Η νεοοθωμανική στρατηγική, ο Νταβούτογλου και οι Ελληνες
Η γενική οπτική του Χ. Γιανναρά συγκαταλέγεαι αναμφισβήτητα ανάμεσα στις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού πιο αξιόλογες στη σημερινή Ελλάδα. Είναι ενδιαφέρουσα η εκτίμησή του αναφορικά με το ‘‘φαινόμενο Αχμέτ Νταβούτογλου’’ και την αυτοκρατορική νεοοθωμανική γεωπολιτική αντίληψή του και την ελληνική πολιτική έναντι της στρατηγικής της Τουρκίας. Είναι αναμφισβήτητα σημαντικές οι σκέψεις και απόψεις του, και ιδιαίτερα το ερώτημα που θέτει ως κατακλείδα της συλλογιστικής της ανάλυσής του: ''Με ποιες προϋποθέσεις η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση; Αυτό μπορούν οι Ελληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να το χειριστούν για λογαριασμό των Τούρκων αποτελεσματικά''.
Εχω και την ιδιότητα του ερευνητή Γεωπολιτικής. Στο Διδακτορικό μου και σε άλλες έρευνές μου έχω μελετήσει την σύγχρονη Τουρκία και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Εχω δημοσιεύσει κατά καιρούς διάφορα άρθρα επί των σχετικών θεμάτων. Μια πρώτη εκτίμησή μου επί του ζητήματος αυτού είναι η εξής:
Πρώτον: Ασφαλώς, το ότι στην κυβέρνηση της Τουρκίας βρίσκεται από το 2003 το ‘‘ήπιο ισλαμιστικό’’ ΑΚΡ και τους τελευταίους μήνες έγινε ΥΠΕΞ ο Νταβούτογλου δεν σημαίνει ότι θα πεθάνει ο κεμαλισμός, ότι θα εγκαταλειφθούν οι θεμελιώδεις επιλογές της τουρκικής στρατογραφειοκρατίας ή/και θα αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική ισχύος και ηγεμονισμού που παγίως ακολουθεί το τουρκικό κράτος.
Ο νεοοθωμανισμός επιχειρεί το ξεπέρασμα της στενότητας του τουρκικού εθνικισμού. Προωθεί από την περίοδο Οζάλ τον ‘‘μετριοπαθή ισλαμισμό’’ και επέλεγε από τότε την συνένωση των μουσουλμάνων από τις ακτές της Αδριατικής ως την Κεντρική Ασία (Κούρδων, Αζέρων, Τουρκμένων, Ουζμπέκων, των διαφόρων μουσουλμάνων των Βαλκανίων, αλλά και του Ιράκ κτλ.) και την Κίνα (Ουγούροι του Ξινγκιάνγκ). Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, ο Ερντογάν διευκολύνεται να αναγνωρίσει κάποια εγκλήματα του (κεμαλικού και νεοτουρκικού) παρελθόντος που εμποδίζουν τους μελλοντικούς στόχους του. Αφετέρου, παρά την επίσκεψη στην Τουρκία του Προέδρου Ομπάμα, που θεωρήθηκε ως ανανέωση της προτεραιότητας που δίνει η Ουάσιγκτον στην συνεργατική σχέση με την Αγκυρα, υπάρχουν σοβαρές δυσχέρειες, που ενδεχομένως να αποδειχθούν αδιέξοδα της τουρκικής στρατηγικής. Η επικράτηση έναντι των Κούρδων με στρατιωτικά μέσα γινόταν όλο και πιο δύσκολη και πολυδάπανη. Ηδη ο Ερντογάν δείχνει να επιλέγει διαδικασίες συνεννόησης με τους πολιτικούς εκπροσώπους του κουρδικού στοιχείου, τόσο αυτούς στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και εκείνους στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ. Σημειωτέον ότι στις δημοτικές εκλογές που διεξάχθηκαν στην Τουρκία στις 29 Μαρτίου του 2009. Την αναμέτρηση χαρακτήρισε μάλλον η αδιαφορία της πλειονότητας, αφού η προσοχή πολλών ήταν στραμμένη στην οικονομία και στην αναμέτρηση κυβέρνησης και παρακράτους. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ήταν οι εξελίξεις στις ΝΑ περιοχές που κατοικούνται στην πλειονότητά τους από Κούρδους. Στους δήμους αυτών των περιοχών για πρώτη φορά αναμετρήθηκαν μόνο δύο υποψήφιοι: ο ένας υποστηριζόταν από τα κουρδικά και φιλοκουρδικά πολιτικά κόμματα και ο δεύτερος που ήταν προσκείμενος στο κυβερνών ΑΚΡ (μετά από συμφωνία με το τελευταίο των άλλων τουρκικών κομμάτων). Τα αποτελέσματα στις εν λόγω περιοχές κατέδειξαν μια εντυπωσιακή προώθηση των κουρδικών δυνάμεων. Οι υποψήφιοι των κουρδικών κομμάτων εκλέχθηκαν σε 98 δήμους, ενώ πριν έλεγχαν 50 δήμους.
Εξ άλλου, κατά πόσο οι δηλώσεις αυτές του Ερντογάν θα έχουν συγκεκριμένες συνέπειες στα θέματα που αφορούν τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία Ελληνες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο (επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, απόδοση περιουσιακών στοιχείων των μειονοτικών ιδρυμάτων) και την αναγνώριση των γενοκτονικών σφαγών εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων; Οι κατά καιρούς εξαγγελίες του Ερντογάν απέχουν από το να μετουσιωθούν σε πραγματικές αλλαγές στην αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών από το τουρκικό κράτος. Πόσο μάλλον όταν η Αγκυρα συνδέει την προώθησή τέτοιων αλλαγών με την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής στρατηγικής της. Οι πρόσφατες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις προθέσεις της Αγκυρας. Ηδη βρίσκονται σε εξέλιξη σημαντικές διεργασίες που αφορούν: α) Την επιβολή της λεγόμενης ‘‘διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας’’ στην Κύπρο που θα σημάνει την διεθνή αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος στο μαρτυρικό νησί. Είναι αποκαλυπτικές της αντίληψης του Νταβούτογλου και οι τελευταίες δηλώσεις του, στις οποίες, συνδυάζοντας καρότο και μαστίγιο, υποστηρίζει ότι «δεν συνάδει με την αναζήτηση της λύσης η στάση της ελληνοκυπριακής ηγεσίας που μεταφέρει την κυπριακή υπόθεση στα φόρα της Ε.Ε., για να αποκτήσει τρόπο πίεσης επί της Τουρκίας» (http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/09/03/1710111.htm). β) Την εγγραφή στην ημερήσια διάταξη των ελληνοτουρκικών συνομιλιών των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο και στη Θράκη και την επίτευξη των επιθυμητών υποχωρήσεων της ελληνικής πλευράς. γ) Την πρόοδο των διαπραγματεύσεων για την επιδιωκόμενη ένταξή της στην Ε.Ε., όπου η Αγκυρα επιθυμεί να πετύχει δεσμεύσεις από την πλευρά των Εικοσιεπτά στην Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου του 2009. Η Τουρκία επιδιώκει να δώσει την εντύπωση ότι δρομολογεί αλλαγές στα εν λόγω ζητήματα που αφορούν κυρίως την πολιτική της έναντι των μειονοτήτων της ώστε να αποσπάσει ευνοïκή διεθνή μεταχείριση, και από τις ευρωπαïκά κράτη, στην προώθηση των επιδιώξεών της σε όλα τα προαναφερόμενα ζητήματα.
Επί πλέον, ζήτημα είναι πως θα υλοποιούνταν μια τέτοια ωραία ιδέα: οι Ελληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να χειριστούν το ζήτημα που συνιστά στοιχείο του πυρήνα της πρότασης του Χρήστου Γιανναρά: ‘‘πως η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση’’. Σκέψεις και προτάσεις αναφορικά με ορισμένα σχετικά ζητήματα έχω εκθέσει σε αναλύσεις και άρθρα μου που έχουν δημοσιευτεί στο Αρδην, στη Ρήξη καθώς και σε άλλα έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Ενδεικτικά, βλ. ιδιαίτερα:
1. «Τουρκία: Εσωτερικοί γεωπολιτικοί παράγοντες», Γεωστρατηγική [Επιθεώρηση του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ)], Νοέμβριος 2004, σελ. 65-86.
2. «Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και το νέο ‘‘Ανατολικό Ζήτημα’’», Aρδην, Τεύχος 51, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004, σ. 11-12.
3. «Η κρίση στην Ουκρανία», Aντί, Τεύχος 831, 3.12.2004, σσ. 38-39.
4. «Τουρκία: Ελλειψη στρατηγικής από την Ελλάδα και την Ε.Ε.», Aρδην, Τεύχος 55, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2005, σσ. 17-18.
5. «Η διεθνής ισλαμική πολιτική της Τουρκίας», Νέα Πολιτική, Τεύχος 1, Οκτώβριος 2005, σ. 45-47.
6. 31. «Η Τουρκία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», Eλευθερία (Λάρισα), 6 Νοεμβρίου 2005, σ. 11.
7. «Τουρκία: Tο μετέωρο βήμα», Eλευθερία (Λάρισα), 23 Απριλίου 2006.
8.«Το ‘‘Ανατολικό Ζήτημα’’ και ο ελληνικός αγώνας για την ανεξαρτησία», Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου και Ερευνας, Τετράδιο πεντηκοστό δεύτερο, Φθινόπωρο 2006, σ. 65-79. Πρβλ. http://www.eap-portal.org/index.php/Magazine/, Απρίλιος 2007.
9. «Τα προβλήματα της Τουρκίας, ο Μπουγιουκανίτ και τα πετρέλαια», Eλευθερία (Λάρισα), 18 Φεβρουαρίου 2007.
10. «Τα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια και η οπτική τους έναντι των Ελλήνων», 24.3.2007, www.ppol.gr/ fullarticle.php?id=3071.
11. «Ανατολή και Δύση: μια γεωιστορική εξέταση των δύο κόσμων της Ευρώπης», www.eap-portal.org/index.php/Παρουσίαση-Βιβλίων/, Απρίλιος 2007 (πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.innernet.gr).
12. ‘‘Η σύγχρονη Τουρκία και οι Ελληνες. Προσεγγίσεις και ‘‘προσηλώσεις’’ της τουρκικής ιστοριογραφίας’’, Πρακτικά του 27ου Συνεδρίου της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρίας, Θεσσαλονίκη, Μάιος 2007.
13. «Αντιπαράθεση δύο κόσμων για την κρατική ηγεμονία», Eλευθερία (Λάρισα), 20 Μαίου 2007.
14. «Kύπρος: Η τραγωδία του 1974 και η αναζήτηση λύσης», 20.7.2007, www.ppol.gr/ fullarticle.php?id=3404.
15. ‘‘Η στρατηγική της Τουρκίας στα Βαλκάνια’’, στο σχετικό αφιέρωμα του Αρδην, Τεύχος 72, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008.
16. ‘‘Παγκόσμια κρίση, νεοοθωμανισμός και Ελλάδα’’, Ελευθερία (Λάρισα), στο φύλλο της 8 Δεκεμβρίου 2008.
17. ‘‘Ο νεοοθωμανισμός και η γενοκτονία των Ελλήνων’’, Ρήξη, φ. 54, της 4.7.2009, σ. 7.
18. ‘‘Νεοοθωμανικός επεκτατισμός και ελληνική στρατηγική’’, Ελευθερία (Λάρισα), φύλλο της Δευτέρας 24 Αυγούστου 2009, σ. 4.
