Ο αυτόνομος αντιμνημονιακός χώρος και οι εκλογές

Ο αυτόνομος αντιμνημονιακός χώρος και οι εκλογές Της Κίνησης Πολιτών Άρδην Το κίνημα των Αγανακτισμένων άλλαξε την Ελλάδα και τον εκλογικό χάρτη της χώρας, αποσταθεροποιώντας τελεσίδικα τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό, και ως προς αυτό μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι και υπερήφανοι. Ταυτόχρονα όμως απέτυχε παταγωδώς να αποτελέσει ή να συγκροτήσει νέα πολιτικά υποκείμενα, ικανά να εγκαινιάσουν μια νέα πολιτική πορεία στη χώρα. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ένας πανάρχαιος πολιτικός κανόνας: Όταν ένα κοινωνικό κίνημα δεν κατορθώνει να συγκροτήσει μια δική του εναλλακτική πολιτική λύση, τότε αναπόφευκτα κάποιες άλλες «όμορες», ή οππορτουνιστικές υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις, καλύπτουν το σχετικό κενό. Σε αυτή τη διαπίστωση επιμένουμε εδώ και καιρό. Και, δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε περίτρανα. Από την Αριστερά αυτό το κενό το κάλυψε κατ’ εξοχήν ο ΣΥΡΙΖΑ και από τα δεξιά οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ακόμα και η Χρυσή Αυγή, η οποία κατόρθωσε να πείσει το πιο ακατέργαστο κομμάτι των αγανακτισμένων ότι είναι απλώς ένα «αντισυστημικό» κόμμα και όχι ένα κόμμα νεοναζί τραμπούκων. Παράλληλα, οι δυνάμεις που θέλησαν να εμφανιστούν ως οι πολιτικοί εκφραστές του κινήματος των Αγανακτισμένων είτε αυτοχειριάστηκαν προεκλογικά –όπως η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη– είτε εμφανίστηκαν στις εκλογές με σχήματα παντελώς αναξιόπιστα, που πέτυχαν μάλλον τη γελοιοποίηση ενός σημαντικού αυτόνομου κινήματος. Στη διάρκεια των εκλογών δεν θελήσαμε να τοποθετηθούμε, για να μη θεωρηθεί ότι υπονομεύουμε κακόβουλα μια προσπάθεια σε εξέλιξη. Αντίθετα, σήμερα θα ήταν εγκληματική παράλειψη να το αποφύγουμε, δεδομένου ότι θα πρέπει να συναχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα και ταυτόχρονα να εξηγήσουμε για ποιο λόγο εμείς απείχαμε από τη συμμετοχή στις εκλογές. Δύο εκλογικά σχήματα εμφανίστηκαν, διεκδικώντας την έκφραση του κινήματος των «αγανακτισμένων», το Κίνημα δεν Πληρώνω, ή τουλάχιστον ένα μέρος του, και το ΕΠΑΜ μέσα από τον συνδυασμό ΟΧΙ, και συγκέντρωσαν και τα δύο ένα ποσοστό γύρω στο 0,9% (το πρώτο λίγο λιγότερο –0,88%– και το δεύτερο λίγο περισσότερο –0,92%). Το πρώτο, το Κίνημα δεν πληρώνω, προσπάθησε να μεταβάλει σε πολιτική δύναμη ένα κίνημα στηριγμένο στις κινητοποιήσεις ενάντια στα χαράτσια και τα διόδια, και το δεύτερο προσπάθησε να ταυτίσει το κίνημα των αγανακτισμένων με ένα αίτημα άμεσης εξόδου από το ευρώ και μετάβασης στη δραχμή. Τα εκλογικά τους αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά έως απογοητευτικά. Διότι το μεν πρώτο κίνημα κατόρθωσε να συρρικνώσει ένα αξιοθαύμαστο κοινωνικό κίνημα ανυπακοής σε ένα περιοριστικό εκλογικό σχήμα, «ειδικού σκοπού», χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και πρόγραμμα για την κρίση, το δε δεύτερο προσπάθησε, αντί άλλης πολιτικής γραμμής, να προβάλει μια τυχοδιωκτική πολιτική αντίληψη, πως αποτελεί λύση για το ελληνικό πρόβλημα η οικειοθελής έξοδος από το ευρώ, την ίδια στιγμή που η Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί για να μας… εκδιώξει! Γιατί κυριάρχησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες Όμως οι Έλληνες αγανακτισμένοι απέδειξαν πως είχαν περισσότερο μυαλό. Διότι ενώ γνωρίζουν πως το ευρώ αποτελεί βραχνά για την ελληνική οικονομία, ταυτόχρονα γνωρίζουν ή συνειδητοποίησαν πως η οικειοθελής έξοδος εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, όχι μόνο οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς, αφήνοντας την Ελλάδα εντελώς μόνη σε μια αντιπαράθεση με την Τουρκία και τον νεοθωμανισμό. Γι’ αυτό εν τέλει επέλεξαν μια αντιμνημονιακή λύση, που μπορεί μεν να οδηγήσει σε κρίση του ευρώ ή έξοδο από αυτό, χωρίς όμως οι Έλληνες να αναλαμβάνουν οι ίδιοι το κόστος μιας οικειοθελούς εξόδου. Οι Έλληνες ψήφισαν κυρίως απόρριψη του μνημονίου, με ταυτόχρονη παραμονή στο ευρώ. Αυτή είναι η εντολή που έδωσαν στον Σύριζα, τον Καμμένο, ακόμα και στη ΔΗΜΑΡ. Αν μια πολιτική αντίστασης στους Γερμανούς οδηγήσει σε σύγκρουση γύρω από το ευρώ, αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα. Και υπάρχουν περισσότερες εκδοχές. Ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση ή και απόρριψη του μνημονίου με παραμονή, είτε σύγκρουση με αφετηρία την Ελλάδα, και γενικότερη κρίση του ευρώ και έξοδος, ίσως όχι μόνο της Ελλάδας. Και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες επιλέγουν τον δρόμο της αντίστασης με πρόταση και αναβαθμούς. Δεν είναι διατεθειμένοι να τα παίξουν όλα σε μία ζαριά. Έτσι, ενώ ηχεί ωραία στα αυτιά μας το σύνθημα «επιστροφή στη δραχμή», και ενώ κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί υποχρεωτικά στο τέλος του παιγνιδιού, δεν είναι δυνατόν να προταθεί άμεσα, χωρίς μια διαφορετική οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να περάσει στη δραχμή, είτε αν εκδιωχθούμε επειδή αντιστεκόμαστε, είτε όταν θα έχουν οικοδομηθεί διαφορετικές οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις για μια ανεξάρτητη πορεία. Πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος που το θέτει, παρά την παροιμιώδη ακινησία του, το ΚΚΕ, το οποίο υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, μόνο αφού και εάν υπάρξουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Αντίθετα άνθρωποι όπως ο Καζάκης ή ο Λαπαβίτσας το έθεταν ως άμεσο αίτημα οικειοθελούς εξόδου, άσχετα με τις συνέπειες. Αυτή η άποψη που, για λόγους αδιευκρίνιστους μέχρι σήμερα, προβλήθηκε ιδιαίτερα από μερικούς μπατιρισμένους επιχειρηματίες –ο νοών νοείτω– όπως ο Κουρής στον Άλτερ ή ο Κοντομηνάς και άλλοι από τις τηλεοράσεις τα ραδιόφωνα και τα έντυπά τους, χάιδευε τα αυτιά των αγανακτισμένων Ελλήνων. Έτσι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η επιστροφή στη δραχμή και ο προφήτης της –Καζάκης– προβλήθηκαν σε υπέρμετρο βαθμό, για να καταβαραθρωθεί μια ωραία πρωΐα, όταν πάλι, για αδιευκρίνιστους λόγους, οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες πραγματοποίησαν μια καθολική στροφή. Έτσι η υπερβολική δημοσιότητα για το συγκεκριμένο ζήτημα έμεινε μετέωρη και άρχισε να καταδεικνύεται το κενό συνολικής πρότασης που αναπόφευκτα συνόδευε μια τέτοια αντίληψη. Αναπόφευκτα, διότι όταν αγνοείς την γεωπολιτική πραγματικότητα της χώρας, που δεν επιτρέπει βίαιες και εθελούσιες εξόδους, αλλά απαιτεί ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ανάταξης της οικονομίας και της κοινωνίας, προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγεις καταστροφές στα εθνικά θέματα από τους καραδοκούντες άσπονδους φίλους μας, και επενδύεις απλώς στην οικονομική απελπισία, αργά ή γρήγορα θα βρεθείς μπροστά στην πραγματικότητα. Η φυγή προς τα εμπρός Και τότε πέφτεις στη φυγή προς τα μπρος. Αφού το ΕΠΑΜ πραγματοποίησε ένα συνέδριο ανυπόφορα αντιδημοκρατικό –το ίδιο, μέσα από όσες ιντερνετικές ζωντανές αναμεταδόσεις δεν έκοψε, μας έδωσε μια εικόνα του– μέσα σε μερικές μέρες αποφάσισε να κατέβει στις εκλογές. Σύμμαχοί του η Δημοκρατική Αναγέννηση του Στέλιου Παπαθεμελή, με την συνεπικουρία του στρατηγού Αϋφαντή του αρχαιολατρικού ΣΚΕΠ, του Παπανικόλα των Οικολόγων Ελλάδος που στις προηγούμενες εκλογές είχε κατέβει με το ΛΑΟΣ, του Χατζηαναστασίου της Ελλήνων Πολιτείας και άλλων ανύπαρκτων ή αστείων γκρουπούσκουλων. Από τις εκλογές του 2007 είχαμε καλέσει τον Στέλιο Παπαθεμελή να πάψει επί τέλους να βάζει φραγμό στη συγκρότηση του αντιστασιακού πατριωτικού χώρου, επιμένοντας πεισματικά να διατηρεί ένα δικό του εκλογικό σχήμα, ενώ ήταν προφανές πως μετά από 34 χρόνια στη Βουλή (!) και τις πολλαπλές αποτυχημένες προσπάθειες για αυτόνομη εκλογική κάθοδο είχε ολοκληρώσει έναν τον κύκλο και θα μπορούσε και θα έπρεπε να συμβάλει ατομικά και μόνο σε νέες προσπάθειες. Θα έπρεπε επιτέλους να «παραμερίσει», ή να συμμετάσχει σε εκλογικά σχήματα –π.χ. Ανεξάρτητοι Έλληνες– όπου θα μπορούσε να παίξει και ένα συνολικά θετικό πολιτικό ρόλο, διότι και γνώσεις διαθέτει και πείρα. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον, οι ΠΑΣΟΚογενείς προσωπικότητες –Τσοβόλας, Χαραλαμπίδης και τα τελευταία χρόνια κυρίως ο Παπαθεμελής– εννοούν να «καίνε» συστηματικά κάθε δυνατότητα συγκρότησης του χώρου, με το αρχηγικό και μονοδιάστατο μήνυμα που εκπέμπουν. Επαναλαμβάνουμε πως και ο Χαραλαμπίδης και ο Παπαθεμελής θα ήταν χρήσιμοι ατομικά στη χώρα και το κίνημα, αλλά όχι ως πολιτικός πόλος ανασύνθεσής του – εκεί λειτούργησαν αρνητικά και τα τελευταία χρόνια αυτό ισχύει προπαντός για τον Παπαθεμελή. Ο τελευταίος έφτασε να συμμετάσχει σε ένα εκλογικό σχήμα που έδινε τον τόνο στην επιστροφή στη δραχμή, χωρίς αυτό να αποτελεί πραγματική θέση ενός ανθρώπου που έχει συναίσθηση της θέσης της χώρας και των εθνικών και γεωπολιτικών διακυβευμάτων. Αντίθετα, η συμμετοχή του σε έναν τέτοιο χώρο απέβη αρνητική όχι μόνο για τους τελευταίους δικούς του υποστηρικτές που τον εγκατέλειψαν, αλλά και για τον χώρο που συμμάχησε μαζί του! Άραγε ούτε τώρα έλαβε το μήνυμα; Όσο για το ΕΠΑΜ, η σύμπραξή του με όλα αυτά τα σχήματα, που έγινε γιατί δεν ήταν έτοιμο για μια αυτόνομη κάθοδο, αντί να προσθέσει αφαίρεσε, μια και ταύτισε ένα νέο σχήμα με το ξεπερασμένο παρελθόν και με φιγούρες του περιθωρίου. Αν μάλιστα σε όλα αυτά προστεθεί ένα στυλ ανέξοδου τσαμπουκά, από απόσταση ασφαλείας, όπως αυτό είχε φανεί με τις συκοφαντίες ενάντια στη Σπίθα, στην επίθεση ενάντια στο Άρδην, στον Καμμένο γιατί δεν τα χάρισε όλα στον Καζάκη, και εν τέλει στον Μανόλη Γλέζο και μάλιστα για το μόνο θέμα που κανείς δεν μπορεί να τον επικρίνει, δηλαδή την αγωνιστικότητά του, – τότε αντιλαμβανόμαστε γιατί, όσο περνούσαν οι ημέρες, το σχήμα αυτό αποδυναμωνόταν αντί να συσπειρώνεται. Γι’ αυτό και οι αντιμνημονιακοί πολίτες προτίμησαν εν τέλει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένο, ακόμα και τον νέο-φιλελεύθερο Τζήμερο, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τις απόψεις του, διότι πρόβαλαν μια σχετικά πιο ρεαλιστική άποψη και είχαν ένα καθαρότερο προφίλ. Η προσπάθεια συνεχίζεται Κατά συνέπεια ο αυτόνομος πατριωτικός αντιμνημονιακός χώρος βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης. Διότι τα συνθήματα και την ευαισθησία του τα καρπώθηκαν άλλοι –χονδρικά, ο Τσίπρας την αντιμνημονιακή διάσταση και ο Καμμένος την πατριωτική–, έτσι ώστε είναι δύσκολο έως αδύνατο να ταυτιστούν με τον ένα πόλο από τους δύο, ενώ όσοι δοκίμασαν να τον εκφράσουν πολιτικά απέτυχαν παταγωδώς Το αίτημα μιας αυτόνομης συγκρότησης ενός πόλου αντιστασιακού και πατριωτικού ταυτόχρονα, αυτό που ανεδείχθη στις πλατείες από την πρώτη στιγμή, εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο, παρά την πολιτική υποχώρηση που αποτέλεσαν αυτές οι εκλογές. Και θα συνεχίσει να τίθεται με όλο και μεγαλύτερη επιτακτικότητα την αμέσως επόμενη περίοδο. Εμείς είμαστε στρατευμένοι από καιρό σε αυτή την κατεύθυνση. Να συγκροτηθεί, επί τέλους, ένας πατριωτικός, κοινωνικός, οικολογικός και αμεσοδημοκρατικός πολιτικός πόλος. Και όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, μόνο ένα σχήμα που θα περιλαμβάνει ταυτόχρονα και στις τέσσερις αυτές συνιστώσες μπορεί να μας εκφράσει. Στις νέες συνθήκες, θα αποδειχτεί πολύ σύντομα πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δυνάμεις με τέτοιες ευαισθησίες και χαρακτηριστικά υπάρχουν σε ένα μεγάλο μέρος των υπαρκτών πολιτικών σχημάτων και κυρίως μέσα στον ίδιο τον κόσμο. Για να επιταχύνουμε τις διαδικασίες και στα υπαρκτά σχήματα και στο λαϊκό σώμα θα πρέπει να οικοδομήσουμε ακριβώς αυτόν τον ελλείποντα πολιτικό κρίκο. Και σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν και πρέπει να παίξουν σημαντικό ρόλο όλοι οι άνθρωποι που αγωνιούν για τη συγκρότησή του: Όσοι στρατεύτηκαν στη Σπίθα, στα Κινήματα Δεν Πληρώνω, στο ΕΠΑΜ, στην Κίνηση Πολιτών Άρδην καθώς και σε άλλες μικρότερες ή τοπικές συσπειρώσεις του κινήματος των «Αγανακτισμένων» σε όλη την Ελλάδα, και προπαντός οι περισσότεροι που έμειναν έξω από όλα αυτά σχήματα, δυσπιστώντας, πρέπει επί τέλους να συστρατευτούν, αποκλείοντας τις εξημμένες κεφαλές, τις περιθωριακές φιγούρες και τους αρχηγίσκους, ώστε να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά το όραμα της συγκρότησης ενός ανάλογου πολιτικού πόλου. Κίνηση Πολιτών Άρδην www.ardin-rixi.gr 210-3826319

Το μήνυμα της 6ης Μαίου, η ‘‘επόμενη μέρα’’ και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενα

Το μήνυμα της 6ης Μαίου, η ‘‘επόμενη μέρα’’και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενα Καταρχάς, ας προσπαθήσουμε να δούμε το μήνυμα των εκλογών της 6ης Μαίου: Σε γενικές γραμμές οι ψηφοφόροι έδειξαν να ζητούν: (α) Απαλλαγή από τα δεσμά του ΔΝΤ, των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, για τα οποία, όπως έχει καταδειχτεί από γνώμες έγκριτων νομικών/πανεπιστημιακών «υπάρχει θέμα νομιμότητας» (περίπου 65% των εκλογέων). (β) Συνδυασμό μιας πολιτικής ανακούφισης από τη λιτότητα με μη επιβολή πρόσθετων μέτρων εναντίον των εργαζομένων λαïκών στρωμάτων (περικοπές, βαρύτερη φορολογία) και, βεβαίως, με ανάπτυξη, (γ) Παραμονή στην Ευρωζώνη (σχεδόν 90% των ψηφισάντων), (δ) Συνεργασία περισσότερων των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση, (ε) Απονομή δικαιοσύνης και τιμωρία όλων των υπαιτίων της πορείας της Ελλάδας στη χρεοκοπία. Παράλληλα, η πτώση των ποσοστών του δικομματισμού, από σχεδόν 80% στο 33% αποτελεί μία δυναμική κοινοβουλευτική επανάσταση - μοναδική στην Ιστορία, σε μία ανεπτυγμένη χώρα, μέλος της ΕΕ. Με την ετυμηγορία του ο λαός, πέραν του ότι εξέφρασε την οργή και την δυσαρέσκειά του, φαίνεται ότι δίνει κάποιο χρόνο στα κόμματα, καθώς και στην Ευρώπη και στο ΔΝΤ. Ισως ζητά να του κάνουν μια νέα πρόταση πιο αξιόπιστη και πιο υπεύθυνη, που να είναι σύνθεση προτάσεων από όλες τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις της χώρας και της Ευρώπης. Αυτή η νέα πρόταση δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τους εκβιασμούς, τους εμπαιγμούς και την εθνική ταπείνωση που βίωσε την διετία 2010-2012, από την σταδιακή δημιουργία μιας κρίσης δανεισμού, και τελικά τις Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια. Η σύσταση μίας κυβέρνησης συνεργασίας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία, η οποία προφανώς θα διαρκέσει - ενώ πιθανότατα θα συνοδευθεί από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η σημερινή έλλειψη κυβέρνησης δεν είναι ότι καλύτερο για την Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν είναι η μεγάλη καταστροφή. Υπάρχουν και άλλες χώρες, πολύ περισσότερο χρεωμένες από την Ελλάδα, όπως το Βέλγιο (με κριτήριο το συνολικό χρέος), οι οποίες δεν έχουν κυβέρνηση για πολλούς μήνες. Ωστόσο, στην της Ελλάδας, υπάρχουν σημαντικότατα θέματα, τα οποία απαιτούν άμεσες αποφάσεις. Πρώτον, σε πολύ σημαντικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Η Σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ, που θα πραγματοποιηθεί στο Σικάγο στο διάστημα 18 έως 21 Μαΐου, θα προωθήσει βασικές αρχές και πολιτικές που θα διαμορφώσουν τη Συμμαχία του 2020 και μετά. Ενώ, μέχρι στιγμής εδώ δεν έχει σχηματιστεί κυβέρνηση, οι Σκοπιανοί επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να κερδίσουν υποστηρικτές για την ένταξη τους στην Βορειοατλαντική Συμμαχία. Επισήμως η ατζέντα της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ δεν περιλαμβάνει την ένταξη νέων μελών αλλά την αποχώρηση της Συμμαχίας από το Αφγανιστάν και την επίτευξη συμφωνίας με την Ρωσία για την πυραυλική ασπίδα. Ωστόσο, σύμφωνα με δημοσίευμα εφημερίδας των Σκοπίων πριν από λίγες ημέρες, ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, Νικολά Γκρούεφσκι ετοιμάζει αιφνιδιασμό λίγο πριν την Σύνοδο. Πιο συγκεκριμένα ο Νικολά Γκρούεφσκι φέρεται να ετοιμάζεται να προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ονομασία «Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας» και στη συνέχεια να ζητήσει ως αντάλλαγμα την πρόσκληση για ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ. Ετσι, αναμένεται σκληρή μάχη για το τελικό κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου. Παράλληλα ανεβαίνει το θερμόμετρο μεταξύ της Ε.Ε. και της Τουρκίας καθώς η Άγκυρα έχει προειδοποιήσει ότι προτίθεται να θέσει βέτο στη συμμετοχή της πρώτης στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ εξαιτίας της ψυχρότητας που αναπτύσσεται ενόψει της κυπριακής προεδρίας της Ε.Ε. Εξάλλου το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι το Ισραήλ δεν θα κληθεί να συμμετέχει στην συγκεκριμένη Σύνοδο Κορυφής και η Τουρκία πανηγυρίζει. Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Α. Φ. Ράσμουσεν δήλωσε ότι ο λόγος που δεν καλείται είναι επειδή δεν συμμετέχει στις κύριες αποστολές του ΝΑΤΟ, ενώ οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι αιτία είναι η επίθεση των ισραηλινών στο Μαβί Μαρμαρά. Εξάλλου, ανάμεσα στις πολύ σπουδαίες εξελίξεις που διαδραματίζονται στην ευρύτερη περιοχή είναι τα ενδεχόμενα δημιουργίας ενός ημιανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), με την υποστήριξη της Τουρκίας, αλλά και σύστασης μιας ιδιότυπης τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας, «που βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα δημιουργήσει έναν οικονομικό γίγαντα που θα ελέγχει νερά, πετρέλαια και αγωγούς στην περιοχή, μια δύναμη που μπορεί να περιθωριοποιήσει Ελλάδα και Κύπρο. Εκτός κι αν ....». Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Αγκυρα θεωρούσε casus belli την ίδρυση κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν. Το 2012, η Τουρκία όχι μόνο αναγκάζεται να αποσύρει την απειλή πολέμου, αλλά φέρεται να έχει συμφωνήσει αλλά και να υποστηρίξει την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, θέτοντας σε Ουάσιγκτον και Ερμπίλ, σειρά συγκεκριμένων προυποθέσεων για να συναινέσει στην ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του σημερινού Ιράκ, προϋποθέσεις που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να ικανοποιήσουν Κούρδοι και Αμερικανοί, με κυριότερο ζητούμενο, βραχυπρόθεσμα, τη διάλυση των ανταρτών και της οργάνωσης του ΡΚΚ. «Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή, ένα σχέδιο που έχει ως στόχο, εκτός των άλλων, τη δημιουργία ενός σουνιτικού τουρκο-κουρδικού μπλοκ, απέναντι στο σιιτικό μπλοκ που έχει δημιουργήσει η Τεχεράνη με την κυβέρνηση του Αλ Μαλίκι στη Βαγδάτη, την κυβέρνηση του Άσαντ στη Δαμασκό, τη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου και την (σουνιτική) Χαμάς της Λωρίδας της Γάζας, την οποία ο Ερντογάν καταβάλλει προσπάθειες να συμπεριλάβει στο σουνιτικό στρατόπεδο, για ευνόητους λόγους» [Βλ. Σάββας Καλεντερίδης, Ποιανού το λάκκο σκάβει η Αγκυρα, (3) και (4), http://infognomonpolitics.blogspot.com]. Στο κεφάλαιο των δημοσιονομικών της Ελλάδας, το κουπόνι του ομολόγου αξίας 20 δις γεν (4,5%), για το οποίο έχουμε προθεσμία 30 ημερών, το ομόλογο αγγλικού δικαίου, ύψους 463 εκ. €, το οποίο λήγει στις 15 Μαΐου - συνολικά οφείλονται 7 δις € σε ομόλογα αγγλικού δικαίου. Το σημαντικότερο εδώ δεν είναι η πληρωμή των 463 εκ. €, αφού υπάρχει πρόβλεψη, αλλά η αποδοχή της χωρίς διαγραφή - μία πολύ δύσκολη απόφαση, που θα ληφθεί εντός της σημερινής μέρας -, επειδή η μη πληρωμή τους στο 100% θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία (‘‘πιστωτικό γεγονός’’), σε συνδυασμό με δικαστικές διεκδικήσεις των κατόχων τους. Αφετέρου, η πληρωμή θα δημιουργούσε προβλήματα με αυτούς που υποχρεώθηκαν σε διαγραφή από το PSI). Επιπλέον εκκρεμεί η λήψη των επομένων δόσεων του διακρατικού δανείου. Ας σημειωθεί ότι, τα νέα ομόλογα, τα οποία εκδόθηκαν σε αντικατάσταση των παλαιοτέρων στα πλαίσια του PSI, λήξης το 2023, διαπραγματεύονται με απόδοση 23,1% - δηλαδή, στο 77% της αξίας τους, γεγονός που σημαίνει ότι, προεξοφλείται μία επόμενη διαγραφή από τις αγορές. Για σύγκριση, το γερμανικό δεκαετές ομόλογο έχει απόδοση 1,56%. (Βλ. Βασίλης Βιλιάρδος, Το μήνυμα των εκλογών, http://theodorosbatrakoulis. blogspot.com) Τα διλήμματα και οι εκβιασμοί που έχουμε γνωρίσει, η τρομοκρατία και οι επιθέσεις εκ μέρους των τοκογλύφων δανειστών θα ενταθούν σε μεγάλο βαθμό. Πόσο μάλλον εάν θεωρήσει κανείς, αυθαίρετα, ότι, τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία ή η Κομισιόν, είναι απλώς υπάλληλοι τους. Με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ελληνική θύελλα στην Ευρώπη» η εφημερίδα Le Monde (φύλο της 10ης Μαίου) δημοσίευσε πολυσέλιδο αφιέρωμα στην Ελλάδα, αναφερόμενη στην αδυναμία σύστασης κυβέρνησης και τις συνέπειες