Γιατί ο πόλεμος γίνεται αναπόφευκτος
Εισαγωγή:
Ο
συγγραφέας του πρωτοτύπου παρόντος κειμένου Πώλ Κραίηγκ Ρόμπερτς διατέλεσε Βοηθός Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ για την
Οικονομική Πολιτική. Yπήρξε
συνεργάτης συντάκτης της Wall Street Journal. Ηταν
αρθρογράφος των επιθεωρήσεων Business Week,
Scripps Howard News Service, και Creators Syndicate. Δίδαξε σε
διάφορα πανεπιστήμια. Οι στήλες του στο Διαδίκτυο έχουν
προσελκύσει μεγάλο ενδιαφέρον σε πολλές χώρες. Τελευταία βιβλία του Ρόμπερτς είναι το ‘‘Η αποτυχία του Καπιταλισμού του Laissez Faire και η Οικονομική
Διάλυση της Δύσης’’ (The Failure
of Laissez Faire Capitalism and Economic Dissolution of the West) και το ‘‘Πώς χάθηκε η Αμερική’’ (How America Was Lost). Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ελεύθερη
μετάφραση αποσπάσματος πρόσφατου άρθρου του με τίτλο ‘‘Why War is Inevitable’’[1].
Η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να αγνοεί τη
Ρωσία. Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα πρέπει να αποφασίσουν αν
αποδέχονται η Ουάσιγκτον να τους πιέζει σε μια σύγκρουση με τη Ρωσία, η οποία
είναι κατά των ευρωπαϊκών συμφερόντων. Έτσι, ο Πούτιν δοκιμάζει τους Ευρωπαίους
πολιτικούς για να εκτιμήσει εάν στην Ευρώπη υπάρχουν επαρκής σύνεση και
ανεξαρτησία για μια επαναπροσέγγιση (με τη Ρωσία). Αν η Ουάσιγκτον, με την
δεσποτική αλαζονεία και την ύβρι που χαρακτηρίζουν τη στάση της, υποχρεώσει τον
Πούτιν να αποκοπεί από τη Δύση, η ρωσοκινεζική στρατηγική συμμαχία, η οποία
σχηματίζεται για την αντιμετώπιση της εχθρικής πολιτικής της Ουάσιγκτον, που
περικυκλώνει τις δύο χώρες με στρατιωτικές βάσεις, θα οδηγηθεί σε σκληρότερη
μορφή προετοιμασίας για έναν πόλεμο που θα γίνει αναπόφευκτος. Οι οποιοιδήποτε
επιζώντες θα μπορούν να ευχαριστήσουν τους νεοσυντηρητικούς, το δόγμα
Γούλφοβιτς, και τη στρατηγική Μπρεζίνσκι για την καταστροφή της ζωής στον
πλανήτη. Το αμερικανικό κοινό περιλαμβάνει ένα μεγάλο αριθμό
παραπληροφορημένων ανθρώπων που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι
έχουν προγραμματιστεί από τις ΗΠΑ και την ισραηλινή προπαγάνδα ώστε να
εξισώνουν το ισλάμ ως θρησκεία και το Ισλάμ ως πολιτισμό με μια πολιτική
ιδεολογία. Πιστεύουν ότι το ισλάμ/Ισλάμ (το οποίο είναι μια θρησκεία αλλά και
ένα πολιτισμικό σύστημα) συνιστά ένα στρατοκρατικό δόγμα το οποίο επιδιώκει την
ανατροπή του δυτικού πολιτισμού, αν βεβαίως υποτεθεί ότι παραμένει κάτι ζωντανό
από τον δυτικό πολιτισμό.
Πολλοί πιστεύουν την προπαγάνδα αυτή, ακόμη
και βλέποντας την πλήρη απόδειξη ότι οι σουνίτες και σιίτες μισούν ο ένας τον
άλλο πολύ περισσότερο από ό,τι μισούν τους καταπιεστές και τις κατοχικές
δυνάμεις των Δυτικών κρατών. Οι ΗΠΑ αποχώρησαν από το Ιράκ, αλλά σήμερα το
μακελειό είναι σε τόσο υψηλά ή και υψηλότερα επίπεδα από ό,τι κατά τη διάρκεια
της εισβολής των ΗΠΑ και της κατοχής. Ο φόρος των καθημερινών θανάτων από τη
σύγκρουση σουνιτών / σιιτών είναι πολύ μεγάλος. Ο διχασμός αυτής της θρησκείας
την κάνει να μην αποτελεί απειλή μόνο για τους ίδιους τους ισλαμιστές[2].
