Εκλογές, ερωτήματα και ελληνικός στρατηγικός σχεδιασμός - του Θόδωρου Μπατρακούλη

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

        

      Διανύουμε μέρες πολλαπλά κρίσιμες για τη χώρα. Για να ερμηνευθεί το σκηνικό του παραλόγου με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015, θα έπρεπε να συμπεριλάβει και άλλες παραμέτρους αποφασιστικής σημασίας. Στην Ελλάδα οι πολιτικές-κοινωνικές εξελίξεις δεν καθορίζονται αποκλειστικά ή κύρια από τους εσωτερικούς παράγοντες, αλλά κατεξοχήν από τις μεγάλες δυνάμεις και τις «αγορές». Στο πλαίσιο των γεωπολιτικών αλλαγών που εγκαινιάσθηκαν το 1989-1991 το Γερμανικό Ζήτημα είναι πάλι επίκαιρο. Η Ευρώπη βρίσκεται άλλη μια φορά κάτω από τις επιταγές του γερμανικού κυνισμού, της ωμότητας και των αντίστοιχων ηγεμονιστικών βλέψεων, που εκδηλώνονται, προς το παρόν, με οικονομικές μεθόδους. Οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία μέσα στο 2014, η απόφαση της Κριμαίας να αυτονομηθεί-ενωθεί με τη Ρωσική Ομοσπονδία και οι αιματηρές συγκρούσεις στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας - που υποτροπιάζουν στις αρχές του 2015 - όξυναν τις σχέσεις της Ρωσίας με τα κράτη της Δύσης. Το εν εξελίξει ουκρανικό ζήτημα έχει πολλαπλές, σπουδαίες γεωπολιτικές διαστάσεις. Εξάλλου, η ψυχροπολεμική διάσταση που έπαιρνε η σύγκρουση ΗΠΑ - Ε.Ε. με τη Ρωσία είχε δυσμενέστατες οικονομικές συνέπειες για την Ελλάδα - εξαγωγές της χώρας στην Ρωσική Ομοσπονδία, Ρώσοι τουρίστες στην Ελλάδα. Ίσως στις ουκρανικές πεδιάδες και πέριξ αυτών να συγκροτούνται τα στρατόπεδα που θα έκριναν το μέλλον του διεθνούς συστήματος και της παγκοσμιοποίησης. Μια στενότερη συνεργασία της Ρωσίας και της Κίνας ασφαλώς θα ενίσχυε την Κίνα, αλλά ταυτόχρονα θα επέτρεπε στη Ρωσική Ομοσπονδία να αντισταθεί στη γεωστρατηγική πίεση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, να αντιμετωπίσει έναν ενδεχόμενο επαναπροσανατολισμό της ενεργειακής πολιτικής της Ευρώπης και να συνδεθεί στενότερα με την ευρύτερη περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού Ωκεανού. Εξάλλου, ο κίνδυνος ενός χρηματοπιστωτικού κραχ αυξανόταν, ως συνέπεια της πολιτικής των κεντρικών τραπεζών. Και οι αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες από σειρά κρατών μπορούσαν να αποτελούν προμήνυμα ενός καταστροφικού πολέμου. Η συγκεκριμένη διεθνής γεωπολιτική συγκυρία αποτελούσε κρίσιμη καμπή για το διεθνές σύστημα και για την ανθρώπινη ιστορία. Στο πλαίσιο αυτό το παρόν χρονικό διάστημα και τα προσεχή χρόνια έμελλαν να είναι κρίσιμα από ποικίλες απόψεις, αφού στη διεθνή σκακιέρα διακυβεύονται μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα.

      Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ενόψει της συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας στις 5 Δεκεμβρίου, μας υποδείκνυε ότι «δεν είναι σωστό, πρέπον και ηθικό, ένα αγαθό, όπως είναι η ενέργεια, να χρησιμοποιείται ως «»όπλο» σε διαπραγματεύσεις». Εξακολουθεί να είναι κρίσιμη η ανάδειξη της γεωπολιτικής αντίληψης του Νταβούτογλου που αποτελεί υπόβαθρο της ασκούμενης από την Τουρκία εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτή εκφράζεται ειδικά στον χώρο της Κύπρου, του Αιγαίου και της Θράκης.