Περισσότερο συνολική, συστηματική ανάπτυξη των σχετικών ζητημάτων γίνεται στα υπό έκδοσιν βιβλία μου (Βλ. και το μπλογκ μου http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com)
Δεύτερον: Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η Τουρκία μπορεί να μετεξελιχτεί σε αυτό που θα επιθυμούσε ο κ. Χρήστος Γιανναράς και άλλοι, ζήτημα είναι με ποιες προυποθέσεις και όρους μπορούν οι σημερινοί Ελληνες να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Η χρονίως υφιστάμενη υποταγή της χώρας στην παγκοσμιοποιημένη αγορά συνεχίζεται εντεινόμενη τα τελευταία χρόνια. Απέναντι στα οξυμμένα κοινωνικά προβλήματα, η σχέση της κυβερνώσας παράταξης και του Κ. Καραμανλή με την κοινωνία απέβη σύνθετη και όλο και πιο δύσκολη. Το μήνυμα από σημαντική μερίδα ψηφοφόρων ήταν ότι η κυβέρνησή του έπρεπε να πείσει ότι δεν είναι αστυφύλακας έναντι της διαπάλης αντιθετικών συμφερόντων. Χαρακτηριστική η υπόθεση του εθνομηδενιστικού βιβλίου ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που αναγκάστηκε να αποσύρει η ΝΔ, αμέσως μετά τη νίκη της (Σεπτέμβριος του 2007), ως συνέπεια των μεγάλων αντιδράσεων των πολιτών, και της παταγώδους εκλογικής αποτυχίας της πρώην υπουργού Παιδείας.
Η κυβέρνηση Καραμανλή διαχειρίστηκε σπουδαία προβλήματα (επαναθεμελίωση του κράτους, παιδεία, δημογραφικό, υγεία, εξωτερική πολιτική, ασφαλιστική μεταρρύθμιση), δείχνοντας ότι δεν είχε ολοκληρωμένο σχέδιο ή τουλάχιστον ότι δεν μπορούσε να εφαρμόσει ένα υποτιθέμενο σχέδιο. Η πολιτική που άσκησε δεν διέφερε ουσιαστικά από εκείνη της οκταετίας Κ. Σημίτη. Κύρια κριτήρια αποτελούν: α) Η αποδοχή του πλαισίου εξάρτησης (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής) της χώρας από τη ‘‘Δύση’’, παρά τα βήματα που έγιναν στην προώθηση των οικονομικών σχέσεων - κυρίως - με τη Ρωσική Ομοσπονδία, την Κίνα κλπ. β) Το λεγόμενο πολιτικό κόστος, χρόνια νεοελληνική πολιτική παθογένεια. Πρόκειται για το φόβο απώλειας ψηφοφόρων, και άρα της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Το πολιτικό, κομματικό σύστημα της χώρας εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από πελατειακή αντίληψη, οικογενειοκρατία, προσωποπαγή οργάνωση / λειτουργία. γ) Η αθηνοκεντρική αντίληψη για την πολιτειακή δομή. δ) Η έλλειψη συνολικής, αυτόνομης ελληνικής/ευρωπακής πολιτικής για την ανάπτυξη μιας πολυεπίπεδης συνεργασίας των γειτονικών μας λαών και κρατών των Βαλκανίων.
Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το εκλογικό αποτέλεσμα του 2007 έδειξε τη συνέχιση της πολύπλευρης κρίσης που συνόδευσε την αμφισβήτηση του μιμητικού ‘‘εκσυγχρονιστικού’’ εγχειρήματος, του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, της πολιτικής διαπλοκής με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, της κομματοκρατικής ευνοιοκρατίας, της υποτέλειας στα εθνικά ζητήματα έναντι των ΗΠΑ και των άλλων μητροπολιτικών κέντρων. Η επανεκλογή-παράταση θητείας του Γ. Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2007 έδειξε τρία πράγματα: Πρώτον, την επιλογή από μεγάλο μέρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. της ‘‘αναβάπτισης’’ του κόμματος διά της παραμονής εκτός κυβέρνησης. Δεύτερον, την επιλογή των πρωτοκλασάτων να ‘‘χαμηλώσουν’’ (ή και εξουδετερώσουν) τον Ε. Βενιζέλο διά της στοίχισης τους πίσω από τον Παπανδρέου τον Γ΄. Τρίτον, την αδυναμία διαμόρφωσης στους κόλπους του κόμματος μιας εναλλακτικής πρότασης από κάποιους αντιπολιτευόμενους.
Τι μπορεί να γίνει, όσο κυριαρχεί ένα σύστημα α-παιδείας, όσο στην οικονομία κυριαρχεί ο μεταπρατισμός και η εξάρτηση, όσο πολλοί κάτοικοι αυτής της χώρας εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτικού ατομικισμού; Οσο στον Τύπο, σε πολλούς εκπαιδευτικούς και σε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας επικρατούν εθνομηδενιστικές απόψεις, ιστορική σύγχυση ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, και διάφορα αγοραία, ‘‘νεοταξίτικα’’ ιδεολογήματα; Οσο υπάρχει αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και ‘‘πολυπολιτισμικές’’ κενολογίες; Οσο στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύει πνεύμα υποτέλειας και ενδοτισμού;
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, δημιουργούνται οι προυποθέσεις για έναν προσωπικό εκλογικό θρίαμβο του κ. Γ.Α. Παπανδρέου και την επερχόμενη κυβερνητική κυριαρχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τι μέλλει γενέσθαι στην περίοδο που θα ακολουθήσει είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Η συνεχιζόμενη διεθνής οικονομική κρίση ήδη πλήττει την ελληνική οικονομία, της οποίας δύο βασικοί τομείς, ο τουρισμός και η ναυτιλία υφίστανται ήδη σημαντικές δυσμενείς συνέπειες.
Οσον αφορά την ελληνική κοινωνία, έχει επισημανθεί από διάφορους ανεξάρτητους αναλυτές η πολύπλευρη κρίση και τα χαρακτηριστικά της. Οπωσδήποτε χρειάζεται νέα συλλογικότητα, συντονισμός πρωτοβουλιών και αγώνων. Δεν είναι μονόδρομος η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, η πολιτισμική μας αλλοτρίωση, η υποταγή της Κύπρου, η χωρίς αντάλλαγμα υποστήριξη της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., η ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών, η αλλοπρόσαλλη πολιτική στο ‘‘Μακεδονικό’’, και η απεμπόληση γενικά των εθνικών και λαïκών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσει η πολιτική των πολυεθνικών και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι κομματικοί αξιωματούχοι αποδεχόμενοι την α-παιδεία και την υποτέλεια στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούσαν και οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα πληθυσμιακής ομάδας που βιώνει ανασφάλεια, άγχος και έλλειμμα εμπιστοσύνης αποτελεί η γενιά των τριαντάρηδων. Η μεγάλη πλειονότητα των τριαντάρηδων έχει καταλάβει ότι αυτή είναι που θα ‘‘πληρώσει τη νύφη’’. ‘‘Οι περισσότεροι είναι κακομαθημένοι. Και θεωρώ ως τον μεγαλύτερο υπεύθυνο την οικογένεια’’, έγραφε παλιότερα ένας νέος σε ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο (blog). Κυρίως, όμως σημασία έχει πως αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα. O καθένας χρειάζεται να κάνει την αυτοκριτική του. Μήπως κάποιοι είναι/είμαστε βολεμένοι και δεν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες; Στην πολιτική επιστήμη χρησιμοποιείται και η λέξη ‘‘γεροντοκρατία’’, που έχει - κι αυτή - ελληνικές ρίζες. Δεν έχει καθιερωθεί όρος για το αντίθετο, δηλαδή στην περίπτωση των νέων. Μάλλον, πρέπει να είναι ένας όρος σαν ‘‘νεοκρατία’’ ή ‘‘νεανιοκρατία’’. Ισως η Ελλάδα χρειάζεται κάποια δόση νεοκρατίας. Σε πολλά επαγγέλματα κυριαρχεί το ‘‘καθεστώς’’ των μεγαλύτερων σε ηλικία. Συμβαίνει στην ιατρική, στη δικηγορία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Ακαδημία Αθηνών, ακόμα και στον αγροκτηνοτροφικό τομέα…
Η ανάγκη συγκρότησης δημοκρατικού πόλου με πατριωτικές, οικολογικές, κοινωνικές ευαισθησίες και αξιόπιστη προγραμματική πρόταση παραμένει ζητούμενο χρόνια τώρα. Σ’αυτό το εγχείρημα είναι απαραίτητο να συμμετάσχουν πρόσωπα απ’ όλες τις γενιές, αλλά ιδιαίτερα νέοι, τριαντάρηδες και εικοσάρηδες. Προκειμένου όμως η νέα γενιά στην Ελλάδα να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, πρέπει κυρίως να βελτιωθεί η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απεγκλωβισμός από ιδιοτέλειες, ανευθυνουπευθυνότητα, κομματικά/συνδικαλιστικά σφιχταγκαλιάσματα. Οι ελευθερόφρονες, ενεργοί, αυτόνομοι πολίτες, με την κατάλληλη οργάνωση, μπορούν να συμβάλουν στην υπεράσπιση και την αναμόρφωση της ‘‘πόλης’’, της χώρας, της ζωής μας και αυτής των παιδιών μας.
Θεόδωρος Μπατρακούλης
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009
Ο νεοοθωμανισμός και η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων
Η νεοοθωμανική Toυρκία και η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων*
Η απόπειρα του Ρετζέπ Ερντογάν να διαφοροποιηθεί φραστικά από ένα παρελθόν, το οποίο σφραγίστηκε από διωγμούς και σφαγές μειονοτικών ομάδων, και να κρατήσει αποστάσεις από τους απολογητές αυτών των πρακτικών (δηλώσεις της 23ης Μαίου 2009), παρουσίαζε πολιτικό και διπλωματικό ενδιαφέρον. Σχετικά με την αξιολόγησή των δηλώσεων Ερντογάν, ήταν σωστές οι ουσιαστικές επισημάνσεις που έγιναν στο σχετικό άρθρο της Ρήξης[1]. Συμπληρωματικά: Πρώτον, αυτές έγιναν κατά την διάρκεια Συνεδρίου του κόμματός του, ενώ είχε προκληθεί θόρυβος λόγω της υπόθεσης εκκαθάρισης ναρκοπεδίων στην τουρκοσυριακή παραμεθόριο. Το Γενικό Επιτελείο παραδέχτηκε ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις δεν διαθέτουν τα αναγκαία μέσα για την υλοποίηση της. Η κυβέρνηση, μετά από διαγωνισμό, αναμενόταν να αναθέσει το έργο σε ισραηλινή εταιρεία. Την συγκεκριμένη τοποθέτηση του Τούρκου ηγέτη με το προφίλ ‘‘ήπιου ισλαμιστή’’ επέβαλαν λόγοι, οι οποίοι σχετίζονται τόσο με την στρατηγική της Τουρκίας, όσο και με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Ο Ερντογάν αισθάνεται για την ώρα αρκετά ισχυρός ώστε να αμφισβητήσει τη νεοτουρκική/κεμαλική παράδοση, η οποία συχνά αξιοποιείται από τους εθνικιστές και το τουρκικό παρακράτος.
