Μήπως οι εκλογές είναι λυτρωτικές; - του Π. Σαββίδη

Μήπως οι εκλογές είναι λυτρωτικές;

• ΓΝΩΜΕΣ
• ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

26 Δεκεμβρίου 2014, 09:00

Μήπως οι εκλογές είναι λυτρωτικές;

Η χώρα δύσκολα θα αποφύγει τις μεγάλες περιπέτειες, κι αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους κινδυνολογία αλλά κοινή διαπίστωση όσων παρακολουθούν με ψυχραιμία και αγωνία τις εξελίξεις.

Η κοινωνία συνειδητά ή ασυνείδητα αρχίζει μέσα στη βαθιά κρίση και σαπίλα να αποβάλλει το διεφθαρμένο σύστημα που ο μοναδικός πυλώνας στον οποίο βασίστηκε ήταν η διαφθορά, η μετριοκρατία, η πολιτική και οικονομική σαπίλα και η αδιαφορία για οποιαδήποτε συλλογικότητα.

Η έλλειψη αστικής τάξης σε κοινωνίες που επιθυμούν να διαμορφώσουν αστικούς δημοκρατικούς θεσμούς κατά το Δυτικό πρότυπο που κυριάρχησε με τον αγγλικό κοινοβουλευτισμό, τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, είναι εμφανής σε μια χώρα που δεν μπορεί, ούτως ή άλλως, να αφομοιώσει με ευκολία τα Δυτικά προτάγματα.

Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αφού η μακρόχρονη ιστορία μας στο μεταίχμιο δύο κόσμων μας διαμόρφωσε μια νοοτροπία που δεν είναι ούτε Δυτική ούτε Ανατολική. Γίνεται όμως προβληματικό όταν δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε δικούς μας δημοκρατικούς θεσμούς που από τη μια να προσανατολίζουν τη χώρα προς τον Δυτικό τρόπο ζωής και από την άλλη να καθιστούν αποτελεσματική τη δημοκρατική λειτουργία της.

Δεν φταίει σ’ αυτό η έλλειψη μόνο αστικής τάξης, αλλά και πνευματικής ηγεσίας ή ακόμη και μέσων ενημέρωσης τα οποία δεινοπάθησαν τα τελευταία χρόνια στα χέρια «νταβατζήδων» της εξουσίας που το μόνο που αναπαρήγαγαν, δυστυχώς με επιτυχία, ήταν η εξουσία τους και τα οικονομικά οφέλη που τους προσέφερε η διαπλοκή με τη βαθιά διεφθαρμένη πολιτική τάξη.

Το Κοινοβούλιο είναι υποχείριο του εκάστοτε πρωθυπουργού ή πολιτικού αρχηγού, και η δικαστική εξουσία έρμαιο της βούλησης της εκτελεστικής. Τα τελευταία γεγονότα επιβεβαιώνουν πως το μόνο που ενδιαφέρει έναν από τους πυλώνες της πολιτειακής μας συγκρότησης, ίσως τον σημαντικότερο, είναι η είσπραξη του αντιτίμου της ευπείθειάς του στις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Κάποτε κυβερνούσαν τη χώρα οι κοτζαμπάσηδες, τώρα, χωρίς να έχουν εκλείψει, προσετέθησαν και διάφορες άλλες μορφές – παλαιότερα οι συνδικαλιστές, τώρα ακόμη και οι δικαστές.

Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν κράζουν όλοι, αλλά τα εν τη παλάμη διδόμενα έχουν και ένα τέλος. Ή μάλλον, το τέλος τους επήλθε εδώ και καιρό. Τώρα διαμοιράζουν τα τελευταία ιμάτια και παρακολουθούν τη βύθιση του Τιτανικού απολαμβάνοντας τους ήχους της μουσικής.

Ο Τιτανικός βυθίζεται, κι αυτό για ορισμένους ίσως αποτελεί και λύτρωση. Λύτρωση με την έννοια ότι για να οικοδομηθεί κάτι καινούριο πρέπει να καταρρεύσει εντελώς το παλαιό.