         Η Τουρκία εκβιάζει την Αθήνα και τη Λευκωσία με τη στρατιωτική ισχύ της. Η νέα κρίση στην Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις απαιτείται να ερμηνευθεί και με γνώμονα τις γεωπολιτικές απόψεις του Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως αναπτύσσονται στο βιβλίο του Στρατηγικό Βάθος. Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας - δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 2001. Η Τουρκία αρνείται να δεχτεί την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, θέλοντας να επιβάλει τους δικούς της όρους. Τα τελευταία χρόνια ύψώνει την ένταση όσον αφορά τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η συμπεριφορά υπαγορεύεται από τη στρατηγική προτεραιότητά της να αυξήσει τη θαλάσσια ισχύ της. Αυτό θα της επιτρέψει να διευρύνει ακόμη περισσότερο την θεμελιακή για την εξωτερική της πολιτική έννοια του στρατηγικού βάθους. Το ερώτημα στρατηγικής που εγείρεται από τις διεκδικήσεις της Άγκυρας στο δεδομένο θέμα είναι: Γιατί η Τουρκία επιδεικνύει τόση ευαισθησία για το θαλάσσιο χώρο της Ελλάδος και της Κύπρου, την οποία συνοδεύει μάλιστα και με ανοικτές απειλές; Ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπιση των συγκαλυμμένων ή μη απειλών και προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας έναντι της Κύπρου και Ελλάδα; O Αμερικανός θεωρητικός της θαλάσσιας ισχύος Αλφρεντ Μάχαν έχει επηρεάσει και τον Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο Νταβούτογλου προσδιορίζει τη θαλάσσια ισχύ ως τη δυνατότητα ελέγχου των θαλασσίων οδών καθώς επίσης και της νομής και κατοχής των θαλασσίων πόρων, οι οποίοι προσδίδουν πολιτική και οικονομική δύναμη στα κράτη. Αυτό που στις μέρες μας περιορίζει την ανάπτυξη της θαλάσσιας ισχύος της Τουρκίας, σε σχέση με τις προϋποθέσεις που όρισε ο Μάχαν, είναι ένα σημαντικό μειονέκτημα που προσδιορίζεται από την ύπαρξη σε μεγάλη έκταση ακτογραμμής της χώρας χωρίς όμως να έχει ελεύθερη πρόσβαση σε ανοικτή θάλασσα, τόσο στο Αιγαίο, λόγω του  πλεονεκτήματος της Ελλάδας, όσο και στην Α. Μεσόγειο, λόγω της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

         Στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός χρειάζονταν, από χρόνια, μια καλά σχεδιασμένη, ιστορικά τεκμηριωμένη, ιεραρχημένη και πολυδιάστατη ελληνική - και ευρωπαïκή - εξωτερική και ενεργειακή πολιτική. Μια τέτοια πολιτική θα έπρεπε να εκφράζεται με εξειδικευμένο τρόπο στα Βαλκάνια καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα έπρεπε να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της επιδιώκοντας την επίτευξη της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο επαναπροσδιορισμός απαιτείται να γίνει τόσο σε αποτρεπτική κατεύθυνση έναντι κάθε επιβουλής των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, και βεβαίως σε συντονισμό σχεδιασμού και ενεργειών με την Κύπρο, όσο και στην κατεύθυνση της διασφάλισης του εθνικού ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της, στους οποίους συμπεριλαμ­βάνονται και οι υδρογονάνθρακες. Οριοθέτηση της ΑΟΖ δεν μπορεί να υπάρξει άν δεν υπάρξει πρώτα ανακήρυξή  της. Εξάλλου, στις μέρες πρέπει να μιλάμε όχι απλώς για θαλάσσια ισχύ αλλά, για «αεροναυτική ισχύ». Στη σύγχρονη εποχή - ιδιαίτερα μετά τις εμπειρίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου - «το «μέγα της θαλάσσης κράτος» λειτουργεί ως του «αέρος και της θαλάσσης». Τα νησιά του Αιγαίου μπορούν να λειτουργούν ως «δίκτυο αβύθιστων πλατφορμών εκτόξευσης βλημάτων». Ωστόσο, υπάρχει ζήτημα επαρκούς άμυνας των νησιών του Αιγαίου από τουρκικές αεροναυτικές επιχειρήσεις αλλά και της ελληνικής Θράκης.

         Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και η απομόνωση της Τουρκίας ευνοούν την συνεργασία Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου και  Αιγύπτου. Οι τρείς πρώτες χώρες, πέραν του ότι είναι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, χαρακτηρίζονται από σχετική σταθερότητα, παρά τα οικονομικά προβλήματα. Είναι αξιόπιστοι σύμμαχοι και εταίροι των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις θάλασσές τους τις καθιστούν σοβαρές εναλλακτικές ενεργειακές επιλογές, ιδιαίτερα για την Ευρώπη. Τέλος, η διεθνής κατακραυγή κατά της Τουρκίας για την πολιτική Ερντογάν προσφέρει σημαντική ευκαιρία στις τέσσερις χώρες να προωθήσουν περισσότερο τη συνεργασία τους, όχι μόνο στην ενέργεια, αλλά και στην ασφάλεια. Και, με την κρίση που δημιουργήθηκε στις σχέσεις της Τουρκίας με τους σιίτες αλλά και με τμήμα των σουνιτικών δυνάμεων (Αίγυπτος), για την Ελλάδα παρουσιαζόταν στα ανατολικά της δυνατότητα για αναβάθμιση των σχέσεών της με τον αραβικό και ιρανικό κόσμο. Βεβαίως, η Ελλάδα πρέπει να διατηρήσει ρόλο αυτόνομου δρώντος και καθεμιά από τις εν λόγω συνεργασίες να γίνει με αποσαφηνισμένους όρους, ώστε να αξιοποιηθούν οι γεωπολιτικές συγκυρίες που έγιναν ευνοϊκότερες για την Ελλάδα καθώς και για την Κυπριακή Δημοκρατία.

         Πώς συνέβαλλε σε έναν συνολικό ανασχεδιασμό-επαναπροσδιορισμό της εθνικής στρατηγικής η πραγματοποίηση της συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας στην Αθήνα, τη στιγμή που η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα και πειρατικά την ΑΟΖ της Κύπρου, και ενώ παρέχει στήριξη στους τζιχαντιστές; Και όταν η κατά την Αγκυρα ενιαία μειονότητα, οι «Τούρκοι της Δυτικής Θράκης», αποτελούν πιόνια στις προσπάθειες εφαρμογής του δόγματος του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας και της ενιαίας αναθεωρητικής πο­λιτικής του τουρκικού κατεστημένου. Ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος επιχείρησε, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αγκυρα, να στείλει το μήνυμα ότι «η Ελλάδα είναι ασφαλής και φερέγγυος γείτονας της Τουρκίας». Η Τουρκία αρνείται να αποσύρει το Μπαρμπαρός - με υποστήριξη της φρεγάτας TCG Gaziantep του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού - από την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παράλληλα, την στιγμή της παρουσίας του Νταβούτογλου, είχε αναγγείλει μεγάλες ασκήσεις στο Βόρειο (στον Κόλπο Ξηρού, βορειοανατολικά της Λήμνου και κοντά στα παράλια της Θράκης) και Νοτιοανατολικό  Αιγαίο (στην περιοχή του Καστελόριζου, την οποία οι Τούρκοι «εμφανίζουν» ως περιοχή ενδιαφέροντός τους, ακόμα και δικό τους χώρο την ευρύτερη περιοχή). Η Ελλάδα περιοριζόταν στο αυτονόητο της κατάστασης ετοιμότητας που απαιτείται, χωρίς διάθεση κλιμάκωσης, και αφήνοντας τα ακριβοπληρωμένα για το ΠΝ πλοία στη Σαλαμίνα και το Πέραμα. 

