Η τερατώδης τεχνόσφαιρα, η υστεροφημία του Προέδρου και η επιβίωση της Ελληνικής Πολιτείας - του Παναγιώτη Ηφαιστου

7/11/13

Η τερατώδης τεχνόσφαιρα, η υστεροφημία του Προέδρου και η επιβίωση της Ελληνικής Πολιτείας

 Παναγιώτης Ήφαιστος 

www.ifestosedu.gr

Γράφτηκαν πολλά για την τρόικα, για την κυριαρχία των τεχνοκρατών στις Βρυξέλλες, για τους ποταμούς πολιτικού ανορθολογισμού στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, για τις ίντριγκες στις οποίες εμπλέκονται κερδοσκόποι, ηγεμονικά κράτη και γραφειοκράτες και για την ανελέητη θηριωδία κατά του Ανθρώπου-πολίτη από αυτές τις τερατώδεις κατασκευές.

Τα δικά μου τουλάχιστον κείμενα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση  ήδη από το 1991-92 προειδοποιούσαν για τον εκτροχιασμό των δημοκρατικών ελέγχων, την ανορθολογικότητα των αποφάσεων που τοποθέτησαν ένα κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτο τερατώδες διανεμητικό οικονομικό σύστημα (της ΟΝΕ) πάνω από ένα εθνικά διαφοροποιημένο χώρο.

Νομισματικό σύστημα το οποίο εξαρχής στερούταν ακόμη και της παραμικρής νομιμοποιητικής βάσης. Σύστημα του οποίου ο στρατηγικός ανορθολογισμός δεν είχε όρια όταν δηλωνόταν πως η «ΟΝΕ είναι ένα μέσο να ελέγξουμε την Γερμανία με νομισματικά δεσμά».

Προειδοποιήσεις επίσης για αποφάσεις-δυναμίτης στα θεμέλια της ΕΕ που απειλούσαν τα κοσμοθεωρητικά θεμέλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δηλαδή, το κεκτημένο της ισοτιμίας και των συναινετικών αποφάσεων μετά το 1966.

Πολιτικοπνευματικά μιλώντας αυτή η ισοτιμία αποτελούσε την Κοσμοθεωρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την έσχατη λογική και το λεπτό νήμα που κρατούσε σε ισορροπία μια εύθραυστη «διακρατική δημοκρατία» στην Ευρώπη. Χωρίς αυτά, υποστηρίχθηκε συχνά επί μια δεκαετία, το οικοδόμημα θα ταρακουνηθεί, θα καταστεί μια υπερκρατική δεσποτεία και ενδεχομένως θα καταρρεύσει καταλύοντας τα όποια επιτεύγματα πολλών δεκαετιών.

Αυτά και πολλά άλλα έχουμε στο μυαλό αυτές τις μέρες όταν ο παραλογισμός και η υποτίμηση της λογικής μας δεν έχει πλέον όρια. Ενώ βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (http://www.ifestosedu.gr/111KatastasiEktaktouAnagkis.htm), όταν εκατομμύρια είναι άνεργοι, χιλιάδες αυτοκτονούν (γενοκτονία μέσω οικονομίας το ονομάζω), η οικονομία καταρρέει και ο πλούτος των Ελλήνων πλησιάζει το σημείο πέραν του οποίου θα επιταχυνθεί η εκποίησή του στα κοράκια της διεθνούς κερδοσκοπίας, ακούμε περί … σκληρών «διαπραγματεύσεων».

Περί 2.9 δις που μπορεί να γίνουν και λιγότερα επειδή, δήθεν, εγχώριοι παλαιστές αντιπρόσωποί μας το αντικρούουν. Πως όμως; Ακούμε για 500 εκατομμύρια εισπράξεων που αναμένονται τα οποία όμως ηρωικά σπρώχνουμε … προς τα πάνω για να ικανοποιήσουμε τη τρόικα (και που δεν θα είναι … οριζόντια). Κτίζεται έτσι παράσταση «αναπόφευκτων συμβιβασμών» που θα περισώσουν, δήθεν, κατιτί από τις υπέρμετρες απαιτήσεις αυτών των άγνωστων και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατικών θηρίων.