Η Ουάσιγκτον χρησιμοποίησε επιτυχώς τις διαιρέσεις των πιστών του ισλάμ π. χ. για
την ανατροπή του Καντάφι. Και χρησιμοποιεί τον διχασμό των μουσουλμάνων στην
προσπάθεια να ανατραπεί η κυβέρνηση της Συρίας. Οι ισλαμιστές δεν μπορούν καν
να ενωθούν για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στην δυτική
επιθετικότητα. Δεν υπάρχει καμία προοπτική ενότητας των ισλαμιστών προκειμένου
να ανατρέψουν τη Δύση. Ακόμη και αν το Ισλάμ θα μπορούσε να πραγματοποιήσει
κάτι τέτοιο, θα ήταν άσκοπο για το Ισλάμ να ανατρέψει τη Δύση. Η Δύση έχει η
ίδια ανατρέψει τον εαυτό της. Στις ΗΠΑ, το Σύνταγμα έχει δολοφονηθεί από τα
καθεστώτα Μπους και Ομπάμα. Τίποτα δεν παραμένει ανέπαφο. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ
είναι το αμερικανικό Σύνταγμα, αυτό που ήταν κάποτε οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν
υφίσταται πλέον. Τη θέση τους έχει πάρει μια διαφορετική οντότητα. Η Ευρώπη (ως κοινότητα ιδεών, πολιτισμών και δικαίου, σημ. του
μεταφραστή) ψυχορραγεί, αν δεν έχει πεθάνει, όπως και η
Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία απαιτεί την
εγκατάλειψη της κυριαρχίας όλων
των κρατών μελών. Λίγοι ανεύθυνοι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες, έχουν γίνει ανώτεροι από τις βουλήσεις των λαών της Ευρώπης (Γαλλίας,
Γερμανίας, Βρετανίας, Ιταλίας, Ολλανδίας,
Ισπανίας, Ελλάδας, Πορτογαλίας και άλλων).
Ο Δυτικός πολιτισμός μοιάζει με σκελετό.
Στέκεται ακόμα, μόλις και μετά βίας,
αλλά δεν υπάρχει σε
αυτόν ζωή. Εχει χάσει το αίμα της
ελευθερίας. Οι Δυτικοί λαοί
βλέπουν τις κυβερνήσεις τους ως
εχθρούς. Αλλιώς γιατί άραγε η
Ουάσιγκτον έχει στρατιωτικοποιήσει τις
τοπικές αστυνομικές δυνάμεις,
εξοπλίζοντάς τις, σαν να ήταν κατοχικά
στρατεύματα; Και γιατί αμερικανικές κρατικές υπηρεσίες
όπως η Εσωτερική Ασφάλεια (Homeland Security),
το Υπουργείο Γεωργίας, και ακόμη και η Ταχυδρομική
Υπηρεσία και η Διοίκηση
Κοινωνικής Ασφάλισης έχουν παραγγείλει πυρομαχικά αλλά και υποπολυβόλα
δισεκατομμυρίων; Το ότι ο φορολογούμενος πολίτης των ΗΠΑ πληρώνει
για την ανάπτυξη τεράστιων οπλοστασίων δεν αποτελεί ουσιαστική κατάργηση της ιδιότητάς του ως πολίτη
της χώρας αυτής;
Όπως εξηγεί ο εξέχων αναλυτής
προγνώσεων τάσεων Gerald Celente στο τρέχον τεύχος του Trends Journal,
«εξεγέρσεις εκτείνονται σε τέσσερις γωνιές του πλανήτη.». Σε πολλές χώρες της Ευρώπης θυμωμένοι,
απελπισμένοι και εξοργισμένοι άνθρωποι πορεύονται κατά των οικονομικών
πολιτικών της ΕΕ που ρίχνουν στο έδαφος τους λαούς. Παρ’όλες τις προσπάθειες
της Ουάσιγκτον με καλά χρηματοδοτούμενες πεμπτοφαλαγγίτικες οργανώσεις, γνωστές
ως ΜΚΟ, για να αποσταθεροποιήσουν τη Ρωσία και την Κίνα, η ρωσική και κινεζική
κυβερνήσεις έχουν πολύ περισσότερη υποστήριξη από τους λαούς των χωρών τους από
ό,τι διαθέτουν οι κυβερνήσεις στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Κατά τον 20ο αιώνα η Ρωσία και η
Κίνα έμαθαν τι είναι η τυραννία, και
την έχουν απορρίψει. Στις ΗΠΑ η τυραννία έχει
εισέλθει υπό το πρόσχημα του «πολέμου
κατά της τρομοκρατίας», μια φάρσα που
χρησιμοποιείται για να τρομάξει τους προβατανθρώπους
(sheeple) ώστε να απεμπολήσουν τις πολιτικές ελευθερίες τους. Ετσι η Ουάσιγκτον
απαλλάσσεται από την υποχρέωση συμμόρφωσης στο δίκαιο και λογοδοσίας και της επιτρέπεται
να οικοδομήσει ένα στρατοκρατικό αστυνομικό κράτος. Από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Ουάσιγκτον χρησιμοποίησε την οικονομική ηγεμονία της και
την «σοβιετική απειλή», που τώρα μετατράπηκε σε «ρωσική απειλή», για να
απορροφήσει την Ευρώπη στην αμερικανική
αυτοκρατορία. Ο Πούτιν ελπίζει
ότι τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών
θα υπερισχύσουν έναντι της υποτέλειας
στην Ουάσιγκτον. Αυτό είναι το τρέχον
στοίχημα του Ρώσου προέδρου. Αυτός είναι ο λόγος για
τον οποίο αυτός παραμένει υπομονητικός
και ψύχραιμος απέναντι στις προβοκάτσιες της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία. Εάν η Ευρώπη χάσει τη Ρωσία, ο Πούτιν και η Κίνα θα προετοιμαστούν για τον πόλεμο τον οποίο ο αγώνας της Ουάσιγκτον για την παγκόσμια ηγεμονία
καθιστά αναπόφευκτο.