     Σήμερα, ο κυπριακός ελληνισμός απειλείται με εξανδραποδισμό. Ποια είναι η υποστήριξη που του παρέχει η Ελλάδα;  Κανένα κόμμα στην Ελλάδα δεν έχει επεξεργασμένες θέσεις για την Κύπρο και το Κυπριακό. Αυτό είναι γνωστό. Ενα πρόσθετο δείγμα της απουσίας σαφών και επεξεργασμένων θέσεων για την Κύπρο αποτελούσαν τα δύο κείμενα - με υπογραφές - για το Κυπριακό που παρουσίασαν το καλοκαίρι (Ιούλιος) του 2015 δύο ομάδες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (το πρώτο που συνυπέγραφαν και ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ - ακόμα και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας - και το δεύτερο των 62). Από την Ελλάδα απαιτείται μια γενναία επανατοποθέτηση στο όλο πρόβλημα. Το συμφέρον του λαού στην Ελλάδα-Κύπρο απαιτούσε απόρριψη του νέου σχεδίου, όπως αυτό απεικονίζεται στο «κοινό ανακοινωθέν» Αναστασιάδη-Ερογλου της 11^ης Φεβρουαρίου 2014. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ομολόγησε, ότι οι Έλληνες που θα εγκατασταθούν - υποτίθεται στα πλαίσια της «Ομόσπονδης Κύπρου» - στα νυν Κατεχόμενα, δεν θα μπορούν ούτε να ψηφίζουν, ούτε να ψηφίζονται, θα στερούνται δηλαδή βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Θα πρόκειται για ξεχωριστό κράτος, χαλαρά δεμένο με το νότιο τμήμα του νησιού, ακριβώς για να το κηδεμονεύει αυτό και την πλούσια ΑΟΖ του! Οι Ελληνοκύπριοι δηλαδή πρόσφυγες, που θα γυρίσουν στις εστίες και τις περιουσίες τους ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ να έχουν λόγο για τον τόπο τους. Αυτός θα είναι και πάλι ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟΣ από αναγνωρισμένο και νόμιμο ΚΡΑΤΟΣ ΕΝ «ΚΡΑΤΕΙ», όπου δεν θα ισχύουν στοιχειώδη Δημοκρατικά και ανθρώπινα Δικαιώματα! 

      Σε παρέμβασή του με ημερομηνία 18 Δεκεμβρίου 2014, ο γνωστός συγγραφέας-αναλυτής Γιώργος Καραμπελιάς διαπιστώνει σαφή σύμπτωση της σκλήρυνσης της πολιτικής του ΔΝΤ και των Γερμανών - η οποία έχει φανερωθεί ήδη από το καλοκαίρι - οι οποίοι αντιμετωπίζουν πλέον ως αναλώσιμους τους Σαμαρά-Βενιζέλο. Εγκαταλείφθηκε κάθε συζήτηση για κούρεμα του χρέους ή έστω για περαιτέρω σημαντική μείωση των επιτοκίων και επιμήκυνση της αποπληρωμής του. Επιπλέον, το ΔΝΤ έπαψε να υποστηρίζει περαιτέρω κούρεμα του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Αντίθετα, η Γερμανία και το ΔΝΤ πιέζουν από κοινού για επιβολή νέων μέτρων και δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προσφέρουν καμία ανάσα στους εκβιαζόμενους και ενδοτικούς Έλληνες πελάτες τους. Εξάλλου, πώς θα μπορούσαν άνθρωποι που εκβιάζονται για μίζες και διαφθορά να διεκδικήσουν οτιδήποτε με επιμονή και αξιοπιστία; Και η περίπτωση Καρατζαφέρη κατέδειξε περίτρανα ότι δηλαδή, το μοίρασμα από τις μίζες για τα εξοπλιστικά –και όχι μόνο– αποτελεί διακομματική υπόθεση, ο δε Τσοχατζόπουλος υπήρξε απλώς ο «ταμίας» που άρχισε να τα μαζεύει όλα για τον εαυτό του και γι’ αυτό άλλωστε τιμωρείται]. Έτσι λοιπόν, ΔΝΤ (δηλαδή Αμερικανοί) και Γερμανοί βρέθηκαν με κοινή γραμμή, έστω και προσωρινά, απέναντι στο ελληνικό ζήτημα. Οι Γερμανοί ιθύνοντες δεν έχουν κρύψει ποτέ τις προθέσεις τους. Θεωρούν ότι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αποτέλεσε λανθασμένη επιλογή την οποία είχαν επιβάλει περισσότερο οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί. Για τους Γερμανούς είναι καθαρό: Εάν η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να μεταβληθεί αδιαμαρτύρητα σε αποικία χρέους στο πλαίσιο της ευρωζώνης, μπορεί, εκβιαζόμενη, να αποχωρήσει από αυτήν. Kαι αυτό δεν αποτελεί πλέον τον οικονομικό συστημικό κίνδυνο που αποτελούσε το 2012. Επιπλέον, θα αποτελέσει ένα σοβαρό φόβητρο για άλλους, όπως την Ιταλία, την Ισπανία ή και τη Γαλλία.  