Δεύτερον, πρέπει να εξετασθεί αν η δήλωση είναι συμβατή με το νεοοθωμανισμό, ως αυτοκρατορική ιδεολογία, και πως εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του. Ο διφυής στόχος του τουρκικού εθνικισμού (Νεοτούρκων και κεμαλισμού) επιτεύχθηκε: α) Από τα υπολείμματα της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας[2] διαμορφώθηκε μια τουρκική εθνική ταυτότητα και ένα κράτος-έθνος. β) Αντιμετωπίστηκαν με κατασταλτικές μεθόδους όλες οι διεκδικήσεις διαφορετικών εθνικοτήτων, εκτός του κουρδικού κινήματος. Η ‘‘εκκοσμίκευση’’ έγινε ο νέος παρονομαστής του τουρκικού έθνους μόνον ως συμπλήρωμα της τουρκικότητας και του ισλάμ[3]. Ωστόσο, τα έθνη και η πολιτισμική ιδιοπροσωπεία τους δεν είναι εύκολο να εξαφανιστούν ως δια μαγείας. Αυτό ισχύει και στην Τουρκία. Στη Μικρά Ασία και στον Εύξεινο Πόντο υπήρχαν ποικίλες εθνότητες. Και μετά τον αφανισμό ορισμένων, εμφανίστηκαν άλλες στο προσκήνιο. Οι Κούρδοι πήραν τη σκυτάλη ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που εξακολουθεί να συγκλονίζει την Τουρκία. Και οι δια της βίας εξισλαμισμένοι, όπως οι εναπομείναντες στην ιστορική κοιτίδα τους Ελληνοπόντιοι[4] και Αρμένιοι, δεν έχασαν τη μνήμη τους, διατηρούν την ιδιοπροσωπία τους καθώς και στοιχεία της συλλογικής μνήμης τους. Υπάρχουν όχι λίγες μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυπτοχριστιανών πολλά χρόνια μετά τους διωγμούς της περιόδου 1915-1922[5]. Πολλοί από τους εξισλαμισμένους Ποντίους, ιδιαίτερα κοινότητες των περιοχών της Τραπεζούντας, της Τόνιας, του Οφη, των Σουρμένων, της Ματσούκας, και ορισμένες κοινότητες που έχουν εγκατασταθεί στους περιφερειακούς δήμους της Κωνσταντινούπολης, έχουν διατηρήσει ακέραια την Ποντιακή τους γλώσσα. Ωστόσο, η γλώσσα αυτή είναι σήμερα παράνομη στον Πόντο και σε ολόκληρη την επικράτεια της σημερινής Τουρκίας. Οι μαθητές/μαθήτριες του Πόντου στερούνται σχολείων για την εκμάθηση, καλλιέργεια και ανάπτυξη της μητρικής γλώσσας τους.
Ο νεοοθωμανισμός επιχειρεί το ξεπέρασμα της στενότητας του τουρκικού εθνικισμού. Προωθεί από την περίοδο Οζάλ τον ‘‘μετριοπαθή ισλαμισμό’’ και επέλεγε από τότε την συνένωση των μουσουλμάνων από τις ακτές της Αδριατικής ως την Κεντρική Ασία (Κούρδων, Αζέρων, Τουρκμένων, Ουζμπέκων, των διαφόρων μουσουλμάνων των Βαλκανίων[6], αλλά και του Ιράκ κτλ.) και την Κίνα (Ουιγούροι του Ξινγκιάνγκ)[7]. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, ο Ερντογάν διευκολύνεται να αναγνωρίσει κάποια εγκλήματα του (κεμαλικού και νεοτουρκικού) παρελθόντος που εμποδίζουν τους μελλοντικούς στόχους του. Αφετέρου, παρά την επίσκεψη στην Τουρκία του Προέδρου Ομπάμα, που θεωρήθηκε ως ανανέωση της προτεραιότητας που δίνει η Ουάσιγκτον στην συνεργατική σχέση με την Αγκυρα, υπάρχουν σοβαρές δυσχέρειες, που ενδεχομένως να αποδειχθούν αδιέξοδα της τουρκικής στρατηγικής. Η επικράτηση έναντι των Κούρδων με στρατιωτικά μέσα γινόταν όλο και πιο δύσκολη και πολυδάπανη.
Τρίτον, κατά πόσο οι δηλώσεις αυτές του Ερντογάν θα έχουν συγκεκριμένες συνέπειες στα θέματα που αφορούν τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία Ελληνες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την αναγνώριση των γενοκτονικών σφαγών εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων; Οι κατά καιρούς εξαγγελίες του Ερντογάν απέχουν πολύ από το να μετουσιωθούν σε πραγματικές αλλαγές στην αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών από το τουρκικό κράτος. Πόσο μάλλον όταν η Αγκυρα συνδέει την προώθησή τέτοιων αλλαγών με την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής στρατηγικής της. Οι πρόσφατες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις προθέσεις της Αγκυρας. Η ματαίωση την τελευταία στιγμή της επίσκεψης Ερντογάν για τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης σχετίζεται με την τουρκική δυσφορία για την απαίτηση Ελλάδας και Ε.Ε. Οσον αφορά την ουσία της υπόθεσης, αποκαλυπτική ήταν η συνέντευξη στην Καθημερινή του Εγκεμέν Μπαγίς, υπεύθυνου για τις ευρωτουρκικές σχέσεις (πρώην συμβούλου Εξωτερικής Πολιτικής του Ερντογάν). Ο Μπαγίς δηλώνει ότι το ελληνοτουρκικό πρωτόκολλο επανεισδοχής των λαθρομεταναστών δεν θα εφαρμοστεί έως ότου η Ε.Ε. καταλήξει σε συμφωνία με τις χώρες προέλευσής τους (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ). Αλλά προχωρεί και σε μια ηγεμονική τοποθέτηση όσον αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., δηλώνοντας ότι αυτοί που βλέπουν «τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη τα επόμενα 20 - 30 χρόνια, την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα, τη γήρανση του εργατικού δυναμικού, τις κλιματικές αλλαγές, τις ενεργειακές κρίσεις», διαπιστώνουν ότι «όλα αυτά τα προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο με την εμπλοκή της Τουρκίας», διευκρινίζοντας αμέσως ότι η Αγκυρα συζητά μόνο την πλήρη ένταξη. Δηλαδή ο πιο «Αμερικανός» από τα στελέχη του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος λέει ωμά στην Ε.Ε.: «Η δέχεστε την ένταξη της Τουρκία, ή σας περιμένει το χάος»!!! Επί πλέον, επαναλαμβάνει την σύνδεση της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης με την αποδοχή των αξιώσεών της που αφορούν τους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης, οι οποίοι για την Αγκυρα είναι συλλήβδην ‘‘τουρκική μειονότητα’’. «Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει ταυτόχρονα και αυτή να σκύψει σε αυτά τα προβλήματα και να δώσει λύσεις για τους ιερωμένους, τις αργίες, για την ηγεσία και τις οργανώσεις της μειονότητας» [8].
Αφού ο Ερντογάν αναγνώρισε ότι άλλες εθνότητες υπέστησαν διώξεις, επόμενο βήμα θα ήταν η επιστροφή στους δικαιούχους των τεράστιων περιουσιών που είχε δημεύσει το τουρκικό κράτος. Πέραν της απαίτησης για αποκατάσταση των περιουσιακών δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, απαιτείται η συστηματική διεκδίκηση από την πλευρά της Ελλάδας της δημιουργίας συνθηκών ασφάλειας για την επιστροφή της μειονότητας, καθώς και στην Ιμβρο και την Τένεδο. Καθυστερεί η διαμόρφωση ειδικού νομικού καθεστώτος που να καθορίζει την προστασία των πολιτιστικών και θρησκευτικών Μνημείων και πνευματικών Ιδρυμάτων στην επικράτεια της Τουρκίας, αλλά και σε άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπου επιβίωσαν τα δημιουργήματα του ελληνικού-ρωμαïκού πολιτισμού.
Η μνήμη των εθνοθρησκευτικών εκκαθαρίσεων μπορεί να συμβάλει στην αποτροπή σύγχρονων βαρβαροτήτων. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η υποστήριξη και η ευόδωση των προσπαθειών να γίνει γνωστή η γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στην Οσμανική Αυτοκρατορία. Και μάλλον χρειάζεται να γίνει μια επαναξιολόγηση των διαφόρων ενεργειών οι οποίες επιδιώκουν την αναγνώριση της γενοκτονίας ή Γενοκτονίας των Ποντίων και των άλλων Μικρασιατών Ελλήνων. Το ζήτημα αυτό τίθεται με ενδιαφέρουσα επιχειρηματολογία από ένα σχετικό κείμενο[9]. Γίνεται αναφορά στο πρόβλημα που δημιουργείται από το ότι σχεδόν όλα τα βιβλία που αναφέρονται στην γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι γραμμένα στα ελληνικά (δυσκολία γνωστοποίησης π. χ. ευρύτερα στην Αμερική της γενοκτονίας ώστε να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα το αίτημα της αναγνώρισης). Αλλά, το πρόβλημα της γλώσσας δεν είναι το μοναδικό. Μέχρι το Μάιο του 2009 περίπου επτά πόλεις των ΗΠΑ προχώρησαν σε αναγνωρίσεις. Το 2005 αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία που διαπράχθηκε στον Πόντο και στη Μικρά Ασία στην πόλη Ωλμπανυ, αλλά στο κείμενο της σχετικής απόφασης αναφερόταν ότι έχασαν τη ζωή τους συνολικά 353.000 άνθρωποι. Είναι γνωστό στην ελληνική βιβλιογραφία ότι αυτός ο αριθμός αφορά μόνο τους θανάτους των Ελλήνων Ποντίων. Το 2003 στη Γερουσία της Πολιτείας Πενσυλβάνια αναγνωρίστηκε ότι υπήρξαν 353.000 Ελληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι θύματα των τουρκικών σφαγών στον Πόντο. Αντίστοιχες ανακρίβειες σημειώθηκαν στην προετοιμασία της αναγνώρισης που έγινε από το τοπικό Κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας τον Απρίλιο του 2009. Αφενός λοιπόν, απαιτείται προσοχή, πνεύμα ιστορικής ακρίβειας και σωστή πληροφόρηση των παραγόντων των χωρών στις οποίες γίνονται σχετικές κινήσεις.
Αφετέρου, στην ήδη υπαρκτή δυσκολία να προχωρήσουν σε αναγνώριση χώρες που δεν γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα του Ποντιακού Ζητήματος, προστίθεται μια επί πλέον με την επιλογή να διαχωρίζονται οι Πόντιοι από τους Ελληνες άλλων περιοχών της Ανατολής, που και αυτοί έχουν υποστεί τους τουρκικούς διωγμούς και έχουν βιώσει την οδύνη του ξεριζωμού. Ασφαλώς οι απανταχού Πόντιοι έχουν στην ψυχή και στη λαλιά τους τον Πόντο. Αλλά, οι Πόντιοι είναι Ελληνες και είναι γνωστοί παγκοσμίως ως Ελληνες. Όπως Ελληνες ήταν κι αυτοί που κατοικούσαν μέχρι το 1922 σε τόσες και τόσες περιοχές της Μικράς Ασίας, της Ιωνίας: στη Σμύρνη, στο Αïβαλί, στην Καππαδοκία, στην Ανατολική Θράκη. Και όλοι οι Ελληνες της Ανατολής ζούσαν μακριά από το αθηνοκεντρικό, μιμητικό και υποτελές έναντι της Δύσης ελλαδικό κράτος. Το ότι μιλούσαν σε διαφορετικές διαλέκτους Ελληνικά δεν αφορά το απαράγραπτο αίτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας τους.