Η κυβέρνηση που ανέλαβε να εξυγιάνει τον δημόσιο βίο και να κάνει μια νέα αρχή με αντάλλαγμα την τεράστια οικονομική πίεση της κοινωνίας, είναι βουτηγμένη στην αμαρτία και στην ανομία.

Η σύνθεσή της εξ αρχής σ’ αυτό παρέπεμπε, αλλά οι περισσότεροι ίσως είχαν κάποια κρυφή ελπίδα ότι καθώς φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί κάτι να άλλαζε.

Η γοητεία της εξουσίας (και του παραγώγου της στην Ελλάδα, της διαφθοράς) είναι τόσο ισχυρή που, παραφράζοντας τη γνωστή μαρξιστική ρήση, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τελευταίος Έλληνας πολιτικός θα κρεμαστεί με το σκοινί με το οποίο θα δωροδοκηθεί.

Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο, η χώρα οδεύει σε εκλογές οι οποίες, με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγήσουν σε τραγικά αδιέξοδα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Δυστυχώς, η παντελής κατάρρευση είναι νομοτέλεια. Οι πιο θετικιστές την ονομάζουν «δημιουργική καταστροφή», αλλά πολύ φοβάμαι πως ακόμη και μέσα από την καταστροφή δεν θα αναδυθεί το νέο αν επικρατήσουν τα παλιά υλικά.

Χωρίς να γίνεται κανενός είδους παραλληλισμός, στις αρχές του αιώνα, το 1909 και με τη χώρα να σέρνει την ντροπή της ήττας του 1897, η Επανάσταση στου Γουδί απέρριψε τις πολιτικές προσωπικότητες της εποχής και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με τις ευλογίες της κοινωνίας.

Σήμερα κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και απευκταίον να συμβεί. Το καινούριο θα ξεπηδήσει μέσα από πρωτοβουλίες που θα αναληφθούν από νέους ανθρώπους με σύγχρονα αντανακλαστικά, ευρύ κοσμοπολιτισμό και πολύ καλή εκπαίδευση, με την περιθωριοποίηση δυνάμεων και προσώπων που ταλάνισαν τον δημόσιο βίο μετά τη Μεταπολίτευση.

Αν δεν υπάρξει μια τέτοια σωτήρια πρωτοβουλία, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα για τη χώρα. Δειλά-δειλά, κάτι αρχίζει να κινείται. Πρέπει όμως μετά τις εκλογές να προσλάβει ταχύ και δραματικό χαρακτήρα. Γιατί δραματικές θα είναι και οι εξελίξεις.

Η χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί ούτε με τον παλαιοκομματισμό του κ. Σαμαρά ούτε με τις ιδεοληψίες μιας αμφιλεγόμενης Αριστεράς. Χρειάζεται κάτι καινούριο που ξεπερνάει τις αγκυλώσεις που την οδήγησαν στην καταστροφή.