       Τίθεται το ερώτημα: Γιατί και οι Αμερικανοί δείχνουν να συντάσσονται με μια τέτοια αντίληψη; Ή τουλάχιστον να δίνουν «πράσινο φώς» στους Γερμανούς να το πράξουν. Και ο Γ. Κ. απαντάει ότι το επιλέγουν για δύο λόγους: Πρώτον, διότι, στα πλαίσια του «νέου ψυχρού πολέμου» που εγκαινίασαν στην Ευρώπη με το Ουκρανικό, προκειμένου να αποσπάσουν τη συναίνεση της Γερμανίας, που αποτελούσε τον κυριότερο εταίρο και «σύμμαχο» της Ρωσίας στην Ευρώπη, της πρόσφεραν ως αντάλλαγμα μεγαλύτερη άνεση κινήσεων στο εσωτερικό της Ε.Ε. Δεύτερον, διότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί επείγονται να κλείσουν και το Κυπριακό αλλά και το σοβαρό ρήγμα στις σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ. Αυτό εγκαινιάστηκε μετά την επιχείρηση του Ισραήλ κατά της Γάζας τον Δεκέμβριο του 2008 και επιτάθηκε περαιτέρω όταν Ισραηλινοί κομάντος σκότωσαν εννέα Τούρκους στο πλοίο Mavi Marmara που μετέφερε βοήθεια καθώς προσπαθούσε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας τον Μάιο του 2010.

         Το αντάλλαγμα για τις διευθετήσεις που επιδιώκουν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο είναι η ουσιαστική παραχώρηση της Κύπρου στην Τουρκία, με τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου από Ελλάδα και Τουρκία, καθώς και η ταχύτερη δυνατή λύση του ζητήματος με την ΠΓΔΜ (Σκόπια). Κατά συνέπεια, μια παρατεταμένη πολιτική κρίση και αβεβαιότητα στην Ελλάδα, τους αμέσως επόμενους μήνες, εξυπηρετεί τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους. Και προσθέτει ότι και η «ομόδοξη Ρωσία», ακόμα και αν μπορούσε, δεν δείχνει διατεθειμένη να στηρίξει την Ελλάδα. Αντίθετα, ιδιαίτερα στη σημερινή φάση, μάλλον μια αναταραχή στη χώρα μας την βλέπει ως ευκαιρία για απάντηση στην επίθεση που δέχεται η ίδια με το ουκρανικό και την οικονομική πίεση. Για τη Μόσχα, ενδεχομένως, δεν είναι ανεπιθύμητη μια κρίση στην Ευρωζώνη. Εξ άλλου, πρόσφατα, προχώρησε σε ένα μεγάλο ντηλ με τον Ερντογάν. Στην καλύτερη περίπτωση, λοιπόν, οι Ρώσοι θα μπορούσαν να ενισχύσουν κάποιους, όπως είχαν κάνει με τη… Χρυσή Αυγή, ή ορισμένα «συγκροτήματα» της «δραχμής» και της συμφοράς, με απόλυτο κυνισμό. Έτσι οι πιθανοί σύμμαχοί μας περιορίζονται στους Κινέζους, που δυστυχώς βρίσκονται πολύ μακριά, την Αίγυπτο ή το Ισραήλ(;), ενώ στην Ευρώπη ο Γιουνκέρ και ίσως ορισμένοι άλλοι, που διαφοροποιούνται από τον Σόιμπλε, διαθέτουν πολύ περιορισμένη ισχύ. 
    Οι θέσεις μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - είτε αυτοδύναμου είτε σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις - στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν ασαφείς. Με ποιες κατευθυντήριες αρχές και κριτήρια θα ασκήσει εξωτερική πολιτική μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Για παράδειγμα: Ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το ΝΑΤΟ και για τις σχέσεις με αυτό; Η Ελλάδα θα συνεχίσει να συμμετέχει πλήρως και κατηγορηματικά στη Συμμαχία; Η μελλοντική κυβέρνηση θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει κάθε χώρα-μέλος συμμετέχοντας σε αποστολές σε εύφλεκτες περιοχές του κόσμου; Τι θα πράξει όσον αφορά τη συνεργασία η οποία ακολουθείται τα τελευταία έξι χρόνια με το Ισραήλ; Ποια πολιτική θα ακολουθήσει έναντι της Αιγύπτου της κυβέρνησης του στρατηγού Σίσι; Επίσης υπάρχουν ερωτήματα όσον αφορά τη στάση της χώρας όσον αφορά στο εμπάργκο των ΗΠΑ-ΕΕ εναντίον της Ρωσίας αλλά και στην ευρύτερη αντιπαράθεση ανάμεσα στους μεγάλους διεθνείς δρώντες, που προαναφέρθηκε.