Οι Αρμένιοι, οι οποίοι έχουν επιτύχει τόσο πολλά, δεν διαχωρίζουν έναν Αρμένιο της Κωνσταντινούπολης από άλλον που ζούσε στην Αμάσεια, στην Κιλικία ή στη Σμύρνη. Ενωμένοι είναι ισχυροί και η ενότητά τους έφερε αποτελέσματα. Αλλά, εκτός της ενότητας, ό,τι πέτυχαν οφείλεται και στη σοβαρή, τεκμηριωμένη έρευνα της Αρμενικής Γενοκτονίας, στην απόφαση να γνωστοποιήσουν προς τους άλλους αυτή τη σοβαρή προσπάθειά τους, στην οργάνωση και στον συντονισμό των κινήσεών τους. Η Γενοκτονία του Πόντου αποτέλεσε μέρος αυτής που ξετυλίχτηκε σε όλα τα μέρη όπου ζούσαν Ελληνικοί πληθυσμοί. Οι Ελληνες από τις διάφορες οργανώσεις που εκπροσωπούν τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας ας συμφωνήσουν σε μια κοινή μέρα κατά την οποία θα τιμάται η μνήμη όλων των Ελλήνων της Γενοκτονίας. Ετσι θα γνωρίζει ο μη Ελληνας ότι υπήρξε μία γενοκτονία, η Γενοκτονία των Ελλήνων.
Θεόδωρος Μπατρακούλης
theobatrak@gmail.com
* To παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη, φ. 54, της 4.7.2009, σ. 7
[1] Γ. Ξένος, ‘‘Αυτοκρατορική πρόβα;’’, Ρήξη, φύλλο 53, 30.5.2009, σ. 20.
[2] Βλ. ενδεικτικά Γεώργιος Κλ. Σκαλιέρης, Λαοί και φυλαί της Μικράς Ασίας, Αθήνα: Pήσος, 1990. Ιδίου, Τα Δίκαια των εθνοτήτων εν Τουρκία 1453-1921, Αθήνα: Τροχαλία, 1997.
[3] Βλ. και Hamit Bozarslan, Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας, Αθήνα: Σαββάλας, σσ. 48 και εξής.
[4] Ömer Αsan, Pontos Kültürü, Istanbul, 1996 (ελληνική έκδ. Ομέρ Ασάν, Ο Πολιτισμός του Πόντου, Θεσ/νίκη: Κυριακίδης, 1999).
[5] Α. Bryer, Τhe cryptochristianics of the Pontos, Athens: 1983. G. Andreadis, The Cryptocristians, Thessaloniki: 1998. K. Φωτιάδης, Οι εξισλαμισμοί της Μικράς Ασίας και οι Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου, Θεσσαλονίκη: Κυριακίδης, 1997. Ο. Ασάν, Ο Πολιτισμός του Πόντου, 1999, όπ. παρ.
[6] Βλ. και Θ. Μπατρακούλης, «H στρατηγική της Τουρκίας και τα Βαλκάνια», Aρδην, Τεύχος 72, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008, σσ. 49-54. Ιδίου, «H Bουλγαρία και οι μουσουλμάνοι της στα Βαλκάνια της Νέας Τάξης», Ρήξη, φύλλο 32, 5 Απριλίου 2008, σ. 10.
[7] Βλ. και Εtienne Copeaux, Espace et temps de la nation turque, Analyse d’une historiographie nationaliste, 1931-1993, Paris: CNRS Editions, 1997.
[8] Εγκεμέν Μπαγίς, ‘‘Δεν θα γίνουμε ο μεγαλύτερος καταυλισμός προσφύγων’’, Η Καθημερινή, 28.06.2009.
[9] ‘‘Άλλη μια χρονιά πέρασε....’’, http://pontosworld.com/index.php?option=com_content&task= view&id=1330&Itemid=87
Η απόπειρα του Ρετζέπ Ερντογάν να διαφοροποιηθεί φραστικά από ένα παρελθόν, το οποίο σφραγίστηκε από διωγμούς και σφαγές μειονοτικών ομάδων, και να κρατήσει αποστάσεις από τους απολογητές αυτών των πρακτικών (δηλώσεις της 23ης Μαίου 2009), παρουσίαζε πολιτικό και διπλωματικό ενδιαφέρον. Σχετικά με την αξιολόγησή των δηλώσεων Ερντογάν, ήταν σωστές οι ουσιαστικές επισημάνσεις που έγιναν στο σχετικό άρθρο της Ρήξης[1]. Συμπληρωματικά: Πρώτον, αυτές έγιναν κατά την διάρκεια Συνεδρίου του κόμματός του, ενώ είχε προκληθεί θόρυβος λόγω της υπόθεσης εκκαθάρισης ναρκοπεδίων στην τουρκοσυριακή παραμεθόριο. Το Γενικό Επιτελείο παραδέχτηκε ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις δεν διαθέτουν τα αναγκαία μέσα για την υλοποίηση της. Η κυβέρνηση, μετά από διαγωνισμό, αναμενόταν να αναθέσει το έργο σε ισραηλινή εταιρεία. Την συγκεκριμένη τοποθέτηση του Τούρκου ηγέτη με το προφίλ ‘‘ήπιου ισλαμιστή’’ επέβαλαν λόγοι, οι οποίοι σχετίζονται τόσο με την στρατηγική της Τουρκίας, όσο και με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Ο Ερντογάν αισθάνεται για την ώρα αρκετά ισχυρός ώστε να αμφισβητήσει τη νεοτουρκική/κεμαλική παράδοση, η οποία συχνά αξιοποιείται από τους εθνικιστές και το τουρκικό παρακράτος.
Δεύτερον, πρέπει να εξετασθεί αν η δήλωση είναι συμβατή με το νεοοθωμανισμό, ως αυτοκρατορική ιδεολογία, και πως εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του. Ο διφυής στόχος του τουρκικού εθνικισμού (Νεοτούρκων και κεμαλισμού) επιτεύχθηκε: α) Από τα υπολείμματα της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας[2] διαμορφώθηκε μια τουρκική εθνική ταυτότητα και ένα κράτος-έθνος. β) Αντιμετωπίστηκαν με κατασταλτικές μεθόδους όλες οι διεκδικήσεις διαφορετικών εθνικοτήτων, εκτός του κουρδικού κινήματος. Η ‘‘εκκοσμίκευση’’ έγινε ο νέος παρονομαστής του τουρκικού έθνους μόνον ως συμπλήρωμα της τουρκικότητας και του ισλάμ[3]. Ωστόσο, τα έθνη και η πολιτισμική ιδιοπροσωπεία τους δεν είναι εύκολο να εξαφανιστούν ως δια μαγείας. Αυτό ισχύει και στην Τουρκία. Στη Μικρά Ασία και στον Εύξεινο Πόντο υπήρχαν ποικίλες εθνότητες. Και μετά τον αφανισμό ορισμένων, εμφανίστηκαν άλλες στο προσκήνιο. Οι Κούρδοι πήραν τη σκυτάλη ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που εξακολουθεί να συγκλονίζει την Τουρκία. Και οι δια της βίας εξισλαμισμένοι, όπως οι εναπομείναντες στην ιστορική κοιτίδα τους Ελληνοπόντιοι[4] και Αρμένιοι, δεν έχασαν τη μνήμη τους, διατηρούν την ιδιοπροσωπία τους καθώς και στοιχεία της συλλογικής μνήμης τους. Υπάρχουν όχι λίγες μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυπτοχριστιανών πολλά χρόνια μετά τους διωγμούς της περιόδου 1915-1922[5]. Πολλοί από τους εξισλαμισμένους Ποντίους, ιδιαίτερα κοινότητες των περιοχών της Τραπεζούντας, της Τόνιας, του Οφη, των Σουρμένων, της Ματσούκας, και ορισμένες κοινότητες που έχουν εγκατασταθεί στους περιφερειακούς δήμους της Κωνσταντινούπολης, έχουν διατηρήσει ακέραια την Ποντιακή τους γλώσσα. Ωστόσο, η γλώσσα αυτή είναι σήμερα παράνομη στον Πόντο και σε ολόκληρη την επικράτεια της σημερινής Τουρκίας. Οι μαθητές/μαθήτριες του Πόντου στερούνται σχολείων για την εκμάθηση, καλλιέργεια και ανάπτυξη της μητρικής γλώσσας τους.
Ο νεοοθωμανισμός επιχειρεί το ξεπέρασμα της στενότητας του τουρκικού εθνικισμού. Προωθεί από την περίοδο Οζάλ τον ‘‘μετριοπαθή ισλαμισμό’’ και επέλεγε από τότε την συνένωση των μουσουλμάνων από τις ακτές της Αδριατικής ως την Κεντρική Ασία (Κούρδων, Αζέρων, Τουρκμένων, Ουζμπέκων, των διαφόρων μουσουλμάνων των Βαλκανίων[6], αλλά και του Ιράκ κτλ.) και την Κίνα (Ουιγούροι του Ξινγκιάνγκ)[7]. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, ο Ερντογάν διευκολύνεται να αναγνωρίσει κάποια εγκλήματα του (κεμαλικού και νεοτουρκικού) παρελθόντος που εμποδίζουν τους μελλοντικούς στόχους του. Αφετέρου, παρά την επίσκεψη στην Τουρκία του Προέδρου Ομπάμα, που θεωρήθηκε ως ανανέωση της προτεραιότητας που δίνει η Ουάσιγκτον στην συνεργατική σχέση με την Αγκυρα, υπάρχουν σοβαρές δυσχέρειες, που ενδεχομένως να αποδειχθούν αδιέξοδα της τουρκικής στρατηγικής. Η επικράτηση έναντι των Κούρδων με στρατιωτικά μέσα γινόταν όλο και πιο δύσκολη και πολυδάπανη.
Τρίτον, κατά πόσο οι δηλώσεις αυτές του Ερντογάν θα έχουν συγκεκριμένες συνέπειες στα θέματα που αφορούν τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία Ελληνες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την αναγνώριση των γενοκτονικών σφαγών εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων; Οι κατά καιρούς εξαγγελίες του Ερντογάν απέχουν πολύ από το να μετουσιωθούν σε πραγματικές αλλαγές στην αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών από το τουρκικό κράτος. Πόσο μάλλον όταν η Αγκυρα συνδέει την προώθησή τέτοιων αλλαγών με την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής στρατηγικής της. Οι πρόσφατες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις προθέσεις της Αγκυρας. Η ματαίωση την τελευταία στιγμή της επίσκεψης Ερντογάν για τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης σχετίζεται με την τουρκική δυσφορία για την απαίτηση Ελλάδας και Ε.Ε. Οσον αφορά την ουσία της υπόθεσης, αποκαλυπτική ήταν η συνέντευξη στην Καθημερινή του Εγκεμέν Μπαγίς, υπεύθυνου για τις ευρωτουρκικές σχέσεις (πρώην συμβούλου Εξωτερικής Πολιτικής του Ερντογάν). Ο Μπαγίς δηλώνει ότι το ελληνοτουρκικό πρωτόκολλο επανεισδοχής των λαθρομεταναστών δεν θα εφαρμοστεί έως ότου η Ε.Ε. καταλήξει σε συμφωνία με τις χώρες προέλευσής τους (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ). Αλλά προχωρεί και σε μια ηγεμονική τοποθέτηση όσον αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., δηλώνοντας ότι αυτοί που βλέπουν «τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη τα επόμενα 20 - 30 χρόνια, την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα, τη γήρανση του εργατικού δυναμικού, τις κλιματικές αλλαγές, τις ενεργειακές κρίσεις», διαπιστώνουν ότι «όλα αυτά τα προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο με την εμπλοκή της Τουρκίας», διευκρινίζοντας αμέσως ότι η Αγκυρα συζητά μόνο την πλήρη ένταξη. Δηλαδή ο πιο «Αμερικανός» από τα στελέχη του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος λέει ωμά στην Ε.Ε.: «Η δέχεστε την ένταξη της Τουρκία, ή σας περιμένει το χάος»!!! Επί πλέον, επαναλαμβάνει την σύνδεση της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης με την αποδοχή των αξιώσεών της που αφορούν τους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης, οι οποίοι για την Αγκυρα είναι συλλήβδην ‘‘τουρκική μειονότητα’’. «Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει ταυτόχρονα και αυτή να σκύψει σε αυτά τα προβλήματα και να δώσει λύσεις για τους ιερωμένους, τις αργίες, για την ηγεσία και τις οργανώσεις της μειονότητας» [8].
