Ξεπούλημα - Ξεσηκωμός (του Νίκου Μπογιόπουλου, για τη "μικρή" ΔΕΗ)

Τετάρτη, 2 Ιουλίου 2014

Ξεπούλημα - Ξεσηκωμός (του Νίκου Μπογιόπουλου, για τη "μικρή" ΔΕΗ)

ΠΡΩΤΟ: Όταν βγάζεις στο σφυρί μια επιχείρηση που σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα του Α’ τριμήνου 2014, ο τζίρος της άγγιξε το 1,5 δισ. ευρώ, που τα (προ φόρων, τόκων κλπ) κέρδη της ανήλθαν στα 309 εκατ. ευρώ και που ο ετήσιος κύκλος εργασιών της κινείται κατά μέσο όρο στα 6 δισ. ευρώ, τότε αυτό που κάνεις δεν είναι απλώς ξεπούλημα. Κινείται στα όρια της κλοπής και της αρπαγής…

ΔΕΥΤΕΡΟ: Όταν παραδίδεις στα ιδιωτικά συμφέροντα μεγάλο μέρος σημαντικότατων υποδομών ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας μαζί με το δικαίωμα να παράγουν και να διανέμουν ρεύμα. Όταν βάζεις «πωλητήριο|» σε δέκα μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και σε μεγάλο μέρος των κοιτασμάτων λιγνίτη που αντιστοιχούν σε κοιτάσματα 450 εκατομμυρίων τόνων. Όταν κόβεις το 30% του σώματος της επιχείρησης, το πιο προσοδοφόρο, και το παραχωρείς στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Όταν χαρίζεις έτοιμες υποδομές και  ταυτόχρονα με όλα αυτά παραδίδεις στον «επενδυτή» και εξασφαλισμένο πελατολόγιο που αντιστοιχεί στο 30% της ηλεκτρικής ενέργειας που πουλά η ΔΕΗ, τότε αυτό που κάνεις δεν είναι απλώς ξεπούλημα. Είναι πολιτικό και οικονομικό έγκλημα!

ΤΡΙΤΟ: Η υπόθεση της ΔΕΗ είναι ενδεικτική του κράτους που λειτουργεί ως συλλογικός κομματάρχης της ολιγαρχίας. Η μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, που φτιάχτηκε με το αίμα του λαού, πίνει το αίμα του λαού για να ποτίζει επί δεκαετίες ξένους και ντόπιους πλουτοκράτες. Και αφού η ΔΕΗ έκανε το «χρέος» της, αφού χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο για το κάθε λογής χαράτσωμα του κόσμου της δουλειάς, αφού μετατράπηκε σε δυνάστη που αρμέγει με απανωτές αυξήσεις τον μικρομεσαίο καταναλωτή ρεύματος για να χαρίζει ρεύμα στις «Πεσινέ», αφού έγινε ο μηχανισμός μέσω του οποίου η κοινωνική ανάγκη για ρεύμα μετατρέπεται σε εμπόρευμα πολυτελείας που όποιος δεν έχει να το πληρώσει οδηγείται στο μαγκάλι, αφού αξιοποιήθηκε ως κομματικό και συνδικαλιστικό φέουδο μιας επιφανούς γλίτσας που συνωθείται στο ξεδιάντροπο κλαμπ των αυτοαποκαλούμενων «σωτήρων», τώρα κομματιάζεται και τεμαχίζεται. Για να κάνει την ίδια δουλειά με πριν και για λογαριασμό και πάλι των «Πεσινέ».

Αλλά αυτή τη φορά η δουλειά θα γίνεται πιο μοβόρικα. Με όρους «Ελ Ντοράντο». Εκεί που δεν χωρούν τα περί «κοινωνικού ελέγχου» ούτε ως αυταπάτη. Εκεί που ο κανιβαλισμός της απομύζησης κέρδους αποτελεί ρουτίνα. Στα «Ελ Ντοράντο» της «ελεύθερης οικονομίας» τους, όταν τα ποσοστά κέρδους πρέπει να ανέβουν πάση θυσία, όταν το κεφάλαιο αναζητά νέα πεδία ληστρικής κερδοσκοπίας, τότε συνηθίζεται η λαϊκή αφαίμαξη να γίνεται χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και των πολιτικών υπηρετών της πλουτοκρατίας. Είναι τότε που το κράτος των «Πεσινέ» παραδίδει τις ΔΕΗ απευθείας στις «Πεσινέ».

ΤΕΤΑΡΤΟ: Όλα τα προηγούμενα στη γλώσσα των κυβερνώντων και της ΕΕ λέγεται «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας». Στη γλώσσα της πιάτσας και των κανονικών ανθρώπων λέγεται δουλεία και εκδούλευση στα μεγάλα συμφέροντα. Και στη γλώσσα της επιστήμης λέγεται κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός. Στην πιο τυπική, απροσχημάτιστη και αδηφάγα μορφή του.   

