Μετανεωτερικός ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και το αλυσόδεμα Ελλάδας και Κύπρου - του Θόδωρου Μπατρακούλη

Μετανεωτερικός ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και αλυσόδεμα Ελλάδας και Κύπρου

          Aπό τον 19ο αιώνα και εντεύθεν, στο πλαίσιο του «Ανατολικού Ζητήματος», η Ρωσία ήταν σημαντικός αντίπαλος των δυνάμεων της Δύσης.[1] Πρώτα η αυταρχική-δεσποτική τσαρική Ρωσία, κατόπιν η πρώην Σοβιετική Ένωση, τελευταία η καπιταλιστική Ρωσία. Μετά το 1989-1991, όλες σχεδόν οι χώρες του πρώην υπό σοβιετική ηγεμονία συνασπισμού και πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», ενσωματώθηκαν στο δυτικό στρατόπεδο, με ενεργό ρόλο στην αντιπαράθεση αυτή. Οι δυνάμεις της Δύσης, με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, επιδιώκουν να αποκλείσουν παντελώς και με όλα τα μέσα την οποιανδήποτε εξάρτηση της Δύσης από τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ έχουν ακόμη τουλάχιστον την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία, ενώ η Ρωσία ανακτά, αργά αλλά σταθερά, την ισχύ της. Παρά την άνοδο της ισχύος της - υπό την ηγεσία του Κομουνιστικού Κόμματος - Κίνας, ενδεχομένως, οι Αμερικανοί θεωρούν ως προτεραιότητα την απομόνωση, από συμμάχους, στρατηγικά σημεία και πόρους, της ορθόδοξης Ρωσίας - στην οποία αναγεννάται η αυτοκρατορική ιδέα. Οι χώρες που διατηρούσαν και διατηρούν ποικίλους δεσμούς με τη Ρωσία στο χώρο των Βαλκανίων ήταν η πρώην Γιουγκοσλαβία, κατόπιν η ορθόδοξη Σερβία, η ορθόδοξη Ελλάδα και η ορθόδοξη Κύπρος, και σε έναν βαθμό η Βουλγαρία. (Στη Μέση Ανατολή, το Ιράν και η Συρία έχουν στενές σχέσεις με τη Ρωσία, το κάθε κράτος για τους ιδιαίτερους λόγους του). Ενας από τους βασικούς λόγους που οι Δυτικοί (το ΝΑΤΟ) επενέβησαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία με τόσο ωμούς και μεθοδικούς τρόπους ήταν για να στερήσουν την Ρωσία από τον δυνητικό μοναδικό σύμμαχο στα Βαλκάνια και να την αποκόψουν από τους Σέρβους.

        Στην Ελλάδα, όπου διατηρούνται οι δεσμοί αυτοί ακόμη από τον λαϊκό παράγοντα (αδυνατούμε εδώ να αναλύσουμε τους λόγους), θα μπορούσε να συμβεί η συντριβή χωρίς οίκτο που επιφυλάχθηκε στην πρώην Γιουγκοσλαβία! Αλλά, επειδή οι αρνητικές πλευρές μιας τέτοιας επέμβασης ήταν μεγαλύτερες από τις θετικές, οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας έκαναν μια άλλη επιλογή. Η μέθοδος που υιοθέτησαν στα μακρόπνοα στρατηγικά τους σχέδια δεν ήταν η ένοπλη επίθεση, όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά ένα άλλο όπλο πιο αποτελεσματικό. Ο στραγγαλισμός και το κυριολεκτικό αλυσόδεμα της Ελλάδας και της Κύπρου και ο απόλυτος έλεγχος, μέσω κυρίως τριών καθοριστικών μεθόδων. Πρώτον μέσω του πολυπολιτισμικού αφελληνισμού. Δεύτερον μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού Ελλάδας και Κύπρου. Τρίτον μέσω της πληθυσμιακής συρρίκνωσης των Ελλήνων, της άμεσης και έμμεσης γενοκτονίας και της πληθυσμιακής αλλοίωσης μέσω της λαθρομετανάστευσης. Τέταρτον μέσω της αφαίρεσης εδαφών (Δυτική Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρος, Αιγαίο), όπως έχει αρχίσει από το 1974 στην Κύπρο.[2] Τελικός στόχος η πλήρης εξασθένηση και υποταγή της Ελλάδας και της Κύπρου σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό. Ωστε ο Ελληνισμός να μην είναι στρατηγικός παίκτης στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και τα δύο ελληνικά κράτη να μετατραπούν σε πιόνια.

