Οι νεοσουλτάνοι, οι δειλοί Ευρωπαίοι και η Κύπρος

Οι νεοσουλτάνοι, οι δειλοί Ευρωπαίοι και η Κύπρος

Οι νεοσουλτάνοι, οι δειλοί Ευρωπαίοι και η Κύπρος

December 16, 2014

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Η νέα Κομισιόν με διάφορες κινήσεις επιχείρησε να διαμηνύσει και να διαβεβαιώσει την Τουρκία ότι «θα υπάρξει μια νέα ώθηση στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις». Παρόλο που η ίδια η Άγκυρα με τη συμπεριφορά της συνέχιζε τις διαχρονικές πρακτικές της για αλά καρτ διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, στις Βρυξέλλες δεν θέλησαν σε καμία περίπτωση να χαλάσουν τη μόλα.

Παράλληλα, θύμωσαν με την Κυπριακή Δημοκρατία που επιζητούσε κάτι «σκληρότερο» λόγω και της εισβολής του «Μπαρμπαρός» στην ΑΟΖ της. Το περασμένο Σαββατοκυρίακο το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου επιτέθηκε κατά ΜΜΕ και συνέλαβε δημοσιογράφους. Κι όταν η ΕΕ διά της Φεντερίκα Μογκερίνι, επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, επιχείρησε να ψελλίσει ότι αυτά δεν μπορούν να συμβαίνουν σε μια υποψήφια για ένταξη χώρα, ο Ερντογάν την έβαλε στη θέση της λέγοντας ότι η Ευρώπη θα πρέπει να κρατήσει τη σοφία της για τον εαυτό της.

Προηγήθηκαν βέβαια και τα χαριεντίσματα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπου ο βοηθός του νεοσουλτάνου, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, υποστήριξε πως με την ελληνική πλευρά συζητά μια φόρμουλα συνδιαχείρισης του φυσικού αερίου. Και ακόμη αναμένεται να δώσει διευκρινίσεις η υπό ατμό ελληνική Κυβέρνηση για τι ισχύει και τι όχι από αυτά που δήλωναν Νταβούτογλου και Τσαβούσογλου.

Η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι αποτέλεσμα αποθράσυνσής της λόγω της στάσης που τηρείται έναντί της. Η αποθράσυνση της Τουρκίας είναι αποτέλεσμα μιας ξεπερασμένης αντίληψης ότι η εξημέρωση του θηρίου δεν γίνεται με τον κλασικό τρόπο των θηριοδαμαστών. Γίνεται, με βάση τη νεοφανή πρακτική, με το να ταΐζουν συνεχώς το θηρίο. Στην προκειμένη περίπτωση, η Τουρκία, χωρίς να ακυρώνει την ακραία πολιτική της, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, απολαμβάνει οφέλη στην ΕΕ.

Η Αθήνα και η Λευκωσία από τη δεκαετία του ’90 δοκίμασαν μια τακτική στήριξης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι αυτό θα οδηγούσε σε λύση. Αυτή η τακτική έχει, όπως αποδείχθηκε μέχρι σήμερα, ένα και μόνο αποτέλεσμα: Η Τουρκία στοιβάζει χωρίς να δίνει οτιδήποτε. Και δεν έχει κανένα λόγο να διαφοροποιήσει τη στάση της.

Είναι σαφές ότι δεν μας εξυπηρετεί η ακινησία. Συμφέρει στην Κύπρο να προχωρεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Φτάνει, βέβαια, να μη στηρίζεται στη λογική αποθράσυνσης του θηρίου, το οποίο φορτώνουν δώρα για να «ηρεμήσει» και δεν δίνει ποτέ του αντίδωρα.

Είναι σαφές ότι η Λευκωσία αν είχε τη δυνατότητα (και την κοινοτική αλληλεγγύη) θα έπρεπε να είχε βάλει στα αζήτητα την ενταξιακή πορεία της κατοχικής Τουρκίας. Η Κύπρος ζητά αλληλεγγύη για την επίθεση που δέχεται από την Τουρκία και οι εταίροι μας μας παραπέμπουν σε συνομιλίες. Μόλις όμως συνέλαβαν δημοσιογράφους στην Τουρκία, σήμανε συναγερμός και εξωτερικεύθηκαν οι «ευρωπαϊκές ευαισθησίες».

ΠΗΓΗ: http://www.philenews.com

Ο εκ Ποταμιάς Ριζούντας καταγόμενος Ταγίπ Ερντογάν

Ο εκ Ποταμιάς Ριζούντας καταγόμενος Ταγίπ Ερντογάν

15.06.2011 01:33

•  
•  
•  
•  
• A A
•  

Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε τηλεοπτική συνέντευξη στο κανάλι NTV, στις 10 Ιουνίου 2011, σε σχετική ερώτηση που αφορά τη καταγωγή του, μίλησε με τον ποιο προσβλητικό και απαξιωτικό τρόπο για την ελληνική του καταγωγή, λέγοντας τη φράση που συνηθίζεται να λέγεται όταν αναφέρεται η λέξη διάβολος, δηλαδή «ο έξω από εδώ», όταν είπε τη λέξη Rum (Έλληνας).

 
Πόντιος ο Ταγίπ

Τούρκοι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο Ερντογάν έχει ελληνική καταγωγή, από το χωριό Ποταμιά της Ριζούντας του Πόντου. Ο ερευνητής Cezmi Yurtsever αναφέρει ότι με τον εξισλαμισμό των Ποντίων ταυτόχρονα έγινε αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα του Πόντου, αλλάζοντας τις ελληνικές ονομασίες χωριών και πόλεων με τουρκικές. Όπως αναφέρει, παρόλο ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια που ο Fatih Sultan Mehmet που κυρίευσε τον Πόντο, εξισλαμίζοντας τον ελληνικό πληθυσμό και με φιρμάνι (διάταγμα) άλλαξε τις ονομασίες, μέχρι σήμερα οι κάτοικοι του Πόντου χρησιμοποιούν την ελληνική ονομασία των χωριών τους.

Ο Ερντογάν, σε πρόσφατη περιοδεία στην περιοχή της Ριζούντας (η ονομασία που έδωσαν οι Τούρκοι της Ριζούντας είναι RIZE), επισκέφθηκε και το χωριό καταγωγής των γονιών του, την Ποταμιά. Στη πλατεία του χωριού ένα μεγάλο πανό έγραφε ‘Potamya Hos Geldiginiz’, δηλαδή η Ποταμιά σας καλωσορίζει. Κατέβηκε από το λεωφορείο, χόρεψε με τους ομοχώριούς του που ήταν ντυμένοι με ποντιακές παραδοσιακές στολές και στην ομιλία του είπε ότι ένας απόδημος από την Ποταμιά, όταν επισκέπτεται το χωριό του, το αποκαλεί με την παραδοσιακή ονομασία Ποταμιά και όχι με την τουρκική ονομασία που είναι ‘Guneysu’ (νερό του νότου).

