Πολύπλευρη κρίση και δημοκρατικές πρωτοβουλίες

Πολύπλευρη κρίση και δημοκρατικές πρωτοβουλίες *

Ποιά είναι η κατάσταση της Ελλάδας και του Ελληνισμού 35 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και την κυπριακή τραγωδία;
Κυριαρχία του μεταπρατισμού στην οικονομία, συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού και της παραγωγικής βάσης της χώρας. Η παιδεία, το σύστημα υγείας ουσιαστικά καμμένα. Πολιτισμική αλλοτρίωση, κυριαρχία των εισαγόμενων πολιτισμικών προïόντων. Στο σύγχρονο σχολείο της αμάθειας η ελληνική παράδοση παραμένει στα αζήτητα, σαν άγνωστη λέξη. Εξαφάνιση στην περίοδο της Μεταπολίτευσης περισσότερο ίσως από το 60% του υπάρχοντος το 1974 δασικού πλούτου της χώρας.
Συνεχίζονται οι προσπάθειες υποταγής της Κύπρου στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ-Μεγάλης Βρετανίας-Τουρκίας, με την προώθηση ‘‘λύσης’’ παρόμοιας με το διαλυτικό της Κυπριακής Δημοκρατίας σχέδιο Ανάν. Στο Αιγαίο σταθερή επιδίωξη της Τουρκίας (και της κυβέρνησης Ερντογάν) είναι να εγγράψει έναντι πάντων τον παραδοσιακό τουρκικό κατάλογο αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Τον στόχο αυτό προωθεί με όλα τα μέσα που χρησιμοποιεί: απειλή ένοπλης σύρραξης (casus belli), παραβιάσεις και παραβάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου, θεωρία των ‘‘γκρίζων ζωνών’’, υπόθεση Ιμίων (1996) κλπ. Στη Θράκη, μετά τη μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου (‘‘Κοσόβας’’), επιτάθηκαν οι κινήσεις που έδειχναν ότι η τουρκική διπλωματία χρησιμοποιεί το μουσουλμανικό μειονοτικό στοιχείο ως «στρατηγική μειονότητα».
Παρ’όλα τα προαναφερόμενα, η Αθήνα από το 1999 (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι) έχει υποστηρίξει, στην ουσία χωρίς όρους και χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα και διαφοροποιήσεις της Αγκυρας, την ένταξη της ηγεμονιστικής, νεοοθωμανικής Τουρκίας στην Ε.Ε. Τα τελευταία χρόνια, με βάση μια επιχειρηματολογία εσωτερικού χώρου, προειδοποιούνταν η Αγκυρα ότι αν δεν αναλάβει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τους ευρωπαϊκούς κανόνες έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν θα συνεχιστεί η ενταξιακή πορεία της γείτονος. Ωστόσο, η σχετική επιχειρηματολογία αποδείχτηκε ότι ήταν ελιγμοί διαχείρισης της ελληνικής κοινής γνώμης, ενώ η ελλαδική διπλωματία παρέμεινε εκκωφαντικά σιωπηλή σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επόμενο ήταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στις αξιολογήσεις της ενόψει και της επικείμενης Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου, να μη βλέπει σοβαρά προβλήματα στην συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας και στην έναρξη διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ. Πρόκειται για πραγματικό διπλωματικό φιάσκο της Ελλάδας, με τελευταίες υπογραφές Κώστα Καραμανλή και Ντόρας Μπακογιάννη.
Η προϊούσα πληθυσμιακή γήρανση και οι γενικότερες δημογραφικές εξελίξεις έχουν υποτιμηθεί από τις ελίτ και έχουν παραμεληθεί οι πολιτικές θεραπείας τους. Το πόρισμα της Βουλής αναφορικά με το δημογραφικό πρόβλημα, που είχε εγκριθεί ομόφωνα το 1993 δεν εφαρμόστηκε ποτέ - όπως και το πόρισμα αναφορικά με την προστασία των δασών. Το πολύ σοβαρό δημογραφικό ζήτημα προσλαμβάνει ανησυχητικό χαρακτήρα σε συνδυασμό με την μαζική είσοδο και εγκατάσταση πολυάριθμων, αγνώστου αριθμού μεταναστών. Η έλλειψη σχεδιασμένης εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής, με όρια και συγκεκριμένους στόχους, ήταν πρόβλημα διαχρονικού χαρακτήρα. Αλλά, τις τελευταίες δύο δεκαετίες η κρίση της Παγκοσμιοποίησης - της οποίας η εξέλιξη και οι συνέπειες είναι δύσκολο να προβλεφθούν - προκάλεσε ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών. Μετά το 1990 η Ελλάδα από χώρα αποστολής μεταναστών έγινε κατ’εξοχήν χώρα υποδοχής μεταναστών. Κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και του 2000 εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών μπήκαν στη χώρα, και η συντριπτική πλειονότητά τους εγκαταστάθηκε σε πολλές αστικές, ημιαστικές και αγροτικές περιοχές. Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της κατάστασης και μεταχείρισης των λαθρομεταναστών αποτελεί κεντρικό πρόβλημα των σημερινών κοινωνιών, σύμφυτο με την κρίση της ολιγαρχικής και καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Συνιστά βεβαίως πρόκληση και για τις πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα και διεθνώς. Οι τρόποι εκδήλωσής του, η έκταση και οι συνέπειες ποικίλλουν, αναλόγως της γεωπολιτικής θέσης, της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάστασης της κάθε χώρας.
Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης εμφανίζεται στην Ελλάδα με οξύτητα και υπό τη μορφή της εισδοχής μεταναστών προερχόμενων από χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής διά μέσου Τουρκίας. Η γειτονική χώρα ενώ είχε υπογράψει με την Ελλάδα το 2001 πρωτόκολλο αναφορικά με την επανεισδοχή των παράνομων μεταναστών, δεν σεβόταν στην πράξη τη συμφωνία. Η Τουρκία δεν ανταποκρινόταν, όπως όφειλε, στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου. Οι τουρκικές αρχές κάλυπταν τα κυκλώματα των σύγχρονων δουλεμπόρων. Η στάση αυτή των τουρκικών αρχών αποτελούσε και διαπίστωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (βλ. δηλώσεις του Αντιπροέδρου της Κομισιόν Ζακ Μπαρώ). Aπό το 2002, που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε λάβει εντολή από το Συμβούλιο Υπουργών να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις, η Τουρκία κρατούσε αρνητική στάση. Η χώρα που υπογράφει Συμφωνία Επανεισδοχής με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υποχρεώνεται να πάρει πίσω τους μετανάστες που προήρθαν η διήλθαν από αυτήν και διαμένουν σε ένα κράτος της ΕΕ παράνομα, εφόσον της το ζητήσει το κράτος αυτό. Η Αγκυρα χρησιμοποιεί τώρα την σύναψη Συμφωνίας Επανεισδοχής λαθρομεταναστών για να ασκήσει πίεση στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα εν όψει του επικείμενου κρίσιμου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου θα συζητηθεί η πορεία της Τουρκίας προς την ένταξη. Στις 22 Σεπτεμβρίου συμφωνήθηκε η έναρξη των σχετικών ευρωτουρκικών διαπραγματεύσεων να γίνει στις 4 Δεκεμβρίου, έξι ημέρες πριν από τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις Βρυξέλλες (10 και 11 Δεκεμβρίου 2009), όπου θα συζητηθεί η πορεία της Τουρκίας προς την ένταξη. Στην ουσία, η Τουρκία εκβιάζει με την όλη στάση της την Ε.Ε. και την Ελλάδα για να αποσπάσει το μέγιστο δυνατό της ικανοποίησης των στρατηγικών της στόχων.
Αλλοπρόσαλλη πολιτική στο σύγχρονο ‘‘Μακεδονικό’’ έναντι του αλυτρωτικού επεκτατισμού των Σκοπίων, που υποθάλπεται από τις μεθοδεύσεις των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του Σόρος.
Επίσημη αδράνεια έναντι των προσπαθειών της Αλβανίας να προβάλει το ‘‘ζήτημα των Τσάμηδων’’ αλλά και μια προπαγάνδα περί ‘‘ιστορικού αλβανικού χαρακτήρα της Ηπείρου’’. Επί πλέον, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αλβανίας προσφεύγει στο Συνταγματικό Δικαστήριο για τη συμφωνία που η κυβέρνηση του Μπερίσα υπέγραψε με την Ελλάδα για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Ιόνιο Πέλαγος, καθυστερώντας την επικύρωσή της στη Βουλή.
Απεμπόληση γενικά των εθνικών και λαïκών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσουν πολυεθνικοί κολοσσοί και μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα πληθυσμιακής ομάδας που βιώνει ανασφάλεια, άγχος και έλλειμμα εμπιστοσύνης αποτελεί η γενιά των τριαντάρηδων. Η μεγάλη πλειονότητα των τριαντάρηδων καταλαβαίνει ότι αυτή θα ‘‘πληρώσει τη νύφη’’.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατέρρευσε κάτω από σκάνδαλα, ανικανότητα και εγκατάλειψη ακόμα και των λίγων πατριωτικών ευαισθησιών από το ‘‘Υπουργείο από το Εξωτερικόν’’. Ο Γ. Α. Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, χωρίς να διευκρινίζει πως θα διαφοροποιηθεί από την πολιτική των προκατόχων του, επενδύοντας στην φαντασιακή ικανοποίηση αιτημάτων του κάθε απογοητευμένου. Ο ΛΑ.Ο.Σ., με πατριωτικές διακηρύξεις αλλά και με μπερλουσκονικά χαρακτηριστικά, χρησιμοποιεί στις παρεμβάσεις του και πυροτεχνήματα, διεκδικώντας κι αυτό μια θέση ανάμεσα στους διαχειριστές. Ούτε αυτό αναφέρεται στην κυριαρχία των μεταπρατικών δραστηριοτήτων στην οικονομία που υποωομεύουν τις προσπάθειες να ακολουθηθεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναλώθηκε σε μια ‘‘φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές’’ (και με έλλειμμα ιδεών), δείχνοντας για άλλη μια φορά τον επικοινωνιακό χαρακτήρα μιας ‘‘αριστεράς’’, μέρους της κρίσης του μεταπολιτευτικού συστήματος, που, ταυτόχρονα, δυσκολεύεται να απεγκλωβιστεί από την κυριαρχία του εθνομηδενισμού. Το ΚΚΕ προσπαθεί να κρύψει το έλλειμμά του σε όραμα, ελπίδα, ξεπέρασμα της πολιτισμικής-οικονομικής-πολιτικής εξάρτησης, αναστηλώνοντας τον Στάλιν. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι ακολούθησαν την πεπατημένη των ευρωπαïκών προγραμμάτων και της Νέας Τάξης. Σε σειρά ζητημάτων που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας έχουν θέσεις ενδοτικές ή ασαφείς. Και οι φιλοπόλεμες θέσεις ηγετικών στελεχών των ευρωπαïκών ‘‘πράσινων’’ κομμάτων, οι υπέρ της Τουρκίας θέσεις στο Κυπριακό και στο ζήτημα της ένταξής της στην Ε.Ε., η στάση ‘‘ίσων αποστάσεων’’ στην ισραηλοπαλαιστινιακή διένεξη δεν συνιστούν θετικά προηγούμενα. Όλα τα παραπάνω κόμματα δεν έκαναν έναν επί της ουσίας των προαναφερόμενων προβλημάτων διάλογο με τους πολίτες και μεταξύ τους. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσαν να παράγουν και αποτελεσματική πολιτική επ’αυτών των θεμάτων.
Είναι άραγε μονόδρομος τα παραπάνω; Τι μπορεί να γίνει, όσο κυριαρχεί α-παιδεία, όσο στην οικονομία κυριαρχούν ο μεταπρατισμός και η εξάρτηση, όσο πολλοί εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτισμού και ατομοκεντρισμού; Οσο στον Τύπο, σε πολλούς εκπαιδευτικούς και σε σημαντικό μέρος της νεολαίας επικρατούν εθνομηδενιστικές απόψεις, ιστορική σύγχυση ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, και διάφορα αγοραία, ‘‘νεοταξίτικα’’ ιδεολογήματα; Οσο υπάρχει αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και ‘‘πολυπολιτισμικές’’ κενολογίες; Οσο στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύει πνεύμα υποτέλειας και ενδοτισμού;