Πηγή: http://www.pontos-news.gr/

Ενας νέος ηράκλειος άθλος για την Ελλάδα

Ενας νέος ηράκλειος άθλος για την Ελλάδα

Ενας νέος ηράκλειος άθλος για την Ελλάδα

December 15, 2014 

Βιβλίο: The 13th Labour of Hercules
Συγγραφέας: Yannis Palaiologos
Εκδοτικός Οικος: Portobello, 2014, σελ 270
ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ ΑΘΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Βιβλιοκριτική του Αχιλλέα Παπαρσένου*
Ο Γιάννης Παλαιολόγος, πολιτικός συντάκτης της «Καθημερινής» με λαμπρές σπουδές στην Οξφόρδη, στο βιβλίο του για την «Μεγάλη Κρίση» στην Ελλάδα, θεωρεί ότι θα χρειασθεί ένας ηράκλειος άθλος για την αναγέννηση της χώρας από την παρακμή στην οποία έχει περιέλθει.
Ο συγγραφέας αναλύει με ενάργεια τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές παθογένειες, που οδήγησαν στην κατάρρευση μιά φαινομενικά εύπορη χώρα στην καρδιά της ευρωζώνης. Η οξυδερκής ανάλυση του καταγράφει τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας με τα διαλυτικά φαινόμενα του πελατειακού συστήματος , της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της θεσμικής ένδειας και διοικητικής ανεπάρκειας , που άφησαν την χώρα απροστάτευτη, όταν η «τέλεια καταιγίδα» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που ενέσκηψε το 2008, χτύπησε και την Ελλάδα. Την εξιστόρηση της θλιβερής «Εποχής του Μνημονίου» με τη βαθειά ύφεση, την τεράστια ανεργία και την κοινωνική κατάρρευση, ζωντανεύουν συνεντεύξεις του με μερικές εμβληματικές φυσιογνωμίες του καλού και του κακού, με εκείνους που αγωνίσθηκαν για τη ρήξη με τις παρακμιακές πρακτικές του παρελθόντος και με τους άλλους που στο βωμό παγιωμένων συμφερόντων μάχονται απεγνωσμένα να διατηρήσουν ή να αναπαραγάγουν τα αδιέξοδα που οδήγησαν την χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας.
Η αφήγηση του ξεκινά με την εξέγερση των κατοίκων της Κερατέας, που συμβολίζει τη διάρρηξη των σχέσεων του πολίτη με το κράτος και συνεχίζει με τη φοροδιαφυγή , που αποτελεί την επιτομή της ελληνικής ασθένειας με την πλέον διαβρωτική επιρροή στην κοινωνική συνοχή και στην αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Ακολουθούν η σισύφεια προσπάθεια μεταρρυθμίσεων, που εμποδίζεται από την έλλειψη πολιτικής βούλησης ή την απροθυμία και αδυναμία μιάς διοίκησης που πετάει αλλού το «μπαλάκι της ευθύνης», το ανθρώπινο δράμα που κρύβεται πίσω από τους αριθμούς αλλά και οι ήρωες της κοινωνικής αλληλεγγύης, οι χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος για την εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος, η αδιαλλαξία μερικών συνδικάτων αλλά και η ευελιξία άλλων, η οδύσσεια των επενδυτών , που πρέπει να δαμάσουν τη Λερναία Υδρα της γραφειοκρατίας , ο ρόλος της Δικαιοσύνης ως φίλου ή εχθρού της ανάπτυξης, η παγκόσμια κυριαρχία της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας με το ευνοικό φορολογικό καθεστώς, ο θυμός των νέων και το αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα που αποδεικνύεται ανίκανο να τους προετοιμάσει για τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Ιδιαίτερα αιχμηρή είναι η περιγραφή του εφιάλτη της Χρυσής Αυγής, την άνοδο της οποίας χαρακτηρίζει ως την πλέον επικίνδυνη συνέπεια της διάλυσης του κράτους. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι το πολιτικό σύστημα αυταπατάται αν πιστεύει ότι με τις φυλακίσεις των ηγετικών στελεχών του νεοναζιστικού κόμματος θα εξουδετερωθεί η απειλή του, χωρίς προηγουμένως να αντιμετωπισθούν τα πολιτικά , οικονομικά και κοινωνικά αίτια, η μεταναστευτική κρίση και η ξενοφοβία, που την εξέθρεψαν.

