Κριτικές παρατηρήσεις και σχόλια του Δαμιανού Βασιλειάδη στο άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά "Η λαϊκή βούληση και ένα αντιλαϊκό πολιτικό σύστημα"

Κριτικές παρατηρήσεις και σχόλια σε άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά

Κριτικές παρατηρήσεις και σχόλια του Δαμιανού Βασιλειάδη στο άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά "Η λαϊκή βούληση και ένα αντιλαϊκό πολιτικό σύστημα"

Σκίτσο: Κ. Μητρόπουλου
Μεγέθυνση

του Δαμιανού Βασιλειάδη

 

Ένας σοβαρός αναλυτής με αξιώσεις επιστημονικής δεοντολογίας και έχοντας πραγματικά ανεξάρτητη κριτική σκέψη, υπεράνω κάθε προσωπικού, κομματικού, ιδεολογικού ή οποιουδήποτε άλλου συμφέροντος, που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την σκέψη του, πρέπει να θέτει κριτήρια στην ανάλυσή του, με βάση τα οποία μπορεί ο αναγνώστης να αποφανθεί, αν τα κριτήρια αυτά είναι σωστά και η ανάλυση  αντικειμενική.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς έχει τέτοιες αξιώσεις. Οπότε το θέμα που τίθεται προς κρίση είναι, εάν και κατά πόσο οι εκτιμήσεις που κάνει, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι δηλαδή θέμα θεωρητικής και πρακτικής εμπειρίας και ικανότητας (και όχι μόνο), να αναλύσει και εκτιμήσει σωστά την πραγματικότητα αυτή, στην οποία αναφέρεται.

Στο σημείο αυτό θα αντιπαραθέσω την δική μου εκτίμηση, που προϋποθέτω κι εγώ για τον εαυτό μου ότι έχει τις προϋποθέσεις αντικειμενικότητας που αναφέρω για τον Γιώργο Καραμπελιά.

Αυτό φυσικά θα το επιβεβαιώσει ή διαψεύσει αυτή η ίδια η πραγματικότητα.

Είναι γεγονός ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς είναι δεινός αναλυτής, αλλά, δεν θέλω να πω ότι κάνει και «δεινά» λάθη, αλλά ότι μπορεί να κάνει και «δεινά» λάθη.

Ασφαλώς αυτή η άποψη ισχύει για τον καθένα, αλλά και για μένα, είτε είμαι δεινός αναλυτής είτε όχι.

Όμως η διαφορά που μπορεί να υπάρχει έγκειται στο γεγονός ότι έχω κάνει προβλέψεις σε πάρα πολλά θέματα, που επιβεβαιώθηκαν από τις μετέπειτα εξελίξεις με κύρια πρόβλεψη που διατύπωσα με την παραίτησή μου από το ΠΑΣΟΚ το 1977. Τότε κατέθεσα γραπτώς ότι με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, όταν σύμπας ο «προοδευτικός χώρος» ήταν φανατικά υπέρ της «αλλαγής» και δεν ήταν δυνατό να ακουστεί κάποια άλλη φωνή, αρχίζει μια κατηφορική πορεία, που τώρα την βιώνουμε τόσο δραματικά και είδε κύριος πότε αυτή θα αντιστραφεί. Από μόνη της φυσικά όχι.

Θα καταθέσω κάποιες απόψεις, που άλλες επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του Γιώργου Καραμπελιά και άλλες είναι είτε διαμετρικά αντίθετες, είτε είναι σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, διαφοροποιημένες από τις δικές του.

Εν κατακλείδι το θέμα της διαφορετικής οπτικής, με την οποία ο κάθε άνθρωπος προσεγγίζει την αλήθεια των πραγμάτων έχει σχέση «σε τελευταία ανάλυση» με την κοσμοθεωρία του, που απορρέει από τα άπατα μονοπάτια ή λεωφόρους της γενεαλογικής ζωής και διαδρομής του καθενός.

 

Κατωτέρω παραθέτω με μαύρα γράμματα και πλάγια γραφή τις δικές μου απαντήσεις στην επιχειρηματολογία του Γιώργου Καραμπελιά. Άφησα την επιχειρηματολογία του ολόκληρη, για να μπορεί ο αναγνώστης να έχει άμεση και πλήρη γνώση των δικών του απόψεων, για να αποφύγω και ο ίδιος την επιλεκτική επιλογή αποσπασμάτων, που μπορούσε να είναι και λάθος.

Στα πλαίσια της ιδεολογικής ηγεμονίας θεωρώ ότι η αντιπαράθεση αυτή είναι και παραγωγική και γόνιμη και άκρως ενημερωτική και αφυπνιστική.

Δεκεμβρίου 18, 2014 at 5:00 μμ

Η λαϊκή βούληση και ένα αντιλαϊκό πολιτικό σύστημα

Του Γιώργου Καραμπελιά

Η πλειοψηφία των Ελλήνων, δείχνοντας μία σημαντική ωριμότητα που καταγράφεται σε δεκάδες δημοσκοπήσεις της τελευταίας περιόδου, υποστηρίζει, σε ποσοστά που φθάνουν ή ξεπερνούν το 60%, πως η χώρα δεν πρέπει να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές με την ευκαιρία της εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Μόνον ένα 20 ή 30% υποστηρίζει το αντίθετο. Από τα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ένα σημαντικός αριθμός των ψηφοφόρων τους, από 30 έως 50%, συντάσσεται με την ίδια άποψη. Και αυτό όχι προφανώς γιατί υποστηρίζουν πλειοψηφικά τη συγκυβέρνηση Ν. Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ, από την οποία έχουν υποστεί τα πάνδεινα, αλλά διότι θεωρούν εσφαλμένη την πυροδότηση εκλογικής αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή. Και αυτό καταδεικνύεται και εκ του αντιθέτου: από το γεγονός ότι, την ίδια στιγμή, τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης συγκεντρώνουν με το ζόρι 30% της πρόθεσης ψήφου στις ίδιες δημοσκοπήσεις. Δηλαδή, οι Έλληνες δεν υποστηρίζουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης αλλά αρνούνται και τη λογική των εκλογών που προβάλλει η αντιπολίτευση!

Το πρώτο και θεμελιακό λάθος του Γιώργου Καραμπελιά ξεκινά με την διαπίστωση ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων, δείχνει σημαντική ωριμότητα. Η δική μου εκτίμηση, την οποία διατύπωσα σε πολλές αναλύσεις, έχει την εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Ό Έλληνας πολίτης δεν είναι ώριμος πολιτικά, αλλά για λόγους που μπορούμε να αναλύσουμε και ορισμένους θα αναφέρω, πολιτικά μεν ανώριμος, πολιτικάντικα δε ώριμος. Σαράντα χρόνια ψηφίζει την καταστροφή του. Η σημερινή κατάσταση δεν προήλθε ούτε ως κεραυνός εν αιθρία, ούτε τυχαία και εν μια στιγμή και ούτε μόνο οι ξένοι είναι υπαίτιοι για την κατάντια του. Το ότι δεν θέλει να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές έχει πολλές αιτίες, από τις οποίες η βασικότερη είναι η πλύση εγκεφάλου και η ψυχολογική τρομοκρατία του συστήματος, που έχει καταβάλει το φρόνημά του και τον έκανε υποτακτικό και άβουλο όργανο αυτού του συστήματος. Γι’ αυτό και τονίζω σε κάθε ευκαιρία: «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ! Ο δεύτερος και βασικός λόγος είναι η πολιτιστική του αλλοτρίωση. Δηλαδή η απώλεια των ηθικών και πνευματικών παρακαταθηκών και αντιστάσεων, οι οποίες τον κάνουν έρμαιο αυτής της τρομοκράτησης και τον οδηγούν σε παραλυτικά φαινόμενα, ώστε να μην προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση. Η μετάλλαξή και η διαφθορά της συνείδησής του, που φτάνει έως το μεδούλι της ψυχής του, λόγω του παρασιτικού, εγωκεντρικού μοντέλου που εφάρμοσαν τα κόμματα εξουσίας κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης συνετέλεσαν, ώστε να άγεται και φέρεται κατά πως θέλουν τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας. Ευτυχώς ένα τρίτο του ελληνικού λαού κατά την δική μου εκτίμηση κράτησε τη αξιοπρέπειά του. Και όπως είπε ο ιστορικός Τόυμπη «πως η μοίρα μιας κοινωνίας εξαρτάται πάντα από τις δημιουργικές μειοψηφίες». Θα προσέθεα και μια άξια δημοκρατική  ηγεσία που θα ηγείται και δεν θα ηγεμονεύει. Αυτά απέδειξε η ιστορία. Μ’ αυτή την δυναμική και άφθαρτη από το σύστημα μειοψηφία θα αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε αυτήν την παρακμιακή πορεία της χώρας μας και δημιουργήσουμε δυνατότητες ανάκαμψης και δημιουργικής πορείας της χώρας σε όλα τα επίπεδα: ηθικά, πνευματικά, κοινωνικά, πολιτικά και τελικά πολιτισμικά.

Συνεπώς η βασική ανάλυση του Γιώργου Καραμπελιά οδηγεί σε λάθος ανάλυση, φυσικά κατά την δική μου αντίληψη και συνεπώς και σε λάθος συμπεράσματα. Και φυσικά το συμπέρασμα που ακολουθεί ως τίτλος «να αλλάξουμε τον λαό» είναι παραπλανητικό. Κανένας δεν πρέπει να θέλει να αλλάξει τον λαό, αλλά ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ο λόγος είναι απλός. Αυτοί που κυβερνούν και μας κυβέρνησαν κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης είναι υπό πολλαπλή εξάρτηση από τα εξωθεσμικά κέντρα, για πολλούς λόγους, αλλά και για τα σκάνδαλα, με τα οποία τους έχουν χειροπόδαρα δεμένους τα εξωθεσμικά κέντρα, κυρίως η γερμανική κυβέρνηση, που και να ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κάποια φιλολαϊκή πολιτική. Τουλάχιστον Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. έχουν περιθώρια ανεξαρτησίας, που αποτελεί ένα σημαντικό προσόν, αρκεί κανείς να το αξιοποιήσει σωστά.

Αυτήν την εξάρτηση, απ’ ότι μπορεί συνεπώς κανείς να αποφανθεί, δεν την έχουν ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, για να αναφερθώ μόνο στις δύο αυτές περιπτώσεις.

   Να «αλλάξουμε» τον ίδιο το λαό!