03
Iουνίου
2014
Για
τη μετάφραση και τα σχόλια
Θόδωρος
Μπατρακούλης
Δρ
Γεωπολιτικής
[1] Paul Craig Roberts, «Why War is Inevitable», May 25,
2014, http://www. paulcraigroberts.org/2014/05/25/war-inevitable-paul-craig-roberts/.
[2] Σημείωση του
μεταφραστή: Η συγκεκριμένη άποψη, όπως διατυπώνεται εδώ με απολυτότητα, μπορεί
να ελεγχθεί και να σχετικοποιηθεί για την ισχύ που μπορεί να έχει σε σειρά
περιφερειακών συγκρούσεων. Στις μέρες μας προωθείται σε διάφορες χώρες η εγκαθίδρυση παγκόσμιων εξτρεμιστικών ισλαμιστικών δικτύων,
ενώ το πλέγμα τους έχει εκτεθεί και
πρόσφατα λόγω της
στήριξης τους προς την τζιχαντιστική υπόθεση στη Συρία και το Ιράκ. Αλλωστε, σύμφωνα με τον Ali E.
Hillal Dessouki,
«Το Ισλάμ μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα αν ληφθεί υπόψιν ότι προσδιορίζει έναν
«ιδεώδη τύπο», ο οποίος θα έπρεπε να αναλυθεί σε σχέση με ιδιαίτερες κοινωνικές
δομές. H βασική υπόθεση εδώ είναι ότι η ενότητα και η οικουμενικότητα
του ιδεώδους τύπου αντανακλώνται σε πολλαπλές πραγματικές ιστορικές εμπειρίες
μέσα σε ιδιαίτερα κοινωνικά συγκείμενα». Ali E. Hillal Dessouki (ed.), Islamic
Resurgence in the Arab World, New York: Prager, 1982, σ. 7. Εξάλλου, στην συνθετική μελέτη του για την ισλαμική
αναβίωση και τον φονταμενταλισμό στον αραβικό κόσμο ο R. Hrair Dekmejian επισημαίνει ότι ο καλός μουσουλμάνος, πέραν
της τήρησης των πέντε πυλώνων, οφείλει επιπλέον να αφοσιωθεί σε μια βιοτική
δράση για την οικοδόμηση της ιδανικής κοινότητας. «Η εγκαθίδρυση της ισλαμικής
τάξης (al-nizam al-islam) αποτελεί
θρησκευτικό καθήκον το οποίο, ενδεχομένως, να συμπεριλαμβάνει τζιχάντ (jihad). Η καταφυγή σε τζιχάντ υπερβαίνει τη διανοητική
προσπάθεια της προσωπικής ερμηνείας ijtihad, επειδή
συνυποδηλώνει σωματικό αγώνα, πάλη (qital), θάνατο και
βασανισμό. Κατά συνέπεια, η βίαιη πρόκληση της καθεστηκυίας τάξης μετατρέπεται
σε εγγενές στοιχείο του ριζοσπαστικού ισλαμισμού. Επειδή η υποχρέωση του jihad εμπεριέχει την πιθανότητα να υποστεί κανείς
βασανισμό, οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να θυσιαστούν,
αφού η νίκη προκύπτει μόνο με την κατάκτηση της «τέχνης του θανάτου».». R.
Hrair Dekmejian, Eπαναστατημένο
Ισλάμ. Ο φονταμενταλισμός στον αραβικό κόσμο, Αθήνα: Παπαζήσης, 2007, σ.
89-90.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου