Tι να κάνουμε στη σημερινή φάση (ολόκληρο) - του Θόδωρου Μπατρακούλη

Τι να κάνουμε στη σημερινή φάση 

(ολόκληρο κείμενο)

του Θόδωρου Μπατρακούλη

         Η Ελλάδα ως χώρα και ο Ελληνισμός ως ιστορική πολιτισμική οντότητα βρίσκονται σήμερα σε μια ακόμα κρίσιμη, στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της σύγχρονης ιστορίας. Με την υπογραφή των δύο δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων (Μαίου 2010, Φεβρουαρίου 2012) τα συγκυβερνώντα πρώην πλειοψηφικά πολιτικά κόμματα παραιτήθηκαν από την εθνική κυριαρχία και τη σχετική με αυτήν ασυλία και ενέδωσαν σε όλα όσα ζήτησε η διεθνής των τοκογλύφων δανειστών. Ο ελληνικός λαός οδηγείται σε μια διαρκή πορεία φτωχοποίησης, εξαθλίωσης, καθεστώτος γερμανοευρωπαϊκού προτεκτοράτου[1]. Οι νεώτερες γενιές εγκαταλείπουν  την Ελλάδα, και μεταναστεύουν για την Βόρεια Ευρώπη και άλλες χώρες. Ακόμα και αυτοί που το βιώνουν καθημερινά, ίσως να μην έχουν καταλάβει ότι το φαινόμενο συνιστά τη μεγαλύτερη λεηλασία την οποία έχει υποστεί η Ελλάδα[2].

         Το ελληνικό έθνος διαθέτει ανεξάντλητη πολιτιστική παράδοση. Σπουδαία, καθοριστικής σημασίας ζητήματα είναι στις μέρες μας αυτά της νεοελληνικής ταυτότητας και της επίγνωσής της από τους Ελληνες πολίτες καθώς και της εθνικής ανεξαρτησίας. Σημαντικές μελέτες δείχνουν ότι η νεοελληνική ταυτότητα διαμορφώθηκε στην ύστερη Βυζαντινή περίοδο. Κατ’ εξοχήν σημαντική υπήρξε η περίοδος μετά το 1204, η «φραγκοκρατία»: πολιτικός κατακερματισμός, διανομή των κατακτημένων εδαφών, σύσταση μιας «λατινικής» αυτοκρατορίας («Partitio Romanie»), δημιουργία ελληνορθόδοξων κρατών, οικονομική επέκταση των Δυτικών, ισχυροποίηση και επιθέσεις Σέρβων και Βουλγάρων, κατακτητική προέλαση Τούρκων. Η όλη διαδικασία συνιστούσε συρρίκνωση και τεμαχισμό του ελληνορωμαïκού πολιτικού-διοικητικού πλαισίου. H λατινική κατάκτηση δεν εξάλειψε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα υπάρχοντα κοινωνικά στρώματα. Ο Νίκος Σβορώνος τονίζει ότι στις μετά το 1204 συνθήκες «την αντίθεση «Ελλην-χριστιανός» την αντικαθιστά για άλλη μια φορά η αντίθεση «Ελλην-βάρβαρος». Πέραν της διαίρεσης σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, η διεκδίκηση της ελληνικής ταυτότητας ήταν εμφανής ήδη στους λογίους της εποχής. Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου δέχεται ότι έθνος είναι «το λαïκόν σύνολον του οποίου όλα τα τμήματα εις σημαντικάς εποχάς της ιστορίας των είχαν κοινάς περιπετείας και ως εκ τούτου έχουν, εκτός μερικών σχέσεων καταγωγής, κοινά ιδιαίτερα στοιχεία πολιτισμού και προπαντός συνείδησιν ότι αποτελούν ιδιαιτέραν λαïκήν ενότητα». O Θεόδωρος Ζιάκας προσδιορίζει το έθνος ως «δομή παραδόσεων».