Απέναντι σε αυτή την ξεκάθαρη λαϊκή βούληση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κατεξοχήν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ, οι ΑΝ.ΕΛ., η ΔΗΜΑΡ και η Χ.Α., επιμένουν πως αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον λαό και, για να τον… σώσουν, θα πρέπει να προκληθούν εκλογές με την ευκαιρία της προεδρικής εκλογής! Για τους ναζί της Χ.Α. κάτι τέτοιο δεν είναι άτοπο μια και, σύμφωνα με την αντίληψή τους, μόνον εκλεκτοί (!) –όπως ο Κασιδιάρης και ο Μιχαλολιάκος– μπορούν να αποφασίσουν στη θέση του όχλου. Ίσως και το ΚΚΕ μέσα από τη λογική της φωτισμένης πρωτοπορίας, από την άλλη άκρη, θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάτι τέτοιο. Τι γίνεται όμως με εκείνα τα κόμματα, ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, που θέλουν να εμφανίζονται ως άμεσοι εκφραστές της λαϊκής αγανάκτησης και βούλησης; Η αντίφαση είναι τόσο μεγάλη ώστε καθίσταται σκανδαλώδης και αποκαλύπτει εν τέλει τη φύση του πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα το «πόπολο». Η αντιπολίτευση πράττει, χωρίς αιδώ, αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορεί την κυβέρνηση: αντιπαραθέτει ανοιχτά το Κοινοβούλιο και τον αριθμό των βουλευτών στη… λαϊκή βούληση! Εξάλλου, το ίδιο έκαναν από άλλη πλευρά και οι κυβερνητικοί εταίροι. Οι τελευταίοι, εκκινώντας από τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών, να αποφύγουν τις εκλογές αυτή τη στιγμή, προσπάθησαν να τους εκβιάσουν, να επιβάλουν έναν πρόεδρο χωρίς καμία ευρύτερη συναίνεση στο λαϊκό σώμα και, κινδυνολογώντας, να επιτύχουν, μέσω της προεδρικής εκλογής, λευκή επιταγή για όσα έχουν ακόμα να παραχωρήσουν στην τρόικα. Εν ολίγοις, και αυτό είναι το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε, «βλάπτουν και οι δύο την Συρία το ίδιο».

Έτσι, ενάντια στη βούληση του λαού, οδηγούμαστε σε μία αντιπαράθεση που τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά μετωπικής σύγκρουσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα και ας πάει και το παλιάμπελο. Ο Σαμαράς, γιατί προσπαθεί πριν απ’ όλα να διατηρήσει την ηγεμονία του στη Ν.Δ. –και, μέσω μιας διλημματικής λογικής, να μετατρέψει, ει δυνατόν, την πλειοψηφία των Ελλήνων, που τάσσεται εναντίον των εκλογών, σε πιθανή πλειοψηφία υπέρ του, στην περίπτωση βουλευτικών εκλογών, ή έστω να διατηρήσει υψηλά ποσοστά που θα του επιτρέψουν να παραμείνει αρχηγός στη Ν.Δ. Ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η λοιπή αντιπολίτευση, από την άλλη, έχουν αυτοπαγιδευτεί στη ρητορεία των εκλογών εδώ και τώρα. Και προφανώς, τώρα, αντιμετωπίζουν με τρόμο –ανάμεικτο με μια ασίγαστη δίψα για εξουσία– την πιθανότητα να βρεθούν στην κυβέρνηση και να αντιμετωπίσουν αυτοί το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε, κάτω από τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις.

Ασφαλώς υπάρχουν αυτές οι καταστάσεις κατά το μάλλον ή ήττον, τις οποίες αναφέρει ο Γιώργος Καραμπελιάς και δεν χρειάζεται να τις αντικρούσω, γιατί δεν είναι το πρωτεύον.

Ωστόσο, συνεχίζουν σε μια καταστροφική επιλογή παρότι είχαν τη δυνατότητα –όπως ήδη το έχουμε υπογραμμίσει– να προτείνουν οι ίδιοι Πρόεδρο της Δημοκρατίας και είτε να τον επιβάλουν, είτε, σε περίπτωση που η Ν.Δ. δεν θα συναινούσε, να καταδείξουν πως η ευθύνη του αδιεξόδου και των εκλογών βαρύνει τους αντιπάλους τους. Επιπλέον, επειδή η Κυβέρνηση είναι στριμωγμένη και από τους δανειστές, και δεν μπορεί εύκολα να περάσει νέα μέτρα στη Βουλή, θα μπορούσαν να επιβάλουν πολλούς από τους όρους τους για τη συνέχεια της διαπραγμάτευσης. Αντίθετα, εμφανίζονται αυτοί ως εκείνοι που προκαλούν με αθέμιτα μέσα –διότι ήταν πολιτικά και ηθικά υποχρεωμένοι να προτείνουν Πρόεδρο– μια άμεση οικονομική και πολιτική κρίση. Και κινδυνεύουν είτε να υποστούν μια συντριπτική πολιτική ήττα –εάν τελικά η συγκυβέρνηση, έστω με προσαρμογές και ανατροπές της τελευταίας στιγμής, κατορθώσει να εκλέξει πρόεδρο– είτε, στην περίπτωση που οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές, να βρεθούν αντιμέτωποι με δύο ακόμα πιο καταστρεπτικές εκδοχές. Είτε –το πιο απίθανο– να χάσουν τις εκλογές, παρά το ότι σήμερα προηγούνται, εξαιτίας των πιέσεων στα χρηματιστήρια, στα σπρεντ και τις τράπεζες, είτε –κάτι ακόμα χειρότερο για τους ίδιους– να τις… κερδίσουν!

Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει, μέσα στον Φεβρουάριο, να αντιμετωπίσουν τους δανειστές, σε συνθήκες κατάρρευσης των εσόδων, μέσα από τη δίμηνη πολιτική αντιπαράθεση και την άρνηση πληρωμών που θα γενικευτεί – ιδιαίτερα από τα λαμόγια που θα επενδύουν στην άνοδο του Σύριζα, για να μην πληρώνουν ούτε φόρους ούτε ασφαλιστικές εισφορές.

Και η δική μου άποψη κλίνει προς την κατεύθυνση ότι θα έπρεπε ήδη να είχαν φύγει από την κυβέρνηση του τόπου, πολύ πιο πριν δημιουργήσουν αυτήν την καταστροφική πολιτική, που δέσμευσε την Ελλάδα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Σε μια τέτοια συγκυρία, ο Σύριζα θα πρέπει να λύσει το πρόβλημα της συγκρότησης κυβέρνησης, γιατί πιθανότατα δεν θα διαθέτει αυτοδύναμη πλειοψηφία, και ταυτόχρονα, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, να πληρώσει ομόλογα, μισθούς και συντάξεις και να συγκρουστεί μετωπικά, όπως ισχυρίζεται, με τους δανειστές. Δηλαδή, ένα εγχείρημα κυριολεκτικά υπεράνθρωπο, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν όντως άλλο πράγμα από αυτό που παριστάνει ότι είναι.

Σε μια τέτοια περίπτωση, είτε θα υποταχθεί άνευ όρων στις «αγορές», είτε θα υποχρεωθεί να προχωρήσει σε άμεση παύση πληρωμών και έξοδο από την ευρωζώνη – και στις δύο περιπτώσεις θα αυτοκαταστραφεί, συμπαρασύροντας μαζί του και την ίδια την χώρα η οποία θα πέσει ακόμα πιο κάτω από εκεί που βρίσκεται. [Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια παρέκβαση για όλους εκείνους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι «έτσι κι αλλιώς κατεστραμμένοι είμαστε, τί άλλο μπορεί να μας συμβεί;» Όπως διδάσκει η ιστορία, μπορούν να μας συμβούν πολύ χειρότερα ακόμα, αρκεί να δούμε γύρω μας το τι συνέβη στις ανατολικές χώρες μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου το ΑΕΠ κατέρρευσε κατά 50% τουλάχιστον και το προσδόκιμο ζωής του ρωσικού λαού μειώθηκε περισσότερο από δέκα χρόνια. Για να μην αναφέρω τους ακρωτηριασμούς που υπέστησαν πολλές από αυτές τις χώρες.]

Ο ρωσικός λαός θα ήταν τώρα επαρχία των ΗΠΑ, αν δεν αντιστέκονταν στην αποικιοκρατική πολιτική της Αμερικής, που προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να κάμψει την Ρωσία. Με 50% πάνω με 505 κάτω κρατάει η Ρωσία την ανεξαρτησία της και αυτό έχει σημασία. Δεν είναι αποικία της Αμερικής και καμίας άλλης χώρας, όπως π.χ. εμείς.

Η όλη ανάλυση του Γιώργου Καραμπελιά στα προηγούμενα έχει στοιχεία αλήθειας, αλλά και σημαντικά λάθη. Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ και η συμμαχική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές θα έχει να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα που αναφέρει ο ίδιος. Όμως το γεγονός ότι δεν θα έχουν τα βαρίδια των κομμάτων εξουσίας και την μορφή της εξάρτησης από τα εξωθεσμικά κέντρα, τους δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες ελιγμών και διαπραγμάτευσης. Ο Γιώργος Καραμπελιάς κάνει και μια άλλη διαμετρικά αντίθετη από τη δική μου ανάλυση, που παραθέτω σε ένα άρθρο μου, σχετικό με το δικομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Θα αναφέρω απλώς ότι τον ΣΥΡΙΖΑ θα τον αναδείξει στην κυβέρνηση το ίδιο το σύστημα και όχι το Λαϊκό Κίνημα, γιατί, όπως αποδεικνύω στο άρθρο μου αυτό, πρέπει να λειτουργούν τα κόμματα στα πλαίσια του δικομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα - και αυτή είναι η πάσα αλήθεια - μεταρρυθμιστικό (ρεφορμιστικό) κόμμα στα πλαίσια του συστήματος και συνεπώς, κατά την δική μου αντίληψη, θα αναδειχτεί στην κυβέρνηση με στήριξη από τα κέντρα, στα οποία αναφέρθηκα, έως ότου δημιουργηθεί η γνωστή δυσαρέσκεια και απ’ αυτό και αντικατασταθεί από την εν το μεταξύ ανασυγκροτημένη και ανανεωμένη δεξιά, για να συνεχιστεί το δικομματικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι, όπως περίπου συνέβη κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης έως σήμερα. Επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει (αυτή θα ήταν η άλλη εναλλακτική λύση), γιατί δεν υπάρχουν ούτε στο ελάχιστο επαναστατικές προϋποθέσεις. Το Λαϊκό λεγόμενο Κίνημα βρίσκεται σε πλήρη ήττα. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι ψηφοφόροι που «συνωστίζονται» κυριολεκτικά και μεταφορικά στον ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ είναι σαν την κινούμενη άμμο. Δεν έχουν καμία οργανική σύνδεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οργανικά δεμένος με τις λαϊκές δυνάμεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το να μιλάει κανείς για κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είναι, έχει σχέση με ιδεοληψίες και σε τελευταία ανάλυση με σκέτη, ανεδαφική προπαγάνδα για αφελείς και αδαείς. Όμως και έτσι να είναι και πραγματικά έτσι είναι, αποτελεί μια καλύτερη λύση, απ’ αυτήν που υπάρχει. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι τρείς κυρίως: Πρώτον τα εθνικά θέματα. Πολύ πιθανόν το σύστημα να θέλει να λύσει εθνικά θέματα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και όχι με  κυβέρνηση της δεξιάς. Δεύτερον ο λαϊκισμός, που δημιουργεί φρούδες ελπίδες, όπως το: «λεφτά υπάρχουν» και λοιπά και λοιπά του Γιώργου (Τζέφρυ) Παπανδρέου. Τρίτον η εφαρμογή ενός καταστροφικού παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου στα πλαίσια της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των άλλων κυβερνήσεων που διαδέχονταν το ΠΑΣΟΚ σε μια εναλλακτική πορεία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου που θεμελίωσε αυτό το καταστροφικό παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, είχε διατυπώσει αυτό το μοντέλο με την εξής φράση: «Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας» (συνέντευξη του Τζέιμς Πέτρας στον Αντιφωνητή, 5.4.3010).

