνουμε στο ίδιο σας το νησί, κάτω από τη μύτη της αστυνομίας σας, στον ίδιο σας τον Πρόεδρο, σύμβολο της αντίστασης και της δύναμής σας. Μη διανοηθείτε να επαναλάβετε τα ίδια. Υπογράψτε να τελειώνουμε. Το ξέρετε, όλη η ιστορία σας το μαθαίνει, μπορεί να αργήσουμε, θα βρούμε όμως τον τρόπο να νικήσουμε. ‘Η μήπως θα σας σώσει μια μπατιρισμένη Ελλάδα;».

Βεβαίως, η τακτική αυτή είναι “δίκοπο μαχαίρι”, μπορεί να οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει να τη δοκιμάσουν όσοι τη χρειάζονται. Στο κάτω-κάτω, εμπειρία δύο αιώνων ξένων επεμβάσεων στον ελληνικό χώρο δείχνει να επιβεβαιώνει την μακροχρόνια αποτελεσματικότητα τέτοιων μεθόδων, ιδίως στο επίπεδο των ΅ελίτ΅. Αν αυτή η υπόθεση εργασίας είναι σωστή, τότε βρισκόμαστε στην αρχή, τις πρώτες δοκιμές μιας μελετημένης καμπάνιας ψυχολογικού πολέμου διεθνών δυνάμεων εναντίον του κυπριακού λαού και της τωρινής ή δυνάμει ηγεσίας του.

Ο αναγνώστης μπορεί να μας αντιτάξει τρία ερωτήματα-αντιρρήσεις: Γίνονται τέτοια πράγματα; Υπάρχει τόσο σοβαρό διακύβευμα; Δεν υπάρχουν πιο αθώες, πολιτικές μέθοδοι για τις επιδιώξεις αυτές; Για το πρώτο από τα ερωτήματα αυτά παραπέμπουμε στο σύνολο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Αποτελεί, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μια απίστευτη ιστορία συνωμοσιών, πραξικοπημάτων, δολοφονιών, εξαγορών με μία κεντρική επιδίωξη: τον έλεγχο του άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικού χώρου. Τα άλλα δύο ερωτήματα είναι πιο ενδιαφέροντα.

Το διακύβευμα: Τουρκία, Κύπρος, Ευρώπη.

Η τουρκική ένταξη στην ΕΕ παίζει κεντρικό ρόλο στην ευρωπαϊκή, μεσανατολική, αν όχι και ρωσική πολιτική ΗΠΑ και Βρετανίας. Οριστικοποιεί τη μετατροπή της ‘Ενωσης σε υποτελή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ζώνη ελεύθερων ανταλλαγών, υποχείριο των ΅αγορών΅, πολιτικά μη ενοποιήσιμη, στρατηγικά μη χειραφετήσιμη. Μπορεί να φαίνεται δύσκολα πραγματοποιήσιμη, όσο όμως δεν συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια, παραμένει κεντρική διεθνής πολιτική ΗΠΑ-Βρετανίας παράγοντας αποτελέσματα.

Το κυπριακό, η στρατιωτική κατοχή κράτους-μέλους της ΕΕ συνιστά ακραίο παραλογισμό και το κυριότερο εμπόδιο στην τουρκική ένταξη, αλλά και τις ομαλές σχέσεις Δύσης-Τουρκίας. ‘Οσο παραμένει άλυτο θα αποτελεί τεράστια νάρκη στον δρόμο της Τουρκίας. Αν λυθεί με λύση τύπου Ανάν, αφαιρώντας από τη συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων το δικαίωμα να ασκούν εξουσία στο νησί, δηλαδή το κράτος τους, όπως προέβλεπε αυτό το σχέδιο και όπου οδηγούν, δυστυχώς, οι προτάσεις Χριστόφια στις διαπραγματεύσεις, τότε η Τουρκία θα μπει από τώρα στην ΕΕ, η Κύπρος, το πιο στρατηγικό ίσως σημείο της υφηλίου, με τεράστιο πιθανώς οικονομικό ενδιαφέρον, θα ξαναπεράσει στον έλεγχο των αποικιοκρατικών δυνάμεων και η Ελλάδα θα γίνει προτεκτοράτο.

Σας φαίνονται απίθανα αυτά; Κατανοητό, για δείτε το όμως καλύτερα. Η Τουρκία θα μπει από τώρα στην ΕΕ, πρώτον γιατί θα αποκτήσει βαρύνουσα επιρροή στην ψήφο της Λευκωσίας στα ευρωπαϊκά όργανα δια του προωθούμενου σχεδίου λύσης, δεύτερον γιατί αν θελήσει κάποιος να μπλοκάρει στο μέλλον την πλήρη ένταξή της, θα διακινδυνεύσει μια Βοσνία στο νησί. Τη δυνατότητα τέτοιας κρίσης εμπεριέχει η σκόπιμη ασάφεια και το αδόκιμο των συζητούμενων ρυθμίσεων κυριαρχίας (εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος, δύο κράτη σε συσκευασία ενός με δύο αστυνομίες και άρα δύο ντε φάκτο κυριαρχίες, κατάργηση δικαιώματος και μέσου αυτοάμυνας του κράτους). Με άλλα λόγια, οι Ελληνοκύπριοι, συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, 82%) θα καταστούν όμηροι της καλής θέλησης Λονδίνου, ¨Αγκυρας και Ουάσιγκτον, η πρώτη αποικία παγκοσμίως που θα παραιτηθεί οικειοθελώς και από τον τύπο της ανεξαρτησίας που απέκτησε με την επανάσταση του 1955-59.

Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την ασφάλεια ενός εκατομμυρίου Ελλήνων. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είναι ελεύθερη, αν περάσει τέτοιο σχέδιο, όχι να κάνει πολιτική με τη Ρωσία, αλλά ούτε να ασκήσει καλά καλά την κυριαρχία της σε Αιγαίο και Θράκη. Αντί να επιλύσουμε τα ελληνοτουρκικά, θα κάνουμε πιθανότερη μια γενική, υπό πολύ δυσμενέστερους όρους σύρραξη με την Τουρκία.

Για τις διεθνείς δυνάμεις που εδώ και αιώνες θεωρούν την Ανατολική Μεσόγειο δική τους θάλασσα, το στρατηγικό διακύβευμα είναι κολοσσιαίο. Με παρόμοια λύση του κυπριακού, ΗΠΑ και Βρετανία πετυχαίνουν με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια, επανακτώντας την αποικία τους, που ποτέ δεν αποδέχθηκαν την έστω και κολοβωμένη ανεξαρτησία της, εμπεδώνοντας τον έλεγχο επί του ελληνικού χώρου, που θεωρείται πάντα υποψήφιος «απιστίας» με τους Ρώσους, οριστικοποιώντας τον ατλαντικό έλεγχο της ΕΕ και «δένοντας» την Τουρκία στο δυτικό άρμα.

Βεβαίως, Ουάσιγκτον και Λονδίνο, αληθινοί και διαχρονικοί σκηνοθέτες του κυπριακού είναι ορθολογικοί παίκτες. Δεν θα το αποτολμούσαν, θα επεδίωκαν να ικανοποιηθούν με λιγότερα αν έβλεπαν ότι δεν γίνεται, ή ότι το κόστος από την επιδίωξη μπορεί να γίνει δυσανάλογο. Αλλά δεν το βλέπουν και δεν το είδαν επί αιώνες. Δεν διαπιστώνουν σοβαρή αντίσταση από την ελλαδική και κυπριακή ελίτ που θα αύξανε υπέρμετρα το κόστος για τους ίδιους παρόμοιων επιδιώξεων. Ούτε η πολιτική, ούτε η οικονομική ελίτ των δύο κρατών επιθυμεί να τα βάλει μαζί τους, ακόμα και για ζητήματα που αφορούν τον πυρήνα εθνικής και κρατικής κυριαρχίας. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι, βεβαίως, όχι η βελτίωση των σχέσεων με τους «συμμάχους», αλλά η πιθανότητα μείζονος κρίσεως. Γιατί, όπως εύστοχα παρατήρησε ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ το 2004, μόνο όποιος μπορεί να πει όχι, μπορεί να πει και ναι.

Δεν επαρκούν τα πολιτικά μέσα;

Θα μπορούσαν να περιορισθούν σε κλασικές προσπάθειες άσκησης πολιτικής επιρροής και αυτό έκαναν μέχρι τώρα, ιδίως ευνοώντας παντοιοτρόπως την εκλογική ήττα του Παπαδόπουλου το 2008 και ανεχόμενοι, κατά τρόπο πολύ ασυνήθιστο για την πάγια πολιτική τους, την ανάδειξη στην εξουσία ενός ΚΚ. Η επιδίωξή τους είναι η επανάληψη στην Κύπρο του σεναρίου της Ελλάδας του 1944-45, τηρουμένων των αναλογιών. (Συνήθως αντιμετωπίζουμε τη δεκαετία του 1940 από τη σκοπιά της εσωτερικής σύγκρουσης, στην πραγματικότητα όμως πρέπει να θεωρείται απαύγασμα της βρετανικής στρατηγικής, ένας από τους συγκλονιστικότερους θριάμβους του Ουίνστον Τσώρτσιλ και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην ιστορία της. Οι Βρετανοί έπρεπε να ανακτήσουν μια χώρα που ελεγχόταν κατά 90% από ένα ΚΚΕ με πλειοψηφική πολιτική επιρροή, μεγάλο, εμπειροπόλεμο στρατό και τις δάφνες της αντίστασης . Κατάφεραν αυτό που δεν θα μπορούσε ούτε στο όνειρό του να κάνει ο στρατός τους, βάζοντας τους αντιπάλους τους να δράσουν υπέρ τους! Τύφλα νάχουν Μακιαβέλι και Ταλλεϋράνδος)