Αυτό το βίντεο με την υποδοχή το Ερντογάν στη Ποταμιά, το χρησιμοποίησε ο ηγέτης του Εθνικιστικού Κόμματος Devlet Bahceli στη προεκλογική εκστρατεία, για να πλήξει τον Eρντογάν ότι είναι ελληνικής καταγωγής.

Εντοπίζεται στο αρχείο

Ο Τούρκος ερευνητής, για να στηρίξει το εύρημά του, παραθέτει στοιχεία από το φορολογικό αρχείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για τους κατοίκους του χωρίου Ποταμιά και βρήκε τα στοιχεία του προπάππου το Erdogan, ότι ήταν επικεφαλής αντάρτικης ομάδας Ελλήνων του Πόντου εναντίον των Τούρκων κατακτητών. Το επίθετο του προπάππου του Ερντογάν ήταν το εξισλαμισμένο Bakatoglu Memis. Το φορολογικό βιβλίο στη στήλη εθνική καταγωγή έγραφε τη λέξη ‘Εξισλαμισθείς’ και στη στήλη ονοματεπώνυμο το νέο ισλαμικό όνομα.

Το αρχείο είναι του 1850 και φαίνεται ότι ο προπάππος του Ερντογάν ήταν ο πιο πλούσιος, διότι όλοι οι χωριανοί πλήρωναν φόρους 20-30 γρόσια ο καθένας και ο προπάππος του Ερντογάν πλήρωσε 38 γρόσια. Η οικογένεια άλλαξε επίθετο το 1934, διότι η λέξη ‘Bakat’, που ήταν το επίθετο της οικογένειας, εθεωρείτο βρισιά, διότι όλοι οι Έλληνες αντάρτες αποκαλούνταν ‘Bakat’. Στον Πόντο, συνεπώς, η λέξη αυτή είχε τη σημασία Έλληνα αποστάτη, στασιαστή εναντίον των Τούρκων.

ΣΑΒΒΑΣ ΠΕΤΡΟΥ

Τ/χης Ε.Α.

www.caringbridge.org/visit/savvaspetrou/journal

Το σύνδρομο του γενιτσαρισμού

Οι γονείς του Ερντογάν εγκατέλειψαν το χωριό τους την Ποταμιά και εγκαταστάθηκαν σε φτωχή συνοικία της Κωνσταντινούπολης στο ‘Kasim Pasa’, που σήμερα είναι κακόφημη. Ο Ερντογάν γεννήθηκε στο Kasim στις 29 Φεβ. 1954. Στη συνέντευξή του στο NTV, ο Τούρκος Πρωθυπουργός ανέφερε ότι είναι και αισθάνεται Τούρκος, και θα κινηθεί δικαστικά σε συγγραφείς που τον αναφέρουν ως Έλληνα.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι όπως όλοι οι σημερινοί κάτοικοι του Πόντου που, ενώ γνωρίζουν ότι έχουν ελληνική καταγωγή, διακατέχονται από το σύνδρομο του γενιτσαρισμού και θέλουν να αποδείξουν στη πράξη ότι είναι πιο Τούρκοι από τους υπολοίπους. Γι' αυτόν το λόγο το Εθνικιστικό Κόμμα του Devlet Bahceli έχει τις πιο πολλές τυπικές οργανώσεις στον κατεχόμενο Πόντο. Το σύνδρομο του γενιτσαρισμού έχει όλα τα χαρακτηριστικά παιδιού αγνώστου πατρός που είναι φοβία, ανασφάλεια, παράλογες εκρήξεις θυμού, εντυπωσιασμού, εκδικητικότητας και κομπλεξισμού.

http://www.sigmalive.com/archive/simerini/politics/392540

Ιδού το βασικό ερώτημα: Τουρκία που πηγαίνεις;

Ιδού το βασικό ερώτημα: Τουρκία που πηγαίνεις;

Ιδού το βασικό ερώτημα: Τουρκία που πηγαίνεις;