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι δυστυχώς καταναλωτικό, (αυτό τουλάχιστον που ανακοινώθηκε στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης) με δανεικά ή χωρίς δανεικά, δεν έχει σημασία στην περίπτωση αυτή, αντί να είναι υπέρ της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με μια μόνο θέση: Έλληνες θα τρώτε μόνο, ότι παράγετε! Μια τέτοια όμως αλήθεια δεν έχει ούτε την τόλμη, ούτε είναι στις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, για τους λόγους που προανέφερα.

Επιπλέον, στο πολιτικό πεδίο, ένα τέτοιο σάλτο μορτάλε θα έχει ως συνέπεια την επανεμφάνιση μιας πανίσχυρης ακροδεξιάς με νέο προσωπείο ή ακόμα και απόπειρες αυταρχικών λύσεων με επίδοξους Μπερλουσκόνι ή μη. Αυτά, τα γνωρίζουν καλύτερα από εμάς οι ίδιοι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης και του ΣΥΡΙΖΑ και, όμως, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ, συνεχίζουν σε μια αδιέξοδη κατεύθυνση.

Και εάν για τον ΣΥΡΙΖΑ το όραμα της εξουσίας, το οποίο ανέλπιστα αναδύθηκε μέσα από την κρίση ως ρεαλιστική πιθανότητα, αποτελεί μια ερμηνεία για την εμμονή σε αυτόν τον δρόμο, τι άραγε μπορεί να πει κανείς για πολιτικές δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ και οι ΑΝΕΛ, οι οποίες κινδυνεύουν με κοινοβουλευτική εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών, γεγονός που καταδεικνύεται καθημερινά από τα πτωτικά ποσοστά τους σε όλες τις δημοσκοπήσεις; Εάν δεν πρόκειται για κάποιον ανεξήγητο αυτοκτονικό ιδεασμό θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού την αιτία αυτής της εμμονής. Σε ό,τι αφορά στη ΔΗΜΑΡ, προφανώς ο κ. Κουβέλης και οι περί αυτών προσδοκούν σημαντικά ανταλλάγματα από μία πιθανή επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ (προεδρία Δημοκρατίας, συμπερίληψη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, υπόσχεση γενικών γραμματειών, υπουργείων κ.ο.κ., εξάλλου είναι ομογάλακτοι αδελφοί). Στην περίπτωση των ΑΝΕΛ, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Διότι, εάν δεν κατορθώσουν να εισέλθουν στη Βουλή, όπως κινδυνεύουν, τότε θα εξαφανιστούν από την πολιτική σκηνή διότι δεν διαθέτουν ούτε την οργανωτική συγκρότηση ούτε την ιδεολογική κοινότητα που έχουν οι Δημαρίτες με τους Συριζαίους. Θα εξαφανιστούν αύτανδροι. Και όμως, για την ώρα τουλάχιστον, εμμένουν στην ίδια τακτική παρ’ ότι και εγώ προσωπικά τους είχα προτείνει να προωθήσουν οι ίδιοι μια προσωπικότητα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όπως είχα κάνει και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με την πρόταση για την υποψηφιότητα του Μανώλη Γλέζου.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς κάνει ορισμένες εκτιμήσεις, που φτάνουν τα όρια της κινδυνολογίας αντικειμενικά, για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του. Οι προβλέψεις που κάνει σχετικά με τους ΑΝ.ΕΛ. είναι τελείως λανθασμένες. Παρασύρεται και ο ίδιος από τις δημοσκοπήσεις και την προπαγάνδα του συστήματος, που φυσικά βάζει θεούς και δαίμονες για να αφανίσει όχι μόνο τους ΑΝ.ΕΛ, αλλά και κάθε πατριωτική δύναμη σ’ αυτόν τον τόπο. Ασφαλώς οι ΑΝ.ΕΛ. δεν διαθέτουν ούτε την οργανωτική συγκρότηση, ούτε ικανοποιητική ιδεολογική κοινότητα. Όμως στο Β΄  συνέδριο έχουν γίνει άλματα προς την κατεύθυνση αυτή, που ήταν πρωτόγνωρα. Οι αλλαγές δεν γίνονται παρά με σκληρούς ιδεολογικούς και οργανωτικούς αγώνες. Αυτό φάνηκε και στο συνέδριο. Αν μελετήσει κανείς τα κείμενα του συνεδρίου θα δει ένα επίπεδο ιδεολογικών και πολιτικών θεμάτων που θα το ζήλευε κάθε κόμμα της Αριστεράς. Αυτές είναι κατακτήσεις που δεν μπορεί κανείς να τις υποτιμά. Ας διαβάσει κανείς τα βασικά κείμενα που θα παραθέσω συνημμένα κι ας βγάλει τα συμπεράσματά του, αν πράγματι έχει ενδιαφέρον να ενημερωθεί αντικειμενικά.