Αφού ο Ερντογάν αναγνώρισε ότι άλλες εθνότητες υπέστησαν διώξεις, επόμενο βήμα θα ήταν η επιστροφή στους δικαιούχους των τεράστιων περιουσιών που είχε δημεύσει το τουρκικό κράτος. Πέραν της απαίτησης για αποκατάσταση των περιουσιακών δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, απαιτείται η συστηματική διεκδίκηση από την πλευρά της Ελλάδας της δημιουργίας συνθηκών ασφάλειας για την επιστροφή της μειονότητας, καθώς και στην Ιμβρο και την Τένεδο. Καθυστερεί η διαμόρφωση ειδικού νομικού καθεστώτος που να καθορίζει την προστασία των πολιτιστικών και θρησκευτικών Μνημείων και πνευματικών Ιδρυμάτων στην επικράτεια της Τουρκίας, αλλά και σε άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπου επιβίωσαν τα δημιουργήματα του ελληνικού-ρωμαïκού πολιτισμού.
Η μνήμη των εθνοθρησκευτικών εκκαθαρίσεων μπορεί να συμβάλει στην αποτροπή σύγχρονων βαρβαροτήτων. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η υποστήριξη και η ευόδωση των προσπαθειών να γίνει γνωστή η γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στην Οσμανική Αυτοκρατορία. Και μάλλον χρειάζεται να γίνει μια επαναξιολόγηση των διαφόρων ενεργειών οι οποίες επιδιώκουν την αναγνώριση της γενοκτονίας ή Γενοκτονίας των Ποντίων και των άλλων Μικρασιατών Ελλήνων. Το ζήτημα αυτό τίθεται με ενδιαφέρουσα επιχειρηματολογία από ένα σχετικό κείμενο[9]. Γίνεται αναφορά στο πρόβλημα που δημιουργείται από το ότι σχεδόν όλα τα βιβλία που αναφέρονται στην γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι γραμμένα στα ελληνικά (δυσκολία γνωστοποίησης π. χ. ευρύτερα στην Αμερική της γενοκτονίας ώστε να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα το αίτημα της αναγνώρισης). Αλλά, το πρόβλημα της γλώσσας δεν είναι το μοναδικό. Μέχρι το Μάιο του 2009 περίπου επτά πόλεις των ΗΠΑ προχώρησαν σε αναγνωρίσεις. Το 2005 αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία που διαπράχθηκε στον Πόντο και στη Μικρά Ασία στην πόλη Ωλμπανυ, αλλά στο κείμενο της σχετικής απόφασης αναφερόταν ότι έχασαν τη ζωή τους συνολικά 353.000 άνθρωποι. Είναι γνωστό στην ελληνική βιβλιογραφία ότι αυτός ο αριθμός αφορά μόνο τους θανάτους των Ελλήνων Ποντίων. Το 2003 στη Γερουσία της Πολιτείας Πενσυλβάνια αναγνωρίστηκε ότι υπήρξαν 353.000 Ελληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι θύματα των τουρκικών σφαγών στον Πόντο. Αντίστοιχες ανακρίβειες σημειώθηκαν στην προετοιμασία της αναγνώρισης που έγινε από το τοπικό Κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας τον Απρίλιο του 2009. Αφενός λοιπόν, απαιτείται προσοχή, πνεύμα ιστορικής ακρίβειας και σωστή πληροφόρηση των παραγόντων των χωρών στις οποίες γίνονται σχετικές κινήσεις.
Αφετέρου, στην ήδη υπαρκτή δυσκολία να προχωρήσουν σε αναγνώριση χώρες που δεν γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα του Ποντιακού Ζητήματος, προστίθεται μια επί πλέον με την επιλογή να διαχωρίζονται οι Πόντιοι από τους Ελληνες άλλων περιοχών της Ανατολής, που και αυτοί έχουν υποστεί τους τουρκικούς διωγμούς και έχουν βιώσει την οδύνη του ξεριζωμού. Ασφαλώς οι απανταχού Πόντιοι έχουν στην ψυχή και στη λαλιά τους τον Πόντο. Αλλά, οι Πόντιοι είναι Ελληνες και είναι γνωστοί παγκοσμίως ως Ελληνες. Όπως Ελληνες ήταν κι αυτοί που κατοικούσαν μέχρι το 1922 σε τόσες και τόσες περιοχές της Μικράς Ασίας, της Ιωνίας: στη Σμύρνη, στο Αïβαλί, στην Καππαδοκία, στην Ανατολική Θράκη. Και όλοι οι Ελληνες της Ανατολής ζούσαν μακριά από το αθηνοκεντρικό, μιμητικό και υποτελές έναντι της Δύσης ελλαδικό κράτος. Το ότι μιλούσαν σε διαφορετικές διαλέκτους Ελληνικά δεν αφορά το απαράγραπτο αίτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας τους.
Οι Αρμένιοι, οι οποίοι έχουν επιτύχει τόσο πολλά, δεν διαχωρίζουν έναν Αρμένιο της Κωνσταντινούπολης από άλλον που ζούσε στην Αμάσεια, στην Κιλικία ή στη Σμύρνη. Ενωμένοι είναι ισχυροί και η ενότητά τους έφερε αποτελέσματα. Αλλά, εκτός της ενότητας, ό,τι πέτυχαν οφείλεται και στη σοβαρή, τεκμηριωμένη έρευνα της Αρμενικής Γενοκτονίας, στην απόφαση να γνωστοποιήσουν προς τους άλλους αυτή τη σοβαρή προσπάθειά τους, στην οργάνωση και στον συντονισμό των κινήσεών τους. Η Γενοκτονία του Πόντου αποτέλεσε μέρος αυτής που ξετυλίχτηκε σε όλα τα μέρη όπου ζούσαν Ελληνικοί πληθυσμοί. Οι Ελληνες από τις διάφορες οργανώσεις που εκπροσωπούν τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας ας συμφωνήσουν σε μια κοινή μέρα κατά την οποία θα τιμάται η μνήμη όλων των Ελλήνων της Γενοκτονίας. Ετσι θα γνωρίζει ο μη Ελληνας ότι υπήρξε μία γενοκτονία, η Γενοκτονία των Ελλήνων.
Θεόδωρος Μπατρακούλης
theobatrak@gmail.com
* To παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη, φ. 54, της 4.7.2009, σ. 7
[1] Γ. Ξένος, ‘‘Αυτοκρατορική πρόβα;’’, Ρήξη, φύλλο 53, 30.5.2009, σ. 20.
[2] Βλ. ενδεικτικά Γεώργιος Κλ. Σκαλιέρης, Λαοί και φυλαί της Μικράς Ασίας, Αθήνα: Pήσος, 1990. Ιδίου, Τα Δίκαια των εθνοτήτων εν Τουρκία 1453-1921, Αθήνα: Τροχαλία, 1997.
[3] Βλ. και Hamit Bozarslan, Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας, Αθήνα: Σαββάλας, σσ. 48 και εξής.
[4] Ömer Αsan, Pontos Kültürü, Istanbul, 1996 (ελληνική έκδ. Ομέρ Ασάν, Ο Πολιτισμός του Πόντου, Θεσ/νίκη: Κυριακίδης, 1999).
[5] Α. Bryer, Τhe cryptochristianics of the Pontos, Athens: 1983. G. Andreadis, The Cryptocristians, Thessaloniki: 1998. K. Φωτιάδης, Οι εξισλαμισμοί της Μικράς Ασίας και οι Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου, Θεσσαλονίκη: Κυριακίδης, 1997. Ο. Ασάν, Ο Πολιτισμός του Πόντου, 1999, όπ. παρ.
[6] Βλ. και Θ. Μπατρακούλης, «H στρατηγική της Τουρκίας και τα Βαλκάνια», Aρδην, Τεύχος 72, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008, σσ. 49-54. Ιδίου, «H Bουλγαρία και οι μουσουλμάνοι της στα Βαλκάνια της Νέας Τάξης», Ρήξη, φύλλο 32, 5 Απριλίου 2008, σ. 10.
[7] Βλ. και Εtienne Copeaux, Espace et temps de la nation turque, Analyse d’une historiographie nationaliste, 1931-1993, Paris: CNRS Editions, 1997.
[8] Εγκεμέν Μπαγίς, ‘‘Δεν θα γίνουμε ο μεγαλύτερος καταυλισμός προσφύγων’’, Η Καθημερινή, 28.06.2009.
[9] ‘‘Άλλη μια χρονιά πέρασε....’’, http://pontosworld.com/index.php?option=com_content&task= view&id=1330&Itemid=87
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
A synoptic description of the present geopolitical situation of Hellas (Greece) and its neighbourhood
A synoptic description of the present geopolitical situation of Hellas (Greece) and its
neighbourhood
Nowadays, the global interpretation of prοblems of the Geopolitical System Middle East-East Μediterranean-Βalkan Peninsula-Caucasus can be carried out on three essential fields: a) The study and knowledge of the history of the peoples of this geographical zone - in particular the history of the famous ‘‘Eastern Question’’. This comprehension should be exempted from nationalist-chauvinistic alibi and short-sights as well as from Occident-centric visions and historical revisionism combined with self-interest (for a state either a private part) motives. b) The understanding of conditions of functioning and evolution of the entire System as well as of its two Subsystems: the Balkans and the larger Middle East. This System has to be examined also in view of the hearths (places) threatened by destabilization. c) The redefinition of the conception of democracy and the recomposition of its concept as political, social, economic and ecological democracy.
Like in most of countries, since last months of 2008, in Greece also the economic situation is getting more difficult. In Greece during last 17-18 recent years have fled a very big number of immigrants (and refugees) from different countries and different areas of the Globe (especially from the countries of East Europe, countries of Africa, of Middle East. Since 1992, almost a half (40-45%) of the immigrants established in our country have come from Albania. A lot of the refugees who have entered and continue to enter into Greece during the last decade are Muslims who have come from Muslim countries of Middle East (i.e. Irak, Afganistan, Pakistan etc.).
These facts have to be considered in view of a sum of factors. As a matter of fact, there are problems with some neighbouring countries.
Especially, there is a permanent multiple differend between Greece and Turkey. Turkey is very bigger than Greece in population data (98% of its population are muslims, at least ‘‘culturally muslims’’) and its life is dominated by armed forces, which in recent years shares the rule of country with an ''islamic-modernist'' party. It has an hegemonistic, expansionnist policy. Since 1974, Turkey occupies the 40% of the territory of Cyprus Republic, an island of East Mediterranean, with 82% of its populatin Greeks (Orthodox Christians). It's a complicated and dangerous situation.
Especially important are interests at stake in Aegean Sea (Αιγαίο Πέλαγος). Since 1974, people hear and read about the famous claims of Turks in the Aegean Sea. But even Greek common opinion have difficulty to see in a clear way the foggy situation in that consist and that cover these claims. The periodical escalation of Turkish provocations in Aegean Sea is accidental; The choice of places where the pilots of Turkish Air Force realize the frequent violations of the Hellenic Air Space is casual; The issue of the aviation corridors of the island of Rhodes that has arisen by Ankara is also accidental;
Let’s start this survey from 1974. Then the vice-president of USA, the Greek-American Spiro Agnew as well as other dignitaries of USA had stated publicly that in Aegean Sea do not exist either a drop of oil, saying characteristically that «whoever finds out even a glass of oil in Aegean Sea, let’s bring it to me to drink it». News, reports and comments in Greek as well as in American press have repeatedly canalized into the public the conviction that all researches relative to the quest for petroleum deposits in Aegean Sea have been without satisfactory results, have proved non fruitful. The same tactics had followed various statesmen of United Kingdom regarding Cyprus (culminating) by the way of the High Commissioner Edward Clay on 23 Αpril 2001, when he hastened to declare that «in Cyprus exists so much οil as peanut butter under Μanchester».