ΠΕΜΠΤΟ: Η υπόθεση της ΔΕΗ ανήκει σε εκείνες τις περιπτώσεις που ξεδιπλώνεται όλη η ξετσιπωσιά της καθεστωτικής προπαγάνδας. Η σάρα, η μάρα και οι «Πορτοσάλτε» της εν λόγω συνομοταξίας, όσους διαμαρτύρονται για το έγκλημα του ξεπουλήματος τους συκοφαντούν σαν «υπερασπιστές της αμαρτωλής ΔΕΗ»! Αλλά:

Οι πάντες γνωρίζουν πως αφενός όποιος είναι πραγματικά κατά του ξεπουλήματος ποτέ δεν υπερασπίστηκε τη ΔΕΗ που υπήρχε και υπάρχει. Υπερασπίζεται τη ΔΕΗ που θα μπορούσε και θα έπρεπε να υπάρχει. Δηλαδή μια επιχείρηση, στο πλαίσιο μιας οικονομίας και μιας πολιτικής που θα αντιλαμβάνεται το ρεύμα ως κοινωνικό αγαθό, την ενέργεια ως μοχλό κοινωνικής ανάπτυξης, τις υποδομές ως κοινωνική περιουσία και την ανθούσα ΔΕΗ ως όργανο δίκαιης κατανομής αυτού του κοινωνικού πλούτου. 

Αφετέρου, οι πάντες ξέρουν πως οι μόνιμοι ιδεολογικοί και επικοινωνιακοί βαστάζοι της πολιτικής που βάζει τη ΔΕΗ χαρατσώνει επί Μνημονίων και να  αυξάνει την τιμή του ρεύματος ανεξαρτήτως Μνημονίων, οι μόνιμοι σφουγγοκωλάριοι των κομμάτων που σήμερα ξεπουλάνε τη ΔΕΗ και που χτες την αξιοποιούσαν σαν κομματικό και συνδικαλιστικό φέουδο, είναι ακριβώς αυτή η σάρα και η μάρα των  «Πορτοσάλτε».  

ΕΚΤΟ: Μέσω της ΔΕΗ επανέρχεται με κατακλυσμιαίο τρόπο η μπουρδολογία που καμώνεται τον «επιστημονικό» λόγο, όταν αξιοποιεί το  δημόσιο χρέος ως πρόσχημα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Υποτίθεται ότι με την ιδιωτικοποίηση, αφενός θα εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από δαπάνες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Με αυτό τον τρόπο - όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης - το δημόσιο χρέος θα μειωθεί και μαζί του θα εκλείψουν και τα αίτια της λιτότητας...

Η ζωή τι λέει για όλα τα παραπάνω; Η ζωή λέει πως η αλήθεια, θαμμένη βέβαια από εκείνους που κανοναρχούν το δημόσιο λόγο και την ενημέρωση,  είναι εντελώς διαφορετική. Το αποδεικνύουν τα γεγονότα. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα το ξεπούλημα πάει χέρι – χέρι με την διόγκωση του χρέους αναλύθηκε στο χτεσινό σημείωμα της στήλης. Όπου, αντιπαραβάλλοντας τα στοιχεία του ξεπουλήματος που συντελείται επί 25 χρόνια με τα στοιχεία του δημόσιου χρέους, αποδεικνύεται ότι δεν μειώνεται αλλά διογκώνεται! Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι οι «σωτήρες» – εκποιητές δεν ξεπουλούν για να μειώσουν το δημόσιο χρέος. Ξεπουλούν λόγω του ταξικού τους χρέους. Είναι το ίδιο ταξικό χρέος που τους καθοδηγεί να αποστερούν το λαό από μισθούς, συντάξεις, κοινωνική φροντίδα, εργασιακά δικαιώματα, το ίδιο αυτό ταξικό χρέος τους καθοδηγεί να αποστερούν το λαό και από τη δημόσια περιουσία του.

Αλλά η αύξηση του χρέους δια της ιδιωτικοποίησης του κράτους δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Στις ΗΠΑ, τη «Μέκκα του καπιταλισμού», εκεί που έχει ιδιωτικοποιηθεί ακόμα και η έννοια «κράτος», το χρέος από το 2009 και μέσα σε μια 5τία πήγε από το 65% στο 102% του ΑΕΠ  - 12,7 τρισ. ευρώ. Στην Ιαπωνία το ίδιο διάστημα εκτινάχτηκε από το 174% στο 227% - 7,2 τρισ. ευρω. Στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποτελεί τα 2/3 της τρόικας των ιδιωτικοποιήσεων και των «απελευθερώσεων», το χρέος ανήλθε από 79,9% στο 87,1% -11,4 τρις. ευρώ (Χάρης Σαββίδης, «Ημερησία»).