Στον επίλογο του βιβλίου του ο Παλαιολόγος περιγράφει τις έξη κρίσιμες εβδομάδες μεταξύ των εκλογών του Μαίου και Ιουνίου 2012 ,όταν φούντωσε η συζήτηση στο εξωτερικό για την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ , το περιβόητο Grexit. Η απάντηση των ψηφοφόρων όμως έστειλε το μήνυμα ότι η τύχη της Ελλάδος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ευρωπαική Ενωση. Πιστεύει πάντως ότι οι κρίσεις καραδοκούν και δεν θα εξουδετερωθούν, αν οι ηγέτες της Ευρώπης δεν επινοήσουν συνολικές ευρωπαικές λύσεις και δομικές αλλαγές στην ευρωζώνη.
Ο συγγραφέας δεν φιλοδοξεί να παρουσιάσει ένα οδικό χάρτη για την έξοδο της χώρας από την κρίση ή να προτείνει ένα αναπτυξιακό μοντέλο. Από την ανάλυση του όμως είναι εμφανές τι πρέπει να αλλάξει για να προοδεύσει η χώρα, πόσο σημαντικές πέραν της βελτίωσης των δημοσιονομικών δεικτών είναι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και η αλλαγή νοοτροπίας, ώστε οι θυσίες των Ελλήνων από το σκληρότερο πρόγραμμα λιτότητας που έχει εφαρμοσθεί ποτέ σε ανεπτυγμένη χώρα να μην πάνε χαμένες. Στις σελίδες του βιβλίου του αντιπαραβάλλονται το καταστροφικό παρελθόν με το ελπιδοφόρο μέλλον, η εσωστρέφεια, η ανασφάλεια, η κλειστή οικονομία και τα κλειστά μυαλά, με την εξωστρέφεια, την εφευρετικότητα, την ανοιχτή κοινωνία και την κοσμοπολίτικη αντίληψη. Μέσα στο μελαγχολικό τοπίο που κυριαρχεί γύρω του, πάντως ο ίδιος δείχνει αισιόδοξος γιά τις δυνατότητες της χώρας εκφράζοντας την πίστη του στη νέα γενιά, που εντός και εκτός συνόρων καινοτομεί, που ενάντια στη μιζέρια αξιοποιεί τις νέες ευκαιρίες, καθώς το παλιό ψυχορραγεί. Αυτοί οι νέοι Ελληνες, που δραστηριοποιούνται στο χώρο των νεοφυών επιχειρήσεων , του διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας εισάγοντας ένα νέο επιχειρηματικό ήθος, αποτελούν την ελπίδα για το νέο success story της χώρας και είναι οι ικανοί να πραγματοποιήσουν το σύγχρονο 13ο άθλο του Ηρακλή.
* Ο Αχιλλέας Παπαρσένος υπηρέτησε ως προιστάμενος του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας της Ελλάδος σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Μελβούρνη και Γενεύη.
Photo-Maria-Maraki
Πηγή : mignatiou.com

''Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής'' - του Θόδωρου Μπατρακούλη

Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής

         Ο τίτλος του παρούσας παρέμβασης είναι δανεισμένος από βιβλίο  του σπουδαίου διανοητή Παναγιώτη Κονδύλη απόσπασμα του οποίου προτάσσουμε.
       «Η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού [...] δεν προσκρούει απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ παντός με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει [...] τη νοοτροπία και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. [...] Δεν πρόκειται για έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του και συχνότατα και τα περιττώματα του.” '' ...Σκοπός των σύντομων αυτών παρατηρήσεων δεν ήταν, ούτε μπορούσε να είναι, η διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων πάνω στα συγκεκριμένα προβλήματα πού αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική εξωτερική πολιτική. Θελήσαμε να τονίσουμε την απλή και στοιχειώδη αλήθεια, ότι μία τελεσφόρα και μακρόπνοη εθνική πολιτική μπορεί ν’ απορρεύσει μονάχα από μιαν ακμαία εθνική οντότητα ως conditio sine qua non. Το τι θα κάμει στα επί μέρους όποιος διαθέτει την απαραίτητη τούτη προϋπόθεση εξαρτάται από τον εκάστοτε διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, από τις εκάστοτε ανάγκες και επιδιώξεις του… Μία νηφάλια εκτίμηση μάλλον θα κατέληγε στο πόρισμα ότι είναι άκρως αμφίβολο αν η Ελλάδα θα μπει στον επίπονο και τραχύ δρόμο της εσωτερικής ανόρθωσης, πού μόνος θα της έδινε τις προϋποθέσεις για την άσκηση εθνικής πολιτικής ικανής ν’ αντεπεξέλθει στις εξαιρετικά δυσχερείς συνθήκες της σημερινής πλανητικής συγκυρίας. Μάλλον θα συνεχίσει να αιωρείται αμήχανα μεταξύ ευρωπαϊκών ελπίδων και υπεραναπληρωτικού νευρωτικού εθνικισμού, ανήκοντας στην Ευρώπη με τον πιθηκισμό της και στα Βαλκάνια με ό,τι γνησιότερο έχει: τη μιζέρια και τον επαρχιωτισμό της. Αυτό επιβάλλεται να πει όποιος επιχειρεί σήμερα μία διάγνωση πέρα από επιθυμίες και φόβους, συμπάθειες και αντιπάθειες… Οι εξαιρέσεις δεν μπορούν ν’ αποτελέσουν το αντικείμενο μιας σύντομης κοινωνιολογικής/πολιτικής ανάλυσης, όταν οι κανόνες είναι τόσο εξόφθαλμοι και τόσο επαχθείς. Πολλοί ίσως βρουν υπερβολικά καυστικές διάφορες εκφράσεις απ’ όσες χρησιμοποιήθηκαν στην παραπάνω περιγραφή. Θα είναι ασφαλώς εκείνοι πού ακόμα δεν κατάλαβαν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια περιθώρια για μισόλογα και διακριτικούς υπαινιγμούς...(H Eλλάδα) μάλλον θα συνεχίσει να αιωρείται αμήχανα μεταξύ ευρωπαϊκών ελπίδων και υπεραναπληρωτικού νευρωτικού εθνικισμού, ανήκοντας στην Ευρώπη με τον πιθηκισμό της και στα Βαλκάνια με ό,τι γνησιότερο έχει: τη μιζέρια και τον επαρχιωτισμό της…».