Την προπαγάνδα του συστήματος μέσω των δημοσκοπήσεων ανέλυσα σε άλλο μου άρθρο. Εκεί τόνισα ανάμεσα στα άλλα ότι σήμερα οι δημοσκοπήσεις εκλέγουν κυβερνήσεις. Αποτελούν ένα από τα όπλα του συστήματος να κατευθύνουν τις συνειδήσεις των ψηφοφόρων. Όμως δεν θα τα καταφέρουν στην συγκεκριμένη περίπτωση. Επειδή έχω άμεση επαφή με τα κινήματα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν διακινδυνεύουν με αφανισμό ούτε οι ΑΝ.ΕΛ ούτε οι άλλες πατριωτικές δυνάμεις που συμπράττουν μαζί τους σε μια δημοκρατική, πατριωτική συμμαχία, που διακηρύχτηκε στο συνέδριο των ΑΝ.ΕΛ στις 22 με 23 Νοεμβρίου πρόκειται να πέσουν με σιγουριά κάτω από το 4% . Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος μιλάει για ένα 10%. Έχει σαφώς τις δικές του εκτιμήσεις και είναι σεβαστές. Το σύστημα φυσικά θα ήθελε να εξαφανίσει κάθε πατριωτική φωνή, για να λύσει υπέρ των εξωθεσμικών κέντρων κάποια εθνικά προβλήματα, όπως είναι η Κύπρος, η Θράκη, το Μακεδονικό και το Αιγαίο, που είναι και αποτελεί την καρδιά της Ελλάδας.

Η παρέμβαση –ή μήπως και υποκίνηση– των μεγάλων δυνάμεων

Αυτό το σκηνικό του παραλόγου, για να ερμηνευθεί, θα πρέπει να συμπεριλάβει και άλλες παραμέτρους αποφασιστικής σημασίας, σε μια χώρα όπου οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις δεν καθορίζονται αποκλειστικά ή κύρια από τους εσωτερικούς και ενδογενείς παράγοντες, αλλά κατεξοχήν από τις ξένες μεγάλες δυνάμεις και τις «αγορές»:
Η σύμπτωση της σκλήρυνσης της πολιτικής του ΔΝΤ και των Γερμανών, η οποία έχει καταστεί προφανής ήδη από το καλοκαίρι, και οι οποίοι δεν διστάζουν να αντιμετωπίζουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, είναι αδιαμφισβήτητη. Όχι μόνο εγκαταλείφθηκε κάθε συζήτηση για κούρεμα του χρέους ή έστω για περαιτέρω σημαντική μείωση των επιτοκίων και επιμήκυνση της αποπληρωμής του, αλλά και το ΔΝΤ έπαψε να εμφανίζεται ως η δύναμη που απαιτούσε περαιτέρω κούρεμα του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, όπως έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αντίθετα, οι Γερμανοί και το ΔΝΤ πιέζουν από κοινού για επιβολή νέων μέτρων και δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προσφέρουν καμία ανάσα στους ούτως ή άλλως εκβιαζόμενους και ενδοτικούς Έλληνες πελάτες τους. [Εξάλλου, έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές πως άνθρωποι που εκβιάζονται για μίζες και διαφθορά δεν είναι δυνατόν να διεκδικήσουν οτιδήποτε με επιμονή και αξιοπιστία. Και η περίπτωση Καρατζαφέρη κατέδειξε περίτρανα αυτό που υποστηρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια, ότι δηλαδή, το μοίρασμα από τις μίζες για τα εξοπλιστικά –και όχι μόνο– αποτελεί διακομματική υπόθεση, ο δε Τσοχατζόπουλος υπήρξε απλώς ο «ταμίας» που άρχισε να τα μαζεύει όλα για τον εαυτό του και γι’ αυτό άλλωστε τιμωρείται].