Η χώρα χρειαζόταν εδώ και αρκετά χρόνια πραγματική (όχι προπαγανδιστική) ανασυγκρότηση του κράτους με κριτήρια την αξιοκρατία, την υπέρβαση του κομματισμού και την δημιουργικότητα και αποδοτικότητα των λειτουργιών των υπηρεσιών. Η διοικητική επαναθεμελίωση του κράτους είναι σημαντικό να γίνει στη βάση των ιστορικών περιφερειών της. Με Κυβερνήτες και αιρετά Περιφερειακά Συμβούλια, που να διαθέτουν ευρείες, ουσιαστικές αρμοδιότητες και προυπολογισμούς επαρκείς για την υλοποίηση του περιφερειακού αναπτυξιακού σχεδίου. Μια τέτοια επαναθεμελίωση θα έπρεπε να εμπνέεται από αυτόνομα κινήματα ενεργών πολιτών, κινήματα που πρέπει να συμπεριλαμβάνουν στα αιτήματά τους τα στοιχεία που θα συνέθεταν την αγροτική αναγέννηση και την προαγωγή του τοπικού, λαïκού πολιτισμού.
Κομματικοί αξιωματούχοι αποδεχόμενοι την α-παιδεία, τον εθνομηδενισμό και την υποτέλεια καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση. Αλλά, στην υπαρκτή Ελληνική Δημοκρατία, όλοι οι πολίτες της - πρώτα τα πολιτικά κόμματα που ψηφίζονται και ασκούν διαχείριση - είμαστε στον ένα ή στον άλλο βαθμό υπεύθυνοι. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απεγκλωβισμός από ιδιοτέλειες, ανευθυνουπευθυνότητα, σφιχταγκαλιάσματα δημοσίων λειτουργημάτων και κομματικής/συνδικαλιστικής ένταξης. Χρειάζεται οικολογική συνείδηση και δράση από όλο και περισσότερους ενεργούς πολίτες στην καθημερινή ζωή, και η οποία να συνεισφέρει στον απεγκλωβισμό από τις επιλογές που επιβάλλει το σύστημα, η συνεχιζόμενη - με τη μια ή την άλλη ηγεσία - νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική παγκόσμια Νέα Τάξη. Πρέπει να δούμε σοβαρά την διάχυτη στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία κρίση αξιών και ηθικής. Η κάθε μια και ο κάθε ένας μας χρειαζόμαστε ένα νόημα ζωής, αγάπη για την πατρίδα, συλλογικές αξίες! Χρειαζόμαστε ενίσχυση της αυτόχθονης σκέψης, όραμα, νέα συλλογικότητα.
Στη συγκρότηση δημοκρατικού πόλου με πατριωτικές, οικολογικές, κοινωνικές ευαισθησίες και αξιόπιστη προγραμματική πρόταση είναι απαραίτητη η συμμετοχή ανθρώπων απ’ όλες τις γενιές, ιδιαίτερα τριαντάρηδων και εικοσάρηδων. Προκειμένου όμως η νέα γενιά στην Ελλάδα να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, πρέπει κυρίως να βελτιωθεί η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες, να προωθηθούν με γενναιότητα αλλαγές και να εφαρμοστεί ουσιαστική αξιολόγηση. Η πρόκληση του Πανεπιστημίου του 21ου αιώνα δεν βρίσκεται στη μορφή, αλλά στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης και στη διάσωση της Παιδείας ως κοινωνικού αγαθού, έναντι μιας δίνης εξελίξεων της νέας τάξης, που προωθεί τον επαναπροσδιορισμό της ιστορικής αλήθειας και των αξιών που αποτελούν τις δυνάμεις συνοχής των κοινωνικών οικοδομημάτων. Ο διάλογος που έχει ανοίξει σε σειρά από ζητήματα χρειάζεται να οργανωθεί καλύτερα ανάμεσα στις κατά το δυνατόν ευρύτερες συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες.
Να αποκασταθούν οι πολίτες θεσμικά στο δικαίωμά τους να ασκούν ελεύθερα κοινωνικό έλεγχο ώστε να καρπώνονται τα αγαθά της συλλογικής γνώσης. Να διεκδικήσουμε αποφασιστικά κατά την επικείμενη αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος την τροποποίηση του άρθρου 44, που προβλέπει την δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων και στη χώρα μας - όπου δεν στα 35 χρόνια μεταπολιτευτικής ζωής ουδέποτε εκδηλώθηκε η πολιτική βούληση να αξιοποιηθεί αυτή η μέγιστη δημοκρατική δυνατότητα για λήψη αποφάσεων από τον ελληνικό λαό σε μείζονα ζητήματα του εθνικού μας βίου. Να αξιοποιήσουμε τις τεχνολογικές δυνατότητες καταγραφής γνώμης πλήθους στις σύγχρονες μορφές δημοψηφισμάτων (π. χ. Δίκτυο ‘‘Περικλής’’ του ΕΜΠ).
Να εμποδίσουμε με συντονισμένες κινητοποιήσεις υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα στην Ευρωπαική Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου!
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΑΞΙΑΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε. εφόσον η Τουρκία:
- Δεν αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματά της στην Κύπρο.
- Δεν καταργεί το casus belli στο Αιγαίο.
- Δεν αναγνωρίζει τις γενοκτονίες που διαπράχθηκαν εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων).
- Δεν σέβεται τις διεθνείς δεσμεύσεις της στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης.
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΜΑΖΙΚΟ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑ, από εξαθλιωμένους ανθρώπους (που μπορούν να γίνουν όργανα οποιουδήποτε εγκληματικού εγκεφάλου ή/και σύμμαχοι οποιασδήποτε ηγεμονικής δύναμης ή γειτονικού κράτους), διά μέσου των μαζικών μεταναστευτικών κυμάτων που προκαλεί η κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΝΤΑΞΙΑΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ με τη FYROM, εφόσον δεν έχουν καταλήξει τα δύο μέρη σε συμφωνία αναφορικά με μια ονομασία της FYROM έναντι όλων και δεν παύσουν τα Σκόπια να ενεργούν βάσει της διαστρεβλωτικής προπαγάνδας ότι υφίσταται ''μακεδονικό έθνος'' και ότι υπάρχουν αλύτρωτα ‘‘μακεδονικά εδάφη’’.
- Να ζητήσουμε την διεξαγωγή ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ στα μεγάλης σπουδαιότητας ζητήματα: Εθνικά δημοψηφίσματα να διεξαχθούν στα μείζονος εθνικής σημασίας θέματα: Της ένταξης της Τουρκίας, της ΠΓΔΜ και της Αλβανίας στην Ε.Ε. Των ρυθμίσεων για το ασφαλιστικό. Τοπικά δημοψηφίσματα μπορούν να οργανωθούν σε σπουδαία ζητήματα, όπως η περιβαλλοντική, η αναπτυξιακή και η ενεργειακή πολιτική, καθώς και η μεταναστευτική πολιτική και οι όροι εγκατάστασης μεταναστών.

Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης
Δρ Γεωπολιτικής, ΣΕΠ στο ΕΑΠ
theobatrak@gmail.com
μπλογκ http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

* Το παραπάνω κείμενο προτείνεται ώστε να αποτελέσει βάση διαλόγου και σύγκλισης συλλογικοτήτων και μεμονωμένων ανθρώπων ώστε να οργανωθεί ενιαία προβολή ορισμένων αιτημάτων ενόψει των κυοφορούμενων κρίσιμων αποφάσεων στα μείζονα εθνικά ζητήματα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για συλλογή υπογραφών.

Αυτοκρατορίας κατάρρευση: το βυζαντινό μάθημα
http://antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6021&catid=100&Itemid=185
Συντάκτης: Χρήστος Γιανναράς
Τετάρτη, 14 Οκτωβρίου 2009

Πρόλογος του Χρήστου Γιανναρά στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ
(Δείτε την ταινία εδώ: http://vizantia.info/docs/74.htm )
Αύγουστος 2009


Μου ζητήθηκε να προλογίσω την ελληνική έκδοση του σεναρίου της ταινίας Αυτοκρατορίας κατάρρευση: το βυζαντινό μάθημα, του ρώσου αρχιμανδρίτη Τύχωνα Σεβκουνόφ.

Δεν είμαι ιστορικός ούτε κριτικός του κινηματογράφου. Αλλά και ο στόχος της ταινίας δεν είναι να υπηρετήσει απλώς την ιστορική έρευνα η την κινηματογραφική τέχνη. Από τις επανειλημμένες προβολές της στα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα και τις καταιγιστικές αντιδράσεις και συζητήσεις που προκάλεσε, έγινε φανερός ο σκοπός της ταινίας: Να προβάλει την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και ειδικά τις αιτίες της κατάρρευσής της, ως άξονα αναφοράς για τη συναγωγή πολιτικών συμπερασμάτων χρήσιμων στην προοπτική του ρόλου που οραματίζονται για τη Ρωσία σήμερα οι ηγέτες της.

Σε αυτή τη συζήτηση, για τον ρόλο της Ρωσίας σήμερα στη διεθνή πολιτική σκηνή, θα ήθελα να καταθέσω ελάχιστα, προλογικά στην ταινία σχόλια:

Ούτε ο Μέγας Πέτρος, με τον ριζοσπαστικό εκδυτικισμό της Ρωσίας που επιχείρησε, ούτε ο Λένιν με τον «κομμουνιστικό» ολοκληρωτισμό των Μπολσεβίκων, απομακρύνθηκαν από το βαθειά ριζωμένο στη λαϊκή ρωσική «ψυχή» όραμα της αυτοκρατορίας. Ο Γιέλτσιν κατόρθωσε να σμπαραλιάσει εξευτελιστικά το όραμα παραδίδοντας τη ρωσική αυτοκρατορία της Σοβιετικής Ένωσης στη χλεύη της Δύσης και στις ορέξεις υπάνθρωπων μαφιόζων. Αλλά ήταν παρένθεση. Σήμερα η Ρωσία ξαναβρίσκει τη θέση της και αποκαθιστά το κύρος της στον διεθνή στίβο σταθερά και εντυπωσιακά. Την προσοχή στη διαχείριση της αποκατάστασης του οράματος της αυτοκρατορίας στη Ρωσία σήμερα καταλαβαίνω ότι θέλει να επιστήσει η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ.