Όπως είπαμε ΗΠΑ και Βρετανία διαθέτουν ικανοποιητική επιρροή στην ελλαδική και κυπριακή “ελίτ”. Δεν υπάρχει λόγος να προσφύγουν σε άλλες, πιο “περίεργες” μεθόδους. Το πρόβλημα που ανέκυψε όμως είναι ότι σειρά δημοσκοπήσεων επί πολλούς μήνες δείχνει ότι οι Ελληνοκύπριοι απορρίπτουν το σχέδιο και τις προτάσεις των δικών τους ηγετών, καθιστώντας μια έγκριση σε δημοψήφισμα αμφίβολη, με τις σημερινές συνθήκες. Αυτό θα αυξήσει και τους δισταγμούς Χριστόφια που δεν θέλει να πάει σε δημοψήφισμα και να χάσει.

Πρέπει επομένως να συμβούν, ει δυνατόν, γεγονότα, που να αλλάξουν το σημερινό κλίμα, να περιορίσουν τις αντιρρήσεις, να δημιουργήσουν σύγχυση ως προς το διακύβευμα. Αντί οι Κύπριοι να συζητάνε για τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις του μέλλοντός τους (εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφο, πώς θα λειτουργεί αυτό το μόρφωμα και δεν θα καταρρεύσει όπως οι συμφωνίες του 1960) να συζητάνε ποιος πήρε τη σωρό του Παπαδόπουλου, αν κάνει καλό ο εθνικισμός, ίσως αύριο ποιος έβαλε βόμβα ή έκανε απόπειρα, οτιδήποτε άλλο πέραν του συγκεκριμένου διλήμματος ενώπιόν τους. Για να μην επαναληφθούν τα καλά του 2004, όταν ανετράπη ολόκληρος ο σχεδιασμός, ο κυπριακός λαός πρέπει να πάει σε δημοψήφισμα φοβισμένος, εγκλωβισμένος, εκβιασμένος, διεθνώς απομονωμένος και εσωτερικά διχασμένος. Ανεξάρτητα λοιπόν από τι έγινε με τη σωρό, στρατηγικοί αναλυτές δεν αποκλείουν να δούμε σημεία και τέρατα στο αμέσως προσεχές μέλλον στο νησί.

Συμπέρασμα

Η άμυνα απέναντι σε παρόμοιες απειλές περιλαμβάνει βεβαίως ένα επιχειρησιακό σκέλος, κυρίως όμως είναι πολιτική. Με δεδομένο το εύρος των δυνάμεων που απειλούν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου, θα χρειαζόταν εδώ και καιρό η συγκρότηση εθνικού μετώπου. Ορθώς ο Πρόεδρος της Κύπρου ζητάει λαϊκή και πολιτική συσπείρωση. Αλλά τέτοιο μέτωπο μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί μόνο στη βάση της υπεράσπισης του πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας Κύπρου και Ελλάδας. Δεν είναι δυνατόν εν ονόματι της προστασίας μιας μειονότητος, της ανάγκης σύντομης επίλυσης του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών, της ανάγκης να αποφευχθεί μια διχοτόμηση, που εμπεριέχεται άλλωστε στις σημερινές ελληνικές προτάσεις, να καταλύεται το κυπριακό κράτος. Οι πολιτικές αυτές, ειρήσθω εν παρόδω, δεν θα φτιάξουν, θα καταστρέψουν στο τέλος τις σχέσεις και με την Τουρκία και με τους ΅΅συμμάχους΅.

Η ΅κόκκινη γραμμή΅ που ξεχωρίζει μια κακή συμφωνία από μια εθνική καταστροφή είναι η διατήρηση των Ελληνοκυπρίων, εκεί τουλάχιστο που ζουν, υπό την προστασία κανονικού, συντεταγμένου, διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους, με κανόνα πλειοψηφίας, δικαίωμα αυτοάμυνας και στρατό, χωρίς επεμβατικά δικαιώματα τρίτων. ¨Όπως είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ΅αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα΅.

Αυτά θα μπορούσαν εν τέλει και να εξηγηθούν στους δυτικούς συμμάχους, γιατί η ιστορία με την τουρκική ένταξη κινδυνεύει να γίνει το πολιτικο’διπλωματικό ισοδύναμο του παραλογισμού στο Ιράκ. Αλλά κανείς δεν θα πάρει στα σοβαρά ηγεσίες κρατών που δεν παίρνουν στα σοβαρά οι ίδιες τον εαυτό τους, τα κράτη τους, την κυριαρχία τους.

Το άρθρο αυτό θα δημοσιευτεί στο περιοδικό “Επίκαιρα” την Παρασκευή 18.12.2009

http://konstantakopoulos.blogspot.com/2009/12/blog-post_1806.html &…

Categories: Διεθνή, Ελλάδα, Μνήμη, Πολιτική Tags:Δημήτρης Κωνσταντακοπουλος, Κυπρος, Κλοππ, Λειψανο, Συληση, Τασσος Παπαδοπουλος, Ταφος