November 2, 2014 12:44 pm

Του πρέσβη ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Π. ΜΑΛΛΙΑ
Δώδεκα χρόνια πριν, ο Pετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θριαμβευτής των εκλογών του 2002, επέλεξε να πραγματοποιήσει την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα.
Ήδη η επίσκεψη αυτή περιείχε μια χαρακτηριστική της τουρκικής δημοκρατίας αντίφαση. Νικητής ο Ερντογάν δεν μπορούσε εν τούτοις να γίνει πρωθυπουργός… Λόγω αντιρρήσεων (το γράφω απλουστευτικά) του στρατού “θεματοφύλακα” πριν την αναθεώρηση του τουρκικού συντάγματος. Στην πράξη όμως του κεμαλικού κατεστημένου.
Στην Αθήνα, προκάλεσε θετικές εντυπώσεις, που αργότερα μετατράπηκαν σε θαυμασμό λανθάνοντα και απροκάλυπτο.
Ισλαμιστής και μεταρρυθμιστής ο ίδιος, έχοντας αφήσει το καθαρό πολιτικό-ιδεολογικό του στίγμα στην Δημαρχία Κωνσταντινουπόλεως, επέλεξε αρχικά να διακηρύξει ότι θα οδηγήσει την Τουρκία στην Ευρώπη.
Τον πιστέψαμε, τον ενθαρρύναμε και τον στηρίξαμε. Άλλωστε η “αγκίστρωση” της Τουρκίας στην Ευρώπη ήταν από το Ελσίνκι (Δεκέμβριος 1999) και μετά στρατηγική επιλογή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Ήταν και εξακολουθεί να παραμένει το Σχέδιο Α, καθώς φοβούμαι ότι δεν υφίσταται ακόμη Σχέδιο Β.
Η Τουρκία ένιωθε ότι βρήκε στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως των κυβερνητών της, βασικό στήριγμα στη προοπτική αυτή.
Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή ως προς συγκεκριμένες πρόνοιες των Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι.
Στις 3 Οκτωβρίου 2005, χάρις στις προσπάθειες της ελληνικής κυρίως διπλωματίας, η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία έγινε με ένα πακέτο όρων και προϋποθέσεων που καλύπτει –έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε- σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου.
Τις παραμέτρους του πακέτου αυτού επικαλούμαστε τώρα άλλωστε.
Παράλληλα, ταυτόχρονα με την παντοκρατορία -σκόπιμα επιλέγω τον όρο- του AKP και του Ερντογάν στο εσωτερικό και την πρωτοφανή του στήριξη και απήχηση από (στα) λαϊκά στρώματα και όχι μόνο, εξοστρακίστηκαν θεσμικά με συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τέθηκαν υπό έλεγχο η διώχθηκαν εξωθεσμικά οι κατεστημένοι κεμαλικοί θεσμοί που θα μπορούσαν να ανακόψουν την πορεία του Ερντογάν προς την απόλυτη εξουσία. Απόλυτη ή απολυταρχική;
Στο στόχο η δικαστική εξουσία, οι στρατιωτικοί και βέβαια οι δημοσιογράφοι, τα ΜΜΕ και η κοινωνία των πολιτών. Ακόμη από την Διπλωματική Υπηρεσία σταδιακά απομακρύνθηκαν εγνωσμένης αξίας στελέχη. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω ευτυχώς ή δυστυχώς. Ακούω ότι η νέα γενιά διπλωματών -όχι μόνο ηλικιακά- διακρίνεται από την προσήλωση της στον μεγαλοπρεπές δόγμα Νταβούτογλου.
Το σύστημα Ερντογάν σταδιακά σηματοδότησε την δίωξη του κεμαλισμού και τη σταδιακή αποστέωση του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Παράλληλα όμως -ας μην ξεχνάμε- η Τουρκία εξελίχθηκε γρήγορα σε παίκτη με υπερφερειακή εμβέλεια, έχοντας λόγο και διεκδικώντας ρόλο σε όλα τα καίρια θέματα της παγκόσμιας ατζέντας. Μια χώρα με εξαιρετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, οικονομική ευρωστία, με μεγάλη καταναλωτική αγορά και δαπάνη και πάνω απ” όλα με αχαλίνωτη φιλοδοξία.
“Με την Τουρκία συζητούμε όλα τα θέματα που βρίσκονται στο φως του ηλίου” έλεγε μόλις πριν από λίγα χρόνια η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Χίλαρι Κλίντον. Και έτσι ήταν τα πράγματα.
Με μια μικρή όμως διαφορά. Για τους Ερντογάν-Νταβούτογλου η σημασία που είχε η Τουρκία για την Ουάσιγκτον εκτιμήθηκε σταθερά ως σημαντικότερη από την σημασία με τη οποία έγιναν αντιληπτά τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Άγκυρα. Δεν μπορώ να επικρίνω την Τουρκία γι’ αυτό. Στη πράξη η Τουρκία έκανε πράξη κάτι που πολλοί θα επιθυμούσαν να πράξουν…Άλλωστε, η ηγεσία του ΑΚΡ το έλεγε δημόσια και όπως προκύπτει από τις εξελίξεις το εννοούσε.
Ήμουν πια πρέσβης στην Ουάσιγκτον, όταν ο πρωθυπουργός Ερντογάν πραγματοποίησε το 2007 μια από τις πυκνότερες τότε σε σχέση με σήμερα επισκέψεις του. Παρακολούθησα μια ομιλία του στο Center for Strategic and International Studies.
Γύρισα στην Πρεσβεία και έγραψα ένα τηλεγράφημα μεταδίδοντας τις εντυπώσεις μου στην Αθήνα. Θυμάμαι ότι αυτό που θέλησα να αποτυπώσω ήταν ότι ο Ερντογάν μίλησε μόνο για τα όσα συμβαίνουν εντεύθεν της ανατολικής όχθης του Βοσπόρου. Ιράν, Ιράκ, Μεσανατολικό κλπ. Η περιφερειακή θέση, η βούληση και οι δυνατότητες της Τουρκίας να πρωταγωνιστήσει. Λέξη για Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση. Λέξη για Ελλάδα και βέβαια λέξη για την Κύπρο.
Δεν ήταν μια επιτηδευμένη ομιλία. Είπε αυτά που πίστευε. Πολλοί τόσο στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες και αλλού στην Ευρώπη -της Αθήνας μη εξαιρουμένης- μάλλον κάτι δεν θελήσαμε ή δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε.
Και όμως, τα μηνύματα ήσαν καθαρά, τουλάχιστον όσο καθαρά ήσαν και τα λόγια -από τότε- του κ. Ερντογάν και του καθηγητού κ. Νταβούτογλου.