    Άλλα ερωτήματα: Ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη μειονότητα της Θράκης και την προσπάθεια χειραγώγησής της από την Άγκυρα; Από ποιους θα διαμορφωθεί η θέση του κόμματος και της αυριανής κυβέρνησης; Πώς θα γίνει υπέρβαση της περιχαράκωσης της μειονότητας, που επιδιώκει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, χωρίς τη λειτουργία σύγχρονης δημόσιας εκπαίδευσης για τα παιδιά της μειονότητας έξω από το αναχρονιστικό και ρατσιστικό πλαίσιο της μειονοτικής εκπαίδευσης - με την συμβολή και παραγόντων της ελληνικής πολιτείας και του περιβόητου «Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων»; Εξάλλου, η στήριξη των δικαιωμάτων της αναγνωρισμένης εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία είναι καθήκον της χώρας; Η θα επικρατήσει η θεώρησή του ως ζητήματος το οποίο εγείρουν «οι σωβινιστές και ακροδεξιοί του βορειοηπειρωτικού λόμπι»; 
     Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τις έρευνες υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ; Επιδιώκει τη διέλευση και άλλων αγωγών από τη Θράκη και τη Βόρεια Ελλάδα που θα ενισχύσουν τη γεωστρατηγική θέση της χώρας; Η θα υιοθετήσει τις σχετικές θέσεις των στελεχών του που εκτιμούν ότι τέτοιοι αγωγοί έρχονται σε αντίθεση με την περιβαλλοντική ισορροπία αυτών των περιοχών;

       Όπως επισημαίνουμε από καιρό, παραμένει εκκρεμές ένα σημαντικό για την πορεία της χώρας στοίχημα. Αυτοί που επιθυμούν δημοκρατική και πολιτισμική αναγέννηση και παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, αυτοί που ήθελαν μια άλλη πορεία στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες και στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτοί που είχαν διαγνώσει τη νεοοθωμανική απειλή στην Κύπρο, τη Θράκη, το Αιγαίο καθώς και την αναγκαιότητα ενός ενιαίου μετώπου, θα επιταχύνουν πιο μεθοδικά και να συντονίσουν τις κινήσεις για την δημιουργία ενός εναλλακτικού δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που συμπεριλαμβάνει μια αγροτική αναγέννηση, την επανανακάλυψη-αναβίωση του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού.

18 Ιανουαρίου 2015

Θόδωρος Σ. Μπατρακούλης

Δρ Πανεπιστημίου Παρισίων, Διεθνολόγος, Δικηγόρος

theobatrak@gmail.com

theodorosbatrakoulis.blogspot.com