Το υπόδειγμα της Βρετανίας

Το πιο χαρακτηριστικό, όμως, παράδειγμα που αποκαλύπτει το ψεύδος της θεωρίας περί «επωφελών» ιδιωτικοποιήσεων είναι η Βρετανία. Εδώ και 30 χρόνια η Βρετανία του κεντροαριστεροδέξιου «θατσερισμού βασιλεύει η αρχή «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν». Στη θέση του «ατόμου» βάλτε τις περίφημες «αγορές». Ας δούμε, όμως, ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της τριακονταετούς εφαρμογής της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης στη Βρετανία, σχετικά με το δημόσιο χρέος της χώρας (στοιχεία ΟΟΣΑ, Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών):

• Το 1980, τέσσερα χρόνια μετά από την έλευση του ΔΝΤ στο Λονδίνο έπειτα από πρόσκληση των Εργατικών και ένα χρόνο μετά από την άνοδο της Θάτσερ στην πρωθυπουργία, το δημόσιο χρέος της Βρετανίας βρισκόταν στο 58% του ΑΕΠ της. Σήμερα έχει εκτιναχτεί στο 90,6% του ΑΕΠ και ξεπέρασε το 1,7 τρισ. ευρώ.
• Το 1980 το χρέος των νοικοκυριών στη Βρετανία ήταν στο 37% του ΑΕΠ. Σήμερα έχει τριπλασιαστεί και ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ.
• Το 1980 το χρέος των επιχειρήσεων στη Βρετανία ήταν στο 64% του ΑΕΠ. Το 2010 είχε διπλασιαστεί και είχε ανέλθει στο 126% του ΑΕΠ.
• Συνολικά το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Βρετανίας ήταν το 1980 στο 160% του ΑΕΠ της. Σήμερα το συνολικό χρέος της χώρας έχει υπερδιπλασιαστεί και ξεπερνά το 400% του ΑΕΠ της.

Επαναλαμβάνουμε: Αυτά είναι τα αποτελέσματα του μεγαλύτερου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων όλων των εποχών που συντελέστηκε στη Βρετανία. Αυτά συμβαίνουν στη «Μέκκα» των ιδιωτικοποιήσεων. Το ξεπούλημα τριάντα χρόνων στη Βρετανία αυτό που είχε ως αποτέλεσμα δεν ήταν η μείωση του χρέους, αλλά ο πολλαπλασιασμός του.

Ωστόσο στην Ελλάδα, οι κοσμοπολίτες του ξεπουλήματος, που αποκαλούν τους άλλους «επαρχιώτες», πουλούν φούμαρα περί «επωφελών ιδιωτικοποιήσεων που μειώνουν το χρέος», όταν είναι αποδεδειγμένο πως όσο περισσότερο ξεπουλούν - στη Βρετανία, στην Ελλάδα, στη Γουαδελούπη - τόσο περισσότερο το χρέος αυξάνεται! Και τούτο διότι πολύ απλά το δημόσιο χρέος, με ή χωρίς ιδιωτικοποιήσεις, συνεχίζει να συνιστά «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού» που αξιοποιείται ως ένας «από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης» του κεφαλαίου μέσα από την κλοπή του λαού και μέσα από το «ξεπούλημα του κράτους (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Α' τόμος, σελ. 779).

ΕΒΔΟΜΟ: Η σάρα και η μάρα του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, έχει βαλθεί, ήδη και προκαταβολικά, με αφορμή τις διαμαρτυρίες κατά του ξεπουλήματος της ΔΕΗ και της χώρας να βαφτίσει την αντίσταση στην λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων σαν «διασάλευση της τάξης»! Τις κινητοποιήσεις σαν «υπονόμευση του τόπου»! Τις απεργίες σαν «εκβιασμό των μειοψηφιών»! Απέναντι στον δικό τους πολιτικό εκβιασμό και την δική τους ιδεολογική τρομοκρατία, η απάντηση βρίσκεται πάλι στην επισήμανση του Μαρξ:  Φροντίστε – έλεγε – να μην είστε λίγοι όταν θα υπερασπίζεστε το δίκιο γιατί τότε θα σας χτυπήσουν στο όνομα της «πάταξης της ανταρσίας». Φροντίστε να είστε εκατομμύρια. Τότε δεν θα μπορούν να μιλούν για «παρανομία». Γιατί τότε θα πρόκειται για ξεσηκωμό!  

Αναδημοσιεύεται από το enikos.gr