Ήταν η ίδια εποχή που η έγκριτη Washington Post φιλοξενούσε άρθρα κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών που περιέγραφαν με θαυμασμό τον Νταβούτογλου ως τον “Κίσινγκερ της Τουρκίας”.
Θα ήταν άδικο να λεχθεί ότι άλλος ήταν εκείνος ο Ερντογάν και άλλος είναι σήμερα. Όχι, ο ίδιος είναι. Απλά εμείς, οι άλλοι, δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα, μάλλον κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε. Η μάλλον καταλαβαίναμε αυτό που θέλαμε, και όχι αυτό που βλέπαμε.
Διαβάζω στο ημερολόγιο μου , στα μέσα Μαρτίου 2009, μερικούς μήνες πριν φύγω από την Ουάσιγκτον. Οι ηγεσίες των Αμερικανό – Εβραϊκών Οργανώσεων της πανίσχυρης ΑΙPAC (American Israeli Public Affairs Committee) συμπεριλαμβανομένης, προεξοφλούσαν ότι “το επεισόδιο του Νταβός μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του Σιμόν Πέρεζ δεν επρόκειτο να θέσει σε κίνδυνο τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ”. Ήσαν εξίσου σημαντικές και για τους δύο. Την πεποίθηση τους στήριζαν στο γεγονός ότι κατά τα δικά τους λόγια “the permanent structures” (οι μόνιμες δομές) των δύο χωρών “συνεννοούνται και δεν θα αφήσουν τις πολιτικές σκοπιμότητες να τις υπονομεύσουν”. Έπεσαν έξω. Ομολογώ ότι έπεσα και εγώ έξω στις εκτιμήσεις μου.
Στη πραγματικότητα, η Τουρκία του Ερντογάν έστελνε από τότε το μήνυμα στο Ισραήλ ότι οι σχέσεις είναι σημαντικότερες για το Τελ-Αβίβ απ” ότι για τη Άγκυρα. Και όμως ελάχιστοι στη Ουάσιγκτον το 2009 θα διακινδύνευαν την πρόβλεψη ότι η Τουρκία και ο Ερντογάν θα μπορούσαν να γυρίσουν την πλάτη στο Ισραήλ. Και όμως τούτο έγινε. Χωρίς να σημαίνει ότι μια μέρα, η οποία δεν αποκλείεται να έλθει συντομότερα απ” ότι πιστεύουμε, δεν θα αποκατασταθούν σε επίπεδο διπλωματίας και πολιτικής. Δεν θα έχουν όμως τη στήριξη της κοινής γνώμης, εάν υποθέσουμε βέβαια ότι βαρύνει στην πολιτική. Διότι τουλάχιστον σε επίπεδο της τουρκικής κοινής γνώμης, η ζημιά εκτιμώ ότι είναι ανεπανόρθωτη.
Σταδιακά, από τα τέλη του 2010, η Τουρκία από χώρα, κράτος “πρότυπο” για την Μέση Ανατολή αναδεικνύεται σε μέρος του προβλήματος, κυρίως στα θέματα που αφορούν επι μέρους προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής. Ταυτόχρονα ραγίζει ο καθρέπτης των σχέσεων της με το σύνολο σχεδόν των πρωταγωνιστών στη Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική (Αίγυπτος, Συρία και Λιβύη).
Στην ευρωπαϊκή πολιτική, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αναφέρομαι, γιατί απλά δεν υφίσταται. Όπου εκδηλώθηκε, επρόκειτο για κακοσχεδιασμένη πολιτική επιχείρηση χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Η μάλλον ορθότερα με τέλος που δεν έχουμε ακόμη δει και με μέση που δεν έχει καμία σχέση με την αρχή.
Η Λιβύη κυρίως είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας αποτυχία. Όπως αποτυχία ήταν και η πρώτη αντίδραση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όταν εκδηλώθηκαν τα ανατρεπτικά γεγονότα στην Τυνησία. Να θυμίσω τις δηλώσεις Γάλλων αξιωματούχων που τάχθηκαν αμέσως υπέρ του Μπεν Αλι;
Θυμίζω επίσης την επιμονή του Ερντογάν για το χειρισμό της κρίσης στην Αίγυπτο (να φύγει ο Μουμπάρακ), την καθυστέρηση έγκρισης της δράσης του NATO στην Λιβύη και την διαφοροποίηση με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Σε γενικότερους και ειδικότερους χειρισμούς στην Συρία.
Οι επιλογές έχουν ένα κόστος. Πριν λίγες μέρες η Τουρκία, υπέστη μια οδυνηρή διπλωματική ήττα στα Ηνωμένη Έθνη. Δεν εξελέγη στο Συμβούλιο Ασφάλειας. Δεν την ψήφισαν προφανώς οι δυτικοί σύμμαχοι της και η συντριπτική πλειοψηφία των Αραβικών και Μεσανατολικών χωρών. Πέντε χρόνια πριν αυτό ήταν αδιανόητο. Και όμως έγινε σε μια στιγμή που η Τουρκία είχε επενδύσει οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά στη επανεκλογή της.
Επιπλέον, η Τουρκία έχει υποχρεωθεί να αποσύρει ή να ανακαλέσει τους πρέσβεις της από το Ισραήλ, την Συρία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Μάλιστα και από τη Λιβύη, η κυβέρνηση της οποίας συνεδριάζει σε ένα πλοίο κάπου στην Βεγγάζη.
Το δόγμα της πολιτικής “μηδέν προβλημάτων με τους γείτονες” του καθηγητή Νταβούτογλου, εφαρμόσθηκε από το σημερινό δίδυμο εξουσίας της Άγκυρας σε πολιτική “μηδέν φίλων” στην περιοχή. Με εξαίρεση, κατά τους Ερντογάν-Νταβούτογλου, τις σχέσεις με την Ελλάδα. Αλώστε , γι’ αυτό το λόγο οι δυο χώρες εγκαινίασαν τις κοινές συνεδριάσεις των δύο κυβερνήσεων υπό την Συμπροεδρία των δύο Πρωθυπουργών.
Ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας έχει η Τουρκία – συγκεκριμένες Δομές της – και με το ΙSIL στο Κομπάνι και αλλού. Αλήθεια, μπορεί να σκεφθεί κανείς ποία θα είναι η σημασία του Χαλιφάτου του ISIL στην ίδια την Τουρκία, την μέρα που οι Τούρκοι αποφασίσουν να επαναφέρουν δημοκρατικά στην εξουσία τους Κεμαλιστές; Τίνος μακρύ χέρι θα είναι οι τζιχαντιστές του Χαλιφάτου; Εκτός βέβαια αν κάποιοι εκτιμούν ότι το AKP και ο Ερντογάν δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να εγκαταλείψουν την εξουσία.
Δύο λόγια για τα καθ” ημάς. Τώρα έρχεται και πάλι η σειρά της Κύπρου και στο βάθος και της Ελλάδος.