Όταν μιλάμε για «αυτοκρατορία» αναφερόμαστε σε πολιτειακό σχήμα ριζικά διάφορο του εθνικού η του νεώτερου «αστικού» κράτους. Η αυτοκρατορία δεν είναι καθεστώς εξουσίας ενός έθνους πάνω σε περισσότερους από έναν λαούς. Είναι τάξη πραγμάτων (ordo rerum), δηλαδή τρόπος ειρηνικής συνοχής και πολιτικής συνύπαρξης λαών και εθνών, τρόπος που τον εγγυάται (τον εξασφαλίζει) μια ισχυρή σε πολεμική ισχύ και διοικητική οργάνωση εθνότητα. Όμως ως άξονας συνοχής του πολυεθνικού σχήματος προϋποτίθεται ένας κοινός πολιτισμός, ένα κοινό νόημα βίου που το παράγει μία κοινή μεταφυσική παράδοση (απόδοση αιτίας και σκοπού στην ύπαρξη) η μία κοινή θρησκεία (religio imperii).

Αυτό το περιεχόμενο της λέξης «αυτοκρατορία» το καθόρισε και το πραγμάτωσε η Παλαιά Ρώμη, με την pax romana, Και η Νέα Ρώμη–Κωνσταντινούπολη, με την pax christiana. Επί χίλια εξακόσια χρόνια (από τον 2ο π.Χ. ως τον 15ο μ.Χ. αιώνα, περίπου) η ρωμαϊκή Οικουμένη ταυτιζόταν με τον «πολιτισμένο» κόσμο σε αντιδιαστολή προς τα «βαρβαρικά» έθνη της ανθρωπότητας.

Με βάση μια γενική (αναπόφευκτα σχηματική) θεώρηση της Ιστορίας, θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι κάθε απόπειρα απομίμησης του ρωμαϊκού πρωτοτύπου της αυτοκρατορίας κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Ίσως ο Καρλομάγνος να είναι η εξαίρεση: Απέτυχε μεν βραχυπρόθεσμα (η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους επιβίωσε για ελάχιστα χρόνια), μπόλιασε όμως ολόκληρη τη μετα-ρωμαϊκή Δύση των επήλυδων στην Ευρώπη βαρβαρικών φύλων και φυλών με ανίατη αντιπαλότητα προς την εξελληνισμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Nova Roma στην Ανατολή. Είχε κατανοήσει με την πολιτική του ιδιοφυΐα ο Καρλομάγνος ότι δεύτερη αυτοκρατορία με την ίδια religio imperii της υπάρχουσας ρωμαϊκής, δεν ήταν δυνατό να συγκροτηθεί. Γι’αυτό και οδήγησε τη Δυτική Χριστιανοσύνη στην αποκοπή της από το σώμα της Καθολικής Εκκλησίας: στη δημιουργία ενός διαφορετικού Χριστιανισμού, θρησκειοποιημένου και ατομοκεντρικού, άσχετου με τον ευαγγελισμό της σωτηρίας ως μετοχής στο εκκλησιαστικό απήχημα του Τριαδικού τρόπου της υπάρξεως.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ επιμένει διαφωτιστικά στο απύθμενο μένος, μίσος και πάθος με το οποίο μπόλιασε η πολιτική του Καρλομάγνου τους τραγικά υπανάπτυκτους λαούς της μεσαιωνικής Δύσης ενάντια στον ελληνορωμαϊκό κόσμο της Ανατολής. Η κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συντελέστηκε ουσιαστικά το 1204 μ.Χ., με την άλωση και φρικώδη σφαγή και σύληση της Νέας Ρώμης από τις βαρβαρικές ορδές της Τέταρτης Σταυροφορίας. Η οθωμανική κατάκτηση, δύο αιώνες αργότερα, τρύγησε εύκολα τους καρπούς του ιστορικού εγκλήματος των Σταυροφόρων. Και ισοδύναμο έγκλημα αργότερα, αντιστάσεως μη ούσης, στον 16ο αιώνα, ήταν η χλευαστική μετονομασία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε «Βυζάντιο». Ώστε να επιβιώνει ιστορικά σαν δήθεν συνέχεια της Παλαιάς και Νέας Ρώμης μόνο η πλαστογράφηση της αυτοκρατορίας από τον Καρλομάγνο.

Η χρήση του όρου «αυτοκρατορία» από τον βούλγαρο βασιλέα Συμεών και τον σέρβο βασιλέα Στέφανο Ντουσάν δεν ξεπέρασε τα χρονικά όρια του βίου των δύο φιλόδοξων ηγεμόνων. Και οι δύο άφησαν όμως στην Ιστορία ένα επικίνδυνο κατάλοιπο του οράματός τους: Τη σύνδεση της αυτοκρατορικής φιλοδοξίας με την αυθαιρεσία της απαίτησης να αναγνωριστεί η εθνική τους Εκκλησία ως Πατριαρχείο. Νόμιζαν οι άσχετοι ότι ο τίτλος και οι ευθύνες του Πατριαρχείου αντιπροσωπεύουν εξουσιαστικό θεσμό διοικητικής υπεροχής που συνάδει στην πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας – δεν υποψιάζονταν τί αντιπροσωπεύει για την ενότητα της «κατά την οικουμένην» Καθολικής Εκκλησίας το Συνοδικό Σύστημα και η θεσμική ραχοκοκαλιά του: η Πενταρχία των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων.