         Η απόφαση του Eurogroup της 15^ης Μαρτίου συναρτούσε το σχέδιο διάσωσης των  κυπριακών Τραπεζών με επιβολή έκτακτου φόρου σε όλες τις καταθέσεις. Η απόφαση προκάλεσε οργή και διαδηλώσεις στην Κύπρο, και ανησυχία σε διάφορες χώρες. Στον αμερικανικό τύπο επισημαινόταν ότι η Ευρωζώνη θα έπρεπε να αναγνωρίσει το λάθος της και να επανορθώσει γρήγορα τη ζημιά, ζητώντας από την Κύπρο την επιβολή «κουρέματος» στις καταθέσεις που ξεπερνούν το εγγυημένο επίπεδο και στους κατόχους τραπεζικών ομολόγων. Επίσης, καταγράφονταν η ανακοίνωση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, στην οποία τονιζόταν ότι «παρακολουθεί στενά την κατάσταση στην Κύπρο» και ότι «είναι σημαντικό να εργασθούν από κοινού η Κύπρος και οι εταίροι της στην Ευρωζώνη για την επίλυση της κατάστασης, με τρόπο υπεύθυνο και δίκαιο που θα διασφαλίζει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα». Οι Ρώσοι ηγέτες επέκριναν αμέσως σφοδρά την απόφαση του Eurogroup. Πέραν του ότι το μέτρο της φορολόγησης των καταθέσεων ζημίωνε πολλούς πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας (ανάμεσά τους και «ολιγάρχες») που διατηρούν καταθέσεις σε κυπριακές τράπεζες, ορισμένοι αναλυτές έκαναν λόγο και για πλήγμα που δεχόταν το ίδιο το ρωσικό οικονομικό πρότυπο της περιόδου Πούτιν.

         Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η ΕΕ, παρά τις ιδιομορφίες τους, είναι αντίστοιχα θεμελιωδώς εθνοκρατοκεντρική διαδικασία και δομή.[3] Εξάλλου, oι τράπεζες χωρίς τα χρήματα των καταθετών είναι μαγαζιά χωρίς εμπόρευμα. Με τα λεφτά των καταθετών και με τη συναίνεσή τους κάνουν χρηματοδότηση επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, κερδοσκοπία αλλά και οικονομικό πόλεμο. Όμως, στην τρέχουσα φάση εξελίξεων στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, η Γερμανία επιδιώκει την μετατροπή άλλων κρατών σε φτωχά, εξαρτημένα οικονομικά και απόλυτα χειραγωγούμενα προτεκτοράτα. Στο πλαίσιο αυτό, στην Κύπρο, μαζί με τα Μνημόνια, θέλει να αποκτήσει τον έλεγχο και του τραπεζικού τομέα με παράλληλη αποσύνθεση των οικονομικών δομών.[4]

        Η απόφαση της Βουλής (36 Όχι, 19 παρών, 1 απουσία) εξέφραζε ακόμη ένα κυπριακό Όχι, αυτή τη φορά κυρίως στους Γερμανούς και τους άλλους δυτικούς τραπεζιτικούς ομίλους. Αλλά, το ‘Όχι είναι η αναγκαία συνθήκη σωτηρίας όχι όμως και ικανή. Χρειάζεται άμεσα η εκπόνηση μιας στρατηγικής που θα επιτρέψει τη σωτηρία Κύπρου και Ελλάδας και θα εντάξει τον αγώνα τους σε ένα ευρύτερο διεθνές πλαίσιο». H πρόταση που διατυπώνει ο Γιώργος Καραμπελιάς: «Κατ’ αρχάς πρέπει να πιέσουμε τους Έλληνες κυβερνητικούς υπευθύνους να συμπαρασταθούν με κάθε μέσο στην Κύπρο, έστω και τώρα προτάσσοντας βέτο σε οποιοδήποτε μέτρο που θα σπρώχνει την Κύπρο στη χρεοκοπία και στην οικονομική σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου. Κατά δεύτερο λόγο, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα ανοικτό και άρρηκτο μέτωπο Ελλάδας και Κύπρου σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Κύπρος και η Ελλάδα θα έχουν κοινή μοίρα και στάση. Κι όσο για το εάν θα πρέπει να εγκαταλείψουμε εμείς και η Κύπρος το ευρώ, υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική στρατηγική την οποία υιοθετεί ήδη και το 25% των… Γερμανών! Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Και ας είμαστε βέβαιοι, πως αυτή η επιλογή την επόμενη περίοδο θα γίνει όλο και πιο ελκυστική για πολλές δυνάμεις στη νότια Ευρώπη και θα αγγίξει και τον στρατηγικής σημασίας άξονα Γαλλίας-Γερμανίας. Μόνο με αυτή την απειλή η οποία διατυπώνεται ήδη στην Ιταλία θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε κάποια πιθανή συμμαχία των λαών του νότου της Ευρώπης και να αποφύγουμε μία δική μας μονομερή έξοδο. Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι αυτό να μην πραγματοποιηθεί με μόνα θύματα εμάς, αλλά να αγκαλιάσει όλη την ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουμε εναλλακτικές συμμαχίες που δεν θα μας αφήσουν μόνους μας απέναντι στους νεοθωμανούς που καραδοκούν.»[5] Ποιός θα μας σώσει; Eμείς οι ίδιοι. Όσο αναζητούμε σωτήρες απ’ έξω ή εσωτερικούς και δεν αυτενεργούμε, η κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο θα χειροτερεύει. Στηριζόμενοι κυρίως στις δικές μας δυνάμεις, και ασφαλώς με κατάλληλες συμμαχίες θα βγούμε από τα αδιέξοδα.