Η χώρα που κατέχει παράνομα το 40% του εδάφους της Κύπρου έχοντας δημιουργήσει ένα νέο τοίχος της ντροπής στην Ευρώπη, εδώ και σαράντα χρόνια , επιδιώκει να εμπεδώσει τα τετελεσμένα γεγονότα και στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Απόφαση της Κύπρου να διακόψει – στην πραγματικότητα να αναστείλει τον διάλογο – σίγουρα δεν στερείται κόστους. Ας διαβάσει κανείς τις δηλώσεις »μέσα από τις γραμμές ». Θέλω να ελπίζω ότι η απόφαση έχει καλώς σταθμισθεί. Επίσης, ότι η επιστροφή στην status quo ante κατάσταση δεν θα έχει πρόσθετους επαχθείς όρους.
Επιπλέον, να μην ξεχνάμε ότι η σύμμαχος Τουρκία εξακολουθεί να διατηρεί την απειλή πολέμου κατά της Ελλάδος (casus belli), εάν η Αθήνα αποφασίσει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Εδώ και μερικές δεκαετίες λέγουμε ότι έχουμε το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.
Μερικές φορές η ίδια μας η πρόσφατη και μη συμπεριφορά θα μπορούσε να αποτελέσει ασφαλέστερη πυξίδα πλοήγησης. Όταν επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες ισχυρίζεσαι ότι έχεις ένα ισχυρό δικαίωμα χωρίς να το κάνεις πράξη, τότε καλλίτερα να αναρωτηθείς τι δεν έχεις κάνει σωστά.
Πολιτική των αντιφάσεων η επιλογή της Τουρκίας. Με σταθερή όμως διεκδίκηση και ζητούμενο.
Πολιτική των αντιφάσεων η απάντηση της Αθήνας. Χωρίς ανάγκη περαιτέρω εξειδίκευσης.
Αλήθεια , σήμερα με όσα ανακοινώνονται και με όσα – όπως μαθαίνω – δεν ανακοινώνονται διερωτώμαι : ποιο θα ήταν το “πολιτικό κόστος” μιας ανακοίνωσης της Αθήνας ότι παγώνουν οι προοπτικές για τη νέα κοινή συνεδρίαση των δυο κυβερνήσεων; Δηλαδή απλά το αυτονόητο.
Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, προσπάθησα να καταγράψω, παραλείποντας αρκετά είναι αλήθεια, ότι η πολιτική των Ερντογάν και Νταβούτογλου, πάνω από μια δεκαετία, είναι συνεπής. Όχι μόνο αδιαφορούν επιδεικτικά για την ευρωπαϊκή και αμερικανική γνώμη αλλά στη Συρία, στην Αίγυπτο και αλλού επιλέγουν την σύγκρουση με τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Γιατί να σεβαστούν τα Κυπριακά ή τα Ελλαδικά;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ έχουν από την πλευρά τους επιλέξει να εφαρμόζουν την γνωστή συνταγή της πολιτικής των » δύο μέτρων και δύο σταθμών ».
Άλλη απέναντι στην Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν (Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία) και άλλη απέναντι στην Τουρκία (Κύπρος).
Αυτό που ξεχνούμε είναι ότι ακριβώς αυτή η ασυνέπεια αποτελεί την χειρότερη συνταγή για την άσκηση πειθούς και παραδειγματισμού. Άρα, έχουμε μέρος της ευθύνης. Λέγω έχουμε, διότι αν δεν σφάλλω μετέχουμε της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του NATO.
Πληροφορούμαστε τώρα ότι – σύμφωνα με τις καταγγελίες που δημοσιοποιήθηκαν – ρωσικοί αεροπορικοί σχηματισμοί παραβίασαν τον εναέριο χώρο χωρών του ΝΑΤΟ. Αλήθεια γιατί να ενοχληθεί η Μόσχα από τις ΝΑΤΟικες δηλώσεις όταν η Τουρκία καθημερινά έχει την ίδια τακτική στο Αιγαίο; Γιατί ;
Η Μόσχα, επίσης, δεν μπορεί πια να είναι πειστική όταν καταγγέλλει -αν πράγματι καταγγέλλει- τις τουρκικές ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η ίδια εισέβαλε στη Κριμαία, την κατέχει και την προσάρτησε παράνομα.
Τι μήνυμα στέλνει η Ρωσία ένα Μόνιμο Μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας;
Απλά, το ίδιο μήνυμα που έστειλε η Ουάσιγκτον όταν εισέβαλε χωρίς έγκριση του ΟΗΕ στο Ιράκ το 2003 αρνούμενη να περιμένει και να εργασθεί για την (λεγόμενη) δεύτερη Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για την έγκριση χρήσης βίας.
Λευκωσία και Αθήνα – όπως διαβάζω – μεταφέρουν το »παιχνίδι»
στο πεδίο που έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα πρόσφατα Συμπεράσματα των Βρυξελλών κινούνται μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν πρόκειται όμως να επηρεάσουν την διαδικασία λήψης απόφασης στην Τουρκία.
Μεγαλύτερη ίσως σημασία – από πλευράς εντυπώσεων και ουσίας – έχουν οι εν εξελίξει διεργασίες ομόκεντρων υποπεριφερειακών σχημάτων/συστημάτων ασφαλείας με τις τριγωνικές συνεργασίες Αιγύπτου-Κύπρου – Ελλάδος και Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδος.
Δυστυχώς, το μοναδικό παγκόσμιο συλλογικό σύστημα Ασφαλείας, που είναι ο ΟΗΕ, έχει αδρανοποιηθεί λόγω της αδυναμίας του Συμβουλίου Ασφαλείας να εκτελέσει την προβλεπόμενη από τον Χάρτη αποστολή του λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων των »Πέντε » ( Μόνιμων Μελών).
Η λεγόμενη προς την κατεύθυνση της Νέας Υόρκης “διεθνοποίηση” – με το καλό σενάριο- στην καλλίτερη περίπτωση ως αποτέλεσμα θα είχε την πρόταξη της επανάληψης των δικοινοτικών συνομιλίων και κατά ειωθότα ουδέτερη γλώσσα σε σχέση με τις ενέργειες της Τουρκίας. Δηλαδή θα περιείχε την γνωστή έκκληση προς όλα τα μέρη “να αποφύγουν ενέργειες που επιδεινώνουν τη κατάσταση κλπ.»
Με το κακό όμως σενάριο, δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι η επιστροφή στην status quo ante κατάσταση θα μπορούσε να περιέχει και την “σύσταση» για σύνδεση της διαδικασίας και του χρονοδιαγράμματος εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη επίλυση του λεγόμενου »πολιτικού προβλήματος».
Αυτός ακριβώς είναι ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας.