Ακούμε για κάτι εγχώρια εξουσιαστικά «παλληκάρια» (της φακής, όμως) που τρίζουν τα δόντια στη τρόικα για να μην είναι τόσα τα μέτρα αλλά «τόσα» και τα οποία επειδή παλεύουν εξ … ονόματός μας δεν θα είναι, δήθεν, τουλάχιστον «τόσα όσα φοβόμαστε» αλλά  … λίγο λιγότερα. Καμιά σημασία βέβαια μεταξύ των τόσων και των «τόσων» ή των «άλλων τόσων».

Προσωπικά ως μέλος διπλωματικών αποστολών επί μια περίπου δεκαετία στις Βρυξέλλες, τυγχάνει να γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο στρεβλός και τερατώδης μπορεί να είναι ο εγκέφαλος ενός πολιτικά αυτονομημένου τεχνοκράτη. Τα ανεξέλεγκτα τεχνοκρατικά μυαλά όσο πιο ανεξέλεγκτα γίνονται τόσο πιο επικίνδυνα είναι. Διαρκώς μαγειρεύουν, μηχανεύονται και «συνωμοτούν».

Μαγειρεύουν εικονικές μάχες, δόντια που τρίζουν (συνήθως άτυπα συνεννοημένα όλα αυτά βέβαια), για να αναγκαστούν να πουν τα υποψήφια θύματα: «η τρόικα θέλει δέκα αλλά εμείς αντιστεκόμενοι ηρωικά δίνουμε μόνο 3 και αυτά όχι … οριζόντια». Επομένως προσωρινά έστω «σωζόμαστε». Ακολουθούν ως συνήθως τα παπαγαλάκια των «8». Επί μέρες θα κράζουν για κατορθώματα της ελληνικής εξουσίας ανάλογα των Θερμοπυλών. Τελικά οι «κράχτες των 8»  θα αναγγείλουν και τον θρίαμβο. «Αντί 10 που μας ζητούσαμε εμείς κατορθώσαμε να τους δώσουμε 5». «Ζήτω μας». Τι κατάντια!!

Και όλα αυτά βέβαια, για το τίποτα. Γιατί η οικονομία και η κοινωνία βουλιάζουν και ο πλούτος των Ελλήνων εκποιείται. Πιάσαμε πάτο, λέει πλέον η πλειονότητα των Ελλήνων. Το ζήτημα είναι εάν θα φύγει και ο πάτος και θα κατακρημνιστούμε στην άβυσσο. Κυριολεκτικά πλέον βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Μετά από μια γνωστή διαδρομή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ας σκεφτεί, τουλάχιστον, την υστεροφημία του. Ας σκεφτεί, ο Πρόεδρος, ότι η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Οι αντοχές της εξαντλήθηκαν και η συνοχή της δοκιμάζεται επικίνδυνα.

Πρέπει πλέον «κάποιοι» να κυβερνήσουν αυτή την χώρα, να διαφυλάξουμε την πολιτειακή μας υπόσταση και την πολιτειακή μας νομιμότητα με την βαθύτερη έννοια του όρου. Αφού οι δράστες της σάπιας μεταπολίτευσης φιλότιμα εξαφανιστούν από μόνοι τους να ανοιχθεί ο δρόμος για ανάκαμψη, για περισσότερη δημοκρατία, νομιμοποίηση της διακυβέρνησης και ορθολογική συμμετοχή στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Τέλος, πολλοί με ρωτούν, μα «ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι που θα κυβερνήσουν μεταβατικά». Ντροπή μας εάν νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν 20 ή 30 υψηλών βαθμίδων Έλληνες να ηγηθούν των διαπραγματεύσεων για έξη μήνες ή ένα χρόνο.