During the period of dictatorship in Greece (after 1967) it was first rumoured and has been known that in the broader region between Thasos and Kavala exist oil deposits. At this time had been carried out a lot of oil researches and had been found out 5 οil hοrizons. Four (4) of them were located within Greek territorial waters of 6 miles and one (1) out of 6 miles but within Greek continental shelf. Among all the oil hοrizons located within Greek territorial waters of 6 miles, 2 were directly exploitable but of limited oil potential. Nevertheless, as if by magic, the study concerning 5th horizon located out of 6 miles... has disappeared! At the same period of time Αnkara begun to show by a factual way on the diplomatic level its interest about this region. However, the cost of mining and refinement of oil had not allowed Ankara to activate its ‘‘war machinery’’. Else, Turkey had fixed as its priority the district of Mossul (known since a long time for its oil riches) as well as the oil deposits of Cyprus Republic!
Besides, Hellenic Republic faces problems of irredentism with some neighbour countries. During last years, a number of Albanian nationalists have rise the so-called issue of ‘‘Cams/Cameria’’, some of them saying that the region of Greece called (since the Antiquity) Epirus (in Greek means ‘‘infinite country’’) should be annexed to Albania. They are the advocates of the so-called Great Albania. In addition, the hot-headed nationalist leaders of FYROM (Skopje) continue to claim that the Slavs of this State are of ‘‘Macedonian’’ nationality, being the descendants of ancient Macedonians and of Alexander the Great.
Theodoros Batrakoulis
PhD of Geopolitics
neighbourhood
Nowadays, the global interpretation of prοblems of the Geopolitical System Middle East-East Μediterranean-Βalkan Peninsula-Caucasus can be carried out on three essential fields: a) The study and knowledge of the history of the peoples of this geographical zone - in particular the history of the famous ‘‘Eastern Question’’. This comprehension should be exempted from nationalist-chauvinistic alibi and short-sights as well as from Occident-centric visions and historical revisionism combined with self-interest (for a state either a private part) motives. b) The understanding of conditions of functioning and evolution of the entire System as well as of its two Subsystems: the Balkans and the larger Middle East. This System has to be examined also in view of the hearths (places) threatened by destabilization. c) The redefinition of the conception of democracy and the recomposition of its concept as political, social, economic and ecological democracy.
Like in most of countries, since last months of 2008, in Greece also the economic situation is getting more difficult. In Greece during last 17-18 recent years have fled a very big number of immigrants (and refugees) from different countries and different areas of the Globe (especially from the countries of East Europe, countries of Africa, of Middle East. Since 1992, almost a half (40-45%) of the immigrants established in our country have come from Albania. A lot of the refugees who have entered and continue to enter into Greece during the last decade are Muslims who have come from Muslim countries of Middle East (i.e. Irak, Afganistan, Pakistan etc.).
These facts have to be considered in view of a sum of factors. As a matter of fact, there are problems with some neighbouring countries.
Especially, there is a permanent multiple differend between Greece and Turkey. Turkey is very bigger than Greece in population data (98% of its population are muslims, at least ‘‘culturally muslims’’) and its life is dominated by armed forces, which in recent years shares the rule of country with an ''islamic-modernist'' party. It has an hegemonistic, expansionnist policy. Since 1974, Turkey occupies the 40% of the territory of Cyprus Republic, an island of East Mediterranean, with 82% of its populatin Greeks (Orthodox Christians). It's a complicated and dangerous situation.
Especially important are interests at stake in Aegean Sea (Αιγαίο Πέλαγος). Since 1974, people hear and read about the famous claims of Turks in the Aegean Sea. But even Greek common opinion have difficulty to see in a clear way the foggy situation in that consist and that cover these claims. The periodical escalation of Turkish provocations in Aegean Sea is accidental; The choice of places where the pilots of Turkish Air Force realize the frequent violations of the Hellenic Air Space is casual; The issue of the aviation corridors of the island of Rhodes that has arisen by Ankara is also accidental;
Let’s start this survey from 1974. Then the vice-president of USA, the Greek-American Spiro Agnew as well as other dignitaries of USA had stated publicly that in Aegean Sea do not exist either a drop of oil, saying characteristically that «whoever finds out even a glass of oil in Aegean Sea, let’s bring it to me to drink it». News, reports and comments in Greek as well as in American press have repeatedly canalized into the public the conviction that all researches relative to the quest for petroleum deposits in Aegean Sea have been without satisfactory results, have proved non fruitful. The same tactics had followed various statesmen of United Kingdom regarding Cyprus (culminating) by the way of the High Commissioner Edward Clay on 23 Αpril 2001, when he hastened to declare that «in Cyprus exists so much οil as peanut butter under Μanchester».
During the period of dictatorship in Greece (after 1967) it was first rumoured and has been known that in the broader region between Thasos and Kavala exist oil deposits. At this time had been carried out a lot of oil researches and had been found out 5 οil hοrizons. Four (4) of them were located within Greek territorial waters of 6 miles and one (1) out of 6 miles but within Greek continental shelf. Among all the oil hοrizons located within Greek territorial waters of 6 miles, 2 were directly exploitable but of limited oil potential. Nevertheless, as if by magic, the study concerning 5th horizon located out of 6 miles... has disappeared! At the same period of time Αnkara begun to show by a factual way on the diplomatic level its interest about this region. However, the cost of mining and refinement of oil had not allowed Ankara to activate its ‘‘war machinery’’. Else, Turkey had fixed as its priority the district of Mossul (known since a long time for its oil riches) as well as the oil deposits of Cyprus Republic!
Besides, Hellenic Republic faces problems of irredentism with some neighbour countries. During last years, a number of Albanian nationalists have rise the so-called issue of ‘‘Cams/Cameria’’, some of them saying that the region of Greece called (since the Antiquity) Epirus (in Greek means ‘‘infinite country’’) should be annexed to Albania. They are the advocates of the so-called Great Albania. In addition, the hot-headed nationalist leaders of FYROM (Skopje) continue to claim that the Slavs of this State are of ‘‘Macedonian’’ nationality, being the descendants of ancient Macedonians and of Alexander the Great.
Theodoros Batrakoulis
PhD of Geopolitics
Τρίτη 25 Αυγούστου 2009
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται όραμα και νέα συλλογικότητα
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται όραμα και νέα συλλογικότητα
Λίγο καιρό μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 γράφαμε σε κείμενό μας:
''...Χαρακτηριστικό παράδειγμα πληθυσμιακής ομάδας που βιώνει ανασφάλεια, άγχος και έλλειμμα εμπιστοσύνης αποτελεί η γενιά των τριαντάρηδων. Η μεγάλη πλειονότητα των τριαντάρηδων έχει καταλάβει ότι αυτή είναι που θα ‘‘πληρώσει τη νύφη’’. ‘‘Οι περισσότεροι είναι κακομαθημένοι. Και θεωρώ ως τον μεγαλύτερο υπεύθυνο την οικογένεια’’, γράφει ένας νέος σε ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο (blog). Κυρίως, όμως σημασία έχει πως αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα. O καθένας χρειάζεται να κάνει την αυτοκριτική του. Μήπως κάποιοι είναι/είμαστε βολεμένοι και δεν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες; Στην πολιτική επιστήμη χρησιμοποιείται και η λέξη ‘‘γεροντοκρατία’’, που έχει - κι αυτή - ελληνικές ρίζες. Δεν έχει καθιερωθεί όρος για το αντίθετο, δηλαδή στην περίπτωση των νέων. Μάλλον, πρέπει να είναι ένας όρος σαν ‘‘νεοκρατία’’ ή ‘‘νεανιοκρατία’’. Ισως η Ελλάδα χρειάζεται κάποια δόση νεοκρατίας. Σε πολλά επαγγέλματα κυριαρχεί το ‘‘καθεστώς’’ των μεγαλύτερων σε ηλικία. Συμβαίνει στην ιατρική, στη δικηγορία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Ακαδημία Αθηνών, ακόμα και στον αγροκτηνοτροφικό τομέα…
Δεν είναι μονόδρομος η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, η πολιτισμική μας αλλοτρίωση, η υποταγή της Κύπρου, η χωρίς αντάλλαγμα υποστήριξη της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., η ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών, η αλλοπρόσαλλη πολιτική στο ‘‘Μακεδονικό’’, και η απεμπόληση γενικά των εθνικών και λαïκών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσει η πολιτική των πολυεθνικών και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι κομματικοί αξιωματούχοι αποδεχόμενοι την α-παιδεία και την υποτέλεια στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση.
Αλλά, τι μπορεί να γίνει, όσο κυριαρχεί ένα σύστημα α-παιδείας, όσο στην οικονομία κυριαρχεί ο μεταπρατισμός και η εξάρτηση, όσο πολλοί κάτοικοι αυτής της χώρας εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτικού ατομικισμού; Οσο στον Τύπο, σε πολλούς εκπαιδευτικούς και σε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας επικρατούν εθνομηδενιστικές απόψεις, ιστορική σύγχυση ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, και διάφορα αγοραία, ‘‘νεοταξίτικα’’ ιδεολογήματα; Οσο υπάρχει αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και ‘‘πολυπολιτισμικές’’ κενολογίες; Οσο στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύει πνεύμα υποτέλειας και ενδοτισμού;
Οπωσδήποτε χρειάζεται νέα συλλογικότητα, συντονισμός πρωτοβουλιών και αγώνων. Η ανάγκη συγκρότησης δημοκρατικού πόλου με πατριωτικές, οικολογικές, κοινωνικές ευαισθησίες και αξιόπιστη προγραμματική πρόταση παραμένει ζητούμενο χρόνια τώρα. Σ’αυτό το εγχείρημα είναι απαραίτητο να συμμετάσχουν πρόσωπα απ’ όλες τις γενιές, αλλά ιδιαίτερα νέοι, τριαντάρηδες και εικοσάρηδες. Προκειμένου όμως η νέα γενιά στην Ελλάδα να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, πρέπει κυρίως να βελτιωθεί η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απεγκλωβισμός από ιδιοτέλειες, ανευθυνουπευθυνότητα, κομματικά/συνδικαλιστικά σφιχταγκαλιάσματα. Οι ελευθερόφρονες, ενεργοί, αυτόνομοι πολίτες, με την κατάλληλη οργάνωση, μπορούν να είναι αναμορφωτές και φύλακες της ‘‘πόλης’’, της χώρας, της ζωής μας και αυτής των παιδιών μας...''.
Τα παραπάνω είναι και σήμερα επίκαιρα. Τι βλέπουμε σήμερα; Η οικονομία μας, η παιδεία μας, το σύστημα υγείας μας καμμένα!!! Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης εξαφανίστηκαν περισσότερο ίσως από το 60% του υπάρχοντος το 1974 δασικού πλούτου της χώρας. Το 1998 η Πεντέλη, το 2003 η Σάμος κ. ά. περιοχές της Ελλάδας μας. το 2007 κάηκαν η Πελοπόννησος, η Πάρνηθα (αλλά και ο Κίσαβος και το Πήλιο κ.ά. περιοχές με δασική βλάστηση και άνθρωποι και το βιός τους), τώρα καίγεται το υπόλοιπο Αττικής!!! Δεν πρέπει πλέον να δείξουμε άλλη ανοχή!!!