Πηγή: http://mignatiou.com

Ταλαντεύεται η Τουρκία ανάμεσα σε ΙΚ και Πούτιν;

Ταλαντεύεται η Τουρκία ανάμεσα σε ΙΚ και Πούτιν;

Ταλαντεύεται η Τουρκία ανάμεσα σε ΙΚ και Πούτιν;

November 4, 2014 12:10 am

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΚΑΡΑ
Σήμερα η ελευθερία απειλείται από έναν ολέθριο ισλαμικό εξτρεμισμό κι έναν αναδυόμενο ρωσικό εθνικισμό. Η δε Τουρκία, το μέλος του ΝΑΤΟ, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και των δυο συγκρουσιακών καταστάσεων. Ενώ δε οι σύμμαχοί της την περιμένουν να σταθεί αρωγός τους έναντι αυτών των απειλών ανησυχούν περισσότερο μήπως απομακρύνεται από τη Δύση. Ωστόσο η Τουρκία είναι εκεί που βρισκόταν πάντα, μια χώρα με δεδομένες πολιτικές αξίες οι οποίες είναι μακριά και διαφορετικές από εκείνες της Δύσης.
Από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία το Κόμμα Δικαιοσύνης κι Ανάπτυξης (ΑΚΡ) το 2002 άλλαξε τον γεωπολιτικό του προσανατολισμό, ώστε να συμβιβαστεί με το πολιτικό Ισλάμ. Σήμερα, οι συγκρούσεις σε Συρία και Ιράκ δοκιμάζουν την τουρκική εξωτερική πολιτική. Στοιχημάτισε από νωρίς παίρνοντας το μέρος των ανταρτών εναντίον του Μπασάρ αλ Ασαντ και παρείχε ως όφειλε εκπαίδευση, υλικό και λογισμικό στους αντάρτες πολλοί εκ των οποίων είναι θρησκευτικοί εξτρεμιστές. Κι ενώ η Τουρκία απειλείται κι η ίδια από το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ), η πολιτική της άθελά της το βοήθησε να ενισχυθεί. Τα σύνορά της με τη Συρία αποτέλεσαν τη βασική είσοδο των ξένων μαχητών που στρατολογούνται με το ΙΚ όπως άλλωστε όπλα, χρήματα και ενισχύσεις που πέρασαν στα χέρια τους μέσω της Τουρκίας. Κι ενώ η χώρα θεωρείται ως ο λογικός σύμμαχος των ΗΠΑ εναντίον του ΙΚ, αρνήθηκε να υπογράψει την κοινή διακήρυξη των περιφερειακών κρατών που δεσμεύτηκαν στη μάχη αυτή. Αντίθετα, ζητά τη δημιουργία ουδέτερης ζώνης της οποίας το κόστος θα επωμιστούν οι ΗΠΑ. Μια τέτοια ζώνη θα επέτρεπε στην Τουρκία να βοηθήσει τις δυνάμεις που αντιδρούν στον Ασαντ και θα έδινε στην Αγκυρα επιρροή στη νέα πολιτική πραγματικότητα που εξελίσσεται στα σύνορά της. Το πολιτικό Ισλάμ του ΑΚΡ απέχει από τα εξτρεμιστικά ισλαμιστικά κινήματα που προσπαθούν να ανατρέψουν τη Συρία και το Ιράκ. Ωστόσο αμφότερα αναμιγνύουν τη θρησκεία με την πολιτική κι αυτό μπορεί να νομιμοποιήσει την τουρική επιρροή στη μετα Ασαντ Συρία.
Πριν το ΑΚΡ η Τουρκία κυβερνιόταν από ένα αυταρχικό κεμαλικό καθεστώς. Αντί να ξεριζώσει το αυταρχικό κληροδότημα της χώρας το ΑΚΡ μιμείται τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Μια θέση εργασίας είναι η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή της Κύπρου. Το 1974, και με το επιχείρημα ότι δρούσε για να προστατέψει την τουρκοκυπριακή κοινότητα, η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε το μικρό νησί της Μεσογείου. Σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μια σταθερή δημοκρατία, πλήρες μέλος της ΕΕ, ενώ η Τουρκία παραμένει ένας κατακτητής και αποικιοκράτης τουλάχιστον στο ένα τρίτο της Κύπρου. Αρα όταν ο Πούτιν αποφάσισε να εισβάλει και να καταλάβει την Αμπχαζία, την Οσετία και την Κριμαία, ουσιαστικά ακολουθούσε το τουρκικό σχέδιο. Η μοναδική σημαντική διαφορά ανάμεσα στη ρωσική επιθετικότητα και τη συνεχιζόμενη τουρκική επιθετικότητα είναιτο ότι η Τουρκία ήταν και είναι νατοϊκή σύμμαχός.
Σε έναν άλλον παραλληλισμό με τη Ρωσία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο επίπολλά έτη πρωθυπουργός, πρόσφατα έγινε ο πρώτος άμεσα κλεγμένος πρόεδρος, ένας τίτλος που συνταγματικά περιορίζεται σε εθιμοτυπικό ρόλο αρχηγού κράτους. Ωστόσο, όπως ο Πούτιν προέβη σε μια ψευδοαλλαγή εξουσίας με τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο πρόεδρος Ερντογάν τοποθέτησε τον έμπιστό του υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου στη θέση του πρωθυπουργού. Οι δυο τους ελέγχουν το ΑΚΡ και μπορούν να θέσουν σε εφαρμογή τις αντισυνταγματικές κινήσεις του Ερντογάν με κατεύθυνση την κυριαρχία στην τουρκική κυβέρνηση.
Το εύρος της ελευθερίας έκφρασης και της προστασίας των μειονοτήτων είναι γενικά ένα καλό μέτρο που αποδεικνύει τα δημοκρατικά «πιστεύω» μιας χώρας. Οταν ο Ερντογάν πάταξε τις διαδηλώσεις στο Πάρκο Γκεζί διέλυσε όλους τους μύθους που ήθελαν τη χώρα να απολαμβάνει πλήρεις δημοκρατικές ελευθερίες ή πως είχε ελεγχθεί η τουρκική αυταρχική ορμή. Το ΑΚΡ κατάργησε μερικές καταχρήσεις των κεμαλιστών, αλλά ο συνολικός φάκελος των δημοκρατικών ελευθεριών παρουσιάζει εκκρεμότητες. Κι ενώ το ΑΚΡ συγκράτησε τους Κεμαλιστές στρατηγούς υπέρ του μετριοπαθούς Ισλάμ, απέτυχε να σύρει την κοινωνία σε μια πλουραλιστική και ενωτική δημοκρατική τάξη. Ως αποτέλεσμα, οι κοινότητες των μειονοτήτων έμειναν με την ελπίδα και τις προσδοκίες πως κάποια μέρα θα αποκτήσουν πλήρεις δημοκρατικές ελευθερίες.
Η Τουρκία έχει όντως μια αυταρχική ορμή και το ΑΚΡ είναι κοντά στα ισλαμικά πολιτικά κινήματα, αλλά αυτό δεν τη βάζει στον γκρεμό ενός καθαρού κιάμεσου κινδύνου. Μόνο ενισχύει το συμπέρασμα ότι η Τουρκία δεν ασπάζεται με ζήλο τις δυτικές δημοκρατικές αξίες. Οι δυτικοί σύμμαχοι της Τουρκίας τώρα παραπονιούνται πως απειλεί το Ισραήλ, υποστηρίζει τη Χαμάς και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου, διευκολύνει το Ιράν ή δρα μόνη της στη Συρία και το Ιράκ. Ωστόσο μεγάλο μέρος της ευθύνης για την απογοήτευση από την Τουρκία ουσιαστικά βαρύνει τις δυτικές πρωτεύουσες που σήμερα στέκονται τόσο σκεπτικά απέναντι στην Αγκυρα. Οι ΗΠΑ εδώ και χρόνια δεσμεύονταν με την Τουρκία αντιμετωπίζοντάς την ως ένα συνεννοήσιμο σύμμαχο και συγχωρούσαν την αυταρχική ορμή της εντός του πλαισίου των θεωρούμενων γεωπολιτικών αναγκαιοτήτων. Ετσι έστελναν το μήνυμα στην παγκόσμια κοινότητα πως αν είσαι με τις ΗΠΑ, μπορείς να ξεφύγεις αν παραβιάζεις τη διεθνή τάξη.
Είναι δεδομένο πως οι σύμμαχοι της Τουρκίας υποστηρίζουν την εγκαθίδρυση μιας ενωτικής και φιλελεύθερης τουρκικής κοινωνίας. Οι διαμαρτυρίες στο Πάρκο Γκεζί προσέφεραν μια ιδέα αντεπανάστασης, όπου μια πολιτική οντότητα είναι προετοιμασμένη να προκαλέσει και να αντισταθεί στο μη φιλελεύθερο καθεστώς. Η τουρκική αντιπολίτευση δεν είναι ξεκομμένη από το παρελθόν και στερείται οποιασδήποτε έμπνευσης. Για να εξασφαλιστεί η έξοδος του ΑΚΡ από το δρόμο του αυταρχισμού και για να μην καταφέρουν οι περιφερειακές συγκρούσεις να κάνουν πιο ριζοσπαστικό το πολιτικό ισλάμ που τώρα κυριαρχεί στη χώρα οι ΗΠΑ και η Ευρώπη πρέπει να αναλάβουν να δεσμεύσουν την Τουρκία. Η διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει ζητώντας της να αποχωρήσει από την Κύπρο, να αναγνωρίσει την ελευθερία της έκφρασης και της θρησκείας για όλους τους λαούς της. Επίσης, εφόσον απέτυχε να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Αρμενία, όπως είχε υποσχεθεί, είναι καιρός για τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων στην επέτειο των 100 χρόνων της.
Μέχρι να δεσμευτούν πλήρως τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα με τις δημοκρατικές αξίες το μέλλον της Τουρκίας είναι αβέβαιο. Η Αγκυρα μπορεί να βρειτον εαυτό της ακολουθώντας το ρωσικό μονοπάτι του επεκτατισμού ή να πέσει στο θρησκευτικό εξτρεμισμό. Στα πιο ακραία της, η μη ανεκτικότητα μπορεί να την οδηγήσει σε μια βίαια θρησκευτική ή και εμφύλια εξέγερση. Ενας τέτοιος κατακερματισμός της τουρκικής κοινωνίας θα μπορούσε να κάνει το Ιράκ και τη Συρία να μοιάζουν με μικρή αψιμαχία.
Ο Ανδρέας Ακάρας είναι  δικηγόρος και σύμβουλος του βουλευτή Τζον Σαρμπάνη, ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αγγελιαφόρος της Κυριακής