[Επίμετρο στο βιβλίο «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο» (1992)].

        Ανέλυε και προειδοποιούσε ο Παναγιώτης Κονδύλης πριν δυόμισυ δεκαετίες. Αλλά ποιοί έδιναν σημασία σε τέτοιες επιστημονικές αναλύσεις;... Αραγε πόσο παίρνουν υπόψιν παρεμφερείς διαπιστώσεις ή και προτάσεις οι ηγεσίες αλλά και οι πολίτες της σημερινής Ελλάδας, μιάς χρεοαποικίας παραιτημένης από την εθνική και λαική κυριαρχία και με κατ'επανάληψιν καταστρατηγούμενο Σύνταγμα; 
        Με τη λύση που προαναγγελλόταν στο «κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Ερογλου», ο κυπριακός ελληνισμός απειλείται με εξανδραποδισμό. Η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει την ένταση σε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις της στους θαλασσίους χώρους του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η συμπεριφορά υπαγορεύεται από τη στρατηγική προτεραιότητα της Τουρκίας να αυξήσει τη θαλασσία της ισχύ, κάτι που θα της επιτρέψει να διευρύνει ακόμη περισσότερο την θεμελιακή έννοια για την εξωτερική της πολιτική, αυτή δηλαδή του στρατηγικού βάθους. Το ερώτημα στρατηγικής που εγείρεται από τις διεκδικήσεις της Άγκυρας στο δεδομένο θέμα είναι: γιατί η Τουρκία επιδεικνύει τόση ευαισθησία για το θαλάσσιο χώρο της Ελλάδος και της Κύπρου, την οποία συνοδεύει μάλιστα και με ανοικτές απειλές; Διαβάστε και το επισυναπτόμενο κείμενο που εξηγεί γιατί η Τουρκία διεκδικεί τον θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Ποια είναι η υποστήριξη που παρέχει στον κυπριακό ελληνισμό η Ελλάδα;  Κανένα κόμμα στην Ελλάδα δεν έχει επεξεργασμένες θέσεις για την Κύπρο και το Κυπριακό. Αυτό είναι γνωστό εδώ και χρόνια.