Είναι οι νοικοκυραίοι που δεν μπλέχτηκαν με το σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα των αεριτζήδων του κομματικού περίγυρου, είναι οι δεκάδες χιλιάδες επιστήμονές μας των πιο υψηλών βαθμίδων και είναι οι ανώνυμοι διακεκριμένοι πολίτες κάθε είδους που διαπρέπουν και προοδεύουν εδώ και στο εξωτερικό ερήμην των φαύλων μεταπολιτευτικών δομών. Υπάρχουν χιλιάδες άξιοι Έλληνες οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να συγκροτήσουν μιας πανίσχυρη ομάδα διαπραγματεύσεων με τους τρίτους. Να διαχειριστούν κατ’ εντολή του Προέδρου την οικονομία και να διασφαλίσουν όλους τους πολίτες από τα κοράκια. Για μια μεταβατική περίοδο έξη μηνών ή ενός χρόνου μέχρι να επανέλθουμε στη ομαλότητα.

Είναι εκείνοι οι πατριώτες που ξεκάθαρα και αταλάντευταγνωρίζουν ότι μετράει μόνο η επιβίωση της Ελληνικής κοινωνίας και η Πολιτειακή υπόστασή της και ότι όλα τα άλλα έπονται. Είναι εκείνοι που θα δηλώσουν αποφασισμένοι να δώσουν εντολή στις ΕΔ να φυλάνε άγρυπνα τα σύνορά μας και στη αστυνομία εντολή ποτέ να μην κτυπηθούν πολίτες παρά μόνο να προφυλαχθούν από τους προβοκάτορες. Προβοκάτορες κάθε είδους, λέμε με νόημα.

Είναι αυτοί που θα πουν στην Ελληνική κοινωνία πειστικά ότι για μια μακρά μεταβατική περίοδο κανένας κερδοσκόπος και κανένα  κοράκι δεν θα αγγίξει τα υποστατικά τους, τα χωράφια τους, τις οικίες τους και τον ιδιωτικό και δημόσιο πλούτο των Ελλήνων.

Είναι αυτοί που αφού έτσι πείσουν τους Έλληνες θα τους συσπειρώσουν σ’ ένα αγώνα επιβίωσης. Αν χρειαστεί διαβίωση σε σημείο ασκητικής αυτοσυντήρησης. Γιατί υπό τις περιστάσεις πλέον αυτό που διακυβεύεται είναι η ελευθερία τους, ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, η δημοκρατία και η ίδια η Πολιτεία.

Κοντεύουμε τη κόκκινη γραμμή και ο Πρόεδρος έχει τον λόγο. Ποιος άλλος θα αναλάβει πρωτοβουλίες διαφύλαξης της πολιτειακής μας υπόστασης και της πολιτειακής μας νομιμότητας!

Π. Ήφαιστος -  P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

Τρείς συγγραφείς - τέσσερα βιβλία - του Σπύρου Κουτρούλη

30 μέρες Πολιτική & Πολιτισμός, Θεωρία, Ρήξη φ. 87— Σεπτεμβρίου 10, 2012 at 11:57 πμ

Τρεις συγγραφείς – τέσσερα βιβλία

Μια επιλογή από τις καλοκαιρινές βιβλιοπροτάσεις

του Σπύρου Κουτρούλη από τη Ρήξη (φ. 87)

Μπροστά στις καλοκαιρινές διακοπές οι εφημερίδες συνηθίζουν να δημοσιεύουν αφιερώματα, στα οποία προτείνουν διάφορα βιβλία, συνήθως αυτά που έχουν εκδοθεί πιο πρόσφατα. Φυσικά, ο αναγνώστης δεν είναι απαραίτητο να τους ακολουθήσει, διότι σε πολλές περιπτώσεις έργα που έχουν εκδοθεί παλαιότερα μπορεί να διατηρούν τη σημασία τους και το ενδιαφέρον, παρά το χρόνο που έχει κυλήσει.
Στο τελευταίο καλοκαιρινό διάστημα, ανάμεσα στα έργα που διαβάσαμε, ξεχωρίσαμε τα ακόλουθα.