Η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στους Κούρδους - Πρώτη επιχείρηση κατά του ΡΚΚ τα τελευταία δύο χρόνια

ΕΚΤΑΚΤΟ: Η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στους Κούρδους

14/10/14

Νέα τροπή στην Τουρκία, αφού πριν από λίγο έγινε γνωστό ότι τουρκικά βομβαρδιστικά ξεκίνησαν πόλεμο με το PKK στην Νταγκλίτσα (Dağlıca) της επαρχίας Χακαρί στην ανατολική Τουρκία.

Όπως σημειώνουν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης με έκτακτη ενημέρωση πρόκειται για την πρώτη επιχείρηση του τουρκικού στρατού κατά των Κούρδων τα τελευταία δύο χρόνια.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου του τουρκικού στρατού οι «τρομοκράτες (το όνομα PKK δεν το λένε ποτέ στις επίσημες ανακοινώσεις) σε συνεργασία με αυτονομιστές (Κούρδους πολίτες) άνοιξαν πυρ κατά του στρατού και η απάντηση (αεροπορικοί βομβαρδισμοί) ήταν άμεση».

Με την κίνηση αυτή η τουρκική κυβέρνηση ρίχνει λάδι στην φωτιά της εξέγερσης των Κούρδων που εδώ και ημέρες έχουν βγει στους δρόμους και διαδηλώνουν κατά του Ερντογάν και την βρώμικη στάση της Τουρκίας στο ζήτημα του Ισλαμικού Κράτους.

Ουσιαστικά η Τουρκία με την κίνηση αυτή κήρυξε τον πόλεμο στους Κούρδους, μία ημέρα πριν λήξει το τελεσίγραφο που είχαν στείλει οι Κούρδοι ηγέτες.

Όμως αυτό που γίνεται πιο ξεκάθαρο είναι το μήνυμα που στέλνει ο Ταγίπ Ερντογάν στην διεθνή κοινότητα, ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να πολεμήσει ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος αλλά ότι Τουρκία και Ισλαμικό Κράτος ενώνουν τις δυνάμεις τους στον κοινό σκοπό.

Την εξαφάνιση των Κούρδων.

Το Ισλαμικό Κράτος θα τους αφανίσει μέσα στην Συρία και στο Ιράκ και η Τουρκία στις επαρχίες τους που έχει καταλάβει και ακόμη τις έχει στην επικράτειά της.

Αν μας επιτρέπεται να κάνουμε μία πρόβλεψη, το μόνο που θα καταφέρει η Τουρκία, όσο προχωρά σε αυτό το μονοπάτι, είναι να δημιουργηθεί μια ώρα γρηγορότερο το πρώτο ανεξάρτητο κράτος των Κούρδων.