Δυστυχώς την υποταγή της έννοιας της αυτοκρατορίας και του θεσμού του Πατριαρχείου σε εθνικιστικές φιλοδοξίες την πέτυχε η Ρωσία μετά την άλωση της Νέας Ρώμης από τους Τούρκους. Στο βιβλίο του Οι δρόμοι της ρωσικής θεολογίας ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ περιγράφει τις συνθήκες υπό τις οποίες η Μόσχα, με κατάφορο εκβιασμό, πέτυχε, το 1589 μ.Χ., την προσωρινή αναγνώρισή της ως «πατριαρχείου», συμπληρώματος των οραμάτων της να διαδραματίσει ρόλο «Τρίτης Ρώμης». Έτσι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την έμπρακτη ακύρωση της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας: Η κατά την οικουμένην ενότητα της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, βασισμένη στη συνοδικότητα της πρεσβυγενούς Πενταρχίας, κατατεμαχίστηκε τον 19ο αιώνα σε αυτοκέφαλα εθνικά Πατριαρχεία κατά το πρότυπο του εθνικιστικού κρατισμού των προτεσταντικών ομολογιών. Το εκκλησιαστικό γεγονός αλλοτριώθηκε σε «κρατική θρησκεία», υπηρετική πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων, η συνέχεια της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αναιρέθηκε από την αποτελεσματικότερη των αιρέσεων, τον εθνικισμό.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ μοιάζει να προσβλέπει στο όραμα της αυτοκρατορίας σαν σε σταυρική διαχείριση ευθύνης και όχι εξουσιαστικού προνομίου. Είναι η μόνη ρεαλιστική βάση για να διακριθεί η ανατολική εκδοχή της αυτοκρατορίας, ως επιτεύγματος πολιτισμού, από τον δυτικό ιμπεριαλισμό η από το αποικιοκρατικό σύστημα της κοινοπολιτείας.

Με απλά λόγια: Για να λειτουργήσει σήμερα η πολιτική της Ρωσίας σε προοπτική και με στρατηγικές αυτοκρατορίας στον διεθνή στίβο, χρειάζεται να καλλιεργήσει τη συνεπή παραίτηση από το τυπικά δυτικό προϊόν του εθνικισμού.: Να προσλάβει ενεργά την ελληνική εκδοχή του πολιτισμού και την εκκλησιαστική αλήθεια της κένωσης, της διακονίας. Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση της προτεραιότητας του εθνικισμού τα τελευταία διακόσια πενήντα χρόνια, οι ιστορικές συγκυρίες ή η Πρόνοια του Θεού οδήγησαν τον σημερινό φορέα της ευθύνης για την ενότητα της κατά την οικουμένην Εκκλησίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Νέας Ρώμης–Κωνσταντινουπόλεως, σε τέλεια απογύμνωση από κάθε εξουσιαστική ισχύ. Δεν διαθέτει ούτε πληθυσμική υπεροχή, ούτε στήριξη μηχανισμών εθνικού κράτους, ούτε οικονομική άνεση, ούτε δυνατότητα επαρκούς στελέχωσης, Έχει επομένως όλα τα ευαγγελικά προσόντα για να διακονήσει ως η έσχατη όλων Εκκλησία και πάντων δούλη το «πρωτείο» του «εσχάτου», που τον αναδεικνύει «πρώτον» η κένωσή του. Και το πρωτείο έγκειται στη σταυρική ευθύνη διαχείρισης δύο διακονημάτων: Να συγκαλεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οικουμενικές η γενικές τοπικές συνόδους. Και να προεδρεύει σε αυτές.

Αν συμβεί και εξαφανιστεί ιστορικά αυτός ο άξονας ενότητας της Μιάς Καθολικής Εκκλησίας, τότε το συνοδικό σύστημα καθεαυτό, ως προέκταση της λειτουργικής καθολικότητας της Ευχαριστίας, θα οδηγήσει σε εκκλησιαστική (όχι εξουσίας και ποσοτικής δύναμης) επανιεράρχηση των «πρωτείων». Πάντως, το να λειτουργήσει τόσο ένα πολιτειακό σχήμα ως αυτοκρατορία όσο και μια τοπική εκκλησία ως πατριαρχείο, εξαρτάται από παράγοντες ποιότητας, όχι ποσότητας, διακονίας και όχι εξουσιαστικής υπεροχής. Τα ποσοτικά και εξουσιαστικά κριτήρια οδηγούν σε βατικάνεια διαστροφή της Εκκλησίας σε θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, όπως ανεπανάληπτα τον ζωγράφισε στον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» ο Ντοστογέφσκυ.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μοιάζει να έχει μία διορατική επικαιρότητα: Η Ρωσική Εκκλησία βγαίνει σήμερα από μιά μαρτυρική δοκιμασία εβδομήντα χρόνων διωγμού και έσχατης ταπείνωσης. Και όπως πάντα η ταπείνωση, ατομική ή συλλογική, εκούσια ή ακούσια, έδωσε μίαν απρόσμενη, πανανθρώπινης εμβέλειας πνευματική καρποφορία στη Ρωσική Εκκλησία: την έκπληξη της ρωσικής θεολογίας της διασποράς, αυτό το μέγιστο δώρο του Θεού στην Εκκλησία Του κατά τον 20ο αιώνα.

Αυτή την αγιαστική καρποφορία της ταπείνωσης και του διωγμού, οι απελεύθεροι σήμερα και θωρακισμένοι με την ισχύ κρατικής εξουσίας Ρώσοι δεν μοιάζει να την εκτιμούν. Ορέγονται το τσαρικό παρελθόν της κοσμικής μεγαλειότητας, που είχε αλλοτριώσει το εκκλησιαστικό γεγονός σε θρησκευτικό θεσμό κοσμικής κυριαρχίας. Το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων ανέκοψε βίαια μιάν αδυσώπητη φορά, που από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, παγίδευε στα αχνάρια των Φράγκων και της πορείας τους προς την τραγωδία του Σχίσματος (1054 μ.Χ.) τη Ρωσική Εκκλησία.