που απορρέουν για την Ευρώπη. Ο Ζακ Ντελπά μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης επισημαίνει ότι «πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα έχει σύνορα με την Τουρκία, είναι κοντά στη Συρία, το Λίβανο και το Ισραήλ. Εάν την εγκαταλείψουμε η χώρα μπορεί να γίνει η Σομαλία της Ευρώπης». «Ανίκανη να σχηματίσει κυβέρνηση, η χώρα αυτή που είναι της κατηγορίας φτερού για την ευρωζώνη, βυθίζει και πάλι την Ένωση στην κρίση», γράφει στον υπότιτλό της, ενώ στις εσωτερικές της σελίδες με εκτενή αρθρογραφία και πίνακες, μιλάει για «το άρρωστο μέλος μιας εύθραυστης ευρωζώνης». «Το ελληνικό δηλητήριο παραλύει την Ευρώπη» γράφει η Le Monde και υπογραμμίζει ότι «η εξέγερση των ψηφοφόρων εναντίον της λιτότητας, υποθηκεύει το ευρωπαϊκό σχέδιο βοήθειας, ενώ επανέρχεται στη σκηνή το θέμα εξόδου της Αθήνας από τη Νομισματική Ένωση». Εξάλλου, το μεγάλο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, κυκλοφόρησε σήμερα, 14 Μαίου, με τίτλο: «Αντίο Ακρόπολη» και με φωτογραφία τα συντρίμμια ενός αρχαιοελληνικού κίονα και ενός κομματιασμένου ευρώ. Το έγκυρο περιοδικό επιλέγει να δείξει την… έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, και προτείνει στη γερμανική κυβέρνηση να προχωρήσει στην υλοποίησή της. Οσο κι αν η ακραία προσέγγιση του γερμανικού τύπου φαίνεται σκληρή στον ελληνισμό, οι ακραίες προσεγγίσεις μοιάζουν ενδεχομένως με πιθανόν σενάριο. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα δεδομένα οι Έλληνες πολίτες και τα κόμματα τους οφείλουν να είναι προσεκτικοί μεν, αλλά αποφασισμένοι για όλα, καθώς και να σεβαστούν και να υπερασπίσουν την κοινή βούληση, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές. Άλλωστε η κατάσταση στην Ευρωζώνη επιδεινώνεται σταδιακά αλλά μάλλον σταθερά. Η Ισπανία και η Ιταλία δείχνουν να ακολουθούν στην εξέλιξη των δημοσιονομικών τους την Ελλάδα. Η έκθεση του ΔΝΤ για τη γερμανική οικονομία αφήνει πολλά κενά, κυρίως λόγω της πολύ επικίνδυνης εξάρτησης της από τις υπόλοιπες χώρες. Παράλληλα, εκκρεμούν το δημοψήφισμα στην υπερχρεωμένη Ιρλανδία, σε σχέση με το δημοσιονομικό σύμφωνο που θέλει να επιβάλλει στην ΕΕ η Γερμανία, καθώς επίσης η νέα πολιτική γραμμή της Γαλλίας - ενώ η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Μ. Βρετανία κλπ. δεν αντιμετωπίζουν μικρότερα προβλήματα. Απαιτείται λοιπόν υπομονή και ψυχραιμία από όλους τους Έλληνες, καθώς επίσης αυτοσυγκράτηση και επαγρύπνηση απέναντι στους κινδύνους που εγκυμονεί η περίπλοκη - σε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ επίπεδο - κατάσταση. Καλό θα ήταν να αποφεύγεται εκ μέρους κάθε ελληνικού πολιτικού φορέα οποιαδήποτε αναφορά σε υποθετικά σενάρια περί μονομερούς ‘‘αποβολής’’ ή αποχώρησης από το κοινό νόμισμα. Καταρχάς κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις ευρωπαïκές συνθήκες. Και κυρίως η οικειοθελής έξοδος εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, όχι μόνο οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς, αφήνοντας την Ελλάδα μόνη απέναντι στην Τουρκία και τον νεοθωμανισμό. Στα δημοσιονομικά και θεσμικά ζητήματα η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να συντάσσεται με τους “ευρωσκεπτικιστές” και να προωθεί μέτωπο με τις χώρες ‘‘PIGS’’ (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία), - ως ένα βαθμό και με την Ιταλία - ενισχύοντας στον μεγαλύτερο βαθμό την οικονομική της αυτονομία και αυτοδυναμία. Επρεπε, και μπορεί, να προχωρήσει στην συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους από το 1974 και μετά, καθώς και του PSI και των δύο δανειακών συμβάσεων (κυρίως αυτής του 2010). Και στη βάση των πορισμάτων αυτής της επιτροπής, μπορεί και πρέπει να απαιτήσει την αποδοχή από τους δανειστές της άρνησης πληρωμής του απεχθούς χρέους και την αναδιαπραγμάτευση, αρνούμενη την λογική της υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας (και των συντασσόμενων με τις θέσεις της κρατών μελών) και του ΔΝΤ. Επί πλέον, υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος για την Ελλάδα: Η δορυφοροποίηση έναντι της στρατηγικής του νεοοθωμανισμού, η οποία προωθείται