Ξεκινώ με το έργο του ψυχίατρου Ιωάννη Τσέγκου Ο Ψυχιατρικός Κοινοτισμός: Στάσεις και Αποστάσεις στο σύγχρονο ψυχοθεραπευτικό γίγνεσθαι (σελ.304), που εκδόθηκε από τον «Αρμό». Ο Ι. Τσέγκος είναι ευρύτερα γνωστός για τις προσπάθειες που κάνει για τη διάσωση της ελληνικής γλώσσας, με την ανάδειξη της καίριας σημασίας που έχει η προσήλωση στην ιστορική ορθογραφία και το πολυτονικό. Στα κοινά είναι από παλαιά δραστήριος και δείγμα αυτού είναι ότι ένας άλλος ψυχίατρος και συγγραφέας, ο Μ. Μαρκίδης, τον μνημονεύει ως αυτόν που γνώρισε τον Π. Κονδύλη στην παρέα που παλαιότερα εξέδιδε το περιοδικό Μαρτυρίες και στην συνέχεια το περιοδικό Σημειώσεις.
Το παρόν έργο, γραμμένο με επιστημονικό, αλλά και γλαφυρό ύφος, είναι καρπός των σημαντικών γνώσεων και της πλούσιας εμπειρίας που διαθέτει ο συγγραφέας, από τον χώρο της ψυχιατρικής και της κοινωνικής δράσης ως πολίτης. Τον κοινοτισμό, που τον διακρίνει από τον ατομικισμό και τον κολεκτιβισμό, τον αξιολογεί ως ένα μέρος της ελληνικής παράδοσης που μπορεί να δώσει απαντήσεις στα σημερινά ερωτήματα. Κατ’ αρχήν καταλήγει σε ένα συμπέρασμα για τον χαρακτήρα και τις δυνατότητες της «θεραπευτικής κοινότητας» μάλλον απαισιόδοξο, καθώς τη χαρακτηρίζει αντίγραφο των προτεσταντικών σεκτών (σελ. 89), που αντί να «εμβαθύνει στην μελέτη και την χρήση της κοινωνικής διαστάσεως, με την έννοια του κοινωνείν, την οποία θα μπορούσε να καλλιεργήσει με τις μικρές ομάδες και ιδιαίτερα τις λεγόμενες αναλυτικές, προτιμά την επίδοση σε ακτιβισμούς, την εξιδανίκευση του αυθορμητισμού και, κυρίως, την υποτίμηση ή και την απόρριψη, για πολλούς και διάφορους λόγους, της αναγκαιότητας εκπαιδευμένων κοινοτικών θεραπευτών» (σελ. 89). Η αναφορά που κάνει στον ελληνικό κοινοτισμό –ως σύστημα πολιτικό και κοινωνικό– εξαντλεί με μεθοδικότητα την υπάρχουσα βιβλιογραφία. Τελικά τον τοποθετεί ως μια σημαντική προϋπόθεση ώστε να επιτύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα οι δραστηριότητες των θεραπευτικών κοινοτήτων. Κλείνοντας μάλιστα, στα συμπεράσματα του έργου του, επισημαίνει: «Η κοινοτική ή προσωπική, ακριβέστερα θεραπεία, πρέπει να λαμβάνει σοβαρώς υπ’ όψιν τον εκάστοτε κοινωνικό παράγοντα, την κουλτούρα και την παράδοση κάθε τόπου και περιοχής και να αποφεύγει ή να δυσπιστεί σε σχήματα εισαγόμενα από άλλους τόπους, πολιτισμούς και παραδόσεις. Εάν θέλουμε να ισχύσουν πραγματικές κοινοτικές αρχές στην ψυχιατρική, τουλάχιστον για εδώ, στην Ελλάδα, οι προϋποθέσεις είναι εξαιρετικά ευνοϊκές, αρκεί να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε την πλούσια, μακραίωνη, αλλά δυστυχώς αγνοημένη και από εμάς, ελληνική κοινοτική παράδοση.»(σελ. 275).