         Το 1821 και λίγο πρίν πολλοί πίστευαν ότι οι τότε ευρωπαϊκές δυνάμεις θα βοηθήσουν τους Έλληνες στον προς ελευθερία αγώνα τους. Εις μάτην! Μάλιστα αναβλήθηκε πολλάκις η έναρξη της επανάστασης περιμένοντας την «μεγάλη δύναμη» που θα τους βοηθήσει. Πολλοί περίμεναν ματαίως το «ξανθόν γένος» δηλ. την Ρωσία, αλλά αυτή ουσιαστικά ποτέ δεν βοήθησε. Οι Φιλικοί διέδιδαν ότι τον αγώνα του Γένους τον στήριζε η «Αόρατος Αρχή» - η οποία δεν υπήρχε. Ο επαναστατικός αγώνας της ελληνικής ανεξαρτησίας αποτέλεσε κατάληξη πολλαπλών διεργασιών, ρήξεων, μεταβολών, αναπροσαρμογών σε κοινωνικό, οικονομικό, ιδεολογικό πολιτικό επέπεδο. Τέτοιες διεργασίες υπόκεινται σε διαφορετικής διάρκειας χρόνους, που διέπονται από ορισμένες κοινωνικοπολιτικές δομές και τις σχέσεις εξουσίας. Πάντως, οι Έλληνες που επαναστάτησαν κατά του οθωμανικού ζυγού το έπραξαν όχι μόνο από ανάγκη αλλά και επειδή ήταν αποφασισμένοι να αγωνισθούν για την ελευθερία τους, εθνική και κοινωνική! Οταν η Επανάσταση του 1821 βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση - και εξ αιτίας των εμφυλίων διαμαχών - ορισμένοι Έλληνες ηγέτες έκαναν εκκλήσεις στις Ευρωπαïκές Δυνάμεις να τους σώσουν. Ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε στον ύμνο στην ελευθερία: «Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή· δεν ειν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί». Και σήμερα, σε συνθήκες «παγκοσμιοποίησης», δηλαδή πλήρους παρασιτοποίησης, ασφυκτικού διεθνούς οικονομικού ελέγχου και απεμπόλησης της εθνικής κυριαρχίας από αυτούς που είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, οι Ελληνες βασιζόμενοι κυρίως στις δυνάμεις τους θα σωθούν. Εμείς, οι πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας, είμαστε οι υπεύθυνοι και οι ικανοί να συνεχίσουμε την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή, τον ανολοκλήρωτο Αγώνα του 1821.

   Εξάλλου, η ρευστότητα στο γεωπολιτικό σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος έχει βαθιές ρίζες. Δεν μπορεί να αρθεί με επεμβάσεις εξωπεριφερειακών δυνάμεων εφ’όσον παραμένουν ισχυροί παράγοντες (οικονομική/κοινωνική υπανάπτυξη, πολιτισμική πτώχευση και υποτέλεια στους εκτός περιοχής ισχυρούς, εξάρτηση από μεγάλα πολυεθνικά καπιταλιστικά συγκροτήματα, εκτεταμένη διαφθορά και εγκληματικότητα, σωβινιστικοί εθνικισμοί, πολύμορφες ταυτοτικές αυταπάτες) που δημιουργούν ανασφάλεια, απελπισία και αλυτρωτικές βλέψεις. Σοβαρότατη συνέπεια της όλης κατάστασης αποτελεί η διαιώνιση του πολιτικού κατατεμαχισμού της Βαλκανικής. Σε πείσμα ορισμένων «κοσμοπολίτικων» διεθνιστικών ιδεολογημάτων η συνύπαρξη στα Βαλκάνια είναι δυνατή μόνο βασιζόμενη σε συνεργασία ανάμεσα σε ανεξάρτητα και δημοκρατικά κυβερνώμενα κράτη-έθνη.

  Στις μέρες μας, η δημιουργία συνθηκών πολύπλευρης ισόρροπης κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας καθώς και η σταθεροποίηση στο Σύστημα Α. Μεσογειος-Μέση Ανατολή-Βαλκάνια-Καύκασος αποτελούν προυπόθεση και για την σταθεροποίηση της Ευρώπης ως αυτόνομου χώρου ελευθερίας, δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και ασφάλειας. Το έλλειμμα οικολογικής νοοτροπίας, περιβαλλοντικής πολιτικής και εφαρμογής της σχετικής νομοθεσίας επιδεινώνουν τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Τέτοια ζητήματα είναι υπαρκτά σε όλες τις χώρες, εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ωστόσο, στην Ελλάδα προστίθενται ζητήματα όπως το μεταπρατικό, αδιέξοδο μοντέλο ανάπτυξης, τα πελατειακά χαρακτηριστικά του κράτους, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Εδώ τα προβλήματα εμφανίζονταν ιδιαίτερα σωρευμένα και επέφεραν σοβαρή εξασθένηση της κοινωνικής συνοχής, απαιτούσαν έγκαιρη, σχεδιασμένη, αποφασιστική αντιμετώπιση (άμεση και μακροπρόθεσμη).

         Στις προαναφερόμενες συνθήκες, η επεξεργασία μακροπρόθεσμης συνολικής και πολυδιάστατης στρατηγικής για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό του 21^ου αιώνα κάθε άλλο παρά συνιστά μια περιττή ακαδημαϊκή ενασχόληση. H διαμόρφωση και η εφαρμογή μακροπρόθεσμης συνολικού στρατηγικού σχεδιασμού, που διέπεται από τα ιστορικά διδάγματα και την γνώση της σύγχρονης γεωπολιτικής, είναι ζωτική και επείγουσα ανάγκη[3]. Η Ελλάδα έπρεπε και χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της τόσο σε αποτρεπτική κατεύθυνση όσο και στην κατεύθυνση της διασφάλισης του εθνικού ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι υδρογονάνθρακες.