Χρειαζόμαστε μια οικολογική συνείδηση και δράση που να αγκαλιάζεται από όλο και περισσότερους ενεργούς πολίτες στην καθημερινή ζωή, και η οποία να συνεισφέρει στον απεγκλωβισμό από τις επιλογές που επιβάλλει το σύστημα, η συνεχιζόμενη - με τη μια ή την άλλη ηγεσία - νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική Νέα παγκόσμια Τάξη. Πρέπει να δούμε σοβαρά την διάχυτη στο πολιτικό σύστημα και στην ελλαδική κοινωνία κρίση αξιών και ηθικής. Στις πρώτες εκτιμήσεις μας για τις Ευρωεκλογές του 2009, κρατούσαμε πρώτα την έκφραση μιας γενικής αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος (στην οποία συνεισέφερε η μεγάλη, πρωτοφανής για την Ελλάδα, αποχή και το πάνω από 7% που λαμβάνουν αθροιστικά τα λοιπά πολύ μικρά, εξωκοινοβουλευτικά κόμματα).
Αλλά, χρειαζόμαστε και ένα νόημα ζωής, αγάπη για την πατρίδα/μητρίδα, έναν κόσμο συλλογικών αξιών! Εκφέρεται από πολλές πλευρές λόγος και αναπτύσσονται ποικίλες δράσεις για να βοηθηθούν άνθρωποι με διάφορες εξαρτήσεις. Οι πρώτοι που πρέπει να θεραπευτούμε και να ξαναβρούμε το νόημα της ζωής είμαστε εμείς, η κάθε μια και ο κάθε ένας μας. Κατ’αρχήν μέσα στις οικογένειές μας, στον κύκλο των συγγενών και φίλων μας.
Ας μη μένουμε άλλο ‘‘δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας το θάμα’’! Ο διάλογος που έχει ανοίξει σε σειρά από ζητήματα χρειάζεται να οργανωθεί καλύτερα μέσα στις παρέες μας, αλλά και ανάμεσα στις κατά το δυνατόν ευρύτερες συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες. Ωστε να μπορέσει να υλοποιηθεί και το αίτημα της δημιουργίας ενός πολιτικού πόλου με χαρακτηριστικά όπως τα παραπάνω.
Θεόδωρος Μπατρακούλης
Λίγο καιρό μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 γράφαμε σε κείμενό μας:
''...Χαρακτηριστικό παράδειγμα πληθυσμιακής ομάδας που βιώνει ανασφάλεια, άγχος και έλλειμμα εμπιστοσύνης αποτελεί η γενιά των τριαντάρηδων. Η μεγάλη πλειονότητα των τριαντάρηδων έχει καταλάβει ότι αυτή είναι που θα ‘‘πληρώσει τη νύφη’’. ‘‘Οι περισσότεροι είναι κακομαθημένοι. Και θεωρώ ως τον μεγαλύτερο υπεύθυνο την οικογένεια’’, γράφει ένας νέος σε ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο (blog). Κυρίως, όμως σημασία έχει πως αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα. O καθένας χρειάζεται να κάνει την αυτοκριτική του. Μήπως κάποιοι είναι/είμαστε βολεμένοι και δεν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες; Στην πολιτική επιστήμη χρησιμοποιείται και η λέξη ‘‘γεροντοκρατία’’, που έχει - κι αυτή - ελληνικές ρίζες. Δεν έχει καθιερωθεί όρος για το αντίθετο, δηλαδή στην περίπτωση των νέων. Μάλλον, πρέπει να είναι ένας όρος σαν ‘‘νεοκρατία’’ ή ‘‘νεανιοκρατία’’. Ισως η Ελλάδα χρειάζεται κάποια δόση νεοκρατίας. Σε πολλά επαγγέλματα κυριαρχεί το ‘‘καθεστώς’’ των μεγαλύτερων σε ηλικία. Συμβαίνει στην ιατρική, στη δικηγορία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Ακαδημία Αθηνών, ακόμα και στον αγροκτηνοτροφικό τομέα…
Δεν είναι μονόδρομος η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, η πολιτισμική μας αλλοτρίωση, η υποταγή της Κύπρου, η χωρίς αντάλλαγμα υποστήριξη της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., η ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών, η αλλοπρόσαλλη πολιτική στο ‘‘Μακεδονικό’’, και η απεμπόληση γενικά των εθνικών και λαïκών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσει η πολιτική των πολυεθνικών και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι κομματικοί αξιωματούχοι αποδεχόμενοι την α-παιδεία και την υποτέλεια στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση.
Αλλά, τι μπορεί να γίνει, όσο κυριαρχεί ένα σύστημα α-παιδείας, όσο στην οικονομία κυριαρχεί ο μεταπρατισμός και η εξάρτηση, όσο πολλοί κάτοικοι αυτής της χώρας εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτικού ατομικισμού; Οσο στον Τύπο, σε πολλούς εκπαιδευτικούς και σε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας επικρατούν εθνομηδενιστικές απόψεις, ιστορική σύγχυση ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, και διάφορα αγοραία, ‘‘νεοταξίτικα’’ ιδεολογήματα; Οσο υπάρχει αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και ‘‘πολυπολιτισμικές’’ κενολογίες; Οσο στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύει πνεύμα υποτέλειας και ενδοτισμού;
Οπωσδήποτε χρειάζεται νέα συλλογικότητα, συντονισμός πρωτοβουλιών και αγώνων. Η ανάγκη συγκρότησης δημοκρατικού πόλου με πατριωτικές, οικολογικές, κοινωνικές ευαισθησίες και αξιόπιστη προγραμματική πρόταση παραμένει ζητούμενο χρόνια τώρα. Σ’αυτό το εγχείρημα είναι απαραίτητο να συμμετάσχουν πρόσωπα απ’ όλες τις γενιές, αλλά ιδιαίτερα νέοι, τριαντάρηδες και εικοσάρηδες. Προκειμένου όμως η νέα γενιά στην Ελλάδα να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, πρέπει κυρίως να βελτιωθεί η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απεγκλωβισμός από ιδιοτέλειες, ανευθυνουπευθυνότητα, κομματικά/συνδικαλιστικά σφιχταγκαλιάσματα. Οι ελευθερόφρονες, ενεργοί, αυτόνομοι πολίτες, με την κατάλληλη οργάνωση, μπορούν να είναι αναμορφωτές και φύλακες της ‘‘πόλης’’, της χώρας, της ζωής μας και αυτής των παιδιών μας...''.
Τα παραπάνω είναι και σήμερα επίκαιρα. Τι βλέπουμε σήμερα; Η οικονομία μας, η παιδεία μας, το σύστημα υγείας μας καμμένα!!! Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης εξαφανίστηκαν περισσότερο ίσως από το 60% του υπάρχοντος το 1974 δασικού πλούτου της χώρας. Το 1998 η Πεντέλη, το 2003 η Σάμος κ. ά. περιοχές της Ελλάδας μας. το 2007 κάηκαν η Πελοπόννησος, η Πάρνηθα (αλλά και ο Κίσαβος και το Πήλιο κ.ά. περιοχές με δασική βλάστηση και άνθρωποι και το βιός τους), τώρα καίγεται το υπόλοιπο Αττικής!!! Δεν πρέπει πλέον να δείξουμε άλλη ανοχή!!!
Χρειαζόμαστε μια οικολογική συνείδηση και δράση που να αγκαλιάζεται από όλο και περισσότερους ενεργούς πολίτες στην καθημερινή ζωή, και η οποία να συνεισφέρει στον απεγκλωβισμό από τις επιλογές που επιβάλλει το σύστημα, η συνεχιζόμενη - με τη μια ή την άλλη ηγεσία - νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική Νέα παγκόσμια Τάξη. Πρέπει να δούμε σοβαρά την διάχυτη στο πολιτικό σύστημα και στην ελλαδική κοινωνία κρίση αξιών και ηθικής. Στις πρώτες εκτιμήσεις μας για τις Ευρωεκλογές του 2009, κρατούσαμε πρώτα την έκφραση μιας γενικής αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος (στην οποία συνεισέφερε η μεγάλη, πρωτοφανής για την Ελλάδα, αποχή και το πάνω από 7% που λαμβάνουν αθροιστικά τα λοιπά πολύ μικρά, εξωκοινοβουλευτικά κόμματα).
Αλλά, χρειαζόμαστε και ένα νόημα ζωής, αγάπη για την πατρίδα/μητρίδα, έναν κόσμο συλλογικών αξιών! Εκφέρεται από πολλές πλευρές λόγος και αναπτύσσονται ποικίλες δράσεις για να βοηθηθούν άνθρωποι με διάφορες εξαρτήσεις. Οι πρώτοι που πρέπει να θεραπευτούμε και να ξαναβρούμε το νόημα της ζωής είμαστε εμείς, η κάθε μια και ο κάθε ένας μας. Κατ’αρχήν μέσα στις οικογένειές μας, στον κύκλο των συγγενών και φίλων μας.
Ας μη μένουμε άλλο ‘‘δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας το θάμα’’! Ο διάλογος που έχει ανοίξει σε σειρά από ζητήματα χρειάζεται να οργανωθεί καλύτερα μέσα στις παρέες μας, αλλά και ανάμεσα στις κατά το δυνατόν ευρύτερες συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες. Ωστε να μπορέσει να υλοποιηθεί και το αίτημα της δημιουργίας ενός πολιτικού πόλου με χαρακτηριστικά όπως τα παραπάνω.
Θεόδωρος Μπατρακούλης
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009
Νεοοθωμανισμός και ελληνική στρατηγική
ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Οι τουρκικές διεκδικήσεις, οι γεωπολιτικές μεταστροφές και η
ελληνική πολιτική
ελληνική πολιτική
Σημαντικές επιπτώσεις στο γεωπολιτικό σύστημα έχει η επίσκεψη Πούτιν στην Τουρκία στις 6 Αυγούστου και οι συμφωνίες που υπεγράφησαν. Ρωσία και Τουρκία είναι ‘‘αναμφίβολα στρατηγικοί εταίροι’’, δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Γιούρι Ουσακώφ, υποδιευθυντής του γραφείου του Ρώσου πρωθυπουργού, πρώην πρέσβης της Ρωσίας στην Ουάσιγκτον. Ολος ο ρωσικός τύπος αναπαρήγαγε τις δηλώσεις Ουσακώφ, υπογραμμίζοντας - όπως το κρατικό πρακτορείο PIA-Νόβοστι - ότι στο επίκεντρο των συνομιλιών βρέθηκαν «τρείς αγωγοί και ο πρώτος στην Τουρκία πυρηνικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας». Κατά την διάρκεια της συνάντησης, πέραν του πακέτου των ενεργειακών για συνεργασία στους τομείς πετρελαίου, αερίου και πυρηνικής ενέργειας, υπεγράφησαν έως και 15 άλλες διαφορετικές συμφωνίες. Ο Ουσακώφ επισήμανε ότι η Ρωσία αναδείχθηκε το 2008 πρώτος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, ενώ αντιστοίχως η Τουρκία ανήλθε στην 5η θέση του ρωσικού εξαγωγικού εμπορίου. Ο όγκος των ανταλλαγών αυξήθηκε σε σχέση με το 2007 κατά 50%, φθάνοντας τα 34 δισ. δολλάρια, αν και κατά το 2009 λόγω της ύφεσης παρατηρείτο μείωση, την οποία οι δύο πρωθυπουργοί ανακοίνωσαν ότι θα αντιμετώπιζαν με πρόσθετα μέτρα. Μάλιστα στόχος των δύο πλευρών ήταν να ανέλθει ο όγκος των συναλλαγών στα 100 δισ. δολλάρια σε τέσσερα χρόνια.