Πηγή: http://www.hellas-now.com/                                                    

Και όμως ο Λευκός Οίκος άδειασε τον Ερντογάν

Και όμως ο Λευκός Οίκος άδειασε τον Ερντογάν

Και όμως ο Λευκός Οίκος άδειασε τον Ερντογάν

October 5, 2014 9:33 am Category: Washington, Αμερικη, Προτεινομενα, Τουρκία, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Leave a comment

Με μια… «κυβίστηση» ολκής επιχείρησε ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, να «μπαλώσει» την κατάσταση στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, με τις «απρόσεκτες» δηλώσεις του για όσα φέρεται να του είπε κατά τη διάρκεια συνάντησής τους, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα http://www.defence-point.gr, ο Μπάιντεν φρόντισε να πάρει τηλέφωνο τον εξοργισμένο Ερντογάν που τον είχε απειλήσει με διακοπή κάθε σχέσης και να… απολογηθεί, για την αναφορά του κατά τη διάρκεια ομιλίας σε συνέδριο του Χάρβαρντ, ότι ο «σουλτάνος» ομολόγησε πως η Τουρκία είχε σφάλει, αφήνοντας ξένους μαχητές να περάσουν σε συριακό έδαφος και να πολεμήσουν μαζί με τους ισλαμιστές.
Η ανακοίνωση όμως του Λευκού Οίκου είναι όμως διατυπωμένη σε άπταιστη διπλωματική γλώσσα, αφού αναφέρει: «Ο Αντιπρόεδρος απολογήθηκε για οποιονδήποτε υπαινιγμό, ότι η Τουρκία ή άλλοι σύμμαχοι και εταίροι στην περιοχή, είχαν εμπρόθετα προμηθεύσει ή διευκολύνει την ανάπτυξη του ISIL ή άλλων βίαιων εξτρεμιστών στη Συρία.
Ας δούμε το αγγλικό κείμενο προτού το σχολιάσουμε λίγο: «The vice president apologized for any implication that Turkey or other allies and partners in the region had intentionally supplied or facilitated the growth of ISIL or other violent extremists in Syria».
Αυτή η λέξη «intentionally» (εμπρόθετα) έχει όλο το ενδιαφέρον, αφού με απλά λόγια δεν σημαίνει πως δεν το έκαναν οι εταίροι και σύμμαχοι, δεν τους απαλλάσσει, αλλά λέει πως έγινε «κατά λάθος», ένα λάθος που μπορεί να έγινε από κακή εκτίμηση, από βλακεία, από φανατισμό κ.λπ. Δηλαδή, με λίγα λόγια, το μήνυμα του Λευκού Οίκου στον Ερντογάν είναι «λήξε το και μην μας προκαλείς», αν και η πολύ διπλωματικότητα απέναντι στον Ερντογάν δεν έχει φέρει αποτελέσματα…
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα http://www.defence-point.gr, τέτοια «λάθη» στη διεθνή πολιτική, από όσο ξέρουμε… δεν συνηθίζονται. Και πόσο «δούλεμα» πέφτει από την πλευρά του Ερντογάν, όταν «ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι», ότι η Τουρκία ήταν – και παραμένει αν έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες – ο παράδεισος των αιμοσταγών ισλαμιστών που μάχονται στη Συρία.
Και για να μην ο παραλείψουμε, στο τέλος η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου αναφέρει και «άλλους εξτρεμιστές», μη φανταστεί κανείς ότι το πρόβλημα εξαντλείται στο ισλαμικό κράτος. Διότι το να ισχυρίζεται ο φαιδρός Τούρκος πρόεδρος, ότι η χώρα του δεν έχει καμία σχέση με όσα γίνονται τώρα στη Συρία, είναι σα να ξεχνάει την Τζαμπχάτ Αλ Νούσρα… όσο και να προσπαθεί βλακωδώς να μας πείσει, πως όσοι πέρασαν στη Συρία, το έκαναν για… τουριστικούς λόγους.
Βέβαια και με το IS μια χαρά διαπραγματεύτηκε για να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους διπλωματικούς. Βρήκε την οργάνωση και τους αξιωματούχους της, συζήτησε επί μήνες, κεφάλι τούρκικο δεν… αποκολλήθηκε από τους ώμους. Λανθάνουμε;

Χαλίφης των σουνιτών

Χαλίφης των σουνιτών

**Από άρθρο του Γιώργου Καπόπουλου στο «Εθνος» (26.9.2014)

«Το μήνυμα Ερντογάν από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, όπου χαρακτήρισε παράνομη την υπό τον στρατηγό Σίσι ηγεσία της Αιγύπτου, δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές: Η Αγκυρα είναι προστάτης των σουνιτών από τη Συρία και το Ιράκ μέχρι και την Αίγυπτο.

Η στήριξη στον Μόρσι, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα αλλά και τη Χαμάς στη Γάζα είναι λιγότερο προκλητική από μια δημόσια στήριξη στην ISIS, στην Αλ Νούσρα και στη Χραρ Αλ Σαμ στη Συρία και στο Ιράκ. Παρ' όλα αυτά η Τουρκία σχοινοβατεί στη Μέση Ανατολή καθώς ο αρχηγός των ενόπλων του ΡΚΚ Καραγιλάν κατηγορεί την Αγκυρα ότι έναντι της απελευθέρωσης των ομήρων από την ISIS άναψε πράσινο φως στους τζιχαντιστές για την επίθεση κατά των Κούρδων στη Βορειοανατολική Συρία.

Δίχως αμφιβολία ο Ερντογάν, το ΑΚΡ αλλά και η Μουσουλμανική Αδελφότητα και η Χαμάς δεν μπορούν να ταυτισθούν με τους τζιχαντιστές. Παρ' όλα αυτά στοχεύουν στο ίδιο ακροατήριο, τους σουνίτες μουσουλμάνους εντός και εκτός Αραβικού Κόσμου.

(...) Διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στους σουνίτες όχι μόνον στη ρητορική αλλά και στην πράξη, καθώς είναι η μόνη περιφερειακή δύναμη που λόγω γειτνίασης μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά την τροπή της σύγκρουσης.

Ανταγωνίζεται ή μάλλον αντιπαρατίθεται ευθέως με τη Σαουδική Αραβία για την ηγεμονία επί των σουνιτών και δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση του στρατηγού Σίσι στην Αίγυπτο στηρίζεται πλήρως από το Ριάντ και βάλλεται μετωπικά από την Αγκυρα.

Μέσω Αιγύπτου ο Ερντογάν διαμηνύει στις ΗΠΑ, στη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία και στα Εμιράτα ότι η Τουρκία θεωρεί εαυτήν περιφερειακή δύναμη με τη δική της ατζέντα και όχι Αραβικό Βασίλειο ή Εμιράτο που αγωνίζεται να μη χάσει την εύνοια της Ουάσιγκτον και μοιραία σύρεται από τις επιλογές των ΗΠΑ.

Προφανώς ο Ερντογάν διαμηνύει ότι είναι παράγων παρενόχλησης κάθε στρατηγικής που παρακάμπτει την Τουρκία, ένα μήνυμα που έμμεσως πλην σαφώς διαμηνύει στις ΗΠΑ ότι καταγράφει την παροχή βοήθειας στο κουρδικό Βόρειο Ιράκ ως εχθρική για τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας του ενέργεια».

 
Πηγή: http://www.ethnos.gr/