Θόδωρος Μπατρακούλης

theobatrak@gmail.com

http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

---

[1] Βλ. και το υπό έκδοσιν βιβλίο του γράφοντος Ευρωπαική πολιτική και Ανατολικά Ζητήματα.

[2] Βλ. και Δαμιανός Βασιλειάδης, «Οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ο Ελληνισμός», 22.03.2013, kostasxan.blogspot.gr/

[3] Βλ. Παναγιώτης Ηφαιστος, Εθνική Κοσμοθεωρία, συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου, Αθήνα: Εκδόσεις Ποιότητα, 2009, ιδιαίτ. κεφ. 2, σ. 49-50, κεφ. 6, σ. 251-268.

[4] Βλ. και Σωτήρης Σιδέρης, «Το τετραετές σχέδιο Σόιμπλε για τη διάλυση της Κύπρου», Η Ελλάδα αύριο, 20.03.2013, σ. 8-9.

[5] Γ. Καραμπελιάς, «Το όχι της Κύπρου και οι άθλιοι των Αθηνών», 19.03.2013, www.ardin-rixi.gr.

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ - Πυκνώνουν τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Καμία εμπλοκή! Καμιά συμμετοχή!

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ - Πυκνώνουν τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Καμία εμπλοκή! Καμιά συμμετοχή!
18/09/12
1. Η καπιταλιστική κρίση, οι δυσκολίες στη διαχείρισή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, αλλά και στις ΗΠΑ, οι συνέπειές της ακόμη και στις καπιταλιστικές οικονομίες που εξακολουθούν να έχουν προς το παρόν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, δυναμώνουν τους ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στη Νοτιοανατολική Ασία, στην Κασπία και στην Κεντρική Ασία, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική.

Ιδιαίτερα, άκρως επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που εκδηλώνεται με την υλοποίηση σχεδίου ιμπεριαλιστικής επέμβασης για την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων μεγάλων οικονομικών ομίλων κρατών-μελών της ΕΕ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική, στον Περσικό Κόλπο, για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό με την Ρωσία, την Κίνα, τη συμμαχία των BRICS, που απειλούν την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».

Η κατάσταση αυτή συνδυάζεται με τη διοχέτευση κεφαλαίων σε πολεμικές συγκρούσεις ως μέσο ελέγχου της καπιταλιστικής κρίσης.

Οι εξελίξεις θέτουν συνεχώς και πιο επίμονα τη σχέση καπιταλισμός - κρίση - πόλεμος.

2. Βασικός στόχος της κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης είναι ο έλεγχος και η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του νερού, των ενεργειακών αγωγών και μεταφορικών «αρτηριών», για να αποκτήσουν περισσότερα κέρδη τα μονοπώλια, κατακτώντας μεγαλύτερα μερίδια των αγορών.