και με την τάση ενίσχυσης των ανταλλαγών με την Τουρκία, που έτεινε να μεταβληθεί στο νέο περιφερειακό ιμπεριαλιστικό υποσταθμό της περιοχής. Κατόπιν των παραπάνω, γιατί να μη συμφωνήσουμε (όπως, νομίζω, και η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών) με τα ‘‘επτά σημεία’’ που έθεσε ο επί κεφαλής του κινήματος Ανεξάρτητοι Ελληνες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την συνάντησή τους στο πλαίσιο των προσπαθειών για την συγκρότηση κυβέρνησης, ως όρους συμμετοχής του κινήματος σε μια κυβέρνηση ‘‘εθνικού σκοπού’’, όπως την ονόμασε ο κ. Καμμένος; Κι ένα ερώτημα: Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε να μην συγκαλέσει - και την Κυριακή και τη Δευτέρα - κοινή σύσκεψη των επικεφαλής των εισερχόμενων στη Βουλή πολιτικών σχηματισμών στην οποία θα συμμετείχε, μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη, και ο Πάνος Καμμένος; Θόδωρος Μπατρακούλης Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;;;;

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;;;; Στις 6/5/2012 έχουμε εκλογές. 32 κόμματα θα διεκδικήσουν τη ψήφο μας. Κατηγοριοποιούνται με 5 τουλάχιστον κριτήρια: 1. Μνημονιακά, αντί-Μνημονιακά 2. Αριστερά (από Σταλινικά, έως σοσιαλδημοκρατικά), δεξιά (από κρατιστικά, φιλελεύθερα, λαϊκιστικά έως κόμμα οπαδών της Αρείας φυλής ή νεοπαγείς φασίστες) 3. Φίλο-Ευρωπαϊκά, αντί-Ευρωπαϊκά (εναντίον της καπιταλιστικής Ευρώπης). 4. Επαναστατικά (ανατροπή του καπιταλισμού), μεταρρυθμιστικά του συστήματος. 5. Δραχμή, Ευρώ. Αυτό το κριτήριο διαπερνά αριστερούς και δεξιούς, επαναστάτες και μεταρρυθμιστές, τους υπέρ της λιτότητας ή της αύξησης του ΑΕΠ. Οι πέντε αυτές ευρείες κατηγορίες συμπλέκονται και έχουμε δεξιά αντί-Μνημονιακά, όπως δεξιά υπέρ και κατά της Ευρώπης. Όλα τα αριστερά είναι αντί-Μνημονιακά αλλά και από αυτά άλλα υπέρ και άλλα κατά της Ευρώπης. Στην ουσία κανένα κόμμα δεν είναι Μνημονιακό. Απλά τα δύο κόμματα εξουσίας (το ΠΑΣΟΚ σε όλες τις φάσεις, και η ΝΔ στη φάση του PSI) έχοντας δεχτεί τους όρους των δανείων θεωρούνται ως Μνημονιακά. Θα παρατηρήσουμε ότι πριν κανείς δηλώσει αντί-Μνημονιακός θα πρέπει να δηλώσει αντί-Πτωχευτικός. Το ερώτημα «τις πταίει;» δεν έχει απαντηθεί ακόμα και βέβαια οι απαντήσεις ποικίλουν ανάλογα με την οπτική γωνία του απαντούντος. Ούτε το ερώτημα του πως βγαίνουμε από την Πτώχευση έχει απαντηθεί από κανέναν. Μπορεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα να είναι ληστρικό αλλά οι απαντήσεις: «το γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου» ή «το χρέος είναι επαχθές και δεν το αναγνωρίζουμε» είναι μάλλον παιδικές αν μη τι άλλο. Αυτό που είναι βασικό είναι πως πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δημοκρατία δίχως απόδοση δικαιοσύνης εξ ορισμού δεν υφίσταται. Θα σημειώσουμε τις εξής αξιοπρόσεκτες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό: ΔΕΞΙΑ (πολυδιάσπαση σε έξη κόμματα). ΠΑΣΟΚ (συμπαγές έστω και αν χάνει ψήφους προς κάθε κατεύθυνση). ΚΚΕ (δεν θέλει να κυβερνήσει, δεν έχει πρόγραμμα, εθνική ανεξαρτησία ισοδύναμη με την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από το λαό). ΣΥΡΙΖΑ (έμαθε το εισαγωγικό μάθημα της πολιτικής θεωρίας: τα κόμματα σκοπό ύπαρξης έχουν την εξουσία). Το ότι θα πάει στο Σύνταγμα μετά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα θέλαμε να το δούμε. Το ότι θα κάνει κυβέρνηση με ψήφους του Καμμένου θα θέλαμε επίσης να το δούμε. ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (αυτοκτόνησαν, το ΔΗΣΥ/ΔΡΑΣΗ κατεβαίνουν χωριστά). ΟΧΙ (Παπαθεμελής-Ε.ΠΑ.Μ, μια Χριστιανό-κομμουνιστική συμμαχία;;;). Από τα 32 αυτά κόμματα έχουμε έναν αριθμό ο οποίος είναι αντί-ευρωπαϊστές. Σε αυτά συγκαταλέγονται πολλά από τα αριστερά κόμματα, (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΟΧΙ και άλλα ) όπως επίσης και το ακραίο δεξιό Χρυσή Αυγή. Υπάρχει μια ισχυρή τάση σε ολόκληρη την Ευρώπη από αριστερά και δεξιά να ακυρωθεί το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο και για αυτό ευθύνονται κυρίως οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία και Ιταλία οι οποίες για δύο δεκαετίες πέραν του ευρώ (με μεγάλες δομικές αδυναμίες ) και τη Συνθήκη της Λισσαβόνας (αφού Γαλλία και Ιρλανδία καταψήφισαν το ευρωπαϊκό Σύνταγμα) δεν προχώρησαν στις αναγκαίες προσαρμογές στην πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης πάνω σε βάσεις που ανταποκρίνονταν στις νέες συνθήκες του παγκόσμιου καταμερισμού παραγωγής και ανταγωνισμών. Οι κινήσεις αυτές είναι προφανές πως βρίσκουν ανταπόκριση και στην Ελλάδα μετά από τα αίσχη του πολιτικού κατεστημένου (κόμματα εξουσίας και αντιπολίτευση) επί τρις δεκαετίες να ψεύδονται ή να ονειροβατούν. Το ζήτημα είναι ζωτικό για την Ελλάδα. (αυτό μπορεί να αξιολογείται ως φοβικό σύνδρομο. Δυστυχώς δεν είναι). Για άλλες χώρες της ΕΕ αυτό δεν ισχύει. Για να αναλυθεί το ζήτημα θα χρειάζονταν ένα βιβλίο. Ένα είναι βέβαιο, για την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή ή αντί-Ευρωπαϊκή τοποθέτησή της αποτελεί καίριο υπαρξιακό πρόβλημα. Αρκεί μόνο η γεωγραφία και τα τεκταινόμενα στην περιοχή για να καταλάβουμε τη θέση της Ελλάδος μέσα ή έξω από την ΕΕ. Η ΕΕ δεν είναι πανάκεια, είναι μια κατεύθυνση, ένα εργαλείο, μια μη ολοκληρωμένη πρόταση, αλλά δημιουργεί σταθερότητα τουλάχιστον στην Ευρώπη. Σε διαφορετική περίπτωση, ας μην ξεχνάμε ποτέ το παρελθόν της Ευρώπης. Για κάποιους αυτή η συζήτηση παίρνει άλλες διαστάσεις: οι επαναστάτες αντί-καπιταλιστές θεωρούν πως μια έξοδος της Ελλάδος από την ΕΕ θα είναι η αρχή του τέλους της Ένωσης και του καπιταλισμού. Εντάσσεται λοιπόν η αποχώρηση της Ελλάδος από την ΕΕ σε ένα ευρύτερο σχέδιο παγκόσμιων ανακατατάξεων προς όφελος της οποιαδήποτε ιδεολογίας τους. Το ίδιο πρεσβεύουν εν πολλοίς και οι εθνικιστές-(φασίστες;). Βάζουμε ένα ερωτηματικό στον όρο φασίστες ο οποίος αδιακρίτως απονέμεται σε δεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς διότι η θεωρία και η ιδεολογία του φασισμού (Μουσολίνι) είναι μια λεπτή υπόθεση και ενέχει πολλούς κινδύνους από μια ενδελεχή ανάλυση και για πολλά κόμματα της αριστεράς. Οι απόψεις αυτές των Ελλήνων «επαναστατών» είναι άκρως επικίνδυνες και για τους ίδιους, αλλά κυρίως για τον τόπο. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι ενός κυκλώνα ο οποίος έχει αρχίσει να σχηματίζεται και ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει ορατός σε όλο του το μένος. Κάποιοι, πριν ένα χρόνο, οραματίζονταν μια μεγάλη Αραβική Άνοιξη και κάποιοι περίμεναν τη μεγάλη ανατροπή από εκεί. Είναι περιττό να περιγράψει κανείς τι πραγματικά έχει συμβεί στην περιοχή. Ολόκληρη η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στα πρόθυρα της Σομαλοποίησης. Όσο για τα Βαλκάνια, αυτά παλεύουν να σταθούν όρθια με έξωθεν βοήθεια από οπουδήποτε. (ΕΕ ή ΝΑΤΟ. Το Κόσσοβο ζητάει την αναγνώρισή του από τον Ισλαμικό Σύνδεσμο μέσω Τουρκίας). Οι εκλογείς καλούνται να εκλέξουν με κριτήριο: το συμφέρον της πατρίδας, τα προσωπικά τους συμφέροντα ή των συντεχνιών, ή των τοπικών κοινωνιών στις οποίες ανήκουν, το πόσο πληροφορημένοι είναι, και πως οραματίζονται το μέλλον της χώρας. Όλοι οραματίζονται μια αναγέννηση, μια αλλαγή, μια φυγή από το παρελθόν. Όμως, η δημογραφική και συντεχνιακή δομή της χώρας είναι αδήριτη. Τις εκλογές θα καθορίσουν οι γέροντες, οι συνταξιούχοι και οι συντεχνίες. Επίσης, ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση των ψηφοφόρων, θυμού ή ψυχρού υπολογισμού θα έχουμε και ανάλογα αποτελέσματα κυρίως για τα κόμματα των άκρων. Ο θυμός και η αγανάκτηση δεν έχουν φτάσει ακόμα στο επίπεδο της κατανόησης του βάθους και του εύρους του προβλήματος της ελληνικής κοινωνίας. Επ' αυτού θα ήταν πολύ χρήσιμο να μελετηθούν οι αναλύσεις του Π. Κονδύλη. Αυτή η σύντομη παρουσίαση σκοπό δεν έχει να προτρέψει ή να αποτρέψει κάποιους να ψηφίσουν το χ ή ψ κόμμα. Ούτε προφασίζεται πως κατέχει την «επιστημονική αλήθεια». Αυτή η πανάκεια ανήκει σε άλλους. Επιστημονική αλήθεια στο ιστορικό-κοινωνικό φαντασιακό δεν υπάρχει. Σκοπό έχουμε να δείξουμε τι συμβαίνει περίπου με τα 32 αυτά κόμματα και πως κατηγοριοποιούνται. Προσωπικά, όπως κάναμε κάθε φορά, θα ψηφίσουμε, και αυτό προτείνουμε σε όλους. Νικόλαος Α. Μπινιάρης συγγραφέας οικονομικός και πολιτικός αναλυτής 2/5/2012