Έχει δίκαιο ο Γιώργος Καραμπελιάς, όταν λέει πως  «οι άνθρωποι που εκβιάζονται για μίζες και διαφθορά δεν είναι δυνατόν να διεκδικήσουν οτιδήποτε με επιμονή και αξιοπιστία». Τέτοια φαινόμενα δεν παρουσιάζονται ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε στους ΑΝ.ΕΛ.

Έτσι λοιπόν, ΔΝΤ (δηλαδή Αμερικανοί) και Γερμανοί βρέθηκαν με κοινή γραμμή, έστω και προσωρινά, απέναντι στο ελληνικό ζήτημα. Οι Γερμανοί δεν έχουν κρύψει ποτέ τις προθέσεις τους. Όπως έχει δηλώσει και ο Σμιτ και ο Κολ, και το επαναλαμβάνει διαρκώς ο Σόιμπλε, η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αποτέλεσε μια λανθασμένη επιλογή την οποία είχαν επιβάλει περισσότερο οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί. Γι’ αυτούς, τα πράγματα παραμένουν καθαρά. Εάν η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να μεταβληθεί αγόγγυστα σε αποικία χρέους στο εσωτερικό της ευρωζώνης, μπορεί να αποχωρήσει από αυτήν εκβιαζόμενη, γεγονός που δεν αποτελεί πλέον τον οικονομικό συστημικό κίνδυνο που αποτελούσε το 2012· επιπλέον δε, θα αποτελέσει ένα ισχυρό φόβητρο για άλλους, όπως την Ιταλία, την Ισπανία ή ακόμα και τη Γαλλία.

Το ερώτημα είναι γιατί και οι Αμερικανοί δείχνουν να συντάσσονται με μια τέτοια αντίληψη; Ή τουλάχιστον να δίνουν το «ελεύθερο» στους Γερμανούς να το πράξουν. Για δύο λόγους νομίζω: Πρώτον, διότι, στα πλαίσια του «νέου ψυχρού πολέμου» που εγκαινίασαν στην Ευρώπη με το Ουκρανικό, προκειμένου να αποσπάσουν τη συναίνεση της Γερμανίας, που αποτελούσε τον κυριότερο εταίρο και «σύμμαχο» της Ρωσίας στην Ευρώπη, της πρόσφεραν ως αντάλλαγμα μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στο εσωτερικό της Ε.Ε. Κατά δεύτερο λόγο, διότι οι Αμερικανοί και οι Εγγλέζοι επείγονται να κλείσουν όχι μόνο το Κυπριακό αλλά και το μεγάλο ρήγμα στις σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ. Το αντάλλαγμα γι’ αυτό είναι η ουσιαστική παραχώρηση της Κύπρου στην Τουρκία, με τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου από Ελλάδα και Τουρκία, καθώς και η ταχύτερη δυνατή λύση του σκοπιανού ζητήματος. Κατά συνέπεια, μια παρατεταμένη πολιτική κρίση και αβεβαιότητα στην Ελλάδα, τους αμέσως επόμενους μήνες, θα αποτελούσε ευχής έργο για τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους.

Εξ άλλου και οι Ρώσοι «σύντροφοι», ακόμα και να μπορούσαν, δεν δείχνουν διατεθειμένοι να στηρίξουν την Ελλάδα. Αντίθετα, ιδιαίτερα στη σημερινή φάση, μάλλον μια αναταραχή στη χώρα μας την βλέπουν ως ευκαιρία για απάντηση στην επίθεση που υφίστανται οι ίδιοι με τα ουκρανικά. Μια κρίση στην Ευρωζώνη είναι μάλλον καλοδεχούμενη. Εξ άλλου, πρόσφατα, προχώρησαν σε ένα μεγάλο ντηλ με τον Ερντογάν. Στην καλύτερη περίπτωση, λοιπόν, θα μπορούσαν να ενισχύσουν κάποιους, όπως είχαν κάνει με τη… Χρυσή Αυγή, ή ορισμένα «συγκροτήματα» της «δραχμής» και της συμφοράς, με απόλυτο κυνισμό.

Έτσι οι πιθανοί σύμμαχοί μας περιορίζονται στους Κινέζους, που δυστυχώς βρίσκονται πολύ μακριά, την Αίγυπτο ή το Ισραήλ(;), ενώ στην Ευρώπη ο Γιουνκέρ και ίσως ορισμένοι άλλοι, που δεν συντάσσονται με τον Σόιμπλε, διαθέτουν πολύ περιορισμένη ισχύ.

Και για να μην θεωρηθεί ότι αναζητούμε συνομωσιολογικές ερμηνείες σε διάφορα από πρώτη άποψη «ανεξήγητα» φαινόμενα, αρκεί να δούμε τις στενές σχέσεις που το αμερικάνικο κατεστημένο και οι εδώ εκφραστές του φρόντισαν να συνάψουν με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Γιάννα Αγγελοπούλου, Δασκαλόπουλος, κ.λπ.)· τη σταδιακή μετακίνηση πολλών μεγάλων συγκροτημάτων Τύπου προς μια ευμενή «ουδετερότητα» προς την αντιπολίτευση που διεφάνη πανηγυρικά την τελευταία περίοδο (αρκεί να δει κανείς την αποχώρηση του υιού Ψυχάρη από τη Ν.Δ. και την εκστρατεία των Λυριτζή-Οικονόμου στην πρωινή εκπομπή του Σκάι για να τρομοκρατήσουν κυριολεκτικά οποιονδήποτε βουλευτή θα τολμούσε να υποστηρίξει την άμεση εκλογή προέδρου· τα σαφή και απροκάλυπτα άρθρα δημοσιογράφων, γνωστών για την ταύτισή τους με τους Αμερικανούς, κατά των κυβερνητικών εταίρων, ακόμα και στο ΒΗΜΑ, κ.λπ. κ.λπ. Όπως λοιπόν στο παρελθόν, το σύστημα και οι μεγάλες δυνάμεις εξόντωσαν το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ, έρχεται μάλλον η ώρα να πληρώσει και ο Αντώνης Σαμαράς τα επίχειρα της ενδοτικότητάς του. Το ερώτημα είναι ποιος έχει σειρά!