Η Ρωσία επιχειρεί να παρακάμψει Ουκρανία και Βουλγαρία στη μεταφορά του φυσικού αερίου προς τη Δ. Ευρώπη. Η Τουρκία έχει ένα ακόμα χαρτί στις διαπραγματεύσεις της με την Ε.Ε. Μετά το πρωτόκολλο της Αγκυρας ενισχύθηκε η θέση της Τουρκίας ως διαμετακομιστικού σταθμού στον εφοδιασμό των ευρωπαικών χωρών με φυσικό αέριο. Στις συνομιλίες της Αγκυρας συμμετείχε και ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αφού στο σχέδιο του αγωγού συμμετέχει και η Ιταλία, πιστοποιώντας ακόμα μια φορά την απόκλιση απόψεων και επιλογών που επικρατεί στους κόλπους της Ε.Ε. Αυτές είναι επίσης οι επισημάνσεις του Γερμανού εμπειρογνώμονα σε ενεργειακά ζητήματα Franz Lothar Altman.
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας από τον σχηματισμό κυβέρνησης από το ‘‘ήπιο ισλαμιστικό’’ ΑΚΡ το 2002 βασίζεται όλο και περισσότερο στην προσέγγιση του «στρατηγικού βάθους» του Αχμέτ Νταβούτογλου (καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, γεωπολιτικό και υπουργό Εξωτερικών από τον Απρίλιο 2009). Με βάση τις πέντε αρχές που διέπουν αυτή την γεωπολιτική προσέγγιση, η κυβέρνηση Ερντογάν, τα τελευταία επτά χρόνια ακολούθησε ένα πλέγμα πολιτικών. Προχώρησε σε ορισμένες πρωτοβουλίες που είχαν απτά αποτελέσματα, οικονομικού και πολιτικού χαρακτήρα, καθώς και όσον αφορά το διεθνές «κύρος» και τη διεθνή «επιρροή» της Τουρκίας.
Ο όγκος των τουρκικών εμπορικών ανταλλαγών και επενδύσεων με όμορες χώρες αυξήθηκε δραματικά. Παράλληλα, ενισχύθηκε το θεσμικό υπόβαθρο των σχέσεων της Τουρκίας με τον αραβικό και αφρικανικό κόσμο. Μια νέα προσέγγιση εγκαινιάστηκε με τους Κούρδους του Βόρειου Ιράκ και την Αρμενία. Διατηρώντας σταθερές τις σχέσεις της με το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, η Τουρκία επέδειξε έντονο διπλωματικό ενδιαφέρον και δραστηριότητα στις διενέξεις της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου (κρίση Λιβάνου, πυρηνικό πρόγραμμα Ιράν, Ιράκ, κρίση Γεωργίας, κρίση Γάζας), και παρά τις αντιδράσεις και αμφισβητήσεις περί του διαμεσολαβητικού της ρόλου, έβαλε τη δική της «σφραγίδα» στο διεθνές διπλωματικό σκηνικό. Η πλέον πρόσφατη εκδήλωση της αποτελεσματικότητας της στρατηγικής Νταβούτογλου ήταν η εκλογή της χώρας, με ισχυρή πλειοψηφία - την οποία απαρτίζουν μουσουλμανικές, αφρικανικές, καθώς και ευρω-ατλαντικές και άλλες δυνάμεις – ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη χρονική περίοδο 2009–2010.
Εξ άλλου, στην Αγκυρα ενισχύεται όλο και περισσότερο η άποψη ότι πλεονεκτικότερο πεδίο δράσης για τα τουρκικά συμφέροντα δεν είναι κυρίως στην Ευρώπη, αλλά στην Ευρασία και στον ισλαμικό κόσμο. Σ’αυτούς τους χώρους οι Τούρκοι ιθύνοντες πιστεύουν ότι η Τουρκία μπορεί να διαδραματίσει ηγεμονικό ρόλο, εξαναγκάζοντας παράλληλα την Ε.Ε. να αποδεχθεί ότι αυτή έχει άμεση ανάγκη της Τουρκίας και όχι η Τουρκία της Ε.Ε. Κάνοντας στροφή 180ο στον διεθνή προσανατολισμό της και επαναπροσδιορίζοντας τις σχέσεις της με τους διεθνείς δρώντες στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα Μέση Ανατολή-Καύκασος-Βαλκάνια, η Τουρκία απομακρύνεται από την Ευρώπη.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε κομβικό σημείο. Η Αγκυρα διεκδικεί την κυριαρχία 165 περίπου νησιών του Αιγαίου. Ενδεικτικά της τουρκικής επιθετικότητας είναι τα στοιχεία του ΓΕΕΘΑ, σύμφωνα με τα οποία το δίμηνο Ιουνίου - Ιουλίου καταγράφηκαν 19 υπερπτήσεις ελληνικού εδάφους, 363 παραβιάσεις, 107 παραβάσεις και σημειώθηκαν 58 εμπλοκές μεταξύ ελληνικών και τουρκικών μαχητικών, πολλά εκ των οποίων ήταν οπλισμένα. Επιπλέον, με τον μεγαλύτερο τις τελευταίες εβδομάδες αριθμό εμπλοκών ‘‘χαιρέτισε’’ η τουρκική Αεροπορία την αλλαγή Α/ΓΕΕΘΑ στις 11 Αυγούστου. Το περιστατικό με Τούρκους δημοσιογράφους που συνελήφθησαν ενώ προσέγγισαν τη Ρώ για να φωτογραφίσουν τις δραστηριότητες της φροράς του νησιού αποτέλεσε αφορμή για να ξαναδιατυπωθούν από την Τουρκία οι ισχυρισμοί για αμφισβητούμενη κυριαρχία πάνω σε νησιά και βραχονησίδες. Ακολούθησαν πληροφορίες - που δεν επιβεβαιώθηκαν ούτε διαψεύστηκαν από το ΓΕΕΘΑ - ότι τουρκική ακταιωρός στις 9 Αυγούστου να εμποδίσει καίκι να ανεφοδιάσει τη φρουρά της Ρώ. Γενικά είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το ότι τα ΜΜΕ της Τουρκίας ‘‘φτιάχνουν κλίμα’’ στη δεδομένη συγκυρία και μιλούν για ‘‘στρατό κατοχής’’ στα νησιά και άλλα παρόμοια. Είναι εξέλιξη της υπόθεσης του ‘‘εποικισμού’’ του Αγαθονησίου. Φαίνεται ότι μπαίνουμε σε μία νέα φάση κλιμάκωσης των τουρκικών διεκδικήσεων.
Μετά την ανακάλυψη νέου ομαδικού τάφου, πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες μέρες για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν στην Κύπρο κατά την τουρκική εισβολή, ιδιαίτερα κατά τις επιχειρήσεις του δεύτερου Αττίλα. Αναφορικά με τον διεξαγόμενο ‘‘διακοινοτικό διάλογο’’, αν δεν πληροφορούμαστε από τον πρόεδρο Χριστόφια τι συμβαίνει, το μαθαίνουμε από την τούρκικη πλευρά. Ο εντολοδόχος της Άγκυρας Ταλάτ, ζητά επιδιαιτησία και καλεί την Τουρκία να προωθήσει την ιδέα αυτή. Παραδέχεται ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο συνομιλητών είναι τεράστιες και αγεφύρωτες, μόνο η επιδιαιτησία όπως το 2004 μπορεί να τις γεφυρώσει με τις εντολές των ΗΠΑ προς τον υφιστάμενό τους Γ.Γ. Αφετέρου, Αγγλία, ΗΠΑ, Τουρκία και Ταλάτ ζητούν με επανειλημμένες δηλώσεις τους να ολοκληρωθούν οι συνομιλίες μέχρι τον Δεκέμβρη και υπογραφεί η συμφωνία. Στόχος τους να προχωρήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας χωρίς να κάνει καμμιά υποχώρηση στο κυπριακό και χωρίς να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι της Ε.Ε. Σημειωτέον ότι ο Πούτιν δήλωσε στην Αγκυρα ότι η Ρωσία υποστηρίζει το σχέδιο Ανάν, και ότι θα αναπτύξει τις οικονομικές σχέσεις και με ‘‘τα δύο τμήματα της Κύπρου’’, υποστηρίζοντας ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει στην κατεύθυνση της διευθέτησης του Κυπριακού προβλήματος. Αυτά, ενώ στην Κύπρο διαδραματίζεται ένας νέος αλλά πιο ύπουλος Αττίλας που ορέγεται το νησί μας χρησιμοποιώντας τους λαθρομετανάστες, δυστυχισμένους ανθρώπους που αναζητούν καλύτερη ζωή.
Σ’αυτή την συγκυρίσ αναμενόταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην Αθήνα στις 26 Αυγούστου ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ρασμούσεν.
Στη σημερινή συγκυρία απαιτείται μια άλλη, συνολική στρατηγική του Ελληνισμού, η οποία να έχει την ενεργό επιδοκιμασία και συμμετοχή των πολιτών της Ελλάδας και του μέγιστου δυνατού των απανταχού Ελλήνων. Στη στρατηγική αυτή που πρέπει να εφαρμοστεί με συνέπεια πρέπει να συμφωνήσουν τα πολιτικά κόμματα. Χρειάζονται επαγρύπνηση, ανύψωση του πατριωτικού φρονήματος και ανάληψη πρωτοβουλίας για δράσεις που απαιτούν οι περιστάσεις: 1) Για αποτροπή της τουρκικής επιθετικότητας στον άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος. Για την ανάπτυξη όλων των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αρχιπέλαγος. 2) Να γίνει επί τέλους συνεπής και συνεχής έλεγχος των βημάτων του «Ευρωπαϊκού Οδικού Χάρτη» της Τουρκίας. Να δεσμευθούν ότι, σε κάθε περίπτωση θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα αναφορικά με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. 3) Για εμμονή στη μόνη και νομική διαφορά των δύο χωρών, στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Εν όψει αυτών των πιο πάνω δεδομένων ο ενεργός πολίτης, παραμένει η μόνη ισχυρή ελπίδα. Ιδιαίτερα οι Έλληνες νέοι πρέπει να είναι σε ετοιμότητα: Αν χρειαστεί, ο συναγερμός του λαού πρέπει να υπερασπίσει την εθνική ακεραιότητα.
13 Αυγούστου 2009
Θεόδωρος Μπατρακούλης
Δρ Γεωπολιτικής
theobatrak@gmail.com
Big fires are burning inhabited areas in Greece!
Big fires are burning inhabited areas in Greece!
23 August at 8:03 μ.μ.
Since Friday 21 august big fires are burning inhabited areas in Greece!!!... Greece in flames again... A real catastroph in East Attiki!!! Almost all the vegetation of this district is perishing. Also a big part of houses, means of life, cultuvations and stores of the inhabitants. Who are the arsonists we don't know yet. Αnd the efforts to put down the the fire are complicated by strong and changing direction winds.On the name of financial crisis and deficits they have preferred to ''risk'' than to engage some more fire aircrafts and other fire means... Setbacks (as in 1998, 2003, 2007) that have not turned to lessons! Else, new building plots are profitable for some people...!!!
Theodoros Batrakoulis
23 August at 8:03 μ.μ.
Since Friday 21 august big fires are burning inhabited areas in Greece!!!... Greece in flames again... A real catastroph in East Attiki!!! Almost all the vegetation of this district is perishing. Also a big part of houses, means of life, cultuvations and stores of the inhabitants. Who are the arsonists we don't know yet. Αnd the efforts to put down the the fire are complicated by strong and changing direction winds.On the name of financial crisis and deficits they have preferred to ''risk'' than to engage some more fire aircrafts and other fire means... Setbacks (as in 1998, 2003, 2007) that have not turned to lessons! Else, new building plots are profitable for some people...!!!
Theodoros Batrakoulis
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)