Δύο βιβλία του Γ. Ανδρειωμένου, τα οποία εκδόθηκαν από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, εμπλουτίζουν τη βιβλιογραφία μας για τη μεταξική δικτατορία με την εξαντλητική αποδελτίωση των δύο σημαντικότερων προπαγανδιστικών της εντύπων. Το πρώτο με το τίτλο Η πνευματική ζωή υπό επιτήρηση: Το παράδειγμα του περιοδικού το Νέον Κράτος (σελ. 350), εκτός από την εισαγωγή του συγγραφέα, έχει πλήρη αναφορά στα περιεχόμενα και στην ύλη καθώς και καταλόγους με κριτήρια το θέμα και τον συγγραφέα. Τη διεύθυνση του περιοδικού είχε ο Άριστος Καμπάνης, ενώ στη συντακτική επιτροπή συμμετείχαν οι καθηγητές της Νομικής, Γ. Ματζούφας (γαμπρός του Μεταξά) και ο Ν. Κούμαρος. Ο Καμπάνης, μετά την εισβολή των Γερμανών θα συνεργαστεί μαζί τους, θα διευθύνει το περιοδικό των κατοχικών στρατευμάτων Ο Εικοστός Αιών, και θα τους ακολουθήσει κατά την υποχώρησή τους. Μετά την απελευθέρωση θα καταδικαστεί ως προδότης της πατρίδας και θα πεθάνει στο ψυχιατρείο του Δαφνίου. Ανάμεσα στους αρθρογράφους του περιοδικού ήταν διανοούμενοι όπως ο Γρυπάρης, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας και άλλοι, που στη συνέχεια θα στρατευθούν με την αριστερά, όπως ο Α. Σικελιανός, ο Π. Λεκατσάς και η Ρίτα Μπούμπη-Παπά, αποδεικνύοντας ότι τα σύνορα ανάμεσα στις παρατάξεις, στη χώρα μας, δεν είναι αδιαπέραστα, ενώ οι μετατοπίσεις που σημειώνονται δεν έχουν απαραίτητα υστερόβουλα κίνητρα.
Το δεύτερο βιβλίο του Γ. Ανδρειωμένου, με τον τίτλο Η νέα γενιά υπό καθοδήγηση: Το παράδειγμα του περιοδικού η Νεολαία (1938-1941) (σελ. 902), εκτός της εισαγωγής, περιέχει αναλυτική παρουσίαση περιεχομένων και ευρετήριο. Εδώ θα δούμε ότι και οι ιδέες όπως και τα πρόσωπα, κυκλοφορούν ανάμεσα στις παρατάξεις. Έτσι διαβάζουμε δημοσίευμα όπου το μεταξικό καθεστώς προτείνει την κατάργηση των τόνων ως αναχρονισμό (σελ. 72), ενώ σε άλλο σημείο προτείνεται η καύση των νεκρών (σελ. 73). Οι συνεργάτες του περιοδικού χωρίζονται στους ιδεολόγους του καθεστώτος, όπως ήταν η Σίτσα Καραϊσκάκη, η οποία θα συνεργαστεί με τους κατακτητές, και σε όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι, άλλοι, όπως ο Τ. Καΐμη, ήταν πολιτικά ουδέτεροι, άλλοι όπως ο Γ. Βερίτης, τον βρίσκουμε να διαπρέπει μεταπολεμικά ως ποιητής στις ευσεβιστικές χριστιανικές οργανώσεις, ενώ τέλος μια μεγάλη μερίδα, όπως ήταν ο Ν. Καζαντζάκης, ο Στρατής Δούκας, ο Μ. Αυγέρης, ο Α. Βεάκης και η Σ. Μαυροειδή-Παπαδάκη, η οποία θα γράψει τον ύμνο του ΕΛΑΣ., θα στρατευθεί τα επόμενα χρόνια δυναμικά με την αριστερά στις διάφορες κομματικές μορφές.