Εθνικό συμφέρον και ανατροπή του πολιτικού συστήματος

Εμείς επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά πως, σε αυτή την περίπτωση –και δυστυχώς δεν συμβαίνει πάντα αυτό–, το μάτι του λαού βλέπει σωστά: Παρ’ ότι δεν ανέχεται το κυβερνητικό δίδυμο, παρότι βασανίζεται από την οικονομική κατάρρευση και τα αντιλαϊκά μέτρα, αρνείται ταυτόχρονα να αποδεχθεί τη σπουδή της αντιπολίτευσης και του ΣΥΡΙΖΑ να υποδαυλίσουν την πολιτική και οικονομική κρίση. Και αυτό γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική λύση.

Κατά την άποψή μου πάλι ο Γιώργος Καραμπελιάς κάνει λάθος εκτίμηση, όπως το ανέλυσα πιο πάνω.

Δυστυχώς, φτάσαμε σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει πλέον καμιά πολιτική δύναμη η οποία να μπορεί να εκφράσει, έστω και εν μέρει, τη λαϊκή βούληση. Πρόκειται για καθολική και γενικευμένη αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτή και το πολιτικό σύστημα. Στις προηγούμενες φάσεις της κρίσης, είχαμε συνταχθεί εκλογικά με κάποιες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, ή έστω με μέρος τους. Έτσι είχαμε κάνει και το 2012 και στις Ευρωεκλογές του 2014. Αυτή τη φορά, όμως, δεν υπάρχει δυστυχώς καμία πολιτική δύναμη που, έστω με αβαρίες ή κατά προσέγγιση, να μπορεί να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα. Είναι όλοι τους επικίνδυνοι για τη χώρα. Η μόνη άμεση διέξοδος –αν μπορέσει να υπάρξει– θα είναι εάν, πιεσμένοι από τη θέληση του κόσμου και την πραγματικότητα, αποτινάσσοντας εν μέρει τις δόλιες «συμβουλές» των εταίρων, αποφασίσουν να βρουν, έστω την ύστατη ώρα, μια μεσοβέζικη και λιγότερο καταστροφική λύση.

Το επικίνδυνοι για τη χώρα είναι μια πάρα πολύ βαριά κουβέντα, που θα την αφήσω ασχολίαστη, γιατί δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Με ευχές και ευχολόγια και με παρακλήσεις και φαντασιώσεις και μαγικές λύσεις, που θα έρθουν κάπου, κάποτε, δεν αλλάζεις τίποτε. Παραμένεις στην άρνηση, χωρίς να προβάλεις κάποια εναλλακτική λύση. Η πραγματικότητα δεν περιμένει κάποιους από μηχανής θεούς που θα δώσουν την λύση. Θα αγωνιστείς με το υλικό που έχεις, προσπαθώντας να πετύχεις το καλύτερο. Ιδεατές λύσεις δεν υπάρχουν.

Όσα για τα υπόλοιπα, δηλαδή για κάποια θετική πρόταση, αυτή δεν μπορεί πλέον να διατυπωθεί κατά προσέγγιση, αλλά θα πρέπει να είναι ριζικά νέα και ρηξικέλευθη, συνδυάζοντας το εθνικό συμφέρον με μια γενικευμένη ανατροπή των διεφθαρμένων ελίτ με την οποία και ταυτίζεται. Εθνικό συμφέρον και ανατροπή είναι πλέον έννοιες ταυτόσημες.

Συμφωνώ με τις τελευταίες διαπιστώσεις, αλλά ενεργώ για να πραγματοποιηθούν. Από παρθενογένεση δεν μπορεί να προκύψει τίποτε, γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει!

Ο Γιώργος Καραμπελιάς θίγει φυσικά και αναλύει και άλλες παραμέτρους, τις οποίες θα μπορούσα να σχολιάσω, αλλά παραμένω σ’ αυτά που θεωρώ βασικά, δίνοντας την δική μου απάντηση στις δικές του αναλύσεις.

Ποιος έχει δίκαιο θα το εκτιμήσει ο αναγνώστης αυτής της δημοκρατικής και ανοιχτής αντιπαράθεσης και φυσικά η ίδια η πραγματικότητα που θα επιβεβαιώσει ή διαψεύσει τις εκατέρωθεν αναλύσεις και εκτιμήσεις.

18/12/2014

Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας και εκπρόσωπος των πατριωτικών δυνάμεων του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, συνεργαζομένων με τους Ανεξάρτητους Έλληνες

                                                                           Δεκεμβρίου 24, 3014, at 7.37 μ.μ.

Πηγή: http://www.berlin-athen.eu/

---