H διαμόρφωση μακροπρόθεσμου συνολικού εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό του 21^ου αιώνα, που διέπεται από τα ιστορικά διδάγματα και την γνώση της σύγχρονης γεωπολιτικής, ήταν αναγκαία. Η Ελλάδα έπρεπε και χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσει την στρατηγική της τόσο σε αποτρεπτική κατεύθυνση όσο και στην κατεύθυνση της διασφάλισης του εθνικού ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι υδρογονάνθρακες. Για να αντιμετωπίσει την τουρκική στρατηγική, η Ελλάδα όφειλε να προωθήσει μια καλά σχεδιασμένη συνεργασία των βαλκανικών λαών και κρατών, αυτοτελώς και στο πλαίσιο της Ε.Ε. Ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. να συμβάλει αποφασιστικά στην απόρριψη από τους Ευρωπαίους της τουρκικής επιδίωξης. Ελληνοτουρκικός διάλογος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί αν πρώτα η Τουρκία: - Δεν άρει την ανακήρυξη ως «αιτίας πολέμου» της άσκησης από την Ελλάδα του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. - Δεν αναγνωρίσει το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υφαλοκρηπίδα και την Α.Ο.Ζ. - Δεν διακηρύξει σεβασμό στις συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων και στο Ιταλικό πρακτικό παράδοσης των Δωδεκανήσων (1947), που καθορίζουν τα σημερινά σύνορα. - Δεν αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο και δεν σταματήσει το διαρκές έγκλημα του εποικισμού στο νησί.

         Σε όλο τον εν λόγω ευρύτερο χώρο, η Ελλάδα χρειαζόταν εδώ και αρκετά χρόνια μια καλά σχεδιασμένη, ιστορικά τεκμηριωμένη, ιεραρχημένη και πολυδιάστατη ελληνική - και ευρωπαïκή - εξωτερική και ενεργειακή πολιτική. Μια τέτοια πολιτική θα έπρεπε να εκφράζεται με εξειδικευμένο τρόπο στα Βαλκάνια καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα έπρεπε να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της στη βάση της επίτευξης της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο επαναπροσδιορισμός απαι­τείται να γίνει τόσο σε αποτρεπτική κατεύθυνση έναντι κάθε επι­βουλής των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, πρώτα από την Τουρκία, και βεβαίως σε συντονισμό σχεδιασμού και ενεργειών με την Κύπρο, όσο και στην κατεύθυνση της διασφάλισης του εθνικού ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της, στους οποίους συμπεριλαμ­βάνονται και οι υδρογονάνθρακες.

         Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και η απομόνωση της Τουρκίας ευνοούν την συνεργασία Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου και  Αιγύπτου. Οι τρείς πρώτες χώρες τουλάχιστον χαρακτηρίζονται από σχετική σταθερότητα, παρά τα οικονομικά προβλήματα. Είναι αξιόπιστοι σύμμαχοι και εταίροι των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις θάλασσές τους τις καθιστούν σοβαρές εναλλακτικές ενεργειακές επιλογές, ιδιαίτερα για την Ευρώπη. Η διεθνής κατακραυγή κατά της Τουρκίας για την πολιτική Ερντογάν προσφέρει σπουδαία ευκαιρία στις τέσσερις χώρες να προωθήσουν περισσότερο τη συνεργασία τους, όχι μόνο στην ενέργεια, αλλά και στην ασφάλεια. Εξάλλου, με την κρίση που δημιουργήθηκε στις σχέσεις της Τουρκίας με τους σιίτες αλλά και με τμήμα των σουνιτικών δυνάμεων (Αίγυπτος), για την Ελλάδα παρουσιαζόταν δυνατότητα για αναβάθμιση των σχέσεών της με τον Αραβικό και Ιρανικό κόσμο. Τέλος, θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο επεξεργασίας και η προώθηση μιας ειδικής σχέσης συνεργασίας με τη Ρωσία στην Άμυνα, τους εξοπλισμούς, την ενεργειακή πολιτική και τους αγωγούς. Βεβαίως η Ελλάδα πρέπει να διατηρήσει ρόλο αυτόνομου δρώντος και καθεμιά από τις προαναφερόμενες συνεργασίες να γίνει με αποσαφηνισμένους όρους.

         Παράλληλα, ιδιαίτερα αυτοί που επιθυμούσαν μια δημοκρατική και πολιτισμική αναγέννηση και μια παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, αυτοί που ήθελαν μια άλλη πορεία στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες και στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτοί που είχαν διαγνώσει τη νεοοθωμανική απειλή στην Κύπρο, τη Θράκη, το Αιγαίο καθώς και την αναγκαιότητα ενός ενιαίου μετώπου, όφειλαν να επιταχύνουν πιο μεθοδικά και να συντονίσουν τις κινήσεις για την δημιουργία ενός εναλλακτικού δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την αγροτική αναγέννηση, την επανανακάλυψη-αναβίωση του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού.

Θεόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής

Ημερησία: «Διαζύγιο» από το ΔΝΤ με άρνηση των δανείων

Ημερησία: «Διαζύγιο» από το ΔΝΤ με άρνηση των δανείων

Ημερησία: «Διαζύγιο» από το ΔΝΤ με άρνηση των δανείων

September 20, 2014 9:35 am

Στον σχεδιασμό της κυβέρνησης είναι ουσιαστικά να υπάρξει ταυτόχρονη λήξη της χρηματοδότησης από Κομισιόν (που λήγει στο τέλος του έτους) και από το Ταμείο (που λήγει το πρώτο τρίμηνο του 2016. Ο πρωθυπουργός σκέφτεται να αρνηθεί η Αθήνα την περαιτέρω δανειοδότηση από το ΔΝΤ ύψους 12,5 δις ευρώ (3,5 δισ ευρώ για το 2014 και 9 δισ. ευρώ για τη διετία 2015- 2016).
Το σενάριο της παραίτησης της Ελλάδας από το υπόλοιπο των δανείων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για το 2015 και 2016, επεξεργάζεται η κυβέρνηση ώστε να οδηγήσει τη χώρα σε οριστική έξοδο από το μνημόνιο γράφει η εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ.

Ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης έδωσε το στίγμα των επόμενων κινήσεων της κυβέρνησης για «βελούδινο» διαζύγιο με το ΔΝΤ προκειμένου να εξασφαλίσει την έξοδο από τα μνημόνια και την αποφυγή ενός νέου πακέτου διάσωσης.
«Το ΔΝΤ δεν θέλει να δανείσει μόνο, ενώ και οι Ευρωπαίοι δεν ικανοποιούνται με το να δανείσει τη χώρα μόνο το ΔΝΤ και να μείνουν εκτός» είπε ο Γκ. Χαρδούβελης στο Bloomberg TV.
Λίγο αργότερα ο υπουργός, μιλώντας σε στελέχη που παρακολούθησαν το Roadshow του Λονδίνου απέκλεισε το τρίτο πακέτο, τόνισε ότι δεν είναι επιθυμητό το κούρεμα και είπε μεταξύ άλλων:«Είμαστε σε μια εποχή που το μνημόνιο τελειώνει. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται 3^ο πακέτο, έχει βγει στις αγορές και θα συνεχίσει να βγαίνει στις αγορές κλίνοντας την καμπύλη των αποδόσεων».
Στον σχεδιασμό της κυβέρνησης είναι ουσιαστικά να υπάρξει ταυτόχρονη λήξη της χρηματοδότησης από Κομισιόν (που λήγει στο τέλος του έτους) και από το Ταμείο (που λήγει το πρώτο τρίμηνο του 2016. Ο πρωθυπουργός σκέφτεται να αρνηθεί η Αθήνα την περαιτέρω δανειοδότηση από το ΔΝΤ ύψους 12,5 δις ευρώ (3,5 δισ ευρώ για το 2014 και 9 δισ. ευρώ για τη διετία 2015- 2016). Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός συζήτησε το σχέδιο αυτό με τον ομόλογό του της Πορτογαλίας Πέδρο Πάσος Κοέλιο που είχε επισκεφτεί πρόσφατα την Ελλάδα. Η Πορτογαλία ολοκλήρωσε τον Ιούνιο το δανειοδοτικό πρόγραμμα της τρόικας, ύψους 78 δισ. ευρώ, τον Ιούνιο.
Η πρόθεση της κυβέρνησης να ολοκληρώσει τη σχέση «εξάρτησης» ταυτόχρονα και με την Ευρώπη και με το ΔΝΤ είναι εκτός από οικονομική και πολιτική απόφαση. Στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν ότι δεν μπορεί η κυβέρνηση να πάει σε εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με μνημόνιο ή ακόμη χειρότερα με νέο δανειακό πρόγραμμα που συνεπάγεται και νέα μέτρα.
Ωστόσο, μια απόφαση για άρνηση του δανειακού προγράμματος από το Ταμείο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση καθώς υπάρχει ένα χρηματοδοτικό κενό για την επόμενη διετία που κατ’ άλλους είναι 5 δις, και κάποιοι το ανεβάζουν στα 11-12 δις ευρώ. Η Ελλάδα θεωρεί ότι είναι μικρότερο το κενό και ότι μπορεί να καλυφθεί μέσω των πλεονασμάτων, του «μαξιλαριού» των 11 δις ευρώ του ΤΧΣ και κυρίως με έξοδο στις αγορές. Εδώ υπάρχει, όμως, ο κίνδυνος να δανείζεται η Ελλάδα από τις αγορές με ένα επιτόκιο διπλάσιο από το 2% που δίνει ο ESM, επομένως οι Ευρωπαίοι θα ζητήσουν από την Ελλάδα να καλύψει το κενό ο Μηχανισμός, αλλά να πάρει νέα μέτρα. Σε κάθε περίπτωση, οι σχεδιασμοί της Αθήνας για έκδοση ομολόγου 7ετούς διάρκειας, ίσως και μέσα στον Σεπτέμβριο και οι δηλώσεις Χαρδούβελη από το Λονδίνο ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται τρίτο πακέτο και θα συνεχίσει να βγαίνει στις αγορές, συγκλίνουν προς την προώθηση του plan B για απεμπλοκή από τους δανειστές.
Πολλά βεβαίως θα εξαρτηθούν και από τη συνάντηση Μέρκελ – Σαμαρά την Τρίτη με τον Ελληνα πρωθυπουργό να ζητά πολιτική στήριξη και λιγότερη πίεση από την τρόικα για παρεμβάσεις σε ασφαλιστικό, εργασιακά, κατά τη διάρκεια της επόμενης αξιολόγησης στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Πηγή http://mignatiou.com/

Οι εφοριακοί πήραν τον ΕΝΦΙΑ στα ...αγγλικά

Οι εφοριακοί πήραν το νόμο για τον ΕΝΦΙΑ στα… αγγλικά

18/08/2014

«Και άλλοι νόμοι έρχονται στα αγγλικά», τόνισε ο κ.Αλεξιάδης

Δεν φτάνει που είναι παράλογος, κατέφθασε και σε άλλη γλώσσα…Ο λόγος για τον ΕΝΦΙΑ ο οποίος, όπως κατήγγειλε σήμερα ο αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας εφοριακών Τρύφων Αλεξιάδης, έφθασε στα χέρια τους γραμμένος στα αγγλικά.

Όπως μάλιστα επισήμανε ο κ. Αλεξιάδης στον ΑΝΤ1, «όχι μόνο ο ΕΝΦΙΑ αλλά πάρα πολλοί νόμοι έχουν έρθει γραμμένοι στα αγγλικά. Μάλιστα ορισμένοι από αυτούς, όπως π.χ. ο 4174 (κώδικας φορολογικών διαδικασιών) έχει μέσα φρασεολογία και φαίνεται πως είναι μεταφρασμένος και δεν έχει καμία σχέση με κυβερνητική πραγματικότητα» επισήμανε.

«Αυτό που θέλουμε να καταγγείλουμε ως εφοριακοί» ανέφερε συνεχίζοντας ο κ. Αλεξιάδης, «είναι, ότι δεν είναι δυνατόν όταν νομοθετούν κάποιοι, να νομοθετούν χωρίς να συζητάνε με τους φορείς της αγοράς, τα επιμελητήρια, τους λογιστές, τους εφοριακούς, και να κάνουν τους νόμους κάποια παρασκήνια και κάποιοι παρασύμβουλοι παχυλά αμειβόμενοι, οι οποίοι είναι και μόνιμοι –δεν αλλάζουν με τους υπουργούς που αλλάζουν- κι όταν οι νόμοι αυτοί μας οδηγούν εδώ που μας οδηγούν, κάποιοι αρχίζουν να λένε “φταίνε κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες».

http://thepaper.gr/