Τέλος, το βιβλίο της Γκόλφως Μαγγίνη Για μια ερμηνευτική του Τεχνικού Κόσμου: από τον Χάϊντεγκερ στη σύγχρονη τεχνοεπιστήμη (Εκδόσεις Πατάκη, σελ. 438) αποτελεί μια ολοκληρωμένη παρουσίαση των εντυπωσιακών επιρροών που άσκησε και των ευρύτατων προβληματισμών που δημιούργησε η κριτική ερμηνεία του Χάιντεγκερ στην Τεχνική και στην κυριαρχία της πάνω στον κόσμο. Είναι ενδιαφέρον το ότι η ελληνική βιβλιογραφία σε μεγάλο βαθμό αγνοεί τη σοβαρή συζήτηση που διεξάγεται ανάμεσα σε αυτούς που υιοθετούν την χαϊντεγκεριανή ερμηνευτική και σε αυτούς που την απορρίπτουν, και την οποία η συγγραφέας πρωτοποριακά και ευκρινώς μας παρουσιάζει. Διαβάζουμε λοιπόν ότι ένας σύγχρονος στοχαστής, ο X. Ντρέιφους, υποστηρίζει ότι «ο Χάιντεγκερ δεν μιλά στο όνομα ενός αντιτεχνολογικού αντιδραστικού μοντερνισμού και δεν περιπίπτει στις συνήθεις συμβατικές κριτικές και τις ψευδοανθρωπιστικές ανησυχίες που διατυπώνονται όσον αφορά την τεχνολογική πρόοδο» (σελ. 151), ενώ θα θεωρήσει ότι μια κατανόηση με νέους όρους «είναι που ο Χάϊντεγκερ αποκαλεί νέο θεό. Γι’ αυτό και διατείνεται ότι «μονάχα ένα νέος θεός μπορεί να μας σώσει» (σελ. 155).
Στο έργο εξετάζονται αναλυτικά θέσεις όπως αυτή που συνδέει τη γενεαλογία της κυριαρχίας της τεχνικής με την κυριαρχία αυτού που ο Γερμανός φιλόσοφος ονομάζει επιγραμματικά «δυτική μεταφυσική», περιλαμβάνοντας σε αυτό τον όρο ένα μεγάλο ρεύμα του δυτικού στοχασμού, που ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, φτάνει στον Καρτέσιο, στον Λάιμπνιτς, στον Καντ, στον Έγελο, και ολοκληρώνεται τελικά στον Νίτσε. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ σημαντικό να διαβαστεί το έργο του Χάιντεγκερ Η προέλευση του έργου τέχνης, αλλά και η Επιστολή για τον Ανθρωπισμό. Ενδιαφέρον είναι ότι η ερμηνευτική του θεμελιώνεται άμεσα σε κείμενα των Προσωκρατικών, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, ώστε να μπορέσει να αντιπαραθέσει την αρχαιοελληνική τέχνη στη νεωτερική τεχνική (σελ. 235). Η Μαγγίνη σημειώνει: «Είναι σαφές, αφενός, ότι η ενδότερη οντολογικοϊστορική σχέση της νιτσεϊκής μεταφυσικής με την τεχνική συνιστά την απάντηση του Χάιντεγκερ στις απόπειρες πρόσληψής της από θεωρητικούς του εθνικοσοσιαλισμού όπως ο Άλφρεντ Μπάουμλερ» (σελ. 276) και θα συμπληρώσει ότι ο Χάιντεγκερ καταλήγει πως «η κατεξοχήν φανέρωση της βούλησης για δύναμη δεν είναι άλλη από τη βούληση για τεχνική κυριαρχία» (σελ. 279) η οποία έχει ως ανθρωπολογικό τύπο, που απαντά στις απαιτήσεις της, τον νιτσεϊκό «υπεράνθρωπο»(σελ. 292) και τον «τελευταίο άνθρωπο» (σελ. 327). Τέλος, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η διαπραγμάτευση του διαλόγου για την Τεχνική που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον Χάιντεγκερ και τον συγγραφέα του Εργάτη και θαυμαστή της τεχνικής κυριαρχίας Ε. Γιούνγκερ.

αναδημοσιεύεται από το http://ardin-rixi.gr/archives/7474