Το Σχίσμα, που απέκοψε τους Φράγκους από τη λατινική και ελληνική Ορθοδοξία, δεν ήταν γέννημα ιδεολογικών διαφορών, όσο έμπρακτης προσπάθειας να αυτονομηθεί η Δύση σε κάθε πρακτική λεπτομέρεια (επειδή την πρακτική του βίου και τη διαφορά των συμβόλων καταλαβαίνει ο λαός), σαφώς να διαφοροποιηθεί από την ελληνική τότε Ανατολή. Έφτιαξαν δικό τους σταυροκόπημα με τα πέντε δάχτυλα, ξυρισμένους κληρικούς, άζυμο άρτο και καθόλου κοινωνία οίνου στην Ευχαριστία, δική τους αρχιτεκτονική των ναών, αγάλματα στις εκκλησίες, νατουραλίστικη ζωγραφική , άλλαξαν τη μουσική. Σε ανάλογη πορεία είχε παγιδευτεί και η ρωσική Χριστιανοσύνη: Ρώσικο σχήμα του σταυρού, ρώσικο ένδυμα και κάλυμμα κεφαλής των κληρικών, ρώσικη κρεμυδόσχημη αρχιτεκτονική, νατουραλίστικη ζωγραφική, κοσμική μουσική μελωδία συνόδευαν την επιθετική αξίωση για το πρωτείο της Τρίτης Ρώμης.
Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μας θυμίζει τις αληθινές προϋποθέσεις της αυτοκρατορίας και τον σεβασμό στα αινίγματα της Ιστορίας, Πολύτιμο μάθημα.
* * * *
http://vizantia.info/docs/page299_0.htm

Oι εκλογές στη Θράκη Προσπάθεια ενίσχυσης της τουρκικής παραεξουσίας

Οι εκλογές στη Θράκη: Προσπάθεια ενίσχυσης της τουρκικής παραεξουσίας


Στις βουλευτικές εκλογές βρεθήκαμε για λίγες μέρες στην ακριτική Θράκη. Εχουμε γράψει σε διάφορα κείμενά μας για την ευαίσθητη γεωστρατηγικά αυτή περιφέρεια. Η περιφέρεια Α. Μακεδονίας-Θράκης έχει βεβαίως σημαντικά οικονομικά/κοινωνικά προβλήματα. Ορισμένα από αυτά είναι σύμφυτα με τα γενικά και ειδικά χαρακτηριστικά στην κοινωνικοοικονομική δομή της περιοχής. Η Θράκη, περιφέρεια κυρίως αγροτική και σχετικά αραιοκατοικημένη, είναι - σύμφωνα με τα διάφορα στατιστικά κριτήρια που χρησιμοποιούνται στις Βρυξέλλες - μια από τις λιγότερο ανεπτυγμένες περιφέρειες της Ευρωπαïκής Eνωσης. Ιδιαίτερα σοβαρά είναι τα προβλήματα στον αγροτικό τομέα. Αποψιλώνεται το αγροτικό επάγγελμα αν και αυτό έχει ακόμα πολλά να προσφέρει στον τόπο. Προβλήματα έχουν και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, τους οποίους πλήττει η ύφεση (ιδιαίτερα στην οικοδομή). Τέλος υπάρχει ανάγκη στοχευμένων δημόσιων υποδομών. Το 2009 ολοκληρώθηκε η κατασκευή της Εγνατίας οδού, διευρωπαïκού συγκοινωνιακού δικτύου μήκους περίπου 700 χλμ. από την Ηγουμενίτσα μέχρι τους Κήπους.

Αλλά κυρίως, η Θράκη παραμένει στο επίκεντρο ενός σπουδαίου γεωπολιτικού διακυβεύματος, τόσο μέσα στα όρια της Ελληνικής επικράτειας, αλλά και διεθνούς. Δεδομένων της παραμεθορίου θέσης της, του σημαντικού αριθμητικά μουσουλμανικού μειονοτικού στοιχείου, του φυσικού και ορυκτού πλούτου της, η ελληνική Θράκη αποτελεί περιοχή με μεγάλη γεωπολιτική σημασία. Ογδονταέξι χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης έχει φανεί ότι οι επιλογές της όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά αλλοιώθηκαν με τη συνέργεια των εθνικιστικών πολιτικών της Τουρκίας και του συστήματος πελατειακών σχέσεων της Ελλάδας. Και αυτά ενώ η προστατευόμενη από την Συνθήκη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου έχει σχεδόν εξαφανισθεί λόγω της εξοντωτικής συμπεριφοράς της Τουρκίας. Και ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο παρεμποδίζεται ποικιλοτρόπως στις εκδηλώσεις του από εγκάθετους εθνικιστικούς κύκλους και βλέπει τη μείωση του ρόλου του ως πνευματικού κέντρου των Ορθοδόξων παγκοσμίως από τις τουρκικές αρχές. Και παραμένουν οι βάσιμες μετά το 1974 ανησυχίες ότι θα μπορούσε η μειονότητα να αποτελέσει πηγή/εστία δυνητικής σύγκρουσης σε ενδεχόμενη επιδίωξη επαναχάραξης των συνόρων. Είναι γνωστό ότι από τους πρώτους μήνες του 2008 στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο δημιουργήθηκε και λειτουργεί λόμπι της Δυτικής Θράκης.