Ο στόχος αυτός βρίσκεται πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ με πρωτεργάτες τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, στο Αφγανιστάν το 2001, στο Ιράκ το 2003 και πρόσφατα στη Λιβύη. Οι πόλεμοι αυτοί οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν με τη χρησιμοποίηση των προσχημάτων της «πάταξης της τρομοκρατίας», τη «χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας» και άλλα που χρησιμοποιούνται και πάλι σήμερα στην προετοιμασία νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στη Συρία και το Ιράν.

3. Η ένοπλη σύγκρουση στη Συρία, που ξεκίνησε το Μάρτη του 2011 κι έχει προκαλέσει το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, παρουσιάζει συνεχώς νέα στοιχεία, εξελίξεις, που συνδέονται με την ξένη επέμβαση στις υποθέσεις της Συρίας και στη σύγκρουση των περιφερειακών και παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Μετά τα τρία βέτο, που έθεσαν τους τελευταίους μήνες στο Συμβούλιο Ασφαλείας η Ρωσία και η Κίνα, εμποδίζοντας τη διεθνή «νομιμοποίηση» της ξένης στρατιωτικής επέμβασης για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, βλέπουμε να ενισχύεται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τον Αραβικό Σύνδεσμο, τη Γαλλία, αλλά και τους «περιφερειακούς παίκτες», ιδιαίτερα την Τουρκία, το Κατάρ, και τη Σαουδική Αραβία, η επιχείρηση εξοπλισμού και γενικότερης στήριξης των ενόπλων αντικαθεστωτικών.

Οι θέσεις για «ζώνες απαγόρευσης πτήσεων», «ζώνες προστασίας των προσφύγων», αλλά και η αναγνώριση κυβέρνησης αντικαθεστωτικών, εντάσσονται στο σχεδιασμό προετοιμασίας ιμπεριαλιστικής επίθεσης.

Την ίδια ώρα η επίκληση από τον Ομπάμα του κινδύνου χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής (χημικών, βιολογικών) από το καθεστώς Άσαντ, που οι ΗΠΑ θέτουν ως «κόκκινη γραμμή», διαμορφώνει το έδαφος για πιθανή προβοκάτσια και στρατιωτική επέμβαση, όπως στην περίπτωση του Ιράκ.

Στα πλαίσια της σχεδιαζόμενης στρατιωτικής επέμβασης οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συγκεντρώνουν αεροναυτικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στον Περσικό κόλπο.

Βασικό στοιχείο που λειτουργεί ανασταλτικά και εμποδίζει μέχρι στιγμής τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στη Συρία, είναι ιδιαίτερα η στάση της Ρωσίας που διαθέτει στρατιωτική βάση στο Συριακό λιμάνι Ταρτούς, αλλά και της Κίνας, που στηρίζουν το Συριακό καθεστώς.

Η στάση αυτών των δυνάμεων καθορίζεται από τα μεγάλα οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, του Περσικού Κόλπου και της Κεντρικής Ασίας, που διακυβεύονται σε περίπτωση ανατροπής των καθεστώτων της Συρίας και του Ιράν και της αντικατάστασής τους από πολιτικές δυνάμεις που θα θέτουν εμπόδια στη συνεργασία με τις Κίνα - Ρωσία.

Βασικά επίσης στηρίγματα της Συριακής κυβέρνησης είναι το Ιράν και η Χεσμπολά. Το Ιράν, που γνωρίζει πως σε περίπτωση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ θα «σφίξει ο κύκλος» γύρω του, ήδη παρέχει πολιτική, οικονομική και στρατιωτική στήριξη στη Συρία.

Η ένοπλη σύγκρουση στη Συρία και η γενικότερη αντιπαράθεση διαχέεται ήδη στη γύρω περιοχή όπως δείχνουν οι συγκρούσεις στο Λίβανο αλλά και στην Νοτιοανατολική Τουρκία, ενώ η κατάσταση οξύνθηκε με τις αντιδράσεις που πυροδότησε η προβοκατόρικη κινηματογραφική ταινία, στις ΗΠΑ, που προσβάλλει τους Ισλαμιστές.

Η όξυνση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας απέναντι στο Ιράν κλιμακώθηκε τους τελευταίους μήνες με το εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου και άλλες παρεμβάσεις με στόχο την ανατροπή της ηγεσίας του.

Οι παρεμβάσεις αυτές και οι πιέσεις για την καθυστέρηση και ματαίωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν συνδυάζονται με τις απειλές και τους σχεδιασμούς του Ισραήλ για βομβαρδισμό Ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.