         Για να αντιμετωπίσει την τουρκική στρατηγική, η Ελλάδα όφειλε να προωθήσει μια καλά σχεδιασμένη συνεργασία των βαλκανικών λαών και κρατών. Αυτό έπρεπε να γίνει αυτοτελώς και συμβάλλοντας στη συγκρότηση ενός «βαλκανικού πόλου» στο πλαίσιο της Ε.Ε. Ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. να συμβάλει αποφασιστικά στην απόρριψη από τους Ευρωπαίους της τουρκικής επιδίωξης. Ελληνοτουρκικός διάλογος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί αν πρώτα η Τουρκία: - Δεν άρει την ανακήρυξη ως «αιτίας πολέμου» της άσκησης από την Ελλάδα του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. - Δεν αναγνωρίσει το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.) - Δεν διακηρύξει σεβασμό στις συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων και στο Ιταλικό πρακτικό παράδοσης των Δωδεκανήσων (1947), που καθορίζουν τα σημερινά σύνορα. - Δεν αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής και δεν σταματήσει το διαρκές έγκλημα του εποικισμού από την Κύπρο. Η Ελλάδα χρειαζόταν μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Πέραν των άλλων, θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο επεξεργασίας και να προωθηθεί μια ειδική σχέση συνεργασίας με τη Ρωσία στην Άμυνα, τους εξοπλισμούς, την ενεργειακή πολιτική και τους αγωγούς - κάτι που απαγορεύουν οι ΗΠΑ. Εξάλλου, με την κρίση που είχε δημιουργηθεί στις σχέσεις της Τουρκίας με τους σιίτες (Αλεβί στο εσωτερικό της, συριακή κρίση) αλλά και με τμήμα των σουνιτικών δυνάμεων (Αίγυπτος), η Ελλάδα θα μπορούσε να επωφεληθεί από τη δυνατότητα που παρουσιαζόταν στα ανατολικά της για αναβάθμιση των σχέσεών της με τον Αραβικό και Ιρανικό κόσμο.

         Παράλληλα, ιδιαίτερα αυτοί που επιθυμούν μια δημοκρατική και πολιτισμική αναγέννηση και μια παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, αυτοί που θέλουν μια άλλη πορεία στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες και στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτοί που έχουν διαγνώσει τη νεοοθωμανική απειλή στην Κύπρο, τη Θράκη, το Αιγαίο καθώς και την αναγκαιότητα ενός ενιαίου μετώπου, όφειλαν να επιταχύνουν πιο μεθοδικά και να συντονίσουν τις κινήσεις για την δημιουργία ενός εναλλακτικού δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την αγροτική αναγέννηση, την επανανακάλυψη-αναβίωση του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού.

      Εστίες δημοκρατικών αντιστάσεων των πολιτών στη λαίλαπα των Μνημονίων/Δανειακών Συμβάσεων και στην κατάσταση κατοχικής ύπατης αρμοστείας στην Ελλάδα έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια (ενδεικτικά και σε τυχαία σειρά π. χ.: η «Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών Μ. Θεοδωράκης ή Σπίθα», οι «Αντιμνημονιακοί Πολίτες», το «Ε.ΠΑ.Μ.», το «Κίνημα Δεν πληρώνω», ως ένα βαθμό δυνάμεις που εντάχθηκαν στους «ΑNEΞAΡTHTΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ» και στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το «Δημοβούλιο», η «Κίνηση Πολιτών ΑΡΔΗΝ», το «ΠΡΑΤΤΩ», η κοινή δήλωση των συνταγματολόγων εναντίον της καταστρατήγησης του Συντάγματος από τις διαδοχικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, και σειρά άλλων αντιμνημονιακών κινήσεων και πρωτοβουλιών πολιτών σε τοπική βάση και στο Διαδίκτυο...). Σημαντικές στιγμές εκδήλωσης τέτοιων κινήσεων αποτέλεσε το «κίνημα των πλατειών» το 2011. Τα τελευταία τριάμισυ χρόνια έχουμε επιχειρήσει ορισμένες παρεμβάσεις, που προωθούσαν την πρόταση δημιουργίας ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ κατά συνοικίες, περιοχές και πόλεις, οι οποίες να συναρθρωθούν σε επόμενο επίπεδο στη συγκρότηση πανελλαδικού ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΟΥ-ΜΕΤΩΠΟΥ σε μια κοινά αποδεκτή (ομοσπονδιακή;) οργανωτική βάση (βλ. και σημειώσεις του υπογράφοντος στο ιστολόγιό του http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com και στο Facebook).

         Στην τρέχουσα περίοδο υπάρχουν και τα πολιτικά διακυβεύματα των περιφερειακών και τοπικών εκλογών και των ευρωεκλογών του Μαίου. Εκτιμώ ότι αυτές αποτελούν πεδίο για να γίνουν εγχειρήματα σύγκλισης για κοινή, ενωτική παρέμβαση δημοκρατικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, βασισμένη σε επεξεργασμένο πρόγραμμα αλλά και στα διδάγματα της γεωιστορίας και της γεωπολιτικής! Mε άξονες (ενδεικτικά και εντελώς τηλεγραφικά) τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, άμεση δημοκρατία, οικολογία. Π. χ. ποιοί κινούνται σήμερα στην κατεύθυνση αυτή σε επίπεδο Θεσσαλίας καθώς και σε άλλες περιφέρειες και κατά δήμους;

        Αυτοί που επιθυμούν μια δημοκρατική και πολιτισμική αναγέννηση και μια παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, αυτοί που θέλουν μια άλλη πορεία στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες και στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτοί που έχουν διαγνώσει τη νεοοθωμανική απειλή στην Κύπρο, τη Θράκη, το Αιγαίο καθώς και την αναγκαιότητα ενός ενιαίου μετώπου, όφειλαν να επιταχύνουν πιο μεθοδικά και να συντονίσουν τις κινήσεις για την δημιουργία ενός εναλλακτικού δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού.

        Εκτιμώ ότι λογικό συμπλήρωμα και βήμα της προαναφερόμενης πρότασης, η υλοποίηση της οποίας παραμένει επίκαιρη και αναγκαία, είναι το ότι πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στην ίδρυση νέου εναίου πολιτικού φορέα που να βασίζεται (εντελώς συνοπτικά και ενδεικτικά) στους προαναφερόμενους άξονες και σε κοινά αποδεκτές καταστατικές αρχές. Για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητο να υπάρξουν:

        Συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα σε επαρκές σύντομο χρονικό διάστημα για ιδρυτική/-ές συνέλευση/συνελεύσεις και ανάδειξη μέσα από δημοκρατικές, ανοιχτές διαδικασίας (οι οποίες θα τεθούν σε διαβούλευση) προσώπων από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο από τις οποίες θα προκύψουν οι Συντονιστικές επιτροπές κατά πόλη και περιφέρεια και ένα Πανελλαδικό Συντονιστικό Οργανο.

        Δημόσια διαδικασία κατάθεσης τεκμηριωμένων προτάσεων για τις υποψηφιότητες ενός ευρωψηφοδελτίου του Δημοκρατικού Πατριωτικού Μετώπου καθώς και για τα ψηφοδέλτια των περιφερειών και των μεγάλων Δήμων.

        Δημόσια συζήτηση και κατάθεση προτάσεων βασικών προγραμματικών αρχών με ανοιχτή διαδικασία κατάρτισης του πολιτικού προγράμματος – θέσεων του Δημοκρατικού Πατριωτικού Μετώπου στις ευρωεκλογές, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις εθνικές εκλογές.

        Δημόσια ανοιχτή εκλογική διαδικασία όπου όλοι όσοι συμφωνούν με το πολιτικό πρόγραμμα του ενιαίου φορέα και των συνδυασμών του Δημοκρατικού Πατριωτικού Μετώπου να μπορούν ψηφίσουν για την σειρά κατάταξης όλων των υποψηφίων.

                                       Αθήνα 21 Δεκεμβρίου 2013

                                         Θόδωρος Μπατρακούλης

                                        Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός

                            Αγαθίου 10-12, 11472   Τηλ. 210 2813854

                                    e-mail: theobatrak@gmail.com

                            http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

---

[1] Πρβλ. ενδεικτικά: Νότης Μαριάς, Το Μνημόνιο της χρεοκοπίας και ο άλλος δρόμος. «Πειραματόζωον η Ελλάς», Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2011. Νίκος Κοτζιάς, Ελλάδα αποικία χρέους. Ευρωπαïκή Αυτοκρατορία και γερμανική πρωτοκαθεδρία, Αθήνα: Πατάκης, α΄ έκδοση Απρίλιος 2013, β΄ έκδοση Ιούνιος 2013. Βασίλειος Μαρκεζίνης, Η Ελλάδα στον κατήφορο, Αθήνα: Εκδ. Ι. Σιδέρης, 2013. Θεόδωρος Μπατρακούλης, «Το μήνυμα της 6ης Μαίου, η «επόμενη μέρα» και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενα», http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com/ 2012/05/6/ html).

[2] Πρβλ. το αφιέρωμα «Η γερμανική διείσδυση στην Ελλάδα», Αρδην, τεύχος 94. Νοέμβριος 2013.  

[3] Βλ. και Θεόδωρος Μπατρακούλης, «Για μια εθνική στρατηγική: Γεωιστορία, προκλήσεις και δυνατότητες», 07.12.2012, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com.