Κάποιος που θα διάβαζε τουρκικές ιστοσελίδες τις μέρες πριν από τις εκλογές, θα διαμόρφωνε την εντύπωση ότι στην ελληνική Θράκη υπήρχαν μόνο μειονοτικοί υποψήφιοι. Μάλιστα προωθούνταν εντέχνως, ακόμα και μέσα από τις πιο ακραιφνείς εθνικιστικές ιστοσελίδες, η υποστήριξη των υποψηφίων των κομμάτων της ‘‘κεντροαριστεράς’’, κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Οι ιστοσελίδες αναδημοσίευαν κείμενα και συνεντεύξεις των υποψηφίων μουσουλμάνων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τα τουρκόφωνα έντυπα της Κομοτηνής και της Ξάνθης, σε μια προσπάθεια να μοιραστούν ‘‘αποτελεσματικά’’ τα κουκιά και να εκλεγούν αυτοί οι υποψήφιοι. Κρατικά τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας δεν έκαναν την παραμικρή αναφορά σε χριστιανούς υποψηφίους, επιδιδόμενα σε μια εκστρατεία στήριξης των ισχυρών μειονοτικών υποψηφίων, επιχειρώντας ακόμα και την έκπληξη. Με την προβλεπόμενη πρωτιά του ΠΑΣΟΚ στη Ροδόπη, ήθελαν την εκλογή δύο … μουσουλμάνων κυβερνητικών βουλευτών. Στην πολύ απίθανη που η Ν.Δ. ερχόταν πρώτο κόμμα, επιδιωκόταν να υπάρχει η εκλογή των μειονοτικών ώστε να είναι ένας σε κάθε κόμμα, παράλληλα με την εκλογή δύο μειονοτικών στην Ξάνθη αναλόγως με τους συσχετισμούς που θα υπήρχαν. Ο πήχης της εκλογής μειονοτικών βουλευτών είχε ανεβεί πολύ ψηλά και σ’αυτό είχαν συστρατευτεί όλοι οι μηχανισμοί παρέμβασης στο πολιτικό παιχνίδι. Η γραμμή θα δινόταν μέσω των θρησκευτικών λειτουργών. Σημειωτέον ότι οι ιμάμηδες παρέμεναν για σειρά μηνών απλήρωτοι μέχρι την ημέρα των εκλογών. Χιλιάδες ετεροδημότες ψηφοφόροι ήρθαν από την Τουρκία. Οι εκδότες των τουρκόγλωσσων τοπικών εντύπων περνούν ατέλειωτες ώρες στο τουρκικό Προξενείο, προκειμένου να έχουν την καλύτερη δυνατή στρατηγική διείσδυσης. Ο Τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής Μουσταφά Σαρνίτς είχε αναλάβει προσωπικά την υλοποίηση του σεναρίου να ενισχυθεί στις εκλογές αυτές η εκπροσώπηση του μειονοτικού στοιχείου.

Τα τελικά εκλογικά αποτελέσματα στους δύο νομούς δεν υπήρξαν τόσο ικανοποιητικά για τις επιθυμίες της Τουρκίας. Στο νομό Ροδόπης το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε δύο έδρες και η Νέα Δημοκρατία 1 έδρα. Από το ΠΑΣΟΚ εκλέγονται ο Αχμέτ Χατζηοσμάν με 15.347 και ο Γεώργιος Πεταλωτής με 14.155 σταυρούς προτίμησης. Από τη ΝΔ επανεκλέγεται ο Ευριπίδης Στυλιανίδης (με θητεία στα υπουργεία Παιδείας και Μεταφορών) με 17.008 σταυρούς. Στο Νομό Ξάνθης εκλέχθηκαν δύο βουλευτές από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ένας από τη Ν.Δ. Πρώτος βουλευτής - για δεύτερη συνεχόμενη αναμέτρηση - αναδείχτηκε ο 39χρονος γιατρός Τσετίν Μάντατζη, πρώην πρόεδρος της Τουρκικής Ενωσης Ξάνθης (ΤΕΞ) - την πενταετία 2000-2004 - και πρώην αντιδήμαρχος Τοπείρου, με 17.269 σταυρούς. Εκλέχθηκε επίσης ο δικηγόρος Σωκράτης Ξυνίδης (ΠΑΣΟΚ) με 9.480 σταυρούς. Η ΝΔ πήρε μία έδρα. Ο πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιώργος Κοντός επανεξελέγη με 10.714 σταυρούς. Εκτός έμεινε ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής Παναγιώτης Σγουρίδης.

Σε εφημερίδες της Κομοτηνής διαβάσαμε ορισμένες προεκλογικές ειδήσεις και σχόλια που δείχνουν ένα μέρος της σημερινής κατάστασης και νοοτροπίας στη Θράκη. Σε πρωτοσέλιδο του Αντιφωνητή αναφερόταν ότι στο Νομό Ξάνθης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μάντατζη κυκλοφορεί τις φωτογραφίες του με τον Ερντογάν και τον Γκιούλ, διαφημίζοντας την αντιπομακική του δραστηριότητα, ενώ ο υποψήφιος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μαλκότς έχει κατορθώσει να συμπεριλάβει τις τουρκικές διεκδικήσεις ως θέσεις του συνδυασμού του. Μετριοπαθέστερος όλων φαίνεται ο Χατζηοσμάν (Αντιφωνητής, 1 Οκτωβρίου 2009, σ. 1). Ο σχολιογράφος αναρωτιόταν σε ποιό σημείο ο μιθριδατισμός αυτός θα φθάσει να επιτρέψει την ανάρτηση της ημισελήνου στα εκλογικά κέντρα θα το δείξουν τα προσεχή χρόνια.
Το βράδυ της Κυριακής, βγαίνοντας στον δρόμο όπου βρίσκεται το κατάστημα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ροδόπης-Εβρου, άκουσα ήχους από νταούλια και κλαρίνα καθώς και πανηγυρικές ιαχές στα τουρκικά. Είδα από αριστερά, στο ύψος περίπου που βρίσκονται τα γραφεία της 21ης Ταξιαρχίας, ένα πλήθος ανθρώπων (που φαίνονταν σταδιακά να αυξάνονται) που, πανηγυρίζοντας, βάδιζαν προς την κατεύθυνση της Νομαρχίας. Όταν έφθασαν στο σημείο του πεζοδρομίου όπου στεκόμουν εκτιμώ ότι θα ήταν περίπου διακόσιοι πενήντα. Κατέληξαν στο Νομαρχιακό κτίριο, όπου εκφώνησε πανηγυρικό επινίκιο ο Χατζηοσμάν. Σύμφωνα με όσα είδα και άκουσα στην Κομοτηνή, οι μόνοι πανηγυρισμοί που έγιναν ήταν από μουσουλμάνους. Ως συνοπτική εκτίμηση μπορεί να ειπωθεί ότι στη Θράκη γίνεται σοβαρή προσπάθεια ενίσχυσης της τουρκικής παραεξουσία, ενώ παρατηρείται διολίσθηση της ελληνικής κυριαρχίας.


Θεόδωρος Μπατρακούλης

theobatrak@gmail.com