Γίνεται φανερό πως μια αλλαγή στη Συρία, όπως και μια αποδυνάμωση της Χεσμπολά στο Λίβανο, θα διευκόλυνε τα ισραηλινά σχέδια επίθεσης στο Ιράν, τα οποία, αν υλοποιηθούν, μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή μας με βαριές συνέπειες, ανθρώπινα θύματα και υλικές καταστροφές, νέα κύματα προσφύγων και μεταναστών.

4. Τα γεγονότα που ξεκίνησαν πριν ενάμισι χρόνο στη Συρία, έχουν τη ρίζα τους στο εσωτερικό της χώρας, στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που βιώνουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Προβλήματα που οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (ιδιωτικοποιήσεων, της συρρίκνωσης των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και εισοδημάτων), που προωθούνται προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης για τη βελτίωση της θέσης της στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Ταυτόχρονα εκδηλώθηκε και η προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης στα εσωτερικά της Συρίας από τις ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία. Έγινε φανερό πως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το Ισραήλ, ενδιαφέρονται για την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση του συσχετισμού μέσα στο συριακό αστικό καθεστώς, γιατί η ηγεσία του είναι σύμμαχος δυνάμεων στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και αντιτίθεται στις ιμπεριαλιστικές θέσεις και σχεδιασμούς για την περιοχή που προωθούν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, το οποίο ακόμα κατέχει Παλαιστινιακά και Συριακά εδάφη.

Η αποδυνάμωση του Συριακού καθεστώτος, ή ακόμη κι η ανατροπή του, μπορεί να ανοίξει την «όρεξη» όχι μόνο σε ιμπεριαλιστικά σχέδια επίθεσης κατά του Ιράν αλλά και σε νέους διαμελισμούς κρατών της περιοχής, σε ντόμινο αποσταθεροποίησης και αιματοχυσιών, κάτι που θα φέρει νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως οι πανηγυρισμοί αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων για την λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» ήταν αβάσιμοι, υποτιμούσαν είτε αποσιωπούσαν τις ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις του σχεδίου για τη «νέα Μέση Ανατολή», αλλά και τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων των χωρών αυτών να εκτονώσουν, να χειραγωγήσουν τις λαϊκές αντιδράσεις και να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση των καπιταλιστικών καθεστώτων. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται μεταξύ των άλλων, από τις εξελίξεις στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, η οποία επί πλέον αναβαθμίζει το ρόλο της στην περιοχή.

Σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ τονίζει ότι η πορεία της Συρίας είναι εσωτερική της υπόθεση και το κόμμα μας συγκεντρώνει την προσοχή στο κύριο, που αυτή τη στιγμή είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι ανάλογες επεμβάσεις στην περιοχή, με τη συμμετοχή μάλιστα και της Ελλάδας. Η αντίθεσή μας σε μια πιθανή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, ή ανάλογη επίθεση στο Ιράν, δεν σημαίνει παραίτηση από την κριτική στάση που διατηρεί τη Κόμμα μας απέναντι στα αστικά καθεστώτα αυτών των χωρών.

5. Η κατάσταση περιπλέκεται λόγω της όξυνσης των ανταγωνισμών που προκαλούνται για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου, τις έρευνες σε Ελληνικές περιοχές, αλλά και την ένταση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας.

Το Ισραήλ επιδιώκει να αντισταθμίσει τη διάρρηξη των σχέσεων με την Τουρκία με την αναβάθμιση της παρέμβασής του (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Οι σχεδιασμοί του μέσα στο καλοκαίρι προωθήθηκαν με απανωτές επισκέψεις αξιωματούχων του σε Ελλάδα και Κύπρο.

6. Το Κόμμα μας απευθύνεται στην εργατική τάξη, στους λαούς της περιοχής και τονίζει πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές και την ένταξη αυτού του αγώνα στον αγώνα για την εξουσία. Στο έδαφος αυτό μπορούν να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, δημιουργικά και να αξιοποιήσουν για δικό τους όφελος, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα είναι λαϊκή περιουσία.
Τώρα να δυναμώσει η πάλη για να αποτραπεί κάθε εμπλοκή, κάθε συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους!

http://www.kke.gr/anakoinoseis_grafeioy_typoy/anakoinosh_toy_politikoy_grafeioy_ths_ke_toy_kke_-_pyknonoyn_ta_synnefa_toy_imperialistikoy_polemoy_kamia_emplokh_kamia_symmetoxh?morf=1